Het huis van Flynn en Guila

Indra wist niet zo goed wat ze moest zeggen op de opmerkingen van Guila over Matheo. Flynn had haar hetzelfde verteld. In het begin had hij de tekeningen nog meegenomen, maar na een tijdje had hij gezegd dat ze zelf maar langs moest komen om ze van Matheo te krijgen. Ze moest eerlijk toegeven dat het niet geholpen had. Sterker nog, het had haar enkel meer geïrriteerd laten zijn in het bijzijn van haar vriend dat ze hem enkel maar als Kapitein had behandeld. Indra opende haar mond om te reageren op haar verwijt, maar ook nu hield ze haar mond. In plaats daarvan volgde ze Guila zwijgend het huis in. Toen ze met Flynn had gesproken had ze al gezien dat het flink veranderd was binnen. Er was veel schade geweest, maar dat had ze zelf niet gezien. Nu merkte ze ook weer op dat de salontafel nieuw was en ze dacht dat één van de muren opnieuw geverfd was. Indra keek op toen ze Guila in de keuken hoorde. 'Ik ga op reis,' maakte ze er van. Ze had nog steeds niet toegegeven aan anderen dat ze 'weg' wilde. Dat klonk te definitief én te dramatisch. Indra nam plaats op één van keukenstoelen en glimlachte naar Matheo die al enthousiast zijn tekeningen bij haar kwam tonen. Haar ogen gleden echter nieuwsgierig naar Guila. 'Hoe gaat het met de baby? Hester had de datum over een week of twee ingeschat, niet?'

Guila was weer het huis in gelopen en liep linea recta naar de keuken toe. Ondanks dat ze gemengde gevoelens had over het bezoek van haar oude vriendin wist ze wel hoe ze gasten moest behandelen. Ze begon dus meteen thee op te zetten. Ondertussen knikte ze enkel als reactie op Indra's woorden, terwijl ze naar het kokende water keek. Ze zei echter nog niets, omdat ze ook werkelijk niet wist wat ze erover moest zeggen. Flynn was diegene geweest die er niet over op kon houden. Ze schonk uiteindelijk de thee in en kon het vervolgens toch niet laten om te spreken. 'Flynn had het mij al verteld,' merkte ze op, terwijl ze de koekjestrommel erbij pakte. Normaal gesproken was dat voor Matheo een signaal om naar de keuken te rennen, maar hij was te gebiologeerd door de aanwezigheid van de Generaal om het op te merken. 'En het gaat prima met kleine Roshan,' reageerde ze, nadat ze met een dienblad vol met thee en lekkernijen naar Indra toegelopen was. Vervolgens wreef ze teder over haar buik heen: Roshan begon te bewegen, alsof ze haar naam had gehoord. Guila wilde verder vragen over de reis, maar liet haar blik op Indra's gelaat hangen. 'Hoe gaat het nu met je? Met de verwonding? Ben je genoeg hersteld om te reizen?' Ze schonk de thee in, maar liet haar blik niet van Indra afglijden.

Indra veinsde grootse interesse in de tekeningen van Matheo, maar ze kon maar weinig uit de krabbels halen. Blijkbaar stelde eentje haar paard voor en een andere haar zwaard. Ze gaf hem maar blijk van haar bewondering en moest grinniken toen hij ook een zogenaamd portret liet zien. Het leek maar weinig, maar Matheo had overduidelijk zijn best gedaan. 'Dat is fijn om te horen,' reageerde Indra oprecht opgelucht wat betreft het toekomstige kind van Guila en Flynn. Ze betwijfelde nog maar of ze echt, zoals voorspeld door Guila, een dochter zouden krijgen, maar wilde haar vriendin er niet in tegen spreken. Indra keek dankbaar hoe de stomende en heerlijk geurende thee voor haar werd gezet. 'Het gaat goed genoeg,' stelde ze kort, zonder in detail te willen gaan. Eerder die dag was Hester langs geweest. De dokter was erg sceptisch geweest over haar plannen, maar Indra had het niet willen horen. Ze wist dat ze haar reizen aan moest passen aan haar kunnen nu, maar ze was niet bereid haar plannen te wijzigen. Indra pakte voorzichtig één van de mokken op en dronk er voorzichtig van terwijl ze de akelige stilte weer tussen hen in hoorde vallen. Indra glimlachte toen Matheo deze kwam verbreken met één van zijn verhalen en ze nodigde hem uit op haar schoot zodat hij verder kon kletsen. Ze vroeg hem benieuwd naar wat hij allemaal gedaan had de afgelopen tijd en vroeg naar zijn bezoekjes bij de school, ze sprak kort bewonderend over zijn nieuwe houten speelgoed en merkte ook kort de komst van zijn zusje op. Toen Matheo echter ongeduldig heen en weer begon te bewegen op haar benen liet ze hem gaan en schoof ze dichter naar Guila. 'Ik- ik wilde niet weggaan voor ik mijn excuses aangeboden had. Ik had je niet zo lang buiten de deur moeten houden, maar- maar het was makkelijker.'

Het was gelukkig Matheo die zich niet van de spanning in de lucht bewust was en honderduit aan het kletsen was. Ze had niet eerder zo opgemerkt hoe erg Matheo blijkbaar zijn 'tante' had gemist. Het moest voor hem vast ook wel ingewikkeld zijn om zowel zijn tante Indra als zijn tante Robyn nauwelijks te zien. Daar stond gelukkig wel tegenover dat hij elke dag tijd kon besteden met zijn vader, iets wat ook niet altijd plaats had gevonden voor de aanval op het kamp. Toen Matheo echter ook uitgepraat was, was hij van de schoot van Indra afgesprongen en weer het huis ingerend. Dat vervolgens ook Indra dichter naar haar toe schoof, had ze al verwacht en de woorden die erop volgde ook. 'Ik- ik heb zo hard geprobeerd om de dingen vanuit jouw perspectief te zien, Indra,' zei ze oprecht. 'Vooral nadat Flynn natuurlijk ook zo'n lang herstelproces heeft gehad en mij ook zeker niet altijd bij hem binnen liet of dat hij überhaupt open stond voor hulp. Maar om-' Ze slikte en schudde teleurgesteld haar hoofd. 'Om hoogzwanger voor jouw deur te staan met alle goede bedoelingen en dat je niet eens de deur voor ons wilde openen heeft veel pijn gedaan. Je had ons eerlijk mogen vertellen dat je niet op ons bezoek aan het wachten was. Dat is alleen maar begrijpelijk en eerlijk.' Ze keek haar vriendin met een oprechte, maar ook vragende blik aan. 'Hoezo was het makkelijker om je kop in het zand te steken? Zelfs- zelfs voor Gael!'

Indra voelde de spanning in haar lichaam, maar het deed ook goed dit eindelijk tegen Guila te kunnen zeggen. Ze verdiende het vanzelfsprekend niet dat Indra haar zo uit de weg was gegaan terwijl ze wel eindelijk zichzelf open had gesteld naar Flynn en Gael. Ze zuchtte echter toen ze weer de vergelijking met haar vriend hoorde. Ze begreep dat het hielp om haar herstel te kunnen vergelijken met die van Flynn - en ze had het zelf ook erg lang gedaan - maar ze probeerde nu juist ook aan te tonen dat haar situatie niet hetzelfde was. Dat wat haar vriend overkomen was, erg anders was geweest. Dat ze haar eigen weg dus ook moest vinden. 'Ik heb er niet om gevraagd dat je buiten voor mijn deur zou wachten. Dat heb ik ook duidelijk gemaakt aan Flynn en aan Gael.' Het was niet helemaal eerlijk om het zo te stellen, maar haar vrienden moesten ook weten dat ze graag haar eigen ruimte had en andere grenzen had dan hen. Maar na wekenlang zichzelf af te sluiten, kon ze dat argument niet echt meer ophouden. Wat hadden ze dan moeten doen? Had Indra er ook niet voor hen moeten zijn? Toen Guila om uitleg vroeg liet Indra haar hoofd dan ook zakken. 'Ik ben niet opgegroeid zoals jullie en natuurlijk heb ik zo veel geleerd door te zien hoe jij en Flynn en Gael anderen vertrouwen en- en relaties opbouwen die wederzijdse steun bieden. Maar dit- Het vragen om hulp en het tonen van zwaktes-' Ze haalde haar schouders op. Ze wilde niet alles wijten aan haar jeugd en de lange jaren als leider bij de rovers, maar ze had nooit de thuisbasis gehad die haar vrienden hadden gehad ondanks de moeilijkheden die ze ieder ook hadden gehad. Bovendien dacht ze ook echt dat ze veel van haar slechte gewoontes verleerd was of had weten te herkennen. Soms kwamen haar instincten namelijk erg van pas als Generaal. Maar ook met de aanval hadden deze haar in de steek gelaten. Misschien was ze voor haar verwonding al te zwak geworden. 'Ik weet gewoon niet goed wie of wat ik ben nu,' gaf ze zacht en verrast door haar eigen eerlijkheid toe. 'Dat moet jij toch ook wel kunnen begrijpen?'

Ondanks dat het gesprek gespannen was, was het voor Guila een opluchting om eindelijk Indra te kunnen spreken. Flynn en zijzelf hadden natuurlijk over hun goede vriendin gesproken en over wat het hen deed om zo buiten gesloten te worden van Indra's herstelproces. Dat had Guila nog niet kunnen uitspreken aan Indra. Als ze terug dacht, had ze de vrouw zelfs sinds de aanval niet meer gezien of gesproken. Ze opende haar mond om nog een weerwoord te geven op het feit dat Indra blijkbaar Gael en Flynn had verteld dat ze niet wilde dat ze langs zouden komen, maar ze besloot uiteindelijk haar mond te houden. Het ge-maar heen en weer zou niets opleveren. Ze was nu juist bezig om de zaken vanaf Indra's kant te zien. Daarom was het ook verhelderend om te horen over Indra's jeugd en opvoeding. Guila voelde echter hoe haar stijve houding ontspande bij de laatste woorden van Indra. Ze wist inderdaad hoe voelde om vraagtekens te zetten bij je eigen identiteit. Die identiteitscrisis had ze niet alleen bij het verlaten van het paleis gehad, maar ook tijdens haar reis naar Quandaï en al helemaal bij terugkomst. Ze was uiteindelijk naar voren geleund en had Indra's hand voorzichtig tussen haar handen genomen. 'Dat begrijp ik zeker,' zei ze uiteindelijk, nadat ze oogcontact had gezocht. 'En ik ben blij dat je hier bent, zodat we alles kunnen uitspreken. En ik hoop dat je ook beseft dat ik voor je deur stond omdat ik om je geef en ik me zorgen om je maakte.' Ze kneep zacht in haar hand. 'Wat is je plan voor de komende tijd? Ik weet dat je voor een periode weggaat, maar niet wat je precies gaat doen. En- en waar hoop je tijdens de reis achter te komen? Over jezelf?' Ze herinnerde zich nog goed hoe ze zichzelf terug had gevonden op de meest onverwachte plek ooit en dat was bij haar tante wie ze haar hele leven niet had gekend. Daar had ze haar band met haar moeder, met Quandaï en met haar geloof opnieuw kunnen opbouwen. Misschien had Indra eenzelfde plek waar ze tijdelijk zou kunnen terugkeren. Of misschien wilde ze juist de ruige natuur intrekken.

Indra voelde hoe Guila haar hand vast had gepakt en merkte hoe haar blik de hare ontmoette. Het was pas toen ze de woorden van haar vriendin hoorde dat ze diep zuchtte. Het deed haar goed begrip te horen en voelen in wat Guila zei. Ze wilde niet teniet doen wat voor reacties ze had gekregen van Flynn en Gael, maar het was niet hetzelfde als wat Guila teweeg wist te brengen. Ze was dan ook enigszins verrast dat ze door vroeg over haar plannen. Die vragen had ze zo in detail nog niet gekregen van haar partner en beste vriend. 'Na Tyrosh reis ik direct door naar het Oosten, naar-' Indra bewoog wat ongemakkelijk op haar stoel. Ze gaf niet graag toe dat ze naar iets op zoek was waar ze geen naam voor had, wat ze niet op een kaart aan zou kunnen wijzen. 'Er is een plek die ik me herinner waar ik ooit met mijn ouders was. Ik geloof dat het een oude tempel was, van voor de landveroveringen van de Halleys toen Myr nog niet de hoofdstad van het Oosten was.' Ze moest ergens beginnen en aangezien ze nog geen antwoorden had op de vragen die Guila en ook zijzelf had gehad, was ze gefixeerd geraakt op het beeld uit haar vage herinneringen als kind. 'En daarna-' Haar blik dwaalde af terwijl ze zich in probeerde te beelden hoe haar reis zou verlopen. 'Wellicht zoek ik de bossen van het Zuiden weer eens op.' Ooit voelde ze zich daar thuis. Hoewel ze er maar op moest hopen dat Reva en wie dan ook haar huidige bende mochten zijn haar niet tegen zouden komen. Indra was wat naar achteren geleund zodat ze haar been uit kon strekken en haar heup minder belastte en keek zo op naar Guila. 'Ik heb je altijd maar weinig gevraagd over jouw reizen. In Quandaï, maar ook naar jouw tante in het Oosten. Ik denk dat ik je het soms kwalijk heb genomen dat je zo op zoek was terwijl je Flynn hier had.' Indra moest met ieder woord dat ze zei haar trots meer inslikken. Ze was erg hecht geworden met Guila tijdens haar eerste zwangerschap, maar dat was nooit gekomen omdat ze het over elkaars verleden hadden gehad. 'Ik weet dat het ingewikkelder ligt, maar heb je er alleen spijt van?'

Guila was één en al oor voor haar Generaal. Ze was maar al te benieuwd waar haar reizen naartoe zouden gaan, al was ze niet verrast dat Indra het Oosten tegemoet zou komen. 'De reis zal je vanzelf op vele plekken brengen,' voegde Guila uiteindelijk maar aan de nog vage plannen van de andere vrouw toe. 'Het hoeft nu nog niet vast te liggen.' Guila had inmiddels de handen van haar vriendin losgelaten en zocht ook naar een comfortabelere zithouding. 'Dat snap ik. Flynn en ik zijn er überhaupt nooit heel open over geweest,' gaf ze toe. Vooral in die eerste periode na Quandaï hadden ze er geen woord over losgelaten. Totdat die brief was aangekomen... 'En daarna... met Syd ook in het kamp...' Die herinneringen zette haar aan het denken. 'Ik heb nergens spijt van,' zei Guila uiteindelijk met een voorzichtige glimlach. 'Ik weet dat jullie niet graag over de Goden horen, dus ik probeer het op een andere manier uit te leggen. Uiteindelijk hebben al deze beslissingen, al deze paden, mij híer gebracht. Ik heb mijn tante nog net voor haar overlijden ontmoet. Syd heb ik daardoor leren kennen. Het heeft me uiteindelijk weer samengebracht met Flynn en hij heeft mij Matheo gegeven en...' Ze wreef over haar buik en voelde hoe haar glimlach breder werd. 'En Roshan.' De naam zou vast een belletje bij Indra rinkelen: uiteindelijk was haar moeder diegene geweest van wie nog vele hooggerankte soldaten met één van haar zwaarden rond liepen. 'En hoe verschrikkelijk sommige periodes ook zijn geweest, hoe ik heb gedacht dat er geen reden waren om dit leven nog verder te volgen of hoe ik nooit het paleis had moeten verlaten... Mijn vader heeft altijd gedacht dat wij veilig, maar daardoor gelukkig achter vier gesloten muren zouden zitten. In werkelijkheid verlangden, zochten, we allemaal naar méér.' Ze had haar hand voorzichtig op Indra's been gelegd. 'Daarom zou ik je nooit kunnen veroordelen dat je ook op zoek gaat.'

Indra nam de woorden van Guila aandachtig in zich op. Ze had maar weinig mensen die ze deze persoonlijke vragen kon stellen en aan wie ze wilde tonen dat ze deze persoonlijke problemen had. Ze glimlachte toen ze de naam hoorde die Guila gebruikte voor haar kindje. 'Je maakt veel mensen trots met die naam,' stelde ze. Sowieso had de vrouw tegenover haar een hoop bereikt en bewonderde Indra de manier waarop ze standvastig bleef werken aan haar plek in het kamp. Maar het was ook het gezin dat ze met Flynn had, de kleine Matheo die met zijn fratsen en glimlach al harten stal in het kamp en het toekomstige gezinslid waar Guila erg trots op kon zijn. Het was een heel andere droom wat Guila na had gestreefd dan Indra's ideaal voor haar toekomst, maar ze hadden beiden hard gewerkt om dat te bereiken. Ze keek naar de hand van haar vriendin op haar been en pakte deze dankbaar vast. 'Dankje, Guila.' Het was moeilijk om haar dankbaarheid te tonen op een manier die Guila verdiende. Woorden waren lang niet genoeg. Bovendien wist ze dat ze ook hier was om naar meer te vragen dan enkel begrip en een luisterend oor. 'Wil je alsjeblieft Gael hier uitnodigen. Ik weet dat Flynn het ook zal doen, maar hij is al druk en ik wil niet dat ze steeds thuis zit of op school.' Ze dacht niet dat haar partner er met de pakken bij neer zou gaan zitten zodra Indra vertrok, maar ze kende Gael goed genoeg dat ze wist dat ze zich volledig op de school zou richten en wellicht niet genoeg tijd nam voor haar eigen rust. Indra zag het als deel van haar voorbereidingen voor haar vertrek: ze had ook Hester gevraagd Gael af en toe af te leiden met een wandeling door de bossen en had Chaol instructies gegeven om een nieuw bureau voor haar vriendin te maken zodat ze thuis ook comfortabel aan haar werk kon zitten.

Het benoemen van haar moeders naam bracht Guila weer in een korte trip door haar herinneringen heen. Ze had helaas niet het geluk gehad om haar moeder langs gekend te hebben. Na het overlijden van haar moeder had ze het moeten doen met de verhalen van de mensen om haar heen. Echter had ze nooit een slecht woord over haar moeder gehoord. Dat maakte haar extra trots dat ze haar kind naar haar moeder zou kunnen vernoemen. Inmiddels was ze weer met haar gedachten bij Indra en hield ze stevig haar hand vast. 'Natuurlijk zal ik Gael hier uitnodigen. Ik zal er voor zorgen dat ze vanuit werk mee komt om hier een hapje te komen eten.' Geruststellend keek ze haar vriendin aan. 'We zullen echt een oogje in het zeil houden. En stuur me alsjeblieft brieven als dat kan.' Via het raam zag ze echter ook hoe het donker begon te worden buiten. 'Je hebt het vast druk met de voorbereiding, dus wees vrij om te gaan. Maar anders zou Matheo denk ik nog heel graag zijn nieuwe spullen willen laten zien,' merkte Guila met een glimlach op, terwijl ze in haar ooghoek zag hoe Matheo zijn speelgoed bij elkaar aan het zoeken was.

Met een mysterieuze blik glimlachte Guila naar haar man. ‘Ik denk dat Arlo binnenkort zijn handen vol zal hebben aan een vrouw,’ stelde ze haar echtgenoot gerust. ‘Met genoeg afspraakjes en daarna warme brieven die ze elkaar vast zullen uitwisselen.’ Ze wuifde haar woorden vervolgens weg. ‘Maar zeg er maar nog niets over tegen Arlo. Het zal binnenkort vast naar buiten komen, maar we moeten hem nu ook wat privacy gunnen om zijn gevoelens uit te vogelen.’ Guila schudde vervolgens geruststellend haar hoofd ten aanzien van de Quandaïse prins. ‘Nee, ze zullen niet hier slapen, dan lopen we elkaar alleen maar voor de voeten. Maar we kunnen de zolder van de stallen voor hem gereed maken?’ Met een verontschuldigende glimlach wreef ze vervolgens langs Flynn’s rug. ‘Ik maak natuurlijk maar een grap,’ glimlachte ze, refererend naar al die jaren geleden dat Iker op zolder verstopt had gezeten. ‘Maar ik laat ze in een naburige taverne slapen. Je kent het wel, het is die duurdere plek waar onder andere veel edelen onderweg slapen. Hopelijk zal het genoeg slaapcomfort geven voor de prins en prinses.’ Ze keek haar man geïnteresseerd aan. Hij leek er erg ontspannen mee om te gaan dat de prins naar het kamp toe kwam én een goede relatie had met zowel zijn echtgenoot als zus. ‘Ik zal veel met hem in de tempel zijn en in de andere vrije tijd zal hij met Robyn op stap gaan. Inanna zal wel bezig gehouden worden door Silvester. Jij hoeft hem niet te zien of te spreken als je dat niet ziet zitten,’ bood ze aan.