Het huis van Henry en Willa

-

Guila stond twijfelachtig voor de deur van het huis van haar ouders. Ze had al aangeklopt, maar ze had gehoord dat haar ouders niet goed meer ter been waren sinds enkele jaren. Sibel stond bij haar en de rest van hun reisgezelschap had een klein, tijdelijk kamp opgezet. Haar reis had vooral bestaan uit het eindeloos bedanken van iedereen die mee had geholpen om haar en Flynn te bevrijden. De rest van de tijd had ze pratend met Sibel gespendeerd, om alle informatie die ze had ingewonnen te delen met de Koningin, en verder denkend over de rest van het missiegezelschap. Liam, Indra en Clementine hadden los van hen gereisd en pas in Tyrosh hadden ze bericht gehad dat zij allen Tarth hadden bereikt. Ze had duidelijk de opluchting op Sibels gezicht kunnen lezen. Liam was inmiddels doorgereisd naar het Oosten en Indra en Clementine hadden Flynn meegenomen naar zijn ouders. Het liefst was ze meteen naar hem toegegaan, maar ze wist dat ze ook oog-in-oog moest komen met haar ouders. Ze kon niet blijven wegrennen voor haar problemen. Uiteindelijk werd de deur opengedaan en zag ze haar moeder in deuropening staan. 'Mama,' verzuchtte ze, maar ze verroerde zich echter niet. Wat zouden haar ouders wel over haar denken?

Willa zat in één van de comfortabele stoelen in de hoek van de woonkamer met een boek op haar schoot. Op dit moment van de dag, als de zon al langzaam onder aan het gaan was, dan zat ze precies hier in het volle, warme licht terwijl ze door de ramen uit kon kijken over het weiland dat zich voor hen uitstrekte. In plaats van haar boek haar aandacht te gunnen, was ze in gedachten verzonken terwijl ze naar de gouden zee met graan keek. Het huis van Henry en haar was een kleine, voormalige schuur, die omgebouwd was tot woonhuis. Ze woonden aan de rand van een klein dorp en op één van de uithoeken van het land van een vriendelijke boer. Ze hadden wat land en de schuur van hem overgekocht om er mee te doen wat ze wilden. Zo veel jaren geleden hadden ze een lange tijd gezocht om een plek te vinden die hen rust zou bieden, maar tegelijkertijd nog in de bewoonde wereld was. Ze waren beiden niet meer de jongste en hadden hier en daar hulp nodig. Soms kwam er een vrouw uit het dorp Willa helpen om te poetsen en de buurman bracht hen vaak groentes en gemalen graan van zijn boerderij. Het was een toevallige bijkomstigheid dat ze omringd waren door zulke vriendelijke mensen, want uiteindelijk hadden ze het huisje gekozen vanwege zijn ligging aan de velden en dichtbij een bos en meer. Ze konden zo ver kijken, er was geen muur dat hun uitzicht onderbrak. Het compleet tegenovergestelde van de dichte omgeving en het benauwde gevoel van het paleis. Willa keek precies op de weg die naar het huis liep en had dus ook al vroeg in de gaten dat er een wel erg ongebruikelijke stoet hun kant op kwam. Afwachtend bleef ze op haar plek zitten en bekeek kort haar man die naast haar ingedut was. Pas toen er aangeklopt werd, kwam ze overeind en gleed in haar sloffen om naar de deur te schuifelen. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze twee figuren door het kleine raampje zag. Ze haalde diep adem voor ze de deur opende en toen ze dat eenmaal deed ontsnapte de lucht haar weer even snel. 'Guila.' Ongelovig nam ze haar dochter in zich op en trok haar toen naar zich toe om haar stevig vast te houden. 'Guila, lieve Guila,' fluisterde ze geëmotioneerd.

Guila voelde al snel de armen van haar moeder om haar heen en net zo geëmotioneerd omhelsde ze haar stevig terug. 'Oh, mama,' murmelde ze, terwijl ze haar gezicht in haar moeders nek begroef en de vertrouwde geur rook. Alles aan deze plek voelde als thuis, meer dan dat het paleis in Evenfall ooit als thuis komen had gevoeld. 'Het spijt me zo erg... van alles. Dat ik jullie dit heb aangedaan,' begon ze al snel te ratelen, ondanks dat het gemuffeld werd in de kleding van haar moeder. 'Ik hou zoveel van je, mama. En ik zal je zoiets nooit meer aan doen.' Toen pas liet ze haar moeder los en bekeek ze haar aandachtig van top tot teen. Ze zag er goed uit, al was het duidelijk dat ze ouder was geworden in al die jaren dat ze weg was geweest. 'Hoe gaat het met papa? Is hij hier nu ook? En met de jongens?' Vervolgens besefte ze zich dat Sibel er natuurlijk ook nog stond en gebaarde ze naar haar vriendin toe met een nog steeds geëmotioneerde glimlach. 'Maar ik heb alles te danken aan Sibel. Zij is achter ons aan gekomen. En natuurlijk was Flynn er-' Bij het noemen van zijn naam viel ze stil en werd haar glimlach ook bescheidener. 'Misschien is het goed als we naar binnen gaan. Ik wil niet dat je koud vat.'

Willa herinnerde het zich nog erg goed dat ze een brief had gekregen uit Evenfall waar Guila in uit legde dat ze voor even weg zou gaan. Er hadden geen details in gestaan, geen tijd, geen datums, geen bestemming, maar ze had nooit kunnen bedenken dat haar dochter werkelijk zo lang weg zou gaan. De afgelopen jaren had ze dus ook nooit gedacht dat Guila vrijwillig zo lang weg was gebleven en had ze geleefd met zorgen. Ze had met iedereen die ze zich maar in kon beelden die iets kon weten over Guila's reis gepraat en hen keer op keer gevraagd alsjeblieft haar alles te vertellen wat ze wisten. Maar niemand had enig idee wat er precies gebeurd was. Noch wisten ze wat er te doen stond. Haar zoons hadden allen voorstellen gedaan om hun zus op te sporen, maar uiteindelijk nadat de tijd verstreek waren hun levens verder gegaan. Flynn had haar dus ook verrast toen hij plots bij hen aangeklopt had met de aankondiging dat hij naar Quandaï zou gaan om Guila te vinden. Maar het had haar weinig hoop gegeven. Ze had zich slechts triester gevoeld met het vooruitzicht dat haar broer zijn zoon moest zien vertrekken, dat haar neefje zo zichzelf de schuld gaf dat Guila vertrokken was. Willa had nooit boos op iemand kunnen zijn, niet zoals haar man, zelfs niet op de jonge Flynn nadat hij over de ruzie verteld had. Stil liet Willa de woorden van Guila over zich heen komen, maar het kwam amper binnen tot de andere vrouw genoemd werd. Ze zag dat de Koningin maar met moeite haar formele houding kon behouden en nerveus naar haar keek. Met een kleine glimlach trok ze ook Sibel naar zich toe en omhelsde haar met veel dankbaarheid en voelde de huidige Koningin in haar armen ontspannen. Vervolgens knikte Willa naar haar dochter en ging haar voor het huis in terwijl ze de twee vrouwen achter haar aan wenkte. Nog altijd had ze geen woord uit kunnen brengen. Ze was plots zo moe en zo vol energie tegelijkertijd. Ze nam hen mee de kleine keuken in en zette theewater op, maar hield in elk mogelijk moment haar ogen op Guila gericht. Ze wist dat ze moesten praten, maar ze kon al op het gezicht van haar dochter lezen dat er veel pijn zou zijn, ze wilde enkel voor even naïef aan dit moment van geluk vasthouden. Willa pakte Guila's handen vast en kneep er teder in terwijl ze het zo bekende gezicht bekeek. 'Laat ik je vader er eens bij halen,' bracht ze uiteindelijk uit waarna ze de woonkamer in verdween. Daar knielde ze bij haar echtgenoot neer en maakte ze hem voorzichtig wakker met woorden die ze zo vaak in haar dromen had uitgesproken, maar niet gedacht had in het echt nog te kunnen zeggen. 'Henry, Guila is thuis.'

Guila keek vol geluk toe hoe ook haar moeder Sibel omhelsde. Ze was haar vriendin zo dankbaar geweest dat ze met haar mee wou gaan als ze haar ouders zou confronteren. Meteen voelde ze namelijk al hoe moeilijk ze zichzelf een houding kon geven en ze besloot dus maar zwijgend haar moeder te volgen. 'Ik- ik heb je heel veel te vertellen, mama-' begon ze twijfelachtig, maar haar moeder was al naar haar vader gelopen. Moeizaam slikte ze dan ook en na een steunvolle blik van Sibel gekregen te hebben liep ze de woonkamer in.

Henry wist dat hij in slaap was gedut, toen hij zijn pijnlijke rug voelde en ook de zachte woorden van zijn vrouw in zijn oor. Bij het noemen van zijn dochters naam schoten zijn ogen meteen open. 'Hm, zo mag je mij elke dag wel wakker maken,' murmelde een slaperige Henry met een grimas, tot hij zag dat zijn vrouw stil bleef en hij besefte dat het wel waar móést zijn. Kwiek kwam Henry overeind en draaide hij zich om, maar zag hij vervolgens met zijn ene oog maar weinig. De jaren waren qua mobiliteit mild voor hem geweest, maar qua zicht ging het allemaal niet meer zoals vroeger. Hij zag dan ook twee vrouwelijke gestalten in de deuropening naar de woonkamer staan, maar hij kon niet differentiëren wie precies zijn dochter was. Gelukkig kwam zijn Guila al snel naar hem toe en van dichtbij herkende hij haar uiteindelijk. 'Ach, Gugu, daar ben je weer,' zei hij met harde stem, waarna hij zijn dochter in zijn armen nam. Teder streek hij met zijn hand door de zachte, bekende krullen. 'Ik heb je gemist, dochter.' Hij wilde een langer verhaal houden, maar zijn dochter gebaarde hem dat hij weer plaats moest nemen. 'Nee, nee, ik zal thee maken en dan kan je moeder alvast plaats nemen.' Zo liet hij Willa zijn stoel nemen en liep hij zelf de keuken in, waar hij voor hij het wist plots oog in oog stond met de Koningin van Tarth.

Willa zag het gezicht van Henry door verschillende stadia gaan. Met een glimlach zag ze dat het nieuws tot hem door drong en stond ze zelf op om om te kijken naar haar dochter die in hun woonkamer stond. Guila had het huis misschien maar een enkele keer gezien terwijl haar zoons allen al vele malen op bezoek waren geweest. Ook al woonde ze ver van Adrian en zijn gezin en waren Iwan en Augustus altijd onderweg, ze kwamen regelmatig langs. Met een waas van geluk zag ze aan hoe vader en dochter elkaar omhelsden. Vervolgens wilde ze tegen stribbelen en zeggen dat ze al aan de thee begonnen was, maar nam toen toch plaats en liet haar ogen weer over Guila's voorkomen glijden. Ze wist niet goed waar ze moest beginnen en wat ze kon vragen. 'Het gaat goed met je vader. Zijn oog begint hem wat te vervelen, maar hij is nog zo fit,' vertelde ze dus maar terwijl ze op het puntje van haar stoel bleef zitten. Ergens voelde ze zich niet gerust. Stil vouwde ze haar handen tussen haar benen en liet haar vermoeide ogen toen dicht vallen. Ze wilde verder gaan over de dagelijkse zaken: hoe het ging met haar zoons, met de kleinkinderen, met hun huis, maar hoe kon ze het daar over hebben zonder te weten wat Guila overkomen was. 'Wat is er gebeurd, Guila?' vroeg Willa dus zacht. 'Waar was je nou naartoe?'

Sibel wist dat het haar plicht was om haar vriendin te vergezellen naar haar ouderlijk huis. Niet alleen om Guila steun te bieden, maar ook omdat ze het het oude koninklijk paar aardig wat verschuldigd was. Hoe vaak had ze niet brieven gekregen van de vorige Koningin die haar vroeg of ze meer wist over Guila's plotse verdwijning? En hoe vaak had ze niet gelogen. Toch had ze zojuist terwijl ze nerveus het oordeel afwachtte een dankbaar gebaar ontvangen van Willa. Ze kon moeilijk omschrijven hoeveel haar dat deed. Verder had ze zich afzijdig gehouden terwijl moeder en dochter en vervolgens ook de vader elkaar weer zagen. Ze was in de keuken achtergebleven en leunde zuchtend tegen het aanrecht. Het voelde nog altijd niet dat dit over was. Dat zou het voor haar pas zijn als ze in Myr was en haar dochter en partner in haar armen kon sluiten. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze iemand de keuken in zag komen. Snel ging ze rechter staan en keek de oud-Koning recht aan. Even zweeg ze en boog toen haar hoofd. Ze had nooit echt de woede van de moeder van Willa gevreesd, wel die van haar voorganger. 'Mijn diepste verontschuldigingen voor het leed dat uw familie heeft moeten doorstaan,' zei ze duidelijk. Deze woorden had ze al geschreven voor ze naar Quandaï vertrokken was.

Na de knuffel van haar vader had ze plaats genomen op de stoel naast haar moeder en glimlachte ze zwakjes. 'Ik ben blij om te horen dat het goed met jullie gaat. Vader is nog zo kwiek en jij ziet er goed uit.' Toen eenmaal de vraag kwam waar ze zich al die dagen op had voorbereid was ze stil en keek ze afwachtend naar de uitdrukking van haar moeder. Ze had vaak geoefend hoe ze alles kon samenvatten wat er was gebeurd, maar er bleven maar enkele momenten in haar hoofd steken. 'Ik werd gevangen gehouden. Tweemaal. Ik zou sterven door de hand van de Moeder op de dag dat Sibel mij kwam redden.' Guila sloeg vervolgens haar trillende handen voor haar gezicht en voelde hoe de tranen kwamen opzetten. Ze wilde haar moeder niet laten schrikken of bang maken, maar haar eigen gedachten konden nergens anders meer over gaan dan dat zij de dood was ontsnapt en Flynn nog steeds aan het vechten was. Hoe kon ze zomaar verder gaan met haar leven, met andermans levens als ze dit niet had verwerkt? 'Ik heb er een grote puinhoop van gemaakt, mama. En ik weet niet hoe ik dit allemaal kan oplossen. Andermans levens, mijn leven.'

Henry keek de huidige Koningin afwachtend aan en glimlachte vervolgens geruststellend. 'Guila is weer terug. Alles is nu weer goed.' Hij klopte op de schouder van zijn opvolger en focuste zich vervolgens op de thee. Het kostte enige concentratie met zijn verminderde zicht, maar hij had dit ritueel al zo vaak uitgevoerd dat hij precies wist waar alles stond. Pas toen alles klaar stond, richtte hij zich weer op de Koningin. Haar aanblik liet hem zuchten. 'Ik weet dat ik je vele boze brieven heb gestuurd en dat ik je meermaals vervloekt heb om jouw keuzes. Ik begrijp dan ook nog steeds niet dat je niet eerder hebt ingegrepen.' Hij zweeg weer en staarde vervolgens uit het raam naar zijn tuin toe. 'Mijn dochters bezoek heeft een pot geopend met een hoop ellende die al langere tijd op ontploffen stond. Ook al tijdens mijn regeerperiode. Ik had toen al moeten ingrijpen. Nu zal jij die consequenties moeten proberen op te lossen. Dat spijt mij, Majesteit.'

Willa glimlachte om de woorden van Guila, maar hield zich stil ondanks dat ze haar eigenlijk tegen moest spreken. Ze kon er misschien nog zo fit uit zien, ze had maar al te vaak de bezorgde blikken van haar familie gezien. Ze vond het echter moeilijk toe te geven dat ze zelf óók gemerkt had dat ze dingen vergat, haar kookgerei misplaatste, soms niet wist wat ze aan het doen was. Maar dat waren geen zorgen voor nu. Willa hield haar adem in toen ze het antwoord van haar dochter af wachtte. Ze hadden nooit precies geweten wat er gebeurd was. Ze hadden een brief ontvangen van Sibel voor ze naar Quandaï vertrok met vage informatie, maar de rest hadden ze via haar broer te weten moeten komen. Hij was door generaal Morton op de hoogte gesteld van de zaken voor ze vertrokken naar hetzelfde land. Zo konden ze zelf de puzzel in elkaar zetten en maar afwachten of al die plannen die zonder hun inspraak gemaakt waren goed zouden komen. Soms had ze zichzelf vervloekt dat zij geen politieke rollen meer hadden, maar ze wist niet of Henry als koning en zij als koningin meer bereikt zouden hebben. Quandaï was nooit een belangrijke punt op de agenda geweest toen zij heersten, ze hadden er maar enkele connecties. De enige echte connectie die Willa met Quandaï had gehad was Guila's moeder. Maar die had ze beiden natuurlijk nooit meer gesproken. 'Zeg dat niet, lieverd. Wat je in Quandaï overkomen is kan toch niet jouw fout zijn. Je moet jezelf geen schuld aan praten. Nooit.' Ze legde haar armen rond de schokkende schouders van Guila en trok haar zo dicht tegen zich aan. 'Bovendien hoef je dit helemaal niet alleen op te lossen. Je bent thuis. Je hebt je familie, je vrienden.' Geruststellend wreef ze over de rug van haar dochter terwijl ze haar eigen tranen ook voelde. Ze zou er nooit gewend aan raken om haar kinderen alles behalve gelukkig te zien. Het brak haar altijd.

Sibel hield haar rug recht terwijl het antwoord van de imposante man klonk. Ondanks dat hij wellicht gepensioneerd was, bezat hij nog een koninklijke houding die moeilijk te negeren was. Ze hoopte dat ze dat zelf ook uit kon stralen. Verrast hoorde ze de woorden aan en keek ze naar de hand die haar schouder aangeraakt had. Zwijgend keek ze toe hoe Henry de thee verder maakte en toch weer sprak. Ze knikte langzaam. 'Ik erken dat ik fouten heb gemaakt. Guila kwam naar me als vriendin en ik heb haar toen vooral behandeld als schaakstuk. Maar ook omdat ze daar om vroeg.' Sibel had toen niet haar Koningin moeten zijn die een mogelijkheid zag, maar een vriendin die haar in Evenfall had gehouden. 'Dit is al veel langer gaande en gaat tot diep in de kern van het land. Hier heeft niet één persoon aan bijgedragen, noch zal er enkel één persoon verandering in kunnen brengen.' Sibel zuchtte nu op haar beurt. Met het besluit om naar het buurland te gaan en de Moeder te ontmoeten, had ze een begin gemaakt aan een lange en moeizame strijd waar zij hoogstwaarschijnlijk nooit het einde van zou zien. 'Ik wil u niet van uw dochter en vrouw houden. Mijn manschappen hebben een kamp opgezet net buiten het dorp. Ik zou Guila graag morgen nog een bezoek brengen voor ik naar het Oosten vertrek, maar verder laten we u met rust.' Kort bleef ze de oude man aankijken en besloot toen dat haar aanwezigheid niet meer nodig was. Bovendien voelde ze dat haar hele wezen verlangde om haar eigen familie op te zoeken.

'Maj- Sibel, wacht even,' zei Henry nog snel, voordat ze weg zou lopen. Ondanks dat hij niet wist wat zijn dochter was overkomen en hoe de reddingsmissie was verlopen, kon hij zich er een beeld bij voorstellen. Het zou vast niet fraai zijn geweest. Sibel had die keuze moeten maken. 'Ik heb er veel, érg veel bewondering voor dat je zelf naar Quandaï bent gegaan. Dat laat een indruk achter die jij zeker niet moet onderschatten. Daar moet je vanaf nu op gaan bouwen.' Hij stak zijn hand uit om die van de vrouw voor hem stevig te schudden. 'Het ga je goed, Sibel Alba. Mijn eeuwige dank dat je mijn dochter veilig thuis hebt gebracht. En ik sta er nog steeds achter dat ik jou gesteund heb in de weg naar de troon toe, ondanks dat het niet zo leek de laatste tijd.' Hij ging haar voor naar de uitgang van zijn huis en glimlachte nog voor een laatste keer. 'Ik zal het aan haar doorgeven. Hopelijk vind je rust vanavond en ook de komende tijd.'

Guila schokkende lichaam werd gelukkig al snel vast gehouden door haar moeders omhelzing. De pijn was eerder erg geweest, echter was het nu ondraaglijk, waarschijnlijk omdat ze zich eindelijk toe had gestaan om überhaupt alle emoties te voelen. 'Ik had eerder moeten beseffen hoe veel ik hier nog had in Tarth,' snikte ze, terwijl ze haar moeders armen stevig vast hield. Al snel besefte ze ook dat haar vader naast haar was komen zitten en haar hand vast pakte. 'Jullie, de jongens, mijn vrienden.' Ze sloot haar ogen en schudde radeloos haar hoofd. Ze wist niet waar ze moest beginnen met haar uitleg. 'Ik- ik denk dat jullie wisten dat Flynn achter mij aan is gegaan. Hij werd gevangen gehouden, tweemaal, net zoals ik. En de laatste keer, ze- ze schoten hem in zijn been en lieten hem voor dood achter in de kerkers. Ik heb wekenlang gedacht dat hij dood was, tot Sibel kwam en mij vertelde dat hij er nog was. Dat hij nog aan het vechten was voor zijn leven.' Ze keek door haar waterige ogen op naar haar moeder en keek haar verontschuldigend aan. 'We moeten naar ome Nathan en tante Leona toe. Ik- ik heb geen idee hoe het nu met hem gaat, Liam heeft hem vrij gekregen uit de kerkers, maar ze hebben los van ons gereisd.'

Willa streek Guila sussend door haar donkere haar en keek haar man over het hoofd van haar dochter aan. 'Je bent niet de eerste persoon die meer wilde weten over haar of zijn afkomst. We hadden ook zo weinig informatie.' Ondanks dat ze goede vriendinnen was geweest met Guila's moeder, had ze maar erg weinig geweten over haar geschiedenis. Het enige wat echt bekend was, was dat ze had moeten vluchten uit Tarth. De reden was nooit uitgekomen, zelfs niet na haar dood. Ze voelde nu dus ook een nieuwsgierigheid of Guila dan nu toch echt meer te weten was gekomen over haar familie. Maar ze wilde het gesprek niet sturen naar haar nieuwsgierigheid, maar naar wat Guila te zeggen had en wilde delen. Willa luisterde naar haar woorden over Flynn en voelde dat ze diep zuchtte. Haar broer had zich zo, zo veel zorgen gemaakt en had zijn frustraties aardig op haar en Henry afgericht. Het was niet eerlijk geweest van hem, maar in plaats van zelf boos te worden had ze enkel begrepen dat Nathan erg betrokken was bij zijn zoon. Dat mocht ze hem niet kwalijk nemen. Enkel hoopte ze dat het geen verdere problemen tussen hun families zou veroorzaken. Ze keek Henry dan ook met een frons aan en probeerde hem zo te vragen wat ze aan hun dochter konden vertellen over de situatie. 'Flynn kwam hier langs voor hij naar Quandaï ging. Hij was zo hoopvol je te vinden en thuis te brengen.' Hij had haar toen zo veel doen denken aan haar eigen broer en de zelfverzekerdheid en arrogantie die hij zo goed gedragen had als jonge man. Het was zijn toewijding aan Guila die haar de adem had benomen. Willa begreep niet waarom de Goden zo hard werkten om de twee uit elkaar te houden. 'En we mogen erg blij zijn dat hij jou gevonden heeft.'

Guila rilde bij de gedachte dat Flynn haar wellicht nooit gevonden zou hebben: dan zat ze vast nog steeds in de klauwen van of heer Gion of van de Koningin. Guila merkte de blikken op die haar ouders met elkaar wisselden en met een zucht legde ze haar handen op die van hen. 'Ik weet dat Flynns familie boos op mij is,' zei ze zachtjes, terwijl ze een kneepje in haar ouders' handen gaf, 'en het legerkamp ook. En dat zullen ze blijven, totdat Flynn en ik ze het hele verhaal kunnen uitleggen.' Met een blos op haar wangen besloot ze dan ook maar de verdere details over haar en Flynns relatie in Quandaï uit de doeken te doen. Ze had zichzelf voor genomen om geen geheimen meer tussen haar en haar geliefden te hebben. Haar ouders mochten weten hoe verschrikkelijk rot ze zich voelde en hoe veel zorgen ze zich nog om haar vriend maakte. 'Flynn en ik zouden bij de Goden geweest zijn als Sibel en Indra niet waren gekomen,' fluisterde ze als afsluiting van haar verhaal. Vervolgens zuchtte ze diep en staarde ze naar haar eigen handen. 'Mijn moeder was een directe afstammeling van de vorige Moeder en dus ook familie van de huidige Moeder. Ze is vervolgens naar Tarth gereisd, om haar zuster - Rani - te helpen om onder een straf uit te komen. Ze zijn samen weggevlucht uit Quandaï. En ik moest boeten voor haar fouten met de doodstraf als ultieme rechtvaardigheid.'

Willa wist niet of ze gerustgesteld was te horen dat Guila zich bewust was van de gevoelens die haar broer's familie wellicht zou hebben tegenover haar. Bovendien wist ze niet of het wel zo makkelijk zou zijn om het uit te gaan leggen aan een heel legerkamp. 'Het zal niet gaan met iedereen te praten, Guila,' stelde ze eerlijk vast. Ze wilde niet tegenover haar dochter gaan doen alsof het thuiskomen alleen maar makkelijk zou gaan. Nieuwsgierig luisterde ze naar wat Guila over de zoon van haar broer te zeggen had en voelde al snel dat haar blik ernstiger werd. Willa was geheel niet verrast te horen dat de twee weer nader tot elkaar waren gekomen, maar ze hadden beiden zo veel doorstaan en dat kon alleen maar betekenen dat hun toekomstige weg niet makkelijker zou worden. Ze gleed met haar handen langs Guila's wangen en gaf haar een kleine glimlach. 'Maar dank de Goden, je bent hier terug terecht gekomen.' Hoewel de woorden over Flynn haar niet verbaasden, deed het volgende dat echter wel. 'Ik- Je moeder heeft me dat nooit verteld,' zei ze slechts terwijl ze verder zwijgend naar haar man keek. Dit was het nieuws wat ze maar moeilijk vond om op te reageren. Het mysterie rondom Guila's afkomst had haar altijd al beangstigd. Maar hoeveel ze ook geprobeerd had antwoorden te vinden, het had nooit iets opgeleverd.

Guila wikkelde met haar handen over elkaar heen in een nerveus gebaar, terwijl ze naar de reactie van haar ouders luisterde. Ze wist niet of ze opgelucht moest zijn dat haar moeder eerlijk tegen haar was over de reactie van haar familie en het legerkamp. Uiteraard zou ze niet zomaar iedereen de waarheid kunnen vertellen - al was het maar de vraag of de waarheid de woede van al die mensen kon dempen - maar ze kon in elk geval haar best doen om ome Nathan en tante Leona naar haar te laten luisteren. Ze wist namelijk niet of Flynn überhaupt bij bewustzijn was om zijn zegje te doen. 'Ik dank ook de Goden dat ik weer bij jullie ben,' reageerde ze zacht en met een bescheiden glimlach, al voelde ze zich dolgelukkig van binnen dat ze haar ouders weer in haar armen kon sluiten. 'En ik hoop dat ik de jongens binnenkort ook weer kan zien. Waar zijn ze nu allemaal?'

Guila zag vervolgens haar vader zuchten en voelde vervolgens zijn hand op haar schouder. 'Er waren altijd te veel vraagtekens rondom jouw afkomst en die van jouw moeder om er niet verder op door te zoeken. We hebben er weleens septa's op gezet om de beschikbare literatuur over de Moeder door te nemen, maar er kwam weinig uit, vandaar dat we het nooit uitgebreid met jou hebben besproken. Echter is prinses Rani wél een bekende naam,' zei Henry bedachtzaam. Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn vader Edmund weleens over de Quandaïse prinses had gesproken en hoe hecht hun vriendschap ooit was geweest. Hij keek vervolgens zijn vrouw en dochter weer aan, nog steeds gegrepen door het verhaal wat Guila had verteld. Hij vond het maar helemaal niets dat zijn schoonfamilie en het legerkamp lijnrecht tegenover zijn dochter stonden. Als het aan hem lag, zat hij nu al op zijn paard om die mensen eens mooi de waarheid te vertellen. Maar dat zou ook niets oplossen. 'Het is belangrijk dat je eerst uitrust, Gugu. Vervolgens reizen we naar de boerderij van Leo en Nathan toe. Ik zal ze al wel alvast een brief sturen, om te vragen naar de toestand van Flynn.'

Willa liet haar echtgenoot het woord doen over hoe zij gezocht hadden naar antwoorden. Ook nu klonk het nog alsof ze niet genoeg gedaan hadden, vooral nu ze van Guila hoorden dat ze zulke nauwe connecties had met de Moeder. Daar hadden ze toch wel op de een of andere manier achter moeten zijn gekomen? Vooral omdat het blijkbaar in Quandaï wel bij bepaalde mensen bekend geweest moest zijn. 'Mijn moeder sprak wel eens over de Quandaïse prinses, jouw- jouw tante.' Het was vreemd te bedenken dat haar dochter, een voormalige prinses omdat zij in de familie op was genomen, nu ook van geboorte af al die rechten had in een ander land. En daar bovendien bijna daar op gebaseerd veroordeeld zou zijn. 'Rust inderdaad eerst uit,' stemde ze met haar man in. 'We kunnen met je mee gaan naar de boerderij als je er klaar voor bent?' Ze zou het niet graag zien als Guila alleen alle tegenspraak en verontwaardiging en algemene vijandigheid onder ogen moest komen. 'Bovendien weet ik zeker dat je broers je graag hier op komen zoeken. We kunnen langs gaan bij Tobias en Renee. Elaine is zo gegroeid. Ze is net haar vader. En Renee is hoogzwanger. Adrian heeft nu ook een gezinnetje. Je gelooft je ogen niet als je hem ziet: zo serieus, net zíjn vader.' Hierbij glimlachte ze naar Henry. Die vergelijking had hij nooit helemaal aangenomen van haar. 'Augustus is veel op pad, maar we hebben hem geschreven toen de Quandaï missie begon, dus hij zal al onderweg hierheen zijn. Iwan zit nog altijd in Tyrosh, die is hier ook vast zo!' Ondanks de moeilijke overgang na het paleisleven die zij en Henry hadden meegemaakt, leek het hun zoons makkelijk te zijn vergaan. Echter fronste ze plots en keek naar de grond. 'Of, nee- Iwan is-' Ze lachte zacht en wuifde haar vage woorden weg. 'Ik weet het al niet meer waar hij nu is.'

'Ik zou het heel erg fijn vinden als jullie mee zouden willen gaan,' zei ze met een opgeluchte uitdrukking, terwijl ze in haar ouders handen kneep als dank. Hoe graag ze alles eerder in haar eentje wilde oplossen, hoe duidelijker het nu was dat ze dat niet zomaar alleen kon oplossen en dat ze de hulp van haar geliefden moest accepteren. Vervolgens genoot ze van de woorden van haar moeder over haar broers. 'Ik ga erg graag langs Toby en Renee... en ach, de kleine is dus geboren! Ik kan mij nog herinneren dat Naya net haar zwangerschap had aangekondigd. Adrian zal toch een schat van een vader zijn,' glimlachte ze gelukzalig. 'En die Gus en Iwan, de avonturiers! Ik hoop dat mijn broers hier snel zullen zijn.' Echter hoorde ze al snel haar vader kuchen als reactie op de laatste woorden van Willa en hoorde hem vervolgens haar moeder corrigeren: 'Lief, we hebben Iwan geen brief kunnen sturen, want we- we weten al even niet meer waar hij gebleven is. Bij het laatste briefcontact vertelde hij dat hij in Tyrosh was, echter schreef Ren mij recent nog dat Iwan de stad had verlaten. Ik verwacht dan ook elk moment bericht van hem... maar we verwachten hem niet letterlijk hier.' Henry wierp een bezorgde blik op zijn vrouw, maar besloot er verder niets over te zeggen. Zijn dochter zou vast zelf kunnen afleiden uit de warrigheid dat haar moeder wat ouder werd. 'Ach, met vijf kinderen moeten we soms even oriënteren waar iedereen zich bevindt,' glimlachte hij dus maar, terwijl hij zijn vrouw liefdevol over haar krullen streek. 'En dan ook nog eens al die kleinkinderen en neefjes en nichtjes en hun kinderen... beestenboel!'

'Ze weten alle drie dat ze een tante hebben,' vertelde Willa glimlachend. Haar zoons hadden even hard hun best gedaan hun zuster terug te vinden en toen ze verder gingen met hun levens hadden ze altijd nog naar haar gevraagd, haar herinnerd, aan haar gedacht. 'Oh, ja.' Stilletjes keek ze naar haar man terwijl ze zich herinnerde dat Iwan inderdaad al even niets meer gestuurd had. Van alle jongens bleek hij het grootste mysterie te zijn geworden, naast de verdwijning van Guila dan. 'Je ome Ren heeft het zo goed in Tyrosh,' haakte ze in op de woorden van Henry met een hervonden glimlach. Ze luisterde maar half naar wat haar man verder zei en stond plots op om van de kast twee portretjes te pakken. 'Kijk dit is de prachtige Elaine. Ze heeft zulke grote bruine ogen.' Tobias en Adrian hadden voor haar laatste verjaardag, toen ze allen samen waren hier, een schilder langs laten komen om de kleintjes vast te leggen. Natuurlijk zag ze haar oudste kleindochter nog veel, maar ze vond het erg jammer dat haar jongste zoon zo ver weg woonde met zijn gezin. Het was in beide gevallen echter heerlijk de kinderen altijd als aandenken op de kast te hebben staan. 'En dit zijn- dit zijn de kleintjes van Adrian en Naya.' Trots hield ze de portretten op en klopte vervolgens op Guila's hand terwijl ze plots moe naar haar dochter keek. Die laatste bijeenkomst van de hele familie had flink zijn tol geëist. Ze was overrompeld geweest door alle aandacht, door het gemis dat ze plots had gevoeld voor haar dochter, en door haar eigen onbekwaamheid om geheel mee te doen in alle gesprekken en activiteiten. Ze wist heel goed waarom haar zoons hun kleinkinderen hadden vastgelegd met hun namen in een sierlijk cursief op de lijstjes.

[new]
Met een bezweet voorhoofd en met aarde besmeurde handen zat Guila op haar knieën in de bloemenzee van haar moeders tuin. Die ochtend waren zij en haar moeder al vroeg opgestaan om in de tuin te gaan werken, zodat ze nog niet de volle zon op hun lichaam hadden schijnen. Haar lieve moeder had haar de hele ochtend gezelschap gehouden en ze hadden gesproken over van alles en nog wat. Al veel eerder tijdens haar bezoek had ze besloten om alles wat zich had afgespeeld aan haar ouders te vertellen: haar periode bij Rani en Syd, haar liefde voor de lijfwacht, de prachtige bruiloft van Sibel en Liam, haar diners met haar broers en haar openhartige gesprek met de luitenant, en vervolgens ook de dood van haar tante, haar breuk met Syd en het bezoek aan haar moeders graf. Ze had geen enkel detail weggelaten en het had haar zo opgelucht om eindelijk alles aan iemand te kunnen vertellen. Gelukkig hadden haar ouders naar al haar woorden willen luisteren en had ze zo goed als ze konden advies gegeven. Guila vond het ook heerlijk om weer bij haar ouders te zijn: na het bezoek aan het graf had ze afscheid van Syd genomen en was ze naar haar ouders gereisd. Sindsdien was ze een volleerd huisvrouw geworden, als ze haar buurvrouwen mocht geloven: ze kookte elke dag voor haar ouders, deed de was, werkte in de tuin, hielp alle andere bewoners in het dorp met boodschappen, studeerde ondertussen haar Quandaïse taal en zo ging haar lijstje met werkzaamheden wel door. Gelukkig gaf haar dat weinig tijd overdag om aan andere zaken na te denken: over hoe het met Syd ging in het legerkamp, hoe het met Flynn was op zijn missie en of hij nog weleens aan haar dacht, wanneer ze een brief van hem zou ontvangen dat zij welkom was in het legerkamp, en zo ging het rijtje aan gedachten door. Vandaag had ze er echter geen tijd voor gehad, want ze wilde nog al het onkruid van de Westelijke tuin verwijderen voordat ze het middagmaal zou maken voor haar ouders. Haar moeder had ze naar binnen gestuurd om de felle zon te mijden en stug werkte ze dan ook door tussen de zonnebloemen. Toch bracht het haar zoveel plezier om te bedenken dat haar ouders op zo'n prachtige en rustige plek waren geëindigd en dat bracht al snel een brede glimlach op haar gezicht.

Flynn reed zo hard hij kon door de Noordelijke bossen. Hij was nog geen halve dag geleden in het kamp terug aangekomen na zijn missie en was er meteen weer op uit te gaan. Hij was kapot geweest omdat het weer hen erg tegen had gezeten en juist bij terugkomst fel op hun vermoeide hoofden had geschenen. In het kamp had hij echter meteen te horen gekregen van een goede vriend van hem dat er een bericht al een aardig tijdje voor hem klaar lag. Flynn had meteen geweten van wie het was. Hij had daar twee brieven gevonden. Beiden van Guila. Eentje was al een lange tijd geleden geschreven net voor hij vertrokken was, maar die hem net zoals de tweede niet meer bereikt had voor hij op missie was. Die missie was maar op een goed moment gekomen. Flynn had Indra meerdere malen bedankt toen ze hem mee wilde laten gaan. Clementine had verdient om zijn gezicht voor even niet te zien. En hij had zelf ook tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en om zich weer als vanouds als actieve soldaat te voelen. Pas bij het zien van de brieven begreep hij ook dat hij tijd verloren had. In plaats van uit te rusten had hij dus zijn paard omgewisseld en was hij nog geen uur later al richting het huis van het voormalige koninklijke paar vertrokken. Normaal zou het hem tot de middag kosten om er te geraken, maar voor eens hadden het weer en zijn frisse paard meegewerkt. Flynn kon dan ook net voor de middag het huis al in de verte zien. Hij liet zijn paard snelheid minderen en probeerde het stof en zweet van zijn kleding en gezicht te vegen voor hij de lange weg richting het huis insloeg. Zijn blik was nerveus op de voordeur gericht en de spanning hield zijn rug recht en kin hoog.

Guila's aandacht werd plots van haar werk in de tuin getrokken, toen ze voetstappen hoorde op het grindpad naar haar ouders huis toe. Ze kregen maar weinig bezoek en haar interesse was dus ook onmiddellijk geprikkeld. De vreemde was een man en leek zo groot op zijn paard en hij was zelfs in uniform en- Langzaam was ze opgestaan om een beter beeld te krijgen van de bezoeker. Ze moest er zeker van zijn dat ze niet aan het hallucineren was en dat het werkelijk was wie ze dacht dat het was. De luitenant. Haar liefde. Toen hij dichtbij genoeg was om duidelijk zijn gezicht te zien, reed hij zo geconcentreerd op zijn paard verder dat Guila besefte dat hij haar niet zag knielen in de bloemen. Bij de Goden, wat was deze tuin ook groot. Flynn had haar niet eens in de zee van bloemen zien zitten. 'Flynn!' riep ze met haar handen langs haar mond, waarna ze enthousiast en zo vol opluchting naar hem zwaaide. 'Flynn!' probeerde ze opnieuw zijn aandacht te trekken. Ze kon maar één reden bedenken waarom hij hier, bij haar ouders, zou zijn: hij had haar brieven gelezen en was voor háár hier naartoe gereisd. Die realisatie liet haar ook onmiddellijk haar gereedschap vallen. Met haar lange rokken in haar handen begon ze te rennen over de paden tussen de bloemen heen, terwijl ze de breedste glimlach op haar gezicht produceerde die ze in lange tijd had gehad. Al zou hij slecht bericht komen brengen, dan nog was ze zo blij om zijn vertrouwde, knappe en liefdevolle gezicht te zien. Toen ze hem naderde, minderde ze niet in vaart en viel ze zo in zijn armen. Een lach vol opluchting ontsnapte haar mond: hij was eindelijk bij haar.

De laatste keer dat Flynn voor dit huis had gestaan kon hij zich nog maar al te goed herinneren. Het was niet zo lang na zijn ruzie met Guila geweest. De keer dat hij haar had afgewezen voor het gebeuren in Quandaï had hij namelijk spijt gehad dat hij niet meer achter haar aan was geweest. De tweede maal liet hij zich dat niet overkomen. Flynn was echter al te laat geweest en Guila's moeder had hem verteld dat ze al snel door gegaan was naar het Oosten. Het had hem toen verrast en teleurgesteld terug naar het kamp gestuurd. Maar nu zou het in ieder geval niet zo lopen. Haar brief beloofde hem dat ze hier zou zijn en zou wachten op een antwoord van hem. Flynn had er niet eens over nagedacht eerst een bericht te sturen. Hij wilde haar enkel zien en persoonlijk vertellen wat zijn gedachten waren. Toen hij iets om zich heen hoorde, steeg Flynn van zijn hengst en klopte zacht op zijn flank terwijl hij rond keek. Dat moment hoorde hij pas zijn naam en zag de figuur zijn kant op komen. Het leek hem een waanbeeld, een illusie dat Guila zo op hem af kwam rennen. Maar zelfs als dat het was, wilde hij het met open armen ontvangen. Plots had Flynn zijn armen om haar heen geslagen, plots rook hij haar bloemengeur, plots had hij haar weer vast. Hij was er stil van. Moe en opgelucht en stil. Het voelde alsof hij een jarenlange omweg had gemaakt om hier te geraken.

Guila had haar armen nog steeds stevig om de luitenant heen geslagen, terwijl ze ook stil was. Ze was puur aan het genieten van dit moment, van het gevoel van Flynns armen om haar heen en zijn nabijheid. Pas na wat een eeuwigheid leek, hief Guila haar hoofd vanaf zijn borst op en keek ze in zijn donkere ogen. Ze kon niets anders dan stralen. ‘Je hebt mijn brieven ontvangen,’ zei ze zacht, terwijl ze met haar hand langs zijn wang streek. Hij zag er moe uit, maar ze zag meer op zijn gezicht. Opluchting. Die uitdrukking werd vast gereflecteerd in de hare. Ze was nerveus geweest om naar het legerkamp te gaan, omdat haar eerdere brief zo lang onbeantwoord was gebleven. In het kamp hadden ze haar kunnen vertellen dat Flynn midden in een missie en dus afwezig was. Ze had voor hem nog een brief laten liggen om uit te leggen wat er tussen haar en Syd was gebeurd en hoe ze naar haar ouders zou reizen. En hoe ze daar zou wachten op hem. ‘En nu ben je hier,’ kon ze enkel concluderen. ‘Bij mij.’ Ze kon hem zoveel aanbieden, wat te eten en drinken, een goede douche, een plek om te zitten, maar nu wilde ze hem enkel nog dicht bij haar hebben.

Flynn hield Guila stevig vast en had zijn kin op haar hoofd gelegd. Met gesloten ogen liet hij het moment tot zich doordringen. Hij was zo gefocust op Guila, op haar ademhaling en op haar warmte, dat hij even dacht te vergeten hoe hij zelf adem moest halen, hoe hij zijn stem kon gebruiken om iets tegen haar te zeggen. Het was pas toen Guila de brieven noemde dat hij zich weer kon verroeren en zijn mond kon openen. 'Ik heb ze gelezen.' Hij had zijn handen langs haar gezicht gelegd en bekeek haar zo. Haar ogen zouden hem nog uren bezig kunnen houden. Hij glimlachte bij haar woorden en knikte langzaam, om maar niet het oogcontact te verbreken. Zijn blik begon echter af te wijken en met ingehouden adem streek Flynn met zijn duim langs haar mond. Hij wilde haar zo graag kussen. De herinneringen aan hun tijd samen in Quandaï, aan de korte weken die ze hadden gehad in het legerkamp, hadden hem nog altijd achtervolgd. Het speet hem te zeggen dat zelfs zijn relatie met Clementine die herinneringen niet had doen vervagen. Nu twijfelde Flynn echter. Er waren steeds zoveel onzekerheden geweest over hun relatie of er kwamen andere factoren aan te pas of ze hadden zelf twijfels en nu- Hij wilde Guila gewoon te graag duidelijk maken dat hij van haar hield en niet zonder haar aan zijn zijde een leven wilde leiden. Flynn wist niet of dat wel met een blik, met een kus, te zeggen was. Hij zou echter wel van de domme zijn als hij het niet eens probeerde en dit moment niet met beide handen aangreep. Flynn glimlachte naar Guila en boog vervolgens voorover om zacht zijn lippen op de hare te drukken.

Guila voelde hoe haar hele lichaam in vuur en vlam leek te staan, al bij het simpele contact van zijn duim met haar lippen. Haar ogen smeekte de man voor haar om haar te kussen, om haar te beminnen en lief te hebben. Flynns glimlach liet haar zien dat hij haar begreep en Guila's hart maakte een sprongetje bij dat kleine gebaar. Bij het uiteindelijke contact tussen hun lippen leken de tranen in haar ogen te springen van opluchting en blijdschap en vol tederheid gleed ze met haar handen langs zijn borst en schouders, om hem zo dicht tegen haar aan te houden. De kus was zo zacht, zo liefdevol, en ze wilde hem opnieuw kussen, maar ze wist dat ze zoveel woorden in haar hoofd had die eruit moesten. Ze maakte dan ook wat afstand en keek hem met een verwonderde blik aan. 'Wat ik deed en zei in Myr na de bruiloft,' begon ze voorzichtig, terwijl ze naar hem op keek, 'ik weet dat het- dat het niet eerlijk en netjes was tegenover onze partners destijds. Maar ik wist- als ik toen niet alle regels zou overschrijden en de Goden zou tarten en- en zelfs jou zou tarten, als ik niet alles op alles zou zetten om jou mijn gevoelens te laten tonen, dat dan dit moment niet gebeurd zou zijn. En elke, élke seconde ben ik nog dankbaar dat ik jou opnieuw de liefde verklaarde en dat jij wou luisteren en- en dat je vertelde dat je het zou overwegen. Het zal ook niet makkelijk voor jou geweest zijn. En nu ben jij hier en- en zijn we samen en heb ik geen enkele intentie meer om jou ooit meer te verlaten.' Ze kuste hem opnieuw, en opnieuw, tot ze vol geluk moest lachen. 'Als ik ooit nog eens de Goden zal tarten, dan zal het voor jou zijn. Voor datgene wat ze ons al lentes geleden gegund hadden moeten hebben.'

Flynn keek Guila met een verwonderde blik aan toen hun kus verbroken was. Hij voelde zich licht in zijn hoofd zoals hij al in geen manen had gevoeld. Hij had constant met een last rond gelopen. Al was het maar zijn herstel of het feit dat hij nog niet volledig actief was in het kamp. Nu maakte al dat soort dingen echter niet uit. Terwijl Guila sprak gleed Flynn met zijn armen rond haar middel en luisterde met een ernstige blik. 'Ik was in de war. Die hele bruiloft was al- Het was al te veel en ik wist gewoon niet hoe ik überhaupt al op je aanwezigheid moest reageren. Je-' Flynn moest plots lachen en kuste haar wang. 'Je zag er zo adembenemend uit.' Hij was toen bijna boos op haar geweest. Enkel en alleen omdat ze er zo mooi uit had gezien. 'Het spijt me dat we anderen pijn hebben moeten doen. Clementine was-' Hij staakte zijn zin weer. Haar reactie stond nog in zijn geheugen gegrift. Hij wist niet hoe hij het ooit goed met haar zou maken. Hij had beloftes gemaakt, hij had haar aanwezigheid en hulp gebruikt, en had haar een tweede keer laten vallen. 'Maar ik hou van je, Guila. Met alles wat ik in mij heb. Daar kan geen- daar kunnen de Goden geen verandering in brengen, hoe hard ze ons ook tegenwerken.' Flynn struikelde maar wat over zijn woorden ook al dacht hij nu al een hele missie lang over wat hij haar zou zeggen als ze elkaar weer zagen. Maar hoe kon hij ook verwoorden hoe hij zich voelde? Zijn hele wezen was uit zijn lijf gerukt in Quandaï juist toen hij er achter was gekomen wat voor liefde hij in zich had voor Guila. Daarna was de weg naar dit moment niet soepeler verlopen, maar nu nam hij dat voor lief. Het had hem uiteindelijk immers toch bij Guila gebracht. Flynn zocht naar haar hand en hield deze in zijn beide handen vast. Er brandde een andere vraag op zijn lippen, maar hij wilde zich in houden tot het juiste moment. 'Zijn je ouders thuis?' vroeg hij toen hij eindelijk pas weer om zich heen keek en zich bewust werd van de omgeving.