Het huis van Flynn en Guila

-

Neuriënd was Guila in de weer in de keuken. Die avond had ze voor haar en Indra en zelfs voor Syd gekookt in haar bescheiden keukentje. Het was een heerlijke quiche geweest met verse groenten uit haar eigen groentetuintje, die ze rondom het huis had aangelegd. Het werd zo nu en dan nog eens vertrapt door de soldaten die het gebied patrouilleerden, maar ze leken de laatste tijd hun lesje geleerd te hebben en meer afstand te nemen tot haar tuintje. Ze durfden vast niet de woede van een zwangere over hun heen te krijgen. Haar vriendinnen hadden die avond nog andere verplichtingen gehad, dus was Guila alleen achtergebleven. Het gaf haar mooi de tijd om het huis weer in orde te maken, zoals ze constant had gedaan de laatste dagen. Ze wilde haar echtgenoot verwelkomen in een warm en schoon huis, zoals zij ook zou wensen als zij lang weg zou zijn van huis. Plots hoorde ze buiten echter consternatie, waardoor ze bijna één van haar borden uit haar handen liet vallen. Ademloos keek ze via het raam naar buiten, maar ze zag zo snel geen gekke dingen. Het was vast een vos die haar wortels probeerde op te eten en zich nu onder haar raam verstopte. Met een bezem in haar hand en een olielamp in de andere liep ze dan ook naar buiten, ondanks dat haar wachters nog zo hadden gezegd dat ze na het donker worden geen ramen of deuren meer mocht openen. Alsof zij daar ooit naar had geluisterd. Gelukkig had ze een oude peignoir van haar moeder gekregen, die ze samen versteld hadden en zo rondom haar buik paste, zodat ze buiten niet te koud zou worden. Zo probeerde ze dan ook licht te schijnen op de talloze plantjes en bloemen langs haar huis en paden heen.

Flynn had met erg veel frustratie toe moeten geven aan het gepleit van Gael om niet de soldaten door te laten gaan toen de regen hen plots overviel. Hij had als Luitenant geen andere beslissing kunnen nemen dan te wachten tot de regen en harde wind over getrokken waren. Echter had hij zichzelf al lang weer terug in het kamp verwacht. Al weken geleden. De missie was echter zo moeizaam verlopen. Flynn moest die gedachte echter uit zijn hoofd zetten. Indra had hem verteld zijn echtgenote thuis op te zoeken en verdere zaken voor de morgen te laten. Er waren dringendere dingen had ze hem nog gezegd voor hij haar alleen liet met Gael en dat had hem ernstig verontrust. Er was geen dag voorbij gegaan dat hij zich niet zorgen had gemaakt om Guila. Het had zo verre van normaal geleken om niet naast haar wakker te worden, om niet te weten wat ze aan het doen was. Dit gevoel herkende hij niet van al zijn eerdere missies. Tegelijkertijd wist Flynn maar al te goed dat deze taak hem goed gedaan had. Dat het nodig was geweest. Zelfs ondanks dat teleurstellende uitkomst van de missie. Flynn had zich nu door het kamp gehaast om het huisje van hem en Guila te benaderen. Alleen al het licht dat door de ramen stroomde maakte hem warm van binnen. Afgeleid door de veranderingen in de tuin keek hij in het rond en struikelde bijna over een kruiwagen die vol wortels lag. Er was duidelijk iemand in de weer geweest hier. Toen hij weer recht stond en zich terug naar de voordeur omdraaide, zag hij tot zijn verbazing al een schaduw in de deuropening staan. Buiten adem bleef hij naar de bekende schaduw kijken, tot zijn voeten eindelijk weer in beweging kwamen. Hij lachte toen hij dichterbij kwam en de bezem en lamp zag. 'Wie hoopte je daar mee af te schrikken, mijn liefste?'

Guila zag de muizen al door haar planten rennen en probeerde ze weg te jagen met wilde bewegingen van haar bezem. Het was misschien niet de meest effectieve manier, en vooral niet voor de lange termijn, maar het werkte gelukkig wel. Triomfantelijk keek ze toe hoe de beestjes weg renden door het hoge gras en wilde zich vervolgens om draaien om weer naar binnen te gaan. De wind was guur nadat het zo geregend had de laatste dagen. Ze verloor echter zo wat haar evenwicht, toen ze plots een stem achter haar hoorde, en vol schrik slaakte ze een kreet. Het was echter een bekende en liefdevolle stem en al snel gerustgesteld draaide ze zich naar haar echtgenoot toe. Ze wist dat hij binnen nu en korte tijd terug zou komen naar haar en hun huisje. 'Jou heb ik er in elk geval nooit mee buiten de deur kunnen houden,' glimlachte ze speels en ondertussen ook vol opluchting. Alsof ze dat ook maar zou willen. De olielamp hing ze aan de haak bij de deur, zodat ze het gezicht van haar geliefde kon zien. De opluchting om hem heelhuids voor haar te zien maakte haar emotioneel en ze wilde haar armen om hem heen slaan, maar ze stopte op het laatste moment. Hij zou toch wel voelen wat er aan de hand was. 'Flynn, het zit zo- er is iets wat ik je niet heb kunnen vertellen in mijn brieven.' Met ingehouden adem pakte ze één van zijn handen vast en legde deze voorzichtig op haar zwangere buik. Ondertussen hield ze de uitdrukking op zijn gezicht in de gaten. Ze wilde hem niet zo snel overrompelen met het nieuws, maar- het was niet iets wat ze zomaar kon verbergen. 'We zullen niet veel langer meer enkel met zijn tweeën zijn, mijn lief,' fluisterde ze.

Zacht lachend benaderde Flynn Guila en stond al bij haar om haar in zijn armen te nemen. 'Je zou me met niets weg kunnen houden van ons thuis.' Verrast keek hij toe hoe Guila plots terughoudend was, maar kon haar gezicht amper in het donkerte lezen. Hij stak een hand naar haar uit toen ze met haar uitleg begon en zijn hand ook vast pakte. Zijn hand lag al tegen haar buik voor Flynn goed door had wat er aan de hand was. Zelfs Guila's eerste woorden drongen niet to hem door. Pas toen ze de optelsom voor hem maakte, hield Flynn zijn adem in. Met grote ogen legde hij ook zijn andere hand op Guila's buik en gleed vervolgens met zijn handen naar haar middel om Guila dichter naar hem toe te trekken. 'Dat is- Ik-' Verwonderd hield hij haar tegen zich aan. Het hele terug aankomen in het kamp had hem flink overrompeld, maar het was niets in vergelijking met dit. 'Bij de Goden, Guila, ben je al die tijd hier gebleven? Wie heeft je geholpen? Hoe gaat het?' Hij had plots zijn tong weer gevonden en voelde enkel de zorgen en de schuld die hem overvielen. Waarom had hij ook zo lang weg gemoeten? Had hij nou maar toch eerder besloten om de missie te beëindigen. Hij had al zo een vreemd gevoel grhad toen ze vast kwamen te zitten bij Tyrosh. Flynn had Guila enkel steviger vast gepakt en legde één hand op haar wang.

Met ingehouden adem en kloppend hart keek Guila toe hoe de informatie verwerkt werd op het gezicht van haar echtgenoot. Ondanks dat ze niet had gedacht dat hij slecht zou reageren op het nieuws was ze er desondanks toch nerveus over geweest. Voor de missie had Guila hem heel duidelijk medegedeeld dat zij was gestopt met haar anticonceptie en daar hadden ze allebei achter gestaan. Echter hadden ze natuurlijk niet verwacht dat het al zo snel zou lukken. Guila kon zich echter pas ontspannen in de armen van haar geliefde. Teder keek ze naar de verwondering op zijn gezicht en liefdevol streek ze met haar vingers langs de knappe trekken. Zijn vragen had ze verwacht en overrompelde haar niet. Ze nam dan ook uitgebreid de tijd om ze geduldig te beantwoorden. 'Ik ben na de zesde maan naar mijn ouders vertrokken voor meer rust, anders zou ik dag en nacht werken aan de school en in de tuin. Van Hester mocht ik dat niet meer doen. Maar toen ik bericht kreeg dat jullie eraan kwamen, ben ik meteen teruggekomen.' Ze keek met een glimlach naar hem op en moest zacht lachen. 'Jij zal het niet geloven, maar naast Hester hebben Indra en Syd mij enorm goed bijgestaan. Zonder hen had ik niet zo'n fijne zwangerschap kunnen hebben. Al is jouw zoon of dochter een gigantische energiebom! Dat hebben ze vast van hun vader.' Ze had ook een hand op Flynns wang gelegd en bracht zijn gezicht zo dichter naar de hare toe voor een tedere kus. 'Bij de Goden, wat heb ik je gemist,' murmelde ze tegen zijn lippen aan. 'En dat jij hier nu heelhuids bij mij bent... ik heb hier enkel over kunnen dromen, mijn liefste.'

Flynn begon het nieuws beter te verwerken toen hij de antwoorden van Guila hoorde. Het had zo onwaarschijnlijk in zijn hoofd geleken, maar voor hem was de tijd ook zo anders gelopen. Soms had het gevoeld alsof hij jaren weg was geweest van het kamp en andere momenten leken de dagen voorbij te flitsen. Het stelde hem gerust te horen dat ze bij haar ouders was geweest en dat de kampdokter, Hester, de zwangerschap in de gaten had gehouden. Het verbaasde hem zeer om over Indra te horen en het toverde al snel een glimlach op zijn gezicht. 'Indra heeft je geholpen?' vroeg hij grinnikend. Hij wist niet erg goed hoe hij zijn vrouw en Generaal samen in één ruimte moest in beelden. Flynns ogen gleden nog eens naar beneden naar Guila's buik. 'Je voelt de baby?' Zijn aandacht werd echter al snel getrokken door de lieve woorden van zijn echtgenote en glimlachend boog hij dichter naar haar toe om haar zacht terug te kussen. 'Heelhuids maar niet volledig geslaagd,' verzuchtte Flynn. Hij wilde er niet meteen over beginnen, maar zelfs ondanks het goede nieuws, voelde hij de last die hij op zijn schouders droeg. 'Maar laten we naar binnen gaan. Ik wil je heel graag omarmen zonder deze besmeurde wapenuitrusting.' Glimlachend legde hij een arm om haar heen en hielp haar toe de deur door.

Guila knikte instemmend en enthousiast op zijn woorden. 'Indra was de eerste die ik vertelde van de zwangerschap,' glimlachte ze stralend. Het was een hele opluchting geweest om Indra in het kamp te hebben als confidante naast Hester en Syd en om haar advies te ontvangen over hoe ze er mee om moest gaan zonder Flynn. 'Ik heb ook veel bij haar mogen blijven 's nachts en zij ook bij mij. Zo waren we niet elke nacht alleen zonder jou en Gael.' Voordat ze verder zou vragen over de teleurstellende toon in zijn woorden over de missie nam ze hem aan de hand mee naar binnen toe. 'Je bent inderdaad zo koud,' murmelde ze bezorgd, terwijl ze hem een stapeltje kleding overhandigde in de slaapkamer. Ze had al dagen warme kleding voor hem klaar liggen. 'Ik kan ook een bad voor jou vol laten lopen? En de haard staat al aan en ik heb warme soep en vis en-' Haar woordenstroom werd afgebroken door een flink pijnlijke schop die ze in haar buik kreeg door hun kindje en voorzichtig liet ze zich neerzakken op hun bed. 'Ik voel zeker onze baby,' zuchtte ze door de pijn heen. 'Maar het gaat prima. Jouw moeder vertelde mij dat ze dit ook had bij jouw zwangerschap.' De pijn was weggetrokken en met een zwakke glimlach keek ze haar echtgenoot aan. Misschien had ze wel aan iedereen voorgedaan alsof de zwangerschap haar makkelijk afging, maar op momenten was het toch zwaar. Gelukkig had ze nu haar echtgenoot die haar kon helpen. 'Als jij mij mee helpt naar de haard toe, dan wil ik heel graag meer horen over jouw missie,' zei ze tegen haar vriend, waarna ze voorzichtiger door ging: 'Ik moet jou ook meer nieuws vertellen, Flynn.'

Flynn luisterde geïnteresseerd naar de uitleg van zijn vrouw. Hij zou zijn Generaal nog maar moeten bedanken voor haar steun. Ze was haar woorden om een oogje in het zeil te houden meer dan nagekomen. Hij was haar gevolgd terug het huisje in en trok zijn zware borstplaten van zijn lichaam voor hij ook de slaapkamer in stapte en de kleding van haar aan nam. Met een tevreden zucht nam hij de geur van de schone kleding in zich open glimlachte naar Guila. Hij wilde haar net gerust stellen dat hij alles had wat hij nu nodig had, toen hij haar neer zag zakken op het bed. Bezorgd knielde Flynn bij haar en legde een hand op haar wang. 'Je hebt moeder al over de zwangerschap verteld.' Hoe kon het ook anders. De bolling die Guila's buik was, kon amper genegeerd worden. 'Hoe vonden ze het? En jouw ouders?' vroeg hij benieuwd. Het was een geluk dat ze beiden erg graag met hun families hadden willen delen. Ze hadden het er namelijk al genoeg over gehad na hun bruiloft en voor Flynn's vertrek. Toch hadden ze geweten dat het moeilijk zou zijn. Hun ouders begonnen aardig af te takelen en het delen van hun kinderen zou misschien niet meer lukken. Flynn knikte instemmend en legde al steunend een arm rond haar middel om haar omhoog te helpen. Haar laatste woorden verrasten hem niet. Flynn keek zijdelings zijn echtgenote aan, maar liep door terug naar de woonkamer. 'Het is mijn vader, is het niet?' Hij had de blik van Indra gezien toen ze hem terug in het kamp verwelkomd had zojuist. Haar ernstige uitdrukking gepaard met de woorden dat hij beter direct door kon gaan naar Guila had hem al het idee gegeven dat er iets was. Hij had geconcludeerd dat het met zijn vader te maken had. De zwangerschap was een veel grotere verrassing die hij niet aan had zien komen.

Guila liep met steun van haar echtgenoot naar de woonkamer en nam voorzichtig plaats voor het haardvuur. Het was er heerlijk warm en het versoepelde haar stijve gewrichten en spieren. Terwijl ze wat meer stukken hout in de haard legde, sprak ze verder: 'Toen ik naar mijn ouders reisde, ben ik eerst langs de boerderij gereisd. Daar vertelde jouw moeder over de toestand met jouw vader.' Ze glimlachte triest en pakte Flynns hand vast. Instemmend knikte ze op haar vraag. 'Jouw vader was zo blij met de zwangerschap. Hij begreep het niet helemaal meer, maar- hij was gelukkig, zo met jouw moeder en broers en zus. En hij miste jou en Robyn.' De oude man had haar al nauwelijks meer herkend, maar het idee van een kleinkind begreep hij maar al te goed. 'En mijn ouders zijn ook door het dolle heen. Ze weten hoe hard we het hebben geprobeerd.' Guila was erg bezig geweest met een zwangerschap na hun bruiloft. Ze had bij Hester alle tips ingewonnen, alle kruiden gekocht die een zwangerschap wellicht kon versimpelen en ze trok Flynn zo vaak mogelijk mee het bed in. Misschien was hij daarom wel al zo snel op missie gegaan. Dat had ze weleens gegrapt naar haar man en hij was wel akelig stil geweest. Met een bezorgde glimlach keek ze hem aan en trok ze hem dichter naar haar toe. 'Kom eens hier met jouw been,' murmelde ze zorgzaam. Ze herkende het gesleep van zijn been als de beste en wist wanneer het hem zeer deed. Hij had ook zoveel gelopen. 'Zullen we snel naar jouw vader toe reizen? Dan nemen we ook Robyn mee. Indra heeft al een brief naar jullie ouders gestuurd dat jullie eraan kwamen.'

Flynn hoorde met een gepijnigd gezicht de woorden over zijn vader aan. Het was echter meer het verdriet dat zijn moeder vast moest voelen dat hem raakte dan de toestand van de oude man. Al sinds de bruiloft had het er naar geleken dat hij snel achteruit zou gaan. Flynn had er al geen goed gevoel bij gehad toen hij zijn familie nog kort had opgezocht voor zijn vertrek naar Tyrosh. Zijn moeder had er veelal nog de hoop in gehouden, maar zijn broers hadden het wel anders gezien. Flynn kon het dus enkel als een geluk zien dat Guila tevens zwanger was en dit een licht puntje kon vormen voor zijn ouders. Glimlachend was hij op de bank gaan zitten om zijn met modder besmeurde laarzen los te rijgen en uit te trappen. Toen Guila hem aanspoorde zijn been naar haar uit te steken deed hij dat zonder tegen te stribbelen. Hij keek nu al manen uit naar de zachte grip van zijn vrouw om de pijnen in zijn been te stillen. 'Dat lijkt me een goed idee,' stemde Flynn met haar in. Echter slaakte hij een diepe zucht terwijl hij achterover leunde en naar het plafond keek. 'Ik weet niet of Robyn te overtuigen is om mee te gaan.' Of, om eerlijk te zijn, wist hij ook niet of hij zo graag zo snel weer met zijn zus op pad wilde. Ze hadden nog nooit zo samen gewerkt als tijdens de missie en hij zou liegen als hij beweerde dat het die hele tijd goed gegaan was.

Guila legde Flynns eerder verwonde been op haar schoot en begon zo voorzichtig de verstijfde spieren te masseren. Het deed haar denken aan haar hulp aan Indra, die ook compleet verstijfd was geweest in haar lichaam. Ze werkten ook allebei zo hard. Het had haar altijd verwonderd hoe haar echtgenoot het toch voor elkaar had gekregen om weer te kunnen lopen en vechten en rennen na dat akelige schot in Quandaï en de nog vreselijkere infectie die erachteraan ging. 'Robyn zal uiteindelijk mee gaan,' zei Guila zelfverzekerd. Ze begon haar schoonzus steeds meer door te krijgen: ze zou in eerste instantie een groot gevecht op zetten met veel bombardie, om vervolgens schoorvoetend mee te gaan naar de boerderij. 'Maar het lijkt mij verstandig dat ze apart reist. Ik heb geen puf voor haar bijdehante opmerkingen.' De gedachte aan de vele rake opmerkingen die ze te verduren zou krijgen tijdens de reis maakte haar al moe. Die gedachte leek ook weerspiegeld te zijn in het gezicht van haar partner. Het was vast een lange missie geweest met Robyn erbij. Met een zucht dacht ze aan haar eigen broer. 'Tobias heeft ook nog vele brieven gestuurd,' gaf ze uiteindelijk toe. 'Alle vier mijn broers eigenlijk. En alle vier willen ze weer iets anders. Ik heb ze terug gestuurd dat ik ze niet wil hebben staan voor onze deur en dat ik - als eenmaal de tijd rijp is en de bevalling is geweest - langs zal komen met jou en de kleine.' Zacht drukte ze een kus op zijn schouder, terwijl ze zorgvuldig verder ging met de massage. 'Laten we überhaupt de zwangerschap hier uitzitten, zeker de laatste maan. Hester is de bekwaamste geneesvrouwe in de regio en al die familie-' De vermoeidheid kwam nu pas opzetten, al voelde ze ook zoveel energie door de terugkomst van haar partner. 'Ik wil gewoon jou bij mij hebben tijdens de bevalling en dat is genoeg voor mij.'

'Je hebt waarschijnlijk gelijk,' gaf Flynn met een glimlach toe. Soms dacht hij dat Guila beter door had hoe zijn familie ergens op zou reageren dan dat hij zelf wist. Voor hem waren zijn broers en zussen altijd maar een raadsel geweest, maar zijn echtgenote had precies door wat hen dwars zat. Flynn wist echter dat Guila wel met meer mensen zo snel een connectie had. 'Jouw broers?' Hij keek met een bezorgde blik naar haar en volgde vervolgens haar verdere handelingen met zijn been. Hij zou liegen als hij beweerde dat hij de bemoeienis van zijn schoonbroers niet beu was. Het was langzaam afgezwakt toen plots de brieven met boze woorden weer verschenen nadat het bekend was dat Flynn op missie zou gaan. Hij en Guila hadden echter altijd geweten dat Flynn niet in het kamp kon blijven terwijl zijn collega's er steeds weer op uit trokken. Zeker niet met het conflict in het Noorden. Flynn keek zijn vrouw aarzelend aan toen ze zo zeker sprak over de plannen en trok haar teder dichter naar zich toe zodat ze bij hem kon zitten. 'Weet je zeker dat je dat het fijnste lijkt? Nu ik er ben- Ik kan altijd Indra vragen of ik niet wat taken uit kan voeren in het Oosten zodat we bij jouw broer en Sibel op bezoek kunnen.' Flynn vond het moeilijk hier over na te denken terwijl hij geen voorbereiding had gehad. Guila zat hier vast al wekenlang op te broeden en had vast alle scenario's al in haar hoofd gehad. Hij had daarentegen geen idee wat hij van het alles moest vinden. Zou Guila hier veilig genoeg zijn? Liep ze meer risico wat betreft de dreiging van Quandaï of wat betreft haar gezondheid en de voorzieningen in het kamp?

'Ach, je kent het wel, ze denken het allemaal beter te weten.' Vooral Tobias en Adrian dan. Ze kwamen uiteraard met goede ideeën over de bevalling en de periode er na, maar nergens stond ze werkelijk achter. Zo leken die plannen van Tobias wel erg veel te bestaan uit plannen zónder Flynn. 'Alsof ik ooit naar ze geluisterd heb,' lachte ze geamuseerd. Dan zou ze nooit met deze man getrouwd zijn. Ze liet zich gewillig naar haar echtgenoot trekken en keek hem zo bedachtzaam aan. De aarzeling van haar partner hielp niet bij de standvastigheid van haar eigen woorden. Toch wist ze dat ze de goede beslissing zou nemen om te blijven in het kamp. 'Ik ben maar zelden zekerder geweest dan dat ik nu ben,' zei ze zacht, terwijl ze tegen hem aan kroop en langs zijn volle baard streek. 'We voeden ons kind hier op. Hij of zij zal hier naar school toe gaan en vrienden maken. Waarom zou ik hier dan niet bevallen?' Ze kon een hoop redenen bedenken, maar die speelden nu geen rol. In al die maanden zonder Flynn had ze net zoveel gevaar gelopen als nu. En ze zou hoogzwanger dan moeten rijden naar het Oosten, wat haar ook niet ideaal leek. En ze wilde al helemaal niet met de kleine door het Noorden moeten reizen als eenmaal de bevalling had plaats gevonden. Ze glimlachte naar haar echtgenoot en drukte een tedere kus op zijn lippen. 'Laten we maar hopen dat het er niet twee worden,' murmelde ze met een plagerige glimlach, 'met al die tweelingen in jouw familie.'

Flynn keek zijn partner met een opgelucht gevoel aan. Haar zekerheid zorgde er voor dat hij zich niet te veel zorgen zou maken over deze vragen. Hij wilde enkel alleen het beste voor Guila en - hij moest nog altijd aan het idee wennen - het toekomstige derde lid van hun gezin. Als zij dan dacht dat het beter was hier te blijven, zou hij daar maar al te graag mee in stemmen. Het leven in het kamp begon bovendien steeds beter aangepast te zijn op de aanwezigheid van families. Flynn had misschien niet helemaal met zijn hoofd bij kinderen gezeten voor hij vertrokken was naar Tyrosh, ook al had hij de verschillende keren met Guila samen gezeten om het te bespreken, toch had hij een opmerkend gevoel gekregen toen hij de plannen voor de school had gezien. Bovendien was Indra's visie van het kamp steeds meer fysieke vormen aan het krijgen. Helaas lagen de prioriteiten nu ergens anders terwijl de crisis in het Noorden waarde. Flynn lachte om Guila's woorden en trok haar nog eens stevig tegen zich aan. 'Bij de Goden, moet je het je voorstellen dat we meteen twee aandachtstrekkers in huis hebben.' Hij gleed met een hand langs haar rug en legde zijn hoofd tegen het hare om zo naar de ronding van haar buik te kijken. 'Heb je al over namen nagedacht?' vroeg Flynn nieuwsgierig.

Guila had zich comfortabel tegen haar echtgenote genesteld en wreef zo zorgzaam over haar volle buik heen. Met een glimlach hoorde ze zijn woorden aan over de mogelijke tweeling en de drukte die ze mee zouden brachten. Ze had nog niet het idee gehad dat er zich twee baby's in haar lichaam bevonden, maar die optie kon ze niet uitsluiten, noch Hester. Als reactie op zijn vraag knikte Guila, maar keek ze hem ook al snel aan. 'Ik heb er zeker over nagedacht, maar ik kom er nog niet uit,' zei ze oprecht en met een zucht. Flynn wist vast wel wat ze bedoelde. Ze hadden zoveel ouderlijke figuren en goede vrienden, die ze allemaal wel wilde eren door hun eerstgeboren kind naar hun te vernoemen. Echter besefte ze zich wel dat er toch enkele familieleden die ze liever niet qua naam doorgegeven zag in haar kinderen. Ze maakte zich echter niet de meeste zorgen over de namen. Een onheilspellend gevoel bevond zich al langere tijd in haar lichaam. 'Jij beseft je ook wel dat dit allemaal nog wel een staartje gaat krijgen, hè?' vroeg ze zacht aan haar echtgenoot met een bezorgde blik. De laatste manen had ze maar weinig meer vernomen van Rohan, maar ze wist dat hij haar en Flynn nog niet vergeten was. En als hij erachter zou komen dat ze zwanger was-

'Nou, kom op, wat heb je al in gedachten gehad dan?' Flynn spoorde zijn partner maar al te graag aan om het over dat lichtere onderwerp te hebben. Bovendien gaf het hem het idee nu al wat betrokken te kunnen raken bij het gezin dat ze aan het vormen waren. Hij had een hoop in te halen. Het leek hem een goed idee om zijn moeder tijdens het bezoek ook zeker om advies te vragen. Wellicht konden zijn broers en zus hem ook wel van wat wijze woorden voorzien. Flynn had geen flauw idee hoe hij met baby's of kinderen om moest gaan. De sfeer werd alleen een stuk grimmiger toen Guila over de problemen begon, over de rust die ze amper leken te krijgen. Hij deed zijn best de frustratie niet door te laten schemeren. Daar had zijn vrouw ook niets aan als hij in haar bezorgdheid mee zou gaan. 'Er gaan wel dringendere dingen gebeuren. Niemand zal de tijd hebben om zich over een onschuldig kind druk te maken.' Het was niet per se een troostende gedachte te denken dat een komend conflict Tarth en Quandaï zou overvallen, maar het was tenminste geen conflict dat specifiek hen aan ging. Daar zouden ze niet direct het doelwit van worden. Of in ieder geval hoopte Flynn dat met heel zijn hart.

Het aandringen van haar echtgenoot werkte aanstekelijk en al snel keek ze hem met fonkelende ogen aan. 'Ik wilde mijn moeder en mijn tante eren met een naam. Ik dacht aan een mix- iets als Anisha? Of Rahan?' Ze bloosde bij de voorstellen: het waren niet de meest voor de hand liggende of doorsnee namen en de namen hadden een Quandaïse klank. 'Of naar onze moeders, natuurlijk. Ik zou zoveel mensen willen bedanken door een naamverwijzing. En het is natuurlijk ook afhankelijk of dit een jongen of meisje is.' Bij zijn volgende woorden keek Guila keek haar man met een twijfelachtige blik aan. Ze geloofde zijn woorden niet: hoe kon Rohan niet de kans pakken om haar en Flynn niet op hun kwetsbaarste plek te raken? Het was duidelijk hoe erg hij nog in de ban was van hun ontsnapping en hun voortbestaan in een ander land. Echter wist ze wel beter dan er over door te gaan, dus zette ze al snel weer een neutrale glimlach op en drukte ze een kus op zijn lippen. 'Gelukkig is het nog niet zo ver,' murmelde ze tegen zijn huid aan. Ze wilde de sfeer niet bedrukken door dusdanig zware onderwerpen op te zetten. 'Hoe voelde het nou om een missie te leiden?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.

Flynn probeerde de namen uit toen Guila ze genoemd had en herhaalde ze bedenkelijk. Hij was nooit een ster geweest in Quandaïs en zelfs die namen rolden niet over zijn tong zoals ze bij zijn vrouw deden. Dat lag echter enkel en alleen aan hemzelf. Flynn bekeek Guila en kuchte zacht terwijl ze zo sprak. Natuurlijk wilde hij graag de steun van zijn ouders en van de vele anderen niet vergeten laten gaan, toch voelde hij zich er niet goed bij dat te doen door hun kind naar iemand te vernoemen. Hun zoon of dochter zou een start van een nieuw begin zijn. Het begin van hem en Guila, niet van wie dan ook anders. Hij besloot er nu echter nog geen ding van te maken. Wat hem betrof was die naam nog niet eens nodig voor de geboorte. Hij glimlachte zwak toen zijn echtgenote hem niet verder tegen sprak wat betreft de kwestie met Quandaï. Flynn verlangde er echter erg naar al die gebeurtenissen achter zich te kunnen laten of ze in ieder geval niet de macht te geven hun alledaagse leven te beïnvloeden. Flynn streek met zijn hand langs Guila's schouder en ontving de kus met plezier. Een jongensachtige grijns verscheen toen ze over zijn leiderschap doorvroeg. 'Wat mij betreft heb ik al vaker missies geleid. Hoewel ik toen misschien niet de officiële titel droeg,' stelde hij zelfverzekerd. 'Maar het voelde erg goed de beslissingen te kunnen maken. Tenminste-' Zijn grijns zwakte enigszins af toen hij dacht aan het cruciale moment in Tyrosh dat ze hadden besloten terug te trekken. Die beslissing had hij zeker niet met plezier gemaakt. 'Heeft Indra inmiddels haar plannen om me direct tot Kapitein uit te roepen met jou besproken?' vroeg hij vervolgens met lichte spot. Zijn Generaal was niet erg stil over haar plannen voor hem. Tot nu toe had Flynn haar nog op een afstand kunnen houden. Echter zou het Kapitein-schap betekenen dat hij meer taken in het kamp op zich kon gaan nemen. In het kamp waar zijn gezin zou zijn. Hij kon niet langer weigeren en zijn verantwoordelijkheden ontvluchten door op missies te gaan.

Guila moest haar lach inhouden nadat Flynn de namen had herhaald, maar de bedachtzame toon van zijn woorden kende zij uit duizenden. Misschien zag hij het toch niet zo erg zitten om hun kinderen te vernoemen. Daar zouden ze het binnenkort vast nog wel eens over hebben. Guila stond open voor veel meer opties, zo lang hun kind maar gezond was. Dat was uiteindelijk waar het om ging, maar haar ondertussen ook nerveus maakte: ze had de vele verhalen van de andere vrouwen uit het kamp gehoord over horrorbevallingen. Indra had altijd gezegd dat ze die verhalen los moest laten, maar dat ging maar moeizaam. Ze schoof dus dichter tegen haar man aan en genoot van zijn liefkozingen. Zijn woorden geloofde ze ook zeker: uiteindelijk had hij ook de missie naar haar in Quandaï geleid. 'Jouw vader zei vroeger al dat jij een natuurlijke leider was,' murmelde ze, terwijl ze de herinnering omhoog haalde. De oude man had zijn andere kinderen nooit zo dusdanig gecomplimenteerd als dat hij met Flynn had gedaan. Op hetzelfde moment had hij ook de meeste kritiek gehad op zijn tweede zoon. Guila keek haar echtgenoot bestuderend aan na zijn licht spottende woorden. 'Natuurlijk heeft Indra die plannen met mij besproken,' zei ze met een glimlach. Ze had dusdanig veel tijd met de Generaal doorgebracht dat dit onderwerp ook zeker langs was gekomen. Guila had toen met een warm gevoel ervaren hoe trots haar overste was op Flynn en hoe erg ze hem de titel gunde. Zacht drukte ze haar lippen op zijn schouder, terwijl ze hem nieuwsgierig probeerde aan te blijven kijken. 'Ik dacht dat je ook graag de nieuwe titel wilde, lief. De promotie staat al zo lang op jou te wachten.' Hij was per slot van rekening al Kapitein geweest als hij niet achter haar aan was gekomen in Quandaï. Dat was nu ook al lentes geleden.

Flynn zakte wat verder onderuit in de bank en legde zijn voeten op de salontafel voor hen. 'De eerste keer dat Indra me die titel aan bood was het als een ultimatum. Ik zou of die promotie krijgen of zo idioot zijn om naar Quandaï te gaan.' Hij wist nog hoe woedend hij was geweest toen hem dat voorgesteld was. Hij had lenteslang naar die positie toegewerkt en Indra had in dat moment besloten dat hij een wel erg grote keuze moest maken. Indra en hij hadden er al eens over gesproken. De Generaal had haar excuses aangeboden over hoe ze de situatie had behandeld. Flynn had het niet aan willen nemen, omdat ze zich zo indirect schuldig maakte aan wat er allemaal in Quandaï gebeurd was. 'Misschien is dat het wel. Als ik toen-' Hij schudde zijn hoofd en wuifde zijn woorden weg. 'Ik zal trots zijn om Indra meer steun te kunnen geven en om mijn vader trots te maken.' Flynn ging weer wat rechter zitten toen hij dat zei en keek zijn vrouw met een opgetrokken wenkbrauw op. 'En ik weet dat jij me erg graag in het Kapitein's uniform ziet. Dit luitenanten pakje is er niets bij.' De grijns van eerder vond zich langzaam een weg terug op zijn gezicht. Soms mocht het een chaos in zijn hoofd zijn met alle zorgen en problemen die er speelden, maar met Guila naast hem leek het minder erg. Hij kon zich tenminste altijd erg goed op haar focussen, ondanks de zooi in zijn hoofd. Flynn boog voorover en kuste haar zacht en teder. 'Ik snak naar ons bed,' gaf hij met een glimlach toe. In zijn hoofd had hij zijn thuiskomst erg anders voorgesteld. Het had niet met veel gepraat te maken gehad. Enkel, met Guila's zwangerschap, de gezondheid van zijn vader, de dreiging van Quandaï- Flynn zou het liefst gewoon zich terugtrekken van de wereld en zijn echtgenote in zijn armen te houden.

Guila herinnerde zich nog dat Flynn had verteld hoe de Generaal hem voor een ultimatum had gesteld. Het was duidelijk geweest hoe wanhopig Indra was geweest om haar luitenant in het kamp te houden en hoe klein ze de kans had ingeschat dat Flynn Guila zou vinden in het grote land. Ze had vast geen goed einde aan de missie gezien en Guila kon haar dat niet verwijten. Echter, om iemand zo voor het blok te zetten... Indra kon harteloos zijn als ze het wilde. Maar Guila kon dat ook zijn en dat had ze de vrouw erg duidelijk gemaakt bij haar terugkeer in het kamp. 'Jouw vader is sowieso trots op jou,' zei ze zacht, al werden haar gedachten al snel van de oude man weggeleid. Haar ogen waren gefocust op het gezicht van haar man, de speelse uitdrukking erop en zijn prachtige ogen die fonkelden. 'Ik vrees dat jij mij niet goed genoeg kent,' fluisterde Guila met een charmante blik, waarna ze haar echtgenotes blouse vast pakte en hem zo naar haar toe trok, 'om te weten dat ik jou liever in helemaal geen kleding zie.' Ze drukte een zachte, maar verlangende kus op zijn lippen en glimlachte vervolgens uitdagend. 'Nu kan eindelijk iemand anders dan Indra het bed warm houden.' Die woorden gingen samen met een lach en zo ging ze hem vervolgens glimlachend voor naar de slaapkamer toe. Zwanger of niet, de vlinders gingen tekeer in haar buik en het hielp niet mee dat haar zwangerschapshormonen haar erg- érg vol van verlangen maakte.

Nieuw

Syd stond met een oncomfortabel gevoel in haar maag voor het pad dat naar het huis van Guila en Flynn liep. Het was al weer een hele tijd geleden dat ze er op bezoek was geweest. De laatste keren dat ze de uitnodigingen van Guila had aangenomen om te komen eten waren voornamelijk geweest toen haar echtgenoot op missie was geweest. Daarna had Syd niet veel behoefte gehad aan een diner met haar vriendin en Kapitein Barnes. Ze was er nog altijd van overtuigd dat die man haar niet mocht, wat Guila ook zei. Het was simpelweg makkelijker hem uit de weg te gaan waar ze kon. Als Kapitein kwam ze hem namelijk al vaak genoeg tegen in het kamp. Echter kon Syd niet eeuwig weg blijven en zeker niet nu de kleine was geboren. Ze wilde Guila tenminste laten zien dat ze haar vriendschap nog waardeerde. Bovendien was zij de enige persoon die haar werkelijk kende in het kamp en met wie ze nog kon spreken over Rani. Syd zuchtte en opende het hek naar de voortuin om langzaam het pad op te lopen en een poging te doen door de ramen te zien of er gasten waren. Hester had gelukkig die ochtend laten vallen dat Flynn en Robyn bij hun familie langs waren. Ze hoefde zich nu dus niet druk te maken over de Kapitein en hopelijk ook geen andere kraamvisite. Syd keek er ook niet erg naar uit om het huis vol met mensen te vinden. Het leek gelukkig stil en met een kleine glimlach klopte ze aan op de deur.

Guila had haar zoon op haar borst gebonden en liep zo sussend met hem door de woonkamer. Matheo was meer dan een week geleden geboren en had sindsdien nauwelijks gestopt met huilen. De hele dag door was ze bezig om hem aan en uit te kleden, om hem wel en niet eten te geven en om hem veel of juist weinig aandacht te geven: alles om hem eindelijk te laten slapen. Flynn had geopperd dat het wellicht in zijn karakter zat - hij had tevens als kind ook veel gehuild - maar uiteindelijk was haar echtgenoot diegene die het grootste deel van de dag wég was. Ondanks de gewenning van een nieuw lid van hun gezin liep ze al sinds de geboorte op wolken: ze had niet geweten dat ze zoveel van iemand kon houden als dat ze van haar zoon deed. Matheo had haar eigen donkere, dikke haar en bijna zwarte ogen, maar had ondertussen in zijn gezicht de trekken van zijn vader. Tevens genoot ze zielsveel van het aanblik van haar geliefde met hun zoon. Twee dagen eerder waren Flynn en Robyn naar de boerderij van hun familie vertrokken en had ze sindsdien alleen in haar huisje gezeten. Hester, Indra en Gael kwamen regelmatig langs, maar deze ochtend was ze alleen. Het verbaasde haar dan ook om iemand voor het huis te horen. Nieuwsgierig opende ze de voordeur, om daar Syd te zien staan. De vrouw werd verwelkomd met een gelukzalige glimlach van Guila. 'Ach, Syd, kom binnen. Ik ben zo blij dat je er bent!' Ze drukte een kus op haar wang en merkte op hetzelfde moment hoe Matheo was gestopt met huilen. Elke nieuwigheid trok zijn interesse.

Syd wachtte nerveus tot de deur open gedaan werd. Ze zag de schim van Guila al voor het raam passeren voor de deur open ging en glimlachte bij het zien van haar vriendin. Haar ogen bleven echter niet lang op de vrouw hangen, maar gleden naar de bundel doeken die ze om had. Ondanks haar focus om het kindje, voelde ze dat het enthousiasme van Guila aanstekelijk was. Waar het haar eerst nog erg gefrustreerd had dat Guila zich zo betrokken voelde bij haar en hun vriendschap, begon ze het nu meer te accepteren en te waarderen. Er was veel tussen hen gebeurd, maar juist dat bracht hen ook dichter bij elkaar. 'Ik hoop dat ik niet ongelegen kom. Ik heb zelf een ochtend vrij vandaag en Hester vertelde me dat je alleen thuis was.' Syd wist dat haar woorden een dubbele betekenis hadden, maar ze was altijd al vrij eerlijk geweest tegenover Guila en het ongemak dat ze voelde in het bijzijn van haar man. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze nieuwsgierig nadat ze binnen was gestapt, maar nog geen aanstalten maakte om haar mantel of laarzen besmeurd met modder af te doen. 'En met de kleine-' Ze liet haar zin vragend afdwalen. De naam van de zoon van Flynn en Guila had ze nog niet horen vallen in het kamp, enkel dat het een zoon was. Dat bleek belangrijker te zijn, had Syd al spottend gedacht sinds de aankondiging van de geboorte en vaker in haar leven tussen zwangere dorpelingen en vroedvrouwen.