Het huis van Flynn en Guila

Guila had stiekem misschien wel verwacht dat Syd een dezer dagen langs zou komen. Het was namelijk bekend in het kamp dat de Barnes broer en zus weg zouden zijn en Guila wist tevens dat Syd en Flynn nog steeds niet op goede voet van elkaar stonden. Misschien dat Matheo eindelijk al die banden eens zou verbinden. ‘Jij bent altijd welkom, Syd,’ zei ze oprecht, waarna ze de vrouw een kneepje in haar hand gaf. ‘En je komt zeker niet ongelegen, want ik heb net brood gebakken en ik moet iemand hebben die objectief haar mening geeft.’ De geur van het brood hing al in het hele huis. Verwelkomend zette ze een stap opzij en liet ze Syd in het huis binnen. Ze merkte echter snel dat Syds aandacht op haar zoon was gericht. ‘Het gaat heel goed met ons,’ reageerde ze, al was het met een onwennige glimlach. ‘Al moeten we allemaal nog wennen aan de nieuwe dynamiek in huis. Matheo is de liefde van mijn leven, maar- ik heb sinds zijn geboorte al geen volledige nacht meer geslapen.’ Ze had optimistisch gedacht dat ze snel weer aan het werk zou gaan na de bevalling, echter had ze er nog geen energie voor gehad. Ook Flynn had haar bijna bevolen om rust te nemen. ‘Maar met Matheo gaat het zo goed. Hij groeit als kool, geloof het of niet, en hij heeft de stembanden van zijn vader en grootvaders. En van Robyn,’ grapte ze er nog achteraan, waarna ze de mantel van haar vriendin aan nam. ‘En hoe is het met jou, Syd? Ik hoor dat iedereen razend enthousiast is over de nieuwe rekruten en vooral over jouw training.’

Syd glimlachte dankbaar naar Guila en liep langs haar het geurende huis in. Het rook zoals het brood dat Rani in haar jeugd vaak klaar gemaakt had. Guila moest vast een graan of kruid gebruikt hebben dat de oude vrouw ook in haar broden had gestopt. 'Dat is fijn om te horen,' stelde Syd terwijl ze de baby eens beter bekeek. 'Matheo,' herhaalde ze zacht. 'Hoe zijn jullie op de naam gekomen?' Het was een mooie naam en rolde gemakkelijk van de tong af. Nu ze binnen stond, deed ze toch haar laarzen uit en haar mantel over om geamuseerd naar de woorden van haar vriendin te luisteren. Ze herinnerde zich maar al te goed hoe positief haar ex was geweest toen ze wist dat ze zwanger was en hoe romantisch ze over het gezinsleven had gesproken. Ze wist ook dat van Hester onder andere dat ze al vele waarschuwingen had gekregen dat het hebben van een kind niet makkelijk zou zijn. Ze hield zich echter wijselijk stil, vooral toen ze Robyns naam hoorde vallen. Ze had niets meer van haar gehoord sinds ze richting de boerderij van haar familie was vertrokken en was zich ernstig bewust dat Robyn haar vermeed als ze wel in het kamp was. Syd had het maar moeten laten gaan. 'Oh, het gaat prima,' begon ze bescheiden ook al deed het haar erg goed de lof over de rekruten te horen. 'Het zijn stuk voor stuk toegewijde mensen. Iedere trainer zou hun kunnen naar boven halen.' Syd haalde voldoening uit de groei die haar leerlingen mee maakten, maar ze wist nog niet goed hoe ze zelf kon groeien in de positie. Kapitein Rousseau was onduidelijk of ze haar meer verantwoordelijkheden wilde geven en Generaal Morton had haar verzoeken tot een gesprek af gewezen. Ze was vast te druk. 'Is alles goed gegaan tijdens de bevalling? Hester leek er veel vertrouwen in te hebben gehad.'

'Ach, de naam...' Guila bloosde en schudde glimlachend haar hoofd. 'Het is een raar verhaal. Flynn en ik gingen het dorp in enkele dagen voor de bevalling. Er zat daar toen op de markt een dame die voorspellingen deed aan de hand van de lijnen op mijn handen en op die van Flynn en hoeveel moedervlekken we hebben en-' De dame had hun de oren van het hoofd gevraagd. Guila had netjes haar vragen beantwoord, terwijl Flynn ongeduldig en ongemakkelijk had staan wachten. Misschien had ze ook wel érg veel informatie over hun tweeën weggegeven. 'Samengevat kwam het er op neer dat ze ons vertelde dat als we ons kind Matheo zouden noemen, dat hij dan geluk en voorspoed zou ontvangen. Flynn geloofde er natuurlijk niet in, maar de naam bleef hangen en zo is de naam van onze baby jongen ontstaan.' Guila had haar ex-vriendin naar de kamer gevolgd en gebaarde dat ze plaats kon nemen op de sofa. Zelf zette ze de ketel aan voor thee. 'Syd, je bent te bescheiden,' glimlachte Guila hoofdschuddend. 'Het is maar een kwestie van tijd voordat je een hogere positie krijgt. Iedereen waardeert jou zo erg.' Zij had eerder weleens Flynn proberen uit te horen over de algemene opinie over Syd in het kamp, maar hij had erover heen gesproken. Met een zucht nam ze plaats naast haar vriendin bij de vraag over de bevalling. 'Het was... heftig,' zei ze twijfelachtig. Het was een hele zware nacht gehad, waarbij ze veel pijn had gehad en vooral ook veel bloed had verloren. Echter was ze haar vermoeidheid en pijn meteen vergeten bij het zien en vasthouden van Matheo. Op dat moment had ze geweten dat ze de gelukkigste vrouw van Tarth was. 'Maar ik ben er van aan het herstellen en het gaat elke dag weer wat beter.' Ze legde opnieuw haar hand op Syds arm en kneep er zachtjes in. 'De kruidentheeën van Rani helpen heel goed om weer energie op te bouwen.'

Syd luisterde aandachtig naar het verhaal van Guila en moest als vanzelf glimlachen. Het klonk precies haar vriendin om een naam zo te laten kiezen. Het was voor haar, iemand die niet geloofde in Goden of de Moeder of wat dan ook, altijd bewonderenswaardig te zien hoe veel Guila vertrouwde in anderen. Ze probeerde soms meer het geloof in mensen te koesteren zoals zij dat deed. Syd nam plaats op het puntje van de bank en ontweek Guila's blik toen ze over promotie sprak. Ze zag het zelf niet snel gebeuren. Haar blik gleed echter terug naar de nieuwe moeder toen ze over de bevalling sprak. Met een diepe frons nam ze haar gezichtsuitdrukking in zich op. Dat klonk niet erg goed als je het Syd vroeg. Ze had enkele bevallingen meegemaakt omdat Rani wel eens geholpen had in de dorpen waar ze hadden gewoond. Ze gebruikte dan haar kennis van kruiden om de vrouwen te kalmeren of zalfjes om het getergde lichaam te verzachten. Ze vroeg zich af of ze nog één van die kruidenmengsels na kon maken of er geschreven recepten voor kon vinden. Ze had zich er al zo lang niet meer mee bezig gehouden. 'Je kunt niet enkel kruidenthee drinken om je energie terug te krijgen,' stelde Syd voorzichtig. Het was niet haar bedoeling te doen alsof ze een expert was en ze verwachtte dat anderen haar dit ook al hadden gezegd, maar nu ze dit hoorde verontrustte het haar dat Guila alleen thuis was en Flynn haar al zo snel voor enkele dagen in haar eentje met de baby had gelaten. 'Heb je al veel kraamvisite gehad?' vervolgde Syd maar snel om het onderwerp niet meteen zo zwaar te maken.

Guila merkte de bezorgde gezichtsuitdrukking van Syd op, maar besloot om niet verder door te vragen. Syd was niet de enige die zich zorgen had gemaakt: ze had wel duidelijke de bezorgde frons op Hesters gezicht gezien tijdens de bevalling en de bedachtzame blikken van Gael, Indra en zelfs Robyn en Flynn was ook constant aan haar zijde geweest tot hij zelf bijna omviel van de vermoeidheid. Ze had hem bijna moeten bevelen om naar zijn ouders te reizen om het goede nieuws te vertellen. Flynn had beloofd dat hij daarna ook nog snel langs de ouders van Guila zou reizen om ze op de hoogte te brengen van Matheo en dat het goed met haar zelf ging. 'Ik weet het,' zei ze zachtjes. Hester had nog zo gezegd dat ze zeker een week op bed moest blijven liggen, maar Guila was er na een dag al uitgegaan. Ze kon het niet aan om puur in bed te liggen en Flynn het huishouden te zien regelen, wat niet altijd even goed ging. 'Ik zal vanmiddag nog even op bed gaan liggen. Dat is echter vaak het moment dat Matheo eindelijk in slaap valt en dan moet ik nog zóveel in huis doen.' Het was misschien een smoesje en misschien moest ze ook eindelijk eens naar haar vrienden luisteren. Maar terwijl zij allemaal het kamp hielpen en gaande houden, was ze zelf aan huis gekluisterd. Bij de volgende vraag glimlachte Guila breed. 'Ik prijs mij zo gelukkig met alle visite. Mijn broers zijn langs geweest en ook de broers en zussen van Flynn. En alle vrienden uit het kamp en nu jij...' Ze kneep weer in Syds hand en glimlachte vervolgens benieuwd. 'Hoe gaat het nu in het kamp... persoonlijk met jou? En met Rabiya?'

Syd hoopte dat Guila niet alleen maar zei dat ze wist dat ze rust moest nemen. Ze rolde daarom ook gefrustreerd met haar ogen toen haar vriendin stelde dat er zo veel werk te doen was. 'Guila, vraag Flynn dat voor je te doen of als hij geen waardig man is, vraag het dan aan mij of weet ik veel. Je huis mag er best slordig uitzien terwijl jij herstelt en van Matheo geniet.' Het verbaasde Syd als zij degene was die dit Guila voor het eerst moest zeggen. Had iedereen dan maar toegekeken terwijl ze in de weer was? Wat had die verdomde Kapitein gedacht? Voor haar frustratie echter te groot werd, zuchtte ze en legde een hand op haar schouder. 'Als het met jou goed gaat, zal het ook beter gaan met Matheo.' Het was iets wat ze Rani wel eens had horen zeggen tegen een jonge moeder. Syd was blij voor Guila dat ze zo veel visite had gekregen. Het begon er nu gelukkig op te lijken dat ze werkelijk een plek in het kamp had gevonden. Ze wilde haar vriendin net vragen of ze iets voor haar kon doen, bijvoorbeeld de boodschappen of wat avonden koken, toen ze doorvroeg naar haar. Syd deed haar best haar gezicht in de plooi te houden, maar leunde achterover in de bank en keek van Guila weg. Beter had ze haar nooit verteld over haar kortstondige verhouding met Rabiya. Echter had ze toen gedacht dat het beter was tenminste iets te vertellen als het betekende dat Guila haar liefdesleven daarna met rust zou laten. Syd had gevreesd dat Guila persoonlijk naar kandidaten zou gaan zoeken als ze niet aan gaf dat ze zelf al haar best deed. 'Dat is al weer weken geleden afgelopen,' antwoordde Syd kort.

Robyn zat ontspannen op haar paard te rijden naast haar broer, terwijl ze in de verte het kamp zagen opdoemen. Het had goed gevoeld om haar moeder, zuster en broers op te zoeken: het was nog niet gemakkelijk voor hen om te wonen in het huis waar ze altijd aan hun echtgenoot en vader herinnerd werden. Het stond tevens in schril contrast met het gelukkige nieuws dat Flynn kwam brengen. Desondanks was hun moeder dolgelukkig en vroeg ze hun de oren van het hoofd over de kleine Matheo. In haar eigen enthousiasme en trots had ze meer vragen over haar neefje beantwoord dan dat Flynn dat kon doen. Ze had de geïnteresseerde blik van Flynn wel opgemerkt, maar verder genegeerd. Ze mocht toch trots zijn op de nieuwste Barnes aanwinst? 'Merk je ook dat Matheo elke dag meer op Guila begint te lijken? Ik bedoel, we weten nogal zeker dat de prinses de moeder is, want dat beeld van de bevalling zal ik - helaas - nooit vergeten, maar-' Robyn deed alsof ze misselijk werd tijdens die woorden, maar sprak vervolgens snel door met plagerige toon. 'Of jij de vader bent, tja- de tijd zal het leren. Of niet.' Ze moest om haar eigen woorden lachen, ondanks dat ze de grap al veel te vaak had gemaakt, en sloeg haar broer vervolgens goed bedoeld op de rug. Vervolgens ging ze echter op voorzichtigere toon verder over de verschillende kraamvisite en eindigde ze met een wel heel specifieke naam. 'Is- ehm, is Syd al langs geweest?' probeerde ze zo onverschillig mogelijk te zetten. Ze had de vrouw dusdanig gemeden dat ze geen idee had of ze al bij het koppel langs was geweest.

Guila moest onbewust toch glimlachen om de woorden van haar vriendin over haar eigen echtgenoot. Alleen Syd zou een opmerking maken over de waardigheid van haar partner en het amuseerde haar enorm. 'Het enige wat Flynn niet kan doen is borstvoeding geven. Dan blijven er inderdaad een hoop taken over die hij van mij over kan nemen.' Het was natuurlijk een grap, want Flynn deed hartstikke veel in huis en ontlastte haar van een hoop zorgen. Toch deden de woorden wel iets met haar: ze wilde uiteraard meer tijd met Matheo doorbrengen en nog meer van hem genieten. Als het huis er dan onder moest lijden, dan zijt het zo. En misschien moest ze wel meer beroep doen op haar vrienden. Zoals Syd haar had opgedragen, ging ze dwars op de bank liggen en liet ze haar vermoeide enkels rusten op de zachte stof. Matheo lag nog steeds als een bolletje gebonden op haar borst: hij vond het maar al te fijn in het warme holletje tegen Guila's huid aan. 'Jij hebt ook gelijk,' stemde Guila met haar vriendin in. Ze wilde net verder vragen, toen de andere vrouw al antwoord had gegeven op haar vraag. Geïntrigeerd en ook verwonderd bestudeerde Guila Syds gezicht bij die woorden. Ze had niet gedacht dat het al zo'n lange tijd voorbij was. 'Mag ik vragen wat er gebeurd is?' vroeg ze voorzichtig. Het had zo'n leuk stel geleken. 'Is er wellicht iemand anders?'

Flynn zat al vanaf het moment dat ze de boerderij hadden verlaten met zijn gedachten bij zijn vrouw en zoon. Niet dat ze ook werkelijk zijn gedachten uit waren geweest terwijl hij en Robyn hij hun familie waren. Hij maakte zich zorgen, of moest zichzelf dan weer knijpen dat hij echt vader was, of hij vroeg zich af wie er bij Guila zou zijn om haar te helpen. Het was dat ze hem zowat gedwongen had om naar de boerderij te reizen met zijn zus, anders had Flynn het nooit gedaan. Hij had het helemaal geen goed idee gevonden om zijn vrouw en kind nu al alleen te laten, maar tevens begreep hij dat het belangrijk was het nieuws met hun families te delen. Vanuit de boerderij was hij ook nog afgereisd naar zijn oom en tante op verzoek van Guila. Dat bezoek had hem niet erg gerustgesteld. Flynn zou Guila moeten vertellen over de toestand van haar moeder. Flynn keek op toen hij plots Robyn hoorde en glimlachte geamuseerd terwijl ze over Matheo sprak. Het had hem verrast hoe verknocht Robyn was geraakt op haar neefje. Eerlijk gezegd had hij gedacht dat ze haar afstand zou houden, misschien omdat het haar aan Yelena en haar zoon deed denken of misschien simpelweg omdat ze niet van kinderen hield. 'Hester vertelde dat een baby nog veel verandert in zijn eerste manen. Wie weet krijgt hij nog wel een echt Barnes uiterlijk.' Flynn had de dokter de oren van het hoofd gevraagd met al zijn zorgen voer het verzorgen van een kind en wat ze konden verwachten als jonge ouders. 'Martines?' Verward keek hij opzij naar zijn zus, maar kon gezichtsuitdrukking niet plaatsen. 'Niet voor we zijn vertrokken. Hoezo?'

Syd zocht naar een manier om niet prijs te geven aan Guila wat voor gedachten er in haar hoofd speelden. Eerlijk gezegd had het haar rust gegeven niet te hoeven delen met anderen wat er gebeurd was met Rabiya. Dat maakte het minder belangrijk. Ze was er zelf al weer bovenop gekomen. Waarom moest ze het nu dan nog delen met Guila? Toch waardeerde ze het dat haar vriendin er naar vroeg, dat ze interesse toonde. De Goden mochten weten dat Syd zich flink eenzaam had gevoeld de afgelopen weken. Het mocht misschien een zelf toegewezen isolatie zijn, maar ze had steeds minder contact gehad met de mensen uit het kamp. Misschien kwam het ook enkel en alleen omdat haar vaders overlijdens dag gepasseerd was en die van Rani ook al weer in de buurt kwam. Stil keek Syd naar de baby op Guila’s buik en bestudeerde ze de minieme bewegingen die het bundeltje maakte. ‘Het is niet belangrijk, Guila. Rabiya hoort zich ook bezig te houden met zichzelf en haar familie, niet met mij.’ De laatste vraag van haar vriendin vond ze alleen maar moeilijker te beantwoorden. Aarzelend keek ze haar aan, maar stond toen op om de thee die Guila eerder op had gezet van het vuur te halen. Ze pakte twee mokken en vulde ze met de kruiden die ze in enkele potjes vond. Ze wist dat ze al veel te lang te stil was en met een frons keek ze over haar schouder. Guila wist wel precies de juiste, stekende vragen te stellen. Syd had gedacht dat haar bezoek enkel om de moeder en baby zouden gaan, niet om haar. ‘Het lijkt er niet op,’ besloot ze te beantwoorden.

'Als hij maar meer op zijn tante gaat lijken dan op zijn vader. Dan heeft hij in elk geval de béste trekken van zijn Barnes zijde en trekt ie alle mannen en vrouwen van het kamp aan,' grinnikte Robyn geamuseerd. Echter gaf ze zelf niets om al die verleidingen: het ging haar maar om één persoon. 'Zijn we eigenlijk al bijna in het kamp?' Ze keek er alweer naar uit om haar neefje te zien en met hem te knuffelen. Ondanks dat ze het nog steeds eng vond om het lichaampje vast te houden, werd ze steeds zelfverzekerder met het kleine jochie. Dat was heel anders geweest dan met de zoon van Yelena: ze had het jongetje nauwelijks vastgehouden, laat staan zijn kant op gekeken. Terugkijkend had ze daar spijt van en ze hoopte het dan ook enigszins goed te kunnen maken met haar eigen bloedlijn. Echter keek ze er ook naar uit om nog een ander persoon te zien en dat verlangen beangstigde haar. Ze had Syd de laatste tijd erg veel vermeden en dat had haar stemming er niet beter op gemaakt, vooral niet met het overlijden van haar vader erbij. Gelukkig was Matheo een lichtpuntje. Bij de plots verwarde toon van haar broer moest ze lachen. 'Waarom klinkt je zo verbaasd en verward? Ik heb zo lang met haar gereisd en- en ik ben gewoon benieuwd hoe het met haar gaat.' Schuldbewust keek ze naar de manen van haar paard en zuchtte ze diep. 'Misschien ben ik wel meer dan puur geïnteresseerd in haar doen en laten. En- en ik was gewoon benieuwd of ze al eens bij jullie was geweest en hoe het met haar gaat en-' Ze haalde haar schouders op. Ze was benieuwd hoe haar broer op die woorden zou reageren.

Guila keek haar ex-vriendin bedachtzaam aan en wachtte geduldig tot Syd verder zou praten. Ze kon begrijpen dat zijzelf wellicht niet de meest voor de hand liggende persoon was om over liefdeszaken te bespreken gezien hun verleden. Voor het moment waren ze allebei stil en keken ze naar de nieuwsgierige bewegingen van Matheo. De woorden over Rabiya verraste haar echter sterk. 'Waarom zou Rabiya zich niet bezig houden met jou?' vroeg ze zacht. Het was alsof Syd haar zelf niet gunde om geliefd te worden en dat deed haar pijn om te horen. Het speet haar zelf ook dat ze weinig contact had gehad de laatste tijd met Syd vanwege de zwangerschap. Maar ze wilde niet dat ze zich zou afzonderen van de rest van de kampleden. 'Zou jij het wel willen?' vroeg Guila opnieuw voorzichtig, doelend op een nieuwe liefde of nieuwe vlam. Ze wilde haar vriendin niet dwingen om te praten over zaken die ze niet zag zitten om bespreekbaar te maken, maar ze wilde wel dat Syd zou weten dat ze met Guila erover kon praten. En dat Guila haar altijd zou steunen in de beslissingen die ze zou maken. Ze keek haar vriendin na, toen Syd de thee uit de keuken haalde, en glimlachte bescheiden naar haar. 'Ik-' Ze beet op haar lip en zocht naar de juiste woorden. 'Ik hoorde dat jij en Robyn zo fijn met elkaar omgingen nog geen paar weken geleden. Dat zij ook was gekomen naar jouw training.' Ze wist dat allebei de vrouwen het gezelschap wel konden gebruiken. 'Hebben jullie nog recent contact gehad?'

Flynn kreunde overdreven toen hij Robyns woorden hoorde. Hij zou Guila maar vragen de Goden alsjeblieft te vragen om hun kind geen rokkenjager of mannenverslinder te worden. Hij wist maar al te goed wat voor probleem hij en Robyn voor hun ouders hadden voorgesteld met hun avonturen en keek er niet erg naar uit dat zelf te ondervinden. 'Zodra we de bocht om zijn, zullen we de eerste huizen kunnen zien.' Flynn kende de omgeving tot in detail. Hij was zich meer dan ooit bewust van de afstand die hij nog hoorde af te leggen tot hij zijn gezin weer zou zien. Flynn nam de lach van Robyn nieuwsgierig in zich op, maar voelde zijn interesse omslaan in ongeloof. 'Je bent bent wel meer dan puur geïnteresseerd,' herhaalde Flynn tot zijn eigen verbazing. Hoe kreeg die vrouw het voor elkaar dat ze nu zijn zus om haar vinger had gewonden? 'Meen je dat echt? Je neemt me niet in de maling?' Hij wist dat die twee veel tijd samen hadden gespendeerd. Ze waren immers samen gedegradeerd geweest en er op uit gestuurd als bodes. Toch kon hij zich simpelweg niet voorstellen dat Syd Martines, die voornamelijk ijskoud op hem overkwam, zijn zuster gecharmeerd had. Bovendien herinnerde hij zich maar al te goed het moment in Myr dat bijna uitgelopen was op een ware knokpartij. 'Ik bedoel ik kan je moeilijk tegen houden haar het bed in te krijgen.'

Syd bracht de thee op een klein dienblad terug naar de sofa en plaatste het voor haar vriendin op de salontafel. Het ging een stuk minder soepel dan ze gehoopt had, maar de vragen van Guila en de gevoelens die ze opwekten, maakten haar gespannen. ‘Waarom wel? Ze heeft toch niets aan iemand die haar voldoening haalt uit het gebruiken van brute kracht en dodelijke instincten. Niet na wat ze mee gemaakt heeft.’ Syd voelde iedere keer als ze voor haar rekruten stond hoe krom het was dat ze mensen die geweld ontvlucht waren, aanleerde om dezelfde kracht in zich naar boven te halen. Natuurlijk was het enkel zodat ze zichzelf zouden kunnen verdedigen. Alsnog kon ze het niet altijd in haar hoofd rijmen. Syd wreef zuchtend over haar voorhoofd en door haar steeds langer wordende krullen om niet naast, maar nu tegenover Guila op een stoel te gaan zitten. ‘Of ik het nou wil of niet, is misschien niet belangrijk,’ gaf ze toen zacht toe. Ze had het nog niet aan zichzelf toegegeven, maar als ze aan Robyn dacht, zag ze enkel de problemen die het mee bracht. Ze voelde zich bovendien erg betrapt toen Guila juist de naam van Robyn noemde. Met een stalen gezicht pakte ze haar mok thee vast en nipte voorzichtig aan het hete goedje voor ze antwoord gaf. ‘Robyn heeft me erg duidelijk vermeden de afgelopen weken. Ik geloof niet dat ze onze- onze vriendschap nog erg waardeert.’

Robyn rolde haar ogen bij de diepe kreun van haar broer. 'Ach, Flynn, stel je niet zo aan! Matheo heeft nog steeds een kuise prinses als moeder. Onze... passionele trekken zullen vast niet dominant overerven.' Met een brede glimlach keek ze hoe haar broer zou reageren op haar woorden. Nog steeds vond ze het veel te leuk om hem uit de tent te lokken en dat lukte vooral als ze sprak over zijn echtgenote en zoon. Echter richtte ze vervolgens haar enthousiasme op de weg voor hen: ze had niet beseft dat ze al zo dichtbij het kamp waren. Zo had ze bijna niet door gehad hoe Flynn met bijna rollende ogen van ongeloof naar haar keek. Ze trok dus een verontwaardigde wenkbrauw naar hem op. 'Is het zo gek dat ik een oogje heb op iemand zoals...' Iemand zo mooi en gepassioneerd en gedreven als Syd, dacht Robyn in haar hoofd. Ze sprak het maar niet uit: Flynn zou vast van zijn paard vallen van verbazing. 'Iemand zoals Syd Martines. Ze is een geweldige krijger en iedereen bewondert haar om het trainen van de rekruten.' Bij de laatste woorden van haar broer zuchtte ze diep en liet ze haar hoofd hangen. 'Dat is het hem juist... ze ziet mij niet zitten. Nóg niet, uiteraard. Maar- Ik heb haar dus de laatste tijd vermeden.' Twijfelachtig beet ze op haar lip en keek ze vervolgens weer haar broer aan. 'Maar jij zou mij vast afraden om een poging te wagen, niet waar? En voor Guila- voor haar zou het ook raar zijn, toch?' Het was te gemakkelijk hoe ze smoesjes voor haar zelf bedacht.

Guila merkte de spanning in Syds schouders op, net zo snel als ze de spanning in Flynns been zou zien. Ze had er een oog voor. Daardoor wist ze ook hoe spannend, belangrijk en wellicht ook stressvol dit onderwerp voor Syd was. 'Ik kan mij niet voorstellen dat Rabiya zoiets tegen jou heeft uitgesproken,' zei Guila verwonderd. Ze had Syd niet eerder zo pessimistisch horen praten, vooral niet over haar eens zo geliefde rekruut. Ze keek toe hoe de vrouw tegenover haar plaats nam en hoe ze een getergde blik op haar gezicht had. Die uitdrukking kon ze echter beter plaatsen door de volgende woorden. De toon, de uitdrukking, de woorden... zou er wellicht toch meer spelen tussen haar schoonzus en ex-vriendin? Per slot van rekening waren ze manen lang op elkaar aangewezen geweest en hadden ze tevens elkaars levens meermaals gered. Dat schiep een band. 'Robyn reageert op elke emotie door zichzelf af te zonderen,' legde Guila verzuchtend uit. Er zou ook nooit iets veranderen aan die koppige vrouw. 'Dat betekent bij haar meestal niet eens desinteresse of haat. Dan zou ze je het wel verteld hebben en dat weet jij net zo goed.' Ze wierp Syd een korte, veelwetende glimlach en schudde vervolgens haar hoofd. 'Maar nee, ik denk dat Robyn jou uit de weg gaat omdat er vast gevoelens zijn waarvan ze niet weet hoe ze er mee om moet gaan. Zo ken ik mijn schoonzusje namelijk. Heeft ze niets tegen jou laten vallen over hoe het met haar gaat de laatste tijd of hoe haar gevoelens zijn?'

Syd keek Guila met een frons aan. Zij had het zich ook niet voor kunnen stellen, maar Rabiya had haar toch duidelijk laten weten dat ze haar vechtkunst en houding te intimiderend vond. Ze had het wel vaker gehoord. Bovendien was het precies hetgeen wat haar in eerste instantie afstand had laten houden van Guila. Een prinses en een lijfwacht waren nooit een goede combinatie als je het haar vroeg. Syd haalde dus enkel haar schouders op als reactie op Guila's woorden over de vrouwelijke rekruut. Ze wilde ook niet dat haar vriendin slecht zou denken over Rabiya. Ze voelde hoe er een bescheiden glimlach terug op haar gezicht kroop toen ze de rake beschrijving van Robyn hoorde. Het had haar een lange tijd gekost om te begrijpen waar sommige van de meer excentrieke trekjes van haar collega vandaan kwamen. Soms kon ze zo onverwachts uit de hoek komen en begreep Syd achteraf pas wat zo een reactie veroorzaakt had. Hoe ze Syd de afgelopen weken vermeden had, wist ze echter nog niet te plaatsen. Misschien had Guila wel gelijk. Syd nam dat echter niet als iets positiefs. 'Ik kan niet al mijn energie gaan op gebruiken om te proberen iemand zich te laten openen naar mij die constant tegenstribbelt en net doet alsof ze het niet wil. Of het nou om een vriendschap gaat of iets anders,' zei ze stug, zonder verder in te gaan op de vraag van haar vriendin. Het zou wreed naar haarzelf zijn een relatie zo te beginnen terwijl ze daarvoor van iemand had gehouden die nooit werkelijk haar ex los had kunnen laten. 'Ik geloof dat jij eenzelfde soort ervaring hebt gehad met een lid van de Barnes familie,' voegde Syd er droogjes aan toe. Ergens kon ze er wel de humor van in zien en zo hoopte ze ook dat Guila dat kon.

Flynn beet hard zijn kaken op elkaar toen hij de woorden over zijn vrouw en zoon hoorde. Alleen Robyn wist precies de juiste snaren te raken zonder té dicht bij de werkelijk gevoelige plekken te komen. Maar iedere keer zat ze er weer verdomd erg in de buurt. Hij moest maar van geluk spreken dat ze het voornamelijk deed in het bijzijn van familie of als ze met zijn tweeën waren en niet, bijvoorbeeld, tijdens een missie. Dan zou hij zich een stuk minder tolerant voelen. Flynn luisterde met enige nieuwsgierigheid naar wat Robyn over de lijfwacht te zeggen had. Guila had haar vaak genoeg geprezen om haar loyaliteit en kunnen. Hij had het maar met een korreltje zout genomen. Ze was in ieder geval een plakker. Hij had nooit verwacht dat ze in het kamp zou blijven terwijl hij en Guila hun thuis in het leger maakten. Het had hem meermaals geduizeld als hij weer eens én Clementine én Syd in één keer aan moest spreken. 'Er lopen hier honderden geweldige krijgers rond en jij kiest precies Martines?' Flynn zuchtte toen hij haar plots onzekere houding zag. 'Bij de Goden, Robyn, wanneer heeft dat jou ooit tegen gehouden? En heeft ze je direct afgewezen?' Bedenkelijk keek hij van zijn zus weg toen ze juist de bocht om draafden en het kamp in zicht kwam. 'Wie ben ik om je af te raden achter iemand aan te gaan,' mompelde Flynn. Het zat hem niet lekker dit alles te horen, maar tegelijkertijd voelde het te tegenstrijdig om zijn mening over de vrouw uit te spreken.

'Al die honderden krijgers zijn niet Syd,' mompelde ze zacht, onzeker of Flynn haar wel gehoord had. Natuurlijk had ze om haar heen gekeken en de Goden bijna gesmeekt om haar gevoelens te laten hebben voor een andere vrouw. Ze had het bed gedeeld met andere vrouwen, ze had veel tijd doorgebracht met andere soldaten, maar haar gedachten hadden constant bij haar vriendin gezeten. Maar hoe kon het dan ook ooit werken? Syd had al zo'n geschiedenis met haar familie dat de relatie wellicht wel gedoemd was om te falen. 'Zij heeft mij - uiteraard! - niet afgewezen,' zei Robyn verontwaardigd, terwijl ze met Flynn mee de bocht om draafde en zo het kamp in zich zag komen. 'Ik heb zelf gewoon wat afstand van haar genomen. Ze leek namelijk niet al te- al te enthousiast om iets met mij te gaan proberen. Ondanks dat ik zeker mijn best daar voor heb gedaan.' Ze had Syd zowaar in haar eigen bed uitgenodigd, maar de andere vrouw was er helaas niet op in gegaan. Echter wist ze dat ze onvergetelijke nachten zouden hebben als Syd eenmaal met haar voorstel zou instemmen. Echter- 'Maar ja, als zij op types zoals Guila valt, dan hoef ik niet eens mijn best te doen. Dat gaat simpelweg nooit werken.' Dat was haar grote angst bij Syd geweest: dat ze niet leuk of mooi of interessant genoeg was voor de krijger. Dat ze altijd in de schaduw van de prinses zou staan.

Guila luisterde begripvol naar de woorden van haar ex-vriendin. Ze kon zich zo voorstellen dat Syd en Robyn geen gemakkelijke tijd samen hadden gehad. Soms vroeg ze zich af hoe beide vrouwen zo bijna zonder kleerscheuren thuis waren gekomen. Guila had soms bij het lang uitblijven van brieven van haar schoonzuster gedacht dat Robyn wellicht omgekomen waren. Bij de woorden over haar relatie met Flynn glimlachte ze bescheiden: ze herinnerde zich nog heel erg goed hoe zij achter Flynn aan had gezeten en hij haar als niet meer dan een vriendin had gezien. Ze had het kamp vertrokken na zijn harde afwijzing. 'Een ervaring die mij zelfs helemaal naar Quandaï bracht,' zei ze zachtjes, terwijl ze naar haar zoon keek. Zij en Flynn waren zoveel jonger, naïever en onwetender geweest dan nu. 'Maar het is het waard geweest. De Barnes' familieleden hebben- sommigen hebben een handleiding nodig. Flynn net zo goed. En dat is precies zoals zij ook over ons denken: ik durf namelijk al mijn geld erop te wedden dat Flynn soms zou bidden dat hij een handleiding over mij zou hebben.' Zij had plots zwanger voor zijn neus gestaan. Dat zou hij ook nooit hebben durven gokken. 'Liefde en verlangen is nooit simpel. Maar wel gewenst bij iedere bewoner van Tarth.' Matheo was inmiddels weer wakker geworden en gooide zijn keel open, om eens flink te huilen. Hij had vast honger. Guila was inmiddels opgestaan en liep zo door de kamer heen, terwijl ze haar zoon in haar armen wiegde.

Syd had enkel via Guila's verhalen gehoord wat er allemaal gebeurd was voorafgaand aan haar reis naar Quandaï en vervolgens de problemen die ze daar had gehad. Het waren pijnlijke verhalen geweest, maar ze had het willen weten om te begrijpen wie haar toenmalige vriendin was. Ze had geen antwoorden kunnen bieden op alles wat haar voorgevallen was en uiteindelijk na hun breuk en na het huwelijk met Flynn had ze toe moeten geven dat ze daar niet de juiste persoon voor was geweest. Ze glimlachte mee met de nieuwe moeder terwijl ze over Flynn en haarzelf sprak. Als een buitenstaander verbaasde het haar nog wel eens dat het zo soepel leek te gaan in hun relatie. Syd fronste echter toen Matheo van zich liet horen en schudde langzaam haar hoofd. 'Daar ben jij een stuk romantischer ingesteld dan ik.' Wat haar betrof kon ze ook voldoening uit andere zaken halen. Ze zou zich niet gek gaan zoeken naar een persoon om van te houden. Toen haar vriendin op stond om met Matheo heen en weer te lopen, kwam Syd ook overeind. 'Guila, waarom neem je hem niet mee naar buiten voor een wandeling. Dan kan ik hier wat eten voor je klaar maken. Ik heb al in geen manen meer gekookt en ik zag dat je precies de kruiden hebt die Rani altijd op voorraad had.'

Guila moest lachen om de woorden van haar vriendin. Syd had vaak genoeg meegemaakt hoe romantisch haar ex-vriendin kon zijn. De idyllische en prachtige natuur rondom het landgoed van Rani had vele momenten gegeven om een romantisch samenzijn te bewerkstelligen voor de twee vrouwen. 'Romantiek is mijn tweede naam,' grapte Guila, terwijl ze het gehuil van haar zoon probeerde buiten te sluiten. Bij het voorstel van haar vriendin knikte Guila kort en keek ze Syd dankbaar aan. 'Het zal Matheo en mij allebei goed doen om een frisse neus te halen,' verzuchtte ze met een kleine en dankbare glimlach. Ze vond het heerlijk om naar buiten te gaan, maar tegelijkertijd te weten dat haar huisje warm bleef en er ook nog eens eten op haar stond te wachten. Dan zou tevens Matheo hopelijk wat vermoeid worden van de koude lucht en in slaap vallen nadat ze hem de borst had gegeven. 'Ik ben niet lang weg. Gebruik vooral alles wat er staat, daar is het voor!' Ze bond haar zoon nog wat strakker tegen haar borst aan, wikkelde vervolgens een dikke mantel en sjaal om haar heen en liep naar buiten toe. De frisse, maar nog steeds gematigde buitenlucht verwelkomde haar en met haar kleurrijke tuin om haar heen ging ze op pad. Het zou een hele wandeling zijn om in het kamp te belanden, maar ze zou ver genoeg lopen om de marktkraam met groenten en fruit te bereiken die zich halverwege haar huis en het kamp bevond. Echter had ze nog geen kilometer gelopen, tot plots twee bekende figuren haar tegemoet kwamen rijden. De geliefde broer en zus zou ze uit duizenden herkennen. Ze pakte haar zoon nog wat steviger vast en kuste zacht zijn donkere haren, om zo in zijn oor te fluisteren dat zijn vader en tante eraan kwamen. Tegelijkertijd ontstond er ook een plan in haar hoofd.

Flynn wist niet goed hoe hij dit alles een plek moest geven. Hij had Robyn al erg lang niet meer zo over iemand horen praten. De laatste persoon was natuurlijk Yelena geweest en ook al sprak ze er misschien niet veel over, Flynn wist dat het einde van die relatie pijnlijk was geweest. Hij kon dus niet ontkennen dat het een goed teken was dat Robyn geïnteresseerd was in iemand en hij gunde haar een liefde zoals hij die zelf bij Guila had gevonden. Maar Syd Martines? Ergens leek het hem verdacht toevallig dat, nu ze al manenlang in het kamp was blijven hangen en Guila en hijzelf gesetteld waren, ze Robyn op het oog had. Hij besloot er echter nog maar niets over te zeggen. Niet tot hij zelf eens met de lijfwacht had gepraat. Ze mocht hem wel eens uitleggen wat haar intenties waren. Hij bekeek Robyn met een grijns toen ze zo verontwaardigd reageerde. Dat was tenminste zoals hij zijn zuster kende. 'Als je echt een blauwtje gelopen zou hebben, was het allang heel het kamp door gegaan,' grinnikte Flynn. Hij had het zelf vaak genoeg meegemaakt hoe zijn mislukte avonturen rond het kampvuur werden gedeeld met veel gelach. Toen ze dichter het kamp naderden, veranderde hij lichtelijk van richting. Voor ze hun paarden naar de stallen brachten en Indra lieten weten dat ze terug waren, wilde hij eerst zijn vrouw en zoon zien. Terwijl ze die kant op draafden, zag hij echter al snel dat er een figuur hun kant op kwam. Het maakte dat Flynn harder door reed. Met een grootse glimlach kwam hij bij Guila aan en stapte met een zwaai van zijn been van zijn hengst af om meteen zijn echtgenote te kussen. 'Het voelt weken geleden dat ik jullie twee hier achter gelaten hebben,' klaagde Flynn goedgezind.

Toen Flynn plots harder begon te rijden, keek Robyn hem verontwaardigd na, echter zag ze al snel waar zijn haast vandaan kwam. Met een flauwe glimlach reed ze achter haar verliefde broer aan en gaf ze de twee tortelduifjes een moment voor elkaar. Het gaf haar bijna een steek van jaloezie om te beseffen dat ze ook wilde dat er iemand op haar wachtte in het kamp en dat ze zou weten dat ze niet alleen in bed zou liggen vanavond. Die realisatie maakte haar stiller dan normaal. Echter kondigde ze haar eigen aanwezigheid ook al snel aan met een schraap van haar keel en sprong ze van haar paard af. Ze duwde zowaar haar broer bijna opzij, om zo zicht te krijgen op haar schoonzuster en neefje. 'Hoe gaat het met mijn neefje, Guila?' grijnsde ze breed, terwijl ze naar het bundeltje stof keek, waar enkel de grote zwarte ogen van Matheo uit staken. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar Robyn kon het jongetje altijd stil krijgen door haar aanwezigheid. Misschien wist hij onbewust wel hoeveel ze hem zou gaan leren als hij eenmaal groter was. 'Mag ik hem-' Haar vraag werd afgekapt door haar schoonzus, die haar vroeg om alvast naar hun huis te rijden om water op te zetten. Verontwaardigd trok ze een wenkbrauw op en wou ze al een gevat antwoord geven, tot ze de blik van haar broer zag. 'Maak het niet te lang! Ik wil Matheo nog zien, voordat we moeten terug rapporteren aan Indra.' Ze stapte weer op haar paard en droef zo door naar het huis van haar broer en schoonzus. Er ontstond echter een frons op haar gezicht bij het zien van het licht door de ramen en het vage silhouette van iemand in de keuken.

Met een liefdevolle glimlach keek ze toe hoe haar echtgenoot van zijn hengst af stapte en haar onmiddellijk in zijn armen nam voor een kus. Ze genoot van zijn aanwezigheid en omhelzing en zei voor een moment niets. Ze kon hem enkel kussen en vasthouden. 'Ik heb jou zo gemist, Flynn,' klaagde ze op dezelfde goedgezinde toon. 'En Matheo ook. Bij de Goden, lief, hij groeit zo snel!' Alsof Matheo zijn eigen naam hoorde, opende hij zijn keel alweer. Het was alsof hij vroeg om de aandacht van zijn vader. Terwijl ze Matheo los maakte uit de dekens om hem te overhandigen aan zijn vader, keerde ze zich naar haar schoonzuster toe. 'Ach, Robyn, kan jij alvast naar ons huisje rijden en het water opzetten?' vroeg ze liefjes aan haar schoonzus, waarna ze met een tevreden glimlach toe keek hoe de jonge vrouw verder reed. Er zou haar een grote verrassing te wachten staan in het huis. Daarom had ze totaal geen haast om met Flynn terug te lopen naar huis toe. Echter hoopte ze niet dat de vrouwen tezamen er nog voor zorgde dat het huis zou afbranden. 'Hoe was het bij jouw ouders? En bij de mijne?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze Matheo voorzichtig aan haar echtgenoot gaf.