Het huis van Flynn en Guila

Liam luisterde zwijgend naar de woorden van Diane. Toeval... misschien geloofde hij daar nog steeds wel in doordat hij nooit Dianes doen en laten had kunnen voorspellen. Dan was het makkelijker om het weg te doen als het lot van de Goden. Zijn vrij neutrale blik verstrakte echter door haar speculaties over de geruchten die de ronde deden. Natuurlijk hadden die roddels ook het paleis bereikt en de oren van hemzelf en Sibel. Sibel... De gedachte aan zijn vrouw lieten hem ervan weerhouden om mee te gaan in de spelletjes van Diane, zoals hij al die eerdere keren had gedaan. 'Ik weet niet wat voor antwoord jij uit mij wil krijgen, Diane,' verzuchtte hij, terwijl hij één van de tafelstoelen naar achteren trok om plaats te nemen, 'maar ik ben er nou eenmaal en jij én de officiële én vervangend Generaals zullen dat maar moeten accepteren.' Toch was hij achterdochtig: was Diane het dan werkelijk geweest die de roddels had verspreid? En- en, zo ja, welke andere geruchten zou ze dan de ronde hebben laten gaan? 'Waarom ben je hier dan, Diane?' vroeg Liam ongeduldig.

Diane bleef zelf bij de pilaar staan terwijl Liam plaats nam aan de tafel. Ze bleef het liefst zo goed mogelijk uit het zicht en ze kon zo nog gemakkelijk haar weg naar buiten vinden als iemand het huis in kwam. Ze perste haar lippen op elkaar toen ze amper een reactie uit Liam kreeg. Het verspreiden van die geruchten had ze niet enkel gedaan om de banden tussen het kamp en de Kroon te verslechten, iets wat ze hoopte dat Saul en zijn bondgenoten zou helpen. Maar ze had de volle intentie gehad om Liam dwars te zitten en was gepikeerd dat dat niet gelukt was. Hij en zijn Koningin en hun perfecte kinderen mocht het ook wel tegenzitten. Diane zuchtte bij het ongeduld van haar oude bekende. 'Prins Iker, natuurlijk.' Ze liep van haar plek dicht bij de ene muur, achter Liam langs naar de andere. Van daar had ze blik op de voordeur in de hal en de achteruitgang in de keuken. 'Wat zijn jullie met hem van plan? Hem terug te geven aan zijn zuster om de Quandaïers maar tevreden te stellen en de kostbare prinses Guila terug te krijgen? Ik neem aan dat je broertje dat al afgeraden heeft, maar ik wil nog benadrukken dat dat een fout zal zijn.'

Liam gleed met zijn hand over de houten tafel heen. Het voelde ergens fout om zo het huis van zijn vrienden  op te eisen, terwijl hij wist in wat voor moeilijke situatie ze zaten. En dat mensen zoals Diane zo gemakkelijk binnen konden komen... 'Ík ben helemaal niets van plan met de Quandaïse prins, Diane, en ik begrijp niet hoe je op dat idee bent gekomen.' Hij was inmiddels opgestaan en had in één van de keukenkastjes een wijnfles gevonden. Zo schonk hij twee mokken vol. Terwijl hij van zijn eigen mok sipte, bood hij de ander aan Diane aan. 'Wij zijn hier om te bemiddelen. En als er al beslissingen genomen worden, dan worden die door Sibel genomen. Niet door mij. En mijn vrouw heeft haar eigen adviseurs.' Het waren woorden waarvan hij, Sibel en hun adviseurs in Evenfall al hadden afgesproken dat ze hun komst op die manier zouden bekleden. Kanten kiezen zou niet helpen, al was het duidelijk dat ze wel op zouden komen voor hun landgenoten, laat staan dat ze uiteraard de beste vriendin van Sibel zouden helpen. Zijn spionnen waren al hard bezig om de zwakke plekken bij de boerderij uit te zoeken. Toch wist hij niet uit welke agenda Diane nu precies handelde. 'Dus ik vrees dat je het nut van dit late bezoek overschat hebt.' Hij had weer plaats genomen aan de tafel en keek zo de vrouw bedachtzaam aan. 'Wat heb jij te winnen met Ikers vrijlating?'

Diane twijfelde niet om de wijn van Liam aan te nemen. Ze nipte er kort aan, maar hield Liam in de gaten terwijl hij verder sprak. Ze zuchtte echter direct. Ze begreep niet waarom die adviseurs van hen er maar voor bleven kiezen om Liam op de achtergrond te houden. Noch waarom hij dacht dat zij dat zou geloven. Ze wist wat hij kon. Ze had zo een idee dat hij anderen kon hebben opgeleid net zoals haarzelf. Dat maakte haar voor even extra zelfbewust. Ze kon niet met zekerheid zeggen of er geen anderen met haar kunsten, met de kunsten van Liam, het kamp hadden betreden. Maar ze redeneerde ook dat ze vrij weinig konden doen. Liam wist nu al van haar aanwezigheid en ze dacht niet dat hij graag prijs zou geven dat ze hier was. Laat staan dat hij af wist van haar infiltratie in het kamp. Diane trok een wenkbrauw naar hem op. Ze sprak haar scepsis echter niet uit. Haar gezicht moest wel genoeg zeggen voor hem. Hij mocht best kunnen zien hoe verontwaardigd ze was over zijn passieve houding. 'Ik probeer enkel de plannen waar ik verantwoordelijkheid heb gekregen van mijn Koning terug in gang te zetten. Iker en Isaia horen in Tyrosh te zijn. Vrouwe Storm zal zonder die Quandaïse prins overigens nooit zijn landgenoten op afstand kunnen houden. Niet nadat én de politicus Altarion én de generaal Kalim in haar stad zijn vermoord.' Diane had haar armen ter steun op de rug van één van de stoelen gelegd en keek zo de man voor haar aan. 'Bovendien ben ik er ook principieel op tegen dat een zwangere vrouw zomaar vast wordt gehouden,' voegde ze nog nonchalant toe.

Liam keek toe hoe Diane van de wijn dronk, maar hij zelf het goedje onmiddellijk weer op tafel had gezet. Het hele bezoek van Diane had hem een vieze smaak in zijn mond gegeven: alleen al het idee dat ze zulke geruchten had verspreid en dat zij nog zoveel meer informatie had om zijn gezin vuil te maken- Hij kon haar echter op geen enkele manier de mond laten snoeren, behalve... Het idee bracht een rilling over zijn rug heen. In zijn ooghoeken merkte hij de sceptische blik van Diane op, waarop hij enkel een suggestieve wenkbrauw op trok en er geen woorden aan vuil maakte. Iedereen mocht zelf filosoferen over de rol die hij speelde in de overheid. 'En behoren bij die plannen van jou ook contact met de oproeier van alle chaos in het Noorden?' wierp Liam tegen met een scherpe blik op de vrouw tegenover hem. 'Onze jonge vriend Saul? Het bestaan van de man waar jij mij nog zo fel op had gewezen?' Hij had haar nog een stuk langer willen tergen met informatie, als Diane niet een aanval van haarzelf met nieuwe informatie had gedaan. Liam verstijfde bij de laatste woorden. 'Zwanger?' siste hij. 'De Quandaïers hebben een zwangere vrouw vastgezet? Alsof het al niet brutaal genoeg was om een moeder en zoon te ontvoeren en als omkopingsmiddel in te zetten?' Van woede was Liam overeind gekomen en beende hij heen en weer voor de tafel heen. Wist Sibel dat haar vriendin zwanger was? Hij begreep echter niet waarom dit nieuws Diane zogenaamd kon helpen: hoe konden ze, theoretisch gezien, níét Iker voor drie personen in laten ruilen? Liam viel echter abrupt stil. 'Als mijn vrouw nog niet een wist dat haar beste vriendin zwanger is, dan- hoe weet jij dat?'

Diane had haar wijn weer opgeheven om nog een slok te nemen en keek zo met vernauwde ogen over de rand van haar glas naar Liam terwijl hij verder sprak over de chaos in het Noorden. Ze had verwacht dat hij haar betrokkenheid misschien zou benoemen. Hij verraste haar echter door Saul te noemen. Diane zette haar wijn terug op de tafel en keek hem met op elkaar geperste lippen aan. Ze herinnerde zijn lakse reactie op het noemen van Saul tijdens haar bezoek in Myr nog goed, evenals zijn verklaring waarom hij gelogen had tegen haar en Saul op de Zomereilanden. Ze had die uitleg nooit echt geaccepteerd, noch zijn desinteresse. Ze was er dan ook niet van uit gegaan dat Liam verder benieuwd zou zijn naar de activiteiten van Saul, laat staan dat Liam zo ver zou gaan en uit zou vinden wat voor rol hij speelde in de volksbeweging. 'Ik dacht dat het je niet kon schelen wat er met Saul gebeurd was sinds de Zomereilanden,' merkte ze dan ook zo neutraal mogelijk op. Ze vond haar houding pas weer goed terug toen ze zelf haar informatie gedeeld had en zo de radertjes in het hoofd van Liam aan het werk had gezet. 'Ik geloof niet dat de Quandaïers ten tijde van het vastzetten van prinses Guila op de hoogte waren van haar toestand.' Diane had de wijn van zich weggeschoven en liet de Koning verder nadenken tot hij zoals verwacht haar de vraag stelde. 'Eerst van prins Iker, maar ik heb inmiddels een bron dichter bij de prinses.' Ze glimlachte, vaag maar zelfvoldaan. 'Maar maak je niet te veel zorgen. Prinses Reihan laat een vroedvrouwe uit het dorp controles uitvoeren en Guila maakt het naar omstandigheden goed. Iker daarentegen-' Diane zuchtte en zette haar handen op de tafel. 'Dat zijn maar bij zorgen. Daar moet jij inmiddels ook wel achter zijn, niet?'

Liam hield de blik van Diane in de gaten tijdens het noemen van Saul. Het had hem verbaasd hoe gevoelig ze had gereageerd op de onverschilligheid van hemzelf richting de jonge man toe. En nu weer... De twee zouden toch niet- 'Het kon mij ook niets schelen, tot hij zich plots is gaan mengen in de politiek,' wierp Liam net zo neutraal terug, terwijl hij dronk van zijn wijn. En het zou nog ingewikkelder worden als de man plots aan Liam gelinkt zou worden door hun gemeenschappelijke reis. Liam fronste tijdens de woorden van Diane over Guila en haar zwangerschap. 'Maar ze laten haar niet gaan, ondanks dat ze zwanger is,' merkte hij op. Verder was het echter niet zijn zaak om de prinses te bevrijden: daar zouden Indra en Sibel zich mee bezig houden. Hij moest echter de gemoederen in dit kamp rustig houden en Flynn ervan weerhouden om stomme dingen te doen in de afwezigheid van Indra. Ietwat geërgerd keek Liam naar de vrouw, nadat ze haar handen op de tafel had gezet en zo naar hem toe was gebogen. 'Wat wil je, Diane? Praat niet om de zaken heen. Dat deed je voorheen nooit.'

Diane haalde haar schouders op. 'Nou noem je nog iets waar je maar weinig om gaf, dacht ik.' Ze was er nog steeds niet helemaal aan gewend geraakt dat de Liam die zij had leren kennen Koning was geworden. Het paste nog niet bij hem. Vooral niet nu er gedaan werd alsof hij enkel Koning was om zijn vrouw te steunen en verder niets te doen dan het maar haar eens zijn en de hoflieden die verzot waren op de Halleys tevreden te houden. 'Hij helpt mensen, Liam, ik weet niet of dat per se als iets politieks weggezet moet worden,' opperde ze om zijn reactie af te wachten. Ze wist dat Liam haar evengoed scherp in de gaten hield. Zijn blik had haar amper met rust gelaten. Het zou moeilijker gaan worden om vrij door Tarth te bewegen nu hij wist dat ze nog hier was. Diane had zich dichter naar Liam toe gebogen toen hij om directheid vroeg. 'Prima. Ik wil dat jij en je leger je voorbereiden op de strijd die gaat komen. Dat je Indra overtuigt dat ze steun in de vorm van manschappen aan moet nemen, ook al hebben de Quandaïers nog geen zet gemaakt. Ze gaan aanvallen, Liam, zodra ze hun kans schijn zien. Het heeft dan geen nut te doen alsof het kamp onafhankelijk is of dat jij en Indra te hecht zijn.'

Liam moest zich ervoor behoeden dat hij niet met zijn ogen ging rollen. Hij had nooit iets om de jonge man gegeven en dat zou hij nu ook niet doen. 'En het is goed dat hij de mensen helpt, maar- misschien kan je hem adviseren om in elk geval van Quandaïers af te blijven en ze niet dood in bordelen achter te laten.' Hij wilde wel eens weten hoe Diane op die woorden zou reageren. Liams frons werd echter diep door de eisen die Diane stelde. 'Ho- ho, wacht eens,' probeerde Liam haar woorden te stoppen, maar ze sprak verder. Dit had hij echter niet verwacht uit haar mond te horen: hoezo wilde ze dat hij zijn leger zou halen? En waarom dacht ze dat Quandaï aan zou vallen? 'Bij de Goden, Diane, wat heb jij gedaan om zo paranoïde te zijn richting de Quandaïers? Sta je bij ze in het krijt, of zo?' Liam grijnsde slapjes, terwijl hij verder dronk van zijn wijn, en weg keek van de vrouw tegenover hem. Hij wist dat ze op hun hoede moesten zijn, maar die prinses zou vast niet stom genoeg zijn om het kamp aan te vallen. En daarbij wist hij zeker dat zijn vrouw op de prinses in kon spreken om geen domme dingen te doen. 'Hoe ben je er zo van overtuigd dat ze gaan aanvallen?' De noodzaak in haar stem was hem namelijk niet ontgaan.

Diane trok een wenkbrauw op naar Liam toen ze de belachelijke beschuldiging hoorde. Ze kon het niet laten glimlachend haar hoofd te schudden. Misschien zou ze zich er meer zorgen om moeten maken dat de dood van Kalim op Saul of zijn kameraden werd geschoven. Vooral nu Liam juist meer grip leek te hebben op de rol die ze speelden Tyrosh. Zou hij van de taverne af weten? Het zou niet erg vergezocht zijn. De zuster van Liam bracht namelijk regelmatig cider naar de Eenbenige Krijger. Diane had de vaten in de kelder gezien. Het zou haar niet verbazen dat er zo informatie naar Liam gelekt was. 'Je gokt maar wat naar de waarheid,' stelde ze dus maar. Ze dacht niet dat hij bewijs had. Dat kon hij immers niet hebben. Diane sloeg ongeduldig haar armen over elkaar toen de Koning haar maar amper volgde. Ze wreef met een zucht langs haar voorhoofd na zijn idiote grijns. Dat was hij duidelijk niet verleerd. 'Hoe ben jij er zo van overtuigd dat ze dat niet gaan doen?' kaatste ze terug. 'Ze hebben voet aan wal kunnen zetten zonder dat iemand hen tegenhield. Wat weerhoudt de Quandaïers er van om niet meer manschappen binnen te loodsen terwijl iedereen hier zo gefocust is op een akkefietje dat enkel om twee mensen gaat? De Generaal heeft er zelfs voor gezorgd dat Vrouwe Storm deze kant op komt. Tyrosh is onverdedigd, dus het Noorden is onverdedigd.' Ze was nog niet van plan over haar dromen te spreken. Ook niet na gehoord te hebben van Ikers en Guila's vergelijkbare beelden. 'Geloof me als ik zeg dat het Prinses Reihan en de rest van de familie een worst kan schelen wat er met Prins Iker gebeurt. Ze zijn hier niet om het redden van een gevallen prins.'

Liam wachtte aandachtig de reactie van de vrouw tegenover hem af. Hoe had het haar een slim plan geleken om, van alle plekken, in uitgerekend de taverne van Eileen te verschuilen? De plek waar hij zoveel ogen en oren verstopt had zitten. 'Ik gok alleen op de hoofdprijs,' grijnsde hij, maar ging er verder niet over door. Dat was een gesprek voor een andere keer. 'Natuurlijk zijn wij er van bewust dat ze hier niet zijn voor de prins,' verzuchtte Liam, terwijl hij weer overeind was gekomen en met zijn handen op zijn rug door de kamer heen liep. 'Ik begreep van Flynn dat hij ook al een en ander aan informatie had gedeeld. Het is duidelijk dat hij ook niet terug wil naar Quandaï.' Bij die woorden zweeg hij en keerde zijn gedachtes terug aan die tijd dat hij, Indra en Sibel in Quandaï waren geweest. Iker was wel degelijk ook schuldig geweest aan het vasthouden van Tarthianen. 'Zijn bescherming mag geen reden zijn tot het in gevaar brengen van Tarthianen. Dat besef jij ook heus wel.' Hij trok een wenkbrauw naar haar op en wachtte haar reactie af.

Diane had maar al te graag die grijns van Liams gezicht willen slaan. Ze begreep niet hoe hij zo nonchalant kon spreken over de levens van de mensen die er in Tyrosh zo hard aan werkten om de stad een betere plek te maken. Niet voor degene met geld en status, maar voor degenen die niets hadden. Diane moest bekennen dat de toespraken van Saul inmiddels meer tot haar doorgedrongen waren dan ze eerder toe had willen geven. Met haar ogen volgde ze Liam terwijl hij de ruimte door ging en dronk ondertussen het laatste restje wijn. 'Dat hoeft ook niet. Tenminste, als jij en jouw vrouw gewoon doen wat er van jullie verwacht wordt. Waarom zouden jullie een Quandaïse prins willen helpen?' Diane liep met het glas in haar handen de open keuken in en plaatste het tussen andere vuile vaat in de wasteil voor ze terug liep en Liam aan keek. Ze sloeg haar armen over elkaar en hield zijn blik vast. 'De rest komt vanzelf wel goed. Of tenminste ik zorg-' Diane hield abrupt stil toen ze dacht stemmen dichterbij te horen komen en inderdaad de soldaat voor de deur iemand hoorde begroeten. Meteen kwam ze in beweging en liep op de Koning af om hem bij zijn blouse vast te pakken en zacht toe te spreken. 'Laat mij mijn ding doen, Liam,' sprak ze op hem in voor ze hem los liet. 'Dat zal het plezieriger maken voor iedereen.' Diane wist niet of haar laatste woorden nog een verschil zouden maken, maar het was het proberen waard. Ze voelde dat haar lippen omhoog krulden terwijl ze om Liam heen liep en hem richting de voordeur maande toen er aangeklopt werd en de stem van Eddard Halley herkende. Het moment dat hij haar zijn rug toekeerde verdween ze via éen van de schuilplekken waar Iker haar over had verteld.

Nieuw

Flynn was op zijn paard het kamp doorgereden richting zijn huis nadat hij eindelijk zijn taken over had kunnen dragen aan Kapitein Flint. Hij had er voor gekozen ter paard te gaan in de hoop dat hij niet tienmaal tegen werd gehouden met vragen en problemen. Het ontging hem echter niet dat het kamp op sommige plekken feest leek te vieren en op andere om verloren vrienden, familie en collega's rouwden. Het kamp zag er flink gehavend uit zelfs nu de Quandaïers al een dag of twee (of drie? Flynn was de tijd verloren) vertrokken waren. De troepen van de Koningin die laat aan waren gekomen en dus nog fris waren hadden hun hulp flink in gezet met de heropbouw, het verzorgen van gewonden, en het verdelen van voedsel. Maar het zou nog wel een paar weken duren voor alles weer normaal was. Flynn reed met een sombere blik op zijn huis af. Het was maar goed geweest dat Guila op de school was gebleven bij de andere families. De huizen die aan de rand van het kamp lagen hadden het er niet goed vanaf gebracht. Flynn stapte met enige moeite van zijn paard en leidde het dier naar de schuur om direct te zien dat daar niet veel van over was. Met een zucht bond hij zijn hengst dus maar aan een boom en liep toen op de voordeur af. Hij had zijn vrouw en zoon nog gezien direct nadat de tegenstander de strijd opgegeven had, maar had daarna zijn verantwoordelijkheden de prioriteit moeten geven. Indra was niet in staat geweest bevelen uit te voeren dus was dat weer op zijn schouders komen te liggen. Met het geluk dat hij had om vrijwel heelhuids het gevecht uit te komen, op schrammen en een arm verbonden in mitella om zijn schouder die uit de kom was geraakt te laten rusten na dan, had hij alle energie die hij nog had willen geven aan het kamp. Tot nu dan. Flynn klungelde wat met het slot met zijn linkerhand en kreeg uiteindelijk met moeite de deur open voor hij rond keek. 'Guila? Matheo?'

Op het moment dat Guila hun deels verwoeste huis zag, was ze op haar knieën gevallen en in huilen uitgebarsten. Datgene waar ze zo hard voor hadden gewerkt, was in een spanne van enkele uren kapot gemaakt en beroofd. En hun huis was niet de enige: ook hun buren waren thuis gekomen in verbrande ofwel beschadigde huizen. Het was duidelijk dat de soldaten langs de kamplinie waren gelopen en meegenomen hadden wat ze maar konden. Toen ze echter de verschrikkelijke verhalen na de strijd hoorde, over overleden soldaten en hun achtergelaten families, voelde haar verdriet als een greintje in vergelijking met wat die families moesten voelen. Vooral toen ze ook wist dat Flynn goed uit de slag was gekomen, was ze onmiddellijk aan de slag gegaan. Alle kapotte planken, houtwerken en meubilair had ze het huis uit gewerkt. Het zorgde ervoor dat hun huis maar kaal leek. De vloer had ze flink geschrobd en ook het vuil van de muren had ze weggepoetst. Het hardere timmer- en kluswerk moest ze door haar steeds maar boller wordende buik aan Flynn overlaten. Via de bode die elke dag langs kwam, wist ze hoe hard Flynn aan het werk was in het kamp. Ze had hem dan ook niet willen storen. Die ochtend had Guila pas een moment gevonden om met haar zoon naar het meer te lopen en de viezigheid van de afgelopen weken van hun af te wassen. Toen ze weer thuis waren, schoon en met nog natte haren, had Guila geconcludeerd dat ook het haar van haar zoon een flinke opknapbeurt nodig had. Ze was nu dan ook bezig om met een grove kam de klitten en het vuil uit de dikke, weelderige krullen van haar zoon te kammen. Ondanks dat ze het zo pijnloos mogelijk wilde doen, probeerde Matheo elke keer weer onder haar handen weg te vluchten. 'Matheo, zit stil!' waarschuwde ze haar zoon, terwijl op hetzelfde moment de voordeur geopend werd en ze de vertrouwde stem van haar man hoorde. 'We zijn hier! In de woonkamer!' riep Guila opgelucht uit, waarna ze over haar schouder naar haar man keek. Matheo gebruikte het moment van onoplettendheid en vluchtte weg, met nog de kam in zijn dikke haren zittend. 'Bij de Goden, Matheo!' Ze zuchtte diep en liet haar zoon maar zijn gang gaan. Haar man verdiende nu namelijk al haar aandacht. Toen hij de kamer in kwam gelopen, duurde het geen seconde of ze was al voorzichtig in zijn armen gestapt. Ze legde haar hoofd tegen zijn goede schouder en sloot vol geruststelling haar ogen. 'Wat ben ik blij dat je er bent.'

Hoe slecht het huis er van buiten uit had gezien, hoe schoon en al opgeruimd het binnen leek. De hal en de keuken die hij voor zich zag zagen er vanzelfsprekend niet uit zoals de hele tijd geleden toen hij er zelf voor het laatst een voet binnen had gezet. Guila had duidelijk haar best gedaan. Verrast zag hij Matheo voorbij schieten, de keuken in. Hij verstopte zich graag in de voorraadkast als iets niet wilde doen en leek daar ook nu zijn heil te zoeken. Flynn haalde zijn zware en natte mantel van zijn schouders voor hij ook zijn laarzen besmeurd met modder af deed. Het was nog niet gestopt met regenen sinds ze begonnen waren aan de strijd. Enerzijds was het een geluk. De branden die de Quandaïers hadden pogen te stichten na hun verlies waren zo een stuk makkelijker te blussen geweest. Flynn hoopte echter dat de Noordelijke zon zich snel weer zou laten zien. Er waren niet genoeg daken over van het kamp om iedereen goed droog te houden. Flynn liep door naar de woonkamer en glimlachte bij het zien van zijn vrouw en haar buik. Hij drukte een kus op haar kruin en wreef met zijn vrije arm over haar rug. 'Roger heeft me verlost tenminste voor vandaag en morgen.' Kapitein Flint was een goede man en wist hoe hij in kon praten op de andere Kapiteins, maar Flynn wilde hem niet te lang alleen de taken op zich laten nemen. Hij was een ideale vechter, een goede strateeg als het op het strijdveld aan kwam of op missies, maar hij wist weinig over de dagelijkse dingen van het kamp. Er was alleen geen goed alternatief met Indra in de ziekenboeg, net zoals Clementine en Mal. De Generaal die de Koningin had gestuurd wilde zijn kennis aanbieden, maar Flynn had dat af moeten slaan. Ze konden de steun van de Kroon niet zo ver laten komen. Flynn zuchtte in Guila's haar en liet haar toen toch los. 'Je bent hier al flink in de weer geweest. Was dat wel te doen? Syd had vast willen helpen als je het gevraagd had. Of Ch-' Hij sprak niet verder. Hij wist niet zeker wat er met zijn vriend gebeurd was. Hester had er weinig over willen zeggen.

'Vandaag én morgen?' Guila zuchtte opgelucht en ontspannen met dat vooruitzicht. Guila pakte Flynns hand vast en legde hun verstrengelde handen op haar buik. Het zou vast niet lang duren voordat ze hun kindje konden voelen, of zelfs in hun armen konden houden. De tijd ging zo snel. 'Het was te doen, mijn lief,' stelde ze hem gerust, terwijl ze met haar vrije hand zorgzaam langs zijn gewonde schouder streek en ze hem een tedere kus op zijn lippen gaf. 'En ik wilde de anderen niet storen. Iedereen heeft nu andere dingen aan hun hoofd.' Ze had alles aan haar echtgenoot en geliefde gemist en vooral het gemis van zijn nabijheid, zijn liefde en hun intimiteit had pijn gedaan. Ze had de Goden gebeden dat ze haar man veilig zouden houden en ze hadden, de Goden te dank, naar haar geluisterd. Guila had hem echter nog niet uitgebreid genoeg gesproken om ook de mentale wonden te kunnen beoordelen. Ze nam hem iets verder het huis in, zodat ze de deur naar de tochtende hal konden sluiten. 'Ik wil het voor Matheo laten lijken alsof alles weer terug is naar normaal,' verzuchtte ze, 'en dat zijn huis veilig is. Dat híj veilig is.' Ondanks dat ze zich erg zorgen had gemaakt over haar man had ze ook nachtenlang wakker gelegen met zorgen over haar zoon. Hij had al zoveel gezien wat geen enkel kind van zijn leeftijd hoorde te zien. 'Hoe gaat het met Indra? En met Robyn en- en alle anderen in de ziekenboeg?' vroeg Guila uiteindelijk bezorgd, terwijl ze zelf plaats nam op de bank en op de plek naast haar klopte. Zo keek ze op naar haar man.

Flynn knikte maar. Hij had maar weinig aandacht kunnen besteden aan zijn vrienden. Daar had hij de tijd niet voor terwijl er honderden andere zaken zijn aandacht hadden geëist nu de Quandaïers vertrokken waren. Flynn had niet verwacht dat de dagen na de strijd nog meer van zijn energie zouden vragen dan het vechten zelf. Hij liet zich door Guila verder het huis en de warmte in trekken. Het voelde en rook nog zoals zijn huis ook al was er veel verwoest en veranderd. 'Het is niet weer zoals normaal,' zei hij zacht, maar hoopte meteen dat ze het niet gehoord had en ging dus snel in op haar andere vragen. 'Robyn is voornamelijk boos omdat ze niet heeft kunnen vechten, maar ze zal vroeg of laat door Hester de ziekenboeg uit gestuurd worden. Indra-' Flynn fronste terwijl hij aan de Generaal dacht. Hij had zelf geholpen haar van het slagveld te halen toen de pijl haar geraakt had. Ze had hard gevloekt dat ze nooit het loodje zou leggen door een lafaard die haar vanaf een afstand aangevallen had. In de ziekenboeg had ze niet meer zo fel geleken. 'Indra vecht zich er wel doorheen. Ze heeft wel ergere verwondingen overleefd.' Hij had bovendien vertrouwen in het kunnen van Hester. 'Er wordt overmorgen een bijeenkomst gehouden om de gevallen soldaten en bewoners te eren,' vertelde hij toen ook. Dat was vooral de reden waarom hij nu een dag vrij had genomen. Flynn wist niet of hij zo iets kon doorstaan als hij niet één nacht rust had gehad. Hij ging naast haar zitten en leunde met een kreun achterover. Hij wilde zijn vermoeide en geïrriteerde been op de koffietafel leggen, maar merkte toen dat die er niet meer was. Hij zou Chaol maar moeten vragen een nieuw exemplaar te maken. 'Is Gael langs geweest? Ik had haar gezegd dat ze hier maar moest komen eten.'

Guila had Flynns gemompel niet verstaan en kon er ook niet verder naar vragen, omdat Flynn al verder was gesproken over hun vrienden. 'Robyn kan anders hier weer komen om op te knappen,' stelde Guila voorzichtig voor, terwijl ze Flynns uitdrukking probeerde te peilen. 'En laten we Indra snel ook bezoeken. Ze voelt vast al de muren op haar af komen in die tent.' Het hele kamp was geschrokken van het nieuws dat hun Generaal geraakt was en nu in de ziekenboeg lag. Gael en Flynn hadden de taken uiteraard meteen overgenomen en iedereen gerustgesteld, maar toch dacht Guila dat ze het opwekkender schetsten dan de situatie werkelijk was. Toen Flynn sprak over de bijeenkomst knikte Guila kort en liet ze haar hoofd hangen. 'Jij moet uiteraard gaan. Maar- ik weet niet of men wil dat ik daar bij zal zijn.' Uiteindelijk was het weer Guila geweest waar Indra en Sibel achteraan waren gegaan en die Iker had verstopt. Dat was uiteindelijk, volgens Reihan, de reden geweest dat Quandaï naar het kamp was gekomen. Ook Guila's oog was op de missende koffietafel gevallen. Het stuk meubilair had ze weg moeten gooien, omdat het door midden was geslagen. 'Gael is gisteren langs gekomen en ze is gebleven om te eten. Ze... maakte zich veel zorgen om Indra.' Er had echter ook een andere emotie in de ogen van haar vriendin gelegen die ze niet goed kon plaatsen. Guila had inmiddels Flynns been vast gepakt en deze voorzichtig over haar schoot heen gelegd, zodat ze de gespannen spieren onder haar warme handen tot rust kon laten komen. 'Heb je nog iets over Iker gehoord?' vroeg ze vervolgens zachtjes.

Flynn keek opzij naar Guila na haar voorstel. Hij had niet gedacht dat ze zijn zus weer hier liet herstellen. De vorige keer was het al niet altijd even soepel verlopen. Misschien dacht Guila het goed verborgen te kunnen hebben, maar Flynn had gemerkt dat de aanwezigheid van Robyn de sfeer in huis veranderd had. Maar er waren niet veel andere opties. 'De tent van Robyn en Syd staat niet meer. Ik denk dat het dus een goed idee is.' Van dat deel van het kamp was nog maar weinig over. Ergens was het een geluk, het was immers minder druk bewoond en had maar weinig essentiële infrastructuur. Alsnog hadden velen hun onderdak verloren. Flynn zocht naar Guila's hand en kneep er zacht in. 'We gaan samen.' Het had wat hem betrof geen nut voorzichtig te moeten zijn. Als men er problemen mee had dat ze hun respect naar de doden wilden uiten, dan zou niets wat ze deden ooit goed vallen. 'Bovendien zijn er een aantal van de meest recente bewoners naar me toe gekomen. Ze vroegen of ze afscheid mochten nemen van de familieleden en vrienden die zij verloren hebben op hun manier, de Quandaïse. Ik hoopte dat jij me kon helpen om dat voor te bereiden?' Flynn had er kort over gesproken met Indra. Ze hadden al snel besloten dat ze nu een gebaar moesten maken dat liet zien dat hun wrok niet met alle Quandaïers te maken had en zeker niet met de mensen die ze op hadden gevangen nadat ze hun land waren ontvlucht. De roddels dat bepaalde soldaten van alle Quandaïse nieuwelingen af wilden hadden hem beangstigd. Waren ze vergeten waar hun voormalige Generaal vandaan was gekomen? Flynn maakte zich los uit zijn eigen gedachten en liet zich naar zijn echtgenote keren zodat ze zijn been los kon masseren. 'Heeft ze iets over hun huis gezegd? Ik wilde zelf langs gaan om het te controleren als ze er nog niet is geweest.' Met een zucht sloot hij zijn ogen en hield deze geforceerd dicht toen hij de vraag over de prins hoorde. 'Er is bericht dat de prins en prinses goed en wel aangekomen zijn in het Noordelijke paleis en hun plek terug ingenomen hebben.'

Guila keek naar hun verstrengelde handen en vervolgens naar het gezicht van haar echtgenoot. Ze was opgelucht dat hij niet met haar woorden had ingestemd. 'Samen,' stemde ze met een glimlach in, waarna ze hem een kneepje terug gaf. 'En ik zou niets liever willen dan om te helpen een mooie Quandaïse uitvaart te organiseren.' Het deed haar pijn om te horen dat niet alleen de voormalig kampleden, maar ook recente nieuwe bewoners verloren waren gegaan aan de strijd. Het hart van de Goden was nu vast aan het huilen. 'Prins... én prinses?' Met grote ogen keek ze haar echtgenoot aan, maar besefte ze al snel dat alle puzzelstukjes in elkaar leken te vallen. Wie anders had er baat bij om Iker vrij te breken? En- en was dat waarom ze de laatste tijd zoveel droomde over de Islaïse prinses? En- Vermoeid sloot ze haar ogen. Diane. Al vanaf het moment dat de vrouw haar had bezocht op de boerderij had ze moeten zien aan komen dat ze achter Iker aan zou gaan. 'Moge ze een mooi leven samen hebben en zich niet meer met de onze bemoeien,' verzuchtte Guila bijna tegen het bittere aan, terwijl ze zich weer op Flynns been focuste en haar rust in de vertrouwde handelingen weer terug vond. Als die Diane zo goed was in het uitbreken van mensen, waarom had ze dan niet haar zoon meegenomen? Alsof Matheo haar hoorde nadenken, was hij weer tevoorschijn gekomen en nestelde hij zich op de bank bij zijn vader. Hij wilde vast niet dat zijn moeder weer aan de gang ging met zijn haren. 'Matheo heeft jou erg gemist al die weken,' murmelde ze met een tedere blik op vader en zoon. 'Én hij hoopt dat hij een broertje gaat krijgen.'

'We hadden het kunnen weten. Prinses Isaia was op hetzelfde moment uit het kamp verdwenen als de prins. We waren er toen maar van uit gegaan dat Eddard Halley haar naar een veiligere plek had gestuurd,' legde hij kort uit. Hij keek verrast toe hoe Guila reageerde op dit nieuws en vooral ook haar wens dat ze het koppel niet zouden zien. Was haar loyaliteit aan Iker plots verminderd door dit alles? Flynn nam er maar genoegen mee dat ze die man inderdaad nooit meer hoefden te zien, maar zolang hij in het Noorden was kon hij niet met zekerheid zeggen dat hun paden opnieuw zouden kruisen. Flynn zag zijn zoon terug de woonkamer in komen en glimlachte terwijl hij bij hem kwam zitten. Hij zag ook dat er nog een kam in zijn krullen hing en grinnikte naar Guila voor hij het ding uit zijn haar trok. 'Een broertje? Is er iets mis met een zusje dan?' Hij liet Matheo op zijn schoot kruipen, maar probeerde hem iet wat stil te houden zodat hij niet met zijn knieen in zijn stijve spieren prikte. 'Hebben jij en mama ook al over een naam nagedacht?' Benieuwd keek hij nu ook naar zijn vrouw. Ze hadden het amper nog over hun groeiende gezin kunnen hebben. Het voelde verlichtend een gesprek zoals dit te kunnen voeren. Het gaf het beetje hoop dat ze dit hele gedoe achter zich zouden kunnen laten.

Met een zucht keek Guila toe hoe haar zoon bij zijn vader kwam zitten en hoe de kam nog vastzat in zijn klittende krullen. Desondanks moest ze lachen en nam ze de kam van haar echtgenoot over. ‘Dit is nou eenmaal de realiteit van krullen, Matheo,’ murmelde ze, terwijl ze haar hand alweer uit stak om langs zijn krullen te voelen, maar Matheo strategisch zijn hoofd afwendde. ‘Misschien krijgt jouw vader ook wel krullen als hij zijn haar zou laten groeien.’ Nu was het haar beurt om haar echtgenoot te plagen. Vervolgens luisterde ze geïnteresseerd naar de uitleg van haar zoon waarom hij zo graag een broertje wilde. ‘De meisjes op school willen nooit met mij spelen,’ mopperde Matheo. Guila wisselde een veelbetekenende blik uit met Flynn: Matheo was soms zo ruw in zijn spelen. Dat was nog extra opgevallen toen hij had gespeeld met de kinderen van Sibel en Naya. ‘Misschien houden sommige meisjes en jongens meer van rustige spelletjes,’ benoemde ze voorzichtig, terwijl ze haar partner aan keek voor hulp. ‘Maar misschien houdt jouw zusje ook wel van rennen en vechten?’ Ze hoopte van niet. Dat het een meisje zou worden, echter, had ze geen enkele twijfel over. Iker en zijzelf hadden allebei de kleine, vrouwelijke versie van een combinatie van Guila en Flynn in hun dromen gezien. Guila schudde lachend haar hoofd als antwoord op Flynn’s vraag. ‘Dat is iets wat ik met zijn drieën wilde bespreken,’ legde ze uit, terwijl ze Flynn’s koude en doorweekte sokken had uitgetrokken en zorgvuldig zijn voet masseerde. Matheo vond het ook altijd heerlijk als ze dat bij hem deed. ‘Vooral omdat papa hier ook bijna stikte toen hij erachter kwam dat hij een zoon of dochter zou krijgen.’ Haar blik bleef gefocust op zijn voet, maar vanonder haar wimpers keek ze naar haar man. Ze was nog niet vergeten hoe ze uit elkaar waren gegaan en wat voor spanning er in de lucht had gehangen.

Flynn grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Er groeit al genoeg haar op mijn hoofd.' Nu hij al tijden een baard had, was dat wat hem betrof genoeg. Ooit had hij wel krullen gehad. Zijn moeder had ook door zijn wilde haren proberen te borstelen toen hij jong was geweest. Benieuwd keek hij naar zijn zoon toen hij de uitleg hoorde en wierp ook even een vragende blik op Guila. 'Jouw tante Robyn rende toen we jong waren net zo hard als ik, maar ik vond het ook erg leuk als tante Nadine één van haar boeken aan mij voor kwam lezen.' Hij dacht met een glimlach aan zijn zussen. Hij zei voor nu nog maar niets over de vele keren waarop hij en Robyn met elkaar in de clinch hadden gelegen. Laat staan de ruzies die hij met zijn ouders had gehad. Hopelijk zou Matheo beter overweg kunnen met zijn broertje of zusje en al helemaal met zijn vader en moeder. Flynn voelde tevreden dat zijn echtgenote zijn natte sokken uit deed en krulde zijn tenen kort op om de koud er uit te krijgen. Hij was even stil toen hij de woorden van Guila hoorde. Het was hem niet ontgaan waar ze op doelde. Daar hadden ze het ook nog niet echt over gehad. Flynn dacht nog altijd dat hij met een juiste hoeveelheid voorzichtigheid had gehandeld, maar het waren tegelijkertijd foute keuzes geweest. Het zou pijnlijk zijn om de boerderij voor de eerste keer weer op te zoeken. 'De familie Barnes heeft geen goede geschiedenis met verrassingszwangerschappen en geboortes,' mompelde hij nog in zijn verdediging. 'We zouden je zusje naar één van jouw oma's kunnen vernoemen,' opperde Flynn toen maar om het gesprek terug naar de namen te brengen. 'Roshan of Willa.' Hij had zijn arm om Matheo heen gelegd die een stuk rustiger leek te zijn geworden. Het zou hem niet verbazen dat hij al een hele dag aan het rondrennen was geweest.

Toen Flynn moest lachen, nam Guila de tijd om haar man bewonderend te bestuderen. Het was goed en zo fijn om hem weer te zien lachen en om de eerste tekenen van ontspanning weer terug te vinden in zijn gezicht. En, bij de Goden, wat was hij toch knap. Ze begreep wel dat hij op een gegeven moment bijna met elke vrouw in het kamp in bed had gelegen, want als iedereen hem zo zou zien als dat zij hem zag... ‘Zo’n verrassing kan het toch niet geweest zijn?’ merkte Guila met een plagerige glimlach op, doelend op de vele momenten dat ze het bed hadden gedeeld, zeer zeker wel ook met het doel om zwanger te worden. Of, nou ja, misschien was het Guila wel geweest die niet altijd even trouw haar maanthee in had genomen. Ze richtte zich weer op haar zoon met een tedere blik. ‘En bedenk dat jouw mama ook de zus is geweest van wel drie broers, Matheo, en zij waren daar allemaal heel blij mee. En een zusje op dit moment sluit niet uit dat je misschien nog wel een broertje in de toekomst krijgt.’ Ze zou Matheo net zo’n groot gezin gunnen als dat zij en Flynn hadden gehad. Terwijl ze merkte hoe Flynn stil was gevallen door haar woorden ging ze nog net zo zorgvuldig door met haar tedere handelingen, in de hoop dat zijn voeten wat warmer zouden worden. Het was echter haar beurt om stil te vallen bij Flynn’s voorstel en geraakt keek ze naar hem op. ‘Dat zou ik erg mooi vinden,’ glimlachte ze, waarna ze kort in Flynn’s knie kneep. ‘Matheo heeft jou gemist, Flynn, maar ik ook. Heel, heel erg.’

Flynn sprak maar niet uit dat het niet per se een verrassing was dat Guila inderdaad zwanger was, maar eerder dat de timing zo fout was geweest. Maar uiteindelijk wist ook Flynn dat er veel meer buiten zijn macht gespeel had behalve het moment dat niet ideaal was geweest. Zo was er altijd wel wat aan de hand hadden hun levens tot nu toe al aangetoond. 'Maar jij gaat de grote broer zijn, Matheo. Dat is een hele speciale rol. Hoeveel broertjes of zusjes je ook nog zal krijgen.' Hij keek met een glimlach toe hoe zijn zoon met een verwonderde blik naar de buik van zijn moeder keek en toch dichterbij kroop om zijn handen op de bolling te leggen. Het tafereel maakte hem plots emotioneel. Hij had dit nog niet meegemaakt in alle chaos van de afgelopen weken. Ze hadden nog niet echt samen kunnen genieten van de toekomstige uitbreiding van het gezin. Flynn keek dan ook met een moeilijke blik naar zijn vrouw toen ze haar gemis uitsprak. Het voelde toch dubbel hier met zo veel opluchting te zitten als hij er aan dacht dat hij dit alles had kunnen voorkomen. Bij de Goden wat was hij moe. Flynn had met zijn hand die van Guila weer gezocht en kneep er zacht in. 'Ik weet niet wat jullie nog van plan waren vandaag, maar ik lust wel een hele emmer pudding. En ik denk dat we die het beste in bed op kunnen eten.' Hij zag Matheo al enthousiast van de bank klimmen en de keuken in rennen. Flynn nam dat moment om voorover te leunen en zijn vrouw innig te kussen. 'Vergeef mijn gedrag. Ik zal beter mijn best doen vadet te zijn en niet- niet de soldaat altijd maar uithangen.'