Tent van Flynn

-

Guila was neuriënd in de weer in de tent van Flynn en van haar. Het was de oude tent van Flynn, die leeg was gebleven tijdens zijn afwezigheid. Over enkele dagen zouden ze weer terug reizen naar de boerderij toe, dus was ze druk bezig om hun spullen in te pakken en alles klaar te maken voor de reis. Toen ze plots een stem voor de tentflap hoorde, bleef Guila stil staan en wierp ze een vragende blik naar haar vriend, die op het bed zat en bezig was met- ze wist het eigenlijk niet goed. Ze liep dus maar naar de ingang van hun tent toe. Daar zag ze een onbekende koerier staan. 'Brief voor Guila Halley-Barnes?' Ze knikte kort en kreeg vervolgens een brief in haar handen gedrukt. Enthousiast liep ze de tent weer in en nestelde ze zich tegen haar vriend aan op het bed. 'Ik krijg nooit brieven, Flynn! Van wie zou het zijn?' vroeg ze zich glimlachend af, terwijl ze de zegel verbrak en de brief openvouwde. Ze ging zo tegen haar vriend zitten dat hij mee kon lezen, maar bij de eerste regels fronste ze al diep en kwam er een onheilspellend gevoel in haar borst op. Dat werd enkel erger met elke regel, tot ze besloot de brief dicht te vouwen en op te staan. De brief liet ze achter bij Flynn. Nerveus vouwde ze haar handen in elkaar en wandelde ze door de kamer heen. 'Wat moet ik hier nou op antwoorden? Hoe weet ik niet dat dit een of andere zieke grap van iemand is?'

Flynn zat voorovergebogen op de rand van zijn bed. Hij probeerde al een goed half uur het lemmet van de messen die Robyn hem gegeven had te slijpen. Ze had hem gezegd dat ook al kon hij niet lang genoeg overeind blijven om met zijn zwaar te oefenen, hij tenminste zijn behendigheid met zijn messen kon oefenen. En zo hadden ze dus eigenlijk van wapens geruild. Zijn zus had echter niet ingezien dat het probleem niet alleen in zijn been lag. Hij kon zijn handen nog niet eens stil genoeg houden om de messen te slijpen, laat staan dat hij ze kon werpen of rond kon draaien tussen zijn vingers. Verzonken in zijn eigen activiteit hoorde hij niet dat er iemand bij de tent stond. Flynn keek pas op toen Guila's stem duidelijk enthousiast was en bij hem kwam zitten. De messen stopte hij snel weg. De zorg die zijn vriendin voor hem droeg was al groot genoeg. Hij had daar de afgelopen tijd niets aan toe willen voegen. De pijntjes, de kwaaltjes, de nachtmerries, hij hield ze voor zichzelf. Guila leek namelijk zo op haar gemak, zo veel positiever hier in het kamp terwijl het hem slechts bedrukter deed voelen. Hij zag zijn collega's en kameraden hen verwelkomend ontvangen om vervolgens achter hun rug hun ongeloof over Guila's aanwezigheid uit te spreken. Hij had Indra ernaar gevraagd omdat niemand hem de waarheid wilde vertellen en zij had zijn verdenkingen bevestigd. Fronsend keek Flynn naar de brief die Guila open maakte. 'Het is vast van Sibel of-' Hij stopte met praten toen ook hij de eerste zin mee kreeg en pakte het stuk papier snel op toen zijn vriendin het achter liet. Stomverbaasd las hij de woorden meerdere malen over. 'Ik-' Hij had naar zijn kruk gegrepen en was opgestaan om half struikelend in zijn haast naar de opening van de tent te gaan. Hij gooide het stuk doek aan de kant en liet zijn blik het kamp doorgaan. Er was niemand. En toch- 'We kunnen de koeriers vragen waar de brief vandaan komt. Ze kennen de meeste bezorgers. Als het een onbekend persoon was kunnen we navraag doen bij Liam, die heeft een nog groter netwerk.' Hij was weer omgedraaid en bekeek het papier van alle kanten.

Guila liep vluchtig achter haar vriend aan en keek ook naar buiten of ze de koerier nog kon zien. Er was echter niemand. 'Ik herkende de koerier niet,' zei ze zachtjes, terwijl ze voor steun een arm om haar vriend heen sloeg. Hij was al een stuk mobieler geworden dan eerst, maar als hij haast had of te snelle bewegingen maakte, kon hij nog weleens zijn balans verliezen of struikelen. Dat was altijd een akelig gezicht. 'Het was niet iemand van het kamp, denk ik. Het kan een normale koerier zijn geweest of-' De rillingen liepen over haar rug heen en ze volgde haar vriend dus ook weer naar binnen toe. Als iemand wist dat ze hier nu verbleef en zelfs oog-in-oog met haar had gestaan... Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en nam weer plaats op het bed. Ze had gedacht dat ze het hele gedoe rondom haar familie en Quandaï en de Moeder had afgesloten en toch bleef het verleden haar achtervolgen. Ze vond het vooral verschrikkelijk dat ze haar vriend wéér mee trok in deze problemen. En nu ook het legerkamp, die totaal niet blij waren met haar aanwezigheid. En de familie van Flynn die haar liever weg zag gaan dan zag blijven... Met die gedachte nam ze dus ook de brief van hem over en schudde ze goedbedoeld haar hoofd. Het leek alsof er iets klikte in haar hoofd met deze woorden. 'Nee, Flynn, ik regel het,' zei ze zacht, waarna ze zuchtte en de brief zorgvuldig opvouwde. Ze keek nogmaals naar haar vriend en ging vervolgens haar spullen bij elkaar pakken. 'Ik moet vertrekken. Ik wil jou en het kamp en jouw familie niet in gevaar brengen. Niet opnieuw.' Ze deed haar mantel om, zocht haar schoenen bij elkaar en pakte enkel haar hoognodige spullen. 'Ik neem de wachters van Sibel mee,' besloot ze er nog maar aan toe te voegen.

Flynn keek Guila na toen ze terug naar het bed ging en voor even bleef hij half in de opening en half in de tent staan. Deze hele ruimte had hem vreemd aangevoeld toen hij aangekomen was met Guila. Het was fijn geweest om zijn vrienden eindelijk te kunnen bedanken, om zich weer een beetje zoals de oude Flynn te voelen als hij grappen maakte met zijn collega's, maar zijn hoofd had altijd bij Guila gezeten. Hij probeerde te kunnen lezen van haar gezicht hoe dit nieuws haar raakte, waar ze aan dacht. Wat ze uiteindelijk zei verbaasde hem en even staarde hij sprakeloos naar haar. Toen ze in beweging kwam, deed hij dat zelf ook en liet hij zich verslagen op de eerste beste kruk zakken. 'Guila, je kan niet-' Maar natuurlijk kon ze wel gaan. Dat had ze eerder gedaan en nu zou ze dat herhalen. De vorige keer had hij het echter niet begrepen, maar nu klonk het hem ook logisch in de oren. Hadden ze het niet al geprobeerd? En was er nu niet zoals altijd weer iets tussen gekomen dat hen uit elkaar dreef? Hoe vaak gingen ze het nog proberen? 'Je brengt me niet in gevaar, noch mijn familie. Dat is onzin.' Zijn stem klonk harder dan hij verwacht had. 'Je denkt dat ze gelijk hebben, is het niet? Mijn familie, de soldaten hier die slecht over je praten? Ik-' Ongelovig schudde hij zijn hoofd en schoof zijn krukken ruw aan de kant om zijn armen over elkaar te slaan. Hij wist niet welke gevoelens groter waren: zijn teleurstelling en frustratie of zijn begrip en pijn dat hij in moest stemmen met wat ze voorstelde.

'Dat hebben ze toch ook?' wierp ze met harde en geëmotioneerde stem terug na het zien van zijn ongelovige blik, terwijl ze ruw haar spullen in haar tas stopte. 'Ik zou mezelf het nooit vergeven als ik jou weer in gevaar breng. Of de mensen hier of jouw familie of mijn eigen.' Haastig bond ze haar haren bijeen, terwijl ze haar blik van haar vriend weg trok. Ze wilde niet dat hij zou zien hoeveel pijn dit haar deed en hoeveel leugens ze opnieuw uit sprak. Hoe elke hatelijke opmerking achter haar rug haar zoveel pijn had gedaan en hoe veel moeite ze er mee had om de opmerkingen van haar oom te verdragen. Hoe ze steeds weer niets durfde te zeggen als ze zag hoeveel pijn Flynn leed en hij dat niet aan haar wilde vertellen. Ze legde haar tas bij de tentflap en bleef vervolgens stil staan. Met de rug van haar hand veegde ze enkele tranen weg en probeerde ze haar trillende handen onder controle te houden. 'Ik wil niet weg, Flynn,' murmelde ze vol verdriet, terwijl ze het niet aan kon om hem verder nog aan te kijken. 'Maar- ik heb zo mijn best gedaan om dit te laten werken, om jou te helpen, en het doet mij zoveel pijn om te zien dat je alles voor je moet houden voor mij. Misschien-' Ze haalde diep adem en keek hem met tranen in haar ogen aan. 'Misschien is dit het teken van de Goden dat ik weg moet gaan.' De gedachte dat ze hem niet meer zou zien en zou beminnen en zou aanraken was zo'n klap dat ze zich vast hield aan hun tentdoek. En die pijn werd enkel erger als ze bedacht dat ze opnieuw alleen zou zijn en nog niet wist waar ze naartoe zou gaan. Misschien was het wel géén teken en zou ze dit alles compleet verkeerd interpreteren. 'Wat denk je dat we moeten doen?' vroeg ze uiteindelijk bijna onhoorbaar, terwijl ze enkele stappen naar hem toe zette. 'De brief die ik net heb ontvangen- hij was naar mij geschreven. Straks maak ik een fout als ik dit niet serieus neem.' Ze legde haar hand op haar borst en probeerde rustig te blijven ademen in de chaos en emotie van het moment. 'Ik ben zó bang dat als ik nu vertrek dat ik dit allemaal verpest. Ik wil gewoon-' Ze haalde diep adem en gebaarde naar alles om hen heen. 'Ik wil ons samen. Ik wil jou! En ook de nachtmerries en het verdriet en de pijn, Flynn.'

'Waar héb je het over?' riep Flynn gefrustreerd uit. 'Dit hele kamp is altijd in gevaar en onze families hebben niet anders gekend. Hoe kan dit daar nou ineens verandering in brengen en je tot weggaan manen?' Elke beweging die ze maakte, zelfs de tranen, plots wist Flynn niet meer hoe hij ze moest interpreteren. Loog ze nu tegen hem? Of geloofde ze al deze dingen echt? Hij haatte het dat hij niet wist hoe deze Guila zou reageren op de situatie, op hem. Hij bekeek haar vanaf zijn hoek in de tent en sloeg zijn ogen te neer toen ze begon over zijn gedrag. Het was waar wat ze zei. Flynn wist echter niet of ze begreep met welke redenen hij het deed. 'Guila, ik kan gewoon niet-' Ze praatte alleen verder en hij wilde die gedachtes die hij had niet af maken. Langzaam schudde zijn hoofd en deed dat steeds ruwer. 'Ik geloof dat je je keuze al hebt gemaakt, is het niet? Ik weet niet hoe vaak ik het nog moet zeggen dat je dingen niet alleen op hoeft te lossen. Dat je familie, vrienden, een geliefde hebt die je kunnen helpen? En toch is je eerste gedachte om weg te gaan?' Flynn hield zijn blik stug op de vloer gericht. Ze hoefde niet te zien hoe boos hem dit maakte, juist omdat hij de afgelopen tijd er niet erg hard aan had gewerkt om haar bij hem te houden. Hij had het minieme gedaan zodat ze zich niet verplicht zou voelen, niet verankerd aan zijn toestand. 'Ik wil dat nog niet eens accepteren dat ik dat heb. Hoe kan jij dat nou eerst voor me doen?' Zuchtend zocht hij zijn kruk terug op en kwam overeind om naar het bed te lopen. 'Misschien heb je wel gelijk. Misschien is afstand tussen ons beter.' Hij had het idee dat ij zichzelf al vele malen tegengesproken had, maar dat was het enige waar hij zeker van was geweest sinds zijn thuiskomst: dat hij vol tegenstrijdigheid zat, vol contrasten.

Waar héb je het over, had Flynn, haar geliefde, gezegd. Guila wist het eigenlijk werkelijk niet. Ze zou opnieuw weggaan en om welke reden? Om één brief? Om ongegronde angst? Had haar moeder haar niet zo duidelijk gezegd dat ze niet meer weg moest rennen als zaken te heet werden onder haar voeten? 'Ik heb nog geen keuze gemaakt,' zei ze dus ook uit het niets, terwijl ze opnieuw naar hem toe liep om zijn hand vast te pakken. Ze merkte hoe kwaad hij was en ze verweet hem dat niet. Echter keek ze hem hoopvol aan en gaf ze hem een zacht kneepje in zijn hand. Ze konden dit vast samen oplossen. 'Het spijt me, lief. Het is- Mijn eerste reactie bij zulke momenten is om weg te gaan. Dat is iets waar ik nog aan werk. Maar je hebt gelijk dat ik-' Hij sprak echter verder en haar hart leek in haar schoenen te zinken. Dacht hij werkelijk dat het beter was om wat afstand tussen hun te hebben? Haar woorden waren uit paniek en angst geweest en hadden weinig betekend. Ze werd plots misselijk en greep met haar vrije hand naar haar buik, terwijl ze vol wanhoop haar ogen sloot. Hoe vaak hadden ze elkaars harten al gebroken en hoe veel vaker zou het nog gebeuren? 'Wat kan je niet, Flynn? Wat je eerder zei- wat kan je niet?' Ze had het idee dat ze het zo fijn de laatste week hadden gehad, maar steeds meer begon ze te denken dat ze haar oogkleppen op had gehad, en de werkelijkheid niet had gezien.

Flynn keek naar zijn handen en tot zijn ontzetting had hij de neiging om de zijne uit die van Guila los te trekken. Echter hield hij zichzelf in en bleef hij naar de grond staren terwijl ze sprak. 'Heb je je ooit eens bedacht hoe van geluk je mag spreken met je familie, met je thuis hier in Tarth, je hebt vrienden en- en je hebt mij en toch zeg je steeds dat je moet werken aan die neiging van je om er maar vandoor te gaan? Hoe kan je dat nou zeggen? Weet je hoe pijnlijk dat is voor mij en voor je familie?' Zuchtend draaide hij zich van haar weg en wreef langs zijn baard. Hij wist dat het voornamelijk zijn frustratie was die hij nu uitte en wellicht was het geen goed idee om er nu over verder te gaan. Vooral omdat het hem er alleen maar tot leidde om Guila verder weg te duwen. 'Ik hóúd van je Guila, maar je blijft steeds maar aangeven dat je iets anders moet doen, dat er iets is dat je blijkbaar tegenhoudt hier gewoon bij mij te zijn, dat ook jij duidelijk niet over de gebeurtenissen in Quandaï heen bent en ik-' Hij keek haar gekweld aan. 'Ik kan het niet aan alles wat ik voel, alles wat me overkomen is met je te delen. Het is te zwaar om als twee personen te herstellen van wat er gebeurd is. Ik wil jou niet meer pijn bezorgen door de mijne met je te gaan bespreken en ik betwijfel of jij wel door hebt hoeveel invloed het nog over jou heeft.' Flynn had hij zijn gezicht in zijn handen en probeerde alle gedachten op een rijtje te zetten. 'Waarom zouden we niet onze wegen voor nu scheiden als dat betekent dat we er tenminste individueel bovenop kunnen komen, op ons eigen tempo?'

'Hoe ik dat nou kan zeggen?' herhaalde ze ongelovig en ook tot verbazing vol woede, terwijl ze haar hand terug trok en voelde hoe de haren op haar lichaam rechtop gingen staan. 'Omdat het iets is waar ik moeite mee heb, Flynn! Ik heb verdomme tot ver in mijn volwassenheid opgesloten gezeten in een kasteel, vervolgens in het legerkamp vrienden gemaakt die nu állemaal achter mijn rug om mij uit maken voor de meest verschrikkelijke dingen en vervolgens lentes lang in Quandaï gebruikt en- en misbruikt ben door- door al die-' Ze kwam niet uit haar woorden over die verschrikkelijke gebeurtenissen in Quandaï, al die herinneringen die ze niet met Flynn had kunnen delen en ook niet met haar familie. Ze balde haar vuisten bij die gedachte en keerde zich van hem weg. 'Hoe heb ik ooit kunnen leren om normaal met zulke tegenslagen om te gaan? Ik- ik weet het gewoon niet. Ik heb nooit iemand pijn willen doen met de besluiten die ik heb gemaakt, vooral jou en mijn familie niet, maar het gaat áltijd fout,' jammerde ze. Ze wilde niet in de verdediging schieten, maar ze vond het zo ongelofelijk oneerlijk hoe hij haar veroordeelde voor de besluiten die ze had gemaakt en hoe ze zelf nog in een leerproces zat. Ze hadden gewoonweg niet dezelfde opvoeding en ervaringen gehad. Wanneer had Guila ooit problemen moeten oplossen in Evenfall? Bij zijn volgende woorden voelde ze hoe steeds meer haar schouders gingen hangen en hoe haar hele houding in elkaar stortte. Ze wist niet eens meer wat ze er tegen in kon brengen: zo vaak had ze hem eraan herinnerd hoe veel ze van hem hield, hoe graag ze bij hem was, hoe ze er totaal geen problemen mee had om hem te verzorgen en hem te helpen en hoe ze allebei op hun eigen tempo de gebeurtenissen zouden verwerken. Hoezo was dat niet genoeg geweest om dit te redden? Wat had ze anders moeten doen? 'Ik wil niet dat onze wegen opnieuw scheiden,' fluisterde ze met alle opgehoopte verdriet die ze de laatste manen had gevoeld, sinds haar laatste moment met Flynn in de cellen, 'vooral nu jij mij niet belooft dat het niet definitief zal zijn.' Ze had haar hele leven naar haar plaats gezocht, naar haar thuis, en dat had ze bij deze man gevonden. Nu was ze ook niet meer thuis welkom. Guila begon steeds meer te geloven dat de Goden het geluk van liefde, van een thuis, van haar eigen gezinnetje, alle zaken waar ze als kind, tiener en als volwassene over had gedroomd, simpelweg niet aan haar gunde.

Flynn klemde zijn kaken stijf op elkaar terwijl hij haar woorden aan hoorde. Hij hoefde helemaal niet te horen hoe zwaar haar opvoeding wel of niet geweest was, en dat zijn collega's en zelfs zijn vrienden haar belabberd behandelden door achter haar rug om over haar te praten, maar daar ging het nu niet om. Het ging om haar en haar reactie op de hele situatie. Ze kon toch niet voor alles wat ze deed gaan zeggen dat het aan haar geschiedenis lag? Ze was verdomme een volwassen vrouw. Juist toen hij die frustraties wilde delen en met gebalde vuisten op was gestaan om van haar weg te lopen toen hij haar gezicht zag getekend door al het verdriet. 'Weet je hoe erg het me op lucht je eindelijk te horen praten over wat er jóú is overkomen in Quandaï. Niet alles gaat om mijn herstel of over ons herstel. Maar Guila, ik heb nu niet de capaciteit om je daar mee te helpen. Ik kan dat gewoon niet nu. En blijkbaar kun jij ook niet op jezelf focussen terwijl je hier bij mij bent.' Zijn woorden waren zachter nu en beter gekozen dan wat hij eerder had gezegd. Ze hoefde niet te weten dat hij gek werd van al die hulp van haar, van zijn familie, van de mensen in het kamp. 'Guila-' Wanhopig sprak Flynn haar naam uit en bekeek de vrouw van wie hij eindelijk toegaf dat hij met heel zijn hart hield. 'We gaan sowieso kapot als we geen ruimte maken.' Wellicht was hij nu te direct, maar het voelde alsof hun relatie stikte in deze omstandigheden.

Guila begon meer en meer te beseffen dat dit niet te redden viel. Flynn had gelijk gehad: de zorg voor hem was haar manier om weg te lopen, te rennen, van haar eigen problemen. En dat had prima gewerkt voor haar part, maar hij wilde zo verdomd per se praten over wat er met háár gebeurd was. Dat wilde iedereen, haar ouders, haar familie, haar geliefde. Hoe kon ze hem duidelijk maken dat ze die gebeurtenissen nooit met iemand zou kunnen delen? Een hol gevoel begon zich te vormen in haar buik en ze nam niet meer de moeite om hem tegen te spreken. Het zou dit alleen maar pijnlijker maken, als dat al mogelijk was. En wellicht- misschien zou de afstand hun allebei werkelijk helpen. 'Ik hoop dat je gelijk hebt,' begon ze dus met trillende stem. Ze wilde verder spreken, maar haar stem bleef in haar keel hangen. Wat viel er überhaupt nog te zeggen? Ze probeerde haar tassen allemaal bij elkaar te verzamelen, maar de helft van haar spullen viel eruit en ze had de energie niet meer om er überhaupt om te geven. 'Ik- ik denk dat ik maar terug ga naar mijn ouders,' murmelde ze afwezig, meer tegen zichzelf dan tegen Flynn. 'En dan- dan misschien-' Een laatste blik wierp ze op de brief in haar handen, die verdomde brief waardoor alles fout was gegaan. Misschien was dit toch een teken van de Goden en moest ze die zogenaamde Rani bezoeken. Ze wilde een stap naar haar vriend toe zetten, maar hield zich stil op het laatste moment. Had hij zich net ook niet uit haar greep teruggetrokken? Ze bewoog zich dus maar naar de uitgang toe. 'Hoeveel weken of manen of lentes het ook gaat kosten, Flynn, ik zal je weer vinden.' Met hernieuwde energie, hoe klein het ook was, keek ze haar vriend aan. 'En dan gaan we het eindelijk goed doen.'

Flynn zag al veel te snel dat Guila het opgaf. Het deed hem pijnlijk herinneren aan de de gesprekken die ze gedeeld hadden in Gion´s villa toen hij haar na al die tijd weer zag en moest vast stellen dat haar tijd in Quandaï het vuur in haar ogen had gedoofd. Hij kende haar nog altijd niet als deze Guila, die niet terugvocht, niet zoals zijn goede vriendin van voor al dit gedoe. Het speet hem dat hij deze versie van zijn liefde niet kon leren kennen omdat hij moeite had vrede te hebben met zichzelf. Dit was niet wat hij haar wilde bieden. Hij wilde haar alles in de wereld geven, maar zat nog altijd vast aan een bed, geketend aan zijn nachtmerries en wat nog meer. ´Ga naar Rani, Guila. Je gaat dit nooit los kunnen laten als je zoektocht naar je familie geëindigd is in deze zooi. Dit is altijd al onderdeel geweest van wie je bent. Bij de Goden, we smeden al sinds je een meisje bent plannen om er eindelijk eens achter te komen waar je vandaan komt. Doe dat, alsjeblieft. En als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor dat meisje die een jongen met haar meesleurde op tochten naar de bossen om haar moeder te vinden.´ Zijn stem was geleidelijk zachter geworden, kleiner. Hij voelde dat al wat hij belangrijk voor Guila achtte een beeld in zijn hoofd vormde waar hij zelf niet in voor kwam, waar die jongen uit verdwenen was zoals hij in het verleden ook gedaan ahd. Het was zoals ze had gezegd: ze hadden al zo hard moeten werken om samen te zijn en het leek altijd fout te gaan. Wie waren zij om tegen de wil van de Goden in te gaan? Flynn wist dat hij die gedachte niet uit kon spreken. Zij zou het te zeer ter harte nemen, die verdomde Goden en hun lot. De woorden van Guila gingen langs hem heen toen hij naar haar toe stapte terwijl ze van hem weg bewoog. Het laatste wat hij wilde was uit elkaar gaan zoals de andere keren. Hij had zichzelf zo vaak beloofd niet meer met ruzie te scheiden. ´Vind eerst jezelf, Guila. Ik ben hier. Zoals altijd al.´ Getergd keek hij naar haar en bleef besluiteloos staan, onzeker of hij haar nog moest omhelzen, moest kussen, iets.

Ze zag aan haar vriend dat hij besefte dat ze het had opgegeven. Dit afscheid stond in schril contrast met hun vorige afscheid in deze zelfde tent: toen had ze geschreeuwd, gesmeekt, gehuild, alles om maar die toenadering van hem tot haar te vinden. Die zou ze op dit moment niet bij hem vinden. 'Ik zal naar Rani toe gaan,' besloot ze dus uiteindelijk. Alles aan haar wilde opnieuw vraagtekens stellen bij die keuze, maar ze wist dat dit haar doel moest zijn: Rani zou hoogstwaarschijnlijk al haar vragen kunnen beantwoorden. Had ze dat niet ook beloofd in haar brief? Dan kon ze eindelijk dat hoofdstuk, die belangrijke rode draad door haar leven heen, afsluiten. Had ze inderdaad niet al haar hele leven naar antwoorden gezocht? Toen ze van haar vriend weg was gelopen, zag ze hoe hij juist stappen naar haar toe zette. Dat was voor haar het teken om toch toenadering naar hem toe zoeken en in zijn armen te vallen en hem stevig tegen haar aan vast te houden. Ze durfde er niet over na te denken hoe lang ze van elkaar gescheiden zouden zijn. 'Zorg goed voor jezelf, lief,' murmelde ze, terwijl ze teder langs zijn wang streek en een liefdevolle kus op zijn lippen drukte als afscheid. 'En- en zoek naar datgene wat je kan helpen om te herstellen. Ik zal je in elk geval hier weer vinden.' Met die woorden liet ze hem uiteindelijk los. Haar betraande ogen hielden nog even de zijne vast, alsof ze alles van hem in haar geheugen wilde vastleggen, maar ze sloeg haar blik al snel neer. Vervolgens pakte ze haar spullen bij elkaar en liep ze de tent uit met nog een laatste blik over haar schouder heen. Ze was weg.

[NEW]
Opgewekt doorkruiste Gael het altijd groeiende kamp, waar ze het laatste jaar zo op gesteld geraakt was geworden. Overal sprongen gebouwen, tenten en putten uit de aarde: het leek wel alsof elke dag nieuwe aanhangers zich aansloten aan het kamp en voor al die mensen hadden ze de juiste voorzieningen nodig. Het was een goede en spannende ontwikkeling en Gael keek er naar uit om al die nieuwe kinderen les te kunnen geven. De grote groei van het kamp had er ook voor gezorgd dat Gael en Indra erg vast hadden gezeten aan het kamp en het Noorden, maar daar zou nu eindelijk verandering in komen. Gael had de brief, die haar vriendin vanochtend had ontvangen, stevig in haar hand geklemd en liep zo naar de tent van haar vriend toe. Eenmaal voor de ingang schraapte ze haar keel, riep ze zijn naam voor toestemming om binnen te komen en betrad uiteindelijk de woning toen er een instemmend geluid van binnen was gekomen. Toen haar ogen kruisten met die van Flynn kon ze haar grijns niet onderdrukken. 'Je weet toch hoe graag ik wilde dat er eindelijk weer iets spannends zou gebeuren? Dít is hét!' zei Gael enthousiast, waarna ze hem de brief overhandigde. Ongeduldig bleef ze naast hem staan om te wachten tot hij het had gelezen. Het was een uitnodiging voor de bruiloft van Koningin Sibel Alba en Liam Halley.

Flynn hield zich vast aan de rand van zijn bed terwijl hij zorgvuldig gebalanceerd zichzelf door zijn ene been liet zakken, terwijl hij het andere recht voor zich hield. Hij liep al in geen tijden meer met zijn stok en had zijn trainingen terug opgepakt. Hij was bovendien al zo ver over zijn schaamte heen dat hij in het openbaar verder ging met zijn trainingen. Echter bewaarde hij de oefeningen die de dokter hem had gegeven om zijn spieren op optimale sterkte te brengen voor zijn tent. Flynn was erg zorgvuldig in wát hij liet zien aan zijn kampgenoten. Zolang hij het volhield op volle sterkte te vechten deed hij dat, maar zodra hij moe begon te worden of zijn spieren voelde klagen, legde hij het er bij neer en trok zich terug. Niemand hoefde hem te zien als hij een blunder maakte door zijn krachten te veel uit te testen of te overschatten. Flynn had overigens besloten ook andere zaken meer privé te houden. Zijn praatjes had hij terug gevonden, maar ze zouden niet over hemzelf meer gaan. Toch had hij toenadering gevonden in een selecte groep vrienden. Indra en Clementine steunden hem zoveel ze konden en Gael was ook altijd in de buurt. Zelfs zijn zusje leek nog altijd vaak genoeg bij hem langs te komen om te weten hoe het met hem ging. Flynn was dus ook niet verrast toen hij Gael hoorde buiten zijn tent. 'Kom binnen,' riep hij terug en kwam vervolgens met een kreun omhoog. Afwachtend bekeek hij haar toen ze zo enthousiast binnenkwam en pakte de brief van haar aan. De tekst bracht hem al snel tot glimlachen. 'Ze doen het dan toch?' vroeg hij blij verrast. 'Heb je het al aan Indra laten zien?'

Gael keek haar vriend afwachtend aan, terwijl hij de uitnodiging voor de bruiloft las. Het zweet stond nog op zijn voorhoofd en ze concludeerde dan ook dat ze Flynn blijkbaar had onderbroken tijdens zijn oefeningen. Elke week leek het wel alsof hij weer wat steviger op zijn voeten stond, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Zijn praatjes waren weer begonnen en ook tijdens de trainingen werd hij beter en beter. Zijn zuster had zijn zwaard weer teruggegeven en Gael kon nog goed de uitdrukking op zijn gezicht herinneren toen hij zijn zwaard voor het eerst weer vast had. 'Het heeft even wat tijd gekost,' grinnikte ze instemmend, waarna ze op de brief tikte. 'Indra was diegene die de brieven heeft ontvangen. Deze is specifiek gericht aan jou. Enkel- Je kent Indra, ze gaat alleen maar als jíj ook gaat.' Gefrustreerd gromde ze, waarna ze Flynn smekend aan keek. Ze had zo'n behoefte aan wat afleiding en plezier in een andere omgeving. Daarbij was ze enorm benieuwd naar het paleis en het koningspaar. 'Alhoewel, zij en Liam zijn al manen lang brieven met elkaar aan het uitwisselen, dus ze gaat vast wel. Het wordt echter wel een stuk makkelijker als jij óók beslist te gaan! Maar- geen druk, natuurlijk!' Ze merkte dat ze aan het brabbelen was, dus hield ze al snel haar mond, zodat Flynn een beslissing kon maken. 'Misschien kan je Clementine of Robyn mee vragen?' suggereerde ze.

Flynn bekeek het stuk papier wat beter en zag dat inderdaad zijn naam bovenaan stond als geadresseerde. Hij wist niet precies waar hij het aan verdiend had om de uitnodiging te krijgen. Hij had zijn best gedaan de afgelopen manen om zijn dankbaarheid te blijven uiten en in contact te blijven met Liam en soms ook Sibel. Echter zaten zij niet stil, zoals hij wel lang had gedaan. 'Alleen als ik ga?' herhaalde Flynn sceptisch. Hij wist niet of dat betekende dat zijn generaal dacht dat hij toch nooit zou gaan en zij dus ook niet hoefde of juist dat hem als reden kon geven dat ze ook op de uitnodiging in kon gaan. Hij trok geamuseerd een wenkbrauw op toen Gael verder ratelde. Hij was het inmiddels wel gewend van haar, maar in het begin had het hem nog wel eens overrompeld. Gael was een geweldige vrouw, maar soms begreep hij niet helemaal hoe zij en Indra een team vormden. Tot hij hen samen zag tenminste, dan was het vrij duidelijk hoe goed ze op elkaar afgestemd waren. Flynn zou het nooit toegeven, maar hij was wel degelijk jaloers op wat de twee vrouwen hadden. Gelukkig had hij door die relatie een goede vriendschap erbij gekregen met Gael. 'Indra zal nooit zeggen dat ze naar de bruiloft wil, dat weet jij ook. Ze gaat alleen maar een lange lijst van redenen geven waarom ze moet gaan. Omdat Flynn er zo graag heen wilde, omdat Gael me onder druk zette, omdat Liam me gevraagd heeft te komen, omdat- omdat-' merkte Flynn grijnzend op. 'Wij weten beiden dat ze gewoon heel graag dat nieuwe uniform van zich wil rond paraderen.' Hij had er een oude doek bij gepakt om het zweet van zijn gezicht te vegen en wees Gael een plek aan waarna hij voor haar een lege mok zocht. Hij deed er expres wat langer over toen hij het voorstel van Gael hoorde. 'Misschien,' mompelde Flynn afwezig terwijl hij haar een mok vol met wijn voor hield. 'Ik weet niet of het wel mijn ding is.'

Gael nam plaats op de aangewezen plek in de tent en nam de mok wijn dankbaar aan. Geamuseerd lachte ze vervolgens met Flynn mee. Ze vond het heerlijk om iemand te hebben met wie ze kon spuien over haar vriendin. Hetzelfde deed Indra ook vast met Flynn over Gael zelf. 'Het verbaast je vast niets, maar die lijst met redenen heeft ze al gegeven. En elke keer als ik haar tref, voegt ze er nog drie extra argumenten bij,' grinnikte ze hoofdschuddend. Haar vriendin kon er iets van om haar ware intenties te verhullen en vervolgens een lijst met externe redenen op te dreunen. Uiteindelijk kon Gael altijd wel voorspellen wat haar vriendin zou kiezen of beslissen. 'Ik snap wel dat ze met dat uniform wil rond paraderen,' merkte ze ook op met een mysterieus opgetrokken wenkbrauw. 'Als het haar niet zo goed zou staan, had ik het zeker van haar gepikt.' Het was voor Gael zeker geen straf om met haar vriendin naar dat feest te mogen en trots te mogen zijn op hoe machtig en wonderschoon Indra eruit zou zien. Echter luisterde ze vervolgens stilletjes naar Flynns laatste woorden en de twijfel die daarin verscholen zat. Peinzend op haar lip bekeek ze hem, onzeker of ze zo vrijelijk moest praten, maar ze besloot toch haar mond open te trekken. 'Ik weet dat het niet mijn plaats is om mijn mening te geven,' begon ze zacht en voorzichtig, 'en het spijt mij erg dat ik dat nu wel doe. Maar als vriendin wil ik je als advies geven dat het ook goed voor jou zal zijn om even - al is het maar paar dagen - buiten dit kamp te zijn. Voor ons allemaal. Iedereen heeft zo hard gewerkt de laatste tijd, zonder vrije of luie dagen.' Ze keek hem opnieuw bestuderend aan en gaf hem vervolgens een verontschuldigende glimlach. 'Maar laat je niet door mij of door Indra of door ook maar iemand beïnvloeden. Voor jou zal het heel anders zijn dan voor ons: je zal vast veel familieleden en vrienden daar tegenkomen.' En uit ervaring wist Gael dat je die niet altijd tegen wilde komen.

Flynn moest lachen om Gael's insinuatie. Hij kon het met haar eens zijn dat Indra er niet alleen erg belangrijk maar ook aantrekkelijk uit zag in haar uniform. Ze had het zelf nooit door, maar Flynn was er van overtuigd dat Gael haar er vaak genoeg aan herinnerde dat ze er mocht wezen. Hij had er een kruk bij gepakt om tegenover Gael te gaan zitten en liet zijn blik zakken toen hij de woorden al zag komen. 'Dat weet ik, maar een bruiloft aan het hof is geen lui lekker land.' Flynn herinnerde zich de laatste keren dat hij bij gelegenheden aan het hof was geweest nog goed. Het was nooit een pretje de blikken te moeten verdragen. Hij mocht dan het bloed van een Rabbion en Halley in zich hebben, dat gaf hem geen vrij spel onder de adel en politici. Eerder nog leek zijn familie's geschiedenis al te hebben bepaald hoe hij opgevangen werd. Het enige wat hij dus deed tijdens die gebeurtenissen was maar met mensen aan de praat raken die vriendelijk genoeg met hem over koetjes en kalfjes spraken, maar vervolgens achter zijn rug om zijn ouders - of zelfs grootouders - nog altijd veroordeelde voor hun keuzes om dat wereldje achter zich te laten. En nu- Flynn had geen idee wat voor verhalen er nu de ronde deden in de hoffelijke kringen. 'Ik weet niet of vrienden het juiste woord is.' Natuurlijk zou hij graag Adrian zien en zijn familie ontmoeten, evenals dat hij graag de festiviteiten met het koninklijke paar wilde delen, maar aan de andere kant moest hij dan ook een hoop andere mensen onder ogen komen. En waarschijnlijk één persoon in het bijzonder. 'Denk je dat-' Flynn stopte zichzelf met een zucht en wreef langs zijn voorhoofd. 'Ik kan je wel wat tips geven hoe je een hoffelijke aangelegenheid doorkomt? Heb je enig idee hoe het allemaal werkt daar?'

Bij de kritische woorden over een hoffelijke bruiloft trok Gael verbaasd haar wenkbrauwen op. Ze had gedacht dat ze de hele nacht dansend door zouden komen, dat er voedsel in overvloed was en dat de wijn rijkelijk zou stromen. En dat voor een aantal dagen... Echter was Flynn daar nog niet zo zeker in. Misschien was het toch niet het grote feest wat ze voor ogen had. Bij zijn aanbod tot tips keek ze hem echter smekend aan. 'Ik heb zóveel tips nodig. Ik- ik denk dat ik een heel ander feest in mijn hoofd heb dan dat het daadwerkelijk gaat zijn,' moest ze schaaplachend toegeven, terwijl ze benieuwd naar hem toe boog. 'Hoe kom ik het feest door? Hoe werkt het? Wie mag ik wel en niet aanspreken? Moet ik kunnen dansen? En hoeveel mag ik bijvoorbeeld eten?' Zo gingen haar vragen nog even door, totdat ze verzadigd was met al haar uitgesproken vragen en er een stilte viel. Flynn was vast aan het nadenken over hoe hij al haar vragen kon beantwoorden, maar Gael verbrak die stilte met een diepe zucht. Ze had zijn fout opgemerkt en wilde eerst doen alsof ze het niet had gehoord, echter konden ze er niet te lang omheen draaien. 'Ze heeft mij ooit verteld dat de Koningin haar beste vriendin is... op dat moment dacht ik dat ze een grap maakte,' glimlachte Gael voorzichtig, al trok ze haar gezicht al snel weer in de plooi en keek ze haar vriend ietwat bezorgd aan. 'Ik zou er rekening mee houden dat ze er zal zijn.'

Flynn wist inmiddels beter dan Gael in de rede te vallen als ze begon te praten, dus luisterde hij naar al haar vragen. Hij was nooit geduldig geweest, maar als hij terug dacht aan alle hulp en al het geduld dat iedereen hem gegeven had tijdens zijn herstel, herinnerde het hem er aan ook dat beetje terug te moeten geven. Al was het maar als Gael hem de oren van het hoofd vroeg over alles dat er tijdens een koninklijke bruiloft kon gebeuren. 'Ik ben niet écht de juiste persoon om dat soort dingen te vragen. Eerlijk gezegd deed ik altijd maar waar ik zin in had.' Flynn grinnikte zelfbewust en voegde er met zijn typische grijns nog wat aan toe. 'Of wie.' Hij wuifde echter snel zijn woorden weg voor Gael hem op zijn vulgariteit kon wijzen. 'Het is lang niet meer zo strikt als het ooit geweest is. Je zou mijn moeder eens moeten horen over de regels die zij opgelegd kreeg. Maar als je wil kan ik je wel wat over de belangrijke hoofden vertellen en ik geloof dat jij én Indra wel een dansles kunnen gebruiken. Want ik neem aan dat je Indra niet naar dat feest laat gaan zonder te dansen?' Hij wist dat Indra meer kennis had gemaakt met het hof, maar ook zij was nooit bij zo een groots feest geweest. Hij was dus erg benieuwd hoe ze zich zou gaan gedragen en of ze mee zou doen aan sommige onzinnigheden. Flynn was opgestaan om voor hemzelf ook een mok met wijn te vullen en luisterde zo de vriendelijke poging van Gael om haar gedachten over de mogelijke gast zo voorzichtig mogelijk te brengen. 'Ze zal er zijn,' mompelde Flynn in herhaling. Hij had zich zo veel beter gevoeld te denken dat ze lang niet meer zo vaak in zijn hoofd voorbij kwam, maar zijn strengheid om niet te bedenken waar ze zou zijn en hoe het maar ging hielp hem uiteindelijk weinig. Gelukkig had hij zijn vrienden en Clementine. 'Misschien moet ik inderdaad Clem vragen of ze mee wil.'

Met een zucht moest ze toegeven dat ze inderdaad misschien niet bij de juiste persoon zat om vragen over etiquette en hofzaken te stellen. Echter dacht ze niet bij Robyn een betere kans te maken en verder waren er maar weinig hofdeskundigen in het kamp. Ze kon het niet laten om te lachen bij zijn vulgaire woorden en hoofdschuddend keek ze de man aan. Ondanks dat ze Flynn enorm mocht, had ze nooit echt begrepen waarom hij toch van vrouw naar vrouw sprong. Misschien moest ze wel niet zo hard voor hem zijn en ook beseffen wat hij een pech hij in het leven had: dan gaf hij zijn hart weg en dan werd die net zo hard weer terug gesmeten. Zij wist niet wat ze zou doen als ze zo gewond zou raken voor een reddingsmissie, waarna de geredde persoon stank voor dank zou geven. 'Dansles?' glimlachte Gael enthousiast, terwijl ze al bijna opstond om de eerste les te krijgen. 'Was dat hoe je al die vrouwen voor je won?' plaagde ze hem. Bij zijn suggestie om Clementine mee te nemen keek ze hem dan ook aansporend en opgelucht aan: ze was erge voorstander voor het koppel. 'Vraag Clementine vooral! Gui- Je weet wel, zij zal ook niet zonder date op komen dagen, denk je ook niet?' probeerde ze als vriendelijke, maar zwakke poging. Ze vond het moeilijk om in te schatten hoe hij stond tegenover de komst van de prinses. Gael was pas in het kamp gekomen toen Guila al naar Quandaï was vertrokken. De hechte band tussen de twee had ze dus nooit aanschouwd, tot ze beiden waren teruggekeerd in het kamp na de grote reddingsactie. Het was toen echter moeilijk voor Gael geweest om zich niet te laten meeslepen door de beschuldigende woorden van haar mede kampgenoten, vooral niet toen de vrouw opnieuw verdween. 'En het is sowieso goed voor al die roddelende mensen om te beseffen dat je verder bent gegaan met je leven.' Soms leek het wel alsof zijn leven gedefinieerd werd door de missie.

Flynn knikte met een lach. Hij had het dansen altijd al vermakelijk gevonden. Dan hoefde hij tenminste niet te praten. De meeste gasten waren altijd zo saai. En het was inderdaad een strategie geweest om zo contact te maken met de vrouwen. Hij liet Gael's vraag echter onbeantwoord en nam een slok van de wijn. 'Ik heb geen idee,' gaf Flynn toe. Hij wist sinds haar laatste brief niet meer hoe het met haar stond. Of ze nu nog bij haar tante was, iemand ontmoet had, een nieuw pad was ingeslagen. De vraagtekens frustreerden hem. Echter had hij het nooit voor elkaar gekregen om antwoorden op haar brieven te schrijven. Het was onmogelijk de gebeurtenissen en zijn gevoelens in woorden om te zetten. Daar was hij nooit goed in geweest. 'Ze zal in ieder geval met haar familie zijn,' maakte hij er maar van. Haar broers zouden zeker aanwezig zijn en wie weet van haar andere vrienden uit Evenfall en ze had altijd Sibel. Hij zou ook met zijn steun komen. Als hij ging tenminste. Maar zijn eerdere beslissing begon hij al langzaam terug te nemen. Gael had gelijk dat hij een groot punt kon maken met zijn aanwezigheid. Het zou voorbereiding kosten, maar als Clementine echt mee wilde.. Flynn vond het moeilijk haar blik op hun samenzijn in te schatten, maar hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze voorzichtig was. 'Ik weet zeker dat Indra je ook kan helpen trouwens. Ik herinner me dat Marcus haar vaak genoeg de les las in de omgang met de adel. Als ze daar niets van geleerd heeft weet ik niet of ze de naam generaal waardig is.' Hij glimlachte en nam toen weer plots tegenover zijn vriendin. 'Kan je wel weg? Met al die nieuwe leraren en het aanpassen van het schoolgebouw? Het kamp kan moeilijk zonder Indra, maar eerlijk gezegd denk ik dat jij alles gaande houdt.'

Bij Flynns (terechte) vraag haalde Gael enkel haar schouders op. 'Ik denk dat ze wel enkele dagen zonder ons kunnen, al zal Indra het als sterke reden gebruiken om níét naar de bruiloft te gaan. De nieuwe leraren zijn ingewerkt, ze weten wat ze moeten doen en de kinderen weten waar ze moeten zijn. Daarnaast zal Indra haar taken tijdelijk overdragen aan haar vertrouwelingen in het kamp en- en bij terugkomst zullen we mee maken of het kamp niet in vlammen is opgegaan,' grinnikte ze. Ze had er vertrouwen in dat alles goed zou lopen als zij en Indra het kamp zouden verlaten. Het zou ook een slecht teken zijn als alles fout zou lopen als de generaal er niet is. Het kamp zou niet afhankelijk van hen moeten zijn. Geamuseerd dronk ze van haar wijn, terwijl ze nieuwsgierig in de tent rond keek. Echter zag ze maar weinig smeuiige of interessante zaken liggen. Misschien was ze soms wel te nieuwsgierig naar andermans zaken. 'Ik weet zeker dat Indra meer weet dan dat ze wil laten tonen aan ons. Ze zal vast weten welk bestek ze als eerste mag aanraken en hoe ze moet buigen voor onze Koningin,' bevestigde Gael. Ze had al best wat kunnen losmaken uit haar vriendin, maar het was duidelijk dat het niet het favoriete gespreksonderwerp van Indra was. Plots viel haar oog op Flynns zwaard. 'Hoe gaat het met het trainen?' vroeg ze benieuwd. 'Als je een maatje zoekt om je conditie te trainen, dan weet je dat ik voor je klaar sta. Ik vind het heerlijk om vroeg op te staan en rennend een frisse neus te halen. Dat kan ik niet van veel andere mensen in dit kamp zeggen...'