Indra's tent

-

Guila liep met Matheo aan haar hand te midden van een aantal Quandaïse soldaten richting de tent van de Tarthiaanse Koningin. Het was de eerste keer sinds haar opsluiting dat ze weer frisse lucht kon inademen. Guila wist niet hoe lang haar goede vriendin al bij de boerderij was, maar Guila was er pas zojuist over op de hoogte gebracht. Een groep soldaten had voor haar deur gestaan en Reihan had haar vervolgens verteld dat ze toestemming had om naar Sibel te gaan. Ze had het verhuld onder een of ander verhaal over "vrijheid", ondanks dat Guila samen met Matheo al dagenlang in haar kamer opgesloten had gezeten. De komst van haar vriendin zou hopelijk ook snel tot haar vrijlating leiden: ze miste haar echtgenoot en hun huis en haar vrienden en- en alles aan het kamp. Ze hoopte maar dat Flynn ervan op de hoogte was dat ze veilig waren. En dat haar vrijlating niet betekende dat Iker- Ze zuchtte om de gedachte en om de woorden van Diane. Eenmaal voor de tent stonden ze stil en stapte één soldaat naar binnen om hun aankomst aan te kondigen.

Sibel zat in een gespannen houding op een stoel in de tent en tikte ongeduldig met haar vinger op de armleuning. Ze waren enkele dagen eerder al gearriveerd bij de boerderij en hadden kamp opgezet. Een gesprek met de Generaal had ze al snel gehad. Indra had uitleg gegeven over de situatie en wat ze tot nu wisten over Guila. Het was maar erg weinig geweest. De vrouw was overduidelijk gefrustreerd geweest en ze was maar al te blij dat ze de zus van Flynn Barnes had kunnen vermijden. Het doel was echter niet enkel met één kant een gesprek aan te gaan. Ze wilde weten wat de Quandaïers hun bedoelingen waren. Het had echter een volle dag geduurd voor ze bericht had ontvangen van de prinses om haar aanwezigheid te erkennen en vervolgens had ze weer een dag moeten wachten tot Reihan Omat met haar kwam praten. Sibel had toen zelf geëist dat ze pas echt een gesprek aan wilde gaan met de Quandaïers als ze zeker wist dat Guila veilig en gezond was. Het was pas later op de dag dat ze dan ook te horen kreeg dat haar vriendin langs zou komen. Alsnog zat Sibel al even te wachten toen ze eindelijk een soldaat naar binnen zag stappen. Ze was direct opgestaan en keek kort naar haar adviseurs die ze met een simpel gebaar de tent uit wees voor Guila binnen stapte. 'Guila' verzuchtte Sibel opgelucht toen de vrouw verscheen en glimlachte toen ze de kleine Matheo zag. 'Hallo, Matheo.' Haar blik gleed kort naar de Quandaïse soldaten die mee waren gekomen en niet van plan leken de tent te verlaten.

Gespannen wachtte Guila het moment af dat ze ook de tent kon betreden. Naast het bezoek van Diane zou dit haar eerste teken van leven aan de buitenwereld zijn en hopelijk zou dat nieuws ook haar man bereiken. Natuurlijk had ze gehoopt dat Flynn ook aanwezig zou zijn, maar de prinses had die hoop al snel de grond ingetrapt. Toen de soldaat eindelijk haar aanwezigheid had aangekondigd, stapte ze de tent binnen met Matheo's hand stevig in de hare en zag ze onmiddellijk Sibel staan. Guila's gezicht lichtte meteen op door het weerzien van haar beste vriendin. 'Sibel!' Guila wilde op de vrouw afstappen om haar in een stevige omhelzing te nemen, maar onmiddellijk hield een soldaat haar hardhandig tegen. Zo bleef ze op afstand staan van de Koningin, terwijl ze Matheo dichter naar haar toe had getrokken. De jongen was zo enthousiast om zijn tante te zien dat hij niet begreep dat hij op zijn plek moest blijven staan. 'Ik ben zo blij jou te zien,' murmelde Guila oprecht met een warme blik. Het zien van Sibel liet haar meteen vergeten dat ze omringd was door Quandaïse soldaten. 'Het is- het is zo fijn om eindelijk weer een vertrouwd gezicht te zien. Niet waar, Matheo? Zeg tante Sibel eens gedag!' Enthousiast zwaaide haar zoon naar zijn tante en begroette haar met harde stem. Ook Matheo leek wat energie kwijt te moeten raken na opnieuw dagenlang opgesloten te hebben gezeten. Het was echter ongemakkelijk dat ze zo moesten blijven staan. 'Hoe is het met jou, Sibel? En met de kinderen en met Liam?'

Sibel had met afschuw het bericht ontvangen dat de Quandaïers Guila bij aankomst in het dorp van haar schoonfamilie vast was gezet. Ze leken het nieuws pas laat te hebben ontvangen doordat ze onderweg naar Tyrosh waren geweest. Sibel had er echter niet aan getwijfeld ondanks de kritiek van haar handvol adviseurs die mee waren gereisd om direct richting het kamp te gaan. Het zou geen nut hebben eerst naar Celine Storm te reizen om dan hierheen te gaan. Ze zouden hoogstwaarschijnlijk te laat zijn geweest om nog iets te betekenen voor het leger in het algemeen of Guila in het speciaal. Gelukkig had ze niet veel hoeven doen om Liam te overtuigen. Hij was het al snel eens geweest met haar voorstel om hun plannen in Tyrosh te laten voor wat het was. Ze kon geen spijt hebben van haar keuze. Zeker niet nu ze hier voor haar goede vriendin stond. Sibel glimlachte om de woorden van Guila, maar voelde ook dat ze direct fronste. Reihan had haar eisen gesteld, maar Sibel ook en zo had ze om een ontmoeting met Guila gevraagd zonder toeschouwers. Ze keek om naar haar eigen wacht. 'Laat mij en prinses Guila alleen. Neem de Quandaïers mee,' vertelde ze hen kort. De soldaten die Guila hier gebracht hadden zouden misschien niet naar haar bevelen geluisterd hebben als de dominante prinses Reihan in de tent had gestaan, maar ze leken haar nu niet tegen te willen spreken, noch dacht ze dat de jonge mannen het zouden winnen van haar ervaren lijfwacht. Ze wachtte tot de soldaten allen vertrokken waren voor ze op de andere vrouw af stapte en haar met een bezorgde blik bij haar schouders vast nam. 'Het spijt me zo dat we niet eerder konden komen. Toen we het hoorden zijn we zo snel mogelijk deze kant op gekomen. Het enige geluk was dat we al in het Noorden waren op weg naar Tyrosh.'

Met ingehouden adem keek Guila toe hoe Sibel de wachters streng toe sprak. Ze had voor een seconde gedacht - en gevreesd - dat de Quandaïse soldaten zouden protesteren, maar tot haar eigen verbazing draaiden ze zich om en verlieten ze de tent. Ze zouden vast niet ver geraken, maar nu hadden ze in elk geval nog een idee van privacy. Toen de wachters eenmaal verdwenen waren en Sibel als eerste toenadering zocht, sloeg ze onmiddellijk haar armen stevig om haar vriendin heen. Het was het moment dat ze pas werkelijk haar pure angst, onzekerheid en gevoel van verlies kon tonen. Met trillende lip begroef ze haar gezicht in de hals van Sibel en liet ze haar vriendin pas na enkele lange seconden los. De excuses van Sibel wilde ze echter niet horen. 'Het is niet erg, Sibel, niemand had deze situatie kunnen voorspellen. Ik- ik prijs de Goden al elke seconde dat ik jou nu hier zie en- en dat ik weet dat je dichtbij bent als ze mij weer mee nemen.' Ze streek teder langs de donkere haren van haar vriendin en glimlachte zo naar haar beste vriendin. Sibel was altijd al als een grote zus voor haar geweest en om te beseffen dat ze nu wéér achter haar aan was gekomen om haar te helpen... Hoe kon ze dit ooit terugbetalen? 'Het spijt me zo erg dat ik in deze situatie ben beland en dat ze mij nu kunnen gebruiken om het kamp onder druk te zetten om Iker weer te leveren aan zijn dysfunctionele familie!' Die laatste woorden wilde ze wel schreeuwen, maar ze besloot wijselijk om haar toon maar zacht te houden. 'Dat- dat is toch niet iets wat jullie overwegen?'

Sibel nam Guila in haar armen toen ze haar vriendin zo ineen voelde zakken en hield haar stevig vast. Ze bekeek de andere vrouw ernstig toen ze haar excuses afsloeg. 'Natuurlijk is het erg, vooral- Ik heb nog maar weinig voor je kunnen betekenen. De prinses lijkt er niet erg gezet op om in gesprek te gaan.' Ze zuchtte toen Guila zo dankbaar voor haar aanwezigheid klonk. Het hield voor nu nog maar weinig in. Ze had nog geen onderhandelingen met prinses Reihan in gang kunnen zetten door alle traagheid. 'Guila, dit is ook niet jouw schuld. Praat dat jezelf niet aan, alsjeblieft. Je weet net zo goed als ieder ander dat Quandaï op deze manier werkt.' Zuchtend wreef ze over de schouders van haar vriendin en gaf haar niet meteen een antwoord op haar vraag. Ze wist van de band die Guila dacht te hebben met de Quandaïse prins. Ze had hier en daar al genoeg gehoord over de kwaliteiten van de man ondanks de vreemde situaties waar hij steeds maar in terecht kwam en dat Guila hem leek te vertrouwen. Ze had het maar met een korreltje zout genomen tot ze gehoord had dat de prins in het legerkamp vast zat. 'Was hij hier voor jou?' vroeg ze dan ook met een opgetrokken wenkbrauw. Ze was hier niet enkel om Guila steun te bieden, maar ook om duidelijkheid te krijgen over deze situatie. Er werd genoeg gespeculeerd zoals Eddard al had aangegeven bij hun aankomst, maar veel kwam van secundaire bronnen. Ze wilde de kant van Guila horen uit haar mond. Sibel wist dat ze snel ter zake zouden moeten komen. Het was maar de vraag hoe lang de Quandaïse soldaten haar zouden geven om met hun gevangene te praten. Ze kon het echter niet negeren toen ze Matheo tussen hen in voelde komen en met een zwakke glimlach boog ze voorover om de jongen in haar armen te nemen. Ze haalde een stuk houten speelgoed tevoorschijn uit één van haar zakken. Het was een houten paard dat Guila en Flynn waren vergeten na hun bezoek in Myr. 'Wordt er goed voor jullie gezorgd?' vroeg ze bezorgd terwijl Matheo afgeleid was met het paard.

Guila genoot nog even van de nabijheid van haar vriendin en liet haar vervolgens los, om haar met een geruststellende blik aan te kijken. 'Reihan wil met niemand in gesprek gaan, Sibel. Zelfs de Koningin vindt ze blijkbaar nog niet genoeg...' Hoe hooghartig kon een vrouw, Reihan, zijn? Met een zucht knikte ze als antwoord op Sibels woorden. 'Iker wist dat ik hem in huis zou nemen en hem een dak boven zijn hoofd zou aanbieden. En hij had gelijk, ik- ik verstopte hem zelfs voor Flynn. En toen hij erachter kwam dat mijn ex-verloofde zich op onze hooizolder bevond...' Ze maakte een explosief gebaar met haar handen. 'Toen kwam Iker vast te zitten en was het de perfecte manier voor Reihan om vervolgens míj vast te zetten. En- en Reihan en Iker mogen elkaar niet eens! Het is vast weer een of ander plan van de Moeder om zijn leven nog rottiger te maken na het verdwijnen van prinses Isaia.' Terwijl ze vertelde over Iker keek ze glimlachend toe naar hoe Matheo ook om een knuffel vroeg van zijn tante. Bij het zien van het houten paard herinnerde ze zich hoe verdrietig Matheo was geweest bij thuiskomst na het opmerken dat zijn paard nog in het paleis lag. Hij was ontroostbaar geweest en om nu de verrukte blik op zijn gezicht te zien- Vermoeid liet Guila zich zakken in één van de stoelen. 'Ik mag denk ik niet klagen,' verzuchtte ze, vooral als ze terug dacht aan de opsluiting en uithongering van Flynn in Quandaï. 'We krijgen net genoeg te eten en we hebben een bed in onze kamer en- en meer hebben we ook niet nodig.' Na enkele secondes van stilte legde ze haar hand op haar buik en keek ze Sibel ernstig aan. 'Sibel, ik moet je iets vertellen...'

Sibel zuchtte toen ze dat hoorde over de vrouw. Sibel herinnerde zich de prinses nog van haar bezoek aan Quandaï, maar daar had ze vooral gesproken met de Moeder zelf en de adviseurs die ze om zich heen had. Reihan Omat kende ze dus niet goed, of niet goed genoeg. Ze bekeek Guila met een enigszins kritische blik toen ze zo over Iker sprak. Ze had haar vriendin altijd al gewaardeerd om haar bereidheid iedereen te helpen, maar soms creëerde ze situaties die zo ingewikkeld waren- Ze wilde echter nu niet Guila de les lezen. Ze was hier om haar te steunen en om betere grip op de zaken te krijgen. Iker was dus niet ontvoerd door het kamp zoals de Quandaïers beweerden. Sibel zette Matheo terug op de grond zodat hij met zijn paard kon spelen en nam tegenover haar vriendin plaats. 'Ik denk dat prins Iker evengoed een schaakstuk is in het spel van de Moeder zoals jij dat al jaren bent.' Sibel volgde Matheo met haar ogen terwijl de tent door ging. 'Weet je het zeker? Ik kan sowieso druk zetten dat Reihan je beter-' Ze viel stil toen ze aan Guila's gezicht kon zien dat ze iets te zeggen had. Afwachtend hield ze de blik van de andere vrouw in de gaten en liet haar ogen toen afdalen naar de hand van Guila die op haar middel lag. Met grote ogen schoof Sibel naar voren op haar stoel. 'Je bent zwanger?' vroeg ze verontwaardigd maar op zachte toon. Ze wilde niet dat iedereen dit hoorde. 'Weten de Quandaïers dit? En- en Flynn?'

Guila voelde de kritische blik van Sibel op haar hangen. Ze wist dat niet iedereen haar vriendschap met Iker begreep, en soms snapte ze het zelf ook niet, maar ze kon het niet hebben om opnieuw de les gelezen te worden over haar hulp aan de prins. Ze zou het namelijk zo opnieuw doen. 'Iker is al sinds de geboorte een pop in het spel van zijn Moeder,' stemde Guila in. 'Net zo zeer als Reihan, al zal zij het slimmer hebben gespeeld dan haar broer. Het is niet voor niets dat uitgerekend zij nu hier is.' Guila keek haar vriendin twijfelachtig aan, maar voordat ze kon spreken, leek Sibel zelf al de puzzelstukjes in elkaar te hebben gezet. 'Flynn weet het,' verzuchtte ze op een manier waarop ze wist dat Sibel zou weten dat hun relatie op dit moment... ingewikkeld was. Daarnaast hield ze haar vriendin nog regelmatig van al het nieuws op de hoogte via haar brieven en zo ook over de problemen met haar echtgenoot. 'En Reihan weet het ook. Ik- ik moest het wel vertellen, al was het maar om te vragen of een vroedvrouwe zo nu en dan langs kon komen.' Zo boog ze zich dan ook nog meer naar voren toe richting de Koningin, zodat ze nog zachter kon spreken. 'En die vroedvrouwe is ook langsgekomen, echter in de vorm van de vertrouwelinge van Isaia, Diane. Zij en Isaia lijken ook zo hun eigen plan te hebben om Iker te beschermen.'

Sibel knikte met begrip. Het was al langer duidelijk dat de manier waarop de prinsen en prinsessen in Quandaï ingezet werden om het politieke spel van de Moeder te bevorderen vaak ten koste ging van hun zeggenschap. Het verhaal over Rani Omat, Guila's tante, was daar maar een goed voorbeeld van, net zoals wat er op het punt had gestaan te gebeuren met Guila zelf toen Sibel in Quandaï gearriveerd was. Ze had te laat kunnen zijn. 'Weet je meer over Reihan? Ik heb haar amper kunnen spreken tijdens mijn bezoek aan Telon. Het zou me helpen wanneer ik weer een gesprek met haar aan moet gaan.' Als de vrouw haar tenminste die kans gaf. Ze was akelig afstandelijk tot nu toe. Het maakte Sibel enkel meer en meer achterdochtig. Waarom zouden ze een prinses sturen als ze niet wilde onderhandelen? Hadden ze dan niet net zo goed enkel een leger kunnen sturen? Sibel keek met een frons op naar Guila en zuchtte toen ze de spanning hoorde in woorden over Flynn. 'Hij trekt wel bij.' Ze dacht dat zij en Liam soms te veel conflict hadden, maar in vergelijking met haar vriendin en echtgenoot was het niets. Echter leken Flynn en Guila elkaar altijd wel weer te vinden. Met een opgetrokken wenkbrauw boog ze ook naar haar vriendin en luisterde gespannen naar haar woorden. 'Diane?' vroeg ze verrast. Het was Guila die haar er op had gewezen dat ze misschien kritischer moest zijn over de aanwezigheid van de Islaïse vrouw. 'Hoe- Hoe kan dat?' vroeg ze verward en al verstrikt in verschillende gedachtes over de manieren waarop dit kon gebeuren. 'Heeft ze gezegd wat dat plan is?'

Toen Matheo naast haar kwam staan met zijn houten paard nam ze hem op haar schoot en drukte ze teder haar lippen op zijn dikke, donkere krullen. Wat zou haar zoon toch het kamp, zijn vader en zijn vriendjes missen. Ondertussen vertelde ze alles over Reihan wat ze wist: over haar karakter, haar stamboom, haar huwelijk, het uiteindelijke overlijden van haar man en ze sprak zelfs over de miskraam van de prinses. Ze wist niet wat precies wel en niet relevant voor haar vriendin zou zijn. 'Ik hoop het,' reageerde ze enigszins pessimistisch op de woorden over Flynn. 'En vooral voor onze kinderen.' Ze miste haar echtgenoot verschrikkelijk en zou op dit moment alles geven om hem weer vast te kunnen houden. Guila kon enkel hopen dat hij zich niet al te veel zorgen maakte. 'Diane was verkleed als vroedvrouwe,' legde Guila uit met een zucht, terwijl ze vermoeid langs haar wenkbrauw wreef. 'Ze was dusdanig goed vermomd dat niemand door had wie ze werkelijk is. Zelfs ik moest tweemaal kijken.' Guila had gedacht dat Sibel er wel vanaf zou weten: waren Diane en Liam niet oude vrienden? Blijkbaar handelde Diane dus achter de ruggen om van het koningspaar. 'Ik weet alleen dat ze Iker uit de handen van de Quandaïers wil houden. Meer niet. Ze was naar mij toe gekomen, omdat Iker anders niet met haar plan zou instemmen.'

Sibel luisterde goed naar de woorden van Guila over de prinses. Deels had ze die informatie wel gekregen van haar eigen informanten, maar de interacties die haar vriendin met de prinses had gehad nu en jaren geleden gaven alsnog nuttige andere kennis. Misschien moest ze nog maar eens nagaan wie de echtgenoot van de prinses was geweest en hoe hij was komen te overlijden. Misschien hadden de spionnen van Liam wel de mogelijkheid daar meer over te weten te komen. 'Guila,' merkte Sibel verrast op. Ze wist niet of ze haar eerder zo negatief had horen spreken over haar relatie met Flynn, of in ieder geval niet meer sinds ze getrouwd waren. In hun jonge jaren daarentegen- Sibel had genoeg verhalen van Guila aan moeten horen over de wilde jongeman die haar echtgenoot was geweest. Ze luisterde met een starre blik naar de uitleg over Diane. Het was niet zo zeer dat de vrouw zelf haar ontevreden maakte. Het was het feit dat ze niets wist over het kunnen van die vrouw. Ze wilde er nu nog niet meteen over nadenken of Liam iets voor haar verborgen hield, maar de gedachte was moeilijk uit haar hoofd te krijgen. Sibel bekeek Guila toen ze het plan noemde en legde vervolgens een hand op haar knie. 'Ik wil enkel eerlijk tegen je zijn, Guila. Maar ik weet niet of we kunnen garanderen dat de prins uit de handen van zijn familie blijft. Ook niet als er een ander plan gaande is van de Islaïers. Als Indra jouw veiligheid en dat van het kamp kan garanderen door in te gaan met de ruil die de prinses voorstelt, zal de Tarthiaanse regering dat niet tegen zitten.'

Guila dacht terug aan het afscheid tussen haar en Flynn. Het was afstandelijk, maar toch liefdevol geweest. Ze had het conflict in zijn ogen gezien, ondanks dat ze zich zo open had gesteld naar hem toe sinds ze haar zwangerschap openbaar had gemaakt, en dat had haar pijn gedaan. Dat zijn woede om Iker nog zoveel groter kon zijn dan zijn liefde voor Guila- Dat kon ze gewoonweg niet begrijpen. En nog steeds wrong dat. Tegelijkertijd dacht Guila ook terug aan de onverwachte komst van Diane. Van alle mensen die voor haar hadden kunnen staan- Deze uitkomst had ze echter nooit verwacht. Het was tegelijkertijd goed om te weten dat er mensen in Tarth waren die ook streden voor het welzijn van Iker. Ze hoopte echter maar dat Iker het op prijs zou stellen. Met een zucht keek ze opzij naar haar vriendin en legde ze haar hand op die van Sibel. 'Dat weet ik, Bel,' murmelde ze. 'En ik waardeer het enorm wat jullie doen en ik realiseer me dat dit veel groter is dan enkel mij en Matheo. De veiligheid van het kamp en de rest van het Noorden staat op het spel.' Ze keek op naar Matheo, die constant op leek te veren bij het noemen van Ikers naam. Ook Matheo was op de prins gesteld. 'We kunnen enkel hopen dat de Quandaïers meegaand zullen zijn en- en Iker goed zullen behandelen.' Ze keek Sibel aan en glimlachte warm. 'Ik wil nog wel weten hoe het met Muriel en de kleintjes gaat. Groeien ze snel? En hoe is het met jou en Liam?'

Sibel was opgelucht het begrip in Guila's antwoord te horen. Ze gaf deze informatie niet graag, maar ze moesten realistisch blijven. Haar vriendin was vast niets anders van haar gewend. Toen ze beiden naar Matheo keken, stak Sibel een hand naar de jongen uit. 'Heeft je paard een naam, Matheo?' vroeg ze geïnteresseerd terwijl hij dichterbij kwam en haar het stuk speelgoed gaf. Sibel knikte terug naar Guila. 'We doen ons best,' zei ze nog maar voor ze glimlachte terwijl ze aan haar kinderen dacht. 'Het gaat erg goed met ze. Muriel vind het erg leuk een tijdje bij haar oom en tante te zijn en Liam's ouders zouden ook die kant op gaan om te helpen met de tweeling. De jongens groeien inderdaad snel,' lachte ze. Nog voor ze hen achter hadden gelaten had ze een poging gedaan met haar kindermeisje om Silvester in zijn oude slaappak te kleden dat nu toch echt niet meer dicht ging. 'Het was moeilijk ze daar te laten. Ik denk dat we er misschien toch beter aan hadden gedaan ze in Myr te laten, maar- maar Liam zegt dat het reizen goed is voor Mumu en eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn om manenlang van de jongens gescheiden te zijn.' Sibel zuchtte en gaf met een kleine glimlach Matheo zijn paard terug nadat ze verteder langs zijn weelderige krullen had gestreken. 'Ik hoop dat we snel met onze gezinnen samen kunnen zitten.' Het was een toekomstbeeld dat nu nog erg onzeker was. Sibel wilde Guila nog meer vragen over de spanningen met Flynn toen ze een tweetal soldaten de tent in zag komen. Het leek er niet op dat ze zich dit maal zo makkelijk de tent uit lieten sturen.

Nieuw

Indra zat voorovergebogen op één van de stoelen in de tent. Op haar schoot lag haar zwaard dat ze met enige zorg en aandacht een poetsbeurt aan het geven was. Ze zaten nu al meer dan een week op de boerderij en werden verdomme op hun plek gehouden. Indra had gedacht dat er eindelijk verandering in de zaken zou komen toen Robyn met de Quandaïse prinses richting het kamp was gegaan. Ze had bij terugkomst verteld dat de deal gesloten was. Prins Iker zou geruild worden voor Guila en Matheo. Dat moment had echter op zich laten wachten. Indra had zelf prinses Reihan al hard er op aangesproken, maar die vrouw had verdomme haar mond niet eens open gedaan terwijl ze een wachter gebaarde haar terug naar haar tent te forceren. Zelfs de Koningin leek er geen woord meer in te krijgen. Er leek niets anders op te zitten dan te wachten. Indra deed haar best haar handvol soldaten aan het werk te houden. Ze liet ze op wacht staan of vroeg ze om in het kleine bos op het stuk land klein wild te vangen. Ze konden de grenzen van de boerderij langs gaan, keer op keer, maar verder konden ze niet patrouilleren zonder dat een Quandaïer plots naast hen stond. Indra werd bloednerveus van de constante blik van de mannen van Reihan. In de tent zag ze dat stel haviken tenminste niet. Indra zuchtte en gleed in constante bewegingen met de was over haar zwaard, maar liet haar blik ondertussen afdwalen naar de tafel waar Sibel achter zat. In de ochtend was de Quandaïse prinses op een brandhaard af gegaan. Indra had gehoopt dat het haar een kans zou geven met Guila te praten, maar degene die achter gelaten waren om het huis te bewaken gaven niet toe. In plaats daarvan had ze maar een verzoek gedaan met de Koningin te spreken. Het had echter niet lang geduurd voor ze alles besproken hadden dat ze konden bespreken. Dus hadden ze zich maar zwijgend op hun eigen werk gericht. Ze hadden immers geen weet van wat er gaande was in het kamp. Hun blik reikte niet verder dan de grenzen van de Barnes boerderij. Er was geen informatie, geen nieuws, geen veranderde plannen. Indra vroeg zich af of het de vrouw tegenover haar even gek maakte. Ze leek in ieder geval Goden nog aan toe kalm. Toch zat ze nog hier met een stapel papierwerk. Indra vond het niet erg. Blijkbaar gaf het hen beiden toch rust niet alleen te zitten wachten in ieder hun eigen tent.

Sibel had een veer in haar ene hand en een stuk perkament in de andere. Met een zucht las ze nogmaals over de woorden die ze zojuist op had geschreven. Het was een bericht aan haar vader. Na hier al veel langer te hebben gezeten dan ze wilde, had Sibel door dat haar berichten aan het kamp niet door gegeven werden. Of dat er in ieder geval geen antwoorden terug zouden komen. Ze wilde daarom dus maar proberen of ze iets richting het Oosten kon krijgen. Nog liever zou ze Muriel een brief sturen, maar ze kon het zich niet veroorloven dat het bericht onderschept werd en zo de locatie van haar kinderen bekend werd. Ze verlangde zo naar het weerzien van haar zoons en dochter. De angst die ze uitgesproken had naar Liam, dat dit hele gebeuren hun gezin veel langer uit elkaar zou houden dan ze dacht, was overduidelijk uitgekomen. Sibel haalde tenminste wat hoop uit het feit dat Liam in het kamp meer kon doen dan zij hier. Dit wachten maakte dat ze twijfelde aan alles wat ze besloten had in de afgelopen weken. Wat als ze eerder in hadden gegrepen? Wat als ze niet hierheen waren gegaan? Zou de ruil dan al afgehandeld zijn? Of had het kamp dan het risico kunnen nemen om tegen de prinses in te gaan? Ze begon meer en meer te denken dat haar aanwezigheid averechts had gewerkt. Toch kon ze niet ontkennen dat ze opgelucht was in de buurt te zijn voor Guila die een veel ernstigere periode van wachten en onzekerheid doorging. Sibel keek kort op toen ze merkte dat Indra voor even de aandacht van haar zwaard af had laten wijken. Eerder had ze nog niet zo veel tijd met de Generaal gespendeerd, maar ze waardeerde deze dagen erg haar gezelschap. Haar eigen adviseurs en soldaten lieten haar tenminste met rust terwijl ze bij de Generaal zat, noch leken de Quandaïse soldaten hen te durven storen. Sibel glimlachte zwak voor ze zich weer op de brief richtte. Nu de inkt gedroogd was kon ze het papier dicht vouwen en verzegelen.

Liam verbaasde zich er elke keer weer over hoe efficiënt zijn team werkte in het uitschakelen van soldaten. In de ochtend hadden de teams van Clementine meerdere branden gesticht en ook surveillerende Quandaïse soldaten aangevallen. Hun doel was niet om soldaten te doden, maar wel om Reihans aandacht te trekken en haar in elk geval lang genoeg af te leiden zodat Liam met zijn team de boerderij kon infiltreren. Reihan was er dan ook al snel met een grote groep van haar soldaten op af gegaan. Dat gaf Liam enkele kostbare uren om de vrouwen uit te breken. De eerste stap was geweest om enkele patrouillerende soldaten uit te schakelen en hun kleding van ze af te pakken. Vermomde spionnen schakelden vervolgens de rest van de soldaten rondom de tenten van Sibel en Indra uit, om vervolgens hun plek in te nemen. De wind was stevig en zorgde voor zand in de lucht, dus kwamen de spionnen er mee weg om hun gezicht deels te verbergen achter een deel van hun sjaals. Pas op het moment dat de meeste soldaten uitgeschakeld waren en de plekken van de verdwenen Quandaïers ingenomen waren geworden, kroop Liam onder het tentzeil door van de tent waar blijkbaar de Generaal en de Koningin zich bevonden. Gehuld in het pak van een Quandaïer kwam hij overeind en legde hij met een ernstige blik een vinger tegen zijn lippen aan, terwijl hij beide vrouwen aan keek en gebaarde dat ze moesten blijven zitten. Ze konden geen woord uitspreken én ze konden dit niet gaan overhaasten uit paniek. De boerderij zat namelijk nog wel vol met soldaten van Reihan en het zou een kwestie van tijd zijn voordat ze naar buiten zouden komen. Hopelijk zouden ze niet hun kameraden in de bosjes vinden. Maar, bij de Goden, wat was hij blij om ze allebei ongedeerd te zien. Uit zijn zak haalde hij allereerst een brief van Flynn, die hij overhandigde aan Indra en waarin een uitgebreide uitleg stond over wat er was gebeurd in het kamp. Zelf stapte hij vervolgens op zijn eigen vrouw af, om naast haar te knielen en haar handen in de zijne vast te pakken. 'Ik heb de beste spionnen naar de kinderen gestuurd,' mompelde hij onder zijn adem, zodat zelfs Indra hem niet zou kunnen horen. 'Jullie moeten hier weg.'

Sibel had net haar zegelring in het kaarsvet gedrukt en was met een zucht opgestaan. Ze kon beter nu maar vragen of één van haar wachters nu een poging deed het bericht op weg te krijgen. Misschien zou ze meer succes hebben terwijl de prinses niet aanwezig was. Sibel opende net haar mond om Indra te vragen later op de dag nog eens te zien of ze Guila konden spreken, toen ze met grote ogen iets bij het tentzeil zag bewegen. Ze was van schrik terug op haar stoel gezakt en keek naar Indra die haar zwaard al met beide handen vast had gegrepen en klaar stond om zich op de indringer te storten. Ze had haar op haar tong gebeten en bleef met ingehouden adem afwachten tot de Generaal toe sloeg. Toen ze echter zag dat de vrouw met een geschokte uitdrukking haar wapen liet zakken, gleed Sibels blik pas terug naar de persoon en begreep ze pas de reactie van Indra. Sibel voelde hoe haar ingehouden adem uit haar mond ontsnapte terwijl Liam op haar af liep. Ze kneep hard in zijn handen en knikte terwijl ze op stond. Ze wilde weten wat er aan de hand was, maar ze kon ook op het gezicht van haar man lezen dat er haast achter zat. Bovendien vertrouwde ze hem. Ze keek nog naar de Generaal die vlug de brief las die ze van Liam had gekregen. Bij haar leek het ook langzaam te bezinken wat hen te doen stond. 'Guila en Matheo?' vroeg Sibel zacht. 'En mijn soldaten hier?' hoorde ze Indra er aan toe voegen. De vrouw was op hen af gestapt. Haar blik stond op onweer. Ze kon enkel raden wat er in het bericht had gestaan.

Liam was ook overeind gekomen, maar liet de hand van zijn vrouw niet los. De bevestiging dat Sibel veilig was, zorgde al dat er een enorme last van zijn schouders viel. Maar het was niet puur hun drieën die ze uit moesten breken: ze hadden nog het gezin van Flynn én een hoop soldaten van zowel Indra als van Sibel en van hem. 'We nemen Guila en Matheo ook mee,' beloofde hij zijn vrouw, waarna hij haar nog een vlugge kus op haar slaap gaf. Bij de Goden, als Sibel iets was over komen- Tegelijkertijd was hij zich erg bewust van de blik van Indra na het lezen van de brief. Niemand zou blij zijn om te lezen wat daar in stond. Liam spreidde zijn vrije hand naar Indra en grijnsde na haar vraag. 'Het zijn jóúw soldaten. Jij kan vast wel een goede manier verzinnen om ze in te zetten. Maar ik heb wel een idee...' Hij legde aan Indra zijn plan voor: als nou een groep soldaten de aandacht zou trekken van de Quandaïers in de boerderij, dan kon iemand vervolgens naar de slaapkamer van Guila en Matheo klimmen en ze op die manier uit breken. Robyn was hij al vroeger op de dag tegen gekomen, nadat hij een groep soldaten had uitgeschakeld, en zij had zich onmiddellijk al vrijwillig gesteld om te gaan klimmen. 'Het moet lukken,' zei hij er nog achteraan. 'Want we moeten snel terug naar het kamp. Het- Er zijn al zoveel aanvallen geweest.'

Indra had haar ogen niet kunnen geloven toen ze eenmaal door had dat de indringen die de tent in gekomen was niemand minder was dan de Koning zelf. Dat en de het korte bericht van Flynn over het situatie in het kamp hadden haar echter ook direct de mentale helderheid gegeven. Indra bond nog met één hand haar borstplaat vast om haar middel terwijl ze met het andere de laatste resten was op het zwaard aan haar broek afveegde. Zo keek ze met een doelgerichte blik naar Liam terwijl ze zijn uitleg af wachtte. Ze wist niet wat de man precies van plan was, maar ze begreep erg goed dat ze andere prioriteiten hadden. Indra was niet bereid er met Sibel, Liam en Guila en Matheo er tussenuit te knijpen terwijl ze nog soldaten hier had. Ze knikte dan ook toen ze het plan van de Koning hoorde. 'Laat die afleiding maar aan mij over.' Ze keek kort naar Sibel die zich stevig aan haar man vast hield. Indra wist niet of ze wel eens eerder zo te midden van een gevecht aanwezig was geweest. Als ze de eindjes zo hier en daar aan elkaar knoopte met het bericht van Flynn en de woorden van Liam nu, zou het flink los barsten. Indra dacht echter niet dat ze Liam hoefde te zeggen dat hij zich maar om zijn echtgenote moest bekommeren. 'Wacht hier op het teken.' Ze hoefde niet uit te leggen wat het zou zijn. Liam en Sibel zouden vanzelf wel horen wanneer de Quandaïers in paniek richting de graanschuur waar ze sliepen zouden hollen. Indra liep, nadat ze haar helm nog van de tafel had gegrist, luid mopperend de tent uit. Ze klaagde maar luidop wat over de Koningin en de prinses en wat nog meer in de hoop dat haar eigen soldaten in de buurt tenminste zouden merken dat er iets aan de hand was. Toen een luitenant haar vergezelde gaf ze haar korte instructies dat zich hopelijk snel genoeg zou verspreiden naar haar kameraden. Het ging snel en nog voor ze het wist zag ze de rook al kringelen boven het dak van de graanschuur en zag en hoorde ze de Quandaïers gealarmeerd er op af gaan.

Sibel had graag kunnen zeggen dat ze haar kalmte ook nu kon bewaren. Het maakte haar echter nerveus te zien hoe de Generaal zich overduidelijk klaar maakte voor een gevecht. Ze was hier niet op voorbereid. Laat staan dat haar wacht dit aan zou hebben zien komen. Ze had zich flink aan Liam vast gegrepen terwijl hij het plan deelde met Indra. Het klonk haar riskant, veel te riskant. Met zoiets zou ze in een vergaderkamer nooit ingestemd hebben. Er stond haar echter weinig te doen behalve dan Indra en haar man te volgen. Dit was niet iets dat ze nog ter discussie kon stellen. Sibel keek de Generaal na toen ze zo zelfverzekerd en zonder enige twijfel naar buiten was gestapt. Zelf liet ze de hand van Liam eindelijk los en hield haar armen stijf langs haar lichaam. 'Begeleid me terug naar de tent en de wacht. Je hoeft nog niet vrij te geven dat je hier bent.' Het zou hem enkel een even groot doelwit maken zoals ze zelf ook was. Bovendien wilde ze niet dat Liam haar bescherming moest bieden, niet terwijl er ook geen bescherming voor hem was. De wacht zou hen beiden hier uit kunnen loodsen en zo zou ze Liam niet vertragen als hij nog bij moest springen in een volgende stap in het plan. Sibel had nog een hand op de wang van haar Koning willen leggen, of hem nog kussen, maar ze hoorde al snel stemmen in het Quandaaïs het land over roepen. Indra had blijkbaar snel werk gemaakt van haar woorden.

Liam knikte nog eenmaal naar zijn goede vriendin als teken van succes, waarna hij haar de tent zag verlaten met luid gevloek. Die afleiding zou vast gaan werken. Ondertussen had hij zijn arm om Sibel heen geslagen, terwijl ze hem stevig vast hield, en zo keek hij haar bezorgd aan. Vooral toen ze hem losliet en zo dringend aan sprak. 'We gaan naar jouw tent toe. We praten niet met elkaar, tot we binnen zijn.' Toen Liam de gealarmeerde kreten van de Quandaïers buiten hoorde, gebaarde hij dat Sibel de tent moest verlaten en liep hij zo achter haar aan. Zijn vermomming zou de Quandaïers moeten laten denken dat hij één van hun was en dat hij de Koningin terug naar haar tent zou brengen. Hij had echter met zijn mannen afgesproken dat zij de Koningin in veiligheid zouden brengen, terwijl hij en Indra het werk op de boerderij af zouden maken. Eenmaal bij de tent aangekomen, waar de rest van zijn mannen stonden, werkte hij zich vluchtig uit het net te krappe uniform van de gedode Quandaïer en trok hij zijn eigen uitrusting aan. Die bescherming zou hij nodig hebben als hij Indra zou gaan ondersteunen. Het gaf tegelijkertijd wel weg dat de Koning onder de Tarthiaanse soldaten aan het vechten was. Dat risico moesten ze maar nemen. Voordat hij terug zou rennen naar Indra keerde hij zich naar zijn vrouw en legde hij zijn handen op haar wangen. Zo nam hij haar gezicht nogmaals bedachtzaam en liefdevol op. 'Mijn mannen houden je veilig. Doe alsjeblieft wat ze zeggen, Sibel, dan zie ik je zo meteen weer.' Hij drukte zijn lippen op de hare als tijdelijk afscheid en liet haar vervolgens los. Het geschreeuw van de Quandaïers leek nog urgenter en harder te worden.

Indra kon nu de Quandaïers hun aandacht op de schuur hadden gericht haar soldaten die bij de boerderij waren bijeen roepen. Ze stuurde één soldate richting de patrouillerende groep en besprak toen kort en vlug het plan met de rest. Twee man gaf ze de opdracht bij de boerderij te wachten om Guila en Matheo op te vangen en in de gaten te houden of er nog Quandaïers daar waren gebleven. Drie anderen droeg ze op te helpen met de schuur, zodat het hopelijk langer duurde voor de Quandaïers door hadden dat het een afleiding was. De overgebleven Luitenant Inon en Dasha nam ze mee richting de stallen. Ze zouden de paarden hard nodig hebben om zelf weg te komen en hopelijk om te voorkomen dat hun tegenstanders achter hen aan zouden komen. Afwachtend bij de schuuropening bestudeerde ze kort de soldaten die hier de wacht hielden en niets gehoord leken te hebben van de commotie dichter bij de boerderij. Met een paar handbewegingen stuurde ze haar soldaten twee kanten op en ging toen zelf ook op enkele boxen af. Ze deed haar best zo kalm mogelijk te blijven bij de paarden om ze niet onrustig te maken. Nadat ze haar eigen hengst had opgezadeld, bewoog ze zich muisstil naar de volgende box waar Robyns paard stond. Ze had net het zadel vast gebonden en had de box willen openen om het paard naar buiten te leiden toen ze merkte dat een beest van een man haar op stond te wachten. Met enig ongenoegen trok Indra haar zwaard en zette zich schrap voor de hamer waarmee de man op haar in wilde slaan.

Nadat hij Sibel met nog een laatste geruststellende blik in de tent had achtergelaten rende hij vol nieuwe moed op de brandende schuur af. De Quandaïers stroomden inmiddels de boerderij uit, in de hoop dat ze het vuur konden doven. De eerste linie soldaten werd verrast door de soldaten van Indra, maar de tweede linie had hun broeders geveld zien worden en waren beter voorbereid. Daardoor ontstonden er al veel duels tussen soldaten enerzijds van Reihan en anderzijds van Indra, Sibel en Liam. Volgens plan rende hij echter langs de strijd heen en zag hij na enkele secondes Robyn met Guila en Matheo naar buiten komen lopen. De jongen was echter flink overstuur en het zou een kwestie van tijd zijn voordat ze betrapt zouden worden. 'Haal ze hier weg,' beval hij de zuster van Flynn, omdat hij zag dat de vrouw wilde protesteren. Gelukkig besloot ze niets te zeggen en in plaats daarvan het gezin van Flynn weg te leiden van de strijd, richting de tent van Sibel. Daar zouden genoeg paarden klaar staan om in elk geval Sibel met Guila en haar zoon weg te krijgen. Dan zouden ze geflankeerd worden door zijn beste spionnen. Liam was zich inmiddels terug gehaast naar de voorzijde van de boerderij en dan specifiek de stallen. Ze hadden paarden nodig om te ontsnappen. Van een afstand zag hij echter hoe een boom van een man in de deuropening van de stallen stond en zijn hamer nog iets steviger vast pakte. Over zijn schouder heen zag hij Indra staan. Ondanks dat hij er zeker in geloofde dat Indra de man aan kon, wilde hij niet het risico nemen dat haar iets zou overkomen. Dat konden ze niet gebruiken bij deze tijdsgevoelige reddingsmissie. Dus zette hij zijn vingers aan zijn mond en floot hij hard naar de soldaat. Gelukkig leidde het de man voor enkele seconden af en zag hij daardoor hoe Indra de man als eerste aan kon vallen. Zelf kwam hij ook op het duel aan rennen met getrokken zwaard en voelde hij hoe zijn hart harder begon te kloppen van de adrenaline. Bij de Goden, wat was het lang geleden dat hij zich in zo'n conflict had begeven.