Hesters Tent

-

Hester had een erg fijne avond gehad met Robyn en Syd en had immens genoten van de mogelijkheid om de vis voor te bereiden zoals haar moeder het haar geleerd had. Het had haar zeker voor een paar uur haar zorgen doen vergeten. Zodra ze echter Flynn zijn huis binnen had zien komen, had ze maar aan weinig anders kunnen denken. Ze was blij te horen dat zowel hij als Guila goed en wel aan waren gekomen in het kamp en het er op leek dat ze al bij al in goede conditie waren. De man had er desondanks niet goed uitgezien met zijn oververmoeide gezicht. Daar kon ze zich nu alleen niet om bekommeren. Robyn en Guila zouden hem in deze situatie veel beter bij kunnen staan. Ze had snel haar spullen gepakt om zich terug het kamp door te haasten. Ze genoot van het weerzien van Guila onderweg, maar wilde haar ook niet lang van haar huis af houden. Het enige waar zij immers naar verlangde was om het vertrouwde gezicht van Chaol te zien. Buiten de tent stopte ze zichzelf voor een tel om op adem te komen en haar gedachten te ordenen. Het had haar veel gedaan dat ze geen goed moment had gehad om Chaol gedag te zeggen voor de missie. Ze had hem niet kunnen vertellen wat ze al voelde: dat er iets was, maar dat ze het niet erg vond om te wachten tot Chaol dat met haar kon delen. Ze had hem altijd duidelijk gemaakt dat ze wilde dat hij het tempo aan voerde, niet zij. Ze wilde het rustig aan doen als hij dat beter vond. Misschien had het daarom ook wel zo lang geduurd voor ze naast vrienden meer hadden kunnen zijn voor elkaar. Maar ze vertrouwde haar vriend. Hoe kon ze ook anders? Wat voor relatie was ze aangegaan als ze hem haar vertrouwen niet kon geven? Hester gleed zelfbewust met haar handen over haar dokters uniform en keek naar het tentdoek. 'Chaol?' kondigde ze zacht maar hoorbaar haar aanwezigheid aan voor ze naar binnen stapte. Haar ogen vonden hem meteen terwijl haar lippen als vanzelf omhoog krulden, maar ze bleef bij de ingang afwachten hoe Chaol op haar zou reageren.

Het verblijf in Tyrosh was zwaar geweest, maar de reis naar huis even zeer. Chaol en Clementine hadden het echtpaar Barnes werkelijk op sleeptouw moeten nemen: zo had Chaol constant naast zijn vriend gereden om hem in het ergste geval op te vangen en had Clementine de teugels van het paard van de prinses moeten vast pakken, zodat ze niet af zou dwalen door haar afwezige blik en handelingen. Hij was dan ook onbeschrijfelijk opgelucht geweest om de eerste gebouwen en tenten van het legerkamp te zien. Niet alleen wilde hij zijn vrienden veilig thuis brengen, hij verlangde net zo zeer naar zijn vriendin. Zijn gesprek met Celine had hem het hoofdstuk van Tyrosh laten afsluiten. Er waren geen slechte of zware gevoelens meer tegenover zijn oude vriendin. Het had hem echter niet lekker gezeten om de landvrouwe zo vechtend voor haar leven achter te moeten laten, maar wat had hij nog anders kunnen doen? Het was niet alsof hij naar haar toe gebracht zou worden. Ze had meer nut aan goede geneesheren. Ongeduldig liep hij dan ook richting de tent van Hester met zijn vriendin, om er achter te komen dat ze er niet was. Nadat hij het slaapdrankje voor Flynn had gepakt - Hester had hem ooit laten zien hoe het eruit zag - stuurde hij Guila richting haar huis met het goedje en bleef zelf wachten in Hesters tent. Het duurde niet lang voordat hij haar voetstappen buiten de tent hoorde en hij één van haar boeken neer legde. Hij was benieuwd in welk boek ze nu weer was begonnen met lezen. Nu had hij echter enkel interesse in de vrouw tegenover hem, toen hij haar zo in de tentopening zag staan. 'Hester,' glimlachte hij opgelucht, waarna hij naar haar toe liep en haar stevig in zijn armen nam. Zo liet hij haar voor even niet los. Hij kon enkel genieten van haar warmte en nabijheid. Zacht drukte hij een kus op haar donkere haren. 'Het spijt me dat ik zo plots verdween. Je verdient een volledige uitleg.'

Hester had onbewust haar adem ingehouden terwijl ze Chaol aan had gekeken en slaakte pas een opgeluchte zucht toen ze zijn armen om haar heen voelde. 'Hallo, Chaol,' fluisterde ze met gesloten ogen tegen zijn borst. Ze was zo blij zijn naam weer uit te kunnen spreken. Natuurlijk was ze dood ongerust geweest toen hij verteld had dat hij mee zou gaan met de missie naar Tyrosh. Ze had het Indra af willen raden, haar willen vertellen dat hij er niet klaar voor was en dat ze hem in gevaar bracht, maar ze had moeten aannemen dat zowel haar Generaal als haar vriend hun beslissingen hadden moeten maken. En ze wist dat er iets was dat ze niet had geweten. Met een zwaar hart had ze hem dus laten gaan, maar ze had er geen vrede mee genomen dat het zo snel was gebeurd. Ze had zich vaak genoeg allerlei 'wat als' scenario's in het hoofd gehaald. Toen ze dus met haar hand over zijn arm gleed en vervolgens het bandje rond zijn pols voelde, glimlachte ze opgelucht. Flynn zou haar boodschap nog over hebben kunnen brengen. 'Ik ben alleen maar blij dat je er weer bent,' antwoordde ze terwijl ze naar hem op keek. Ze legde haar ene hand op zijn wang en streek langs de volle baard die zo doorspekt was met het grijze haar. Natuurlijk vreesde ze de waarheid te moeten horen van Chaol. Hij had het niet voor niets verborgen. Maar enkel omdat ze bang was, kon ze het niet uit de weg gaan. 'Ik wil het graag weten, maar kom, ga eerst zitten. Dan maak ik wat kruidenthee voor je. En doe die natte mantel eerst maar eens uit. Je voelt zo koud aan.' Zorgzaam begon ze zijn mantel al voor hem los te knopen en hees de zware stof van zijn schouders om hem dichter bij de kleine kachel in de tent te leggen. Ze moest om heel wat kratten en dekens heen lopen. De ziekenboeg raakte snel vol als nieuwe materialen werden geleverd, dus sloeg ze het maar op in haar kleine tent tot het bomvol stond. Ze schoof Chaol een krat met daarop een deken toe zodat hij kon zitten terwijl ze zelf het vuur in de kachel aan maakte. 'Hoe is het gegaan?' vroeg Hester als eerste, voorzichtig.

Chaol had zijn partner nog steeds in zijn armen en genoot zo van Hesters nabijheid. 'Hé Hester,' murmelde hij nogmaals. Hij kon geen genoeg krijgen van haar prachtige naam, van haar nog mooiere verschijning, en hij was zo opgelucht om haar heelhuids te zien. Zijn blik gleed af naar haar hand die zijn armband vond. De armband die ze speciaal voor hem had gemaakt. 'Deze doe ik nooit meer af,' glimlachte hij verrukt, waarna hij zijn hand op haar wang legde en Hester zo aan keek. Zij had inmiddels ook zijn gezicht gevonden en gleed zo langs zijn volle baard. 'Mijn haar moet weer geknipt worden.' Grinnikend haalde hij ook een hand door zijn haren heen, maar hij was echter meer verbaasd over zijn opgewekte stemming. Dat hij plots weer kon lachen. Sinds zijn vertrek naar Tyrosh was dat niet meer gebeurd, zelfs niet onder vier ogen met zijn beste vriend Flynn. Hij luisterde naar zijn vriendin en liet haar zijn mantel verwijderen. Nu pas besefte hij zich hoe koud hij het had na de lange reis vanuit de grote stad in het Noorden. Hij nam vervolgens plaats op één van de kratten en sloeg de deken om zijn schouders heen. Tegelijkertijd merkte hij met een glimlach op hoe Hester haar tent weer eens gebruikte als extra opslag. Misschien moest hij haar wel aanbieden om tijdelijk zijn tent te gebruiken. Om het te delen. 'Ik weet niet goed hoe het is gegaan,' zei hij eerlijk, waarna hij zijn partner aan keek. 'Rohan is dood. Celine is op het randje van de dood en prins Iker heeft nu de macht overgenomen in het paleis. Liam heeft het overleefd. Wij zijn allemaal veilig. Dat is het wel zo samengevat.'

Hester keek met een glimlach om naar haar vriend terwijl ze het hout in het kacheltje op stapelde. Ze keek er erg naar uit om zijn haar te knippen. Zo een normaal vooruitzicht voelde heerlijk vertrouwd. Ze had nooit meer willen vragen van deze man dan een relatie die zou gaan om dat soort gewone zaken. Ze gebruikte een stel vuurstenen om de kachel uiteindelijk aan te krijgen en zette de pot met water die ze eerder op de dag al klaar had gezet bovenop. Ze keek op toen hij begon te vertellen over wat er in Tyrosh was gebeurd. 'Rohan de politicus?' Hoewel ze veelal aanwezig was bij de vergaderingen in Indra's tent, hield ze zich vaak buiten de politieke zaken. Ze had er nooit echt behoefte aan gehad om zich er in te mengen en haar gedachten werden al genoeg ingenomen door de zorgen om haar patiënten en de welgesteldheid van de andere bewoners in en om het kamp. 'De landvrouwe leidt het Noorden niet?' vroeg ze vervolgens terwijl ze bij Chaol knielde. Ze deed één voor één zijn laarzen uit en keerde ze naar het vuur zodat ze goed zouden drogen. Ze wreef kort over zijn verkleumde voeten, maar liet ze met rust om een andere kist bij te schuiven en naast hem te gaan zitten. 'Het is fijn te horen dat de Koning het er tenminste levend vanaf heeft gebracht. En natuurlijk ook jullie.' Ze schopte ook haar eigen laarzen uit en strekte haar tenen uit naar het vuur. 'Flynn zei dat Indra meteen door is gereisd naar Gael. Maar ik heb Clementine niet gezien. Is ze ook heelhuids teruggekomen?' De vrouw was één van de eerste mensen in het kamp die ze had leren kennen en ze had lang aan moeten zien hoe ze flink wat verdriet had moeten verwerken. Toch was ze één van de Kapiteins die Hester erg bewonderde. Hester draaide zich naar Chaol om zijn gezicht te bestuderen. 'Je kent hen, niet? Je noemt ze allen bij naam,' deelde ze zacht haar observatie.

Chaol keek toe hoe zijn partner bij hem knielde en zo zijn verkleumde voeten onder handen nam. 'Clementine is veilig,' stelde hij haar gerust, terwijl hij genoot van Hesters bekwame handen. Voordat hij het wist, waren zijn ijsklompjes van voeten opgewarmd en nam Hester naast hem plaats. 'Haar mankracht trekt het niet bij de soldaten die Rohan stiekem mee had gesmokkeld de stad in,' legde hij uit. 'Iker heeft die mannen en vrouwen nu overgenomen en heeft zo de macht in het paleis. En als Celine overlijdt- Het Noorden kan daardoor gemakkelijk in de handen komen te liggen van de Quandaïers.' Chaol keek plots op bij de hele scherpe observatie van zijn vriendin. Hij had de landvrouwe inderdaad bij haar naam genoemd. Langzaam knikte hij, waarna hij weer naar het vuur keek. Afwezig had hij Hesters handen vastgepakt en hield deze tussen de zijne. 'Ik ben opgegroeid met de landvrouwe van het Noorden,' vertelde hij uiteindelijk. 'Mijn vader werkte in het paleis en we woonden dichtbij de paleismuren. Er waren niet veel andere kinderen om mee te spelen, behalve Celine. We waren altijd al close en als tieners groeide dat tot meer.' Bij die woorden keek hij zijn vriendin aan om te peilen hoe ze zou reageren. 'Voordat ik meegenomen werd door de Quandaïers was Celine zo... afstandelijk. Ze had nauwelijks tijd om af te spreken en daardoor groeiden we uit elkaar. Ze heeft nooit- Celine dacht dat ik de stad verlaten had om ergens een nieuw bestaan op te bouwen. Ze zegt niets van de ontvoering af te weten.'

Hester was blij te horen dat Clementine veilig was, maar fronste bezorgd bij het horen over de overname van Tyrosh. Het hele probleem was uiteindelijk dat het te gemakkelijk zou zijn om vanuit daar verder Tarth in te trekken. Dat had ook zij kunnen begrijpen van de zorgen die steeds geuit werden tijdens de vergaderingen. Ze wist niet wat voor emotie ze op Chaols gezicht kon lezen, maar hij leek plots zo in gedachten verzonken. Ze slikte toen hij haar handen vast pakte, maar keek niet weg tijdens zijn verhaal. Natuurlijk had ze wel gespeculeerd over wat ze niet wist, maar ze had steeds geprobeerd haar fantasie in te perken en de gedachtes er aan te stoppen. Het was niet eerlijk allerlei scenario's te verzinnen om daar haar gevoelens door te laten beïnvloeden. Ze had Chaol de kans willen geven om het uit te leggen. 'Je hebt met haar gepraat?' vroeg ze, haar lip trillend. Het was niet zo zeer het feit dat Chaol een deel van zijn leven voor haar, en anderen, verhuld had, maar eerder dat ze niet had kunnen bevatten in hoe veel gevaar hij was geweest. Had zijn gevangenschap in Quandaï dan meer betekend? En nu had hij met de landvrouwe zelf gepraat? Hester had gedacht dat hij aan vloten zou bouwen en in de Eenbenige Krijger zou verblijven, maar wat ze nu hoorde- Echter ging dat enkel om haar eigen angsten. Ze begon nu pas echt te begrijpen waarom haar vriend mee naar Tyrosh was gegaan. Ze perste haar lippen stug op elkaar en kneep in Chaols handen om hem verder te laten praten.

'Indra heeft mij geëist om mee te gaan om met de landvrouwe te spreken.' Hester mocht best weten dat hij pissig was op de Generaal voor de dwang die zij op hem had gelegd. Als het aan hem had gelegen, was hij best vrijwillig meegegaan als ze het op normale manier hadden besproken. Maar dat was niet gebeurd. 'En dus heb ik inderdaad met de landvrouwe van het Noorden gesproken. Indra dacht dat ik haar wel kon overtuigen om geen oorlog te starten en om de Koning te redden. Alsof zij genoeg macht had in het paleis om Rohan omver te werpen. En kijk waar het haar heeft gebracht!' Hij voelde hoe hij gefrustreerd raakte, maar de aanraking van zijn partner hield hem rustig. Daarom lukte het hem om ook zoveel in korte tijd te vertellen. Normaal gesproken kon hij totaal geen verhaal houden. Met een getergde blik keek hij vervolgens Hester aan. 'Het doet mij zoveel pijn dat ik haar niet heb kunnen beschermen. Dat ik gewoon weg ben gegaan. Ze verdiende het niet om op zo'n misselijkmakende manier vergiftigd te worden en zo haar macht verloren is in Tyrosh. Een stad waar ze werkelijk om geeft.'

Hester wist niet wat ze van het plan moest denken. Chaol had wel gezegd dat hij opgegroeid was met de landvrouwe, maar hij zei ook dat ze uit elkaar gegroeid waren. Het klonk niet als een sterk plan, als Indra niet zeker had geweten hoe betrokken Chaol bij de vrouw was geweest. Wat voor relatie hadden ze gehad? Wat had Indra er van overtuigd dat hij die taak kon vervullen? Hester zou nooit blindelings alle besluiten van haar Generaal volgen, maar ze had wel vertrouwen in haar keuzes. 'Je had dit niet zelf aan Indra verteld, of wel?' Ze kon het zeker niet goed praten als haar vriend hier zo in gestort was. Ze raakte enkel meer in de war toen Chaol verder sprak. 'Chaol, de landvrouwe heeft een heel paleis, een heel leger aan wachters en- en ze heeft haar keuzes toch echt zelf gemaakt. Ik weet niet- Wat zou je gedaan kunnen hebben?' Hij leek zo aangedaan door het lot van de landvrouwe, dat hij er zelf niets aan had kunnen doen. Hij klonk- loyaal. Het wrong echter en het voelde als een opluchting dat het water voor de thee plots over begon te koken zodat ze zich los moest maken van haar vriend. Met haar rug naar Chaol toegekeerd haalde ze de pot van de kachel en zocht naar twee mokken om ze met gedroogde kruiden te vullen. Ze treuzelde met de thee. Ze voelde niet dat ze de juiste dingen zei of vroeg. Haar gedachten leken zich niet te ordenen. 'Wat heeft ze gedaan om jou te beschermen?' vroeg ze uiteindelijk. Ze doelde daarmee niet enkel op de gebeurtenissen nu, maar op dat wat hem zo veel jaren eerder overkomen was. Hoe kon het dat hij dan ontvoerd was? Als hij toch in het paleis was geweest en met Celine Storm een tijd een relatie leek te hebben gehad, waarom had er dan niemand zich afgevraagd waarom hij verdwenen was? Waarom hadden de Quandaïers hem zo belangrijk geacht? Hesters blik was terug naar Chaol gegleden en met een frons stond ze op om hem de thee te brengen. Ze kon zich niet voorstellen hoe het voor Chaol was om zo met alles geconfronteerd te moeten zijn. Niet alleen de landvrouwe, maar ook de Quandaïse aanwezigheid in de Noordelijke hoofdstad.

Chaol bleef zitten in zijn stoel, ondanks dat zijn partner zich naar de pot moest haasten om ervoor te zorgen dat het water niet zou over lopen. Dat gaf hem kort de tijd om zijn antwoorden te overdenken. Hij wist dat het een zwaar gesprek zou worden, zeker na zijn lange reis, maar hij was het zijn vriendin verschuldigd. 'Ik heb niemand in dit kamp zomaar verteld over mijn relatie met de landvrouwe. Ik dacht dat het er niet meer toe deed. Of dat die kennis wellicht- misbruikt zou worden.' Leden van het legerkamp hadden hem dan wel gered, maar hij wist net zo goed dat hij ook gebruikt zou kunnen worden in ruil voor die redding. Uiteindelijk hadden er namelijk veel belangrijke mannen en vrouwen vast gezeten in Quandaï. Bij de woorden van Hester over het lot van de landvrouwe haalde hij enkel zijn schouders op. Wat moest hij zeggen? Dat hij Celine beter had moeten waarschuwen, dat hij haar had moeten vragen om met hem mee te gaan? Celine zou toch niet geluisterd hebben. 'Ik heb nooit haar bescherming geaccepteerd,' legde Chaol uit aan zijn vriendin, terwijl hij toe keek hoe ze weer naast hem plaats nam. 'Ik dacht mezelf wel te kunnen beschermen en- en we hadden überhaupt nooit gedacht dat ik het doelwit zou kunnen worden. We waren altijd zo voorzichtig. In die tijd had Celine ook maar weinig vijanden gehad. Over bescherming spraken we maar nauwelijks en toen dreven we ook nog eens uit elkaar.' Hij keek stilletjes naar haar en legde vervolgens weer zijn hand op Hesters knie. 'Maar voor nu even genoeg over mij. Hoe gaat het met jou? En hoe was het hier?'

Het was oncomfortabel te horen hoe Chaol onder woorden bracht wat wel degelijk een realiteit in het kamp was. Ook zij herinnerde zich nog hoe achterbaks men was geweest tegenover Guila en het verbaasde haar niet dat de informatie over Chaols vorige leven in was gezet als instrument om een oorlog wellicht te voorkomen zonder na te denken over zijn mening daar om. Maar het deed haar ook pijn dit te horen omdat ze wist dat zij deel uit maakte van het kamp. Chaol had haar ook niet vertrouwd. Stilletjes pakte ze haar eigen mok op en blies de stoom er afwezig an af tot ze een slok waagde. Ze liet hem verder uit leggen wat de vrouw en hij zelf wel of niet hadden gedaan. Waar waren ze voorzichtig mee geweest? Was hun relatie niet bekend geweest? Ze had alsnog het idee dat ze maar de helft van de situatie begreep. Misschien lag het simpelweg aan het feit dat ze geen goed beeld had van wat een adellijk leven was. Chaol zou vast beter hebben geweten hoe het daar was, hoe men zich er hoorde te gedragen. Toen haar vriend aan leek te geven dat hij het liever niet over zichzelf had glimlachte ze zwak en keek om zich heen. Het was schoon, maar tevens een zooi. Hoe veel ze er op hamerde dat de soldaten hun zaken op orde hadden, verloor ze zelf het oog op haar georganiseerde leven als ze te veel aan haar hoofd had. 'Ik had het druk. Je kent het wel. Bevallingen, verkoudheden, dronken verwondingen, en natuurlijk Robyn.' Ze viel weer stil. Wat had ze nou nog meer te vertellen? Ze had zich voornamelijk om hem zorgen gemaakt en had werk gebruikt om van die gedachten af te komen. Ze had nu nog zo veel vragen, maar ze twijfelde of ze door wilde vragen en of Chaol die vragen nu wel wilde beantwoorden. Hester kon aan de andere kant ook niet stil blijven. Ze maakte zich zorgen. 'Chaol,' begon ze zacht, terwijl ze haar mok weg zette. 'Het is niet goed zo veel voor jezelf te houden. Ik weet niet waarom- wat jij en Celine hadden, maar- Waarom zou iemand zijn of haar liefde voor jou moeten verbergen? En- en dat je zo veel over jouw leven in Tyrosh niet hebt kunnen delen hier in het kamp- Je moet iemand een kijkje hier-' Ze gleed met een hand teder langs zijn voorhoofd. 'En hier blijven geven.' De andere legde ze op zijn hart. Het was een advies dat ze hem al eerder had gegeven toen hij nog zo worstelde met wat hem overkomen was in Quandaï. Dat kon je niet alleen verwerken.

Chaol had zijn mok opgepakt en dronk het kokende hete goedje gemakkelijk op. Zijn keel was soms een loden staaf. Het leidde hem ook af van zijn eigen herinneringen en verhalen en zo kon hij zich goed op zijn vriendin focussen. Het was goed om te horen dat Hester druk bezig was geweest in het kamp en dat het leven hier ook gewoon door was gegaan tijdens hun afwezigheid. 'Robyn? Ze- Ze leeft dus nog?' Het stelde hem echter teleur dat ze niet meer vertelde over haar dagen in het kamp en dat de aandacht al snel weer naar hem toe was geschoven. 'Het leven was daar anders dan hier, Hester,' probeerde hij uit te leggen, al wist hij niet goed hoe hij de relatie met Celine onder woorden moest brengen. 'Onze liefde voor elkaar was niet groot genoeg om onze leugens tegenover de buitenwereld op te houden. Dat is het en onze relatie is al jaren voorbij. Ik- ik snap niet dat Indra dacht dat ik ook maar enige invloed zou hebben op die vrouw.' Hij keek zijdelings naar zijn vriendin en liet zijn hoofd hangen. 'Je hebt gelijk, lief. Maar het is niet gemakkelijk voor mij. Niet nadat Indra juist mijn verleden tegen mij heeft gebruikt en mij daardoor gedwongen heeft om mee te gaan met de missie.'

'Ik was net op tijd om haar nog te kunnen helpen. Het was een flinke wond. Maar ze begint er weer langzaam bovenop te komen.' Hester had niet kunnen voorspellen of Robyn het wel of niet zou redden toen ze het bloed had kunnen stelpen. Ergens had ze gevreesd dat het niet genoeg was. Dat kwam wel vaker voor. Dan restte haar enkel de taak om toe te kijken terwijl haar patiënt vocht als zij alles wat ze kon gedaan had. Maar Robyn was ontzettend sterk. Ze had niet moeten twijfelen aan het feit of de vrouw het wel kon redden. Hester trok haar handen met een trieste blik terug toen ze het antwoord van Chaol hoorde. Ze vouwde ze samen en klemde ze tussen haar benen om met hangende schouders naar zijn woorden te luisteren. Ze wist niet precies wat ze wilde horen, of misschien wat ze zelf wilde zeggen, maar het was moeilijk hem dit te laten uitspreken. Ze zou naar zijn uitleg luisteren als hij die wilde geven, maar ze wist dat ze ook genoegen moest nemen als hij ervoor koos dit niet te delen. Ze beet op haar lip terwijl ze zijn gebogen hoofd bekeek. Hester probeerde zijn blik te vangen. 'Dat begrijp ik ook, maar-' Ze maakte haar zin echter niet af. Ze dacht niet dat dit het moment was om er over door te gaan, om haar eigen gevoelens het geheel ingewikkelder te maken. Ze kon inderdaad niet van Chaol verwachten dat hij zich nu plots openstelde over dit alles. Ook al vroeg ze zich af of hij haar ooit in vertrouwen zou hebben genomen als Indra hem niet had geconfronteerd had met zijn verleden. Het was een sombere gedachte dat Chaol voor de missie ook zich niet geheel open had gesteld naar haar. Met een kleine glimlach zocht ze zijn hand terug op en kneep er zacht in. 'Blijf je hier vannacht?' vroeg Hester met hoop in haar stem. Ze kon zich niets beters voorstellen dan naast haar vriend in slaap te vallen. 'Ik kan nog wat te eten voor je op zoeken als je wilt? Of wat warm water bij de kooktent halen als je je graag nog wilt wassen?'

Chaol luisterde bezorgd naar de uitleg over de wonden van Flynns zuster. Het was moeilijk voor te stellen dat een aantal soldaten hun goed bewaakte kamp hadden betraden en ook nog zo'n chaos achter hadden kunnen laten. Misschien moest hij eens nadenken over enkele vallen die hij neer kon zetten... dan zouden ze in elk geval niet meer zo overrompeld worden. 'We hadden zulk slecht nieuws over Robyn gehoord in het paleis,' mompelde hij, 'Rohan probeerde ons van de wijs te brengen door nepnieuws naar buiten te brengen. Maar dit lag dus niet ver van de waarheid...' Ondanks dat Rohan dood was, moesten ze nog steeds op hun hoede zijn. Afwachtend luisterde hij naar de beginnende zin van zijn partner, maar ze ging niet er op door. Misschien was het allemaal nog te vers om over te praten: voor hem in elk geval wel. 'Ik- Ik beloof je dat ik je het hele verhaal binnenkort ga vertellen. Alle details, geen geheimen. Maar nu- Ik ben zo moe, Hester. Alles moet nog bezinken.' Hij had zijn hoofd laten zakken, maar de warmte van zijn vriendin trok hem al snel weer naar haar toe. 'Natuurlijk blijf ik hier vannacht,' glimlachte hij, opgelucht om weggeschoven te zijn van die eerdere moeilijke onderwerpen, en pakte opnieuw haar hand vast. Zijn andere hand legde hij op haar wang, om haar zo teder te kussen. 'Hm, voedsel en wassen komt morgen wel. Ik heb voor nu alleen jou nodig.' Met een grijns kuste hij haar wang en streelde hij haar hand. 'Behalve als je mijn modder- en zweetgeur natuurlijk niet kan harden...' Zo plaagde hij zijn vriendin nog wat door, totdat ze allebei eindelijk in het warme bed lagen van Hester.

Nieuw

Hester zat met een stomende mok thee naast zich aan de kleine tafel die Chaol voor haar had gemaakt en schreef aan haar brief voor haar vader. Het was al weer een hele tijd geleden dat ze in het vissersdorp waar hij nu woonde langs was geweest. Het zou echter nog maar even op zich moeten wachten. Haar werk in het kamp was er niet minder op geworden. Hoewel de stroom aan nieuwe rekruten en Quandaïers minder was geworden, hadden degene die hier al wel terecht waren gekomen haar hulp nog vaak genoeg nodig. Bovendien wilde ze graag Chaol meenemen naar de kust. Ze had het hem alleen nog niet gevraagd. Hester zette de laatste zin op het papier en blies de inkt op het papier droog voor ze op stond. Met haar mok in de ene hand ging ze de ruimte door om hier en daar kisten en dozen aan de kant te zetten en kleding terug op zijn plek te leggen. Ze had Gael gevraagd om voor haar controle hier langs te komen in plaats van in de ziekenboeg. Men was altijd veel te nieuwsgierig wat betrof de vriendin van de Generaal. Hester gaf haar dus maar al te graag wat meer privacy hier in haar eigen tent. Bovendien zou ze zo ook minder snel gestoord worden. Zo kon ze hopelijk goed bij kletsen met de vrouw. Ze had haar maar weinig gezien sinds Indra en Flynn weer richting Tyrosh waren gegaan.

Nieuw

Hester had er al een erg lange dag op zitten. Ze had de ziekenboeg de avond tevoren niet willen verlaten nadat één van de jonge rekruten met een akelig ontstoken wond aangeklopt had. Vervolgens was ze rond blijven hangen om er zeker van te zijn dat zijn koorts niet meer op liep na haar ingreep en had dat er voor gezorgd dat ze nog niet naar huis was toen een bezorgde Milan met zijn dochtertje Omara langs gekomen was. Ze had al een hele dag niets gegeten, maar spuugde alsnog regelmatig en was lijkbleek geworden naarmate het later werd. Hoewel Hester er op vertrouwde dat haar collega's wel zouden weten wat ze konden doen om de baby te helpen, ze had ze immers zelf opgeleid of gekozen op basis van hun ervaring, wist ze ook dat Halla op missie was en was ze dus nog langer gebleven om Milan gezelschap te houden. Pas toen ze haar vriend en dochter tegen de middag met een gerust hart naar huis had kunnen sturen, had ze zichzelf laten overtuigen om ook wat kalmte op te zoeken. Ze had beloofd later op de dag terug te komen om bij Elend, de rekruut, langs te gaan. Eenmaal in haar tent had ze dus niet haar bed opgezocht, maar was ze met een boek bij de kleine kachel gaan zitten nadat ze wat gegeten had in de hoop zichzelf wakker te houden. Bovendien hoopte ze dat Chaol langs zou komen als hij klaar was met zijn taken. De warmte en de moeheid zorgden er echter al snel voor dat ze ingedut was en onderuit gezakt in haar stoel de slaap flink gevat had.

Chaol kwam gehaast aan bij de tent van zijn vriendin. Hij was rechtstreeks vanaf Flynn doorgelopen naar Hester, om zich op die manier aan zijn belofte aan zijn vriend te houden, en ook om Hester hopelijk gerust te kunnen stellen over wat hij de komende uren zou gaan doen. Hij wist namelijk niet hoe ze zou gaan reageren op het nieuws dat hij naar de landvrouwe van het Noorden zou reizen. Toen hij de tentflap open wierp, zag hij Hester bij de kachel in de hoek van de tent zitten, met een boek in haar handen. Het bracht hem voor het eerst die dag rust. 'Hester,' murmelde hij, waarna hij de tent betrad en naast zijn vriendin hurkte. Zo drukte hij een tedere kus op haar wang en streek hij langs haar haren, terwijl hij haar ernstig aan keek. Ze kende die blik vast uit duizenden. 'Ik heb nieuws,' verzuchtte hij. 'Robyn kwam net binnen stormen tijdens onze vergadering. De boerderij-' Hij liet zijn blik vallen. 'De Barnes boerderij is bezet door de Quandaïers en Flynns hele familie is gevangen genomen, inclusief Guila en Matheo. Ze eisen nu Iker op en willen ook nog eens Flynn spreken.' Hij had inmiddels een stoel erbij getrokken en nam naast Hester plaats met haar handen in de zijne. Het hoge woord moest er zo snel mogelijk uit. 'Ik reis zo naar Tyrosh toe om met Celine te spreken.'

Hester was zo diep in haar slaap dat ze pas merkte dat er iemand was toen ze haar naam hoorde en vervolgens de kus op haar wang voelde. Ze glimlachte al breeduit voor ze haar ogen geopend had en gezien had dat het Chaol was. Met een kreun rekte ze zichzelf uit en keek toen verrast rond. 'Hoe laat is het? Ik moet nog terug naar-' Hester fronste toen ze de ogen van Chaol ontmoette. Er was iets aan de hand. De vergadering? Indra had haar vast niet wakker laten maken, realiseerde ze geërgerd. Maar die ergernis verdween al snel terwijl haar vriend verder sprak. Ze had geschokt een hand voor haar mond geslagen en kneep flink in de hand van Chaol. Ze had haar goede vriendin met een gerust hart uitgezwaaid toen ze richting het dorp was gereden. Ze dacht dat het voor iedereen goed zou zijn. Er hing zo veel spanning rondom het gezin van Flynn en Guila en nu met de zwangerschap- 'Niet alleen Guila en Matheo,' legde ze ontzet uit. Ze had het nieuws voor zichzelf gehouden omdat het paar die aankondiging zelf mochten maken wanneer ze er klaar voor waren. Maar het veranderde nu Guila vast gehouden werd. Als het te lang duurde, zou ze hulp nodig moeten krijgen. Hester had er op vertrouwd dat Guila bij de kundige tantes van Flynn zou zijn terwijl ze door de volgende fases van haar zwangerschap ging en dat ze er genoeg rust zou vinden. Met Matheo waren er al zo veel problemen bij gekomen, simpelweg omdat ze zich zo veel zorgen om Flynn had gemaakt die op missie was geweest. Hester had als gevolg een voorstel ingediend bij Indra dat soldaten met zwangere partners vrijgesteld moesten kunnen worden als er nieuwe missies begonnen. Haar gedachten waren zo erg bezig met Guila en de zwangerschap en of ze hulp zou kunnen sturen dat ze niet meteen door had wat Chaol haar als laatste vertelde. 'Tyrosh?' vroeg ze verward. Hester had Chaol's hand laten gaan in haar verontwaardiging. 'Wat- wat heeft de landvrouwe hier mee te maken?'

Het speet Chaol dat hij zijn vriendin zo uit haar slaap had moeten wekken. 'Het is nog vroeg in de middag, maar-' Hij keek verrukt naar haar glimlach en moest zich inhouden om haar niet te kussen van liefde. Hester voelde echter altijd meteen aan als er iets aan de hand was en ze kon Chaol dan ook lezen als geen ander. 'Niet alleen-' Plots viel het muntje. Guila die steeds bij Hester was langs gekomen, Flynn die de laatste dagen gespannener was dan normaal... 'Bij de Goden, Hester.' Hij wreef vermoeid langs zijn voorhoofd. De Quandaïers hadden dus én Flynns zoon én zijn ongeboren kind. En Hester die normaliter de zorg zou leveren... 'Misschien moet jij ook met Flynn praten,' verzuchtte hij. 'Hij kan dat denk ik nu wel gebruiken.' Bij haar volgende vragen liet hij zijn hoofd hangen. 'De landvrouwe heeft hier alles mee te maken,' verzuchtte Chaol met een diepe frons. 'Sinds ze zaken is gaan doen met Rohan en vervolgens de prins en prinses het land in heeft gekregen. Zij is de enige die tot nu dan toe succesvol heeft onderhandeld met de Quandaïers en we zullen haar hulp dus nodig gaan hebben om de familie van Flynn veilig te stellen.' Hij had zijn hand op haar wang gelegd en keek haar serieus aan. 'Ik wil nog voor de avond vertrekken.'

Hester knikte langzaam en met spijt. Ze had Flynn al enkele dagen eerder gerust moeten stellen dat alles goed zou gaan als Guila lang bij zijn familie zou zijn. Ze had hem beloofd direct naar de boerderij te reizen als de bevalling er aan zat te komen. Maar dat had allemaal nog zo onwaarschijnlijk geleken. Guila wist pas net dat ze zwanger was en het zou nog manen duren voor ze zich zorgen moesten maken om de bevalling. Maar nu- 'Ik zal met hem praten.' Ze kon zich voorstellen dat de Kapitein nu erg veel moeite zou hebben zichzelf in de hand te houden. Het deed haar denken aan de gesprekken die ze al regelmatig hadden gehad over zijn toestand. Ze had hem al vaker advies gegeven om zijn hoofd op orde te houden, of om de verschrikkelijke beelden uit zijn herinneringen te kunnen verdragen als ze weer eens naar boven kwamen. Het waren vergelijkbare tips die ze ook met Chaol had gedeeld. Ze bekeek haar vriend nu met een nieuwe zorg en gleed met haar hand langs zijn arm. Hij had niet per se fel gereageerd op de aanwezigheid van prins Iker, maar als de Quandaïers genoemd werden stond hij altijd nog zo gespannen. Het kostte haar moeite te luisteren naar zijn uitleg zonder het plan direct van de tafel te schuiven. Dat was niet haar taak. 'Denk je dat ze deze keer wel zal luisteren?' vroeg ze zacht. Ze wist de details niet van de vorige missie en Chaol had maar zo weinig gezegd over zijn gesprek met de Landvrouwe dat ze niet wist of er nu een kans was dat hij op haar in kon praten. Maar ze wist ook dat haar vriend, deze bedachtzame en vriendelijke man, Flynn en Guila zou helpen hoe hij ook maar kon. Zeker nu hem die kans werd gegeven en hij dit niet gedwongen hoefde te doen. Hester merkte dat haar lip was begonnen te trillen en gefrustreerd beet ze er op. Het maakte de onrust die ze voelde niet beter. En ze hadden haast. Ze stond dus maar op en wreef vlug langs haar natte wangen. 'Ik- eh- zal zo eerst langs Flynn gaan en Indra, maar- maar laat me je helpen in te pakken. Je spullen liggen hier overal.' Hester had al zijn tas gepakt en zocht in haar bevoorrading naar een maaltijd en een kruik met vers water.

Chaol knikte dankbaar. 'Het zou enorm fijn zijn als je met hem kan praten. Hij-' Hij werd rood als hij dacht aan zijn uitbarsting. 'Ik ging tekeer tegen die Quandaïse prins en Flynn moest mij weg trekken. Zijn familie is in gevaar en- en hij moest míj tot bedaren krijgen?' Hij had zich niet zo mogen laten gaan. Daarom hoopte hij ook dat Hester hem misschien kon opvangen, beter dan dat hij dat ooit zou kunnen doen. Chaol haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet,' zei hij en hij meende het. Hij dacht altijd dat hij zo door Celine heen kon kijken, maar sinds zijn ontvoering van Quandaï dacht hij haar soms niet eens meer te herkennen. Daarom was hun ontmoeting ook zo pijnlijk geweest. Chaol zag de tranen ondertussen bij Hester met een zwaar hart aan. Voordat ze ook maar verder aan het werk kon, pakte hij haar dan ook vast en sloeg hij stevig zijn armen om haar heen. Hij zou haar missen. 'Ik hou van je,' murmelde hij in haar oor. 'Heel veel. En ik zorg dat ik snel weer terug ben.'

Het speet Hester alleen maar meer dat niemand het nodig had gevonden haar te wekken voor de vergadering. Dan had ze het nieuws direct mee kunnen krijgen en had ze haar partner kunnen steunen, zowel als haar goede vrienden. Goden nog aan toe, Indra zou gepikeerd zijn en Robyn al helemaal. Misschien kon ze hen ook nog wel onderscheppen voor alle plannen in gang werden gezet. Ze wilde juist verder gaan met het inpakken, toen ze de armen van Chaol om zich heen voelde. Het was een nodig gebaar. Het liet haar voor even stil het moment in zich op nemen. Met gesloten ogen liet ze haar hoofd tegen zijn schouder leunen en had ze haar handen op zijn rug gelegd. Ze was Chaol zo dankbaar voor alles dat hij haar gaf. Zijn vriendschap en zijn liefde, zijn tederheid en steun. Er zaten ook moeilijkere momenten tussen, natuurlijk, maar dat hoorde ook zo. En ze hoefde geen enkele moeite te doen om deze man lief te hebben. 'Ik houd ook van jou, Chaol.' Hester had hem los gelaten om haar handen langs zijn gezicht te leggen en hem zo aan te kijken. 'En ik ben zo trots op je.' Ze glimlachte op naar haar partner. Hij had net al met schaamte over zijn uitbarsting gesproken en had twijfels of hij de Landvrouwe wel aan het luisteren kon krijgen. Ze wilde niet dat hij zichzelf voor wat dan ook de schuld zou geven of dat het falen hem zwaar zou komen te vallen. Zacht kuste Hester Chaol voor ze hem toch echt los moest laten. Ze streek nog kort langs zijn grijzende baard. 'Wees voorzichtig.'

Chaol had zijn vriendin stevig in zijn armen en liet zijn wang rusten op de donkere haren van Hester. Hij had veel meer gevonden bij Hester dan dat hij ooit in zijn leven had verdiend. Hij wist niet dat er nog mensen in dit land bestonden die zo puur goed en lief en prachtig en kundig waren als de geneesvrouwe. Chaol had enkel kunnen hopen dat hij dat veel eerder had in zien dan dat hij in werkelijkheid had gedaan. Maar toen hij eenmaal zijn liefde voor de vrouw had ingezien, was hij niet van plan ooit nog terug te gaan. Na hun omhelzing vleide Hester haar handen op zijn wangen en keek hij haar vol liefde aan. Dat ze met zoveel overtuiging uit sprak dat ze trots op hem was en dat ze van hem hield, zelfs na zijn woorden van net... Bij de Goden. Woorden konden niet uitdrukken hoe veel hij gaf om de vrouw tegenover hem, dus boog hij zich ook naar haar toe en kuste hij haar vol tederheid en passie. 'Ik zal voorzichtig zijn,' beloofde hij haar, nadat hij nog een laatste keer langs haar wang had gestreken en haar een laatste kus gaf. Vervolgens liet hij haar los, vulde hij zijn tas en verliet hij de tent met nog een laatste blik op zijn geliefde.