De Tent van Robyn

-

Syd was eerder op de middag al aangekomen in het kamp met de delegatie geleid door Generaal Morton. Het had vreemd gevoeld terug te zijn. Hoewel ze hier en daar een vriendelijk knik kreeg, had ze echter haar collega's snel afgewimpeld om richting de uithoek van het kamp te gaan waar de tent stond die ze voor haar en Robyn had gevonden. Daar aangekomen was ze verrast geweest te zien dat Robyn er niet was. Ze moest zichzelf er echter aan herinneren dat haar vriendin vanzelfsprekend niet meer aan haar bed gekluisterd zou zitten. Sterker nog, ze kon wel raden dat ze vast ergens aan het oefenen was met haar zwaard of boog. Ze besloot nog niet direct op zoek te gaan, maar haar spullen weg te leggen en rond te kijken in de tent. Ze was nu al enkele weken weg op de missie en het was duidelijk dat Robyn de plek haar eigen had gemaakt. Het speet Syd ergens te zien hoe er zo geleefd was in de tent en dat ze dat gemist had. Hoe druk ze misschien ook geweest was in Tyrosh, ze had Robyn steeds gemist. Het voelde dan ook erg dubbel om hier te staan en te wachten. Ze was niet snel ongeduldig, maar ze hoopte wel degelijk dat Robyn snel terug zou zijn.

Robyn kwam stijf van de adrenaline op haar paard aan bij haar tent. Robyn had als een bezetene naar Indra gereden, om haar te waarschuwen dat de verdomde Quandaïse prins zich bij Flynns huis bevond. Uiteraard had ze toen de Generaal door het kamp heen gevolgd, in de hoop dat ze bij de confrontatie kon zijn. Tussen neus en lippen door tijdens de hysterie rondom de prins had Flynn haar nog kunnen vertellen dat Syd mee was gereisd naar het kamp toe en dat ze vast stond te wachten bij hun tent. Robyn had het echter niet als reden gevonden om weggestuurd te worden, maar Indra had de deur voor haar neus dichtgetrokken. Ze had dan ook geen andere keuze gehad om rechtsomkeert te maken en naar Syd toe te reizen. Natuurlijk wilde ze haar vriendin graag zien, maar- de verdomde prins had zo dichtbij gestaan! Ze had zo een pijl tussen zijn ogen kunnen mikken! Eenmaal bij de tent had ze door haar trillende handen moeite om haar paard vast te binden. Met een zucht trok ze ook de boog van haar rug af en wreef ze gepijnigd langs haar verstijfde schouders. Het deed haar slecht om zo weggestuurd te worden van belangrijke gebeurtenissen. Wat nou als Iker op dit moment haar neefje iets aan deed? Eenmaal binnen kostte het door haar afwezige gedachten ook even voordat ze Syd zag. Zonder iets te zeggen kroop ze in de armen van de vrouw en hield ze haar stevig tegen haar aan.

Syd stopte uiteindelijk het rondneuzen om op één van de stoelen plaats te nemen. Net toen ze besloten had om dan toch maar het kamp in te gaan om naar haar te zoeken, hoorde ze een paard aan komen rijden. Normaal was ze niet zo terughoudend of besluiteloos, maar ze was enigszins nerveus. Zij en Robyn hadden geen contact gehad in die lange weken. Ze had veel twijfels gehad die ze, omdat ze alleen in Tyrosh was geweest, soms te ver had laten ontwikkelen voor ze ze uit haar hoofd had gezet. Onrustig klemde ze haar handen achter op haar rug samen en wachtte zo de binnenkomst van haar vriendin af. Pas toen haar ogen die van haar partner vonden, verdween de spanning. Ze greep Robyn fors vast en sloot haar ogen terwijl ze alles aan de andere vrouw in zich op nam. Haar ademhaling, haar geur, de zachtheid van haar lichaam ook al prikte het uniform tegen het hare. Syd liet een lange stilte vergaan voor ze haar handen rond het gezicht van haar vriendin legde en haar met een glimlach aan keek. 'Hallo, Rob,' verzuchtte ze. 'Verrassing,' voegde ze er met een kleine lach aan toe. Haar ogen schoten echter naar de lippen van Robyn en voor ze iets terug kon zeggen, kuste Syd haar al gepassioneerd.

Het was alsof alles weer op zijn plaats viel. Zo voelde Robyn zich in de armen van haar partner. Het had haar al die manen geleden gespeten dat ze niet samen deze tent konden delen en de nieuwigheid hun eigen konden maken, maar nu was Syd gelukkig weer terug. Ze had haar vriendin namelijk zoveel te vertellen! En ze wilde ook alle verhalen van Syd horen! Ze wilde net haar mond openen om het laatste nieuws te vertellen, toen ze al Syds lippen voelde. Robyn werd echter volledig meegenomen in de passie die achter de kus van Syd zat. Als vanzelf wikkelde Robyn haar armen om de smalle taille van haar vriendin heen en trok haar zo dichter naar haar toe. Bij de Goden, wat had ze haar vriendin gemist! De kippenvel van wat ze eerder had aanschouwd stond echter nog op haar armen en afgeleid brak ze uiteindelijk maar de kus af. 'Syd,' verzuchtte ze, terwijl ze haar vriendin dicht tegen haar aan hield, 'prins Iker is hier in het kamp. Bij Flynn. Op zijn verdomde stalzolder!'

Syd had erg de warmte van haar vriendin gemist in Tyrosh. Het was een dubbel gevoel geweest. Ze had namelijk in de Noordelijke hoofdstad ook erg het gevoel gehad dat ze op haar plek was. Het werk dat ze daar deed had goed gevoeld. Ondanks dat Saul het misschien niet toe zou geven had het netwerk een goede samenwerking gehad met het gezelschap dat het leger had gestuurd. Sterker nog, Syd dacht dat zij goed met hem had kunnen werken. De dubbelrol van handelaar en soldate had haar beter gepast dan de positie die ze in het kamp hield. En ze zag er tegen op dat met Robyn te delen. Ze had namelijk nog niet besloten wat het precies zou betekenen. Syd nam haar tijd om de kus te laten duren, maar merkte uiteindelijk dat haar vriendin deze verbrak. Bezorgd keek ze Robyn aan. 'Wat?' vroeg ze verbaasd en liet haar direct los. 'Wat doet hij hier? Wacht- Weet je broer dit? Heeft Guila hulp nodig?' Ze zou de uitrusting die ze eerder af gedaan had al weer aangetrokken hebben als ze niet de houding van Robyn had gemerkt. Ze leek onrustig, maar stond niet op het punt om zich terug naar het andere uiteinde van het kamp te haasten. 'De generaal weet dit?' vroeg ze vervolgens, ditmaal met een kritische ondertoon. Syd was ook niet immuun geweest voor de kritiek die Saul veelvuldig had geuit op het kamp.

Robyn stond meteen weer strak van de adrenaline. De komst van die verdomde prins was het meest spannende wat het kamp was overkomen in de laatste, wat zou het zijn, manen? En- en hoeveel mensen zouden er nu wel naar hem op zoek zijn? Bij de Goden- 'Hij zat verstopt op de zolder, omdat Guila hem hielp, Syd! Die- die- En Flynn vond hem dus op de zolder, nadat Guila tegen hem had gelogen! En Syd! Besef je dat die man in huis heeft verbleven waar Matheo ook was! Wie weet wat hij Matheo allemaal wel heeft wijsgemaakt! Of had kunnen aan doen!' Robyn was druk heen en weer aan het banjeren door de tent heen, terwijl ze nerveus en vol energie haar handen over elkaar heen wreef. 'Ik had een pijl op zijn voorhoofd gericht, maar Guila kwam er weer eens tussen. En Flynn wilde dat Indra het zou afhandelen, dus ik ben meteen op mijn paard gesprongen en heb haar gehaald!' Ze had in tijden niet meer zo hard gereden als dat ze had gedaan richting de Generaal. 'En nu zijn ze bij Flynn thuis aan het praten. Maar ik durf te wedden dat Indra hem niet zomaar laat gaan! Eerst maar eens de waarheid uit die prins halen.' Ze had haar armen over elkaar heen geslagen, maar kon nog steeds niet stil blijven staan. 'Indra zal wel weten wat we met hem moeten doen. We kunnen hem in elk geval niet zomaar laten gaan.'

Syd probeerde het verhaal van Robyn goed te volgen, maar ze praatte zo snel en sprong van de hak op de tak dat ze er niet veel van mee kreeg. 'Robyn-' poogde ze nog om haar vriendin wat kalmer te laten spreken, maar ze kwam er amper tussen. Met een overrompelde blik volgde ze de andere vrouw met haar ogen terwijl ze heen en weer liep. De zolder? Een pijl op de prins gericht? Ze was zelf maar gaan zitten om te bevatten wat de situatie was en wreef bedenkelijk langs haar hals. 'Guila heeft enkel met goede woorden over de prins gesproken. Denk je echt dat hij een gevaar voor haar of Matheo was?' vroeg ze voorzichtig, maar met een twijfel in haar stem. Ze had haar ex wel eens gevraagd om de man te omschrijven. Het had haar meer grip kunnen geven op hoe men in Quandaï was. Rani had altijd wel haar verhalen, maar het land dat ze ontvlucht had was niet hetgeen waar Guila vast gezeten had. 'Hoort Indra uit te maken of de prins het kamp uit mag?' Syd had tevens haar armen over elkaar geslagen en keek Robyn met een verwarde uitdrukking aan. 'Wat heeft hij gedaan om vast gehouden te worden? Het lijkt mij dat Guila hem toe liet bij haar te blijven.'

Robyn begreep niet eens dat Syd kritisch sprak over hun Generaal. 'Natuurlijk maakt Indra die keuze! Wie doet het anders? Zij weet het beste wat we met de prins moeten doen!' Ze had inmiddels plaats genomen op de rand van het bed en probeerde de strakke knopen in haar veters los te krijgen. Hoezo was Syd plots zo kritisch over hun leider? 'Wat hij heeft gedaan om vast gehouden te worden?' Op dat moment voelde Robyn hoe haar stemming om sloeg en zij juist diegene was die Syd ongelovig aan keek. 'Iker heeft meegeholpen om mijn broer te martelen en te laten sterven in een kerker! Daarna heeft hij opnieuw geprobeerd om Flynn te doden in het Noorden! En Guila, zij- zij speelt misschien wel onder één hoedje met hem! Wie weet hebben ze vaker met elkaar afgesproken en- en-' Ze wist niet wat haar schoonzus allemaal deed, maar ze vertrouwde het in elk geval voor geen meter. 'Ik denk dus dat hij een gevaar is voor Matheo in de zin dat hij hem misschien wel gaat weg halen van Flynn!' Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek Syd scherp aan. 'We kunnen hem niet laten gaan.'

Syd keek met een frons naar Robyn om. 'Hoe kan ze een beslissing zoals dat nou alleen maken? Hebben de andere Kapiteins en Luitenanten ook niet het recht hun mening te laten horen? En de andere soldaten?' Ze had niet echt door gehad dat de gesprekken die ze met Saul had gehad zo haar eigen mening over het kamp hadden beïnvloed. Ze had echter twijfels bij de manier waarop Indra, net zo goed als de regering van Tarth, beslissingen nam zonder het volk of de soldaten te raadplegen. Ze viel echter stil toen ze het humeur van Robyn zag veranderen. Zuchtend leunde ze achterover en liet de woorden maar over zich heen komen. 'Guila zou dat nooit doen, Robyn, dat mag je ondertussen wel eens accepteren.' Soms begreep ze echt niet waarom haar vriendin haar schoonzus als de bron van al het kwaad zag. Het was duidelijk dat zij, maar ook Flynn, fouten hadden gemaakt. Dat betekende niet dat ze daar nu nog verantwoordelijk voor hoefde te worden gehouden. Ze deed haar best haar ergernis te onderdrukken en stond op om haar buidel met spullen leeg te maken. 'En wat als Quandaï dit als een uitnodiging ziet om nog meer manschappen te sturen? Heb je enig idee hoeveel soldaten er al op de loer liggen rond Tyrosh? En bovendien nu al in de stad een ravage aanrichten?' Ook de beelden die ze in de Noordelijke stad had gezien kon ze niet uit haar hoofd zetten. Men had het zwaar en het ergerde haar hoe weinig er aan gedaan werd, door het kamp, door de Kroon, door de Noordelijke Landvrouwe. 'Misschien moet je eens aan de gewone mens denken in plaats van enkel en alleen aan jezelf en jouw geprivilegieerde familie?'

Robyn kreeg hoofdpijn van alle vragen die Syd op haar afvuurde. Wie was zij om Indra te bekritiseren? Na alles wat ze voor hun had gedaan? 'Indra maakt nooit de beslissingen puur alleen. Flynn vertelt altijd hoeveel besprekingen en discussies ze hebben! En hoe iedereen altijd alles mag melden!' Robyn was het eindelijk gelukt om haar laarzen te openen en ruw uit te schoppen. 'Ja, ja, Guila dit, Guila dat. Horende uit de mond van iemand die het bed met haar heeft gedeeld!' Het irriteerde haar nog meer dan Syd zo verdomd rustig en kalm bleef. Hoe kon Syd niet zien dat haar schoonzus altijd aan het begin stond van meer drama en problemen? Van meer gevaren voor Matheo? 'Laat Quandaï maar komen. We zijn voorbereid en we kunnen ze aan, Syd. Dat had jij ook kunnen zien als je niet naar Tyrosh was gegaan en nu denkt dat je het beter weet!' Robyns argumenten werden echter al snel ontkracht, gezien Robyn natuurlijk geen weet had hoe het er in de hoofdstad aan toe ging. Haar laatste opmerking viel echter in het verkeerde keelgat. Ze kon er echter net zo snel een tegenargument tegenaan werpen. 'Ik ben klaar met dit gesprek.'

'Het kamp is misschien voorbereid, maar dat betekent niet dat Quandaï niet de dorpen onderweg met de grond gelijk maakt of als ze aanmeren in Tyrosh daar het leven van iedere inwoner zuur maken! Jij hebt niet gezien hoe erg men daar lijdt onder dit verrotte politieke conflict.' Syd begreep niet dat maar zo weinig mensen in het kamp in zagen dat hun beslissingen zo veel consequenties konden hebben voor de omgeving. Ze poogden te helpen met de missies, maar dat was zo vaak enkel een tijdelijke oplossing, meer niet. Syd had Tyrosh met tegenzin verlaten. De missie was zogenaamd afgerond, maar ze hadden zo weinig bereikt. Hoe konden ze nou contacten onderhouden die er echt toe deden als ze steeds maar een paar weken of manen ergens waren en dan weer vertrokken? Ze was geïrriteerd en dat gepaard met haar vermoeidheid, de vreemdheid om weer in het kamp te zijn en het gedoe met Guila en prins Iker, maakte dat ze dingen zei die ze niet zo bedoeld had. Met spijt keek ze dan ook naar Robyn nadat de woorden over haar familie haar mond verlaten hadden. 'Sorry, Rob, ik- dat was niet juist.' Ze stond op om naar haar vriendin toe te lopen, maar ze twijfelde of ze wel toenadering kon zoeken. Syd kon zich niet herinneren dat ze eerder ruzie hadden gehad. Of tenminste, ze hadden vaak genoeg in de clinch gelegen, maar dat was allemaal geweest vóór ze een relatie hadden gekregen. Twijfelend bleef ze voor de andere vrouw staan. Ze had het weerzien met haar partner heel anders voorgesteld.

'Door Iker te laten gaan, lossen we niets op! Het maakt het enkel erger, omdat ze ons dan gaan beschuldigen van moord, net zoals ze bij die andere twee Quandaïers doen! Nu kunnen we hem in elk geval nog gebruiken om als onderhandelingsmiddel!' Ze zouden Iker kunnen ruilen tegenover de veiligheid van het Noordelijke volk. Dan mocht Quandaï doen met de prins wat ze maar wilden. Robyn hoorde de spijt in Syds woorden, maar ze reageerde nog niet onmiddellijk. Het voelde onwerkelijk dat ze zo stond te discussiëren met haar partner: natuurlijk hadden ze dat veel vaker (en feller) gedaan nog voor hun relatie, maar sinds ze samen waren, waren ze het in principe altijd met elkaar eens geweest. Hoe kon het dan dat hun meningen plots zo ver van elkaar lagen? 'Mijn woorden waren ook niet juist,' gaf Robyn uiteindelijk ook maar schoorvoetend toe. Ze had haar mantel inmiddels ook afgedaan en haar broek omlaag geduwd, zodat ze enkel nog in haar lange blouse stond. De toenadering naar haar vriendin vond ze echter lastig en ze benaderde haar dan ook nog niet. In plaats daarvan kroop ze onder de dekens en legde ze haar armen onder haar hoofd, om zo naar het tentzeil te staren. 'Hoezo ben je plots zo kritisch over Indra?' vroeg ze uiteindelijk maar.

Syd kreeg er maar een akelig gevoel van dat Robyn even goed afstand bleef houden ondanks dat ze haar blijk van spijt beantwoordde met één van haarzelf. Ze keek dan ook met een stalen blik toe hoe ze zich ontdeed van haar kleding en het bed in kroop. Ze bleef enkele tellen ongemakkelijk staan terwijl ze iets van Robyn verwachtte, al wist ze niet precies wat. Het was in ieder geval niet de vraag die haar partner uiteindelijk stelde. 'Het is niet plots,' mompelde ze ontevreden. Syd was net thuis gekomen en Robyn was enkel geïnteresseerd in wat ze vond van de Generaal? Ze was terug naar haar buidel gelopen om deze aan de kant te leggen en begon toen met het eindelijk los maken van haar laarzen en uitrusting. Ze nam haar tijd, maar wist dat ze toch de eerste stap zou moeten maken. Robyn was toch te koppig. Syd liep op blote voeten naar het bed en nam plaats op het voeteneinde. Met een zucht wreef ze de stijfheid uit haar benen en keek na de te lange stilte om naar haar vriendin. 'Hoe gaat het met je zij?' Ze wilde het niet over Indra hebben, of over Guila, Flynn, Matheo, die prins of wie nog meer. Ze was bijna twee manen weg geweest en wilde gewoon genieten van het samenzijn.

Met een naar gevoel in haar buik zat Robyn in bed en keek ze toe hoe Syd aan het voeteneinde plaats nam. 'Als het niet plots is, dan heb je het in elk geval nog nooit zo expliciet bij mij uitgesproken,' wierp Robyn tegen, al werd haar stem alweer een stuk minder fel. Het lukte niet goed meer om lang boos te blijven op haar vriendin: ze had er vast een lange reis op zitten en- en ze hád Syd ook erg gemist de laatste tijd. De tent en vooral hun bed had erg leeg en koud gevoeld zonder de warmte van de andere vrouw. Onbewust wreef ze langs haar zij bij de vraag van haar partner. 'Het gaat beter,' zei ze met een opgeluchte en beginnende glimlach. 'Ik heb weer met de andere soldaten meegetraind en ik kan weer langere stukken lopen en rijden en het lukt me om weer klusjes te doen. Voordat je het dus weet, kan ik ook weer mee op missie!' Ze grijnsde breed, maar die verzwakte door de nog steeds ernstige blik op Syds gezicht. 'Kom je bij mij liggen?' vroeg ze zacht, terwijl ze haar vriendin bijna smekend aan keek.

Syd had van Flynn al gehoord dat Robyn niet meer tegen te houden was, dat ze haar zwaard weer opgepakt had. Het was geen verrassing, maar ze hoopte dat haar partner het niet te erg forceerde. Ze begreep haar onrust echter wel. De tijd dat ze op bed had gelegen naar haar wond was zo traag verlopen. Syd glimlachte om de grijns die het gezicht van Robyn sierde. 'Ik weet zeker dat de Luitenanten op het trainingsveld erg blij waren je weer te zien.' Ze had zelf maar geluk gehad dat in al haar trainingen ze geen leerling had gehad die zo koppig was als Robyn. Hoewel ze dacht genoeg geduld te bezitten, zou ze dat toch ook zeker niet waarderen. Syd keek weg toen ze de vraag van haar vriendin hoorde. Kort bekeek ze de schrale huid van haar handen en wreef ze over de blauwe plekken die zich rond haar knieën hadden gevormd. Langzaam knikte ze, maar bewoog nog niet. Ze kon niet zeggen waarom ze het zo moeilijk vond de afstand tussen hen in te overbruggen. Misschien was het wel beter als ze niet- Syd schudde die gedachte direct uit haar hoofd. Ze draaide zich om en kroop naast Robyn onder de dekens om haar stevig vast te pakken. 'Ik heb je zo gemist.'

Robyn rolde lachend haar ogen bij de woorden van haar vriendin. 'Je moet het ze maar eens vragen, ik geloof dat ze bijna op het punt stonden om van een oefenduel een duel tot de dood te maken. Zo geïrriteerd waren ze nadat ik voor de vijfde keer kwam opdagen, nadat ze mij keer op keer hadden weggestuurd. Maar, Syd, ze hebben het recht niet om training te weigeren aan een soldaat!' Robyn keek vervolgens opgelucht toe hoe Syd ook onder de dekens leek te kruipen. Toen Syd eenmaal naast haar lag, wikkelde ze haar armen om de andere vrouw heen en begroef ze haar gezicht tegen Syds hals aan. 'Ik heb jou ook zo erg gemist,' murmelde ze met een brok in haar keel, terwijl ze haar vriendin maar vast bleef houden. Vervolgens drukte ze haar lippen tegen de zachte huid van haar hals en vervolgens tegen Syds wang en uiteindelijk Syds lippen. 'Het spijt mij voor wat ik net zei. Geen enkele prins of prinses is belangrijker dan dat jij bent.' Ze kuste haar weer en keek haar vervolgens benieuwd aan. 'Je vertelde al het een en ander over Tyrosh. Is het er zo erg?'

Syd moest wel toegeven dat ze met erg veel plezier aan hoorde hoe Robyn weer flink een indruk maakte in het kamp. Ze had het misschien zelf niet helemaal door, of wellicht interpreteerde ze het verkeerd, dat men wel degelijk over haar sprak. Er zat veel geroddel tussen, over de relatie die zij hadden onder meer, maar ook men had ontzag voor haar zelfverzekerdheid. Ze kon het geen lof noemen, maar het was iets. Syd sloot haar ogen tevreden nu de warmte van haar vriendin de koud van de reis liet verdwijnen. Ze ontving de kussen glimlachend terwijl ze met één hand door het lange donkere haar van Robyn gleed. Ze keek haar aan toen ze haar spijtbetuiging uit sprak. 'We waren zo goed in het ruzie hebben dat het me eigenlijk verbaasd dat we nu pas als partners elkaar de schuld van alles wat niet met ons te maken heeft hebben gegeven,' glimlachte ze naar de andere vrouw. Sinds ze een relatie hadden keek ze niet meer met eenzelfde blik terug op de vele malen dat ze elkaar flink uitgescholden hadden of het met een handgemeen op hadden gelost. 'Misschien komt het omdat we al zo lang niet meer met elkaar hebben getraind,' voegde ze er op luchtigere toon aan toe. Haar frons kwam snel weer terug na Robyns vraag. 'Niet overal in de stad, maar de buurten rondom de haven staan op uitbarsten. Maar- maar ze vechten terug. Het is ongelooflijk, Rob, hoe ze er niet met de pakken bij neer zitten daar of zich terugtrekken en zo iedereen voor zich door gaan, maar juist samenkomen. Samen tegen- tegen de adel.' Met een aarzelende blik keek ze haar vriendin aan. Ze hadden het nooit veel over politiek gehad. Ze wist eerlijk gezegd niet goed waar Robyn stond wat betrof de huidige situatie in Tarth, niet als het om meer ging dan alleen de toestand in het kamp.