Gael's Tent

-

Nieuw

Indra was kapot. Ze hadden amper een goede rust gehad sinds ze de kerkers in Telon achter zich hadden gelaten. Ze waren zo snel ze konden, maar tegelijkertijd zo voorzichtig mogelijk, Quandaï uit gereisd. Ondanks dat het een opluchting was Tarth te bereiken, was de toestand van Flynn toen zo kritiek geweest dat ze even nerveus bleef. In Tyrosh hadden ze een geneesheer opgetrommeld om zich om Flynn en de andere bevrijde gevangenen te bekommeren en zij had haar oude leider opgezocht om met hem te overleggen. Indra had veel vragen gehad voor Marcus, maar ook hij had ze niet allemaal kunnen beantwoorden. Echter was ze blij te horen dat hij geen verwijten had. Hij begreep haar loyaliteit aan de luitenant, aan de zoon van zijn eigen goede vriend, en het symbolische karakter van de missie om te laten zien dat Quandaï niet zomaar hun soldaten op kon sluiten. Ze waren het er echter over eens dat het een groot verlies was dat de connecties met het buurland en de plannen om daar een kamp te beginnen nu vergooid waren. Toen ze die ontmoeting onder ogen was gekomen, had ze af moeten reizen naar de boerderij van Flynn's familie waar haar een andere ongemakkelijke situatie stond te wachten. De familie van haar vriend was dankbaar, maar het was een dankbaarheid die overschaduwt werd door de slechte gezondheid van Flynn. Ze waren laat die avond aangekomen en hoe graag Indra ook de gastvrijheid van de familie Rabbion-Barnes had aangenomen wilde ze nog doorreizen naar het kamp, ook al betekende dat dat ze midden in de nacht aan zou komen. Ze had een enkeling achtergelaten om de familie bij te staan, maar was met de rest van haar soldaten verder gegaan. Nu had Indra eindelijk het kamp bereikt na al die weken. Ze rondde haar taken zo snel ze kon af en zorgde dat ieder zijn plek had voor ze zelf richting de tent van Gael ging. Het voelde vreemd te weten dat ze haar vriendin daar rustig in slaap zou vinden. Alsof die hele missie niet eens gebeurd was. Met een bonkend hart stapte ze de tent in en zag de herkenbare vorm van Gael's lichaam. Langzaam, overmand nu door de vermoeidheid, trapte ze haar laarzen uit en ontdeed ze zich van haar zware uniform en bewapening. Toen ze ontdaan was van alle last liep ze op haar tenen naar het bed toe en kroop voorzichtig in het warme bed. 'Gael,' fluisterde ze zacht terwijl ze het vredige gezicht van de vrouw bekeek.

Gael had die avond al snel de slaap gevonden in haar eigen bed. Ze had even voor de tent van Indra gestaan - zoals vele avonden - maar had besloten om haar eigen dekens op te zoeken. Ze wilde niet dat ze in de ochtend gewekt zou worden doordat er een bespreking in de tent gehouden zou worden. Die ene keer dat dat gebeurd was, was al pijnlijk genoeg geweest. Het gemis naar haar vriendin was nog net zo groot als de dag dat ze vertrokken was, al was het niet groter. Vooral de onzekerheid knaagde aan haar en dat gevoel deelde ze met veel mensen uit het kamp. Zij was namelijk echt niet de enige partner die in het kamp was achtergebleven, naast ook vele kinderen, broers en zusters en ouders. Ondanks dat de kinderen (één van) hun ouders vaker moest missen door missies voelde dit anders aan. Het maakte haar zelf ook onrustiger, maar ook roekelozer: zo was ze enkele dagen geleden flink door haar rug gegaan door het tillen van één van haar leerlingen en had ze ook nog een ongeluk bij haar eigen training gehad. Ze was alle dagen zo moe naar bed gegaan, dat ze nu ook niet besefte dat iemand haar tent binnen was geslopen. Pas toen ze een koud lichaam naast haar voelde en vervolgens een warme adem in haar oor schoot ze plots omhoog en keek ze geschrokken naar de persoon in haar bed. Die schrik werd enkel groter toen ze die persoon ook nog eens herkende. ‘I-Indra,’ stamelde ze, waarna ze een hand voor haar mond sloeg en vervolgens zich tegen de vrouw naast haar vleidde. ‘Als dit een droom is, dan wil ik nooit meer wakker worden.’ Een lach ontglipte haar lippen en teder kuste ze haar vriendin.

Indra zag ook geschrokken toe dat Gael overeind kwam toen ze haar stem had gehoord. Geruststellend legde ze een hand op de arm van haar vriendin en zag toen tevreden toe dat ze weer bij haar kwam liggen. Ze wond haar beiden armen stevig om Gael heen en hield haar zo dicht tegen zich aan terwijl ze haar gezicht in de weelderige krullen verborg. Indra had niet vaak iemand zo moeten missen. Tijdens de missie was er genoeg afleiding geweest met het plannen van het vrij breken van Flynn en vervolgens was er zo veel spanning geweest dat ze niet aan iets anders had kunnen denken. Maar soms als ze dan op de wacht zat gingen haar gedachten altijd uit naar Gael en wat ze aan het doen was. Bovendien was iedere dag sinds ze de grens over hadden gestoken zenuwslopend traag gegaan. Nu hoefde ze tenminste niet meer te wachten. 'Het is geen droom,' mompelde ze waarna ze Gael met even veel liefde terug kuste. 'Gael,' herhaalde ze haar naam nog eens en glimlachte zwak. De uitputting begon haar nu bij de keel te grijpen. Eerder had ze het wel naar haar achterhoofd kunnen dwingen, maar nu voelde ze hoe zwaar haar hele lichaam aan voelde, dat haar hoofd vol met gedachten zat, met problemen, met de aanblik van Flynn. Zwijgend keek ze haar partner aan en probeerde uit het zo bekende gezicht kalmte te halen. 'Ik heb je zo gemist,' fluisterde ze met een beknepen stem. Indra kon amper geloven dat ze zo op breken stond, dat de emoties over leken te lopen.

Gael was weer in de warme dekens gaan liggen en hield zo haar vriendin stevig vast. Ze kon nog steeds niet geloven dat Indra werkelijk bij haar was, dat ze veilig was na die verschrikkelijke reis. Tijdens haar afwezigheid had ze afleiding proberen te zoeken, maar die was zeker niet altijd aanwezig. Dan zat ze starend naar het kampvuur aan haar geliefde te denken en hoorde ze de verhalen over haar aan van haar kampgenoten. Nu keek ze haar vriendin ook aan en streek ze traag en teder door haar donkere haren heen. Zo zag ze ook de verandering in expressie in Indra's gezicht en voelde ze hoe die emotionele, gebroken uitdrukking haar diep raakte. 'Je hoeft mij niet meer te missen,' stelde ze haar vriendin zachtjes gerust, waarna ze haar een kus gaf en ze vervolgens zorgvuldig ervoor zorgde dat Indra net zo ingestopt in de dekens zat als dat zij was. 'En ik jou ook niet meer.' Gael merkte dat er ook een brok in haar keel zat, niet alleen door de terugkomst van haar vriendin, maar ook door hoe vermoeid en afgepeigerd ze eruit zag. Ze wilde dus dat haar vriendin zich nu veilig, verzorgd en geliefd voelde. Dat zou ze vast nodig hebben om al dat wat er gebeurd was te verwerken. Ze nestelde zich weer tegen haar vriendin aan en nam haar met haar beide armen vast en verwikkelde zo ook hun benen. 'Ben je ongedeerd?' vroeg ze zacht. Het waren vragen die niet konden wachten. 'En Flynn en de anderen?'

Indra knikte langzaam omdat de woorden allang niet meer zo makkelijk uit haar mond kwamen. Ze had niets opgelopen ook al was de terugreis niet vanzelf gegaan. De grens over gaan was bijvoorbeeld een ware hel geweest omdat de wacht daar plots zoveel versterkt was. Ze hadden gemakkelijk iemand kunnen verliezen die nacht, maar op de een of andere manier waren ze allen in Tarth geraakt. De volgende vraag van Gael kon ze ook niet beantwoorden. Zwijgend kroop ze dichter tegen Gael. Het voelde alsof ze de afgelopen manen sinds Flynn's besluit om naar Quandaï te gaan en haar instemming flink was getest als vriend, als legerleider, als persoon. Ze had zo veel beslissingen moeten maken over het lot van anderen, maar wat haar nog het meest raakte was wat er met haar trouwe vriend was gebeurd. Indra had toe moeten zien hoe hij door Quandaï richting zijn thuis gesleurd werd, met maar de vraag of hij dat überhaupt zou redden. Maar het zou Flynn niet zijn als hij zich er niet op de een of andere manier doorheen vocht. Echter wist Indra net zo goed dat Flynn nog nooit zoiets ernstig mee had gemaakt, noch fysiek, noch mentaal. 'We hebben het allemaal gered. Er waren andere gevangenen uit Tarth. Zo veel gevangenen. Mannen en vrouwen gestuurd door de huidige en vorige regeringen om relaties te bevorderen. En Flynn-' Ze fluisterde haar laatste woorden en keek Gael aan. 'Het had nooit zo ver moeten komen. We waren al zo laat, bijna te laat.'

Gael luisterde ademloos naar de woorden van haar vriendin over hun vrienden en specifiek over Flynn. De berichten waren al niet goed geweest en dat was dan nu ook bevestigd. De woorden van Indra klonken echter wel alsof ze zichzelf de schuld gaf dat het zo ver was gekomen en dat verontrustte Gael. Het was Indra's schuld niet. 'Dat is waar je op moet focussen: jullie hebben het allemaal gered. Flynn ook. Jullie waren op tijd, lief.' Ze drukte zachte kussen op Indra's lippen, meer als geruststelling dan als liefkozing, en streek vervolgens met haar vingers langs Indra's wang. 'Je hebt slaap nodig,' murmelde ze zacht. 'Dan praten we morgen verder en kan je alles vertellen. Dan maak ik een uitgebreid ontbijt voor je en laat ik een warm bad vullen.' Ze bleef haar vriendin strelen, in de hoop dat ze in slaap zou vallen. Zelf wist ze dat ze niet zo makkelijk de slaap zou vatten, ondanks dat ze zo gerustgesteld was geworden dat haar vriendin weer terug was. De gebroken houding van haar vriendin deed haar veel te veel.

Nieuw

Iker lag met zijn rug op het houten bedframe dat in de hoek van de akelig lege tent stond. Hij had een arm onder zijn hoofd gelegd om tenminste nog iet wat comfortabel te zijn en staarde met een vermoeide blik naar het tentdoek. Hoewel hij zichzelf niet in een cel bevond, was het duidelijk dat zijn comfort geen prioriteit was. De tent waar hij nu al een paar dagen in werd gehouden lag aan de rand van het kamp. Tenminste, daar leek het op de enkele keren dat hij door een wachter naar buiten werd gebracht als hij zijn benen wilde strekken en zichzelf moest ontlasten. Misschien dacht de Generaal zo pottenkijkers te voorkomen. Of wellicht had ze hem zelf het liefst buiten zicht. Hij had gedacht dat ze met hem zou spreken om tot een besluit te komen, maar tot zijn eigen ergernis had hij met nog niemand gesproken sinds hij het huis van Guila uit gesleurd was. Waarom hielden ze hem hier als ze zijn informatie niet wilden? Of beter gezegd: waarom riskeerden ze het hem hier zo lang te houden dat zijn Moeder wel achter zijn gevangenschap moest komen? Waren ze werkelijk zo naïef te denken dat ze zich uit een conflict konden praten met zijn Moederland? Iker merkte dat zijn gedachten afdwaalden en zijn ogen zwaar werden. Hij schoot echter direct overeind toen hij dat merkte. De slaap had hem de afgelopen nachten geen rust gebracht. Enkel verontrustende beelden. Met een zucht sloeg hij zijn benen over de rand van het bed en wreef langs zijn verwarde haren. Om zijn zorgen en slaap tegen te gaan, poogde hij Isaia voor zich te beelden. Haar ogen. Haar lippen. Haar alles.

Met zware ogen was Guila op weg naar de tent waar Iker gehouden werd. De laatste dagen waren zowel pijnlijk als doodvermoeiend geweest. Flynn sprak nauwelijks meer tegen haar en de slaap kon ze al sinds de onthulling van Iker niet meer vinden. Keer op keer zag ze mannen en vrouwen met die bekende kleuren van Quandaï het kamp binnen dringen. Ze had het benoemd aan Flynn, al meteen na de eerste nacht, maar hij had er niets van moeten weten. Het was niet veel anders dan met al het andere wat ze tegen hem sprak: alleen met zaken over Matheo kon ze nog een sprankje aandacht van hem trekken. Haar zoon had echter geen enkel beetje aandacht tekort, want Flynn was constant thuis en was bijna elke seconde met zijn zoon in de weer. Guila zette puur het eten op tafel. Die behandeling van haar echtgenoot deed haar pijn, maar tegelijkertijd wist ze ook hoeveel pijn ze hem had gedaan door zo recht in zijn gezicht te liegen. De onzekerheid over Ikers lot hielp daar niet aan mee. Gelukkig had ze uitgevonden waar ze de prins hielden en was ze dan ook op weg naar de man. Met paar simpele woorden had ze de wachters al overtuigd om haar binnen te laten - alsof ze haar ook maar konden weigeren! - en zo stopte ze de simpele, smalle tent in. Daar zag ze de prins gelukkig al snel zitten. 'Iker,' verzuchtte Guila opgelucht, terwijl ze de tentflap achter haar sloot en op Iker af stapte. Gelukkig was hij wakker en zag hij er niet toegetakeld uit. Dat betekende dan in elk geval dat Robyn zich niet had uitgeleefd op de prins. Ze drukte een kus op zijn wang en pakte vervolgens zijn handen vast. 'Bij de Goden, wat voel je koud! Ik heb extra dekens en eten mee genomen.' Onderzoekend keek ze de man, die ze de laatste tijd weer zo goed had leren kennen, aan. 'Je ziet er moe uit. Behandelen ze je wel goed?'

Iker's gedachten aan zijn vrouw konden hem maar kort plezier bieden. Hij was nog geen steek wijzer geworden over waar ze was, wat ze deed en waarom ze weg was gegaan sinds zijn vertrek uit Tyrosh. Hij had gepoogd één van zijn wachters over de kustdorpen te vragen. Misschien, als hij de weg wist, kon hij daar heen vluchten. Hij kon het zich niet voorstellen dat de Generaal en haar trouwe gevolg zo ver zouden gaan dat ze hem de zee over zouden volgen. Achteraf gezien had hij wellicht eerlijk moeten zijn tegen Guila. Zij had hem waarschijnlijk op weg kunnen helpen naar de Zomereilanden. Nu zat hij verdomme hier met enkel zichzelf en zijn gedachten. Zuchtend keek hij op toen hij iemand bij de tent hoorde. Ze brachten misschien eindelijk zijn lunch eens op tijd. Het verbaasde hem echter niet Guila te zien. Natuurlijk had ze hem gevonden. 'Guila,' begroette Iker haar kort en glimlachte zwak naar haar. 'Guila, je hoort hier niet te zijn,' begon Iker terwijl hij op stond en kort naar de dekens en het eten keek. Het was een welkom geschenk. Goden nog aan toe, wat haatte hij het voedsel dat ze hem voorschotelden en hij was ook zeker niet gewend aan de koud. Het was bovendien een opluchting haar te zien. Hij wist niet hoe haar echtgenoot zijn ongenoegen af zou kunnen reageren op zijn vrouw. 'Weet iemand dat je hier bent?' Hij trok vragend een wenkbrauw naar haar op. Ze was wel erg makkelijk binnen gekomen. Dat gaf maar weer aan dat hij nou ook weer niet zó streng werd bewaakt. Niemand had hem tot nu toe verteld van de regels waaronder hij vast zat. Hij kwam er maar met de dag achter wat hij wel en niet mocht.

Guila had één van haar dekens uit de mand gehaald en spreidde deze over de schouders heen van de Quandaïer. Niemand zou er iets mee opschieten als Iker hier koud en honger zou leiden. En, bij de Goden, het kamp stond toch boven het barbaarse gedrag wat Quandaï en zelfs Celine hadden laten zien! 'Dat weet ik,' zei ze zacht en met een zwakke glimlach. Natuurlijk hoorde ze niet bij Iker te zijn en Flynn zou er hoogstwaarschijnlijk snel achter komen, maar... ze kon het niet opbrengen om in hetzelfde kamp te verblijven en niet eens een poging te doen om Iker op te zoeken. Wat voor vriendin was ze dan? Ze zuchtte zacht en haalde haar schouders op. 'Ik hoor in de school te zijn en de wachters hebben mij gezien. Ik weet niet of Flynn iemand heeft gevraagd om mij te volgen, maar... Ze komen er vast snel genoeg achter. Maar-' Ze hief alvast verontschuldigend haar handen op. 'Maar ik neem natuurlijk alle schuld op mij. Jij kan er namelijk niets aan doen dat ik je op zoek.' Ze had inmiddels plaats genomen op de rand van het wankele bed en gebaarde dat Iker naast haar plaats kon nemen. Het bed liet haar meteen haar verschrikkelijke dromen herinneren, waarvan de komst van de Quandaïers haar nog niet eens het meest had laten schrikken. 'Hebben ze iets los gelaten over wat ze met jou van plan zijn?' vroeg ze voorzichtig. Flynn vertelde haar natuurlijk niets meer en ook Indra was niet bepaald loslippig. 'Iker, ik heb voor je gebeden. Elke avond. Het zal vast allemaal goed komen...' Ze keek kort op naar de tentflap en boog vervolgens wat dichter naar de andere man toe. 'Ik heb namelijk sinds jouw gevangenschap boodschappen van de Goden.'

'Ik maak me geen zorgen om mijzelf, Guila.' Iker keek de vrouw voor hem met een bezorgde blik aan. Hij had wel ergere behandelingen meegemaakt. Vooral door zijn eigen landgenoten. Daar was een koude tent en onsmakelijk eten niets bij. Het was het risico dat zij liep waar hij zich zorgen om maakte. Ze had zich in een benarde situatie gewerkt, door hem. Het had niet zo ver moeten komen. Maar nu zaten ze hier. Iker nam dan ook maar plaats naast Guila. Hij schudde zijn hoofd met een zucht en greep uit gewoonte naar zijn oorlel. Hij was vergeten dat hij het sieraad uit had gedaan om niet herkend te worden onderweg. Zijn spullen had hij ook nog niet gekregen sinds hij in deze tent zat. 'Weet jij wat je echtgenoot met mij van plan is?' vroeg hij op zijn beurt. Iker wreef maar aan zijn naakte oorlel om iets met zijn hand te doen, maar stopte toen hij de prinses haar zin af hoorde maken. 'Boodschappen?' herhaalde Iker aarzelend. Hij herinnerde zich nog wel hun gesprekken over de Oude Goden. Ze hadden het er wel eens over gehad dat ze soms dachten te voelen dat ze door iets gestuurd werden, dat hun instincten niet van henzelf kwamen. Bedoelde ze dat? Iker had de deken van Guila strakker om zijn schouders getrokken en keek haar zo afwachtend aan.

Guila pakte de andere deken uit haar mand en legde deze over haar schoot heen. Het was guur in de tent en het leek alsof er tocht binnen kwam, wat de temperatuur nog meer omlaag trok. Tegelijkertijd voelde ze de bezorgde blik van Iker op haar hangen en gaf ze hem een korte, maar geruststellende glimlach. 'Dit waait wel weer over,' probeerde ze Iker, maar zeker ook haarzelf, gerust te stellen. 'Flynn is gewoon... bezorgd, vooral om Matheo.' Ze had zich geprobeerd voor te stellen dat ze in Flynns schoenen zou staan en dat er plots een vrouw op zolder zou zitten. Dan zou ook haar zoon haar grootste zorg zijn. Toch hoefde hij haar daarvoor niet zo koud te behandelen. 'Flynn laat niets los,' verzuchtte ze hoofdschuddend. 'En Indra al helemaal niet. Ik zou het niet weten, Iker.' Guila wreef haar koude handen over elkaar heen en dacht terug aan de vorige nacht. Opnieuw was ze badend in het zweet en vol onrust wakker geworden uit haar slaap. Het was alweer de zoveelste nacht op een rij. Haar dromen hadden vol gezeten met de kleuren van Quandaï, met onbekende soldaten in het kamp en met een rood gekleurde zee. Maar ook had ze de doordringende ogen van een oude bekende gezien, en- en een onbekende baby? Onbewust liet ze haar hand rusten op haar buik. 'Ik denk dat de Goden tegen mij spreken via mijn dromen,' zei ze op zachte toon, terwijl ze opzij keek naar de prins. 'Sinds de dag dat jij gevangen bent genomen. Het is alsof- alsof die gebeurtenis een cascade aan volgende gebeurtenissen in gang heeft gezet en de Goden mij nu proberen te waarschuwen.' Ze was nog meer naar de prins gekeerd en keek hem afwachtend aan. Zou Iker, net zoals Flynn, denken dat ze gek was geworden? 'En de dromen willen maar niet stoppen.'

Iker kon niet vol in stemmen met haar positiviteit, maar was het wel van Guila gewend. Ze kon in elke situatie wel een lichtpuntje vinden, al leek het nog zo hopeloos. Zelfs in Telon had ze dat voor elkaar gekregen. Iker had haar nooit gezegd hoe veel hij haar daar voor bewonderd had. Zoiets koste hem ontzettend veel moeite. Hij zuchtte dan ook met gesloten ogen en wreef langs zijn voorhoofd. Het was nog stukken vervelender niet te weten wat er met hem te gebeuren stond dan gewoon te horen wat zijn lot was. Verdomme, was die zus van Flynn maar niet er tussen gekomen. Samen met Guila had hij de Kapitein wel kunnen overtuigen om hem op pad te sturen, om conflict uit de weg te gaan. 'Als ze nog langer wachten dan staat de Moeder zelf hier straks in het kamp,' mompelde hij geërgerd. Het was niet zijn bedoeling geweest om door middel van zijn verdwijning als nog bemoeienis van zijn Moederland te krijgen. Iker keek weer geïnteresseerd naar zijn oude vriendin toen ze verder sprak over de Goden. 'Via jouw dromen?' vroeg hij voorzichtig en met enige achterdocht. 'Wat heb je gezien?' Hij besloot niet te vragen waarom ze dacht dat het van de Goden kwam. Dat voelde je wel als het zo was, dacht Iker. Hij hoefde niet te twijfelen aan haar gevoelens om te weten dat de dromen Goddelijk waren. Guila had daar een gevoel voor. Dat had iedereen die de Oude Goden nog eerde.

Guila knikte langzaam en keek opzij naar de prins. 'Ik weet het,' stemde ze in. Ze hadden zo dichtbij een ontspanning voor Iker gestaan en toen kwam verdomme Robyn aan rijden... 'Maar ik denk dat ze al dichterbij zijn dan dat we denken.' Guila sloot kort haar ogen van ongelovigheid door de achterdocht in Ikers stem. Toch twijfelde Guila geen moment of ze de waarheid moest vertellen: als iemand haar namelijk kon helpen om de dromen te ontrafelen, dan was het Iker wel. Omdat hij wist waar de Goden toe in staat waren. 'Ik zag dat Quandaïse troepen het kamp bestormen,' begon ze, opnieuw op zachte toon. Ze wilde niet dat haar woorden verder het kamp in zouden lekken. Onrust en paniek was het laatste wat ze konden gebruiken. 'En- en ik zie mezelf dan in het kamp staan. En het voelt zó echt, maar ik ben zelf verlamd. Ik kan niet wakker worden. En elke keer komen die ogen op mij af en dan-' Ze fronste ernstig en schudde ongelovig haar hoofd. Die Quandaïse kleuren en woorden kreeg ze niet uit haar hoofd. Net zoals nog veel meer van haar dromen. 'Zou je mij geloven als ik zeg dat ik denk dat die- die ogen van... Reihan zijn?'

Iker opende zijn mond om Guila tegen te spreken. Hij had er immers al wekenlang aan gewerkt om zijn Moeder en meer soldaten op afstand te houden. Hij had gedacht succesvol te zijn daarin. Hoewel er schepen rond Tyrosh lagen, hadden ze niet allen aangemeerd. Maar met Kalim's dood- Iker sloot zijn ogen als hij daar weer aan dacht. Het bezorgde hem net zo een dubbel gevoel als de moord op Rohan. Hij opende zijn ogen weer om Guila's gezicht te bestuderen terwijl ze over haar dromen sprak. Het bracht een rilling teweeg die traag over Ikers rug kroop en met een onheilspellend gevoel hoorde hij haar woorden aan. Het kon toeval zijn. Vreesden ze niet beiden dat die aanval inderdaad kwam? Het leek hem logisch dat hun gedachten zelfs gevat door slaap daar nog aan zouden denken. En toch- Iker was stil na Guila's laatste vraag. Rei. Zijn zus. Dezelfde persoon die ook in zijn beelden van bloed en verderf voorbij was gekomen. 'Reihan zit al jaren met haar echtgenoot op die plantage ten Oosten van Telon. Ze verwachtte een kind, is het laatste wat ik heb gehoord. Waarom zou ze hier naartoe komen?' Zo had hij het ook uit zijn eigen hoofd kunnen zetten dat zijn oudere zus nu op schip hierheen zat. Als er iemand deze situatie nog slechter kon maken was zij het wel. 'Maar-' Iker wist dat het niet eerlijk was zo sceptisch over Guila's dromen te spreken, terwijl hij wist dat hij eenzelfde beelden had gezien. 'Ik heb soortgelijke taferelen gezien in mijn slaap. Ik heb amper een oog dicht gedaan de afgelopen nachten,' verzuchtte Iker.

Guila wreef vermoeid langs haar voorhoofd. 'Ik weet dat Reihan niet hier in Tarth kan zijn, maar het is toch opmerkelijk te noemen, niet waar? Ik heb manen lang niet aan jouw zus gedacht en nu opeens... nu droom ik élke nacht over haar.' Het was niet zo dat ze er nou voor koos om na te denken over Quandaï en haar prinsen en prinsessen. En als Iker het ook maar uitgelokt zou kunnen hebben, zouden die dromen allang vóór het betrappen van de prins ontstaan zijn. 'Maar-?' begon Guila twijfelachtig, toen Iker niet verder sprak, maar al snel hing haar mond open van verbazing. Guila sloeg een hand voor haar mond en schudde ongelovig haar hoofd. Hij dus ook? 'Zie je, dit moet wel een teken van de Goden zijn!' zei ze, harder dan ze bedoeld had. Als zij én Iker de beelden hadden gezien... 'Misschien moeten we de waarschuwing serieus nemen. Maar- ze zullen nooit naar ons luisteren.' Ze had zich weer naar Iker gekeerd en keek hem ernstig aan. 'Quandaï is echter niet het enige wat ik heb gezien...'

Iker dacht met een gepijnigde blik aan een bezoek van zijn zuster. Reihan en hij hadden maar een gecompliceerde relatie. Hoewel men maar al te graag hem vergeleek met Malik, de prins die het altijd beter deed, die slimmer was, de trots van de Moeder, had hij wat dat betreft meer gemeen met Rei. Ze hadden beiden al van jongs af aan gevochten om dat beetje aandacht dat niet naar hun broer ging. Waar Reihan er in geslaagd was om de tweede lieveling van het paleis te worden, was Iker keer op keer gefaald. In Telon had hij weer even gedacht zijn rol gevonden te hebben toen de verloving met Guila op tafel had gelegen. Hij had zelfs een betere relatie met zijn zus op kunnen bouwen die hem en Guila zo leek te helpen. Het was echter alleen maar schijn geweest. Het moment dat die verdomde Flynn Barnes verschenen was, was het mis gelopen. Het was hem hier weer overkomen dat hij rust had gevonden met het pad dat hij beliep. Hij had een toekomst kunnen zien met Isaia, net zoals hij eerder met Guila en nog veel vroeger met Inanna ook had gedaan. Iker was verzonken in zijn gedachten opdat hij de vrouw verward aan keek toen ze zo reageerde. Hij had haar hand vast gegrepen om haar hopelijk tot stilte te manen. 'Het is niet enkel dat ze niet zullen luisteren, Guila, ze verklaren ons voor gek. De Tarthianen hebben geen gevoel voor geloof.' Hij hield Guila's blik vast toen ze verder ging. 'Een kind,' voegde hij toe. Het gehuil was steeds hetgeen wat hem uit zijn slaap had gewekt, maar hij had er niets bij gezien.

Guila sloot haar ogen uit pure wanhoop: ze wist namelijk dat Iker gelijk had. Het kamp zou ze inderdaad wegschuiven als gestoord en gek. De soldaten zouden zich vast ook gekrenkt voelen dat precies twee Quandaïse leden uit het kamp deze boodschappen zouden ontvangen. Of ze zouden het wegschuiven als een complot en als een list. Ze kneep zacht in Ikers hand en schudde haar hoofd. 'Maar we kunnen niet níets doen met deze informatie. Flynn zal uiteindelijk wel luisteren,' zei ze zacht en, ze wilde het niet toegeven, onzeker. 'Of ik stuur een brief naar de Koningin toe. Zij en haar volk zijn- spiritueler dan het kamp.' Sibel zou dan haar laatste hoop zijn. Maar hoe kon ze haar goede vriendin overtuigen? Per brief? 'Een dochter,' bevestigde en specificeerde ze zijn woorden. 'Met míjn ogen. Dat betekent dat ik of opnieuw zwanger ben van Flynn of dat de Goden mij een kind hebben geschonken.' Ze had haar hand inmiddels op haar buik gelegd en staarde zo omlaag. Als ze zwanger zou zijn, dan zou ze toch al wel wat gevoeld moeten hebben? Misselijkheid, overgeven, vermoeidheid... dat was hoe ze de vorige keer op het spoor was gekomen. 'Ik zal morgen naar Hester toe gaan. Als zij de zwangerschap bevestigt, dan... dan moet alles wel waar zijn... toch?'

Iker liet Guila's hand los om op te staan en zo heen en weer te lopen. Hij kon niet goed denken als hij stil zat. 'Ik kan informatie delen die hen tenminste in beweging zet. Ik heb alleen jou verteld over de schepen. Maar de Generaal zal niet zo naïef zijn passief te blijven als ik haar dat vertel. Ik zou geen bewijs moeten hoeven leveren om haar zo ver te krijgen het kamp gereed te maken uit voorzorg?' Hij wist eerlijk gezegd niet hoe de Generaal zou reageren. Die vrouw was zo moeilijk te lezen en zijn charmes had geen enkel effect op haar. 'De inmenging van de kroon gaat een groot probleem vormen. Met de geruchten die de ronde al doen over de betrokkenheid van de Koning met Generaal Morton en- en Celine die in de onderhandelingen haar macht in het Noorden terug heeft- Voor de Koningin iets kan doen, moet de landvrouwe dat eerst toe staan, anders breekt ze die voorwaarden en-' Het was te ingewikkeld om zo uit te leggen. Hij had het document maar snel doorgebladerd. Er was geen tijd geweest om te achterhalen welke mazen er in stonden, als die er al waren. Met open mond keek Iker haar aan toen ze met meer duidelijkheid over het kind sprak. 'Jouw dochter?' Het klonk logisch. Logischer dan de angst die hij tijdelijk had gehad; dat hij zelf vader zou worden. Hij fronste echter en hield een hand op. 'Ik- Ik kan niet goed geloven dat ik dit werkelijk zeg, maar- maar ik weet niet of ik dat zomaar zou vertrouwen. Of ik de Goden-' Iker sprak niet verder. Het was al erg genoeg dat hij in zijn gedachten de Goden zo kon wantrouwen.

Guila keek toe hoe Iker heen en weer liep in de tent. Ondanks zijn rusteloosheid voelde ze zich kalm door het feit dat ze eindelijk haar dromen had kunnen delen en dat Iker haar tevens geloofde. Én dat hij ook door de Goden bericht leek te worden. 'Je kan ze proberen te sturen met jouw informatie. Het zal ze in elk geval er toe zetten om voor te bereiden op een eventuele aanval. En misschien dat ze dan ook pro-actiever naar het probleem van de schepen gaan kijken én sneller een beslissing over jou zullen maken.' Ze zuchtte zacht en keek naar de uitgang van de tent. 'Indra zal hoogstwaarschijnlijk al een hoop voorbereiding in gang gezet hebben, maar een klein duwtje in de rug kan geen kwaad.' Guila had haar handen in haar schoot gevouwen en dacht na over haar goede vriendin in het Westen. Zou ze werkelijk er slecht aan doen om Sibel te informeren over de gang van zaken? En haar dus te waarschuwen? Misschien moest ze het eerst met Indra overleggen, of wellicht had de Generaal al naar Liam bericht. In haar ooghoeken zag ze tegelijkertijd hoe Iker haar verbaasd aan keek na haar woorden over haar mogelijke dochter. Het was juist weer haar beurt om de prins ongelovig aan te kijken na zijn twijfelende woorden over de Goden. 'Als Hester morgen tegen mij zegt dat ik zwanger ben, dan- Bij de Goden, Iker, ik word niet zomaar zwanger. Dat de Goden dit mij nu berichten, dat is om mij een teken te geven dat ik ze moet vertrouwen. En jij moet mij én de Goden datzelfde vertrouwen geven, want anders zullen we nooit de rest kunnen overtuigen.' Ze was ook opgestaan en hield Iker in zijn onrustige gedwaal tegen. 'Dit is het moment om vast te houden aan onze jarenlange trouw aan de Goden. We kunnen wantrouwen geen plek geven.'

Iker zou gewoon goed na moeten denken over wat hij de Generaal vertelde. Hij kon best hier en daar zijn informatie wat extra details geven. Ze zou het toch niet direct kunnen verifiëren. Of hij moest haar juist zo min mogelijk vertellen zodat ze ze vanzelf wel extra verdacht werd dat ze meer verdediging in gang zette. 'Ik heb enkel geen idee of ze me ooit om die informatie gaan vragen,' verzuchtte Iker uiteindelijk. Flynn had geïnteresseerd geleken in zijn voorstel om informatie te delen, maar de Generaal had er nog niet naar gevraagd. Ze had überhaupt haar gezicht niet meer laten zien. Ze zouden dus een andere manier moeten verzinnen om haar tot actie aan te zetten. 'Kunnen we niet geruchten verspreiden onder de soldaten? Indra zal hen toch niet negeren als ze zo bezorgd zijn dat ze haar om actie vragen?' De Generaal en haar Kapiteins waren misschien niet snel angst aan te praten of hen te laten geloven, maar als ze maar genoeg soldaten vonden die wel zijn thuisland voldoende vreesde dan konden ze misschien zo indirect druk uit oefenen. Iker keek de prinses met een stugge blik aan toen ze door hem tegen werd gehouden. 'Niet zomaar zwanger? Guila, je hebt een echtgenoot en ik ga er toch vanuit dat je weet hoe die dingen werken. Dat je zwanger blijkt te zijn hoeft niet te betekenen dat de Goden ons dit verteld hebben.' Hij was al meegegaan in haar versie van het verhaal, maar hij poogde ook rationeel te blijven. Als die beelden inderdaad via een Goddelijke weg tot hen waren gekomen dan hoefde ze het ook niet blindelings te vertrouwen. Was het namelijk een waarschuwing? Of was het iets anders? Iker keek star van Guila weg. 'Ik geloof dat we beiden wel degelijk mogen twijfelen aan de Goden die onze wegen ook langs pijn en verdriet hebben laten leiden.'

Guila besefte zich dat er veel druk op de schouders van Iker lag. Ze had het zelf namelijk, na haar stunt om Iker te verstoppen, al opgegeven dat er iemand nog naar haar zou luisteren. Naar Iker, echter... Flynn had namelijk erg geïnteresseerd geleken om de woorden van de prins aan te horen. 'Ze zullen wel moeten. Er zijn genoeg soldaten die willen weten hoe de situatie in het Noorden is en wat ze nog kunnen verwachten. En daarom is het dus goed om op de soldaten te mikken en juist hun geruchten voor de voeten te leggen! Ik- ik kan mijn best doen om het een en ander te verspreiden.' Ze moest het onopgemerkt doen, zonder dat iemand wist dat het van haar vandaan kwam. 'En ik kan proberen nog wat druk bij Flynn te leggen.' Het had haar verrast dat Indra nog niet langs was gegaan bij haar ongewenste gast. Ze kon niet voorspellen wat de vrouw precies zou gaan doen. Guila fronste diep na de simpele woorden van de man tegenover haar. 'Je beseft je niet hoe lang het heeft geduurd voordat ik zwanger werd. Het kan niet- Deze keer kan het niet zo simpel gebeurd zijn. Er móet iets groters aan de hand zijn, Iker, ik- ik voel het gewoon!' Onzeker had ze haar ketting vast gepakt. Zouden de Goden haar geprezen hebben na het helpen van Iker? Het deed haar tevens pijn om het wantrouwen en de onzekerheid op Ikers gezicht te zien. 'Maar we hebben geleerd van al die pijn en al het verdriet,' reageerde ze teder na zijn felle woorden. 'Het was niet makkelijk, maar... ik denk dat de Goden ons nu een kans geven om goed te doen.' Ze zuchtte zacht en haalde haar schouders op. Ze kon een poging doen om het vanuit zijn kant te zien. 'En stel nou dat de dromen toeval zijn. Dan heeft het toch nog steeds geen nadelen om het kamp te waarschuwen?'

Iker moest er maar op hopen dat het zou werken om de aandacht van de Generaal te trekken. Hij wist namelijk niet hoe lang hij hier nog zou blijven zitten zonder dat iemand ook maar met hem wilde praten. Als Guila al zo makkelijk naar binnen was gelopen, zou het ook niet zo moeilijk voor hem zijn om uit de tent te geraken. Hij bekeek haar echter twijfelend toen ze haar man nogmaals noemde. Hij had het niet goed op met de Kapitein, maar hij wilde ook niet dat Guila zich nog meer in de problemen werkte met haar echtgenoot. 'Ik denk dat het beter is dat je man denkt dat je jezelf buiten dit alles houdt,' suggereerde hij voorzichtig. Hij wist niet wat de twee hadden besproken sinds hij bij het huis weggehaald was, maar het kon niet veel goeds zijn. Iker wist echter maar al te goed dat Guila veel van die man hield en het laatste wat hij wilde was dat ze dat zou verliezen. Hij wist zelf erg goed hoe veel pijn dat op leverde. Zijn scepsis verdween niet helemaal terwijl zijn oude vriendin verder sprak. 'Het is gevaarlijk zo te denken, Guila. Zulke ideeën zijn precies wat mijn Moeder op haar troon houden. Alsof ze verkoren is, onderdeel van iets groters dat alleen zij-' Iker was bitter als hij dacht aan de manier waarop zijn familie het geloof zo verdraaid had, zo naar hun hand had gezet, dat amper nog iemand aan hen twijfelde en maar weinig mensen nog de Oude Goden eerden. Maar het zat ook nog zo in zijn eigen bloed dat hij niet zijn kritiek af kon ronden. Hij zuchtte en wreef weer langs zijn kale oor. Had hij zijn sieraad maar niet uit gedaan. Het verlies er van was pijnlijk, erger nog nu hij herinnerd werd aan het leed. 'Nee, daar heb je gelijk in. Een waarschuwing kan geen kwaad.' Iker liet zijn oor met rust en stond op om de tent door te lopen. 'Ik was nooit van plan om naar Lennos te reizen,' gaf hij na een korte stilte toe. 'Maar om Isaia achterna te gaan naar de Zomereilanden.' Hij wist niet waarom het hem nu zo belangrijk leek om toe te geven dat hij enigszins de waarheid verdraaid had tegen Guila.

Guila was inmiddels bezig om al het eten uit haar mand te halen en dit op één van de kleden uit te stallen. Om warm te blijven, had Iker genoeg voeding nodig voor zijn lichaam. En ze wist niet wanneer de wachters het genoeg vonden en haar naar buiten zouden slepen. Twijfelachtig keek ze echter op naar Iker bij het benoemen van haar partner. 'Hij weet dat ik mij er niet buiten kan houden,' merkte ze zachtjes op, waarna ze geruststellend glimlachte. 'Daar is er te veel voor gebeurd, Iker. Ik ga mij niet opzij laten zetten, niet door jou, niet door de Generaal en al helemaal niet door mijn eigen echtgenoot.' Ze was niet een hulpeloze en naïeve prinses, al behandelde het kamp haar wel als eentje. De opmerking over zijn Moeder raakte haar echter: had ze echt dezelfde gedachtes als die vreselijke vrouw? 'Misschien heeft ze wel dezelfde dromen,' murmelde ze zacht. 'En andere mensen ook.' Guila hoorde de opbiechtende woorden van Iker stilletjes aan. Ze wist niet waarom hij de woorden zo expliciet moest uitspreken, terwijl ze allebei hadden geweten dat hij achter Isaia aan zou gaan. 'Wat nou als ze niet gevonden wil worden?' vroeg ze zachtjes. Ze wilde niet de advocaat van de duivel spelen, maar ze vond wel dat ze dit als vriendin verschuldigd was aan de prins. 'Of dat ze zich niet op de Zomereilanden bevindt? Het is daar hoogstwaarschijnlijk geen veilig gebied voor jou.'