Het huis van Flynn en Guila

Flynn zou zijn ogen niet van de prins laten wijken, maar ieder woord dat Guila nu verder uit sprak, maakte hem alleen maar bozer. 'Houd op, Guila,' begon hij waarschuwend. Ze hoefde niet zo tegen hem te spreken. 'Het kamp houdt zich al manenlang bezig met de bescherming die jij en ik en Matheo krijgen. Dag en nacht. Jij hebt door die man hier te laten blijven hun werk al driemaal riskanter gemaakt! Er zijn voorwaarden waar we ons aan moeten houden als we onderdeel van dit kamp willen zijn. Dit staat er niet los van. Ik dacht dat je dat inmiddels wel begreep.' Ze hadden het hier heus wel over gehad toen ze keuzes hadden moeten maken over hun woonplaats. Flynn hief zijn arm op nadat hij gemerkt had dat hij zijn houding wat had laten verzwakken tijdens zijn verhitte woorden. Robyn en Syd waren hier aangevallen door een stel Quandaïers. Drong het dan niet tot haar door dat alle aanwezigheid van iemand zoals Iker niet onschuldig was? Hij was zo ernstig gefocust geweest dat hij pas laat hoorde dat er iemand aan kwam rijden. Hij liet zich niet af leiden tot hij de stem van Robyn hoorde. 'Robyn, ga naar Indra's tent en zorg dat ze zich hierheen haast. Probeer om niet te veel aandacht te trekken. Ik zorg wel dat prins Iker hier zich gedraagt tot Indra er is.'

Guila wreef bezorgd langs de rug van Matheo, die maar onrustig bleef zijn in haar armen, en luisterde ernstig naar de beschuldigende woorden van haar man. 'En de hulp van het kamp waardeer ik ook enorm, Flynn. Dat wéét je! Maar-' Ze likte nerveus langs haar droge lippen. 'Ik heb nooit gewild dat dit zo zou escaleren of dat iemand in gevaar zou komen. Ik wilde hem gewoon een dak boven zijn hoofd gunnen en een warme maaltijd en- bij de Goden, zijn echtgenote is verdwenen! Ik zou ook niet weten wat ik moest doen als ik jou zou kwijt raken.' Met een diepe zucht keek ze toe hoe Robyn zich met haar paard omkeerde en vervolgens weg stoof richting de tent van Indra. Het zou vast niet lang duren voordat Indra bij hun huis zou arriveren. En alleen zou ze vast niet komen. 'Ik ga Matheo in bed leggen,' zei ze uiteindelijk maar vermoeid tegen Flynn. Ze was ondertussen al richting Iker gelopen en legde haar vrije hand op zijn rug. 'Laten we maar naar binnen gaan. Dan kan ik je nog wat te eten geven voordat ze je in een cel gooien,' mompelde ze onder haar adem, in de hoop dat Flynn haar niet zou horen. Tegelijkertijd keek ze ook met een blik vol schuld naar de prins. 'Het spijt me. Ik zal mijn best doen tegenover Flynn en Indra, maar-' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Ik heb weinig inspraak in de zaken van het kamp.'

Iker had alles met een steeds groter wordend gevoel van onrust aangehoord en gezien. De Kapitein leek niet boos op hem te raken maar op zijn vrouw, en dat zou hij moeilijk kunnen tegen gaan. Hij had met Guila te doen. Het was niet eerlijk dat ze deze frustratie over zich heen kreeg. Dat had ze namelijk wel degelijk aan hem te danken. Iker besloot zich maar niet te mengen in de discussie tussen het koppel. In plaats daarvan probeerde hij zich te bedenken hoe hij het beste zich een weg uit het kamp kon praten. Wellicht had Guila nog meer op haar man in kunnen praten om zo samen tot een veronderstelling te komen, maar dat zou niet zo makkelijk zijn met Generaal Morton aan de tafel. Hij moest dus een beter politiek verhaal verzinnen dan wat hij Guila of de Kapitein had gegeven. Zijn zorgen werden enkel groter toen hij iemand in de verte aan zag komen rijden. Robyn, de Barnes zus. Hij had Guila zo hier en daar wel wat over haar horen zeggen. Het verbaasde hem dus ook niet dat ze zo fel gereageerd had. Pas toen Iker de hand op zijn rug voelde, liet hij zijn schouders en gespannen houding gaan en knikte met een zucht. 'Je hoeft me niet te vertellen dat het je spijt. Dat weet ik en ik kende de risico's toen ik besloot hier te blijven.' Hij deed een poging naar haar te glimlachen terwijl hij haar terug richting het huis volgde, maar één blik op haar echtgenoot die achter hen liep liet hem fronsen. 'Maak je niet druk. Ik weet hoe ik mijn weg uit benarde situaties kan praten.' Iker wilde niet dat Guila zich al te erg zorgen om hem maakte, noch dat ze hem meer hulp zou bieden dan goed voor haar was.

[NEW]
De hele avond stond Guila al in de keuken. Allereerst had ze verse groenten uit haar tuin gehaald, om ze vervolgens zorgvuldig te wassen en te snijden. Vervolgens had ze uiterst secuur de vissen ontleed en deze vervolgens klaargemaakt. Ze wist namelijk hoe erg Matheo én Flynn van haar visgerecht hielden. Het had echter allemaal veel langer dan normaal geduurd, omdat ze met haar gedachten op hele andere plaatsen was. Die ochtend was ze langs Hester geweest om haar in vertrouwen te nemen over de dromen en specifiek over haar verontrusting dat ze wellicht weer zwanger was. Na enkele onderzoeken had Hester dan ook moeten concluderen dat Guila inderdaad gelijk was: ze was opnieuw zwanger en dat al weer enkele weken. Sindsdien was ze in haar hoofd aan het malen over van alles en nog wat: hoe moest ze het nieuws aan Flynn vertellen? Zou hij wel blij zijn? Moest ze dan ook het hele verhaal vertellen? Zouden de Quandaïers al dichtbij het kamp zijn? Wat zou er met Iker gebeuren? En zo voorts, en zo voorts. Het maakte haar onrustig en hadden ervoor gezorgd dat ze al enkele malen bijna in haar vingers had gesneden. Het gelach en onrustige gespeel van Matheo en Flynn uit de woonkamer lieten haar ook afgeleid zijn. Al sinds de ontdekking van Iker was Flynn akelig veel huis. In normale situaties had ze het heerlijk gevonden, maar nu spraken ze nauwelijks meer met elkaar. Haar bed voelde daarnaast akelig leeg en ook had ze geen idee wat hij deed als hij wél het huis verliet. Het maakte de hele situatie nog onmogelijker dan het al was. Een zwangerschap, echter... dat was niet iets wat ze veel langer verborgen kon en wilde houden. Zuchtend had ze inmiddels de grote pan met haar gerecht opgepakt en zette ze deze op de keukentafel. 'Het eten is klaar!' riep ze naar haar mannen toe, terwijl ze afwachtte of ze zouden komen.

Flynn had enkele dagen geleden samen met Matheo in de stal gewerkt aan een aantal houten plinten die hij in het huis wilde vervangen. Toen hij daar mee bezig was geweest, had hij, om zijn zoon bezig te houden en er voor te zorgen dat hij niet te erg in de weg liep terwijl hij werkte. Het had hem verrast hoe geïnteresseerd Matheo was in het simpele houten speelgoed. Misschien kwam het wel omdat hij hem regelmatig in de tuin zag oefenen, of doordat hij al zo vaak soldaten om zich heen zag met zwaarden, maar Matheo had het zwaard amper los gelaten sinds dien. Flynn deed dan ook zijn best om hem wat bewegingen aan te leren. Na de lange dag, was de kleine jongen echter lang niet meer zo stevig op zijn beentjes. Lachend keek hij dan ook toe hoe hij een paar keer omviel en dat uiteindelijk het spel werd dat Matheo het leukste vond. Grijnzend gebruikte Flynn het houten zwaard om zogenaamd naar Matheo te steken en keek toen lachend toe hoe de jongen theatraal zichzelf achterover liet vallen. Het deed hem goed zo uit te vinden dat zijn zoon een gevoel voor grappen had. Dat had hij nooit in zijn eentje uit kunnen vinden als hij zoals gewoonlijk zijn tijd voornamelijk in het kamp spendeerde en niet hier, bij zijn kind. Zelfs na de geboorte had hij zo veel dingen gemist door zijn werk. Met een brede glimlach voelde hij dat Matheo zijn hand met het zwaard omhoog hield en hem vol blijdschap hoorde kirren om het nog een keer te doen. Hun aandacht werd echter getrokken door Guila. Voor hij iets kon zeggen, zag hij Matheo al enthousiast richting de keuken gaan met zwaard in hand. Flynn twijfelde. De hele week had hij de eettafel zo goed als vermeden. Of hij bracht Matheo naar Gael en Indra toe om daar mee te eten of hij ging zelf het kamp in om met kameraden rond het kampvuur te zitten. De avond er voor had hij weer bij Gael en Indra gegeten. Dit keer alleen, omdat Robyn zich over Matheo had bekommerd. Het was een fout geweest. De twee vrouwen hadden hem beiden willen overtuigen om met Guila te praten, alhoewel om verschillende redenen. Indra wilde dat hij op haar in sprak, Gael wilde dat hij naar zijn vrouw luisterde. Uiteindelijk moest één van hen wel gelijk hebben. Flynn stond op om de keuken in te lopen en stil aan de tafel plaats te nemen. Zijn maag knorde als vanzelf bij het zien van de vis. 'Het ziet er goed uit,' merkte Flynn naar Guila op.

Guila was nog nauwelijks uitgesproken, of Matheo was al de keuken ingestoven met zijn houten zwaard. De laatste dagen had haar zoon het wapen niet los willen laten en had het zelfs naast hem in bed moeten liggen. Het was niet de manier geweest waarop Guila haar zoon kennis had willen maken met zijn eigen wapens, maar ze moest zich er ook maar bij neerleggen dat dit iets tussen hem en zijn vader was. Kort biddend in het Quandaïs tot de Goden drukte ze een kus op Matheo's haren en hielp ze hem vervolgens zijn stoel op. Afwachtend keek ze echter tegelijkertijd toe hoe Flynn plaats nam aan tafel. Guila's hart maakte een sprongetje bij de woorden van haar echtgenoot, maar die vreugde was van korte duur als ze zich bedacht hoe hij zich de afgelopen dagen had gedragen tegenover haar. Er waren genoeg dagen geweest dat ze furieus bij thuiskomst had gemerkt dat Flynn Matheo wéér mee had genomen om ergens anders te dineren. 'Dat weet ik,' zei ze, te snel, waarna ze moeizaam slikte. 'Maar bedankt. Dat stel ik op prijs.' Kort keek ze nog haar man aan, waarna ze voor haar zoon en partner op begon te scheppen. Ondertussen besloot ze maar haar hart te luchten, voordat Flynn toch nog zou besluiten om het huis te verlaten. 'Mijn zonnestraal, ik moet je iets vertellen,' begon ze tegen haar zoon. Haar ogen weken even nerveus naar Flynn af, maar vervolgens richtte ze zich weer op Matheo en op zijn nieuwsgierige ogen. Juist die blik op haar zoons gezicht liet haar op meer zekere toon door praten. 'Weet je nog dat je papa en mij vertelde dat je zo graag een broertje of zusje wilt?'

Flynn keek toe hoe Guila een bord voor Matheo zowel als voor hemzelf klaar maakte. Hij had er zelf geen gevoel voor. Hij kon nog net een stuk brood met wat kaas beleggen als dat in huis was of een appel schillen om Matheo eten te kunnen geven. Het had hem gefrustreerd de eerste dag dat hij had besloten thuis te blijven en Matheo niet uit het oog te laten, maar uiteindelijk wist hij ook dat het niet erg was om om hulp te vragen. Hij kon het echter niet van Guila vragen, niet nu, niet na- Flynn keek op  toen hij haar tegen Matheo hoorde praten. Met een frons legde hij zijn vork weer terug op de tafel. Hij wist niet wat hij kon verwachten, maar als hij de naam van die prins uit haar mond zou horen komen- Die vluchtige blik op hem zei ook al niet veel goeds. Flynn sloeg zijn armen over elkaar om haar woorden af te wachten. Hij kon niet weer uit zijn slof schieten. Zeker niet terwijl Matheo toe keek. Maar verdomme, Guila kreeg het toch altijd weer goed voor elkaar om hem juist op de meest onpraktische momenten het meest onhandige nieuws te vertellen. Het was dan ook een hele schok te horen wat zijn vrouw te zeggen had en met een kreun wreef hij langs zijn voorhoofd. 'Guila, bij de Goden, kunnen we het daar alsjeblieft een andere keer over hebben? Het heeft toch geen nut hem enthousiast te maken nu, wie weet wanneer het weer lukt.' Het leek al weer eeuwen geleden dat ze gepraat hadden over hun gezinsuitbreiding en toen had ze hem niet willen geloven dat hij er open voor stond en nu begon ze er een gesprek over met Matheo? Was dit een manier om tot hem door te dringen? Hij begreep dat zijn zwijgen haar niet goed had gedaan, maar dit was wel een erg vreemde manier om hem aan het praten te krijgen. Gefrustreerd begon hij maar te eten en spoorde Matheo aan hetzelfde te doen.

Guila's hart smolt door de enthousiaste blik van haar zoon. Zijn opwinding was aanstekelijk en ook haar eigen gezicht werd gesierd door een gelukzalige glimlach. Vertederd streek ze langs de donkere krullen van haar zoons haar. 'Nou, Matheo, mama is-' Flynn kwam er echter hard tussenin en haar woorden vielen weg door de harde toon. Het was zo onverwachts dat ze haar woorden niet terug kon vinden en dus maar zweeg. Ongelovig keek ze tegelijkertijd haar man aan: hij had niet eens gewacht tot ze haar hele verhaal had gedaan om al conclusies te trekken! Guila besloot uiteindelijk maar om haar echtgenoot te negeren, maar niet nadat ze hem een ontevreden blik had toegeworpen. Toen Matheo ook zijn lepel weer oppakte na aansporing van zijn vader liet ze de kleine jongen maar eten, terwijl ze zag hoe het enthousiasme van zijn gezicht verdween. Ze wilde er geen wedstrijd van maken wie Matheo's aandacht het beste kon trekken, maar bij de Goden, wat kon haar echtgenoot een mooi moment verpesten! Matheo had zijn ouders al zo lang gesmeekt om een broertje of zusje om mee te spelen en nu ze hem dat eindelijk kon schenken- 'We kunnen het er niet een ander moment over hebben,' zei ze uiteindelijk maar tegen haar man, terwijl ze ook haar eigen vork had opgepakt en in haar vis prikte. Ondanks dat ze ook van haar eigen maaltijden hield, kon ze de laatste tijd door de spanning niets meer binnen krijgen. Misschien was dat al het eerste teken geweest dat er iets aan de hand was met haar lichaam, nog voordat de dromen waren gestart. 'Want Hester heeft mij zojuist verteld dat ik al zeker acht, misschien negen, weken zwanger ben. Van jóúw kind, Flynn!'

Flynn beantwoordde de blik van Guila met één nors geluid. Werkelijk waar, wat wilde ze van hem? Het had hem al dagen gekost om Matheo het niet langer over die verdomde prins te hebben en nu begon ze over een broertje of zusje? Hij begreep dat zij graag hoop hield en hoewel hij er misschien nu absoluut naar stond, moest ook Flynn toegeven dat hij dit ook wilde, al was het nog ver in de toekomst. Het was nooit zijn bedoeling geweest deze ruzie met Guila eeuwig te laten duren, maar het was toch niet vreemd dat hij tijd nodig had? Hij deed amper een oog dicht omdat hij overal wel gevaar zag. Hij kon het zich niet eens voorstellen wat voor druk het voor hen mee zou brengen als ze nog een kind zouden verwachten. Flynn besloot echter zijn ergernis voor nu maar weg te stoppen. Guila had overduidelijk een hoop energie gestoken in het bereiden van de maaltijd en misschien had ze simpelweg Matheo een plezier willen doen. Hij keek toen Guila het daarentegen niet kon laten vallen. Zuchtend schudde Flynn zijn hoofd, maar liet haar ditmaal uit praten en at ondertussen maar verder. Hopelijk had Matheo zo minder door hoe geïrriteerd hij weer begon te raken. Wat Guila uiteindelijk te zeggen had overviel hem. Zo erg dat hij zijn vork op zijn bord had laten kletteren en haar als versteend aan keek. Als hij al geweten had wat te zeggen, had hij dat niet kunnen doen. De hap vis die hij genomen had was het verkeerde keelgat in geschoten en kuchend greep Flynn naar een mok water dat op tafel stond. Flink hoestend stond hij op en klopte flink op zijn borst voor hij van de tafel weg liep.

Guila beet bedachtzaam aan de binnenkant van haar wang na het zien van de norse blik van haar man. Hoe lang zou hij nog boos op haar blijven? Misschien zou de komst van hun kindje nog iets veranderen, maar nu hij al zo reageerde op puur de speculatie dat ze weer zwanger zou kunnen worden... Matheo leek gelukkig maar weinig van hun blikuitwisselingen te merken, gezien hij al zijn aandacht nodig had om zijn eten netjes op te eten. Ze wist echter dat kinderen een slechte spanning goed konden aan voelen en dat speet haar voor Matheo. Toen Guila de woorden eruit had gegooid, zag ze hoe Flynns gezocht volledig bleek trok en hij alles uit zijn handen liet vallen. 'Flynn, rustig, alsjeblieft-' smeekte ze nog met een halve blik op hun zoon, voordat ze zag hoe Flynn zich ook nog eens verslikte en zo de tafel verliet. Bij de Goden- 'Blijf even zitten, lieverd,' spoorde ze haar geschrokken zoon met een geruststellende glimlach aan, waarna ze achter Flynn aan haastte. Flink proestend trof ze hem in de woonkamer aan en snel klopte ze hem flink op de rug, terwijl ze hem beval om door te blijven hoesten. Toen hij weer wat gekalmeerd was, schudde ze teleurgesteld haar hoofd en liep ze terug om haar geschrokken en huilende zoon in haar armen te nemen.

Flynn kon pas opgelucht adem halen toen het eten eindelijk zijn luchtweg door schoot. Hij wreef langs zijn keel en keek nog om naar Guila die hem, nu het er niet meer op leek dat hij in hun woonkamer zou stikken, terug naar Matheo ging. Overrompeld door dit alles nam hij plaats op de rand van de bank. Hij kon vanaf daar zijn vrouw en zoon nog door de deuropening zien, maar hij kon niet lang naar ze kijken. Beschaamd liet hij zijn hoofd hangen en wreef langs zijn nek. Hoe kon hij zo iets belangrijks nou gemist hebben? En belangrijker nog, wat stond hem nu te doen? Hoe wreed was het dat zijn echtgenote nu ineens zwanger was? Op een moment dat, en Flynn schaamde zich nog erger nu hij de gedachte af maakte, het niet uit kwam. Hij stond op en liep naar de deur om op de drempel te blijven staan en zo zijn gezin te bekijken. 'Hoe lang heb je al een vermoeden?' vroeg hij met zijn armen nog altijd stuurs over elkaar geslagen, maar met een zachtere toon in zijn stem. Als ze al bij Hester langs was gegaan, had ze het dus al moeten weten langer dan vandaag. Het speet hem evengoed dat ze dat niet met hem gedeeld had, ook al begreep hij goed waarom. 'Heeft Hester kunnen beoordelen of- of het goed gaat?'

Guila wiegde haar huilende zoon in haar armen en drukte sussend kusjes op zijn donkere haren. 'Stil maar, mijn lieverd, rustig maar,' suste ze hem liefdevol. Het speet haar zo enorm erg dat zij en Flynn hun zoon zo hadden laten schrikken en dat hij al ruim een week met twee ruziënde ouders in één huis woonde. Dat verdiende hun zoon niet, gezien hij natuurlijk niets te maken had gehad met de aanwezigheid van prins Iker. In haar ooghoeken zag Guila hoe Flynn weer de keuken in was gelopen, maar geen verdere toenadering zocht. Ze had Matheo inmiddels op haar schoot en in haar armen genomen en keek over zijn donkere krullen naar Flynn toe. 'Al langer,' zei ze enigszins vaag. Ze wist echter dat ze Flynn een uitgebreidere uitleg verschuldigd was. 'Ik- Wist je nog dat ik je vertelde over mijn dromen?' Ze wachtte Flynns antwoord echter niet af en voelde hoe haar gedachten weer afdreven naar de dromen die haar al nachtenlang plaagden. 'Ik zag steeds maar een kind... een meisje, met mijn ogen, maar met jouw mond en neus. Dus ik besloot maar naar Hester toe te gaan en...' Ze zuchtte en legde haar hand op tafel, in de hoop dat hij toenadering zou zoeken. 'En ze zei dat het er allemaal goed uit zag en dat ons kindje goed groeit,' murmelde ze met een gelukzalige en opgeluchte glimlach. 'Ik was bezorgd omdat het zo anders voelt als de zwangerschap van Matheo. Als ik niet mijn dromen had gehad, dan- dan zou ik pas over weken misschien iets gevoeld hebben.'

Flynn keek met een gepijnigde blik naar het met tranen bestreken gezichtje van Matheo. Het speet hem dat hij hier zo tussen moest zitten. Het was al erg genoeg dat de jongen erbij had moeten zijn toen hij er achter was gekomen dat die prins hier was. Flynn hurkte bij de stoel van Guila en glimlachte zwak naar zijn zoon voor hij teder het nat van zijn wangen streek. Daarna keek hij pas op naar zijn vrouw. 'Jouw dromen,' herhaalde hij fronsend. Flynn had Guila verteld dat het vast niets was, dat het haar angsten moesten zijn geweest die haar dromen zo echt deden laten voelen. Hij begreep haar zorgen wel en had ook met Indra besproken dat ze op het ergste voorbereid moesten zijn. Maar er was geen aanleiding om te geloven dat Quandaï hierheen kwam. Er waren nog geen schepen gesignaleerd aan de kust, noch troepen vanuit Tyrosh die deze kant op kwamen. Hoe kon zoiets nou verborgen worden? 'Ik ben blij te horen dat het goed gaat,' zei Flynn uiteindelijk terwijl hij op stond en terug naar zijn stoel liep. Niet om plaats te nemen, maar om aarzelend met zijn armen op de rugleuning te steunen. 'Misschien kan je beter naar mijn familie gaan. Om de zwangerschap daar uit te zitten. Jouw vader zal er vast van genieten en moeder en mijn tantes kunnen je helpen.' Hij had zijn echtgenote niet aangekeken terwijl hij dit voorstelde, maar staarde naar het eten dat koud aan het worden was op tafel.

Guila keek zwijgend toe hoe Flynn naast haar knielde en zich op Matheo richtte. De jongen leek al iets kalmer te worden en al helemaal door de nabijheid van zijn vader én moeder. Ze hielp Flynn door ook de mouw van haar jurk te gebruiken om de tranen te drogen, om vervolgens de blik van haar echtgenoot te vinden. 'Mijn dromen,' herhaalde ze zacht. Ze had het er al eens eerder over gehad, maar hadden er vervolgens geen woorden meer aan vuil gemaakt. Ze wilde net haar hand op Flynns wang leggen, toen hij alweer op was gestaan en van haar weg liep. Met tegenzin liet ze haar zoon weer los en zag ze hoe hij weer zijn houten zwaard op zocht. Zo stond hij alweer meteen naast zijn vader en trok hij hem aan zijn broekspijp om zijn aandacht te trekken. 'Matheo, we zijn nog niet klaar met eten...' begon ze stilletjes en onzeker. Vervolgens viel haar blik weer op haar man en hoorde ze zijn voorstel met tegenzin aan. 'Ik wil dit niet alleen doen, Flynn,' zei ze zacht, terwijl ze naar haar echtgenoot keek die aan de andere kant van de tafel stond. 'Niet opnieuw. Nu hebben we eindelijk de kans om samen de zwangerschap te beleven en dan- dan wil je mij weg sturen? En bij wie blijft Matheo dan?' Ze stak haar hand over de tafel naar hem uit, terwijl ze hem bijna smekend aan keek. 'Ik houd van je, net zoals ik van Matheo en ons volgende kindje houd, en ik wil dit dus sámen met jou doen. Ik ben- ben als de dood dat ik daar op de boerderij zit en dat jij nooit langs komt. Of dat Matheo van één van ons vervreemdt.' Ze dacht namelijk dat Flynn niet zo gemakkelijk hun zoon aan Guila mee zou geven.

Flynn keek toe hoe Matheo bij hem kwam staan en wreef kort door zijn krullen voor hij hem terug in zijn stoel zette en het eten weer naar hem toe schoof. Om maar een goed voorbeeld te geven ging hij toch maar weer zitten en pakte zijn vork op. Het kreeg Matheo gelukkig weer gefocust op zijn eten in plaats van zijn ouders. Het gaf hem ook een reden om de blik van zijn vrouw te vermijden. Het zou hem pijn doen te zien hoe ze hem bekeek. Hij had zichzelf al erg de schuld gegeven dat hij zo idioot was geweest om op missie te zijn om er zo laat achter te komen dat Guila zwanger was. Hij had dat niet willen missen en nu zou hij die kans weer mislopen. Maar Flynn wist ook dat zijn echtgenote rust verdiende. Als hij dat niet kon geven en, belangrijker nog, als het kamp daar niet de plek voor was, was het dan niet beter voor iedereen dat ze naar de familie ging waar ze enkel warmte zou krijgen? 'Guila, natuurlijk zou ik langskomen en Matheo- Ik wil niet dat hij zijn moeder moet missen. Ik kan eens in de week langer blijven. Als er- als ik hier weg kan. Zo snel zal hij toch niet vervreemden van zijn ouders.' Hij keek eindelijk op naar zijn vrouw en legde enigszins aarzelend zijn hand op de hare. 'Jouw dromen gingen niet enkel over een kind, maar ook over het gevaar dat ons hier staat te wachten. Je hoort hier dan niet te zijn. Noch alle andere kinderen en partners die niet mee zullen vechten.' Flynn had het een dag eerder opgebracht in een gesprek met Indra: dat ze een plan moesten verzinnen om de niet vechtende inwoners van het kamp te evacueren, om ze veilig te houden.

Ondanks dat Matheo zich weer op het eten had gestort en Flynn ook zijn vork weer had opgepakt, kon Guila het eten niet meer zien of ruiken. Ze maakte zich zorgen over de komende periode, niet alleen over haar eigen zwangerschap, maar ook over de dreiging van Quandaï en over het lot van Iker. Ze gunde hem om enige duidelijkheid over zijn echtgenote te krijgen. Ze keek naar haar eigen hand, die vastgehouden werd door Flynn, en voelde hoe de tranen in haar ogen ontstonden. 'Het idee dat we het weer niet samen kunnen doen,' murmelde Guila geëmotioneerd, 'dat doet zó'n pijn. Het zou zo mooi en zo fijn samen met Matheo kunnen zijn.' Ze keek haar echtgenoot gepijnigd aan, maar pakte vervolgens zijn hand steviger vast. 'Maar ik snap het. Matheo en ik zitten hier in de val als er aangevallen gaat worden, net zoals anderen die zich niet kunnen verdedigen.' Dat had de situatie met Iker ook al laten blijken: als Iker of iemand anders slechte bedoelingen had gehad, dan hadden ze meteen in de val gezeten en had Guila zich niet genoeg kunnen verweren. 'Maar dat maakt het niet minder moeilijk, vooral niet- niet door hoe we met elkaar om gaan de laatste tijd.' Och, wat zou ze veel doen om weer Flynns armen om haar heen te voelen of door hem gekust te worden. 'Misschien kan ik wel meer mensen mee nemen naar de boerderij, al zijn het alleen al de kinderen. Maar... jij gelooft dat er enige waarheid achter mijn dromen zit, maar hoe gaan we de anderen overtuigen? Indra geloofde mij ook niet.'

Flynn had goed voorspeld dat de blik van Guila hem diep zou raken. Haar pijn was iets dat hij zelfs met zijn slechte humeur door het voorval van een week eerder niet kon verdragen. Hij kneep dan ook flink in haar hand. 'Ik had ook gehoopt dat het anders was,' mompelde Flynn ontzet. Sterker nog, hij had zichzelf beloofd dat hij niet weer werk kon verkiezen boven zijn gezin als het er op aan kwam. Maar dit was een ingewikkeldere situatie. Dit ging niet om alleen om het vervullen van zijn taak als Kapitein noch enkel om het juiste doen als vader of echtgenoot. Hij kon die rollen al erg lang niet meer als gescheiden zien. Daarom had het hem ook zo veel moeite gekost om te weten wat hij moest doen met de prins. Die man had alles nog gecompliceerder gemaakt. Flynn zuchtte toen ze hun huidige toestand benoemde. Hij ging er niet op in. Dit moest voor hem los staan van de afgelopen week, van zijn eigen turbulente gedachtes. 'Dat is een idee, maar Indra heeft zo haar eigen ideeën hier over dus we kunnen voor nu enkel beslissingen maken voor onszelf.' Flynn was vervolgens weer stil en wreef ongemakkelijk met zijn vrije hand langs zijn nek. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om te reageren op Guila's hechte relatie met haar Goden. Hij wist er niet genoeg over, had er te weinig geloof voor. 'Ik ben gewoon niet zo naïef te denken dat Quandaï van plan is niets te doen,' maakte hij er dus maar van. 'Indra is dat ook niet.' Hij liet haar hand los en sloeg zijn armen over elkaar. 'We weten alleen niet wat voor reactie we precies kunnen verwachten. Celine schrijft vage berichten. Sibel en Liam weten niets, ook al zijn ze uit voorzorg richting Evenfall gegaan en-' Flynn merkte dat hij af begon te dwalen en dat Matheo inmiddels niet meer afgeleid werd door zijn eten. 'We hoeven het daar nu niet uitgebreid over te hebben,' sloot hij het onderwerp dus maar af en stond op om zijn zoon de verhoogde stoel uit te helpen en op de grond te zetten zodat hij kon spelen.

Guila keek haar man triest aan, maar wist dat hij gelijk had. Ze was niet veilig in het kamp en Matheo al helemaal niet. Ze bleef haar mans hand stevig vast houden en legde ook haar andere hand erop. 'Ik weet dat je het anders had gewild,' zei ze zacht, terwijl ze met haar duim langs zijn ruwe vingers streek, 'en dat je dit ook samen had willen doen. Ik hoopte gewoon dat het deze keer anders zou zijn.' Ze glimlachte nog naar hem, maar liet vervolgens zijn hand terug trekken, zodat ze met lege handen over bleef. Stilletjes keek ze toe hoe Matheo inmiddels onrustig begon te worden en door Flynn op de grond werd gezet, zodat hij met zijn zwaard weer terug naar de woonkamer kon rennen. Ze wist dat Flynn geen woord over de prins wilde horen, maar ze konden het ook niet níet over de man hebben. 'Je weet dat híj bewijs heeft dat er meer manschappen uit Quandaï de laatste tijd in het Noorden zijn aangekomen. Misschien moeten jullie toch eens met hem gaan praten, mijn lief, al is het maar om het zekere voor het onzekere te nemen.' Ze had de borden opgepakt en zette deze op het aanrecht, zodat ze die later op de avond kon afwassen. Met een zucht pakte ze toch weer zijn handen vast en trok ze hem dichter naar haar toe, zodat ze op zachte toon tegen haar echtgenoot kon praten. 'Lieverd... voor de zekerheid, ik- je weet dat het kind de jouwe is, toch? Ik- ik wil niet dat je daar aan twijfelt. Door alles wat er gebeurd is.' Ze wist niet waarom ze de noodzaak voelde om dit uit te spreken, maar ze zou als de dood zijn dat Flynn zou twijfelen of hun kindje wel de zijne was. Hester had het bewijs al geleverd, maar toch... Zwakjes glimlachte ze naar hem. 'Het is ons toch weer gelukt.'

Flynn keek Matheo na tot hij de woonkamer in verdween en stond toen maar op om Guila te helpen met het afruimen van de tafel. Juist omdat hij iets in handen had, reageerde hij niet zo fel op het feit dat zijn vrouw de prins weer op bracht. Hij verstijfde kort, maar ging toen verder met de schalen. Flynn had de man nog niet willen zien, maar hij was wel degelijk benieuwd wat voor informatie hij te bieden had. Hun manschappen aan de kust en de groep in Tyrosh hadden niets bericht. Syd had toen hij haar gisteren nog eens gesproken had niets kunnen bevestigen van wat Iker had gezegd. Maar misschien waren de Quandaïers slimmer bezig dan werd gedacht. 'Als er iemand met hem gaat praten kan ik het beter niet zijn. Het is aan Indra en de anderen.' Hij wilde niets meer met de prins te maken hebben, voor zijn eigen bestwil. Flynn keek toe hoe Guila zijn handen greep en liet haar toe hem naar zich toe te trekken. Hij had al klaar gestaan om haar verontschuldigingen af te weren of uit te leggen dat hij meer tijd nodig had, toen hij hoorde wat ze echt zei. Flynn's mond hing open tot hij het door had en snel de verdwaasde uitdrukking van zijn gezicht haalde. 'Ik zou nooit- Denk je echt-' Hij sloot zijn ogen met een zucht. 'Daar zou ik nooit aan twijfelen en het spijt me dat je dat zo moet zeggen,' maakte hij zijn gedachte eindelijk af. Het was niet zijn bedoeling om wantrouwend naar zijn vrouw te zijn, wat er ook gebeurd was. Het was ook zijn fout dat ze dat had gedacht. Flynn maakte zijn hand weer los, maar ditmaal om zacht langs Guila's wang te strijken. 'Laten we ons eerst maar door de volgende paar weken heen slaan.' Zijn stem was gehuld in spijt. Het speet hem dat hij dit nieuws niet kon vieren met haar nu. Maar de zorgen- Flynn had ook zijn andere hand los getrokken en gleed zo kort langs haar middel voor hij een kus op haar wang drukte en toen verder met de vaat ging.

Aandachtig keek Guila toe hoe haar man reageerde op het noemen van de Quandaïse prins. Zijn reactie was echter een stuk kalmer dan dat ze had gedacht. 'Ik hoop dat Indra het dan zal overwegen,' voegde ze nog toe aan zijn woorden. Het zou inderdaad een goed plan zijn om Flynn en Iker niet alleen samen te laten. En misschien had Flynn ook nog steeds wel goed recht om op de prins boos te zijn na alles wat er gebeurd was, binnen en buiten Quandaï. Met spijt sloot Guila haar ogen bij de verdwaasde uitdrukking en woorden van haar man en probeerde ze hem te kalmeren met een kneepje in zijn beide handen. Misschien had ze niet zo moeten denken dat haar man er aan zou twijfelen. Maar hoe kon ze nou weten wat er in zijn hoofd om ging nadat ze dagenlang niet met elkaar hadden gesproken! 'Als ik wil dat al onze kinderen zo mooi en lief worden als Matheo, dan heb ik jou heel hard nodig voor de volgende leg,' maakte ze er maar van met een geruststellende en ietwat plagerige glimlach. 'Niemand anders. Nooit niet.' Guila kon niet ontkennen dat ze genoot van de nabijheid en aanrakingen van haar man, maar toch speet het haar dat het niet meer zo vanzelfsprekend was als voor het hele incident met Iker. Misschien zou het binnenkort weer terug keren, of- Aan een ander scenario wilde ze liever niet denken. 'Eerst deze paar weken maar aan zien,' stemde ze met haar echtgenoot in, terwijl ze ook weer verder ging met de vaat. Zo omringde onder het gelach en gespeel van Matheo al snel de nacht hun huis.

[end]

Nieuw

Diane had na haar bezoek aan de boerderij van de familie Barnes en aan de prinses een dag genomen om de omgeving te verkennen voor ze terug naar het kamp was gegaan om Iker weer te spreken. Het was deze keer een stuk moeilijker geworden om te midden van het kamp te raken. Ze begreep al snel waarom. De aanwezigheid van Liam Halley had iedereen op scherp gezet. Uiteindelijk had ze het dus op moeten geven om de prins te spreken en had ze haar aandacht op de Koning gericht. Ze begreep namelijk maar al te goed dat hij en zijn gevolg haar plan wel eens flink konden dwars bomen. Ze keek er niet naar uit haar oude kennis te zien. Niet na hun gesprek in Myr. Ze kon echter niet het risico lopen dat hij zich met Iker ging bemoeien. Bovendien was de aanwezigheid van de Koning wel degelijk een goed teken. Ze hoopte dat het de Quandaïers af zou schrikken nog iets uit te halen zodra de ruil in gang was gezet. Ondanks dat ze problemen had gehad in het kamp om Iker te bereiken, vond ze hier makkelijker een weg naar binnen en had ze plaats genomen op één van de stoelen in de woonkamer die verscholen stond in het donker. Ze had begrepen dat Kapitein Barnes zijn eigen huis aangeboden had. Een genereus aanbod, maar waarschijnlijk bedoeld om de neus van de Koning en de andere hoflieden uit zijn zaken te houden. Het gaf haar in ieder geval de mogelijkheid Liam hopelijk zonder al te veel luisterende oren te spreken.

Met een ernstig gezicht liet Liam zich begeleiden naar het huis van Flynn Barnes en zijn gezin. Eens had Liam de Kapitein misschien als goede vriend beschouwd, maar dat was in elk geval vandaag bij zijn aankomst niet wederzijds geweest. Had de man werkelijk gedacht dat ze vanuit Evenfall met hun leger aan waren komen paraderen? Liam had dan ook al snel door gehad dat de man hem zo ver mogelijk van de zaken wilde houden door hem zijn eigen afgelegen huis aan te bieden. Zijn eigen soldaten hadden aangeboden om zijn tent voor hem op te laten zetten, maar Liam had geweigerd en uiteindelijk het aanbod van de Kapitein aangenomen. Hij had al genoeg ogen van zijn spionnen in het centrum van het kamp die alles voor hem in de gaten konden houden: zelf kon hij de schijn op houden dat hij zich afzijdig zou houden. Eenmaal bij het huis aangekomen liet hij zijn soldaten stationeren rondom het huis en betrad hij zelf het huis. Hij was nu nog niet zó panisch dat hij versterking nodig had binnen. Echter was hij naïef geweest: hij zag namelijk al snel een schittering in de hoek van de kamer, daar waar het juist het meest donker was. Hij legde zijn hand op zijn dolk. 'Wie ben jij?' siste hij.

Diane had niet lang hoeven wachten tot de Koning zou arriveren. Ze hoorde buiten al het geroep van het gezelschap dat de omgeving verkende voor Liam aan kwam. Hoewel ze een aantal verstop plaatsen had gevonden, met dank aan Iker, was het niet nodig. De soldaten leken het goed genoeg te vinden dat de deur op slot zat. Zo bleef ze geduldig wachten tot ze uiteindelijk Liam binnen zag stappen. Ze had verwacht misschien eerst zijn broer te zien. Dan kon ze hem tenminste er op aan spreken hoe idioot het was Isaia hier naartoe te brengen. Die kans kreeg ze echter niet. De persoon die binnen stapte was niemand minder dan de Koning en hij had al snel door dat hij niet alleen was. Het gaf haar tenminste nog iet wat voldoening deze man weer te kunnen verrassen. Ze grijnsde en liet haar kap van haar hoofd glijden. Ze had het rekruten uniform terug aan getrokken voor het geval ze betrapt zou worden. 'Doe de olielamp bij de deur aan en sluit vervolgens de gordijnen.' De mannen en vrouwen buiten zouden zo hopelijk zien dat er niets aan de hand was en dat de Koning het zich enkel comfortabel maakte in het huis.

Liam had zijn vingers gewikkeld om het lemmet van zijn dolk en wilde net het wapen tevoorschijn trekken, toen de onbekende persoon zijn of haar kap achterover sloeg en het- het Diane bleek te zijn. Met een zucht liet hij het lemmet los en merkte hij haar kleding op. Hoe lang was ze al door het kamp heen aan het sluipen? En hoe had ze - van alle gebouwen in het kamp - precies deze weten binnen te dringen? Misschien had hij haar wel iets te veel trucjes geleerd op de Zomereilanden. Liam keek zijn oude vriendin voor enkele seconden zwijgend aan, waarna hij deed wat zij hem opdroeg: hij stak de olielamp aan, stak zijn hand geruststellend op naar zijn soldaten om te laten weten dat het veilig binnen was en sloot vervolgens de gordijnen. Hij draaide zich echter nog niet onmiddellijk om naar de vrouw. Voor het uittrekken van zijn handschoenen nam hij uitgebreid de tijd en ook het opstropen van zijn mouwen gaf hij enige aandacht. Het was allemaal in de hoop dat Diane zou verklaren waarom ze hier was. Toen er echter enkel stilte van haar kant kwam, draaide hij zich naar haar om en sloeg hij nonchalant zijn armen over elkaar heen. 'Zou het toeval zijn dat we elkaar treffen op momenteel één van de meest dreigende plekken in Tarth?' vroeg Liam speculatief. 'Ik mag toch hopen dat we hier geen gewoonte van gaan maken.'

Diane keek toe hoe Liam haar bevel opvolgde en er flink zijn tijd voor nam. Ze voelde hoe de stilte afwachtend tussen hen in hing, maar ze was niet van plan die direct te vullen. Liam mocht zich wel eens afvragen wat ze hier precies deed voor ze de antwoorden gaf. Als ze al antwoorden zou geven. 'Ik geloof niet in toeval, dat weet je.' Met een kleine glimlach was ze opgestaan om langs de muur dichter naar de Koning toe te lopen. Hij zag er beter uit dan tijdens het bezoek in Myr. Zijn herstel leek op het eerste gezicht voltooid. 'Jij zou inmiddels ook wel beter moeten weten.' Het kon voor hem ook geen verrassing meer zijn om haar weer te zien, toch? Had hij gedacht dat hij haar niet meer zou tegenkomen omdat ze zogenaamd terug naar de Zomereilanden was? Diane leunde nonchalant tegen één van de houten pilaren die het dak ondersteunden. 'Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat je werkelijk hier je gezicht zou komen vertonen. Ik hoorde dat er geruchten de ronde deden waardoor de Generaal in slecht daglicht is komen te staan. Blijkbaar heeft het jullie vriendschap niet bevordert?' Ze trok een wenkbrauw naar Liam op om zijn reactie te peilen. Als hij niet al gedacht had dat zij de roddels de ronde had laten doen, zou dit waarschijnlijk genoeg zijn om haar de verdachte te maken. Had hij maar niet die idiote eis aan haar moeten stellen op die vernederende manier. Diane hoopte dat de Koningin slim genoeg was om er zelf achter te komen wat haar echtgenoot allemaal voor haar geheim hield. 'Maar ik ben hier niet voor jou of de Generaal, mocht je dat denken.'