Het huis van Flynn en Guila

Syd keek met een glimlach moeder en zoon na, maar voelde al snel dat ze getrokken werd naar de keuken. Alleen al het maken van de thee had herinneringen naar boven gehaald waar Syd al niet lang meer aan gedacht had. Hoewel ze zich tevreden voelde in het kamp, miste ze de huiselijke sfeer van de boerderij waar ze met Rani en haar vader had gewoond. Haar tent was maar een functionele plek in plaats van een warm en comfortabel thuis. En natuurlijk miste ze het dat ze niet haar eigen eten kon koken. Enthousiast keek ze de voorraad door en zocht naar groentes en kruiden die ze herkende. Ze had al snel een geurende pot vol groentes op staan en roerde zacht neuriënd door de soep. Hoewel ze zichzelf bezig had kunnen houden met het voorbereiden van de ingrediënten en het doorzoeken van de keuken, begonnen haar gedacht langzaam weer af te dwalen nu ze enkel hoefde te wachten. Eerst dacht ze nog aan brood dat ze wellicht kon bakken, tot Guila's woorden zich een weg in haar hoofd vonden. Ergens wist ze dat haar vriendin gelijk had en haar beschrijving van Robyn had niet fout geleken. Toch vond ze het moeilijk te accepteren dat ze de handelingen en reacties van Robyn moest lezen als affectie. Bovendien wist ze niet zeker of dat was wat zij voor har collega voelde. Natuurlijk voelde ze veel voor Robyn. Ze hadden genoeg meegemaakt om verbonden te zijn. Robyn had haar levend gehouden in het Zuiden. Maar wat voor affectie had ze het dan over?

Robyn was inmiddels van haar paard gestapt en had deze vastgebonden aan het hek rondom de tuin heen. Ze kon nog steeds geen verklaring vinden voor de persoon in het huis. Normaal gesproken zou ze de verstopte sleutel vinden en zo het huis instappen, echter leek het alsof de deur überhaupt niet op slot was gedaan. Had haar schoonzus zoveel hersencellen verloren tijdens haar bevalling dat ze niet eens de deur achter haar dicht deed? Zachtjes stapte ze het huis binnen en sloop ze naar de keuken toe. Haar hand lag op haar zwaard. Plots kwam ze de keuken binnen en wilde ze haar zwaard pakken, maar struikelde ze over haar eigen voeten bij het aanzicht van haar vlam. 'Syd,' kon ze enkel vol verbazing uit brengen, terwijl ze in de deuropening bleef staan. Ze wist dat Guila en Syd nog met elkaar omgingen, maar ze had niet van haar schoonzuster verwacht dat ze de twee vrouwen op zo'n gluiperige manier samen zou brengen. Misschien gaf ze haar schoonzus wel te weinig waardering voor haar soms slinkse plannen. Was dat ook niet hoe ze Flynn terug had gewonnen? Die gedachten verdwenen echter al snel uit haar hoofd, want haar ogen waren vastgeketend aan de aantrekkelijke verschijning voor haar. 'Guila had mij hier naartoe gestuurd om alvast "het water op te zetten",' snoof Robyn verontwaardigd. 'Maar jij was mij zo te zien al voor.' Syd zou vast begrijpen wat Guila voor elkaar had gekregen. Zo nonchalant mogelijk leunde ze tegen het aanrecht aan en keek ze benieuwd naar datgene wat Syd aan het klaar maken was. Het rook in elk geval heerlijk. 'Dus... wat heb jij zoal de laatste tijd gedaan?' kon Robyn uiteindelijk uitbrengen, niet wetend wat ze precies moest zeggen door deze onverwachtse samenkomst.

Flynn hield Guila's gezicht kort in zijn handen om haar met een tedere blik te bekijken. Het was voor hem hel geweest om af te wachten tot hun zoon geboren was en maar niet te weten of het allemaal wel goed ging. Indra had hem niet erg veel steun kunnen bieden, die was uiteindelijk tijdens het lange wachten in haar stoel in slaap gevallen. Maar Flynn door de zenuwen geen rust kunnen voelen, vooral niet toen Gael had uitgelegd dat het een zware bevalling was geweest. Hij kende verhalen van zijn tantes, hij wist de verhalen over zijn grootmoeder, dat was er allemaal uitgekomen toen hij hen om advies had gevraagd nadat hij wist dat Guila zwanger was. Het meest frustrerende kwam echter na de geboorte. Guila nam amper haar rust ook al deed hij zijn best hulp te bieden waar hij kon. Hij had daarom ook niet in willen stemmen met het voorstel om naar zijn familie te gaan. Hij had er al snel spijt van gehad. Gelukkig had hij nu zijn gezin weer bij zich en verontwaardigd liet hij zich aan de kant duwen door Robyn. Pas toen zijn zus terug op haar paard zat trok hij een wenkbrauw op naar Guila. Hij had het altijd meteen door als ze iets van plan was. Haar vragen lieten hem zijn verdenkingen echter vergeten. Zuchtend nam Flynn Matheo met veel zorg van haar over en hield hem op zijn arm. 'Moeder houdt zich flink goed. Brayden staat elk uur voor haar klaar en heeft veel taken op de boerderij overgenomen.' Het had er altijd al op geleken dat zijn oudste broer de boerderij over zou gaan nemen met zijn gezin. 'Maar- Guila, je moeder gaat hard achteruit.' Het had geen zin de feiten te verbloemen.

Guila keek met een blik vol liefde toe hoe haar zoon op de arm van zijn vader lag. Hij was nog steeds stil, maar sliep niet. In plaats daarvan keek hij met zijn donkere ogen bedachtzaam om zich heen. Hij moest er vast aan wennen dat hij niet meer in de strakke dekens tegen zijn moeders warme borst lag. En hij zou vast ook de stem van zijn vader herkennen. Zelf herkende ze de blik van haar partner en moest ze zacht lachen. 'Syd is bij ons thuis,' vertrouwde ze haar partner toe. 'En- bij de Goden, ik ben zo stom dat ik het niet eerder zag, maar die twee vrouwen zijn dol op elkaar! En dit is dus een mooi moment voor de twee om weer met elkaar te praten.' Ze moest nog maar afwachten hoe haar vriend op die woorden zou reageren, gezien hij niet de grootste fan was van haar ex-vriendin. Echter had ze precies dezelfde gevoelens over Clementine. 'Ze zullen mij vast vergeven voor mijn witte leugens.' Ze trok haar partner weer dicht tegen haar aan en genoot van zijn stevige omhelzing. Bedachtzaam luisterde ze naar zijn uitleg over hun families. Ondanks dat ze het nieuws over haar moeder had verwacht begonnen haar ogen toch te tranen. 'Weten mijn broers het ook?' vroeg ze met geknepen stem, waarna ze zacht zuchtte. 'Laten we binnenkort naar ze toe reizen. Dan kunnen ze in elk geval nog Matheo zien. Dat jouw vader hem niet heeft gezien, dat-' Met een trieste blik keek ze Flynn aan. 'Nog elke dag doet het pijn dat jouw vader Matheo niet meer heeft kunnen ontmoeten. Ik wil daarom niet dat hetzelfde gebeurt met mijn moeder.'

Syd was zo gefocust geweest op haar eten, dat niet door had gehad dat er iemand het huis in gekomen was. Toen ze voetstappen hoorde, ging ze er van uit dat het Guila moest zijn en kookte ze ongestoord verder tot ze plots de bekende stem achter zich hoorde. Syd liet de pollepel bijna uit haar handen vallen toen ze zich realiseerde dat het niet Guila was. Verrast bekeek ze Robyn en hoe haar hand nog boven haar zwaard hing. Wat overrompeld wreef haar handen schoon aan een theedoek en schraapte haar keel om iets te zeggen, toen de andere vrouw dat al deed. 'Ik had Guila naar buiten gestuurd met Matheo zodat ik-' Ze wreef langs haar krullen en glimlachte zwak naar Robyn. Dit was precies waarom ze haar dubbelzinnige gevoelens niet met Guila had willen delen. Hoe veel geloof ze ook had in de Goden en het lot dat ze voor je klaar hadden liggen of wat dan ook, was Guila een ontzettende bemoeial als het om de levens van anderen ging. Dit was duidelijk geen toeval of lot dat aan de Goden toegeschreven kon worden. 'Ik wist niet dat jullie vandaag terug zouden komen,' stelde Syd nu ze haar rust teruggevonden had. Ze keerde Robyn haar rug toe om verder te gaan met het eten en om iets met haar handen te doen. Ze zocht in de kastjes naar bloem en goot een flinke hoeveelheid in één van de schalen op het aanrecht. 'Oh, niet veel,' merkte ze afgeleid op. Ze keek echter op toen ze zich realiseerde waar Robyn de afgelopen tijd was geweest. 'Gecondoleerd. Het spijt me van je vader.'

Flynn keek zijn vrouw enigszins verrast aan toen ze vertelde dat Syd bij hen thuis was. Hij had de lijfwacht sinds zijn thuiskomst niet meer in hun huis gezien, ook al wist hij van zijn vrouw dat ze er veel geweest was tijdens zijn afwezigheid. Zijn gezicht vertrok echter toen Guila begon over Robyn en Syd. Hij was zelf even blind geweest voor wat hier gaande was, maar met het gesprek dat hij eerder met zijn zus had gehad in zijn hoofd wist hij dus heel goed dat ze gelijk had. Het stelde hem echter niet gerust. 'Is dat wel een goed idee?' mompelde hij terwijl hij zijn aandacht maar op zijn zoon vestigde. De glazige oogjes tuurden geïnteresseerd in het rond. Hij moest vast het zonlicht op de bladeren aan het bestuderen zijn. Flynn knikte met een zucht. 'Je vader heeft hen geschreven. Ik geloof dat Tobias recent nog langs is geweest.' Hij wreef geruststellend met zijn vrije arm over Guila's rug en kuste haar slaap. 'Natuurlijk. Ik geloof dat het je vader ook goed zal doen. Hij lijkt niet goed te weten wat hij met de situatie aan moet.' Flynn wist dat het niet eerlijk was, maar hij had zich wel eens af gevraagd of zijn oom überhaupt zichzelf wel zou weten te redden als hij er alleen voor stond. Hij dacht niet dat zijn gezin hem alleen zou laten, maar het was niet zoals zijn moeder die omringd door familie op de boerderij woonde. Wellicht was het wel een goed idee broer en zus weer samen te brengen. 'Moeder vertelde me dat ze erg graag mee zou gaan om jouw ouders te zien.'

'Of het een goed idee is? Ik heb werkelijk geen idee,' zei Guila oprecht, terwijl ze nogmaals nadacht over haar plannetje en bedachtzaam op haar lip beet. Misschien had ze zich wel minder moeten bemoeien met de twee vrouwen en hun relatie met rust moeten laten. Aan de andere kant... beide vrouwen konden wel een duwtje in de rug gebruiken. Ze waren namelijk soms zo koppig! Ze leunde met een zucht tegen haar partner aan en trok haar mantel nog wat dichter om haar heen. De zorgen om haar familie bezorgde haar koude rillingen, waarschijnlijk door de hulpeloosheid die ze voelde. Ze kon haar moeder niet zomaar weer beter maken, dat kon geen enkele geneesheer of -vrouwe in Tarth, of buiten de landgrenzen. 'Het voelt verkeerd om ze steeds zo alleen achter te laten,' gaf ze toe, al wist ze dat er geen andere optie was. Ze had nu haar eigen gezin en hun huis was niet groot genoeg om haar ouders te laten verblijven. Ook haar broers hadden of hun eigen gezin of waren onmogelijk te bereiken. 'Laten we binnenkort gaan en dan halen we jouw moeder op. Misschien weet zij ook wel een oplossing voor als-' Ze durfde de woorden niet uit te spreken. 'Ik denk niet dat iemand nog samen wil wonen met mijn vader,' zei ze met een bescheiden glimlach, waarna ze zuchtte, 'maar hij kan ook niet voor zichzelf zorgen. De hele balans van mijn ouders valt weg als mijn moeder-' Opnieuw bleven de woorden in haar keel hangen. 'We vinden wel een oplossing.' Ze keek haar echtgenoot aan en drukte vervolgens een dankbare kus op zijn wang. 'Bedankt dat je bent gegaan, Flynn. Ik weet dat het niet makkelijk geweest zal zijn om zomaar weg te gaan van het kamp zo snel na de bevalling.'

Robyn keek toe hoe Syd al snel haar rug naar haar had toegekeerd en verder ging met koken. Het was een comfortabel en welkom aanzicht, want het herinnerde haar aan de momenten dat ze tijdens hun missie in huizen hadden verbleven en Syd in de keuken aan de slag was gegaan. Er was geen enkele avond voorbij gegaan dat Syd níet heerlijk eten op tafel had gezet. Het gaf haar tevens de kans om de vrouw weer eens schaamteloos van top tot teen te bekijken. 'Bedankt,' murmelde ze als reactie op de condeolance van haar vriendin. De begrafenis was zwaar geweest, ondanks dat ze zich daarvoor zo sterk had gehouden. Uiteraard had ze niet gehuild met mensen om haar heen. Toch had ze zich alleen gevoeld in de periode voor en na de begrafenis. Ze zette enkele stappen dichter naar de vrouw toe en keek zo bijna over de schouder van de andere vrouw mee met wat ze aan het koken was. 'Ach, het kwam door Flynn, hij wou per se weer terug naar zijn vrouw en zoon. Maar ik klaag niet hoor, ik miste Matheo ook,' glimlachte ze, terwijl ze afwachtend naar Syd keek. Ze was erg trots op haar neefje en ze wilde dat andere mensen diezelfde gevoelens met haar deelde. Als het aan haar lag, dan zou hij de grootste aanwinst worden voor het kamp sinds zij was aangemeld. 'Kan ik je trouwens helpen?' murmelde ze bedachtzaam. Ze wist niet goed wat ze tegen de andere vrouw moest zeggen. Al snel ontstond er echter een glimlach op haar gezicht. 'Wat heb jij tegen Guila gezegd, waardoor ze nu deze stunt heeft uitgevoerd?' grinnikte ze.

Syd meende haar woorden oprecht. Ze had zich wel degelijk zorgen gemaakt toen ze had gehoord dat Nathan Barnes was overleden. Echter had ze geen mogelijkheid gehad dat aan Robyn te tonen omdat ze haar zo vermeden had. Ze wist hoe het was een vader ter verliezen en had haar vriendin graag gesteund. Kort bekeek ze de andere vrouw, maar wond haar blik snel af toen ze dichterbij kwam. Ze focuste zich op het brood dat ze mixt met water en wat olie en begon het ritmisch te kneden. 'Je neefje ia prachtig,' stelde ze met een glimlach. Het deed haar goed de trots in Robyns stem te horen. Ze hoopte dat ze zich zo meer betrokken voelde bij haar familie dan voorheen. Bovendien wist Syd dat Robyn een geweldige tante zou zijn voor de jonge Barnes. 'Alles is onder controle.' De soep hoefde enkel door te pruttelen en ze had niet meer handen nodig voor het brood. Ze wees echter naar de ketel. 'Moest je het water voor de thee niet op zetten?' vroeg ze spottend. Guila zou die thee toch wel vergeten zijn. Bij de vraag van Robyn keek Syd de andere vrouw recht aan en hield voor even op het brood te kneden. 'Dat je mij al weken ontwijkt.' Als er iets was dat haar gesprek met Guila haar duidelijk had gemaakt, was het dat ze direct moest zijn. Als ze tenminste eerlijk tegen zichzelf en Robyn wilde blijven. Ze wachtte niet te lang op het antwoord van Robyn maar haalde het deeg uit de kom en rolde de mouwen van haar blouse tot boven haar ellebogen op om flink door te kneden.

Robyn glimlachte breed naar de andere vrouw en knikte instemmend. 'Matheo is prachtig. Ik ben blij dat ik hem mag zien opgroeien in het kamp. Hoe kan hij anders dan geweldig worden met een tante zoals ik? En een tante zoals jij?' Genen werkte waarschijnlijk niet op die manier, maar ach, Barnes' bloed bleef Barnes' bloed. Alsof ze op haar vingers was getikt pakte ze onhandig de ketel op en vulde deze met water uit de tobbe. Geconcentreerd probeerde ze het vuur aan te krijgen, waardoor ze uiteindelijk de ketel kan laten opwarmen. Matheo zou vast koud zijn na de wandeling. Robyn leunde precies naast Syd tegen het aanrecht aan en bekeek zo haar gezicht. De uitdrukking erop kon ze niet plaatsen. Was ze boos dat Robyn haar zo lang vermeden had? Of juist opgelucht? Blij dat ze eindelijk van de vrouw af was? Bedachtzaam beet Robyn op de binnenkant van haar wang en staarde vervolgens naar haar modderige schoenen. Ze was ze prompt vergeten uit te doen door de mogelijkheid van een inbreker in huis. 'Ik heb je inderdaad ontweken,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze naar de vloer bleef staren. Syd was inmiddels druk bezig met het deeg kneden. 'Ik dacht dat jij mij afgewezen had, nadat ik je had gevraagd om mijn avances te beantwoorden. Ik besef me nu pas-' Ze had er veel over nagedacht de laatste weken en tot de conclusie gekomen dat ze te snel, te veel was geweest. Zelfs Flynn had gedacht dat het allemaal puur een grap was geweest. Guila leek er echter meer achter te zoeken. 'Je zal vast gedacht hebben dat het een grap was. Ik dacht eerst ook dat het misschien iets tijdelijks was, of gewoon voor plezier. Maar ik had het anders aan moeten pakken, zodat je wist dat ik het- het als méér bedoelde.' Ze had inmiddels haar hand op de druk bewegende arm van Syd gelegd en keek haar zo doordringend aan. Het speet haar dat ze niet duidelijker haar gevoelens onder woorden kon krijgen. 'Het spijt me als ik over kwam alsof ik je wilde gebruiken voor een avontuurtje.'

Syd voelde dat de afstand die Robyn creeerde om het water op te zetten een koude wind met zich mee nam. Ze rilde er van. De stilte die er ontstond na haar woorden hielp er niet bij. Ze wilde Robyn niet kwetsen, maar het speet haar dat ze confrontaties zo uit de weg leek te gaan met haar. Tenminste, ze waren regelmatig slaags geraakt tijdens hun missies, maar als ze in het kamp waren was alles plots zo veel ingewikkelder. Ze konden moeilijk ineens met elkaar gaan sparren omdat er frustraties waren of elkaar verwijten naar her hoofd werpen omdat ze een verkeerd pad in waren geslagen. Syd keek op toen Robyn bekende dat ze haar ontweken had. Dat was in ieder geval al een opluchting voor haar. Ze voelde zich redelij betrapt toen Robyn precies wist te zeggen wat Syd had gevoeld. Ze had inderdaad gedacht dat ze enkel met haar had proberen te flirten om een spel te spelen. Syd wist niet wat haar intenties waren geweest, maar ze had het zelf ingevuld en was daarin misschien niet werlijk geweest. Ze wist dat haar vriendin veel meer was dan de flirt die iedereen in het kamp dacht dat ze was. Ze had haar op zeldzame momenten over haar ex horen praten. Syd wist dus heel goed dat ze tot meer in staat was. Als ze het wilde tenminste. Ze stopte haar handelingen toen Robyn een hand op de hare legde. Kalm legde ze haar met bloem besmeurde hand op de arm van haar vriendin. 'Ik ben niet iemand die van een spel houdt, Robyn. Of dat nou is voor een vriendschap of-' Bedenkelijk stopte ze haar zin en keek haar aan. 'Of voor een relatie. En ik weet dat jij dat ook niet altijd zoekt.' Robyn hoefde haar niet te vertellen dat ze ook serieus kon zijn.

Robyn keek de andere vrouw bijna ademloos aan na haar eigen openbaringen. In een ware hersenloze actie was ze tijdens het bezoek aan haar familie naar het huis van haar tantes en nichtjes gegaan, om daar relatieadvies in te winnen. Uiteraard hadden haar vrouwelijke familieleden gesmuld van haar verhalen over Syd en haarzelf. Uiteindelijk hadden de vrouwen geconcludeerd dat ze zich eens volwassen moest gedragen en haar ware gevoelens moest uitspreken zonder erom heen te draaien óf het er een seksuele avance van te maken. Robyn probeerde altijd te vluchten in lust en leed. In plaats daarvan moest ze direct zijn en dat was ze nu geweest. Al snel merkte ze op hoe Syd was gestopt met haar ruwe bewegingen en haar nu ook rechtstreeks aan keek. 'Ik wil ook geen spel spelen,' reageerde ze uiteindelijk met zachte stem. De hand op haar arm brandde door haar shirt heen in haar huid en Robyn moest zich er van weerhouden om de vrouw voor haar niet prompt te kussen. 'Ik heb je gezelschap de laatste tijd gemist, Syd.' Daardoor ontstond er ook een halve grijns op haar gezicht. 'Vandaar dat ik je wil vragen of ik je mee uit mag nemen. Gewoon jij en ik, buiten het kamp, zonder enige zorgen.'

Flynn wist dat hij zich beter stil kon houden over dit alles. Toch kon hij het niet laten om zijn zorgen uit te spreken. 'Hoe zeker ben je er van dat Martin- Syd Robyn ziet zitten?' Flynn verbeterde zichzelf snel genoeg om niet Guila's ergernis over zich heen te krijgen. Hij had de lijfwacht vaak genoeg enkel bij haar achternaam genoemd en was even vaak op de vingers getikt door zijn vrouw. Flynn gleed met een vinger langs de koude wangetjes van Matheo toen hij onrustig in zijn armen begon te bewegen en keek zuchtend naar zijn rood aanlopende gezichtje. Je zou denken dat een kind het goed voor elkaar had, maar als hij het af moest leiden aan de keren dat zijn zoon het op een krijsen zette leek het eerder alsof alles fout was. 'We denken er over na. Ik weet zeker dat je broers ook wel wat ideeën zullen hebben.' Vooral Tobias en Adrian zouden zo hun meningen hebben. Hij wist maar al te goed hoe betrokken ze met alles in de familie waren. Flynn schudde zijn hoofd. 'Je moet mij niet bedanken. Je weet dat ik eerder gegaan zou zijn als Matheo niet nu geboren was. Hoewel ik moet bekennen dat twee nachten zonder gehuil verademend was,' voegde hij met een beginnende grijns toe. 'Hoe gaat het nu? Vat hij al slaap voor langer dan 2 uur?'

Syd wist dat het een risico met zich mee bracht om zo duidelijk te zijn over wat ze wilde tegen Robyn. Het was niet enkel omdat haar vriendin regelmatig zulke verantwoordelijkheden uit de weg ging, maar tevens omdat ze een stuk jonger was dan Syd. Wellicht zouden ze daarom nooit op één lijn zitten over wat ze wilden. Het had haar al vaker in de problemen gebracht in haar relaties. Was het niet met Guila, dan wel met de vrouwen die ze daarvoor had proberen te overtuigen om bij haar te blijven. Ze wilde niets forceren, maar soms was het simpelweg niet genoeg voor haar. Het voelde dan ook als een opluchting te horen hoe Robyn reageerde op haar woorden. 'Hoe kan ik daar nou 'nee' tegen zeggen?' Het voorstel en de grijns van de andere vrouw maakten haar warm. Ze keek er heel erg naar uit én het kamp voor even uit te zijn én dat met Robyn te kunnen doen. Ze glimlachte naar Robyn en kneep zacht in haar arm voor ze haar los liet. Syd was zich plots weer erg bewust geworden van het feit dat ze in de keuken van Guila stonden en dat haar vriendin misschien veel beter door had gehad wat er zich speelde tussen de twee dan Syd had geweten.

Guila keek haar partner bedachtzaam aan na zijn vragen over Syd. Zij had gedacht dat Flynn zich stil zou houden over Syd, die sowieso al niet zijn favoriete persoon in dit kamp was, maar vooral ook over Robyn, gezien eerdere bemoeienissen van hem niet heel goed waren verlopen. Misschien had Robyn echter wel het een en ander bij haar broer laten vallen: sinds de geboorte van Matheo stonden hij en Guila namelijk weer volledig aan haar goede zijde. 'Ik ben er erg zeker van dat Syd jouw zuster ziet zitten,' zei Guila zelfverzekerd, waarna ze verder wou spreken over de lijfwacht, maar tegelijkertijd zag hoe Matheo onrustig werd. Met een zucht keek ze van haar zoon naar haar partner en drukte ze een geruststellende kus op allebei hun wangen. 'Hij heeft vast honger,' probeerde ze zijn plotse gehuil te verklaren, waarna ze haar armen weer om Flynns middel legde en zo genoot van het aanzicht van haar echtgenoot en haar zoon. Bij de Goden, wat was ze opgelucht dat hij weer thuis was. 'Het gaat zo zijn gangetje. Matheo en ik beginnen allebei weer een beetje bij te komen van de bevalling.' Ze moest lachen om zijn woorden en schudde haar hoofd. 'Misschien nu drie uur, maar niet veel meer. Kijk je al uit naar vannacht?' Ze plaagde hem een beetje, maar ze wisten allebei dat de komende nachten weer zwaar zouden worden. Gelukkig konden ze elkaar nu weer afwisselen. 'Hoe gaan we trouwens allebei de vrouwen uit ons huis verjagen?' fluisterde ze met een speelse glimlach. 'Als mijn plan gewerkt heeft, dan krijgen we ze zo ons huis uit. Alhoewel... Robyn is veel te verzot op Matheo én we hebben zometeen Syd een heerlijke maaltijd te danken.'

Flynn fronste enkel toen Guila zo zelfverzekerd uitsprak dat de lijfwacht inderdaad een oogje op Robyn had. Hij vroeg zich af hoe het dan kwam dat zijn zuster niet door had dat ze toch wel de aandacht van Martines getrokken had. Ze had zojuist aangegeven dat ze niet wist of de vrouw geïnteresseerd was. Zijn verdenkingen over Syd verdwenen echter toen Matheo in zijn armen begon te kronkelen en hij hem stevig met twee handen vast moest blijven houden. Sussend wiegde hij hem heen en weer en knikte naar Guila. Hij vond het nog altijd onmogelijk om te kunnen horen wat het gehuil van zijn zoon betekende. Nadine had hem verteld dat je het uiteindelijk wel zou kunnen begrijpen dat het ene gehuil niet het andere was. Hij had geen idee hoe hij dat ooit voor elkaar ging krijgen tot Matheo zou beginnen te praten. 'Ik kan niet wachten,' zei Flynn grinnikend, maar meende het ook echt. Ook al zou geen slaap krijgen, het was beter thuis te zijn dan wakker te liggen met zorgen als hij niet bij zijn vrouw en kind was. 'Ik neem aan dat jouw vriendin gekomen is omdat ze wist dat ik niet thuis was,' stelde Flynn met een opgetrokken wenkbrauw. Hij dacht dat Guila dat ook wel door moest hebben. 'Dus ik verwacht niet dat ze al te lang zal blijven als ik weer verschijn.' Flynn was echter niet van plan te gaan wachten tot hij zijn eigen huis kon betreden. Hij klopte met zijn hand op de flank van zijn paard en begon toen alvast vooruit te lopen. Het dier was trouw genoeg om hem en Guila uit zichzelf te volgen.

Robyn kon niets anders dan stralen na de instemming van de andere vrouw op haar aanbod. Ze wilde niet te hard van stapel lopen, dus pakte ze enkel Syds hand vast en drukte hier een voorzichtige kus op. Het zorgde er vast voor dat haar lippen en omringende huid onder de bloem zaten, maar het deerde haar niet. Haar hart maakte enkel sprongetjes als ze zichzelf nogmaals ervan verzekerde dat Syd inderdaad op haar voorstel had ingestemd. 'Laat mij alsjeblieft alles plannen, Syd! Je zal er geen spijt van hebben,' beloofde Robyn met een mysterieuze glimlach. Ze had zo haar ideeën over een dag uit in het Noorden. Misschien konden ze wel naar de zee reizen en de nacht daar samen doorbrengen. Of ze konden langs de verschillende dorpen reizen en alle lekkernijen onderweg proeven. Ze miste de lange reizen op paard met de andere vrouw, waar ze - al was het pas ver in hun missie - over alles en nog wat spraken. 'Had ik je al verteld dat je er mooi uit ziet vandaag?' murmelde Robyn vervolgens bewonderend. Het was het eerste wat haar was opgevallen bij het zien van haar vriendin en reisgenoot. 'En dat jouw eten er nog mooier uit ziet?' Met een grijns plaagde ze haar vriendin een beetje, waarna ze haar los liet en verder liet gaan met haar lekkernijen koken.

Syd was iet wat overrompeld door het plots tedere gebaar van Robyn en keek haar vriendin met een vage glimlach aan. Ze maakte aanstalten om de bloem naast Robyn's lippen weg te vegen, maar stopte voor ze het erger maakte met haar andere ook besmeurde hand. Gelukkig brak Robyns enthousiasme de stilte op. Syd lachte om de glimlach die op het gezicht van de andere vrouw verscheen. Ze kon zich amper voorstellen wat voor wilde ideeën Robyn zou hebben om een hele dag mee te vullen. Ze moest bekennen dat het haar erg nieuwsgierig maakte en tegelijkertijd wist ze dat ze zelfs zonder iets te doen uren met Robyn kon spenderen. Dat was namelijk precies wat ze tijdens hun reizen hadden gedaan. Ze rolde met haar ogen toen ze het compliment vervolgens hoorde en ging met een zucht verder met het deeg. 'Ik heb al ingestemd op het voorstel om met je uit te gaan. Je hoeft me niet verder te vleien,' grinnikte Syd. Ze stopte om langs Robyn naar een lege fles te rijken en keek haar met een geamuseerde blik aan voor ze weer afstand nam. Ze dacht niet dat woorden nodig waren om uit te drukken wat haar dwalende ogen konden zeggen. Het bracht haar plezier om Robyn zo te kunnen bekijken en zich niet betrapt te voelen te weten dat haar vriendin het óók zou zien. Zwijgend ging ze dus verder met haar brood en rolde enkele plakken uit tot platte broden.

Guila keek toe hoe haar echtgenoot zo aandoenlijk om ging met hun zoon. Het was duidelijk dat Matheo al leek te beseffen dat Guila en Flynn belangrijk voor hem waren, al zou hij nog niet het concept van ouders kennen. Zijn woorden wekte een lach bij haar op, waarna ze zacht een kus op Matheo's donkere krullen drukte en vervolgens eentje op Flynns lippen. 'Hm, ik kijk er ook alweer uit dat we 's nachts naar elkaar kijken in bed als Matheo huilt en dan moeten uitvechten wie gaat opstaan,' plaagde ze haar man. Flynn was diegene geweest die vooral uit bed was gegaan, vooral zo na de zwangerschap, maar vele malen was hij dan terug in bed gekomen met hun zoon als hij ontroostbaar was. Matheo kreeg natuurlijk nog de borst en daarnaast leek hij erg gecharmeerd door Guila's krullen. Hij had er dan ook al enkele malen hard aan getrokken. Bij Flynns volgende woorden zuchtte ze zacht en kneep ze hem zacht in zijn arm. 'Je weet waarom ze langs komt als jij er niet bent,' wees ze haar echtgenoot terecht. Met zijn "Martines" was hij ook niet de meest gastvrije persoon die er bestond. Echter moest ze ook toegeven dat ze liever niet Clementine over de vloer zag komen, al kon ze het bijna niet voorkomen door haar functie in het kamp en haar samenwerking met Flynn. Ze legde haar hand in die van haar man en liep zo met hem mee richting hun huis. 'Ach, de twee dames zullen toch vast genoeg bij te praten hebben,' vertelde ze samenzweerderig. Ze hadden goede hoop dat haar plannetje had gewerkt.

Robyn glimlachte geamuseerd bij het zien van Syds dwalende ogen en probeerde haar blik weer te vangen. De blik bracht een uitdaging en Robyn moest zichzelf beheersen om de andere vrouw niet tegen het aanrecht te duwen en zo te kussen. In haar dromen had ze Syd al op elke manier het hof gemaakt en elke ochtend was ze teleurgesteld ontwaakte als ze besefte dat haar bed wéér leeg was. Ze wist dat ze het daarom nu eindelijk eens voorzichtig moest aanpakken en de zaken niet moest overhaasten. Toch brandde er een vraag op haar tong. 'Kan je morgen al?' vroeg ze dus voorzichtig, terwijl ze de andere vrouw hoopvol aan keek. Ze kon het idee niet verdragen dat Syd wellicht tussen haar vingers zou wegglippen, ondanks dat ze hun interesse en aantrekking zojuist aan elkaar hadden opgebiecht. Op hetzelfde moment zag ze Guila en Flynn met Matheo het tuinpad op komen lopen en keek ze de andere vrouw met pretoogjes aan. 'Zullen we via de achterdeur vluchten? Guila zal je vast vergeven, omdat je zulk heerlijk eten hebt gemaakt,' glimlachte ze, waarna ze haar hand uit stak. 'Zullen we gaan?'

Syd moest toegeven dat, ondanks dat ze eerder had gezegd dat ze niets had aan een spel, ze erg genoot van de uitdaging die ze tussen haar en Robyn voelde. Glimlachend keek ze opzij naar haar vriendin terwijl ze haar broden afmaakte en schudde zacht lachend haar hoofd toen ze het voorstel hoorde. 'Mijn eerste vrije dag is pas weer over vier nachten,' legde ze uit. Aangezien ze nog steeds een rekruut was had ze lang niet altijd de mogelijkheid vrije dagen aan te vragen. Ze was gemotiveerd genoeg geweest om extra werk te leveren in de hoop dat ze sneller in de ranken zou stijgen, maar dat betekende dat ze veel werkte. Met een kleine glimlach veegde ze haar handen af aan een doek die over het aanrecht lag en stapte op Robyn af. 'Maar ik verwacht dat een paar dagen meer of minder geen verschil zullen maken,' begon ze waarna ze kort met haar vingers langs Robyns haar gleed. Toen ook zij het gezin het huis zag naderen keerde ze zich terug naar het eten en lachte om de woorden van de andere vrouw. 'Je zou deze heerlijke maaltijd en tijd met je neefje weigeren?' Syd pakte de hand van Robyn vast, maar in plaats van naar de achterdeur te bewegen, duwde ze Robyn met haar andere hand een stapel kommen in haar armen en liet haar gaan. Toen Flynn en Guila binnenkwamen hadden ze de tafel gedekt en stond de soep al klaar. Hoewel ze graag langer gebleven was, nam ze echter toch de mogelijkheid om zelf het tafereel van de gelukkige familie te ontsnappen meteen toen haar kom leeg was.

Nieuw

Flynn liep met zijn mantel stevig om hem heen geslagen en de kap tot ver over zijn gezicht getrokken tegen de regen over het pad naar het huis van Guila en hem. Hij had in de ochtend nog een vergadering bijgewoond, maar had de middag vrij gevraagd zodat hij deze met zijn gezin kon spenderen. Er waren genoeg dringende zaken die het kamp aan gingen, maar Flynn had met Indra overlegd dat hij nog altijd de tijd vrij zou nemen die hij nodig had om Guila en Matheo te steunen. Bovendien was hij niet veel waard als zijn gedachten constant uit gingen naar zijn zoon en vrouw terwijl hij zich bezig hoorde te houden met kampzaken. Gelukkig begreep Indra de situatie en zijn zorgen. Flynn stopte kort bij hun brievenbus en haalde de paar brieven er uit voor hij het modderige pad verder op liep en de deur opende. Mopperend trok hij de natte mantel van zijn schouders af en trok zijn besmeurde laarzen uit voor hij op zijn sokken verder het huis in liep. 'Guila?' Benieuwd keek hij rond waar zijn vrouw en zoon zich bevonden.

Guila lag op bed met een boek in haar handen en was zo aan het uitrusten van een drukke nacht en ochtend. Matheo had vannacht het huis weer op stelten gezet door constant te huilen, blijkbaar omdat hij honger had, maar zelfs melk had hem niet kunnen sussen. Flynn was uiteindelijk in de stoel met hun vermoeide zoon op zijn borst in slaap gevallen, maar Guila had zelf de slaap niet kunnen vatten. Ze had de laatste tijd te veel zorgen om werkelijk uitgerust te zijn: zo had ze een brief van haar beste vriendin ontvangen met haar zorgen over Liam en haar schoonbroer en had ze ook slecht nieuws ontvangen over haar moeders gezondheid. Het hielp niet mee dat haar gezondheid ook nog niet optimaal was en dat ze nog regelmatig overdag moest rusten om de dag door te komen. Gelukkig had ze nu een rustig moment en had ze tevens zicht op haar slapende zoon in zijn wieg. Op hetzelfde moment hoorde ze de deur openen en vervolgens de stem van haar man. 'Sst, niet te hard,' suste ze Flynn, terwijl ze hem in de deuropening al trof, en ze haar vinger tegen zijn lippen legde. Ze gebaarde naar hun zoon en nam vervolgens haar man mee de woonkamer in. Ze gebruikte haar eigen rokken om zijn natte gezicht af te drogen. 'Hoe was de vergadering? Bij de Goden, lief, je bent ijskoud.' Ze was al in de weer om water op te zetten en een kruik te verwarmen.

Flynn beet meteen op zijn tong bij het sussen van Guila. Hij vergat nog wel eens zijn lawaai als hij thuiskwam te beperken. Hij begroette haar met een kus op haar haar en volgde zijn vrouw vervolgens de woonkamer in. Met een glimlach liet hij haar zijn gezicht afdrogen en keek op zijn natte broekspijpen. Het weer was de afgelopen dagen aan één stuk nat en onstuimig geweest. 'Het was-' Zuchtend was op één van de stoelen gaan zitten en haalde de brieven die hij gevonden had onder zijn shirt vandaan om ze op tafel te leggen. 'Indra heeft nieuwe plannen gemaakt. Ik kan er niet te veel over zeggen. Er zal in ieder geval snel een nieuwe missie starten.' Flynn keek op naar Guila en hief al snel een hand op in een geruststellend gebaar. 'Ik ga niet mee.' Indra wist maar al te goed dat ze haar Kapitein nu niet om zijn deelname aan een missie kon vragen. 'Verder was het een vergadering zoals normaal. Gael heeft de andere raadsleden ingelicht over de stand van zaken met de school. Hester heeft aangegeven dat ze nieuwe hulp nodig heeft. Veel nieuws was er niet.' Flynn had zijn Kapiteinsuniform losgeknoopt en stond vervolgens op om Guila vast te pakken. 'Hoe was het hier? Wat heb jij gedaan vanochtend?'

'Een nieuwe missie?' herhaalde ze langzaam en ook met een zekere bezorgdheid. Gelukkig werd ze al snel gesust door zijn beloftes en haalde opgelucht adem. Ondanks dat ze wist dat haar man de komende tijd niet voor langere tijd weg zou zijn, was het toch een geruststelling om het uit zijn eigen mond te horen. 'Bij de Goden, Flynn, ik ben zo opgelucht dat je dat zegt.' Guila liet zich gewillig vastpakken door haar partner en drukte een kus op zijn lippen. 'Het was hier rustig. Ik ben nog snel voor de regen met Matheo naar de markt geweest voor vers eten en langs de ziekenboeg geweest voor een controle door Hester. Ze-' Nu was het haar beurt om haar hand op te steken als geruststelling. 'Ze heeft mij van top tot teen gecheckt en alles was gelukkig goed.' Ze zei het met duidelijke opluchting in haar stem. Ze had op momenten nog wat bloedverlies gehad en flinke pijn in de buik, maar dat waren blijkbaar haar maandstonden die weer onregelmatig op gang leken te komen. Het was zo'n geruststelling om iemand in het kamp te hebben die haar dusdanige voorlichting kon geven. Toen haar oog op de brieven viel, pakte ze het stapeltje met een zucht op en opende ze de eerste brief. 'Ik hoop dat Iwan terug heeft geschreven. Hij is altijd zo moeilijk te bereiken,' verzuchtte ze, terwijl ze een andere brief aan haar man gaf en begon te lezen.