Vertrekken van Guila - Telon

-

Gedachteloos leunde Guila tegen het raam van haar gevangenis aan en staarde ze naar de drukke stad onder haar. Het was al enkele weken geleden geweest dat ze opnieuw was opgesloten in haar eigen luxe vertrekken. Sindsdien had ze niets van en over Flynn gehoord. Het kleine sprankje hoop dat ze had gevoeld bij zijn aanwezigheid was compleet verdwenen. Hij was vast dood. En vandaag zou zij volgen. De gedachten maakten haar misselijk en vol verdriet en wanhoop leunde ze met haar voorhoofd tegen het koude glas aan. Gisteren had de Moeder in hoogsteigen persoon haar vertrekken bezocht en verteld dat vandaag haar executie zou plaats vinden. Guila had niet kunnen reageren, ze had überhaupt de Moeder niet aan kunnen kijken. Haar tranen waren al weken geleden opgeraakt en haar gedachten zaten enkel nog bij haar geliefde en bij haar familie. Ze had elk van haar familieleden een brief geschreven, maar ze kon ze niet meer laten versturen. Ze kon enkel hopen dat de brieven ooit, op een of andere manier, Tarth zouden bereiken. De brief aan Flynn droeg ze op haar lichaam, gezien die nooit meer bij zijn bestemming aan zou komen. Die gedachte liet haar weer verder gaan met aankleden, het doodskleed dat ze had ontvangen.

Sibel stormde op een rap tempo door het paleis. Ze schreeuwde naar de wachter die haar voor ging dat hij door moest lopen. Zelf had ze geen idee waar ze heen moest, waar Guila vast zat, maar ze hoopte dat die man er maar snel achter kwam dat haar dreigingen niet zonder inhoud waren. Ze was al wekenlang in Tarth. En erger nog, ze was al dagenlang in Telon. Alles was tot nu toe alleen maar een tactiek geweest om Sibel en haar gezelschap te vertragen. Het welkom dat op hen had staan te wachten aan de grens, de stoet die met hen meegereisd was richting Telon, de bezoeken aan belangrijke plekken onderweg, het uiteindelijke aankomst in de hoofdstad met een immens festival dat het onmogelijk had gemaakt door de straten te trekken, een bal ter ere van haar komst. In de drie dagen dat ze hier was had ze amper Guila's naam gehoord. Tot nu toe hadden ze slechts kunnen onderhandelen over Flynn. Als er überhaupt al werd gesproken over zaken. Ze werd veel meer bezig gehouden met onbenulligheden en formaliteiten die haar de neus uit kwamen. Haar vriendin's locatie of welzijn werd al die tijd niet genoemd. Tot die ochtend de aap uit de mouw gekomen was. Sibel voelde dat ze de opgekropte frustraties en woede van de afgelopen weken niet langer in zich kon houden en beter dan zich te laten gaan tegenover de vertegenwoordigers van de Moeder, schreeuwde ze nu dus de wachters de huid vol. Uiteindelijk bereikten ze de vertrekken en liet ze de deur nog maar net voor zich van slot doen voor ze deze met een klap open gooide en binnen stampte. 'Guila!'

Guila had zichzelf er toe gezet om haar jurk aan te doen en alle stappen te doorlopen die haar zo duidelijk opgedragen waren. Ondertussen was ze ook op de grond gezakt om te bidden tot de Goden: er waren zo veel momenten geweest dat ze die Goden vervloekt had, maar toch had ze er haar steun in gevonden de laatste weken. Het had haar ook zo dichtbij haar geliefden gevoeld. Ze zat nog op de grond, toen plotseling de deur open werd gegooid. Vanuit de ramen kon ze niet zien wie er binnen kwam lopen, maar ze wist dat het wel tijd moest zijn om naar de grote zaal te gaan. Het zou vast niet zachthandig gebeuren, vooral niet te horen aan de grove handelingen en de harde stem- Onmiddellijk draaide ze zich om en staarde ze met grote ogen en een openzakkende mond in het gezicht van haar Koningin, haar goede vriendin. Echter kon ze niet opstaan, ze kon enkel door haar ogen wrijven en van de vrouw weg draaien. Ze was gek geworden binnen deze vier muren. Misschien was het al in de villa gebeurd. Toch bleef de vrouw tegen haar praten, waardoor ze al snel besefte dat haar vriendin hier écht was. Zonder het te beseffen kwamen de tranen op zetten en kwam ze overeind, terwijl ze toe keek hoe Sibel dichter naar haar toe kwam lopen. 'Ik denk dat ik droom, Sibel,' fluisterde ze hees. Ze had al zo lang niet meer gesproken.

Sibel had er al een slecht gevoel bij gehad dat niemand hen duidelijk kon vertellen waar Guila was. Ze spraken over haar alsof ze maanden geleden in Telon was geweest en nu al weer verder op pad was gegaan. Een zekere heer Gion had haar verteld over het bezoek dat haar vriendin aan zijn villa had gebracht. Ze had die man al snel afgeweerd met een smoes. Ze kreeg de kriebels van hem. En de Moeder, die vrouw had slechts enkele woorden met Sibel gewisseld. Veel te weinig voor iemand die zo hard had gewerkt om haar naar Quandaï te krijgen. Pas die ochtend was ze uitgenodigd voor een gesprek alleen met de Moeder. Wat in had gehouden dat ze beiden alsnog een heel leger aan wachters en adviseurs bij zich hadden. Toen pas kreeg ze eindelijk antwoorden uit de leidster. Ze had haar best gedaan alle informatie te verkrijgen, voor ze haar tot het benoemen van de verblijfplaats van Guila dwong. Ze was al die tijd in hetzelfde gebouw geweest terwijl Guila wachtte op haar dood. Toen ze dus eindelijk het bekende voorkomen zag snelde ze er op af en knielde ze voor haar neer om haar armen om haar heen te slaan. 'Dit is geen droom Guila,' zei ze zacht met dichtgeknepen keel. Het voorkomen van Guila, haar blik, het bracht haar een angst voor haar vriendin die haar woede had weggenomen.

Al snel voelde ze Sibels armen om haar heen en dat was het moment dat ze zich compleet over gaf aan haar beste vriendin. Haar vriendin die voor háár alle taken had neergelegd en hier naartoe was komen reizen. Haar Koningin die haar niet vergeten was. 'De brief-' De tranen stroomden over haar wangen heen en nauwelijks kwam ze door de emotie op adem of kwam ze uit haar woorden. 'Sibel- ik zou-' stamelde ze, terwijl ze haar vriendin maar niet los liet. Nog steeds leefde ze als in een droom: ze had niets meer verwacht, laat staan het aanzicht van de Koningin in levende lijve in haar gevangenis. 'Ik hoor vandaag te sterven.' Ze kreeg het er met alle moeite uit en pas op dat moment maakte ze wat afstand tussen hen in, zodat ze Sibels gezicht kon bestuderen. Er zat een brok in haar keel. 'En Flynn...' Ze sloeg een hand voor haar mond en schudde haar hoofd. Dit was niet het moment om daar aan te denken. Hij zou gewild hebben dat ze deze kans pakte. Echter schoot er een gedachte in haar hoofd, waardoor ze Sibel krampachtig bij haar schouders pakte en zo argwanend naar de wachters bij de deur keek. 'Vertel me alsjeblieft niet dat zíj jou ook gevangen heeft genomen.'

Sibel voelde het nat van Guila's tranen al snel door haar blouse heen en hield haar vriendin stevig overeind. Ze kon niet uit drukken hoe opgelucht ze was om Guila nu in levende lijve vast te kunnen houden. Echter ontroerde niet haar eigen gevoelens haar, maar alle emotie die Guila in en uit ademde. Ze probeerde haar te sussen en streek geruststellend over haar rug. 'Je hoort helemaal niets. Er zal niets gebeuren met jou vandaag behalve dat ik je uit dit paleis weg haal.' Ze kneep fel in de schouders van de door emoties overrompelde vrouw. De woorden die ze die ochtend aan had moeten horen over Guila had ze maar met moeite aan zich voorbij laten gaan. Ten eerste was ze zelf erg verrast geweest te horen dat Guila's moeder - en dus ook Guila - familie waren van de vorige en huidige moeder. Maar nog verbaasder was ze geweest te horen dat haar vriendin nu terecht zou staan voor het zogenaamde verraad van haar overleden moeder. De absurditeit van het hele gebeuren had haar bijna sprakeloos gemaakt. Echter was ze haar tong niet verloren en had ze toch iets kunnen zeggen om de Moeder te overtuigen haar bij Guila te laten. Haar vrij te laten. 'Voor Flynn wordt gezorgd. Maak je geen zorgen. We nemen jullie beiden mee naar Tarth,' fluisterde ze bijna onhoorbaar. Niemand hoorde te weten dat Indra en Liam de handen ineen hadden geslagen om de luitenant vrij te krijgen terwijl Sibel met de Moeder bezig was. Ze lachte desondanks de situatie en dwong Guila haar aan te kijken. 'Ik hoop dat ze niet zo naïef is om de Koningin van Tarth vast te zetten. Of om haar überhaupt iets te weigeren.' Ze grimaste bij deze woorden.

Guila probeerde haar wangen droog te deppen, terwijl ze nog steeds overeind gehouden werd door haar vriendin. 'Ik ben je zo ongelofelijk dankbaar, Sibel,' zei ze zacht, terwijl ze haar hand op haar vriendins wang legde. 'We- Allebei hadden we de hoop opgegeven. Ik had de dood al half omarmd.' Ze wist dat ze nog maar wat zat te ratelen, want wat kan je bij de Goden rationeel uitbrengen als je plots van de dood gered wordt? Na wekenlang niemand gesproken te hebben? Ze bleef een nauwlettend oogje houden op de wachters, tot ze plots de woorden over Flynn hoorde. Guila probeerde de extreme emoties die ze voelde niet op haar gezicht zichtbaar te laten zijn. Ze begreep ook wel dat die missie hoogstwaarschijnlijk in het geheim ging. Maar- hij was dus nog steeds in leven... De Goden hadden naar haar geluisterd, het kon niet anders. Het leek ook nog niet compleet bij haar binnen te komen. Zo vaak had ze ook hem proberen toe te spreken in de sterrenhemel, terwijl hij nog steeds levend in de cellen had gezeten. Dat liet haar voor een seconde met haar vriendin mee lachen, al was het maar een bescheiden glimlach. 'Ik weet niet waar deze nieuwe Moeder allemaal toe in staat is,' murmelde ze echter bitter, waarna ze langzaam overeind kwam en om haar heen keek. 'Ik heb geen spullen. Ik kan gaan.'

Sibel zag dat de woorden over Flynn iets deden met Guila. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze er niet aan gedacht had dat Guila misschien niet wist in wat voor situatie de luitenant zat. Liam had haar de afgelopen nacht een bericht laten sturen via het netwerk dat ze op hadden gezet met verontrustende woorden. Er was een plan, maar dat hadden ze aan moeten passen omdat de man niet makkelijk verplaatst zou kunnen worden. Echter ging alles nog door en dus had Sibel hier haar rol te spelen. Ongemakkelijk keek ze dus ook naar Guila toen ze zei dat ze weg kon. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar adviseurs die tot nu toe hun afstand hadden gehouden ook dichterbij komen om haar waarschuwende blikken toe te werpen. 'Maak je nu niet druk om de Moeder, dat is mijn taak.' Sibel was met Guila opgestaan maar hield nog altijd een arm om haar heen ter ondersteuning. 'Kan ik je niet eerst wat te eten laten brengen? Of je eigen kleding? Wil je een bad nemen?' Ze wilde nog niet toegeven dat ze slechts toestemming had gekregen om Guila te zien, dat alles uitgesteld was, maar dat ze nog niet meer had kunnen onderhandelen.

Guila stond al in de startblokken om weg te lopen en was dus ook verrast door de terughoudende woorden van haar vriendin. Met een kritische blik bekeek ze de adviseurs die ook in de ruimte stonden en vervolgens naar haar Koningin. Ze probeerde haar gezicht af te lezen. Er speelde blijkbaar iets, waardoor ze nog niet weg kon, en ze had het idee dat het wellicht iets met haar geliefde te maken had. 'Ik- ik wil wel iets te eten hebben,' zei ze zacht, waarna ze omlaag keek naar wat ze aan had. Ze had het kledingstuk haar "doodsjurk" genoemd, iets waar ze nu toch wel graag vanaf wilde. 'En ik zal mij even omkleden. Kom je- Kan je mij helpen?' Sibel had nog steeds haar arm om haar heen en door alle emotie en shock had ze die ook zeker nodig. Zo liep ze met de ondersteuning van haar vriendin achter haar kamerscherm. Eenmaal verborgen voor alle ogen keek ze haar vriendin indringend aan. 'Wat is het plan?' fluisterde ze bijna onhoorbaar, terwijl ze ook bezig was om haar jurk los te maken. Ze konden vast niet te lang verborgen blijven. 'En hoe is het met Flynn?'

Sibel zocht naar woorden om Guila uit te kunnen leggen wat er gaande was, zonder het hele gevolg op de hoogte te brengen van alle plannen. Het koste haar moeite om niet los te barsten tegen Guila die wie weet hoe lang al onwetend werd gehouden over haar eigen toekomst en wat precies de intenties van de mensen rond haar waren. Ze knikte resoluut toen haar vriendin in stemde met wat eten. Ze blafte instructies naar dezelfde wachter die hen eerder naar het vertrek had geleid. Vervolgens liet ze zich door Guila naar het kamerscherm voeren waar ze ongezien, maar helaas niet ongehoord woorden uit konden wisselen. 'Indra en Liam hebben tijd nodig om Flynn vrij te krijgen. Dit is de afleiding. Het is niet zonder risico. Flynn's toestand is-' Sibel stopte echter en schudde haar hoofd naar Guila. Ze had iemand dichterbij horen komen. 'Vertel me, Guila, hoe is het tot dit gekomen?' vroeg ze op hardere toon en omdat ze het ook werkelijk wilde weten. Sibel hielp Guila haar jurk aan te doen. Gelukkig was het er één die niet zo depressief was als het kleed van voorheen en duidelijk meer bij de vrouw paste zoals zij haar kende. Toch zag ze dat er zo veel veranderd was in het gezicht van Guila. Zacht raakte ze haar schouder aan en kneep er kort met een kleine glimlach in. Ze hoopte dat haar vriendin wist dat ze er alles aan zou doen om dit goed te laten gaan.

Guila bibberde door de onafgemaakte zin van haar vriendin. Ze wilde doorvragen, maar wist dat één van de adviseurs dichterbij was gestapt. Ze besloot dus maar het verhaal te vertellen, die ze ook aan de Moeder had verteld. 'Ik heb mij laten bespelen door de politiek,' zei ze zacht, terwijl ze één van haar eigen jurken omhoog hief en aan trok. 'Eerder bij heer Gion, waar ik enkele manen vast heb gezeten. Dat was waar ik Flynn voor het eerst tegen kwam.' Een knoop vormde zich in haar maag, maar ze sprak verder. 'Hij liet zich vrijwillig opsluiten om bij mij te kunnen blijven. Niet dat we elkaar ook maar zagen... En toen benaderde een politicus uit Telon ons.' Ze balde haar vuisten, maar voelde hoe ze ook weer onmiddellijk gekalmeerd werd door het kneepje van haar vriendin. Het voelde voor haar alsof de keuze om met de politicus mee te gaan het complete keerpunt van haar en Flynns lot was geweest. En ze had er zelf een hand in gehad. 'Hij beloofde ons uit te breken uit de villa, enkel- Hij overtuigde mij om Flynn te misleiden en met hem mee te gaan naar Telon, zodat ik eindelijk antwoorden kon vinden. Voor mezelf, voor jou. Flynn kwam achter mij aan en probeerde mij terug naar Tarth te krijgen en nu-' Ze slikte moeizaam en keek haar vriendin met een trieste blik aan. 'We waren ten dode opgeschreven. Al weken lang.' Ze had eenmaal haar jurk aan en hoorde hoe de mannen in haar kamer suggestief kuchte.

Sibel luisterde aandachtig naar wat Guila te vertellen had. Tot nu toe had ze slechts de verklaringen van de Quandaïers gehoord en daar werd maar weinig echt in gezegd. De naam van de man die tegen haar gesproken had kwam weer op en met samen geknepen ogen bekeek ze haar vriendin. 'Heer Gion, zei je?' Ze had al deze informatie nodig om verder haar zaak te kunnen verdedigen dat Guila mee terug moest naar Tarth. Als het inderdaad bleek dat ze voor haar rechtszaak al belabberd behandeld werd in Quandaï zou ze daar best een argument van kunnen maken. Het volgende verraste haar, maar het waren de woorden over haar taken voor haar als Koningin die haar hard in Guila's schouder deed knijpen. Tot nu toe was daar nog niet over gesproken. Ze wist dus ook niet of het wel of niet bekend was. 'Antwoorden over je moeder,' praatte ze over Guila heen. 'Wie had durven denken dat je een afstammeling bent van de Moeder's familie.' Ook zij hoorde het gekuch van de adviseurs en zuchtend stapte ze als eerste achter het scherm vandaan. 'Dat eten is er nog steeds niet?' vroeg ze geërgerd aan de Quandaïse adviseurs. 'En heeft iemand überhaupt al bericht gestuurd naar de Moeder dat we onze besprekingen maar eens voort moeten zetten?' Deze vraag richtte ze nu op haar eigen begeleiding die al snel in beweging kwam.

Met tegenzin volgde Guila haar vriendin van achter het kamerscherm vandaan en keek ze weer naar de adviseurs, die verspreid in de ruimte stonden. 'Familie van de voormalige Moeder,' zei ze zacht, terwijl ze plaats nam op haar bed. 'En nu gestraft worden voor de zogenaamde fouten van mijn eigen moeder. Zij besefte al veel sneller dan ikzelf dat we hier niets te zoeken hebben in dit land.' Haar woorden waren wellicht te fel, maar de laatste tijd had ze veel te veel troosteloze dagen gehad om na te denken. Haar woede voor dit volk, voor de regering en voor de Moeder was gigantisch geworden. Als ze ooit nog de Moeder voor haar zou hebben... Ondertussen liet ze haar ogen over het voorkomen van Sibel heen glijden: haar vriendin vormde een intimiderend aanzicht in haar uniform en vooral haar blik- Ze hoopte dat het indruk op de Moeder zou maken. Dit was vast een ontmoeting die er al lang aan zat te komen. Op hetzelfde moment werd haar eten binnen gebracht en bij haar op het bed neer gezet. 'Ik denk dat het een goed idee is als je verder gaat met jouw besprekingen,' stelde ze haar vriendin gerust.

Sibel bleef staan terwijl Guila ging zitten en bekeek haar vriendin met een aandachtige blik. Zij had het nieuws over Guila's afkom niet verwacht. Natuurlijk hadden ze theorieën gehad over wat haar moeder overkomen moest zijn, maar waarom was zoiets nooit aan het licht gekomen? Misschien was het wel expres op deze manier gegaan. Het bleek iedere dag maar weer hoeveel de Moeder onder controle had in dit land en wie wist ook in het hare. 'Volgens de Moeder wordt je beschuldigd van land verraad. Ben je er achter gekomen wat je moeder is overkomen dat ze naar Tarth vluchtte?' vroeg ze nu op een zachtere toon, maar ook met enige urgentie. Ze moest de waarheid weten, omdat de regering hier haar al zo veel informatie weerhouden had. Er moest iets zijn waarmee ze de Moeder en haar volgelingen tegen kon spreken. Fronsend keek Sibel naar Guila. 'Geen denken aan. Ik hoop dat ze nog een hele dag op me moet wachten zoals ik al dagen aan het lijntje wordt gehouden.' Ze vond het helemaal niet erg deze rol te moeten spelen voor de ogen van de volgelingen van de Moeder. Die verontwaardigde gezichten dat ze zo tegen hun leidster in durfde te gaan zou ze nog lang koesteren.

'Landverraad?' lachte Guila schamper, terwijl ze wat van het eten pakte en in haar mond stopte. De laatste tijd was ze zo somber geweest dat ze nauwelijks een hap binnen kon krijgen. Ze was daardoor ook veel afgevallen. 'Mijn moeder heeft haar zuster - Rani - geholpen om onder een straf uit te komen. Ze was naar Tarth gestuurd om een Tarthiaanse man te vinden en zich te mengen in het politieke leven. Toen ze daarin gefaald had, zou ze gestraft worden door de Moeder. Mijn moeder en tante zijn vervolgens gevlucht.' Ze voelde een sprankje van trots bij die woorden: het klonk als iets wat haar moeder inderdaad gedaan zou hebben. Ze was altijd zo rechtvaardig, zo juist. Guila glimlachte kort bij de volgende woorden van haar Koningin en schoof opzij op het bed, om meer ruimte te maken. 'Kom dan in elk geval iets eten, Sibel. Dan kan ik alle vragen beantwoorden die je hebt.'

Sibel keek toe hoe Guila het eten gelukkig aan nam. Zij had haar zojuist zonder haar jurk gezien en had de botten door haar huid zien steken. 'Je kan al je kracht gebruiken,' spoorde ze haar vriendin zacht aan in de hoop dat ze begreep dat het goed was als ze meer zou eten. Als ze snel terug naar Tarth moesten reizen zou dat veel energie kosten. Ze vergat echter haar zorg om het magere lichaam van Guila toen ze de uitleg hoorde. 'Rani.. Rani Omat.' Sibel was vlug weer overeind gekomen en klapte haar handen samen. Ze wist dat ze iets over het hoofd had gezien de dagen dat ze in Telon was. Maar het klopte nu plots. 'Natuurlijk,' mompelde ze. 'Zij zou een verbintenis tussen Tarth en Quandaï hebben gemaakt, maar die chaotische tijd-' Niemand wist precies waarom de Quandaïse delegatie toen weer zo snel vertrokken was, dus dat werd altijd gewijd aan de politieke onrust die er ontstaan was door de rebellen. Sibel had echter ook andere verhalen gehoord over het niet nakomen van beloftes. Ze snapte dat er nooit een link was gelegd tussen Guila's moeder en de verdwenen prinsessen omdat Quandaï er waarschijnlijk hard aan gewerkt had om dat in de doofpot te stoppen. Sibel knikte bij het voorstel van Guila en nam eveneens plaats op het bed. Plots voelde ze echter dat ook zij dingen te zeggen had tegen haar vriendin. 'Het spijt me, Guila, dat ik je zomaar liet gaan. Dat had ik nooit moeten laten gebeuren.'

Guila knikte instemmend met haar vriendin: ze wist ook dat ze alle kracht en energie nodig zou hebben. Ze wist niet precies wat Sibel van plan was, maar het zouden vast paar hectische dagen worden. Ze kon zich nu dan ook wel voor haar hoofd slaan dat ze zo slecht voor haar zelf gezorgd had. 'Rani Omat,' herhaalde ze ook zachtjes. Ze had de naam vaker horen vallen, toen ze nog in het paleis woonde en er ambassadeurs van Quandaï langs kwamen. Ze hadden vaker naar die vrouw gevraagd. Toen Sibel naast haar plaats nam, sloeg ze haar arm om haar vriendin heen en legde ze haar hoofd op haar schouder. 'Ik ben tijden heel boos op je geweest,' zei ze oprecht, 'woedend zelfs. In de meest zware periodes kon ik enkel mezelf, jou en de Goden vervloeken. Maar dan herinnerde ik mij weer dat het mijn eigen plan was... ik wílde dit. En als de Goden dit als plan voor mij hadden, dan-' Ze glimlachte bescheiden en at nog wat. 'Dan zou je jezelf nooit hiervan de schuld moeten geven. Niemand van ons. Het is hoe het is.'

Sibel liet het toe dat Guila tegen haar aan leunde. Misschien was het maar goed dat ze haar zo dichtbij had, anders had ze haar woede allang de overhand laten nemen. Onder het oog van de Moeder kon ze zich wel in houden, maar zodra ze alleen met haar adviseurs was kon het haar weinig schelen of het waardig was of niet om tegen ze uit te vallen. Bovendien voelde ze nu meer en meer de pijn die dit alles voor Guila meegebracht had. Ze had geen idee hoe haar vriendin zich gevoeld moest hebben in dit land dat haar maar geen antwoorden gaf en haar zo vijandelijk had behandeld zonder dat ze contact op kon nemen met familie of vrienden. En dat laatste kwam vooral door haar toedoen. 'Oh, de Goden die kunnen-' Sibel stopte zichzelf. Ze was nooit opgevoed met het geloof dat vele mensen in Tarth hadden. Zij had geleerd van de religies van haar ouders en die Goden werkten heel anders. Die lieten je echt niet denken dat al je pijn maar kwam omdat zij dat nou eenmaal voor je hadden gepland. 'Prima, als je niet wil dat ik mijzelf de schuld geef en ik niet wil dat jij dat jezelf doet, kunnen we het er dan over eens zijn dat de Moeder en haar regering duidelijk met ons aan het sollen zijn? En hoe persoonlijk het ook mag lijken, dit duidelijk om de relatie tussen onze landen gaat?' Ze voelde dat haar bloed langzaam weer begon te koken. Ze had nooit gedacht dat ze een opvliegend karakter had, maar dit hele gebeuren haalde dat zeker in haar naar boven. Ze wist dat Liam haar er op zou wijzen als hij er was, hij zou wel beter weten dan zich als een heethoofd te gedragen. Sibel zuchtte en glimlachte zwak naar Guila. 'Ik hoef je hier niet mee te belasten. Dat zijn mijn zaken.' Even was ze stil terwijl Guila at. 'Flynn en jij- mag ik er van uit gaan dat jullie gevoelens voor elkaar niet weg zijn na deze lange tijd?' Sibel bracht haar woorden voorzichtig, maar ze had wel degelijk gezien wat voor emoties er in de blik van Guila waren toen ze had gehoord dat zijn toestand niet goed was.

Guila glimlachte om Sibels woorden en knikte instemmend. 'Laten we dat afspreken,' zei ze, waarna ze Sibel bedachtzaam aan keek. 'Hopelijk beseffen we allebei dat dit één grote truc is geweest, hè? Ons gevangennemen hebben ze puur gedaan om jullie hiernaartoe te lokken. Echter heeft de Moeder geen idee wat haar nu te wachten staat.' Met een zucht at Guila nog wat, terwijl ze Sibels woede voelde reflecteren. Guila's gedachten dreven tegelijkertijd af naar Flynn. Ze wist niet goed hoe ze hun relatie onder woorden kon brengen. Hij was haar achterna gegaan, ze hadden hun nacht vol liefde gehad en hun liefde voor elkaar uitgesproken, en toen waren ze weer gescheiden geweest. Het was een rollercoaster van emoties in een vreemd land zonder elkaar onafgebroken langer dan enkele uren gesproken te kunnen hebben. Ze knikte als antwoord op haar vraag, maar wist dat het niet genoeg was. Ze wílde erover praten. 'Ik had mij een leven voorgesteld waarin Flynn er niet meer zou zijn,' begon ze dus stilletjes. 'Ik- ik was er zó zeker van dat hij niet meer leefde. En ik stopte gewoon met vechten. Dat ik terug moest keren naar Tarth zonder hem...' Ze keek haar vriendin vol verdriet aan en pakte haar hand vast. 'Hij heeft maandenlang in een onbekend land gereisd om mij te zoeken en te redden. En nu zit hij opgesloten in een koude, vieze kerker met een infecterende wond. Ik verlaat dit paleis niet zonder hem.' Ze hoopte maar dat haar vriendin die gevoelens kon begrijpen, dat ze zo ook dacht over Liam, dat ze haar niet zou beoordelen door het verleden van haar en Flynn.

Sibel knikte langzaam alsof het haar niet veel deerde. Maar met elk uur dat ze langer in dit land spendeerde begon ze meer plannen te maken over hoe ze het aan kon pakken zodra ze terug was in Tarth. Ze wist van iedere Tarthiaan die vast zat in de kerkers onder Telon en ze zou er voor zorgen dat ze allemaal of een eerlijke rechtszaak kregen of vrij zouden komen en terug konden keren naar Tarth. En dan had ze nog niet bedacht hoe ze de Quandaïse mensen wilden helpen die hier niet veilig waren voor hun leider. Het zou onrustig gaan worden aan de grenzen, vooral waar de volkeren van haar ouders woonden. Er was nog veel in het vooruitzicht, maar zo veel de Moeder geen idee had wat haar nu te wachten stond, had Sibel dat eigenlijk ook niet. Ze was blind wat betrof de Moeder. Zuchtend liet ze haar eigen gedachten voor wat ze waren en bestudeerde Guila terwijl ze over Flynn sprak. Ze had eerder niet veel geweten over de man, maar Indra had haar al van zijn prestaties in het legerkamp op de hoogte gesteld. Dat samen met de woorden die Guila ooit over hem had gesproken en nu ook weer deed waren genoeg om door alle moeite te gaan en hem te bevrijden. Even liet Sibel haar ogen afglijden naar de adviseurs die nog altijd mee luisterden naar het gesprek. 'Luitenant Barnes zal zijn missie volbracht hebben. Ik kan niet anders dan voor hem pleiten als ik met de Moeder spreek.' Ze hoopte heel erg dat haar vriendin begreep dat ze Quandaï niet zou verlaten zonder Flynn.

Guila had zo'n idee dat ze wist waar Sibel over nadacht. Flynn had haar weken eerder gevraagd om bij enkele gevangenen polshoogte te halen, om te kijken wie ze waren en waarom ze opgesloten zaten. Tot haar eigen verbazing en schrik zaten er veel Tarthianen gevangen in de donkere cellen van het paleis. Dat feit had haar vaak kracht gegeven, het idee dat Flynn wellicht met ze kon praten en dat ze elkaar konden steunen. 'Ik ben je eeuwig dankbaar, Sibel,' zei ze bijna onhoorbaar, als reactie op haar woorden over Flynn. Ze wilde net weer glimlachen, tot ze plots wat geroezemoes aan de andere kant van de kamer hoorde. Ze dacht dat de wachters terug waren gekomen om Sibel op te halen, maar het tegendeel was waar: ze zag plotseling de Moeder in de deuropening staan. Guila voelde onmiddellijk hoe ze kippenvel over haar hele lichaam kregen en tegelijkertijd kotsmisselijk werd bij het aanzicht van de vrouw die haar en Flynn zoveel pijn hadden gedaan. Ze sloeg een hand voor haar mond en wendde haar blik af.

Sibel glimlachte voorzichtig en klopte geruststellend op Guila's knie. Ze was de Koningin van Tarth, dit soort dingen kon ze niet aan zien zonder iets te doen. Toch wist ze dat ze het niet alleen deed omdat het juist was of omdat ze het Flynn en vooral ook Indra verschuldigd was aangezien ze zelfs haar handen schoon had willen houden en geen missie op had willen trommelen. Dit deed ze net zo goed voor haar goede vriendin die al genoeg geleden had. Ook Sibel was nieuwsgierig toen ze de onrust in het vertrek voelde. Konden die belabberde adviseurs werkelijk niet hun mond houden? Ze lieten haar al niet alleen met Guila- Voor ze echter haar mond open kon trekken om ze tot stilte te manen zag ze de gestalte van de Moeder. Echter had ze maar weinig oog voor die vrouw, omdat ze zag hoe Guila reageerde op haar aanwezigheid. Kort kneep ze nog in Guila's hand en fluisterde haar toe dat ze snel terug zou zijn. Vervolgens stond ze op en rechtte haar rug voor ze de Moeder op de Quandaïse manier begroette. 'Ik zie dat u me persoonlijk komt halen om de besprekingen voort te zetten. Laten we vrouwe Halley nog even op adem komen en dat in een vergaderruimte doen.' Haar blik ontmoette die van de Moeder. Er waren zoveel dingen die Sibel niet begreep aan deze vrouw. Echter kende ze maar al te goed het machtsspel wat ze beiden aan het spelen waren. De Moeder had duidelijk begrepen dat Sibel van plan was geweest om haar op te trommelen voor besprekingen en haar dan te laten wachten. Maar met dit bezoek kon ze moeilijk weigeren mee te gaan. Anders zou het slechts haar vriendin meer tergen. Met geheven hoofd wachtte ze niet op antwoord van de vrouw, maar liep langs haar heen gevolgd door haar adviseurs.