De Vertrekken van de Landheer

-

Art stond al in een tijdje te wachten in de hal van de grootste vertrekken van het kasteel. Het was al weer even geleden dat hij hier gestaan had. Zijn eigen werk deed hij vooral vanuit de werkkamers en als hij met Elias sprak deden ze dat vooral in de vergaderruimte of buiten in de openlucht. Art was die ochtend nog in de bossen geweest. Hij nam in de ochtend graag een lange tocht voor hij aan zijn dag begon. Met een oog op de wachter die voor de deur stond, stapte hij toch verder de vertrekken in. Als Elias hem liet wachten, dan zou hij dat liever zittend doen op een comfortabele plek dan staand in een hal met enkel een kaars ter verlichting en een brommende wachter. Art liet zichzelf het vertrek in en zocht een goede plek in de zitkamer. Comfortabel leunde hij achterover en bekeek de ruimte. De koffers stonden al klaar voor de reis naar Evenfall. Hij wist nog niet goed wat hij van het toernooi moest denken. De Koning zag dit overduidelijk als een kans om zijn macht en kunnen te tonen. Om te laten zien hoe goed hij was als vechter, maar vooral hoe goed hij iedereen in het land om zijn vingers kon winden. Art had de Koning wel eens gesproken, maar dat was voor hij zijn kroon dankzij zijn vrouw had weten te bemachtigen. Het was tijdens het verblijf van Eddard Halley in Lorath geweest. De hele familie was op bezoek geweest, zelfs William Senior. Art fronste als hij dacht aan die man.

Art was blijkbaar geen prioriteit aangezien Elias hem liet wachten, maar hij was dan ook erg vroeg in de ochtend verschenen. Hij twijfelde er niet aan dat de Landheer andere bezigheden had gehad die nacht en ochtend. Met een zucht liet hij zijn blik de ruimte door glijden en bleef deze uiteindelijk op het uitzicht hangen. De bomen strekten ver uit voor hem. Het zou hem maar vreemd zijn om het Zuiden weer te verlaten. Art keek op toen hij de deuren open hoorde gaan en Elias zag verschijnen. Hij knikte kort naar zijn Landheer. 'Alles staat klaar,' bevestigde hij kort. 'Het rijtuig is ook gereed gemaakt.' Art had er het nut niet echt van in gezien. Ze konden naar Evenfall reizen in een vrij korte tijd en er waren genoeg stops die ze onderweg in herbergen en nederzettingen konden maken. 'We kunnen vertrekken zodra de paarden gezadeld zijn, maar een bezoek aan de stallen is misschien geen slecht idee om dat te overzien.' Hij koos liever zelf de dieren uit die hen door Tarth heen zouden krijgen en welke geschenken ze wellicht mee konden nemen voor de prinses of de twee jonge prinsen. Art zou graag voorstellen de rassen die uit zijn streek kwamen mee te nemen, maar hij had de stalmeester er al eens op aangesproken om de dieren aan te prijzen. ' Is het bericht naar Evenfal gestuurd met de bevestiging van jouw komst?'

'Ik wil het beste paard dat op stal staat,' zei Elias onmiddellijk bij het noemen van de paarden. 'Ik laat me niet nogmaals een verzwakt beest aanprijzen door die verdomde neef van mij die ik stalmeester heb gemaakt. Ik wil een indruk achterlaten als we binnen komen rijden.' Met een rollende oogbeweging gooide Elias de appel naar zijn raadgever toe. 'Natuurlijk heb ik een bevestiging naar het paleis gestuurd. Ze zijn vast al hun donzen gastenbedden voor ons aan het opmaken,' merkte Elias op, waarna hij op stond en voor het raam ging staan met over elkaar geslagen armen. De simpele vraag was hem niet ontgaan. 'Ik wil niet dat ook jíj mij onderschat, Art.' Maar een deel van zijn familie had achter hem gestaan bij zijn coupe. Ze hadden gedacht dat het een bloedbad zou worden omdat Elias niet sterk genoeg was en dat er grote verliezen zouden komen in de familie. Dat konden ze niet hebben in hun regio, waar nog een andere rivaliserende clan was. Maar hij had ze één voor één ongelijk getoond door als Landheer uit de strijd te komen. Na zijn coupe had hij vervolgens al zijn familieleden, ook de kritische, aan het werk gezet. Ze zouden niet overleven als ze niet als één achter Elias zouden staan. 'Je weet dat ik het toernooi zou kunnen winnen,' vervolgde hij, waarmee hij een discussie startte die ze al eens eerder hadden gehad. Ze waren er nog niet over uit of Elias er goed aan deed door mee te doen.

'Kahlan is het beste paard op stal om de reis naar Evenfall te maken, maar ik heb de stalmeester ook gezegd Julius klaar te maken om mee te reizen. De ros zal een grotere indruk maken met zijn zwarte en massieve lichaam.' Als er iets was waar Art het mee eens was met Elias, dan was het wel dat hij een flinke fout had begaan door Eron stalmeester te maken. Die jongen had geen flauw idee waar de talenten van de paarden lagen. Vaak genoeg nam hij het zadelen van de paarden zelf in handen of koos hij de hengst of merrie zelf wel voor Eron de verkeerde keus klaar zette voor Elias. Ooit had Art er genoegen mee genomen om stalmeester te worden, maar hij was die ambitie van de jonge stalknecht die hij erg lang geleden was geweest inmiddels ontgroeid. Zijn interesse naar de stallen was daarentegen niet verdwenen. 'Natuurlijk,' herhaalde Art kort toen hij de kritische toon van Elias wel degelijk opmerkte. Hij wist goed genoeg dat hij in de gaten moest houden dat alle correspondentie beantwoord werd. Niet omdat de Landheer het nou zo zeer zou vergeten, maar meer dat andere leden van het hof dat zouden vergeten. Art vond dat het nog te stroef liep tussen de kasteelmuren. Art keek Elias aan toen hij weer zijn mogelijke overwinning opbracht. 'Je zou inderdaad kunnen winnen,' stemde hij kort in. 'Maar de deelname van de leiders aan het toernooi is niet om toe te kijken hoe ze vermorzeld worden of hoe ze anderen vermorzelen. Dit toernooi is nog meer voor het volk dan het voor de adel is. Het zal slecht staan als een van hen alles wint en triomfantelijk met de prijs naar huis gaat. Noch zullen ze er goed vanaf komen als ze inderdaad in de pan gehakt worden.' Art was opgestaan om zichzelf wat wijn in te schenken. 'Het gaat niet om het vechten, maar alles wat er achter de schermen gebeurd. Het lijkt me best mee te doen zoals de andere leiders.' Hij nam een slok en keek toen pas de andere man weer aan. 'Maar ik zou je niet afraden om wat van onze Zuiderlijke macht te laten zien.' Hij gaf zijn adviezen aan Elias altijd eerlijk en wat hij achtte dat het beste was om te doen in uiteenlopende situaties, maar hij was zich ook bewust dat hij altijd ruimte liet voor de Landheer om zelf de beslissing te nemen.

Elias keek door het raam heen naar de bossen die zich om het paleis heen strekten. Hij was geen grote reiziger geweest, niet als kind, maar ook niet als volwassene. Het was niet uit onwil geweest: zijn familie had echter altijd haar focus gehad op het Zuiden zelf. Zijn vader was liever naar een naburige clan gereisd om te handelen dan naar een andere windstreek. Hij wilde daar echter verandering in brengen en de banden met het Noorden, Oosten en Westen versterken. Ondertussen luisterde hij naar de woorden van zijn raadgever en moest hij ook toegeven dat de man een punt had. 'Terwijl Liam Halley zich uitslooft, zal ik zijn vrouw wel gezelschap houden.' Hij keek er naar uit om de banden onder de adel eens flink op te schudden door zijn aanwezigheid en vooral de vrouwelijke gasten eens goed te leren kennen. Hij had via via gehoord dat er heel wat knappe exemplaren tussen liepen, die ook aanwezig zouden zijn bij het toernooi. Hij had zich inmiddels weer teruggedraaid naar zijn raadgever en zo keek hij hem bedachtzaam aan. 'Of één van de andere vrouwen natuurlijk als hun partners aan de slag gaan en denken dat ze hun vrouwen veilig achter laten.' Hij kon al glunderen als hij aan het idee dacht. 'Want als ze eenmaal het Zuiden proeven, dan willen ze niets anders meer,' zei Elias dubbelzinnig, terwijl hij ook een glas wijn inschonk. 'Zeker míjn zuiderling.' Hij grijnsde om zijn eigen grap en nam weer plaats op één van de sofa's. Ze hoefden niet a la minuut te vertrekken. Misschien was het wel goed als ze stijlvol te laten zouden komen. 'De aantrekkingskracht van het Zuiden wordt bewezen door de vele huwelijken al die jaren geleden. De Rabbions waren een familie van niets, maar ze blijven zuiderlingen.'

Elias kreeg het voor elkaar om toch nog verrassend te reageren op het het advies van Art. Hij wist beter dan direct te reageren en dronk van zijn wijn bij het horen van zijn nieuwe plan. Eerlijk gezegd klonk het niet als zo een slecht idee. De Landheer was van wat hij wist goed onder de vrouwen. Het was echter zijn volgende opmerking die hem toch zijn wenkbrauw op liet trekken. Art schudde kort zijn hoofd, maar zei er niets over. Hij ging er maar van uit dat Elias ook beter zou weten dan dat soort grappen te maken in het bijzijn van Sibel Alba. Die vrouw was te preuts en te stijf voor dat soort humor. 'Het zal me een eer zijn om het Zuiden te vertegenwoordigen in een gevecht terwijl jij je bezig houdt met het vrouwelijk schoon van heel Tarth,' merkte hij maar droogjes op. Hij knikte vervolgens instemmend. Zelf was zijn familie niet gegroeid in macht of grootte zoals de Rabbions, noch Elias' familie die al eeuwen van belang was in deze windstreek. Hij was dan ook een van de weinigen die in het paleis werkten zonder connecties met die twee families. Zijn Soderman naam droeg weinig betekenis nu, maar ooit hadden ze bergen en dallen bewoond en bewaakt. 'De Rabbions zullen ook nog altijd hun belang opdringen doordat de Koning Rabbion bloed heeft. Maar hopelijk kan jij ze tonen dat er meer is dan die familie en die geschiedenis.'

Elias keek met een grijns toe hoe zijn raadgever hoofdschuddend reageerde op zijn humor. Art had hem al gewaarschuwd dat de Koningin losbandig en flirterig gedrag niet op prijs zou stellen. Maar Elias was niet meer de jongen die hij als tiener was, laat staan de jongeman in zijn begin twintiger jaren. Hij was een man geworden die de Koningin aan haar echtgenoot zou kunnen laten twijfelen. En als het niet bij Sibel Alba succesvol zou zijn, dan zou het vast wel bij één van haar vriendinnen of familieleden lukken. Elias was inmiddels naar Art toe geleund en sloeg hem zo dankbaar op de schouder. 'Ik zou het op prijs stellen als jij onze eer zou verdedigen in het toernooi, Art.' Ondanks dat Elias een zeer bekwame vechter en jager was, had hij wel degelijk vechtkunsten geleerd van zijn oudere raadgever. Hij twijfelde er niet over dat Art hoge ogen kon gaan gooien in de wedstrijd. Elias was inmiddels opgestaan om terug naar zijn slaapkamer te lopen om zich te laten aankleden, maar bleef staan om oog rollend naar de woorden over de Rabbions te luisteren. 'Na dit toernooi zullen ze het enkel over de Farrars hebben,' mopperde Elias, waarna hij weer enkele stappen zette. 'Blijf je nog de hele ochtend zitten of ga je mij adviseren over mijn outfit?'

Art knikte tevreden toen Elias instemde met zijn voorstel. Hij zou onderweg nog wel wat moeten trainen om weer in vorm te komen voor een toernooi. Het was niet het eerste soort gelijke evenement waar hij aan deel had genomen, maar sinds hij raadgever was geworden vocht hij niet meer zo veel als voorheen. Hij was benieuwd met wie hij oog in oog zou komen te staan. 'Daar twijfel ik niet aan.' Hij wist dat de Farrar naam nu al manenlang regelmatig gevallen moest zijn door Tarth heen. De adel leek makkelijk te verrassen in de andere gewesten en ze hadden een Farrar niet verwacht de zetel terug over te nemen in het Zuiden. Art weet het deels aan de fouten die de oudere Koningen hadden begaan in hun omgang met de Rabbions, maar ook de keuzes in huwelijken van de Rabbions. 'Sinds wanneer luister je naar mijn advies wat betreft jouw voorkomen?' Art zette zijn glas wijn weg en volgde toen toch Elias naar de slaapkamer waar hij nog kort een glimps opving van de vrouw die de Landheer deze nacht gezelschap had gehouden voor ze verdween. 'Er gaan geruchten rond dat Indra Morton haar gezicht zal laten zien op het toernooi. Het zou wellicht een goed moment zijn om verantwoording te vragen voor de ravage die haar rovers in het Zuiden aan hebben gericht.' Art fronste diep hierbij. Men sprak nog maar weinig over de groep die heel Tarth door was getrokken, maar hij zou het niet vergeten hoeveel tijd er ook verstreken was. Hoe tam ze nu ook waren, de schade die ze aangericht hadden was nooit recht gezet.

'Mijn redenatie is dat als zelfs jij vindt dat ik er indrukwekkend en knap uit zie, dat we dan de juiste outfit hebben gevonden,' grijnsde Elias, terwijl hij voor zijn kast stond en door zijn kleding heen ging. Hij had niet eens door dat de vrouw met wie hij vannacht het bed had gedeeld achter hem de vertrekken verliet. 'En tot nu toe heb je mij nooit ergens in teleurgesteld, Art. Dus we kunnen exploreren hoe ver jouw goede raad reikt.' Hij pakte één van zijn meer uitgesproken outfits uit de kast en begon deze aan te trekken, terwijl hij luisterde naar de woorden over de rovers die huis hadden gehouden in bepaalde gebieden van hun regio. Meerdere clans waren achter de rovers gegaan, maar elke keer hadden ze weten te ontsnappen. Niemand wist waar ze zich nu bevonden. 'Ik ben het er mee eens dat we niet langer deze daden onbehandeld kunnen laten,' stemde Elias in, nadat hij aankleed en wel voor de spiegel stond. 'Maar je weet ook dat Morton zichzelf zal verdedigen door te zeggen dat het roversleven achter haar ligt. Hebben we bewijs dat ze ooit aan het hoofd stond van de bende? Want dan kunnen we een strafzaak starten, of het nou onder de Zuidelijke wet is of onder ze Noordelijke wet.' Hij pakte één van zijn dierenhuiden op, ditmaal eentje van een wolf, en sloeg deze over zijn schouders heen. Zo keerde hij zich om naar zijn raadgever. 'Wil je iemand gestraft zien worden voor de vernielingen? Uiteindelijk was het jouw regio die er het slechtst vanaf is gekomen door de bende.'

Art had kort de kamer rond gekeken, maar was uiteindelijk op een van de fauteuils gaan zitten terwijl Elias met zijn kleding bezig was. 'Ik geloof dat je erg goed weet wat je goed staat en wat je laat stralen,' merkte hij met een minieme glimlach op. Wat dat betrof had Elias geen gebrek aan zelfvertrouwen en ijdelhijd. Kort bleven zijn ogen op de Landheer hangen voor hij zijn blik weer verder liet glijden toen hij terugdacht aan de ravage van vele lentes geleden. Art leunde naar achteren en zuchtte diep. 'Het is lang geleden. Vele ooggetuigen die de roverleider beschreven als een vrouw die op Morton leek zijn overleden of hebben de aanvallen toen niet overleefd.' Hij wist dat de bende volksverhalen had geinspireerd. Het was zo verdomd moeilijk geweest om grip op ze te krijgen ook al waren ze in hun gebied geweest. 'Wat we wel zeker weten is dat een of andere Reva nu de leiding heeft, maar ze hebben zich teruggetrokken.' Art had al meer dan een lente niets meer gehoord over de bende. Het voelde tegenstrijdig om opgelucht te zijn dat de groep uit zichzelf opgelost leek te zijn en tegelijkertijd de frustratie te voelen dat de clans niet zelf de rovers had kunnen stoppen. 'Het zal nu weinig verschil maken, maar het lijkt me niet verkeerd dit te gebruiken in jou onderhandelingen met de andere leiders. Ze mogen het weten ook hoe weinig steun het Zuiden heeft gekregen om dat probleem uit te schakelen.'

Elias keek kritisch naar zichzelf in de spiegel. Het dennengroen van de Farrars stond hem goed, dat viel niet te ontkennen, maar iets paste niet in de combinatie van het pak dat hij aan had en zijn wolvenhuid. Hij ontkleedde zich dus nogmaals en paste nu weer een nieuw pak. Via de spiegel zag hij de zwarte markeringen die op zijn huid getekend stonden. De Farrars hadden een eeuwenoude kunst ontdekt waarmee inkt de huid permanent kon kleuren. Belangrijke momenten werden er mee vastgelegd op iemands lichaam. Elias zat inmiddels onder. Opnieuw aangekleed stond hij in de spiegel te kijken, terwijl hij zijn raadgever liet doorpraten. 'Ik ben gevleid door jouw vertrouwen in mijn gevoel voor smaak,' merkte Elias op, terwijl hij de witte wolvenhuid weer over zijn schouders sloeg. Het liet zijn atletische en lange bouw nog imposanter overkomen. 'Ik zal eens kijken hoe veel informatie ik uit de gasten en de Generaal kan halen over de rovers. Er zullen vast wat soldaten onder de Generaal maar al te graag hun mond open doen in ruil voor een landheer die naar ze luistert. Vooral nu ze het legerkamp achtergelaten lijkt te hebben.' In die zin waren mensen maar vrij simpel en konden Generaals zelf slechte besluiten nemen. Hij was inmiddels tevreden met zijn outfit en beval zijn bedienden om enkele andere kledingstukken in te pakken. 'Ik denk dat het tijd is dat we ons maar eens verplaatsen naar het Westen toe.'

Art probeerde zich in te beelden hoe Elias, zijn voorkomen en zijn karakter, ontvangen zouden worden in het paleis in Evenfall. Hij kende hem niet anders dan een bekwame man die het beste voor had met het Zuiden en die wist wat zijn onderdanen verdienden. Hij zou om het respect dat het Zuiden zou moeten krijgen vechten. Tenminste, dat vertelde hij zichzelf. Art stond met een zucht op en stapte op de Landheer af. Hij had nog een verenbroche opgepakt van de tafel en plaatste deze op Elias borst om de kleuren van de Farrars en de wolvenhuid bijeen te brengen. 'Dit toernooi is voor jou om het Westen, Noorden en Oosten aan de geschiedenis te herinneren, maar ook om een nieuwe geschiedenis te schrijven.' Hij glimlachte kort tevreden met zijn eigen woorden en klopte Elias toen op zijn schouder voor hij de bediendes de bevelen gaf om meer spullen in te pakken. Hij knikte instemmend en stuurde een bediende er op uit om het woord rond te brengen dat de delegatie op het punt stond om te vertrekken. 'Ik ben in de stallen te vinden,' zei hij nog kort voor hij de vertrekken uit verdween.

Nieuw

Reihan liep met een aantal van haar dienstmeisjes met flinke passen de gangen van het kasteel door. Ze had een vacht over haar zijde jurk geslagen en klemde deze strak om haar lichaam. In al die jaren was ze nooit gewend geraakt aan de kou, noch aan de stijve stoffen die de vrouwen hier droegen of aan een hoop andere dingen in haar nieuwe thuisplaats. Uiteindelijk had ze het wel zo ver weten te krijgen dat het kasteel ook wat van haar smaak, cultuur en gewoontes over had genomen. Maar ze voelde én hoorde nog vaak genoeg dat ze niet Zuidelijk genoeg was. Rei zag dat ze bij de vertrekken van haar man aangekomen waren en stuurde één van haar meisjes vooruit om haar aanwezigheid aan te kondigen. De anderen beval ze in de hal te wachten terwijl ze zelf naar binnen streed. Ze had zichzelf ervan verzekerd dat hun kinderen niet aanwezig waren en dat de raadsheer van haar man ook druk was. Ze wilde hem alleen treffen, maar wist niet met zekerheid te zeggen of dat wel zo zou zijn. Als ze het wilde weten, kon ze wel een van haar dienaren zijn schema en bezigheden laten achterhalen. Maar veelal was ze niet geïnteresseerd naar zijn dagbestedingen als hij haar maar niet in de weg zat. Rei voelde dat de vertrekken van de Landheer aardig verwarmd werden door de haard en met een opgeluchte zucht liet ze de vacht deels van haar schouders glijden. Ze nam plaats op een zetel en bleef daar zitten tot Elias haar aanwezigheid zou erkennen. Ze had geleerd erg geduldig te zijn sinds ze naar Lorath was verhuisd. Met haarzelf, haar landgenoten, de Tarthianen, haar man, kinderen- Rei had het gevoel gehad dat het goed werkte en ze meer succes begon te zien na al die jaren, maar nu haar broer terug was had ze een naar voorgevoel. Er moest nu juist snel actie ondernomen worden.

Elias liet zich helpen aankleden na een uitgebreid bad. Hij had met zijn zoon eerder op de dag gespard, om vervolgens met zijn andere zoon een lange tocht op paard te maken. Onderweg hadden ze nog een hert kunnen afschieten, die ze door hun bedienden mee hadden laten slepen terug naar het paleis. Die zouden ze vast tijdens het diner kunnen nuttigen. Eenmaal aangekleed had Elias nog het liefst een aantal brieven geschreven tot hij plots hoorde hoe zijn vrouw aangekondigd werd. Met een ongelovige lach stuurde hij het dienstmeisje van zijn vrouw weg en bleef hij zelf in de deuropening van zijn slaapkamer naar de woonkamer staan, zodat hij toe kon kijken hoe zijn vrouw statig binnen kwam lopen en plaats nam. 'Hm, mijn landvrouwe is weer eens komen opdagen,' merkte Elias geamuseerd op, terwijl hij dichter naar haar toe kwam met een geamuseerde blik. Toen hij eenmaal voor haar stond, boog hij zich voorover en kuste hij Reihan op haar wang. 'Waar heb ik dit bezoek aan te danken?' Hij nam zelf nog niet plaats, maar stuurde allereerst alle bedienden weg uit zijn vertrekken. Vervolgens koos hij zeer zorgvuldig één van zijn duurdere wijnen uit zijn persoonlijke collectie uit. Hij was namelijk erg benieuwd waarom zijn vrouw zoveel moeite had gedaan om hem op te zoeken. Normaal gesproken konden ze dagenlang langs elkaar leven zonder elkaar te spreken. Hij schonk twee glazen in en gaf er één aan zijn vrouw. 'Deze wijn is gestuurd door een handelaar uit Quandaï ter ere van onze dochter al die jaren geleden. Laat me eens weten wat je er van vindt. Zijn we belazerd of sprak de man de waarheid?' vroeg Elias benieuwd.

Reihan keek om toen ze de ste van haar echtgenoot hoorde. Ze voelde dat ze als vanzelf net even rechter ging zitten en haar best deed haar goede kant aan hem te tonen. Wat ze ook zei en hoe onverschillig ze soms ook leek, ze was altijd benieuwd of ze een compliment uit Elias kon krijgen. 'Elias,' begroette ze hem kort terug en glimlachte bescheiden. Haar ogen volgden hem terwijl hij dichterbij kwam en uiteindelijk naar haar toeboeg om een kus te geven. Ze nam deze aan en liet Elias toen pas met haar ogen los. 'Ik hoopte simpelweg met mijn man te praten.' Reihan wist dat dit zeldzaam genoeg was dat Elias niet kon verwachtten dat ze hier alleen was omte kletsen. Hun kinderen brachten hen nog veelal bijeen, maar nu Andres en Eshan van leeftijd waren en Azniv ook zo groot werd gebeurde dat ook weinig. 'Hij loog,' zei Rei direct nog voor ze een slok had genomen. Ze dronk er echter toch van. Het smaakte naar Quandaï en dat gebeurde niet vaak meer. Of tenminste, nu was er een veel betere stroom aan Quandaïse producten die het Zuiden bereikte. Ze zou zeker aan een betere wijn uit haar Moederland kunnen komen. 'Ben je vanochtend buiten geweest?' Vroeg ze met een blik op zijn natte haar. 'Ik dach dat de geneesheer gezegd had je knie wat rust te geven?' Ze waren beiden de jongsten ook niet meer en als ze een zwakke Landheer hadden zou dat hun situatie niet verbeteren. Rei zuchtte en wuifde haa eigen zorgelijke woorden weg. Ze wilde zijn uitleg eigenlijk niet horen. 'Ik hoop wat zaken met je te bespreken,' zei ze dus ook maar.

Elias had een stoel gepakt en schoof deze dicht naar die van zijn vrouw toe, zodat hij naast haar kon zitten. Hij nipte ook aan zijn wijn, terwijl hij benieuwd naar Reihan bleef kijken en wat voor oordeel ze zou geven over de wijn. 'Ik wist het,' verzuchtte hij, toen ze aan gaf dat ze handelaar hoogstwaarschijnlijk gelogen had. Die Quandaïers hadden een veel te snelle en misleidende tong. Desondanks dronk hij van de wijn: hij was niet zo'n fijnproever als zijn vrouw was en hij was dus blij met alle giften die ze kregen uit buurlanden of andere windstreken. Zijn vrouw zag echter makkelijker door listen dan dat hij deed. Bij haar opmerking over zijn knie rolde hij al met zijn ogen en wreef hij met zijn hand langs zijn gevoelige gewricht. 'Die verdomde knie-' Hij stokte op zijn woorden toen ze hem wegwuifde, wat hem enkel geïrriteerder maakte. 'En zeg niet dat-' Haar laatste woorden haalde echter weer de woorden uit zijn mond. Hij was veel te geïntrigeerd over de reden dat ze nu bij hem was. 'Wat voor zaken?' vroeg Elias benieuwd.

Reihans oog viel nog kort op de knie van Elias. Jaren geleden zou ze misschien zelf de zorg nog wel op zich hebben willen nemen voor de kwalen van haar man als die opkwamen. Dat was alleen niet meer iets van nu. Ze kon uberhaupt toch niet op tegen zijn koppigheid. Ze vond het bovendien frustrerend genoeg als hij niet naar haar adviezen luisterde en serieus nam. Het had haar altijd verdomd veel doen herinneren aan haar eerste echtgenoot die ze al helemaal niet van weerwoord had kunnen voorzien. Misschien moest ze daarom ook wel meer tevreden zijn met het feit dat ze toch een tweede kans had gehad met Elias. Ze deed erg haar best er de goede dingen in te zien zoals hun kinderen. Maar Reihan wist dat de Moeder en de Goden en wie nog meer met haar speelden door haar dit lot te geven. 'Nu mijn broer terug is, zal ik meer druk moeten zetten op de nieuwe handelsroutes. Ik wil niet dat hij andere import uit Quandai gaat regelen nu zijn naam zogenaamd vrij van schaamte is sinds zijn straf er op zit.' De connecties van Iker waren voor zijn bannenschap al te sterk geweest dat ze niet verwachtte dat ze allemaal verbroken waren. Als hij het wilde had hij ze zo weer terug. Dat zou een probleem gaan vormen voor de handel waar Reihan zo hard aan gewerkt had. De goedkopere stoffen die het Zuiden nu bereikten en zo doorverkocht werden brachten het gewest de nodige inkomsten. 'Dat betekent dat ik meer investeringen van jouw partners nodig heb en meer- meer steun van de Zuidelijke goudkist.' Rei haatte het dat ze hier zat om haar echtgenoot als Landheer om meer geld te moeten vragen, maar ze had weinig andere opties.

Elias merkte de blik van zijn echtgenote op die bleef hangen op zijn knie. 'Vroeger hadden jouw aanwezigheid in mijn vertrekken en vooral jouw-' begon hij, met een blik op de warmere delen van haar lichaam, 'jouw zachte hand nog een helende werking op mijn lichaam. Nu ben je er nooit meer. Waar houd je je de hele dag mee bezig, mijn lieftallige landvrouwe?' Elias zuchtte en stak zijn hand naar zijn vrouw uit om haar haren achter haar oor te bewegen. Het had een lange tijd geduurd voor Elias om in te zien dat zijn vrouw een goed oog had voor financiën, handel en politiek. Sindsdien had hij haar echter meer betrokken bij zijn vergaderingen en had ze vele goede ideeën gehad. Het maakte dat hij ook dit idee serieus overwoog. 'Uiteraard kan de schatkist in de handelsroutes bemiddelen. Maar moeten we jouw broer ook niet op korte termijn uitnodigen om eens te zien wat al die jaren ballingschap met hem heeft gedaan?' vroeg Elias benieuwd, terwijl hij zijn hand in haar hals liet liggen en daar de zachte huid streelde. 'En- Misschien kan jij jouw relaties uit Quandaï ook gebruiken om informatie over zijn ballingschap op te vragen. Wellicht hebben zij wel details waardoor we zijn vernieuwde reputatie enigszins kunnen...' Hij zocht met een glimlach naar het juiste woord, '...schaden?' Als hij in werkkampen opgesloten zat, dan kon hij zich niet bedenken dat hij zich altijd als de nette, goede prins had gedragen.

Reihan zag aan hoe Elias toenadering zocht en op zijn charmante manier haar er aan herinnerde hoe ze erg vaak van elkaar genoten hadden. Het was met de tijd wel veranderd. Hoewel ze het misschien prima had kunnen vinden met Elias achter gesloten deuren, waren de frustraties die ze alom voelde toen ze vast was geraakt in Lorath mee gaan spelen in hun relatie. Ze had het hem erg lang kwalijk genomen dat hij haar niet direct mee had laten doen in de Zuidelijke politiek. Het had niet geholpen dat het hele kasteel haar soms had doen voelen dat hier niet hoorde. Wat voor warmte Elias haar dus ook had gegeven, het was niet genoeg geweest. Rei had niet mee willen gaan in Elias' tederheid, maar ze merkte dat ze door zijn aanrakingen ontspande. 'Net zoals jij, mijn echtgenoot, houden de zaken mij bezig. Vooral nu onze kinderen zo groot en zelfstandig aan het worden zijn.' Het overrompelde haar steeds weer de tweeling als volwassenen te moeten beschouwen. Reihan had de hand van Elias vastgepakt en uit haar nek gehaald, maar hield deze nog vast op haar schoot. Verrast hoorde ze het voorstel van haar man aan. Ze wilde het afwijzen, maar overwoog geduldig de optie. 'Misschien is dat inderdaad een goed idee. In het Noorden valt amper met hem te praten zonder de haviksogen van de Landvrouwe.' Bedenkelijk wreef ze langs haar voorhoofd. 'Het zou goed zijn om zijn relatie met zijn vrouw en de Landvrouwe wat te verslechteren.' Het had haar verbaasd hoeveel steun haar broer nog had in Tyrosh, zelfs na al die jaren. Dat kwam vooral doordat Celine Storm zijn status hoog had weten te houden. En zijn dochter- 'Het lijkt er op dat prins Silvester en prinses Inanna erg gehecht zijn,' merkte ze ontevreden op. Ze vond dat haar jongens en haar dochter deze goede huwelijksopties zouden moeten hebben. Maar als de prins inderdaad voor de Noordelijke prinses koos.. Ze was niet eens echt een Noordelijke prinses!

Elias keek zijn vrouw met een doordringende blik aan. Hij snakte er naar om weer haar zachte lichaam te voelen. Er waren maar weinig mensen die datzelfde gevoel 's nachts bij hem konden opwekken. En als zij niet in zijn bed lag, dan vertikte hij het om alleen te liggen. Reihan wist daar vast vanaf. 'Onze oudste van de tweeling klaagde dat hij je nooit ziet,' merkte Elias op, terwijl hij het toe liet dat Reihan zijn hand vast hield. Het stemde hem tevreden dat ze in leek te stemmen met zijn plan. 'Misschien zouden we één van onze kinderen naar het kamp moeten sturen,' bedacht hij plots, terwijl hij afwachtend zijn vrouw aan keek. 'Die kan onze ogen en oren zijn temidden van het Noorden. En wie weet, wellicht dat de prins en de prinses ook... andere smaken willen proeven.' Hij kende zijn kinderen goed genoeg om te weten dat ze achter zijn woorden zouden staan. 'Of ze kunnen ze betrappen op een fout. Een schandaal. Alles om het Koningshuis tegenover het Noorden te zetten.' Hij brainstormde maar wat, terwijl hij met zijn vrije hand een flinke slok van zijn wijn nam.

Reihan bekeek haar man zijdelings toen hij hun oudste zoon noemde. Ze kon zich nog goed herinneren toen ze er achter was gekomen dat ze zwanger was van een tweeling. Het was een Quandaise vroedvrouw die naar Lorath was gestuurd om haar te begeleiden die direct had kunnen zeggen dat ze twee kinderen droeg en niet een. Er waren genoeg verhalen en mythes rondom tweelingen in haar cultuur en ze had zich gezegend gevoeld. Het was wel anders om nu twee volwassen jongens te hebben die beiden erg hun eigen ding deden. Ze wist namelijk ook dat haar Eshan haar raad nauw opvolgde en Andres vaker bij zijn vader te vinden was. 'Ik geloof dat jij Andres aardig bezig houdt en hij maar weinig tijd heeft om zijn moeder op te zoeken,' merkte ze kort op. 'Maar misschien is het een idee binnenkort een diner voor het gezin te organiseren. Azniv vindt het ook jammer dat ze haar broers niet meer zo vaak ziet.' Reihan fronste bij het volgende voorstel van Elias. Ze had hard geprobeerd om het kamp tegen te zitten en had ook gepoogd de politiek zo te beinvloeden dat het zichzelf op zou blazen. Het had er even op geleken dat er inderdaad geen kamp meer zou zijn, maar het bestond nog steeds. 'Is het kamp niet te laag voor onze zoons? Ze zijn prinsen en in tegenstelling tot Silvester Alba Halley gedragen ze zich wel.' Om Eshan of Andres daarheen te sturen zou een straf zijn. 'Maar het is geen slecht idee om er voor te zorgen dat de jongens zich voor kunnen stellen en het hof kunnen maken aan de prinses. Zowel uit het Noorden als de andere gewesten. Azniv kan wellicht geintroduceerd worden aan de prinsen. Of we moeten de Moeder schrijven om haar te laten weten dat ze klaar zijn met Quandaise adel te trouwen.' Reihan keek hierbij haar man afwachtend aan. Soms wist ze niet te voorspellen wat hij vond van de inmenging van haar Moederland.

Elias leunde comfortabel achterover in zijn fauteuil en dacht aan zijn twee oudste zoons. Het was een zege geweest om twee sterke jongens als oudstgeborenen te hebben. Dat Andres meer naar hem toe gegroeid was dan Eshan zag hij maar als een natuurlijk beloop van kinderen. Uiteindelijk was Andres de oudste en zag Elias hem als opvolger van zijn titel. Het was normaal dat hij meer tijd met hem zou spenderen als hij hem ook moest voorbereiden op de plichten van een Landheer. 'Ik zal Andres erop aanspreken dat hij vaker zijn moeder moet opzoeken,' stelde Elias zijn vrouw gerust. 'Maar je weet welke verantwoordelijkheid op zijn schouders rust. Hij wil het graag goed doen.' Elias wist echter wel beter: Andres was op zijn tijd ook in de tavernes van de stad te vinden of op lange reis in de bossen om de grootste beesten op te jagen. Hij nam zijn broer vaak genoeg op sleeptouw. 'Uiteraard is het kamp te laag voor de jongens. Maar wellicht kunnen ze wat eer en formaliteit in die circusshow brengen?' Hij wilde verder spreken, maar hij verstijfde bij het horen van de naam van de leider van Quandaï. De Moeder. Het was één ding dat hij over de jaren heen had geleerd om zijn vrouw te vertrouwen, maar hij had het nooit zo ver laten komen dat hij ook maar één been in Quandaï zou zetten. Het zou waarschijnlijk zijn laatste stap in Tarth betekenen. 'Zou jij het toestaan dat de kinderen het land verlaten om opgenomen te worden in de Quandaïse adel?' vroeg hij uiteindelijk. 'Om ze te verliezen aan de Moeder? Zodat ze net zo geïndoctrineerd kunnen worden als al die vertegenwoordigers die constant gestuurd worden naar onze streek?'

Reihan hield haar scepsis enigszins voor zich toen Elias zo over Andres sprak. Ten eerste verwachtte ze niet dat haar zoon zomaar vaker bij haar op bezoek zou komen. Het had er zelfs een tijdje op geleken dat hij haar vermeed of altijd zijn vader verkoos boven haarzelf. Het was enigszins een geluk te weten dat Eshan haar wel regelmatig opzocht en zijn vrije tijd graag in haar bijzijn spendeerde. Ze lazen nu tegelijkertijd een boek van een befaamde Quandaise filosoof dat ze regelmatig met elkaar bespraken. Wat haar betrof was Eshan dan ook een erg welbespraakte en goedgemanierde jongeman. Iemand die net zo goed de taken van zijn vader over zou kunnen nemen. Reihan zei er niets over, noch was ze overtuigd door zijn idee om hun zoons naar het Noordelijke kamp te sturen. Haar gezicht verharde pas echt toen ze hoorde hoe haar man reageerde op het noemen van Quandai. 'Ik heb niet gezegd dat ze Tarth moeten verlaten. Ik zou- Je weet dat ik het niet over mijn hart zou verkrijgen om zo ver weg van een van mijn kinderen te wonen.' Rei verraste zichzelf hoe geraakt haar woorden klonken. Ze stond dan ook op en liet Elias' hand gaan om haar houding terug te vinden. 'Er is genoeg waardevol land in het Zuiden dat we een hooggerangde Quandaise legeraanvoerder of een prinses zouden kunnen bieden als ze met een van onze kinderen trouwen. Ik kan niet uitsluiten dat een periode in Quandai een vereiste zal zijn aangezien de Moeder dit soort huwelijken moet goedkeuren, maar ik kan ze daarbij begeleiden en je verzekeren dat ze naar hun thuisland terugkeren.' Reihan fronste diep en keek van haar man weg. Ze wist heel goed dat het niet zonder risico's was en niet alleen voor hun kinderen, ook haarzelf. Ze was zelf maar tweemaal teruggekeerd. Een keer nog net voor ze getrouwd was en haar broer begeleid had na zijn uitspraak. Een tweede keer nadat ze een moeilijke zwangerschap had gehad. Beiden malen was ze niet erg warm verwelkomd. 'Bovendien zal mijjn Moeder niet voor altijd blijven leven.' Rei sprak zachter nu. Het was blasfemie om over de sterfelijkheid van de Moeder te praten, maar ze had geruchten gehoord en dacht niet dat ze die kon negeren.