Vertrekken van Iker

[NEW]
Rohan liep met snelle stappen door de gangen van het paleis heen. Hij kende het gebouw nu dusdanig dat hij precies wist welke gangen hij moest nemen om zo weinig mogelijk mensen tegen te komen. Sowieso stuurde hij altijd zijn soldaten vooruit om de meeste mensen weg te krijgen uit het pad. Hij wilde geen pottenkijkers en hij wilde al helemaal niet dat mensen wisten wat hij zo al deed in het paleis. Sinds de komst van de prins de vorige dag had hij al enkele keren met hem afgesproken. Het was verstandig om de jongen aan zijn kant te hebben, zodat hij ook nog eens een paar ogen had die de prinses in de gaten hielden. Hij vertrouwde het meisje voor geen meter en al helemaal niet wat de landvrouwe met haar van plan was. Eenmaal voor de deur van de prins hield hij stand. Hard sloeg hij enkele keren op de deur, maar tot zijn eigen ongenoegen werd er niet open gedaan. 'Bij de Moeder, doe open, Iker,' gromde Rohan, terwijl hij nogmaals hard op de deur sloeg. Hij had geen zin dat bedienden hem in de gang zagen staan wachten voor de kamer van de jonge prins. Celine hoefde niet te weten dat hij veel contact had met zijn landgenoot.

Iker lag met de helft van zijn kleren van de vorige avond nog aan in zijn overdreven grote bed toen hij plots wakker schrok van het gebonk op zijn deur. Verward wreef hij de slaap uit zijn ogen om naar de deur toe te strompelen. Na zijn lange reis door half Quandaï, over de zee en Tyrosh in had hij weinig tijd gehad om te bekomen. Bovendien had hij het de vorige avond er flink van genomen. Het was al weer lentes geleden dat hij in een paleis had gewoond, laat staan dat hij een avond vol vermaak had kunnen bijwonen. Het leven in het leger had hem beroofd van comfort en plezier als je het hem vroeg. Maar hij had de Moeder moeilijk kunnen weigeren toen ze hem van Telon weg had gestuurd nadat Guila Halley terug naar Tarth was gegaan en Luitenant Barnes ontsnapt was. Het was dat of haar wraak beproeven en Iker wist maar al te goed hoe slecht dat uit kon pakken. De verwachting dat zijn huwelijk hier een gemakkelijke uitweg zou zijn, had Iker echter al snel uit zijn hoofd moeten zetten. Rohan had hem bij aankomst meteen duidelijk gemaakt dat er een hoop werk van hem werd verwacht en de prinses had hem evengoed laten weten dat ze geen makkelijk aan te pakken meisje was. Hij had echter gehoopt dat hij tenminste één dag met rust gelaten zou worden. Maar helaas. Iker trok de deur met een frons open en keek in het humeurige gezicht van Rohan. 'Mijn beste man,' bracht hij met een beginnende grijns uit en hield toen met een groots gebaar de deur voor hem open. 'Als ik geweten had dat ik de Moeders raadsman op bezoek zou krijgen deze dag had ik er wel een betere vertoning van gemaakt!' Triomfantelijk sloot hij de deur achter Rohan. Ze wisten beiden dat Iker dat niet zou hebben gedaan. Vooral niet na een avond die tot vroeg in ochtend door was gegaan voor de prins.

Rohan liep ontstemd de kamer binnen en haalde tevens zijn neus op bij de muffe geur die in de kamer hing. Het rook er naar zweet en alcohol. Hij schaamde zich voor zijn landgenoot, die ook nog eens de reputatie van zijn land hoog moest houden. Gemakkelijk pakte Rohan dus ook de kraag van de andere man beet en trok hij hem zo dichter naar hem toe. 'Als er ook maar één hersencel van jou denkt dit te verpesten, dan stuur ik je met twee benen minder weer terug naar jouw zielige bestaan in Quandaï. En dan laat ik de Moeder jouw twee armen ook nog mee nemen.' Hij had de jongen vaak genoeg gedreigd met dusdanige maatregelen, maar de prins leek er niet van op te kijken. Totdat het ooit te laat zou zijn. Met die gedachte liet Rohan hem glimlachend los en liep hij naar het raam toe, om deze wijd open te zetten. Hij kon niet nadenken in deze viezigheid. 'Ik hoorde dat je het vannacht nogal bont hebt gemaakt, idioot.' Rohan pakte de blouse van de andere man op en gooide deze naar hem toe. 'Weet je wel wat er op het spel staat? Met een succesvol huwelijk kunnen we de Zomereilanden los spelen uit de grip van Celine. Die koning Galivar is zo stom dat hij zijn eigen achterste niet eens kan vegen... die kunnen we dus gemakkelijk in onze handen spelen als jíj het goed aanpakt.' Hoofdschuddend liep hij langs de prins. 'Misschien had ik er beter aan gedaan om jouw broer te laten verschepen. Hij heeft de hersenen, maar helaas niet het uiterlijk.'

Iker stapte maar snel aan de kant zodat Rohan zijn gang kon gaan in het vertrek. Hij deed een achteloze poging zijn haar glad te strijken toen hij plots vast gegrepen werd. Met een vage glimlach bleef hij de man aan kijken en nam hij de bedreigingen met een geeuw in zich op. Hij kon al niet meer op de twee handen die hij had tellen hoe vaak hij dit soort loze bedreigingen had gehoord. Zolang het niet uit de mond van de Moeder zelf kwam, kon hij er nog mee spelen en zijn lot in eigen handen houden. Hij trok zijn shirt recht toen Rohan hem los liet en plofte op een stoel terwijl de andere man het vertrek rond ging. Hij griste naar de blouse die hem toegeworpen werd en verwisselde zijn vuile gewaad voor het schone. 'Ach, Rohan, denk je niet dat het in ons voordeel zal werken als men denkt dat ik de naïeve prins ben? Dat mijn prachtige hoofd enkel en alleen zich bezig houdt met vermaak?' Hij glimlachte naar de man en leunde nonchalant achterover. 'Ik weet wat er op het spel staat,' verzekerde hij de politicus en zuchtte vervolgens geërgerd toen zijn broer werd genoemd. Hij wist precies welke broer Rohan bedoelde. 'Bij de Moeder, die man zou niet eens weten hoe hij een vrouw van de nacht moet verleiden. Denk je dat hij een prinses zoals prinses Isaia aan zou hebben gekund?' Hij trok sceptisch een wenkbrauw op en stond op om naar zijn mok te zoeken. 'Overigens had je me in die doodsaaie brieven vol instructies wel mogen vertellen dat ik met die meid mijn handen vol ga hebben. En nog belangrijker-' Hij vond een glas dat nog een restje zomerwijn had en dronk dat met een teug leeg. 'Je had me ook wel mogen vertellen dat jíj degene bent die onze wonderschone gastvrouw het hof moet maken en niet ík.'

Rohan trok een wenkbrauw naar de andere man op bij zijn laatste woorden en ging vervolgens tegenover hem zitten. Zo bestudeerde hij de jonge prins, terwijl hij niet eens moeite deed om zijn spottende glimlach te onderdrukken. 'Ik kan niet geloven dat jij dacht dat jij geschikt zou zijn om de landvrouwe het hof te maken,' merkte Rohan spottend op, waarna hij hartelijk en geamuseerd moest lachen. Hij probeerde niet eens om zijn ongeloof door te laten schemeren in zijn woorden. Hoe kon de prins denken dat de Moeder hem zou toevertrouwden om de machtigste vrouw van het Noorden om zijn vinger te winden? 'Houd jij jou maar bezig met kleinere prinsesjes. Veel meer kon jij toch ook niet regelen in Quandaï, laat staan hier.' Hij was inmiddels weer opgestaan en klopte goedgezind op Ikers schouder. De prins zou nog wel leren hoe het politieke landschap hier werkelijk eraan toe ging. 'Ik heb mijn handen al vol aan jou, dus jij mag wel eens voelen hoe vermoeid jij mij al sinds jouw aankomst hebt gemaakt. En trouwens-' Hij schopte enkele lege flessen zomerwijn aan de kant en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Die strategie van naïeve prins zie ik wel zitten. Het zal vast niet moeilijk voor jou zijn om iedereen dat beeld te laten geloven, niet waar?'

Iker's gezichtsuitdrukking dat ergens tussen vermaak en ergernis in zat veranderde niet toen Rohan hem zo bespotte. Ook dat had hij al vaker mee gemaakt van de man. 'Ik ben inderdaad niets in vergelijking met dé Rohan Altarion. Daarom heeft de landvrouwe ook al zo enthousiast ingestemd met het huwelijk, is het niet?' Hij trok hierbij op zijn beurt spottend een wenkbrauw op naar de man tegenover hem. Ondanks dat hij zich gefrustreerd voelde dat hij in Tyrosh was om met een of andere onbelangrijke prinses te trouwen en niet met Celine wie voor Rohan apart werd gehouden, was het wel erg duidelijk dat dat plan ook niet al te soepel verliep. Was zijn huwelijk nodig geweest als Rohan de Storm landvrouwe al had overtuigd om de verbintenis officieel te maken? Iker wist wel zeker van niet. Hij volgde Rohans voorbeeld en stond ook op om naar de wastobbe te lopen die aan de andere kant van zijn vertrek stond. Hij druppelde enkele geurende oliën in het water voor hij met een natte doek het zweet en viezigheid van de vorige nacht van zijn lichaam af wreef. 'Ik verwacht van niet. Het zal jou vast ook plezieren mij nog verder in het vuil te werken, is het niet? Of was je van plan je vertrouwen in mij te uiten tegenover de lieftallige Celine? Ik ben heel benieuwd naar jouw strategie.' Hij gooide de doek aan de kant en zocht naar zijn juwelen om één voor één de ringen rond zijn vingers te doen en een ketting om zijn nek te hangen. 'Want ik neem aan dat de meest geniale man van Tarth, zoals de Moeder het graag brengt, al uit heeft gedacht hoe hij dit alles tot een succes zal brengen?' Iker moest toegeven dat hij wel degelijk nieuwsgierig was wat Rohan zoal uitgedacht had in zijn lange tijd hier in het paleis. Hij had vast niet stil gezeten. Met een glimlach liep hij terug op de man af en gleed met zijn hand langs de schouder van de politicus met een gracieuze lach. 'Ik kan je altijd nog wel wat tips geven als je niet weet hoe je vrouwe Storm moet charmeren.' Zijn hand streek over Rohans borst om hem vervolgens opzij te schuiven zodat hij bij zijn koffers kon.

Rohan trok een wenkbrauw naar de andere man op en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Jij weet niets over de landvrouwe, Iker, laat staan over mij en haar. Dus het is beter om jouw mond erover te houden voordat ik hem dicht laat naaien. Idioot.' De jongen had altijd al grote praatjes gehad, maar er was nog nooit iets zinnigs tussen die lippen vandaan gekomen. 'Jou verder in het vuil werken is mijn hobby. Behalve als jij mij bewijst dat jij je ook nog nuttig in kan zetten.' Rohan gromde geïrriteerd bij het voelen van Ikers hand op zijn lichaam. Hij wilde net de hand wegslaan, toen hij zelf opzij geduwd werd. 'Leer mij eerst maar eens hoe en óf ik jou wel moet vertrouwen. Dan pas zal ik overwégen om iets los te laten over mijn plannen.' De prins moest niet denken dat hij bij Rohans plannen hoorde of dat hij überhaupt er iets over te weten zou komen. Voordat hij het zou weten, zou straks nog de landvrouwe achter al zijn informatie komen en dat was wel het laatste wat er nu moest gebeuren. 'Ik wil alles over de prinses te weten komen. Wat ik vooral wil weten, is of ze afspreekt met de landvrouwe. En wat ze bespreken. Denk je dat je zoiets simpels kan?'

Iker voelde een glimlach rond zijn lippen spelen terwijl Rohan aardig toe hapte op zijn woorden. Voor iemand die zo veel verantwoordelijkheid droeg, was hij wel erg makkelijk op te jutten naar zijn mening. Maar de man reserveerde een reactie zoals dit ook voor de veilige muren van een vertrek. Hij had hem nog nooit zijn rol van saaie politicus zien laten varen in het openbaar. Ergens bewonderde Iker Rohan daar wel voor. Hij moest erg veel zelfbeheersing hebben dat hij al die idioten om hem heen zo kon verdragen. Tenminste, het leek hem genoeg werk te kosten als hij zo sprak tegen hem. Iker rommelde tussen zijn spullen en trok een schone broek er tussenuit. Hij kleedde zich op het onopgemaakte bed verder om en trok een wenkbrauw op naar de andere man. 'Ik weet het niet hoor, Rohan. Je vraagt wel erg veel van me.' Aangekleed stond hij op en sloot zijn koffer met zijn blote voet voor hij weer langs de andere man heen terug de vertrekken door liep tot aan de deur toe. Daar opende hij deze op een kier en wachtte af tot iemand de gang door liep. Hij beval die persoon ontbijt naar hem te laten brengen en sloot de deur weer even luidruchtig achter zich. 'Denk je niet dat het overduidelijk is dat die twee vrouwen met elkaar afspreken? Jij houdt mij hier bezig, dus ik kan de aandacht van de prinses niet opeisen en jij bent niet bij de landvrouwe dus wie weet waar zij is. Het lijkt me duidelijk dat dat niet in ons voordeel werkt. Daarnaast is het alternatief niet veel beter. Of wil je graag dat de prinses en landvrouwe met zijne majesteit gaan zitten kletsen?' Iker was evengoed verrast geweest Koning Liam in het paleis aan te treffen en had nog niet goed kunnen bedenken waarom dat iets positiefs was.

Rohan keek minachtend toe hoe Iker in de weer was in zijn vertrekken en zich zo pontificaal voor zijn eigen ogen omkleed. Hij hoefde het hele schoonheidsritueel van Iker niet te zien. In plaats daarvan draaide hij zich dus met zijn rug naar de jonge prins toe en keek hij de vertrekken rond. Zijn landgenoot kon de prinses niet verwelkomen in deze zwijnenstal. 'Ik laat iemand vandaag nog iemand deze zooi opruimen.' Rohan nam vervolgens simpeltjes plaats op de sofa en zette zijn vingers tegen elkaar aan. 'Zijne Majesteit gaat dit paleis niet levend verlaten,' zei Rohan achteloos, terwijl hij dacht aan al zijn soldaten die gereed stonden óf op de langgestrekte stranden van het Noorden of nog op zee. Hij hoefde maar zijn hand op te steken en ze zouden al aan komen stormen. Hij moest enkel de Tarthiaanse Koningin zo ver krijgen om de eerste stap te zetten. Dan zouden ze Rohan in elk geval niets verwijten, gezien hij Celine de schuld zou gaan geven van de dood van de Koning. 'Dus we hoeven geen tijd te verspillen aan simpele praatjes met de man. Maar doe vooral je best als je toch niets beters te doen hebt.' Hij zou niet weten waarom Liam zijn tijd zou verspillen met de jonge prins, maar de Koning had hem echter al vaker verrast.

Iker was terug naar de wasteil gelopen en bekeek zijn reflectie in de spiegel nauwkeurig om zijn weelderige haar enigszins plat te strijken. Via de weerspiegeling volgde hij Rohan met zijn ogen en hield hem nauw in de gaten terwijl hij over de Koning van Tarth sprak. Toen hij vertrokken was uit Telon was er geen woord gesproken over de aanwezigheid van de man, laat staan sinds hij hier was. Iedereen in het paleis leek te doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat de Koning zogenaamd te gast was. Iker vroeg zich af of hij onderschatte wat voor invloed Rohan had op de landvrouwe. Misschien had ze juist Liam Halley hier gehouden omdat Rohan flink op haar ingesproken had, maar wist ze ook dat deze plannen klaar lagen? 'Oh, ik hoop zo dat je dat plan na mijn bruiloft uit voert. Wat zonde zou het zijn als het mooie stel dat ik met prinses Isaia zal zijn geen aandacht krijgt omdat de monarch tragisch omgekomen is en er een oorlog heerst.' Iker pakte enkele flesjes en buideltjes van de kaptafel op om aan de inhoud te ruiken en ze één voor één te keuren. 'Ik geloof dat ik de prinses al beloofd heb toekomst plannen met haar te maken. Veel tijd voor de Koning zal ik dus niet hebben.' Hij draaide zich met een glimlach om naar Rohan en hoorde toen het geklop op de deur. Tevreden liep hij er heen om zijn ontbijt binnen gebracht te laten worden. 'Eet je mee?'

Rohan had zijn handen op zijn rug gelegd en liep zo bedachtzaam door de kamer heen. Het was maar de vraag wanneer het strategisch uit zou komen om de Koning te vermoorden. Zou hij het publiekelijk of privé doen? Zou hij Celine op de hoogte brengen of niet? Moesten hij snel handelen of had hij de tijd om de komende maan nog puur te observeren? 'De bruiloft zal snel plaats vinden. Celine pleitte ervoor om even te wachten, maar ik denk dat de verbintenis snel afgelegd moet worden. We willen niet nogmaals een fiasco zoals was gebeurd met onze Tarthiaanse parel.' Hij spuugde de laatste twee woorden uit: hij kon niet geloven dat hij de prinses uit zijn vingers had laten glippen in Quandaï. Nog steeds vervloekte hij de Koning en Koningin daar elke dag nog over, hoe ze het slim gespeeld hadden en dusdanig veel gevangene vrij hadden gekregen. 'Ach, houd jij jou maar bezig met de vrouwtjes. Politiek ligt je niet, charme wel.' Rohan keek bijna verlangend naar het ontbijt en klopte vervolgens goedkeurend op zijn buik. 'Zie ik er uit alsof ik het aanbod van een ontbijt zou weigeren?' Rohan was groot geschapen en genoot van de lekkernijen die het leven aanbood. Zelfs het eten in Tarth begon hij te waarderen. 'Jij mag ook wel meer eten.' Hij kneep in de slanke nek van de prins en schudde afkeurend zijn hoofd. De jongen mocht wel wat spek op zijn botten gebruiken.

Iker keek toe hoe de dienstmeid het ontbijt voor hem klaar zette op de salontafel zoals hij haar gezegd had en bedankte haar met een glimlach en knipoog voor ze het vertrek weer uit verdween. Hij trok met een grijns een wenkbrauw op naar Rohan toen hij zo volmondig in stemde met het aanbod en hem vervolgens bij de nek vast hield. 'Ik geloof dat een ballingschap naar het leger in het Westen niet erg heeft geholpen wat betreft mijn eetlust,' merkte hij droogjes op. De eerdere opmerking van de andere man was niet langs hem heen gegaan. Ook Iker had enige wrok overgehouden aan de gebeurtenissen van jaren geleden. Hij had verwacht snel genoeg getrouwd te zijn met Guila Halley, maar uiteindelijk leek niemand dat nog als prioriteit te hebben gezien. Vooral niet toen de Tarthiaanse Koningin plots in Quandaï had gestaan. Iker was amper betrokken geweest bij de besprekingen die plaats hadden gevonden tussen de Moeder en Sibel Alba en had vanaf de zijlijn toe moeten kijken hoe zijn positie aan de kant geschoven werd. En uiteindelijk had hij ook nog een deel van de schuld op zich gekregen en was zo terug naar zijn leger gestuurd. Iker ging op het tapijt naast de salontafel zitten en bekeek het eten dat hen opgediend was. 'Wat voor plan is er eigenlijk zodra ik en de prinses verbonden zijn? Verscheep je ons terug naar haar Zomereilanden? Zijn we gedoemd hier in dit paleis te verblijven net zoals zijne Majesteit?'

Rohan hield zijn handen in een onschuldig gebaar op. 'Ik heb drie dagen in de volle zon vastgebonden aan een paal gestaan. En daarna nog weken in de kerkers gevangen gezeten. Spreek mij niet over een zwaar leven,' gromde de politicus. De Moeder was zeer, zéér ontstemd met hem geweest na het ontsnappen van de luitenant en vervolgens ook nog het verliezen van de Tarthiaanse prinses. De grootste schuld was op Rohan gelegd en dit was zijn missie om het weer goed te maken. Rohan stopte gretig enkele stukken fruit in zijn mond, terwijl hij aandachtig luisterde naar de woorden van de jonge prins. 'Als jij en het prinsesje getrouwd zijn,' begon hij, waarna hij nog enkele afgescheurde stukken brood in zijn mond stopte, 'dan hoop ik het Noorden al in handen te hebben en de vloot van de Zomereilanden ook onder mijn hoede te hebben. Koning Galivar zal zich niet buiten een oorlog willen houden, dat zit niet in zijn karakter, en hij zal zich niet tegen het huwelijk van zijn zusje richten. Hij zal aan onze zijde staan. En terwijl wij de oorlog uitvechten, mogen jullie één van de paleizen uit kiezen om in te wonen. Of terugkeren naar Quandaï. Niet de Zomereilanden.' Iker zou geen goede positie op de eilanden hebben als partner van de zo ongeveer verbannen prinses. 'Waar zou jij überhaupt willen wonen?'

Iker keek Rohan met een frons aan. Hij kon soms moeilijk plaatsen waarom de man zo trouw bleef aan de Moeder en aan Quandaï terwijl het hem niet altijd goed af gegaan was. Wat betreft hemzelf wist hij dat hij geen andere keus had. Iedereen wist wat er gebeurde met de kinderen van de Moeder als ze schande brachten aan het Moederland. Er waren genoeg verhalen over verdwenen dochters of zonen. Iker was zich bewust van dat lot en had dat maar enigszins geaccepteerd. Het had weinig zin dat te gaan bevechten terwijl hij hier gewoon een huwelijk aan kon gaan met een jonge meid dan zelf zijn leven kon bepalen, ver weg van Quandaï. Iker brak een stuk brood af om deze te besmeren met wat vijgen compote terwijl hij naar de toekomst die Rohan schetste luisterde. Er restte hem dus weinig te doen zodra hij het voor elkaar had gekregen om Isaia te overtuigen werkelijk een verbond met hem aan te gaan. 'Ik geloof niet dat Moeder mij zal verwelkomen stel ik zou terug naar Quandaï willen gaan.' Het verbaasde hem dat Rohan hem vroeg wat hij wilde en überhaupt dat hij hun thuisland als optie gaf. Iker dacht dat dit hele huwelijk ook een manier was om van hem af te komen. Hij had blijkbaar niets goeds uitgevoerd in Quandaï de afgelopen jaren. 'En ik neem aan dat je zelf hier de regering op je zal nemen zodra je lieftallige Noordelijke echtgenote óók omgekomen is?'

Celine had via haar hoofd van de huishouding gehoord dat prins Iker ontbijt had besteld en hij dus eindelijk zijn bed verlaten had. Ze had al over de avonturen van de man gehoord, dus was niet verrast geweest te horen dat de man het erg laat had gemaakt na zijn aankomst. Het had haar echter el geïrriteerd dat de prins niet wat onopvallender was geweest. Bovendien was ze al niet tevreden door Rohans acties die hij niet met haar gedeeld had. Ze liep dan ook met een stalen blik door de gangen van haar paleis richting de vertrekken van haar gast. Celine was niet van plan de mannen zo haar paleis op stelten te laten zetten, noch liet ze het toe dat ze haar gezag ondermijnden. Ze had enkele bediendes in touw om hopelijk er voor te zorgen dat de prins weer goed voor de dag zou komen en had het plan om hem te tonen dat zij controle zou hebben over de bruiloft en niet Rohan. Die man wist veel te goed hoe hij het bloed onder haar nagels vandaan kon halen. Met een zucht stond ze stil voor de deuren van het vertrek en liet een bediende voor gaan haar aanwezigheid aan te kondigen, waarna ze zelf binnenstapte en met een glimlach op de twee mannen neer keek. 'Heren, ik hoop dat ik u niet stoor in een belangrijk gesprek.' Haar ogen gleden kort de ruimte door richting de slaapkamer waar ze de zooi die daar achter gelaten gade sloeg. Ze wenkte een bediende en beval hem met één blik en zonder een woord de troep op te ruimen. 'Ik ben blij dat u van de bediening hier in het paleis gebruik maakt. Als ik had geweten dat u trek had, had ik wel twee borden bij kunnen laten zetten tijdens mijn lunch met mijn hof.' Celine's blik viel op Rohan voor ze zich geheel op de prins richtte. 'Ik wilde nog eens persoonlijk een verontschuldiging aan komen bieden over het ontvangst dat u gisterenavond heeft gekregen. Natuurlijk, als ik het geweten had, dan hadden we een waardigere eerste ontmoeting kunnen hebben. Maar ik vertrouw dat uw landgenoot zo zijn redenen had om een Quandaïse prins ongemerkt mijn stad in te voeren.' Ze glimlachte halfslachtig en vroeg twee van haar dienstmeisjes bij haar. 'Ik wil u niet van uw ontbijt wegtrekken, maar mijn naaisters staan klaar om aan uw huwelijkskostuum te beginnen. Ze zouden erg graag uw maten op willen nemen, zodat ze spoedig kunnen beginnen.'

Rohan haalde zijn schouders op, terwijl hij opnieuw voorover boog om te genieten van al het lekkers dat voor hem stond. 'De Moeder hoeft er niet achter te komen dat je terug reist.' Hij zou de prins en prinses gemakkelijk terug kunnen smokkelen: niemand hoefde er achter te komen dat ze weer teruggekeerd zouden zijn. Het zou wel een risicovol leven betekenen. Rohan keek scherp naar de prins, maar moest vervolgens glimlachen. 'Natuurlijk neem ik de leiding op mij. Verder hebben we allemaal maar idioten en-' Hij hield abrupt zijn mond bij het horen van het openen van het deur. Niet veel later kwam plots de landvrouwe binnen lopen. Een erg onaangename verrassing. Rohan veegde op zijn gemak zijn vingers en lippen af en stond vervolgens langzaam overeind. 'Ach, landvrouwe Storm, wat een aangename verrassing,' glimlachte hij, waarna hij een kus op haar hand drukte. Zijn ogen gleden kort langs haar verschijning en richtte zich vervolgens op de jonge prins. 'U moet mij de schuld geven voor onze bescheiden lunch. Ik wilde graag bijpraten met mijn jonge landgenoot over zijn reis en hem ook flink op zijn kop geven voor zijn gedrag gisteravond.' Als daad bij zijn woord gaf hij Iker een flauwe klap tegen zijn achterhoofd en draaide zich vervolgens naar de landvrouwe met een glimlach. 'Dat is erg vriendelijk van u, maar prins Ikers kostuum is al in Quandaï gemaakt. Hij wilde graag zijn eigen kleuren dragen, net zoals de prinses.'

Celine liet zich met een vlakke uitdrukking begroeten door de prins en vervolgens door Rohan, maar had al haar woorden tot Iker gericht. Ze keek dan ook met een opgetrokken wenkbrauw toe hoe de politicus het gesprek op zich nam. Met een verveelde blik luisterde ze naar zijn woorden. 'Welk gedrag? Ik heb geen flauw idee waar u het over heeft.' Celine glimlachte kort en trok haar hand terug en afwachtend naar de prins te kijken om te zien of híj iets zou zeggen. Hij sprak een kort excuses uit voor zijn onverwachte komst en accepteerde haar spijt betuiging met een charmante glimlach. Celine begreep wel hoe de man een deel van haar hofhouding in zijn ban had gehouden tot vroeg in de morgen. Zijn uiterlijk en makkelijke glimlach deden veel voor hem. Zuchtend liet Celine haar blik terug naar Rohan glijden. 'Ik zou inderdaad niet willen dat de prins noch de prinses niet hun eigen land en cultuur kunnen vertegenwoordigen. Echter sta ik er op om een deel van de ceremonie in de kapel van het paleis te houden. Om de Tarthiaanse Goden te eren leek het me alleen maar gepast om ons verloofde paar bijpassende traditionele kleding aan te laten meten.' Bovendien was ze niet van plan de hele bruiloft enkel en alleen in het teken te laten staan van Quandaïse rituelen en gebruiken. Als ze Rohan zijn gang zou laten gaan hield hij vast heel de ceremonie in het Quandaaïs. 'Dus, heer Altarion, waarom laten we mijn dames niet aan de slag gaan met prins Iker, dan neem ik u graag mee voor een wandeling.' Celine keek op de man neer met een blik die niet werkelijk ruimte liet voor tegenspraak.

Rohan klemde zijn kaken op elkaar en knikte uiteindelijk maar verslagen. Hij zou deze wedstrijd niet winnen over traditie en cultuur en- en wat niet. Uiteindelijk was een huwelijk geven en nemen en zou dat dus ook het geval zijn tussen hem en de landvrouwe. 'Gaat u uw gang maar met de kledij en de inrichting van het huwelijk. Uiteindelijk bent u zo vriendelijk om het paar uw kapel te laten lenen voor de verbintenis. Iker- onze Moeder, Iker, waar zijn jouw manieren? Iker had zojuist nog gezegd dat hij inderdaad zijn kledij afgestemd zou willen hebben op die van zijn toekomstige vrouw.' Rohan glimlachte charmant en hoopte maar dat de jongeman mee zou spelen. Hij wist echter ook dat hij maar weinig aan de jongen zou hebben. Zo nutteloos. 'Laten we de jonge prins maar aangepakt laten worden door de naaisters,' grinnikte Rohan, waarna hij de landvrouwe de kamer uit leidde en de prins zo alleen achter liet. Hij wilde ook liever niet dat de prins hun gesprekken af zou luisteren. 'Hm, misschien kunnen we al die wachters eens lozen en een- een wat stiller plekje vinden om eens goed met elkaar te praten?' murmelde Rohan op charmante toon, terwijl hij afwachtend een wenkbrauw op trok en zijn hand naar haar uit stak.

Celine wuifde de twee dienstmeiden naar voren toen Rohan instemde met haar voorstel. Ze zag dat de prins geamuseerd de jonge dames begroette. Hij bedankte haar voor het aanbod om zijn kostuum te laten maken door haar kundige naaisters. De Goden mochten weten wat die man van plan was met hen. Gelukkig vertrouwde ze de dames die zich bezig hielden met de kleding die in het paleis gedragen werd. Ze zouden haar stuk voor stuk vertellen als ze informatie opvingen. Ze wisten erg goed hoe ze informatie los konden peuteren dat misschien nietig en slechts geroddel leek, maar toch belangrijk was. Celine liet zich de vertrekken uit sturen door Rohan en keek om om naar zijn uitgestoken hand te kijken. Voor even staarde ze hem met een diepe frons aan. Hij was eerder ook wel diplomatiek en vriendelijk geweest, maar altijd op een vrij formele manier. Deze vleierij verraste haar dan ook. Celine verwachtte echter niet dat het in haar voordeel zou werken het te negeren. Ze glimlachte naar Rohan en knikte naar de twee wachters die haar gevolgd waren. 'Loop alvast naar mijn vertrekken en zorg dat er wijn klaar staat.' Ze bekeek Rohans hand, maar besloot deze niet aan te nemen en ging hem in plaats daar van voor de gangen in. 'Ik geloof dat het inderdaad een goed idee is om maar eens goed te praten,' herhaalde ze zijn woorden, haar ergernis amper verborgen. Celine had lang genoeg de tevreden gastvrouwe gespeeld.

Rohan glimlachte speels bij het zien van zijn uitgestoken hand en hoe deze niet beantwoord werd door de landvrouwe, waarna hij gewillig achter de vrouwe aan liep. Het duurde niet lang voordat ze in haar vertrekken terecht kwamen. Gedurende de weg had hij maar weinig gesproken. Hij had de vrouwe niet zomaar voor de deur van de prins verwacht, al was hij aan de andere kant niet verbaasd: natuurlijk moest Celine haar gasten in de gaten houden, al had ze het nooit zo opvallend bij hemzelf gedaan. Misschien nog wel in de eerste periode dat hij in het paleis verbleef. Maar het was nou eenmaal gebleken dat hij slimmer en strategischer en vooral machtiger dan de landvrouwe was en dat zou ze zich onderhand ook wel beseffen. Comfortabel nam hij plaats op één van de sofa's en keek zo de andere vrouw bedachtzaam aan. 'Ik zat nog te denken, Celine... laten we ook onze legerleider uit het Noorden uitnodigen voor het huwelijk. En als Indra zal komen, dan kunnen we net zo goed ook de Kapitein, de prinses en hun zoon mee vragen.' De glimlach die hij liet zien was veel te lieflijk, maar tegelijkertijd zat het ook vol met woede en spanning. Hij zou die drie nog weleens laten zien wat er gebeurde als ze de Moeder voor schut zouden zetten. 'En misschien dat de Koningin ons zelfs wel een bezoek gunt.'

Celine had verder haar mond gehouden terwijl ze de gangen door liepen. Ze vertrouwde het niet dat er niemand in de buurt was die hun gesprek op zou kunnen vangen. Hoewel ze haar raad nog vertrouwde, begon ze haar grip op de rest van het hof te verliezen. Het was pijnlijk dat toe te moeten geven. Bovendien was ze veel te geagiteerd om het met die verdomde man of kalfjes en koetjes te hebben. Celine stuurde de bedienden die de wijn hadden gebracht weg en vroeg haar wachters buiten de deur te blijven. Ze had zichzelf nog niet eens een glas wijn in kunnen schenken toen Rohan al met een voorstel kwam. Ze keek kort naar Rohan, maar gaf niet meteen antwoord en schonk eerst nog een glas in. Ze bracht hem zijn glas en nipte aan haar eigen wijn voor ze aan het andere uiteinde van de sofa plaats nam. Celine nam de glimlach van de man in zich op en beantwoordde hem maar kort. 'Ik wist niet dat ze een zoon hadden. Ik zal dus ook mijn felicitaties moeten sturen.' Ze had ook geen flauw idee hoe Rohan dat te weten was gekomen. Ze wist niet dat hij sinds de bruiloft Guila en Flynn nog in de gaten hield. 'Maar ik neem aan dat het volstaat om hen een uitnodiging te sturen.' Ze hoopte dat het stel zo slim was om te weigeren. 'De Koningin is al op de hoogte. Ze wacht enkel op het prikken van de datum voor ze haar reis plant.' Ze had zich naar Rohan toegekeerd en voelde dat haar glimlach van haar gezicht verdwenen was. 'Ik neem aan dat het dan ook een goed moment zal zijn om het volgende huwelijk aan te kondigen.'

Rohan nam dankbaar het glas wijn aan en nam vlug een flinke slok. Hij zou het nodig hebben in het gesprek met de landvrouwe. Soms kon ze namelijk een dusdanige hoofdpijn bezorgen dat enkel de verlamming van alcohol hem kon ontspannen. 'Ik zal jouw naam bij de uitnodiging zetten,' stelde hij voor, terwijl hij rond keek in het vertrek. Hij zou hier vast meer tijd gaan doorbrengen na hun huwelijk. Rohan vroeg zich af hoe lang het zou duren tot ze hun eigen zoon of dochter zouden hebben. Als die er eenmaal was, dan kon hij Celine opzij zetten. 'Zijn naam is Matheo.' De naam lag vlijmscherp op zijn tong en al snel begonnen zijn ogen te glunderen. Hoe meer kon hij het echtpaar pijn doen door aan hun kind te zitten? Met diezelfde gelukzalige blik keek hij de landvrouwe aan. 'Ach, kijk niet zo zuur als je het over ons huwelijk hebt, Celine,' grinnikte hij, 'dan laat je mij bijna denken dat je er tegenop kijkt. Ik denk dat het een heel goed moment zal zijn om ons huwelijk aan te kondigen én het op korte termijn ook te laten plaatsvinden. Anders blijft iedereen maar heen-en-weer reizen.' En natuurlijk zou hun huwelijk een groter feest en machtsfestijn moeten zijn dan het onbenullige huwelijk van de prinses van de Zomereilanden en Iker.

'Ik schrijf liever zelf mijn naam,' opperde Celine. Het zou haar hopelijk ook de mogelijkheid geven het bericht zelf te kunnen lezen. Ze zou niet zomaar haar naam onder een of andere dreiging zetten. Ze bestudeerde de man aan de andere kant van de sofa toen hij de naam zo snel deelde. Bij zijn volgende woorden, wendde ze echter misselijk haar blik af. Ze had Rohan maar zelden uitgenodigd in haar persoonlijke vertrekken en daar had ze een goede reden voor gehad. Nu begreep ze echter beter waarom ze het uitgesteld had. Het voelde niet goed de man in háár privé omgeving te zien. De manier waarop hij zat, waarop hij ruimte in nam, beviel haar niet. Ze zou er maar snel genoeg aan moeten wennen. Celine zette een glimlach op en knikte naar Rohan. 'Natuurlijk kijk ik er niet tegen op. Het zal me enkel plezieren om het nieuws met hare Majesteit te kunnen delen.' Niet dat ze verwachtte dat het als een verrassing zou komen voor Sibel. Ze was te slim om dit scenario niet ingebeeld te hebben. Ze dronk nog wat van haar wijn terwijl ze voor zich uit keek. 'De Koningin schreef me in haar antwoord op de aankondiging van het huwelijk dat ze er erg naar uit kijkt om haar echtgenoot weer mee terug naar Myr te brengen,' bracht ze bedenkelijk op.

'Ik zal je laten weten als de uitnodigingen de deur uit gaan,' zei hij enkel, waarna hij comfortabel achteruit zakte in de sofa en wijdbeens het hele zitstuk in beslag nam. Hij kon hier wel aan wennen. Vooral de afgunst in Celines blik amuseerde hem. Ze was werkelijk geen haar beter dan hem; misschien zelfs wel erger. Rohan keek ondertussen bedachtzaam naar het goedje wijn in zijn glas, terwijl de landvrouwe sprak over haar correspondentie met de Koningin. Het was interessant dat Celine een brief van de Koningin had ontvangen en dat hij daar niets vanaf had geweten. Misschien moest hij zijn spionnen nog maar eens flink op de vingers tikken dat ze deze brief niet hadden weten te onderscheppen. 'Liam gaat dit paleis niet levend verlaten,' zei hij nonchalant. 'Ik zou haar terug moeten sturen dat ze een lijk mee terug naar Myr mag nemen, maar- ach, dat zou de sfeer ook zo verpesten tijdens de huwelijken, niet waar? Zou ze haar dochter ook mee nemen?' Zijn ogen begonnen weer te glunderen als hij eraan dacht hoeveel mensen die hij vanuit het diepste van zijn hart haatte tezamen zouden komen. Kon de Moeder er maar bij zijn.

Celine was opgestaan om de aanblik van Rohan te kunnen ontwijken en niet te veel van haar gevoelens op haar gezicht prijs te geven. Ondanks dat ze inmiddels met Rohan over het huwelijk sprak, had ze haar raad nog altijd niet geheel op de hoogte gesteld. Ze wist amper wie ze kon vertrouwen om die informatie binnen het paleis te houden. Bovendien vreesde ze hun reactie. Alleen al het verwelkomen van de gezant van de Moeder had enkele raadsleden op doen laten stappen. Laat staan dat- Celine bleef voor een tel stil staan, voor ze vlug weer in beweging kwam en door liep. Laat staan dat hen ter oren zou komen dat Rohan plande de Koning te vermoorden. Met ingehouden adem bewoog Celine door het vertrek tot ze bij het raam stond en zo op de stad neer kon kijken. 'Wat geeft je het idee dat men toe zal kijken terwijl jij hun Koning van het leven laat beroven?' En bij de Goden wat had hij al paraat staan dat hij zo zelfverzekerd was dat hij dit nu met haar deelde? Wat voor macht had ze hem tot zich laten nemen dat hij zoiets kon opperen? 'Dat ik dat toe laat,' voegde ze directer toe terwijl ze terug richting Rohan liep. Ze wist niet goed of ze de woede die ze voelde moest benutten of dat ze haar kalmte zou moeten behouden. Ze wilde de man namelijk alles behalve tonen dat ze het wel erg heet voelde worden onder haar voeten.