Vertrekken van Isaia

-

Iker stond met een charmante glimlach op zijn lippen voor de deuren naar de vertrekken van prinses Isaia. Het had hem, Moeder nog aan toe, een aantal volle dagen gekost voor hij er achter was gekomen wáár de prinses verbleef, wanneer ze niet opgeëist werd door de Landvrouwe en haar gevolg, en dat hij zelf niet de les gelezen werd door Rohan. De raadsman leek hem maar niet met rust te willen laten, terwijl ze duidelijk beiden tijd moest spenderen met de vrouwen aan wie ze verbonden waren, niet met elkaar. Hij moest zijn tijd dus optimaal benutten zodra Isaia instemde hem tot haar vertrekken toe te laten. Misschien had hij met een romantischer en formeler plan moeten komen om de toekijkende ogen en luisterende oren tevreden te stellen, maar hij hoopte iets van privacy te kunnen hebben met de jonge vrouw. Iker trok nog even zorgvuldig de mouwen van zijn rijkversierde blouse recht en schoof zijn met juwelen bezette broche recht, voor hij de wachters het teken gaf zijn aanwezigheid bekend te maken.

Isaia stond dromerig op haar balkon naar de stad onder haar te kijken. Sinds haar aankomst in de stad had ze niets buiten de muren van dit paleis mogen aanschouwen. De geur van de zee en van het strand riepen haar echter en het deed haar denken aan haar geboorteland. Ze miste bijna alles van de Zomereilanden. Op het plotse geklop op haar deur reageerde ze nauwelijks meer: Celine liet altijd wel berichten naar haar toe sturen over waar ze dan wel niet aanwezig geacht werd. Toch wilde ze altijd het bericht zélf ontvangen: daarom liep ze ook op de deur af en opende ze deze. Op het moment dat ze zag wie er in de deuropening stond, gebaarde ze al dat alle dienstmeisjes haar vertrekken moesten verlaten. Het zou een teken van privacy en hopelijk ook romantiek zijn, maar ze wilde simpelweg dat niemand hun gesprekken zouden afluisteren. Toch was ze erg tevreden met haar bezoek: Iker was een aangename afwisseling van het verschrikkelijk formele programma van Celine en per slot van rekening werd de man tegenover haar ook haar echtgenoot. Vanuit elke motivatie die ze had, wilde ze de man beter leren kennen. 'Iker,' glimlachte ze verwelkomend, waarna ze hem een kus op de wang gaf - ze wist niet wie er namelijk mee keek vanuit de gang - en hem mee het vertrek in wenkte. Vluchtig sloot ze de deur achter hen en haalde ze opgelucht adem. Ze konden eindelijk samen praten. 'Rohan komt zo toch hopelijk niet binnen stormen?' vroeg ze geamuseerd, terwijl ze zelf stilletjes een schietgebedje maakte dat Celine hier niet van af wist. Kort liet ze haar ogen over het voorkomen van de man glijden, terwijl ze tevreden glimlachte. Haar toekomstige echtgenoot zag er góéd uit. Zelf had ze ook nog haar rijkversierde broekpak van haar brunch aan. 'Waar aan heb ik dit bezoek te danken?'

Iker wachtte tot de deuren voor hem geopend werden en zag blij verrast dat het de prinses zelf was die deze voor hem opende. Het stelde hem nog tevredener te zien hoe de dienstmeisjes met opgewonden blikken zijn kant op het vertrek uit haastten. Het was duidelijk dat ze beiden hetzelfde in gedachten hadden gehad. 'Isaia, wat zie je er weer adembenemend uit. Alsof je je verloofde al verwachtte,' begon hij grinnikend voor hij de vertrekken in stapte en toekeek hoe ze de deuren sloot. Iker had zijn woorden wat extra aangezet, maar de prinses mocht er wel degelijk wezen. 'Ik kan niets garanderen,' vertelde hij haar eerlijk voor hij zijn schouders op haalde. 'Maar ik heb expres een moment gekozen waarop hij drukker is met zijn grote lunch, dan met mijn activiteiten.' Met een geamuseerde blik nam hij haar dwalende ogen in zich op, maar zei er maar niets over. Ze konden beter eerst met andere zaken beginnen in plaats van meteen de lakens op te zoeken. Niet dat Iker dat vooruitzicht uit wilde sluiten. 'Het was wel eens tijd dat we de stand van zaken met elkaar deelden. Ik weet niet wat Celine van plan is, maar het lijkt me erg tegenstrijdig een prinses zo druk bezig te houden terwijl ze een prins die ze niet kent hoort te trouwen.' Hij legde zijn handen op zijn rug en liep zo nieuwsgierig het vertrek rond, om bij het balkon te eindigen. 'De uitnodigingen zijn verstuurd. Er rest niet veel tijd.'

Isaia was inmiddels naar haar zitkamer gelopen en drapeerde haarzelf vervolgens op één van de sofa's. Zo keek ze de man bedachtzaam aan, terwijl hij in de deuropening naar het balkon toe stond. Het was dus duidelijk dat Iker net zo bezig gehouden werd door Rohan als dat zijzelf in beslag werd genomen door Celine. 'Verstandig,' zei ze enkel, terwijl ze kort met haar ogen naar de deur gleed. Ze kon enkel schietgebedjes maken dat ze alleen gelaten zouden worden. 'Het lukt mij niet om Celine te peilen. Het is overduidelijk dat ze Rohan niet kan uitstaan, maar ik weet niet wat ze met mij van plan is. Ze-' Ze fronste haar wenkbrauwen en legde haar vinger bedachtzaam tegen haar lippen aan. 'Ze probeert de schuld bij jou en Rohan te leggen. Dat hij jou niet toe laat met mij af te spreken. Rohan zal hoogstwaarschijnlijk eenzelfde schuld leggen bij Celine.' Ze klopte op de plek naast haar op de sofa en wachtte geduldig tot hij bij haar plaats nam. Ze probeerde zich een leven met Iker voor te stellen, maar het was moeilijk. Ze kende de man helemaal niet. 'Ze zijn iets groots van plan op de bruiloft,' verzuchtte ze. 'Dat moet wel. Ik wil alleen weten wát.'

Iker nam voor een moment de stad in zich op. Hij had er nog een paar uur kunnen spenderen toen hij aangekomen was, omdat Rohan zijn aanwezigheid voor de landvrouwe had willen verhullen. Iker had zich er prima vermaakt. Hoewel de chaos in de haven hem niet erg aan had gestaan. Hij draaide zich terug om naar de prinses en knikte. 'Het zal inderdaad makkelijker zijn voor haar om Rohan als het kwaad af te schilderen. Hoewel ze tijdens de diners doet alsof mijn landgenoot niets fout kan doen is ze zonder haar toekijkende hof iets minder- elegant.' Ondanks dat hij niet mee had gekregen wat de vrouw besproken had met Rohan toen ze plots in zijn vertrekken was verschenen, had hij ook wel in gezien dat ze absoluut niet tevreden was geweest. Bovendien had de raadsman Iker ook niets willen vertellen over het gesprek dat de twee hadden gehad. Iker glimlachte kort toen hij het uitnodigende gebaar van Isaia zag en liep naar de bank om naast haar plaats te nemen. Hij leunde comfortabel naar achteren en bekeek de prinses. 'Ik heb gehoord dat er nogal wat belangrijke gasten aanwezig zullen zijn. En de Koning is natuurlijk hier. Het zou me niets verbazen als ze wat met hem van plan zijn.' Iker wist alleen niet of dat hem veel kon schelen. Hij boog wat dichter naar Isaia toe en gleed kort met een vinger over de gouden stof van haar kleding. 'Ik ben meer benieuwd wat ze met óns van plan zijn. Hoe gaan jouw ontmoetingen met Celine? Vertrouwt ze je al?'

Isaia keek de man afwachtend aan en voelde hoe haar hart harder begon te kloppen door zijn nabijheid. Zijn dwalende vinger verliet haar lichaam, naar haar mening, echter veel te snel. Ze besloot dus om zelf initiatief te nemen en haar hand bescheiden op zijn knie te leggen. 'Ik denk dat ze mij vertrouwt,' zei ze op samenzweerderige toon met een bescheiden glimlach. 'Uiteindelijk blijft ze een eenzame vrouw die alle aandacht opzoekt van anderen.' Ze was tevreden over haar spel met de landvrouwe en hoeveel informatie ze al uit haar had kunnen trekken. Ze had nog een stap verder willen gaan met de vrouw, maar Celine stond daar nog niet voor open. Misschien later... 'En jij dan? Jij zal al een langere geschiedenis hebben met de politicus. Wat fluistert hij jou allemaal in het oor?' Tijdens het uitspreken van die woorden was ze zelf al dichter naar de man toe gebogen en trok ze afwachtend haar wenkbrauw op. 'Vind jij ook dat Rohan niets fout kan doen?' Ze was erg benieuwd hoe haar verloofde in dit hele politieke spel stond. En of ze hém überhaupt wel kon vertrouwen. Ze dacht echter niet veel keuze te hebben.

Iker luisterde tevreden naar Isaia's woorden en glimlachte om haar zelfvertrouwen. Hoewel hij misschien eerder gedacht had dat dat misschien een probleem voor hem zou worden, begon hij in te zien dat hij niets had kunnen bereiken met een prinsesje dat altijd maar ja en amen zei. Sterker nog, de koppigheid van Isaia kwam hen erg goed van pas. 'Ik had er amper aan kunnen twijfelen dat je die ijzige vrouw wat zou kunnen laten dooien.' Iker had wel degelijk zijn twijfels gehad, maar dat hoefde ze niet te weten. Het was beter zijn vertrouwen in haar uit te spreken dan in argwaan een relatie met haar op te bouwen. Bovendien hoopte hij evengoed dat Isaia aan zijn kant zou staan, dat hij invloed op haar zou hebben. 'Ik heb inderdaad al een langere geschiedenis met Rohan,' gaf Iker met een kleine glimlach toe. Hij durfde niet eens te zeggen hoe lang hij de man al kende. Hij was in ieder geval niet weg te denken in zijn herinneringen aan het paleis leven. Rohan Altarion was altijd wel aanwezig geweest. 'Hij vindt me maar naïef, maar dat maakt dat hij vaak genoeg zijn mond voorbij praat.' Iker keek geamuseerd toe hoe Isaia dichterbij kwam en leunde zelf ook haar kant op om nonchalant zijn hoofd op zijn hand te steunen. 'Rohan en ik hebben nooit op één lijn gezeten. Maar hij is een groot man en heeft invloed in Quandaï, in mijn leven, zodat ik hem misschien niet altijd publiekelijk tegen zal kunnen spreken, maar-' Hij keek Isaia met een grijns aan om uitnodigend zijn arm over de leuning achter de prinses te leggen. 'Wat ik in privé doe zal mijn Moeders raadsman niet te weten komen.'

Isaia keek de andere man onder haar wimpers vandaan aan en ging al snel op zijn aanmoediging in. Zo lag ze in de plooiing van zijn arm en legde ze haar hand hoger op zijn been. Het was een gevaarlijk spel wat ze speelde, maar misschien vochten ze nog meer een verbale strijd uit. Ze vertrouwde haar verloofde namelijk nog totaal niet- maar dat hoefde híj niet door te hebben. 'Oh? Wat heeft hij zo al aan jou verteld?' vroeg ze benieuwd. Haar ogen gleden echter weer over hem heen in een speels gebaar. 'Oh ja? Zou hij het samenzijn van verloofden niet accepteren?' De politicus kon ze nog het minste peilen: Rohan zocht haar namelijk nauwelijks op en zo leerde ze de man ook niet kennen. Daarbij kwam nog dat Celine haar angstvallig ver van de politicus én de Koning weg hield. Over de Koning gesproken... 'Denk je dat we binnenkort ook de Koningin trouwens kunnen verwachten?' vroeg ze zachtjes. Misschien had Rohan daar iets over laten vallen.

Iker speelde even gewillig mee met Isaia en liet zijn arm rusten op de schouders van verloofde. Hij zou niet klagen over hoe snel ze dit fysiek contact tot elkaar zochten. Dat hij bezig was om een heel stel mensen te manipuleren hoefde niet te betekenen dat hij niet wat plezier mocht hebben met een aantrekkelijke vrouw. Sterker nog, het zou hem enkel scherper houden. 'Wel, ten eerste heeft hij mij instructies gegeven over hoe ik het beste de gasten op onze bruiloft kan verwelkomen. Onder wie Kapitein Barnes en prinses Guila. Ik had niet verwacht dat ons huwelijk zo een groot gebeuren zal worden, maar als de Kapitein en zijn vrouw langs komen- Wie weet wat voor andere gasten we dan kunnen verwachten.' Er gingen geruchten rond dat de Tarthiaanse Koningin er zelf ook bij zou zijn, maar Iker kon zich niet voorstellen dat ze zo idioot zou zijn. Haar leven was vele malen belangrijker dan dat van haar man. Het zou haar niet goed doen zichzelf in gevaar te brengen enkel voor het welzijn van de Koning. Iker kon het zich in ieder geval niet voorstellen dat een Koningin zich zo zou opofferen voor een man die amper gesteund werd onder de adel. 'Rohan wil enkel dat ik me als voorbeeldige prins gedraag, maar wat is er nou mis met een beetje plezier?' vroeg Iker met een opgetrokken wenkbrauw. Zijn vingers gleden nonchalant langs Isaia's schouder terwijl hij haar gezicht bekeek. 'Misschien. Maar het lijkt er niet op dat monarchen zich gaan vertonen op onze dag, of wel? Heeft jouw broer aangekondigd dat hij er zal zijn?'

Isaia herkende de namen maar vaagjes, maar wist wel te herkennen dat die twee iets in Quandaï uitgespookt hadden waardoor er nu spanning was tussen Tarth en Quandaï. 'En wat vindt jij er van dat ze komen?' vroeg ze benieuwd. Ze kende de details niet van het verhaal en al helemaal niet welke rol Iker daarin had gespeeld. 'Spelen die twee dan zo'n grote rol hier in Tarth?' Isaia haalde haar schouders op bij zijn laatste vraag en glimlachte wat bitter. 'Mijn broer heeft nooit iets om mij gegeven. Áls hij komt, dan zal hij het in elk geval niet eerst aan mij melden. Daarom zullen we het op de bruiloft wel zien.' Ze was te afgeleid door zijn dwalende vingers om nog verder door te vragen op zijn woorden. Haar lichaam begon opgewonden te worden. Zo lang had ze niemand meer gehad om intiem mee te zijn, om even alles om haar heen te vergeten. En ze was het zó zat om nog verder na te hoeven denken over die verdomde politiek. Het was een shit situatie en dat zou het ook blijven. Ze probeerde enkel haar eigen kuil niet dieper te graven dat dat hij al was. 'Zelfs een voorbeeldige prins en prinses kunnen elkaar wat plezier gunnen,' murmelde ze met glunderende ogen. 'En daarbij... als we die twee lang genoeg tevreden houden, misschien kunnen we dit verdomde paleis dan ook zo snel mogelijk verlaten om onze eigen plek te vinden.'

Iker deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden terwijl hij over de bekenden sprak. 'Ach, het zal vast interessant zijn om bij te kletsen. Ik heb ze al jaren lang niet meer gezien,' probeerde hij zo achteloos mogelijk te zeggen. Het bracht hem echter enkel frustratie te weten dat hij de twee weer zou zien én samen, getrouwd. Rohan dacht misschien Iker zo ver te hebben zich te gedragen in het bijzijn van Guila en haar man, maar eerlijk gezegd was hij niet van plan te verbloemen wat voor woede hij voelde tegenover het paar. Zij waren degenen die zijn positie aan het hof verspeeld hadden, voor wie hij zijn straffen had moeten ondergaan, waardoor hij in het leger was beland. 'Tarthianen hebben zo de neiging om grootse verhalen te vertellen over irrelevante personen en gebeurtenissen,' maakte Iker er maar van zonder te ver in detail te gaan. Hij glimlachte vervolgens sympathiek naar zijn verloofde en gleed met een vinger langs haar nek. 'Dan hebben we dat tenminste gemeen: ongeïnteresseerde familieleden.' Iker was het inmiddels wel gewend dat er niemand naar hem om keek sinds zijn straf. Behalve wellicht Rohan, sterk genoeg. Ikers lach werd enkel breder toen hij merkte dat Isaia ook meer en meer afdwaalde van hun zaken en meer aandacht besteedde aan vermaak. 'In de tussentijd kunnen we beter maar goed gebruik maken van de voorzieningen die ons hier aangeboden zijn,' opperde hij uitdagend.

Isaia trok benieuwd een wenkbrauw op door zijn onverschillige woorden over de komende gasten van hun bruiloft. Zij had gedacht dat er meer haat tussen de drie bestond, maar misschien had ze de verhalen over het hele fiasco in Quandaï wel verkeerd begrepen. 'Als ze maar geen stennis gaan schoppen op onze bruiloft,' waarschuwde ze hem, terwijl ze ondertussen genoot van zijn strelingen. Het was tevens goed om te horen dat ze dingen gemeen hadden, al was het maar familieleden die niets om ze gaven. 'Hm, dus we zullen vast enkel elkaar hebben. Dat is pas een harde waarheid.' Bij die woorden pakte ze zijn hand vast en daalde haar ogen af naar zijn lippen. Isaia liet hem dat niet twee keer zeggen en met een brutale grijns klom ze op de schoot van de man naast haar. Het was misschien de glazen wijn die ze eerder op de dag had gedronken, of dat ze zo smachtte naar lichamelijk contact, maar het deed haar maar weinig wat de andere man over haar dacht. Ze wilde gewoon dat hij zou presteren om haar te laten genieten. Zonder enige aarzeling drukte ze vervolgens haar lippen op de zijne, terwijl ze zijn gezicht omringde met haar handen en haar lichaam dicht tegen de zijne drukte.

Het was Diane al snel ter oren gekomen dat haar prinses een gast had ontvangen. De dienstmeisjes die ze tegen was gekomen in de gangen had ze meteen laten verklaren waarom ze niet bij Isaia waren. Ook al hadden ze in eerste instantie weinig willen zeggen, hadden ze uiteindelijk toch toegegeven dat prins Iker op bezoek was en dat de twee alleen waren. Die meiden moest nog maar eens in hun oren knopen dat Diane uiteindelijk de persoon was naar wie ze hoorden te luisteren en niet de jonge prinses. Zij zou hun lot bepalen mochten ze een stomme fout begaan. Diane was in eerste instantie snel richting de vertrekken gegaan, maar had uiteindelijk besloten de lange route te nemen. Wat kon het uiteindelijk deren dat Isaia met Iker samen was? Het zou haar wellicht een inzicht kunnen bieden over hoe de twee zich nu tot elkaar verhielden. Bovendien had ze af willen wachten of Rohan of Celine haar voor zouden zijn. Het had er namelijk erg op geleken dat de twee er alles aan deden om de verloofden uit elkaar te houden. Toen ze eenmaal aangekomen bij de vertrekken nog een tijdje om de hoek had staan wachten, stapte ze alsnog op de deuren af en gooide deze onaangekondigd open. De wachters wisten inmiddels wel beter dan haar tegen te houden. 'Prinses, ik heb een afspraak voor u gemaakt in het badhuis. Het lijkt me een goed idee om-' Ze liet haar blik het vertrek doorgaan tot ze de prins en prinses in een wel erg suggestieve houding vond. 'Isaia!' riep ze verontwaardigd uit, deels met gespeelde verrassing en deels met werkelijk ongeloof dat ze de twee zo samen had getroffen.

Iker bekeek de prinses met een verlangende blik. Hij vond het helemaal niet erg dat Isaia eveneens fysiek toenadering zocht en zijn geflirt zo welwillend beantwoordde. Het leek hem ook wel logisch. Tot nu toe werden ze vooral bezig gehouden met formaliteiten en oppervlakkige gesprekken. Dit was precies het tegenovergestelde van wat er van hen verwacht werd tot nu toe. En tegelijkertijd; ze hoorde dit toch ook als man en vrouw te doen. Die toekomstige kroost kwam niet vanzelf de wereld in. Iker had er geen problemen mee zijn acties goed te praten. Hij trok Isaia naar zich toe toen ze aanstalten maakte dichterbij te komen en hield haar zo stevig tegen zich aan. Hij beantwoordde haar kus gretig en liet zijn handen over haar rug glijden om op haar heupen te eindigen. Met een grijns keek hij de jonge vrouw aan en wilde haar juist weer zoenen toen hij plots een stem de prinses haar naam hoorde roepen. Verrast keek Iker om, om de oppasser van Isaia met een verontwaardigde blik in het midden van het vertrek te zien staan. Hij keek kort terug naar de prinses en weer naar de vrouw, om haar toen maar snel lost te laten en op te staan van de sofa. 'Laat ik meteen mijn excuses aan bieden,' begon hij snel met een makkelijke glimlach op zijn lippen. 'Ik wilde enkel duidelijk maken aan mijn verloofde dat ik haar lief zal hebben. U heeft vast een heel ander idee in uw hoofd, maar ik zou de prinses nooit zo een slechte reputatie willen geven.' De woorden gleden van zijn tong terwijl hij in een verontschuldigend gebaar zijn hoofd naar zowel de prinses als haar voogd boog.

Isaia kon de grijns van de man enkel beantwoorden met één van haarzelf. Het had namelijk verrassend goed gevoeld om Iker te kussen en zijn handen op haar lichaam voelde nog beter. Als het aan haar lag, dan hadden ze al heel snel al hun kleding op de grond liggen om te- Op hetzelfde moment werd de deur opengegooid en nog sneller hoorde ze de stem van Diane door de ruimte tetteren. Verbaasd keek ze op naar de vrouw, waarna haar snel al veranderde naar een woeste uitdrukking. Terwijl zij en Iker allebei overeind kwamen, sprak ze met dezelfde verontwaardiging: 'Diane! Hoe dúrf je zo binnen te stormen?' Wat konden ze bij de Goden allemaal nog méér doen om én Rohan én Celine én dus nog Celine buiten de deur te houden? Toen Iker begon met zijn verontschuldigingen schudde ze ongelovig met haar hoofd. 'Wíj hoeven ons nergens voor te verontschuldigen. Bij de Goden, ik hoor mij wel te verontschuldigen voor háár!' Hoofdschuddend keek ze toe hoe Iker ook nog eens zijn hoofd naar haar boog. 'Het is altijd de vrouw haar reputatie die wijzigt als ze slaapt met een man. Al zou ik met elke man of vrouw in dit paleis slapen, dan heb jij nog steeds niet het recht zo verontwaardigd te doen, Diane!' Ze kon de vrouw wel wurgen. Ze had éindelijk iemand zo ver gekregen om de lakens mee te delen, en dan kwam- 'Iker kan mee gaan naar het badhuis?' opperde ze uiteindelijk maar op veel te kalme toon aan haar voogd. Het was bijna poeslief. 'De warmte en stoom zal ons goed doen. Wil je mee, Diane?'

Diane zette haar armen in haar zij terwijl ze luisterde naar de gladde praatjes van de prins. Ze stond er niet versteld van dat de man het zo af probeerde te doen als niets en zowel Isaia noch zichzelf wilde beschamen. De reactie van de prinses verraste haar nog minder. Ongeduldig luisterde ze naar het geraas van de meid en rolde met haar ogen. 'Oh, maak je niet druk, Isaia. Ik geloof dat prins Iker dit meer dan gewend is.' Ze keek hierbij met een dodelijk blik naar de man die zijn rol van beschuldigde prins maar al te goed speelde. 'Het recht? Isaia, dit gaat niet om mij, maar om jouw positie hier in het paleis.' Ze hield haar stem even, maar liet frustratie door sijpelen in haar woorden. Ondertussen was ze dichter naar de prins gestapt. Ze negeerde het voorstel van de prinses en prikte de man in zijn borst. 'We nodigen u graag op een later moment terug uit voor een theetje of wat dan ook,' beet ze hem toe, voor ze met haar handen hem gebaarde het vertrek te laten. Ze liet het daar echter niet bij en volgde de man tot de deuren, waar ze er nog even een spektakel van maakte door hem een waarschuwing achterna te roepen. Wat haar betrof was het des te beter als dit zich razendsnel door het paleis zou spreiden. Toen de deuren zich sloten en Diane zich terug op Isaia richtte verdween de woede plots van haar gezicht en sloeg ze met een geamuseerde blik haar armen over elkaar. 'Hoe lang was je dit al van plan?'

'Mijn positie hier in het paleis? Kom toch op!' verzuchtte ze vermoeid. 'Je klinkt al net als Celine!' Ontstemd keek ze toe hoe de prins naar haar voogd leek te luisteren en ook werkelijk aanstalte maakte om het vertrek te verlaten. Ze kon hem nog net toefluisteren dat hij vannacht langs moest komen, maar ze wist niet of hij het gehoord had. Zuchtend en vol woede keek ze hoe de prins haar vertrek verliet en zo ook blijkbaar haar enige kans om wat opwinding te krijgen in dit paleis verloren ging. 'Ach, schei toch uit, alsof jij ook niet een goede beurt nodig hebt,' pufte ze kwaad, terwijl ze stuurs met haar armen over elkaar heen op de bank plaats nam. 'Ik word chagrijnig wanneer dit lichaam niet eens wat ontspanning krijgt. Ga jij dat nu op je nemen? Ik zou je het kunnen bevelen...' Ze keek hoofdschuddend van de andere vrouw weg, maar moest toen onbewust toch glimlachen. Haar plan had wel gewerkt om de man om haar vinger te winden. Hoe meer ze elkaar zouden vertrouwen, hoe sneller ze Diane, Rohan en Celine achter zich konden laten en een nieuw leven konden zoeken in Tarth. Daar had ze dan wel de compliantie van haar verloofde voor nodig. 'Weet je, je had ook gewoon stilletjes weg kunnen gaan. Wat maakte jou dat je zo tussen beide kwam? Jaloers? Op mij of op hem?'

Diane wuifde de frustratie van Isaia van zich af en zuchtte eenmaal diep toen ze de boze woorden horen. 'Ik gun je best wat ontspanning,' verdedigde ze zichzelf. Ze moest echter toegeven dat ze tot nu toe Isaia niet erg veel van die ontspanning had gegeven. Ze had de landvrouwe laten doen met de prinses wat ze wilde onder de veronderstelling dat ze zo tenminste niet in de problemen raakte. Bovendien gaf het haar zo genoeg tijd om haar eigen plannen te vormen. Het gesprek dat ze had gehad met Liam was nodig geweest, maar het vereiste nu meer van haar kunnen en tijd om te bedenken wat haar volgende stappen waren. 'Ik zal jullie de volgende keer met rust laten. Het lijkt me namelijk dat je vrij goed weet hoe je de touwtjes in hadden kunt behouden. En prins Iker-' Diane voelde hoe er een grijns over haar gezicht gleed voor ze eveneens op de bank plaats nam. 'Laat hem je maar niet misleiden met zijn trucjes,' besloot ze maar terwijl ze een wenkbrauw optrok naar de prinses. 'Maar ik geloof dat dit geroddel over jullie passie het paleis tenminste druk bezig kan houden.' Diane had liever onder controle over wat er uit kwam over haar protegé, dan dat ze de geruchten de vrije loop liet. Alle afleiding was bovendien bruikbaar. 'Ik heb een brief voor je van je vriend uit Evenfall.' Ze haalde het opgerolde stuk perkament uit de buidel die aan haar riem hing en stak de brief uit naar Isaia. Ze liet echter niet meteen los en bekeek de andere vrouw met een frons. 'Ik moet je waarschuwen voorzichtig te zijn met je correspondentie. Zeker omdat het de broer van de Koning betreft.'

'Ontspanning? Het is hier een gevangenis! Ik voel me alsof- alsof ik de handtas van Celine ben en puur mooi en formeel moet zijn!' Ze haatte het dat ze Celines agenda moest volgen en al die evenementen moest bezoeken waar ze niets te zoeken had. Vaak kende ze meer dan negentig procent van de mensen niet. Met een zucht liet ze haar hoofd hangen bij de woorden van haar voogd. Ze kon enkel hopen dat Iker vanavond nog langs zou komen. 'ik weet niet eens wanneer de volgende keer gaat zijn dat ik hem zie,' mompelde ze teleurgesteld. Ondanks dat ze hem net zo om haar vinger wond als dat hij bij haar probeerde, wilde ze toch haar best doen om hem te leren kennen en om een band op te bouwen. Geïnteresseerd keek ze vervolgens toe hoe Diane een brief tevoorschijn toverde. Isaia probeerde de brief uit Dianes hand te trekken, terwijl ze haar argwanend aan keek. 'Hoe kom jij aan die brief? Waarom is die niet rechtstreeks aan mij bezorgd?' Nogmaals probeerde ze de brief uit haar hand te rukken en toen dat eindelijk lukte, opende ze gretig het stuk perkament. Ze wilde heel graag weten wat Eddard haar gestuurd had én of hij op haar bruiloft aanwezig zou zijn. 'Hoezo voorzichtig? ik ben al lentes penvrienden met Ed. Dat heeft verder niets te maken met dat hij broer is van de Koning,' mompelde ze afwezig, terwijl haar ogen over de woorden van haar vriend gleden.

Diane voelde dat de frustraties van Isaia zich flink aan het opstapelen waren en ergens begreep ze het heel goed. Ze wist echter niet hoe de prinses zou reageren op haar medeleven als ze dat toonde. Over het algemeen vond ze altijd wel een manier om precies op de andere manier te reageren als Diane dacht dat ze wist wat ze zou doen. Dat ze Iker en Isaia hier samen had gevonden was daar ook maar weer een voorbeeld van. Hopelijk kon de brief een beter teken van toenadering zijn. 'Niets bereikt je hier rechtstreeks als ik er niet tussen spring, Isaia,' merkte ze met een strakke glimlach op. 'Of heb je liever dat Celine en Rohan je brieven eerst in handen krijgen?' Ze leunde achterover in de bank en rolde met haar schouders om de stijfheid die ze al enkele dagen voelde er uit te rekken. Haar nachtelijke verkenningstochten hielpen niet vanwege het gebrek aan slaap en de tol die het eiste van haar lichaam. Hoewel Diane's interesse in Isaia's reactie groot was, liet ze dat zo weinig mogelijk merken terwijl de prinses Eddard Halleys brief las. Vanuit haar ooghoeken hield ze haar echter scherp in de gaten. 'Al waren jullie samen opgegroeid als kinderen, elke connectie met de Halley familie kan nu misbruikt worden als het de verkeerde kant op gaat volgens de heer Altarion of vrouwe Storm.'

Nieuw

Eddard was constant bezig geweest sinds hun aankomst in de Noordelijke hoofdstad. Hij had een hoop contacten moeten leggen die Sibel zelf niet in de hand leek te hebben. Hij kon zijn vinger er maar niet op leggen waarom ze zich zo afzijdig hield de afgelopen dagen. Helaas leek ze er niet open voor te staan om met hem te praten. Het stelde hem echter gerust te weten dat ze haar vriendin, de voormalige prinses Guila, en haar zuster kon spreken. Het moest vast niet makkelijk zijn de Koningin uit te hangen terwijl haar man hier vast werd gehouden. Ed had er in ieder geval ook moeite mee. Hij was constant op zijn hoede in de hoop dat hij ook maar iets op zou vangen over waar zijn broer zich bevond of dat hij misschien gezien was door één van de hof bewoners. Maar hij was geen spion en zijn taken hadden weinig betrekking tot het uitvinden waar Liam werd vast gehouden. Kain en zijn spionnen gingen daarover. Ed voelde dat zijn wenkbrauwen samen trokken in een frons als hij aan zijn partner dacht. Sibel had hem flink op zijn kop gegeven voor zijn onverantwoordelijke gedrag en hij kon haar geen ongelijk geven. Hij hoopte enkel met heel zijn wezen dat het Kains kop niet had gekost. Het maakte hem bloednerveus te bedenken dat hij wellicht de positie van Kain in gevaar had gebracht. Dat zou hij pas weten als ze Tyrosh weer verlaten hadden. En Tyrosh zouden ze pas verlaten als hun taken goed afgerond waren. Dus had Ed zich maar op zijn werk gestort. Het koste hem daarom ook enkele dagen om pas een moment te vinden waarop hij Isaia op kon zoeken. Bovendien had het niet makkelijk geleken toegang tot haar te krijgen. Was het niet Celine, dan wel de voogd van de prinses die moeilijk deden over zijn verzoek om haar te spreken. Hij had echter het geluk uit te vinden in welke vertrekken ze verbleef. Daar stond hij die ochtend dan ook met een zenuwachtige blik voor. Hij glimlachte kort naar de wachter en vroeg een bediende zijn aanwezigheid bij de prinses aan te kondigen.

Isaia had die ochtend lang in bed gelegen: Iker had haar tot laat in de avond gezelschap gehouden en daarna had ze de slaap niet kunnen vatten. Haar initiele goede gevoel bij de prins leek steeds meer af te nemen en overschaduwd te worden door haar verlangen naar de Noordelijke landvrouwe. De één-op-één afspraken met de vrouw waren zeldzaam, waardoor ze er extra van leek te genieten. Overdag droomde ze dan ook weg bij de gedachte aan haar gezicht, haar lichaam, haar woorden... Toen plots aangekondigd werd dat er iemand voor haar deur stond, keek Isaia enkel verveeld op. Het zou vast Diane zijn, om te vragen wat ze allemaal had uitgespookt. Isaia sprong echter op bij het horen van de naam van haar gast. Bij alle Goden van alle eilanden bij elkaar, ze zou eindelijk haar penvriend ontmoeten! Ze rende dus ook naar de deur, terwijl ze haar bedienden opzij duwde, en opende zo zelf de deur. En daar stond hij: Eddard Halley. Later zou ze wel de tijd nemen om hem beter in haar op te nemen, maar nu vloog ze zo waar in zijn armen en omhelsde ze hem stevig. 'Eddy!' De bijnaam was gekomen door de samenvoeging van Eddards voor- en achternaam: Ed-ey. Ze had haar idee geniaal gevonden en ze had dus nooit geluisterd naar de smeekbedes van haar vriend om hem niet zo te noemen. Het gelukzalige gevoel wat ze voelde overweldigde haar: ze had natuurlijk er naar uit gekeken om de man te ontmoeten, maar ze had onderschat hoeveel het met haar zou doen om oog-in-oog met hem te staan. Hij was de laatste jaren haar enige steun geweest in de moeilijke periodes die ze had doorstaan. Ondanks dat het tijden duurde voordat hun brieven elkaar bereikten, voelde het wel alsof Eddard altijd een luisterend oor voor haar was geweest. Hij had haar in elk geval altijd serieus genomen. Ze nam wat afstand en keek hem zo met een brede glimlach aan. 'Ik had gedacht dat je langer zou zijn,' plaagde ze hem, waarna ze enigszins achterdochtig de gang in keek en hem vervolgens mee naar binnen trok.

Eddard had niet geweten hoe hij zich het beste kon voorbereiden op het zien van zijn penvriendin. Ze schreven elkaar inmiddels al zo lang dat hij dacht haar goed te kennen, maar een ontmoeting in persoon had hij nooit voor mogelijk geacht. Tenminste, tot hij eindelijk genoeg moed zou hebben gehad om op een boot te stappen en naar de Zomereilanden te gaan had Ed niet gedacht dat het zou gebeuren. Hun levens hadden namelijk geen enkele connectie gehad behalve het toevallige gebeuren waarbij Isaia's vader, de voormalige Koning, had bedacht dat ze maar met een Halley moest trouwen. Daarna was hij zo verstrikt geraakt in zijn eigen werk en leven dat hij haar wel bleef schrijven, maar nog maar weinig indicatie had gegeven dat hij haar zou komen opzoeken of zij hem. Het was dus ook een flinke verrassing geweest te horen dat prinses Isaia van de Zomereilanden in Tarth met de Quandaïse prins zou komen trouwen. Het was een wel erg verdraaid scenario waar ze in terecht was gekomen. Ondanks de omstandigheden voelde Ed zich weer als de jongen die hij ooit was geweest terwijl hij wachtte tot de deur werd open gedaan. Hij was nerveus. Met een glimlach keek hij toe hoe een jonge en prachtige vrouw het vertrek uit kwam. Eddard hield haar in zijn armen en keek verrast op haar neer. Lachend schudde hij zijn hoofd bij haar plagende woorden en boog toen kort, zoals een prinses vast zou verwachten. 'Ik kan niet anders zeggen dan dat je zo charmant bent als je brieven je over lieten komen.' Ed liet zich naar binnen leiden en keek kort de ruimte rond, hoewel zijn ogen al weer snel naar Isaia werden getrokken. 'Bij de Goden,' mompelde hij terwijl hij naar de juiste woorden zocht.

Isaia wimpelde de buiging van de andere man af en trok hem zo mee naar binnen. Met vervolgens een strenge blik verbood ze haar bedienden om haar te volgen naar de vertrekken toe. Ze wilde niet dat iemand zou weten dat ze samen waren en konden converseren. 'Ja ja, charmant dit, mooi dat, daar heb ik niets aan, Eddy,' merkte ze met een geamuseerde blik op, terwijl ze hem gebaarde dat hij op de bank moest gaan zitten. 'Hier, neem de wijn die er staat. Schenk zelf in, ook voor mij.' Zo was ze zelf al verdwenen in haar slaapvertrek, om zo terug te komen met een flinke stapel brieven in haar handen. Ze had nooit ook maar één woord van Eddard Halley willen weggooien. Die stapel brieven plaatste ze met een klap op de tafel en zo nam ze met een gretige blik plaats voor de andere man. 'Ik heb nog zoveel vragen na al jouw brieven. Vragen die ik nooit in de brieven had kunnen verwerken en- en ik weet natuurlijk niet of we ooit nog de kans krijgen om te praten! Kijk, wat ik mij afvroeg...' begon ze mysterieus, terwijl ze achterdochtig om haar heen keek. Ze wist niet welke ogen en oren mee keken en luisterden met hen. Toen ze daar zeker van was, keek ze hem met twee hoopvolle ogen aan en had ze zijn hand over de tafel heen gepakt. 'Wie is nou jouw geheime liefde? En hoeveel weet je af van Celine en Rohan? En heeft Liam ooit aan de Koningin verteld dat hij in bed is beland met iemand op de Zomereilanden?'