De Vertrekken van Muriel

-

Muriel zat met een zuur gezicht aan haar bureau terwijl ze de documenten die voor haar open lagen door nam. Ze had haar veer vast in de ene hand en in de andere een glas wijn. Zo krabbelde ze enkele woorden op een leeg vel voor ze de ene brief omdraaide en er een andere bij pakte. Het was een mengeling van correspondentie en verslagen zowel in het Tarthiaans en Quandaaïs. Muriel had eerder op de dag te horen gekregen dat de straf van haar broer bekend gemaakt zou worden. Haar moeder had gevraagd of ze enkele brieven op wilde stellen om naar hun familie in Haudan te sturen met dat nieuws. Haar vader had op zijn beurt laten vallen dat hij benieuwd was naar geruchten uit Quandaï. Ze had eerdere verslagen van spionnen die naar Quandaï gereisd waren erbij laten halen om ze door te nemen. Muriel nam een kleine slok van haar wijn toen ze de bediening hoorde met de aankondiging dat er een maaltijd voor haar gebracht was. Muriel vroeg de man, Peter, het dienblad in de zitkamer te zetten en beloofde hem dat ze het niet koud zou laten worden. Ze glimlachte kort naar de jonge man die met een sceptische blik naar haar knikte. Ze wisten beiden dat ze het eten zou vergeten als ze zo in haar werk zat.

Ada begroette de wachters voor Muriels vertrekken en werd zonder enige uitleg te hoeven geven binnengelaten. Normaal gesproken was ze uitgelaten, net zoals de dagen ervoor: Inanna leek haar plek in het paleis te vinden, net zoals Ada zelf, en ze had veel mogelijkheden om Muriel op te zoeken. Vandaag stond haar gezicht echter ernstiger. Ada had zojuist het nieuws over Silvester vernomen en Inanna was ook onmiddellijk naar haar toegekomen om haar zorgen te uiten. Silvester was namelijk meteen meegenomen. Het laatste wat ze konden gebruiken was dat Inanna haar familie bezorgd zou berichten. Ze moesten overkomen alsof ze het allemaal onder controle hadden en Silvesters straf niet zo erg was als dat beschreven stond. Ada vond Muriel uiteindelijk in haar werkkamer en klopte zacht op de deur, zodat de prinses niet van haar aanwezigheid zou schrikken. De geur van vers eten raakte haar neus en hongerig pakte ze een stuk brood van het dienblad af, wat eigenlijk van haar vriendin was. 'Ik heb nieuws,' kondigde ze Muriel aan, waarna ze een flink stuk at van het brood.

Muriel keek geërgerd op toen ze nogmaals iemand op de deur hoorde kloppen, maar deed haar best haar ergernis te verhullen. Meestal was de boodschapper niet degene op wie ze boos moest worden. Haar frons verdween echter voor even toen ze zag dat het Ada was. Vragend keek ze haar aan, maar zuchtte toen. 'Over Silva?' Het was sinds het jubileum al duidelijk geworden dat de Raad niet zo gecharmeerd was door haar broer en zijn voorstelling als voortreffelijke prins met prachtige verloofde zoals hun ouders gehoopt hadden. Ondanks dat de straf was omschreven als een tijdelijk, maar verplicht verblijf in Myr - een huisarrest - had Muriel het idee gehad dat het niet erg duidelijk was hoe dat gehandhaafd zou worden door de Raad. Silvester had er zoals altijd erg nonchalant over gedaan na de uitspraak, maar ze had kunnen zien dat hij echt niet zo zelfverzekerd was als hij zich gedragen had. Zelfs haar moeder had onzeker geleken. Muriel had al een paar keer haar zorgen aangehoord. Het was ongewoon haar familie uit hun doen te zien. Ze zette haar glas weg en legde haar veer aan de kant om op te staan en de deur achter Ada te sluiten. Afwachtend keek ze haar vriendin aan.

Ada slikte het stuk brood door en keek ondertussen nauwlettend toe hoe Muriel op haar aanwezigheid en woorden reageerde. Ze wist dat haar vriendin het niet fijn vond om gestoord te worden tijdens haar werkdag, maar Ada had dit toch als iets urgents gezien. Pas toen de deur dicht ging, begon Ada te praten. 'Je zal het nieuws vast zo ook horen, maar ik wilde dat je eerst de feiten van mij zou krijgen,' legde Ada uit. 'Hij is zojuist meegenomen. Het was te opvallend als ik hem zou volgen, maar Inanna is met hem meegegaan en zegt dat hij in de Westelijke vleugel in vertrekken vast zit. Ze mocht hem niet bezoeken zonder toestemming te hebben van de Raad. Ze is - zoals je je vast kan bedenken - erg verdrietig en boos.' Ada had nog een stuk brood gepakt om dit op te eten. 'Zoals je weet heb ik eerst jouw vader moeten informeren. Daarna ben ik naar jou toe gekomen.' Het had best wat tijd gekost om allereerst alle nieuwe informatie te verzamelen over de gestarte straf van de prins, dit te rapporteren aan de Koning en vervolgens ook nog Inanna te troosten. Ada had inmiddels plaats genomen op de fauteuil en keek Muriel afwachtend aan.

Muriel luisterde aandachtig terwijl Ada haar nieuws bracht. Met een kreun wreef ze over haar gezicht toen haar duidelijk werd dat de Raad inderdaad hun kans schijn zag om haar broer flinks dwars te zitten. 'De Westelijke vleugel?' mompelde ze fronsend. Dat deel van het paleis was verdomd vervelend om ongezien te bereiken. Bovendien waren er nooit renovaties geweest zoals in andere delen van het gebouw en had haar vader er dus geen hand in gehad om bepaalde maatregelen te implementeren. Het was aan de andere kant ook niet onmogelijk er te geraken- Ze schudde de gedachte van zich af om aan te horen hoe het met Inanna ging. Muriel kon het zich wel voorstellen dat de prinses niet blij zou zijn. Het zou haar niet verbazen als haar ouders aan haar lijst van taken het troosten of tot bedaren brengen van Inanna toe zouden voegen. 'Zou ze mij willen zien als ik haar vandaag nog op zoek?' vroeg ze. Ze kon haar ouders ook voor zijn. Ada wist bovendien beter hoe haar bazin zou reageren. 'Hoe reageerde Silva?' Muriel liep op de fauteuil af en ging op op het voetenbankje dat er voor stond zitten. Ze legde een hand op Ada's knie en kneep er zacht in. 'Dankje dat je hierheen bent gekomen.'

Ada knikte begripvol: ze had eenzelfde reactie gehad toen ze had gehoord waar de prins naartoe was gebracht. 'Ik heb al de mappen van de vleugel laten opvragen,' informeerde ze haar vriendin, net zoals ze bij haar vader had gedaan. 'Ik zal er zo snel mogelijk gedetailleerd naar kijken en routes zoeken. Ik- Ik had moeten anticiperen dat ze hem daar zouden plaatsen.' Met spijt en enigszins beschaamd keek ze van haar prinses weg. De westelijke vleugel was één van haar hypotheses geweest, maar ze had er geen actie op gemaakt. 'De prinses zal je zeker verwelkomen. Ik denk dat ze alleen maar blij zal zijn als iemand van haar schoonfamilie bij haar op bezoek komt.' En dat dacht ze ook echt. De prinses had haar prins, maar was verder erg eenzaam. 'Silvester was kalm. Hij liet het over zich heen komen en probeerde Inanna kalm te houden.' Toen ze Muriels hand op haar knie voelde, legde ze zelf haar hand op die van haar en gleed ze kort maar teder langs haar huid. 'Ik hoop dat ik je niet teveel hebt gestoord tijdens het werk. Maar ik wilde dat je dit van een betrouwbare bron zou vernemen.' Zo ging ze weer achterover zitten tegen de leuning aan met een bedachtzame blik. 'Jouw vader reageerde verdacht kalm,' verzuchtte Ada. 'Hij spoorde me ook aan om naar jou als eerste toe te gaan.

‘Het was niet jouw taak, noch de mijne,’ zei Muriel hoofdschuddend. Er waren spionnen op gezet, maar ze wist niet wie van hun collega’s. Zij had zelf ook andere verantwoordelijkheden gekregen om zich minder te bemoeien met wat de Raad zou doen. Ze kon nu niet goed meer verklaren waarom het zo gegaan was. Haar moeder had het graag over de onafhankelijkheid van de Raad, maar wat Muriel betrof vertrouwde ze er te veel op dat ze rationele beslissingen zouden maken. ‘Er moet wel een of andere dienstgang zijn. De weg door de gangen is veel te lang voor de bediening om tijdig op oproepen te reageren,’ opperde ze bedenkelijk. Muriel knikte vervolgens terwijl ze besloot dan inderdaad Inanna een bezoek te brengen. Ze vroeg zich inmiddels ook al af of haar ouders er wel goed aan deden hoe ze de jonge prinses behandelden. Ze zou het niet verrassend hebben gevonden als Silvester zich hier over uitgesproken had, maar hij had zich zo koest gehouden en kalmer dan ze eerder van haar broertje had gezien. Muriel’s gedachten aan haar broer en zijn verloofde verdwenen even toen ze de zachte en te korte aanraking van Ada terug voelde. ‘Nee, natuurlijk niet. Dit kon niet wachten.’ Ze trok haar hand terug en deed vervolgens haar best haar reactie te beperken toen Ada haar vader weer noemde. ‘Hij zal een andere bron gehad hebben.’ Ze liep terug naar haar bureau om haar wijn op te pakken en nam een slok. ‘Zei hij waarom?’ vroeg Muriel quasi nonchalant. Sinds het jubileum had ze maar weinig hoogte gekregen van de Koning.

'Natuurlijk, we vinden altijd wel een manier. Binnen een week hebben we een weg in de vleugel gevonden om Silvester te bezoeken,' zei Ada optimistisch en gemeend. Ze hadden weleens voor hetere vuren gestaan. Daarbij waren sommige delen zo oud dat ze desnoods zelf wel ergens een ingang zouden maken. De aanraking met Muriel was te kort geweest, maar ze wist ook wel dat haar vriendin hard aan het werk was. Ze wilde de grens tussen werk en privé niet te dun maken. Daarbij had ze de dag ervoor nog bij Muriel geslapen en hadden ze ruim de tijd voor elkaar gehad. 'Welke bron kan hij gehad hebben? Ik heb niet het idee dat hij andere spionnen hierop heeft staan.' Ada haalde vervolgens haar schouders op. 'Hij verklaarde zich niet nader. Ik ging er daardoor vanuit dat hij taken rondom Silvester naar jou gedelegeerd heeft. Als Koning en vader van is zijn positie hierin ingewikkeld.' Nu was het Ada's beurt om Muriel vragend aan te kijken. Had ze ook daadwerkelijk nieuwe taken gekregen? 'Schenk je ook een glas voor jouw vriendin in?' vroeg ze er nog snel achteraan met een plagerige glimlach.

Muriel was er vrij zeker van dat ze inderdaad die weg zouden vinden. Zo niet, dan maakten ze maar een weg. Zo heel veel hadden de spionnen niet nodig om ergens binnen te kunnen komen. Zelfs als ze haar eigen vertrekken door ging had ze aan een hand niet genoeg om bij te houden op hoe veel wijze zij zelf binnen zou kunnen komen zonder de deur te gebruiken. Muriel keek bedenkelijk naar haar wijn terwijl Ada verder sprak. Ze had ook niet verwacht dat Ada er veel bij zou bedenken. Ze had eerder al erg subtiel proberen te peilen of haar vriendin iets gemerkt had aan haar vader, maar daar had ze geen eenduidig antwoord op gekregen. 'Het ligt niet makkelijker als zuster of als prinses,' mompelde Muriel terwijl ze van Ada weg keek. Ze wist niet of ze haar frustratie lang voor zichzelf kon blijven houden. Met een minieme glimlach leunde ze tegen haar bureau en richtte haar blik terug op de andere vrouw. 'Zit je dienst er al op dan? Ik geloof namelijk dat het handboek van de Noordelijke lijfwacht het erg afkeurt om tijdens de wacht alcohol te nuttigen. Vooral wijn. Ik heb eens gehoord dat een oude Noordelijke Landheer die regel liet opschrijven nadat er van zijn wijnen gedronken werd door één idiote wachter en hij toen alle wachters wilde straffen.' Muriel keek naar haar glas en stak het toen naar Ada uit. 'Ik geloof dat het Leonard Storm zal zijn geweest. Die man was een dronkaard, maar wilde zijn wijnen met niemand delen,' kletste ze geamuseerd verder.

Ada vond het lastig om kritisch te spreken over de Koning en tevens haar baas. Hij was al even de oude niet meer, dat had ze ook wel gemerkt, maar Ada had gedacht dat het door de stress rondom de festiviteiten was geweest. Nu kwam hij echter vaker onvoorspelbaar uit de hoek. 'We zullen Silvester snel kunnen bezoeken. Ik hoop spoedig meer nieuws te hebben over de Raad en hun acties,' beloofde Ada. Misschien zou ze die nacht al eens proberen om wat verder de vleugel in te komen. Voor een daadwerkelijke route naar Silvesters vertrekken toe moest ze echter een nauwkeuriger pad schetsen en dat kon dagen duren. Met een korte oogrol hoorde ze vervolgens de woorden van haar vriendin aan. 'Van één wijn zullen er geen doden vallen.' Ada was opgestaan en had het glas van Muriel overgenomen. Ze bleef echter dicht bij de prinses staan en leunde met haar heup tegen het bureau aan. Onderzoekend keek ze naar de geamuseerde blik van de prinses. 'Waarom wilde jouw vader dat ik aan jou rapporteer?' vroeg ze bedachtzaam. 'Denk je dat hij wellicht vermoedt wat er... tussen ons speelt?'

Muriel knikte dankbaar. Ze had het tot nu toe niet met zo heel veel woorden gezegd, maar ze maakte zich wel degelijk zorgen om Silvester. Er zou misschien gedacht worden dat een verplicht verblijf in het Noordelijke legerkamp een zwaardere straf was geweest voor de prins, maar dan kenden ze haar broer niet. Het zou hem veel zwaarder vallen hier in Myr te zijn maar nergens heen te kunnen of niemand te kunnen zien wanneer hij wilde. Zijn vrijheid was zo nog niet eerder ontnomen. Muriel keek toe hoe Ada op stond en bij haar kwam staan en dacht even dat haar vriendin verder zou gaan met de afleiding. Ze keek haar echter even bedenkelijk aan na haar vraag. 'Ik weet het niet,' zei ze eerlijk. 'Al sinds het jubileum-' Muriel stopte haar zin met een frons. Ze had Ada niet verteld wat haar vader toen gezegd had. Ze was er namelijk nog steeds niet zeker van wat dat nu zou betekenen. Muriel sloeg haar armen over elkaar en keek zo naar het tapijt onder hun voeten. Het was een oud exemplaar dat ooit nog in de zitkamer van haar grootmoeder had gelegen. 'Op het feest zei hij dat hij mij als opvolger zag. Om zijn netwerk te leiden. Sterker nog, hij deed net alsof het vanzelfsprekend en heel duidelijk was.' Ze had er inmiddels al enkele nachten van wakker gelegen om zijn uitspraken, en de woorden van haar oom, opnieuw door te nemen. Ze had gedacht dat het beter was om dit voor zich te houden, maar dat had ook betekend dat ze in haar eigen gedachten bleef steken. 'Is het vreemder als hij over ons weet maar er niets over zegt of- of dat hij er niet achter is gekomen?' Muriel keek haar vriendin met een frons aan.

Ada was stil na de bekentenis van Muriel. Ada kon niet zeggen dat ze verbaasd was, maar... Ze had het nog niet aan zien komen dat Liam nu al taken begon over te dragen of dat hij al over opvolging sprak. Ergens had ze hier een slecht onderbuikgevoel over: was er een dreiging naar de Koning toe waar zij niets van af wist? 'Dat is- Ik snap dat het overweldigend geweest zal zijn. Wat vind jij er van?' vroeg Ada uiteindelijk. Ze was benieuwd wat de prinses over het nieuws dacht. Meteen bedacht ze ook dat het nu meer op zijn plaats viel waarom Ada bij Muriel moest rapporteren. Ada dacht ook even na over Muriels woorden en streek ondertussen onbewust langs haar eigen krullen. 'Dat eerste. En als het het tweede is, dan zijn we te goed in ons werk,' maakte ze er uiteindelijk maar een luchtige grap van.

Muriel probeerde van Ada's gezicht te lezen wat er door haar hoofd ging. Haar vriendin had wel vaker van die ondoorgrondbare uitdrukkingen. Ze wilde nu juist weten wat zij dacht. Ze had een ander perspectief nodig op deze situatie, juist omdat ze over haar eigen gevoelens en gedachten bleef struikelen. Zo deed ze normaal niet over moeilijke kwesties. 'Ik weet niet wat ik er van moet vinden, want ik weet namelijk niet wat ik over zal nemen of wanneer of- of ik het wel-' Muriel slikte die laatste zin in. 'Er mist gewoon iets. Ik mis iets,' mompelde ze gefrustreerd terwijl ze van het bureau weg liep en voor één van de ramen ging staan. Ze trok het gordijn een stuk opzij om de stad in zich op te nemen. Even was ze stil terwijl ze het uitzicht in zich op nam. 'Of mijn vader is niet meer zo oplettend,' stelde ze nog ernstig zonder mee te kunnen gaan in de luchtige toon van Ada. Na enkele tellen liet ze het gordijn met een zucht weer op zijn plek vallen. Ze verdacht haar vader van het verhullen van zaken, terwijl ze zelf ook haar samenzijn met Ada verborg voor haar familie. Ze dacht steeds dat ze het wel zou zeggen als iemand er naar vroeg, maar haar broers waren druk genoeg met hun eigen zaken en haar ouders hadden daar ook zeker niet de tijd voor.

Ada keek haar prinses afwachtend aan. Het was moeilijk om af te lezen uit haar uitdrukking wat ze er van vond dat haar vader haar als opvolger van zijn levenswerk zag. Daarnaast vroeg ze zich ook af wat haar collega's ervan zouden vinden als hun Koning, hun baas, opgevolgd zou worden door zijn dochter. Zouden ze net zoveel vertrouwen in Muriel leggen als dat ze in Liam hadden gelegd? 'Wat zou het zijn dat je mist?' vroeg Ada met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze Muriels bewegingen volgde. 'Dit- Het is zo'n mogelijkheid. Kan je er niet met jouw binnenkort over praten?' Ada liep op haar vriendin af en legde haar hand op Muriels schouder. Ze wilde op haar in praten, tot ze plots de woorden over haar baas hoorde. Met enige aarzeling trok ze haar hand terug en keek ze van Muriel weg. Het was één ding om de dochter van haar baas en Koning haar twijfel uit te horen spreken, maar het was een tweede ding dat het ook haar eigen gedachten reflecteerden. 'Ik- Misschien is het door de festiviteiten dat hij ook andere zaken aan zijn hoofd heeft,' probeerde Ada, al kwam het zelfs voor haarzelf niet overtuigend over.

'Ik heb geprobreerd eerst met mijn ooms te praten, maar ze doen verdacht vaag.' Muriel wist niet of ze er goed aan deed om nu zo openlijk te praten, maar ze moest iets. Ze sliep alleen echt goed als Ada er was om haar hoofd met hele andere dingen bezig te houden. 'Ik zal inderdaad met vader zelf moeten praten.' Zuchtend keek ze haar vriendin nu pas aan toen ze haar hand voelde. Ze wilde haar hand vast pakken, maar was te laat en zette haar hand dus maar in haar zij. De festiviteiten waren nu al lang genoeg voorbij. Het kon dus niet simpelweg met vermoeidheid of de chaos van die dagen te maken hebben. Of haar vader moest sneller oud aan het worden zijn dan hij liet blijken. Muriel zuchtte en wreef langs haar voorhoofd. 'Ik zal morgen bij hem langs gaan. Vandaag heb ik er geen tijd meer voor als ik nog langs Inanna wil.' Het had Muriel, niet zoals ze gehoopt had, weinig goeds gedaan om deze zorgen nu te delen. Ze bekeek de andere vrouw voor enkele tellen stilletjes en stapte toen op haar af om een hand op haar wang te leggen om alsnog toenadering te zoeken. 'Ik maak me vast te veel zorgen. Je hebt vast al genoeg bezorgde prinsessen aangehoord vandaag.'

'Misschien moet je ze in een meer persoonlijke setting spreken. Niemand laat het achterste van hun tong zien op een feest, vooral niet op zo'n groot bal als laatst,' probeerde Ada haar prinses gerust te stellen. Toen er een stilte viel, wist Ada niet of ze weg moest gaan. Na werkuren was alles gemakkelijk: dan wist ze dat Muriel haar aanraking en liefde wilde. Tijdens hun werkuren was dat ingewikkelder. Toch voelde Ada met een warm gevoel hoe Muriel haar hand op haar wang legde. Het was voor Ada het teken dat Muriel het goed vond om de professionele toon te laten vallen en op een meer... persoonlijk onderwerp over te gaan. 'Het aanhoren van bezorgde prinsessen is mijn werk,' grijnsde ze plagerig. Zelf trok ze de prinses aan haar middel dichter naar haar toe en nestelde ze uiteindelijk haar gezicht in Muriels nek om zachte kussen op de lichte huid te drukken. 'Maar bij deze prinses vind ik het moeilijker om werk en intimiteit te scheiden,' ademde ze tegen Muriels hals en uiteindelijk tegen haar lippen aan. Voordat ze haar kuste, wreef ze nog even geruststellend langs Muriels heupen. 'Probeer je geen zorgen te maken totdat je beter met hem hebt kunnen praten. Hij zal hier vast hard en lang over hebben nagedacht. Je kent jouw vader.'

Muriel hoorde de woorden van Ada met een frons aan, maar rolde geamuseerd met haar ogen toen de andere vrouw enkel verder ging met haar geplaag. De kans om weerwoord te geven werd haar ontnomen door de grote afleiding die de lippen van Ada boden. Muriel hield haar hoofd opzij toen ze ook de lippen op de hare voelde en haar armen rond Ada's heupen legde. Ze had in eerste instantie gedacht dat het beter was duidelijk afspraken met zichzelf te maken en haar vriendin tijdens het werk op een afstand te houden. Maar misschien was dit soort afleiding wel wat ze nodig had. Daarnaast dacht ze niet genoeg te hebben met enkel sporadische avonden of nachten samen. 'Ik ken hem,' stemde Muriel met Ada in, ondanks dat dat misschien geen geruststellende gedachte was. Ze kende namelijk zijn goede en minder goede kwaliteiten. Muriel genoot van de kus voor ze Ada met een glimlach aan keek en teder langs haar krullen streek. 'En ik maak me al minder zorgen zodra jij hier bent,' stelde ze toen ook. Muriel drukte een dankbare kus op de wang van Ada.

Ada drukte haar lippen teder op die van Muriel. Het was een welkome afleiding om haar vriendin ook eens overdag te mogen laten weten hoeveel ze om haar gaf. Normaal gesproken konden ze enkel hun avonden en nachten samen spenderen. Dit was echter opwindend, omdat het voelde alsof ze ongeschreven regels aan het overtreden waren. Ada keek haar vriendin na de kus aan en glimlachte gevleid na Muriels kus. 'Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen om je zorgen kwijt te raken,' zei ze gemeend, waarna ze ook Muriels nog een kus op haar wang drukte en vervolgens los liet. 'Laat me je naar Inanna te begeleiden. Ik weet zeker dat ze nu nog in haar vertrekken zal zijn, maar wie weet wat ze gaat proberen om Silvester op te zoeken. Misschien is het goed dat je eerst met haar praat voordat ze in het kasteel rond gaat snuffelen.'

Muriel had zich graag verscholen willen houden in haar werkkamer met Ada voor de rest van de middag. Ze wist echter ook dat het geen mogelijkheid was. Daar namen ze beiden hun taken te serieus voor. Ondanks dat het met tegenzin was, liet ze dan ook toe dat Ada weer afstand maakte. Ze knikte instemmend en liep toen met een zucht naar haar bureau om enkele brieven op te pakken. Ze zou die meteen aan een bediende kunnen geven om op te laten sturen. 'Ik hoop inderdaad te vermijden dat ze in haar wanhoop zelf de touwtjes in handen probeert te nemen. Dat zal niemand goed doen.' Muriel zou haar toekomstige schoonzus maar in de oren moeten knopen dat het Silvester geen goeds zou doen als ze nu zelf aan de slag ging. Ze kon noch de Raad noch haar schoonfamilie ondermijnen nu. Wie weet hoe snel ze dan weg gestuurd zou worden naar het Noorden als haar broertje dat niet tegen kon houden. Muriel klemde de brieven onder haar arm en nam nog een tel om in de spiegel enkele krullen terug op hun pluk te strijken en de kraag van haar blouse recht te trekken. Via de spiegel glimlachte ze nog naar haar vriendin. 'Leid de weg, wachter.'