Vertrekken van Guila en Syd

-

Het was de ochtend na de bruiloft. Guila zat voor haar kaptafel in haar peignoir, terwijl ze haar haren borstelde en de vermoeidheid op haar gezicht via de spiegel bekeek. Het was uiteindelijk toch een late avond geworden aan de tafel met Sibel en Liam met veel voedsel en drank. Echter was de spanning tussen haar en Syd niet verdwenen, vooral niet na hun ontmoeting met Flynn en Robyn. De hele nacht had ze aan zijn woorden gedacht en ze had dus ook een onrustige nacht gehad. Ze was dus ook vroeg wakker geworden - zelfs nog vroeger dan Syd normaliter wakker werd - en ze was stilletjes uit bed gerold, zodat zij Syd niet wakker zou maken. Omdat Sibel vast de gehele dag met haar echtgenoot zou besteden wilde Guila graag haar vriendin het paleis en de stad laten zien. Ook had ze nog een lunch staan met haar broers en moest ze ook nog Flynn vinden voordat hij vertrok. Terwijl ze in gedachten verzonken was, werd er plots op de deur geklopt. Nieuwsgierig maakte Guila de deur open, waarna ze twee brieven in haar handen gedrukt werd. De ene was specifiek gericht aan Guila, de andere achter aan Syd. 'Syd?' fluisterde ze stilletjes, peilend of haar vriendin al wakker was.

Syd had al haar energie nodig gehad om de avond van het feest haar aandacht er volledig bij te houden. Het had meer als een lange wacht gevoeld dan als een festiviteit waar ze van kon genieten. Direct naast het koninklijke paar hadden ze veel gasten gehad die ook met hen een praatje kwamen maken. Syd kon zich amper herinneren wie ze allemaal wel niet ontmoet had en het had Syd uiteindelijk maar weinig kunnen schelen. Haar gedachten waren ondanks haar inspanningen uit gegaan naar het voorval van eerder op de avond. De woorden die ze gewisseld had met de Barnes dochter. De blikken die de luitenant naar Guila had geworpen en wat zij tegen hem had gezegd. Het zou echter laf zijn geweest haar vriendin alleen te laten en naar hun vertrekken te gaan. Dat kon ze niet maken. Bovendien vond ze dat ze niet alleen voor zichzelf op het feest was. Ze had de eer van Rani Omat en die van haar vader hoog te houden nu het verhaal bekend was en waarschijnlijk erg snel de Tarthiaanse adellijke kringen door zou gaan. Toen ze eindelijk hun bed op hadden gezocht was dat ook een welkom aanzicht. Verrassend genoeg had ze de slaap snel gevat en was in een diepe droomloze rust gevallen. Bij het horen van haar naam was Syd zo wakker en keek ze haar vriendin half overeind gekomen vragend aan. 'Wat is er?' vroeg ze. Ze kon zich niet herinneren dat Guila ooit haar gewekt had. Syd was altijd vroeg op om te trainen en al zou ze langer slapen dan liet Guila haar liggen zolang ze wilde. Ze sloeg haar benen om de rand van het bed en wreef de slaap uit haar ogen en streek haar wilde bed haar plat.

In het licht van de opkomende zon kon Guila zien hoe haar vriendin wakker werd en overeind kwam. Het kwam nooit voor dat Guila haar vriendin wakker maakte, zelfs niet voor een brief, echter beangstigde de komst van deze brief haar nu. Ze kon niets anders dan aan Rani en haar fysieke toestand denken. Ze wilde niet dat er een vertraging kwam in wanneer haar vriendin de brief zou lezen en dat ze daardoor wellicht later zou vertrekken uit het paleis. Guila nam met een zucht plaats naast haar vriendin op bed en overhandigde haar de brief. 'Er is een brief gekomen die aan jou gericht is. Er staat geen afzender op,' zei ze zachtjes, terwijl ze wist dat ze allebei hetzelfde dachten: ging deze brief over Rani? Was er iets met haar tante aan de hand? Stilletjes bleef ze aan de zijde van haar vriendin en streek ze over het verwilderde haar heen, wachtend op een reactie van Syd op de inhoud van de brief.

Syd voelde de spanning al in de kamer hangen voor Guila de brief aan haar gaf. Ze wist dat het voor hen beiden niet goed was om meteen van het slechtste uit te gaan, dus probeerde ze Guila niet te tonen hoe erg ze die brief vreesde. Syd nam de brief van Guila aan en opende hem met een kloppend hart. Ze zou zich nog niets in haar hoofd moeten halen, maar toch bedacht Syd dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als Rani iets overkomen was in haar afwezigheid. Eenmaal de brief geopend, schoten haar ogen over het papier tot ze het einde bereikte. Zuchtend sloot ze haar ogen en liet haar hoofd hangen. 'De buurvrouw heeft de dokter er afgelopen avond bij laten halen. Ze heeft gewacht met schrijven tot zijn onderzoek. Rani heeft een verkoudheid opgelopen. Het schijnt niet levensbedreigend te zijn, maar- maar het kan erger worden.' Ze vertelde wat ze gelezen had met nog altijd gesloten ogen tot ze klaar was en de brief aan Guila gaf. 'Rani wilde niet dat ze schreef, noch dat we meteen terug zouden komen.' Ondanks die woorden stond ze echter op en begon spullen bij elkaar te rapen. Ze zocht naar haar broek en trok deze aan waarna ze haar nachthemd er in stopte. Met een blik in de spiegel op de kaptafel streek ze haar laatste rebellerende krullen op hun plaats en ontmoette toen pas Guila's blik. 'Ik moet terug, Guila.'

Guila's hart begon te kloppen bij het zien van Syds hangende hoofd. Ze probeerde de letters op de brief te lezen, maar het was moeizaam, echter kon ze wel raden wat de brief inhield. De woorden van haar vriendin verbaasde haar dus ook niet meer, maar toch sloeg Guila haar hand voor haar mond en voelde ze hoe ze misselijk werd. Dus toch... De sterke Rani leek klap na klap te verduren te krijgen en ondanks dat ze zich sterk hield, was er ook ooit een "te veel". Het zou eens ophouden voor haar lieve, oude tante. Ze legde de brief weer neer op het bed en merkte hoe Syd overeind kwam. Als versteend keek ze toe hoe haar vriendin zich begon aan te kleden en haar spullen bijeen begon te rapen. 'Ik weet het,' zei ze zachtjes en begripvol, terwijl ze ook opstond en enkele stappen naar haar vriendin zette. Als gewoon legde ze haar handen op Syds wangen en liet ze haar voorhoofd op de hare steunen, om zo een gebed op te zeggen. Voor Rani. Voor hun tweeën. Voor de toekomst. 'Ik hou van je,' fluisterde ze na het afronden van het gebed. 'En van Rani. Maar ik kan nog niet meteen mee, ik- ik reis over paar dagen achter je aan.' Ze keek haar vriendin smekend aan: ze hoopte maar dat Syd het zou begrijpen. Ze moest nog zoveel dingen afronden in het paleis, waar haar familie en vrienden aanwezig waren.

Syd was bezig met het zoeken van haar rijlaarzen toen Guila naar haar toe stapte. Ze glimlachte zwak en liet haar blik naar de vloer glijden. Ze hadden zich er op voorbereid. Waarom had er anders de snelste ruiter van het dorp klaar gestaan om een bericht naar Myr te brengen? Ergens hadden ze nog geluk gehad dat de brief niet al de vorige avond aan was gekomen. Die situatie had ingewikkelder gelegen. Echter, dacht Syd nu, dan had ze tenminste niet die luitenant en zijn zuster hoeven te ontmoeten. Het enige voordeel was dat ze nu niet langer haar best hoefde te doen in Guila's wereldje te passen. Ze zou anders sowieso ergens wel een grotere fout begaan dan ze de avond van te voren al had gedaan. Syd had zichzelf nooit zo tegen moeten laten spreken, noch had ze op die manier terug moeten praten tegenover iemand die ze amper kende. Afwezig keek ze terug naar haar vriendin en hoorde haar woorden maar half. Zacht pakte ze de ellebogen van Guila vast en liet haar armen naast haar lichaam rusten. 'Ik had er ook niet op gerekend dat je meteen mee zou gaan,' antwoordde ze simpeltjes en ging toen verder met het verzamelen van haar spullen.

Guila voelde hoe Syd haar handen van haar gezicht trok en vervolgens weer door ging met zoeken. Wat stilletjes volgde Guila dan ook haar bewegingen, waarna ze ook in actie kwam en wat prullaria uit de kasten bijeen zocht. Ze wist niet goed wat ze kon zeggen. Syd moest vast ook wel begrijpen waarom Guila langer moest blijven en dat het niet enkel om haar familie ging. Er was nog iets heel belangrijks wat ze moest doen om haar vragen eindelijk beantwoord te krijgen. Vervolgens liep ze naar de gang om de bewakers te vragen om Syds paard klaar te zetten, zodat ze meteen kon vertrekken als alles ingepakt was. ‘Ik ben heel blij dat je mee was,’ zei ze zachtjes, waarna ze glimlachte. ‘Mijn broers waren meteen al gek op je. En mijn ouders-‘ Plots herinnerde ze zich de andere brief, die specifiek aan haar gericht was, en opende ze deze. Het was inderdaad een brief van haar ouders. Er stond in dat Guila wellicht met Tobias mee kon reizen, zodat ze haar ouders weer kon bezoeken. Daarnaast schreven ze dat er een lerares in het dorp werd gezocht en dat ze dachten dat Guila een perfect kandidaat was. De woorden maakte Guila’s hart warm, maar ze wist dat ze niet zomaar kon vertrekken. Niet nu Rani nog zo ziek was.

Syd was erbij gaan zitten om haar laarzen aan te rijgen en probeerde in haar hoofd te bedenken wat ze nog meer nodig zou hebben. Ze wilde licht reizen zodat ze sneller kon zijn en dan stuurde ze wel iemand om later Guila te helpen met de rest van de spullen die ze mee hadden genomen. Ze keek op toen Guila weer sprak en glimlachte. 'Dat is heel lief dat je dat zegt, Guila, maar-' Ze zag dat haar vriendin afgeleid was door een andere gedachte en keek toe hoe ze een tweede brief pakte. De broers van Guila hadden haar vriendelijk verwelkomd, maar het had er niet op geleken dat ze helemaal weg van haar waren. Ze snapte dat Guila dat graag wilde, maar het was geen realistische verwachting. Bovendien had Syd maar al te goed geweten dat de broers vast bezorgd waren over hun zuster en de keuzes die ze nu maakte in haar leven. Het belangrijkste was echter dat Guila Syd in haar leven wilde. Terwijl ze de brief las stond Syd op om haar zadeltassen in te pakken. Uiteindelijk was ze zo klaar en wierp een nieuwsgierige blik op Guila. 'Van wie is de brief?' Ze probeerde niet te veel te laten blijken dat iedere brief, iedere nieuwe persoon die ze tegenkwamen, haar sinds hun aankomst al nerveus maakte. Syd wist niet meer wat haar te wachten stond.

Guila was verdiept in de brief en keek pas op bij het horen van Syds stem. Met een verontschuldigende blik gaf ze de brief aan haar vriendin. 'Het is een brief van mijn ouders,' zei ze zacht, waarna ze diep zuchtte. Haar vader en moeder hadden niet aanwezig kunnen zijn tijdens de bruiloft, omdat ze niet meer zo ver konden reizen door de situatie rondom haar moeder. Ze had haar ouders ook niet verwacht, maar toch voelde het vreemd om met al haar broers tezamen te zijn en te weten dat een deel van hun gezin zich zo ver weg bevonden. 'Ze willen graag dat ik langs kom en dat ik dus met Tobias en zijn gezin of met de afgezanten van het legerkamp mee reis naar het Noorden toe. Ze- Mijn moeder schrijft over een baan die aantrekkelijk is voor mij in hun dorp.' Ze herinnerde zich nog goed hoe ze zonder enig doel of werk of huisvesting haar ouderlijk huis had verlaten. Haar enige doel op dat moment was het herstel van haar vriend Flynn geweest en daar was ze zelfs van weg gevlucht. Ze wist dus ook niet goed hoe het verder moest als Rani werkelijk zou overlijden: wellicht zou Syd in de het huis willen blijven wonen, echter vond Guila dat veel te ver van haar familie vandaan. Ze moest op den duur ook werk gaan zoeken en een plaats om te wonen. De zorgen gaven haar hoofdpijn en met een zucht nam ze plaats op bed. 'Maar de inhoud van de brief maakt niet uit. Ik kom zo snel mogelijk achter jou aan, terug naar het huis toe.'

Syd nam het stuk papier van Guila aan en keek naar het sierlijke handschrift. Tot nu toe had ze slechts een beeld van Guila's ouders door de vele verhalen die ze had verteld en de brieven die ze te lezen had gekregen van haar vriendin. Het was vreemd te bedenken dat ze de Koning en Koningin van Tarth waren geweest voor bijna drie decennia. Natuurlijk had ze de dag er voor het huidige Koninklijke paar ontmoet, maar voor haar waren het Henry en Wilhelmina Halley die altijd de symbolische rol gedragen hadden en over wie er zo veel verhalen de ronde hadden gedaan. Met Guila had ze daar nooit veel aan gedacht, maar nu ze haar broers had leren kennen, de voormalige prinsen, en voor een dag de adellijke wereld had meegemaakt, drong het meer tot haar door dat haar vriendin niet zomaar een vrouw was. Net zoals Rani ook nooit echt een dood gewone vrouw kon zijn. Ze wist niet of haar vriendin, noch haar oude bazin dat door hadden. Syd luisterde naar Guila's woorden maar staarde naar de brief in haar handen. Peinzend beet ze op haar lip terwijl haar ogen op Guila bleven rusten. 'Natuurlijk maakt het wel uit,' zei ze met een beginnend gevoel van frustratie. 'Het is duidelijk dat je een plek hebt om naartoe te gaan als Rani dood is.' Haar woorden waren kil. Ze kon echter niet de andere kant van de emoties die ze voelde tonen aan de prinses. Niet na wat ze gisteren al gezien had. Ruw griste ze de zadeltassen van de grond en liep naar de andere ruimte om daar haar laatste spullen bij elkaar te zoeken. Haar normale kalmte waarmee ze die ochtend gelukkig weer wakker was geworden, was plots ver te zoeken.

Guila voelde hoe de kippenvel op haar armen stonden door de kille woorden van haar vriendin. Ze had Syd nog nooit zo uitgesproken gehoord over de situatie van Rani. En ze begreep ook niet waarom ze opeens zo gefrustreerd was. Met een diepe frons keek ze Syd aan, terwijl ze toe keek hoe ze zo ruw door haar spullen heen ging, iets wat zo niet typisch voor haar was. Normaal was Syd altijd zo voorzichtig met hun spullen. 'Rani is nog niet overleden,' probeerde ze haar vriendin te kalmeren, terwijl ze op stond en haar handen op Syds schouders legde, om zo van achteren haar schouders en rug te masseren. Ze hoopte maar dat ze haar wat tot rust kon brengen, want het kon enkel ongeluk brengen als je kwaad op een paard ging zitten. 'We kunnen nog beslissen wat we gaan doen als- als het wel gebeurd. Daar maakt deze brief geen verschil in. We hebben alle tijd.' Ze drukte een kus op haar achterhoofd en nestelde vervolgens haar gezicht in de nek van de vrouw. Zo sloeg ze haar armen om haar middel heen. 'Ik wou dat je hier nog kon blijven,' zei ze zachtjes, 'en dat we samen de stad konden gaan ontdekken. Dat Rani hier ook kon zijn.'

Syd bleef stil staan in de andere ruimte terwijl ze haar best deed haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze had het doodsbenauwd gekregen. Een gevoel dat al een dag eerder op was komen zetten en dus niet alleen door de brief over Rani's gezondheid veroorzaakt was. Ze hoorde Guila al dichter bij komen en voelde de handen op haar schouders en rug. Ze deed haar best haar vriendin toe te laten de rust terug te brengen, maar haar lichaam bleef ongeroerd door haar aanrakingen. Sterker nog, ze voelde dat haar hele houding verstijfde terwijl Guila meer verzachtende woorden uit sprak. 'Het is ook niet alleen deze brief,' begon ze op dezelfde toon als eerder, maar met een stem die beheerster klonk. Ze zou niet weer uit haar slof schieten. Ze was getraind om de controle te behouden, in wat voor situatie dan ook. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen dicht terwijl ze voorzichtig haar woorden overdacht. Syd zou zichzelf in de voet schieten als ze nu te veel van haar verdenkingen uit sprak en het verkeerd zou vallen bij Guila. Echter kon ze niet toe gaan staan kijken terwijl Guila haar links zou laten liggen. 'Mijn wereld houdt op als Rani overlijdt. Ik heb dan geen familie meer over. Geen werk. Geen ouders om naartoe te vluchten, geen broers die mij maar al te graag verwelkomen, geen vrienden die Koningin of Koning zijn-' Syd stapte weg van Guila, draaide naar haar om en keek haar met een gefrustreerde blik aan. 'Jij bent het enige wat ik heb, Guila, en je doet net alsof er daar niets mis mee is. Alsof je mij even hard nodig hebt.'

Guila voelde hoe haar vriendin zich lostrok uit haar omhelzing en vervolgens een flinke stap van haar vandaan zette. Er kwam een vlaag aan woorden op haar af, die ze elk minder begreep dan de ander. Echter besefte ze zich wel dat haar eerdere woorden een stuk naïever waren geweest dan dat ze had gedacht en dat dit hele gedoe een stuk moeizamer zou verlopen dan ze dacht. De gefrustreerde blik kwam dan ook hard aan bij haar. ‘Ik- ik weet niet wat ik moet zeggen, Syd,’ zei ze zachtjes en oprecht. Ze wist niet wat haar vriendin van haar verwachtte en wilde. Guila had inderdaad een familie om naartoe terug te keren. ‘Ik denk het beste is als we hier verder over praten als we weer bij Rani zijn. Zonder al mijn familie zo dichtbij. Oké?’ Echter wist ze niet of ze een beter antwoord over enkele dagen zou hebben dan op dit moment. Wellicht zou de situatie dan een heel stuk anders zijn. Die gedachte liet Guila moeizaam slikken, vooral bij de opmerking dat Guila nog de enige persoon was die Syd had. Andersom was dat een heel ander verhaal en dat liet Guila zich erg schuldig voelen. ‘Laat me met jou mee lopen naar buiten,’ stelde ze zachtjes voor.

Syd's ogen bleven op het gezicht van Guila hangen, maar ze raakten haar ogen al niet meer. In plaats daarvan staarde ze naar haar mond die bewoog met ieder woord dat ze uitsprak. Ze kon niet geloven dat dit werkelijk uit Guila's mond kwam. Zwijgend ontmoette ze de ogen van haar vriendin weer en begon iets te zeggen voor ze haar mond snel sloot. Guila had overduidelijk geen haast om beslissingen te nemen. Ze had het net letterlijk gezegd: ze hadden alle tijd. Misschien was dat voor Guila wel waar, maar Syd voelde de tijd dringen. Ze had zo lang plannen gehad met haar vader om te gaan reizen als Rani er niet meer was. Met het overlijden van haar vader en het naderende einde van Rani's leven was er echter geen plan meer. Syd had altijd gedacht dat ze het wel klaar zou hebben liggen, maar nu drong het moment zich op en ze had geen idee wat ze met haar leven ging doen. Ze wist als ze nu naar Guila keek niet eens of de energie die ze de afgelopen tijd in hun relatie had gestopt het wel waard was. 'Ik heb hier geen tijd voor,' vertelde Syd haar partner. Ze liep naar de kapstok waar haar jas hing en sloeg deze om haar schouders heen. 'Stuur me maar een bericht wanneer je komt. Wanneer je denkt te weten wat je wilt. Want werkelijk, Guila, ook jij moet misschien inmiddels maar eens gaan beslissen wat je van je leven wil gaan maken.' Ze wierp nog een blik op de prinses en trok toen de deur open.

Ze keek haar vriendin aan, maar kon geen contact meer maken. Hun ogen misten die van elkaar en Guila had het idee dat haar vriendin al niet meer naar haar woorden luisterde. Echter had ze blijkbaar iets fouts gezegd, want plots kwam er een felle woordenstroom uit haar vriendin die haar versteld lieten staan. Syd liet vervolgens Guila met open mond achter en als versteend keek ze toe hoe haar vriendin weg liep. Echter was ze zo gekwetst door de woorden dat ze achter haar aan liep en in de gang toe keek hoe Syd weg liep. 'Is dat het?' riep ze haar vriendin getergd na, de blikken van de langslopende bedienden en wachters negerend. 'Niet eens een afscheid? Of gedag?' Ze beet op haar bevende lip en trok haar peignoir nog wat dichter tegen haar lichaam aan. 'Niet eens een gedag maar wel zúlke kwetsende woorden. Wat heb ik fout gezegd, Syd? Jij beoordeelt mij over dat ik niet weet wat ik wil, maar jij-' Ze kreunde gefrustreerd en wachtte op het moment dat haar vriendin zich om zou draaien. Het zou haar niet eens verbazen als Syd gewoon weg zou lopen zonder iets te zeggen.

Syd wachtte tot Guila iets tegen zou werpen. Ze verwachtte het niet alleen, ze hoopte er ook op. Ze was het zo beu dat ze nu al dagen steeds maar om de zaken heen spraken. Met iedere stap die ze verder ging, verloor ze echter de initiële vlaag aan boosheid. Het voelde dus ook als een opluchting toen ze haar vriendin achter zich hoorde. Syd bleef stil staan, maar draaide zich nog niet om. Ze twijfelde voor een moment en stapte toen terug op Guila af. Dicht bij haar keek ze recht in de bruine ogen van Guila. 'Ik weet precies wat ik wil. Ik houd van je, Guila. Ik wil met je samen zijn. Maar niet-' Ze wreef met haar hand langs haar voorhoofd. 'Je weet wat ik wil,' zei ze nu, zachter en bijna kwetsbaar. Ze was het helemaal niet gewend zich zo blootgesteld te voelen. Maar hier in het paleis met Guila had ze alleen maar dat gevoel gehad. Voor even gleed ze met haar vingers langs de wang van haar partner, maar ze kreeg het niet voor elkaar om meer toenadering te zoeken. Ze was te bang dat ze dan zou breken en daar had ze werkelijk geen tijd voor. 'Ik schrijf je als ik aan kom om je te vertellen hoe het met Rani gaat. Stuur me maar een bericht vooruit als je zelf vertrekt.' Syd bleef voor even de blik van Guila vast houden, maar sloeg toen toch haar ogen neer. 'Bied mijn excuses aan Hare Majesteit aan dat ik niet langer kon blijven.' Met die woorden liet ze haar vriendin weer los.

Smekend keek Guila haar vriendin aan, hopend op een reactie, op iets waaruit zou blijken dat deze onenigheid haar ook werkelijk iets deed. Daarom maakte haar hart een sprongetje toen ze ook werkelijk zich omdraaide en terug liep. Ondanks dat ze nog diep getergd was door de woorden van Syd kon ze niets anders dan bezorgd voor haar zijn. 'Schrijf mij alsjeblieft als je veilig thuis bent,' zei ze zachtjes, terwijl ze Syds vingers langs haar wang voelde strelen. Beiden zochten geen verdere toenadering. Er was teveel gezegd en uitgesproken de laatste paar minuten. Guila had geen idee hoe ze plots zo ver gekomen waren, hoe de verandering in omgeving en setting hun relatie zo op spanning had gezet. 'En rijd voorzichtig. Het kan gevaarlijk zijn op de weg. Ik schrijf je meteen als ik hier vertrek.' De woorden klonken hol, maar ze waren oprecht: ze vond het maar niets dat Syd alleen zou reizen. Er was echter geen enkele andere optie. Ze keek toe hoe haar vriendin weg liep en nog voor ze de hoek om ging, riep Guila haar nog toe: 'Ik hou ook van jou!' Na nog een laatste blik geworpen te hebben op haar vriendin liep ze de kamer weer in en las ze geëmotioneerd nog vele malen de brief die ze van haar ouders had ontvangen.

[end?]

[NEW]
Guila zat gebogen over haar volle reistassen, terwijl ze de laatste spullen in pakte voor haar reis verder het Oosten in. Syd had nog zo voor hun vertrek tegen haar gezegd dat ze licht moest reizen, maar Guila had niet kunnen kiezen tussen de verschillende jurken van haar tante. Pas op het laatste moment had ze de knoop kunnen doorhakken over haar jurk voor de bruiloft en de andere kledingstukken had ze de laatste dagen aangedaan. Echter was ze al dagenlang niet haarzelf, ondanks dat ze een heerlijke tijd had gehad met haar broers, Sibel en Muriel. De druk en zorgen om Rani, de laatste woordenwisseling met Syd en de beschuldigingen van Flynn wogen erg zwaar op haar en het had haar al enkele slapeloze nachten gegeven. Zelfs de kleine Muriel had opgemerkt dat er iets aan de hand was. Guila had er een goed gesprek over gehad met Sibel, maar ook haar vriendin had haar niet compleet kunnen helpen met haar keuzes en haar "drama", zoals Flynn het enkele dagen geleden had genoemd. Sindsdien had ze erg veel moeite gestopt in het vermijden van iedereen die iets te maken had met het legerkamp. Vermoeid sloot ze haar ogen en drukte ze de sjaal van haar moeder tegen haar neus aan. De sjaal had Tobias op verzoek van hun moeder meegenomen naar de bruiloft, om deze vervolgens aan Guila te geven. Het kledingstuk rook naar haar ouderlijk huis en het gaf haar verschrikkelijke heimwee naar haar ouders toe. Het had zeker niet meegeholpen met de keuzes die ze binnenkort moest gaan maken. Met een zucht opende ze haar ogen weer en pakte ze weemoedig verder in. Al die spullen leken plots zo weinig betekenis te hebben: hoe lang had ze al niet met haar spullen rondgesjouwd zonder werkelijk thuis?

Flynn had zijn best gedaan zijn verantwoordelijkheden aan familie en vrienden, zowel als aan het kamp, af te ronden. Hij had het echter maar met een afwezig hoofd gedaan. Zijn gedachten bleven de botsing met Guila op de markt afspelen en vanaf daar ging hij ook steeds weer verder terug naar hun ruzies in het kamp, de tijd in Quandaï- En daar moest hij zichzelf iedere keer weer stoppen. Hij had spijt van zijn woorden een paar dagen geleden, ook al was hij niet over zijn ongeloof heen dat Guila haar woorden zo simpel had uitgesproken. Toch wist hij dat hij het zichzelf niet zou vergeven als ze wéér met ruzie uit elkaar zouden gaan. Dat kon hij Guila niet maken. Het had hem enkele dagen gekost om de moed te vinden haar op te zoeken. Uiteindelijk was het Liam die het wel erg duidelijk tegen hem had laten vallen tijdens hun lunch met Indra en Clementine dat Guila de volgende dag zou vertrekken. Flynn had dus nog maar één kans om met haar te praten. Daarna had hij geen idee wanneer hij haar weer zou zien. Al enkele tellen stond hij stil voor de deuren van het vertrek. Pas toen de wachter hem vroeg wat hij eigenlijk kwam doen, klopte hij snel, met een dodelijke blik naar de wachter toe, op de deur.

Guila was naar haar spiegel gelopen en borstelde vol zorg haar lange haren. Daar had ze meteen de trieste en gepijnigde blik op haar gezicht gezien. De gezonde, stralende glans die eerder op haar gezicht had gestaan in de boerderij was volledig verdwenen. Ze verweet het aan de heimwee naar haar ouders en de pijn die ze gevoeld had door de twee personen van wie ze hield. Vol verbazing hoorde ze plots iemand kloppen op de deur, waardoor ze al snel overeind kwam en de deur open deed. 'Adrian, jij zou toch pas vanavond-' Haar broer zou haar helpen met het verplaatsen van de bagage, maar hij zou pas laat komen. En al snel besefte ze dat de persoon voor de deur niet één van haar broers of Sibel of Liam was: het was Flynn. De laatste persoon die ze had verwacht. Onmiddellijk hield ze haar mond en bevroor ze met haar hand nog op de deurklink. Waren de laatste woorden die ze uit hadden gewisseld niet pijnlijk en beschamend genoeg geweest? Met rood kleurende wangen en hals verstopte ze zichzelf half achter de deur, waarna ze Flynns blik niet kon ontmoeten. 'Kan ik je ergens mee helpen?' murmelde ze afstandelijk, fluisterend bijna, terwijl ze haar hart in haar keel voelde.

Flynn wachtte met ingehouden adem tot er open werd gedaan. Hij greep met zijn rechterhand naar het heft van zijn zwaard en klemde zijn hand er stevig on heen. Eerder die dag had hij getraind met de troepen van Liam en het gezelschap van het legerkamp dat was meegekomen. Als er de gelegenheid was om kunsten en technieken uit te wisselen tussen de wachters en soldatan werd die altijd goed benut. Voor Flynn zelf was het een mooi moment geweest om te laten zien dat hij terug op sterkte was. Zo soepel als voorheen ging het nog niet, maar hij voelde zich zelfverzekerder in zijn vechten. Dat had hem ook juist net dat beetje meer moed gegeven om Guila op te zoeken. Flynn keek in het gezicht van zijn oude vriendin toen de deur open ging en knikte ernstig als begroeting. Hij zag dat zijn aanwezigheid haar verrast had. Flynn had haar nooit na die harde woorden weg moeten laten gaan. Zelfs een excuses nu zou het niet goed maken. 'Mag ik binnen komen?' vroeg hij beleefd. Misschien was hij ook al te laat om zich nu nog te verontschuldigen. Het enige wat hem tot nu toe gerust had gesteld was dat ze nog in Myr was. Flynn vergeleek de situatie steeds met hun ruzies in het kamp. Echter kon hij niet verwachten dat ze hetzelfde reageerde nu ze hier al vrienden en familie had. 'Liam vertelde me dat je snel vertrekt.' Hij wierp een blik naar binnen en zag daar inderdaad haar koffers uitgestald. 'Ik hoopte je nog te kunnen spreken voor je ging.'

Guila slikte moeizaam, terwijl ze afwachtte tot de man voor haar zou uitspreken waarom hij voor haar deur stond. Haar gedachten gingen onmiddellijk uit naar hun verhitte gesprek van elke dagen eerder op de markt. Het had zo typisch geleken: ze zouden opnieuw met ruzie uit elkaar gaan, zoals ze al zo veel vaker hadden gedaan. 'Uiteraard,' antwoordde ze zacht en ietwat gereserveerd, waarna ze een stap naar achteren deed en zo haar oude vriend naar binnen liet lopen. Nadat ze de deur achter haar had gesloten, nam ze enkele tellen om haar moed bij elkaar te rapen en haar ademhaling weer op orde te brengen. Misschien hadden de Goden nog wel meer tergende plannen voor hun tweeën en stuurden ze Flynn om de chaos in haar hoofd enkel groter te maken. Een goede afloop kon ze zich namelijk niet meer voorstellen, in elk geval niet na de woorden die ze op de markt had uitgesproken. 'Ik kreeg gisteren een brief dat het niet goed gaat met Rani,' vervolgde ze haar zachte woorden, terwijl ze twee glazen met wijn in schonk. Ze kon helder blijven nadenken als ze zich maar niet te veel op de man in haar vertrek focuste. Terwijl ze van haar eigen glas nipte, haalde ze haar schouders wat verward op. 'Je hebt mij zo te zien op tijd getroffen.'

Flynn had voor even gedacht dat Guila wellicht geen oneindige vergeving over zou hebben voor hem. Ze hadden elkaar al vaak genoeg dingen toegeroepen die te ver gingen, maar hoe hij haar op de markt terug had zien trekken was anders geweest dan de keren daarvoor. Hij stapte met een dankbare blik binnen en keek kort rond. Haar koffers zaten vol kleurrijke gewaden. Het herinnerde hem er aan hoe betoverend ze er uit had gezien tijdens de ceremonie en het feest. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen hij een glas wijn aangereikt kreeg. Flynn hield Guila's blik in de gaten terwijl hij van zijn glas dronk, maar had moeite haar blik te kunnen raken. Het nieuws dat ze deelde verraste hem niet. Dit was precies wat Liam hem verteld had. 'Het spijt me dat te horen,' zei Flynn oprecht. Hij had geprobeerd meer uit de nieuwe Koning te krijgen over de tante van Guila, maar hij was er van ovetuigd dat Sibel haar echtgenoot tot een diplomatiek zwijgen had opgelegd. De Koningin sprak immers maar weinig tegen hem. Nooit vijandig, echter enkel over zaken en formaliteiten. Hij wist dat het door haar loyaliteit aan Guila kwam. 'Ik had nooit gedacht dat je hier je Quandaïse familiebanden zou vinden. En zeker niet op deze manier,' begon Flynn maar om nog niet aan het moeilijkere onderwerp te beginnen. 'Heb ik het goed begrepen dat je tante met jouw moeder naar Tarth was gekomen?'

Guila keek de andere man bedachtzaam en ook verward aan bij zijn nonchalante woorden. Hoe kon hij zo over koetjes en kalfjes spreken nadat hij haar zo fel had toegesproken op de markt? Wat was zijn hele reden om haar zo persoonlijk op te zoeken in haar vertrekken? Ze besloot om er voor nu nog maar niets over te zeggen, laat staan de woorden die in haar hoofd rondspeelden: over hoe ze nooit naar Quandaï had hoeven gaan, gezien ze haar antwoorden ook in Tarth had kunnen vinden. Dat zou echter oneerlijk zijn tegenover haar vriend, die zoveel had opgegeven om achter haar aan te gaan. 'Mijn tante zou gestraft worden in Quandaï,' vertelde ze dromerig, 'en mijn moeder hielp haar dus om het land te ontsnappen. Ze waren heel hecht als zusters en vriendinnen. Het was echter te gevaarlijk om samen te blijven in Tarth en dus moesten ze verschillende wegen op gaan. Zo belandde mijn moeder in het legerkamp en daar ontmoette zij mijn vader... en de rest van het verhaal ken je.' Ze sipte opnieuw van haar wijn en ontmoette Flynns zoekende blik niet. Ze kon enkel door haar raam heen naar de lucht kijken. 'Ik kan enkel tot de Goden bidden dat het einde snel en pijnloos voor mijn tante zullen zijn. Ze is al zo oud, Flynn, en ze heeft zoveel meegemaakt. Als ik nou-' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ze wilde er niet teveel over spreken, vooral omdat Rani nog in leven was. Pas op dat moment wierp ze een blik op de andere man. 'Wat voor antwoorden wil jij nog meer hebben?' Ze wist niet of het een verwijt naar Flynn was.