Vertrekken van Guila en Syd

Flynn luisterde aandachtig naar haar uitleg. Hij had al meer te weten gekomen over Rani Omat door zijn vader over de vrouw te vragen. Hij had een vaag verhaal gedaan over zijn moeder die haar wel eens genoemd had omdat ze kort in Tarth was geweest. Dat zijn vader en zijn zuster haar ontmoet hadden toen ze nog geen lentes oud waren. Daarna had hij meer navraag willen doen in Evenfall en had hij enkele vrienden geschreven, maar toen daar weinig van terug kwan had hij het opgegeven. Bovendien leek het hem toen geen goed idee zich zo te verdiepen in de familie van Guila terwijl ze plots zo ver weg voelde, letterlijk en figuurlijk. 'Maar hoe- ze heeft al die tijd alleen gewoond en nooit jouw moeder gecontacteerd of jou? Nadat-' Flynn merkte dat hij te geëngageerd raakte in het verhaal en waarschijnlijk vragen stelde die zij ook gesteld had en allang de antwoorden voor had. Antwoorden die hem wellicht niets aan gingen. 'Als je wat? Guila je kunt jezelf niet de schuld gaan gevem dat je haar niet eerder hebt kunnen vinden.' Zijn nieuwsgierigheid was plots omgeslagen in een verdediging. Hij zag het wel gebeuren dat Guila het zichzelf te hard maakte door te denken dat ze eerder had moeten zijn, dat ze niet naar Quandaï had moeten gaan, dat de Goden met haar speelden en ze überhaupt geen invloed had op haar lot. Haar vraag betrapte hem op zijn plotselinge meelevende gevoelens en frustraties. Flynn nam plaats op een vrije stoel en keek zwijgend naar zijn wijn. 'Ik ben niet gekomen voor antwoorden. Ik weet zeker dat je jouw verhaal een stuk duidelijker hebt nu en dat is je gegund.' Flynn keek Guila nogmaals recht aan en schraapte zijn keel. 'Het spijt me van onze woordenwisseling op de markt. Ik had die dingen niet moeten zeggen. Of in ieder geval niet zo.'

Guila keek toe hoe Flynn plaats nam in een stoel, maar bleef zelf genageld aan de vloer staan. Ze snapte waar de vragen van Flynn vandaan kwamen: zij had die vragen ook gehad en haar tante had er uitgebreid antwoord op gegeven. 'Rani kwam er pas laat achter dat mijn moeder was overleden,' legde ze opnieuw uit, echter was het een samengevatte versie. 'Toen was ik al meegegaan met mijn ouders.' De volgende verdedigende woorden zouden op een jongere versie van Guila veel effect gehad hebben, echter werkte het nu averechts. Waarom zouden de Goden haar zo straffen als zij geen schuld had aan alles wat er gebeurd was? 'Ik kan mezelf van een heleboel zaken de schuld geven,' wierp ze op kalme toon terug, terwijl haar oog ook viel op de gekleurde kleding in haar koffers. Opnieuw moest ze aan Quandaï denken, over hoe onnozel en zo verschrikkelijk nutteloos de hele missie was geweest. Wat hadden Flynn en Guila er nou voor winsten uitgehaald? Guila had altijd gedacht dat ze in elk geval elkaar hadden gevonden tijdens de reis en dat was zelfs kapot gegaan. En dan sprak ze nog niet eens over de tijd die Flynn nodig had gehad om er fysiek weer bovenop te komen, als hij al mentaal weer de oude was of ooit zou worden. 'En als jij eerlijk tegen jezelf zou zijn, dan zou jij de woorden van jouw zuster geloven.' Guila nam plaats op een stoel tegenover Flynn en staarde naar het rode goedje in haar glas, terwijl ze zijn verontschuldigingen aan hoorde. Wat wilde deze man nou van haar? Eerder had hij haar uitgefoeterd en nu kwam hij zich één dag voor haar vertrek weer verontschuldigen. 'Niet zo?' herhaalde ze met een diepe frons, waarna ze achterover leunde in haar stoel en een flinke slok van haar wijn nam. 'Hoe had je het dan anders willen zeggen? Hoe had je anders willen verwoorden dat ik je niet met mijn drama moet opzadelen? Of- of met mijn liefde.' Pas nu keek ze hem werkelijk recht aan.

Terwijl Guila meer uitleg gaf, besteedde Flynn meer aandacht aan de manier waarop Guila over de vrouw en de gebeurtenissen sprak dan wat ze zei. Er was geen schrijntje van wrok te bemerken en hij snapte dat zijn vriendin rust had genomen met de uitleg die zij had gekregen. Bovendien sprak ze de naam van haar tante met genegenheid uit. Hij was blij voor haar dat ze dat beetje voldoening had gevonden na haar jarenlange zoektocht naar antwoorden over haar familie. 'Dat kan iedereen toch,' verzuchtte Flynn. Sinds hij terug was had hij maar vaak genoeg verhalen van familie of vrienden aangehoord over de fouten die zij ooit eens hadden begaan. Flynn wist echter niet of alles wat er gebeurd hem voor hem samen gevat kon worden als een fout. Het was gebeurd en dat was het. 'Guila, Robyn spreekt uit- uit naïviteit. En uit een haat die meer te maken heeft met haar eigen stukgelopen relatie dan met de onze.' Misschien was het niet eerlijk de innerlijke strijd van Robyn zo bloot te leggen aan Guila, ze zou hem er zeker voor haten als ze het wist, maar hij kon dat niet met rust laten. 'Dan zul jij bovendien de woorden van jouw broers moeten geloven,' gooide hij er nog demonstratief bovenop. Hij had zijn wijn aan de kant gezet en zijn armen over elkaar geslagen. Echter zakten zijn schouders naar beneden toen Flynn Guila's frons zag. Hij had gehoopt dat ze deze vluchtige excuses aan zou nemen. Haar blik die de zijne ontmoette drong diep tot hem door. 'Ben je dan niet bang? Vrees je niet dat het weer fout gaat?' Zijn stem was plots zacht en juist nu liet Flynn zijn blik naar de vloer glijden.

Guila had nauw in de gaten gehouden hoe Flynn op haar woorden reageerde. Het was duidelijk dat hij met veel vragen over haar achtergrond had gezeten, vragen die ze in de periode in Quandaï gedeeld hadden. Op hetzelfde moment kon zij echter niets anders dan zelf met vragen zitten, niet enkel over hun (verbroken) relatie, maar ook het ongelofelijke traject dat haar vriend had afgelegd om nu er zo goed uit te zien. Van Liam had ze gehoord hoe goed Flynn weer kon vechten en via Indra had ze vernomen hoe opgewekt Flynn van tijd tot tijd in het kamp kon zijn. 'Onze broers en zuster spreken uit liefde,' verbeterde ze hem echter kalm, ondanks dat ze wist dat Flynn er hetzelfde over dacht. 'En uit een onwetende naïviteit. Maar ik heb nooit- Ze weten het hele verhaal niet. En het is zo makkelijk om iemand aan te wijzen als schuldige, vooral twee mensen met zulke bewogen verledens.' Echter werd haar zo kalme gesteldheid onrustiger bij de komende woorden van Flynn. Nog steeds had ze zijn blik niet kunnen losmaken van de hare. Echter ontspande ze zichzelf bij zijn woorden. 'Zal die angst er niet altijd zijn? Bij elke relatie?' vroeg ze zacht en met tedere stem. Dezelfde angst had ze gekend bij Syd. Haar moeder, haar broers, Sibel, zoveel mensen kenden dat gevoel. Niets was in het leven zeker. Terwijl Flynn achterover zakte, leunde Guila juist naar voren toe richting de man tegenover haar. 'Maar nee- ik ben niet bang dat het fout zal gaan. Dat is iets waar ik manen geleden overtuigd van was en nu nog steeds.' Het waren woorden vol zekerheid en vertrouwen. Guila zou het niet toelaten dat het opnieuw fout ging. Echter kon ze niet anders dan onzeker en afwachtend naar de houding van Flynn kijken. Ze wilde niet te hard van stapel lopen, maar op hetzelfde moment had ze ook het idee dat het opnieuw gedoemd was om te mislukken als ze niet met de volle honderd procent achter haar woorden en gedachten zou staan.

Flynn glimlachte zwak toen Guila over de broederlijke en zusterlijke liefde sprak. Hij wist dat het met goede intenties was, alsnog vond hij het vervelend dat Robyn niet naar hem luisterde als hij zei dat het voor hem nu gewoon allemaal goed was. 'Zolang we naar anderen blijven luisteren zal er kritiek zijn, gegrond of ongegrond,' opperde Flynn. Hij wist dat hij soms te veel naar de mening van anderen had geluisterd. En soms was het onbewust zijn hoofd binnen gekropen. Zoals de woorden van zijn vader die hij keer op keer had gehoord over de drama en de problemen die Guila volgens de oude man met zich mee bracht. Verwonderd keek Flynn toe hoe kalm en zelfverzekerd Guila reageerde op zijn woorden over angst. Hij had het idee dat hij de afgelopen manen allerlei angsten doorstaan had. De zelfverzekerde Flynn had geen tijd gehad om dingen te vrezen, maar na Quandaï had veel hem achtervolgd en dwars gezeten. Hij liet zijn hoofd zakken en wreef met een hand langs zijn baard terwijl hij de dringende blik van Guila ontweek. Hij had geen antwoord op haar zelfverzekerdheid. Flynn voelde dat daar de frustratie enkele dagen geleden door ontstaan was. Hij was die verhouding in hun relatie niet gewend. Net zoals hij de rust die hij nu vaak met Clementine ervoer niet gewend was van zijn tijd met Guila. En dat was een rust die hij erg nodig had gehad. 'Guila,' begon hij zacht. 'Het gaat nu niet alleen om ons twee.'

'Hm, misschien is het dan ook maar eens tijd dat we stoppen met het luisteren naar anderen,' opperde ze na zijn woorden. Haar broers die niet tevreden waren met Flynn, haar vader die niets meer te maken wilde hebben met het legerkamp, Robyn die haar wel rauw lustte- misschien moest ze eindelijk stoppen met zoveel waarde aan de woorden te leggen. Vaak genoeg was het veel te veel naar haar hoofd gestegen en had het veel met haar zelfvertrouwen en eigenwaarde gedaan. Dat was het echter niet waard geweest. Bij zijn volgende onzekere woorden van Flynn voelde ze hoe haar hart in haar keel klopte: hun partners zouden het moeilijkste en pijnlijkste onderwerp worden. En het deel waarop ze stuk konden gaan lopen, of beter gezegd, hoe ze niet meer bij elkaar zouden komen. 'Het kan wel weer om ons tweeën gaan,' zei ze op dezelfde zachte toon, terwijl ze Flynns blik probeerde vast te houden. Ze besefte zich heel goed wat haar eigen woorden inhielden en wat Flynn had benoemd: het ging inderdaad niet alleen maar om hun tweeën. Maar haar relatie met Syd was erg onzeker en dat zou het enkel meer worden als Rani er niet meer was. Echter had ze geen idee over de relatie van Flynn en Clementine, gezien hij er niets over los liet. 'En Syd is nu niet hier. Niet meer na onze ruzie.' Ze slikte bij die woorden en gleed zelfbewust over de gladde stof van Rani's jurk heen. Guila kon enkel hopen dat Flynn zou begrijpen wat ze met die woorden bedoelde.

Toen Flynn Guila's antwoord aanhoorde, zochten zijn ogen als vanzelf die van haar weer op. Hij kon amper geloven dat ze dit zo serieus meende. Voelde ze dan geen tegenwerkende kracht? Geen twijfel? Hij was er werkelijk nog niet aan uit of hij deze stap kon maken. Niet nu hij net zo comfortabel was geworden met zijn leven in het kamp met Clementine aan zijn zijde. De woorden over Guila's huidige partner kwamen daardoor harder aan. Het stelde namelijk zijn relatie ook aan de kaak én de beloftes die hij gemaakt had. Natuurlijk was hij voorzichtiger geweest dan de eerste malen dat Flynn met Clementine het bed had gedeeld en dingen van haar gevraagd had die verder gingen dan hun vriendschap nadat Guila vertrokken was. Deze keer had hij het veel langzamer aangepakt en had met zorg Clementine dichter tot hem laten komen, ook omdat hij niet wist waar het op uit zou lopen. Of Guila ineens terug zou komen of- Flynn probeerde zijn gedachten terug op de vrouw voor hem te concentreren. 'Het kan niet nu,' zei hij uiteindelijk. Zijn toon was echter onzeker, zonder zelfvertrouwen. 'Clem is- En ik-' Hij kon zijn zinnen maar niet af maken. De blik van Guila maakte het er niet beter op. Natuurlijk voelde hij nog iets voor haar. Dat hij naar Quandaï was gegaan, dat hij bij haar was gebleven door die periode, die toewijding zou niet zomaar weg gaan. En Guila of Robyn of zijn vader konden zeggen wat ze wilden, maar het had niet gelegen aan de schuld die hem aangepraat was. Niet enkel en alleen. Flynn was plots overeind gekomen en liep naar één van de ramen om over de stad uit te kijken. 'Ik kan dit niet nu,' fluisterde Flynn na zijn stilte tegen het raam.

Toen Flynn was opgestaan, kwam Guila ook al snel overeind en keek ze hem wat wanhopig en angstig na. Ze was bang dat hij toch weer zomaar weg zou gaan. Gelukkig nam hij enkel plaats voor het raam. Met voorzichtige, langzame stappen kwam ze dichter naar hem toe: ze wilde hem niet laten schrikken. Niet nu hij zo in tweestrijd leek. Eenmaal bij het raam keek ze ook naar buiten toe, maar merkte ze al snel hoe haar blik afdreef naar de man naast haar. Met de meeste zorgvuldigheid legde ze langzaam haar hand op zijn arm en keek ze hem recht aan. 'Het hoeft niet nu,' probeerde ze zo geruststellend mogelijk te zeggen. 'En- en als je er niet achter staat, dan zal het nooit gebeuren. En dat is- dat is ook oké. Ik wil je nergens, nérgens, toe dwingen. Ik wil gewoon dat je weet-' Ze slikte en wreef zacht met haar duim langs de zongebruinde huid van zijn arm. 'Ik wil dat je weet dat ik nog steeds dezelfde affectie voor jou heb als zo lang geleden. Mijn liefde is nooit weg gegaan en die zal er ook nog over manen zijn.' Afwachtend keek zij naar zijn reactie op haar woorden. Het was zo atypisch, maar aan de andere kant ook zo typerend voor hun relatie, dat Guila met beide benen in het water sprong en dat Flynn juist diegene was die de zaken realistisch zag. 'Ik ben zo opgelucht dat je toch nog gekomen bent,' vervolgde ze nog zachtjes. 'Ik- Na onze ruzie heb ik niet meer kunnen slapen. Net zoals al die andere ruzies. En ik- ik denk dat het komt omdat er nog steeds zoveel onbesproken tussen ons is, vooral na Quandaï. Als we dat proberen uit te spreken, wie weet daarna- dan-'

Flynn was zich erg bewust van Guila die hem langzaam naderde. Bij elke beweging die ze nu maakte werd hij alerter. Ergens dacht Flynn dat hij had moeten weten dat het wederzien hem terug aan het twijfelen zou maken. Hij had beslissingen gemaakt in het kamp om het over een andere boeg te gooien toen Guila zo lang weg was. Hij had gedacht om het makkelijker voor hemzelf te maken door haar uit zijn leven te zetten. Natuurlijk was het alsnog moeilijk geweest. Zeker nu hij haar zag. Flynn had haar nooit geheel buiten kunnen sluiten. Ze zouden elkaar zien op gelegenheden of waar dan anders dan ook. En Flynn had haar willen zien. Hij wilde niet dat na alles wat ze samen hadden doorstaan ze geheel zonder connectie met elkaar zouden leven. Die realisatie had hem tijd gekost. Flynn voelde hoe een rilling over zijn rug trok toen hij de hand van Guila op zijn arm voelde. Hij bleef stug voor zich uit kijken en probeerde na te blijven denken, kritisch te blijven, ook al wilde hij in gaan op de affectie die hij van Guila kreeg. Hij was stil na haar woorden en keek haar zijdelings aan. Na enkele tellen wendde Flynn zich tot Guila en stak nog twijfelachtig een hand naar haar uit. Met een frons legde hij die op haar wang en bekeek haar zo waarna hij met zijn vingers langs haar krullen streek. 'Ik denk dat dit al een goede eerste stap is,' fluisterde hij zacht. 'Ik hoop dat we het uit kunnen praten als vrienden of als-' Hij sprak zijn zin niet verder uit.

Met ingehouden adem wachtte Guila tot Flynn iets zou zeggen of doen. Zijn reactie op haar woorden kon allebei de kanten op gaan: of hij zou instemmen met haar woorden of hij zou haar voor gek verklaren en teruggaan naar Clementine. Ze zou hem niets verwijten. Het leek alsof ze iets goeds en kalms hadden in het legerkamp. Vervolgens zag ze hoe Flynn bijna ijzingwekkend langzaam zijn hand uit stak en deze vervolgens op Guila's wang legde. De plaatsen waar hun huid elkaar raakten leken te gloeien. Ze kon niets anders dan te leunen in zijn aanraking en haar ogen te sluiten, om nog meer van het moment te genieten. Het zou vast van korte duur zijn. Onbewust trok ze hem aan zijn arm dichter naar haar toe en keek ze vervolgens naar hem, vol met een liefde die ze niet meer kon onderdrukken of kon verbergen. Haar hand had ze op de zijne gelegd, bijna in een angst dat hij zich weer zou terug trekken. 'Of als meer,' zei ze zachtjes, Flynns zin voltooiend. Ze wist dat ze te hard van stapel liep en dat ze niet moest denken dat dit meteen al de eerste stap van een relatie zou zien, maar ze kon niets anders. 'Ik hoop ook dat we het uit kunnen praten. Vandaag en in de komende tijd.'

Flynn raakte verstrikt in de blik die Guila hem gaf. Het gevoel dat hij bij haar kreeg was zo sterk en zo anders dan wat hij voelde bij Clementine. Als hij samen met zijn vriendin was, was hij kalm en voelde hij zich op zijn gemak. Alsof hij precies op zijn plek was naast haar. Ze kenden elkaars gedachten omdat ze over veel dingen dezelfde mening hadden. Clementine als Kapitein en hij als Luitenant hadden zolang dezelfde doelen gehad: opklimmen in het kamp, toewijding aan je medesoldaten. Niet een huisje boompjes beestje leven. Dat had hem veel rust geboden om zo dichter tot iemand te komen die hetzelfde wilde. Maar nu bij Guila was er een energie die hij voelde die niet te vergelijken was met zijn relatie met Clementine. Het was een stuk chaotischer en onzekerder, maar het voelde niet slecht. Integendeel, Flynn had altijd al het idee dat Guila iets in hem aanwakkerde zoals niemand anders dat kon. Hij liet haar woorden naklinken in zijn gedachten en glimlachte zwak. Het koste hem een tel of twee, maar hij trok toch zijn hand terug en keek naar de grond onder hen. 'Ik vertrek ook snel. Er is nog veel voor te bereiden en in te pakken,' besloot hij toen. Hij keek nog eens op naar Guila en wreef zijn handen over elkaar. 'Ik zal je schrijven en- en schrijf mij als je nieuws hebt.'

Met een verwonderde, maar ook liefdevolle blik keek Guila de man tegenover haar aan. Flynn had haar altijd zo energiek en vol lust kunnen laten voelen en ze kon enkel hopen dat dat ook wederzijds was. Dat was ook waarom ze zo verlangde naar contact, naar intimiteit, een kus- Maar op hetzelfde moment trok hij zichzelf terug en voelde Guila hoe ze weer met beide benen op de grond terecht kwam. Ze moest opnieuw niet te hard van stapel lopen. 'Ik wil niet dat je weggaat,' zei ze zachtjes en bijna smekend. Toch wist ze dat zijzelf de volgende dag moest vertrekken en dat Flynn de andere kant op zou gaan. Opnieuw van elkaar gescheiden. Guila kon enkel hopen dat als ze haar weg terug had gevonden naar het Noorden dat ze er nooit meer voor langere tijd uit weg reizen. Ze had genoeg avonturen beleefd voor de rest van haar leven en ze had zo het idee dat Flynn hetzelfde erover dacht. 'Ik zal je schrijven als ik nieuws heb,' beloofde ze hem, terwijl ze haar jurk weer recht trok en wat zelfbewust van haar vriend weg keek. De brieven bleven een gevoelig onderwerp. 'En ik zal wachten tot ik iets van je hoor. Houd mij op de hoogte van alles wat je doet. Wat je 's avonds eet, wat je 's nachts droomt, waar je 's ochtends als eerste aan denkt als je wakker wordt,' plaagde ze hem voorzichtig, terwijl ze hem alvast voor liep naar de deur toe. Echter bleef ze bij de deur staan en twijfelde ze voordat ze de deur opende. 'Ik zal je schrijven over alles wat er- wat er nog gaat gebeuren bij mijn tante.'

Ondanks dat Flynn moeite had in te gaan op de overgave van Guila aan hem, bewonderde hij haar er erg om. Ze had altijd al een passie bezeten die hij niet uit nature had. Ze was niet alleen loyaal aan de mensen van wie ze hield, maar ze toonde ze ook dat ze om hen gaf. Dat had Flynn altijd af geschrokken, om zich zo aan iemand over te geven, maar voor Guila leek het enkel normaal. De affectie die ze had voor hem, voor haar familie en vrienden, had hij altijd al bewonderenswaardig gevonden. 'Ik blijf niet weg,' hoorde Flynn tot zijn eigen verrassing uit zijn mond komen. Hij was absoluut niet met deze intenties naar haar toegekomen. Tenminste, het was niet een bewust doel geweest. Hij stond stil voor de deur en keek Guila met een scheve glimlach aan terwijl hij haar geplaag over zich heen liet komen. Hij voelde zich opgelucht en vol hernieuwde energie nu hij dit gesprek met zijn oude vriendin had gehad. Natuurlijk zou het hem moeilijker af gaan als hij zijn vertrekken binnen stapte en Clementine zag. Voor nu voelde hij zich echter kilo's lichter. Flynn maakte nog geen aanstalten om het vertrek te verlaten. Zijn ogen waren blijven hangen op Guila, op haar wenkbrauw om precies te zijn. Zijn hand ging als vanzelf naar het litteken en teder streek hij met zijn duim langs de geschonden huid. 'Doe voorzichtig.' Het kon betrekking hebben tot haar reis, tot haar huidige relatie of tot de toestand van haar tante en hoe dat haar zou raken. Flynn hoopte enkel dat ze op zichzelf paste. Hij draaide zich om en deed zelf de deur open om de gang in te gaan. De spanning die de ontmoeting met zich mee bracht raakte hem nu hij alleen was pas echt.