Vertrekken van Isaia

Nieuw

Iker keek met een kritische blik in de spiegel die voor hem stond. Hij gleed met zijn hand langs de kreukels van zijn broek en bestudeerde vervolgens de knopen van zijn mouwen. In het warme zonlicht glinsterden de ringen om zijn vingers en verspreidden schitteringen over de vloer en muur. Ze waren in de ochtend aangekomen in het paleis na enkele dagen hard door te hebben gereden. Er was sinds hun vertrek uit het kamp amper tijd geweest om adem te halen. De wachters die de landvrouwe hen mee had gegeven hadden stellig aan hun schema vast gehouden. Iker had moeite gehad om vol te houden na wekenlang in die tent te hebben gezeten. Het was daardoor een opluchting geweest om de stad in te komen en uiteindelijk het paleis ingeleid te worden. Ze hadden zelfs toegang gekregen tot hun oude vertrekken waar alles nog precies in eenzelfde staat achtergelaten was. Iker had zich geen zorgen gemaakt om zijn spullen, maar hij had wel degelijk opluchting gevoeld toen bleek dat zijn bediendes nog aanwezig waren in het paleis. Celine had ze blijkbaar nooit de deur uitgezet. Het had verrassend goed gevoeld om in een bad te stappen en het vuil van de maanden van zijn lichaam te schrobben door de kundige handen van zijn bediening. Hij had bijna een traan gelaten toen hij zo zorgvuldig door hen gekleed werd. Toch had Iker ze uiteindelijk weggestuurd nadat hij gehuld in zijn kleurrijke pak, gewassen en geschoren, voor de spiegel stond. Hoe goed het ook mocht voelen, klopte er toch ook ergens iets niet met dit plaatje. Fronsend gleed Iker met zijn hand door zijn haar en wreef over zijn bleke wangen en keerde zijn spiegelbeeld toen maar de rug toe.

Terwijl Iker zich bezig had gehouden in hun vertrekken om uitgebreid te badderen en zich op te knappen, was Isaia bij de vertrekken van Celine langs geweest. De landvrouwe had in een vergadering gezeten, dus had ze enige tijd voor de vergaderzaal gewacht. Pas toen iedereen de zaal had verlaten, kondigde ze haar aanwezigheid aan. Zo had ze weer oog-in-oog gestaan met de landvrouwe. Ondanks dat ze het nog moeilijk vond om de fysieke nabijheid terug te zoeken, merkte ze op hoe hun gesprekken weer als zo normaal en vertrouwd voelde. Dat had haar nog meer vertrouwen in haar keuzes gegeven. Nadat ze afscheid had genomen van de vrouwe was ze teruggekeerd naar haar eigen vertrekken die ze deelde met haar echtgenoot. Zo trof ze haar prins voor de spiegel aan zonder dat ze nog haar aanwezigheid had aangekondigd. Dat gaf haar de kans om hem uitgebreid te bekijken via de reflectie van de spiegel. Hij zag er weer uit als de oude Iker, in het pak waar ze zo erg van hield, maar toch- er miste iets. Iets wat ze ook bij zichzelf miste. Uiteindelijk kwam ze glimlachend uit de schaduw vandaan en liep ze met gespreide armen op haar echtgenoot af. Ze zei niets terwijl ze hem in een omhelzing trok en haar gezicht in zijn warme nek begroef. 'Wat ruik je lekker,' murmelde ze op luchtige toon, waarna ze hem stralend aan keek en langs zijn wang streek. Voor een seconde nam ze enkel zijn gezicht in haar op, zijn trekken, zijn lippen en ogen... 'Waar denk je nu aan?'

Iker zag al snel toen hij zich omgedraaid had dat hij niet alleen was. Met een glimlach keek hij toe hoe Isaia hem tegemoet kwam en voelde hij even snel haar armen. Met een zucht leunde hij zijn hoofd tegen het hare toen hij haar woorden hoorde. Met een frons keek Iker van zijn prinses weg en slikte het ongemak weg. Hij was een zooi geweest, en niet alleen fysiek, tijdens zijn verblijf in het kamp. Iker deed zijn best Isaia met een nonchalante blik terug aan te kijken en had één van haar handen vast gepakt, maar ze leek alsnog wat gezien te hebben. Iker zuchtte en liep door naar de zitkamer van hun vertrekken. 'Te veel dingen,' gaf hij toen vaag toe. Hij kon zich niet focussen op één probleem. Iker plofte op de sofa en leunde zo vermoeid naar achteren. Ondanks het comfort dat ze hier hadden, had hij nog niet zijn energie terug gekregen. Hij sliep nog steeds slecht. 'Het voelt- vreemd terug te zijn op precies dezelfde plek. En het paleis leven gaat maar door zoals het altijd al heeft gedaan. De landvrouwe doet net alsof er niets gebeurd is-' Iker wreef fronsend langs zijn voorhoofd en keek naar Isaia. Hij wist niet goed hoe hij haar kan vertellen dat hij zichzelf verantwoordelijk voelde voor de chaos in het Noorden. Hij moest zichzelf er regelmatig aan herinneren dat zelfs zonder zijn gevangenschap Reihan een manier zou hebben gevonden om het kamp aan te vallen. En toch- Misschien was het schuld dat hij voelde, dat enkel groter werd door het feit dat hier niemand hem om verantwoording vroeg, hij geen straf had gekregen. Iker wist hoe hij een straf moest accepteren. 'Waar verdien ik dit aan?' zei hij uiteindelijk en keek hierbij naar Isaia. Hij doelde niet alleen op hun behandeling van de landvrouwe maar ook op de loyaliteit van zijn echtgenote zelf.

Isaia merkte het ongemak op Ikers gezicht op en had meteen spijt van haar woorden. 'Dat was een grap, Iker, ik-' begon ze voorzichtig, maar ze dacht niet dat de woorden bij hem binnen kwamen. 'Teveel dingen?' Isaia volgde haar echtgenoot met een nieuwsgierige blik naar de bank toe en eenmaal op de sofa krulde ze tegen hem aan. 'Zou je willen dat Celine dan wél zou handelen alsof er iets gebeurd is?' opperde Isaia ietwat verward. Ze begreep dat Iker een flinke jas, fysiek en mentaal, uit had gedaan tijdens zijn gevangenschap, maar deze woorden- Ze kon het niet goed plaatsen én ze wist niet goed hoe ze hem kon helpen. Zijn laatste vraag wist ze echter goed te beantwoorden. 'Omdat ik van je houd en jij een goed mens bent, Iker,' zei ze teder, terwijl ze langs zijn wang gleed met haar zachte handen. 'Het kamp heeft nooit het recht gehad om jou op te sluiten. In een zin ben je gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment geweest. Als Reihan er niet was geweest, hadden ze je allang losgelaten en hadden we elkaar weer teruggevonden. Dan hadden we hier ook gezeten.' Ze keek ondertussen toe hoe een bediende twee glazen wijn voor ze inschonk en vervolgens het vertrek weer verliet. 'Hoe kan ik jou helpen om jouw gedachtes tot rust te krijgen? Moeten we jouw prinses uitnodigen in het paleis? Of een bezoek brengen aan het kamp?'

Iker leunde als vanzelf tegen Isaia aan toen ze naast hem was komen zitten. Hij schudde langzaam zijn hoofd terwijl hij naar het raam tuurde. 'Ik begrijp simpelweg niet wat Celine aan me heeft. Tenminste-' Zuchtend keek hij zijn vrouw aan. 'Het is duidelijk dat er van me verwacht zal worden dat ik contacten ga onderhouden met mijn familie en landgenoten en Diane was erg vaag maar duidelijk met haar eis dat ik zou gaan praten met die man waar ze het over had-' De voogd van Isaia had hem die eis voorgelegd halverwege hun reis. Hij had op dat punt moeilijk kunnen weigeren. Hij snapte enkel niet precies waarom ze dacht dat die opstandeling met hem zou willen praten. Maar Iker was zich er ook akelig bewust van dat Diane tot erg veel in staat was om hem aan zijn einde van het akkoord te houden. Met een glimlach voelde en hoorde Iker hoe Isaia haar affectie voor hem uit sprak. Hij drukte een kus tegen haar slaap en liet zijn hoofd daar rusten terwijl hij haar woorden in zich op nam. 'Nee, ik denk dat ik me beter op een afstand kan houden van het kamp.' Het was overduidelijk dat zijn aanwezigheid de problemen daar enkele vele malen groter had gemaakt. Zijn verdwijning zou dat ook hebben gedaan, maar de andere optie had enkel betekend dat Iker had zitten wachten om meegesleurd te worden naar Quandaï. 'Ik- ik denk dat ik misschien met onze gastvrouw moet bespreken wat mijn rol kan zijn. Misschien helpt dat.' Hij liet Isaia los om op te staan en de glazen wijn op te pakken. Hij gaf er één aan zijn echtgenote voor hij naar het raam liep en de stad over keek.

Isaia hield stevig de arm van haar partner vast en leunde met haar voorhoofd tegen de zijkant van zijn hoofd aan. 'Ik weet niet hoe jouw landgenoten gaan reageren als je contact met ze opneemt,' zei ze zachtjes, 'na alles wat er gebeurd is in het kamp. Misschien moeten we dat moment dus maar zo lang mogelijk uitstellen, tot de gemoederen weer tot rust zijn gekeerd.' Ze streek ondertussen teder met haar hand langs zijn been en keek langs zijn gezicht heen naar het interieur van hun vertrek. Hier waren ze allebei al manen niet meer geweest en het voelde ook niet meer als voorheen. De man naast haar, echter, voelde nog steeds als thuis. 'Ik denk dat het heel verstandig is om te praten over jouw rol in het paleis,' stemde ze in, 'net zoals ik dat ook moet doen.' Terwijl ze zelf van haar wijn sipte, keek ze toe hoe Iker op stond en weg liep. 'Je moet iets weten over mij en Celine,' begon Isaia, terwijl ze naar Ikers rug keek, en hoe hij in de opening naar het balkon stond. Het was tijd dat haar echtgenoot de waarheid zou weten over tevens de goedkeuring van Celine dat hij terug zou keren naar het paleis.

'Ik hoop dat we samen kunnen werken. Echt dit keer, zoals we gezegd hadden voor je- je vertrok.' Hij had dat gesprek nog vaak genoeg herhaald in zijn hoofd. Misschien was hij te laat geweest met zijn voorstel toen. Als hij nou al eerder echt Isaia betrokken had bij zijn taken, dan had ze zich misschien beter op haar plek gevoeld. Tegelijkertijd wist hij ook dat ze er maar weinig interesse in had gehad. Ze had zo graag weg gewild. Had hij daar nog iets aan kunnen doen? Hij wist dat het een vraag was die hij niet hardop zou durven te stellen. Het was anders nu. Hij vertrouwde Isaia als ze haar liefde tegen hem uitsprak en hij hield van haar en dat was genoeg. Tenminste voor nu. Ze konden samen verder denken over hun toekomst. Iker nam een slok van zijn wijn en liet het goedje over zijn tong rollen voor hij het doorslikte. De zomerwijn had hem sinds zijn aankomst lentes geleden goed gesmaakt, maar het was moeilijker nu de zoete en fruitige noten te waarderen. Met een zucht zette Iker zijn glas weg en draaide zich om naar zijn echtgenote. Hij bekeek haar nieuwsgierig nu ze over de landvrouwe was begonnen.

Isaia keek haar partner met een glimlach aan en knikte. 'Ik wil ook graag samenwerken,' stemde ze met zijn woorden in. 'Nog net zo graag als voordat ik vertrok. Al die woorden, toen, waren gemeend.' Het was spijtig geweest dat ze toen niet had volgehouden en dat ze als een team verder hadden kunnen werken. Maar ze had de vier muren om haar heen niet meer getrokken. Isaia keek haar man met een bedachtzame en bijna terughoudende blik aan. Ze wist niet hoe Iker op haar woorden zou gaan reageren. Eerder, voor haar verdwijning, hadden ze het nog over het delen van een bed met anderen gehad. Dat het echter Celine was die ze had gekozen zou hij echter vast niet voorspeld kunnen hebben. 'Celine en ik hebben meermaals het bed gedeeld nog voordat ik vertrok,' zei Isaia oprecht. Het was maar beter om gewoon de waarheid te spreken en dit geheim niet meer tussen hun in te hebben hangen. 'En- en ik denk dat ze mogelijk meer voelt voor mij dan puur een fysiek verlangen.'

Iker probeerde de verrassing die hij voelde enigszins te verbergen. Hij wist erg goed dat hij zelf hier en daar had laten vallen dat ze echt niet alleen plezier bij hem hoefde te vinden. Voor haar vertrek naar Myr was hij daar erg specifiek over geweest. Ikers verrassing kwam dan ook niet door het feit dat ze inderdaad het bed gedeeld had met een ander. Het was het feit dat ze de landvrouwe had gekozen. Of wellicht had Celine zelf voor zijn echtgenote gekozen. Zeker door de laatste woorden van Isaia. 'Je weet dat ik er geen bezwaar op heb dat je genot bij anderen zoekt,' begon Iker voor de stilte te lang bleef hangen en zijn prinses het als afkeuring op zou vangen. 'Maar de Landvrouwe heeft veel ogen op haar gericht.' Hij was terug naar de bank gelopen maar was niet gaan zitten. In plaats daar van dronk hij van zijn wijn en keek hun vertrek rond. 'Bovendien is het altijd moeilijker te onderhouden als één van de betrokkene gevoelens begint te ontwikkelen.' Hij wreef met zijn vrije hand langs zijn baard. Aangezien Isaia dit overduidelijk niet eerder had gedaan, niet in een situatie zoals dit, leek het hem goed haar advies te geven. Ze wist vast ook dat er risico's aan zaten om een relatie met de Landvrouwe te vormen ook al accepteerde haar man het. Met een frons nam Iker toch plaats en legde een hand op Isaia's been. 'Is dit waarom ze ons helpt?'

Afwachtend keek Isaia aan hoe Iker op haar woorden zou reageren. Het was niet niets wat ze nu mededeelde en het zou de verhoudingen in het paleis ernstig scheef kunnen trekken. En als dit ook nog eens aan het publiek duidelijk zou worden- Wellicht had Iker er geen probleem mee, maar het gewone volk? Toch haalde ze opgelucht adem door de kalme toon en redelijkheid van Ikers woorden. 'Celine weet niet dat ik jou dit nu vertel,' gaf ze toe. Ze wist niet of de landvrouwe wel wilde dat Iker af wist van hun affaire. Isaia zag hoe Iker naast haar plaats nam en legde haar hand op de zijne. 'Ik denk dat dit, deze gevoelens voor elkaar, zeker mee speelt in haar keuze om ons te helpen,' zei ze zacht, waarna ze met haar andere hand langs zijn wang streek. 'Maar je moet weten- Als ze jou niet terug had verwelkomd in het paleis, dan was ik ook niet gegaan. Jij bent mijn persoon, Iker, mijn echtgenoot en mijn geliefde.' Zo trok ze zijn gezicht dichter naar de hare toe. 'Al zou ik alleen jou hebben, dan is het genoeg.'

Iker zou wel de laatste persoon zijn om Isaia de les te willen lezen. Hij had zelf ook fouten gemaak en plezier gehad, op vele gelegenheiden. Isaia was jong, en ze had nooit deze mogelijkheden gehad verwachtte Iker. Maar hij kon het niet laten om uitgesproken te hebben dat het feit dat het de Landvrouwe zelf was risico's met zich mee bracht. Iker wreef met zijn duim over de hand van zijn echtgenote. 'Ik kan dit geheim voor je bewaren.' Hij glimlachte omwille van haar streling en de daarop volgende woorden. Het waren woorden die hij nooit verwacht had te horen uit de mond van de prinses als hij terugdacht aan hun eerste dagen samen. Hij had het zelf niet durven hopem dat hij een echte band op zou bouwen met zijn derde verloofde. Laat staan dat hij zelf zulke sterke gevoelens zou hebben. 'Ik houd ook van jou, mijn Oceaan.' Hij boog naar voren om haar teder te kussen. Maar er knaagde iets en bedenkelijk gleden zijn ogen over het gezicht van de prinses na de kus. Ze had gesprorn over gevoelens voor elkaar- Iker legde een hand op Isaia's wang. 'Voel jij iets voor de Landvrouwe?'

Isaia keek stilletjes naar hun vervlochten handen en vervolgens naar de oprechte blik op Ikers gezicht. 'Iker...' Ze glimlachte vol opluchting naar hem. 'Bedankt. Dat betekent veel.' Ze was niet naïef, al was ze dat wel geweest voor haar vertrek. Ze wist wat voor risico's haar affaire met Celine gaf. En die risico's konden vervolgens op Iker overspringen. Isaia glimlachte teder naar haar echtgenoot en liet hem vervolgens haar kussen. Ze had de kus niet zo snel willen afbreken, maar ze zag de bedachtzame uitdrukking op zijn gezicht en vervolgens de hand op haar wang. De vraag overrompelde haar en ze kon dus ook niets anders dan eerlijk antwoorden. 'Ja,' zei ze ademloos. 'Ja, ik heb gevoelens voor haar.' Ze wende vervolgens haar hoofd af en stond op, zodat het nu Isaia was die naar het balkon liep en in de opening bleef staan. Ze had haar armen om haar middel geslagen en staarde zo over de stad uit, richting de zee. 'Eerst was het allemaal nog nieuw en spannend. Nu echter-' Ze sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd. 'Wat nou als ik haar niet meer tevreden stem? Gooit ze ons dan eruit?'

Iker wilde niet dit moment nemen om te diep tot in de details te treden over hoe deze relatie ontstaan was of over wat Isaia dacht dat de ontwikkeling in de komende tijd zou zijn. Hij moest dankbaar zijn dat ze dit met hem gedeeld had. Hij kon dat vertrouwen niet breken door te vragen, of zelfs te eisen, dat ze nu alles uit de doeken deed. Ze moest dat doen wanneer ze wilde. Maar hij moest wel weten hoe zij er zelf in stond. Wat voor waarde hechtte zij aan deze relatie? Iker keek Isaia aan toen ze haar antwoord gaf, maar zei niet meteen iets. Hij volgde haar met zijn ogen toen ze opstond en van hem liep. Het kostte hem moeite om achter haar aan te gaan. Hij kon erg goed begrijpen dat ze met een andere persoon een avontuur wilde hebben, maar hij had ook tot nu toe gedacht dat dat kon juist omdat hun relatie zo speciaal was. Misschien kwam het juist omdat zijn vrouw dit vast niet eerder had gedaan. Het was geen verrassing dat ze er iets bij zou voelen omdat ze lichamelijk erg tevreden werd gesteld door Celine. Iker had zijn wijn terug opgepakt, maar nam geen slok. Hij keek naar het rode goedje en zuchtte. 'Ik denk niet dat ik dat antwoord kan geven. Jij kent haar beter dan ik.' Hij had het als een troef gezien dat ze beter overweg kon met de landvrouwe dan hij zelf, maar dit maakte het ingewikkelder. 'Zal ze jou tevreden blijven stellen?' vroeg hij terug.

Isaia hoorde dat Iker ook overeind was gekomen en naar haar toe liep. De bries vanuit de zee zorgde ervoor dat het appartement houdbaar was in de volle zon van de tijd van het jaar. Die hitte, die zo normaal was op de Zomereilanden, had ze in het Westen gemist. 'Dat weet ik niet,' murmelde ze uiteindelijk maar. Sinds haar terugkomst had ze nog geen toenadering gezocht tot de landvrouwe, zowel uit trouw aan haar echtgenoot, maar ook uit eigen verlegenheid. De eerste keer dat zij en Celine toenadering naar elkaar hadden gezocht was zo natuurlijk gegaan. Werd het nu niet geforceerd? En- en had ze nog steeds die sterke gevoelens die ze eerder had gehad? Of zouden die terugkeren als ze de vrouw eindelijk weer in haar armen had? 'Op die manier hebben we elkaar nog niet gesproken of gezien sinds we hier terug zijn.' Ze draaide zich weer naar haar echtgenoot toe en legde haar hand op zijn arm, om zo teder met haar vingers langs zijn huid te strelen. 'Maar ik vertel het je uiteraard als ik meer weet. Als ik haar uitgebreider gesproken heb.'

Iker was bij zijn echtgenote gaan staan en keek zo ook naar het uitzicht. Het had hem bij aankomst verrast hoe open en bloot het Noordelijke paleis was doordat het op de heuvels van Tyrosh stond in het zicht van de hele stad. In Telon lagen de paleizen in het centrum van de stad, maar de muren waren tot hoog opgetrokken en hij dacht niet dat de bevolking in de stad vaak een glimp opving van wat er zich achter die muren afspeelde. Hij had zich altijd al zo afgesloten gevoeld van de buitenwereld als hij daar verbleef. Hier voelde het anders. Iker keek opzij naar Isaia toen ze verder sprak en zijn arm aanraakte. Hij probeerde te peilen wat zijn reactie moest zijn op deze situatie, maar hoe veel hij Isaia ook vertrouwde, zo weinig wist hij van Celine. Hij kon dan ook niet het gevoel los laten dat de landvrouwe haar eigen redenen had om in deze relatie verder te gaan. Wat zou zij hier uit kunnen halen? Iker legde zijn hand op die van zijn vrouw en knikte. 'Weet Diane dit?' vroeg hij voorzichtig. Hij zou zich een stuk beter voelen als die vrouw op de hoogte was. Hij mocht haar niet, maar ze was erg gesteld op Isaia en had het erg duidelijk gemaakt dat ze zijn leven erg moeilijk zou maken als hij haar pijn deed. Zo kon hij er ook vanuit gaan dat ze tevens een oogje in het zeil zou houden bij de Landvrouwe, mocht ze iets van plan zijn met Isaia. 'Ik ga er van uit dat je het me zal laten weten als ik me zorgen moet maken, maar-' Iker keek haar kort aan en draaide zich toen om. 'Maar ik hoef niet alles te weten.'

Nieuw

Diane stond met een glimlach op haar gezicht in de zitkamer van Isaia. Ze had een wel erg vreemde uitnodiging gehad die ochtend. Tenminste, ze had gedacht dat de prins en prinses met de Tarthiaanse Koningin zou lunchen en ze daarbij uitgenodigd was. Toen ze echter aangekomen was in de vertrekken was het al snel duidelijk dat er iets heel anders te gebeuren stond. De Koningin had haar op staan wachten en had haar stijf begroet terwijl ze aankondigde dat de prins en prinses hen niet zouden vergezellen. Blijkbaar was Isaia met haar man op stap. Diane had beter moeten weten. De prinses had nog niet gezegd over een mogelijke lunch. Zo onverwacht en onvoorspelbaar was Sibel Alba niet. Diane zou haar zelfs saai durven noemen. En toch had ze haar nu weten te verrassen. Ze liet haar ogen over de vrouw glijden en bestudeerde hoe ze zo rechtop en met geheven hoofd in haar stoel zat. Ze was enigszins tevreden dat de Koningin ook niet helemaal op haar gemak leek. Diane besloot toch ook maar te gaan zitten. Ze hadden inmiddels de beleefdheden al gehad. Ze had al wijn aangeboden, naar de kinderen gevraagd en haar dank geuit dat Isaia zo goed ontvangen was in Tarth, maar de vrouw tegenover haar wilde overduidelijk iets anders van haar weten. Diane streek de stof van haar zijden jurk glad en sloeg haar benen over elkaar terwijl ze afwachtte wat de Koningin te zeggen had.

Zijn lippen hadden zich tot een vlakke streep getrokken en met vlugge pas liep hij door de gangen van het paleis heen. De laatste dagen had hij maar weinig zijn vertrekken verlaten en had hij veel tijd gespendeerd met zijn kinderen. De woordenwisseling met Ed over zijn oude Islaïse vriendin had echter niet zijn hoofd verlaten en hij had besloten om een aantal van zijn spionnen in te zetten om de vrouw te volgen. Die hadden hem dus ook kunnen vertellen dat Diane zich in de vertrekken van de Islaïse prinses bevond, maar dat het echtpaar niet aanwezig was. Het zou wellicht één van de weinige kansen zijn dat hij de vrouw onopgemerkt kon spreken. Hij haastte zich dus naar de vertrekken van de prinses toe, waar twee wachters stonden om hem tegen te houden. De twee mannen kwamen hem echter akelig bekend voor- Hij liet zich echter niet tegenhouden door de wachters, die hij herkende als wachters van hemzelf en Sibel, en sloeg de deuren onaangekondigd open. 'Diane, ik moet je sprek-' Zijn woorden werden echter onderbroken omdat bij het binnenlopen zijn oog niet alleen op Diane viel, maar ook op zijn echtgenote. Met open mond en met een angstig voorgevoel in zijn buik staarde hij de twee aan. Vandaar die verdomde soldaten. 'Sibel? Wat doe je hier?' sprak hij zijn gedachten uit.

Sibel had haar handen in haar schout samen gevouwen en keek zo kort het vertrek door. Ze had de prinses of prins nog niet eerder in hun privé vertrekken opgezocht. Er was hun blijkbaar niets misgund door Celine. Ze dacht zich te herinneren dat deze vertrekken ooit het onderkomen waren van haar eigen familie als ze op bezoek waren in het Noorden. Haar aandacht kon niet te lang blijven hangen naar zaken buiten deze ruimte. De vrouw die al sinds ze binnen gekomen was om haar heen had gedraaid met beleefd geklets en aangeboden wijn, kon ze zoals Kain haar gewaarschuwd had niet zomaar uit het oog verliezen. Ze voelde hoe Diane evenzeer haar in de gaten hield. Sibel vond haar blik maar niets noch de manier waarop ze zo amicabel sprak en deed. Ze wist het als iemand haar voor de gek wilde houden, deed alsof ze niet beter wist. Ze weerhield zichzelf er van haar handen tot vuisten te ballen toen Diane tegenover haar zat. Ze wilde zojuist haar mond openen om directer te zijn toen ze tot haar ergernis de deuren open hoorde gaan. Sibel had rustig de persoon weg willen sturen met een smoes over de lunch toen ze zag dat het Liam was. Even verrast stond ze op, maar verharde haar blik meteen toen ze hoorde hoe de andere vrouw voor haar loog. Diane legde luchtig uit dat Sibel met de prinses thee had willen drinken toen bleek dat ze met haar man de stad in was en ze dus enkel haar trof. 'Ik kon Hare Majesteit natuurlijk niet teleurgesteld wegsturen.' De woorden van Diane brachten een rilling teweeg. Sibel vertrouwde niemand die zo makkelijk leugens verzon. Om zelf maar mee te gaan in het verhaal pakte ze haar wijn op en ging terug zitten. 'Waarom vergezel je ons niet, mijn Koning?' Haar toon was bitterder dan ze verwacht had.

Liam keek, onwetend wat verder te zeggen, naar zijn vrouw, tot Diane plots begon te spreken. Bij de woorden vernauwde Liams ogen: hij had namelijk niets gehoord over een diner tussen zijn vrouw en de prinses. Aan de andere kant... had Diane dit allemaal bekokstoofd? Ervoor gezorgd dat de prinses inderdaad niet bij het diner zou zijn, zodat ze zijn vrouw alleen zou treffen? Om- om wat dan ook te doen of te bespreken. 'Ik mag toch hopen dat de teleurstelling wederzijds is en dat prinses Isaia de volgende keer beter aan zulke afspraken herinnerd wordt door onder andere haar adviseuse.' Hierbij wierp hij een priemende blik op de Islaïse vrouw. Zijn ogen gleden echter onmiddellijk weer af naar zijn vrouw, toen ze tegen hem sprak. Liam kon zijn twijfelachtige blik niet verhullen, terwijl hij van zijn echtgenote naar Diane keek en weer terug. Uiteindelijk streek hij zijn uniform glad en knikte hij. 'Waarom ook niet,' zei hij, echter zonder de overtuiging waarmee hij normaliter sprak, waarna hij plaats nam op een vrije sofa, zodat hij tussen de twee vrouwen in zat. De bittere toon in Sibels stem was hem namelijk niet ontgaan. Hij bleef echter stil, zodat de twee hun gesprek weer konden oppakken, en tegelijkertijd schonk hij voor zichzelf wijn in om maar íets te doen.

Diane zat comfortabel in haar stoel met in één hand haar glas wijn terwijl ze met de andere haar hoofd ondersteunde en zo het paar bekeek. Het amuseerde haar dat juist Liam verscheen terwijl ze een onderonsje met zijn vrouw hoorde te hebben. Ze had er nog meer plezier uit kunnen halen dat ze een smoes voor de Koningin had kunnen verzinnen. Ook al had de vrouw even snel een weerwoord klaar. 'Ik had geen afspraak gemaakt met de prinses. Ik hoopte haar te verrassen,' hoorde Diane haar nog zeggen erg dubieus zeggen. Er zaten toch nog wat verrassingen in die vrouw. Ze leek niet van plan haar het voortouw zomaar te laten nemen. Diane besloot maar niet te veel aandacht aan Liam te besteden. Ze was veel nieuwsgieriger geworden naar zijn echtgenote die nog even stokstijf op haar stoel zat en haar gadesloeg. 'Ik geloof dat u me zojuist naar mijn Koning wilde vragen. Wellicht over de mogelijkheid tot een verbond nu prinses Isaia terug op haar plek is hier in het paleis?' Ze opperde maar een onderwerp om de stilte te verbreken. Ze verwachtte dat Sibel snel genoeg over zou gaan op wat zij de dringendere zaken achtte. Diane wist nog niet te zeggen of ze met Liams aanwezigheid ook werkelijk zouden bespreken waarvoor ze hier alleen gekomen was. 'Wellicht kunnen we dat beter bespreken als u terug naar de Zomereilanden bent om met Koning Galivar te praten. Ik geloof dat hij al enkele malen een verzoek heeft gedaan om u te sturen en toch- Bent u nog hier.' Diane nam de neutrale blik van de Koningin terwijl ze sprak in zich op met ongenoegen. Het zou haar niet moeten verrassen dat Galivar zijn bevelen niet alleen naar haar gestuurd had. Het maakte haar woest dat hij dacht dat ze zo gemakkelijk op het matje te roepen was. 'Mijn reis zal direct gepland worden als prinses Isaia zich geheel op haar gemak voelt,' legde ze dan ook simpel uit. 'Ik geloof dat ik u daar ook nog voor moet bedanken. Uw broer is een uitstekende metgezel voor haar geweest. Ze heeft veel aan hem gehad tijdens haar korte afwezigheid uit Tyrosh.' Haar ogen hadden zich op die van Liam gevestigd.

Liam voelde zijn eigen ongemak in het gesprek met zowel zijn echtgenote als zijn oude vriendin. Oude minnares, zelfs. Tot nu toe had ze nog niets los gelaten over hun samenzijn van al die jaren geleden, maar ze wisten allebei dat ze zich erg bewust waren van het feit dat Diane door die voorvallen veel macht in haar handen had. Er ontstond een korte frons bij Sibels weerwoord en tevens dubieuze woorden. Sinds wanneer had Sibel ooit iemand verrast met haar aanwezigheid? Zulke afspraken werden altijd gedetailleerd vooraf gepland. Hij volgde echter met interesse het gesprek over koning Galivar. Het viel hem net zo verrast als Diane dat Sibel blijkbaar briefcontact had gehad met de Islaise koning. Hij besloot er verder maar niets op te zeggen en wel te reageren op de woorden gericht naar hem toe. 'Dat op haar gemak voelen zal vast snel komen met de aanwezigheid van niet alleen de landvrouwe, maar ook de Quandaise prins,' opperde Liam, terwijl hij nauwlettend de uitdrukking op Dianes gezicht volgde. Vervolgens boog hij kort zijn hoofd als teken van dank. 'Ik denk dat mijn broer zou zeggen dat het insgelijks is. Hij heeft erg genoten van haar aanwezigheid en zal haar zeker nog opzoeken tijdens zijn verblijf in het paleis.'

Sibel nam de tijd om de andere vrouw in zich op te nemen. Ze bedankte in haar hoofd haar kamermeisjes die haar in de ochtend overtuigd hadden om een rijker versierd gewaad en haar kroon te dragen in tegenstelling tot het bruine pak dat ze zelf klaar gelegd had. Alsnog stak haar donkere jurk en ingetogen voorkomen af tegen het geel van Diane's zijden jurk en haar ontblote schouders. De vrouw zag er bloedmooi uit en straalde meer zelfvertrouwen uit dan Sibel gewend was van mensen om haar heen. Het had iets gevaarlijks. Ze droeg echter niet de typische Islaïse parels die ze op eerdere ontmoetingen om de nek, in de oren en in het haar van de vertrouweling van Galivar had gezien. Dat kon geen toeval zijn. Hoe nonchalant ze ook overkwam, Sibel wist met zekerheid te zeggen dat alles aan haar voorkomen een zorgvuldige keuze was. Sibel was even stil geweest terwijl Liam en Diane lovend over Eddard en de prinses spraken. Ze liet de speculatie van haar man aan zich voorbij gaan. 'Ik geloof dat we allen met een gerust hart toekijken hoe de prins en prinses hier terug zijn en in samenwerking met Landvrouwe Storm, en onszelf, er aan zullen werken om de balans te behouden tussen onze landen. Dit soort zaken wilde ik echter niet nu bespreken aangezien u slechts als voogd hier bent geloof ik niet dat we daar reden toe hebben.' Sibel sloot zo het onderwerp af en keek kort naar Liam voor ze verder ging. 'Of u moet natuurlijk aan kunnen geven wat uw verdere rol geweest is tijdens uw verblijf hier.' Ze pakte haar wijn op en nipte er zo kalm mogelijk van. De pauzes waren niet alleen voor Diane, maar ook voor haarzelf om de rust in haar stem te houden. 'Maar misschien moeten we daarvoor eerst terug in de tijd gaan. Ik zou graag willen weten wat voor relatie u en mijn echtgenoot hadden.'

'Landvrouwe Storm is erg genereus om de prins en prinses hier te willen houden,' zei Diane nog kort. Het mocht duidelijk wezen dat ze hier niet waren om de relaties tussen Isaia en Celine te bespreken, maar die van de personen aanwezig. Diane had al sinds aankomst in Tarth zich afgevraagd wat er zich tussen deze twee mensen af had gespeeld om uiteindelijk samen op de Tarthiaanse troon te geraken. Ze had nooit begrepen hoe Liam aan zijn titel was gekomen, omdat ze alleen hem gekend had en niets had geweten van zijn relatie met de vrouw die nu bij hem zat. Ze had meer van de puzzelstukjes in elkaar kunnen passen met de tijd dat ze hier verbleef. Al die rumoeren en geruchten over de politieke redenen om een Halley terug op de troon te krijgen of dat de Oostelijke familie simpelweg niet genoeg steun had- Misschien zat er iets van waarheid in, maar uiteindelijk was hetgeen wat Tarth in stand hield onder de kroon hier te zien. Ondanks de stijfheid van de Koningin en haar neutrale houding, was ze vanzelf dichter naar de Koning toe geleund sinds hij binnen was gekomen. Diane had Liam eerder al geloofd toen hij over zijn affectie voor Sibel Alba sprak, maar ze had het van de Koningin nog niet zo duidelijk gezien. Diane voelde dat een glimlach haar bekroop nu de andere vrouw juist vroeg naar datgene wat volgens Liam zelf deze hele relatie zou kunnen riskeren. 'Mijn excuses, Majesteit, maar die vraag kan ik helaas niet beantwoorden. Ik houd mij aan mijn beloftes.'

Liam luisterde nauwlettend naar de woordenwisseling tussen de twee vrouwen. Hij voelde echter hoe hij zich half verslikte in zijn wijn door de laatste vraag van zijn vrouw. Bij de Goden, hoe- hoe was ze erachter gekomen? Of hoe was het vermoeden ontstaan? Met een frons op zijn gezicht na het antwoord van Diane stak hij zijn arm naar zijn echtgenote uit en legde hij zijn hand op de hare. Hij dacht niet dat hij nog een keuze had om te liegen ofwel te verzwijgen, niet enkel om zijn eigen schaamte, maar ook wegens het belang dat zijn vrouw het zou weten zodat Diane hen er niet meer mee kon teisteren, mocht ze dat ooit willen. 'Ik kan de vraag wel beantwoorden,' zei hij uiteindelijk, waarna hij weer naar de Islaise vrouw keek. 'Diane, zou je ons alleen kunnen laten?' vroeg hij, terwijl hij voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte. Hij hoopte niet dat één van de vrouwen zou weigeren.

Sibel hoorde het antwoord van Diane met een diepe frons aan. Ze was niet blij met wat er gezegd werd. Het zat haar al dwars genoeg dat Liam een deel van het verhaal voor haar had verborgen, maar nu bleek ook dat hij de vrouw voor hen had laten beloven om hier niet over te praten? Ze keek opzij toen ze de hand van haar man voelde en weerhield zich er van om direct haar hand terug te trekken. Sibel keek niet om om te zien of Diane hen inderdaad de ruimte gaf, maar hoorde na enkele tellen hoe er een deur gesloten werd. Ze had niet meer van het plezier op het gezicht van die vrouw willen zien, maar ze had evenzeer de confrontatie met Liam uit willen stellen. Ondanks dat ze nu al wekenlang vermoedens had en ze zich dus voor had kunnen bereiden op dit moment, overrompelde het haar nog het geschokte gelaat van Liam te zien. Zuchtend keek ze weer van hem weg en dronk van haar wijn. Ze hadden al eerder moeilijke gesprekken moeten voeren. Dat was niet iets nieuws in hun relatie. Toch wist Sibel niet waar ze moest beginnen. Sterker nog, ze vond dat Liam maar de eerste woorden moest vinden. Maar hij had er tot nu toe erg veel aan gedaan om haar dit juist niet te vertellen. 'Het was de bedoeling dat we dit bij terugkomst in Evenfall of Myr zouden bespreken in onze eigen vertrekken en waar ik niet iedere persoon of muur wantrouw.' Haar ogen gleden achterdochtig het vertrek door. Kain had haar verzekerd dat er niet meegeluisterd kon worden in deze ruimte, maar ze had alsnog weinig vertrouwen in al dat zich in het Noordelijke paleis afspeelde. 'Maar aangezien je hier zo toevallig binnen bent komen vallen-' Ze twijfelde er nu zelfs aan of het toeval was geweest. Gefrustreerd door die gedachte stond ze op en liep om de stoel heen om haar handen stevig om de rugleuning te klemmen. 'Wat heb je haar moeten beloven om haar de mond te snoeren?'

Liam zag met spijt hoe Sibel haar blik van hem afgewend had, ondanks dat hij fysieke toenadering had gezocht. Dat gaf hem echter wel de kans om Diane na te kijken en de ruimte te zien verlaten. Het was een opluchting dat de andere vrouw niet had tegengesputterd en hem en Sibel alleen had gelaten. Het zou er echter niet makkelijker op worden nu zijn vrouw en hij samen waren en in gesprek moesten gaan over zijn verleden met Diane. 'Ik weet het,' gaf hij toe met een diepe zucht, terwijl zijn stem van zelf zachter werd en ook hij zijn ogen achterdochtig door de kamer liet glijden. Zijn hand lag nog steeds op de hare en hij had zijn stoel dichter naar de hare toe geschoven. 'Ik- ik had dit ook veel eerder moeten benoemen en bespreken. En ik heb geen enkel excuus dat ik dat niet eerder heb gedaan.' Hij wilde ook haar andere hand pakken, maar tegelijkertijd was ze opgestaan en van hem weggestapt. Met een gespannen blik keek hij op naar zijn vrouw en dwong hij zichzelf om haar in de ogen te blijven kijken als hij het nieuws over zijn verleden zou opbiechten. Hij kon de waarheid niet langer voor zich houden. 'Ik heb haar laten beloven dat ze niet zou vertellen dat-' hij slikte en wreef met zijn hand langs zijn voorhoofd in een gebaar vol met schaamte '-dat, terwijl ik op de Zomereilanden verbleef, we het bed hebben gedeeld. En daarna haar alles heb geleerd wat ik op dat moment wist qua spionage.'