Vertrekken van Isaia

Diane wist niet goed hoe ze die opmerking moest interpreteren. Ze had geen goed idee van de relatie tussen Isaia en Nakia. Ze had altijd gedacht dat de broers en zusters van de prinses haar simpelweg links hadden laten liggen, maar het leek dieper te gaan. Ze begreep ook niet hoe Isaia, de vrouw die haar op alles tegen kon spreken, haar zuster zo over zich heen liet lopen. Ze moest haar maar op een ander moment er op wijzen dat Nakia zwaktes had en dat Diane erg goed wist waar die zaten. Diane hield in de gaten hoe Isaia het nieuws in zich op nam en had dus al snel een hand op haar mond gelegd voor ze te luidruchtig reageerde. Ze keek de andere vrouw met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Waarom denk je zelf dat je dit niet weet?' Haar blik gleed naar de kamer waarin Iker verdwenen was. Ze had nog geen bevestiging, maar ze ging er van uit dat hij wel degelijk wist dat de landvrouwe leefde. Ze klopte zacht op de knie van de prinses om haar vragenstroom te stoppen. Ze zou nooit al haar vragen kunnen beantwoorden. 'De Raad vecht onderling over wat de volgende stappen moeten zijn. Celine wordt nog behandeld om het gif haar lichaam uit te krijgen.' Diane wist maar al te goed dat er een grote kans was dat dat wel even kon duren als ze die verdomde bloedzuigers bleven gebruiken. Zo zou de landvrouwe niet snel aansterken. 'Kalim en zijn mannen zijn er enkele dagen geleden achter gekomen. Ik kan niet met volledige zekerheid zeggen of jouw prins dit wel of niet wist,' ging ze vervolgens zacht verder om haar eerdere vraag uit te leggen. Ze begreep dat het vertrouwen dat Isaia in haar echtgenoot had zowel negatief als positief was. Als echter de balans tussen de twee niet juist was, had Diane liever dat de prinses alles wat de man deed in twijfel trok. En anders deed zij dat wel voor haar. Wat wist Iker nog meer? Wellicht moest ze zijn correspondentie met Quandaï beter in de gaten houden.

Isaia's blik volgde die van Diane en zo keek ze naar haar eigen slaapkamer, de deur waar Iker zojuist achter was verdwenen. Diane suggereerde dat Iker al wel van het nieuws had geweten en ervoor had gekozen om Isaia er niet over in te lichten. Isaia wist echter niet of het zo wel in elkaar zat. 'Gelukkig ben jij er om mij op de hoogte te houden van alle roddels,' mompelde Isaia enigszins cynisch, terwijl ze opnieuw stuurs haar armen over elkaar heen sloeg. Verdomme, Iker! Zou hij echt eerder tegen haar gelogen hebben? 'Blijf informatie verzamelen over de landvrouwe,' zei ze zachtjes, terwijl ze Diane zijdelings aan keek. 'En kijk ook in de stad wat de plaatselijke opinie over mij en Iker is. Iker heeft eerder al genoemd dat het volk wellicht in opstand zou kunnen komen. Ik weet daar zelf niets van af.' Misschien moest ze onafhakelijk van haar partner worden in het vergaren van informatie. Zij had Diane, Iker had blijkbaar Kalim. Om de achterdocht van haar partner niet te wekken, ging ze maar op een luchtiger onderwerp over. 'En, hoe vermaak jij jezelf in het paleis? Ik heb je namelijk nog nooit over vrienden of een partner gehoord, laat staan over een hobby. Wat doe je zo al?'

Diane legde kort een hand op Isaia's knie en keek de prinses recht aan. 'Je kan niet enkel op mij rekenen. Blijf op je hoede bij hem, Isaia, ook al vertrouw je hem.' Dat was wel het minste advies dat ze haar kon geven. Het was belangrijk dat Iker en Isaia elkaar steunden. Het leek er op alsof de verbintenis tussen de twee erg goed verliep en het maakte hen sterker tegen zowel hun eigen thuis fronten als de Noorderlingen hier. Dat ze de prins een onnozele gladjanus vond, was daar niet erg belangrijk voor. Diane nam haar hand terug en voelde een glimlach op haar lippen spelen toen ze de instructies van de andere vrouw kreeg. Tot nu toe had Isaia haar nog niet zo direct taken gegeven buiten haar zogenaamde rol als voogd om. De jonge vrouw moest zich wel bewuster zijn van het kunnen van Diane dan ze eerder geweest was. Alleen Galivar was werkelijk op de hoogte van al haar talenten, maar het opvolgen van zijn bevelen begon haar steeds zuurder te maken. Die man had haar hier naartoe verscheept omdat zijn vrouw jaloers was geworden. Dat was geen actie die een goede leider ondernam. Hij had haar nodig. En als ze hem de rug toekeerde- Ze had genoeg informatie om drie oorlogen mee te starten. 'Ik zal er eens gaan rondkijken. Ik heb veel gehoord over zekere toespraken.' Toen ze merkte dat Isaia het gesprek van de zaken af liet wijken grinnikte ze zacht en leunde naar achteren. 'Oh, jij denkt dat ik tijd heb voor plezier naast mijn taken om jou bij te staan? Ik neem mijn werk erg serieus en jij houdt me goed bezig.' Ze grijnsde echter toen ze op stond en haar krullen naar achteren bond. 'Heb jij geen echtgenoot om te versieren nu?' probeerde ze de nieuwsgierigheid van Isaia af te weren. Ze had toch geen tijd bij te kletsen. Er wachtte namelijk inderdaad iets op haar. 'Maar mocht je het echt willen weten: mijn bed zal vanavond niet leeg zijn. Mocht je een wachter missen, dan is hij in goede handen.' Het was één van Ikers mannen. Ze hoopte hem eens flink uit te kunnen horen over wat de prins zoal gedaan had de afgelopen dagen. 'Kan ik nog iets voor u doen, prinses?' vroeg Diane. Ze had een hand op Isaia's schouder gelegd en kneep er zacht in. Het was een gemeende vraag. Ze hoopte dat haar prinses wist dat ze haar bij zou staan. Zo lang ze kon.

Isaia knikte kort en knoopte voor eens de woorden van Diane goed in haar oren. 'Ik zal oppassen,' beloofde ze met zachte stem, zodat Iker hen niet zou horen. 'Maar kijk jij ook uit als je de stad in gaat. Het klinkt alsof- het volk een vrije sterke mening heeft tegenover ons. En vooral tegenover Rohan en Quandaï.' Ze had het een en ander van Iker gehoord, maar Kalim wilde er niet veel over loslaten, ondanks dat hij veel met zijn mannen door de stad patrouilleerde. Maar Diane kon het vast aan... net zoals haar privé leven. Isaia smulde van de spannende verhalen van haar voogd. 'Ach, dan moet je hem niet te lang laten wachten, niet waar? Ik ga ook terug naar mijn echtgenoot.' Vervolgens voelde ze de hand van Diane op haar schouder en verwonderd keek ze de vrouw aan na haar woorden. Ze kon niet langer negeren dat ze de aanwezigheid van de vrouw erg op prijs stelde. Diane voelde als een grote zus voor haar, eentje die wél om haar gaf. 'Nee, Diane, maar-' Ze legde op haar hand op die van de vrouw en glimlachte dankbaar. 'Maar ik ben erg blij dat je hier nog bent en niet meteen terug bent gekeerd naar de Zomereilanden. Dat je mij zo helpt met alles.' Ze kneep nog zacht in haar hand en stond vervolgens op. 'Maar jij kan vast jezelf eruit laten, hè? Dan ga ik eens die welverdiende ontspanning zoeken!' grinnikte ze, waarna ze de slaapkamer in verdween.

Nieuw

Iker was die ochtend iet wat versuft en uitgeput zijn bed uitgekomen en had zich met hulp van zijn bediendes klaar laten maken voor de dag. Hij was helemaal geen ochtendmens, maar met de drukte in het paleis moest hij wel op tijd zijn bed uit komen wilde hij in de avond nog op een redelijke tijd terug kunnen keren. Het was lang geleden dat hij zo veel werk had moeten leveren. Zijn tijd aan het Quandaïse hof en de onredelijke eisen van de Moeder van al haar kinderen hadden hem zelfs niet zo bezig gehouden. In het leger had hij bovendien erg goed begrepen hoe hij taken kon delegeren om zelf veel vrije tijd te behouden. Het voelde echter niet slecht om met deze druk de dagen te vullen. Men had hem nodig om het Noorden te leiden en dat voelde wel degelijk als een triomf. En soms als een vloek. Ondanks dat de onrust na Rohans uitvaart enigszins geweken leek, was de chaos in de stad en het paleis terug. Kalim was niet tevreden gesteld met het grootse ritueel voor de politicus en liet hem niet met rust, in de stad ontstonden er steeds meer brandhaarden met de opstandelingen en binnen de paleismuren begonnen er meer geruchten over Celine Storm de ronde te doen. Het bracht zijn leiderschap in gevaar en niemand had de antwoorden voor hem klaar over hoe hij deze problemen op kon lossen. Iker had zijn correspondentie die dag niet naar zijn werkkamer laten brengen, maar naar de vertrekken en zat nu aan de ontbijttafel met een brief in de ene hand en flink sterke thee in de andere. Hij nam zelden de tijd om hier te ontbijten, om te wachten tot zijn vrouw wakker was. Hij hoopte echter met haar te praten.

Isaia was die ochtend extreem ontspannen en uitgerust opgestaan en had met tevredenheid opgemerkt hoe haar echtgenoot al - zoals elke ochtend - het bed had verlaten. De prinses was een dusdanige diepe slaper dat ze het nooit door had als Iker al zijn dag was gestart. Het gaf haar echter de kans om op langzaam tempo zichzelf klaar te maken. Dat mocht ook wel, nadat ze gisteren pas laat het bed was ingestapt, omdat ze samen met Celine compleet de tijd was vergeten. Dat mocht niet nogmaals gebeuren, want Iker zou er zijn vraagtekens bij gaan zetten. Met een peignoir om haar lichaam gebonden en met haar voeten in simpele slippers liep ze de gezamenlijke vertrekken in en zag ze tot haar eigen verbazing Iker aan de eettafel zitten. Dat was niet de bedoeling... Normaal gesproken zou hij allang in zijn werkkamer zijn. Ze schonk hem echter een hartelijke blik en kuste zijn wang teder, voordat ze naast hem plaats nam. 'Waar heb ik dit gezamenlijke ontbijt aan te danken, mijn Oceaan?' murmelde ze aan haar echtgenoot. Ze wist hoe druk hij het had en dat liet ook de stapel aan correspondenties op de tafel zien. Echter kon ze haar vinger er niet op leggen waarom hij nog in hun vertrekken was.

Iker keek om toen hij eindelijk geluiden uit de slaapkamer hoorde komen en zo zijn vrouw het vertrek in zag stappen. Hij glimlachte naar haar en wachtte haar reactie met enige nieuwsgierigheid af. Hun routines in het paleis waren alsof het natuurlijk was meer uit elkaar gelopen sinds ze de leiding over hadden genomen van de Noordelijke landvrouwe en haar Raad. Het had verstandig geleken om hun invloed te spreiden door beiden met andere leden van het hof te praten. Gelukkig leken ze wel genoeg tijd samen te spenderen als op de avonden hun paden weer kruisten of tijdens de diners die ze organiseerden voor de gasten. Het begon echter steeds moeilijker Isaia te treffen in hun vertrekken. 'Ik zie je maar weinig. En je weet hoe graag ik je zie,' vleide Iker haar met een glimlach nadat hij de kus tevreden had ontvangen. Hij had de brieven aan de kant geschoven en hield haar uitnodigend een mok voor om de Quandaïse thee die de bediening eindelijk geleerd had juist klaar te maken in te schenken. 'Wat staat er op de agenda van mijn prachtvrouw vandaag?' vroeg Iker geïnteresseerd. Zijn ogen waren op haar gezicht blijven rusten en hoewel hij gemakkelijk glimlachte, voelde hij de spanning in zijn nek.

Isaia glimlachte gevleid naar haar echtgenoot en streek kort met haar hand langs zijn arm. Ondanks dat Ikers woorden en de hare beiden vleierig waren, had Isaia zo het idee dat er een andere reden achter Ikers plotse aanwezigheid was. Ze zou het vroeg of laat vast van hem horen. 'Hm, het is ook zo tergend druk. Misschien moeten we wel tijd voor elkaar gaan in plannen,' grapte ze met een bescheiden glimlach, terwijl ze ook voor haar zelf thee in schonk. 'En ik zou ook graag meer tijd samen door willen brengen. De hofdames verwachten mij pas op het hoogste punt van de dag en de bedienden kunnen vast wel even wachten op mijn afwezigheid... als je hier dus nog even blijft, kunnen we samen ontbijten?' Ze glimlachte charmant naar haar echtgenoot en wachtte zijn antwoord af. Tegelijkertijd noemde ze haar andere bezigheden van de dag op. 'Na de hofdames zal met Diane enkele ambassadeurs spreken en vervolgens moeten we er achter komen wanneer Nakia eindelijk eens naar huis gaat keren... En jouw planning, mijn lief?'

Iker had de mok van Isaia vol geschonken met de thee en zette de pot terug boven de kaars die het geheel warm hield. Hij bekeek haar met een glimlach en knikte langzaam. 'Ik hoop dat we het niet hoeven in te plannen, maar als dat nodig is, doe ik het graag. Bovendien denk ik dat-' Bedenkelijk had Iker zijn eigen mok terug op gepakt en dronk kort van de kruidige drank. 'Ik denk dat we wellicht niet altijd gescheiden moeten blijven werken. Zouden we geen sterker front vormen als we vaker samen in overleg worden gezien, mijn liefste?' Hij trok vragend een wenkbrauw naar haar op en knikte als antwoord op haar vraag. 'Ik hoopte inderdaad tenminste het ontbijt samen door te brengen.' Hij kon het niet stoppen om zijn ongenoegen te laten blijk toen de voogd van zijn vrouw genoemd werd. Hij vond dat ze veel te veel werd betrokken bij Isaia's zaken. 'Ik heb een overleg met Harm en enkele andere van Celine's raad op mijn agenda staan voor vanmiddag. Ik had gehoopt dat je me wellicht wilde vergezellen. Of dat we tenminste nu kunnen bespreken hoe ik die vergadering het beste in kan gaan.' Iker had zijn blik af laten dwalen naar de stapel brieven die hij opzij had geschoven. 'Jij hebt vast meer inzicht in wat de Landvrouwe gepland zal hebben dan ik. Ze heeft mij nooit toegelaten tot haar- Ze heeft mij nooit vertrouwd.' Hij had nog niet besloten wat hij over de geruchten tegen zijn echtgenote wilde zeggen. Ergens hoopte hij dat ze zelf zou verklaren zonder dat hij er naar moest vragen.

Isaia sipte rustig van haar nog te hete thee en keek zo over de rand van het glas naar haar echtgenoot. Ze had haar vrije hand op zijn schouder gelegd en wachtte zo zijn woorden af. Ondanks dat ze haar affaire weer was hervat met Celine gaf ze dikwijls nog veel om haar partner. Ze moest er niet aan denken om Iker te verliezen, ondanks dat ze ook een deel van haar hart had verloren aan Celine. Bij de Oceanen, waarom was dit hele liefdesspel zo ingewikkeld! 'Ik denk dat we van buitenaf zeker als sterker ingeschat gaan worden als we vaker samen zijn,' stemde Isaia met hem in. Het was geen slecht idee: al eerder had ze aangegeven dat ze half werk deden als ze steeds maar van elkaar moesten scheiden. Toen was er echter geen andere optie geweest, simpelweg omdat het zo druk was geweest sinds de dood van Rohan. 'Ik zal je vanmiddag vergezellen, mijn zee,' murmelde ze. Zij en Celine hadden sowieso afgesproken dat ze niet te vaak elkaar konden zien, omdat Iker geen argwaan mocht gaan krijgen. En over die argwaan gesproken... 'Ach, Celine en ik hadden allebei zo onze problemen met onze ouders,' verzuchtte ze maar als smoes. 'En de laatste tijd probeer ik vaker langs haar vleugel van het paleis te lopen, om ook maar informatie op te vangen. Haar wachters houden echter alle deuren dicht. Niemand kan binnen komen.'

Iker knikte tevreden toen Isaia tot zijn opluchting in stemde om meer als partners te ondernemen. Hij wist niet altijd wat hem te wachten stond wat betreft zijn vrouw en dat kon hij wel degelijk waarderen in bepaalde situaties, maar hij had soms nog moeite te peilen hoe ze reageerde als het aan kwam op de politieke zaken. Haar steun was al sinds het begin cruciaal geweest in het behouden van de positie die ze nu hadden, maar hij merkte ook dat hij meer en meer naar haar goedkeuring en waardering zocht. Dat gevoel was riskant, maar hij wilde de energie die het hem gaf niet los laten. Het was lang geleden dat hij gevoeld had dat iemand vertrouwen in hem had. Hij leunde opzij om een zachte kus op Isaia's wang te drukken nadat ze toe had gezegd met hem mee te gaan die middag. Het zou interessant zijn te zien hoe de Noordelijke Raad zich tot hen zou richten. Iker bekeek haar toen ze precies het gerucht besprak dat hem zo bezig had gehouden en wreef bedachtzaam langs zijn wang. 'Kalim zegt dat hij bevestiging heeft dat ze nog leeft,' vertelde hij toen. Het was informatie die hij al langer had, maar van zijn landgenoot niet had mogen delen met de prinses. Hij vertrouwde de Islaïers niet en ergens begreep Iker dat. Maar zijn wantrouwen lag bij de voogd van Isaia, niet zijn echtgenote zelf. 'Maar eerlijk gezegd verwacht ik dat je dat al wist van jouw oppas,' ging hij dus ook kalm verder.

Isaia glimlachte gevleid na de kus van haar partner en streek teder met haar hand langs de huid van haar wang waar zijn lippen hadden aangeraakt. Iker wist al sinds het begin erg goed hoe hij Isaia om zijn vinger kon winden, ondanks dat Isaia dat altijd tegen had gesproken. Het was Diane geweest die het als eerste had opgemerkt en die haar er ook voor had gewaarschuwd. Ondanks dat ze er erg bewust van was, was ze er niet per se resistent voor. 'Heeft Celines raad ook aangegeven waar ze specifiek over willen gaan spreken? Zouden ze een poging gaan doen om de troon terug te grijpen of hebben ze al de landvrouwe opgegeven?' Ze was erg benieuwd wat voor standpunt de raad van Celine zou aannemen, gezien ze niet al te transparant waren geweest tegenover hun landvrouwe de laatste tijd. 'Diane heeft het mij inderdaad al reeds verteld dat de Noordelijke landvrouwe nog in leven is,' zei ze op dezelfde kalme toon. 'Gezien jij en Kalim het niet aan mij hebben verteld.' Het was geen verwijt, maar er zat wel duidelijke nieuwsgierigheid achter. 'Hoezo eigenlijk niet, Iker? Dat spreekt bijna jouw voorstel om de zaken in het vervolg samen te doen tegen.'

Iker schudde zijn hoofd en nam met een kleine glimlach een slok van zijn thee. 'Ze hebben weinig los gelaten over de reden waarom ze nu toch in gesprek willen gaan, maar ik heb zo het idee dat het te heet onder hun voeten begint te worden. Het wordt wel eens tijd dat ze iets gaan ondernemen.' Hij wachtte nu al tijden af tot ze een zet zouden maken. Kalim en hijzelf bereidden zich er nu al lang op voor dat er vast iets te gebeuren stond, maar de Noorderlingen hadden of problemen onderling of konden maar geen keuzes maken. Misschien verwachtten ze nog hulp van de Tarthiaanse regering te krijgen. Hoe langer ze echter wachtten, hoe sterker de grip van Iker en Isaia op Tyrosh werd. Iker zette zijn mok weg en hield Isaia's blik vast toen hij haar antwoord hoorde. 'Kalim vertrouwt enkel zijn landgenoten en dan nog is zijn vertrouwen verdomd moeilijk in te winnen. Alles wat ik doe wordt door hem onder een loep gelegd, voornamelijk mijn verbinding met jou.' Iker had zijn ellebogen op de tafel gezet en zijn handen samen gevouwen. 'Maar ik ben niet van plan het Noorden met Kalim te leiden. Dat wil ik met jou doen.' De Quandaïse soldaat wilde te graag meerdere partijen vanuit Quandaï betrekken in het overnemen van de Tarthiaanse regio. Iker was er van overtuigd dat daarmee enkel de dreiging tot een oorlog groter werd. Hij en Isaia samen daarentegen konden alternatieven vinden, overleggen met de Tarthiaanse Koningin, Isaia's broer en zijn Moeder. 'De twijfel en besluiteloosheid van de Raad van de landvrouwe moeten we benutten, mijn parel, voor Celine op de been is. We zullen haar moeilijk tegen kunnen werken als zij haar voet weer tussen de deur heeft. Dan is ze niet meer uit te schakelen.' Een intense frons was over het gezicht van Iker getrokken toen hij deze woorden uit sprak. Er rustte veel op het instemmen van zijn vrouw met deze plannen om de macht te behouden. Tot nu toe hadden ze veel gedaan onder het mom van een tijdelijke of plaatsvervangende leiding, maar als ze echt Tyrosh wilden leiden moesten daar nu aan gaan werken. 'Ik dacht ooit genoegen te kunnen nemen met een afgelegen villa en een mooie vrouw, maar dit- Isaia, we kunnen deze stad naar onze hand zetten.'

Isaia nam tevens een slok van haar thee en luisterde zo bedachtzaam naar de woorden van haar partner. De raad van Isaia zou niet zonder een goed uitgedacht plan de vergadering in gaan. Dan waren ze de dag na de trouwdag al wel naar voren getreden, maar ze hadden hun tijd genomen. Isaia verwachtte er dan ook veel van. 'We moeten het afwachten, geliefde,' prevelde ze, terwijl ze in een stuk brood beet. Haar ogen schoten echter gejaagd naar haar partner toe door de verdachte woorden van Kalim. 'Die verdomde wachter-' siste ze geërgerd. Als ze hem nou als eerste uit de weg konden werken... Nog altijd keek ze drie maal over haar schouder als ze door het paleis heen liep. 'Onze macht zal altijd ondermijnd worden door de man, Iker. Hij zal tegen spreken en weigeren en dwars liggen, tot hij eindelijk één van ons uitschakelt en vervolgens de macht grijpt. En je weet wie hij als eerste weg werkt...' Ze trok een wenkbrauw naar hem op en at vervolgens verder aan haar broodje. Dat gaf haar de kans om de woorden van Iker te overdenken. Het Noorden regeren... Dat was wel het laatste wat ze wilde. Isaia legde haar hand op Ikers wang en schudde langzaam haar hoofd. 'Ze zullen ons nooit accepteren, Iker,' zei ze zacht. 'Niet nu en niet over twintig lentes. Niet onze kinderen.' Isaia wist dat haar man daar ook uitstekend van op de hoogte was: ze zouden nooit veilig buiten hun paleis kunnen treden. Ze zouden nooit werkelijk Tarthiaans worden, of "de stad naar hun hand kunnen zetten". Enkel met geweld, zoals Kalim wilde. Isaia had haar echtgenoot inmiddels losgelaten en was opgestaan met een ernstige blik. 'Ik heb trouwens een brief ontvangen.' Ze liep naar haar eigen bureau en gleed voorzichtig met haar vingers langs de opengebroken zegel. 'Van Liam Halley.'

Iker wist maar al te goed dat Kalim het liefste de vrouw naast hem aan de kant zette. Hij was echter nog wel slim genoeg af te wachten tot er nakomelingen geproduceerd werden. Uiteindelijk zou er anders niets uit zijn huwelijk gehaald kunnen worden behalve een oppervlakkig vertoon van macht vanuit Quandaï. Wat dat betreft had hij al genoeg kritiek ontvangen over hoe zijn aanpak te zacht was, dat hij harder moest zijn en de havenpoorten open moest gooien voor het leger van de Moeder. Iker had steeds weer beredeneerd dat onderhandelingen nooit in gang zouden worden gezet als Quandaï haar antwoord in geweld zocht. Zijn schouder zakten naar beneden toen hij de blik van Isaia opmerkte. Ze had niet de opties gezien die hij zag. 'Ze accepteren ons al niet in onze Moederlanden,' wierp hij terug. Ze hadden niets om terug naar toe te gaan. Iker was in ieder geval niet van plan te wederkeren naar Quandaï, naar de ellende dat hem daar te wachten stond. 'We hoeven deze plek niet Quandaaïs, Islaaïs of Tarthiaans te maken. Het kan zoals de vrije steden zijn of- Of zoals de door het volk aangestuurde naties in de Ugerische zeeën,' poogde hij nog haar te overtuigen. Wellicht had hij langer moeten wachten om zijn plan met haar te delen. Tot hij beter grip had op wat ze konden en wat hij wilde bereiken. Een goed uitgewerkt plan waar zelfs Isaia mogelijkheden in zag. Zijn gedachten werden echter over een hele andere boeg gegooid toen hij haar hoorde spreken over een brief. 'Liam Halley,' herhaalde Iker en keek naar het papier in haar handen. 'Wat wil hij?' Er klonk achterdocht door in zijn stem. Hij vertrouwde de Tarthiaanse Koning niet. Hij wist maar al te goed, of er nu bewijs was of niet, dat die man Kapitein Flynn Barnes onder zijn neus weggekaapt had en zijn vrouw zijn toekomst met prinses Guila Halley had geruïneerd. Hij wist echter ook dat hun acties belangrijk zouden zijn om ook maar verdere plannen te kunnen maken.

'Ik zal mijn Moederland zelf ook niet accepteren zolang Galivar de macht heeft,' zei ze oprecht, 'ik hoef hun erkenning niet. En ik hoef al helemaal niet terug te keren.' Isaia keek vervolgens geraakt naar haar partner tijdens het horen van zijn plannen. Ze had hem nog nooit zo expliciet horen zeggen dat- dat hij het goed voor had met de stad. Een door het volk aangestuurde natie... Hij wilde zich dus écht los maken van de Moeder die altijd over zijn schouder mee keek, om zelf iets op te richten zonder de heerschappij van zijn eigen land of die van haar. Een stad waarin ook het volk iets te zeggen had. Het raakte en emotioneerde haar en ze had geen woorden om uit te leggen wat het met haar deed. Ze kon enkel haar hand op zijn schouder leggen om aan te geven dat ze hem begreep en nog beter wílde begrijpen. Met haar andere hand overhandigde ze de brief aan haar echtgenoot. 'Hij wil mij danken voor het redden van zijn broertje,' legde ze uit, terwijl ze keek naar de brief. Veel woorden had Liam überhaupt niet gebruikt om haar uit te nodigen. De toon was formeel. Ook Isaia wist niet wat ze er van moest maken. 'Maar we zouden gek zijn om een kans om de Koning en Koningin te spreken weg te gooien. Het is echter-' Ze zuchtte en knielde naast Ikers stoel neer, om zo naar hem op te kijken. 'Ik weet dat we zojuist hebben gesproken over dat we alles samen gaan doen. Maar er móét iemand hier blijven om de stad te besturen. Anders neemt de raad van Celine daar meteen hun voordeel mee.'

Iker wist niet hoe hij de hand op zijn schouders moest interpreteren. Was het een aanmoediging om er over door te gaan? Of was het enkel een neerbuigend gebaar omdat ze niet direct wilde zeggen dat zijn plannen naïef klonken. Celine was het nooit gelukt haar Noorden progressiever te leiden. Ze zat nog zo vast in tradities door haar conservatieve raad. De Tarthiaanse Koningin leek dezelfde problemen te hebben. Iker pakte de brief aan van zijn vrouw en liet zijn ogen over het handschrift van de Koning glijden. Het was maar een oppervlakkig bericht. Misschien stond er meer in dan op eerste zicht duidelijk was en wiens betekenis alleen voor Isaia duidelijk was, maar Iker kon er niet meer uit halen dan dat het een formele dank betuiging was. Bedenkelijk had hij de brief nog vast en las het nogmaals over toen Isaia naast hem neer zakte. Het idee stelde hem niet tevreden, voornamelijk omdat hij wel in moest stemmen. Zoals zijn echtgenote had gezegd; het was een uitgelezen kans met het Koninklijk paar te spreken. Zijn vrije hand was naar het gouden sieraad in zijn oor gegleden en zwijgend trok hij aan de oorbel. 'Ik vertrouw er op dat je een goede indruk kan maken op de Koning en Koningin. Wellicht zouden ze zelfs minder toereikend zijn als ik als Quandaïse vertegenwoordiger mee ging,' stemde hij uiteindelijk in. De Koningin had zich erg goed gehouden tijdens haar bezoek om te garanderen dat haar man niets overkwam, maar hij had haar woede gezien op de bruiloft en nu Rohan dood was wist hij niet op wie ze dat graag wilde af reageren. Ze was een stuk meedogenlozer dan haar volgelingen dachten dat ze was. 'Ik verwacht bovendien dat de Koningin reeds felicitaties zal mogen ontvangen voor haar tweede kind wanneer je aankomt.' Misschien maakte dat de sfeer wel toegankelijker voor Isaia. Desondanks legde Iker een hand op haar wang. 'Onderschat ze niet. Je loopt alsnog risico daar,' verzuchtte hij zacht. Hij keek er tegen op om van zijn echtgenote verwijderd te zijn. Iets wat hij een lente geleden niet geloofd zou hebben.

Isaia wachtte geduldig af tot Iker de volledige brief had gelezen. Ze had in eerste instantie getwijfeld of ze hem wel moest vertellen dat ze een brief had ontvangen, maar ze wist ook wel dat ze het niet geheim kon houden. Uiteindelijk haalde ze opgelucht adem door de instemming van Iker. Mocht hij geweigerd hebben, dan had het haar alsnog niet tegengehouden, maar het stemde haar content dat ze hier in elk geval geen argument over zouden hebben. 'Ik zal eens goed peilen naar de stemming in het paleis tegenover Quandaï en tegenover... ons. Hopelijk laten ze mij uitleggen hoe alles is verlopen en hoe wij niet betrokken waren geweest bij het hele gedoe rondom Liam. Alhoewel...' Met een iets donkerdere blik keek ze opzij naar haar man. Hij wist hoe stom en idioot ze het van hem had gevonden dat hij Rohan had geholpen om zowel de Noordelijke landvrouwe, haar eigen voogd én ook nog eens de voormalig Quandaïse en Tarthiaanse prinses gevangen te nemen. Dat had ze hem nooit kunnen vergeven. 'Laten we hopelijk dat ze goed gestemd zijn door de geboorte.' Isaia legde haar hand op die van Iker die op haar wang lag en glimlachte geruststellend naar hem. 'Ik weet het, mijn zee. Ik zal oppassen en ze vooral niet onderschatten. En daarna zal ik met verlangen naar jou weer terugreizen naar Tyrosh.'

'Lief, wat Rohan van plan was, daar heb ik weinig aandeel in gehad,' stelde Iker stug vast. Hij wist dat zijn keuze om maar niets te doen en Rohan zijn gang te laten gaan even slecht was geweest, maar hij had wat dat betreft maar een erg kleine rol gespeeld in het gevangen houden van Liam Halley. 'Het vast houden van de Koning was ten eerste het plan van Landvrouwe Storm. Ik hoop dat je je dat realiseert.' Hij wist inmiddels wel wat die frons van zijn vrouw in hield. Hij liet echter niet zomaar de schuld naar hem toegeschoven worden. Hij pakte de hand van zijn echtgenote vast en kneep er zacht in. Iker wist dat Isaia wel op zichzelf kon passen, maar om alleen naar het Koninklijk paar te gaan waar ze omringd zou zijn door mannen en vrouwen die het weinig konden schelen wat er met haar gebeurde stond hem niet werkelijk aan. Hij zou het niet met een gerust hart toe laten ook al stemde hij in en kon verder niet weigeren. Het bracht ook een andere vraag naar boven. 'Neem je Diane mee?' Hij moest er niet aan denken met die vrouw alleen gelaten te worden in het paleis. Ze hield hem scherp, erg scherp, in de gaten en leek het niet erg te vinden dat hij wist hoe goed ze wist hem in het vizier te houden. Hun wantrouwen in elkaar was tenminste gedeeld. 'Wellicht kan ik ook een aantal van mijn wachters met je mee sturen. Ik zie je niet graag onbewaakt Tarth door reizen, schoonheid.'

Isaia reageerde maar niet op zijn woorden. Ze was wel degelijk gezien hoe hij precies had gedaan wat Rohan hem had opgedragen tijdens de bruiloft. Iker kon er genoeg smoesjes op verzinnen, maar ze was niet stom. En dat wist haar echtgenoot maar al te goed. Isaia had haar stoel nog wat dichter naar haar echtgenoot geschoven en legde haar hand in de zijne. 'Diane gaat met mij mee en zij zal ook enkele Islaïse wachters regelen. Dat ontwricht hopelijk het verblijf van Nakia hier enigszins en geeft haar in elk geval niet de kans om die wachters te beïnvloeden in mijn afwezigheid.' Ze streek langs de haren die krulden bij Ikers slapen en glimlachte tegelijkertijd geruststellend naar hem. 'Jij zal jouw wachters hier hard genoeg nodig hebben. Ik vertrouw namelijk bijna niemand in dit paleis en ik wil niet dat jou iets overkomt.' Ze drukte een kus op zijn wang en bleef vervolgens met haar lippen bij zijn oor hangen. 'Hoe moet ik al die nachten in een koud bed door gaan brengen?' Het zou hem hopelijk niet laten doorvragen naar ofwel Celine ofwel Diane. Ze hoopte zijn gedachten naar heel ergens anders toe te brengen.

Iker voelde het ongemak dat de bevestiging van Isaia met zich mee bracht. Die Diane wist zich overal maar tussen te wurmen. Hij had het zelf nog niet zo goed ingezien, maar Kalim sprak zijn zorgen over die vrouw regelmatig uit. Het was echter ook een opluchting te weten dat de voogd van Isaia tenminste voor een korte tijd niet hem constant in de gaten kon houden. Hoewel hij er van uit ging dat ze vast iets zou regelen om ogen en oren te behouden hier in Tyrosh terwijl ze zelf afwezig was. 'Ik hoop dat het je zuster meer reden geeft om terug naar de Zomereilanden te trekken zodra je terugkomt. Ze zal toch ondertussen ook wel in hebben gezien dat je het hier prima redt zonder haar bemoeienis?' Hij had niet veel gesproken met de Generaal, maar haar aanwezigheid begon te irriteren. Wellicht zou zij degene zijn die een oogje in het zeil hield terwijl zijn vrouw en de vertrouweling van de Islaïse familie op reis waren. Iker was nog met ernstig in gedachten verzonken toen hij de kus van zijn echtgenote aan nam en toen haar suggestieve woorden hoorde. Hij glimlachte en legde een vinger onder haar kin om haar zo aan te kijken met een glinstering in zijn ogen. 'Ik kan me niet voorstellen dat mijn wonderschone vrouw in een koud bed hoeft te slapen als ze dat niet wil,' stelde hij op lage toon voor. Ze hadden het er nooit zo expliciet over gehad, maar Iker was niet het type dat zijn vrouw tegen zou houden haar plezier op te zoeken. Zeker niet als hij er zelf niet was om haar verlangens te beantwoorden.

'Als ze hier nog is als ik terug keer, dan schop ik haar zelf wel het paleis uit!' riep ze gefrustreerd uit. Ze zou haar zuster echter nooit aan kunnen in een duel. Misschien moest ze het toch politieker aan pakken. Iker nu daarentegen... Isaia beet bedachtzaam, maar ook een tikkeltje brutaal op haar lip, terwijl ze de uitdrukking op Ikers gezicht probeerde te lezen. Zei hij nou wat ze dacht dat hij zei? Dat zou de dingen wellicht heel interessant kunnen maken. Of het zou een stille insinuatie zijn dat Iker al die tijd al wist wat Isaia uitspookte... 'Hm, denk maar niet dat ik Diane ga vragen om mijn bed warm te houden,' plaagde ze op luchtigere toon, terwijl haar hand alweer langs zijn been gleed. Haar ogen bleven echter op de zijne gericht en charmant glimlachte ze naar hem. 'Ach, ik zou jou ook nooit een koud bed gunnen, mijn lief. Dus als je...' Ze sprak de woorden niet uit, want ze wist dat Iker haar zou begrijpen. Er brandde echter een andere vraag op haar tong. 'Heb jij weleens... het bed met twee mensen gedeeld?' vroeg ze zo onschuldig mogelijk. 'Tegelijk?'

Iker zag de interesse al direct in Isaia's ogen. Hij had er niet naast gezeten dat ze wellicht wel geïnteresseerd was in andere avonturen. In vroegere relaties had hij ook verschillende veronderstellingen gehad met zijn partners. Soms was dat eenzijdig of kwam het van beide kanten en het was wel degelijk mis gelopen in sommige gevallen. Maar een relatie kon ook fout gaan als het bed enkel voor de twee partners behouden werd. Iker gleed met de vinger die onder Isaia's kin had gelegen naar haar hals. 'Die vrouw is ijskoud. Een warm bed zal ze je vast niet geven.' Bovendien had hij ook wel gezien dat de relatie tussen die twee vrouwen eerder dat was van loyaliteit en misschien zelfs een diepere vriendschap. Diane nam haar taak als voogd bloed serieus, ook al liet ze dat niet altijd blijken aan anderen. Iker had er een betere blik op nu hij zijn leven met zijn vrouw deelde. Iker glimlachte om de onafgemaakt zin van de prinses en schudde zijn hoofd. 'Ik heb er momenteel geen behoefte aan, mijn liefste. Maar als dat verandert zal ik het je vertellen.' Haar nieuwsgierigheid leek echter verder te rijken en grijnzend boog hij dichter naar haar toe. 'Slechts twee?' Wat dat betreft was Isaia nog maar jong en had ze, zo goed als hij wist, duidelijk niet de ervaring die hij bezat. Je kon zeggen dat Iker een wilde periode had gehad na het overlijden van zijn eerste verloofde. Hij noemde het niet graag zo, maar zijn emotionele toestand had flink wat onrust gebracht. Daar hadden de seksuele escapades een alternatief voor geboden. 'Wie heb je op het oog, parel van me?'

Isaia keek met grote ogen naar haar partner. Enkel twee? Bij de Oceanen- Isaia wreef wat nerveus langs haar hals en schudde haar hoofd. 'Ik heb niemand op het oog, mijn lief, maar het was- ik was benieuwd. Over het delen van het bed met... meerdere mensen tegelijk.' Het was duidelijk dat ze weinig ervaring had met dát onderdeel, duidelijk in tegenstelling tot Iker. Ze had geen idee welke verhalen ze allemaal moest geloven, maar het was duidelijk dat hij enkele wilde jaren had gehad. Zo ver was Diane al in zijn historie gedoken. Het idee echter om ooit samen met Iker en Celine... de drie tegelijk... Het liet haar duizelen en maakte haar warm tegelijkertijd. Het was slechts een illusie van de werkelijkheid, want de twee konden elkaar niet zien of luchten. Maar toch... het idee zou haar vast genoeg bezig houden tijdens haar reis om zich in elk geval niet al te alleen te voelen. 'Ik weet niet of ik iemand genoeg zou kunnen vertrouwen om toegang te geven tot... tot mijn bed.' Isaia gaf zichzelf niet gemakkelijk bloot, zowel fysiek als mentaal, en mensen konden maar al te snel misbruik van je maken in zo'n kwetsbare staat als tussen de lakens. Van Diane, echter, wist ze dat ze het juist gebruikte om de macht te nemen over mensen. Om informatie te onttrekken. 'Vergeet dat ik het noemde,' zei ze uiteindelijk maar.

Iker moest grinniken om het verraste gezicht van Isaia en gleed geruststellend met zijn hand over haar schouder. Haar reactie was misschien geschokt, maar langs niet intens als zijn familie die zijn leven voornamelijk een schandaal had willen noemen. Maar Iker was niet slordig. Zijn broers en zusters konden niet zomaar zijn schandalige leven bewijzen en als instrument om hem van zijn macht te ontdoen gebruiken. Tot het hele gebeuren met prinses Guila tenminste. Het mislukte huwelijksplan had hem uiteindelijk de das om gedaan en naar het leger verbannen en daar was maar erg weinig spanning tussen hem en de mooie vrouw voor aan de pas gekomen. Nu had hij opnieuw een kans gekregen en dat pakte hij wel degelijk een stuk voorzichtiger aan. Zowel wat betreft zijn politieke beslissingen als zijn relaties in en uit bed. 'Ach, dat iemand een weg naar je bed heeft betekent niet dat ze ook direct een weg naar je hoofd en je hart hebben.' Wellicht leek dat niet voor iedereen zo gewoon als dat voor hem was. Hij wist wel zeker van niet. Iker glimlachte bedenkelijk naar zijn partner toen ze plots zo terughoudend was en stond op om haar gezicht tussen zijn handen te houden. 'In dat geval, laat me dan de komende dagen er voor zorgen dat je genoeg hebt om jezelf warm te houden tijdens je bezoek aan het Tarthiaanse Koninklijke paar.' Hij dacht niet dat de uitgesproken verlangens en gedachten zo makkelijk te vergeten waren, maar hij was ook niet iemand die verdere druk zou zetten op Isaia. Ze was er erg goed in om zelf uit te vinden wat ze wilde. Of het nou van hem was of van anderen. 'Ik geloof dat we een Raad op ons hebben wachten.'