Vertrekken van Isaia

Sibel kon die ogen van Liam niet lang genoeg ontwijken of negeren. Ze vond het moeilijk uit te leggen hoe zwaar het haar soms nog lag om herinnerd te worden aan de zeereis van haar partner. Inmiddels had ze al lentes geleden besloten om dat achter zich te laten. Op het moment dat ze Liam terug in het leven van Muriel had gelaten had dat eigenlijk al vast gestaan. Maar het was steeds weer opgebracht, niet door haar maar door mensen aan het hof, haar raad, haar vader zelfs en wie nog meer en op welke momenten dan ook. 'Daar ben ik inmiddels al achter,' verzuchtte Sibel. Na met Guila gepraat te hebben had het haar niet veel tijd gekost om bij elkaar te puzzelen hoe deze Diane het voor elkaar kreeg om op wel erg vreemde plekken op te duiken. Was dat niet precies wat Liam in die tijd voor zijn reis had gedaan? En wat zijn groep aan spionnen nu deed? 'Ik wil weten wat het kostte om haar het zwijgen op te leggen? Waarom heeft ze geen geruchten verspreid? Of- of geprobeerd mij eerder te spreken?' Sibel keek kort over haar schouder naar de deur waarachter Diane vermoedelijk verdwenen was. 'Waarom heb je het me niet gewoon verteld? Je hebt niet alleen onze relatie geriskeerd, maar ook onze posities. Als dit via een andere weg uitkwam of als Galivar dit wist en misbruikte- Ik-' Gefrustreerd schudde ze haar hoofd en streek haar haar uit haar gezicht maar keek Liam toen weer aan. 'Hoe goed is ze?'

'Ze wilde informatie,' antwoordde hij bedachtzaam. 'Niet alleen over ons motief naar Isaia, wat ik heb beschreven als dank naar haar voor het redden van Ed, maar ook over- over mijn relatie met Saul.' Hij had haar al eens eerder verteld over zijn oude scheepsmaat en de nu rebellenleider in Tyrosh. 'Hoe ik alles op ons schip heb beïnvloed om niet nog terug langs de Zomereilanden te gaan, ondanks dat ik dat aan Saul én Diane had beloofd, maar vervolgens door ben gereisd naar Tarth. Om jou en Muriel weer te zien.' Hierbij reisden zijn gedachten af naar zijn tijd op het schip. Hoe niemand van zijn scheepsmaten hem meer had aangekeken nadat ze hadden beseft dat hij bevolen had om door te reizen naar Tarth. 'Daarbij heeft ze altijd gezwegen. Ik vermoed dat zij diegene is geweest die naar buiten heeft gebracht dat Indra betrokken is geweest bij het uitbreken van de gevangenen in Quandaï.' Ondanks dat hij zijn spionnen flink aan het werk had gezet, was hij nooit achter de werkelijke bron gekomen. 'Ze heeft kritiek op onze relatie. Of- Ze heeft altijd vraagtekens gezet bij mijn puur formele titel als Koning.' Liam wreef vermoeid met zijn hand langs zijn ogen. 'Ze is erg goed,' gaf Liam uiteindelijk toe. 'Beter dan dat ik haar daar had achtergelaten.' Hij was inmiddels ook opgestaan en probeerde weer toenadering naar zijn vrouw te zoeken. 'Ik had gehoopt dat ze gewoon het land zou verlaten, Sibel. Dat we het helemaal niet over haar hoefde te hebben. Maar, bij de Goden, ze blijft elke keer weer opduiken. Én ze is nu dus in zee gegaan met Saul.'

Sibel fronste tijdens de uitleg van Liam. Ze moest zichzelf er aan herinneren welke personen haar man had benoemd in zijn verhalen over de Zomereilanden. Saul was de jongeman die hij had gekend over wie hij de afgelopen weken vaker had gesproken. De naam Diane moest daar nu aan toe gevoegd worden. Maar ze moest ook de huidige situatie met andere ogen bekijken. 'Het zou kunnen. Ze was in Quandaï toen wij daar waren,' voegde Sibel met een zucht aan. 'Guila heeft haar daar ontmoet. Ze was toendertijd blijkbaar bezig met een handelsverbond voor Galivar. Ik heb haar nooit gezien, omdat onze aandacht zo gefocust was enkel en alleen op de Moeder en Guila.' Ze wist niet hoe veel Liam of zijn spionnen daar van op de hoogte waren. Sibel had haar vriendin uiteindelijk gevraagd om niet met haar echtgenoot over de vrouw te spreken, maar om alle informatie die ze had met haar te delen. Misschien had ze daar ook fout aan gedaan. Ontevreden over de bekentenis van Liam sloeg ze haar armen over elkaar, maar ze stapte niet weg terwijl hij dichterbij kwam. Enerzijds was het goed haar vermoedens bevestigd te hebben, anderzijds hadden ze al genoeg dreigingen en hoefde daar niet een Islaïse spion bij te komen. Ze begreep echter nog niet alles. 'Waarom is ze nog hier? De brief van Galivar eist haar terugkeer en als hij zo wanhopig is om mij te schrijven-' Sibel stapte naar voren en hield Liams blik vast. 'Ze kan niet los in Tarth rond blijven lopen. Ze heeft al genoeg chaos gecreëerd in het kamp wat ik van Guila en Celine weet. En dat is wat we tot nu toe weten.' Ze wilde er nog niet te lang over na denken wat de vrouw met de kundigheid en kennis van Liam nog meer had kunnen doen.

Ook Liam moest fronsen bij het horen van Sibels uitleg over Dianes aanwezigheid in Quandaï. Hij was er niet van op de hoogte dat de vrouw destijds daar aanwezig was geweest én blijkbaar Guila haar ontmoet had. Het gaf hem echter iets meer duidelijkheid over het feit dat ook Diane de voormalig Tarthiaanse prinses op de boerderij had bezocht. Liam had inmiddels zijn handen op Sibels schouders gelegd en keek haar zo recht in haar ogen aan. 'Als ik een gok mag doen, dan heeft het deels te maken met haar loyaliteit voor de rebellenleider en deels haar loyaliteit voor de Islaïse prinses. Ze heeft daarbij nooit hoog gesproken over Galivar.' Eén van zijn handen had hij naar haar gezicht gebracht en deze teder op haar wang gelegd. 'Ik zou niet weten hoe we haar vast kunnen zetten en tegelijkertijd daar mee weg kunnen komen,' verzuchtte hij. 'Ofwel hoe we haar kunnen overtuigen om geen extra chaos te creëren. Die blik op haar gezicht zojuist beviel mij namelijk voor geen meter.'

Sibel nam het ongenoegen dat ze van het gezicht van Liam kon lezen met enige zorg in zich op. Het ongemak dat ze had gevoeld was niet misplaatst geweest bij Diane. Ze konden haar niet langer negeren, maar Sibel twijfelde wat hen te doen stond. Niet al hun aandacht kon naar haar uit gaan. Ze was uiteindelijk maar één vrouw. En tegelijkertijd bleek dat de relaties die ze had belangrijk zouden zijn juist om de vrede die zo kwetsbaar was te behouden. Hoe veel invloed had ze op prinses Isaia en dus op Celine? Wat kon ze doen als ze de volksopstand nog sterker aanwakkerde? Wat had de Islaïse Koning te zeggen over het doen en laten van Diane? Sibel voelde de hand van Liam en overdacht stil hun opties. Ze zocht uiteindelijk naar zijn andere hand en kneep er zacht in. 'Vast zetten zal enkel onze laatste optie moeten zijn. We hebben geen grond om haar vast te houden, maar er moet een andere manier zijn haar in te perken. Er is vrij weinig dat wij als Tarth kunnen doen. Maar haar Koning daarentegen-' Haar ogen gleden over het gelaat van haar man voor ze zijn blik weer vast hield. 'Ik heb meer informatie nodig voor ik Galivar een antwoord kan sturen, maar we zouden die druk voor Diane om terug te keren op kunnen voeren.' Ze liet Liams hand los en hield haar handen naast haar lichaam. 'Verkrijg meer informatie, Liam. Praat met haar, met de prinses of wie dan ook. Zoek die rebellen op.' Ze droeg haar man niet snel iets op, maar hij zou ook moeten begrijpen dat in deze situatie zij vrij weinig kon doen en het misschien ook niet wilde. Dit was een rotzooi die hij gemaakt had. Ondanks dat er nu duidelijkheid was over de situatie en het niet zou helpen als Sibel dit haar te lang dwars zou laten zitten, had ze het nog niet vergeven of vergeten.

Liam zuchtte opgelucht bij het voelen van Sibels hand om de zijne heen. Het verontrustte hem dat ze Diane nog steeds niet in de hand hadden en dat ze nog steeds overal op leek te duiken. En haar invloed via Isaia op Celine en haar invloed op de rebellie via Saul konden ook niet onderschat worden. 'Maar wat houdt haar tegen om opnieuw terug te keren als ze eenmaal haar Koning heeft bezocht?' opperde Liam voorzichtig, terwijl hij naar het raam wees. 'Ze heeft nu genoeg redenen om terug te keren. Naar haar vriend en haar beschermelinge. Als ze het hier niet naar haar zin had gehad én er hier niets meer te winnen viel, was ze allang teruggekeerd naar de Zomereilanden.' Met verstrakte kaak luisterde hij vervolgens naar de bevelen van zijn vrouw, van zijn Koningin. Ze had gelijk: ze hadden meer informatie nodig. 'Ze weet dat ik dit ga doen,' zei hij zacht, maar kneep tegelijkertijd ook in haar hand. 'Maar ik ga mijn best doen, mijn lief. Ik en de rest van mijn mannen en vrouwen.' Hij stapte weer dichterbij, ondanks dat Sibel de afstand had opgezocht, en boog met zijn gezicht dichter naar haar toe. 'Het spijt me dat ik je dit niet eerder heb verteld,' murmelde hij op fluistertoon.

Sibel had ook geen antwoorden klaar op de vragen die Liam stelde. Ze had pas sinds korte tijd zicht op dit alles gekregen door wat haar vriendin haar op het hart had gedrukt. Ze knikte kort toen haar echtgenoot gehoor gaf aan haar bevelen. Ze had er nog moeite mee om de juiste toon te vinen als ze haar familie of vrienden aansprak als Koningin. Ze had gedacht dat het makkelijker zou worden met wat tijd. Uiteindelijk moest ze maar accepteren dat het haar altijd een naar gevoel in haar buik gaf. Sibel liet haar blik naar de vloer glijden en sloot haar ogen zuchtend. 'We praten er vanavond nog wel over,' besloot ze maar. Ze wilde dit gesprek niet hier afsluiten in het vertrek van de Quandaïse prins en Islaïse prinses. En al helemaal niet zo dicht bij die vrouw. Het Noordelijke paleis was al geen welkome plek meer na Liams gevangenschap, maar het voelde nu nog meer alsof ze door honderden ogen bekeken werd. 'Ik heb eerst nog een vergadering,' voegde ze nog toe voor ze met een vlugge blik op de slaapkamerdeur door liep richting de gang. Het hielp haar altijd om haar gedachten af te leiden met werk zodat ze later helderder was om haar zorgen te adresseren. Het was iets dat ze van haar vader over genomen had.

Nieuw

Celine knikte kort naar de wachter die ze tegenkwam bij de zij ingang van de vertrekken van de prins en prinses. De man opende de deur voor haar zodat ze de lange gang in kon stappen die naar de zitkamer leidde. Ze had die ochtend haar eigen agenda doorgenomen en de afspraken voor de dag al snel afgerond. Hoewel ze normaal tot in de avond met zaken bezig kon zijn, had ze die dag haar raad gezegd dat alles maar tot de volgende dag kon wachten. Ze gebruikte zo nu en dan het excuus dat haar lichaam en geest nog niet helemaal bekomen waren van het gif dat haar zo had toegetakeld. Zo kon ze met enige regelmaat of de nodige rust nemen of extra tijd vrijmaken om Isaia te zien. Vooral als ze wist dat haar echtgenoot juist druk bezig was met iets en dus uit de weg was. Celine vermeed hem liever zo veel ze kon. Ondanks dat ze al eens bij Isaia op had gebracht hoe kinderachtig de prins kon zijn in de vergaderzaal, was het niet per se beter geworden. Hij hield zich stil, maar had het idee dat hij haar werk ook begon te wantrouwen. Ze kon die zorgen tenminste aan de kant zitten zodra ze wist dat ze haar metgezel weer kon zien. Het was dat beetje ongemak wel waard. Ze kon de prins wel aan. En zo vreemd was het niet dat het naar de buitenwereld leek dat ze het niet helemaal goed konden vinden nu ze geforceerd samen werkten. Celine gleed met haar handen door haar haar en streek haar rok glad en veegde zo die gedachten uit haar hoofd. 'Isaia?' riep ze het vertrek door en keek afwachtend in het rond.

Isaia had een penveer tussen haar tanden geklemd en keek zo aandachtig naar de brief die voor haar op de tafel lag. Het was één van de eerste brieven die ze van haar goede vriend had ontvangen na het tafereel wat zich had voltrokken in het kamp, nadat Diane Iker had bevrijd en ze haar echtgenoot mee had kunnen nemen naar Tyrosh. Vervolgens was er een strijd los gebarsten tussen enerzijds het kamp en de legioenen van het koningspaar en anderzijds de soldaten van Quandaï. Toen ze eenmaal het nieuws had gehoord, had ze met een groot schuldgevoel haar goede vriend meteen geschreven. Ze had enkel kunnen hopen dat hij en zijn man er goed uit gekomen waren. Het was ergens een geruststelling dat ze het vast en zeker had gehoord als de broer van de koning was gedood. Terwijl ze een reactie op de brief van haar vriend schreef, hoorde ze de deur plots open gaan. Ze wist dat Iker zaken had die hij moest afronden, dus had ze zo'n idee wie er nu binnen kwam stappen. Als Iker namelijk bezig was, zag Celine haar kans schoon om haar te bezoeken. En andersom, uiteraard. 'Celine?' riep ze terug, terwijl ze met een glimlach overeind kwam en haar penveer en brief achter liet op de tafel. Zo trof ze haar vriendin al snel aan en wikkelde ze haar armen om haar middel heen. Een liefdevolle kus plantte ze op haar wang en vervolgens liet ze haar wang rusten in de kromming van de landvrouwe's nek. 'Ik ben blij dat je er bent,' verzuchte ze, 'hoe voel je je?'

Celine hoorde hoe haar naam als antwoord door de vertrekken klonk en zag met een glimlach aan hoe de prinses verscheen. Ze opende haar armen voor de andere vrouw en boog voorover om haar zelf ook een kus te geven. Tevreden gleed ze met haar handen langs Isaia's heupen. 'Ik had niet anders verwacht dan dat mijn bezoek je goed zou doen. Maar ik houd je hopelijk niet van werk af?' Benieuwd trok ze een wenkbrauw op en wuifde de vraag naar haar gesteldheid weg. Het voelde al weer eeuwen geleden dat ze zo uitgeput en moedeloos op bed had gelegen. Haar eigen hof leek zich al vaak genoeg zorgen te maken dat ze te druk weer aan het werk was. Ze wist niet of het misschien indirect een manier was geweest om haar macht te beperken. Iker zou het zeker als materiaal hebben gebruikt toen hij haar zetel over had genomen. 'Ik had niets urgents meer op mijn agenda staan voor vandaag en dacht mijn tijd beter te benutten dus heb mezelf geëxcuseerd. Voornamelijk omdat ik weet dat jouw man vast zit in besprekingen met zijn landgenoten.' Celine kon het niet laten enig vermaak te voelen als ze zo gemakkelijk Ikers werkdruk kon misbruiken om haar geliefde op te zoeken. Het was riskant. Ze had er namelijk ook baat bij om een oogje in het zeil te houden als de Quandaïers zich achter gesloten deuren hielden. Gelukkig had ze haar eigen rechterhanden en de trouwe bediening die daarbij konden helpen. En uiteindelijk was het Isaia die haar energie gaf en haar scherp hield. Het Noorden had niets aan een landvrouwe die als een gedoofde vlam de regio poogde te leiden, zoals ze had gedaan na de verdwijning van Isaia. Niet met de dreigingen die uit verschillende windstreken aan waren komen waaien.

Isaia nam haar tijd om te genieten van hun innige omstrengeling, maar nam vervolgens toch wat afstand. 'Werk? Het stelt allemaal niets voor vergeleken met wat jullie doen,' verzuchtte ze, terwijl ze gebaarde naar de bank voor Celine om plaats te nemen en zelf naar de karaf met wijn liep. Sinds haar terugkeer in het paleis en de plotse samenwerking tussen Celine en Iker had ze moeite om haar zakelijke plek te vinden. Haar geboorteland wilde niets meer van haar horen nadat haar zus zo weinig teweeg had kunnen brengen tijdens haar bezoek en zijzelf zeer matig in haar informatieverstrekking was geweest. Daarnaast had ze weinig weet van het reilen en zeilen van een windstreek en had ze er eigenlijk ook weinig interesse in. Misschien moest ze Diane eens vragen wat ze nou eigenlijk de hele dag uitspookte en hoe ze wellicht daar een rol in kon spelen. Het werk van haar goede vriendin klonk namelijk een stuk aantrekkelijker dan datgene dat Celine en Iker deden. Uiteindelijk had ze twee glazen met wijn ingeschonken en liep ze terug naar de bank. Zo nam ze al snel haar plaats in naast de landvrouwe en drukte ze een innige kus op Celines lippen. 'Ik ben blij om te horen dat ik een goede tijdsbesteding ben,' murmelde ze met een geamuseerde glimlach, waarna ze met haar ogen rolde. 'Dus dat is de reden dat Iker zo opgefokt was vanochtend. Reihan werkt hem op de zenuwen sinds haar terugkeer - en mij daardoor ook!' De vrouw was er zeer goed in om onder iemands huid te kruipen en daar als een soort bloedzuiger te blijven hangen. Nee, ze had geen enkel goed woord te spreken over haar schoonzuster.

Celine bekeek Isaia kort toen ze zo met een zucht haar antwoord had gegeven, maar nam toen toch maar plaats op de bank. Ze zette haar elleboog op de leuning en rustte haar wang op haar hand terwijl ze de rug van de prinses bestudeerde. Ze zei niet meteen iets, maar hoopte dat Isaia uit zou wijden over hetgeen dat haar dwars zat. Echter kwam er geen vervolg en kuste Celine haar terug. 'Reihan weet bij iedereen het bloed onder diens nagels vandaan te halen,' verzuchtte Celine. Ze had de vrouw ooit als gelijke beschouwd. Iemand die begreep wat er van haar gevraagd werd, wat haar verantwoordelijkheden waren als opvolger van een belangrijk persoon die gelauwerd werd door het volk. Maar die vergelijking had ze snel aan de kant geschoven toen bleek waartoe de prinses in staat was. 'Vroeg of laat zal ze wel in zien dat Quandaï haar hier achtergelaten heeft. Misschien toomt ze zichzelf dan wat in. Of als de rechtszaak eenmaal voorbij is.' Hoewel ze gehoopt had Reihan Omat over te laten aan Iker en de Quandaïers had Generaal Morton er voor gezorgd dat het een zaak van het Noorden en Tarth was geworden door Robyn Barnes erbij te betrekken. Zo moe Celine werd van het steeds maar horen over de familie Omat, was ze het inmiddels ook erg beu om keer op keer geconfronteerd te worden met de ene na de andere Barnes. Ze zou erg graag het Noorden leiden zonder enige bemoeienis van die familie, maar het volk zou het haar niet vergeven. Noch helaas haar vader die er haar altijd op had gewezen dat ze banden hadden met de Barnes. Ze waren net zo goed afstammelingen van de Halleys. Celine nam een slok van haar wijn en keerde zich weer tot Isaia. 'Je weet dat ik vind dat jouw perspectief en kennis van waarde zijn en dat je een plek hebt in mijn vergaderingen. Sinan zorgt er wel voor dat de raad hun bekrompen meningen over jouw participatie voor zich houden.'

Isaia tuitte haar lippen in een bedachtzaam gebaar. 'Ik denk dat Reihan vast wel weer een of andere streek bedenkt waardoor Quandaï zich weer op haar moet gaan richten. Het is enkel de vraag of Iker zich niet door haar laat bespelen en zich weer een pion in haar spel laat worden.' Hierbij noemde ze maar niet dat Iker juist in de armen van het kamp was gerend omdat zíj plots was verdwenen. Ze gaf kapitein Barnes hier maar de schuld van, al kon ze zijn acties begrijpen als ze bedacht wat hij te verduren had gehad in Quandaï. Toch... Ze schudde de herinneringen van Iker in die kleine tent in het legerkamp van zich af. Het was nog veel meer uit de hand gelopen door de bemoeienis van de Kroon, maar dat had Reihan echter compleet zelf uitgelokt. 'Maar ik hoop dat jij ergens een oogje in het zeil kan houden?' En anders zat Diane er vast ook bovenop. Ze had haar voogd echter al veel te lang niet meer gesproken. Nadat Isaia weer een sip van haar wijn had genomen, wikkelde ze één van haar vrije vingers in een korte pluk haar van haar geliefde. 'Je weet dat ik geen behoefte heb om aanwezig te zijn bij de vergaderingen,' murmelde ze. 'En al helemaal niet als de raad mij liever kwijt ziet. Via jou heeft mijn perspectief vast nog wat waarde voor die bekrompen mannen en vrouwen.' Ze legde haar benen op de bank en glimlachte lieflijk naar de landvrouwe. 'Laat mij maar genieten van deze luxe en van jouw aanwezigheid en dan zorg ik ervoor dat het contact met Eddard Halley warm blijft.'

'Ben jij al eens een gesprek aangegaan met Reihan? Zonder Iker of anderen?' vroeg Celine geïnteresseerd. Ze kon zich niet herinneren dat ze de twee samen had gezien. Iker leek zijn vrouw aardig af te schermen van zijn zus. Hij zou als geen ander weten waartoe de Quandaïse prinses in staat was, maar Celine dacht dat hij daarin zijn echtgenote wellicht benadeelde. Isaia wist erg goed tot mensen door te dringen. Ze zou een waardige tegenstander zijn tegenover Reihan. Zoals ze zichzelf ook achtte. 'Ik heb haar in het vizier,' bevestigde Celine. Met een kleine glimlach legde ze een arm om Isaia en knikte. 'Dat weet ik. Maar ik wil dat je weet dat het aanbod nog staat als je je bedenkt.' Ze gleed met haar hand langs Isaia's schouder en kuste met en zachte lach haar wang toen ze over de luxe sprak. Celine dronk vervolgens van haar wijn en nam de smaak aandachtig in zich op door het goedje haar mond door te laten rollen. Ze zou niet snel uitgekeken raken op de Zomerwijnen, maar het was pas recentelijk dat ze meer ingezien had hoe ze de handel er in kon combineren met haar politiek. 'Misschien kan je je verdiepen in onze wijnen. Jouw voogd lijkt er ook een interesse in te hebben genomen. De Noordelijke wijnen kunnen wel een prachtige handelsvrouw zoals jij gebruiken,' vleide ze haar vriendin goedgezind. Ze sprak graag over al deze mogelijkheden met Isaia. Het was een manier waarop ze de andere vrouw een rol in haar leven kon geven die niet enkel om hun liefde ging. Een relatie die niet alleen achter gesloten deuren plaats hoefde te vinden.

Isaia schudde resoluut haar hoofd. 'Iker heeft mij met klem gevraagd en aangespoord om niet bij haar in de buurt te komen of met haar in gesprek te gaan. En die waarschuwing heb ik ter harte genomen.' Ze vertrouwde haar echtgenoot volledig daarin. En daarnaast had ze nul motivatie om met de vrouw om te gaan. In die zin waren Iker en zij het met elkaar eens dat qua familie hun tweeën genoeg waren. Er was geen verlangen om elkaars verdere familieleden te leren kennen. Het voelde dan ook goed dat Celine zo bewust was van de prinses en haar mogelijke capriolen. Tegelijkertijd genoot ze van de aanrakingen van de andere vrouw. Zelf kuste ze de plekken waar haar duim al eerder langs was gegaan op Celines gezicht. Haar volgende woorden waren interessant en Isaia trok zich enigszins terug om de woorden goed in haar op te nemen. Diane was inderdaad bezig met wijnen, maar dan in de vorm van Saul. 'Voor zoiets heerlijks als zomerwijnen wil ik zeker wel een ambassadeur worden,' glunderde Isaia. 'Kan jij mij met iemand in contact brengen om er meer over te leren?' Ze zag het al helemaal voor zich hoe ze op verschillende handelaren in zou spreken en ze zou vertellen over de uitgestrekte wijngaarden van het Noorden en hoe goed deze werden onderhouden door de familie Storm. Isaia was inmiddels weer voorovergebogen en drukte een dankbare kus op de lippen van haar geliefde. Tegelijkertijd hoorde ze een deur open gaan in haar vertrekken, maar besteedde ze er weinig aandacht aan. Haar dienstmeisjes konden gaan en staan waar ze wilden en wisten dat ze haar privacy moesten respecteren.

Celine was kritisch over de manier waarop Iker met Reihan omging. Of beter gezegd: dat hij haar zo geïsoleerd hield. Ze mocht misschien gevaarlijk zijn op haar eigen manier, Celine dacht niet dat de prinses zonder steun van haar volledige entourage die ze zogenaamd zelf weg had gestuurd werkelijk even sterk was. Ze trok al langer in twijfel waarom die vrouw nog steeds deed alsof ze de volle steun van de Moeder had. Iker had al aangetoond hoe moeilijk het was om de Quandaïse matriarch tevreden te houden. 'Ik stel je graag voor aan ons team van sommeliers en andere wijnlieden.' De Noordelijke familie ontbrak niet aan kennis wat betreft wijn. Het was immers hun trots en meest waardevolle export product. 'We kunnen samen ook wel eens de wijnkelders bezoeken. Ik geloof niet dat je dat deel van het paleis al gezien hebt, maar het is er erg.. rustig,' stelde ze met een beginnende grijns voor. Ze wilde de prinses weer kussen toen ze ook hoorde hoe er iemand het vertrek in kwam. Celine was niet gealarmeerd, omdat Isaia dat ook niet leek. Pas toen ze een bekende stem hoorde keek ze om en verdween haar grijns. Ze hadden tot nu toe erg goed een confrontatie weten te vermijden. Celine had een enkele keer halverwege rechtsomkeert moeten maken als ze te horen kreeg dat Iker op weg terug naar de vertrekken was, maar verder was het nooit gekomen. Nu keek ze de man recht aan en voelde ze een spanning in haar schouders. Celine bleef quasi nonchalant zitten met haar armen om Isaia en wachtte zo af wat de prins of de prinses zouden doen.

Iker had als sinds de ochtend aan dezelfde vergadertafel gezeten. Hij wist dat er veel verwacht werd van hem die dag en hij was met energie uit bed gestapt. Vanaf de eerste vergadering was dat echter al snel afgenomen dat Iker uiteindelijk met een barstende hoofdpijn en bedolven onder papierwerk had gepoogd naar een stel Quandaïse kooplieden te luisteren. De oorzaak van het alles was Reihan. Ze was zonder aankondiging de vergaderzaal ingelopen nadat hij nog niet eens één taak voor die dag af had kunnen strepen. Daarna had ze zwijgend achter hem gezeten. Ze maakte hier en daar af- of goedkeurende geluiden, maar sprak nooit. Hij had het lang genoeg kunnen negeren tot één kooplied zich tot zijn zus had gericht in plaats van tot hem. Dat was de druppel geweest. Hij had Reihan ter zijde genomen, maar ze was weer eens zo verdomd diplomatiek gebleven. Uiteindelijk had hij maar geveinsd dat zijn vergaderingen er op zaten. Morgen zou hij iemand instructies geven om de prinses tegen te houden als ze ongevraagd ruimtes wilde betreden. Hij was er alleen nog niet aan uit wie Reihan niet vreesde of dwars wilde zitten. Hij zou tegen zijn zin in Celine moeten vragen om haar bewaking en raad aan te scherpen rondom zijn zus. Zijn landgenoten zouden zich namelijk nooit durven uit te spreken tegenover Reihan Omat, de favoriet van de Moeder. Mopperend was hij de gangen doorgegaan om maar te besluiten zijn vrouw op te zoeken. Isaia zou hem wel kunnen kalmeren. Met een opgeluchte zucht stapte hij dan ook de vertrekken in en liet zijn jas van zijn schouder glijden en stapte uit zijn schoenen. 'Vertel me alsjeblieft dat je al aan wat wijn bent begonnen, mijn liefste.' Iker zocht zijn prinses en vond haar al snel inderdaad met wijn in handen. En meer. 'Ah.' Fronsend bekeek Iker het tafereel voor zich en ontmoette de vijandige blik van Celine met een eigen donderblik. 'Ik geloof dat ik mijzelf aan had moeten kondigen voor een bezoek aan míjn vertrekken. Mijn excuses,' merkte hij geërgerd op voor hij doorliep naar de slaapkamer.

Isaia keek de vrouw naast haar met een sensuele glimlach aan, terwijl het idee haar begon te dagen. 'Ik zeg inderdaad geen 'nee' om een rondleiding van de landvrouwe zelf te krijgen in de kerkers,' murmelde ze uitdagend, 'om vervolgens alle plekken op jouw lichaam te kunnen kussen zonder dat een ziel ons kan vinden.' Ze wilde de vrouw ook weer net kussen, toen ze een wel heel bekende stem hoorde. Hoe blij ze normaal gesproken was om te horen dat haar man eerder terug was, hoe verstijfd ze zich nu in de armen van Celine bevond. 'Iker-' begon ze, toen haar echtgenoot eenmaal zijn ogen op hen had gelegd en met een gezicht op donder van ze weg liep. Verontschuldigend keek ze Celine aan en maakte ze zich langzaam los uit haar omhelzing. 'Ik ben zo terug... dat beloof ik.' Ze drukte nog een kus op haar wang en stond vervolgens op. Isaia liep vluchtig achter haar man aan en trof hem in hun slaapkamer. Zacht sloot ze de deur achter zich, zodat Celine hun gesprek niet zou horen. Na hem zo met de neus in de boter te hebben laten vallen verdiende hij het wel om niet ook nog zijn gewilde woorden niet te kunnen uitspreken in zijn eigen vertrekken. 'Iker,' verzuchtte ze met een verontschuldigende blik, 'ik dacht dat je tot laat in vergaderingen zou zijn. Anders had ik je niet- dat je zo-' Ze zuchtte en benaderde hem om haar hand op zijn arm te leggen. Ze hadden afgestemd met elkaar dat ze het goed van elkaar vonden om meerdere contacten te hebben. Over welke vertrekken ze wel en niet zouden gebruiken hadden ze het echter nog nooit gehad. In zo'n situatie waren ze namelijk ook nog nooit in beland. 'Mijn Oceaan, waarom ben je al zo snel terug? Gingen de vergaderingen niet goed?'

Iker wreef verwoed langs zijn gezicht toen hij de slaapkamer ingestapt was, maar ging toen meteen in de weer met een stapel documenten die hij de avond er voor achter had gelaten op het nachtkastje. Hij kon het niet altijd laten om tot laat nog met voorbereidingen bezig te zijn voor vergaderingen. Zeker niet als hij zo een lange dag had als vandaag. Dat Reihan precies die dag de zaak door de war had komen gooien was vast geen toeval. Daar was ze te slim voor. En dan werd hij hier ook weer verrast. Iker keek niet om toen hij eindelijk Isaia's stem hoorde. Wat hem betrof had het al te lang geduurd voor ze achter hem aan ging. Hij zei dan ook niet meteen iets maar ging door met zijn papieren die hij uitspreidde op het bed en zo weer op volgorde kon leggen. Iker was koppig genoeg, maar het kostte hem om niet in te gaan op de vragen van Isaia. Hij wilde het met haar delen, maar de Landvrouwe van het Noorden zat verdomme in hun zitkamer! 'Ik had hoofdpijn,' mompelde hij dus maar. Hij had zijn stapel netjes geordend en liep van zijn vrouw weg om ze op het bureau te leggen. Daar zette hij beide handen op het houten blad en keek ze het raam uit. Er was weinig te zien. Geen uitzicht over de stad. Enkel een beperkt zicht op het groen van de tuinen. 'Ik dacht dat het vanzelfsprekend was om niet onze eigen vertrekken te gebruiken. Dit is ons- van ons.' Hij had het 'thuis' willen noemen, maar hij vond het nog altijd ingewikkeld om Tyrosh en dit paleis met die termen te verbinden.

Isaia volgde met haar ogen de bewegingen van Iker. Het was duidelijk dat hij het niet op prijs stelde dat hij haar met Celine in zijn eigen vertrekken had aangetroffen, vooral niet op een dag zoals deze. Dat kon ze zichzelf goed inbeelden, omdat ze én niet zou weten hoe ze zou reageren als Iker zou vertellen dat hij ook een affaire had én al helemaal niet als ze hem en een andere vrouw of man zou aantreffen op haar eigen bank. Daarom had ze er begrip voor. 'Ik weet het,' verzuchtte ze, 'en ik had het niet zo ver moeten laten komen. Ze stond hier voor de deur en toen heb ik haar wijn aangeboden en-' Ze was inmiddels dichter naar hem toe gelopen en legde haar hand op zijn rug, om teder langs zijn gespannen spieren te strelen. 'Het zal niet nogmaals gebeuren. Dat beloof ik.' Ze drukte een kus op zijn schouderblad en wachtte af hoe hij verder zou reageren. Het was echter moeilijk om te vergeten dat Celine nog in de andere kamer zat en waarschijnlijk ongeduldig op haar aan het wachten was. Maar kon ze het nu wel maken om weg te gaan met Celine en Iker hier achter te laten? 'Wil je dat ik haar weg stuur?' vroeg ze zachtjes.

Iker bestudeerde Isaia's gezicht toen ze haar antwoord gaf. Hij was er niet op tegen geweest om hun huwelijk open te houden zodat ze beiden hun plezier ook ergens anders konden vinden. Als hij het zich goed herinnerde, was hij ook degene geweest die dat onderwerp als eerste aan had gesneden. Maar uiteindelijk had hij dat voorstel gemaakt voor hij had geweten dat Isaia's andere bedpartner de landvrouwe was. Iker had zichzelf gezegd dat het niet uit maakte en dat had hij ook tegen zijn vrouw verteld. Hij had alleen niet verteld dat hij zelf al in geen tijden meer zijn vermaak bij iemand anders had gevonden. Zijn gedachten konden enkel uitgaan naar Isaia. Vooral nu hij zo druk was met alle andere zaken die buiten zijn vertrekken plaats vonden. 'Nee, het is niet aan mij jou van een plezierige middag te ontdoen. Ik ga wel naar mijn werkkamer en zal de bediening vragen daar ook mijn diner te serveren.' Iker legde kort zijn hand op Isaia's wang en gleed met zijn duim langs haar zachte huid. 'Wees voorzichtig, lief. Ik kan niet bespeeld worden door Celine Storm in zowel mijn publieke als privé zaken.' Hij had nog niet naar details gevraagd over de verhouding tussen de twee vrouwen, maar hij kon het niet laten achterdochtig te zijn. Wat zou Celine Isaia influisteren? Of had ze haar doel al bereikt door genoeg twijfeling te creëren met haar aanwezigheid? Iker was niet van plan haar op die manier tot zich door te laten dringen. Hij vertrouwde Isaia.

'Nee, je hebt gelijk Iker, ik moet niet onze vertrekken gebruiken,' zei ze stellig, nadat ze zijn aanbod had gehoord om in zijn werkvertrekken te verblijven. Ze kon niet haar eigen echtgenoot uit zijn vertrekken sturen. En sterker nog, ze zag het ook niet zitten - als het zover kwam - om haar en Ikers bed te gebruiken voor haar plezier met een andere vrouw. 'Dit paleis is groot genoeg. Ik verzin wel iets.' Ze zouden nog steeds die wijnkelder kunnen ontdekken, laat staan de baden die het paleis bezat. Isaia legde haar hand op de zijne en kuste zo teder de binnenkant van zijn hand. 'Ik zou mezelf nooit laten bespelen,' beloofde ze met een oprechte blik. Ze dacht niet dat ze überhaupt beïnvloedbaar was, niet door haar man die eerder zo bespeeld was geweest door Rohan, en ook niet door de landvrouwe. Dat maakte haar misschien nog de meest neutrale pion in het spel: ze had geen land of nationaliteit meer dat ze vertegenwoordigde. Ze dacht niet dat ze ooit nog iets met de Zomereilanden te maken wilde hebben, behalve het bloed dat nog altijd door haar lichaam stroomde. En dat was enkel haar vaders zijde. 'En jou al helemaal niet.' Ze drukte vervolgens een kus op zijn lippen en streek met haar vrije hand langs zijn rug. 'Ik zorg dat ik er vanavond weer ben. Ik wil erg graag met je dineren en over je dag horen.'

Iker wilde niet te erg toegeven hoe veel het hem deed te horen dat Isaia besloot om haar avontuur ergens anders voort te zetten. Hij glimlachte naar haar en liet zich tevreden door zijn vrouw kussen voor hij zelf nog een kus op haar slaap drukte. Hij had maar weinig mensen in het paleis die hij kon vertrouwen, of daar buiten, maar aan Isaia had hij amper getwijfeld toen hij haar had leren kennen. Ze was trouw en sprak eerlijk tegen hem. Daar hechtte hij erg veel waarde aan en wat had het voor nut om dat te verpesten door zijn eigen jaloezie? Hij had al vaak genoeg gezien hoe een jaloers persoon relaties geheel ruïneerde. Hij herkende zichzelf ook niet echt in die emotie. In zijn jeugd had hij vele relaties gehad en vaak tegelijkertijd. Het was voor hem nooit een probleem geweest, maar voor zijn partners was dat wel eens anders geweest. Dat Iker nu juist het ongemak voelde, weet hij dus maar aan een gebrek aan communicatie. Voor Isaia was dit nieuw, hij moest dus duidelijker zijn. 'Kom. Laat me Celine nog gedag zeggen voor ze me er van verdenkt me hier te verstoppen.' Hij legde een arm om Isaia's middel en wees uitnodigend naar de deur. Hij zou Celine niet het genot geven te denken dat ze tussen hem en zijn echtgenote wist te komen. Niet zoals ze ook zich in zijn zaken wist te mengen.

Isaia leunde in de warme omhelzing van haar man en liet haar armen om zijn middel liggen, terwijl ze naar hem op keek. 'Bedankt voor het begrip,' murmelde ze met een tedere blik. Isaia had er weleens over nagedacht of ze zonder de woorden van Iker over het hebben van meerdere relaties werkelijk de avances van Celine had geaccepteerd. Uiteraard had ze een aantrekkingskracht naar de vrouw gevoeld, maar ze was tegelijkertijd ook zeer trouw en eerlijk. Vandaar dat ze dit ook goed en netjes wilde doen. Ze vertrouwde er daarom ook op dat Celine zou snappen dat Iker zijn moment met haar ook wilde pakken. Isaia kon enkel hopen dat Celine niet was vertrokken en nog aanwezig was in hun vertrekken. Zo liep ze dan ook samen met haar echtgenoot terug de kamer in, terwijl ze enigszins nerveus van haar minnares naar haar echtgenoot keek en terug. Het was duidelijk dat de twee elkaar nogal eens in de haren konden vliegen als het over zaken ging en ze kon enkel hopen dat hun gezamenlijke inmenging met haarzelf niet voor extra onenigheid zou zorgen. 'Als jij het niet erg vindt, Celine, dan neem ik de rondleiding in de wijnkelders erg graag aan,' begon ze dus maar met een glimlach, om de spanning te doorbreken en aan Iker en Celine beiden duidelijk te maken dat ze hun samenzijn ergens anders voort zouden zetten.

Celine had geduldig zitten wachten op de plek waar Isaia haar achtergelaten had. Het was geen werkelijke verrassing dat ze nu dan toch oog in oog met Iker had gestaan terwijl Isaia in haar armen had gelegen. Het zat er een keer aan te komen en misschien had Celine dat ook niet erg gevonden. Ze konden niet totaal geïsoleerd hun relatie in stand houden terwijl de prins hier ook zijn leven voort zette. Wat had het voor nut om de schijn op te houden dat ze niets wisten van hun relaties met Isaia? Bovendien zag Celine genoeg van de prins en prinses samen. Iedere officiële gebeurtenis, elk diner waar ze samen aan deelnamen. Ze vond het niet erg alleen te staan op die momenten. (Het was bovendien belangrijker om haar rol als Landvrouwe uit te voeren.) Maar ze moest ook toegeven dat het haar voldoening gaf dat ze niet de enige was die dit moest voelen in deze verhouding. En toch- Celine bleef met haar gedachten zitten terwijl ze van haar wijn sipte en zo langzaam haar glas leeg dronk. Toen ze net bedacht of ze misschien maar een tweede glas wijn in haar eigen vertrekken op moest zoeken, hoorde ze het stel de ruimte terug in komen. Celine glimlachte en zette haar glas aan de kant voor ze op stond. 'Als je dat graag wilt,' antwoordde ze zonder aan te tonen of ze teleurgesteld of tevreden was. Celine streek haar kleed glad en glimlachte voor ze naar Isaia toe liep en een hand uitnodigend uitstak. Haar ogen gleden echter naar Iker wiens blik ze vast hield. 'Waarom vergezel je ons niet, prins?'