Vertrekken van Isaia

Als gewoonte legde Isaia haar hand in die van haar vrouwelijke geliefde en glimlachte ze opgelucht naar haar. Haar mondhoeken trokken echter uit diezelfde glimlach weg na het horen van de vraag van Celine. Ook haar ogen gleden naar Iker toe en bleven onzeker op zijn gelaat hangen. Ze wist niet wat de achterliggende gedachte bij Celine was: wilde ze werkelijk Iker uitnodigen? Of was dit puur weer een truc in het rivaliserende spel wat ze samen nogal eens speelden? Ze wist ook niet wat ze ervan dacht om met allebei op te trekken. Uiteraard waren ze vaak samen bij gelegenheden, maar dan was alles duidelijk: zij was de echtgenote van Iker en de gast van Celine. Als ze elkaar intentioneel zouden vergezellen... dat was een heel ander verhaal. 'Zou je dat willen?' vroeg ze uiteindelijk maar aan haar echtgenoot.

Iker hield zijn hoofd geheven terwijl hij met Isaia voor Celine stond. Het ergerde hem hoe nonchalant ze leek. Zo was ze nooit in haar taak als Landvrouwe, maar hier leek ze op haar gemak. Meer dan dat hij zelf op dit moment in zijn eigen vertrekken was. Iker bekeek het gezicht van zijn echtgenote toen de andere vrouw een hand naar haar uitstak. Hij wist niet zeker welke emoties er op Isaia's gezicht te lezen waren. Hij had ook niet veel tijd om er iets in te lezen. Celine verraste hen namelijk beiden met haar volgende vraag. Iker fronste naar de Noordelijke vrouw en opende zijn mond om iets te zeggen toen hij Isaia's woorden hoorde. Voor een erg lange tel verloor Iker zijn zelfverzekerde houding en stamelde hij. 'Ik- Ik denk niet dat dat een goed idee is,' besloot hij. Waar kwam die vrouw met dat voorstel ineens vandaan? Wilde ze werkelijk de situatie nog ingewikkelder maken? Voor haar eigen plezier? Of dacht ze dat de chaos in haar voordeel zou werken? Iker stapte van Isaia weg en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij het paar gadesloeg. 'Ik heb nog werk af te maken. Maar geniet vooral van jullie middag.' Kort gleden zijn ogen nog naar zijn vrouw, voor hij zich omkeerde en alsnog zich verstopte door de werkkamer in te lopen en daar luidruchtig aan zijn bureau te gaan zitten.

Isaia dacht dat ze zich net zo overweldigd voelde als haar echtgenoot. Beiden leken ze niet te weten wat ze moesten zeggen. Ze snapte dan ook niet waar Celine met de opmerking vandaan kwam, juist nadat ze al had gezegd dat ze met Celine op pad zou gaan in plaats van bij Iker zou blijven. Het maakte het allemaal zoveel ingewikkelder en vooral ongemakkelijk. 'Ik zie je later vandaag, Iker.' Ze wilde hem nog een kus geven, maar hij had zich al omgedraaid en was weggelopen. Zo nam ze Celine dan ook maar aan de hand mee naar buiten toe. Pas toen ze buiten de vertrekken stonden, durfde ze haar mond weer open te trekken. 'Waarom vroeg je dat aan hem? Of hij mee wilde?' Afwachtend keek ze haar vriendin aan.

Celine had wel kunnen voorspellen dat haar voorstel als een verrassing zou komen, maar ze had niet verwacht deze opschudding teweeg te brengen. Het amuseerde haar echter wel. Ze had de Quandaïse prins nog niet vaak zo in verlegenheid gebracht gezien, laat staan door haar toedoen. Celine zuchtte toen de man weg liep en volgde Isaia maar de vertrekken uit. Haar geliefde leek niet bereid te wachten tot ze in de kelders waren om haar vragen te stellen. 'Waarom niet?' opperde ze met een minimale glimlach. Celine gaf een kneepje in haar hand om haar gerust te stellen dat ze haar verdere antwoord zou geven, maar ze wilde eerst in een rustiger deel van het paleis zijn. Toen ze dus ook de trap af waren gegaan naar de lager gelegen gangen die ze zo goed kende keek ze zijdelings naar Isaia. 'Ik weet dat ik niet tussen jou en Iker in kan komen. Dat is ook niet mijn bedoeling. Ik vind het niet erg je te delen, Isaia. Sterker nog, ik geef je graag een dubbele hoeveelheid plezier als ik en de prins daar in samen kunnen werken.' Celine vertraagde haar pas en hield Isaia bij haar voor ze de wijnkelders zouden bereiken. Als haar vriendin geen zin meer had, wilde ze dat liever nu weten. 'Ik had bovendien niet gedacht dat het jouw echtgenoot zo zou verrassen. Hij heeft vast al spannendere avonturen beleefd in Quandaï.' Hadden ze elkaar uiteindelijk niet al lang genoeg dwars gezeten? In vergaderingen én in privé vertrekken. 'Ik vind het niet erg ons bezoek aan de wijnkelder een andere keer te vervolgen,' opperde Celine nog.

'Dat is geen antwoord, Celine.' Al sinds die opmerking zat ze met een onprettig gevoel in haar onderbuik. Het voelde alsof ze Iker uit de tent had willen lokken, ofwel ongemakkelijk had willen laten voelen. Isaia liet zichzelf stoppen voor de ingang van de wijnkelders en zuchtte zacht. 'Ik weet het niet. Het- het voelde niet goed om Iker zo verrast te hebben. Of Iker nou veel ervaring heeft of niet, dit is de eerste keer dat ik meerdere geliefden heb en ik moet nog ontdekken wat wel en niet goed voelt.' Ze wreef langs haar hals en keek de andere vrouw onzeker aan. 'Het laatste wat ik wil, is dat ik jou of Iker pijn doe. Dus- misschien moet ik wel naar hem terug gaan.' Ze vond het vervelend om haar tijd met Celine zo af te breken, maar ze kon zich toch niet volledig op hun samenzijn focussen als ze met Iker in haar hoofd zat.

Celine zuchtte met Isaia mee en keek van haar vriendin weg. Ze had wel kunnen voorspellen dat het voor wat complicaties zou zorgen tussen haar en Iker, maar niet per se met Isaia. Het was een inschattingsfout geweest. 'Isaia,' begon ze terwijl ze een hand op haar arm legde. 'Ik bedoelde er niets anders mee. Enkel dat ik denk dat we beter samen kunnen werken, op alle fronten. Ik wil het ook niet moeilijker maken voor je, maar is het niet net zo ingewikkeld dat we Iker moeten vermijden als we samen zijn? Dat hij geïrriteerd kan zijn omdat ik je in jullie vertrekken op heb gezocht? Maar als jij of Iker het niet zien zitten..' Celine haalde haar schouders op en trok haar hand terug. Ze was wel degelijk teleurgesteld dat ze de middag niet samen zouden spenderen, maar ze begreep ook dat het niet in haar voordeel zou zijn als dit te lang tussen de prins en prinses zou hangen. Of dat Isaia haar dit kwalijk zou nemen. 'Ik moet toch nog voorbereidingen treffen voor het diner met de Westelijke kooplieden vanavond, daar kan ik beter maar mee verder gaan.' Ze boog voorover om een zachte kus op Isaia's wang te drukken. 'Praat met hem. Maar bedenk ook wat je zelf wilt,' zei ze nog voor ze de vrouw achter liet om terug naar haar eigen vertrekken te gaan.

Nieuw

Iker zat in het donker van zijn vertrekken voorover gebogen over een boek bij het licht van een olielamp. Hij had twee wijnglazen klaar staan, maar had niet gewacht om het zijne te vullen. In plaats van zich op zijn boek te richten, was hij diep in gedachten verzonken en inmiddels ook al diep in zijn wijn. Hij had gedacht dat zijn grip op zijn leven in Tyrosh beter was geworden na zijn bevrijding uit het kamp en nadat hij zich verantwoord had voor zijn fouten die hem tot het gevangenschap hadden geleid. Eindelijk wist hij de raadsleden van Celine te bespelen en had hij zijn landgenoten op afstand weten te houden door het vertrouwen in hem te vergroten. Dat hij zelf de delegatie op kon halen uit Quandaï voor de rechtszaak had hem de mogelijkheid gegeven banden verder aan te sterken. Maar bij thuiskomst was dat allemaal enkel en alleen slechter geworden. De rechtszaak had hem pas echt in doen zien hoe hij te veel geloofd had in zijn eigen kunnen. Zijn gesprek met Robyn Barnes had niets opgeleverd en zo had hij toe moeten zien dat er een zaak tegen hem gespannen werd. En hij kon er weinig aan doen. Het was inderdaad onder zijn neus dat zowel Rohan als Kalim de dood hadden gevonden. Hij was een prins van Quandaï en had dat moeten kunnen voorkomen. Iker wist dat Reihan achter dit alles zat. Zijn zus moest vast denken dat haar eigen eer hersteld zou worden als ze Iker als zondebok voorstelde. Hij had het verdomme moeten zien aankomen. Het enige geluk dat hij had, was dat Celine hem wilde helpen. Ze had haar mannen er ook op uitgestuurd om bewijs te vinden over de moorden, of om aan te kunnen tonen dat Iker er niet onderdeel van was geweest. Ze had meer steun gegeven dan hij ooit had durven verwachten van de Landvrouwe. Vooral nu zijn echtgenote, en haar geliefde, nog steeds niet gevonden was. Iker zuchtte en stond op met zijn wijn om naar het raam te lopen. De stad schitterde onder hem met kaarsen en olielampen.

Het schip van Syd was die avond in de stad aangemeerd. Ze hadden voor de kust uren gewacht tot het donker genoeg zou zijn dat Isaia en Diane ongezien het schip konden verlaten. Het was één ding om de waarheid te vertellen aan Celine en Iker, maar het was een tweede ding dat de hele stad ervanaf moest weten. Syd en Saul zouden zich dus bezig houden met de havenmeester, terwijl Diane Isaia zou helpen om ongezien door de haven en stad naar het paleis te vluchten. Nog in de stad hadden ze een paard kunnen bemachtigen, zodat er gerapporteerd kon worden dat prinses Isaia met paard terug was gekeerd. Via voet zou te opvallend zijn. Nadat ze haar paard had afgestaan aan de stalknechten had ze aan haar wachters gemeld dat ze moe was en naar haar vertrekken wilde gaan. De suggestie om langs de landvrouwe te gaan wimpelde ze af door te zeggen dat het uur te laat was en dat ze haar morgen zou bezoeken. Zo betrad ze enkele momenten later haar eigen vertrek met Iker. Het was er donker behoudens een olielamp en meerdere kaarsen in het midden van hun vertrek bij de ramen. Daar zag ze onmiddellijk dan ook haar echtgenoot staan. Blijkbaar had ze er dus niet voor kunnen zorgen dat ze eerder terug zou zijn dan haar man. 'Iker,' trok ze zijn aandacht, terwijl ze haar mantel af deed en op hem af liep. Ze besloot om meteen maar meteen met de deur in huis te vallen, gezien er geen betere manier was om haar afwezigheid uit te leggen. 'Ik was op de Zomereilanden.'

Iker had zijn glas weer opgeheven en nam een zorgvuldige slok om het goedje in zijn mond rond te laten golven. Het was hem op beginnen te vallen dat hij minder genoot van de Zomerwijnen. Misschien was hij te gewend geraakt aan de volle en zoete smaak. Misschien moest hij er aan denken om te minderen. Iker hoorde de deur achter zich, maar draaide zich niet direct om omdat zijn gast wist waar hij te vinden zou zijn. Pas toen hij haar stem hoorde en het zijn vrouw bleek te zijn, liet hij zijn wijnglas bijna vallen. Geschokt keek Iker om naar Isaia en kon al snel vast stellen dat ze geen waanbeeld was. De geur van de zee kwam hem tegemoet samen met zijn echtgenote. 'Isaia,' fluisterde hij verbijsterd dat ze in levende lijve weer voor hem stond en opnieuw hem wist te verrassen. Hij had nog geen vraag, verwijt of opluchting kunnen vormen voor ze zelf al meer uitleg gaf. 'Diane,' gokte Iker direct daarna terwijl hij terug naar zijn eerdere zitplek liep en zijn wijn naast het tweede lege glas zette zodat hij het niet meer kon spillen. Met nog altijd een verbaasde en verwarde blik bleef hij zijn prinses aankijken en probeerde de juiste woorden aan elkaar te rijgen om de goede vragen te stellen. Het bracht hem zulke tegenstrijdige gevoelens om Isaia plots weer in hun vertrekken te zien zonder aankondiging. Hij had al zijn meest vertrouwde mannen de haven ingestuurd en richting Evenfall om uit te vinden waar zijn vrouw heen was. Er was geen spoor te bekennen geweest. Zelfs Celine had niets uit haar neef kunnen halen of van haar andere bronnen. Iker schudde uiteindelijk zijn hoofd en wreef langs zijn slapen terwijl hij van Isaia weg draaide. Hij prevelde in het Quandaïs naar zijn Goden, maar kon niet beslissen of hij ze wilde prijzen of vervloeken.

Isaia schrok van het feit dat juist Iker zo schrok van haar aanwezigheid. De vorige keer had hij het al niet goed getrokken dat ze plots weg was gegaan, maar blijkbaar was de teleurstelling en verbijstering deze keer net zo groot. Daarom baalde ze er van dat Iker eerder terug was gekomen dan zij. Maar wat had ze gedacht? Dat dit nooit boven water zou komen? Ze had zijn blik gevonden en knikte ernstig en bevestigend op het feit dat ze achter Diane aan was gegaan. 'Er was een mogelijkheid om haar te helpen op de Zomereilanden en die kans heb ik gegrepen. Jij was al vertrokken en ik wist dat Celine mij nooit zou laten gaan als ik geen goede smoes had. Dus ik heb maar gezegd dat ik achter jou aan zou rijden en dat we samen terug zouden komen.' Ze was inmiddels dichter naar haar echtgenoot toe gelopen, terwijl ze ook de kamer in zich op nam. Het was een ongeleefde ruimte en het stond in schril contrast naar enkele weken geleden. Iker en Celine hadden er juist zoiets gezelligs van gemaakt samen. En de twee glazen vielen natuurlijk op. Toen ze uiteindelijk naast hem stond, sloeg ze haar armen zo goed en kwaad als het ging om haar man heen. 'Ik heb je gemist,' murmelde ze, 'en ik wilde je niet bezorgd maken.'

Iker nam de uitleg van Isaia maar half in zich op terwijl hij nog bezig was met zijn eigen gevoelens. Natuurlijk was het een opluchting haar te zien, maar het bracht ook herinneringen van het kamp naar boven. Hij had haar toen in eerste instantie weggestuurd om haar van zijn problemen weg te houden, maar had er toen toch voor gekozen met haar en Diane mee te gaan. Terug in Tyrosh had hij er aan gewerkt om Isaia een plek hier te geven en hij dacht dat het goed ging. Zelfs met Celine die in het spel gebleven was, dacht hij dat hun leven beter liep. Hij had het dus zeker niet goed opgevat toen ze weer verdwenen leek te zijn bij zijn thuiskomst uit Quandaï. Hij had echter tijd genoeg gehad om boos te zijn en hij was moe van al de zorgen die hij met zich meedroeg van voor en na de rechtszaak. Iker sloeg dan ook zijn armen om zijn vrouw heen en hield haar zwijgend tegen zich aan. Hij sprak pas na enkele tellen stilte. 'Denk je niet dat ik bezorgder was toen ik hier aan kwam en je weg was. En Celine óók niet wist waar je was.' Hij legde zijn handen op Isaia's schouders en bekeek haar zo. Ze zag er fris uit ondanks de lange reis die ze vast afgelegd moest hebben. 'Ik zou je geholpen kunnen hebben. Al was het maar om iemand van mijn wacht mee te sturen zodat ik zeker zou zijn dat je veilig was. Wist je broer dat je op de Zomereilanden was? En waar is Diane nu?' Hij begon plots de situatie in te zien en vroeg zich of dit nog een staartje zou krijgen.

Vanuit hun omhelzing legde Isaia haar handen op Ikers wangen en keek ze hem zo bedachtzaam aan. 'Ik stel het op prijs dat je had willen helpen,' zei ze zacht. 'En het spijt me dat ik én jou én Celine niet gewaarschuwd heb. Op dat moment leek deze keuze het beste.' Met een zucht sloeg ze haar ogen neer, terwijl de onrust die ze zo sterk gevoeld had op het schip weer omhoog kwam. 'Mijn broer weet niet dat ik Tyrosh verlaten heb en hij zal ook nooit achter bewijs komen dat ik dat wel heb gedaan. En Diane is nu-' Ze wees naar het raam en haalde haar schouders op. 'Ergens in de stad. Je kent haar, ze heeft geen vaste verblijfplaats meer sinds ze niet meer in het paleis verblijft. En ik heb haar ook aangespoord dat ze de komende tijd veel binnen blijft en haar gezicht niet laat zien. Voor de zekerheid.' Wie weet zou haar broer onmiddellijk soldaten naar Tyrosh sturen. Als die Diane niet vinden, kunnen ze nog denken dat ze wellicht naar Quandaï is gegaan. Isaia had genoeg gestaard naar het knappe gezicht van haar man en boog voorover om hem zacht en vooral aftastend te kussen.

Iker hoorde de uitleg van Isaia met een frons aan. Hij wilde haar keuzes niet in twijfel trekken. Of tenminste niet op een manier die teniet zou doen dat zijn vrouw erg bekwaam was om te weten wat ze wel of niet kon doen. 'Ik geloof dat ik niet eens wil weten waar ze zich bevindt en met wie ze in zee is gegaan,' mompelde hij enigszins geërgerd. Hij wist dat hij de vriendin van Isaia het voordeel van de twijfel moest geven. Ze had hem immers al meerdere malen uit de penarie gered. Bovendien had ze Isaia op manieren geholpen wat Iker nooit zou kunnen. Maar hij vreesde ook wat hij niet wist over de vrouw en over wat ze zijn echtgenote inspireerde om te doen. Zoals plots verdwijnen naar haar thuisland dat haar niet erg goedgezind was. Iker rilde als hij er aan dacht in wat voor riskante situatie Isaia zich bevonden had. En ergens bewonderde hij haar er ook om. Met een kleine glimlach zag hij aan hoe ze dichterbij kwam en hij zuchtte diep voor hij haar kus voelde en beantwoordde. Het voelde vele malen beter om zijn zorgen op zijn vrouw te richten dan op zichzelf. Op het moment dat hij haar dichter naar zich toe trok, hoorde Iker ook dat de deuren van het vertrek weer open gingen. Hij wist al wie het was en herkende niet veel later de stem van de Landvrouwe die zichzelf aankondigde.

Isaia wikkelde haar armen om Ikers nek bij de beantwoording van haar kus met zijn lippen. Ze kon het niets anders dan als thuiskomen beschrijven en ze keek er dan ook uit om weer zijn warme lichaam naast haar in bed te hebben. Ze had wel degelijk erg moeten wennen om niet meer samen met Iker op te staan of in slaap te vallen. En zijn lichaam- Op hetzelfde moment dat Ikers lichaam leek te reageren hoorde ze ook de deur open gaan om vervolgens Celines stem te horen. Ondanks dat ze haar vriendin graag wilde zien, wist ze ook wel dat het wellicht ongemakkelijk kon zijn om met zijn drieën samen te zijn. Isaia keek haar man voor enkele seconden aan en maakte zich vervolgens teder los uit zijn armen, om enkele stappen naar de landvrouwe toe te zetten. Celine had verder nog niets gezegd, dus besloot ze zelf maar te starten met praten. 'Ik ben naar de Zomereilanden geweest,' flapte ze er weer uit, net zoals ze bij Iker had gedaan. 'Om Diane terug te halen. En ik heb tegen jullie allebei daarover gelogen en dat spijt me.'

Celine had een hele dag in de vergaderkamer gespendeerd. Ze had verschillende raadsleden één voor één langs gevraagd om te bespreken wat hun tactiek voor de volgende rechtszaak zou zijn. Er was hen gevraagd bewijs te leveren over het verblijf van Rohan Altarion en alles wat ze lentes geleden al opgebracht hadden opnieuw aan de rechter te leveren. Celine had in de tijd na de moord zelf maar weinig kunnen doen. Het was dus ook een heel gedoe om dit allemaal weer op te rakelen. Ze had zichzelf er tenminste aan kunnen herinneren dat ze het deed voor een goede reden. Quandaï moest ze uit haar haar krijgen. En Iker wilde ze niet in verdere problemen krijgen. In de tijd dat hij terug was gekomen en Isaia nog niet opgedoken was, had ze meer tijd met de prins gespendeerd dan voorheen. Het had haar verrast te merken dat ze meer gemeen hadden dan ze had gedacht en hoe graag ze wilde voorkomen dat Iker de schuld op zich zou krijgen van de chaos in Tyrosh. Die ochtend hadden ze ook vooraf besloten samen de avond te eindigen. Celine liep met een glimlach de vertrekken in en droeg de kruik met wijn die ze beloofd had onder haar arm. 'Iker?' vroeg ze terwijl ze de prins zocht en tot haar ongeloof hem niet alleen vond. Ze zette de kruik aan de kant en hoorde Isaia's uitleg aan. Haar blik gleed naar Iker, maar hij leek juist haar reactie af te wachten. Het ergerde haar de twee hier zo te hebben gevonden. Had Isaia enig idee wat er gaande was? 'Diane?' herhaalde Celine geïrriteerd. 'Hoort zij zichzelf niet te kunnen redden? Had je niet kunnen bedenken dat je hier nodig was? Dat Iker je nodig had! Of doe je weer dat ding waar je zomaar verdwijnt en verschijnt wanneer het enkel en alleen jóu uitkomt?'

Isaia keek na haar woorden pas echt goed naar de landvrouwe. Ze realiseerde zich nu pas dat de vrouw niet haar naam, maar die van Iker had geroepen bij binnenkomst. Het bracht haar een onheilspellend gevoel in haar buik. Dat gevoel werd enkel versterkt door de woorden die de vrouwe uit sprak. Met een ongelovige blik staarde ze naar het gezicht van haar andere geliefde, waarna ze nog even over haar schouder naar haar man keek om zeker te weten dat ze de woorden goed had gehoord. 'Diane zat tegen haar wil gevangen in het paleis van mijn broer,' verbeterde ze scherp de woorden van de landvrouwe, waarna ze ongelovig haar hoofd schudde en van de vrouw weg liep. 'Hier nodig was? Diane had hulp nodig en ik gééf om haar. Heel erg veel. Natuurlijk ging ik achter haar aan.' Ze pakte het lege wijnglas dat nog op de tafel stond op en schonk deze bijna tot de rand vol. Ze kon nog zoveel affectie voor deze twee mensen hebben, maar Diane was haar zus, haar voogd en haar beste vriendin. En kritiek over haar zou ze dus niet accepteren. Bij de woorden van Iker liet ze echter wel weer haar blik, al was die kritisch, afdwalen naar de vrouw. 'Mijn echtgenoot kan voor zichzelf spreken over wat hij nodig heeft.'

Iker wist niet goed wat hij met de huidige situatie aan moest. Voor hij ook maar iets kon zeggen, had zijn vrouw dat al gedaan met dezelfde uitleg die hij gekregen had. De landvrouwe reageerde echter veel feller. Iker had dat kunnen verwachten. Ze waren beiden geërgerd dat hun partner er weer tussenuit was geknepen zonder bericht, maar hij had al snel begrepen dat haar onbegrip gegroeid was met de dag terwijl hij juist enkel en alleen gehoopt had dat ze terug kwam. Voordat hij misschien berecht zou worden. Iker kon niet tussen de twee komen, maar liep op Isaia af om geruststellend een hand op haar schouder te leggen. 'Het is begrijpelijk dat je haar wilde helpen. Ik weet wat Diane voor je heeft gedaan en wat ze voor je betekent.' Vanuit zijn ooghoek zag hij Celine echter met haar ogen rollen en met over elkaar geslagen armen van hen beiden wegdraaien. 'Ik heb- Er is zijn dingen gebeurd terwijl je weg was,' verzuchtte Iker uiteindelijk, maar ging niet over in de details. Celine liet hem er echter niet zo gemakkelijk van afkomen. Ze was duidelijk niet bereid hem een avond zonder zorgen met zijn vrouw te geven.

Celine hoorde aan hoe tot haar ergernis Isaia haar beslissing om haar onbetrouwbare voogd achterna te gaan verdedigde. Maar ze raakte meer gefrustreerd toen Iker zo veel begrip toonde voor de keuze. Waarom moest hij met alles maar meegaan alsof er geen consequenties waren? 'Niet zomaar wat dingen,' voegde Celine toe toen ze het stel weer aan keek. De prins leek de realiteit al dagenlang niet onder ogen te willen komen. Ze had hem er meermaals al op gewezen dat dit een gevaarlijke situatie was. Voor hem, maar ook voor haarzelf. 'Zijn lieftallige zuster heeft flink werk gemaakt van de rechtszaak die Robyn Barnes hoorde te veroordelen. In plaats daar van wijzen alle vingers nu naar Iker toe omdat hij zogenaamd gebrekkig gereageerd heeft op de moord op Rohan en Kalim en zo alle chaos hier in het Noorden in gang heeft gezet. Jouw echtgenoot wordt nu onderzocht en moet zichzelf verantwoorden voor een tribunaal.' Celine hoorde hoe ze haar stem langzamerhand verhief, maar ze had geen zin om het tegen te houden. 'Heb je hem eens goed bekeken? Dat zijn zorgen en slapeloze nachten dat jij weg bent geweest, dat zijn zus op hem aast en-' Ze staakte haar zin en perste haar lippen op elkaar terwijl ze de blik van de prins en prinses vermeed.

Isaia keek nog steeds met dezelfde felle blik naar Celine en liet haar gezicht pas enigszins ontspannen bij het voelen van Ikers hand op haar schouder. Met een zucht keek ze over haar schouder naar haar echtgenoot en legde ze haar eigen hand op de zijne met een geruststellend kneepje. Misschien verdiende ze wel de frustratie van Celine. Ze wist echter ook dat ze de goedheid van Iker niet verdiende. Die geruststelling die ze aan haar echtgenoot probeerde te geven, verdween echter meteen bij het horen van zijn woorden. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd, terwijl ze naar zowel Iker als Celine keek. Voordat ze het wist, kreeg ze het echter weer over haar heen van de landvrouwe en kreeg ze ook zo haar antwoord op haar vraag. 'Reihan?' kreeg Isaia er enkel ongelovig tussen de zee van woorden van de landvrouwe uit. Haar oren leken te suizen door alle informatie die ze ontving van de landvrouwe en al helemaal door de verwijten die haar kant op werden gegooid. 'Dat zijn niet jouw-' begon ze met harde stem, tot ze plots de landvrouwe met hele andere ogen aan keek. De felheid in haar toon, de woorden die ze uitsprak, de wijn die ze hier naartoe had gebracht... Er ging een realiserende rilling over haar rug. 'Sinds wanneer- hoe-,' stotterde ze, terwijl ze van Iker weg stapte en van de ene naar de andere van haar geliefden keek, 'wat is er tussen jullie gebeurd?'

Iker probeerde nog om Celine tegen te houden. Hij was het niet van haar gewend dat ze zo haar houding verloor. Hij zag echter ook direct in waarom ze op deze manier reageerde. Hij wist dat het hun lange gesprekken was, de late avonden, de blikken- In eerste instantie had hij er niet op in willen gaan. Sinds Celine voor gesteld had dat Isaia het bed met hen beiden kon delen, was hij wantrouwend naar de vrouw geweest. Maar uiteindelijk was haar interesse de afgelopen weken voortgekomen uit iets anders. Het had hem verrast een gelijk gevoel te ervaren. 'Niets, Isaia,' stelde hij zijn echtgenote vlug gerust. 'Niet wat je denkt in ieder geval.' Hij hield haar niet tegen toen ze van hen weg stapte en keek enigszins verward om naar Celine. Ze hadden het er kort over gehad wat ze moesten doen en waren al snel tot de conclusie gekomen dat er niets te doen was tot ze iets van Isaia hadden vernomen. Hij liet Celine's blik gaan toen ze met een knik hem aanspoorde een verdere uitleg te geven. 'We zijn simpelweg dichter naar elkaar gegroeid en dat was voor ons beiden een verrassing, maar zonder jou kunnen we daar niet op in gaan en dat is ook niet gebeurd.' Het was zelfs voor hem een erg nieuwe situatie, maar het maakte hem niet onzeker. Isaia had hen samen gebracht. In dat opzicht was het niet vreemd dat het Celine en hemzelf ook aan had gespoord elkaar op te zoeken. Vooral terwijl hun geliefde nog altijd verdwenen was.

Isaia probeerde haar gezicht neutraal te houden tijdens de uitleg van haar echtgenote over datgene dat er tussen hem en Celine gegroeid was. Ze wilde halverwege echter niet meer luisteren, maar wist dat ze niet zomaar weg kon rennen van haar problemen. Oceanen, kon ze nu maar met Diane of Ed spreken. Isaia keek tijdens de uitleg van Iker van de een naar de ander en wreef in een hopeloos en vooral onwetend gebaar met haar vrije hand door haar korte haren heen. Deze situatie was volledig uit haar controle én comfortzone. 'Ik heb geen idee wat ik moet zeggen,' zei ze maar eerlijk, toen Iker uitgesproken was, waarna ze twee flinke slokken van haar overlopende wijn nam. Dit was simpel gezegd totaal niet de terugkeer die ze verwacht of gehoopt had. Ze wist dat ze niet egoïstisch kon zijn en als enige kon genieten van twee personen tegelijk. Maar dit- De beelden en wanen die ze ongewenst in haar hoofd kreeg over haar echtgenoot en minnares in haar eigen vertrekken werden uiteindelijk teveel. Ze had het al die manen geleden al aan moeten zien komen. 'Is dit hoe je Rohan ook bespeeld hebt?' vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze Celine te kalm over haar glas wijn heen aan keek. 'Hoe je mij destijds om je vinger wond?'

Celine keek met hangende schouder aan hoe de sfeer in de kamer weer omsloeg. Ze was blij te horen dat Iker de situatie uitlegde zoals ze beiden besloten hadden. Ergens had ze alsnog verwacht dat bij Isaia's terugkomst, zij weer aan het kortste eind zou trekken. Hoe zeker ze ook was in haar positie als landvrouwe in haar eentje, was het vermoeiend steeds weer op de tweede plek te komen. In dit gesprek was er eigenlijk geen plek voor haar. Het was iets dat Isaia en Iker hoorde te bespreken. Celine liet haar handen langs haar lichaam zakken, maar voelde pas echt hoe haar schouders begonnen te hangen bij de kritische vragen van de prinses. 'Hoe durf je dat te vragen? En hoe durf je te twijfelen aan mijn intenties en affecties naar jóú? Bij de Goden, Isaia, wij hebben je beiden alles gegeven wat je maar verlangde!' Gekwetst keek ze naar Isaia en schudde toen haar hoofd voor ze zich om draaide, de kruik wijn terug op pakte en richting de deur stapte. Ze verdiende het niet om hier voor manipuleerder uitgemaakt te worden. Niet nadat zij al het werk had verricht om Iker te helpen terwijl Isaia maar weer eens er tussenuit was geknepen. 'Het is duidelijk dat ik hier niet gewenst ben. Geniet van jullie avond.'

Isaia had bij het uitspreken van de woorden geen spijt gehad, maar wel toen ze de reactie van Celine zag. Dat was ook van Ikers gezicht af te lezen, nadat ze haar blik op hem had geworpen. Ze wist toen ook dat ze het bij het foute einde had gehad met haar argwaan tegenover de Noordelijke landvrouwe. Ze was wel degelijk blij dat iemand Iker had kunnen steunen in haar afwezigheid. Echter... Ze was bang dat haar afwijzing van de klik tussen Celine en Iker uit een gevoel van jaloezie en verlatingsangst was gekomen. Als Celine en Iker ervoor zouden kiezen om samen verder te gaan, wie had Isaia dan nog? Ook Diane had haar eigen leven in Tyrosh opgebouwd. Haar gedachtegang duurde echter te lang en ze zag hoe Celine al bijna de ruimte verliet. 'Nee, wacht!' riep ze dus uiteindelijk ook uit, terwijl ze haastig achter de vrouwe aan liep, maar haar niet vast durfde te pakken. Wel probeerde ze zo subtiel de weg naar de uitgang te blokkeren. 'Ga alsjeblieft niet weg. Ik- ik had dat niet mogen zeggen en ik meende het ook niet,' zei Isaia, nadat ze besloten had om haar eigen misplaatste woorden terug te nemen en haar ego in te slikken. Nu stak ze echter wel haar hand uit om die van Celine vast te pakken. 'En ik hoor je te bedanken dat je hier was tijdens de rechtszaak. Ik- ik denk dat ik nog niet de ernst van de situatie in zie. Ik weet niet eens wat een tribunaal is. Dus vertel me alsjeblieft alles, zodat ik kan helpen. En- en natuurlijk hoor ik ook graag over jullie.'

Iker had met ingehouden adem toe staan kijken hoe de twee vrouwen op elkaar afketsten. Hij had niet verwacht dat dit zou gebeuren. Hij dacht soms dat de relatie tussen Celine en Isaia dieper ging dan degene die hij met zijn vrouw had, simpelweg omdat het niet gebaseerd was op een huwelijk dat hen verbond. Maar wat hij Isaia hoorde zeggen, viel bij hem ook niet goed. Hij had diezelfde zorgen met haar gedeeld toen hij eerst gemerkt had wat er tussen haar en de landvrouwe speelde, maar dat had ze allemaal afgewimpeld. Iker wilde zelf al achter Celine aan lopen toen Isaia dat tot zijn opluchting deed. Hij bleef op zijn plek terwijl hij af wachtte of Celine zou blijven of voor nu genoeg van hen beiden had.

Celine keek met enige achterdocht naar de hand van Isaia. Ze had haar verdomme gemist in al die tijd en had dat moeten verplaatsen met boosheid toen bleek dat Isaia haar en haar man voorgelogen had. Toen dat voorheen was gebeurd, had ze het niet persoonlijk op kunnen vatten. Nu was dat wel anders. Ze voelde echter dat een zucht haar mond ontsnapte toen ze de prinses voor zich de weg zag blokkeren. 'Nee, dat had je inderdaad niet moeten zeggen,' stemde Celine koel in. 'Maar ik neem aan dat je een lange en vermoeiende reis achter de rug hebt,' voegde ze er zachter aan toe. Haar ogen gleden naar Iker die overduidelijk gespannen af had gewacht wat er zou gebeuren. Ze was tevreden een beginnende glimlach op zijn gezicht te zien. Wat ze eerder ook gezegd had, de moeheid op zijn gezicht was tenminste verbeterd met de komst van Isaia. Dat kon ze nu niet van hem wegnemen. 'Het zou zonde zijn om deze kruik alleen leeg te drinken. Kan ik wat voor jullie bijschenken? Ik geloof dat we genoeg hebben om bij te praten.'

Pas toen Celine van haar weggedraaid was, durfde ze weer te ademen. Oceanen nog aan toe, ze moest leren om met deze nieuwe dynamiek om te gaan, en als ze niet opgepast had, had ze Celine ook nog eens weggejaagd met haar harde woorden. In die zin was ze niet eens zo anders dan haar broer, zeker in de simpliciteit van haar gedachten en handelingen. Want als ze heel eerlijk was, had ze gedacht dat ze vanavond het bed in kon klimmen van haar echtgenoot, morgen die van haar andere geliefde, en dat dan alles weer goed en vergeten zou zijn. De realiteit was echter een stuk complexer. Ze had niet gedacht dat Celine en Iker samen nog eens een blok tegenover haar konden gaan vormen of überhaupt met elkaar over haar zouden praten in haar afwezigheid. Dat ze ook nog eens naar elkaar toe gegroeid waren... 'Je kan mijn glas bijschenken,' zei Isaia uiteindelijk, waarna ze een korte pauze bij de spiegel nam, zodat ze haar sieraden af kon doen, maar tegelijkertijd haar oog kon houden op Celine en Iker. Vervolgens plofte ze op de bank neer en opende ze de bovenste knoop van haar broek om eindelijk die ingetrokken buik wat ruimte te kunnen gunnen. Per slot van rekening was ze eindelijk thuis en met de mensen waar ze veel om gaf. 'Voordat we verder praten, wil ik-' begon ze ietwat stotterend, terwijl ze moeizaam slikte. Ze was nooit zo onzeker als dat ze zich nu voelde. 'Ik wil dat jullie weten dat ik jullie nooit tegen zou werken om ook uit te zoeken wat er tussen jullie speelt. Dat gaat mij niets aan en ik bied natuurlijk alle ruimte daartoe. Het is puur- mijn reactie, mijn woorden, die komt uit onzekerheid en misschien ook ergens jaloezie. Maar ik gun jullie alles, meer dan de Oceanen tezamen.'

Iker voelde een opluchting toen de spanning enigszins leek te klaren tussen de twee vrouwen. Hij glimlachte bemoedigend naar Celine voor ze de wijn aan bood en zocht toen alvast naar een derde glas. Hij liet Celine beide glazen inschenken voor hij ze op de salontafel klaar zette. Iker nam plaats naast Isaia op de bank en wilde haar al naar zich toe trekken zodat ze tegen hem aan kon leunen toen ze haar onzekere woorden begon. Hij was het niet gewend zijn vrouw zo te horen en het deed hem veel. Wat dat betreft dacht Iker dat ze beiden veel gegroeid waren in hun tijd samen. Hij had veel van zijn ego moeten laten gaan om dichter tot Isaia te komen, maar ook om haar de ruimte te bieden haarzelf te vinden. En om plek te maken voor Celine. 'Ik was als eerste jaloers,' grinnikte Iker naar zijn vrouw terwijl hij met een hand langs haar schouders gleed. 'Natuurlijk begrijp ik wat je voelt. Maar weet ook dat we beiden prioriteiten hebben naar jou.' Iker was overtuigd van zijn loyaliteit en liefde naar zijn vrouw en wist ook dat hun huwelijk hen bij elkaar zou houden. Wat hij en Celine hadden zou de test van tijd nog moeten doorstaan en wie wist zou het maar kortstondig zijn. Dat was nu echter niet van belang. 'Lief, wil je nu eens vertellen wat er precies op je reis is gebeurd? Moeten we jouw broer op ons dak verwachten? En hoe was het om terug op de Zomereilanden te zijn?'