Vertrekken van Sibel

-

Geflankeerd door twee soldaten liep Guila door de gangen heen naar haar beste vriendin toe. Flynn en Indra hadden het geen goed idee gevonden voor haar om zich alleen in het paleis te begeven. Echter konden ze haar niet altijd begeleiden in haar plotse acties en waren ze nu dus ook diep in discussie geweest over de komende dagen, terwijl zij op het idee was gekomen om haar vriendin te gaan bezoeken. Na lang wikken en wegen had ze dan toch toestemming gehad om te gaan, áls ze haar lijfwachten maar niet verloor. Onzinnig, vond ze zelf, maar misschien wel erg noodzakelijk: ze moest er namelijk niet aan denken om Rohan of Iker plots tegen te komen. Uberhaupt het idee dat die twee mannen zich in hetzelfde paleis bevonden gaf haar de kriebels. Het liet haar extra snel de bediende volgen die haar de weg zou wijzen naar de Koningin van Tarth toe. Eenmaal voor haar deur stond ze dan ook ongeduldig van haar ene op haar andere been te wippen en keek ze wat nerveus om haar heen. Hopelijk zou Sibel in haar vertrekken zijn. Het moest voor haar vriendin al helemaal dubbel zijn, gezien Liam zich ook ergens in deze vertrekken bevond.

Sibel zat met de handen in het haar over een brief gebogen die ze nog maar amper kon lezen nu de gaslamp naast haar langzaam op aan het raken was. Het was een bericht van haar ouders dat ze ontvangen had bij aankomst met een korte brief en tekening van Muriel. Sibel had er zich sinds het diner niet los van kunnen maken. Ze waren laat op de dag aangekomen in het paleis na hun korte verblijf net buiten de stadsmuren. Sibel had bij de grens met het Noorden al afscheid genomen van haar dochter die verder was gereisd naar het Oosten om bij haar grootouders te verblijven. Het had zwaar gelegen. Zuchtend wreef Sibel over haar voorhoofd en stond op om een nieuwe olielamp te zoeken. Ze droeg nog het pak dat ze bij het diner aan had gehad en trok het stugge jasje met enige moeite uit. Het avondmaal om haar te verwelkomen was maar klein geweest en had enkel Celine en het belangrijke deel van haar hofhouding ingehouden. Er was geen heer Altarion, geen van de verloofden, en natuurlijk geen Liam. Ze hadden het niet anders verwacht. Alsnog was het een pijnlijke bijeenkomst geweest. Verrast keek Sibel op toen haar bedienden vanuit het andere vertrek aankondigde dat ze een bezoeker had. Ze wilde de persoon meteen weg laten sturen. De enige personen die ze kon bedenken die haar nu op zouden zoeken hoefde ze niet te zien en Eddard kon ze nog niet onder ogen komen. Ze was woest geweest toen ze, al bij het zien van zijn gezicht, door had gehad dat ze hem niet toe had moeten zeggen contact met Kain op te nemen. Die verdomde Halley broers dachten ook altijd alles in de hand te hebben. Eddard verschilde daar niets in met zijn oudere broer. De woede die ze hem getoond had, had hij echter niet verdiend. Toen de bediende eindelijk bekend maakte dat het haar vriendin was die voor de deur stond, was Sibel dan ook blij verrast. 'Guila,' verzuchtte ze toen de vrouw haar vertrekken in was gekomen en liep al op haar af om haar stevig te omhelzen. 'Ik wist helemaal niet dat je al hier was.'

Guila sloeg haar armen stevig om haar beste vriendin heen en legde haar gezicht opgelucht in Sibels nek. Het was fijn om haar vriendin in goede gezondheid te zien: ze had zich namelijk erg veel zorgen gemaakt over Sibel en over haar gesteldheid met Liam gevangen in het Noorden. 'We zijn pas zojuist aangekomen. Indra en Flynn zijn nog aan het uitpakken,' legde Guila uit, terwijl ze Sibel weer losliet en haar gezicht bestudeerde. Ze zag er getergd en moe uit. Bezorgd gleed ze even met haar hand langs Sibels haren en gebaarde haar vervolgens om mee te gaan naar de bank om plaats te nemen. 'Hoe gaat het, Sibel? Heb je al iemand in het paleis gesproken? Of heb je- Liam?' vroeg ze stilletjes en benieuwd. Ze wist niet hoe Celine en Rohan het zouden aanpakken: zouden ze Liam achter de hand houden of hem juist in de schijnwerpers zetten?

Sibel sloot haar ogen en voelde hoe er een zucht haar mond ontsnapte. Hoe erg ze ook op zag tegen dit bezoek aan het Noorden, en het feit dat haar vriendin aanwezig was in het paleis waar de Quandaïers ook waren, had het vooruitzicht om Guila te zien haar erg verblijd. Ze glimlachte zelfbewust naar de andere vrouw terwijl ze haar bestuderende blik al snel op zich voelde. Ze kon best de schijn ophouden tegenover anderen dat het prima met haar ging, maar het ging haar nooit goed af te liegen tegen Guila. 'Ik ben in ieder geval blij je nu te zien,' stelde Sibel terwijl ze bij Guila op de bank plaats nam. Ze keek naar de vloer toen ze de onvermijdelijke vraag hoorde en schudde langzaam haar hoofd. 'Het is zoals verwacht. Celine heeft met koel ontvangen met haar raad en meer niet. Ik heb me er op voorbereid dat ik niet zou weten wanneer of-' Haar zin dwaalde langzaam af terwijl ze de mogelijkheden overdacht. Met een hand gleed ze ongemakkelijk over haar buik en gleed ze uiteindelijk een stuk van haar vriendin weg. 'Maar laten we eerst met het goede nieuws beginnen. Guila, ik was zo blij te horen dat jouw kindje gezond en wel is geboren. Hoe voelt het om moeder te zijn? En wat is de naam?' Het nieuws dat ze in verwachting was had Sibel met veel blijdschap ontvangen. Ze had geweten dat de andere vrouw niets liever wilde dan haar eigen gezinnetje starten, maar ze had zo het idee gehad dat haar echtgenoot er nog niet echt aan zat te denken. Het had haar dus blij verrast het bericht te krijgen. Communicatie was echter traag en cryptisch verlopen, zeker nu ze allen zo voorzichtig waren met wat ze wel of niet deelden in hun brieven. Normaliter zou ze vast al ellenlange brieven ontvangen hebben over de ervaringen in Guila's eerste manen als moeder, maar ze wist nog amper iets over de kleine van Flynn en Guila.

Guila nam plaats naar haar vriendin en legde haar hand op die van Sibel, toen de andere vrouw ruimte tussen hen in probeerde te maken. Ze kon zien dat er iets aan de hand was met haar vriendin, maar ze wist niet of dat geheel met Liam te maken had. Ze had echter genoeg geduld om Sibel zelf erover te laten beginnen. 'Het komt goed, lief. Indra en Flynn hebben een plan en-' Al snel keek ze echter zelfbewust naar de muren. Ze wist niet of ze wel onder vier ogen aan het praten waren. Het was dus maar goed om naar een veiliger onderwerp te wisselen. Guila begon te stralen door de gedachte aan haar zoon. 'Hij heet Matheo,' zei ze trots met opgeheven hoofd, 'en ondanks zijn temperament van de kant van Flynn is het een schat van een kind. En zó mooi. En- en ik hoop zo erg dat de Goden mij nog een kind gunnen.' De laatste manen waren tevens triest geweest: ze had maar weinig contact kunnen hebben met haar vriendin door de dreiging uit het Noorden. Elk woord in haar brieven kon gevaarlijk zijn, dus hield ze haar verhalen kort en beknopt, hoe graag ze ook maar wilde schrijven. Sibel had het vast begrepen. Ze was echter zo bang geweest dat de Quandaïers erachter zouden komen dat Matheo eraan kwam óf er al was, en ondanks dat ze zo voorzichtig waren geweest, was Rohan er toch achtergekomen... 'Het is moeilijk om gescheiden van hem te zijn,' gaf ze toe met een trieste blik. 'Jij beschreef dat gevoel al met Muriel, maar- het is nog moeilijker dan ik dacht. Hij is nog zo jong.' Ze pakte de hand van haar vriendin vast en kneep er zacht in. Ze kon enkel hopen dat ze allebei snel weer terug konden keren naar huis, mét hun partners samen. 'Hoe is het met Muriel?'

Sibel luisterde met een glimlach op haar gezicht naar de woorden van haar vriendin. Het geschenk van een zoon had niemand beter kunnen ontvangen dan Guila. 'Matheo,' herhaalde ze goedkeurend. Het zou haar niet verrast hebben als de nieuwe Barnes-Halley één of andere ingewikkelde naam had gekregen, maar Matheo kon Sibel erg bewonderen. Ze moest zacht lachen toen Guila al sprak over the temperament, zogenaamd geërfd van de familie van haar echtgenoot, én haar volgende kind. Ze klopte zacht op de knie van de andere vrouw. 'Ik ben erg blij te horen dat jullie een prachtige zoon hebben.' De vervolgens droevige stemming herkende Sibel maar al te goed. Ze had er altijd moeite mee gehad om ook maar een dag zonder haar dochter te spenderen, zeker toen ze nog zo jong was en haar vader op reis was. Nu had ze al meerdere malen niet kunnen vermijden dat ze weken aan een stuk ver weg van Muriel was. Sibel keek triest naar hun verstrengelde handen en zuchtte. 'Ze begint zo groot en wijs te worden. Ze heeft alles zo snel door en- Het gemis van haar vader is sterk.' Soms dacht ze dat haar dochter in haar kinderlijke naïviteit niet door had in wat voor gevaar haar vader zich bevond, maar dan stelde ze soms vragen die Sibel haar adem benamen. 'Toen Liam nog op reis was- Ik had nooit gedacht dat Muriel haar vader ooit zou missen, simpelweg omdat hij er nooit was geweest. Het maakt dit alles zo tegenstrijdig.' Ze liet haar hoofd hangen en sloot kort haar ogen om de vermoeidheid te bevechten. Ze had niet zo snel over de zware onderwerpen willen beginnen, maar de situatie waar ze beiden in zaten was benauwend. 'Vertel me eens meer, Guila,' begon Sibel om hen beiden af te leiden. 'Hoe gaat het met je familie? En je broers? Ik hoorde dat Iwan inmiddels hier woont?'

Bij het horen van Matheo's naam op Sibels lippen kon Guila het niet laten om opnieuw het hele verhaal achter de naam te vertellen. Opgewonden vertelde ze dan ook over het bericht van de Goden en hoe de naam zo goed bij hem past en hoe Flynn geen Quandaïse naam wilde, omdat hij het nooit zou kunnen uitspreken, en- 'Bij de Goden, ik heb je gemist, Sibel,' zei ze uiteindelijk bijna buiten adem. Ze hadden zoveel om bij te praten! Daarom moest ze haar vriendin ook veel vaker zien. Als ze toch dichter bij elkaar zouden wonen... 'Ach, die Muriel. Ze wordt zo snel groot en ze was zo jong al zó wijs. Misschien is het maar beter om deze zaken niet voor haar te houden en het gemist bespreekbaar te maken.' Ze legde haar hand op Sibels schouder en glimlachte bemoedigend naar haar. 'Iemand kan uit het oog zijn, maar diegene is niet uit het hart. Muriel voelt dat ook aan, of haar vader nou een lange periode weg is geweest, of niet. Diezelfde liefde heb ik altijd voor mijn eigen ouders gevoeld.' Ongerust keek ze ondertussen toe hoe Sibel met haar vermoeidheid aan het vechten was. Ze voelde aan dat ze beiden afleiding nodig hadden. 'Ach, Iwan lijkt eindelijk zijn plaatsje gevonden te hebben in Tyrosh. Hij is zo blij met zijn familie van de taverne en zijn creatieve bezigheden. Maar mijn moeder-' De gedachte aan haar moeder liet haar zelf de ogen sluiten en vervolgens ongerust haar hoofd schudden. 'Ik heb laatst al afscheid van haar genomen, want ik weet niet wanneer en- en óf ik haar ooit nog ga zien. Ze is zo zwak, zo ziek. Flynns vader is al overleden en die klap kwam zo hard aan bij mama. Haar tweelingbroer...'

Met enige achterdocht luisterde Sibel naar het kleurrijke verhaal van Guila. Ze wist wel beter dan haar vriendin in de rede te vallen met haar eigen nuchtere kijk op dat soort zaken. Ze hechtte veel waarde aan de rituelen van haar moeders stam die ze als meisje had leren kennen, maar ze wist dat dat enkel kwam door het comfort dat dat soort gebaren boden, niet omdat ze dacht dat de Goden of de natuurlijke Krachten werkelijk haar zouden komen helpen. 'Ik jou ook, Guila,' glimlachte Sibel. Ze had haar vriendin erg goed kunnen gebruiken de afgelopen manen. In plaats daarvan had ze zich maar op haar werk gestort en op haar dochter. Ze had veel samen gedaan met Muriel om het gemis van Liam voor beiden wat te verzachten. En natuurlijk had ze steun gehad van haar eigen en aangetrouwde familie. 'Ik denk niet dat ik dat gesprek met Muriel uitgesteld heb omwille van wat haar reactie zou zijn, maar eerder hoe ik me er onder voel,' gaf Sibel toe. Ze had Liam in haar leven al zo moeten missen dat het haar verraste het nu ook weer o zwaar te hebben. Het was nog altijd moeilijk te accepteren dat ze alleen en op zichzelf lang niet zo goed functioneerde als met Liam aan haar zijde. 'Ik ben blij dat te horen. Hopelijk heeft hij mijn neef ook zijn plek kunnen vinden. Mijn oom en tante zijn er nog altijd niet over te spreken.' Het was een hoop drama om niets dacht Sibel soms. Met een bezorgd gezicht hoorde ze de woorden over haar voorganger aan. Ze legde een hand op Guila's schouder en kneep er zacht in. 'Ze heeft een mooie plek gevonden om haar laatste rust te vinden en haar kinderen hebben nu eindelijk allemaal hun eigen weg gevonden.' Sibel dacht nu ze Koningin was een beter idee te hebben wat Willa Halley in haar leven meegemaakt had, maar ze had enkel meer en meer begrepen hoe anders haar positie en situatie waren. Ze wilde net zoals Guila de sfeer niet te lang zo bedompt houden en gaf haar een klopje op haar schouder. 'Heb je al besloten wat je aan zal doen tijdens de de bruiloft?' Ze was zelf niet zo bezig met dat soort zaken, daar had ze een handvol naaisters voor die precies wisten hoe ze haar er koninklijk uit konden laten zien, maar ze hoorde altijd graag hoe enthousiast Guila over jurken kon praten.

Guila tikte zacht en lachend met een vinger op Sibels wang, toen ze de sceptische blik van haar vriendin had gezien na haar verhaal. 'Het is een mooi verhaal, oké! En ik moest het toch op de een of andere manier goed praten voor Flynn,' glimlachte ze tevreden. Flynn had haar Quandaïse namen niet mooi gevonden, zat er niet op te wachten om hun zoon naar familieleden te vernoemen én wilde niet naar de tempels gaan voor advies, maar had uiteindelijk wel instemming gegeven met haar prachtige, mythische, spirituele verhaal. Een relatie was uiteindelijk geven en nemen. Daarbij had ze hopelijk nog een aantal keren dat ze haar man kon overtuigen van haar goede ideeën qua babynamen. 'Met Marwan zijn de zaken enigszins...' Ze beet twijfelachtig op haar lip en schudde kort haar hoofd naar haar vriendin. '...ingewikkeld. En onzeker. Maar de mannen zorgen goed voor elkaar.' Ze legde haar hand op die van haar vriendin en keek haar dankbaar aan. 'Je hebt gelijk. Zo verwoorde mijn moeder haar laatste levensfase ook. Ze had zo- positief geklonken. Alsof het allemaal wel goed kwam. Zelfs in haar verwardheid was ze zo helder en zo liefdevol.' Het was een prachtig moment geweest om met haar ouders, Flynn en Matheo afscheid te nemen. Haar moeder had zo gelukkig geleken bij het aanzicht van haar jongste kleinzoon. Dat had bij haar ook de vrede gebracht, met tevens het idee dat ze nu iemand zelf had om op haar te letten en haar te verzorgen. Nog elke dag prees ze zich de gelukkigste persoon van Tarth met haar echtgenoot. Guila klapte vervolgens gelukzalig haar handen ineen en begon meteen al voluit te spreken over haar jurk. Nog niemand - buiten Iwan - had haar die vraag gesteld, maar ze wist dat ze op haar vriendin kon rekenen qua mode-inbreng! Sibel wist net zo goed als haar zelf hoe belangrijk een goede outfit was. 'Het is een oude jurk van Rani, waarvan ze mij vertelde dat mijn moeder haar er altijd zo mee complimenteerde.' Het was haar op-één-na favoriete jurk van Rani: het was natuurlijk de jurk die ooit van haar moeder was geweest en daarna van Rani waarin ze ook getrouwd was. Dat was altijd nog haar meest dierbare voorwerp. 'Iker zal zó balen dat ons huwelijk niet is doorgegaan als hij mij ziet,' zei Guila vol zelfvertrouwen, al begonnen haar schouders tegelijkertijd te hangen. Ze sprak altijd met vertrouwen over hoe ze zou reageren op de delegatie uit Quandaï, maar als puntje uiteindelijk bij paaltje kwam... 'Ik ben doodsbang om ze te zien,' voegde ze er echter nog aan toe met een bezorgde blik.

Sibel wist niet goed wat ze van Guila's woorden over Marwan moest maken. Het laatste wat ze had gehoord was dat hij met Iwan naar Tyrosh was gereisd, maar verder wist ze niets van haar neef. Ze had haar familie proberen te overtuigen zich geen zorgen te maken over de man. Ze had altijd al gevonden dat hij een intelligent persoon was. Wat Guila zei maakte haar echter een stuk bezorgder. 'Guila, kun je me alsjeblieft meer vertellen.' Ondanks het feit dat ze misschien vrijuit konden spreken, wilde Sibel wel degelijk weten wat er gebeurd was. Ze wilde weten of zij iets kon doen. Dat was ze haar familie wel verschuldigd. 'Dat klinkt perfect. Je zag er zal spectaculair uit in haar jurken in Myr en bij jouw bruiloft.' Ze genoot van de beschrijving die Guila gaf. De kledingstukken waren bovendien absolute meesterwerken. Haar atelier was zeer kundig, maar de borduursels op de jurken van Rani waren erg bijzonder zoals het maar weinig voorkwam in Tarth. Het had haar zeker geïnspireerd te bedenken wat zij kon dragen als Koningin. 'Prins Iker- Het durf van die man is groter dan ik verwacht had,' merkte Sibel op. Ze herinnerde zich nog hoe de man zich gepresenteerd had als de toekomstige man van Guila toen ze in Quandaï aangekomen was. En toch had ze hem nooit met haar samen gezien of Guila ook maar een goed woord over hem horen zeggen. Ze keek om naar Guila toen ze haar angst uit sprak en greep haar beiden handen vast. 'Het lijkt misschien alsof je op vijandelijk gebied bent, Guila, maar het Noorden is nog altijd een deel van Tarth en je hebt hier mensen die zich om jouw veiligheid bekommeren met hun hele wezen.' Sibel wist heel goed dat ze geen absolute bescherming kon bieden aan haar vriendin, zeker niet nu ze in een paleis was waar ze maar weinig bondgenoten had, maar het zou haar niet overkomen dat haar vriendin nog meer leed zou beleven door Quandaïse inbreng.

Guila zuchtte diep na het doorvragen van haar vriendin over haar eigen neef en keek vervolgens nogmaals enkele keren naar de muren. Het leek veilig én ze wilde graag het verhaal over haar broer en zijn geliefde delen. 'Marwan was bezig bij de rebellen om de Quandaïse macht in het Noorden tegen te werken. Hij werd echter gevangen genomen door Celine's mannen. Iwan heeft hem geholpen om vrij te geraken en heeft hem onderdak geboden op een geheime plek,' fluisterde ze naar haar vriendin. De romantiek hield ze maar even voor haar: dat was aan Marwan om aan zijn familieleden te vertellen, net zoals Iwan het aan haar had gecommuniceerd. Stralend gleed ze over haar rokken heen en trok ze vervolgens aan haar eigen krullen. Het deed haar goed dat ook haar vriendin goedkeuring had gegeven voor haar outfit. 'Ach, Sibel, ik ben ook zo benieuwd naar jouw outfits. Als jij de kamer binnen komt, dan- dan draag je zoveel macht. De enige andere vrouw die dat kan doen, is Indra en die tipt al niet aan jou.' Ze wist dat ze in tijden zoals deze niet teveel aandacht kon en mocht schenken aan haar outfits, maar gelukkig begreep Sibel de verborgen macht van een goede jurk of broekpak. Toen haar schouders zakten en ze haar onzekere woorden had uitgesproken voelde het goed om Sibels geruststellende woorden te horen. Ze schudde echter toch haar hoofd en kneep zacht in Sibels handen. 'Ik maak me niet alleen zorgen om mezelf, maar vooral ook om jou. Ik weet zeker dat Celine en Rohan al hun plannen al uitgeschetst hebben en wachten tot ze het in werking kunnen zetten. Heb je wel genoeg soldaten in het paleis? En- Bij de Goden, Sibel, ik heb al dagenlang voor jouw veiligheid gebeden. Ik weet niet wat ik verder kan doen om ons te helpen in een veilige terugkomst in onze huizen.'

Sibel luisterde verbaasd naar het verhaal van Guila. Ze wist dat ze haar neef niet heel goed kende, maar wat ze van hem wist was dat hij altijd hard gewerkt had zonder in de problemen te raken. Zijn familie was sowieso ontzettend waardevol geweest door hun politieke onderhandelingen en aanwezigheid in hun moederstam. 'Waarom heeft niemand zijn familie geschreven?' vroeg ze verontwaardigd. 'Ik had hem direct vrij kunnen krijgen.' Ontzet bekeek Sibel haar vriendin en rechtte ze haar rug. 'Hoe kan het dat Celine maar doet wat ze wil!' Ze vroeg zich echter sterk af of de landvrouwe wel door had wat ze deed of waar ze in verstrikt geraakt was. Ze had Celine enkel als en intelligente vrouw gekend, maar al haar keuzes nu- Sibel kon ze niet plaatsen, noch begrijpen. Nog overmand door haar frustratie keek ze Guila aan en klemde haar kaken op elkaar. 'Ik mag hopen dat ieder ander persoon in de zaal dat zal voelen als die verdomde bruiloft begint.' Sinds haar eigen bruiloft en de kroning van Liam had ze nog niet de mogelijkheid gehad om haar macht te benadrukken tijdens een groot spektakel. Ze zou de kans die Rohan en Celine haar nu hadden gegeven dus maar met beide handen aan nemen om niet alleen hen maar de rest van de toeschouwers te tonen dat ze niet van plan was toe te geven aan de dreigingen. 'Ik hoop dat ze beter weten dan een poging te doen mijn leven te beëindigen,' stelde Sibel kil. Ze was zich er maar al te bewust van dat ze al manen met een doelwit op haar hoofd rondliep. Maar was dat anders dan toen ze de troon over had genomen en de Tarthiaanse adel felle kritiek uitte? Ze wist niet of ze nu meer risico liep. 'Het doden van een monarch zal ze geen bondgenoten laten behouden in Tarth en zonder die steun en binnenlandse chaos zullen ze een oorlog nooit winnen.' Sibel wist niet of ze hier werkelijk van overtuigd was, maar ze had haar raad genoeg op haar in laten praten om het tenminste met enige zekerheid te kunnen verkondigen.

Guila schudde langzaam haar hoofd en legde een hand op Sibels schouder. Ze wist dat haar vriendin het goed bedoelde, maar Iwan was niet het type om hulp in te schakelen en als Marwan ook maar enigszins op haar broer leek... Het laatste wat de twee hadden gewild, was vast de inmenging van de Koningin. 'Ik weet het niet, Sibel. Ik ben er niet bij geweest. Gelukkig is het goed afgelopen,' probeerde ze haar vriendin gerust te stellen na haar verhitte woorden. Echter leek Sibel niet gekalmeerd te raken en enkel nog kwader te worden. De woorden over de politieke situatie kon Guila echter niet tegen spreken of mee in stemmen. Met een zucht was Guila dan ook opgestaan en liep ze naar het raam toe. Het uitzicht over de Noordelijke stad was prachtig en had haar bij elk bezoek gefascineerd. Het was dan ook verschrikkelijk om te weten wat de gang van zaken nu was in de straten en voor de onschuldige burgers. De kille woorden van Sibel lieten echter haar haren overeind staan en geschrokken draaide Guila zich om naar haar vriendin. Als wijze van gewenning gebaarde ze meteen de tekenen van haar Goden in de lucht, in de hoop dat de woorden van haar vriendin geen slechte voortekenen zouden mee brengen. 'Ik hoop maar dat je gelijk hebt, lieverd,' verzuchtte Guila bezorgd. Ze kon enkel hopen dat Sibel de touwtjes nog in handen had in dit grote paleis. Met een ontstemd gevoel streek ze met haar hand langs de zijdezachte gordijnen en dacht ze aan de uitnodiging die in haar vertrekken hadden gelegen toen zij en Flynn aan waren gekomen. 'Ik word morgen verwacht bij Celine en de hofdames voor een brunch in de tuinen. Jij wellicht ook. Misschien laten ze wel informatie over Liam vallen.'

Sibel liet het gebeuren met Marwan maar voor wat het was. Ze zou er later nog wel meer werk naar doen. Ze kon het moeilijk laten gebeuren dat iemand van haar familie zomaar gestraft werd.. Sibel was blijven zitten toen Guila opgestaan was en had haar handen in de stof van haar kleding geklemd. Ze kon zich de laatste manen zo opwinden over allerlei zaken. Waar ze normaal altijd zo haar kalmte kon behouden, raakte ze steeds meer gefrustreerd door alles wat fout ging en hetgeen wat ze niet onder controle had. Liam zou wel hebben geweten hoe hij met die zaken om moest gaan. Of met haar als ze zich zo opwond. Maar haar raad, haar vrienden en familie, ze had ze niet toegelaten. Sibel keek haar vriendin met een ernstige frons aan toen ze de halfslachtige zorgen hoorde. 'Ik heb niet genoeg aan hoop, Guila,' mompelde nu ze zelf ook op stond. De Goden zouden Tarth niet redden. Ongemakkelijk door de spanning die ze nu plots ook voelde tegenover haar vriendin liep ze naar de tafel waar nog een karaf met zomerwijn achtergelaten was door haar bediendes. Bedenkelijk schonk ze een glas voor zichzelf en Guila in en bekeek het rode goedje terwijl ze hoorde over de uitnodiging. 'Ik verwacht er niet veel van. Celine is vast niet van plan iets los te laten en ze heeft een grip op haar hof wiens loyaliteit moeilijk te doorbreken is.' Ze had dat eerder altijd bewonderd toen de vrouwen beiden nog geen officiële taken hadden als landvrouwe of Koningin, maar het maakte haar plannen nu een stuk moeilijker. 'Maar ik ben blij dat ik in ieder geval naast mijn vriendin kan zitten,' verzuchtte ze. Sibel wist maar al te goed dat haar toon fel was geweest. Ze liep naar Guila toe en hield haar de wijn voor. 'Wellicht leren we prinses Isaia dan al kennen.'

'Dat weet ik,' zei ze zachtjes en verslagen. Met hoop alleen hadden ze inderdaad niet genoeg, maar het was wel een begin. Want als ze al niet de Goden aan hun kant hadden staan, dan stonden ze al met één-nul achter en geen enkele kracht kon dan compenseren. Niemand van haar vrienden leek dat echter te begrijpen. Ze zou zelf vanavond nog wel een offer brengen aan de Godin voor voorspoed gedurende deze tijden. Zo zou ze ook bidden voor Gael en Matheo in het verre Noordelijke landschap. 'Ik zal altijd aan jouw zijde staan,' beloofde Guila met een glimlach en een kneepje in Sibels schouder. Het zou veel moeite kosten voor een ieder om de loyaliteit van Guila aan haar vriendin te breken. Met een zucht pakte ze het glas wijn van haar vriendin aan en tikte ze zacht met het glas tegen die van Sibel aan. 'Ik hoop dat die prinses weet waar ze aan begint met de Quandaïse prins,' zei ze zachtjes en bezorgd. Ze hoopte niet dat het opnieuw een prinses was, die in een huwelijk gelokt was door Rohan. En dat ze niet zo'n zelfde drama zouden doormaken als toen met haar en Flynn in de hoofdstad van hun buurland. 'Ik zou haar willen waarschuwen, maar- ach, daar schiet niemand iets mee op. Toch?' Wat onzeker keek ze haar vriendin aan, waarna ze weer naar de zee staarde. Het zou enkel meer reden zijn voor Rohan om zijn wraak te nemen. 'Zouden we via Isaia informatie over Liam kunnen winnen?'

Sibel was haar vriendin meer dan dankbaar voor haar steunbetuiging. Ze kon het maar al te goed gebruiken dat te horen nu ze zich zo oncomfortabel voelde in een paleis dat niet per se vriendelijk naar haar was. Ze bracht ook haar glas naar dat van Guila en bedacht zich toen haar keuze voor de zomerwijn. Twijfelend keek ze naar de wijn en draaide het bedenkelijk rond in het glas. 'Eddard heeft een lange brievenrelatie met haar gehad. Wat ik van hem begrepen heb is dat ze zelf ook nogal een figuur is en van zich af kan bijten.' Maar hij had de prinses nooit in het echt leren kennen, dus had Sibel zijn omschrijvingen maar met een korreltje zout moeten nemen. 'We kunnen proberen op haar in te praten, maar ik weet niet of ze zelf nog iets kan veranderen aan haar situatie. Ze is de jongste zuster van Koning Galivar en heeft tot nu toe altijd maar een rol erg op de achtergrond gespeeld. Mijn adviseurs hebben verkondigd dat haar moeder, een Zuiderling, nooit binnen het koningshuis van de Zomereilanden had gepast en dat dat overgegaan is op de prinses.' Sibel zuchtte terwijl ze terug naar de bank liep en haar wijn aan de kant kon zetten. 'Ed heeft het geprobeerd, maar ze heeft geen informatie gedeeld. Ik hoop dat hij haar nog kan spreken voor de ceremonie over een paar dagen, maar ik weet niet of het toegelaten zal worden.' Ze was terug op de bank gaan zitten en keek met een verwrongen gezicht naar Guila op. 'Het spijt me je bezoek zo af te kappen, maar ik ben zo moe van mijn reis. Laten we morgen na de theekrans nog bij kletsen.' Sibel deed haar best haar ongemak te verbergen voor haar vriendin en glimlachte vriendelijk.

‘Hoe bij de Goden is Eddard nou in contact gekomen met een prinses op de Zomereilanden?’ glimlachte ze verrast, terwijl ze over de zee uit keek naar de plek waar de zomereilanden kilometers verder zich zou moeten bevinden. ‘Dus de figuren vinden elkaar weer?’ Met een zucht dacht ze terug aan de momenten die ze had doorgemaakt met de Quandaïse prins. Hij was geen gemene man geweest en ze had zich in de Quandaïse hoofdstad zelfs een leven met hem kunnen voorstellen. Hij deed ook maar zijn plicht en zij was simpelweg in de listen van één man getrapt. ‘Misschien kunnen we dan beter inspreken op de prins dan op de prinses,’ opperde ze voorzichtig. Ze wist niet of zij de uitgesproken persoon daarvoor was, maar het was misschien het proberen waard. Wat had Iker te winnen bij een oorlog? Of Isaia? Zij waren ook de marionetten in dit spel. ‘Misschien kunnen we de prinses wel uitnodigen voor een wandeling. Openbaar, zonder argwaan te wekken?’ Het waren maar ideeen. Zij was echter nooit betrokken geweest in de plannen en dat voor een goede reden: Flynn wilde haar buiten al het gevaar houden. Echter haar simpele aanwezigheid in dit paleis bracht al dreigingen en ze wist niet hoeveel langer hij haar buiten al het gebeuren kon houden. Guila keek toe hoe Sibel vervolgens vermoeid op de bank plofte en verontschuldigend glimlachte ze. ‘Ach, ik houd je alleen maar op met mijn gebrabbel. Ik spreek je inderdaad morgen, lieverd.’ Ze drukte nog twee kussen op de wangen van haar vriendin en verliet zo de vertrekken.

Nieuw

Sibel was die ochtend met een barstende hoofdpijn en ernstig onrustige maag wakker geworden. Ze had zich dus voor die dag afzijdig gehouden. Enkel Eddard had gepoogd haar op te zoeken om haar te vertellen dat Naya en Adrian aangekomen waren in Tyrosh. Ze was hem dankbaar dat hij haar woede had geriskeerd om dat bericht door te geven. Ze verdacht hem er van dat hij inmiddels veel beter wist haar reacties te voorspellen dan haar bediendes soms deden. In dat opzicht deed hij haar alleen maar meer en meer denken aan zijn oudere broer. Ze miste Liam zo. Vooral nu ze zich zo ontzettend kwetsbaar voelde. Sibel had Ed gevraagd haar zus te laten weten dat ze haar graag zou willen zien. Het was al weer veel te lang geleden sinds ze Naya had gesproken. Sinds Liam niet meer weggekomen was uit Tyrosh had ze al haar tijd in Evenfall gespendeerd om dichterbij te zijn. Ze miste het leven dat ze in Myr hadden opgebouwd. Het vertrouwde gevoel van haar familie aan haar zijde was iets dat ze in Evenfall niet kon recreëren. Ze had haar adviseurs, haar bedienden, maar geen familie zoals in het Oosten. Na een lange ochtend in bed gespendeerd te hebben had ze zichzelf aangekleed om het bezoek van haar zus af te wachten in de zitkamer. Ze hoefde Naya niet bezorgder te maken dan nodig.

Het was een lange reis geweest naar Myr, maar gelukkig was de trip vlekkeloos verlopen. Bij hun aankomst in de hoofdstad van het Noorden waren Naya en Adrian opgevangen door het personeel van het paleis en naar hun vertrekken gewezen. Naya had de tijd genomen om uitgebreid te genieten van een warm bad om haar stijve spieren wat te ontlasten. Het had haar goed gedaan om zo even tot rust te komen. Ze had zich gehuld in een mooie jurk gehuld en niet lang daarna had Eddard voor hun deur gestaan om hen welkom te heten. Naya had uiteraard aan hem gevraagd of hij hun komst kon doorgeven aan haar zus en al snel kreeg ze te horen dat haar Sibel haar graag wilde spreken. Het was al zo'n tijd geleden dat ze elkaar hadden gezien, dat Naya's hart een sprongetje van geluk maakte toen ze door de gangen van het paleis wandelde, op weg naar de vertrekken van Sibel. Gewillig liet ze zich leiden door één van de dienstbodes en glimlachte vriendelijk toen ze voor de deuren stonden. Ze excuseerde het jonge meisje en klopte zelf zachtjes op de deur. Ietwat nerveus - maar vooral enthousiast - om haar zus weer te zien, streek ze de stof van haar jurk glad en wachtte tot ze binnengelaten zou worden.

Sibel wist niet zeker of het verstandig was geweest die dag de uitnodigingen die ze ontvangen had stuk voor stuk af te wijzen. Ze wilde niet dat men het verdacht zou vinden. Misschien was het daarom maar een geluk dat Naya aangekomen was. Zo kon ze tenminste nog doen alsof ze op haar gewacht had en geen andere verplichtingen haar dag over had willen laten nemen. Sibel kwam vlug overeind toen ze het geklop op de deur hoorde en had daar direct spijt van. Met een verwrongen gezicht hield ze zich aan de rugleuning van de stoel vast en moest een paar keer diep adem halen voor ze haar rug weer kon rechten. Zuchtend wreef ze langs haar voorhoofd en streek haar kleding glad om vervolgens haar bediende de deur voor zich te laten openen. Het was enkel een geluk dat Celine toe had gestaan dat ze haar eigen huishouding mee had gebracht. Haar geheimen zouden zo de hele gangen door zijn gegaan als ze geen kring van vertrouwelingen om zich heen had gehad. Sibel wachtte vol goede spanning af tot ze Naya het vertrek in zag lopen en glimlachte toen breed naar haar. 'Naya, wat fijn om je te zien,' verzuchtte ze voor ze met open armen haar tegemoet liep. Ze had haar jonge zusje heel erg gemist. Niet alleen omdat ze veel steun van haar kreeg, maar ook omdat ze heel graag toekeek hoe Naya als moeder en als landvrouwe haar eigen leven zo prachtig begon in te richten. Sibel was trots op haar en maakte dat maar al te graag aan haar jongere zus duidelijk. 'Hoe is de reis gegaan?'

Naya's glimlach werd enkel breder toen ze haar oudere zus zag en enthousiast liep ze naar haar toe. Ze sloeg haar armen stevig om haar heen en bleef zo enkele tellen lang in een omhelzing staan. 'Ik heb je zo gemist, Sibel!' zei ze oprecht toen ze haar zus los liet. Ze kon de glimlach niet meer van haar gezicht afkrijgen. 'De reis was prima,' begon ze, terwijl ze verder het vertrek in liep en plaatsnam op één van de banken. 'Lang, dat wel, maar gelukkig hebben we goed weer gehad. De Goden waren goed gestemd.' vertelde ze. 'Maar hoe gaat het met jou? Bij de Goden, we hebben elkaar al zo lang niet meer gesproken...' Soms was het nog steeds vreemd dat Sibel de koningin van Tarth was en zij landvrouwe van het Oosten. Uiteraard waren ze hun leven lang al voorbereid op de politieke taken die hen te wachten stonden, maar toch was het soms nog zo onwerkelijk. 'Ik heb Muriel nog even gezien voordat we vertrokken, ik kan nog steeds niet geloven hoe groot ze al is. En ook zo wijs al!' sprak ze enthousiast. 'Sheila is echt dol op haar, toen ze doorkreeg dat Muriel zou komen heeft ze over niets anders meer gepraat.' Naya moest lachen bij de gedachten aan haar dochter, maar voelde ook meteen het gemis van haar kinderen opkomen. Het was niet makkelijk geweest om ze achter te laten in het Oosten. Zeker niet toen de kleine Sebastian ook nog eens begon te huilen toen Naya hem aan haar moeder had gegeven.

Glimlachend omhelsde Sibel Naya en hield haar zo kort met gesloten ogen vast voor ze haar weer liet gaan. Ze had Naya's schouders nog vast en bekeek haar zo aandachtig. Ze zag er goed uit, gezond en uitgerust. Vast een stuk beter dan dat ze er zelf bij liep. Sibel luisterde naar haar verhaal en volgde haar naar de bank om voorzichtig te gaan zitten. 'Heb je al wat kunnen eten? Ik kan wel wat voor je laten brengen?' Ze had haar hand al opgestoken naar haar bediende, maar wachtte Naya's reactie af. Ze glimlachte zelfbewust en vouwde haar handen samen in haar schoot. 'Het gaat prima. Het doet me in ieder geval erg goed je te zien.' Bovendien was ze maar al te benieuwd naar het bericht wat Naya haar kon brengen. Ze miste haar dochter zo en ze vreesde elke dag dat Muriel het niet goed zou doen gescheiden van haar ouders zonder te weten wanneer ze terug zouden komen. 'Hoe gaat het met haar? Heeft ze nog veel naar haar vader gevraagd? En weet je of moeder haar nog wel op de juiste tijden naar bed doet? Of dat vader al een geschikte geschiedenisleraar heeft gevonden?' Benieuwd was ze dichter naar haar zus toegeschoven en had bijna smekend naar de antwoorden één van haar handen vast gepakt. Ze zou het liefst willen dat Naya ieder moment van Muriels dagen in het Oostelijke paleis zou omschrijven. 'Het is een hele opluchting dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden.' Haar gezicht viel echter ook terwijl ze er aan dacht dat haar zus nu ook haar gezin moest missen. Zacht kneep ze in Naya's hand. 'Hoe was het vertrek?' Het speet haar erg dat er geen manier was geweest waarop de Oostelijke regio niet betrokken hoefde te zijn in dit alles.

'Oh, dat zou heerlijk zijn. Ik rammel. Ik heb een bad genomen om mijn stijve spieren wat rust te gunnen en daarna ben ik direct hierheen gekomen.' vertelde ze. Ze had niet langer kunnen wachten om haar zuster weer te zien. 'Weet je zeker dat het goed met je gaat?' vroeg ze bezorgd, toen ze de tijd nam om haar zus eens aandachtig te bekijken. 'Je ziet er zo bleek uit...' Wellicht kwam het enkel door de zorgen om Liam, maar Naya kende haar zuster en wist dat ze erg goed was in het verbergen wat haar dwars zat. Ze hoopte echter dat Sibel eerlijk tegen haar was. Daar waren ze tenslotte zussen voor. Bij de vragenstroom over Muriel moest Naya glimlachen. 'Het gaat goed met haar. In het begin had ze nog veel vragen, ook over Liam.' gaf ze eerlijk toe. Soms vond Naya het al lastig om de hele situatie die gaande was te begrijpen, dus ze snapte erg goed dat Muriel veel vragen had. 'Maar moeder heeft haar gerustgesteld.' verzekerde ze haar zus. 'Toen ik er was heeft ze hen allemaal braaf op tijd naar bed gebracht, maar je kent moeder.' lachte ze. 'Ze houdt ervan om haar kleinkinderen te verwennen,' Hun moeder was dol op al haar kleinkinderen en Naya kon ook altijd zien dat ze er van genoot als ze tijd met hen kon doorbrengen. 'Vader heeft laatst een oude kennis benaderd. Meneer Doggett, hij heeft mij ook wel eens geschiedenislessen gegeven in de laatste jaren! En uiteraard was hij bereid om Muriel les te geven.' ' Naya was altijd dol geweest op de verhalen die die man kon vertellen, hij maakte er altijd zulke spannende verhalen van, dat zijn lessen Naya's favoriet waren geworden. Toen Sibel haar hand beetpakte en er een zacht kneepje in geeft, glimlachte Naya ietwat triest. 'Het was moeilijk om ze achter te laten voor zo'n lange tijd.' gaf ze eerlijk toe. 'Vooral Seb, hij is nog zo klein en-' Naya staakte haar woorden en zuchtte. 'Ik weet dat het Noorden geen plek is voor kinderen op dit moment, maar het maakte het niet makkelijker om gescheiden van ze te zijn...'

Sibel knikte en vroeg de bediende een snelle maaltijd langs te brengen. Ze gaf hem specifieke instructies géén vis te laten brengen. Alleen de geur zou de inhoud van haar maag naar boven laten borrelen. 'Ach, ik ben wat moe, meer niet. Ik slaap nooit goed hier.' Met een kleine glimlach wuifde Sibel de zorgen van haar zus weg. Ze had Guila kunnen misleiden en vond dat al een heel succes, dus dacht ze haar toestand ook voor Naya wel te kunnen verbergen. Het zou niemand helpen dit nu te weten. Ze kondigde het veel liever pas aan als Liam en zij weer samen waren. Als. Sibel luisterde aandachtig naar de antwoorden van haar zuster en glimlachte als vanzelf. 'Moeder weet de kinderen altijd wel te verwennen.' Toch kon ze het haar niet kwalijk nemen. Ze mocht dan hier en daar de regels waar Sibel zelf zo streng aan vast hield versoepelen, ze wist nog altijd precies de overhand te houden in haar omgang met de kleinkinderen. Het deed haar erg denken aan de rust die haar moeder in haar kindertijd ook altijd al uitgestraald had. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit echt uitgevallen was tegen haar of Naya, dat ze haar stem had moeten verheffen of zoals hun vader af en toe moest laten weten dat zijn dochters niet zomaar konden doen wat ze maar wilden. Ze had al vaak flink haar best moeten doen om die kalmte ook in zichzelf te vinden met Muriel. 'Meneer Doggett,' herhaalde Sibel bedenkelijk. Ze dacht dat ze zich de man nog herinnerde. Ze had haar vader toen zelf verteld dat ze zich te oud had geacht voor de kinderlijke verhalen van de man en dat ze liever zelf studeerde in de bibliotheek als er geen betere leraar voor haar was. Ze hoopte niet dat Muriel zo eigenwijs zou zijn of zo serieus. Sibel klopte zacht op Naya's hand. 'Het blijft altijd moeilijk. Maar dat betekent ook dat het weerzien een geschenk is om van te genieten.' Ze hoopte dat Naya en Adrian weer snel naar huis konden. 'Hoe gaat het met de kleine Sebastian? Ik zal hem vast niet meer herkennen als we terug in het Oosten zijn. Vader schreef me dat hij zo gegroeid is sinds ons vertrek.' Ze was in Myr geweest voor de bevalling van Naya en was een tijd met Liam en Muriel daar geweest om haar zus bij te staan met de geboorte en de naderende overdracht van de taken van hun ouders. Daarna had ze echter geen tijd meer gespendeerd in het Oosten. Ze had veel gemist.