Vertrekken van Sibel

'Als het uitkomt hoop ik nog langd te reizen op onze weg terug naar huis.' Hij durfde nog niet te speculeren wanneer dat zou zijn. Eddard ging naast zijn broer zitten en bekeek zo de jongste William van de familie Halley. Hij had van Sibel gehoord dat ze zichzelf wel voor het hoofd had kunnen slaan dat ze haar echtgenoot vrije keuze had gegeven voor de naam van hun zoon. Ed had er erg om kunnen lachen, maar hij had pas echt gezien hoe waardevol de naam was toen zijn vader de jongen vast had gehad. Hij hoopte maar dat Willem geen moeite zou hebben met het dragen van de typische Halley naam. Verbaasd keek Ed op toen hij de hand van Liam voelde en zijn ernstige blik bemerkte. Hij knikte langzaam, maar had geen antwoord klaar. Hij was er zelf nog niet van overtuigd of hij de meest geschikte persoon was geweest om die taak uit te voeren. Hij wilde dat echter niet nu bespreken. 'Kom maar hier hoor, Willempje,' grinnikte Ed toen hij al verontschuldigende een hand op hield naar zijn schoonzus. Ze had geen controle gehad over de naam van haar kind, maar hield wel scherp in de gaten hoe hij nu genoemd werd. Hij zag dat ze met Kain richting de kinderkamer liep en boog zo dichter naar zijn broer. 'Heeft ze het je al vergeven dat je jezelf zo in de strijd hebt gegooid?' Vroeg Ed benieuwd. Sibel was verre van blij geweest toen hij haar het bericht kwam brengen dat Liam en zijn mannen mee zouden vechten.

Sibel had bij binnenkomst nog gepoogd om haar man aan te sporen niet zo snel te gaan. Ze merkte al langer dat hij niet op gemak was in het Noordelijke paleis en ze nam het hem niet kwalijk, maar ze konden zich niet zo door de gangen haasten. Uiteindelijk gaf ze het dus ook maar op om hem bij te houden, vooral omdat Silvester in haar armen lag te slapen. Ze wilde hem niet wekken nadat hij aan het begin van hun reis flink gekrijst had. Zuchtend streek ze langs zijn haren toen ze het vertrek in stapte en met een glimlach Kain en Eddard zag zitten. Ze keek vertederd toe hoe Muriel haar ooms omhelsde en al direct haar verhalen deelde. Ze had het erg naar haar zin gehad bij Renee en Tobias. Het was een hele opluchting geweest dat te horen en om haar eindelijk weer vast gehad te hebben. Er waren veel dingen geweest waar ze zich zorgen om had moeten maken, maar de zorg om haar kinderen was de constante geweest in alle chaos. Sibel stapte op Kain af om hem met een kus op zijn wang te begroeten en wreef door Muriels krullen die nog druk aan het praten was. 'Lieverd, waarom bewaar je niet wat van je verhalen voor straks bij het diner? Laten we je eerst eens wat schone kleren aan trekken en misschien wil Ome Kain helpen met Silvester?' Met een glimlach keek ze naar de man en liep alvast naar de kinderkamer. Als de kleine wakker werd met zijn broek vol dan zouden ze weer van begin af aan moeten proberen hem te kalmeren. Bedenkelijk keek ze om naar haar schoonbroer voor ze haar zoon op de verschoontafel legde. 'Hoe gaat het?'

'William jr. jr.,' corrigeerde hij zijn broer met een grijns, maar die verdween door de blik die hij van zijn vrouw toegeworpen kreeg. Hij keek vervolgens toe hoe zijn partner en schoonbroer in de kinderkamer verdwenen, samen met zijn dochter en andere zoon. Liam haalde zijn schouders op als antwoord op Eds vraag en keek hoe Willem rustig in Eddards armen lag. 'Ik vraag me af of ze me ooit werkelijk zal vergeven,' verzuchtte hij, 'maar ze beseft ook wel dat we geen andere keuze hadden. Ik had niet mijn soldaten kunnen sturen als leider en aan de zijlijn staan, terwijl alle leiders van het kamp mee vechten. Hoe was onze geloofwaardigheid naar niet alleen het kamp, maar ook onze eigen soldaten dan geweest?' Hij zou nooit zijn spionnen, inclusief Kain, een gevecht in sturen zonder er zelf bij te zijn. En zijn vrouw wist dat. 'En Indra wil niet meer met mij praten. Bij de Goden, mag een klein bedankje er nog vanaf bij het kamp? Ík heb ook mannen en vrouwen verloren, elk nog beter dan de ander.' Hij wreef vermoeid en gefrustreerd langs de frons op zijn voorhoofd. Hij had het er moeilijk mee dat hij terug zou keren naar huis en meerdere families moest vertellen wat er gebeurd was. De eerste brieven had hij al verstuurd. 'En ik ben nog gefrustreerder dat het Diane dus is gelukt om Iker uit te breken,' siste hij zachtjes, zodat enkel Ed het zou horen.

'Natuurlijk wil ik helpen,' zei Kain onmiddellijk, terwijl hij Muriels hand vast pakte en haar geruststellend aan keek. 'We hebben nog zo lang voor al jouw verhalen, Muriel. Vertel er anders één per keer. Dan verras je ons elke keer weer.' Kain volgde samen met Muriel zijn schoonzus naar de kinderkamer toe en keek glimlachend toe hoe Silvester het in elk geval nog niet op krijsen had gezet. De jongen kon er namelijk wat van... Muriel, de braverik die ze was, ging naast haar tas op de grond zitten en zocht geduldig naar schone kleding. 'Het gaat prima,' zei hij eerlijk, terwijl hij naast Sibel bij de verschoontafel ging zitten en wachtte tot hij verdere instructies van haar kreeg. 'De geneesheren zeggen dat ik aan de hersenschudding waarschijnlijk geen restverschijnselen ga hebben. Mijn concentratie lijkt alweer wat terug te komen en mijn handen trillen niet meer zoals ze eerder deden.' Bedachtzaam keek hij haar zijdelings aan. 'En hoe gaat het met jou, Sibel?' Bij de Goden, er was zoveel gebeurd de laatste tijd. 'Het zal dubbel voelen om hier weer terug te zijn.'

Eddard rolde met zijn ogen toen hij de correctie van Liam hoorde. 'Je had hem beter naar een andere Halley zoon kunnen vernoemen, broer,' suggereerde hij nog toen Sibel al lang de andere kamer in verdwenen was. Hij had een vinger uitgestoken naar zijn neefje die rustig in zijn armen lag en glimlachte toen hij zijn hand tegen de zijne voelde. 'Uiteindelijk vergeeft ze het je altijd,' mompelde Ed zacht terwijl hij William Junior Junior onder zijn kin kriebelde en een kleine lach uit hem kreeg. 'Ik denk niet dat je daar ooit aan hoeft te twijfelen.' Hij bekeek zijn broer kort. Hij was het er over eens dat er dat moment niet veel meer te doen stond, maar ze hadden op genoeg moment daarvoor een keuze gehad. Dat Liam en Sibel prinses Reihan naar het kamp hadden gestuurd kon Ed nog niet helemaal geloven. 'En hoeveel daarvan waren mannen en vrouwen die nog nooit een wapen vast hadden gehouden? Of zelfs kinderen? Hoeveel hebben er hun thuis verloren?' Kritisch trok hij een wenkbrauw naar zijn broer op. Ondanks dat hij begreep waar Liam op doelde, kon hij het niet aan zich voorbij laten gaan dat Liam zijn verliezen zo gelijkstelde met die van het legerkamp. 'Jij weet beter dan wie dan ook dat de Generaal uiteindelijk haar koppigheid wel aan de kant zal kunnen zetten om met je in gesprek te gaan. Maar ze heeft overduidelijk nu andere zaken aan haar hoofd.' Eddard was blij dat Sibel en Liam enkele troepen achter hadden gelaten om mee te helpen met de wederopbouw, maar het voelde alsnog krom het kamp zo achter te laten met het gevoel dat zij een hand hadden gehad in de schade. Eddard fronste vervolgens en keek kort naar de kinderkamer. Kain en Sibel leken druk genoeg daar. 'Ze is in het paleis. Bij Isaia. Kun je niet met haar praten Liam? Wat ze geflikt heeft onder jouw neus-' Ed had gemengde gevoelens over het gebeuren. Hij was erg blij geweest dat Isaia veilig was dankzij de Islaïse vrouw, maar hij had haar óók die bescherming geboden en dat had zijn vriendin zodoende afgewezen. Echter begreep hij ook dat ze haar echtgenoot niet achter had willen laten.

Sibel wreef geruststellend met haar hand langs Silvesters haren en glimlachte toen ze merkte dat hij in zijn slaap op krulde en zijn handen tot vuisten balde. Soms dacht ze dat hij in zijn dromen al jan en alleman aan het bevechten was met zijn getrap en diepe frons. Haar moeder had haar gerustgesteld dat hij simpelweg al een diepe dromer was. Er gingen verhalen rond in haar thuisland over kinderen met uitgestrekte fantasiewerelden. Het hielp om hem strak in de dekens te wikkelen zodat hij tenminste zichzelf geen pijn deed door tegen de spijlen van zijn bed te rollen of trappen. Met een glimlach keek ze naar Muriel die een aantal jurken op hield. 'Muriel, we hebben geen tijd om ons drie keer te verkleden vandaag. Kies er dus maar eentje uit, goed?' Ze glimlachte breder toen haar dochter Kain om zijn mening vroeg. Zelf kleedde ze Silva langzaam uit en knikte naar Kain. 'Dat is erg fijn om te horen.' Het een geruststelling voor haar, maar ook voor haar schoonbroer. Ze had de schrik op zijn gezicht gezien toen ze het bericht hadden gekregen dat Kain in de ziekenboeg lag. Zo een bericht zou ze zelf ook niet met een gerust hart kunnen ontvangen. 'Ik heb Liam al gezegd dat hij je niet weer aan het werk zet voor nu. Ik dacht dat je het daarentegen misschien wel leuk zou vinden om Muriel een paar middagen gezelschap te houden?' Ze kon het zich voorstellen dat de man toch maar al te graag iets te doen had terwijl Eddard en ook zijzelf de aankomende dagen erg druk zouden zijn. Haar dochter was inmiddels naar haar eigen kamer gerend om een stel onderkleding te halen. Sibel zuchtte toen hij naar haar vroeg. 'Hier kan ik tenminste mijn rol spelen. Maar- Maar Liam is niet op zijn gemak. Hij zou het liefste de gangen nog doorrennen en ik weet niet hoe ik het veiliger voor hem kan laten voelen, of dat ooit zal kunnen.' Het speet haar zeer te zien hoe erg het haar man nog raakte hier te zijn en tegelijkertijd kon ze niet helemaal plaatsen of dat de enige reden was waar zijn ongemak vandaan kwam. 'Kain, mag ik je wat vragen?'

Liam keek bedachtzaam naar zijn broer, die zijn zoon in zijn armen hield, en vervolgens naar de deur waarin Sibel was verdwenen. Het leek niet alsof Kain en Sibel hun woorden zouden horen. 'Je weet dat ook Sibels vergeving een grens heeft,' mompelde hij zachtjes. Hij wilde niet aan zijn partner twijfelen, maar deed dat toch met haar geduld rondom hem en vooral rondom zijn verleden. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij vervolgens naar zijn broer na zijn felle en kritische woorden. 'Sibel en ik hebben een heel land om ons zorgen over te maken. Indra had simpelweg eerder moeten ingrijpen en haar kamp niet in gevaar moeten brengen. Als wij er niet waren geweest, dan had het legerkamp enkel nog uit as en rook bestaan en hadden de Quandaïers een vrije weg richting de rest van het land gehad.' Er was inmiddels een glas wijn voor hem ingeschonken en bedachtzaam dronk hij van het goedje. 'En alle blaam is uiteindelijk weer bij mij en Sibel begonnen. We hadden Guila nooit naar Quandaï moeten sturen en vervolgens hadden we ook nooit de kapitein moeten toestaan om achter haar aan te gaan. En ik-' Hij zuchtte en schudde ongelovig zijn hoofd. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij er mee weg zou komen om de grenzen van Quandaï te kruisen? Om de kerkers te betreden en gevangenen te helpen ontsnappen? Hij had Indra te veel op hem in laten praten. Bij Eds volgende woorden schudde hij fel zijn hoofd. 'Het is te voorspelbaar als ik met haar ga praten,' mompelde hij, nadat hij was opgestaan en naar het raam was gelopen. 'Ze loopt altijd twee stappen op mij vooruit. Hoe kunnen we haar inhalen? De kansen in ons voordeel laten werken?' Die verdomde Diane en haar goede stel hersenen. Soms had hij spijt dat hij haar zoveel had geleerd, maar- hoe had hij kunnen weten dat die vaardigheden ooit in zijn nadeel zouden gaan werken? 'Denk je dat we de prins kunnen laten praten? Of heeft Isaia jou iets verteld?'

Kain keek ook neer op de kleine Silvester. Ondanks dat hij en zijn broer nog zo klein waren, was het duidelijk hoe hun karakters van elkaar verschilden. Hij was benieuwd hoe dat zou ontwikkelen op oudere leeftijd, net zoals bij Muriel was gebeurd. En hoeveel hij van hun ouders terug kon vinden in de kinderen, niet alleen in hun uiterlijk, maar ook in hun karakter. Misschien dat ze zelfs wel trekken van Eddard zouden hebben. Plots voelde hij Muriel aan zijn blouse trekken en keek hij glimlachend toe hoe ze drie jurken omhoog hield. Ze vroeg om advies. Ondanks dat hij zich altijd bewust was van zijn outfits wist hij verder niets af van "mode" en al helemaal niet van de dure kleding die hoogstvermoedelijk zijn nichtje nu omhoog hield. Hij koos maar het rode model uit, waarna Muriel weg rende naar haar eigen kamer. 'Ik zou het heerlijk vinden om Muriel gezelschap te houden,' zei hij oprecht, maar vervolgende vervolgens met een zucht: 'Maar ik hoop ook snel weer aan het werk te kunnen. Er valt genoeg werk te verrichten, vooral door de onrust die nog steeds in de straten heerst. En na alles wat er hier gebeurd is-' Hij dacht terug aan het moment dat zowel Liam als Eddard bont en blauw geslagen waren. 'Ik begrijp waarom de broers hier niet op hun gemak zijn.' Kain werd vervolgens verrast door Sibels vraag. 'Natuurlijk, je mag mij alles vragen,' zei hij onmiddellijk, terwijl hij haar afwachtend aan keek.

Sibel glimlachte tevreden toen Kain instemde met haar voorstel. Muriel vroeg veel naar hem. Ze had het altijd al bewonderenswaardig gevonden hoe de man een plek had gevonden in de familie. Wat dat betrof kwam hij van een hele andere wereld dan waar zij en zelfs Eddard en zijn familie in opgegroeid waren. Ze kon zich niet voorstellen dat het makkelijk was om het paleisleven te betreden. 'Dat werk kan ook door anderen verricht worden. Ik wil niet dat je met halve kracht terug aan je werk gaat.' Ze had al instructies gegeven om de gewonde soldaten en spionnen van Liam zo lang te laten rusten als nodig was. Ze had niets aan mannen of vrouwen die met minder energie of nog altijd verwond terug aan het werk gingen. Ze knikte nog terwijl haar blik richting de zitkamer gleed. Ze had geprobeerd er met Liam over te praten, maar ze vond het erg moeilijk het onderwerp op te brengen. Ze wist niet of het hem goed deed om er over te praten of dat hij liever er niet over sprak. Sibel had Silvester inmiddels uitgekleed en zag dat hij wakker was geworden. Ze wees naar een stapel katoenen lappen zodat Kain haar er één aan kon geven terwijl ze zelf haar zoon vast hield. Pas toen ze Silva verschoond had keek ze Kain weer aan met een bedenkelijke blik. 'Is de voogd van prinses Isaia nog hier?'

Eddard fronste naar Liam en schudde zijn hoofd. 'Je ziet het probleem niet. Dat is niet wat er zoveel jaren geleden is gebeurd. Het is niet de fout van het kamp of van de Kroon of van de Quandaïers, maar-' Hij staakte zijn zin toen hij Willem in zijn armen voelde bewegen en zag hoe hij zich eens flink uitrekte. Hij sprak verder op zachtere toon, maar met een even dringende blik in zijn ogen. 'We zijn te erg afgeleid om te begrijpen dat er iemand zonder dat wij er iets aan hebben kunnen doen, zonder dat de Quandaïers het hebben kunnen voorkomen, er een politicus en vertrouweling van de Moeder en een hoogstaande Generaal op ons grondgebied vermoord zijn. Daar is al te lang omheen gedraaid, Liam. En daar komt nog bij dat het kamp zomaar de Prins vast kon zetten.' Die gevallen gaven genoeg reden voor het buurland om hun achterdocht te verklaren, om om verantwoording te vragen. Zuchtend keek Ed toe hoe zijn broer van hem weg liep en stond uiteindelijk wat klungelig met Willem rustend op één arm op. 'Isaia lijkt niets slechts over haar te willen zeggen. Die vrouw heeft ontzettend snel haar vertrouwen weten te winnen en nu ze geholpen heeft met de prins-' Eddard had in het kamp wel eens gevraagd aan Isaia wat haar voogd nou precies deed, maar ze was erg vaag gebleven. 'Heb je al eens gepoogd haar een deal te geven? Want voor wie werkt ze nu? Galivar?' Ed betwijfelde het dat haar loyaliteit bij die Koning lag. Isaia zou nooit naar haar toegetrokken zijn als dat zo was.

Kain bleef stil bij het horen van Sibels woorden. Het deed hem veel dat zijn schoonzus zo om hem leek te geven en hem de rust gunde, maar tegelijkertijd zou ze nooit begrijpen hoe dubbel hij zich voelde als nu plotseling deelnemer van de koninklijke familie. Zijn collega's zouden niet net zo gemakkelijk vrij kunnen nemen als dat hij dat deed. In plaats van verder te antwoorden richtte hij zijn blik maar op Silvester en deed hij wat Sibel hem opvroeg. Tegelijkertijd wachtte hij in spanning af naar wat Sibel zou zeggen. Bij de Goden, als Liam eens wist dat hij dit nu met de Koningin besprak... 'De voogd van prinses Isaia is inderdaad nog in het paleis,' antwoordde Kain eerlijk. Hij had er al eerder met Liam over gesproken dat Diane zich zo openlijk bewoog in het paleis en wat het betekende dat zij zich er ook vast en zeker zeer bewust van was dat zij zich ook in het paleis bevonden. Zou ze een poging doen om met Liam in gesprek te gaan? Kain stapte iets dichter naar Sibel toe en keek haar onderzoekend aan. 'Waarom die vraag, Sibel? Heeft ze ooit contact met jou opgezocht?'

Liam luisterde bedachtzaam naar de woorden van zijn broer en besefte dat hij gelijk had. Ze waren nog steeds niet achter de moordenaar van niet alleen Rohan, maar ook Kalim gekomen. 'Het was Celine's verantwoordelijkheid om hun te beschermen,' mompelde hij terug naar zijn broer, maar niet met de zelfverzekerdheid waar hij eerder mee had gesproken. 'Moet ik het kamp dan straffen? Voor het opsluiten van Iker? Net zoals dat Sibel en ik dat Barnes meisje nog moeten berechten!' Het frustreerde hem dat ze zo politiek moesten spelen. 'Ik heb geen idee bij welke Koning, prins of prinses haar loyaliteit ligt, maar ik gok dat ze nog niet los is gekomen van onze oude vriend Galivar,' mompelde Liam geïrriteerd. 'Ik weet alleen dat ze op de een of andere manier erg gehecht is aan mijn oude scheepsmaat Saul, die nu blijkbaar rebellenleider in Tyrosh is geworden.' Het frustreerde hem dat ze niet met zíjn spelletje mee wilde spelen en dat hij wel aan haar eisen en opdrachten moest voldoen. Of dat ze haar hele eigen plan deed zonder hem te waarschuwen, zoals het uitbreken van prins Iker uit het kamp. 'Denk je dat ik met haar moet gaan praten?' vroeg hij uiteindelijk stilletjes aan Eddard. 'En denk je echt dat Diane in zal gaan op een deal?' Eddard was altijd beter geweest in het inschatten van deze zaken. Sibel was er echter nog beter in, maar hij kon haar hier uiteraard niet in betrekken.

Sibel vouwde de lappen zorgvuldig over de billen en beentjes van Silvester en stopte de uiteinde goed weg voor ze naar wat spelden zocht om alles vast te zetten. Zo hoorde ze de woorden van Kain aan. Hij klonk enigszins voorzichtig, maar misschien las ze dat zelf wel in de toon die hij gebruikte. Ze was namelijk nog erg vaag. Sibel legde Kain's hand op Silvesters buik - dat hield hem vaak rustig - terwijl ze zelf in een la naar wat schone kleding zocht. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn tweede vraag, maar legde nog niet direct uit waarom ze naar Diane gevraagd had. Het zat haar al meer dan een week dwars dat Guila haar verteld had dat die vrouw, van alle mensen, haar had weten te bereiken toen ze vast zat op de Barnes boerderij. Sibel had haar echtgenoot er nog niets over gevraagd. Ze wilde eerst zelf meer weten. Ze stak de armpjes van Silvester in zijn schone kleding en tilde hem uiteindelijk op toen ze klaar was. 'Ik wil haar spreken. Ik hoopte dat je mij zou kunnen helpen om haar alleen te krijgen.' Haar ogen gleden terug naar de man naast haar. 'Het spijt me dat ik dit van je moet vragen, maar ik wil niet dat Eddard of Liam dit weten.' Het was maar een halve verontschuldiging. Sibel zou dit echter niet vragen als ze niet dacht dat het belangrijk was.

Kain had zich afgewend van moeder en zoon en keek naar de rest van de familiekamer. Sinds de komst van de tweeling hadden ze de kamer flink om moeten gooien met twee kleine commodes en Muriel had natuurlijk ook haar eigen bedje nodig. Toen Sibel weer begon te spreken, keerde Kain zich afwachtend naar haar om. Hij keek haar echter na de uitgesproken woorden geschrokken en vooral ongelovig aan. 'Je- je wilt haar spreken?' stamelde hij, terugdenkend aan de verschrikkelijke woorden die Liam tegenover Kain had uitgesproken. Over wat er tussen hem en Diane al die jaren geleden had afgespeeld. En hoe Diane nu nog steeds constant zijn leven betrad. 'Waarom wil je niet dat Eddard en Liam het weten?' vroeg Kain voorzichtig, terwijl hij met een moeilijke blik door zijn haren streek. Bij de Goden, wat deed Sibel hem aan?! 'Sibel... je weet dat ik je altijd met alles wil helpen, maar- het voelt niet goed om dit achter de rug van mijn partner én baas om te doen.' En daarbij besefte Sibel zich niet dat die verdomde Liam die vrouw van alles en nog wat had geleerd over het spionage werk. Hoe kon híj die vrouw nou alleen krijgen?

Sibel had Silvester tegen haar borst gelegd en wreef zo langs zijn rug terwijl ze Kain bekeek. Ze had kunnen weten dat haar vraag verwarring bij Kain naar boven zou brengen, maar zijn reactie was meer dan dat. Misschien had ze daarom eigenlijk ook besloten om het hem te vragen. Wat hij dan ook wel of niet kon zeggen, hij was altijd eerlijk genoeg. Het was misschien niet eerlijk van haar dat ze daar op gerekend had. 'Ik denk dat je wel weet waarom ik dit zonder hen wil doen,' zei ze dus ook terwijl ze richting de wieg liep om haar zoon er in te leggen. Het was een geluk dat hij ditmaal prima vond om weggelegd te worden. Sibel draaide zich om naar Kain en gleed met haar handen over de kreukels in haar jurk. Ze zag er vast ook verwaaid en vies uit van het reizen. 'Ik ben jouw Koningin, Kain,' zei ze zacht met spijt in haar stem. Ze liep terug naar hem en legde een hand op zijn arm met een standvastige uitdrukking op haar gezicht. 'Wat ik weet van Guila en wat mijn contacten op de Zomereilanden hebben gedeeld-' Sibel fronste en keek naar de vloer. 'Ik moet iets doen. Ik mis te veel informatie. En het lijkt er op dat zij het overduidelijk heeft.'

Kain keek haar bedachtzaam aan en wendde vervolgens zijn blik af. Muriel was inmiddels weer binnen komen rennen in haar jurk en ging meteen door naar haar vader en oom om haar outfit te laten zien. Hij wilde haar volgen, in de angst over wat Sibel hem zou vertellen, maar hij kon nu niet weg lopen. Sibel rekende op hem. Want natuurlijk wist hij waarom Sibel niet wilde dat Ed en Liam het zouden weten. 'Ik ga je helpen,' zei hij uiteindelijk, maar met een frons op zijn gezicht en zijn lichaam van haar afgewend, ondanks dat ze zijn arm vast had gepakt. 'Maar ik heb het oneens met de manier waarop. Dat weet je, Sibel.' Hij prees juist het koningspaar dat ze hem niet behandelde als 'onderdaan', maar dit- 'Ze is gevaarlijk, Sibel, je kan niet zomaar bij haar binnen komen lopen. We hebben een plan nodig.' Hij keek opnieuw naar de deur naar de woonkamer toe. 'Ik ga weer terug naar Ed en Liam.'

Sibel poogde de blik van Kain vast te blijven houden, maar moest toekijken hoe hij zijn keuze maakte met een afgewend gezicht. Ze keek om toen Muriel de kamer door stoof en wilde haar er op wijzen dat ze niet door de vertrekken moest rennen, maar liet haar aan haar voorbij gaan. Ze had het antwoord van Kain nu nodig. Als hij er niet mee in stemde, zou ze het hem niet kwalijk nemen, maar dan zou het wel moeilijker worden om iemand anders er op aan te spreken. Misschien moest ze toch zelf proberen een lunch te organiseren met de prinses in de hoop dat de vrouw er ook zou zijn. Ze begreep echter dat daar risico's aan vast zaten. Sibel knikte met een ernstige maar ook opgeluchte uitdrukking toen ze zijn antwoord toch kreeg. Ze keek niet weg toen hij haar met enige kritiek aansprak op de manier waarop ze dit wilde ondernemen. Dat had ze inmiddels als Koningin al vaak genoeg gehoord. 'Daarom kan ik dit ook niet alleen,' beaamde ze nog zacht. Sibel had al gemerkt dat voorzichtigheid een noodzaak was met Diane. Hoe Guila over haar had gesproken, het feit dat Liam juist niets over haar leek te willen zeggen- Ze liet Kain los en knikte. 'We hebben geen haast.' Inmiddels was het wel duidelijk dat ze hier nog wel even zouden blijven en ze wilde niet zo krom zijn dat ze nu haar eigen eerdere woorden - dat Kain eerst meer rust verdiende - tegenwerken door hem direct aan het werk te zetten. Sibel beet op haar lip en voelde dat het nu haar moment was om zich af te keren. Ze klemde haar handen om de wieg en probeerde rust te halen uit het tafereel van haar gekalmeerde zoon. Hoe Kain nu gereageerd had hielp de nervositeit niet.

'Indra heeft zelf al geopperd zich verantwoordelijk te stellen voor een hoop van die fouten, maar het zou geen slechte redenatie zijn dat het leed dat het kamp heeft doorstaan inmiddels een voldoende straf is geweest.' Eddard leunde tegen het raamkozijn en bestudeerde William die nieuwsgierig rond keek nu. 'Maar het lijkt er op dat je toch ook echt een hartig woordje met onze nicht zal moeten spreken,' vervolgde hij. Ed begreep dat Liam haar liever vermeed, maar hij kon niet negeren wat voor rol ze in dit alles had gespeeld en hoe ze nu klaarblijkelijk haar positie terug had. Was Celine hier het beste uitgekomen? Met een frons luisterde hij naar de verder woorden over Diane. Eddard had Liam er al eerder over uitgehoord nadat zijn broer opgebiecht had wat voor relatie hij met haar gehad had.  'Er gaan geruchten rond dat de Islaïers de Quandaïers hebben geholpen om ongezien aan de kust aan te meren en Tarth te betreden.' Hij wist nog niet wat ze met die informatie konden, maar wat had Koning Galivar aan leed in Tarth? Waarom verkoos hij Quandaï over Tarth om hulp te bieden? Zuchtend wreef Ed met zijn vrije hand langs zijn voorhoofd. 'De rebellenleider?' herhaalde Ed verrast. Hij kon zich niet voorstellen hoe dit hele gebeuren nog ingewikkelder kon worden. 'We weten wie de rebellenleider is?' Dit was de eerste keer dat hij dat hoorde. Van Celine's raad kwam enkel het antwoord dat de rebellen hen steeds wisten te ontsnappen. Geërgerd zuchtend keek hij van Liam weg. 'Jij bent de enige die haar kent, Liam. Ik heb geen flauw idee wat haar persoonlijk aan gaat. Maar als haar relatie met Galivar inderdaad zo fragiel is en ze inderdaad gevaarlijk is- Iemand zoals zij kan beter uit naam van een bepaalde macht werken zodat haar acties nog enigszins te voorspellen zijn, maar zonder loyaliteit, zonder verantwoording af te hoeven leggen, dan zullen we nog wel meer verrassingen krijgen.' Ed keek om toen Muriel plots binnen kwam rennen en vrolijk een pirouette voor haar vader en oom draaide. Hij oogde zijn broer nog kort voor hij met een glimlach op Muriel af stapte en haar jurk bewonderde.

Liam opende zijn mond al om Eddard tegen te spreken, maar tegelijkertijd hoorde hij de snelle voetstappen van Muriel hun kant op komen en vervolgens de zwaardere van Kain. 'We hebben het hier later nog eens over,' drukte hij zijn broer op zijn hart, om vervolgens met een brede glimlach Muriel binnen te zien komen rennen. 'Mumu, je ziet er weer prachtig uit,' complimenteerde hij zijn dochter, waarna hij opstond en William junior junior van zijn broer over nam. 'Bij de Goden, het is ook echt net haar moeder, niet waar?' Hij was blij dat Muriel zoveel van Sibel had overgekregen. Liam was ondertussen de kinderkamer met Willem op zijn arm binnen gelopen en zag zo zijn echtgenote nog bij de wieg van hun andere zoon staan. Silvester was wonder boven wonder nog rustig en hij kon dus ook veilig hun tweede zoon naast hem leggen. De twee reageerden namelijk altijd op elkaars emoties: als Silvester huilde, dan deed Willem mee. Andersom haalde Silvester echter ook rust uit zijn broer. Toen Willem eenmaal ook zijn plek in de wieg had gevonden, legde hij zijn handen van achteren op Sibels schouders en voelde hij zo de spanning in haar lichaam. 'Wat is er loos, bloempje?' murmelde hij, waarna hij een kus in haar hals drukte en tegelijkertijd het gelach van Muriel uit de woonkamer hoorde komen. 'Hm, zou Muriel dan toch mijn ijdelheid geërfd hebben?'

Sibel had Liam niet binnen horen komen, zo verzonken in haar gedachten was geweest, en keek vlug om toen ze hem met hun zoon de wieg zag naderen. Tevreden keek ze toe hoe de tweeling als vanzelf hun plek tegen elkaar innamen in de wieg. Ze konden elkaar ook evengoed in de weg zitten, maar op dit soort moment waren ze overduidelijk één hoe verschillend ze ook leken. Het blonde haar van Liam, haar eigen donkere lokken- Sibel voelde de handen van Liam met een zucht op haar schouders. Ze probeerde te ontspannen, maar dat werd enkel moeilijker door de oplettendheid van haar man. 'Het enige wat niet loos is, is dat we weer samen zijn,' mompelde ze voor ze zich omdraaide en haar hoofd tegen zijn borst legde. Ze had nog niet kunnen rusten tot ze de kinderen die ochtend weer had gezien en mee had kunnen nemen. Hopelijk zouden ze ook snel terug kunnen keren naar Myr. Of tenminste Evenfall. Ze glimlachte en pakte één van zijn handen vast om haar vingers tussen de zijne te glijden. 'Dat zou zomaar kunnen. Hoewel ik ook verwacht dat mijn zuster haar aan haar kledingsmaak heeft geholpen door haar zo te verwennen met jurken.' Van haar moeder had ze het zeker niet. Vroeger had Naya haar vaak genoeg aangespoord eens wat spannendere kleding te dragen. Nu droeg Sibel wat de naaisters en dienstmeisjes voor haar klaar legden. 'Liam,' begon ze vervolgens terwijl ze afstand nam om haar echtgenoot aan te kijken. 'Ik kan hier de zaken afronden. Als jij door wil reizen met de kinderen.' Het voorstel hing al even in haar hoofd sinds ze gezien had hoe haar Koning zich zo gehaast en ongemakkelijk door de gangen van het Noordelijke paleis bewoog. De Raad zou het plan niet waarderen, maar Sibel kon ze wel overtuigen.

Liam keek ook naar hun twee zoons en voelde complete kalmte over hem heen komen. Vooral door het heerlijke geluid van Muriels lach in zijn oren. Ze waren als gezin, als familie met ook Ed en Kain, eindelijk weer samen en veilig. Dat was wat telde. Hij sloeg zijn armen om Sibel heen na haar toenadering en drukte zijn lippen enkele malen op haar donkere haren. 'Maar, geef toe, jouw zus geeft ook altijd wel de beste cadeaus,' grinnikte hij, 'niet alleen aan de kinderen, maar ook aan ons.' Een groot deel van Muriels kleding had ze te danken aan haar tante en haar goede gevoel voor smaak. Uiteraard moest het ook altijd de keuring van haar vader door, maar Liam moest toegeven dat hij nog nauwelijks kledingstukken had geweigerd. En als hij dat zou doen, dan zou hij het toch flink over hem heen krijgen van zijn vrouw... Met een diepe frons hoorde hij haar woorden aan en keek hij vervolgens naar de serieus blik op haar gezicht. Ze had gelijk dat hij door wilde reizen met de kinderen, maar ook met háár. 'Sibel, het enige wat erger is dan hier blijven... is jou hier alleen achterlaten,' verzuchtte hij, waarna hij zijn hand op haar wang legde en haar zo hem aan liet kijken. Hij haalde diep adem en kneep met zijn andere hand zacht in de hand van zijn echtgenoot. 'Het spijt me dat ik me zo in de strijd heb gestort in het kamp. Zonder ook maar jou te waarschuwen of- of afscheid te nemen.'

Sibel glimlachte en zuchtte toegevend. Naya had er inderdaad een neus voor om de beste geschenken te geven. Ze vond zelf dat het vaak niet hoefde, maar haar zus maakte er altijd een mooi gebaar van en dus kon ze nooit weigeren. Bovendien gaf het vooral blijk aan het goede karakter van Naya. Het Oosten mocht zich gelukkig prijzen met hun Landvrouwe. Sibel vond het soms nog vreemd te bedenken dat zij zich al die jaren op die taak voorbereid had om dan plots Koningin te worden. Sibel streek met haar duim langs Liams huid. Ze knikte. Ze wilde het liever ook niet, maar ze had de optie tenminste aan moeten bieden aan haar man. 'Eddard zou me helpen hier. En de rest van de Raad,' zei ze nog. Echt alleen zou ze nooit zijn, maar het was een opluchting te weten dat ze Liam aan haar zijde zou hebben. Sibel hield Liams blik vast tijdens zijn verontschuldiging. Ze had er inmiddels al wat tijd voor gehad om hem er op te wijzen hoe onverantwoordelijk het was geweest dat hij die beslissing had genomen, dat de risico's te groot waren geweest. Maar hij had nu precies weten te benoemen wat haar misschien nog het meest dwars had gezeten. 'Ik weet dat het niet altijd mogelijk is. De situatie vroeg om een snelle reactie,' gaf ze toe. 'Maar je hebt me erg laten schrikken. Er zijn al genoeg onverwachte wendingen in ons leven.' Sibel gleed met haar vingers over de hand die op haar wang lag en kuste teder zijn palm. Ze hoorde Muriel weer lachen, nu samen met de harde lach van haar oom. 'Laten we nog even de tijd dat onze zoons onze aandacht niet vragen benutten,' stelde ze voor en wees richting de woonkamer. Sibel was erg benieuwd wat haar dochter zo aan het lachen maakte. Bovendien had ze een akelig gevoel in haar onderbuik sinds ze eindelijk Kain om zijn hulp had gevraagd.

Liam bleef voet bij stuk houden. 'Ik weet dat ze je zouden helpen,' verzuchtte hij, terwijl hij ook met zijn duim langs haar huid gleed, 'maar doe het dan voor het rusteloze hart van jouw man als hij zo ver van jou vandaan zou zijn. En daarbij wilde ik toch Muriel en de jongens het strand laten zien.' Hij zou zich wel vermaken met zijn kinderen en vooral ver weg bij Celine vandaan blijven. Het paleis was dusdanig groot dat hij er vast geen moeite voor hoefde te doen. Toch wendde hij zijn blik van zijn vrouw af bij haar woorden. Het speet hem dat het zo was verlopen in de chaos van het moment. 'Ik ben niet van plan om je nogmaals te laten schrikken,' beloofde hij met zachte stem, terwijl hij zijn partner weer aan keek, en een hand op haar wang legde. 'Nog even, bloempje,' zei hij vervolgens met een glimlach, voordat hij zijn partner dichter naar hem toe trok voor een liefdevolle kus. Daarna pakte hij haar hand vast en liet hij zich naar de woonkamer leiden.