Vertrekken van Sibel

Sibel was het niet eens met zijn woorden, maar ze genoot wel degelijk van zijn geplaag. Hoe vaak ze er gek van was geworden in hun jaren samen, had ze het nu in die manen van onzekerheid erg gemist. Ze keek met een glimlach naar haar hand die gekust werd en gleed vervolgens teder met haar vingertoppen zijn zijn kaak. Ze durfde hem niet te kussen, omdat ze niet wist hoe veel pijn het hem zou geven, maar het was enkel al fijn hem aan te kunnen raken. Terwijl ze het uitzicht bekeek probeerde ze de gebeurtenissen nogmaals op een rijtje te zetten. Omdat ze zo snel afgesloten was van de rest had ze veel van een tweede bron moeten horen. Sibel had geen idee hoe Iker precies had gereageerd op de chaos. Hij was plots pas weer te horen geweest toen Rohan al stikkend op de grond had gelegen. Wat had hij daar voor gedaan? Wat voor emoties had hij getoond tijdens de chaos? Ze durfde niet te zeggen in hoeverre de prins betrokken was in het groter geheel. 'Ik weet het. In Quandaï was al erg- pienter met zijn woorden en acties. En nu-' Bedenkelijk draaide ze zich terug naar Liam om. 'Prinses Isaia lijkt hem te steunen. Het lijkt me nog erg onduidelijk of dat een goed of slecht iets is. Ze hebben vermoedelijk beiden ingewikkelde connecties met hun families.' Ze fronste toen nog iets haar te binnen schoot. 'Haar zuster, prinses Nakia, verscheen op de bruiloft. Het was niet aangekondigd, maar haar aanwezigheid is door meerdere bronnen bevestigd. Wat weet je van haar en haar zuster?' Sibel wist dat Liam tijd had gespendeerd op de Zomereilanden tijdens zijn reis en had al eerder hem vragen willen stellen over de koninklijke familie daar. Zij kende ze niet.

Liam beantwoordde de glimlach van zijn vrouw en keek haar zo liefdevol aan. 'Ik heb je gemist,' murmelde hij, terwijl hij met zijn vingers langs haar wang en lippen gleed. 'Vooral jouw glimlach. Het beeld van jou met Muriel in jouw armen. Hoe je met jouw ogen rolt, zoals je nu doet.' Liam grijnsde om de blik van zijn vriendin en voelde hoe hij het warm kreeg. Dit was vertrouwd. 'Prinses Isaia is goede vrienden met Ed, toch? Ik heb begrepen dat ze elkaar nog recent geschreven hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat zij slechte voornemens met hem heeft. En dus hopelijk ook niet met zijn familie.' Liam staarde naar het plafond en bracht in zijn gedachten de herinneringen aan zijn bezoek aan de Zomereilanden terug. 'Isaia was nog maar jong. Te jong om ook maar iets over haar karakter te zeggen. Ze werd overal buiten gehouden door haar familie,' zei hij fronsend, waarna hij opzij keek naar zijn echtgenote. 'En prinses Nakia was op missie gestuurd met een bataljon aan soldaten. Diane daarentegen-' Hij schraapte wat ongemakkelijk zijn keel en hoopte maar dat zijn vrouw dat linkte aan zijn slechte fysieke staat. 'Diane is de rechterhand van de koninklijke familie van de Zomereilanden. Ze heeft mij opgezocht terwijl ik hier gevangen zat en het leek alsof ze flink de touwtjes in handen had, in plaats van de prinses. Ze benoemde dat er veel te gebeuren zou staan.' Bedachtzaam gleed hij met zijn duim langs Sibels hand. 'De koninklijke familie van de Zomereilanden doen niet aan toeval. Het had een reden dat Nakia er was. En het was zeker niet om haar zus te steunen.' Liam keek zijn vrouw recht aan en schudde zijn hoofd. 'Ze zijn niet te vertrouwen. Diane daarentegen-' Hij zuchtte diep. 'Ik weet het niet. Ze zet in elk geval haar familie voorop. Maar ze is erg toegewijd aan Isaia.'

Sibel knikte. 'Ed heeft al contact met haar gehad. Zij is degene die hem buiten gevaar heeft gebracht in de zaal. Maar hoewel je broer lovend over haar spreekt weet ik niet hoe haar relatie met de prins is en wat zijn invloed op haar kan zijn.' Ze was erg duidelijk geweest tegen Eddard dat ze de prinses niet zomaar konden vertrouwen, hoe veel contact ze ook gehad hadden. Zeker omdat het een vriendschap op afstand was, wist ze niet of ze Ed te veel hoop kon laten hebben dat hij Isaia goed kende. Ze had gehoopt een tweede mening te kunnen hebben over de jonge vrouw, maar had zelf weinig tijd met haar kunnen spenderen, noch de rest van haar gevolg. Het klopte echter wel dat ze vast nog maar een kind moest zijn geweest toen Liam te gast was geweest. Het verraste haar echter het volgende te horen. 'Diane? Isaia's voogd?' De aandacht was volledig uit gegaan naar de prinses. Ze had de andere vrouw wel enkele malen aanwezig gezien, maar nooit op de voorgrond. 'Ze heeft zichzelf niet zo gepresenteerd,' mompelde ze bedenkelijk. Ze zou moten pogen met de zusters van Koning Galivar te praten voor vertrek. Het kon enkel helpen een ander perspectief op de zaken aan te horen. 'Haar familie?' vroeg ze verward. In haar eigen gedachten verzonken bleef ze over Liams schouder wrijven en probeerde voor zich te halen waar ze Diane had gezien, of ze Nakia tijdens de ceremonie had gespot en hoe Isaia zich tot nu toe voor haar had gedragen. 'Wil je me meer over de Zomereilanden vertellen? Over hun normen en waarden? Hoe de familie in elkaar zit. Ik denk dat we moeten proberen meer met hen te communiceren en-' Sibel keek geërgerd om toen ze iemand op de deur hoorde kloppen. Haar blik verzachtte echter toen ze het nerveuze en blauwe gezicht van Eddard zag. 'Is er iets, Ed?' Ze was opgestaan om op hem af te lopen en de brief de hij vast had aan te pakken en spoorde hem met een glimlach aan zijn broer te begroeten terwijl ze het bericht las.

Eddard was die ochtend ontwaakt met een barstende hoofdpijn, maar ook een grote opluchting. Het laatste wat hij zich had herinnerd was dat een viertal geneesheren hem op de bank hadden gedrukt om zijn verwondingen te verzorgen en had hij hen hard tegengewerkt terwijl hij eiste zijn broer te zien of zijn verloofde. Hij vroeg zich af of hij dat woord echt had gebruikt. Sibel had het die ochtend niet laten blijken of ze het gehoord had of niet. Ze had hem kort en bondig op de hoogte gebracht van de situatie en had hem vervolgens op haar typische strenge manier verteld dat hij dit niet nog een keer moest proberen. Het mocht duidelijk zijn dat hij dit soort taken over moest laten aan wachters en soldaten die toch echt beter voorbereid waren dan hijzelf. Ed had zijn schoonzus en Koningin hem maar de les laten lezen terwijl hij beschaamd zijn ontbijt verder op had gegeten. Hij had simpelweg de controle verloren en hij had daarmee enkel meer mensen in gevaar gebracht. Inclusief Isaia. Hij kon alsnog niet geloven dat de prinses hem te hulp was geschoten. Hopelijk kon hij haar later nog bedanken. De rest van de dag had hij gepoogd met Sibel en de anderen hun plannen te doorspreken, maar hij was net zoals zijn schoonzus enkel aan het afwachten tot er iets zou gebeuren. Of dat nou het ontwaken van Liam was, een oproep van Iker of een bezoek van Kain. Hoewel de dag op een einde liep was géén van die dingen gebeurd tot de geneesheren Sibel de slaapkamer in hadden geroepen. Ed gaf het stel graag wat privacy, maar hij was ongeduldig om zijn broer te zien. Toen een bericht het vertrek in gebracht werd, konden ze echter niet langer wachten. Ed werd het stuk perkament in handen geschoven om het Koninklijk paar te storen. Niemand anders waagde zich de toorn van de Koningin om haar nieuws te brengen terwijl ze met haar echtgenoot sprak, maar de broer van de Koning mocht dat wel vond iedereen. Ed had gefrustreerd het bericht overgenomen en aangeklopt om de slaapkamer in te stappen en neer te kijken op de Koning en Koningin. 'Er is een bericht voor je, Sibel. We geloven dat het van de Quandaïers komt.' Hij glimlachte nerveus naar Sibel en gaf haar de brief, voor hij op haar aansporen naar het bed stapte. 'Bij de Goden, Liam-' Ed beet snel op zijn tong en keek om naar Sibel die hem een ontevreden blik toe wierp. Het was vast geen goed idee zijn broer er aan te herinneren hoe slecht hij er uit zag. Wat ongemakkelijk wreef Ed langs zijn nek en ging op de stoel naast het bed zitten. 'Wat zal vader trots zijn,' grapte hij doelend op zowel Liams idiote gedrag als dat van hemzelf.

Liam was verbaasd om te horen dat de prinses van de Zomereilanden zijn broer buiten gevaar had gebracht. Hij kende de vrouw niet zo goed als hij zou willen, gezien ze al zo lang contact heeft met Eddard, maar het deed hem goed dat ze zo gehandeld had. Dat zei iets over haar werkelijke intenties. 'Of wat voor invloed zij op de Quandaïse prins heeft,' voegde Liam nog aan de woorden van zijn vrouw toe. Hij wist niet wat de mensen van de Zomereilanden van plan waren, maar hij wist wel dat Diane niet zomaar de Quandaïers hun gang liet gaan. Liam zuchtte diep en keek zijn vrouw verontschuldigend aan. 'Ik heb Diane een hoop geleerd tijdens mijn periode op de Zomereilanden. Dingen die ik ook Kain heb geleerd. Natuurlijk presenteert ze zich dus niet als oren en ogen van de Koninklijke familie, maar dat is ze wel. En het zou mij niets verbazen als ze ook de handen van de familie is. Het belangrijkste is dat we de familie aan ónze kant krijgen, voordat ze-' Liam wilde gretig over de historie, manieren en gebruiken van de Eilanden vertellen, toen plots op de deur geklopt werd. Voordat hij echter ook maar de persoon achter de deur toegang kon weigeren, zag hij het bekende gezicht van zijn broer verschijnen. Alhoewel... Eddard zat tevens onder de blauwe plekken. Zijn lichte ogen kon hij echter nog van kilometers ver herkennen. Met een glimlach keek hij toe hoe zijn broer naast hem plaats nam, maar geen verdere toenadering zocht. Zag Liam er zo breekbaar en gepijnigd uit? 'Ik mag toch hopen dat ik er niet uit zie zoals jij,' plaagde hij zijn broer, het gekuch van Sibel negerend, 'of erger.' Hij klopte zijn broer geruststellend op zijn been en bestudeerde zo zijn gezicht. Hij was flink geraakt en in elkaar gemept. Het deed hem veel dat Ed blijkbaar voor hem was gesprongen in een waas van heldhaftigheid. Maar wat had die jongen bezield? Hij was geen krijger, zoals Kain wel was. 'Vader heeft ook zo zijn aframmelingen en uitbarstingen gehad, denk je ook niet? En anders weten we allebei wie hij uiteindelijk de schuld gaat geven...' De laatste woorden zei hij zachtjes, terwijl hij gebaarde naar zijn vrouw. William senior wist altijd wel de schuld op een of andere manier op Sibel te plaatsen. Liam had hem al talloze keren op dat gedrag aangesproken, maar de oude man zou niet meer qua gedrag veranderen. 'Wat is dat voor brief, lief?' riep hij vervolgens naar zijn vrouw, terwijl hij ook zijn broer vragend aan keek.

Eddard grinnikte om het weerwoord van Liam en raakte met een vinger zijn flink gezwollen neus aan. Hij had er aardig van geschrokken om zichzelf in de spiegel te zien en had zich ernstig zorgen gemaakt over zijn gebroken neus. Hij hoopte maar dat het allemaal weer terug op zijn plek zou groeien. 'Nu lijken we enkel meer op elkaar,' lachte Ed en schoof zijn stoel wat dichter naar het bed. Hij zuchtte toen zijn broer over de neiging van hun vader om de schuld op Sibel te schuiven sprak. Hij moest eens weten hoeveel boze brieven er al naar Evenfall waren gestuurd, ondertekend door zijn vader. Echter waren ze lang niet meer allemaal gericht op Sibel, maar op de hele regering die in de hoofdstad zat. Hij hoefde dat nu nog niet met Liam te delen. 'Ze zijn nu bij Renee. Ze probeert in haar brieven te verhullen dat vader haar gek maakt, maar hij lijkt niet stil te kunnen zitten. Klust er op los, is kritisch over alle manieren waarop Renee en Tobias hun boomgaarden onderhouden. Je kent het wel.' Ed schudde zijn hoofd ongelovig. Hij moest er niet aan denken dat zijn ouders hem zo lang lastig vielen. Renee was wat dat betreft een veel betere dochter dan hij ooit een zoon zou zijn. Hij keek ook nieuwsgierig om terwijl Sibel de brief las. Het was aan haar gericht geweest dus had hij het nog niet gelezen. Ze mompelde wat onverstaanbaars voor ze de zitkamer terug in liep. Eddards ogen gleden terug naar Liam om hem met een glimlach aan te kijken. 'Ik geloof overigens dat ik je hoor te feliciteren. Muriel zal vast door het dolle zijn te horen dat ze een broertje of zusje krijgt,' bracht hij snel op om zijn broer af te leiden. Sibel had hem eerder al toevertrouwd dat ze niet wilde dat Liam zich terug op de politiek zou storten. Net zoals hemzelf.

'Misschien lijken we nu allemaal wel op elkaar, maar onthoud dat ik altijd de knapste van ons drieën ben geweest,' grinnikte hij, waarna hij vervolgens met een verontschuldigende blik zijn goede hand omhoog hief. 'Oké, oké, ik was de knapste van de broers. Maar jij de slimste. En de heldhaftigste.' Hij pakte Eds hand vast en kneep er dankbaar in. Tevens was hij opgelucht dat Ed zijn kleine hint naar hun ouders had opgemerkt en dat hij uit zichzelf al sprak over het oudere echtpaar. 'Pap krijgt nog een hartaanval als hij over ons hoort,' mompelde hij bedachtzaam. 'Misschien is het maar beter om de schijn op te houden dat het prima met ons gaat. Dat we weer richting het Oosten reizen en dat ze langzaam - langzáám - achter ons aan komen.' Hij werd al moe als hij aan de bemoeienissen van zijn vader dacht. Tegelijkertijd miste hij zijn ouders erg. Het zal voor hun ook niet makkelijk zijn geweest om te weten dat hun zoon ergens vast zat. Vervolgens keek hij zijn vrouw afwachtend aan na zijn vraag, maar ze was al snel verdwenen naar de zitkamer. Liam kon enkel een wenkbrauw optrekken naar zijn broer, om vervolgens het onderwerp op iets anders te brengen. Sibel zou zometeen vast wel terug komen met verder nieuws. Hijn wilde niet dat alle politieke beslissingen enkel op haar schouders zouden liggen. Liam grijnsde vervolgens vol trots na de felicitaties van zijn broer. Echter verzwakte die glimlach ook langzaam en beet hij bedachtzaam op de binnenkant van zijn wang. 'Bedankt Ed. Het voelt echter dubbel,' zei hij eerlijk en op wat zachtere toon. 'Ik- Sibel weet hoe graag ik nog een kindje wilde. En zij wilde ook wel, maar zeker niet binnen nu en, laten we zeggen, vijf jaar. Het spijt me dan zo erg ook dat ik verantwoordelijk ben voor haar zwangerschap in een periode, waarin ik de stress en problematiek zelf veroorzaakt heb. Ik had Sibel een zoveel ontspanner en rustigere periode gewenst, waarin we alles samen konden delen.' Zijn ogen gleden naar de deur naar de zitkamer toe, waar zijn vriendin zojuist naartoe verdwenen was. 'En ik ben nu niets waard. Ik kan haar niet eens helpen.'

Ed waardeerde het erg dat zijn broer de sfeer zo luchtig hield met zijn grappen, maar hij kon nog niet voluit mee lachen. Niet alleen omdat het zijn kneuzingen niet te goed deed, maar ook omdat alles zo dubbel voelde momenteel. 'Ik heb mam beloofd langs te gaan voor ik terug naar huis ging en je weet hoe slecht ik ben in het breken van mijn beloftes aan mam. Maar Sibel heeft me inmiddels al overtuigd om met jullie naar het Oosten te komen, voor nu.' Hij wist dat het én was om hem een fijne plek te geven om te herstellen én om hem ervan te weerhouden meteen weer aan het werk te gaan. Hij had het voor nu maar besloten simpelweg aan te nemen. 'Liam, jouw leven is haar alles waard. En wat wil je nu gaan doen? Haar helpen de baby te dragen?' Ed trok een sceptische wenkbrauw naar Liam op, maar legde vervolgens met een zucht een hand op zijn schouder. 'Als ik het geweten had- Ik had haar nooit zo in haar eentje er mee laten worstelen. Ik snap dat ze niet met mij wil praten over zwangerschapskwalen, maar ik had haar tenminste naar het Oosten kunnen laten reizen.' Hij trok zijn hand terug en stopte deze tussen zijn knieën om verslagen te blijven zitten. Het voelde heel erg alsof hij zijn schoonzuster gefaald had. Ze waren zo dicht naar elkaar toe gegroeid in de afgelopen manen, persoonlijk en op politiek gebied, maar ze hadden beiden nieuws voor elkaar verborgen. 'Je zal er deze keer voor de bevalling en alles wat daar omheen gebeurt bij zijn, laat dat tenminste een verbetering zijn van de vorige keer.' De gedachte aan Liams zeereis en Sibels zwangerschap alleen in Myr, bracht hem tevens op een andere gedachte die hij nu hij op Liam neer keek amper over zijn lippen kreeg. Nogmaals besloot Ed dus de afleidingstechniek. 'Ik heb je trouwens ook iets te vertellen,' begon hij gehaast, maar met een beginnende glunderende lach. Kain zou hem vermoorden als hij wist dat hij dit nieuws alleen met Liam gedeeld had.

Liam wreef met zijn goede hand langs zijn gepijnigde kaak en voelde vervolgens ook aan zijn gezwollen neus. Hij hoopte maar dat er niet al te veel aan zijn uiterlijk zou veranderen als eenmaal alle blauwe plekken en zwellingen waren weggetrokken. Gelukkig had hij al die goede genen al mee kunnen geven aan zijn twee kinderen. 'Ik prijs mezelf al de gelukkigste man ter wereld dat ik dit staartje van de zwangerschap nog mee kan maken. En dan kleine hummeltje vast kan houden.' Hij fronste diep om de volgende woorden van zijn broer. 'Ed, hier blijkt maar weer uit dat jij niets van vrouwen weet!' begon Liam op serieuze toon, terwijl hij gebaarde dat zijn broer dichter naar hem toe moest komen. 'Ik kan Sibel heerlijke massages geven, ten eerste, en haar helpen met de - je weet wel - krampen?' begon hij in eerste instantie plechtig, al eindigde hij wat aarzelend. 'Ten tweede had ik de zorg van Muriel op mij kunnen nemen. Ten derde had ik potentieel vergaderingen over kunnen nemen als zij te moe zou zijn door de zwangerschap. Daar heb ik niet eens mijn been voor nodig.' Hij wist dat Sibel het nooit zou toe staan om haar plichten volledig los te laten, maar hij hoopte haar hier en daar te kunnen helpen. Bezorgd keek hij vervolgens zijn broer aan en schudde hij zijn hoofd. 'Mijn parel doet toch wel wat ze zelf wil, Ed, dat weet je ook wel. Ze had het vast enkel vervelend gevonden als je haar als porcelein zou behandelen,' probeerde hij zijn broer gerust te stellen, al wist hij dat zijn woorden niet volledig de waarheid waren. Sibel had het vast op prijs gesteld om een confidante in Eddard te hebben. 'Hm, breek los, broertje,' spoorde Liam zijn broer geamuseerd aan. Hij zag wel de glundering in Eds glimlach en had zo'n vermoeden waar dit weleens over zou kunnen gaan. Er waren maar weinig mensen die zo'n uitdrukking op Eds gezicht konden brengen.

Eddard moest toegeven dat hij maar weinig wist over het verzorgen van zwangere vrouwen, maar hij trok sceptisch een wenkbrauw op toen Liam aan zijn lijst begon. Hij betwijfelde erg of Sibel al die dingen toe zou laten. Ze was er namelijk erg van overtuigd dat ze alles alleen kon. Hij glimlachte echter toen zijn broer meer taken op somde die hij over had kunnen nemen. 'Dan kan je dat nu toch gaan doen.' Hij bekeek Liam echter met een frons en haalde zijn schouders op. 'Wanneer je dat weer kan tenminste. Sibel gaat het niet waarderen als ik je aanspoor snel weer al je taken te vervullen. Ze laat mij nog niet eens een brief schrijven,' klaagde Ed. Hij knikte daarom ook instemmend toen Liam eveneens sprak over de eigenwijsheid van Sibel. Hij grinnikte echter hoofdschuddend. 'Bij de Goden, ze zal al helemaal niets doen wat jij wil als je haar 'parel' blijft noemen. Waar heb je dat vandaan? Vaders slechte koosnamen voor mam?' Misschien moest hij Sibels eens wat ideeën geven over hoe zij Liam liefkozende bijnamen kon geven. Eds grijns werd enkel breder toen Liam hem zo enthousiast aanspoorde en hurkte vol plezier bij het bed van zijn broer. Hij wilde niet dat de collega's van Kain op de één of andere manier zouden horen hoe hij hier het geheim van hem en zijn verloofde al deelde. 'We zijn verloofd. Ik weet het- erg ouderwets en overdreven adellijk, maar-' Hij keek met een opgewonden blos op zijn wangen naar zijn oudere broer. 'Ik wil hem zo graag alles geven wat ik maar kan. Al mijn liefde. En dat had nooit gekund zonder jou, Liam. Als je mij niet aangespoord had achter Kain aan te gaan-'

'Waar ik dat vandaan heb? Waarschijnlijk een combinatie van vaders bijzonder creatieve koosnaampjes en een hersenschudding,' noemde Liam zo bedachtzaam op. 'Maar je hebt gelijk: een parel beschrijft bij lange na niet de schoonheid van mijn vrouw. Dan heeft ze zelfs nog een goede reden om mij geen verantwoordelijkheden te geven.' Liam trok een afwachtende wenkbrauw op bij de toenadering van zijn broer en wierp hem vervolgend een ongeduldige blik. Wat wilde de jongen hem vertellen? Het ongeduld ging echter al snel over in oprechte verbazing en met open mond keek hij zijn enige broer aan. 'Ed... bij de Goden, Ed, gefeliciteerd!' Hij sloeg zijn broer op zijn schouder - al had hij daar meteen spijt van door de gepijnigde houding van zijn broer - en grijnsde zo breed naar hem. Hij vroeg zich af wie het gevraagd had aan de ander, hoe de situatie was geweest, wat het plan was voor de komende tijd, maar hij wilde dat van Ed én Kain tegelijkertijd horen. 'Jij en Kain verloofd, Sibel zwanger, Muriel veilig... Ik denk niet dat ik met beter nieuws wakker had kunnen worden,' glimlachte Liam, opnieuw geëmotioneerd, waarna hij Eddards hand stevig vast pakte. De blos op Eds wangen was zo vol oprecht geluk dat Liam bijna niet meer zijn pijn registreerde door het plaatsvervangende geluk wat hij voor zijn broer voelde. 'Ik ben blij dat ik toen niet naar jouw koppige woorden heb geluisterd en je gewoon een schop onder je kont heb gegeven. En- en ik twijfel er geen seconde aan dat jij Kain alle liefde gaat schenken dat je bezit. En dat is een hoop, Eddard, want je hebt een goed en groot hart.'

Eddard liet Liam maar zijn zegje doen over de pracht van zijn vrouw en hield uiteindelijk een hand op om hem te stoppen. 'Ja, ja, ik weet het ondertussen wel hoor.' Hij herinnerde zelf ook nog wel hoe zijn broer compleet ingenomen was door Sibel toen hij haar had leren kennen. Hij had vaak genoeg zijn lange klaagzang aan moeten horen dat de vrouw hem niet zag staan. Hij was toen nog jong en zelf maar amper bezig geweest met liefdes en relaties. Het had hem allemaal te veel drama geleken en zo gefascineerd door de vrouwen om hem heen was hij nou ook niet geweest. Dat lag nu allemaal wel anders. Hij zou Kain ook zo de hemel in kunnen prijzen mocht iemand er naar vragen, of ongevraagd. Het bracht hem dan ook veel geluk en rust om te zien dat Liam blij was voor hem. Hij had altijd al erg op gekeken naar Liam en was zijn steun ontzettend dankbaar. Grinnikend en geroerd door de woorden keek hij gegeneerd weg. 'Het doet me goed dit eindelijk met je te kunnen delen. Ik wilde het je als eerste vertellen. Dus houd het nog voor je.' Op hetzelfde moment hoorde hij de deur ook weer opengaan en zag hij Sibel in de deuropening staan. Ze had een andere jurk aangetrokken en had haar kroon vast. 'Houd wat voor je?' hoorde Ed haar benieuwd vragen. Hij wierp zijn broer een waarschuwende blik toe. Ook Sibel kon dit nog niet weten tot Kain er was om het nieuws mee te delen.

Liam schudde zijn hoofd en glimlachte geëmotioneerd. 'Terwijl ik hier zat, dacht ik dat ik Sibels gezicht vergeten was. De details in haar uitdrukking. Haar schoonheid. Maar ze was precies zoals ik-' Er zat een brok in zijn keel. De volle zwaarte van zijn gevangenschap zou vast binnenkort gaan landen, maar nu kon hij voor even doen alsof er niets gebeurd was. Alsof hij nooit van zijn vrouw en broer weggeweest was. Liam legde zijn hand op zijn broers schouder bij zijn geroerde woorden en kneep er zacht in. 'Het is jullie gegund, Ed. Jullie allebei. En ik voel me vereerd dat je het zo lang voor je hebt moeten houden om het als eerste met mij te delen. Dat is- wauw, Ed.' Op hetzelfde moment zag hij echter zijn partner binnen komen wandelen: de nieuwsgierige blik op haar gezicht was echter niet te missen. Hij moest dus maar een snelle smoes bedenken. 'De prachtige naam die ik heb bedacht voor onze zoon,' glimlachte Liam charmant naar zijn vrouw, terwijl hij zijn goede arm naar haar uit stak. Zo wond hij deze om haar middel heen en keek hij liefdevol naar haar op. 'Maar het is nog een verrassing. Laten we allebei een lijst maken met namen.' Hopelijk zou het haar genoeg af leiden voor Sibel om níét argwanend te worden. 'Vanwaar de wissel van kleding, smaragd? Je gaat toch niet- Sibel...' Hij zag de bui al hangen. Dit deed ze als ze een belangrijke afspraak had.

Sibel keek met een nieuwsgierig gezicht neer op de twee mannen die zo broederlijk bij elkaar zaten. Ze had er altijd erg van genoten om de twee samen te zien. Ze vergaten soms dat ze zo erg op elkaar leken. Dat was haar alleen maar duidelijker geworden in het vele werk dat ze de afgelopen manen met Eddard samen had uitgevoerd. Ze had gemerkt hoe erg Eddard op keek naar zijn oudere broer, en ook zeker naar Renee. Hij dacht misschien dat hij nog veel werk te leveren had om zoals zijn broer en zus te zijn, maar wat Sibel betrof waren ze alle drie bewonderenswaardig in hun eigen recht. Ze trok een wenkbrauw op toen ze het antwoord van Liam hoorde en keek kort naar Eddard die zijn gezicht al verborgen had van haar terwijl hij op stond. Ze liep dichter naar het bed toen haar echtgenoot zijn arm uitstak en keek zo sceptisch toe. 'Je weet dat ik niet van verrassingen hou,' zei ze maar kort voor ze zelfbewust naar haar jurk keek. Haar ogen gleden naar de kroon die ze vast had en zuchtend plaatste ze het ding op haar hoofd. Ze had al jaren geleden een bescheidener exemplaar laten maken dat ze comfortabel kon dragen en dat niet enkel één groot pronkstuk was. Alsnog droeg ze het enkel buiten haar vertrekken en als ze zaken te bespreken had. 'Het bericht kwam van prins Iker. Ik heb een uitnodiging om met hem en prinses Isaia te dineren. Er staat niet of anderen ook uitgenodigd zijn.' Ze zag Ed ongemakkelijk heen en weer bewegen en ze glimlachte geruststellend naar hem en vervolgens zijn broer. 'Maak je geen zorgen. Lennard gaat met me mee om te onderhandelen en Kal zal me niet uit het zicht laten.' Ze was niet van plan alleen met het paar aan tafel te gaan zitten en de bewaking van haar wacht had ze hard genoeg nodig om niet enkel omringd door Quandaïse wachters te zijn.

'Hm, daarom kan ik mij zo voorstellen dat het niet lang een verrassing blijft.' Ook zijn blik gleed omlaag naar Sibels jurk en dan specifiek naar de bolling van haar buik. Het was er nog niet prominent, maar het was wel zichtbaar dat er iets gaande was. Dat hun kindje aan het groeien was. Het stelde Liam al meer gerust dat hun gewaardeerde adviseur en hoofd van de wacht mee zouden gaan. Hij pakte met een liefdevolle, doch bezorgde glimlach Sibels hand vast en drukte er een zachte kus op. 'Doe voorzichtig, lief, en kom dan snel terug. En laat ze maar eens zien hoe goed jij kan onderhandelen.' Hij had altijd met trots toegekeken hoe zijn partner iedereen liet denken dat ze de touwtjes in handen hadden tijdens de onderhandeling, om vervolgens zelf met alle winst weg te lopen. Tevens was hij ook extreem gefascineerd én aangetrokken geweest tot die zakelijke Sibel. 'En als je terug komt, wil ik eindelijk een kus,' plaagde hij goedgezind, maar teder. 'En alle verhalen over Muriel.'

Sibel glimlachte naar Liam toen ze zijn blik op haar buik zag hangen. Ze had door het hele geheimhouden nog niet uit kunnen drukken hoe bang ze was geweest om nog een zwangerschap alleen uit te moeten zitten. Hoe goed het ook was gegaan met Muriel, zou ze het nooit op die manier over willen doen. Het was een erg eenzame tijd voor haar geweest. Sibel kneep terug in de hand van Liam en knikte. Vanzelfsprekend zou ze haar best doen. Ze deed nooit iets met halve kracht of overtuiging. Ze glimlachte bij zijn geplaag en hurkte met een kleine glimlach naast het bed om haar man aan te kijken. Voorzichtig streek ze zijn blonde haar van zijn voorhoofd en boog voorover om teder haar lippen op de zijne te drukken. Ze zette niet veel kracht, het zou hem enkel pijn doen, maar hield het gebaar enkele tellen vast voor ze haar partner weer los liet. Ze had in ieder geval iets geleerd van Liams gevangenschap: ze zouden er nooit zeker van zijn wat de toekomst hen bracht en ze zouden nog genoeg obstakels krijgen. 'Waarom zou je moeten wachten tot ik terugkom?' vroeg ze geamuseerd en stond toen weer op om Eddard aan te spreken. 'Houd je broer voor me in de gaten en zorg dat hij de geneesheren niet te hard uitkaffert als ze hem verzorgen.' Sibel legde kort een hand op de schouder van haar schoonbroer en liet de twee mannen toen achter. Haar glimlach verliet haar gezicht terwijl ze de zitkamer in stapte en haar gevolg op haar zag wachten.

Nieuw

Eddard hield zijn uurwerk met een ongeduldige blik op en stopte het vervolgens met een afkeurend geluid terug in zijn borstzak voor hij weer de zitkamer van de Koninklijke vertrekken doorliep. Hij keek met een frons naar de bediende die hem nerveus in de gaten hield terwijl hij op en neer liep. Hij begreep niet waarom het zo lang moest duren. Sibel en Liam waren in de ochtend richting de boomgaard van Renee en Tobias gegaan en hadden allang terug moeten zijn! De reis was maar een paar uur. Zelfs met het hele gevolg dat ze noodzakelijk hadden gevonden om het Koninklijk paar veilig te houden. Ed ging met een overdreven puf op een stoel zitten en keek het raam uit. Er was maar weinig te zien vanaf hier behalve de blauwe lucht. Hij sprong echter direct op toen hij stemmen in de gang hoorde. Die personen passeerden even snel weer en zuchtend liep Ed terug naar het raam. Er was geen zicht op de paleismuren vanaf hier. Hij zou Sibel en Liam dus niet aan kunnen zien komen. Maar het was in ieder geval beter dan naar de muren te staren of om weer te pogen zijn boek te lezen of zijn werk op te pakken. Hij kon zich nog nergens op focussen. Was hij nou maar gewoon meegegaan. Dan had hij tevens gedag kunnen zeggen tegen zijn zus en nichtjes.

Kain sloeg de deuren open en trof een nerveuze Ed aan in de zitkamer. De nervositeit wist hij af te lezen uit het uurwerk dat hij in zijn handen had en de diepe frons op zijn gezicht. Daarbij had Ed de laatste dagen ook nergens anders over kunnen praten dan over het welzijn van zijn broer en zijn gezin. 'Ze zijn zojuist aangekomen,' legde Kain uit, terwijl hij zijn mouwen opstroopte en naar zijn vriend toe liep. Het was wat uren later dan gepland, maar ze waren dan ook hoogstwaarschijnlijk in gesprek geraakt met Tobias en Renee. 'En ze zijn gezond en wel. De kinderen al helemaal. Blijkbaar had Muriel de boomgaard en haar nichtjes niet willen verlaten en heeft ze flink geprotesteerd.' Kain grijnsde bij het idee: als kind had hij het ook altijd heerlijk gevonden om met andere kinderen te spelen. Muriel en de tweeling zouden niet anders zijn. Daarbij dacht hij ook dat het goed voor Muriel zou zijn om in nieuwe situaties te belanden en zich daar aan te moeten aanpassen. Hij drukte een geruststellende kus op Eds wang en nam vervolgens plaats op de sofa. 'Ze zullen er zo wel aan komen, Ed. Drink en eet wat. Liam en Sibel worden alleen maar priegelig van jouw nerveuze gedrag na hun reis.'

Eddard speelde met de ketting van het uurwerk terwijl hij de tuinieren buiten volgde die de heggen bij knipten. Hij herinnerde zich dat hij wel eens met Liam verstoppertje had gespeeld tussen alle hagen en bossen en wat er nog meer te vinden was in de tuinen van het Noordelijke paleis. Hij was alleen per ongeluk in een bloembed gestapt. De herinnering was hem nog zo lang bijgebleven vooral omdat Celine degene was die hem verlinkt had bij de hofhouding zodat het bij zijn ouders ter oren kwam. Zijn vader was er niet van gediend geweest en Eddard had tijdens dat bezoek niet meer naar buiten gemogen. Ed schrok op uit zijn gedachten toen hij de deur open hoorde gaan, maar zag direct dat het Kain was. Met een grote opgeluchte zucht liep hij op zijn partner af. 'Dank de Goden,' mompelde hij nog voor hij de kus aan nam. Hij gaf vervolgens de bediende die hem gezelschap had gehouden vlug wat instructies zodat het gezin ontvangen zou worden. Zelfbewust streek hij langs zijn nek toen Kain vanzelfsprekend meteen door had hoe nerveus hij was. Hij moest maar toegeven aan zijn echtgenoot en ging naast hem zitten. In plaats van zich bezig te houden met zijn broer en schoonzus, richtte Ed zich maar op de man naast zich. 'Hoe voel je je vandaag?' vroeg hij benieuwd en bestudeerde het gezicht van Kain. Ondanks dat ze goed en wel aangekomen waren in Tyrosh na het hele gebeuren in het kamp en na de hevige strijd, had Ed de zorgen nog niet helemaal uit zijn hoofd kunnen zetten. Niet wat betreft de Koning en Koningin, maar ook niet als het op zijn echtgenoot aan kwam.

Kain keek toe hoe zijn vriend naast hem plaats nam en sloeg zijn arm om Eds schouders heen. Ondanks dat hij het niet toe gaf, deelde hij de zorgen van Ed. Ook hij was nerveus geweest over het uitstapje van de Koning en Koningin naar de boerderij toe. Hij wist namelijk niet hoeveel Quandaïers zich nog schuil hielden in het Noorden. 'Ik vind het maar niets om hier te zijn,' zei hij eerlijk. Het gaf hem een onheilspellend gevoel om door de gangen van het paleis te lopen, alsof Rohan en zijn mannen zo om de hoek zouden kunnen verschijnen. Liam zou zich vast niets anders voelen. Hij hoopte maar dat zijn echtgenoot en zijn schoonfamilie ook spoedig door wilden reizen. 'Weet je zeker dat we Celine nu opeens wél kunnen vertrouwen?' fluisterde hij zijn vriend toe, nadat de bedienden de kamer hadden verlaten en zodat niemand anders hun zou kunnen horen.

Eddard leunde comfortabel tegen zijn partner en probeerde zo de spanning in zijn lichaam los te laten. Het had hem overrompeld hoe zwaar het was geweest om zo lang in het kamp geweest te zijn. Hij had nooit mee hoeven vechten - en dat was maar beter ook - maar enkel de dreiging en de onzekerheid waren genoeg geweest om hem uit te putten. Ed had gedacht dat het beter zou worden zodra ze het kamp achter zich hadden gelaten. Maar zelfs binnen de muren van het paleis in Tyrosh voelde het nog alsof te veel losse eindjes waren, alsof het nog fout kon gaan. Ed wreef met zijn hand over Kains been in een poging om hem ook gerust te stellen. Hij was tenminste blij te horen dat hij niet alleen was met zijn zorgen hier. 'We hebben weinig keus,' zei hij na enkele tellen over zijn antwoord nagedacht te hebben. 'Maar Celine heeft ook geen andere opties meer. Als ze niet met ons samen werkt, welke bondgenoten zijn er dan nog over voor haar?' Eddard dacht niet dat dat nou de beste basis voor een overeenkomst was, maar het was beter dan de situatie een lente geleden. 'En ik vertrouw Isaia,' ging hij verder. Ondanks dat hij met moeite had kunnen begrijpen wat zijn vriendin in de Landvrouwe zag, had hij wel zekerheid kunnen halen uit haar woorden over de vrouw, net zoals over haar echtgenoot. Ed leunde naar achteren en legde zijn benen op de salontafel voor hem terwijl hij weer naar zijn uurwerk greep. Hij zat al dagen aan het ding gekluisterd. 'S nachts wekte het hem zodat hij Kain wakker kon maken. Overdag hield hem het strikt aan zijn schema en dat van zijn broer en schoonzus. 'Ben je nog langs de geneesheer geweest?' vroeg Ed bezorgd terwijl zijn ogen terug naar zijn partner richtte. 'De kampdokter zei dat het het beste is als je regelmatig gecontroleerd wordt.'

'Ja, ik ben langs geweest,' vertelde Kain. Hij had niet de luxe gehad, zoals hij bij zijn collega's en adellijke familieleden soms merkte, om vroeger een geneesheer in de buurt te hebben om zijn pijntjes en kwaaltjes op te lossen. Dat was iets voor de rijken, die in de steden woonden. Dat hij nu door een geneesheer op zo'n zorgvuldige manier werd verzorgd, deed hem veel. Hij zou nu dus ook niet zo hooghartig - en vooral dom - zijn om niet voor zichzelf te zorgen nadat hij zo'n harde klap tegen zijn hoofd had gehad. Soms suisden zijn oren er nog van. 'Het gaat al beter. Ik heb het idee dat mijn concentratie weer wat terug begint te komen.' Hij wreef ondertussen geruststellend langs zijn partners schouders. Hij wist hoeveel zorgen Ed zich om hem had gemaakt, niet alleen tijdens de strijd, maar ook daarna. 'En misschien kunnen we hopelijk binnenkort weer een nacht gewoon dóórslapen.'

Liam liep haastig door de gangen van het paleis heen met zijn dochter aan zijn hand en William jr. jr. stevig tegen zijn borst aan gedrukt. Hij vond het maar niets om weer in Tyrosh te zijn en de plek te bezoeken waar hij manen geleden zo bont en blauw was geslagen en vooral- vernederd. Door die verdomde Rohan, die gelukkig nu onder de aarde aan het rotten was. Zijn nicht had hij echter nog niet vergeven, ondanks dat hij wist dat hij redelijk tegen haar moest zijn, vooral na haar hulp in de strijd. De meeste communicatie liet hij echter via zijn partner verlopen. 'Sibel, blijf alsjeblieft dichtbij,' smeekte hij zijn vrouw bijna, nadat hij over zijn schouder had gekeken en zag hoe ze een stuk achter hem liep, ondanks dat ze geflankeerd werd door soldaten. Met een opgeluchte zucht liep hij uiteindelijk de vertrouwde vertrekken in en zag hij dat Ed en Kain al aanwezig waren. Onmiddellijk voelde hij hoe Muriel hem losliet en enthousiast op haar ooms af rende. Zelf plofte hij neer op één van de sofa's en sloot hij vermoeid zijn ogen, terwijl hij de kalme adem van zijn zoon hoorde en voelde, aan wie alle consternatie voorbij ging. 'Hoe is het, Kain?' vroeg hij, nadat zijn dochter klaar was met haar enthousiaste gebabbel over haar tijd op de appelgaard van haar oom en tante.

'Oké,' zuchtte Ed opgelucht. Hij wilde niet constant de controleur uithangen, en de verwonding was uiteindelijk maar minimaal geweest in vergelijking met anderen in het kamp, maar Ed had het niet los kunnen laten dat er misschien iets fout zou zijn dat ze niet konden zien. Hij had wel eens verhalen gehoord over mensen die nadat ze een flinke klap tegen hun hoofd hadden gekregen plots enkele dagen later er bij neer vielen. Hij wist er de kennis niet achter. Het was niet zoals zijn rekensommen, noch bezat hij maar een greintje van de kennis die zijn moeder en zus bezaten over kruiden en heeltechnieken. Hij wilde juist zijn man kussen nadat hij sprak over het vooruitzicht van een rustige nacht, toen de deuren open sloegen. Ed sprong al op om zijn nichtje te begroeten en haar een flinke knuffel te geven. Ze was inmiddels al veel te groot voor hem om haar in zijn armen te zwieren zoals hij lentes geleden altijd deed. Het verraste hem steeds weer haar zo te zien groeien. 'Wat hebben we je gemist, Muriel!' zei hij nog voor hij haar Kain ook liet begroeten. Hij luisterde even enthousiast naar haar verhaal over haar oom en tante en de vele appels die ze geplukt had voor hij bedachtzaam naar Kain keek en zijn antwoord afwachtte. Vervolgens liep hij op zijn broer af. Ed legde een hand op zijn schouder en kneep er in terwijl hij de kleine in zijn armen bekeek, maar zijn ogen vooral op Liam liet rusten. Hij zag er moe uit. 'Hoe staat het met onze zus?'

Kain glimlachte naar zijn man en legde zijn hand op zijn wang. 'Ik kan niet wachten tot we allemaal weer veilig en wel thuis zijn.' Het was een Godsgift geweest dat Liam en hij ongedeerd uit de strijd waren gekomen en dat Sibel niets aan was gedaan bij de boerderij. Daarnaast had Ed ook vaak genoeg oog in oog gestaan met één van de leden van het kamp die hem liever kwijt hadden. Net toen hij ook in wilde gaan voor een kus werd de deur opengegooid en kwam Liam met zijn zoon en dochter binnen. Uiteraard kwam Muriel onmiddellijk op Ed af voor een stevige knuffel. Kain nam vervolgens ook zijn nichtje in zijn armen en wreef gerustgesteld langs haar krullen. 'Bij de Goden, wat heb je een avonturen beleefd!' glimlachte hij, nadat hij geïntrigeerd naar haar verhalen had geluisterd. Het meisje hoorde niet van haar familie weg te zijn wegens gevaar of zich zorgen te maken over haar ouders. Toch was het de realiteit van het prinses zijn. Daarom was hij des te blijer dat ze zo'n fijne tijd bij haar oom, tante en nichtjes had gehad. Toen Liam tegen hem sprak, knikte hij naar zijn schoonbroer en supervisor als begroeting en als antwoord. Nadat hij aan hem had uitgelegd dat het beter ging, kwam Sibel ook binnen en stapte hij op zijn schoonzus af.

Gerustgesteld door Kains woorden liet Liam zijn hoofd weer op de hoofdsteun van de sofa hangen en keek hij toe hoe zijn broer op hem af stapte. 'Met Renee gaat het goed,' zei hij, terwijl hij zijn hand op die van Ed legde en er een kneepje in gaf. 'Ze hoopt ons snel weer eens te bezoeken in het Westen of Oosten. En ze heeft me op het hart gedrukt jou te vertellen dat je altijd bij haar welkom bent.' Het deed hem goed om allereerst zijn zus te zien en nu ook zijn broer te spreken. Liam legde vervolgens zijn hand op Eds achterhoofd en bekeek hem bedachtzaam. 'Ik heb je nog niet kunnen spreken over wat je hebt verricht in het kamp,' begon hij, terwijl hij zijn broer dankbaar aan keek. 'Je hebt het goed gedaan, Eddie.' Hij vond het belangrijk dat zijn broer wist dat zijn harde werk gewaardeerd werd. Het was namelijk geen gemakkelijke taak geweest om als woordvoerder van de Kroon tussen alle uitgesproken en vaak koppige kampleden te bewegen. Indra, bijvoorbeeld, had niet eens meer de moeite genomen om hem aan te spreken, ondanks dat hij flink naar haar gezocht had. Niemand had hem echter toestemming verleend tot haar vertrekken en ook Gael had hem geen blik weer gegund. 'Neem mijn zoon eens over, Ed. Ik wil mijn arm weer kunnen strekken.' En hij wilde zo snel mogelijk checken of er genoeg wachters voor zijn deur stonden.