Vertrekken van Celine

-

Flynn was na de ceremonie net zoals de anderen de zaal uit gegaan, maar in plaats van de rest te volgen naar de feestzaal, was hij afgedropen terug naar hun vertrekken. Hij had expres de schijn op gehouden dat zijn been hem al urenlang dwars zat om een goede reden te hebben zijn vrouw en Generaal en Kapitein alleen te laten. Eenmaal in de vertrekken had hij zich naar de afgesproken plek gehaast om Chaol op te halen. Clementine, Indra en hij hadden dagenlang de keukens in de gaten te houden om toe te zien hoe eten in een constante stroom aangevoerd werd vanuit de stad. Uiteindelijk hadden ze met hulp van Marcus contact gelegd met een ganzenboer die regelmatig zijn dieren kwam leveren en die Chaol kon helpen. Zo zouden ze hem in eerste instantie het paleis in kunnen krijgen. Flynn moest hem echter ook nog in de vertrekken van Celine krijgen waar hopelijk de landvrouwe zouden treffen. Clementine zou de bedienden voor enkele uren af kunnen leiden terwijl Flynn en Chaol vermomd als wachters bij de ingang van Celine's vertrekken zouden wachten tot ze binnen was. Het was Clementine's taak geweest om haar in dit deel van het paleis te krijgen en na het lange wachten zag Flynn eindelijk het bekende figuur dichterbij komen. Hij was verrast niet Clementine te zien en een ander stel wachters en schrok in eerste instantie toen de jurk die ze droog bloedrood leek. Het leek echter enkel wijn. Kort dwaalden zijn ogen naar de man naast zich af en bad hij vlug tot de Goden dat zijn vertrouwen in Chaol niet ongegrond was. Toen ze van binnen Celine Storm om haar bediende hoorde vragen hield Flynn een hand op naar de twee nieuwe wachters die rond waren blijven hangen. 'Wij kijken wel of we kunnen helpen,' stelde hij zelfverzekerd voor hij het vertrek opende en Chaol naar binnen wenkte. De twee anderen bleven godenzijdank buiten de deuren wachten.

Chaol had natuurlijk niet zijn gezicht kunnen laten zien in de volle feestzaal van het Noordelijke paleis. Ondanks dat hij en Celine veelal buiten de paleismuren afspraken konden ze niet het risico nemen dat iemand Chaol wellicht zou herkennen en daarmee hun plan zou verpesten. Überhaupt had hij niet in het paleis verbleven zoals zijn collega's en hij had zich dus ook schuil gehouden in de taverne. Pas vandaag had hij dan ook het paleis kunnen betreden: vermomd als hulp van de ganzenboer verplaatste hij zich door de stad en vervolgens door de gigantische hekken die de binnenplaats gesloten hielden. Toen hij eenmaal het paleis binnen was, zou eigenlijk pas het échte werk beginnen. En tevens zou hij meer risico lopen om herkend te worden en daardoor door de mand te vallen. In de gastenvertrekken van Flynn ontmoetten ze elkaar uiteindelijk - de vertrekken werden tijdens het feest maar laag beveiligd - en konden ze hun uniformen verwisselen. Zo stonden ze uiteindelijk voor de vertrekken van Celine. Chaol had zijn hoofd afgewend, terwijl hij Celine aan hoorde komen, maar ze kon bijna haar woede ruiken, dus verwachtte hij niet dat zij hem zou zien. Toen ze eenmaal binnen was en Flynn aankondigde dat ze naar binnen zouden treden, handelde Chaol puur op automatisme. Het was dan ook een schok om zijn oude liefde voor hem te zien en bij haar aanzicht verstijfde hij onmiddellijk. 'Celine,' zei hij ademloos.

Celine voelde hoe een koude wind langs haar ontblote schouders gleed en onderdrukte de neiging om haar armen om zich heen te slaan. Ze hoorde niets vanuit haar vertrekken en bewoog zich enigszins voorzichtig naar de zitkamer. Nogmaals riep ze de namen van haar bedienden, maar begreep al snel dat ze alleen was. Ze was bijna nooit alleen in haar vertrekken. Met een akelig gevoel riep ze dus om haar wachters terwijl ze de deuren naar de andere ruimtes één voor één open gooide. 'Waar zijn mijn bediendes?' vroeg Celine toen het stel wachters binnen kwam. 'Ik weet dat ik had gezegd dat ze bij de festiviteiten konden gaan kijken, maar er hoort tenminste iemand-' Haar geërgerde woorden staakte ze abrupt toen ze naar de twee mannen voor haar keek. Ze kende ieder lid van haar huishouding. Het was haar vader geweest die haar op het hart had gedrukt om de moeite te nemen zowel haar bediendes als de wachters, de stalknechten als de kok, stuk voor stuk bij naam te kennen. Soms als er nieuwe leden aangenomen werden koste het wat tijd hun namen te kennen, maar Celine wist wie haar wachters waren. Ze had haar mond geopend om te eisen dat ze haar vertrekken verlieten toen ze plots de stem hoorde. Geschrokken keek ze naar de figuur en vervolgens naar zijn collega. Met een diepe frons zette ze een stap naar achteren en schudde haar hoofd. Het was onmogelijk wat ze dacht te hebben gehoord. 'Waar zijn mijn wachters?' vroeg ze dan ook fel terwijl ze naar het balkon bewoog.

Chaol trok de helm van zijn hoofd af en liet deze met een klap op de grond vallen. Zijn ogen waren gefixeerd op het gelaat van de Noordelijke landvrouwe en hij bestudeerde haar emotie. 'Celine,' herhaalde hij, nu iets dringender, en wat nerveus liet hij zijn ogen kort afdwalen naar zijn vriend naast hem. Hij wist niet hoe zijn oude vriendin op hem zou reageren. Hij had gespeculeerd, uiteraard, en erover gedroomd, maar hij had het niet kunnen voorspellen. Met zijn collega's had hij besproken wat hij allemaal zou vragen en benoemen, maar hij was onmiddellijk kwijt wat zijn rol en plicht was in deze ontmoeting. 'Wij hebben niets met jouw wachters gedaan. Ze staan buiten de deur. Maar-' Hij keek haar bijna smekend aan, hoopvol dat ze geen hulp zou inroepen, 'maar luister alsjeblieft naar ons.'

Celine greep achter zich met haar hand naar de deurknop van de balkondeuren, klaar om deze te openen. Vanaf daar zou ze de wachters in de tuinen kunnen alarmeren. Ze zouden niet meteen boven zijn, maar zo had ze tenminste nog een kans. Waarom was ze ook zo stom geweest om in haar eentje de zaal te verlaten? Het was duidelijk dat ze beter op haar hoede moest zijn. Had ze net niet van Rohan zelf gehoord dat hij precies wist wat ze deed? En als hij toegang had tot haar wanneer hij maar wilde- Celine keek toe hoe de man die gesproken had zijn helm af deed en keek ademloos toe hoe het vertrouwde gezicht tevoorschijn kwam. Bevroren bleef ze tegen de deuren aan staan en keek ze met grote ogen naar Chaol. Ze kon zich amper nog herinneren hoe hij er uit had gezien tijdens hun laatste afspraak. Ze had zichzelf vervloekt dat ze toen haar woorden niet zorgvuldiger had gekozen. Achteraf hadden ze nog een brief of twee gewisseld, maar plots had ze niets meer gehoord. Het had pijn gedaan, ook al had ze zichzelf er de schuld van gegeven. Celine had altijd geweten dat wat zij hadden eens moest stoppen. Ze had niet in kunnen zien hoe zij landvrouwe kon worden met Chaol als partner. Maar om nooit meer iets van hem te horen- Ze had wel eens iemand naar de haven gestuurd om haar oude vriend te vinden, maar het enige wat ze ooit terug kreeg was dezelfde informatie: niemand had de schepenbouwer meer gezien, hij had geen afscheid genomen, geen bericht achter gelaten. Celine had niet meer onderzoek kunnen doen en had moeten accepteren dat Chaol een ander leven was begonnen. Dat ze hem op deze manier weer tegen zou komen had ze nooit verwacht. 'Chaol,' fluisterde ze bijna onhoorbaar. 'Ons?' Haar ogen gleden naar de andere man die tevens zijn helm af had gedaan. De donkere blik van Flynn Barnes boorde door haar heen. Het legerkamp? 'Hoe?' Verward stapte ze van de balkondeuren weg en probeerde te begrijpen hoe dit in elkaar paste. 'Ik dacht dat je misschien-' Celine durfde het niet uit te spreken nu ze Chaol weer aan keek.

Chaol had inmiddels opgemerkt dat Flynn ook zijn helm af had gedaan en dat Celine ook zijn vriend herkende. Chaol vond het belangrijk dat het duidelijk was dat hij niet alleen was gekomen, maar vanuit het belang van het legerkamp. Het was geen privékwestie, of- of hij wilde dat zichzelf alleen maar wijs maken. Natuurlijk was nog niet alles uitgesproken tussen hen. Hij zuchtte bij haar onuitgesproken woorden en schudde zijn hoofd. 'De Quandaïers hebben mij meegenomen uit de haven. Uiteraard tegen mijn wil in. Ze zorgden ervoor dat er geen enkele aanwijzing was dat zij achter mijn verdwijning zaten.' Hij beet op zijn lip en keek beschaamd van zijn oude vriendin was. 'Ze zeggen dat zij mij mee hebben genomen wegens mijn kennis over de vloot. Ik denk echter-' Hij hoefde de woorden vast niet uit te spreken. 'Ik was hier niet geweest zonder de hulp van het legerkamp en van het Koningshuis. Dat heeft mij duidelijk gemaakt dat er één grote schuldige in deze hele rotzooi is...' Hij gebaarde woest naar de deur. 'Quandaï met die verdomde Rohan. En ik- ik wéét dat je het beste voor hebt met jouw mensen en met het Noorden. Maar- maar waarom, Celine? Waarom?'

Celine keek de man tegenover haar aan met gemengde gevoelens. Ze had gespeculeerd waarom hij verdwenen was. Dat hij haar simpelweg niet meer wilde kennen, dat hij een beter leven had gezocht, dat hij op zee verloren was geraakt zoals zovelen Noorderlingen. Ze had echter niet bedacht dat Chaol meegenomen was door de Quandaïers. Haar mislukte pogingen om toen een verbond te sluiten met het land had ze gewijd aan de koppigheid van haar vader om niet naar haar te willen luisteren. Bovendien werd er nu amper nog verwezen naar die voormalige connecties door Rohan of in de berichten vanuit Telon. Alsof het nooit gebeurd was. Of alsof ze iets hadden willen verbergen. Celine balde haar handen tot vuisten toen Chaol zijn zin niet af maakte, maar zijn verdenkingen in de lucht liet hangen. Deze informatie kwam erg dicht in de buurt van Rohan's eerdere openbaring dat hij wist over Isaia en dat ze niet bang waren dat soort informatie te misbruiken. 'Je bent bevrijd door de missie van Sibel en-' Celine wilde het niet verder uit spreken. Hoe zeker Quandaï en zijzelf ook waren van hun zaak, ze hadden nooit bewijs gevonden over wie de Kapitein en andere Tarthianen bevrijd had. Celine had nooit met zekerheid de schuld bij haar neef kunnen leggen. Het maakte haar nog altijd boos te bedenken dat ze zo onder haar neus heel het Noorden in gevaar hadden gebracht. 'Waarom?' herhaalde ze ontzet. Echter klemde ze haar kaken op elkaar en schudde haar hoofd. Ze was niet van plan zich zo op het matje te laten roepen. Niet door Chaol of door Flynn Barnes. 'Ik zou als ik jou was naar de zaal gaan. Rohan is in een helse bui en ik ken hem goed genoeg dat hij het op jou en je vrouw gemunt heeft. Hij zal vragen gaan stellen als je niet in de zaal bent.' Haar blik was op de Kapitein gericht die al snel naar Chaol keek met een vragende en bezorgde blik. 'Oh bij de Goden, ik doe hem niets. Het is- Hij is-' Aarzelend liet Celine haar ogen op haar oude vriend rusten. 'Ik ben geen monster,' maakte ze er maar van.

Chaol kon bijna de blik van Celine niet loslaten. Hij kon de gevoelens die hij voelde niet plaatsen, maar het werd niet door negativiteit overheerst. Het eerste wat hem opviel, was dat Celine in al die jaren nog mooier was geworden dan dat ze al was. Tegelijkertijd moest hij zich dwingen te herinneren dat Celine nu met zijn eigen ontvoerder in zee was gegaan. 'Ze wisten niet wie ik was,' zei hij uiteindelijk maar, 'en ondanks dat namen zij mij op in hun kamp. Echter- Je weet vast wel waarom zij mij mee hebben genomen naar het paleis toe.' Hij voelde aan de landvrouwe dat ze niet verder wilde spreken met de Kapitein in de kamer. Chaol deelde die mening, hoe slecht het ook was. Chaol keek opzij naar zijn maatje en knikte kort. Het was een geruststellend gebaar, maar ook een dwingende: Flynn moest zich terug haasten naar de zaal toe, voordat het uit de hand zou lopen. 'Laat ze niets over komen, oké?' drukte hij Flynn nog op het hart, waarna hij zich op de vrouw tegenover zich richtte. Pas toen de deur achter hun dicht viel, durfde Chaol pas te ontspannen. Een bijna brutale blik gleed over zijn gezicht en met zijn handen achter zijn rug liep hij langs de landvrouwe om zo uit het raam te kijken. Het voelde goed om zijn oude liefde eindelijk onder vier ogen te kunnen spreken. 'Wat is jouw plan met Altarion?' vroeg hij dan ook benieuwd, terwijl hij nieuwsgierig over zijn schouder naar de vrouw keek. 'Ik ken je goed genoeg om te weten dat jij vast nog de touwtjes in handen hebt, niet waar?' Haar uitzicht leidde tot de haven, waar in de verte zelfs zijn eigen cabine kon onderscheiden. Het had altijd goed gevoeld dat Celine op hem neer keek vanuit haar vertrekken.

Celine keek gespannen toe hoe de twee mannen blikken en woorden uitwisselden. Het gezicht van Kapitein Barnes had meer dan alleen bezorgd geleken vanuit een plichtsgevoel, maar leek oprecht bekommerd om Chaol. Ze volgde de man met haar ogen toen hij het vertrek verliet, maar merkte dat ze al snel dat haar blik weer getrokken werd door de andere man. Zelfbewust gleden haar ogen naar haar peignoir dat ze in har haast over haar bevlekte jurk had aangetrokken en betrapte ze zich er op dat ze zich zorgen maakte om haar voorkomen. Toen Chaol sprak keek ze pas weer op en keerde ze zich ook tot het uitzicht. Hoewel ze nog een goede meter van hem weg stond dacht ze hem te kunnen voelen, zijn warmte en geur. 'Ik trouw met hem. Dan houd ik hem in de toom terwijl ik betere contacten met Quandaï leg. Het Noorden zal een buffer zijn tussen Tarth en Quandaï. Samen met de Zomereilanden. En Tyrosh en omstreken zullen profiteren van de economische en politieke mogelijkheden.' Celine wist dat het allemaal een stuk ingewikkelder lag dan haar beknopte samenvatting. Ze had wekenlang met haar raad de opties besproken en de details uitgewerkt. Het was niet makkelijk geweest om iedere man en vrouw in haar raad te overtuigen. Bovendien verdacht ze er nog een enkeling van dat ze nog niet over de sloot waren. Het hielp niet dat Rohan steeds maar de waanzinnige uit hing. 'Wat is jouw plan met mij?' vroeg Celine op haar beurt. Wat had Generaal Morton bedacht dat ze kon bereiken door haar ex hier heen te sturen. 'Waarom riskeert het kamp jouw leven?' voegde ze op kritische toon toe.

Chaol stond naast de landvrouwe en was zich bewust van elke kleine beweging die ze maakte. Ze rook nog net zo als vroeger en haar stem- Nog manen had haar stem in zijn hoofd gezeten, nadat hij ontvoerd was geweest. Het had hem door de eerste martelingen heen geholpen. Die gedachte liet echter al snel zijn kaak verstrakken: hij moest zich beter blijven herinneren waarom hij hier was. 'Jij offert jou zelf op voor het groter goed? Wanneer heb ik dat eerder gehoord?' Zijn vriendin had altijd al ambitieuze ideeën gehad, al sinds dat ze klein was. Echter had ook altijd de bitterheid tegenover de rest van Tarth gespeeld. 'En wat houdt Rohan tegen om jou weg te werken?' speculeerde Chaol nonchalant. Het leek bijna als vroeger: dan had Chaol ook vraag na vraag op Celine afgevuurd als ze weer eens met grootse plannen aan was komen lopen. Ze had ze echter altijd goed kunnen beantwoorden. Geamuseerd keek Chaol de landvrouwe aan en liet zijn ogen afdwalen naar de rode vlekken op haar jurk. 'Ze willen met mijn aanwezigheid hier een oorlog voorkomen,' zei hij spottend. 'En de Koning redden. Ze denken dat ik genoeg invloed op jou heb om dat bewerk te stelligen. Mijn leven, echter- ach, die is veel minder waard.' Hij was naar haar toe gedraaid en leunde met zijn arm tegen de deurpost aan, die leidde naar het balkon toe. 'Ik heb geen plan met jou, Celine. Ik zou mij nooit laten bespelen om jóú vervolgens te bespelen. Daar ben je mij veel te-' Hij kuchte en schudde zijn hoofd. 'Áls mijn collega's maar geen gevaar lopen.'

Celine zuchtte geërgerd en gleed met een hand langs haar haar om het zorgvuldig terug op zijn plek te stoppen. 'Je maakt het altijd zo persoonlijk. Dit is simpelweg wat mijn taak als landvrouwe in houdt. Dat heeft alles en niets met mij te maken.' Het deed haar denken aan de manier waarop Chaol haar voor zijn verdwijning er ook vaak genoeg op had gewezen dat ze haar taken veelal de overhand liet nemen. Dat was uiteindelijk ten koste van hun relatie gegaan. Tenminste, zo had Celine het altijd gezien. 'Ik. Ik houd hem tegen. Die man denkt dat hij almachtig is. Maar ik weet dat hij enkel handelt als onderdeel van het grotere netwerk van de Moeder. Hij is ook maar een schaakstuk en-' Ze had al veel gespeculeerd over de rol van Rohan en hoe zijn relatie tot de Moeder was. Ze had de vrouw zelf nooit ontmoet om te weten hoe ze was of hoe ze regeerde, maar Celine ging er van uit dat de monarch, de Godin in menselijke vorm zoals de Quandaïers dachten, wel meer politici had die gemakkelijk de plaats van Rohan konden overnemen. 'Rohan is gefixeerd op zijn persoonlijke wrok tegenover iedereen die hem of Quandaï zogenaamd onrecht heeft aangedaan.' Niet dat dat haar geen zorgen baarde, maar het waren in ieder geval geen scherp uitgedachte politiek zetten die van de Moeder kwamen. Celine keek opzij toen ze de spot in Chaols woorden hoorde. 'Ik probeer al lenteslang een oorlog te voorkomen. Het moge duidelijk zijn dat het Noorden het hardste geraakt zal worden als dat gebeurt. Maar de Koningin en haar constante verdachte uitstapjes naar Quandaï, of haar verplaatsing van de zetel naar Myr, de uitbreiding in de Wilde Landen-' Gefrustreerd keek Celine weg van Chaol en hoorde zijn oprechte woorden aan. Ze wist niet of steun kon halen uit zijn opmerkingen, maar het voelde enkel al goed om met hem te kunnen praten. Toch voelde Celine dat iets haar dicht bij de grond hield. Zijn uitwisseling met Flynn, het noemen van collega's- 'Je bent nooit terug gekomen. Je hebt me nooit geschreven. Waarom?'

Chaol moest voor het eerst lachen sinds hij in de Noordelijke stad aangekomen was. Oprecht, puur lachen om de woorden van de landvrouwe. 'En zo reageerde jij altijd als ik kritisch op jou was,' grinnikte hij geamuseerd, al genoot hij er ook van dat hij zulke feitjes nog wist. Hij had zijn tijd met Celine als extreem dierbaar beschouwd en hij zou de herinneringen dan ook niet willen missen of vergeten. 'Het was echter- juist die loyaliteit aan het Noorden en aan jouw functie zorgde ervoor dat jij steeds minder vaak langs kwam.' De glimlach was inmiddels verdwenen en had plaats gemaakt voor een serieuze, gespannen blik. De plotse afwezigheid van de landvrouwe had hem altijd pijn gedaan en in de loop van tijd had hij er steeds meer vraagtekens bij gezet. Opgesloten in zijn cel was hij tevens extreem achterdochtig geworden. Ondanks het onrecht wat hem was aangedaan door Quandaï deden de woorden van Celine over de zogenaamde vrede of oorlog hem weinig. Hij had veel persoonlijkere vragen voordat hij ook maar zakelijk of politiek na kon denken. 'Waarom?' Hij zuchtte en keek bedachtzaam van de landvrouwe weg. 'Ik kon niet uitsluiten of bevestigen dat jij wel of niet achter mijn ontvoering zat,' zei hij uiteindelijk maar eerlijk. 'En wat schoot ik er mee op als ik de landvrouwe van het Noorden, mijn oude geliefde die niet meer langs kwam, een bericht zou sturen? Het was klaar tussen ons, dat had jij duidelijk gemaakt. Misschien was het dan wel een gift van de Goden voor jou dat ik simpelweg verdween.' Hij slikte moeizaam en focuste zijn blik weer op die van Celine. 'Heb jij naar mij gezocht?'

Celine keek verrast om om te zien hoe Chaol lachte om haar woorden. Het bracht een glimlach op haar gezicht. Ze bracht immers maar weinig mensen meer aan het lachen deze dagen en het geluid dat Chaol maakte was haar vertrouwder dan ze misschien toe wilde geven. 'Ik was er altijd erg duidelijk in geweest waar mijn prioriteiten lagen,' stelde ze. Ze probeerde haar acties niet te verdedigen.Celine had wel degelijk spijt van de manier waarop ze uiteen waren gegaan. Ze keek van hem weg toen Chaol zo rechtuit zijn wantrouwen uit sprak. Het deed haar pijn dat te horen. Hoewel ze wel degelijk haar rol erg serieus nam, zou ze nooit zo kunnen gaan enkel en alleen voor het goed van het Noorden. 'Het was geen gift, Chaol. Ik had het einde van onze relatie niet tevens het einde van onze vriendschap willen laten betekenen.' Toen had ze gedacht dat het makkelijker zou zijn en dat ze niet meer van haar ex vriend mocht vragen. Achteraf had ze duidelijk moeten maken dat ze nooit het contact geheel had willen verbreken. Maar met zijn verdwijning had ze nooit meer een moment gehad om hem dat te vertellen. 'Ik heb pogingen gedaan. Uiteindelijk besloot ik dat je niet gevonden wilde worden. Dat jij niets meer met mij te maken wilde hebben.' Ze wist hoe ironisch het was nu te horen dat Chaol van zijn kant precies hetzelfde had gedacht. Wat betekende dat voor hen? Celine sloeg haar armen over elkaar en tuurde naar de stad die zich voor hen uitspreidde. 'Wat hebben ze met je gedaan in Quandaï? Dat is wat je 'collega's' willen dat je me vertelt, niet?' Haar ogen schoten kort naar Chaol. Haar oude vriend leek niet alleen ouder. De lijnen op zijn gezicht, zijn ogen, het trekken van zijn mond onder zijn nieuwe baard. Er was iets anders dat hem veranderd deed lijken. Bovendien begreep ze goed dat ze zijn verhaal moest horen.

Chaol had zijn arm op het raam gelegd en staarde zo opnieuw naar de haven. Echter dreven zijn ogen nu af naar de zee en naar het onbekende dat verder lag dan de horizon. Als men maar ver genoeg Noord voer, dan zou men Quandaï bereiken. Het idee bracht al een rilling over zijn rug heen. De vraag van Celine bracht hem echter meer angst dan het idee dat Rohan in dit paleis rond liep. Hij zette nog een stap naar haar toe, zodat hun neuzen elkaar bijna raakten, en keek zo recht in haar ogen. 'Dingen die jij je niet eens voor kan stellen,' mompelde hij met schorre en rillende stem. 'Het boeit mij niet wat jij denkt dat ik jou hóór of zou móéten vertellen. Wat mij boeit, is dat ik denk dat je een idioot bent als je denkt dat jij hem of het hele systeem wat achter hem staat omver kan gooien. Het enige wat soelaas zal brengen, is hem doden. Niet een achterlijk huwelijk.' Met die woorden stapte hij weer van haar vandaan en pakte hij zijn helm van de grond op. Hij moest iets in zijn handen hebben om niet dingen kapot te gaan gooien of slaan. 'Misschien is er wel oorlog voor nodig om alles weer in balans te brengen. En jij bent de enige stap die nog tussen dysbalans en balans staat. Ik ga dus niet toe staan dat jij hem macht blijft geven.'

Celine bleef standvastig op haar plek toen Chaol ineens zo dichtbij kwam. Het gaf haar een moment om het vertrouwde gezicht opnieuw te verkennen. Om te testen of ze nog wist waar de vlek bij zijn slaap zat en het lichte kleurverschil in zijn linkeroog. Zijn toon en de blik in zijn ogen overrompelden haar echter. Zwijgend keek Celine Chaol aan om de woorden goed in zich op te nemen. Ze had al vaak genoeg de geruchten gehoord over de manier waarop Quandaï met haar gevangenen omging. Ze had de verhalen gehoord over Kapitein Barnes en in welke staat hij naar huis was gebracht. Wat haar het bovendien het meest verraste was de wrede acties die haar oude vriend omschreef. Celine wist amper wat ze met dat soort woede moest doen. Ongemakkelijk deed ze een stap naar hem toe, maar durfde hem niet aan te raken. Chaol was nooit een erg gewelddadige man geweest. Ze kon zich niet eens voorstellen dat hij ooit oorlog had genoemd in zijn vele adviezen voor haar problemen. Celine liet greep met haar handen in haar jurk en keek met een diepe frons van de man weg. 'Oorlog is nooit het antwoord. Het heeft Tarth jaren gekost om over de burgeroorlog heen te komen. Het Noorden is er nog altijd niet bovenop. Bovendien weiger ik de levens van onschuldige inwoners in gevaar te brengen enkel en alleen omdat een gewelddadige aanpak zogenaamd onze laatste uitkomst is.' De laatste woorden van Chaol raakten een gevoelige snaar en geïrriteerd liep ze van hem weg. 'Wie geeft jou het recht om dat wel of niet toe te staan? Het is overduidelijk dat je niet eerder de behoefte hebt gehad om hier de politiek te komen beïnvloeden en dat je hier enkel bent omdat de Generaal het geboden heeft. Wat kan jou het schelen als ik mij als een idioot gedraag?' Haar stem was overgeslagen en luider geworden en met een gefrustreerd gebaar draaide ze zich naar hem om. Haar stemming en haar opluchting om Chaol te zien waren plots omgeslagen in een ander sterker gevoel dat ze niet kon plaatsen. Ze had zich al laten vernederen door Rohan zojuist in de zaal en was niet van plan dat weer te laten gebeuren in haar eigen vertrekken.

'Gelukkig ben ik dus niet diegene die beslist,' mopperde Chaol nog, waarna hij zijn helm weer op zette en zich naar de landvrouwe draaide. Als het aan hem lag, dan had hij zichzelf allang opgeofferd in een soort wanhopige poging om Rohan te doden, maar Flynn had het hem niet toegestaan. De man was te loyaal, als je het aan Chaol vroeg, maar desondanks stelde hij zijn vriendschap erg op prijs. En tevens hield hij hem op het rechte pad. Hij wist dat zijn vriend net zo graag zijn handen op de nek van Rohan legde, maar tevens ook wist wat voor risico dat met zich mee bracht. Maar hoe hadden Indra en Flynn kunnen denken dat Chaol ook maar íets op de landvrouwe in kon spreken? Ze deed toch altijd wat ze zelf wilde. 'Je hebt gelijk: ik heb dat recht niet.' Hij liet zijn hoofd zakken en staarde zo naar de marmeren vloer. 'Ik wil gewoon niet dat iets jou overkomt. Niet zoals mij is overkomen.' Hij was inmiddels naar de deur gelopen en had zijn hand op de deurklink gelegd. Toch twijfelde hij, voordat hij de deur weer zou openen. Het rumoer wat hij door de deur heen hoorde, klonk echter ook niet al te veelbelovend. Er was vast iets gaande in de feestzaal. 'Ik denk dat het beter is als wij elkaar niet meer zien. Het doet-' Hij likte gespannen over zijn lippen en schudde zijn hoofd. 'Het doet teveel pijn. Daar kan je niets aan doen. Maar het is zo, hoe graag ik ook zou willen van niet.'

Celine merkte al snel dat haar eigen omgeslagen humeur de sfeer in de hele ruimte had aangetast en teleurgesteld keek ze toe hoe de driftige blik van Chaol niet verdween. Ze had altijd veel vertrouwen gehad in haar lijfwacht en de beschermingsmiddelen van het paleis, maar nu de Quandaïers te midden van haar hofhouding leefden en Rohan haar persoonlijke zaken zo in de gaten hield leefde ze niet met een zelfde zekerheid. Celine vroeg zich echter af of ze ooit gedacht had dat ze echt veilig was voor geweld of politieke beslissingen. Had ze als Landvrouwe niet altijd een doelwit dat ze mee droeg? Maar de mensen om haar heen- Isaia. Ze slikte de vreemde smaak in haar mond weg om met een zucht haar vriend naar de deur te volgen. Twijfelend legde ze een hand op Chaols schouder en probeerde zijn blik te vangen. 'Ik hoop dat je geluk hebt gevonden in het kamp, Chaol. Dat je daar een nieuw thuis hebt?' Het raakte haar te weten dat hij haar niet meer wilde zien, maar ze had daar al lentes geleden genoegen mee genomen. Ergens wilde ze toch zekerheid dat hij een leven voor zichzelf had kunnen maken. Toch begreep ze erg goed dat hij haar geen antwoord verschuldigd was en wachtte er dus ook niet op. 'Wacht hier. Ik wil niet dat je alleen door het paleis loopt.' Haar blik was dwingend genoeg, maar ze kon niet vol overtuiging zeggen of hij haar vertrouwde. Ze trok zich dan ook zonder al te veel van hem te verwachten terug naar haar kleedkamer om zich eindelijk te ontdoen van het besmeurde gewaad en een schoon en simpeler kledingstuk aan te trekken. Pas toen ze zich in een nieuw en donkerdere jurk had gehuld en haar juwelen had vervangen, stapte ze terug de hal van haar vertrekken in om te zien of Chaol er nog stond.

'Het kamp is altijd goed voor mij geweest,' zei hij enkel, niet ingaand op de details. Hij wilde niet dat ook maar iemand van Hester af zou weten, niet zoals al de geliefden van Flynn bekend waren in dit paleis. Ongeduldig wachtte hij uiteindelijk maar. Celines blik had dusdanig waarschuwend en dwingend geleken dat hij geen stap kon verzetten. Celine had gelijk: als iemand hem zou herkennen, of het nou van de Quandaïse kant was of de Tarthiaanse, hij zou er niet goed vanaf komen. Pas toen ze uit haar privékamer was gekomen, verroerde hij zich weer. Hij wilde niet dat zijn ogen te lang op de prachtige verschijning van de landvrouwe bleven hangen. Die gevoelens was hij (gedeeltelijk) voorbij. 'Begeleid mij naar de binnenplaats,' mompelde hij enkel, terwijl hij de klep van zijn helm dicht deed en zo de landvrouwe voor ging door de gangen heen. Het zou lijken alsof de landvrouwe begeleid zou worden door één van haar wachters. Niemand die hen daardoor ook stopten. Pas verscholen achter een aantal hooibalen die rond zwierven op de binnenplaats durfde hij zich weer naar Celine te draaien. De emotie stond op zijn gezicht geschreven, echter zou de landvrouwe het niet kunnen zien. 'Ik heb je al die tijd gemist, Celine, en ik zal je blijven missen.' Hij glimlachte - opnieuw zou ze het niet zien - en hij pakte haar hand kort vast. 'Pak Rohan flink aan voor mij en voor jou zelf. En behoud die vrede die jij zo graag wilt.' Met die woorden liep hij weg.

Nieuw

Celine zoals nu al vaak gebeurd was laat op de avond pas wakker geworden. Het leek stil in haar vertrekken. Een fijne afwisseling van hoe ze gewoonlijk wakker werd sinds het feest. De eerste keer had het gevoeld als een fout. Ze had werkelijk gedacht dat ze dood zou gaan toen het gif ook haar de adem had benomen. Er was verrassend genoeg weinig door haar hoofd gegaan. Ze had aan haar moeder gedacht en aan haar vader. Een stilstaand beeld van haar jonge ouders. De tweede keer begon alles beter een plek te krijgen. Sinan, één van haar trouwe raadsleden, had aan haar bed gezeten om uit te leggen wat er precies gebeurd was. Hij had haar moeten vertellen dat het gif haar lichaam nog niet geheel uit was, dat ze niet wisten of ze het zou redden. Hij moest vast de determinatie in haar ogen hebben gezien, want hij had verder niet meer over die twijfel gesproken. Het zou niet gebeuren dat ze de dood zou vinden enkel per toeval terwijl een aanval gericht was op Rohan Altarion. Ze zou die man overleven ook. Haar Raad haar echter behalve haar eigen situatie heel weinig informatie gegeven. Ze twijfelde of ze de waarheid spraken als ze zeiden dat ze de controle nog hadden in het paleis. Sinan was altijd al een verschrikkelijke leugenaar geweest en zijn afwezigheid zei haar dan ook veel. De andere raadsleden waren een stuk kundiger in het maken en ophouden van leugens. Ze hielden haar verdomme ook in bed en probeerden haar met lieftallige woorden en kruidendranken zoet te houden. Ze wist echter niet hoe ze ze kon weigeren. Frustrerend genoeg had ze nog steeds weinig energie. Celine had enkele momenten naar het plafond gestaard om te blijven luisteren of er inderdaad niemand in het vertrek was en had toen de dekens van zich afgeslagen. Met enige moeite was ze uiteindelijk het bed uitgekomen en had ze zich, vasthoudend aan een stoel naast het bed, naar het venster kunnen bewegen. In de weerspiegeling van het raam zag ze haar eigen voorkomen en was verafschuwd door haar lijkbleke gezicht en de verschrikkelijke japon die ze haar aangetrokken hadden. Het was alsof ze een zak droeg. Zuchtend liet ze zich neer zakken op de vensterbank en probeerde zo verder dan haar weerspiegeling te zien en het uitzicht in zich op te nemen.

Isaia had de laatste dagen veel gedwaald door het paleis heen en was dan ook meermaals (on)bewust langs de vertrekken van de landvrouwe gelopen. De deuren werden flink bewaakt, waarschijnlijk ook van binnenuit. Isaia had eenmaal durven eisen om de deuren voor haar open te doen, maar daar werd niet naar geluisterd. Daarna had ze het niet meer gedurfd. Tot op een dag ze opnieuw langs kwam lopen en plots gestopt werd door één van de vertrouwelingen van de landvrouwe. 'Kom, snel,' fluisterde ze naar Isaia, waarna ze al snel de vertrekken in getrokken werd. De vertrouwelinge had ook gezien dat Isaia in de middag vaak zonder bewaking liep, gezien de mannen van Rohan en Iker dan de stad in trokken, en haar veiligheid nou niet per se hun prioriteit was. Iker daarentegen... Ze had hem echter niet verteld wat ze de laatste dagen had uitgespookt, niet meer sinds Diane haar had verteld dat de landvrouwe nog leefde. Met een snel kloppend hart liet Isaia zich dan ook leiden door de vertrekken heen, tot ze plots voor de deur naar de slaapkamer toe stond. 'Celine, het- prinses Isaia is hier,' werd ze aangekondigd.

Celine was in gedachten verzonken geraakt terwijl ze door het raam keek. Ze begreep niet waarom haar raad haar zo verstopt hield, waarom ze niet wilden delen wat er gaande was in haar paleis, waarom ze haar gebruikelijke bediendes niet had om haar te helpen. Ze kon niet redelijk bedenken of de waarschuwingen van de geneesheren over haar toestand juist waren, of dat alle voorzichtigheid enkel gebruikt werden om het een en ander te verbergen. Ze had geen zicht op wat er in het paleis gebeurde en het beangstigde haar en tegelijkertijd- Ze was zo moe. Misschien was het wel beter zo. Als haar vertrouwde mannen en vrouwen uit haar raad, de hofdames, de bediening, als iedereen hier aan mee deed, dan was het verraad dat ze zou voelen te groot, dan had ze heel erg lang tegen zichzelf gelogen. Celine keek op toen ze iemand binnen hoorde komen. Ze was al bereid terug haar bed in gestuurd te worden toen ze Laine zag. Ze was één van de partners van Sinan en had misschien niet in haar raad een zetel gehad, maar ze was van groot belang omdat ze werkte als hoofdklerk in het paleis. Celine had veel van haar eigen correspondentie met haar gedeeld en had haar vaak haar brieven aan de Koningin of aan Quandaï laten lezen om haar te vragen haar kundigheid met woorden te delen. Het verraste haar dan ook erg te horen wat ze zei. Ze schudde echter haar hoofd. 'Vertel haar dat ik niet in staat ben bezoekers te ontvangen. Nog niet,' vertelde ze haar beschaamd. Isaia- Ze kon de prinses nog niet onder ogen komen. Niet in deze staat.

Met klamme handen stond Isaia voor de deur naar de slaapkamer van Celine en wachtte ze tot de landvrouwe toestemming zou geven dat ze binnen mocht komen. Ze hoorde echter de zwakke stem van de vrouw door de kier van de deur heen en was teleurgesteld om de woorden. Isaia was toch niet zomaar een bezoeker? Niet na alles wat er was gebeurd? Tegelijkertijd... Isaia voelde dat er een nieuwe afstand was ontstaan door de twee vrouwen en dat ze de landvrouwe wellicht wel onbewust toch los had gelaten. In ruil daarvoor was ze enkel closer geworden met de prins. Maar tot enkele dagen geleden had Isaia gedacht dat Celine dood was geweest! Die gedachte liet haar dan ook de vrouw opzij duwen, om zo het vertrek binnen te stappen. Nadat ze langzaam haar ogen door de kamer had laten dwarrelen viel haar blik op de landvrouwe op de vensterbank. Ze was al bleek van zichzelf, maar nu leek haar huid bijna wel van papier. Haar schouders hingen, zo ontypisch voor de landvrouwe, en haar hele houding riep verslagenheid uit. 'Celine,' ademde ze ontzet. Diane had toch gelijk: de vrouw was nog in leven. Levend en wel. 'Hoe gaat het? Ik was eerder langsgekomen als ik niet- niet had gedacht dat je dood was.'

Celine zag dat Laine tegen wilde stribbelen maar schudde haar hoofd naar de vrouw. Ze wilde niet het beeld dat de jonge prinses van haar had laten verpesten door de staat waar ze nu in was. Ze voelde niet zoals haar zelf in een katoenen vod, moe en machteloos. Gelukkig sprak Laine haar niet tegen maar liep terug naar de deur om Isaia te vertellen dat ze haar niet kon zien. Ze was met een zucht terug op de vensterbank gaan zitten en staarde naar de grond onder haar blote voeten. Toen ze op keek bij het horen van haar naam en de andere vrouw zag, keek ze beschaamd weg. Natuurlijk had het Isaia niet tegen gehouden. Zwijgend zette ze zichzelf er toe aan om de blik van Isaia toch te ontmoeten, maar had geen woorden. Toen ze haar laatste woorden hoorde, keek ze echter ontzet op. 'Wat?' Celine dacht voor een tel dat ze het verkeerd gehoord had. 'Je dacht dat ik-' Haar ogen schoten van de prinses naar Laine die ze een blik had willen werpen om om een verklaring te vragen, maar de vrouw had hen al alleen gelaten. 'Denkt iedereen in het paleis dat?' vroeg Celine Isaia en merkte dat ze niet meer aan het raam stond maar naar haar toe was gestapt. Haar gedachten liepen nog zo verschrikkelijke traag. Ze had niet eens gedacht dat dat misschien de reden was waarom ze hier opgesloten werd gehouden. 'Isaia, ik weet niet-' Haar ogen waren terug naar haar gegleden om haar blik vast te houden. De vrouw zag er goed uit, verzorgd en gezond. Ze had om haar gevraagd, verschillende malen, toen ze haar bewustzijn niet lang vast had kunnen houden. Dat had Sinan later verteld. Ze had ook Chaol genoemd, maar haar raad had niet geweten wie dat was. Celine fronste gepijnigd en greep naar haar hoofd voor ze van de prinses weg liep om op de rand van haar bed te gaan zitten. Ze maakte haar zin niet meer af, maar wachtte tot de pijn weg trok om op te kijken naar Isaia. 'Ik dacht dat je niet wilde langs komen. Of niet kon.'

Isaia was tevreden gesteld te merken dat de vrouw, blijkbaar een vertrouweling van Celine, de ruimte had verlaten. Dat liet Isaia langzaam op de landvrouwe af lopen en uiteindelijk naast haar plaats nemen op het bed. Ze hield een flinke afstand tussen hen in. Nog steeds wist ze niet waar haar minnares besmet mee was geraakt. 'Niet iedereen zal zo naïef zijn geweest als ik,' zei Isaia met een zwakke glimlach. 'Mijn voogd leek al snel door te hebben dat er meer speelde en ook Iker en zijn mannen zullen nooit gedacht hebben dat jij dood zou zijn. Ik echter-' Ze haalde diep adem en schudde haar hoofd. Het speet haar dat ze zo weinig vertrouwen had gehad in de landvrouwe. 'Allereerst dacht ik dat jij dood was. Daarna heb ik meermaals geprobeerd om langs te komen, maar jouw wachters hielden mij tegen. Diegene die jou nog steunen, hebben zich met jou in deze vleugel opgesloten. Niemand komt in en uit. Tot plots zo juist.' Ze wist niet wat er was veranderd en waarom ze zo plots toegang had gekregen tot de landvrouwe. 'Ik dacht daarom dat jij mij niet wilde zien. Of dat je gevangen gehouden werd. Of nog niet wakker was.'