Vertrekken van Celine

Celine keek zijdelings toe hoe de prinses ook op het plaats nam, maar bemerkte voornamelijk de afstand die er tussen hen was. Ze keek haar niet aan, maar liet haar hoofd hangen terwijl ze haar koude handen over haar nachtjapon warm wreef. 'Iker en zijn mannen? Rohans soldaten? Of zijn er meer Quandaïers?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had haar raad gevraagd wat er gebeurd was met het gevolg dat zo trouw aan de Quandaïse politicus was. Ze vreesde namelijk dat die groep iets te graag zou willen weten wie de man had weten te vermoorden en dat een bezoek van grotere getallen Quandaïers te wachten stond. Haar blik werd enkel ernstiger toen ze Isaia verdere uitleg hoorde geven. Ze greep in de lakens onder zich om zich aan iets vast te kunnen houden. 'Ik ben al enkele weken weer wakker, maar mocht deze week pas uit bed van de geneesheren,' vertelde ze vlak. Het begon haar meer te dagen hoe erg ze van de domme werd gehouden. Het was geen fijn gevoel. Enerzijds had ze heus wel door gehad dat ze hier gehouden werd, maar ze had het niet bevochten. Anderzijds kon ze amper geloven dat haar vertrouwelingen haar zo wilden misleiden en waarvoor? Wat waren ze van plan? Wat wisten ze- Celine keek opzij naar de andere vrouw en probeerde haar ogen vast te houden. 'Isaia, ik weet niet of het goed is dat je hier bent. Dat meen ik. Rohan, hij- Ik begrijp niet hoe, maar hij verdacht dat er iets tussen ons speelde. Hij zei niet of hij een bron had voor hij- Maar het betekent dat het en mogelijk is dat meer mensen dit weten aan de Quandaïse kant en dat ik gaten heb in mijn hof- In mijn Raad. Wellicht kun je de Koningin vragen om op bezoek te mogen of- of wellicht je vriend Eddard Halley.' Het leek haar plots pas door te dringen wat voor een gevaarlijke plek Tyrosh was. Ook voor Isaia. 'Ik zou zelfs je broer kunnen schrijven,' stelde ze voor. Het putte haar alleen al uit te moeten denken aan de brieven die ze moest op stellen. 'En ik-' Celine liet Isaia's blik los en staarde terug naar het raam. Ze kon zelf amper een kant uit. En daar had ze zelf voor gezorgd. Bij de Goden wat was ze een idioot. Ze had nog zo verdomd koppig geklonken tegenover Chaol en zijn waarschuwingen, tegen Rohan en zijn bedreigingen en tegen haar Raad die haar keuzes steeds meer in twijfel had getrokken. Celine sloot haar ogen met een zucht. Wat zou haar vader gedaan hebben?

'Er arriveren steeds meer Quandaïse soldaten in de haven,' zei ze zachtjes. 'En ook mijn broer heeft extra mannen gestuurd. Vooral soldaten uit het legioen van mijn zuster...' Nog steeds verdacht ze haar zuster van betrokkenheid bij de dood van Rohan en vergiftiging van de landvrouwe. Aarzelend had ze haar ogen gericht op het gelaat van de vrouw naast haar en schoof ze onbewust wat dichter naar haar toe door de angstige en onzekere toon van Celine. Zo kende ze de vrouwe helemaal niet. 'Maar Rohan is nu dood, Celine. Als hij het met anderen had gedeeld, dan was het vast al omhoog gekomen. Toch? En daarbij, ik- ik heb geen spijt van wat er tussen ons is gebeurd.' Ze pakte één van de handen van de landvrouwe vast en keek zo Celine twijfelachtig aan. 'Ik kan jou hier niet achter laten. En Iker ook niet. Ik loop dan misschien gevaar, maar jullie net zo goed tot de dader ontmaskerd wordt.' Ze kneep wat harder in Celines hand bij het benoemen van haar broer en angstig spande ze de spieren in haar schouders aan. 'Schrijf alsjeblieft mijn broer niet. Ik wil niet dat hij ook maar een reden vindt om meer van mijn broers of zusters te sturen. Hij is al blij genoeg om van mij af te zijn.' Isaia was inmiddels opgestaan en blokkeerde Celines zicht op de ramen. 'Wat denk je dat jouw raad van plan is? Ze kunnen jou niet eeuwig hier verstoppen.'

'Ik heb er ook geen spijt van, maar ik had voorzichtiger moeten zij voor jouw bestwil.' Celine keek naar de hand die de hare had vast gepakt en gleed nog kort met haar duim langs Isaia's zachte huid voor ze op was gestaan. Ze had het zich al voorgenomen dat hun relatie moest veranderen zodra de vrouw getrouwd was met Iker. Ze had niet gedacht dat zij het grootste risico had gelopen met hun avonturen. Niet tot de verloving met Rohan bekend was. Er werd al zo veel over haar persoonlijke leven geroddeld dat het vast niet erg serieus zou worden genomen. Andersom gold dat wellicht niet en dat had Celine juist misbruik laten maken van de situatie. Ze had het niet veiliger gemaakt voor Isaia terwijl ze al verloofd was met Iker en nu getrouwd. En zij- Het was een vreemde opluchting te weten dat ze tenminste niet met Rohan Altarion hoefde te trouwen. Ook al had ze het geaccepteerd als haar lot, die man zou haar het leven flink zuur hebben weten te maken. Celine was stil gebleven terwijl Isaia verder sprak en keek op toen ze zo voor haar stond. Ze haalde haar schouders op. 'Ik neem aan dat Harm mijn taken over heeft genomen. Hij neemt altijd de leiding als ik er niet ben en heeft de meeste ervaring. Maar ik hoop dat de rest hem niet alleen het paleis laat leiden. Hij heeft geen flauw idee hoe hij de hofdames tevreden moet houden. Sinan is daar veel beter in.' Ze hadden al wel vaker besproken hoe gereageerd moest worden als haar iets overkwam. Er waren regels van toen haar vader nog landheer was, maar ze had veel aan moeten passen aan haar eigen overtuigingen. Bovendien had ze geen opvolger. Geen erfgenaam. Daar maakte sommigen in haar Raad zich al lenteslang zorgen om. 'Ik hoop dat ze jou en Iker niet links laten liggen? Hebben jullie je vertrekken wel gekregen? Worden jullie bij beslissingen betrokken?' Haar vertrouwelingen lieten niet graag buitenstaanders toe om mee te beslissen, maar Iker en Isaia vertegenwoordigden de Zomereilanden en Quandaï en zeker met het groter wordende aantal soldaten van beide kampen zou er met hen overlegd moeten worden.

Zuchtend leunde Isaia met haar handen achterover op het bed en staarde ze zo naar het plafond. 'Wat gebeurd is, is gebeurd. We hébben voorzichtig gedaan. Meer hadden we niet kunnen doen. En daarbij lijkt het niet alsof Iker er iets vanaf weet. Mijn voogd daarentegen-' Ze wist niet hoe Diane het voor elkaar kreeg, maar die vrouw kwam altijd achter alle informatie. Het was zinnig voor Isaia, dus stopte ze Diane niet. Alsof ze dat maar voor elkaar zou kunnen krijgen. Isaia trok verbaasd een wenkbrauw op en ging nog iets dichter naar de landvrouwe verzitten. Wist ze dan echt niet hoe het nu zat in het paleis? 'Celine, schrik alsjeblieft niet, maar-' Ze slikte en schudde triest haar hoofd. 'Het Noorden heeft niet meer de leiding in het paleis. Of in de stad. Iker heeft nu de leiding overgenomen en stuurt de hofhouding en de soldaten aan. Ik heb Harm al in tijden niet meer gezien.' De landvrouwe was werkelijk compleet buiten de feiten gehouden. Wat dachten haar vertrouwelingen daar mee te bereiken? Het liet Isaia haar handen tot vuisten ballen. 'Jouw personeel bevindt zich nauwelijks buiten jouw vertrekken. Het is de enige plaats in het paleis waar het nog veilig voor jullie is. De mannen van Rohan, namelijk, zijn op bloed uit.'

'Diane?' vroeg Celine met enige achterdocht. Zou zij de informatie door hebben kunnen spelen aan Rohan? Ze had eerder niet gedacht dat het kleinschalige gevolg van Isaia wellicht een lek had in plaats van haar eigen hof. Maar ze kende verhalen die de ronde deden over de vrouw en Galivar had in zijn brieven al over de vrouw geschreven. Ze was namelijk erg geïrriteerd geweest dat de Koning zijn jongste zuster wilde sturen naar Tarth, maar niet van plan was een werkelijk belangrijk persoon mee te laten reizen. Hij had haar verzekerd dat Diane de belangen van de familie van de Zomereilanden vertegenwoordigde. Nu Isaia hier al weken was, stond ze wel erg anders tegenover de zaken. 'Is je zuster nog hier?' vroeg ze nu ze zich herinnerde hoe de Generaal plots verschenen was op de bruiloft. Haar zorgen om Nakia verdwenen echter toen ze Isaia's blik zag en haar waarschuwende woorden aan hoorde. 'Wat?' Ze wist eerlijk gezegd niet waar ze meer verontwaardigd om was: het feit dat Iker de controle had of dat haar raad zich verborgen hield. 'Hoe- hoe durft hij!' bracht ze na een stilte uit. 'Hoe durven ze? Zich opsluiten, mij op sluiten en dan-' Verwoed was ze opgestaan en liep van het bed weg. Ze greep naar haar haar dat inmiddels tot over haar oren groeide en probeerde een duidelijk gedachte te vormen. 'En Sibel en de anderen? Die zijn gewoon vertrokken?' Met grote ogen had ze zich terug naar Isaia omgedraaid en wreef in een opwelling van nervositeit de huid van haar nek rood. Ze voelde zich plots benauwd, in het nauw gedreven en dat bracht een hoop andere gevoelens met zich mee. 'Ik moet hier weg. Als ik mezelf kan laten zien, dat ik niet dood ben, dan-' Celine wist niet hoe ze die zin af kon maken. Haar ogen gleden terug naar Isaia op het bed. 'Jij helpt hem, is het niet? Jij en Iker, jullie doen dit samen. Hij houdt Quandaï op afstand, jij de Zomereilanden-' Het begon haar plots te dagen dat de situatie, de verhouding tussen hen, ernstig verdraaid was sinds de bruiloft. 'Wat doe je hier echt, Isaia?' Celine had een stap dichter naar het bed gezet en voelde het trillen van haar benen. Het was geen beschuldiging. Ze wilde enkel weten of de affectie die ze naar elkaar getoond hadden verder zou reiken dan liefkozingen. Celine had geen been om op te staan, ze had geen raad die ze nog kon vertrouwen en het was deze vrouw die haar dat kwam vertellen. Haar vader was altijd haar anker geweest tot hij stierf en natuurlijk Chaol, die zelfs terug was gekomen om haar te waarschuwen en alsnog had ze niet geluisterd. En nu zat Isaia voor haar. Celine merkte dat ze door haar benen was gezakt en op haar knieën voor de jonge prinses zat. 'Help me,' smeekte ze zacht terwijl ze haar hand vast pakte.

Nieuw

Celine had al voor te veel dagen rond gelopen met het bezoek van Isaia in haar hoofd. Ze had naderhand Laine en Sinan moeten vragen om verdere uitleg te geven en ze hadden uiteindelijk aan gegeven hoe haar raad haar expres in haar kamer had gehouden en de geneesheren hadden overtuigd steeds te zeggen dat ze in bed moest blijven. Behalve die verontrustende gedachten over wat er zich werkelijk af speelde in haar paleis, had de aanwezigheid van de prinses haar ook overrompeld. Of beter gezegd, haar eigen gedrag voor de vrouw. Ze dacht niet dat ze zich ooit zo kwetsbaar op gesteld had. Maar ze had geen energie gehad, kon amper nog naar haar balkon lopen en kreeg die vervelende steken in haar hoofd steeds. Toch hadden al die gedachten haar nu al elke dag uit bed gekregen. Laine was in het begin nog erg ongerust geweest, maar uiteindelijk hielp ze haar met oefeningen om weer aan te sterken. Ze bracht extra eten dat de bediening van haar raad niet mocht brengen en Sinan probeerde regelmatig langs te komen om te vertellen wat er dan weer besproken was. Ze waren niet de enige twee die het niet eens waren met de manier waarop ze behandeld werd, maar ze hadden te weinig steun om Harm tegen te spreken. Ze wisten simpelweg niet wat ze nu konden doen en Celine wist dat het tijd zou kosten. Tijd om steun te vinden, om langzaam bekend te maken dat ze wel degelijk nog leefde, om contacten te leggen buiten Tyrosh, om er zeker van te zijn wie ze kon vertrouwen. Het had haar tenminste hernieuwde energie gegeven. Ook nu zat ze niet in bed, maar aan een tafel en deed haar best de lijnen op het perkament voor zich te vullen met haar nette handschrift. Ze had haar volle concentratie nodig om zo te schrijven. Ze hoopte snel brieven te kunnen sturen naar haar bondgenoten.

Isaia was zonder na te denken richting de vertrekken van de Noordelijke landvrouwen gelopen, waar steevast twee wachters voor de deur stonden. Ze wist niet hoe ze met het idee was gekomen dat nu in haar hoofd zat. Het was roekeloos, maar ook passioneel en- Isaia kon niet langer het toneelstuk met Iker volhouden. De prins was niet de enige die een deel van haar hart had veroverd. Isaia had zich dan ook zonder iets te zeggen tussen de wachters geglipt, om vervolgens haastig naar de slaapkamer van Celine te lopen. Zo gooide ze de deur openen, maar sloot ze hem vervolgens ook snel. Isaia leunde hijgend tegen de deur aan, terwijl ze zo hopelijk de dienstmeisjes en adviseurs van de landvrouwe buiten kon houden. Tegelijkertijd had ze de blik van Celine gevonden en glimlachte ze onzeker en vooral nerveus. Het was in een waas geweest dat ze zo langs de wachters van de Noordelijke vrouwe was gestormd en tevens de protesten van de Noordelijke adviseurs had genegeerd. Nadat ze de deur op slot had gekregen zette ze enkele stappen naar haar oude geliefde toe. 'Ik wil je helpen,' bracht ze al snel uit. 'Ik gá je helpen. Want-' Isaia slikte moeizaam en ging voor Celine staan, om zo haar beide handen vast te pakken en haar glunderend aan te kijken. 'Ik hou van je, Celine.'

Celine bekeek het eindresultaat met een zucht. Het was niet zoals ze het wilde, maar ze kon niet zoals voorheen de perfectionist uithangen. Het was echter moeilijk in te zien dat de lat nu erg hoog lag, dat er druk zat achter iedere beslissing die ze nu maakte, maar ze tevens niet kon handelen met dezelfde zekerheid als voor de bruiloft. Sinan en Laine waren gelukkig erg eerlijk tegen haar over wat ze wel en niet kon doen in haar huidige positie. Alsnog had ze vaak genoeg moeite te begrijpen dat men niet zomaar naar haar zou luisteren. Dat er geen automatisch vertrouwen in haar was. Hoe hard ze daar ook voor gewerkt had. Ze was opgestaan van de tafel om naar het raam te lopen en de gordijnen een stuk aan de kant te schuiven. Ze had nu al vaker gezien dat er partijtjes in de tuinen werden gehouden door haar hofdames. Ze leken zich niet te bekommeren om haar. Het maakte haar niet boos noch raakte het haar werkelijk. Ze voelde alleen maar meer dat ze hen en de rest zou bewijzen dat niemand het Noorden zomaar van haar weg kon nemen. Ze was sterker nu ook al wist ze dat ze het niet alleen kon doen. Celine liet het gordijn dicht glijden en pakte het ceintuur van haar kamerjas vast om het strakker langs haar middel te binden. Juist toen ze haar bediening wilde vragen haar lunch voor te bereiden werd de deur open gegooid en keek ze geschrokken naar de indringer. Haar blik verzachte echter toen ze Isaia herkende. Het had haar gespijt hoe ze de jonge prinses weggejaagd had in haar breekbare en wanhopige toestand. Ze had haar zo overrompeld met alle informatie die Celine niet gehad heeft en ze had toen geen uitweg gezien. Dat was nu anders. Ze had echter niet kunnen voorspellen wat haar precies te wachten stond met dit onverwachte bezoek. Celine zag verbaasd aan dat Isaia de deur op slot draaide, maar had enkel aandacht voor de vrouw toen ze ineens zo pal voor haar stond. Ze keek naar hun handen en vervolgens naar het prachtige, gepassioneerde gezicht van Isaia. 'Dat doet me goed te horen. Ik heb-' Ze sloot haar mond abrupt toen ze de laatste woorden hoorde en deed een stap naar achteren. 'Isaia, ik- ik weet niet wat dat betekent nu.'

Isaia moest teder glimlachen om de onzekere woorden van Celine. Diezelfde gevoelens zwierven ook door haar gedachten rond. 'Ik weet ook niet wat dit betekent,' zei Isaia geruststellend, waarna ze een kus op Celines handen drukte, om ze vervolgens los te laten. Zo liep ze naar de ramen toe, om deze zorgvuldig en zo zacht mogelijk te sluiten. In dit paleis, vooral met Kalim, wist ze nooit of ze wellicht afgeluisterd werd. En wat ze nu zouden bespreken, mocht niemand horen. 'Maar ik weet wel dat ik geen seconde langer door kan leven en te weten dat jij hier opgesloten zit. Kalim en zijn mannen- Ze bespreken wat ze met jou willen doen. Iker ook. Ik mag nooit bij de besprekingen zijn.' Isaia had zich weer omgedraaid naar de landvrouwe en sloeg bedachtzaam en bezorgd haar armen over elkaar heen. 'We moeten dus snel in actie komen. Waar wacht jouw hof trouwens op?' Isaia was politiek niet de allersterkste en ze zou dus niet de fout maken om politieke suggesties te doen. Wel wist ze dat Celine gevaar zou lopen - of wellicht al liep - en dat ze dus haast moesten maken. Met een zucht was Isaia inmiddels weer dichter naar Celine toe gelopen, om zo op de rand van haar bed plaats te nemen. 'Het spijt me dat ik de vorige keer zo laf ben weggerend. De realiteit overdonderde mij plots, dat jij nog leefde...'

Celine hield haar handen stug naast haar lichaam toen ze los was gelaten door Isaia. Ze voelde de kus nog op haar huid, maar probeerde het te negeren. Nog niet helemaal van de shock bekomen, bleef ze onbewogen op haar plek staan. Haar ogen volgden echter Isaia door het vertrek heen. 'Ik kan me er wel iets bij voorstellen wat hun plannen zouden kunnen zijn,' stelde Celine vlak. Ze was zich er erg van bewust dat ze makkelijk uit de weg geruimd zou kunnen worden als de Quandaïers klaar met haar en haar hof waren. Ergens was de intrige die haar raad had gecreëerd in haar voordeel. Ze was geen directe antagonist, maar stond enkel op de achtergrond. Of sterker nog; ze leek misschien al buiten spel gezet door wat zogenaamd haar vertrouwelingen hadden moeten zijn. 'Ze zijn het niet met elkaar eens. Het zijn altijd al een stel bekvechters geweest als er geen duidelijke leiding is en Harm heeft blijkbaar er in gefaald om iedereen te overtuigen hem te volgen.' Celine zuchtte en gleed bezorgd met haar hand langs haar voorhoofd. Ze was niet zo zeer bezorgd om de raad. Ze waren een stel idioten en verraders. Maar ze had geen flauw idee wat het lot van de rest van het hof zou worden als Iker en Quandaï verder de macht overnamen. Families die al decennialang de Storms hadden geholpen, de erfenis van alles waar haar vader zo hard aan had gewerkt- Celine slikte de misselijkmakende smaak in haar mond weg en keek toe hoe Isaia dichterbij kwam. Ze keek op de vrouw neer en schudde haar hoofd. 'Ik had je niet om zo veel moeten vragen. Ik- Ik was niet mezelf, Isaia, maar-' Celine was naast de prinses gaan zitten en bekeek haar zijdelings. 'Ik geef niet op. Niet als het gaat om wat me het meest dierbaar is.' Haar ogen waren naar haar handen afgegleden en enigszins twijfelend had ze die van de andere vrouw vast gepakt. 'Isaia van de Zomereilanden zou nooit laf kunnen zijn. Ze is enkel onverschrokken en moedig geweest hier.'

Isaia zuchtte diep en trok nerveus aan één van de kralen in haar korte haren. 'Ik kan mij er ook iets bij voorstellen en we kunnen ze dus niet hun gang laten gaan. Ik kan Iker vast nog wel een tijd tegen houden, maar Kalim... Hij begint steeds meer op zijn eigen houtje beslissingen te nemen en te handelen.' De man was gevaarlijk en mocht niet onderschat worden. Iker had hem allang niet meer onder controle. Isaia schudde stug haar hoofd als antwoord op Celines woorden. 'Je vroeg mij terecht om hulp en ik had je het ook onmiddellijk moeten aanbieden. Ik was mezelf ook niet, maar nu-' Ze slikte en keek toe hoe Celine naast haar plaats nam. 'Nu heb ik weer gerealiseerd wat het echt waard is om voor te vechten.' Isaia glimlachte bescheiden om de woorden van de vrouwe naast haar en liet haar hand vast pakken door haar geliefde. 'Isaia van de Zomereilanden heeft zich niet altijd zo onverschrokken en moedig gevoeld,' zei ze zachtjes, terwijl ze Celine een zacht kneepje gaf en dichter naar haar toe leunde. 'Maar zo heb jij haar wel láten voelen. En nu moet de landvrouwe net zo onverschrokken haar Noorden terug gaan winnen.'

Celine knikte met een zucht. Wat ze gehoord had van Sinan was niet veel belovend. Kalim begon uit de bocht te raken naar mate er meer dagen vergingen sinds de moord op Rohan. Het zou ook niet anders kunnen dan dat het de Moeder ongeduldig maakte. Het laatste wat ze konden gebruiken was dat de Quandaïers meer macht stuurden. Celine schudde haar hoofd. 'Het was niet mijn recht je daar om te vragen. Niet zonder eerst een poging te doen mezelf hier uit te redden, maar-' Ze fronste en klemde de stof van haar japon in haar hand vast. Ze vond het wel degelijk moeilijk toe te moeten geven dat ze hulp nodig had. De wanhoop was nog niet compleet verbannen, maar de balans die haar ratio normaal bracht kwam wel terug. Ze moest eerlijk tegen zichzelf en nu ook tegen Isaia zijn. En dat had niet alleen betrekking op wat er politiek gezien gaande was. Ze had zich omgedraaid naar de prinses om haar aan te kijken terwijl ze verder sprak. Met een bescheiden glimlach schudde ze haar hoofd. 'Ik heb niet veel hoeven doen om je in te laten zien dat je zo veel in je hebt, Isaia. Ik- Ik bewonder, nee-' Plots niet bekwaam om uit haar woorden te komen voelde Celine haar wangen rood kleuren en keek ze van Isaia weg. Ze zou liegen als de bekentenis van de andere vrouw niet iets had laten klikken. Al voor de bruiloft had haar hoofd meer bij Isaia gezeten dan ze toe had willen geven. Het had niet enkel om het verlangen van haarzelf en de prinses gedraaid, maar ook om haar bezorgdheid met betrekking tot haar welzijn. Het had haar zwaarder gelegen dan ze gedacht had om de prinses gehuwd te zien aan prins Iker en om te weten dat hun affaire niet langer stand zou kunnen houden. Maar nu zat Isaia tegen de verwachtingen in hier. Celine had nog steeds Isaia's ene hand vast, maar leunde ook naar voren om haar vrije hand op wang te leggen. 'Ik bewonder je niet enkel. Dat is niet het juiste woord,' zei ze zacht en met een beginnende glimlach.

Isaia kneep zachtjes in Celines hand en keek haar bezorgd aan. 'Er komen steeds meer schepen vanuit Quandaï aan, Celine. Iker heeft er niet om gevraagd, maar het lijkt bijna wel alsof Kalim achter zijn rug om berichten stuurt naar de Moeder. Rohan deed dat ook al zo stiekem. Als we te lang wachten, dan-' Isaia besloot maar niet om haar zin af te maken. De hele situatie was zorgwekkend, maar ze wist zeker dat Celine dat meer dan door had. De raadgevers van Celine waren vast op de hoogte van de huidige situatie. Isaia luisterde vervolgens geïnteresseerd naar de volgende woorden van Celine en merkte de rode wangen van de vrouwe op. Het maakte Isaia tevens warm. Ze voelde haar mondhoeken omhoog krullen bij de woorden van de oudere vrouw en legde haar vrije hand op die van Celine op haar wang. 'Wat is dan het juiste woord?' murmelde ze op zachte toon. Ze had haar gevoelens al uitgesproken, dat ze van de vrouw hield, maar ze was benieuwd hoe Celine er over dacht. Als vanzelf zakten haar ogen naar Celines lippen af en begon haar hart harder te kloppen.

Celine kneep haar ogen gepijnigd dicht nu ze de woorden van Isaia hoorde over de Quandaïse schepen. In principe konden de schepen niet zomaar aanmeren als er geen toestemming was gegeven, maar ze verwachtte niet dat Iker zijn Moeder tegen zou spreken. Zuchtend wreef ze langs haar slaap en knikte. Ze konden inderdaad niet te lang meer wachten. Haar hele herstel duurde al lang genoeg, maar ze had met Sinan en Laine besproken dat ze geen kans zouden hebben nu haar Raad tegen te gaan werken. Ze hadden echter niet Isaia in hun plannen meegenomen. Haar deelname zou een erg groot verschil maken. Ze zette die conflicterende gedachten dan ook uit haar hoofd nu ze zo dicht bij de andere vrouw zat. Ze gleed met haar duim langs de zachte huid van de prinses en nam haar blik verrukt in zich op. Ze kende niemand zoals Isaia. Niet hoe ze zich kleedde, hoe ze dacht of voelde. En wat voor stom geluk had haar hier gebracht? Celine geloofde niet werkelijk in de Goden, maar dat betekende niet dat ze ze niet af en toe bedankte voor de wendingen die haar leven nam. Ze legde ook haar andere hand langs het gezicht van Isaia en hield haar zo teder vast. Ze gaf niet direct antwoord, maar genoot van zowel de kalmte die ze in haar hoofd had, als het vuur in haar onderbuik. Die dynamiek was zeer kenmerkend voor het effect dat de prinses al wekenlang bij haar had kunnen veroorzaken. 'Ik adoreer je, Isaia. Ieder deel van je.' Ze glimlachte en hield het prachtige gezicht nog geen centimeter van het hare verwijderd. 'Kus me,' daagde ze haar uit. Precies zoals ze een hele tijd geleden in de spa had gedaan.

Isaia registreerde de gepijnigde blik op Célines gezicht. Misschien had ze dan toch Iker harder moeten proberen tegen te houden of meer haar best moeten doen om de prins om te praten. Hij was zó geïntimideerd door de moeder, terwijl hij tegelijkertijd sprak over hoe hij eindelijk iets “bewezen” had aan haar. Isaia dacht niet dat de Moeder daar hetzelfde over dacht. En dat speet haar voor haar echtgenoot, de man waar ze de laatste tijd zo naar toe gegroeid was. Hij gaf haar echter niet hetzelfde soort van gevoel als Celine haar gaf. Één blik van de landvrouwe liet haar al gespannen bewegen op haar stoel of benen en haar lichaam verlangde naar de stevige grip van de vrouw. Haar hoofd verlangde echter naar de geruststellende woorden van Celine, hoe ze haar zinnen zo mooi uit sprak en hoe geleerd ze was. De woorden nam Isaia dan ook met een verwonderde glimlach aan en over die laatste twee hoefde ze niet na te denken. Isaia boog zich alweer gewillig en verlangend naar Celine toe, maar bleef enkele luttele centimeters voor haar lippen hangen. ‘Je weet dat ik mij dan niet meer ik kan houden,’ waarschuwde ze op sensuele toon, waarbij zij tevens haar woorden van eerder herhaalde. Ze gaf Celine echter niet de kans om te antwoorden en drukte haar lippen verlangend op die van de landvrouwe, terwijl haar armen zich om het tengere lichaam van de vrouw wikkelde.

Celine hield haar adem in bij het horen van de even uitdagende woorden van Isaia. Pas toen ze haar kus voelde, slaakte ze een opgeluchte zucht en drukte haar lippen met even veel verlangen op de hare. Ze liet Isaia's gezicht los om haar armen om haar nek te slaan en haar zo dicht tegen zich aan te houden. Ze wilde heel veel meer, maar ze keek de prinses met enige twijfeling aan. 'Wees voorzichtig,' mompelde ze zacht voor ze haar kaak kuste en haar nek. Het had niet enkel betrekking op haar lichamelijke toestand. Natuurlijk voelde ze zich zwakker dan normaal nu ze nog herstellende was. Ze had het echter ook gezegd ter waarschuwing in het algemeen. Hoewel ze al eerder risico's hadden ondernomen met hun avonturen, was deze stap zo veel riskanter. En Celine wist heel goed dat ze geen makkelijke vrouw was. Het weerzien met Chaol had haar daar zeker op gewezen. Aan de andere kant had het ook inzicht gegeven in waar ze zelf naar verlangde. Ze zou alles doen voor het Noorden, maar ze had ook gevoeld hoe erg ze Chaol werkelijk gemist had. Die gedachtes had ze veelal onderdrukt na zijn verdwijning, maar om hem weer te zien en zich te herinneren hoe goed ze zich had gevoeld in die tijd dat ze samen waren had haar houding doen veranderen. Niet dat die gevoelens nog steeds voor Chaol had. Ze had ze nu voor iemand anders. Isaia was degene die haar sinds haar aankomst energie had gegeven en haar scherp had gehouden. Zelfs nu ze nog niet op volle sterkte was, was het de gepassioneerde prinses die haar deed in zien dat ze wel degelijk er tegen aan kon. Het liefste met haar. 'Maar laten we ons vooral niet in houden,' ging ze verder nadat ze een vinger onder Isaia's kin had gelegd en haar zo bekeek. Ze liet haar hand met een frons langs de hals van de andere vrouw glijden. 'Je famile is een stel idioten dat ze nooit hebben kunnen zien hoe krachtig je bent.' Ze keek haar geliefde met een serieuze blik aan. Het zat haar wel degelijk dwars hoe ze een schaakstuk was geworden in plannen die zij zelf gesmeed had. Ze herkende het ergens echter ook. 'Men heeft ons onderdrukt, aan de kant geschoven, genegeerd-' Celine voelde dat er weer een glimlach op haar gezicht verscheen. 'Laten we hen tonen wat voor fout dat is geweest,' stelde ze met een glinstering in haar ogen voor. Tarth, Quandaï, de Zomereilanden, ze zouden niet weten wat hen overkwam als zij en Isaia samen werkten.

Isaia kuste Celine zoals ze nog niet eerder had gedaan. Het was teder, maar had tevens de nood van wekenlang verlangen in zich. Ze had het gemeend: als ze eenmaal zou beginnen, zou ze niet kunnen stoppen. Toch voelde ze aan Celine dat het teveel zou zijn, fysiek zeker, maar wellicht ook emotioneel. Ze krulde haar nek tot betere toegang voor Celines lippen en ademde hard. Bij de Oceanen, wat had ze haar vriendin gemist. 'Vervloek voorzichtigheid,' murmelde ze, terwijl ze Celine weer dicht tegen zich aan hield en haar zo serieus aan keek. 'We redden het samen wel. Jij en ik. Jij bent slimmer dan al jouw raadgevers bij elkaar, Celine, en ik heb Iker onder mijn duim zitten. Ik- ik zou zelfs Eddard kunnen schrijven om wellicht een pleidooi bij de Koningin te kunnen doen!' Ze zouden er samen wel uit komen, rechtsom ofwel linksom. Met een brutale glimlach gleed Isaia met haar vinger langs Celines hals, om zo steeds lager te gaan langs de kraag van haar kamerjas. Ze had de woorden van Celine heel anders geïnterpreteerd. 'Ik houd mij zeker niet in,' grijnsde ze, waarna ze weer naar voren boog, maar op het laatste moment stopte. De zoete kussen van Celine maakten haar warm, maar haar woorden konden dat net zo goed. 'Ze zullen niet weten wat ze gaat over komen,' zei ze glunderend.

Celine liet zich beminnen door de andere vrouw. Waar ze in hun eerdere ontmoetingen erg de leiding had genomen en controle had gehad, gaf ze zich nu juist over aan Isaia. Ze twijfelde niet of ze dat wel moest doen. Wellicht was het naïef te denken dat ze de prinses kon vertrouwen, maar Celine had altijd al naar haar instincten gehandeld. Natuurlijk zat er veel ratio in haar keuzes en handelen, maar uiteindelijk moest ze ook af gaan op wat haar geweten zei. Nu voelde ze juist dat haar hoofd en hart erg dicht bij elkaar lagen. Iets wat ze niet veel vaker had meegemaakt of niet had willen accepteren zoals in het geval van haar en Chaol. Die relatie had veel meer kunnen zijn als ze zelf niet zo verdomd koppig was geweest om te denken dat alles om reden draaide. Haar trots en toewijding aan het Noorden draaide niet enkel om politiek. Het was iets dat ze tot in haar boten voelde. Verrast bekeek ze Isaia toen ze haar voorstel hoorde. 'We zouden het Koninklijk paar goed duidelijk kunnen maken dat het Noorden terug gewonnen zal worden. Dat Quandaï  op afstand gehouden wordt zonder hun hulp, maar dat er iets voor terug verwacht wordt.' Ze nam de brutale glimlach verrukt in zich op en liet haar hoofd naar achteren hangen om de aanrakingen van Isaia te ontvangen. Op haar beurt trok ze de jonge vrouw aan haar gouden kleding dichter naar zich toe. 'Ik denk dat het een goed idee is dat eerst aan elkaar te tonen,' vulde ze haar met een vleiende blik aan. Haar handen waren al onderzoekend langs het lichaam van de prinses gegleden en trokken aan de prachtige stof om de nog mooiere huid daar onder bloot te leggen. Of er nu bediening, adviseurs of wachters in het andere vertrek waren, het kon haar niet deren. Celine was plots ongeduldig en onverschrokken geworden door het plotselinge bezoek van Isaia en de belovende plannen die zich tussen hun kussen door gevormd hadden.

Isaia had haar hand op Celines knie gelegd en hing zo waar aan haar lippen. 'Sibel zal het voorstel niet kunnen afwijzen als we het slim doen. Daarbij, mocht het allemaal niet werken, dan kunnen we nog altijd de kaart spelen dat Diane haar man heeft gered. En ik haar schoonbroer.' Isaia had op dat moment het politieke belang er niet achter gevonden, maar besefte zich nu sterk wat voor voordeel ze er mee konden bereiken. De smachtende blik van de andere vrouw zorgde er echter voor dat ze geen woord meer uit sprak. Ze had zelf al haar jasje haastig uitgetrokken, om vervolgens weer naar de vrouwe verleid te worden. Isaia merkte hoe Celines handen zo gemakkelijk de knopen van haar blouse vonden, om haar naakte huid eronder bloot te leggen. Ze prees zichzelf stilletjes dat ze de deur op slot had gedaan, al hadden zelfs de ogen van honderden mensen haar niet tegen kunnen houden om de vrouw naast haar te beminnen. Isaia had haar armen om de vrouw heen geslagen, om haar zo voorzichtig op het bed te leggen en zelf boven haar te hangen. De woorden over de voorzichtigheid had ze onmiddellijk in haar hoofd opgeslagen. Ze zou Celine nooit pijn willen doen. Hoe eerder haar vingers langs de kraag van de vrouw waren gegleden, vervolgden nu juist haar lippen die weg en zo opende ze tegelijkertijd het ceintuur van de luchtige kamerjas. 'Ik zei je al,' murmelde ze met een tevreden glimlach, terwijl ze de zachte huid van Celines lichaam kuste, 'dat ik niet op zou kunnen houden.'

Celine zag wel degelijk hoe de mogelijkheden zich openden nu ze Isaia in de plannen die ze met Sinan en Laine had besproken mee kon nemen. Als ze op de Zomereilanden kon rekenen als steun, zoals ze al heel lang gedacht had maar nu met Isaia als bondgenoot en niet Galivar, had ze meer kracht om de Quandaïers en Sibel en haar politici aan te vechten. Het was de laatste duw in de goede richting die ze nodig had gehad om weer vertrouwen in haarzelf en haar zaak te hebben. Niemand nam het Noorden van haar af, niet zonder dat zij er tegen in kon gaan. Dat ze extra hulp nodig had om de macht terug te krijgen vond ze niet erg. Zeker niet als het Isaia was die haar moest helpen. Celine merkte nu echter ook dat noch Isaia noch zijzelf graag op de details van hun politieke plannen in wilden gaan. Zij had enkel aandacht voor wat het lichaam van de prinses deed met het hare. Ze zuchtte, opgelucht en begerend. 'Doe dat vooral ook niet,' fluisterde ze in het oor van de prachtige vrouw voor ze de kamerjas van haar schouders liet glijden. Vol genot liet ze zich in de kussens van haar eigen bed zakken en trok Isaia mee om de energie die ze had volledig aan de andere vrouw te wijden.

Nieuw

Celine zat met een boek in haar ene hand en een glas zomerwijn in haar andere op haar balkon. Hoewel ze de zomer al weer achter hadden gelaten, was het deze dagen nog aangenaam genoeg in de warme Noordelijke zon. Ze zat niet zo in het zicht dat men haar kon zien, maar had haar stoel maar net buiten de balkondeuren laten plaatsen. Bovendien had één van hofdames een stel bedienden opgedragen haar balkon aan te kleden met planten en bloemen. Ze verhulden haar grotendeels met hun groene bladen en kleurige bloemen. Het was ook een vriendelijk gebaar geweest. Celine miste haar tuinen. Ze had de mooiste bloeiperiode van haar overgrootmoeders velden gemist door haar opsluiting. Nog steeds maakte die beperkte vrijheid haar onzeker in haar keuzes, maar ze was lang niet zo machteloos als enkele weken geleden. Fysiek voelde ze zich een stuk beter, ook al putte ze nog snel uit, en mentaal had ze haar passie teruggevonden om het Noorden onder controle te houden. De voorheen nog beperkte cirkel vertrouwelingen die wisten van haar toestand was inmiddels uitgebreid. Sinan en Laine hadden haar geholpen om hofleden, politici, handelaars en zelfs kamermeiden naar hun hand te zetten. Ze hadden al twee vergaderingen gehouden met vertegenwoordigers die hun loyaliteit aan haar bewezen hadden. Hoewel het goed was die steun te hebben, hadden ze nog geen nieuwe plannen in gang kunnen zetten. Niet zolang Isaia nog in het Oosten was. Haar gevolg was sceptisch over de prinses, maar Celine had het niet toegelaten dat ze haar onderschatten. Natuurlijk probeerde ze kritisch te blijven, maar Isaia had haar hoop weten te geven en daar moest ze aan vast blijven houden. Met een zucht sloot ze het boek. Ze had haar bladzijde al driemaal opnieuw moeten lezen. In plaats van het opnieuw te proberen legde ze het boek aan de kant en stond op om de rozen te bekijken. Met een kleine glimlach rook ze aan de donkerrode bloemen. De geur deed haar aan de prinses denken. Ondanks dat ze druk was geweest had ze haar nog geen moment uit haar hoofd kunnen zetten. De zorgen, het verlangen en de affectie hielden haar dag en nacht bezig.

Het had Isaia nog geen dag gekost om de nabijheid van de landvrouwe op te zoeken. Met een smoes had ze zich weg kunnen werken van Iker, terwijl ze er zeker van was geweest dat hij enkele uren met zijn eigen taken bezig zou zijn, en zo had ze zich gehaast naar de vertrekken van Celine. Gelukkig bevond Kalim zich momenteel ergens buiten de paleismuren. De bediening van Celine had haar vlug binnengelaten en haar vervolgens naar Celine toe geleid. Hoezo ze nu gewilliger waren om Isaia binnen te laten, wist ze niet, maar ze stelde maar geen vragen. Eenmaal binnen de kamer van Celine koste het even om de vrouw te vinden, maar trof ze haar uiteindelijk aan bij het balkon. Al snel gleed er daardoor een tedere glimlach over Isaia's gezicht heen. Ze wachtte echter geduldig tot de bediende van Celine het teken had opgevangen dat ze weg moest gaan en sprak dus pas toen de deur achter hen gesloten was. 'Celine,' zei ze liefdevol, terwijl ze zich haastte naar haar geliefde en naast haar knielde. Zo kuste ze de wang van de landvrouwe en pakte ze haar hand vast, terwijl ze glimlachte. 'Ik ben weer terug. En ik heb zéér goed nieuws.'

Celine had één van de rozen van de klimmende struik geplukt en was terug op haar stoel gaan zitten om nog wat van haar wijn te drinken. Zo hield ze zichzelf maar bezig terwijl ze in haar vertrekken moest blijven. Ondanks dat ze genoeg had om over na te denken en haar plannen moest bespreken met Laine of Sinan, waren hun samenkomsten maar beperkt. Ze konden niet te veel aandacht trekken. Daarom was ze voornamelijk op zichzelf aangewezen. Met een zucht had ze de roos aan de kant gelegd en wilde haar boek weer op pakken, toen ze haar bediende op de balkondeur hoorde kloppen. Verrast keek ze om en zette haar glas weg toen ze Isaia achter haar zag. Zelfbewust gleed ze met een hand langs haar haar en haar jurk en glimlachte naar de prinses. Hoewel ze zich een stuk beter voelde, had ze nog niet haar uitbundige jurken met constructies en korsetten uit de kast gehaald. Het zou te snel haar de adem benemen en met wie kon ze nou de pracht en praal die die gewaden uitstraalden delen als ze opgesloten zat? Toch had ze gewild dat ze die dag harder haar best had gedaan voor haar geliefde. Ze was zelf namelijk nog zo prachtig an aantrekkelijk als Celine het zich voorgesteld had in haar dagdromen. Met een handgebaar stuurde ze de bediende weg en glimlachte naar de jonge vrouw. 'Isaia,' zuchtte ze opgelucht toen ze dichterbij kwam en ze haar hand vast had. Ze voelde zich vederlicht nu ze niet langer hoefde te vrezen dat de prinses niet terug zou komen, om welke reden dan ook. Celine pakte ook Isaia's andere hand vast en kuste zacht haar huid. 'Ik zou genoegen moeten nemen met jouw terugkomst, maar ik wil wat graag je goede nieuws horen.' Ze had een hand los gemaakt om haar haar vingers langs de wang van de andere vrouw te glijden en haar trekken glimlachend in zich op te nemen. 'Bij de Goden, wat ben ik blij je te zien.' Het was maar stil geweest, niet enkel door haar isolatie, maar ook door de afwezigheid van de Islaïse vrouw.

Isaia zat nog steeds geknield naast de landvrouwe en had haar beide handen laten pakken door de vrouw. Vertederd liet ze de landvrouwe haar huid kussen, terwijl ze zelf zocht naar de juiste woorden voor haar uitleg. 'Oké, het goede nieuws,' begon Isaia, waarna ze haar keel verwachtingsvol schraapte, 'is dat Sibel heeft ingestemd om jou te steunen in de herverovering van het Noorden. Een nieuw Noorden zonder restricties of andere gekkigheden.' Ze laste een betekenisvolle stilte in en vervolgde vervolgens weer haar verhaal. 'Uiteraard niet zonder slag en stoot, maar ik heb Sibel eraan herinnerd dat jij haar daardoor weer een gunst doet, omdat ze niet zomaar Quandaï én de Zomereilanden aan zal kunnen. Jij werkt er dan alvast eentje uit de weg en misschien demotiveert dat dan ook wel weer mijn broer.' Ze glimlachte stralend, terwijl ze met trots haar gesprekken met de Koningin overdacht. Ze had de verhalen misschien wat ingedikt tegenover de Koningin, maar ze dacht niet dat de vrouw dat beseft had. Ofwel... Het maakte uiteindelijk niets uit. Ze had gekregen wat ze wilde. 'Is dat niet geweldig, Celine!' Van vreugde boog ze voorover en drukte ze haar lippen op die van de landvrouwe voor een innige kus. Haar hand streek ondertussen langs de blonde haren. 'Ik ben ook zo blij om jou weer te zien,' murmelde ze tegen de mond van de ander aan. 'En te zien dat jij alweer zo opgeknapt bent.'

Celine hield onbewust haar adem in terwijl Isaia aan haar nieuws begon en haalde pas weer adem toen ze inderdaad hoorde dat positief was. Ze had flink in de handen van de andere vrouw geknepen en liet ze met een verontschuldigende blik los. Ze had haar handen met bewondering in haar ogen op het gezicht van Isaia gezegd en liet haar zo verder uitleg doen. Het wantrouwen van haar bondgenoten had haar verbaasd. Ze had niet kunnen begrijpen hoe Sinan en Laine en de anderen Isaia zo konden onderschatten. Ze zagen haar enkel als onwetende prinses met een opvliegend karakter. Celine wist echter wel beter en ze voelde een triomf niet alleen omwille van het succes van haar plan, maar ook omdat Isaia dit had weten te regelen. 'Galivar houd ik wel onder de duim,' glimlachte Celine instemmend en lachte vervolgens opgelaten. 'Het is geweldig. Jij bent geweldig.' Ze kuste de prinses gewillig terug en had haar armen om haar nek geslagen zodat ze dicht bij haar bleef. 'Jouw terugkeer geeft me de energie die ik nodig heb.' Ze vond de lippen van de prachtige jonge vrouw weer en liet haar toen enigszins gaan. 'Laat me je wat wijn inschenken en vertel me over de rest van je bezoek. Ik hoop dat je bij hebt kunnen praten met jouw boezemvriend en mijn neefje?' Ze was opgestaan om een glas voor Isaia te pakken, maar stopte halverwege en keek aarzelend om. 'Hoe was het met Liam?' Ze wilde het niet toegeven, maar het had haar wel degelijk geraakt hem in zo een slechte toestand het Noorden te zien verlaten. Het was nooit de bedoeling geweest dat hij zo gewelddadig werd behandeld door Rohan.