Vertrekken van Sibel

[new]

Het paleis stond op zijn kop: Rohan was dood, Celine lag op het randje van de dood en Iker had de macht overgenomen van zijn landgenoot. Niemand lette er dus op waar Kain naartoe ging en wat hij precies deed. Alle wachters van Celine stonden voornamelijk haar vertrekken te bewaken, terwijl geneesheren druk bezig waren om haar er weer bovenop te krijgen. Ze konden als wacht echter niet op tegen de vele soldaten die Rohan de laatste weken het paleis binnen had gesmokkeld. Hij hoorde zijn collega's praten over dat niemand door had gehad dat er zoveel extra soldaten bij waren gekomen. Dat was misschien wel wat ze genekt had. Kain had dus gebruik gemaakt van de chaos en had zo zijn weg gevonden naar de vertrekken van zijn familie. Tijdens het uit de hand lopen van de bruiloft had Kain buiten de zaal gestaan, gezien de deuren dicht waren gegooid door Rohans wachters. Op de een of andere manier had hij er toch voor kunnen zorgen dat hij één van de massieve deuren open had gekregen. Het had toen niet lang geduurd tot Ed plots bebloed binnen gedragen werd door de prinses van de Zomereilanden. Hoe graag Kain ook had willen helpen, had hij zijn dubbelrol niet kunnen laten vallen. Niet tot ze eindelijk Liam veilig mee naar huis konden nemen. Hij stond nu dan ook voor de deur van zijn geliefde familie en klopte hard op de deur.

Sibel stond met een sombere uitdrukking voor de grote ramen van haar slaapkamer. Ze hadden een uitzicht op de tuinen gekregen. Het tafereel was ironisch genoeg vrolijk met de felle kleuren van de vele bloemen die er volop in bloei waren en de insecten die druk heen en weer vlogen nu de warmte van de dag afnam en de zon langzaam onder ging. Het verbaasde haar dat de wereld om haar heen door kon gaan alsof er niets aan de hand was. Met een zucht keek ze om toen een bediende haar aandacht trok en vroeg of ze niet wat wilde eten, of ze geen bad wilde nemen, of ze niet even wilde gaan zitten. Sibel kon het de vrouw niet kwalijk nemen dat ze haar probeerde te overtuigen iets te doen. Ze had sinds de geneesheren Liam op bed hadden gelegd en al wat ze konden gedaan hadden haar plek voor het raam niet meer verlaten. Ze was te bang geweest om op haar man neer te kijken, maar wilde tevens de slaapkamer niet uit gaan. Ze had een bericht gekregen van Naya die samen met Adrian en hun gevolg veilig in hun vertrekken waren. Haar zus had eerst voorgesteld om bij haar te blijven, maar de instructies die aan de soldaten waren gegeven hadden het niet toegelaten. En misschien was het maar beter zo. Sibel wilde niet dat haar zuster meegetrokken zou worden in verdenkingen als ze bij haar bleef. Het was beter dat ze met haar man was, afgescheiden en hopelijk minder verdacht. Het was moeilijk te voorspellen wat er zou gebeuren. Ze had het echter niet toegestaan dat Eddard naar zijn eigen vertrekken gedragen werd. De gedachte aan haar schoonbroer bracht haar van haar plek. 'Breng me een thee.' Sibel liep langs haar bediende om de zitkamer in te gaan waar Ed slapend op de bank lag. De prinses van de Zomereilanden had hem tot haar verrassing de zaal uit gedragen. Haar vroedvrouw had hem verzorgd tot de geneesheren klaar waren met Liam en zich om de wonden van Ed konden bekommeren. Ze hadden hem een papaverdrankje gegeven om hem te helpen slapen, maar hadden haar verzekerd dat de jonge man er bovenop zou komen. In tegenstelling tot zijn broer. Ze mocht echter niet zo denken. Het was een opluchting dat Eddard het er enigszins goed vanaf had gebracht. Met een zucht hoorde ze dat er op de deur gebonkt werd en keek ze kort haar lijfwacht aan die aarzelend zich naar de deuren bewogen. Sibel haalde diep adem en streek haar haar glad om vervolgens naar de man te knikken. Ze wachtte nu al uren tot prins Iker haar op kwam zoeken.

Kain keek toe hoe de deur open gedaan werd door één van de wachters van Sibel. Hij liet zijn ogen kort over de man heen glijden en herkende vervolgens het gelaat van de wachter. Het was één van zijn collega's en opgelucht haalde hij adem. Hij stoof dus langs de wachter de zitkamer in, om onmiddellijk zijn ogen door het vertrek te laten glijden. Hij zag allereerst zijn schoonzuster staan naast de bank waar hij zijn verloofde zag liggen. 'Sibel.' Liam moest dan vast op bed gelegd zijn. Pas bij het zien van de blik van zijn Koningin kon hij zijn starre en koude houding als wachter laten vallen. De tranen sprongen in zijn ogen en zo liep hij op zijn schoonzus en tevens goede vriendin af. 'Sibel, bij de Goden-' Hij kon echter de blik van Sibel niet al te lang vasthouden en met een blik vol schaamte omhelsde hij de vrouw stevig. 'Sibel, het spijt me- als ik iets hadden kunnen doen, dan- Bij de Goden, het spijt me zó erg,' murmelde hij tegen haar hals aan. Hij had binnen kunnen stormen en een hoop soldaten van de politicus kunnen uitschakelen. Of al eerder kunnen ingrijpen. Of hij had Liam eerder moeten bevrijden. Het voelde in elk geval alsof hij gefaald had. Zo liet hij de Koningin langzaam los, maar liet hij zijn handen op haar armen liggen ter ondersteuning. Zijn korte blik op zijn verloofde liet in elk geval zien dat Eddard veilig was. Bij de Goden, als er een punt was geweest dat hij compleet zijn vermomming had kunnen en willen verliezen, dan was het wel toen zijn geliefde bebloed en gewond naar hem toe gedragen werd. Het was echter juist Liam die op de grens van de dood zweefde. 'Hoe gaat het nu met hem?' vroeg hij zacht, gebarend naar de slaapkamer.

Sibel voelde dat ondanks de vermoeidheid de spanning haar tenminste rechtop hield. Ze zou het prins Iker of Celine of wie dan ook niet gunnen dat ze brak onder de druk. Ze was verdomme de Koningin van Tarth. Ze hoopte dat ze wisten dat ze dit alles niet aan zich voorbij kon laten gaan. Toen de deur open ging, stond daar echter niet een bezoeker die ze verwacht had. Haar blik bleef afwachtend op de man hangen tot ze hem herkende. Ze bleef trillend op haar plek staan tot ze de stevige armen van de man om zich heen voelde. 'Kain, alsjeblieft, stop-' Haar stem bleef hangen in haar keel en geroerd hield ze Kain vast. Ze had zich zorgen om hem gemaakt. Al sinds ze Ed over hun ontmoeting had horen praten. Ze wist niet of haar schoonbroer wel goed had begrepen dat ze niet enkel vreesde wat voor risico's het voor hun plannen had meegebracht dat de twee mannen elkaar in het openbaar affectie hadden getoond. Ze was bang geweest voor de dekmantel van Kain. Wat als hij ontdekt was geweest door de mannen van Rohan? Of door die van Celine? Ze had zijn arm stevig vast gepakt om zichzelf overeind te houden en keek haar vriend met ernstige blik aan. Ze kon het niet zeggen en schudde dus haar hoofd. In plaats daar van keek ze naar Ed. 'Hij heeft blauwe plekken en wat gekneusde ribben. Misschien zal zijn neus wat scheef staan en hij zal vast veel klagen, maar hij heeft geluk gehad.' Ze glimlachte voorzichtig naar Kain en wreef over zijn schouder. 'Het is goed je te zien. Ik maakte me zorgen.'

Kain legde zijn hand op Sibels wang en glimlachte triest naar haar. 'Het is ook goed om jou te zien,' zei hij oprecht, waarna hij kort zijn voorhoofd tegen de hare had drukte. Het was kort genoeg om zijn eigen gebed tot de Goden in zijn hoofd op te zeggen. Hij had zich ernstig zorgen gemaakt om zijn familie, niet alleen sinds de drama van eerder, maar tevens de dagen ervoor. Rohan leek steeds meer te ontsporen en iedereen had het maar laten gebeuren. Als hij het nog eens over kon doen- Langzaam liet hij de vrouwe los, om zo op zijn verloofde neer te kijken. Het was duidelijk dat zijn neus gebroken was, concluderend uit de flinke blauwe plekken in zijn gezicht, en de rest van zijn lichaam was vast net zo blauw. 'Ach, zijn mooie gezicht is nog net zo knap als voorheen. En anders maakt hij het goed in moed. Bij de Goden, die koppige man...' Over zijn vriend was hij gerustgesteld genoeg, maar hij bleef zijn zorgen behouden over de Koning. Als hij zou sterven- Met een zucht liet hij zich naast Ed op de bank vallen en keek hij zo naar de Koningin. Kort schudde hij zijn hoofd. 'We hoeven ons niet druk te maken: niemand zoekt naar mij, niemand zal door hebben dat ik weg ben. Het is een chaos in het paleis, Sibel. Ik kan niets zeggen over hoe lang we hier nog moeten blijven.'

Sibel sloot haar ogen en moest enige moeite doen om de emoties niet de vrije loop te laten. Als ze dat deed zou het moeilijk nog te stoppen zijn. Ze wankelde nadat de steun van Kain weg was en hij Eddard te bekijken. Ze kon nog maar amper geloven dat Ed, de man die ze nog nooit ook maar een vlieg kwaad had zien doen, zo op de wachters van Rohan afgestormd was. Toen Kain plaats nam, deed ze dat zelf ook en ging op het puntje van de stoel tegenover de bank zitten. Ze gleed met haar bevende handen over haar benen om ze maar wat te kalmeren. Ze wist niet of het kwam door de schok die ze eerder tijdens het feest had beleefd of door haar oververmoeidheid nu. Ze luisterde naar de woorden van haar vriend met een diepe frons. 'Wat kan je me vertellen over Celine? Is er al iets bekend gemaakt? En prins Iker? Is hij al begonnen met zijn onderzoek?' Sibel merkte dat haar zorgen al snel de overhand namen, maar het was het laatste deel van Kains opmerking dat haar echt zorgen baarde. Ze wilde niet langer blijven, maar ze wist dat ze niet weg konden. 'Ik wil meteen vertrekken zodra de geneesheren vast stellen dat Liam kan reizen. Ik laat me niet tegenhouden door prins Iker of iemand anders.' Haar schouders zakte echter en zelfbewust wreef ze langs haar middel. Haar vroedvrouw, de bediende die ze dacht zo goed verhuld te hebben tijdens haar verblijf hier in Tyrosh, had haar een advies gegeven dat ze niet graag aan wilde nemen. 'Ik kan ook nog niet reizen,' gaf ze zachtjes toe. Haar ogen vermeden die van Kain. Ze had tot nu toe niemand willen vertellen over haar zwangerschap en toen Rohan dat zo plots had gedeeld met een zaal vol mensen- Ze had zich nog nooit zo geschonden gevoeld. 'Minna heeft me afgeraden meer druk te plaatsen op het kindje na de schok van vandaag.'

Kain had plaats genomen naast zijn verloofde en streek zo zorgzaam door zijn haren heen. Eddard kon altijd onmiddellijk in slaap vallen bij de strelingen van Kain en hij verwachtte dus ook niet dat hij zomaar wakker zou worden. Zo keek hij op naar zijn schoonzus. 'Celine is nog aan het strijden voor haar leven,' verzuchtte Kain, terwijl hij met zijn vrije hand langs zijn baard streek. 'Ze denken dat ze het gif heeft opgelopen door haar kus met Rohan. Ze heeft echter niet genoeg binnengekregen voor het gif om letaal te zijn, maar- ze lijkt nog niet erg wakker te worden. De geneesheren zijn dus bij haar.' Hij was bezorgd over de afwezigheid van Celine: anders had ze het paleis vast weer in rustiger vaarwater gekregen. Iker daarentegen... 'Hij heeft plannen voor het onderzoek, maar is er nog niet mee begonnen. En als ik hem zo zag, is hij nog niet over de schok van Rohans dood heen.' Kain deelden de zorgen van de Koningin, echter wist hij dat ze niet te lang konden blijven. 'Ik ga bedenken hoe we hier weg kunnen komen,' beloofde hij zijn vriendin. Hij had zijn blik weer op zijn vriend gericht, tot hij plots de bezorgde woorden hoorde van Sibel. 'Je kan niet reizen-' herhaalde hij bedachtzaam, tot Sibel hem plots uitleg gaf. 'Jouw- jullie kindje?' Met grote ogen keek hij de vrouwe aan, maar hij kon haar blik niet vangen. Hij was opnieuw opgestaan en knielde voor haar neer. Zo streek hij geruststellend over haar rug en probeerde hij opnieuw haar blik te raken. 'Je moet dus rusten voor twee mensen, Sibel. Gun jezelf die rust en gun jullie kindje dat ook.' Hij kon uit haar terughoudendheid bijna wel concluderen dat Liam vast nog niet van dat nieuws op de hoogte was.

Sibel nam het vredige tafereel van de twee mannen met een kleine glimlach in zich op. Ze had erg veel bewondering voor Eddard en Kain. Ze waren niet alleen persoonlijk veel gegroeid, maar ook samen. Ze hoopte dat haar relatie met Liam dat ook kon doen. Het voelde zo wreed dat ze hard hadden gewerkt om weer samen te zijn, dat ze getrouwd waren, dat ze samen de regering van Tarth op zich hadden genomen, en dat ze dat niet samen af zouden kunnen maken. Dat Liam niet eens zijn tweede kind kon ontmoeten. Sibel wist dat ze Kain had gevraagd naar de toestand van Celine en naar Iker, maar ze had de antwoorden maar half gehoord. 'Heeft ze het gif opgelopen door de kus?' vroeg ze dan ook bedenkelijk nadat Kain zijn uitleg al gegeven had. Ze had de landvrouwe veel toegewenst nu ze haar al manenlang zo respectloos behandelde, maar wat haar nu overkomen was wenste ze maar weinig mensen toe. Bovendien was het niet goed als er geen Storm het Noorden in handen had. Ze vergat die politieke problemen toen ze haar vriend voor zich zag zitten. Met op elkaar geperste lippen keek ze hem aan en knikte langzaam. Kain was natuurlijk niet in de zaal geweest. Hij zou niet gehoord hebben hoe Rohan haar zwangerschap gedeeld had met heel adellijk en politiek Tarth, met Liam. 'Ik had het niemand verteld. Jou niet, Ed niet, niet mijn familie of Guila enkel mijn bedienden, maar-' Sibel keek verontrust op Kain neer. 'Rohan wist het. Ik begrijp niet hoe. Ik dacht- Nee, ik wéét dat ik mijn bediendes kan vertrouwen en toch wist hij het.' Als ze er alleen al aan dacht dat er een lek in haar gevolg zat, kropen de rillingen over haar rug. Hoe anders zou de politicus achter die informatie zijn gekomen? Of had hij haar zo nauw in de gaten gehouden? Niet bekwaam om nog stil te zitten stond ze op en liep naar de ramen om benauwd langs haar middel te wrijven.

Kain had al snel door dat Sibel maar de helft hoorde van wat hij zei. Ze had die... afwezige blik op haar gezicht die ze sinds het vertrek van Liam had ontwikkeld. Dan was ze zo diep in gedachte dat alles langs haar heen ging. 'We vermoeden dat ze inderdaad het gif heeft opgelopen door de kus,' herhaalde hij geduldig. 'En nu is het afwachten of ze het gaat overleven of niet. De geneesheren zijn echter wel optimistisch. Maar we kunnen natuurlijk niets zeggen over de stáát waarin ze zal zijn bij ontwaken. Ik denk dus dat we overgeleverd zijn aan de wil van de Quandaïse prins.' En hij wist nog niet hoe hij daar nou over dacht. Een Quandaïer en Zomereilander aan het hoofd. Voor de prinses had hij echter hoop: per slot van rekening had zij Eddard veilig de balzaal uit gekregen. 'We zullen er verder onderzoek naar moeten doen, Sibel,' zei hij overtuigd, terwijl hij zijn schoonzus met zijn ogen volgde door het vertrek heen. 'Maar ik weet niet of hier en nu de beste optie is. De informatie is toch al verspreid. Onze prioriteit moet zijn om allemaal veilig en wel dit paleis te verlaten. Én daarbij moeten we zo weinig mogelijk mensen betrekken en op de hoogte brengen.' Hij was inmiddels ook opgestaan en had zijn armen over elkaar heen geslagen. Zo bleef hij naar zijn verloofde kijken. Die stomme, moedige man ook... Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zulke kasten van soldaten aan te vallen? 'Laten we deze dagen van opsluiting nemen om in elk geval bij te komen van wat er is gebeurd. Niemand van jullie drie is nu in staat om te reizen, dus dat is geen optie. Ik blijf informatie verzamelen in het paleis en waarschuw jullie op tijd als Iker in eenzelfde gestoorde bui raakt als zijn voorganger.' Zo keek hij zijn schoonzus afwachtend aan.

Sibel had zelf proberen te bedenken wie achter het gif kon zitten. Het feit dat Celine zelf geaffecteerd was had haar van de lijst met verdachten laten halen. Ze wilde er niet aan denken dat de vrouw zo slinks was geweest dat ze het juist op deze manier gepland had en Kains bericht leek dat te onderschrijven. Ze hoopte nog met de vrouw te kunnen praten. Het was inmiddels erg goed tot haar door gedrongen dat ze dat niet genoeg had gedaan. Ze knikte als reactie op de woorden over de prins. Ze konden enkel hopen dat hij de chaos op afstand kon houden. Sibel kon zich niet in beelden hoe dat zou gebeuren zonder een vaste hand, maar ze vroeg zich af hoe Iker het zou doen en of zijn antwoord op de problemen zijn Moederland in zou houden. Wat als er nu een deur naar het Noorden werd geopend voor de Moeder? Sibel werd uit haar gedachten gehaald door de woorden van Kain. Het werk dat hij deed leek nu enkel nog belangrijker dan voorheen. Ze had geen ogen of oren in het paleis, behalve Kain. Haar wachters en bedienden werden nergens zomaar toegelaten. Vervolgens liep ze terug naar de bank om op Eddard neer te kijken. 'Vind je het goed als we Ed voorstellen om hem mee te nemen naar Myr om daar te herstellen?' vroeg ze met een oog op de andere man. Hoewel een deel van haar gevolg zoals gepland terug naar Evenfall zou reizen, wilde ze liever dat haar schoonbroer mee naar het Oosten zou gaan. 'In Evenfall zal hij toch te snel weer aan het werk willen.' Iemand anders zou maar voor even het vele werk dat de man deed om het paleis in de hoofdstad draaiende te houden over moeten nemen. 'Ik hoop dat je ook mee kan gaan.' Hierbij bekeek ze Kain kritisch. Ze wist dat zijn missie het bevrijden van Liam in had gehouden, maar de groep spionnen van Liam zette altijd hun eigen doelen. Ze wist niet wanneer hij klaar achtte te zijn met zijn taken.

Kain had zijn vingertoppen van beide handen tegen elkaar gezet en dacht zo vast na over dezelfde vragen als de vrouw tegenover hem. Hij had op dit moment geen verdenkingen, want het leek allemaal niet te kloppen. 'Weet je- Hoe kunnen we zeker weten dat het legerkamp er niet achter zit?' opperde hij. 'Of de Zomereilanden? Of- Ach, bij de Goden, ik weet het niet. En ik weet ook niet of Iker er wel achter gaat komen.' Verrast keek hij vervolgens op naar zijn schoonzus en knikte hij langzaam. 'Natuurlijk. Hij zal nu graag bij zijn familie willen zijn.' Kain zuchtte en keek zijn schoonzus twijfelachtig aan. 'Ik durf niet te zeggen of ik meteen terug kan keren naar huis. Nu Liam niet-' Hij beet gepijnigd op zijn lip en schudde zijn hoofd. Niet alleen waardeerde hij de Koning als zijn schoonbroer en vriend, ook keek hij enorm tegen hem op als leider van het spionnennetwerk van Evenfall en Myr. Dat hij nu weggevallen was... 'Ondanks dat we allemaal trouw zijn aan Liam weet ik niet wat er te gebeuren staat als hij er niet is om aan te geven wat de plannen zijn. Of iedereen nu hun eigen plannen gaan trekken of dat uit elkaar gaan vallen. Of dat collega's wraak gaan proberen te nemen.' De loyaliteit van zijn collega's tegenover de Koning ging extreem ver en dat kon flink verkeerd uit pakken. 'Maar ik probeer zo snel mogelijk te komen.'

'Ik weet ook niet of het belangrijk is voor de prins of hij achter de waarheid komt of niet. Zolang ze een schuldige aan kunnen wijzen die in hun volgende strategie past, zal er wel bewijs voor gemaakt worden.' Misschien was Sibel daar wel banger voor dan dat de echte dader en redenen voor de moord naar boven kwamen. Ze vroeg zich ook af wat zij in moest zetten om onderzoek te doen. Ondanks dat ze niet hier kon blijven en het haar ook niet veilig leek in Tyrosh te blijven, het grote aantal Quandaïers had haar verrast, moest ze er wel aan denken haar betrokkenheid te tonen. Ze kon het Noorden niet de rug toekeren, maar ze wist niet hoe. Wellicht als Celine haar kracht terug vond of- Sibel focuste zich op haar vriend toen hij instemde met haar voorstel. Ze knikte langzaam en begrijpend toen hij verder uitlegde waarom hij wellicht zou moeten blijven. Ze had zelf nooit banden gelegd met de mannen van haar man, omdat ze het niet nodig had geacht. Ze verwachtte daarnaast dat het beter was die zaken gescheiden te houden van het werk dat zij voornamelijk deed. Nu kon het echter een probleem veroorzaken. Sibels bevelen zouden niet per se opgevolgd worden door de kring van Liam. 'Misschien kunnen we de aandacht op Liams veiligheid leggen. En anders hoop ik dat je inderdaad er snel zal zijn. Het zal niet compleet voelen in Myr als je er niet bent.' Ze had een hand op Kains arm gelegd en bekeek het strenge gezicht van de man. In een teder gebaar gleed ze met haar duim langs zijn voorhoofd en slaap, een gebaar dat haar moeder vaak gebruikte om iemand te bedanken. 'Wil je me nog één gunst doen?' Ze liet hem los en haalde haar handen door haar haren om het uit haar gezicht te werken. 'Zou je willen proberen Guila te bereiken? Ik krijg geen bericht er door heen. Ik verwacht dat ze hen een strengere behandeling hebben gegeven.'

Kain gleed met zijn hand door zijn lange haren heen en trok een afkeurend gezicht. 'Ik zie die prins niet voor mij als iemand die zo gemakkelijk een onschuldige dader kan aanwijzen en daar een kloppend verhaal om heen kan verzinnen. Als hij echter geholpen wordt... Wie wint er nog meer mee om ons de schuld toe te schuiven en daardoor bijvoorbeeld oorlog te starten?' Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd. Hij kon geen speculaties starten zonder bewijzen. Echter wisten ze allebei goed dat ze moesten oppassen met de huidige stand van zaken en dat ze nog altijd één stap voor de Quandaïse prins moesten blijven. Sibel werd nu echter nog tevens beperkt in haar bewegingsvrijheid. Hij daarentegen niet... 'Ik kan proberen om met ze te praten, Sibel. Natuurlijk geven ze allemaal om Liams gezondheid, maar- deze mannen zijn allemaal van niets gekomen. Net zoals ik. Liam heeft ons weer een vooruitzicht en perspectief in het leven gegeven. Daar zijn we hem allemaal onbeschrijflijk dankbaar voor. En daar willen sommige mannen zelfs hun leven voor geven. En juist dát maakt deze hele situatie gevaarlijk. Het geweld moet niet opnieuw aanwakkeren.' Met een ernstige blik keek hij op naar zijn Koningin, maar al snel ontspande hij onder de zorgzame aanraking van zijn schoonzus. In de laatste periode had hij de vrouw steeds meer als een oudere zus van hem gezien: iemand met wie hij al zijn twijfels en angsten kon delen en wie hem onder alle omstandigheden zou steunen. Daarom wilde hij ook zo graag de verloving met haar delen, maar niet zonder dat Eddard er bij zou zijn. En niet zonder Liam. Het moest een feestelijk moment zijn. 'Natuurlijk, Sibel,' beloofde hij oprecht, waarna hij haar afwachtend aan keek. Na het horen van de gunst knikte hij. 'Natuurlijk wil ik dat proberen. Maar-' Hij zuchtte en sloeg zijn armen bedachtzaam over elkaar heen. 'Haar vertrekken worden streng bewaakt. Kapitein Barnes heeft Rohan publiekelijk fysiek aangevallen. Al zou hij niet eens diegene zijn die het gif heeft toegediend, het was duidelijk dat de Kapitein door zou vechten tot Rohan dood zou zijn. Het tegendeel is niet te bewijzen en daarom hangt er een straf boven zijn hoofd onder de heerschappij van Iker.'

Sibel knikte langzaam. De prins had niet geheel voorbereid geleken en door de steeds veranderende antwoorden die ze had gekregen op haar verzoeken om informatie dacht ze niet dat hij nu wel al grip had op de zaak. Er waren immers ook pas uren verstreken. Morgen zou het er weer anders uit zien. 'Ik weet niet wie er ook maar iets uit een oorlog kan halen,' merkte ze verslagen op. Ze moest er niet aan denken dat Tarth in een oorlog gestort werd. Dat zou enkel verwoesting en vernedering in houden. Ze zuchtte en legde een hand tegen haar slaap. 'Zou je mijn dankbetuigingen naar ze over kunnen brengen? Ik wil niet dat denken dat ze gefaald hebben.' Even bekeek ze Kains gezicht. 'Of dat jij gefaald hebt,' voegde ze toe. Ze hoopte met heel haar hart dat haar vriend niet dacht dat hij dit had kunnen voorkomen als ze Liam eerder vrij hadden gekregen of dat ze had moeten weten dat er iets te gebeuren stond. Met een ernstig gezicht luisterde ze naar Kains woorden over Flynn. Ze had er zelf niets van gezien, maar haar wacht hadden er over gesproken. Ze hadden iets gezegd over de waanzin van beide mannen: Rohan én de Kapitein. Ze kon zich niet voorstellen hoe woest de man van haar vriendin moest zijn geweest. 'Ik zal er over na denken hoe we zijn schuld minder- fataal kunnen laten lijken.' Sibel wreef langs haar slaap en zag toen vanuit haar ooghoeken dat haar bediende terug was met haar thee. Ze zuchtte nogmaals en keek met een kleine glimlach naar Kain. 'Het begint al laat te worden. Ik wil niet dat je te lang hier blijft voor het geval je gemist wordt. Maar kom snel terug. Ed zal blij zijn mijn gezicht te zien als hij ontwaakt, maar het jouwe is nog altijd zijn favoriet.' Ze boog voorover om een kus op zijn wang te drukken en stond toen op. 'Minna, zou je een bad voor me klaar willen maken?' Het zou haar bediende gerust stellen dat ze eindelijk kon doen met haar wat ze nodig achtte en misschien kon het Sibel zelf ook wel wat kalmeren.

Tot zijn eigen verbazing besefte Liam dat hij wakker was geworden. Het voelde echter voor hem alsof hij allereerst achter een paard was gesleept en vervolgens wekenlang in slaap was geweest. Het was namelijk de verschrikkelijke pijn die Liam als eerste voelde na zijn langzame ontwaking. Daar hoefde hij zijn ogen niet voor open te doen. Hij probeerde zijn handen te gebruiken, maar al snel kromp hij in elkaar door de pijn, wat óók weer pijn deed. Zacht jammerend probeerde hij dan ook weer in de positie te gaan liggen waarin hij ontwaakt was. Langzaam kwamen de herinneringen van dat desastreuze huwelijk terug: hoe Rohan sprak over Sibel, hoe hij vervolgens de man was aangevlogen en hoe hij uiteindelijk zelf de ergste klappen had ontvangen. Hij had gedacht dat hij zou sterven. Zijn laatste gedachten waren over Sibel en Muriel geweest. De gedachten aan zijn meiden lieten zijn ogen dan ook plots open schieten en zo probeerde hij met helse pijnen die vanuit zijn ribben en been leken te komen overeind te komen. 'Sibel!' probeerde hij met schorre stem te roepen. Hij wist niet hoe het voor zijn echtgenote was afgelopen. Of voor zijn broer en voor de rest van zijn familie en geliefden. Die onzekerheid liet hem de pijn verbijten. 'Iemand?' Hij herkende het vertrek niet.

Sibel had tot haar verbazing een goede nachtrust gehad. Na haar lange bad en de andere zorgende behandelingen van Minna, had ze uiteindelijk op een divan in de zitkamer haar rust kunnen vinden. Ze zou geen oog dicht gedaan hebben in de slaapkamer bij Liam, vanwege haar eigen zorgen maar ook door de aanwezigheid van de wacht en geneesheren die klaar stonden bij te springen als het nodig was. Ze had maar al te graag het meubelstuk op het balkon laten zetten. Het weer was aangenaam genoeg om in de buitenlucht te slapen. In Myr deed ze dat nog regelmatig als het in de hete zomers binnen niet uit te houden was. Haar moeder had het haar kinderen voorgedaan hoe ze net zoals in haar stam op de kortste dagen enkel buiten sliepen om overdag de schaduw van hun huizen en hutten onder de bomen op te zoeken. Zo hadden Naya en Sibel ook vaak buiten in de tuinen of op het balkon mogen slapen. Ze had het altijd zo plezierig gevonden naar de donkere hemel te kunnen kijken en sterren te tellen tot ze in slaap viel. De sterren die haar Moeder hun geliefden had genoemd, hun voorouders, toeziende en wakende blikken. Een fabel waar ze nu toch hoop uit poogde te halen. Haar hoofd van de wacht had echter met afgrijzen haar voorstel aangehoord. Wilde ze een nog groter doelwit van haarzelf maken? De man had het misschien niet in zo veel woorden gezegd, maar ze had hem begrepen. Binnen had ze even goed geslapen om in de ochtend met Eddard, die blauw was en vooral veel klaagde, te ontbijten en af te wachten wat er vervolgens te gebeuren stond. Ze had gesproken met haar raadsleden die mee waren, met haar wachters die rond gepatrouilleerd hadden, haar bedienden die hun spullen in aan het pakken waren en paarden gereed maakten, maar ze kon niemand een definitieve beslissing geven over hun vertrekdatum. Er was nog te veel onduidelijk. Ze zat juist na de lange dag aan een brief die ze haar ouders hoopte te sturen, toen ze wat hoorde vanuit de slaapkamer. Pas toen een geneesheer het vertrek opende en haar verzocht binnen te komen, durfde ze op te staan en snelde ze de kamer in.

Voordat Liam het wist, probeerden geneesheren hem al weer liggend op bed te krijgen. Hij zag de bezorgdheid op hun gezicht. Wat was er allemaal met hem mis na de klappen die hij had ontvangen? 'Ik wil mijn vrouw zien,' kon hij uiteindelijk met moeizame ademhaling uitbrengen, voordat ze hem weer op zijn rug hadden gelegd. Zijn spieren kon hij echter niet ontspannen en hij stribbelde tegen de dwingende handen van de geneesheren. 'Sibel... ik wil Sibel zien! Alsjeblieft.' Hij sloot zijn ogen in frustratie en probeerde te voelen waar hij allemaal pijn had. Al snel werd hem uitgelegd dat hij flink wat ribben had gebroken, daarbij ook nog zijn linkerbeen en zijn rechter sleutelbeen. Hij had geen operatie nodig gehad, echter zou het veel tijd kosten voor alles om te genezen. En zijn been... ze wisten niet hoe goed het überhaupt zou genezen. Daarvoor hadden ze het advies van de chirurgijn in het Oosten voor nodig. Het leek alsof ze hem meer wilden vertellen, maar op hetzelfde moment zag hij zijn partner verschijnen. Met grote ogen vol opluchting keek hij toe hoe ze dichter naar hem toe liep. 'Sibel,' murmelde hij opgelucht. Nu hij wist dat zijn partner veilig was, durfde hij zichzelf pas toestemming te geven om te ontspannen. Eén herinnering kwam al snel in zijn hoofd op. 'We worden dus opnieuw ouders.'

Sibel had een tel in de deuropening gestaan om toe te kijken hoe de geneesheren zich om haar man heen hadden geplaatst en hem liggend hielden. Ze slikte kort toen ze hem zo zag tegen stribbelen. Pas toen zijn blik op haar gericht was, kwam ze dichter naar het bed. Met een kleine glimlach keek ze op hem neer en knikte kort. 'Het is waar.' Tijdens haar bad had ze voor het eerst echt pas haar bolle buik kunnen bestuderen. Ze had zo hard er aan gewerkt om de zwangerschap te verbergen, dat ze zelf nog niet eens de tijd had genomen om haar lichaam en het kindje te bewonderen. Minna had gezegd hoe cruciaal het was dat ze nu al begon met haar relatie met haar zoon of dochter. Zeker na de lange manen waarin ze het geheim had gehouden. Ondanks dat ze het advies had gekregen haar zwangerschap langer voor zich te houden, had ze het nut er niet meer van in gezien. Haar gevolg was op de hoogte. Later zou ze nog een aankondiging moeten maken. Zo gebeurde het nou eenmaal volgens de raadsleden. Daar keek ze echter niet naar uit. Het ging om haar lichaam, haar kind- Vragend keek ze naar de mannen om Liam heen die haar kort de stand van zaken uitlegden. Ze liet één van hen een verband terug op zijn plek doen dat Liam in zijn ontwaken had losgetrokken en beval toen dat ze haar en haar echtgenoot alleen lieten. Ze was stil op de rand van het bed gaan zetten en zocht de hand van haar partner op om er zacht in te knijpen. 'Hoe voel je je? Dit zal vast die kater op Guila en Flynns bruiloft overtreffen.' Sibel voelde dat er een glimlach doorbrak. Ze had zo lang gewacht om hem eindelijk weer alleen te kunnen spreken, om niet de Koningin uit te hoeven hangen maar simpelweg zijn vrouw te kunnen zijn.

Liam keek zijn vrouw met de meest gelukzalige blik aan en pakte haar hand vast. Plots was hij alle poijn en nare herinneringen kwijt. Hij kon zich enkel focussen op zijn vrouw en op de gedachte dat ze zwanger was. 'Het is waar...' herhaalde hij op gelukzalige toon, terwijl hij met zijn duim langs haar hand wreef. 'Dat hebben we dus goed gedaan, lief.' Het zou vast nog even duren voordat hij zou geloven dat dit werkelijkheid was: dat hij weer samen was met zijn vrouw en dat ze een kind konden verwachten. Áls hij inmiddels wel het paleis mocht verlaten. Hij had geen idee wat nu de status quo was en wat er allemaal tijdens de bruiloft was gebeurd. Er gingen echter hele andere zaken door zijn hoofd. 'Wat vindt Muriel er van? En- en hoe gaat het met ons meisje?' Het verlangen naar het zien naar zijn dochter had hem door de moeilijkste tijd heen laten komen. Hij dacht zo ook dat hij weer wakker was geworden puur op basis van zijn eigen koppigheid en levenslust. Hoe moest hij anders ooit de mannen en vrouwen bij zijn kinderen weg houden? 'Ach, ik en bruiloften gaan niet goed samen,' grapte Liam zachtjes, terwijl hij het gezicht van zijn partner bestudeerde. Voorzichtig en teder gleed hij met zijn vingers langs haar haren. Hij had zijn echtgenote onbeschrijflijk erg gemist. Er waren momenten geweest waarop hij had gedacht dat hij haar en Muriel nooit meer zou zien en die gedachten hadden hem bijna tot waanzin gedreven. Nadat ze zo hun best hadden gedaan om weer samen te komen, het land te regeren, een stabiel huwelijk te hebben- 'Ik kom er wel bovenop,' zei hij optimistisch, terwijl hij haar vraag deels onbeantwoord liet. De pijn zou zo vast minder worden. 'Ik hoop dat ik je niet te erg heb laten schrikken. Hoe is het met jou?' Bezorgd keek hij zijn partner aan. 'En met Ed? En jouw zus?'

Sibel moest zacht en ongelovig lachen. 'Goed gedaan? Dit was helemaal niet de bedoeling.' Er waren wel meer dingen niet volgens plan gegaan, maar de zwangerschap had haar alsnog erg verrast. Misschien nog wel het meest van alles. Ze had zich er op voorbereid dat het plan van Liam om met zijn nicht te spreken wellicht slecht zou vallen. Ze hadden voorbereidingen getroffen om tijdens de bruiloft een gewelddadige situatie te kunnen beperken. Ze had er niet aan gedacht dat ze zou vergeten haar maanthee te drinken tijdens hun verblijf in het Noorden en dat dat direct een probleem zou zijn. 'Muriel weet het nog niet. Ik wilde het haar graag samen vertellen.' Ze had al wel expres wat gesprekken met haar dochter gehad over hoe kinderen geboren werden en had haar septa gevraagd haar wat lessen te geven rondom het thema. Hopelijk kon ze zo toch alvast Muriel voorbereiden op een gezinsuitbreiding. 'Het gaat goed met haar. Ze is bij haar grootouders op bezoek in Myr. Naya heeft me verteld dat ze het erg naar haar zin heeft met haar neefjes en nichtje.' Het was een troost te weten dat ze nu daar zo liefdevol opgevangen werd zonder te weten wat haar ouders precies deden. Ze glimlachte triest toen Liam terug grapte en pakte ze hand die langs haar haren gleed vast om er zacht een kus op te drukken. Het optimisme van Liam zou vast niet zo groot zijn als hij zichzelf in een spiegel zag. Zijn gezicht was op verschillende plekken al knalblauw en op andere flink gezwollen. 'Ik heb niets, Liam,' stelde ze hem gerust, maar zuchtte toen ze over hun andere familieleden na dacht. 'Naya en Adrian hebben niets opgelopen. Ze zijn klaar om al naar Myr te reizen zodra-' Ze stopte zichzelf voor ze meer informatie gaf. Ze wilde niet meteen Liam overweldigen met de situatie. 'Ed heeft wat gekneusde ribben opgelopen, maar hij had genoeg energie vanmorgen om flink te klagen.' Ze keek om naar de zitkamer. Ed zou vast zijn broer maar al te graag spreken, maar leek haar de tijd te geven alleen te zijn met haar echtgenoot.

Liam moest ook zacht lachen en schudde verontschuldigend zijn hoofd. 'Ik weet het, lieverd, het was nu niet gepland. Vooral niet tijdens deze periode. Maar desondanks ben ik zo- zo blij- Sibel, ik-' Hij werd er onverwachts emotioneel van. Bij de eerste zwangerschap was hij er niet voor haar geweest en nu opnieuw niet. Wat was hij nou waard in deze toestand? Hij wreef over zijn met emotie gevulde gezicht en herpakte zichzelf. 'Muriel zal dolblij zijn. Hoe lang zegt ze al niet dat zij een broertje of zusje wil?' maakte hij er uiteindelijk maar optimistisch van. Het deed hem tevens goed om te horen over de gezonde toestand van hun dochter. Hij kon enkel hopen dat ze nog te jong was om volledig te begrijpen waarom haar vader zo lang weg was. Of dat ze hopelijk niet te erg zou schrikken als ze hem zo gewond zou zien... Liam keek zijn vriendin vervolgens met een verontschuldigende blik aan. 'Ik had niet naar Celine moeten gaan,' verzuchtte hij. 'En het spijt me zó erg dat het zo uit de hand is gelopen. Dat je hier naartoe moest komen voor mij. Omdat Rohan mij gebruikte als lokaal.' Plotseling overviel hem een woede die hij herinnerde van het moment dat hij de man had aangevallen. 'Ik mag toch hopen dat ik die rotzak een goede klap heb verkocht. Dat hij er net zo aangepakt uit ziet als ik er hoogstwaarschijnlijk uit zie. Vertel me, kan ik nog steeds al het personeel van de keuken om mijn vinger draaien met mijn goede uiterlijk? Of-' grapte hij er uiteindelijk maar van, maar bedoelde het enigszins ook oprecht. Hij voelde enkel zijn gezicht kloppen van de pijn, maar had geen idee van de wonden. Laat staan van de rest van zijn lichaam. 'Ed met gekneusde ribben? Hoe heeft hij dat opgelopen?' Hij fronste bezorgd, maar die frons werd enkel dieper bij de rest van haar woorden. 'Zodra- zodra wat, Sibel?' vroeg Liam uiteindelijk stilletjes. Hij had het idee dat zij hem niet alles vertelde.

Sibel glimlachte toen ze het door emoties overmande gezicht van haar partner zag. Het was erg slechte timing en toch voelde ze een warm gevoel als ze aan haar kind dacht. Zeker nu ze naast Liam zat kon ze met enige hoop aan de toekomst van de baby denken. 'Ze is verzot op haar jongste neefje volgens Naya. Ik kan me dus alleen maar voorstellen hoe ze zich over haar zusje of broertje zal erbarmen.' Haar gezicht trok weg toen Liam zijn verontschuldiging aan bood en keek van hem weg. 'Alsnog hadden ze niet het recht dit met je te doen. De Koning van Tarth nog wel-' De frustratie had ze nog lang niet los kunnen laten. 'Maar ik denk dat we het er ook over moeten hebben in wat voor risicovolle situaties je jezelf in de toekomst kunt plaatsen. Je had me verzekerd dat het goed zou gaan, Liam.' Sibel zou niet haar vertrouwen in haar Koning verliezen, maar moest praktisch blijven en niet haar zorgen de overhand laten nemen. Hij had veel op het spel gezet door naar Tyrosh af te reizen. Ze bleef stug van hem weg kijken toen hij verder ging over Rohan en liet zijn hand langzaam los terwijl hij verder grapte. Ze luisterde zwijgend naar hem tot ze zijn laatste vraag hoorde. Ze zou nooit lang voor hem kunnen verbergen hoe fout het was gedaan na zijn aanval op de Quandaïse politicus. Het was bovendien beter dat het van haar kwam dan de adviseurs of de geneesheren die per ongeluk iets konden laten vallen. 'Je hebt veel gemist toen je bewustzijn verloor, Liam,' begon ze voorzichtig. 'Ed poogde jouw aanvallers aan te pakken en werd daar flink voor beboet. Hij maakt het nu goed.' Ongemakkelijk ging ze verzitten op het bed en keek zo uit het raam. Het begon buiten al weer donker te worden. 'Rohan Altarion is dood. Vergiftigd en gevallen in de chaos. Celine vecht nog voor haar leven door hetzelfde gif. Prins Iker heeft de controle in het paleis overgenomen om onderzoek te doen naar Altarions dood. We onderhandelen om alle gasten vrij te laten gaan.'

Liam zag hoe zijn partner van hem weg keek bij het raken van één van hun meest gevoelige onderwerpen. Hoe had hij zo zelfverzekerd kunnen zijn over het feit dat zijn nicht wel naar hem zou luisteren? 'Ik had te veel vertrouwen in mezelf en mijn familiebanden met Celine,' gaf hij oprecht toe. 'Te veel vertrouwen in mijn functie als Koning.' Wat ongemakkelijk verschoof hij in bed om zo de druk op zijn been te verplaatsen. Hij betwijfelde of hij wel zijn been mocht belasten, laat staan of hij het been überhaupt nog kon belasten. Beschaamd keek hij vervolgens van zijn partner weg. 'Je hebt gelijk. Ik kan mezelf niet meer zo roekeloos in een situatie gooien. Wij allebei niet.' Liam wilde naar zijn mannen en vrouwen - zijn spionnen - vragen, maar hij kon het risico niet nemen met de geneesheren die nog net buiten de deur stonden en de slechte privacy van dit paleis. Hij was echter verbaasd om te horen dat zijn broertje zich zo roekeloos voor hem had gegooid. 'De roekeloosheid zit dus blijkbaar in de familie,' maakte Liam er maar een grap van, al fronste hij wel geïntrigeerd. Die Eddard... Misschien had Kain wel een of andere bizarre invloed van moed op zijn broer gehad, oftewel dat het Ed zelfs zei sturen tot klappen uitdelen. Hij wist niet of hij dát nou moest toejuichen. Door zijn eigen gedachten over zijn broer had hij de voorzichtige toon van zijn vrouw niet eens opgemerkt, laat staan dat haar woorden wel bij hem binnen kwamen. Daardoor draaide hij zijn hoofd in een ruk om naar zijn vrouw, om zo opnieuw in elkaar te kruipen van de pijn. 'Ik denk dat ik je niet goed hoorde, Alba, maar- zei je nou dat Rohan dood is? En Celine ook bijna dood is?' Hij staarde zijn vrouw vol afgrijzen aan, om vervolgens weer op zijn rug te liggen en naar het plafond te staren met een blik vol gemixte gevoelens. Dat prinsje had dus blijkbaar de macht in handen gekregen. Hij had geen idee hoe hij op al dat nieuws moest reageren. Liam besloot zich dus om maar op de zakelijke, politieke kant te richten. 'Hoe gaan die onderhandelingen? Wie waren er allemaal nog meer bij betrokken?'

'Ik heb inderdaad gelijk.' Sibel keek haar man zijdelings aan. Ze had zich veel te makkelijk laten overtuigen door zijn optimistische blik op de zaak en zijn vertrouwen in zijn nicht. Het had haar al die tijd al dwars gezeten dat ze Liam niet meer tegen had gesproken of dat ze met hem mee gegaan was. Hoe zou dat verandering hebben gebracht? Ze kon echter niet te lang over die alternatieve uitkomsten na denken. Het was nou eenmaal niet zo gegaan. Ze wilde Liam de tijd geven om de informatie die ze gedeeld had tot hem door te laten dringen, maar legde ongerust een hand op zijn schouder toen zijn gezicht plots vertrok van pijn. Ze knikte langzaam en bekeek de emoties die zijn gezicht tekenden. Ze zou het zelf ook amper geloven als ze niet in de zaal geweest was en dan had ze nog niet eens alles gezien. Haar lijfwacht had haar compleet afgesloten van haar familie en haar vrienden, haar geliefden, om haar te beschermen. 'Het verloopt langzaam. Iker heeft een dag van rouw afgekondigd om te voorkomen dat men probeert direct te vertrekken en houdt ondertussen goed in de gaten dat er weinig contact is tussen verschillende kampen. Ik heb Naya berichten kunnen sturen, maar ik krijg niets van Guila of de Generaal. Bovendien weigert de prins tot nu toe een gesprek aan te gaan. Ik denk- ik denk dat hij ook niet precies weet wat hij moet doen, maar de Quandaïers zijn ongeduldig en als dit de oren van de Moeder bereikt-' Sibel perste haar lippen op elkaar en greep met haar vrije hand in de lakens waar ze op zat. Ze voelde zich benauwd in het paleis. De enige bewegingsvrijheid die ze hadden was niet genoeg om gesprekken op te zetten en op één lijn te geraken met andere adellijke lieden en politici of het legerkamp. Kains informatie was het weinige dat in hun voordeel leek te werken.

Liams lippen krulden op tot een glimlach en zo bracht hij Sibels hand naar zijn lippen voor een kus. 'Daarom ben je ook de Koningin,' plaagde hij goedbedoeld. Hij zou vaker naar zijn partner moeten luisteren: ze regeerde veel meer met ratio dan dat Liam deed. Hij volgde veel meer zijn intuïtie en gevoelens. Dat had hem nu in deze situatie gebracht. Het had hem altijd geïntrigeerd of hun dochter in dit opzicht op haar vader of moeder zou lijken. Het kostte Liam flink de tijd om het nieuws te laten verwerken, maar de pijn en vermoeidheid hielpen niet mee om hem helder te laten denken. Dat Rohan dood was, was wellicht niet eens het wonder wat ze nodig gehad hadden. Nu had de Moeder namelijk een reden om Tarth aan te vallen. Dat was hoe de vrouw hoogstwaarschijnlijk zou redeneren. Liam merkte de onrust op in Sibels houding en wreef geruststellend langs haar rug. 'Het verloopt misschien langzaam, maar het loopt in elk geval wel. We kunnen enkel afwachten wat Iker gaat besluiten.' Ze konden proberen om gewoon het paleis te verlaten, maar Rohans wacht was groot in aantal en elk persoon was imposant in bouw. Tevens waren ze sterke krijgers én had ze grote loyaliteit tegenover de politicus. 'Ik weet dat ik dit niet tegen jou hoef te zeggen en dat ík de laatste ben die hierover mag spreken, maar- pas op met die prins. Doe geen roekeloze dingen. Niet nu we zo dichtbij het verlaten van dit paleis zijn.'