Vertrekken van Iker

Ondanks dat Rohan onverschillig sprak, volgden zijn ogen elke beweging die de vrouwe maakte. Het was duidelijk dat de vrouw in tweestrijd was rondom zijn woorden en vooral over de daadkracht die erachter stond. Ze moest vast denken over "hoe ze het zo ver had laten komen". Het was nu helaas al te laat voor haar. 'Wat kunnen ze doen?' glimlachte hij. Hij had de vrouwe nooit verteld over de honderden manschappen die voor hem klaar stonden dicht bij zee. Nog geen enkele Noordelijke patrouille had de vloot ontdekt. Rohan haalde zijn schouders op, terwijl hij de landvrouwe bestuderend aan bleef kijken. Waar kwam die plotse felheid van haar vandaan? 'Celine, mijn Tarthiaanse diamant, vertel mij nou niet dat je iets om de Koning geeft,' sputterde Rohan met een brede en verraste glimlach. 'Was dit niet al constant jouw plan geweest? Al sinds jíj hem hier hebt opgesloten? Wat wás jouw plan, precies?' Rohan was inmiddels opgestaan en keek zo toe hoe de vrouwe dichter naar hem toe kwam. Zijn ogen vielen op haar hals. Eén verkeerde beweging die ze zou maken en hij zou- 'Jij hebt hier al een tijd niet meer de touwtjes in handen, Storm.'

'Wat kunnen ze doen?' herhaalde Celine ongelovig voor ze zichzelf op haar eigen felle toon kon betrappen. Het ongemak dat haar bekroop trok over heel haar lichaam door de nonchalante houding die de man in nam. 'Hij is mijn neef, Rohan. We delen bloed. We delen een geschiedenis en-' Ze stopte zichzelf en balde haar handen achter haar rug tot vuisten. Het was duidelijk dat de politicus nu precies voor elkaar kreeg wat Celine heel lang had weten te verbergen: hoe erg hij het bloed onder haar nagels vandaan wist te halen. 'De Koning zou hier blijven tot we de Koningin uit haar schulp kregen om te onderhandelen. Ik heb er nooit andere bedoelingen mee gehad.' Ze keek achterdochtig toe hoe de man dichterbij kwam en hief haar hoofd op en rechtte haar schouders. 'En het is maar goed ook dat je me een Storm noemt, Rohan,' wierp ze terug. 'Het Noorden heeft altijd achter de Storms gestaan en ze zullen ook nu niet vallen voor jouw gladde praatjes.' Celine keek op de man neer en deed haar best niet terug te deinzen, niet toe te geven. Ze moest haar mensen vertrouwen. 'Je hebt mij nodig, Rohan. Zonder een Storm heb je hier niets te zoeken. Denk er dus nog maar eens goed over na hoe je tegen mij spreekt.'

Rohan kon de vrouw enkel onverschillig aan kijken. Het verbaasde hem dat Celine zo verbaasd was over zijn woorden. Zij had toch wel moeten weten wat er zou gebeuren als ze de Koning vast zouden zetten! 'Woorden zijn niet meer genoeg, Celine. De Koningin zal boeten voor het feit dat ze ons zo aan het lijntje heeft gehouden. Dit zal ervoor zorgen dat ze niet tweemaal dezelfde fout gaat maken.' En ze hopelijk de oorlog zal starten, wat haar einde zou betekenen. En dan zou er niet meer sprake zijn van Tarth als Rohan zou winnen. 'En wat heeft het feit dat jullie bloed delen jou ooit opgeleverd?' siste hij terug, waarna hij van haar weg draaide en naar de schilderijen op de muur keek. Hij had zich uiteraard in de historie van de Storm familie verdiept. Zo wist hij van de moeder van Celine af en hoe zij tot haar einde was gekomen en hoe Celine haar levensloop nu leek te herhalen. Waarom begreep de landvrouwe niet dat zij aan zijn zijde moest staan? Omdat hij wél het beste met haar voor had? Bij haar laatste woorden draaide hij zich vliegensvlug om en stond hij in enkele seconden voor haar neus, om zo zijn gezicht akelig dichtbij de hare te houden. Hij was woedend. 'Ik heb geen Storm nodig,' gromde hij hard. 'Ik heb jóú niet nodig. En ik zou jou adviseren om eens goed na te denken over hoe je tegen míj spreekt! Voordat ik je ophang aan de hoogste mast van mijn grootste schip!'

Celine had veel van de waarschuwingen en signalen die ze gekregen en gezien had de afgelopen manen van zich af geschud. Ze zou genoeg controle behouden had ze aan haar raad beloofd en zo zou ze er enkel een beter deal uit kunnen halen voor het Noorden. Ze greep met haar handen in de rokken van haar jurk toen ze het gesis van Rohan hoorde. Ze had inderdaad tot nu toe maar weinig steun gehad van haar neef of haar familie buiten Tyrosh. Die hadden altijd maar gedaan alsof ze niet in de politiek thuis hoorden en nu- Liam was koning, Eddard leek snel de positie van Hand te gaan bezitten, en zelfs Renee was getrouwd met de voormalige kroonprins. Dan sprak ze nog niet eens over de neven en nichten die amper contact met haar hadden opgezocht toen haar vader was overleden. Het had weinig mensen kunnen schelen dat de man na zijn vele jaren van harde werken voor het Noorden het leven had gelaten. Enkel de Noorderlingen hadden getoond dat ze Martin Storm dankbaar waren voor zijn regeerperiode. Celine keek stug van Rohan weg en merkte dus ook te laat op dat de man plots op haar af stevende. Ze oogde hem met samengeperste lippen en liet zijn woorden over haar heen komen. Toen ze eerder die dag besloten had hem op te zoeken, had ze een doel gehad om hem eindelijk eens uit te laten spreken wat er werkelijk schuil ging achter dat gepraat over niets en de vriendelijke formaliteiten. Dat was nu in ieder geval overduidelijk. Langzaam brak er een bescheiden glimlach door op haar gezicht. 'Zo makkelijk zal je niet van me af zijn, Rohan Altarion.' De glimlach verdween weer even snel voor ze langs hem heen naar de deuren van haar vertrek liep. Daar kondigde ze aan haar wachters aan dat de heer Altarion graag een escort naar zijn eigen vertrekken wilde.

Nieuw

Iker had een stoel dicht naar de haard geschoven en zat er voorover gebogen en met zijn handen in het haar op. De bedienden hadden hem raar aangekeken toen hij op deze aangename zomerdag had gevraagd om het vuur aan te maken. Hij had ze geen verdere uitleg gegeven. Het vuur kalmeerde hem echter. De dansende vlammen en de hitte maakte dat hij zich kon focussen om de vele zaken die door zijn hoofd gingen. Maar nog belangrijker dan dat, het liet hem nadenken over de onafgemaakte brief aan de Moeder die op de salontafel lag. Hij wist dat hij het bericht niet eeuwig op zich kon laten wachten. De spionnen zouden hun eigen informatie al op weg naar Quandaï hebben gestuurd. Als hij te lang wachtte zou de Moeder het enkel als slecht teken zien. Hij had een gedurfd statement gemaakt toen Rohan dood naast hem had gelegen. Hij wist dat het zijn verantwoordelijkheid was uit te vinden wie achter de moord zat. Het kon erg goed dat zijn eigen leven er vanaf hing. Iker wist dat de Moeder Rohan vertrouwd had, altijd goed over de man sprak en misschien zelfs affectie had getoond. Ze zou het als een directe aanval op Quandaï zien dat Rohan Altarion vermoord was, maar als dit een oorlog zou betekenen tegen wie moesten ze die dan vechten? Iker keek naar de hete kolen onder het knisperende vuur en liet een hand uit zijn haar glijden om aan zijn oorbel te trekken. Hij moest haar met iets tevreden stellen behalve het onderzoek naar de moordenaar. Kon hij liegen dat hij alles onder controle had? Zouden de spionnen hem tegenspreken met hun berichten?

Isaia had zeker willen weten dat Eddard veilig bij zijn vertrekken afgezet zou worden. Ze was dus met hem meegegaan door het paleis heen en had pas weg durven gaan tot de Koningin van Tarth het vertrek tevens had betreden. De Koning werd vervolgens buiten bewustzijn achter haar aan binnen gedragen. Het was een naar gezicht geweest. Eerst was ze langs Diane gegaan om te horen wat zich plaats had gevonden in de feestzaal, nadat ze weg was gevlucht. Vervolgens had ze haar pak voor een schone jurk gewisseld en liep ze zo naar het vertrek van Iker. Ze was verbaasd hem niet eerst gevonden te hebben in het vertrek wat ze na de bruiloft gedeeld zouden hebben en waar ze hun huwelijksnacht zouden houden. Eenmaal in het vertrek van Iker zag ze hem gebogen voor de haard zitten. Met een zucht nam ze op de grond naast hem plaats en staarde ze ook naar het vuur. 'Het- het spijt me van Rohan,' zei ze zacht. Ze meende het echter niet, maar het ging haar wel aan hoe Iker erop zou reageren. 'Hoe ga je de schuldige vinden?'

Iker was zo in gedachten verzonken geweest dat hij pas laat merkte dat er iemand het vertrek in was gelopen. Toen hij de figuur zag keek hij plots alert op. Hij dacht zijn bedienden duidelijke instructies te hebben gegeven dat ze niemand zonder aankondiging binnen moesten laten komen. Zijn houding ontspande echter toen hij zag dat het Isaia was. Ze moesten vast gedacht hebben dat hij zijn eigen vrouw niet zou weigeren. En hij was dat inderdaad niet van plan. Hij had haar niet weg zien gaan uit de zaal en daarna had hij haar niet direct kunnen vinden. Een wachter had hem uiteindelijk verteld dat ze met de broer van de Tarthiaanse Koning was gesignaleerd en toen naar haar eigen vertrekken was gegaan. Hij had haar niet willen laten halen, voornamelijk omdat hij niet goed wist hoe ze op hem zou reageren en hoe hij haar moest benaderen. Zwijgend keek Iker op Isaia neer toen ze sprak. Met hangende schouders liet hij zijn blik afdwalen naar het vuur. Speet het haar echt? En speet het hem? Hij en Rohan hadden erg lang eenzelfde lot gehad, maar ze hadden nooit vriendschap kunnen sluiten. Sterker nog, de man was altijd kritisch geweest op zijn doen en laten. 'Veel opties heb ik niet. Ik zal gasten persoonlijk spreken. Maar Rohans-' Iker beet op zijn tong en keek naar de deuren waar twee van de wachters stonden. 'Mijn wacht is er beter in getraind om dit soort zaken uit te pluizen.' Hij had zichzelf doelbewust verbeterd. Nu Rohan Altarion er niet was, zouden de wachters en mannen van zijn landgenoot naar hem luisteren. Hij was zich bewust van hun loyaliteit aan Rohan, wat zeker zou helpen voor het onderzoek, maar hij wist ook dat ze uiteindelijk antwoorden aan de Moeder, aan Quandaï en daar was hij nu de enige vertegenwoordiger voor. 'Hoe gaat het met je vriend?' vroeg hij op geforceerde toon.

Isaia had haar kin op haar opgetrokken knieën gelegd en staarde zo ook naar het vuur. Ze had geweten dat Rohan grootse plannen had, maar ze had nooit gedacht dat het ook in geweld zou resulteren. Dat er zulke gewonden zouden vallen en dat Rohan het uiteindelijk niet zou kunnen navertellen. 'Oceanen nog aan toe, gelukkig hebben ze ons niet kunnen vergiftigen,' murmelde ze, al wist ze niet of zij überhaupt wel doelen geweest waren. Het was echter duidelijk dat de dader hoopte dat er een soort domino-effect zou optreden en dat er wellicht oorlog zou gaan uitbreken? Ze kon haar vinger niet goed op de motieven leggen. 'En denk je ook maar dat de gasten de waarheid zullen spreken? En die mannen van Rohan-' Ze keek achterdochtig over haar schouder naar de twee wachters die bij de deuren stonden. Zo schoof ze wat dichter naar haar echtgenoot toe. 'Zij zullen er alles aan doen om de waarheid naar boven te krijgen. En zij zullen net zoals Rohan niet bang zijn voor geweld. Willen we nou werkelijk dat er nog meer bloed gespild gaat worden? Na die stunt van Rohan mogen we blij zijn als we nog in Tarth mogen blijven en we niet terug moeten naar onze fam-' De gedachte aan haar familieleden bracht een rilling over haar rug heen. Ze zou er alles aan doen om te blijven in dit land en niet terug te hoeven keren naar de eilanden. Echter keek ze scherp naar haar partner bij zijn woorden over Eddard. 'De situatie van mijn vriend is stabiel. Hij zal zijn dwaze, maar moedige handelingen kunnen navertellen.'

Iker leunde naar achteren in de stoel en ondersteunde zijn hoofd met een hand. Hij maakte een afkeurend geluid maar reageerde verder niet op de woorden van Isaia. Hij dacht niet dat ze zo belangrijk werden geacht. Bovendien was de keuze voor gif en de keuze voor Rohan zo specifiek geweest. Dat Celine zichzelf nou in een benarde situatie had gebracht door haar verloofde te kussen- Hij had daar ook al aardig wat over gespeculeerd. Iker wilde absoluut niet uitsluiten dat de vrouwe dit alles in gang had gezet en haar eigen schuld probeerde te verbloemen door zichzelf als slachtoffer af te schilderen. Een gif had een tegengif. Wat als de vrouwe nu weer gezond op bed lag? Zo gemakkelijk zou ze niet tussen zijn vingers door kunnen glippen. 'Ik ga er niet van uit, nee.' Iker keek met een frons naar de prinses. 'Er hoeft niet meer bloed te vloeien als men simpelweg de waarheid vertelt,' stelde hij simpeltjes. Het volgende dat uit Isaia's mond kwam, verraste hem ook niet. Hij glimlachte echter naar haar en leunde naar voren, dichter naar haar prachtige gezicht. 'Zolang er geen landvrouwe is om de macht op te eisen, geeft dat ons genoeg mogelijkheden.' Hij bestudeerde haar reactie aandachtig. Ergens had hij gedacht dat hij dit wellicht in zijn eentje moest doen. Dat hij Quandaï zou vertegenwoordigen. Maar wat als Isaia met hem mee deed? Wat als ze zo beide machten in bedwang konden houden door ze tegenover elkaar te zetten in hun verbintenis? Zijn mond vertrok in een rechte streep. 'Dan heeft hij maar geluk gehad.' Hij wist niet of het hem erg tevreden stelde dat de jongeman het er goed vanaf had gebracht. Wat hadden hij en Isaia?

'Waarom zouden de daders de waarheid vertellen?' fronste ze, terwijl ze hoofdschuddend naar de prins keek. Waarom deed Iker zo naïef? Alsof hij de dader zou vinden met zijn simpele onderzoekje. De adel was een stuk verstandiger dan dat. Daarbij zouden ze toch de gewenste antwoorden geven, mochten ze werkelijk de waarheid spreken. Ze zouden er niet mee verder komen. 'We moeten erachter komen wat Rohan allemaal heeft gedaan de laatste vierentwintig uur voor zijn dood. En dan moeten we traceren wie er allemaal dichtbij hem zijn geweest. Of er indringers zijn geweest, wachters en bedienden die eerder niet langs kwamen, verkeerd eten...' Ze had haar blik gericht op het knappe gezicht van haar echtgenoot en slikte moeizaam. Het zat haar niet goed dat Celine voor haar leven aan het vechten was. Of in elk geval léék te vechten. Ondanks dat ze Celine zeker niet van haar rijtje van daders had afgevinkt zaten haar gedachten wel bij haar minnares. Het speet haar dat ze nu in haar positie niets kon doen. 'Mogelijkheden om de situatie rústig te houden,' vulde ze haar echtgenoot aan. 'Ik wil mezelf niet zo voor gek zetten als Rohan heeft gedaan in zijn laatste momenten. Ik weet dat hij jouw landgenoot was, maar- dit was een wanvoorstelling, Iker.' Haar mondhoeken trokken zich echter langzaam op bij zijn laatste woorden en via de kraag van Ikers blouse trok ze de man dichter naar haar toe. 'Ben je jaloers, echtgenoot? Ik vraag toch ook niets over jouw historie met dat prinsesje?'

Iker trok een wenkbrauw op naar zijn echtgenote. 'De waarheid of bloed. Je zei het net zelf. Als ze de waarheid niet spreken, volgt er bloed. Dat is hoe de wachters van Quandaï werken.' Hij keek haar hierbij met een nieuwsgierige blik aan. Wat betreft de gebruiken van zijn Moederland leken die in sommige opzichten op die van de Zomereilanden. Hij had echter nog niet durven zeggen of zijn prinses het zo eens was met de gebruiken van haar volk en familie. Ze was geen vechter zoals haar broers en zusters. Maar je kon hem ook amper een soldaat noemen ondanks zijn tijd in het leger. Iker wist daarnaast dat hij maar weinig te zeggen had over de manier van handelen van Rohans mannen. Hij was zich er maar al te bewust van hoe meedogenloos ze konden zijn. Het enige waar hij op kon hopen was dat hij die brutaliteit kon sturen. Maar misschien was hij inderdaad wel naïef te denken dat leugens bloed op zouden wekken. Het kon net zo goed andersom gaan. De mannen zouden leugens uit de gasten kunnen slaan, een waarheid die hen goed uit kwam- Iker knikte iet wat afwezig bij haar voorstellen. Sommige dingen had hij al in gang gezet. Anderen moest hij tot de volgende dag laten wachten. 'Het gif moet geïdentificeerd worden. Dat leidt altijd naar de dader.' Het stelde hem niet tevreden haar voorzichtige houding te horen. Hij moest er zeker van zijn dat hij haar steun kon verwachten. 'Het was niet alleen het gif dat hem de das om heeft gedaan,' stelde Iker hard. Hij had al weken toegekeken hoe Rohan meer macht greep, maar zo minder controle over zichzelf had. 'Mijn geschiedenis met prinses Guila is alom bekend. We waren verloofden. We zouden een leven samen beginnen. Maar zij heeft nu een man en kind. Eddard Halley daarentegen-' Iker deinsde niet terug voor de grip en blik van Isaia. Integendeel, hij boog dichter naar haar toe. 'We zijn nu getrouwd, Isaia, maar ik kan geen verdere keuzes maken met jou zonder dat ik weet dat je trouw zal blijven. We kunnen dit samen doen.' Maar hij kon het ook alleen. Dat liet hij echter ongezegd. Het was pas een volgende noodzakelijk stap als de prinses hem tegen zou werken.

'De waarheid of bloed... Hoor je jezelf praten, Iker?' Ze siste bijna van frustratie. 'Dít is onze kans om eindelijk ons los te werken van ons verleden, van al die mensen die ons tegen gestaan hebben. En dan wil jij dat verpesten door die wachters van Rohan maar hun gang te laten gaan? Jij moet ze verdomme controleren, Iker, en binnen de grenzen houden. En anders zal ik dat doen. Wie denken ze wel dat ze zijn?' Haar broer had tevens wachters die zo verdomd loyaal aan hem waren. Het zou haar niet verbazen als haar broer met zijn wachters al een heel plan had opgesteld, mocht hij overlijden, om zo ervoor te zorgen dat de macht bij zijn kinderen zou blijven en niet naar zijn broers en zusters zou gaan. Rohan zou vast eenzelfde plan opgesteld hebben met zijn wachters... als hij helder genoeg was geweest in die laatste weken in Tyrosh. 'Rohan Altarion heeft zichzelf de das om gedaan, Iker.' Hoofdschuddend wilde ze weer afstand maken, maar Iker hield haar dicht bij hem. Bedachtzaam trok ze een wenkbrauw op bij de woorden over de prinses. En dan dacht hij dat zij- met Ed- bij de Goden. 'Eddard Halley en ik waren tevens uitgehuwelijkt. Ík bleek echter niet zijn type te zijn, in tegenstelling tot een man die op hem wacht in het Westen,' murmelde ze dicht bij zijn gezicht. 'We zijn al jaren platonische penvrienden, Iker. Niets om je zorgen om te maken.' Haar blik bleef ernstig en zo behield ze nog steeds de greep op zijn kraag. 'We zullen elkaar moeten leren vertrouwen en dit samen door moeten komen. Om die verdomde families van ons weg te houden.' Ze trok een wenkbrauw op en leunde nog dichter naar haar echtgenoot toe. 'Denk je dan werkelijk dat mijn zuster plots komt opdagen en volledig onschuldig is? We moeten bij háár beginnen. Ik moet erachter komen wat ze allemaal heeft verteld aan Diane. En néé, daar wil ik geen enkel van Rohans verrotte wacht bij hebben.'

Iker klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij de kritiek van Isaia over zich heen liet komen. Hij keerde zijn gezicht af om de woorden tot zich te nemen. Ze had geen idee van hoe de mannen van Rohan waren, dat ze speciaal door de man geselecteerd waren, dat ze al van kinds af aan getraind werden om lijfwachten te worden. Hoewel ze misschien niet gekozen waren voor de persoonlijke bewaking van de Moeder, betekende dat niet dat het gevolg dat Rohan had voor die bekwame krijgers onder deed. Iker hield zich er verder stil over. Hij zou wel een manier verzinnen om ze naar zijn hand te zetten. Zelfs soldaten zoals deze hadden motivaties die verdraaid konden worden naar zijn zin. Gespannen hoorde Iker aan hoe Isaia over die verrotte klerk sprak. Hij betwijfelde of het niet iets was waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Hij geloofde haar misschien wel dat ze enkel vrienden waren, maar hij was er niet van overtuigd dat het niet alsnog een probleem kon vormen. Een vriendschap met de vijand leek hem nou niet erg ideaal. 'Dat lijkt me inderdaad het beste. Ik heb jou nodig, Isaia. Maar jij mij ook.' Zijn worden kwamen zelfverzekerd zijn mond uit. Hij schudde kort zijn hoofd. Hij had zijn vraagtekens al gezet bij de andere prinses toen ze zo plots zonder Isaia er vanaf wist verschenen was. 'Prima. Doe je ding. Maar doe het voorzichtig. Ze gaat er op voorbereid zijn dat ze ondervraagt wordt. Laat het dus vooral geen onderzoek lijken.' Het leek hem een goed plan haar hier de leiding over te laten nemen. Het zou een goede test zijn en bovendien kon hij zich dan met zijn zorgen bezig houden. Met Celine. Iker voelde het begin van een glimlach op zijn lippen terwijl hij zijn vrouw bekeek. 'Onze families zullen flink versteld staan te zien dat hun verbannen prins en prinses zo een sterk verbond hebben weten te sluiten.'

'Natuurlijk hebben wij elkaar nodig. Tarth gaat proberen ons de schuld te geven voor alles wat er is gebeurd. Al kunnen ze ons niet beschuldigen van Rohans dood, dan doen ze het wel over dat we het zo ver hebben laten komen.' Een idee kwam in haar hoofd op, maar het was zo achterbaks dat ze het bijna niet over haar lippen kreeg. 'Al zou ik het helemaal niet erg vinden om mijn familie in slecht daglicht te zetten. Daarom ga ik zeker op onderzoek uit. Én ik zal natuurlijk voorzichtig doen.' Isaia merkte de glimlach op Ikers gezicht op en voelde hoe ook haar mondhoeken omhoog krulden. Zacht drukte ze haar lippen op zijn wang en streek zij langs zijn schouder. 'Hm, gaan wij nu meteen detective spelen of kom je eerst mee naar onze vertrekken?' Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze haar echtgenoot aan en stak ze haar hand als uitnodiging naar hem uit.

Iker knikte langzaam en was opgestaan om naar het vuur te lopen. Hij zette zijn hand tegen de schouw en wreef met een andere het zweet dat de warmte had veroorzaakt van zijn voorhoofd. Het zou hem nog veel heter onder de voeten worden zodra Quandaï op de hoogte was van de gebeurtenissen hier. Hij hoopte dus ook snel beslissingen te kunnen maken over de gasten en deals te kunnen sluiten met de andere leiders. Hij had het echter tot nu toe uitgesteld. Behalve zijn eigen twijfels over hoe hij de situatie aan moest pakken, dacht hij ook dat het verstandig was de aanwezigen een moment te geven om over de schok heen te komen. De Quandaïse wachters waren er niet blij mee geweest, maar zoals Isaia ook aan had gegeven hij hoefde het niet zoals Rohan aan te pakken. Bovendien verwachtte Iker dat het makkelijker zou zijn met de aanwezigen te praten als ze over de schok heen waren. En morgen zouden ze meer weten over de gesteldheid van Celine. Iker was voor even afgeleid en keek om naar Isaia om weer bij haar te gaan zitten. Hij nam haar kus gewillig aan, maar schudde zijn hoofd. 'Ga jij maar al vast. Ik kom er zo aan.' Iker stond weer op en keek om zich heen. Het vertrek was akelig leeg sinds zijn spullen al naar de vertrekken die hij met Isaia zou delen waren gebracht. Hij was hier klaar, maar hij hoopte nog langs Rohans vertrekken te gaan. Er moest iets te vinden zijn in zijn ruimte dat kon duiden op het plan dat de politicus had gehad.

Isaia keek toe hoe haar echtgenoot bedachtzaam door het vertrek heen loop. Isaia werd er bijna kribbig en iebelig van dat hij niet gewoon rustig kon blijven zitten. Wat zat hem nou nog zo dwars? Als het aan haar lag, dan was het een zege dat ze van Rohan Altarion af waren. Dat hij dood was. Hij zou zich toch enkel met hun bemoeid hebben én hij zou haar en Iker vast vaker ingezet hebben voor zijn eigen doeleinden. Ze hadden nu de kans om samen een nieuwe start te maken en dat zou beginnen met deze eerste nacht als koppel. Ze was dan ook verbaasd om te horen dat hij niet onmiddellijk mee zou gaan. Isaia keek haar partner enigszins teleurgesteld aan en stond vervolgens op, om haar spullen bijeen te zoeken. 'Ik zie je vanavond dan wel verschijnen,' mompelde ze, waarna ze haar mantel om deed en nog een laatste blik over haar schouder naar haar echtgenoot wierp. Hoofdschuddend trok ze echter haar blik van de man weg en verliet ze zo zijn vertrekken.