De Vertrekken van de Landheer

Elias' gezicht verstrakte ook bij het onderwerp en vooral bij het horen van de emotie in Reihans stem. Er was één ding dat hun altijd zou verbinden en dat waren hun kinderen. In die zin zouden ze allebei alles er aan doen om die drie veilig te houden. 'Ik... sta er voor open. Het mag duidelijk zijn dat onze handelsrelatie met Quandaï tot nu toe veel goeds heeft gebracht.' In die zin was zijn vrouw een excellent handelaar en had ze een goed oog voor zaken. 'Maar ik laat mijn kinderen niet in de buurt van die- die-' Hij wilde respectvol tegenover de cultuur van zijn vrouw zijn, maar bij de Goden, wat was het moeilijk. Elias was opgestaan en wilde net naar zijn vrouw toe lopen om haar een hele hoop bezorgde woorden over Quandaï toe te sissen toen op hetzelfde moment zijn adviseur Art aangekondigd werd. Middenin de kamer stond Elias dus maar stil en keek hij zijn vrouw afwachtend aan. 'Goede banden met Quandaï is ook één van mijn hoogste prioriteiten,' gaf hij toe, waarop hij op zachtere toon vervolgde, 'maar, bij de Goden, wat staat ons allemaal te wachten als er een nieuwe Moeder gekozen wordt?' Het antwoord bleef hem verschuldigd, want op hetzelfde moment kwam Art binnen lopen.

Reihan voelde dat haar gespannen schouders naar beneden zakten nu Elias haar idee niet direct de kop in drukte. Ze dacht ook niet dat ze dit zomaar konden besluiten. Een plan als dit had een strategie nodig en de nodige voorzorgsmaatregelen. Ze zette een stap naar haar man toe om een hand op zijn schouder te leggen. Ze wilde hem geruststellen en zeggen dat ze het onder controle zou hebben, maar ze hoorde toen ook de woorden van de dienstmeid. Geergerd stapte ze van haar echtgenoot weg, maar richtte zich nog niet meteen op de deur. Elias had haar aandacht weten te treken met zijn vraag. Ze had er ook geen antwoord op en was tot haar eigen verbazing voor eens de adviseur van haar man erg dankbaar voor zijn komst. Ze was alleen niet bereid Art dat te laten merken. Ze keek ontevreden toe hoe hij haar op de Quandaise wijze begroette en zich toen tot Elias richtte. Reihan had een hekel aan de man en vermeed het liefst iedere interactie met hem. Ze wist dat het insgelijks was. 'Ik geloof dat ik mij beter kan excuseren aangezien jullie vast belangrijke zaken te bespreken hebben.' Ze wierp Art een ijzige blik toe voor ze naar Elias boog en hem nog kort op zijn wang kuste. 'Als je hem voor bedtijd weg gewerkt hebt, zou ik misschien overwegen hier te slapen vannacht,' stelde ze zacht voor. De eerdere aanrakingen, desondanks de discussie, hadden haar wel degelijk warm gemaakt voor het lichaam van haar echtgenoot. Vervolgens liep ze langs de Zuidelijke bruut het vertrek uit.

Art had via via te horen gekregen dat de Landvrouwe bij de vertrekken van haar echtgenoot was gesignaleerd. Hij had het niet meteen geloofd tot hij een van Reihans eigen dienstmeisjes tegen was gekomen die het bevestigd had. Het kwam hem toevallig uit dat hij al een afspraak met Elias voor die avond had staan. Het zou niet vreemd zijn als hij daar te vroeg voor aan zou komen. Als Elias hem weg zou sturen, gaf dat hem ook genoeg informatie. Art wachtte geduldig tot zijn aanwezigheid aangekondigd was en stapte toen met een ernstige blik op zijn gezicht het vertrek in. Hij vond de Landheer en zijn echtgenoot dichterbij elkaar dan hij verwacht had met beiden wel erg ernstige gezichtsuitdrukking. Hij begroette ze beiden kort. 'Het spijt me dat ik het bezoek van de Landvrouwe verstoor. Ik kwam slechts voor de afspraak die ik al had staan met de Landheer,' legde hij zakelijk uit. Hoewel hij zijn Landheer aansprak, gleed zijn blik naar Reihan terwijl ze haar man benaderde. Bij de Goden had ze dan toch weer Elias om haar lange vingers weten te winden? Het leek er niet op dat er van hem gevraagd werd om te vertrekken aangezien de vrouw al direct besloot om te vertrekken. Hij boog nogmaals toen de prinses langs hem heen liep en trok toen een wenkbrauw naar de andere man op. 'Dat was onverwacht?' Art liep verder het vertrek in en legde de boeken die hij onder zijn arm had gedragen op een tafel neer.

Elias knikte kort als begroeting naar Art, om vervolgens zijn aandacht op zijn vrouw te werpen. Hij had haar willen aanbieden om te blijven, maar ze was hem al voor met haar woorden over dat ze zelf wel weg zou gaan. Datgene wat ze hem echter toe fluisterde... Elias kuste haar net iets te lang op haar wang, en pakte haar net wat te stevig om haar middel vast, om zijn vrouw vervolgens met een verlangende blik na te kijken. 'Wat een vrouw,' zei hij hardop, nadat ze de kamer verlaten had, en met een grijns keek hij zijn adviseur aan. Art had ook ogen in zijn hoofd en zou het vast met hem eens zijn. 'Ach, een beetje reuring in mijn dagen is ook wel eens gewenst. Ik hoop dus ook dat je goed nieuws voor mij hebt, en indien het slecht is, dat het in elk geval verrassend is.' Hij pakte er een extra glas bij en schonk deze vol voor zijn goede vriend en adviseur. 'Én zorg dat je voor bedtijd weg bent.' De grijns kon hij niet van zijn gezicht houden. Eindelijk zou hij weer het bed kunnen delen met zijn mooie vrouw. Het zou een klap in het gezicht van zijn rivalen zijn, die juist hadden geprobeerd om de afstandelijkheid tussen hem en zijn vrouw te gebruiken als manier om kritiek op hem te leveren. 'En anders zal je tussen ons in moeten gaan liggen.'

Art vouwde zijn armen op zijn rug en hield zo de blik van Elias vast. 'Ze is een mooie dame,' stemde hij kort met hem in. Meer kon hij er eerlijk gezegd niet over zeggen. Hij kon haar doorzettingsvermogen wel waarderen, maar buiten dat zag hij weinig in Reihan. Ze hadden wat dat betrof elkaar ook flink dwars gezeten sinds ze getrouwd was met Elias. Art was enkel en alleen toegewijd om er voor te zorgen dat zijn Landheer en vriend verschillende perspectieven bleef horen en niet ingepalmd werd door zijn vrouw en Quandai. Wat hem betrof was dat goed gelukt tot nu toe. Art begreep echter ook dat hij Elias niet helemaal tegenover zijn echtgenote kon zetten. Dat zou zijn eigen positie kwetsbaar maken. Wat dat betrof was zijn houding veelal hetzelfde naar Reihan als naar de andere vrouwen die Elias vertrekken in wisten te komen: hij tolereerde ze en zou de Landheer niet tegenhouden met zijn behoeften, maar als ze te ver gingen en dachten dat ze invloed uit konden oefenen op hem, dan kwam Art er tussen. 'Ik heb zowel goed als slecht nieuws. Er zijn berichten uit Evenfall en uit Myr gekomen. Je mag zelf raden welke het goed en welke het slechte nieuws is.' Hij nam het glas dankbaar van Elias aan en leunde tegen de tafel waar hij de boeken neer had gelegd. 'Ik ben niet van plan je tijd met jouw vrouw dwars te bomen nu ze plots weer toenadering zoekt,' mompelde Art enigszins ontevreden. Hij haalde twee brieven tussen de boeken uit en hield ze voor Elias op. De ene was een brief van Chaol Allano, de adviseur van Sibel Alba, die mede deelde dat de aanvraag om gewestelijke wegen te onderhouden die naar het Zuiden liepen afgekeurd was. Een besluit dat mede ondertekend was door Eddard Halley die de schatkist beheerde. Art had gehoopt dat die twee tenminste nog wat verstand hadden. Het andere bericht kwam uit Evenfall en had beter nieuws: een of andere gek had daar gepoogd te verkopen dat hij recht had op Zuidelijke macht omdat hij Rabbion bloed had. Art had met wat speurwerk kunnen bevestigen dat de man slechts een bastaard was van een achternicht van Edmund Rabbion, meer niet. 'Wat wil je dat ik hiermee doe?' Hij doelde zowel op de afgekeurde aanvraag en de zogenaamde Rabbion man.

Elias keek zijn adviseur met een geamuseerde blik aan en schudde vervolgens teleurgesteld zijn hoofd. 'Art... Ach, weet je, ik ben er nooit achter gekomen wat jouw type nou precies is,' begon hij over op een ander onderwerp, voordat hij zijn adviseur erop zou wijzen hoe beeldschoon zijn landvrouwe was. Hij moest zich eraan herinneren dat iedereen een andere smaak had en daarbij was hij ook niet stom. Elias wist goed genoeg dat zijn adviseur en landvrouwe elkaar niet konden luchten. Het had hem in de eerste jaren zeer geërgerd dat ze zo hun positie en de geloofwaardigheid van zijn leiderschap op het spel zette door geen uniform front te vormen, maar hij had er uiteindelijk maar vrede mee moeten hebben. Daarbij lieten ze elkaars ontevreden enkel achter gesloten deuren zien. 'Plots?' merkte Elias geamuseerd op. 'Denk je dat ze een achterliggend motief heeft?' Hij dacht alleen maar aan een heerlijke nacht met zijn vrouw. Elias nam echter de moeite om goed te luisteren naar de woorden van zijn adviseur en hij fronste bij het horen van het 'slechte' nieuws. 'We transporteren zoveel mineralen en zout vanuit onze bergen naar het Westen toe. Wat nou als we dat transport wat terugschroeven tot ze de wegen gerenoveerd hebben?' Hij keek hierbij zijn adviseur benieuwd aan, wachtend op zijn mening. 'En je vertelt me dus dat het goede nieuws is dat een gek in een andere windstreek vraagtekens zet bij mijn leiderschap?' Elias wreef langs zijn kin en haalde zijn schouders vervolgens op. 'Je kent de gebruiken van onze cultuur. Nodig hem uit voor een één-op-één duel. Diegene die wint, mag de ware Zuidelijke Landheer aanwijzen.' Nonchalant pakte hij weer zijn wijn op en dronk hij er van, terwijl hij zijn adviseur over de rand van zijn glas in de gaten hield.

'Heeft ze niet altijd een achterliggend motief?' Art haalde zijn schouders op en hield het gezicht van de Landheer in de gaten. Het zou voor hem moeilijker zijn te kunnen beoordelen hoe uit het niets dit bezoek werkelijk was, maar zolang Elias dat zelf nog maar helder kon zien was het voor Art genoeg. Hij zei er dus verder niets over. Noch ging hij in op de opmerking over zijn smaak. Elias zou inderdaad maar amper een idee hebben van zijn type vrouw, net zoals het kasteel al lang speculeerde over wat er met hem mis was. Art was een krijger, trots en waardeerde veel van de Zuidelijke cultuur, maar paste op het gebied van relaties niet helemaal in het plaatje. 'De mineralen zijn momenteel een te grote inkomstenbron die misschien moeilijk te missen is in de schatkist zelfs als het slechts deels gekort wordt, maar ladingen zout zijn goedkoper en tekorten zullen sneller opgemerkt worden door de bevolking en de adel die graag hun eten op smaak brengt.' Het was een goed idee om iets te weerhouden als ze weerstand tot samenwerking bleven zien, maar ze moesten er zelf niet onder lijden. 'Het is goed nieuws dat degene die dit claimt inderdaad een gek is en met gemak tegengesproken kan worden.' Hij glimlachte vervolgens na het horen van het besluit van de andere man. 'En dat hij lang niet zo goed weet hoe je met een zwaard om gaat.' Art dronk nu ook van zijn wijn en maakte in zijn hoofd notities om berekeningen te laten maken over de kosten van het zout en een bericht te laten sturen naar de zogenaamde Rabbion erfgenaam. Hij betwijfelde het dat de man ooit zou verschijnen, maar het gaf Art de mogelijkheid Elias met een schevere glimlach aan te kijken. 'Mocht er zo een duel aan zitten te komen, is het misschien geen slecht idee het trainingsveld binnenkort weer op te zoeken? Ik geloof dat ik je de laatste keer met een hand op mijn rug tweemaal zo vaak heb weten te verslaan.'

Elias moest opnieuw wakker geschud worden uit zijn fantasieën over de nacht die hem te wachten stond met Reihan en focuste zich vervolgens met een lichte frons op Art. 'Dat was denk ik vroeger ook wel echt het geval,' merkte Elias op, 'maar ze is nu de Zuidelijke Landvrouwe en ze geeft om de voorspoed van onze streek en cultuur. Al is het maar omdat haar kinderen hier wonen. En daarbij geeft ze nog meer om haarzelf en gunt ze zich natuurlijk de beste aanbidder van het Zuiden.' Die trots durfde Elias zichzelf wel te geven. Daarbij had zijn vrouw vroeger nooit geklaagd over hun momenten samen in bed. 'Ach, alleen het zout is ook prima. Kies maar wat jij het verstandigste vind, daar ben je uiteindelijk adviseur voor,' glimlachte Elias tevreden. Het stemde hem gelukkig om die verdomde Ed Halley flauw voedsel te zien eten. In die streek konden ze überhaupt toch niet koken, laat staan dat ze een eigen keuken hadden. In het Zuiden, daarentegen, wisten ze wat échte voedsel en wijn was. Denkend aan wijn dronk hij ook van zijn eigen glas en keek hij Art bedachtzaam aan. 'Vroeger zou je nog aangeboden hebben om voor mij te vechten, Art,' merkte Elias nieuwsgierig op. 'Vertrouw jij jouw eigen gewrichten en spieren nog wel aan? Anders zal jij met mij mee moeten gaan trainen. Dan laat ik wel zien wie er wint met een hand op zijn rug.'

Art knikte na de beslissing van Elias. Hij was trots dat het vertrouwen dat zijn vriend in hem had gehad sinds hij hem geholpen had de Zuidelijke zetel te bemachtigen nooit verwaterd was. Het was niet zijn eerste keuze geweest om adviseur te worden en dus had hij zelf moeten leren wat die taak in hield en hoe Elias wilde dat hij die vervulde. Art was er van overtuigd dat ze een goed team waren geworden, ook al vond hij de Landheer op sommige momenten ook verdomd koppig. Het verbaasde hem ook niet dat zijn eigen enigszins spottende woorden van weerwoord werden voorzien. 'Dat zou ik nu ook doen als het gepast was, of als de man een betere vechter was, maar zelfs met jouw kunnen zal je zonder een schrammetje het gevecht uitlopen. Als je traint.' Art dronk zijn glas leeg en verliet zijn plek tegen de tafel om op Elias af te stappen en hem met een grijns zijn glas voor te houden om zo meer wijn ingeschonken te krijgen. 'Ik geloof dat ik degene ben die je de afgelopen lentes zoveel lessen op het veld heb gegeven, dat je nu eindelijk eens van me weet te winnen. Maar ik zou wel de laatste persoon zijn om te durven beweren dat ik op deze leeftijd nog even soepel vecht als twintig of zelfs tien lentes geleden.' Ooit had hij een naam gemaakt als krijger in de regio waar hij opgegroeid was. Het was echter vooral uit noodzaak geweest: in die tijd hadden de rovers nog een flinke grip op dat deel van het Zuiden. 'Laten we binnenkort samen trainen? Het zal ons beiden goed doen.' Art kon niet precies zeggen wanneer ze dat voor het laatst hadden gedaan. Hij miste die momenten. 'Andres heeft vorige week nog een les van me gehad. Hij is gejaagd in zijn verdediging, net zoals jij, maar erg precies met zijn uithalen.'

Elias lachte geamuseerd. 'Áls ik train,' mompelde hij bedachtzaam. Hij was niet meer zo jong als al die jaren geleden. Zijn knie deed de hele dag pijn en ook zijn voeten kreeg hij 's nachts in bed niet warm. Hij bezat de snelheid nog als vroeger, maar zijn bewegingen waren wel trager geworden en hij had minder tijd gehad om de trainen en zijn spieren krachtig te houden. Art had dus gelijk: hij moest weer aan het werk om krachtiger te worden. 'Laten we inderdaad binnenkort samen trainen,' stemde Elias met zijn adviseur en sterke krijger in. 'En daarna delen we een man of vrouw van de nacht. Dat is pas broederschap, Art.' Hij legde vervolgens zijn hand op Arts schouder en kneep er even in. 'Art, ik moet je ook bedanken dat je zo de training van Andres op je hebt genomen. Ik zag hem laatst vechten en het was alsof-' Hij zocht naar de juiste woorden. 'Het was alsof ik een toekomstige landheer zag. En dat is ook zeker gebeurd door jouw lessen en invloed. Hij is van een jongen naar een man gegroeid.' Het bracht hem tegelijkertijd op een idee. 'Zou Andres met de gek willen vechten?' bedacht hij hardop. 'Het zou zijn kracht en de kracht van onze familie naar de rest van het Zuiden en het land bewijzen.'

'Ik denk dat mijn lichaam uitgeput genoeg is na een training en enkel slaap nodig zal hebben naderhand,' stelde Art misschien iets te vlug. Hij herinnerde zich dat ze inderdaad wel eens een man of vrouw gedeeld hadden. Vooral als hij poogde om meer van het Zuiderlijke vermaak te genieten zoals het hoorde. Het had hem alleen nooit op die manier tevreden gesteld. Art ontmoette kort de blik van Elias voor hij verontschuldigend glimlachte. Hij pakte langs Elias zelf de fles wijn maar om zijn eigen glas en die van de Landheer bij te vullen. Ze waren beiden ouder geworden. Hij herinnerde zich nog erg goed de eerste keer dat ze in deze vertrekken hadden gestaan nadat Elias zijn tegenstander uitgeschakeld had. Art had er moeite mee te weten hoe de tijd zo snel vergaan was. Elias had een sterke positie nu in het Zuiden en zelfs in de andere gewesten had hij meer en meer invloed. Daarnaast had hij een gezin en prachtige kinderen. Art was daar zelf nooit aan begonnen, maar had zijn aandacht gericht op zijn taken. Hij moest echter ook toegeven dat hij met enig plezier toe had gekeken hoe de kinderen van Elias opgegroeid waren. Andres kreeg van jongs af aan lessen van hem en ook Eshan kwam af en toe met hem trainen als hij er voor koos zijn zwaard nog eens op te pakken. En als zijn moeder het toe liet, wist Art. Azniv was nog jong, maar had hier en daar ook al wat vechtkunsten opgepakt. Hij zat alleen nog liever bij haar in de bibliotheek als ze weer een of ander mooi verhaal over Tarth had gevonden en van hem wilde weten of de beschrijvingen echt klopten. Het deed hem daarom ook goed te horen dat Elias hem dankbaar was. 'Andres is erg in zichzelf en in zijn toekomstige rol aan het groeien,' stemde Art in met zijn vriend. 'En ik denk dat dat geen verkeerd idee is. Misschien is het een goed idee om Anders in het Westen te laten tonen dat de Farrars zich niet laten bespelen. Hij kan die Eddard Halley die zijn goud zo krampachtig vasthoudt ook een lesje leren.'

Elias trok een ontevreden wenkbrauw op na het antwoord van Art op zijn aanbod. 'Ik accepteer dat niet. Wacht eerst maar eens af wie ik kan regelen, Art,' wierp hij terug naar zijn adviseur. Wie wilde er nou slapen als er een beeldschone vrouw of knappe man voor je klaar lag? Hij bewoog niet toen Art hun glazen weer vulde en zo bleef hij de man maar aan kijken. Art had altijd een grote rol gespeeld in zijn heerschappij, maar ook in zijn gezin. De kinderen waren dol op de adviseur geweest en omgekeerd had Art hun waardevolle lessen geleerd, niet alleen over het leven, maar ook over henzelf. En ondanks dat het nooit had willen boteren tussen zijn eigen echtgenote en zijn adviseur wist hij ook wel dat ze geen mes in elkaars rug zouden steken. Uiteindelijk moesten ze een sterk Zuiden tonen. 'Andres is een droom van een troonopvolger,' stemde Elias in, terwijl hij eindelijk weer in beweging kwam en zijn eigen glas met wijn op pakte. 'En het zou goed voor hem zijn om te gaan starten met het oppakken van enkele taken als hij terug komt uit het Zuiden. Laten we Andres dan ook vanaf morgen voorbereiden op de reis naar het Westen en wat hij daar zal moeten gaan uitvoeren.' Hij keek de man zijdelings aan. 'Denk je dat hij het alleen kan? Of moet ik met hem mee?' vroeg hij vervolgens oprecht. Hij vertrouwde zijn zoon, maar hij wist niet of hij wellicht teveel vertrouwen in hem legde. Toen hij een korte blik op het uurwerk aan de muur wierp, klikte hij ontevreden met zijn tong. 'Hoe lang denk je dat we nog nodig hebben? Ik wil zo een bediende sturen om mijn landvrouwe op te halen.'

Art had niet zo veel te zeggen op de afkeurende woorden van Elias. Het was niet zijn bedoeling de Landheer tot ontstemming te brengen, maar hij keek iet wat ongemakkelijk van de andere man weg. Het kon Elias niet ontgaan zijn dat Art in al die jaren maar weinig los had gelaten over zijn eigen relaties en bijbehorende avonturen. Hij rechtte zijn rug echter en knikte. 'Het zou mistaan om niet eerst je aanbod te zien voor ik het afwijs,' maakte hij er dus maar simpel van. Hij nam nog een slok van de goede en volle wijn en knikte. 'Je hebt geluk met Andres, maar soms is hij nog iets te-' Hij zocht naar het juiste woord om de jongeman te omschrijven. Hij had de charmes van zowel zijn moeder als vader en dat kon hem evengoed in de problemen brengen als hij te zelfverzekerd overkwam. Art besloot zijn zin maar niet af te maken en verder te gaan. 'Het zal hem beter af gaan om niet in de schaduw van zijn vader te moeten werken, maar het is geen slecht idee een adviseur mee te sturen om zijn spontaniteit iets in te perken.' Bedenkelijk draaide Art het glas in zijn hand rond voor hij Elias weer aan keek en zijn suggestie deed: 'Laat Eshan hem bij staan. Geef hem ook een rol. Al is het maar als adviseur van zijn broer.' Bovendien zou het hopelijk andere plannen in het Zuidelijke kasteel, voornamelijk van de vrouw des huizes, dwarsbomen om de jongen ook de hoop te geven dat hij de zetel van zijn vader over kon nemen. Elias leek erg duidelijk in zijn keuze. Het was maar beter ook om alle verwarring te vermijden. Art vreesde wat er kon gebeuren als de twee jongens tegen elkaar opgezet werden. 'Niet lang,' zei hij direct na de vraag van zijn vriend. Hij sloeg het laatste van zijn wijn achterover. Hij zou het oor of het hoofd van de Landheer toch niet kunnen behouden als deze enkel bezig was met het naakte lichaam van zijn vrouw. Art nam daar liever veel afstand van. Elias' aandacht deelde hij liever niet op die manier. Hij had zijn glas weggezet en zijn boeken terugopgepakt voor hij Elias nog even bekeek. 'Ik zal een vergadering met Andres vastleggen voor morgen en een trainingsessie met mij later deze week.'

Elias gromde wat instemmends naar Art na zijn woorden en dronk vervolgens het laatste beetje van zijn wijn op. Hij had gehoopt dat de man enthousiaster had gereageerd op zijn aanbod: per slot van rekening hadden ze eerdere vermakelijke nachten samen gehad. Het herinnerde hem ook weer dat zijn vrouw op hem lag te wachten. Tevreden luisterde hij vervolgens naar het plan van Art. Hij wist niet hoe de man het altijd voor elkaar kreeg om zijn plannen in nog betere ideeën te draaien zonder Elias te laten voelen alsof hij zelf een slechte suggestie had gedaan. 'Het is goed voor Andres en Eshan om te leren samen werken. Uiteindelijk kan je enkel op je familie aan... met een beetje geluk.' Elias had echt wel eens gedacht dat zijn vrouw hem 's nachts wat aan zou doen, vooral toen het duidelijk werd hoe ongelukkig ze was in het Zuiden en hoe ze uit elkaar gegroeid waren. 'Ik stuur ze allebei en dat is mijn laatste besluit. We vertellen het morgenochtend aan de jongens.' Hij sloeg zijn goede vriend op zijn schouder en liep vervolgens naar zijn kast toe, om één van zijn mooiere nachtkleden op te zoeken. 'Art,' riep hij nog, voordat zijn adviseur dacht om weg te glippen, 'na al die jaren stel ik jouw adviezen en vriendschap nog erg op prijs. Blijf fit, zodat ik nog lang van je kan genieten.' Hij knipoogde naar de man en zocht vervolgens door in zijn kast.

Art was blij te horen dat Elias instemde met het idee om Eshan en Andres samen naar Evenfall te sturen. Zijn aandacht ging veel uit naar Andres en de jongen leek het goed te doen, maar de andere kinderen verdienden ook de aandacht en voorbereidingen om taken op zich te nemen wanneer de tijd rijp was. Eshan en Azniv hadden daar net zo goed recht op ook al zou Andres Landheer worden. Bovendien zou hun moeder wel taken voor hen vinden als Elias dat niet deed. Behalve dat het politiek gezien erg slecht uit zou kunnen vallen, zou Art zelf het ook een erg groot gemis vinden om de kinderen naar Quandai te zien vertrekken. Uiteindelijk moest hij namelijk ook toegeven dat de familie Farrar de aandacht opeiste die hij ooit aan zijn eigen familie had gegeven voor de dramatische gebeurtenissen in zijn thuis. 'Ik weet zeker dat ze erg enthousiast zullen zijn over de plannen te horen.' Art klemde de boeken beter onder zijn schouder omzijn eigen vertrekken weer op te zoeken toen hij de Landheer nog hoorde. Vragend keek hij om en nam zwijgend de woorden in zich op. Het was de knipoog die zijn mondhoeken enigszins omhoog liet krullen. 'Het is me een genoegen je bij te staan, Elias.' Art was trots om aan de zijlijn te staan terwijl de man voor hem het Zuiden zo had laten groeien en verbeterd had. 'Reihan heeft je vorige lente een peignoir cadeau gedaan in de Farrar kleuren met goudstiksel. Die staat je erg goed.' Met dat laatste advies liet hij Elias achter om op zijn vrouw te wachten.