Het huis van Henry en Willa

Flynn had zijn toekomstige schoonouders nog een enkele keer bedankt voor hun toestemming voor hij uiteindelijk naar buiten ging. Hij dacht zichzelf enigszins bij elkaar geraapt te hebben voor hij weer oog in oog met Guila stond, maar ze had zo zijn uitdrukking gezien. Flynn glimlachte naar haar en legde geruststellend zijn handen op haar heupen. 'Niets ergs. Integendeel.' Het was nutteloos geweest te hebben geprobeerd zijn tranen te drogen voor hij Guila sprak en het was tevens belachelijk om nu te doen als of er niets aan de hand was. Flynn zou de vraag veel liever op een andere manier en een mooier moment willen stellen, maar hij zou er niet mee kunnen wachten. Hij pakte haar handen die op zijn wangen lagen vast en drukte op beide een liefdevolle kus voor hij Guila weer aan keek. 'Ik wilde je ouders wat vragen. Het is mij immers altijd geleerd om eerst de zegen van de familie te vragen. Ik hoop dat je broers het me vergeven dat ik hen er nog niet over benaderd heb.' Hij had één van haar handen losgelaten en streek met een grootse glimlach langs haar krullen. Eerlijk gezegd wist hij niet goed wat hij meer kon zeggen behalve die paar belangrijke woorden. Met een nerveuze en serieuze blik hield hij dus ook de ene hand van Guila vast terwijl hij met een zachte kreun door zijn knieën ging. Hij moest opkijken naar haar om haar blik vast te houden en kneep teder in haar hand. 'Guila, ik weet niet beter hoe ik mijn liefde kan tonen dan door je dit te vragen en met de zegen van je ouders, met de zegen van de Goden, je nu vraag of ik jou tot mijn vrouw zou mogen maken?' Met ingehouden adem keek Flynn naar haar op en wachtte het antwoord af.

Met een verwarde, maar geïntrigeerde blik luisterde Guila naar de woorden van haar vriend. Als iemand die als jonge, maar ook volwassen vrouw altijd diep in de romans had gezeten, had ze toch sneller moeten weten wat een "zegen" van de ouders zou betekenen. Pas toen Flynn haar hand vast pakte en vervolgens voor haar knielde, begon het te dagen. Met ingehouden adem hoorde ze de uitgesproken woorden van haar geliefde aan. Het was als een droom waarin ze zich nu bevond: hoe had ze ooit nog durven hopen na zijn afwijzing op de markt dat ze manen later hier zouden belanden? Zelfs na al die uitgewisselde brieven en liefdevolle geschreven woorden. Na alle beloften. En toch waren ze hier. Guila zakte uiteindelijk ook voor haar vriend neer op haar knieën, terwijl ze hun oogcontact niet verbrak. Hun vervlochten handen had ze nog tussen hun borsten geklemd, zodat ze haar eigen razendsnel kloppende hart kon voelen. Ze dacht terug aan hun avonturen in Quandaï, aan hun helingsperiode in het legerkamp en aan hun twijfelachtige ontmoetingen in Myr. Maar ook aan hun kindertijd en aan die periode in het kamp nog voor Quandaï en hoe ze onafscheidelijk waren geweest. Misschien leidde dat pad vol met bochten van de Goden toch tot een recht, stabiel en prachtig einde vol geluk. 'Ik zou niets liever willen dan jouw vrouw zijn,' zei ze uiteindelijk, waarna haar stralende en zo vol geluk beschenen glimlach verscheen. En de tranen. Het was alsof er zo'n gigantische last vol met wanhoop, verdriet, heimwee, verlangen en onzekerheid van haar rug af viel. Er zouden geen twijfels meer zijn, van hunzelf niet, niet van hun families of vrienden, en niet van de Goden. Flynn zou vast hetzelfde voelen. Ze had zoveel liefde en geluk te geven en ze wilde dat Flynn alles daarvan zou ontvangen. Ze kon dus niets anders dan haar verloofde vol liefde kussen en vervolgens in de stevigste, meest steun zoekende omhelzing nemen.

Flynn had nog altijd een voorzichtigheid in zijn houding gehad bij het praten over hun nieuwe start voor hij met Guila's ouders had kunnen spreken. Dat verdween echter nu. Hij kon zichzelf voor zijn hoofd slaan dat hij zo nerveus was geweest en had gedacht dat Guila het niet zou willen. Hij nam de stralende lach goed in zich op om later haar gezicht zo voor zich te kunnen halen. Tot hij ook de tranen zag tenminste. Hij moest er zelf om lachen dat zijn eigen wangen als vanzelf ook zo weer nat waren. Hoe kon het dat nu plots het wel mogelijk leken om te huilen en deze tranen ook te delen met iemand anders? Hij had er altijd zo hard aan gewerkt om nonchalant te lijken tegenover alles wat hem maar tegemoet kwam. In het bijzijn van Guila was dat altijd al zo veel moeilijker geweest. Hij was niet nonchalant als ze bij hem was. Hij had nooit onverschillig kunnen zijn als hij haar zag lachen of huilen, boos zag of gefrustreerd. Of in pijn, verslagen en wanhopend zoals in Quandaï. Flynn wilde er persoonlijk voor zorgen dat ze die gevoelens nooit meer op die manier mee hoefde te maken. Opgelucht en barstend van geluk kuste hij haar terug en hield haar dicht tegen zich aangedrukt. 'Je maakt me de gelukkigste man op deze wereld, mijn prinses.' Flynn gebruikte expres de liefkozende en plagende naam die hij altijd voor haar gebruikt had als jongen.

Guila had haar armen om Flynn geslagen en hield hem zo stevig vast, terwijl ze zichzelf toe stond om al die tranen te laten. Echter stond er ook een brede glimlach op haar gezicht, terwijl ze haar geluk deelde met haar verloofde. Bij het horen van het koosnaampje moest Guila lachen door haar tranen heen, terwijl ze afstand van hem nam en zijn gezicht bestudeerde. Ze wilde reageren op de liefdesuiting, maar wist dat ze geen woorden had om haar dankbaarheid en liefde en geluk te uiten. Dus kuste ze Flynn opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ze moest zich eraan herinneren dat ze geen haast hadden, dat hun paden vanaf nu af aan tezamen zouden lopen en dat ze hem nog zo vaak kon liefhebben. Pas na wat een eeuwigheid leek, maar toch zo snel voorbij ging, liet ze zijn lippen met rust en glimlachte ze verlegen naar hem. 'Ik had helemaal niets door,' gaf ze met een bescheiden glimlach toe. 'Zelfs niet toen jij mij wegstuurde. En, bij de Goden, mijn vader gaf gelukkig toestemming. Hoe veel vragen heeft hij jou gesteld?' Ze was erg benieuwd wat zich binnen in de bungalow had afgespeeld. Haar ouders en Flynn zouden het haar vast nog wel in detail vertellen, vooral aan iedereen die vast wilde weten hoe Flynn de oude Koning zo ver had gekregen voor de hand van zijn dochter. Het idee liet haar al weer glimlachen, terwijl ze haar vriend dichtbij haar hield. 'Ik wil je zoveel vertellen en zoveel vragen en zoveel met je bespreken,' fluisterde ze hem toe. 'En nu is er ook nog eens een bruiloft bij gekomen. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, mijn lief. En tegelijkertijd wil ik je kussen en beminnen en voor altijd bij mij houden-' Ze zuchtte quasi dramatisch en gleed glimlachend met haar hand langs zijn donkere haren. 'Mag ik de komende dagen al jouw aandacht opvragen?'

Flynn luisterde verrukt naar de woorden van Guila. Hij had gehoopt dat het een verrassing zou zijn. Tegelijkertijd wist hij ook dat het aan hemzelf te wijten was dat ze zo verrast was. Flynn had het nooit over trouwen gehad. Als jongen had hij altijd gefantaseerd over wereldreizen terwijl Guila haar romantische dromen had. Daarna was hij bij het legerkamp gegaan en had een huwelijk nooit een mogelijkheid geleken, noch zou hij het gewild hebben. 'Enkel vragen waar ik al over na had gedacht of waar we het samen over moeten gaan hebben.' Flynn wilde niet dat ze dacht dat haar vader enkel kritisch was geweest en ook tot zijn verbazing niet lang tegen had gewerkt. 'Je ouders zullen je vast nog vertellen dat ze ons steunen. Ze hadden voornamelijk steunende woorden en natuurlijk hun zorgen, maar daar zijn ze ouders voor.' Hij glimlachte terwijl ze haar hart zo liet spreken en met een knik stemde hij in. 'Natuurlijk.' De dagen zouden voorbij vliegen. Het was veel te kort om in de enkele dagen die hij vrij kon nemen te genieten van zijn geliefde en nu verloofde. Het bracht ook een frons teweeg terwijl hij samen met Guila overeind kwam. 'Toen Gael en Indra samen gingen wonen heb ik Gael verteld dat ze nu niet alleen samen woonde met Indra, maar ook met het kamp. Dat ze een relatie met beiden had. Indra gaf me hetzelfde advies voor ik vertrok.' Hij moest plots lachen. Zijn generaal had het niet op dezelfde serieuze manier gezegd toen hij haar op de hoogte had gesteld van zijn plan om haar mening te peilen. 'Ze zei dat je ook met haar zou trouwen als je 'ja' zei.' Meer dan een grap, was het zeker ook serieus geweest. Ze had het woord Kapitein laten vallen en Flynn wist dat ze hem allang een hogere positie had gegeven als ze daarmee niet haar hele raad op haar nek kreeg. Flynn wilde daar meteen eerlijk en duidelijk over zijn voor Guila. Hij trouwde met een prinses, zij trouwde met een soldaat. Daar was nog niets aan veranderd. Van het ene ingewikkelde onderwerp ging hij ook over na het andere. 'Guila- Zou je- Ik weet dat mijn vader wellicht niet erg verwelkomend zou zijn, maar- Wellicht kunnen we het nieuws samen aan mijn familie vertellen. Als je het niet wilt zal ik dat zelf doen natuurlijk.'

Toch voelde ze echter hoe haar mondhoeken iets omlaag trokken bij de woorden van Flynn over het kamp en over Indra. Ze wilde helemaal geen "relatie" met het kamp hebben, hoe symbolisch het ook bedoeld was. Ze hield ongelofelijk veel van haar verloofde en ze gunde het hem ook om veel tijd door te brengen in het kamp en om te klimmen in de rangen. Die ambities had zij echter niet: ze wilde graag aan het werk raken in het kamp, maar ze was geen deel van het kamp. Niet na alles wat er gebeurd was en hoe slecht ze behandeld was. Dat nam ze de legerleidster nog erg kwalijk. Ze wilde er een grap over maken, zodat Flynn zich geen zorgen zou maken, maar ze kon niets bedenken. Haar gedachten waren nog te veel in de war en onzeker. Ze besloot dus maar meer te focussen op de woorden over Flynns familie. Geruststellend wreef ze langs zijn achterhoofd door zijn donkere haren heen. 'Natuurlijk ga ik met jou mee naar jouw familie,' beloofde ze me een glimlach. Ze had het onderwerp waarschijnlijk zelf opgebracht als Flynn dat niet had gedaan. 'En wie weet zijn de wonderen nog wel niet de wereld uit als onze beide vaders hun zegen geven. Ik weet zeker dat jouw vader jou ook alleen maar geluk gunt. En- en misschien zal hij mij uiteindelijk ook wel accepteren.' Ze was niet bang voor Nathan Barnes, maar wel voor de invloed die hij eerder zo sterk op Flynn had proberen uit te oefenen. Hij had zelfs Guila de gekste ideeën proberen op te dringen, waarschijnlijk in een waan van warrigheid. Toch had het haar hevig laten schrikken. Na deze twee onderwerpen had Guila het ook wel even gehad met moeizame gesprekken en gedachten. 'Maar ik denk dat we voor nu genoeg gesproken hebben over zaken waar we eens goed voor moeten zitten. Ik heb nu enkel geluk, liefde en verlangen in mijn lichaam zitten,' sprak ze op bijna sensuele toon, terwijl ze haar armen weer om hem heen sloeg. 'En dat uit ik liever niet in hetzelfde huis waar mijn ouders nog wakker zijn. Dus of ik neem je mee naar onze hooizolder of ergens diep in de tuin waar ook de buren nooit komen.'

Flynn werd een stuk meer terug gehouden met zijn grijns toen hij geen directe reactie van Guila kreeg. Besluiteloos bleef hij haar blik in de gaten houden, maar kon er niet goed uit op maken wat haar dwars zat. Echter besloot hij mee te gaan in haar poging het onderwerp voor nu achterwege te laten. Ze zouden nog genoeg tijd hebben om er over te praten. En het zou blijkbaar geen gemakkelijk onderwerp worden. Hij glimlachte dankbaar toen ze beaamde met hem mee te willen. Hij stelde het erg op prijs dat ze dat wilde doen, zeker gezien de omstandigheden en vorige interacties met zijn familie. 'Hij zal je vanzelfsprekend accepteren,' probeerde hij standvastig te zeggen. Het was alleen niet met de volle overtuiging. Flynn wist niet hoe zijn vader zou reageren. Hij was er zo op tegen geweest toen hij Guila weer op wilde zoeken na Quandaï en had nog meer kritiek laten horen toen ze bij hem in het kamp kwam leven. Het was nog net niet zo erg geweest dat de oude man triomfantelijk had gelachen toen Flynn het nieuws had gebracht dat hij zijn relatie met Guila verbroken had. Hij wilde door gaan over alle zaken die in zijn hoofd zaten en die besproken moesten worden voor ze ook maar echt over een bruiloft na konden denken toen juist Guila hem op andere gedachten bracht. Verwonderd keek Flynn haar aan, maar voelde even snel de grijns op zijn gezicht doorbreken. Dat zou hij zich geen tweede keer laten zeggen. 'Ik weet genoeg van de avonturen van onze ouders dat hooizolders prima plekjes kunnen zijn,' grinnikte hij zacht en verlangend kuste hij haar al. Vervolgens liet hij zijn verloofde de leiding nemen om hem te laten zien waar die hooizolder was.

Nieuw

Iwan zat achterop het paard bij zij vriend en had zijn armen om zijn middel heen geslagen. Ze reden nu al sinds vroeg in de ochtend van Tyrosh weg. Het plan was geweest om na de stadsmuren door gekomen te zijn bij Tobias langs te gaan. Ze woonden dicht bij de stad en Iwan wist zeker dat hij wel een extra paard van zijn broer zou kunnen krijgen of misschien wist hij zelfs wel waar ze een kar voor een goed prijsje op de kop konden tikken. Ze werden echter teleurgesteld bij aankomst. Een oplettende buurman vertelde hen dat het gezin op stap waren gegaan voor enkele dagen en dat hij en de werkers het huis en de gaarde in de gaten hielden. Het was zowel een geluk als een ongeluk toen de man ook wist te vertellen waar ze naartoe waren gegaan. De grootouders. Het had Iwan een goed uur van wikken en wegen gekost om een beslissing te maken of hij wel of niet naar het huis van zijn ouders wilde reizen. Misschien konden ze maar beter direct naar het kamp gaan om Guila op te zoeken? Maar het dorp waar zijn ouders woonden was op het pad naar het leger. Hij had zich er dus maar over heen moeten zetten dat hij niet lang geleden al gedacht had zijn vader en moeder voor het laatst te hebben gezien. Misschien was het ook wel anders nu hij met Marwan was. Bovendien had hij zijn vriend beloofd dat deze reis een stuk comfortabelere en plezieriger zou worden dan zijn lange tijd in het atelier. Als ze zo door moesten reizen, twee man op een paard, werd het met de minuut minder comfortabel. En het paard was doodop. Doorreizen naar het kamp was uiteindelijk niet meer te doen, overnachten in het bos stond hem ook niet aan. Na de vele uren kwamen ze dus toen het begon te schemeren aan bij het bekende huis. Iwan maande Marwan het paard te stoppen en gleed zelf van het dier af om het laatste stuk te lopen, teugels in zijn hand. Hij had zijn vriend nog de optie gegeven dat hij eerst wel naar binnen zou gaan. Dan kon hij het paard stallen. En als zijn bezoek niet werd gewaardeerd dan konden ze zich schuil houden op de hooizolder. Iwan gaf Marwan nog verontschuldigend een kus voor hij zelf op het huis af liep en met een zucht aan klopte. Er had licht gebrand, er was dus nog iemand op.

Tobias stond in de bescheiden keuken van zijn ouders en was bezig om de groenten van de moestuin in stukken te snijden. Zijn moeder stond naast hem mee te helpen - of eerder hield hij háár mee - en Renee zat met zijn vader in de woonkamer naar Eliane te luisteren. Zijn dochter sprak weer eens de oren van iedereens hoofd af. Ze vond het dan ook heerlijk om bij haar grootouders te zijn en de volledige aandacht van hen te krijgen. Hij verdacht zijn vader er dan ook van dat hij een nooit-eindigende broekzak had met koekjes, snoepjes en andere zoetigheden erin te hebben. Een dag tevoren hadden Renee en Tobias besloten om weer eens bij Tobias' ouders langs te gaan, al hadden ze er wel zeker van willen zijn dat de wegen weer enigszins veilig waren. Zo na alle drama in het paleis hadden Tobias en Renee niet meteen de wegen op gedurfd. En juist dat drama had hem ongerust gemaakt over zijn ouders, gezien hij niet kon uitsluiten dat de Quandaïers op de een of andere manier wraak wilden nemen op Guila en Flynn. En dat zou goed kunnen via hun ouders. Hij was dan ook onbeschrijfelijk opgelucht geweest om zijn moeder bij aankomst in de tuin te zien werken en zijn vader in zijn luie stoel in de tuin te zien zitten. Beiden genoten van het zonnetje en hadden niets meegekregen van wat zich had afgespeeld in het Noorden. Toen er plots op de deur aangeklopt werd keek hij zijn moeder vragend aan. 'Zouden er nog buren langs komen, mam?' vroeg hij met een diepe frons. Zijn moeder schudde enkel haar hoofd en ging vervolgens weer neuriënd door met het eten. Zijn vader riep vervolgens uit de woonkamer dat hij open moest doen. Tobias liep dus maar naar de deur toe en keek door het kleine kijkgaatje door de deur heen. Tot zijn verbazing zag hij een bekende gestalte staan en opende hij de deur dus vluchtig. 'Iwan?' vroeg hij met een stompzinnige blik op zijn gezicht. Hij kon gewoon niet geloven dat, van al zijn broers en zijn zuster, juist Iwan voor zijn neus zou staan. Zijn ouders hadden hem juist nog verteld dat ze Gus en Iwan zou weinig zagen. Het waren vooral Tobias, Guila en hun schoonzoon die vaak langs kwamen. Het speet hem dan ook voor de wantrouwende toon in zijn stem. 'Wat kom je hier doen, broertje?'

Iwan had zijn adem ingehouden toen hij iemand richting de deur had horen lopen. Het was een hele opluchting om te zien dat Tobias de deur opende en niet zijn vader of moeder. Hij dacht namelijk dat zij nog erger in de war zouden zijn dat Iwan weer eens voor de deur stond. Hij had niets gezegd over een volgend bezoek toen hij de laatste keer na de bruiloft langs was geweest. 'Hallo, Toby!' poogde Iwan zo opgewekt mogelijk te brengen. Hij had ook zijn broer niet meer gezien sinds Guila's huwelijksdag. Ondanks dat hij nog wel eens in Tyrosh kwam en cider bracht naar de Eenbenige Krijger, had Iwan hard zijn best gedaan zijn oudste broer uit de weg te blijven. Hun laatste gesprek had hem niet lekker gelegen. Het had dus makkelijker geleken Tobias zijn ding te laten doen zonder daar tussen te komen en het ingewikkelder te maken. Hij vroeg zich überhaupt af of zijn broer wist dat hij in de taverne woonde terwijl hij er ook langs kwam. Het ontging Iwan ook niet te horen wat hij verwacht had in de woorden van Tobias. Misschien was het toch een fout om helemaal hierheen te komen. 'Nou, we- ik kwam jou eigenlijk opzoeken. Maar je was niet thuis en toen vertelde je buurman dat je hier was, dus ik dacht zo veel verder is het niet en het is al weer even geleden dat ik hier was.' Hij had zijn handen diep in zijn zakken gestopt en keek kort langs de gestalte van zijn broer het huis in. 'Zijn Renee en Elaine er ook? Pap en mam zijn vast blij jullie op bezoek te hebben.' Twijfelend keek hij op naar Tobias. 'Hoe gaat het met ze?' Zijn gedachten waren nog regelmatig uitgegaan naar zijn ouders de afgelopen weken. Hij wist niet in hoeverre ze op de hoogte waren van de gebeurtenissen in Tyrosh. Guila had hem niet erg gerust kunnen stellen met haar bezoek aan het paleis. Hij kon zich amper voorstellen hoe bezorgd zijn ouders dus moesten zijn geweest. Als ze er tenminste van op de hoogte waren gebracht. Zijn zus had hem namelijk ook verteld dat zijn moeder niets verteld was over het overlijden van haar broer. Iwan had dat niet begrepen.

Tobias had echt wel door dat zijn broer om de zaken heen aan het praten was. Daar had Iwan nogal een handje van. Een duidelijk antwoord op zijn vraag kreeg hij dus ook niet. Even keek hij het huis binnen, om te zien dat zijn moeder nog steeds kalm met het eten bezig was. Zijn vader zag hij wel nieuwsgierig de gang in kijken, maar de oude Koning was te slecht ter been om zomaar even naar de voordeur te lopen. Tobias besloot dus naar buiten te stappen en de deur dicht te doen, zodat zijn familie hun woorden niet zouden horen. 'Hoezo zie ik jou nooit als ik in de taverne ben? Elke keer zoek en vraag ik naar je en dan krijg ik vage antwoorden en vage beloftes. Alsof je mij uit de weg gaat. En dan wil je nu plots langs komen bij mij thuis? Hoezo?' Tobias vond dat hij in zijn recht stond om Iwan te confronteren met de moeilijke vragen. Zijn broer was wel echt brutaal om nu de joviale gast uit te hangen, terwijl hij hem zo uit de weg was gegaan. En al helemaal zijn ouders. Tobias had zijn armen over elkaar heen geslagen en stond zo voor de deur. 'Renee en Eliane zijn er inderdaad ook,' zei hij kort. 'En het gaat prima met ze.' Hoofdschuddend boog hij nog wat dichter naar de andere man toe. 'Het gaat slecht met ze. Net zoals eerder. Vader kan nauwelijks meer zichzelf verzorgen zonder hulp van mam en moeder gaat geestelijk steeds meer achteruit. En ze vragen zo, zó vaak naar jou en Gus. En jullie komen nóóit.' Tobias hield zijn broers daar erg schuldig aan. Zo ver was het allemaal niet reizen, vooral niet vanuit de taverne. 'Hoe lang was je van plan te blijven?'

Iwan bekeek zijn broer met een vage glimlach, maar verloor ook die toen de deur gesloten werd. Hij zette een stap naar achteren toen Tobias ineens zo dicht op hem stond en wreef door zijn verwaaide krullen. 'Oh, eh-' Hij wilde een antwoord geven, maar kwam er niet tussen en liet Tobias zijn vragen stellen. 'Ik wist niet dat jij wist dat ik in de taverne woonde.' Hij had dat inderdaad niet geweten, maar het verraste hem niet. Zijn oom zou het vast gedeeld hebben met zijn broer. Eileen wist namelijk wel beter. Die las dat soort ongemakkelijke situaties altijd meteen en wist wanneer ze beter informatie voor zich kon houden. Of wellicht was het Erin wel, die praatte haar mond altijd voorbij. Maar zij zat de afgelopen manen alleen maar met haar hoofd bij haar gezin en familie en de gebeurtenissen die Tyrosh steeds gevaarlijker maakten. Uiteindelijk had Iwan niet erg duidelijk gemaakt aan de mede bewoners van de Eenbenige Krijger dat hij liever niet gevonden werd door Tobias. 'Ik wilde je graag op zoeken voor ik door zou reizen,' gaf hij als antwoord. 'Ik ga weer een tijdje op pad zijn,' legde hij verder uit. Hij was blij te horen dat het goed ging met het gezin van Tobias en hoorde de volgende beschuldiging maar met een half oor aan. Hij had er al genoeg van gehoord. 'Toby, ik heb je al uitgelegd waarom ik niet vaker kom,' verzuchtte Iwan terwijl hij van zijn broer weg draaide. Hij liep naar één van de pilaren die het afdak voor de deur op hielden en leunde er nonchalant tegen aan. 'Eén nachtje,' gaf hij toe. 'Ik kan echt niet langer blijven. Niet deze keer.' Hij zou zijn hele familie alleen maar meer in gevaar brengen. Misschien konden ze over een hele tijd wat langer op bezoek zijn, maar nu heel het Noorden op scherp stond niet. 'Guila is veilig terug in het kamp aangekomen,' probeerde hij het gesprek weg te sturen van zijn eigen situatie.

Tobias had zijn armen over elkaar geslagen en luisterde zo naar de onzin die Iwan deze keer weer uit kraaide. 'Je had gewoon geen zin om jouw broer te zien. Zeg dat gewoon recht in mijn gezicht. Dat doet namelijk een stuk minder pijn.' Tobias was namelijk erg gekwetst geweest, elke keer opnieuw als hij de taverne had bezocht en gehoopt had om een glimp te zien van zijn broer. Om dan te weten dat Iwan elke keer expres weg was als hij wist dat Tobias kwam- 'Wat moet ik met deze informatie, Iwan? Je-' Hij slaakte een gefrustreerde zucht. 'Je wilde vast dat ik dan het nieuws aan pap en mam door zou even, niet waar? Bij de Goden, Iwan!' Zijn broer begon steeds voorspelbaarder te worden. 'Niet deze keer? Wanneer is het dan wél voorgekomen dat je langer bleef?' Tobias voelde hoe hij gefrustreerd raakte, maar tegelijkertijd ook voelde hoe zijn irritatie zakte. Het was misschien wel de droefheid van de hele situatie die hem kalm liet houden. Want hoeveel maakte het nou nog uit? 'Ach, moeder herkent je waarschijnlijk toch niet meer. Dan zal het minder pijnlijk voor haar zijn als je weer weggaat.' Met die woorden opende hij de deur achter zich en gebaarde hij dat Iwan voor moest gaan naar binnen toe. Toch pakte hij op het laatste moment Iwans arm vast om hem kort te stoppen. 'En wees een beetje aardig voor vader, ook als hij- als hij dingen tegen je gaat zeggen die je niet leuk vindt. Hij is gewoon bezorgd over moeder.' Hij bleef zijn broer echter langer vasthouden door het benoemen van Guila. 'Dat weten we al, Iwan. Guila heeft meteen een brief naar mij en pap en mam gestuurd dat ze weer veilig in het kamp was. Ze komt binnenkort langs.' Het was een stil verwijt: die berichten konden ze nooit van Iwan verwachten.

Iwan keek naar de grond toen hij de harde woorden van Tobias hoorde. 'Dat is het niet, Toby,' mompelde hij verslagen. Het was alleen niet makkelijk tussen hem in te komen. Hij bleef maar door gaan. Iwan kon echter de boosheid van zijn broer niet zomaar negeren. Hij had natuurlijk ook wel het recht om hem op zijn gedrag aan te spreken, maar soms dacht hij echt dat hij tegen een muur praatte met Tobias. 'Nee, eerlijk gezegd wilde ik het hen helemaal niet vertellen. Het maakt toch niet uit.' Hij begreep echter dat zijn verdedigingen het alleen maar erger zouden maken en zuchtend keek hij naar zijn voeten. Marwan zou hem zo eens moeten zien. Hij zei altijd dat hij voor niemand terug deinsde. Hij had altijd volgehouden dat er heus wel iemand was die dat voor elkaar kreeg: zijn vader. Die man- Iwan wilde het huis in lopen toen hij vast werd gehouden door zijn broer. Ontzet keek hij naar Tobias en trok toen zijn arm los. Hij begon steeds meer te betwijfelen of het wel een goed idee was dat huis binnen te gaan. 'Hoe kun je- Je blijft altijd maar alles wat hij doet goed praten! Hoor je jezelf nu?' Misschien kwam het omdat hij zo moe was van de lange reis en de dagen waarin hij non stop bezig was geweest om zijn ontsnappingstocht met Marwan te plannen, maar hij had moeite om zijn emoties onder controle te houden. 'Jouw ervaring met pap en mam is niet mijn ervaring met ze.' In het paleis had hij al een hele andere verhouding tot zijn vader en moeder gehad. Tobias was immers het oudste kind en door zijn ziekte had hij veel aandacht gekregen. Iwan zou niet willen dat Toby dat niet had gehad, ook al had hij het als kind niet goed begrepen, maar het ergerde hem dat alles wat er zich in het paleis had afgespeeld allemaal maar vergeten was. Herinnerde niemand hoe hun vader Adrian had aangesproken? Dat hun moeder al die jaren aan het wegkwijnen was geweest? Dat zelfs al was Tobias nog zo ziek, hun vader alsnog verwachtte dat hij Koning zou worden! Alsof dat belangrijker was dan zijn zoon simpelweg een fijn leven te geven. 'Guila accepteert mijn keuzes tenminste.' Hij keek zijn broer inmiddels stuurs aan en stapte van de deur weg. Zijn eeuwige geduld begon weliswaar op te raken. 'Ik denk dat ik beter maar weer kan gaan. Ga je me verbieden om mijn paard wat stro uit de schuur te geven en mijzelf en Marwan water-' Iwan beet op zijn tong.

Twee dagen geleden waren Augustus en Javi aangekomen bij het huis van zijn ouders. Het was een drukke boel, gezien Tobias, Renee en Elaine er ook waren en hoewel Augustus enorm moest wennen aan de drukte en aan het feit dat hij zijn familie weer onder ogen was gekomen, had hij niet kunnen ontkennen dat het fijn was om hen weer te zien. Hij had Javi voorgesteld als zijn reisgenoot en had zijn familie vertelt dat hij momenteel in het Zuiden verbleef, in een prachtige bibliotheek. Ondanks dat zijn moeder hem wat vaag aan had gekeken bij zijn verhaal - het was Augustus duidelijk geworden dat ze het niet echt meer kon volgen - had ze toch naar hem geglimlacht. Hoewel hij in eerste instantie met lood in zijn schoenen het huis had benaderd, was hij blij dat hij het had gedaan. Hij genoot echt van zijn tijd met zijn oudste broer en zijn ouders. Iedere keer als hij Elaine zag, verbaasde het hem hoe groot ze wel niet was én wijs. Het was fijn geweest om tijd met haar te spenderen. Ze deed hem denken aan één van de kinderen die hij lesgaf in Taleda. Vandaag waren hij en Javi erop uit gegaan naar het dorp om spullen in te kopen voor zijn ouders. Zelf waren ze niet erg mobiel meer en Augustus wilde graag iets voor hen doen. Zo had hij genoeg spullen meegenomen om de voorraden aan te vullen. Hij had ook een aantal nieuwe spullen gekocht, ter vervanging van een aantal versleten exemplaren in het huis van zijn ouders. Inmiddels waren ze weer op de terugweg. Eenmaal bij het huis, viel het Augustus meteen op dat er een onbekend paard in de stallen stond. Ietwat huiverig liep hij richting de deur en klopte kort aan om zijn aankomst aan te kondigen. Toen hij de deur opende viel hij echter stil. Hij had nooit verwacht zijn tweeling broer hier te zien en hij staarde dan ook met open mond naar hem. 'Iwan?'

Tobias had ook het huis weer in willen lopen, maar werd tegengehouden door het weerwoord van zijn broer. Tobias schrok echter wel van de plots harde woorden van Iwan. Zijn broertje had echter wel gelijk met wat hij zei: Tobias zou Iwan niet moeten dwingen om bepaalde gevoelens tegenover zijn ouders te hebben. Niet na alles wat zich had afgespeeld in het paleis. En Tobias dacht zelfs dat hij door zijn ziekte niet eens meer dan de helft had meegemaakt. 'Iwan, ik- ik weet dat jouw ervaring van mam en pap heel anders was als kind en tiener dan die van mij. En ik wil en hoor je daar ook niet over beschuldigen. Het spijt me, broertje.' Hij klopte de man zacht op zijn schouder en liet beschaamd zijn hoofd zakken. 'Ik steun jouw keuzes ook, Iwan, en ik vind het erg dat ik jou heb laten denken dat ik dat niet doe.' Hij hield opnieuw zijn broer vast en schudde zijn hoofd. 'Nee, blijf alsjeblieft, Iwan. We regelen een bed voor je en-' Plots hield hij zijn mond. 'Marwan? Waarom is in godsnaam de neef van Sibel-' Hij werd onderbroken door zijn andere broer, die plots ook aan kwam lopen. Met zijn armen over elkaar heen geslagen keek hij vervolgens toe hoe de tweelingbroers elkaar begroette, terwijl hij bleef nadenken over de man die met Iwan mee was gereisd. Het zou een volle boel bij zijn ouders worden. Misschien had hij Iwan moeten waarschuwen dat ook Gus en zijn reisgenoot er waren. Het zou één grote familiebijeenkomst worden. Het zou hem ook niets verbazen als plots Guila voor de deur zou staan.

Iwan wist niet goed hoe hij moest uit drukken aan Tobias hoe veel het voor hem betekende dat hij accepteerde wie hij was, wat hij deed en wat voor keuzes hij in zijn leven had gemaakt. Hij keek nog altijd heel erg op naar zijn oudste broer en het was niet fijn geweest te hebben gedacht dat hij hem niet steunde. Vooral nu hij zelf vrede begon te nemen met de fouten die hij had begaan en zijn leven toch echt had gebeterd, had hij gehoopt dat Tobias hem nog een kans zou geven. 'Dank je, Toby, ik-' poogde Iwan om zijn dankbaarheid te uiten. Bij het noemen van Marwans naam kon hij zichzelf wel voor het hoofd slaan. Hij had zo goed bedacht hoe hij het nieuws van hem en zijn vriend zou brengen en nu verpeste hij het helemaal. Echter net toen hij uitleg wilde geven, hoorde hij iemand richting het huis lopen. Iwan stond een tel met open mond naar zijn broer te kijken en greep met een hand naar Tobias. Hij leek helemaal niet verrast Augustus te zien staan, eerlijk gezegd gaf hij helemaal geen reactie en dus wreef Iwan verwoed in zijn ogen en kneep Tobias fel in zijn arm. 'Bedriegen mijn ogen me nu of staat Augustus Halley werkelijk voor mijn neus?' riep hij uiteindelijk uit met een ongelovige lach. Hij had zijn tweelingbroer niet meer gezien sinds de bruiloft. En zelfs daar had hij hem eerlijk gezegd amper gesproken. Iwan had zich veel te druk gemaakt om zijn optreden, om het bezoek aan zijn ouders' nieuwe huis en wat nog meer. Hij liet Tobias eindelijk los om op Augustus af te stappen en zijn armen in een broederlijke omhelzing om hem heen te gooien.

Augustus bleef verbijsterd in de deuropening staan bij het zien van zijn tweelingbroer. Hij kon zich al bijna niet meer heugen wanneer hij hem voor het laatst had gesproken. Verdoofd door de vele prikkels en informatie die hij nog aan het verwerken was, liet Augustus zich omhelzen door zijn broer. Pas toen het na enkele seconden echt tot hem door was gedrongen dat het Iwan echt was, sloeg hij ook zijn armen om hem heen en omhelsde hij hem stevig. Ondanks dat hij en Iwan altijd twee tegenpolen van elkaar waren geweest, had hij zijn wederhelft gemist. Ondanks de verschillen, had Iwan vroeger toch altijd het beste in hem naar boven gehaald. Het had Augustus dan ook veel moeite gekost, toen hij er alleen op uit was getrokken, om te wennen aan het eenzame bestaan. Hij was altijd al een einzelgänger geweest, maar helemaal alleen zijn was toch anders. Nog steeds had Augustus zijn armen stevig om Iwan heen geslagen. 'I- ik had niet verwacht je hier te zien. Wanneer ben je aangekomen?' vroeg hij toen hij zijn broer langzaam had losgelaten en hem bekeek. Augustus had hem al zo lang niet gezien dat hij ieder detail van zijn broer in zich op nam. 'Hoe gaat het met je? Wat heb je al die tijd gedaan?' Normaal was Augustus niet het spraakzame type, maar voor Iwan maakte hij een uitzondering.

Iwan kon niet anders dan genieten van de omhelzing en de warmte die hij voelde door het weerzien van Augustus. Hij miste zijn hele familie, natuurlijk, maar hij en Gus waren altijd zo op elkaar ingespeeld geweest dat dat gemist toch anders voelde. Hij had heel lang altijd nog verwacht dat zijn broer naast hem stond om om zijn grappen te lachen of fronsend op de achtergrond stond met een boek in zijn handen. Misschien had hij hem ook wel vaker dan hij toe wilde geven ingebeeld, of als hij iets geweldigs had weten te bereiken of als hij iets stoms had gedaan. 'Zo net! Het was ook niet echt gepland.' Hierbij wierp hij nog een verontschuldigende blik naar Tobias. Ondanks zijn irritaties, had hun oudere broer wel in het recht gestaan om hem te bekritiseren. Misschien moest hij hem het daarom maar vergeven dat hij niets over Augustus had gezegd. Stel je voor, hij was weggegaan uit frustratie en had hem zo misgelopen! 'Heeft Toby je nog niets over mij en mijn succes verteld?' vroeg Iwan met gespeelde verbazing. 'Dante de artiest heeft naam gemaakt in Tyrosh. Ik werkte volop in de Eenbenige Krijger en had een theater gehuurd om mijn eigen stukken op de bühne te zetten en-' Hij hield zich plots in en haalde met een glimlach adem. Dat verdere deel wilde hij niet zo buiten vertellen en niet zonder Marwan. 'Nu is Dante weer op reis met zijn talent,' maakte hij er maar van. 'En jij, Gus, wat doe jij hier? Het kan toch niet dat je die stoffige bibliotheek van je beu bent?'

Augustus glimlachte breed bij het horen van de woorden van Iwan. Het klonk alsof zijn leven nu veel beter bij hem paste dan dat het paleisleven dat had gedaan. Augustus wist dat Iwan zich altijd opgesloten had gevoeld, net als hijzelf, maar daar waar Augustus het op een gegeven moment had geaccepteerd, had Iwan er altijd moeite mee gehad. 'Ik- ik moet bekennen dat ik inderdaad niet veel heb gehoord over al je avonturen.' gaf hij eerlijk toe. Hoewel hij briefcontact had met zijn oudere broer, ging dat vaak over het welzijn van hun ouders en zijn gezin. Af en toe noemde hij Iwan als hij hem had gezien, maar echt veel over de avonturen van zijn tweelingbroer wist Augustus niet. Bij de vraag wat hij hier deed, vervaagde zijn glimlach. 'Ik wilde vader en moeder nog opzoeken voordat... nou ja- je weet wel.' De gezondheid van hun ouders was niet meer wat het was en hoewel Augustus graag in het Zuiden was, zou hij het zichzelf nooit vergeven als hij zijn ouders niet meer opgezocht had. 'De dag dat ik die stoffige bibliotheek zat bent is de dag dat jij muziek zat bent.' grapte hij met een glimlach. 'Geloof me als ik zeg dat er zoveel boeken in die bibliotheek staan dat ik er drie levens lang over zou doen om alles te lezen.' Zijn glimlach was weer teruggekomen op zijn gezicht en hij legde zijn handen op Iwan's schouders. 'Het is goed je weer te zien, Iwan. Ik heb je gemist.' zei hij oprecht en sloeg zijn armen weer kort om hem heen. 'Heb je vader en moeder al gezien?'

Iwan kon het zich niet voorstellen dat niets van zijn reizen tot Augustus' oren was geraakt. Tegelijkertijd kon hij het zich wel inbeelden dat het leven van zijn broer net dat van een kluizenaar moest zijn. Hij verloor ook voor even de glimlach bij het noemen van hun ouders. Het leek een teken dat zij beiden hier waren en ook nog eens Tobias. 'Nou, dat klinkt perfect voor je. Hoewel ik het eerlijk gezegd niet zou uitsluiten dat ik de muziek ook wel eens beu wordt, hoor.' Iwan stond open voor alles wat zijn leven hem nu wilde brengen. Het weer op reis zijn stuurde überhaupt zijn plannen weg van het idee dat hij het afgelopen jaar had proberen uit te voeren in Tyrosh. Dat moest hij maar los laten. 'Ik jou ook,' glimlachte Iwan breeduit. Het verbaasde hem altijd weer hoe makkelijk het was Augustus weer te zien, ook al zaten er jaren tussen hun vorige weerzien. Op de bruiloft van Guila had hij ook genoten van zijn aanwezigheid. Ze hoefden niet eens per se met elkaar te praten. Hij ging er altijd wel van uit dat al zijn broers en zijn zus teleurgesteld waren dat hij nooit schreef of langs kwam, maar Gus was daarin niet het strengst. 'Ah, ik heb nu nog niet de mogelijkheid gehad.' Iwan keek weer kort naar Tobias en wreef langs zijn inmiddels lange haren. Hij was blij dat hij zowel een moment met Toby als met Gus had gehad voor hij zijn vader en moeder weer onder ogen moest komen. Het deed hem ook besluiten meer met hen te delen voor ze naar binnen gingen. 'Ik, eh- Ik reis trouwens niet alleen. Kennen jullie Marwan Alba nog? En dat ik hem vanuit Myr na de bruiloft van Liam en Sibel heb vergezeld naar Tyrosh?' Guila had positief gereageerd op zijn nieuws. Dat kon een indicatie zijn dat Tobias en Augustus misschien ook wel goed zouden reageren. 'Ik bedoel het zal je vast niet verrassen. Heb je die man wel eens goed bekeken? En Gus, jij schaakte wel eens met hem niet? Jij weet dus hoe slim hij is! En die lach-' Iwan voelde dat zijn grijns breder werd toen hij merkte dat hij doordraafde. 'Hij heeft me helemaal van mijn sokken gecharmeerd,' maakte hij er maar van.

Augustus glimlachte breed. 'Ik kijk ernaar uit om al je verhalen in detail te horen, nadat je vader en moeder hebt gezien uiteraard.' Ergens verbaasde het hem dat Iwan hier op de stoep had gestaan. Hij wist dat de verstandhouding tussen hem en hun ouders niet de beste was en Iwan was vaak iemand die dit soort confrontaties liever vermeed. Aan de andere kant was hij blij om zijn tweelingbroer te zien hier. Niemand wist hoe lang hun ouders nog zouden blijven leven. Het deed hen vast goed om Iwan te zien. Toen zijn broer begon over zijn reiscompagnon keek Augustus op. 'Marwan Alba? Die ken ik nog wel.' Hij had inderdaad vaak met hem geschaakt. Het was een aardige jonge man. Het verbaasde Augustus enigszins om te horen dat ze nog steeds samen aan het reizen waren. De bruiloft van Guila was inmiddels weer een hele poos geleden. Bij de volgende woorden van Iwan keek Augustus Tobias kort aan. Hij was blij voor zijn tweelingbroer en hij hoopte ook van harte dat Tobias positief zou reageren op het nieuws van zijn jongere broer. 'Wauw, Iwan. Ik ben blij voor je dat je iemand gevonden hebt.' zei Augustus oprecht. Misschien was het goed voor Iwan om iemand te hebben, wellicht dat Marwan hem wel kon intomen en alles wat hij deed. Niet dat Augustus niet van het extraverte karakter van zijn broer hield, maar wat kaders om hem op het rechte pad te houden kon Iwan - in Augustus' beleving - wel gebruiken. 'Hoe lang zijn jullie al samen?' vroeg hij nieuwsgierig.

Iwan opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem uiteindelijk weer. Hij had net door de ontmoeting met Tobias al weer besloten om zijn ouders maar te laten voor wat het was. Er was weinig dat hem hier te doen stond. Echter waren het zijn broers met wie hij wel degelijk meer tijd wilde spenderen. Hij miste de broederlijkheid van hun samenzijn in Evenfall nog altijd. Breed grijnzend wond Iwan een arm om Augustus' schouders. 'Wacht maar tot jij iemand vind, broertje! Wie had ooit gedacht dat alle Halley kinderen zo de liefde buiten het paleis konden vinden. Niet ik!' Hij wilde in zijn enthousiasme verder vertellen tot hij eens beter na dacht over wat zijn antwoord kon zijn. Aarzelend bleef hij Augustus bij zich houden en keek van hem naar Tobias. 'Nog niet zo lang, er waren wat complicaties, maar dat is allemaal niet belangrijk nu!' Hij wist eerlijk gezegd niet hoe bewust zijn broers waren van de situatie in Tyrosh. Tobias kwam er natuurlijk regelmatig, maar het was niet altijd te merken hoe fout het daar ging. En Augustus- Hij zou in zijn bibliotheek vast gemakkelijk zich af hebben kunnen sluiten van de problemen en politiek. 'Denk je dat onze ouders het prima vinden als ik hem binnen breng? Het is ook zo fout als ik hem in de schuur laat wachten,' lachte Iwan. Bij de Goden, Marwan zou gepikeerd zijn als hij hem daar in zijn eentje liet.