Het Huis van de Familie Barnes

-

Flynn kwam met een zucht het huis binnen en werd tot zijn eigen verbazing door geen stemmen, geroep of chaos begroet. Hij moest zichzelf er regelmatig aan herinneren dat de kinderen inmiddels oud genoeg waren om niet altijd thuis te zijn, noch dat zijn vrouw daar iedere minuut van de dag te vinden was. Roshan was naar Tyrosh gegaan voor een paar nachten en Arlo was nog op zijn zeereis. Matheo zou vast aan het werk zijn in het kamp, en bleef vaak genoeg daar slapen. Hij wist echter niet zeker waar Guila of zijn jongste waren. Zo erg vond hij het niet om het huis leeg te vinden. Wat dat betreft had hij ook meer behoefte aan de rust die hij nu soms vond. Flynn liet zijn mantel en deel van zijn uniform achter in de hal met zijn modderige laarzen voor hij in de woonkamer op de bank neerzakte. Hij trok zijn been op de dichtsbijzijnde stoel en rolde zijn broekspijp op om zo zijn huid direct te kunnen masseren. Met een zucht tuurde hij naar de brieven die Guila op de salontafel had klaargelegd, maar uiteindelijk leunde hij naar achteren en gleed zijn blik door het huis. Ze hadden aardig wat aanpassingen gemaakt in de jaren. Hoewel ze niet ieder kind een kamer hadden kunnen gunnen, hadden ze een manier gevonden om een open zolder te maken waar de kinderen hadden geslapen. Roshan en Matheo hadden tot dan toe al te lang een bed gedeeld en met de komst van Arlo hadden ze ook wat beslissingen moeten maken. De jongen had niet goed met zijn nieuwe broer en zus kunnen delen. Uiteindelijk hadden ze hun tuin ook moeten markeren met de komst van buren. Ze hadden zowel links als rechts van hen families die ook deels in het kamp werkten. Het dorp was namelijk uitgegroeid tot meer dan wat hij gewend was van zijn jeugd en de jaren daarna. Er was een dorpsplein, een kapel en tempel, een kleine school voor de jongste kinderen, winkels en wat nog meer. Soms miste hij toch wel degelijk dat hij en niet zo ver naar zijn werk hoefde te reizen in de ochtenden en dat hij en Guila zo rustig hadden gewoond. Maar uiteindelijk had het ook dichter gevoeld bij hoe hij zelf opgegroeid was op de boerderij zo dicht bij zijn geboortedorp. Het had de kinderen bovendien een hoop mogelijkheden gegeven om vrienden te maken en uit te vinden wat ze wilden doen met hun leven buiten het kamp om. Ook al had dat tenminste twee van zijn kinderen wel degelijk naar het kamp laten groeien.

Robyn zat bovenop haar paard en had zo de reis gemaakt van de Noordelijke hoofdstad naar het legerkamp toe. Het was onwennig geweest om voor het eerst haar oudste neef te ontmoeten: het was een stille, maar bedachtzame man. Dat herkende ze niet als Barnes-trekken. Desondanks had hij haar kunnen boeien met de verhalen over zijn reizen. Haar nicht, daarentegen, zo ongewoon haar stille karakter als kind, had haar nu de oren van het hoofd gevraagd. Het was emotioneel geweest om Roshan weer te ontmoeten nadat ze haar achter had moeten laten als bijna nog baby. En Matheo... Bij de Goden, ze kon niet wachten tot ze de jongen weer zou zien. Het beeld van zijn betraande gezicht en zijn handen die haar kleding hard vast hadden gegrepen bij haar afscheid had ze nooit van haar netvlies kunnen krijgen. Ondanks dat Syd haar uiteraard op de hoogte had gehouden van de kinderen, Flynn en Guila, en ze talloze brieven had uitgewisseld met de familie, was het toch anders om ze nu daadwerkelijk in het echt te zien. En het had haar niet kunnen voorbereiden op al het gestaar dat ze ontving in het kamp. Ze had het echter met opgeheven hoofd ontvangen: de mensen moesten maar een goede blik werpen op hun toekomstig Generaal. Op verzoek van haarzelf bleven Arlo en Roshan achter in het kamp en ging Robyn allereerst op zoek naar haar broer. Toen ze haar paard eenmaal vast had gebonden aan het hek en ze over de schok van het nieuw ontstane dorp heen was gekomen, liep ze naar de deur toe en klopte ze er hard op.

Flynn was uiteindelijk toch opgestaan om op zijn sokken de keuken in te lopen en wat theewater voor hemzelf op te zetten. Hij besloot zelfs de vuile mokken die hij in de wasteil vond af te wassen en stond deze net te drogen toen hij het geklop op de deur hoorde. Dat was inmiddels niet meer vreemd. Buren kwamen vaak genoeg langs met roddels of klachten of wat dan ook. Guila was er alleen veel beter in om met hen te kletsen. Hij stuurde ze liever gewoon naar het volgende huis. Hij sloeg de droogdoek over zijn schouder en riep alvast naar de deur dat hij er aan kwam. Met een diepe zucht en een kreun omdat zijn been weer eens flink zeurde ondanks dat hij het net rust had gegeven, opende hij de deur en keek verrast in het gezicht van- Sprakeloos staarde Flynn naar de persoon voor hem. Hij was er enigszins op voorbereid geweest. Arlo had hen al een paar weken geleden een brief weten te sturen dat hij onderweg naar Tarth was en iemand bij had. Guila en Flynn hadden direct geweten wat hij insinueerde en het had hem dagenlang bloed nerveus gemaakt. Hij had zich nergens op weten te focussen, maar uiteindelijk had hij Robyn zoals hij al zo gewend was geworden in al die jaren uit zijn hoofd kunnen zetten. Wat waren nog een paar weken of manen? Wat was nog een lente? Flynn voelde die jaren nu toch echt. Zeker als hij in het verouderde gezicht van zijn zus keek. 'Robyn,' zei hij verrast terwijl hij nog altijd geen vinger verroerd had.

Voordat haar broer open deed, wierp ze een blik op de omgeving. Ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden zodat de buren niet konden zien wat ze dacht over deze poppenkast van een dorp. Het was alsof ze bij de boerderij was. Zij en Flynn hadden toch voor een reden gekozen om in een legerkamp te gaan werken? Op een andere manier was het ook confronterend: terwijl het voor haar voelde alsof de wereld vijftien jaar stil had gestaan, was dat in werkelijkheid niet gebeurd. Toen haar broer de deur open deed van zijn huis, was de schok om haar broer opnieuw te zien nog groter dan ze geanticipeerd had. Hij was nog duidelijk een Barnes, dat was duidelijk, maar hij was zichtbaar ouder geworden. Maar gelukkig oogde hij ook nog steeds sterk en gezond, net als zijzelf. En waar deze reünie ergens emotioneel moest zijn, kon Robyn nergens de tranen vinden. Ze was vooral enthousiast en optimistisch voor de toekomst. Hoe moest ze anders met al die verloren jaren omgaan? 'Syd zei al dat ik nog steeds de knapste Barnes telg ben,' glimlachte ze, waarna ze haar broer wat ongemakkelijk op de arm klopte. Voor Robyn was lichamelijk contact ongewoon geworden na al die jaren in het leger. Zelfs met Syd was het onwennig. 'Vraag je me nog binnen, broer?' grijnsde ze gretig, terwijl ze over zijn schouder keek. 'Is Matheo er ook?'

Flynn merkte dat de grap van Robyn hem los maakte en grinnikend schudde hij zijn hoofd voor hij Robyns arm stevig vast pakte en haar naar zich toe trok. Met kinderen die hem nog geen tel alleen lieten had hij geleerd zijn affectie ook lichamelijk te tonen. Hij merkte echter direct hoe raar het was om Robyn, van al zijn familieleden, te omhelzen. Zo hadden ze elkaar nooit behandeld. Hij liet haar even snel weer los en stapte toen voor de deuropening weg zodat ze naar binnen kon komen. 'Natuurlijk, kom.' Zijn blik gleed nog even over de herkenbare trekken en de veranderingen. Hij was ergens opgelucht te merken dat voor Robyn de tijd ook niet stil had gestaan. Zijn eigen grijze haren en warrige baard voelde minder opvallend. Toch was ze anders, de zon die haar huid had getekend, de blik in haar ogen- Flynn was vergeten om haar andere vraag te beantwoorden en had Robyn niet direct zijn huis in gevolgd. 'Je hebt me alleen weten te vinden. Ik geloof dat Matheo in het kamp is. Ik denk dat Guila en Leona misschien op de markt zijn. En-' Hij was Robyn gevolgd, maar hield haar tegen. 'Roshan was in Tyrosh en Arlo- Heb je hen al gezien?' Zijn ogen gleden naar de deur. Hij had zijn zoon ook al lenteslang niet gezien en iedere keer als zijn oudste dochter naar Tyrosh vertrok, spande van hart aan van de zenuwen.

Ondanks haar eerdere voornemen om zoveel mogelijk lichamelijk contact te vermijden moest ze wel toegeven dat het goed voelde om weer samen te zijn met haar broer. Ze legde haar arm dan ook stevig om hem heen. Het bracht haar gedachten naar simpelere en betere tijden, namelijk de weken voordat bekend werd dat de rechtszaak zich niet alleen op Iker zou richten, maar ook op Robyn. Vanaf dat moment was alles in deugen gevallen en niet veel later had ze op een boot naar Quandaï gezeten. Robyn liet haar broer weer los en liep het huis binnen. Ondanks dat de gang nog hetzelfde was, leek deze nu behangen met ontelbaar veel jassen en mantels en op de grond stonden meer schoenen dan normaal was. 'Jouw oudste- nee, jouw adoptiezoon heeft mij vergezeld op de boot. Roshan ontmoette ik in de stad. Ik heb ze beiden voor een moment in het kamp achtergelaten, zodat wij tijd hadden om elkaar te spreken.' Robyn wees vervolgens naar de vele schoenen. 'Jij en Guila hebben niet stil gezeten heb ik gehoord van Syd. Er is dus een kleine én een grote bij gekomen?' Robyn schopte vervolgens haar schoenen uit en liep verder het huis in. 'Ik kijk er naar uit om mijn Theo te zien,' glimlachte ze, 'en om een band met de rest op te bouwen.' Robyn had haar handen op haar rug gelegd en keek zo geduldig om haar heen. Het zag er in niets uit als al die jaren geleden. 'Je hebt jouw weg terug gevonden in het kamp. Als welke rang?'

Flynn kon het niet laten dat een opgeluchte zucht zijn mond verliet. Hij kon niet in woorden uitdrukken hoe het voelde om je kinderen het huis uit te laten gaan. Laat staan om toe te kijken hoe ze riskante beroepen kozen zoals het zijne. Guila plaagde hem er vaak genoeg mee, maar Flynn was amper gerust tot hij wist dat zij kroost heel en wel ergens aangekomen was. En dat had niet alleen te maken met hun keuzes om zeereizen af te leggen of soldaten te worden, maar ook omdat hij nooit de paranoïde had kunnen laten varen dat ze om hun familienaam iets zou overkomen. 'Dat was een goed idee. Roshan zal je de oren vam het hoofd afgevraagd hebben. Ze is zo wild nieuwsgierig naar alles. Ik dacht dat we met Matheo onze handen vol hadden, maar Roshan probeert altijd alles uit.' Ze was haar rustige kind zijn al snel ontgroeid met de jaren. In de brieven aan Robyn had Flynn al vaak genoeg beschreven hoe ze het ene na het andere poogde. Van het eten van slakken tot het kleden als een jongen en het afknippen van al haar krullen omdat ze wilde weten of het pijn zou doen. En de vele ruzies die ze met Matheo had gehad, alsof het net hemzelf en Robyn waren geweest. 'De kinderen kijken er ook erg naar uit hun tante beter te leren kennen dan van mijn slechte verhalen. Ik wil Leona ook graag aan je voorstellen.' Verder zij hij nog maar niet zo veel over zijn jongste. 'Kapitein,' vertelde Flynn met een kleine glimlach. Ondanks dat het hem veel pijn had gedan om het kamp jarenlang achter te laten had hij niet stil gezeten in die tijd. Toen hij dus de mogelijkheid had gekregen om terug te komen, had hij niets anders geaccepteerd dan het Kapiteinschap. Het was niet meteen gebeurd, maar Flynn was wel blij dat hij aan zijn trots en overtuiging vastgehouden had toen hij zijn uniform weer had mogen dragen. 'Ik geloof dat Matheo er ook eindelijk een promotie aan heeft komen,' ging hij verder terwijl hij een pot thee de woonkamer in droeg en Robyn rond zag kijken. 'Waar is Syd? Is die nog in Tyrosh?' Hij wilde andere vragen stellen, maar kreeg het nog niet voor elkaar naar Robyn zelf te vragen.

‘Roshan is net haar moeder met al dat gepraat,’ mopperde Robyn goed bedoeld. Het was goed om weer wat energie van de prinses te voelen in Roshan. Robyn keek haar broer trots aan bij het horen dat hij zijn positie weer terug had kunnen krijgen. ‘Kapitein zoals het hoort,’ zei ze dus ook maar, waarna ze stuurs haar armen over elkaar heen sloeg. ‘Matheo, daarentegen, had allang luitenant moeten zijn. Hoe zit dat? Moet ik met de nieuwe leider spreken en er wat verstand in praten? En hoezo doen Arlo en Roshan niets in het legerkamp? En waarom schrijven jullie nooit over Leona?’ Het waren vragen die al sinds haar boottocht opbaar tong had gelegen. ‘Syd is nog in Tyrosh, maar ik heb haar overtuigd om binnenkort naar het kamp te komen. Ik wil een groot diner met al mijn familieleden en daar moet zij ook bij zijn. Guila wil het vast wel plannen en ervoor koken, niet waar?’ Als zij maar haar benen omhoog kon leggen en vooral even niets hoefde te doen. Dat mocht wel na vijftien jaar dag in dag uit werken. ‘Misschien nodig ik Iker ook wel uit,’ zei ze achteloos, maar met een scherp oog op haar broer.

Flynn grinnikte hoofdschuddend als hij aan al het gebabbel van zijn oudste dochter dacht. 'Ze is inderdaad net Guila.' Hij zette de thee op de salontafel en nam toen met een kreun plaats voor hij twee mokken in schonk. Hij keek vervolgens met een frons op naar zijn zuster toen hij plots een vlaag aan vragen over zich heen kreeg. 'Ga eerst eens zitten alsjeblieft.' Er was nooit genoeg plek geweest in de brieven om steeds maar compleet uit te leggen wat er gebeurd was hier. Hij noemde de grote gebeurtenissen, maar veel van de slechte dingen hadden Flynn en Guila voor zich gehouden. Hoe kon hij nou goed uit leggen dat Matheo zichzelf alleen maar in de penarie leek te werken soms? Syd zou er vast wel wat over gezegd hebben als die Robyn bezocht, maar Flynn ging er niet van uit dat dat hun prioriteit was geweest in de zeldzame momenten de afgelopen 15 jaar dat ze elkaar hadden gezien. 'Natuurlijk,' zei Flynn maar snel bij het voorstel van Robyn. Hij wilde niets liever dan zijn zus geven wat ze verlangde nu. Toen hij de volgende opmerking hoorde, fronste hij echter. 'Ik weet niet of dat verstandig is, maar ik neem aan dat Guila hem ook wel zal willen zien.' Hij had van Syd wel gehoord over de man en hoe tot zijn eigen verbazing hij blijkbaar met Robyn samen had gewerkt, maar hij vond het nog moeilijk die twee samen in te beelden. 'Wanneer komt hij terug naar Tarth? Of zaten jullie nu niet meer in hetzelfde kamp?' Het was een voorzichtige poging om zijn zuster aan te sporen over haar ervaringen te beginnen. Hij was ondertussen ook opgestaan om achter een stel boeken een fles drank tevoorschijn te halen en een scheutje bij zijn eigen thee te gieten en het ook vragend boven Robyn's mok te houden.

Robyn had nog even naar het altaar, dat sinds haar vertrek enkel groter was geworden, in de woonkamer gekeken en nam vervolgens toch maar plaats aan tafel. Geïnteresseerd luisterde ze naar de verhalen over haar neefjes en nichtjes. Flynn had het toch maar goed voor elkaar gekregen met zijn Quandaïse prinses. Robyn knikte bevestigend als reactie op de sterke drank boven haar thee en stootte nog quasi onschuldig tegen Flynns hand aan, zodat er meer in haar mok zou belanden. 'Ik hoop dat je met extra wijn in jouw lichaam eindelijk álle verhalen vertelt,' merkte ze met een schuin oog naar haar broer op. Vervolgens haalde ze haar schouders op als reactie op Flynns twijfeling over Iker. 'We hebben al lang geen kamp meer samen gedeeld. En in Tyrosh werd gesproken dat de Quandaïse prins weer terug was gekeerd. Ik heb hem een brief gestuurd om hem te laten weten dat ik snel langs zou komen, maar dat ik eerst door wilde rijden naar mijn familie. Daarnaast gun ik hem ook tijd met zijn vrouw, minnares en dochter.' Robyn had inmiddels haar mok opgepakt en sipte er gulzig aan. 'Zonder de prins had ik niet eens mijn eerste jaar verbanning overleefd. Het was de taal die hij mij heeft geleerd dat mij heeft gered. Of het nou verstandig is of niet, ik sta voor eeuwig bij hem in het krijt. En daarvoor is hij welkom aan al mijn tafels.' Het was gek hoe levenslopen elkaar konden kruisen zonder waarschuwing. 'Iker mocht elke zoveel jaar terugkeren naar Quandaï. Is hij hier eens langsgekomen?'

Flynn hoorde dat Robyn wel degelijk opgemerkt had dat hij vermeden had om direct alles op de tafel te gooien wat betreft zijn kinderen. Ergens vroeg hij zich af of zijn zoons en dochters inmiddels niet beter hun eigen verhalen konden vertellen. Hij keek er dan ook erg naar uit het diner dat Robyn voor had gesteld te houden. Het was al weer jaren geleden dat ze met iedereen aan de tafel hadden gezeten. Flynn luisterde vervolgens aandachtig naar de woorden over prins Iker. Hij kon zich niet herinneren dat Robyn ooit maar een goed woord over de man had gezegd voor haar vertrek. Hij moest het dus maar aannemen dat de twee een geschiedenis hadden en hij eveneens moest accepteren dat Iker niet de man was waarvoor hij hem altijd aangezien had. Hij kon na 15 lentes niet nog altijd jaloers zijn op de man. 'Als hij jou zo inderdaad geholpen heeft, ben je niet de enige die bij hem in het krijt staat. Helaas is hier niet zo veel veranderd. De adel wordt nog altijd met lede ogen aangekeken, zelfs hier in het dorp.' Hij wilde niet dat deze terugkeer van Robyn ook direct weer chaos zou veroorzaken omdat ze zo nodig Iker hier uit moest nodigen. 'We zijn eenmaal tijdens zijn bezoek in Tyrosh geweest, maar zijn verblijven hier waren altijd zo onvoorspelbaar en vaak maar kort.' Hij nam een flinke slok van zijn hete thee en bekeek zijn zus toen weer. 'Het voelt alsof er geen tijd verstreken is om je hier te hebben zitten en toch-' Flynn had moeite om zijn gevoelens in woorden uit te drukken ook al had hij er al jaren aan gewerkt voor Guila. 'Ik wou dat ik meer gedaan had toen,' gaf hij toen toch maar toe. Een gedachte die al die tijd in zijn hoofd was blijven hangen.

Robyn was niet verbaasd dat het legerkamp nog net zo onbuigzaam was als voorheen. Ondanks dat ze graag dichtbij haar familie wilde wonen, dacht ze dat het beter zou zijn als ze over één maan weer naar Syd zou toe trekken voor een reis op haar schip. Ze hadden veel tijd in te halen. 'Dan laten we iedereen naar de boerderij brengen. Er zal vast een goede oplossing zijn. En anders laten we de prins op jouw zolder slapen.' Het was een flauwe grap en ze hoopte maar dat Flynn er na zoveel jaren ook om kon lachen. 'Het heeft geen zin om in het verleden te blijven hangen,' probeerde ze haar broer gerust te stellen. 'Als dat zou helpen, dan zou ik spijt hebben dat ik ooit Reihan heb aangevallen of dat ik haar vervolgens vertrouwd heb. Ik kan nu enkel aan de toekomst denken.' Ze dacht eraan hoe ze voor het eerst had gehoord dat de vrouw de Zuidelijke landvrouwe was geworden met al vier kinderen. Dat feit maakte haar woest. 'Net zoals jij. Jij hebt destijds alles voor mij gedaan wat mogelijk was en nog steeds was het niet genoeg. Het was blijkbaar het lot ofwel de Goden, zoals Guila zou zeggen. Focus je nou maar gewoon op je kinderen. Roshan heeft me genoeg verteld over de problemen die ze veroorzaken.' Ze zei dat met een goedbedoelde glimlach. Zij en Flynn hadden ook de nodige streken uitgehaald als tiener en als volwassenen. 'Je bent toch hopelijk niet al te boos geworden op Matheo omdat hij bijna voor mijn neus stond in Quandaï?'

Flynn fronste naar zijn zus, maar voelde hoe zijn lach zijn gezicht doorbrak. Grijnzend leunde hij naar achteren. Het was goed te merken dat Robyn haar gevoel voor humor tenminste niet verloren was. Hij kende niet veel mensen die eenzelfde soort grappen maakte als Robyn en hem. Misschien was dat Indra ooit wel geweest. Flynn nam het echter ter harte om niet vast te zitten in het verleden. Hij zuchtte vervolgens terwijl zijn ogen naar het altaar gleden. 'Guila heeft veel kaarzen voor je afgebrand en gebeden opgezegd.' Zijn vrouw leek in die eerste weken constant te hebben gebeden dat Flynn er langzaam genoeg van had gehad. Wat had het nou voor zin gehad? Ondanks zijn voornemens was hij niet naar het geloof van zijn echtgenoot toe gegroeid. Hij had haar bijgestaan als ze zich meer wilde verdiepen in het opzetten van tempels of het introduceren van de rituelen aan hun kinderen. Het was alleen vooral met Leona's groeiende interesse dat hij nog meer cynisch was geworden. 'Ze veroorzaken inderdaad genoeg chaos,' mopperde Flynn ondanks dat hij niet anders zou willen. 'Je weet dat Roshan geprobeerd heeft in het leger te gaan? Ze heeft een hele tijd bij de wapensmid in de leer gezeten, maar de man was te strict en uiteindelijk werden haar lessen ingeperkt omdat ze niet enkel en alleen zwaarden en wapenrustingen smeedde maar ook sieraden en kandelaren.' Flynn voelde in zijn borstzak en haalde een zakmes tevoorschijn. Het handvat was van hout en prachtig besneden terwijl het lemmet vlijmscherp was. Hij gaf het aan Robyn terwijl hij zuchtend over zijn zoon nadacht. 'Die jongen, verdomme, hij is nog erger dan ik mezelf herinner dat wij op die leeftijd waren.' En toch herkende Flynn iedere fout die zijn zoon maakte als een van hemzelf. 'Hij luistert amper nog naar ons. Misschien dat zijn tante op hem in kan praten. Maar hij had inderdaad al een sergeant kunnen zijn of zelfs een majoor en gooit steeds weer roet in het eten met zijn gedoe.'

Robyn genoot van de lach op haar broers gezicht. Ze had het onbeschrijflijk erg gemist. Haar ogen volgden vervolgens het altaar en even bleef ze stil. 'Ik heb haar steun wel degelijk gevoeld,' merkte Robyn op. 'De steun van jullie allemaal.' Wellicht sprak ze nu Iker na met al zijn mooie woorden en uitdrukkingen, maar Quandaï had werkelijk iets bovennatuurlijks gehad. Robyn floot vervolgens bewonderend bij het zien van het zakmes en pakte het gretig over van haar broer. 'Roshan doet er goed aan om het legerkamp achter haar te laten. Vaardigheden zoals de hare zouden bewonderd moeten worden door de Koningin zelf,' stelde Robyn voor. Zo simpel was het: het legerkamp was allang een schaduw van het kamp van twintig jaar geleden. Terwijl ze het lemmet dichtbij haar gezicht hield om naar de details in het lemmet te kijken, luisterde ze gefocust naar de woorden over haar neefje. 'Hij heeft het niet gemakkelijk gehad als jongen,' murmelde Robyn, terwijl ze nu de scherpte van het zakmes testte via haar vinger. 'De dingen die er zijn gebeurd in zijn jeugd, wat hij heeft moeten zien en hoe hij in het kamp is behandeld... Elk kind houdt daar trauma's aan over. Hetzelfde is ook Roshan overkomen.' Ze legde het zakmes neer en keek plots geëmotioneerd naar haar broer. 'Ze hadden een grote familie in het kamp en één voor één werden van ze weggerukt. Syd die vertrok naar zee, Chaol die voor de Koningin wilde gaan werken, Gael die ons verraadde en Indra die haar loyaliteit switchte naar haar verraderlijke partner,' siste Robyn met gespannen kaken. 'En toen werden Iker en ik ook nog eens vijftien jaar verbannen. Het- Ik wil puur zeggen dat het moeilijk voor ze is geweest. Vooral voor Matheo, die alles altijd veel beter begreep dan dat wij dachten.' Ze balde haar vuist, maar liet hem vervolgens ook ontspannen. Ze moest zich eraan herinneren dat ze nu eindelijk weer in een veilige plek was. 'Ik zal met hem praten,' beloofde ze vervolgens aan haar broer. 'Maar ik weet niet of ik de positieve invloed ben die jij denkt dat ik wellicht zal worden voor Matheo. Hij bezit dezelfde woede als ik. En die jij ook al jouw hele leven bij jou draagt. Jij kon het onderdrukken door het intrinsieke geloof dat jij had in het legerkamp en vervolgens jouw familie. Ik had Syd, en als ik haar niet had, deed ik dezelfde domme dingen als Matheo nu doet.'

Flynn werd weer verrast door de woorden van Robyn en keek haar enigszins nieuwsgierig aan. Ze leek nog zo op zijn zus en toch zag hij maar het puntje van de ijsberg van wie ze nu was, wat haar overkomen was. Het beangstigde hem op de een of andere manier om te zien dat hij niet wist wat er achter dit bekende gezicht lag. Flynn keek naar zijn mok terwijl Robyn zo samen vatte wat er gebeurd nog niet eens zo heel snel na het Koninklijke toernooi. Dat evenement had als het laatste moment gevoeld waarop alles nog gewoon was geweest. Daarna was het op zoveel plekken fout gegaan: het kamp, de rechtszaak- 'Indra heeft er ook voor gezorgd dat we weer terug konden komen,' zei Flynn stug maar zonder de energie te hebben om er een discussie van te maken. 'Het is inderdaad veel geweest,' besloot hij dus en wreef uit gewoonte over zijn been. De zorgeloze jeugd die hijzelf grotendeels had gehad was niet te vergelijken met wat zijn kinderen al vroeg hadden moeten ervaren. 'Hij is een goede jongen en je zal nog wel zien wat voor een vechter hij is.' Hij glimlachte vervolgens overtuigder. 'Wie weet zal hij snel iemand tegen het lijf lopen die hem net zo veel kan leren zoals wij van Guila en Syd hebben geleerd.' Als er iets was waar hij wel degelijk de Goden voor bedankt had, dan was het Syd en haar toewijding aan zowel zijn gezin als aan Robyn. Zonder de Kapitein zouden ze amper een idee hebben gehad waar zijn zus zich al die tijd had bevonden. 'Het zou ook niet zo erg zijn als hij zo tenminste minder vaak met de prins rond hangt,' mompelde Flynn vervolgens. Als hij alleen al aan Silvester Junior dacht kreeg hij al hoofdpijn.

Robyn trok een verraste wenkbrauw op toen Flynn Indra leek te verdedigen. Dat is iets wat ze niet had verwacht en ergens irriteerde het haar. De vrouw had namelijk wel degelijk voor haar verrader partner gekozen en niet voor de Barnes familie. En, bij de Goden, wat had ze ook weinig voor Robyn kunnen betekenen. Ze verdacht de vrouw ervan dat ze het eigenlijk wel rustig had gevonden om Robyn kwijt te zijn. Robyn glimlachte vervolgens enthousiast bij het vooruitzicht om Matheo’s vechtkunsten te zien. ‘Ik kan niet wachten om hem te verslaan óf om verslagen te worden door mijn neef. Hij is de enige die zijn tante mag kleineren,’ grijnsde ze. ‘Dan herinner ik hem eraan hoe hij altijd zo hard moest lachen als ik hem onder zijn voet kietelde en-‘ Het raakte haar plots dat haar gedachten en herinneringen over haar neefje en nichtje nog waren als dat ze kleine kinderen waren. Ze kuchte haar opmerking dus maar weg en dacht aan de prins van Tarth. ‘Één van de tweeling? Is Matheo daar vrienden mee? En komt de prins overal mee weg en Matheo niet?’ Robyn wist precies hoe dit ging. Ook zij was vrienden geweest met een belangrijke prinses, Naya, en zij had ook nooit op haar kop gekregen als ze herrie schopten als jonge meiden.

Flynn nam de glimlach van Robyn en de herinnering die ze naar boven bracht met eigen tevredenheid in zich op. Matheo had als jongen zo veel plezier gehaald uit zijn tijd met zijn tante. Het was dan ook nogal met veel verdriet geweest dat hij haar uitgezwaaid had. Hoe lang had hij niet naar Robyn blijven vragen? Flynn had gepoogd om met Guila precies uit te leggen wat er aan de hand was, maar ook dat was niet helemaal goed gegaan met hun zoon. 'Silvester Junior,' verduidelijkte hij met enige ergernis vooral toen Robyn ook zo raak wist te zeggen wat hem al lang dwars zat. Die jongen leek nooit consequenties voor zijn acties te moeten accepteren. 'Hij is jonger dat Matheo, maar ze speelden als kinderen al samen en maakten dan al een hoop herrie. Nu heeft de prins er voor gekozen om langer in het kamp te blijven nadat hij hierheen was gestuurd door de Koning en blijft hij verdomme Matheo met zich mee trekken ook.' Guila zou hem op zijn kop geven als ze hem zo hoorde spreken over de jongeman. Flynn kon het inmiddels niet veel meer schelen. Hij wuifde zijn zorgen over Silvester ook maar weg en pakte de drankfles er terug bij om zijn eigen mok bij te schenken. Hij schoof de fles vervolgens naar Robyn. 'Wat vond je van het kamp toen je er doorheen reed?'

Robyn probeerde zich de kinderen van de Koning en Koningin te herinneren, maar het ging moeizaam. Ze had altijd weinig oog voor anderen buiten haar eigen familie gehad. 'Zo te horen maken ze problemen en raken ze ook nog eens in genoeg problemen terecht. Het klinkt bijna als een jonge Nathan en Marcus,' glimlachte Robyn, al zou ze zich de naam van de prins onthouden. 'Hoe leeft hij ongeschonden in dit kamp? Ik dacht dat ze zo'n hekel hadden aan de adel. Laten ze hem elke dag de urinoirs schoonmaken?' Ook zij had dat ooit eens moeten doen. 'Laat hem in elk geval weten dat ook hij welkom is bij het diner. Een vriend van Matheo is ook een vriend van mij.' En dan kon ze beide jongens eens goed uithoren over wat ze allemaal uitspookten. Ze goot nog wat alcohol in haar glas en keek vervolgens verrast op. 'Wat ik van het kamp vond?' Robyn dacht voor enkele seconden na. Ze wist namelijk niet of ze eerlijk moest zijn of een mooi verhaal moest ophouden. Uit Flynns houding kon ze namelijk ergens bespeuren dat hij, ondanks alles wat er gebeurd was, nog steeds trots was op het kamp. 'Het is niet zoals ik het achter heb gelaten, laten we het daarop houden. Jouw buren kijken nog net niet jouw huis in. Hebben jullie nog enige privacy over?' Ze besloot er maar omheen te praten.

Flynn vond het moeilijk mee te gaan in Robyns herinnering aan hun eigen vader en zijn boezemvriend. Zij waren ook wijd en zijd berucht geweest om hun kwadaardigheid. Als vader was het hem een stuk minder plezierig. Hij blies dan ook gefrustreerd zijn adem uit. 'Dat hebben de meesten ook en ze geven hem ook de meest vuile klusjes, maar die jongen weet zich of er uit te praten of hij laat een ander het vieze werk doen.' Toch moest ook Flynn toegeven dat hij zijn hoofd aardig hoog had weten te houden door de eerste weken heen. De prins was hier wel degelijk heen gestuurd als straf en hij was ook niet erg vriendelijk behandeld door andere kampgenoten. Alsnog was hij hier voor een langere tijd dan wat zijn ouders van hem geeist hadden. 'Daar zal je zowel Matheo als Guila erg blij mee maken.' Ze hadden hem beiden op hun eigen manier en voor andere redenen wel eens gevraagd om de prins een kans te geven. 'Dit is het dorp, niet het kamp. Bovendien helpt het toch echt dat we niet langer onverwacht bezoek krijgen.' Ze hadden inderdaad wat van hun onafhankelijkheid op moeten geven en soms was hij de bemoeienis van de buren beu, maar ze hadden nog even veel land als voorheen. 'Ik weet ook wel dat het niet was wat jij als laatste zag,' verzuchtte Flynn vervolgens. Er was zo veel veranderd in de tijd sinds Robyns vertrek. Hij vergat soms zelf ook wat het kamp geweest was en nu voorstelde. 'Maar ik kan wel een buitenstaander perspectief gebruiken.'

Robyn rolde geamuseerd haar ogen bij het horen van het gedrag van de vriend van Matheo. 'Dat zijn de voordelen van het prins-zijn. Anderen zullen zonder blikken of blozen de taken overnemen en hij hoeft zich daar niet eens schuldig voor te voelen. Kijk maar eens naar het Koningspaar en hoe ze het kamp behandeld hebben rondom de aanval van de Quandaïers.' Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en leunde zo achterover. 'Ik heb het kamp niet goed genoeg gezien tijdens mijn reis. Je zal mij morgen samen met jouw kinderen en vrouw een goede rondleiding moeten geven, Flynn,' zei ze eerlijk, waarna ze over haar schouder rond keek. 'Denk je dat je nog een plek voor mij hebt in jouw huis voor een aantal nachten? Is jouw jongste niet nog jong genoeg om de komende dagen bij jullie te slapen?' Ze was vergeten hoe oud Leona inmiddels moest zijn, maar ze zou vast haar bed wel aan haar tante willen afstaan. 'Zoals je hopelijk begrijpt, heb ik geen cent meer te makken en zal dit kamp ook niet snel een plek voor mij vrij maken.'

Flynn besloot er voor nu maar niet verder op in te gaan wat hij van de jonge prins vond en hoe zijn ouders hem behandelden. Robyn zou haar eigen mening toch wel vormen. Hij kon enkel hopen dat het in zijn voordeel was, of tenminste in het voordeel van zijn zoon. De invloed van de prins was groot en Flynn ging er ergens van uit dat Robyn als tante een belangrijke andere aanwezigheid voor Matheo kon zijn. 'Ik zal je inderdaad morgen rondleiden. Er is een hoop nieuws te zien.' Hij keek er naar uit Robyn het kamp te laten zien vanuit zijn perspectief, maar meer nog dan dat hoopte hij dat zijn kinderen hun tante konden tonen wat deze plek voor hen nu betekende. 'Maak je geen zorgen. We hebben de bedden boven en aangezien Matheo toch liever in het kamp slaapt kun je het zijne gebruiken. Anders hebben we ook wel een extra plek beneden waar de oudsten kunnen slapen.' Ze zouden misschien met wat tegenzin plek maken, maar uiteindelijk zouden ze het wel overhebben voor hun tante. 'Je kan hier blijven zo lang het nodig is, Robyn. Maar ik wil je ook helpen iets voor jezelf te vinden als je dat wil.' Hij dronk de laatste slok uit zijn mok en stond toen met een kreun op. 'Dat zijn echter dingen waar we het later over kunnen hebben. Ik heb Guila namelijk beloofd dat ik de aardappels zou schillen als ik op tijd thuis was vandaag. Maak het jezelf comfortabel.' Hij liep langs de stoel waar Robyn zat en legde een hand op haar schouder om er zacht in te knijpen. Flynn zei niets, maar glimlachte kort naar zijn zus voor hij door liep naar de keuken. Er was zo veel te bespreken. Zo veel vragen die hij had en gebeurtenissen waar hij haar over wilde vertellen. Deze keer hoefde hij het echter niet op een stuk papier te passen. Ze hadden de tijd om alles in te halen.

Nieuw

Arlo zat gebogen over de keukentafel starend naar het papier voor hem. Ze waren een paar dagen geleden pas terug gekomen uit Tyrosh en hij had zichzelf goed bezig gehouden. Iedere ochtend was hij al met Leona naar het weeshuis gelopen en was vervolgens of naar de markt gegaan of naar het kamp of naar de smederij om tijd met zijn familie te spenderen. Die dag had hij echter met enige opluchting gehoord dat hij het huis een tijdje voor zichzelf zou hebben. Er waren altijd wel nieuwsgierige ogen en Arlo had dus nog geen mogelijkheid gehad om Nuria te schrijven. De tijd die hij zou hebben hoopte hij dus aan een brief te spenderen. Het had hem alleen al moeite gekost om aan tafel te gaan zitten. Uiteindelijk had hij eerst nog het aanrecht leeggeruimd en vervolgens een deel van de stal uitgemest voor hij toch naar binnen was gekomen om met een stuk papier en een veer aan zijn brief te beginnen. Hij wilde Nuria graag schrijven, maar tegelijkertijd had hij geen idee wat hij haar moest zeggen. Wat had ze er nou aan om te lezen over alledaagse dingen? Ze schreef boeken over zeereizen en de politiek en hij had niets te zeggen dan dat hij op de markt was geweest. Arlo stond zuchtend op en keek het huis rond om iets te vinden dat hem wellicht zou inspireren.

Guila liep met Leona aan haar arm terug naar huis toe. Ze zouden eigenlijk nog de hele middag in het weeshuis werken, maar- Met een zucht keek ze naar het met tranen bedekte gezicht van haar jongste kind. Ze was nog zo jong en vooral zo kwetsbaar. Haar... gift bracht haar helaas meer tegenspoed dan voorspoed en het ene verschrikkelijke beeld na het ander leek soms in Leona's hoofd naar boven te komen. Hoe hadden de Goden Leona hiervoor kunnen kiezen? Ook nu tegen de middag aan had Leona tegen haar leeftijdsgenoten haar voorspellingen uitgesproken, om vervolgens hard uitgelachen te worden. Eenmaal in huis liet Leona haar arm los om naar haar kamer te haasten en de deur achter zich dicht te gooien. 'Leona, alsjeblieft, laten we bi-' Maar haar dochter luisterde al niet meer. Soms dacht ze dat ze de ergste pubers wel met Matheo en Roshan had gehad, maar Leona had ook zo haar buien. Terwijl ze met een zucht haar sjaal af deed, kwam ze tot haar verbazing haar oudste zoon in de woonkamer tegen. 'Ach, mijn zoon,' glimlachte Guila warm, waarna ze Arlo een kus op zijn wang drukte. 'Ik had niet gedacht dat er iemand thuis was.' Nieuwsgierig bedacht ze hoe ze Arlo zo om zich heen kijkend aan had getroffen en hij nu voor half voor haar boekenkast en half voor haar altaar stond. 'Was je ergens naar op zoek, Arlo? Kan ik helpen?'

Arlo was voor de boekenkast stil blijven staan terwijl hij de ruggen van de exemplaren las. Er stond heel wat nieuws in, maar hier en daar herkende hij de titels. Hij had één van de kinderboeken die hij zelf ooit eens had gelezen uit de kast. Het was een Tarthiaans verhaal over een jongen die met zijn schaap het Noorden door trok. Dankzij dit soortt verhalen en deze boeken had hij de nieuwe taal geleerd. Arlo had het door gebladerd en net teruggezet toen zijn oog op zijn moeders altaar viel. Het zag er anders uit, maar hij kon niet zien wat er veranderd as omdat zijn aandacht plots getrokken werd door een openslaande deur. Verrast keek Arlo aan ho zijn zusje langs hem heen richting haar kamer vloog. Een mogelijkheid om haar te vragen wat er mis was, had hij niet eens. Bezorgd liet hij de boeken en het altaar met rust en zag toen ook zijn moeder. 'Ik ook niet. Zouden jullie niet de hele middag in het wees huiszijn? Is er iets gebeurd?' vroeg hij met een diepe frons terwijl hij Leona's deur bekeek. Hij was zeker benieuwd, maar hoopte ook over de vraag van zijn moeder heen te kunnen praten. Hij liep terug naar de tafel om het papier onder een stapel schriften te schuiven. Eerder had hij thee gezet en schonk nu ook voor zijn moederr een mok in die hij haar met een kleine glimlach voorhield. Het was een kruidenmengsel dat hij haar erg vaak had zien maken in zijn jeugd.