Het Huis van de Familie Barnes

Eisa liep benieuwd het huis binnen en zette haar buidels aan de kant. Ondanks dat ze haar best deed naar zijn beschrijving te luisteren, werd haar aandacht opgeeist door de ruimte met al zijn decoraties en kleuren. Benieuwd keek ze rond nadat Matheo haar de woonkamer had gewezen. Haar oma had haar best gedaan hun thuis gezellig te maken, maar uiteindelijk ging de meeste energie en het geld uit naar eten en vuur. Hier kwam de warmte haar niet alleen tegemoet omwille van een haard of geurend eten. Eisa was op de bank gaan zitten en gleed met haar hand langs een kleurrijk kussen voor haar ogen naar het altaar boven de haard gleden. Ze keek op toen Matheo met het eten kwam en glimlachte zelfverzekerd. ‘In Lennos ontvangen ze ons altijd met erg veel enthousiasme. Ze weten daar heel goed te genieten van de kunsten. We hebben ze dus een geweldig optreden gegeven en het ging zo goed-‘ Eisa hield zich in en wuifde haar halve zin weg. ‘Maar we waren ook erg blij dat we na dat optreden een pauze gepland hadden. Bij de Goden, Benji begon het optreden zelfs met het verkeerde lied.’ Ze hadden nog nooit zo een druk bezet schema gehad. Het was erg ambitieus geweest, maar ze hadden het klaar gespeeld en daar mochten ze al trots op zijn wat hen nu ook te wachten stond. Sinds Myr hadden ze er voor gekozen om mee te gaan in de waanzin van het moment en later pas over de lange termijn na te denken. Hoe vaak kreeg je de kans om op het jubileum van de Koningin te spelen en haar lof te verdienen? Ze konden niet lenteslang op hun posters blijven zetten dat de Koningin hen ooit een staande ovatie had gegeven, zoals Benji het graag bracht. ‘En hoe is het in het kamp? Je schreef dat je er al een aantal keer bent geweest?’

Matheo zag Eisa rond kijken en volgde haar blik met een schuine glimlach. 'Je zult vast begrijpen dat ik niets met de inrichting van dit huis te maken heb gehad,' grinnikte hij, terwijl hij naar de kleurrijke kussens en wandtapijten keek. Overal stonden ook verse bloemen die zijn moeder om de zoveel dagen verving. En verder kon er in elke hoek wel een creatie van Roshan te vinden zijn of stond er een souvenir van Arlo's en Syds reizen tentoongesteld. Terwijl hij het eten neer zette, luisterde hij vol interesse naar de uitleg van Eisa over haar optreden. 'Ik wou dat ik er bij had kunnen zijn,' zei hij oprecht, waarna hij haar een kus op haar wang gaf en vervolgens naast haar plaats nam. 'Maar ik had dit niet willen missen. Je hebt me echt verrast, Eisa.' Hij kneep in haar hand en legde vervolgens uit wat voor lekkernijen er voor haar lagen. Het waren vooral zelfgemaakte recepten uit Quandaï. 'In het kamp is het prima. Ik heb mijn vrienden weer opgezocht en ik mag langzaamaan weer wat taken voltooien. Het is... zoals altijd,' zei hij, waarvan deels de waarheid was, en deels gelogen was. Het was niet zoals normaal: het miste Silvester. 'Maar ik ben al blij genoeg dat ik een zwaard in mijn handen kan houden.' Hij nam een hap van een koekje en glimlachte vervolgens hoopvol naar Eisa. 'Hoe lang denk je dat je kan blijven?'

Eisa glimlachte om de woorden van Matheo. 'Het voelt als een plek met veel herinneringen,' merkte ze zacht op. Ze kon zich niet eens inbeelden wat er zich allemaal binnen deze vier muren afgespeeld had van de jeugd van Matheo, en dan dacht ze nog niet eens aan nog eerdere gebeurtenissen uit de turbulente geschiedenis van zijn familie. Eisa keek dankbaar naar Matheo. 'Er zullen meer optredens komen waar je bij kan zijn.' Ze luisterde vervolgens verrukt naar de omschrijvingen van het lekkers dat Matheo op tafel had gezet. Ze koos een knapperig driehoeksgebakje dat tot haar verrassing een hartige vulling had. Het was heerlijk. Eisa leunde met haar been tegen dat van haar vriend en gaf hem zo een klein duwtje. 'Had je anders verwacht? Het kamp gaat nergens heen, ook al veranderen de mensen er misschien.' Ze glimlachte vervolgens, omdat ze de vraag van Matheo al verwacht had. 'Omdat ik zo snel was zal het vast een week of twee duren voor de anderen hier aan zullen komen. Ik heb ze beloofd dat ik hier een paar optredens zal regelen zodat ze niet voor niets hier langs reizen. Dan zullen we door moeten om op tijd in Tyrosh te geraken voor de havenfeesten en daarna-' Eisa haalde haar schouders op, maar keek ook van Matheo weg. Ondanks dat ze het niet erg vond met Benji en Zuri te praten over het 'meegaan op de wind' perspectief, voelde het minder goed dat ze haar vriend niet kon zeggen waar ze de volgende lente zou zijn.

Matheo kon enkel instemmend knikken op haar woorden. 'Het is inderdaad een plek vol herinneringen,' verzuchtte hij. Als hij alle verhalen mocht geloven, had hij een roerige jeugd gehad. Als kleine jongen was gelukkig het grootste deel langs hem heen gegaan, maar hij was des te gevoeliger geweest voor de emoties van zijn ouders. Soms dacht hij weleens dat dat ervoor had gezorgd dat hij ook vaker ruzie had gehad met zijn ouders tijdens het opgroeien dan zijn broer en zussen. Hij ging altijd emoties liever uit de weg. Om zijn gedachten te verzetten pakte hij ook een koekje op en at dat in enkele happen op. 'Ik had gedacht dat ze mij een lafaard zouden vinden,' zei hij oprecht na een korte stilte. 'Of een zwakkeling.' Hij had niemand ook kunnen kijken toen hij zo ongeveer het kamp in gedragen was na de lange reis vanuit Myr. Ondanks dat niemand iets gemeens had gezegd, konden ze natuurlijk wel achter zijn rug om praten. Hij hoopte maar dat Eisa er niet teveel op in ging. Haar woorden waren echter niet onverwachts en geruststellend legde hij zijn hand op haar knie. 'Ik ben blij dat jullie overal zo verwelkomd worden en dat ze jullie muziek willen horen. Het is niet erg dat we beiden zo ons eigen leven hebben. Voor je het weet, ga ik ook - hopelijk - op missies.'

Met een bezorgde blik nam Eisa het gelaat van haar vriend in zich op. Ze waardeerde zijn eerlijkheid, maar wist even niet goed hoe ze er op kon reageren. Zijn zorgen om de ontvangst in het kamp had ze al eerder aangehoord en ze moest ook toegeven dat ze niet dacht dat ze ongegrond waren. Ze wist ook wel dat er in het kamp veel geroddeld werd. Wat dat betrof was het net een gewoon dorp. Iedereen kende elkaar of kende iemand die iemand anders kende. Het hielp niet dat de Barnes familie zo befaamd was. Bij de Goden, als Eisa ook maar één van die roddelende personen eens flink de waarheid kon vertellen dan zou ze dat doen. 'De mensen die dat zouden zeggen hebben geen flauw idee waar ze het over hebben,' zei ze kort maar serieus. Ze keek vervolgens naar zijn hand en pakte deze met een kleine glimlach vast. Hoewel ze er erg naar uit keek om Matheo vol deel uit te zien maken van het kamp en op missies zou kunnen - omdat hij dan echt hersteld zou zijn - zou ze het ook erg moeilijk vinden hem dan weg te zien gaan. Vooral na wat er in Haudan was gebeurd. Eisa slikte haar eigen ongemak weg en kneep zacht in zijn hand. 'Zolang we die levens ook maar kunnen blijven delen,' stelde ze kort voor. 'Net zoals de komende paar weken.'

Matheo knikte uiteindelijk maar als instemming op Eisa's woorden. 'Dat klopt. Niemand hier weet het echte verhaal buiten mijn familie en de Generaal om. Maar het is een kwestie van tijd voordat het zal verspreiden.' Hij wist niet hoe het kamp er dan op zou reageren. Zouden ze het als heldendaad zien dat hij de prins beschermd had met zijn eigen leven? Of zouden ze juist op hem neerkijken, omdat ze de koninklijke familie niet hoog hadden zitten? Hij vond het moeilijk te voorspellen, zeker met Mal die meer en meer steun begon te krijgen de laatste lentes. Opgelucht hoorde hij echter wel aan dat Eisa er in elk geval niet veel moeite had dat hij uiteindelijk op missies zou gaan. 'Dan gaan we beiden op missies, al zijn jouw muzikaal en de mijne...' Hij sprak het maar niet uit en probeerde de leegte op te vullen met een brede grijns. 'We gaan zo veel mogelijk met elkaar delen, Eisa. Ik wil nog zoveel met je doen. Niet alleen de komende weken.' Om actie bij zijn woorden te zetten drukte Matheo weer teder zijn lippen op de hare.

Eisa had zelf maar half kunnen begrijpen waarom er zo geheimzinnig werd gedaan over de missie. Ze had het echter al snel opgegeven om te proberen te begrijpen waarom de Koninklijke familie en hun regering bepaalde beslissingen hadden gemaakt rondom Matheo. Het had niet veel verschil gemaakt als zij zich daar ook over gebogen had. Ze had simpelweg haar vriend willen steunen terwijl ze in Haudan en Myr was geweest. Eisa glimlachte bij het zien van Matheo's grijns, maar was nog meer geraakt door zijn volgende woorden. Ze had dromen die ze niet aan de kant hoefde te zette om bij hem te zijn, net zoals hij ook zijn doelen had. Ze kon niet goed in woorden uitdrukken hoe veel het voor haar betekende om die steun en ruimte te hebben. Eisa kuste hem dan ook liefdevol terug en merkte dat ze dat nu met meer verlangen deed. 'Ik wil wel wat meer van het huis zien,' zei ze toen met een glimlach. 'Krijg ik een tour?'

Matheo drukte nog een kus op haar wang om vervolgens met een grijns overeind te komen. Hij stak zijn hand galant naar zijn vriendin uit. 'Natuurlijk kan ik je een rondleiding geven,' bood hij aan, waarna hij haar vast pakte en mee nam door de keuken en woonkamer. Het huis was flink veranderd sinds zijn kindertijd, vertelde hij zijn vriendin, en zijn vader had enkele ruimtes uitgebouwd. Anders hadden er nooit zoveel kinderen hun eigen ruimte kunnen hebben. Matheo had zeker wel zijn kamer in eerste instantie moeten delen met zijn zusje, en daarna met Arlo, maar hij had het nooit als iets vervelends gezien. De vertrekken van zijn zussen kon hij natuurlijk niet laten zien, maar zijn eigen oude kamer hadden zijn ouders nooit laten verdwijnen. Zo her en der zag hij wel dat zijn vader de kamer enige tijd voor andere doeleinden had gebruikt, maar zijn oude bed en spullen stonden er ook nog. 'Dit is waar ik aan het herstellen ben,' legde hij uit, waarna hij naar zijn kast liep. Er stonden aandenken van alle reizen die hij vroeger met zijn ouders had gemaakt, cadeaus vanuit zijn vaders missies of van zijn moeders vriendin en beelden van de oude goden. 'Maar ik hoop snel een eigen plek in het kamp te kunnen vinden,' legde hij uit, waarna hij haar benieuwd aan keek. 'Ik weet zeker dat je hier kan verblijven als je dat wilt.'

Eisa nam de hand van Matheo met een brede glimlach aan en liet zich zo overeind helpen. Ze keek met grote interesse toe hoe ze het huis doorgeleid werd en uiteindelijk in de kamer van haar vriend stond. Eisa liet haar ogen de ruimte door gaan voor haar blik op de kast met allerlei beeldjes en andere voorwerpen viel. Ze herkende wat figuren en symbolen van haar eigen reizen, maar was vooral geïnteresseerd in een houtsnede van een beer dat Zuidelijke tekens droeg. Ze had zelf iets vergelijkbaars gehad toen ze jong was. Misschien had zijn vader het ooit meegenomen van een missie. Eisa keek om en knikte met een glimlach. 'Dat zou erg fijn zijn. Maar ik kan ook weer een kamer in de herberg huren als je me snel beu bent.' Ze plaagde hem maar wat, maar wilde er ook niet zomaar van uit gaan dat ze hier kon blijven. 'Dus hier heeft de jonge Matheo Barnes zijn wilde dromen over soldaten avonturen beleefd?' ging ze verder. 'En misschien ook andere jongensdromen?' Vroeg Eisa toen met een ondeugende lach.

Matheo keek naar Eisa's rug en zag hoe ze door zijn spullen heen ging. Het verraste hem dat ze uiteindelijk de houtgesneden beer vastpakte. 'Deze heeft mijn vader ooit nog van zijn ouders gehad. Zijn moeder was van Zuidelijk bloed.' In zijn vader stroomde bloed uit bijna alle windstreken van Tarth. Zijn moeder had juist weer bloed vanuit meerdere streken uit Quandaï. Vroeger had hij er mee opgeschept tot hij erachter kwam dat het zijn populariteit niet veel goed deed. Toen Eisa begon over het verblijven in zijn huis sloeg hij zijn armen om haar middel heen. 'Je bent altijd welkom. Nu wel. Vroeger stond mijn moeder het niet toe dat ik hier vriendinnetjes over de vloer mee nam als ik geen serieuze intenties had,' legde hij met een grijns uit, terwijl hij eraan dacht hoe zijn moeder het had afgekeurd dat elke week weer achter een ander meisje aan had gezeten. In die zin was ze erg opgelucht dat hij nu Eisa had. 'Maar je kan helpen om één van mijn jongensdromen uit te laten komen,' zei hij met een brutale lach, 'en tegelijkertijd kan je testen of je het bed lekker genoeg vindt liggen om de komende tijd hier door te brengen.' Hij hield hierbij Eisa's gezicht vast en drukte zijn lippen verlangend op de hare. Hij kon nu al zoveel meer dan dat hij enkele tijd geleden kon. Maar hij wilde ook niet te hard van stapel lopen. 'De rondleiding is ook nog niet af. Ik kan je nog de stallen laten zien,' opperde hij.

Eisa vond het geen verrassing te horen dat de moeder van Matheo grenzen had vastgelegd, omdat ze wist van het vele versieren waar hij mee bezig was geweest. De eerste keer dat ze in het kamp op bezoek was geweest had ze dat zelf ook meegemaakt. Matheo's charmes waren moeilijk te weerstaan als hij je eenmaal in het vizier had. Eisa had er nooit spijt van gehad de nacht met hem gedeeld te hebben, ook al was ze hem niet weer tegengekomen in het Noordelijke paleis en stonden ze nu weer een hele tijd later ook samen. Eisa moest lachen toen ze het voorstel van haar vriend hoorde. Ze nam zijn kus gretig aan en legde haar armen om zijn nek. 'Ik geloof dat ik eerst dat bed maar eens moet testen.' Ze zoende hem nu op haar beurt om te tonen dat ze niet genoeg geduld had om te wachten tot de hele rondleiding af was gemaakt. Haar trots om hem eerder trainend in de tuin te hebben gezien, was gepaard gegaan met een interesse in wat hij nu allemaal nog meer kon na een langer herstel. 'Ik maak maar al te graag je dromen waar,' stelde ze nog met een verleidelijke glimlach voor ze hem naar het bed duwde.