Het Huis van de Familie Barnes

Flynn ging door met zijn werk alsof zijn zoon er niet was. Hij wist heel goed hoe dat Matheo zou doen voelen dat hij juist heel erg aanwezig was. Hij mocht wel wat spanning voelen over wat zijn vader met hem zou doen. Flynn deed zijn best ieder greintje geduld dat hij had te benutten om niet direct om een verklaring te vragen. Inmiddels wist hij goed genoeg dat Matheo hem toch niet altijd antwoordde als hij om uitleg vroeg. Maar als hij zwijgend doorging, zou hij zelf toch uiteindelijk wel beginnen. Flynn had zijn eigen bezem aan de kant gezet om een lading stro op te pakken en deze naar de box te brengen. Hij verdween om de hoek juist toen Matheo hem om begrip vroeg. Het was maar beter ook dat hij zijn gezichtsuitdrukking niet kon zien. Die jongen moest wel van een paard gevallen zijn te denken dat hij het zo kon spelen deze keer. Flynn nam zijn tijd om het stro zorgvuldig overde vloer te strooien voor hij met over elkaar geslagen armen tevoorschijn kwam. 'Een kans om de zoveelste meid een bed in te krijgen? Nou wat een 'kans' moet dat zijn geweest,' herhaalde Flynn zijn woorden ijzig. 'Is ze de liefde van je leven? Als dat zo is kun je misschien de teleurstelling van je moeder nog wat verzachten. Maar dat zal vast wel niet, he? Ze is vast een van die vele dames van je met wie je een nacht spendeert en die je daarna nooit meer ziet. Wat een fout als je zo een geweldige kans mis loopt! Waarom zou je je beloftes aan je familie en je verantwoordelijkheden in het kamp eren als er zo een kans op je ligt te wachten!' Hij was inmiddels aardig op stoom geraakt en had een paar stappen naar zijn zoon gezet, maar keerde zich toen plots af. 'Bij de Goden, je zou denken dat je inmiddels op deze leeftijd ook wel weet dat je niet enkel je pik achterna kunt gaan, Matheo!' Met zijn handen in de lucht stampte hij de stal weer door om met veel lawaai twee emmers met water op te pakken en terug naar het hok te lopen.

Het stemde Matheo niet gerust dat zijn vader niet meteen op zijn woorden reageerde. Dat betekende dat Flynn Barnes de tijd nam om zijn woorden te overdenken en dat betekende vaak niet veel goeds. Het betekende vooral dat hij weinig geduld had voor zijn eerstgeboren zoon. Nerveus zag hij uiteindelijk zijn vader op zich af komen en kreeg hij de typische Barnes speech over zich heen. 'Het was niet de zoveelste meid én misschien is ze wel de liefde van mijn leven,' mompelde hij door zijn opeengeklemde tanden heen, maar zijn vader luisterde al niet meer. Matheo moest elke spier in zijn lichaam bedwingen om niet meteen door zijn vader heen te schreeuwen. Pas toen zijn vader zich van hem afwende en weg liep, ging hij achter zijn vader aan. 'Pap, jij bent zo-' Hij probeerde zich in te houden, maar de woede kwam er al uit. 'Zo hypocriet! Waarom denk je dat het mij wel okay leek om steeds mijn pik achterna te lopen? Omdat ik elke dag van mijn leven de verhalen over jou en tante Robyn heb gehoord!' Hij had ook twee emmers meegenomen en zette die met een klap neer naast zijn vader. 'Het spijt me dat ik mam en Arlo en jullie allemaal heb teleurgesteld. Maar ik ben volwassen en ik mag mijn eigen beslissingen maken, of jullie er nou achter staan of niet! En als ik vier dagen wil gebruiken om elke seconde met die vrouw te spenderen, dan doe ik dat! Ik word er gek van elke keer met excuses hier aan te komen en te horen wat een mislukkeling ik ben.'

Flynn hoorde dat Matheo achter hem aan kwam, maar negeerde hem in eerste instantie om de emmers leeg te kiepen in de tobbe. De lege emmers gooide hij alvast aan de kant voor hij zich naar zijn zoon omdraaide. Hij was erg benieuwd wat voor onzin hij nu uit zou proberen en sloeg zijn armen afwachtend over elkaar. Hoofdschuddend keek hij hem aan. 'En dat zijn de enige verhalen die over mij en jouw tante de ronde doen? Hoe denk je verdomme dat ik dit uniform heb gekregen? Door enkel en alleen achter vrouwen aan te zitten? Als je zo graag hetzelfde wil doen als ik, dan was je nu al op een missie geweest, had je een promotie meegemaakt en stond een tweede je op te wachten. Ja, ik zat ondertussen ook achter de rokken van een stel vrouwen aan, maar ik was wel slim genoeg om ook andere doelen na te streven.' Hij rechtte zijn rug enigszins terwijl hij de rest aanhoorde. Met een kreun wreef hij over zijn voorhoofd en hield toen een hand naar hem op. 'Nou, jongen, dat is me dan maar prima ook. Doe je ding. Ga achter die vrouw aan. Gooi je talent maar weg. Maar dat doe je dan zelf en zonder onze steun. Je slaapt hier niet meer, je krijgt hier geen eten - behalve als je moeder je uitnodigt - en ik steek vooral geen vinger meer voor je uit in het kamp. Lin heeft morgen een appeltje met je te schillen. Ik wilde haar overtuigen je nog een kans te geven, maar je moet maar voor jezelf op komen.' Zijn overste had al manenlang een hekel aan hem en het hielp Flynn's positie in het kamp ook niet, maar hij had het over gehad voor zijn zoon. Dat was nu ook klaar.

Matheo rolde met zijn ogen door het weerwoord van zijn vader. Hij wist dat de beruchte verhalen natuurlijk niet het enige was waar de Barnes' bekend om stonden, maar het had een mooie uitweg kunnen bieden voor zijn eigen problemen. 'Ik heb genoeg doelen!' wierp Matheo terug. 'Maar niemand in dit kamp gunt mij om die promoties te behouden die ik als doel heb! De eerste keer nadat ik naar Quandaï was gereisd, daarna toen ik betrapt was met één van mijn mede-soldaten en daarna-' Hij wilde opsommen waarom het kamp zo oneerlijk tegen hem had gehandeld, maar terwijl hij zijn eigen woorden hoorde, wist hij ook wel dat hij bepaalde fouten had gemaakt. 'Je wéét hoe goed ik vecht! Ik- ik kan zelfs de helft van de keren dat wij met elkaar vechten van jou winnen.' De woorden die echter vervolgens uit de mond van zijn vader kwamen, liet de mond van Matheo open vallen en een onbeduidend gevoel gleed langs Matheo's rug. Matheo was rood geworden van nervositeit, maar ook woede. 'Mam gaat dit nooit goed keuren. En tante Robyn ook niet,' merkte hij uiteindelijk met enige zekerheid op. 'Als ik mam vertel wat jij zojuist hebt gezegd-' Het waren loze dreigingen, maar hij deed het in de hoop dat zijn vader zijn woorden nog zou afzwakken of zelfs terug zou trekken. Want als de dreigingen van zijn vader inderdaad waar zouden blijken... dan was hij nog beter af in de karavaan van Eisa dan dat hij in het kamp zou blijven. 'Ben ik dan niet jouw zoon, pap?' vroeg hij uiteindelijk op stillere toon.

‘Natuurlijk weet ik dat je goed vecht! En je hebt verdomme het potentieel om een goed leider te zijn ook,’ riep Flynn geergerd uit. Moest hij Matheo daar echt nog op wijzen terwijl hij hem al jarenlang complimenteerde om zijn vechtkunst en zijn talent vaak genoeg benoemd had? Flynn kon zijn vinger er niet precies op leggen hoe hij van zijn kalmte binnen toen hij over zijn zoon sprak tegenover zijn vrouw overgegaan was op de frustratie die hij nu luidruchtig aan Matheo uitte. Enerzijds had het te maken met het feit dat hij Guila liever niet ongeruster maakte dan ze al was, anderzijds had juist de reactie van zijn zoon dit bij hem naar boven gewekt. De woorden die hij net uitgesproken had, zouden nooit zo naar buiten zijn gekomen als Matheo netjes bij het huis had aangeklopt om zijn excuses aan te komen bieden tegen zijn beiden ouders of als hij gewoon een briefje achter had gelaten in Tyrosh. Het was vooral het laatste wat Matheo vroeg, dat hem verontwaardigd deed knipperen. Had hij zelf niet ooit eens een zelfde gesprek gehad met zijn vader in deze stallen? Flynn schudde die gedachte direct uit zijn hoofd. Zijn vader was veel onstabieler geweest door zijn mentale toestand. Dat was iets wat hij nu pas veel beter begreep waar hij in zijn jeugd dat nog met moeite had kunnen accepteren. ‘Je moeder is dit gedoe ook beu, Matheo.’ Hij besloot maar niet over Robyn te praten. Dat was een gesprek dat hij zelf in de aankomende dagen aan moest gaan met zijn zus. Ze zou het namelijk inderdaad nog best wel eens voor haar neefje op kunnen nemen als ze hier wind van kreeg. Flynn zou Robyn er aan moeten herinneren dat ze gemist had wat voor respectloze onzin Matheo uitgevoerd sinds hij op leeftijd was en hij dus niet meer als kwajongen neergezet kon worden die nog een kans verdiende, alsof de hele wereld tegen hem was. Zuchtend sloot hij zijn ogen en pakte de emmers die Matheo neer had gezet op om ze verder de stal in te brengen. Hij was enkele tellen stil zodat het hopelijk zou bezinken bij die jongen dat Flynn het meende en tegelijkertijd om zelf een definitief besluit te maken. ‘En ben ik dan niet jouw vader? Wat denk je dat je zo mijn woorden en waarschuwingen in twijfel kan trekken?’ Flynn had de emmers weggezet en veegde zijn handen af aan zijn broek voor hij Matheo aan keek. Hij verwachtte niet echt een antwoord, maar hield de ogen van zijn zoon kort vast. Het was alsof hij naar zichzelf keek. ‘Je kan vanavond nog mee eten en je excuses aan komen bieden aan je moeder. Vanaf morgen kun je op een uitnodiging wachten.’

Matheo wendde zijn gezicht beschaamd af toen zijn vader hem zo hard op de feiten drukte, wat onder andere bestond uit het feit dat zijn vader hem inderdaad vaak genoeg had gecomplimenteerd over zijn vechtkunsten en leiderschap. Matheo had het altijd maar als 'normaal' gezien dat zijn vader zijn kunsten aanprees. Misschien had hij hem zelfs op een gegeven moment niet meer geloofd, omdat hij nooit die complimenten in het kamp kreeg. Het feit dat hij maar niet kon opklimmen in de rangen had gemaakt dat hij maar weinig motivatie had om zijn best te doen. Maar het probleem was al veel eerder begonnen, misschien zelfs nog wel voordat hij naar Quandaï was vertrokken - of in elk geval een poging daartoe had gedaan. Toen was hij nog maar net soldaat geweest. 'Dat geloof ik niet,' zei hij snel, te snel, na de woorden van zijn vader. 'Moeder zou mij nooit uit huis sturen.' Die woorden had hij echter niet moeten uitspreken, want al snel ging zijn vader over op het feit dat hij niet hem in twijfel moest trekken. Dat deed Matheo echter ook niet: hij wist namelijk dat zijn vader doodserieus was. Hij wilde echter niet geloven dat zijn moeder daar ook achter stond. Toen zijn blik die van zijn vader trof, dwong hij zichzelf om naar de oudere man te blijven kijken. Bij die laatste woorden begon echter zijn lip te trillen en stuurs keek hij van zijn vader weg. Hij mocht níet laten zien hoe zeer dit hem trof. 'Prima,' probeerde hij dus zo nonchalant mogelijk te zeggen, terwijl hij zijn blouse weer strak trok en rechtop ging staan. 'Prima, Kapitein Barnes. Ik pak mijn spullen in en zal vertrekken naar mijn barakken. Dan zal ik tegen mijn leidinggevende morgen zeggen dat ik mijn ontslag aan bied en reis ik achter Eisa aan.' Met die woorden liet hij zijn bezem vallen en draaide hij zich om, om de stallen te proberen te verlaten zonder het antwoord van zijn vader te kunnen horen.

Flynn had het vervelende gevoel dat hij iets flink fout had gedaan met zijn zoon. Dat knaagde al langer aan hem, maar steeds kon hij zich niet bedenken wat het was. Had hij te veel steun geboden en hem te hard verwend in zijn jeugd? Had hij toch het voorbeeld van zijn eigen vader moeten nemen om hem een paar flink harde lessen te leren? Maar was de wereld niet allang hard genoeg naar hem geweest? Flynn wist het niet meer en was op het punt gekomen dat hij het beu was om zo te twijfelen over zijn eigen acties. Matheo leek er heel duidelijk voor te kiezen om nergens naar te luisteren: niet zijn complimenten, noch zijn waarschuwingen of kritiek. Een beter man zou misschien meer geduld hebben, maar Flynn had er niets meer van over. Zijn andere kinderen hadden ook zo hun problemen en konden flink dwars zijn, maar ze waren niet zo ongelooflijk stom bezig zoals hun broer. Ergens verbaasde het hem dus ook niet dat Matheo besloot niet eens meer zijn excuses aan zijn moeder aan te bieden of nog verder te pleiten voor vergiffenis, maar in plaats daar van het maar op te geven. Met een spottende lach keek hij toe hoe zijn zoon zijn spullen liet vallen en de stallen uit beende. 'Nou, succes! Maar waag het niet hier binnen een maan al weer met je staart tussen je benen terug te keren. Beland eerst maar eens op twee poten terecht voor je je hier weer laat zien! Voel die grond eens onder je voeten en besef je maar dat wij het verdomme makkelijk voor je hebben gemaakt om hier zo trots rond te lopen!' Bij de Goden Flynn hoopte maar dat het nu eens bij dat ondoordringbare hoofd van die jongen zou binnendringen dat er meer was dan vrouwen en feesten en wat dan nog meer was dat hem er van weerhield om een echte soldaat te worden.

Nieuw

Flynn wreef het zweet van zijn voorhoofd en zette zijn bijl aan de kant om zijn handen in de tobbe met water te dopen. Hij wreef zo langs zijn haar en keek enigszins tevreden naar de berg hout die hij al had weten te halveren. Ondanks dat het overdag nog warm voelde, begonnen de nachten weer koud aan te voelen na de lange zomer die ze hadden gehad. Guila had een dag eerder aangegeven dat het hout binnen op begon te raken, dus was hij in de ochten al vroeg opgestaan om hier aan te beginnen. Het voelde bovendien goed zo flink bezig te zijn. In het kamp was hij in geen weken echt actief geweest. Voornamelijk omdat hij de Generaal had gevraagd niet op missies uitgestuurd te worden. Hij trainde zo hier en daar de troepen die wel op pad zouden gaan, maar anders was hij vooral met papierwerk en vergaderingen bezig. Flynn had beweerd dat het was omdat zijn been weer eens hem tegen zat, maar in werkelijkheid dacht hij niet dat hij zijn vrouw en jongste dochter alleen wilde laten voor langer dan een week of twee. Hij was een paar keer in Tyrosh geweest met zijn zus en had een levering helpen bezorgen aan de grens met het Westen, maar dat was het. Hij wilde in de buurt blijven voor het geval dat- Flynn fronste en pakte zijn bijl weer op voor hij het volgende stuk hout klaar zette. Met een zwaai splijtte hij de stronk in twee.

Zowel Guila als Flynn waren die ochtend vroeg opgestaan. Guila kon de laatste tijd toch maar moeizaam de slaap pakken en ze wilde ook op tijd zijn om de post te checken en het beste vlees op de markt te kopen. Het was alweer een lange tijd geleden dat ze bericht had gehad van haar zoon en dat maakte haar ongerust. Sibel probeerde haar in haar brieven gerust te stellen, maar tussen de regels door kon ze ook haar zorgen lezen over haar eigen zoon. Nog steeds begreep Guila niet wat haar zoon bezield had om op zo'n riskante reis te gaan als- als wachter van een prins! Die dag had ze maar besloten om heerlijk te koken voor haar man en dochter als goedmakertje voor haar eigen teneergeslagen bui. Toen ze al de inkopen had gedaan, was ze langs het postkantoor gelopen. Tot haar eigen verbazing had ze daar een brief van Silvester Alba-Halley tussen zien liggen. Met bevende handen was ze dus ook direct terug gehaast naar huis en vond ze haar man in de tuin. 'Flynn!' riep ze al van een afstand, terwijl ze met de brief in haar hand zwaaide, zodat hij wat er gaande was. Toen hij dichterbij was, stak ze de brief naar haar man uit met een onzekere blik op haar gezicht. Alle doemscenario's waren al door haar hoofd gegaan op de lange weg terug naar huis. Ze maakte zich zoveel zorgen om haar zoon, ondanks dat ze ook woest op hem was. 'Ik wilde de brief niet alleen openen,' legde ze dus maar uit met een onzekere blik. Haar man zou vast begrijpen waarom.

Flynn had net zijn bijl aan de kant gezet nu het meeste hout klaar was om opgestapeld te worden. Hij zou dit nog wel een paar keer meer moeten doen voor ze genoeg hadden voor de winter, zeker als hij de weersvoorspellingen moest geloven. Het zou zelfs in het Noorden dit jaar erg koud moeten worden. Flynn hoorde echter de stem van zijn vrouw en zag haar met enige haast zijn kant op komen. Hij liet de houtblokken die hij vast had direct aan de kant vallen en liep haar tegemoet terwijl hij naar de brief in haar handen keek. Met op elkaar geklemde kaken keek Flynn zijn echtgenote aan en knikte. Sinds het vertrek van Matheo enkele manen geleden had hij weinig over zijn jongste zoon gesproken. Hij was woest geweest en had zich de zorgen die hij al zo vaak en zo veel had gevoeld over Matheo ontzegd. Het had geen nut zich bezorgd te voelen over die jongen als hij steeds maar dezelfde fouten bleef maken en niet wilde luisteren! En toch had Flynn het idee dat hij de afgelopen tijd niets anders had gedaan dan om Matheo's afwezigheid heen te leven vooral omdat hij een moment zoals dit geanticipeerd had. Flynn pakte de brief over en fronste bij het zien van het handschrift. Hij haalde een mes uit zijn zak en opende zo de envelop, maar hield het stuk papier voor hem en Guila beiden op zodat ze het samen konden lezen.

Guila keek toe hoe Flynn de envelop opende en vervolgens het stuk papier voor hen op hield. Als eerste viel het handschrift van de prins op: het had iets weg van het handschrift van zijn moeder. Na die realisatie kon ze zich pas op de daadwerkelijke woorden focussen. Ze las de eerste zinnen, maar dacht al snel dat ze het verkeerd had gelezen. Matheo die gewond was geraakt? Met haar hand pakte ze tevens het papier vast zodat het niet kon bewegen door de wind en zo las ze opnieuw en opnieuw de woorden van de prins. Het waren maar weinig zinnen, maar het was duidelijk wat zich had afgespeeld in het Oosten. De kippenvel stond op haar huid en haar andere hand sloeg ze vol voor haar mond om een ongelovige kreet van onmacht te onderdrukken. ‘Ik wist dat er iets mis was, Flynn! Dat had ik je gisteren nog gezegd. Leona voelde het ook en-‘ Ze had Flynns arm vastgepakt en keek hem stellig aan, ondanks haar waterige ogen. ‘Ik wíst dat er iets was met onze zoon. En ik wil hem zien.’ Ze hadden niet altijd op één lijn gelegen qua behandeling van Matheo. Guila had het nooit zo expliciet benoemd, maar ze was wel degelijk boos geweest dat Flynn hun zoon zo hard had behandeld. Ze was er mee eens dat Matheo er een potje van maakte in het kamp, maar ze geloofde ook dat hij er overheen zou groeien… net zoals Iwan. En Robyn. Flynn kon dan weer terug werpen dat Robyn uiteindeljk verbannen was. Moesten ze het zo ver laten komen?

Flynn had een tel nodig om pas echt de woorden tot hem door te laten dringen. Ze hadden inmiddels al manen niets direct van Matheo gehoord,enkel via via als er wat nieuws op borrelde. Roshan was er bijvoorbeeld na een bezoek aan Tyrosh stellig van overtuigd geweest dat haar broer in de Haudan regio was. Hij had het idee gehad dat zijn dochter met die informatie gehoopt had dat ze achter hem aan konden gaan of dat ze met haar tante samen kon gaan. Flynn had het toen echter duidelijk gemaakt dat hij niet weer achter Matheo aan kon reizen om hem op het matje te roepen. De laatste keer had hij dat wel gedaan en was dat een goede keuze geweest, maar zijn zoon was toen nog niet op leeftijd geweest. Flynn had tegen zijn vrouw gezegd dat het nu anders was. Het had de sfeer in het huis niet verbeterd. Het kostte hem langer dan Guila om de brief in zich op te nemen. Hij las het korte - te kort - bericht door en door om ook maar iets tussen de regels door te vinden. Hoezo was Matheo gewond? Waar was hij gewond geraakt en wie had dat gedaan? Welke informatie kon de prins niet delen in een bericht? Flynn keek naar zijn echtgenote toen ze hem vastgreep en voelde haar emoties eerst voor de zijne pas echt duidelijk werden. 'Dit konden we niet- Het is-' Hij kwam niet uit zijn woorden en deed zijn best om Guila stevig vast te houden en houvast te bieden. Zijn eigen gevoelens begonnen hem toen echter ook te overvallen en zo had hij de steun van zijn vrouw even hard nodig. Hoofdschuddend keek Flynn naar de brief. Dit was het soort bericht dat zowel opluchting bood omdat ze nu eindelijk wisten waar Matheo was en tegelijkertijd hun zorgen precies had weten te valideren. Wat het vooral met hem deed was hem weer in beweging krijgen na manenlang maar afgewacht te hebben. Flynn kuste het hoofd van Guila en kneep in haar handen. 'Ik vertrek vandaag nog,' stelde hij haar gerust.

Toen ze de blik op Flynns gezicht zag, wist Guila dat het onterecht was dat ze zowel woede naar haar zoon en Silvester Alba voelde, maar ook naar haar echtgenoot. Alle drie hadden ze de gebeurtenissen vast anders willen zien. Daarbij wist ze dat er tegen de keuzes van de Goden niet te vechten viel. Maar, bij de Goden, wat wilde ze nu graag dat de Goden haar zoon goed gestemd waren. Ze hield haar man nog wat steviger vast en liet ook haar arm om zijn middel glijden. 'Ik zal Sibel ook meteen schrijven. Misschien is zij via haar familie meer te weten gekomen. Misschien is er zelfs al een brief van haar onderweg,' probeerde ze hoopvol, waarna ze verder probeerde te denken wat nu goed was. 'En hij- de jongen zal niet zo weinig woorden gebruikt hebben als Matheo ernstig gewond was, toch? Toch, Flynn?' Ze had wel degelijk in haar dromen en gebeden gemerkt dat er iets te gebeuren stond. Die gevoelens had ze ook in de onrust van Leona gevonden. Desondanks had ze niet durven denken dat het met haar zoon te maken had. Guila sloot uiteindelijk haar onrustige ogen tijdens de kus van haar echtgenoot en kneep terug in zijn handen. Zijn geruststellende woorden deden haar goed, maar vooral de belofte dat hij naar Haudan zou reizen... Toch knaagde er meteen iets aan haar. 'Denk je niet dat hij ook graag zijn moeder wil zien?' vroeg ze onzeker. 'Zou hij wel goed verzorgd worden?' Ze wist niet of het verstandig zou zijn om mee te reizen: ze zouden niet zo snel zijn als dat Flynn alleen zou reizen en ze wist ook niet of het goed zou zijn voor Leona om zo'n lange reis te maken uit het niets. 'En- en wat nou als hij zo gewond is dat hij niet meer thuis komt?' kreeg ze nog met tegenzin over haar lippen heen.

Flynn schudde iet wat aarzelend zijn hoofd. Hij vond het moeilijk zich in te beelden wat de jonge prins zich in zijn hoofd haalde. Wat hem betrof had hij hem iets te erg aan de Koning doen denken. Die man was wat hem betrof soms ook niet serieus genoeg, wat Indra hem ook had proberen wijs te maken. 'Het lijkt er op dat hij andere details weg heeft gelaten om te voorkomen dat het iets prijs zou geven als de brief onderschept werd, maar hij lijkt mij geen reden te hebben te liegen over de gesteldheid van Matheo.' Flynn was erg benieuwd te horen waarom en wat de prins niet met hen kon delen. Wat hadden die twee uitgespookt? Hij fronste vervolgens en keek bedenkelijk naar Guila. 'Ik wil je niet tegenhouden, maar het lijkt me goed dat ik daar zo snel mogelijk ben. De reis duurt al een week als ik alleen ga.' Hij wreef langs de rug van zijn vrouw nu hij het bezorgde gezicht in zich op nam. Was het eerlijk van hem om haar te vragen nog langer te wachten op haar jongen? 'Ik zorg dat hij thuis komt, Guila,' beloofde Flynn haar zacht en geraakt door haar zorgen. Hij wist echter niet of hij haar kon beloven in wat voor staat Matheo thuis zou komen. Die vrees maakte dat hij zijn hand op haar wang legde en haar blik vasthield. 'Waarom reizen we niet eerst naar Tyrosh? Leona vraagt al wekenlang of ze niet bij Roshan in de stad op bezoek kan. Dan reis ik vanuit daar alvast door en dan zal Robyn vast met jou mee gaan.' Flynn zou zijn best moeten doen zijn zus te overtuigen bij zijn echtgenoot te blijven, maar hij kon zich zo snel niet iemand anders bedenken die en zijn zoon ook thuis zou willen krijgen en zijn vrouw veilig zou houden. Dit was geen reis zonder risico's. Bovendien gaf dit plan Roshan ook een taak om op haar zus te passen. Anders zou ze koppig genoeg zijn om hen te volgen.

Na de woorden van haar echtgenoot keek ze met andere ogen naar de brief. Het deed haar denken hoe zij en Flynn in Quandaï ook in vage bewoordingen elkaar duidelijk hadden moeten maken wat hun bedoelingen waren. Dat had tot de nodige miscommunicatie geleid, vooral in het begin. Ze waren in die villa nagenoeg nooit alleen geweest. 'Als hij in staat zou zijn om een brief te schrijven, dan zou hij dat toch wel gedaan hebben?' vroeg Guila enigszins onzeker. Het stemde haar niet gerust dat het de prins was die een bericht had gestuurd. Bij de Goden, als ze nou op tijd was geweest om de twee jongens aan te spreken op hun roekeloze plannen... Hoe had Matheo het in zijn hoofd gehaald om wachter te worden? Waarom hadden al hun aansporingen naar Matheo toe om zijn best in het kamp te doen nooit gewerkt? Ze begreep het niet en dat zat haar al lentes dwars. Bij Flynns aanbod glimlachte ze dankbaar naar hem, maar schudde ze haar hoofd. 'Ik heb het liefste dat jij meteen naar Matheo toe reist, mijn lief, zodat hij niet alleen in Haudan is. Ik zal Indra en Gael vragen om mij en Leona te vergezellen naar Tyrosh, zodat ik met Robyn naar Haudan kan reizen. Dan moeten onze dochters op elkaar letten in onze afwezigheid.' Ze legde ook haar hand op zijn wang en keek hem zo liefdevol aan. 'Dat weet ik, Flynn,' stelde ze hem gerust. 'Want ik weet hoeveel je om hem geeft.' En ze meende het: er was niemand op de wereld die ze zo vertrouwde als haar man. Het stemde haar daarnaast ook gerust om weer emotie van haar man tegenover hun zoon te vinden. 'Moeten we onze andere zoon ook inlichten?' vroeg ze vervolgens twijfelachtig. 'Ik wil hem niet op zijn reis afleiden, maar ik wil ook niet dat hij er- er te laat achter komt.'

'Ik weet het niet, maar het lijkt me eerder dat ze in een bemoeilijkte situatie hebben gezeten vanwege politieke relaties. Ik weet niet of Matheo wel zo vrij zal zijn geweest zijn eigen brieven te schrijven.' Dit was niet de eerste keer dat Flynn brieven moest ontcijferen. Bovendien was hij het erg gewend in codetaal te werken als hij op missies was of daar rapporten over kreeg. De brief had zo geklonken naar hem. Dat bezorgde hem weer op een hele andere manier. Flynn knikte met een ernstige blik. Het stelde hem tevreden dat ze het er over eens waren dat hij beter zo snel mogelijk naar Haudan kon gaan, maar dat kwam ook met het zware gevoel dat ze beiden voelden dat daar de noodzaak voor was. Het zou bovendien betekenen dat hij een eenzame week voor de boeg had op pad naar zijn zoon. Dat deed hij deze dagen niet vaak meer. 'Oke, dan doen we dat. Mocht het alsnog niet ideaal zijn, dan kunnen we jouw broer vragen onze meiden op de boerderij te laten verblijven.' Tobias en Renee waren altijd gastvrij geweest naar hun kinderen. Hij klemde geemotioneerd zijn kaken op elkaar toen zijn vrouw zo raak zijn gevoelens benoemde. Het was niet iets dat hij erg recent nog uitgedrukt te hebben naar zijn zoon. Flynn hoopte dat er tijd was om hem dat duidelijk te maken. Hij zuchtte vervolgens en haalde zijn schouders op terwijl hij de brief van de prins opgevouwen had en in zijn zak stopte. Hij was ondertussen richting het huis gelopen met Guila. 'Ik weet het niet, lieverd. Je weet dat hij alles zal laten vallen om naar huis te komen als het bericht hem bereikt. Laat ons eerst in Haudan de situatie in ons op nemen. Ik zal Arlo direct schrijven als ik daar ben.' Als er meer informatie was, dan kon hij hopelijk beter inschatten of hij zijn oudste zoon kon vertellen dat hij niet thuis hoefde te komen, of het tegenovergestelde.

Guila had haar hand laten vastpakken door haar man en liep zo met hem mee naar hun huis toe. Onderweg pakte ze ook de mand met boodschappen op en zo betraden ze hun huis. Sinds Matheo's vertrek had het echter niet meer zoals vroeger gevoeld. Ondanks dat hun zoon veel in de barakken sliep, was hij ook altijd veel te vinden in hun huis, al was het maar om zijn ouders, broer en zussen gedag te zeggen of een maaltijd te nuttigen. Guila knikte instemmend op de suggestie van haar echtgenoot. 'Dat lijkt me beter. En- en schrijf mij ook als ik snel moet komen.' Ze was doorgelopen naar de slaapkamer en haalde Flynn's reistas onder hun bed vandaan. Deze tas nam hij altijd mee op zijn missies. Onmiddellijk begon ze de tas vol te stoppen met spullen. Onderhand wist ze precies wat Flynn wel en niet graag mee wilde nemen op zijn reizen. Daarnaast voelde ze ook de behoefte om in beweging te blijven, zodat ze zich niet teveel liet grijpen door haar emoties rondom haar zoon. Desondanks stroomden de tranen stilletjes over haar wangen heen. 'Nu weet ik wat mijn ouders voelden elke keer als Tobias weer zo ziek was,' zei ze stilletjes, meer tegen zichzelf dan tegen haar echtgenoot. 'Je denkt als ouders dat je je kinderen veilig en klein kan houden, maar dat is niet zo. Je moet ze laten gaan en dan-' Ze schudde haar hoofd en bleef de tas verder in pakken.

Flynn liep in het huis al af op de kast waar hij zijn reismantel bewaarde en zocht naar zijn andere spullen terwijl zijn vrouw hetzelfde deed. Het voelde als routine: het inpakken van zijn spullen had hij al zo vaak gedaan. Toch kwam het met een erg ongewoon gevoel van onmacht. Hij kon zo snel mogelijk reizen als hij wilde, maar het zou geen verandering brengen in de toestand van zijn zoon. Hij had enkele reiswaren aan de kant gelegd toen hij de zachte woorden van Guila op ving en liet zijn dingen met rust om op haar af te stappen. Voor even hield Flynn haar drukke handen tegen en streek haar wangen droog. 'Ik had ook niet gehoopt dat ik me als mijn vader zou voelen, maar- Maar Matheo is niet de enige zoon die op een gevaarlijke missie gaat en zijn ouders erg in spanning houdt door gewond thuis te komen.' Deze hele situatie was al genoeg om zijn been te voelen trekken ook al plaatste hij geen gewicht op het ledemaat. Hester had hem ooit verteld dat het vaak voorkwam dat er misschien geen fysieke pijn was, maar dat je hoofd het in kon beelden alsof het echt was. Hij was in die tijd vrij hopeloos geweest, omdat hij niet had kunnen weten hoe hij de twee kon onderscheiden. Nu kon hij er beter mee om gaan. Dat had hem jaren gekost. Zoiets wenste hij zijn zoon niet toe. Flynn drukte een kus op Guila's voorhoofd en zuchtte toen diep. 'We zullen hem snel zien, lieverd.'

[NEW]
Zwetend van de inspanning stond Matheo oefeningen met zijn zwaard te maken in de tuin van zijn huis. Zijn vader had hem deze oefeningen gegeven, omdat het hem destijds ook had geholpen om weer spierkracht op te bouwen na zijn verwondingen. De eerste keren waren verschrikkelijk geweest, met onwijze spierpijn de dagen er na, maar Matheo voelde hoe hij langzaamaan weer meer kracht in zijn been en schouder begon te krijgen. Zijn lichaam viel weer in de oude routine van sparren. Ondertussen gleden zijn gedachten naar zijn vriendin. Ze had hem geschreven dat ze snel langs zou komen, maar dat ze niet kon beloven wanneer dat precies zou zijn. Matheo gunde het haar om te genieten van de faam die ze na haar optreden had ontvangen, maar tegelijkertijd miste hij haar ook. Maar bovenal miste hij ook Silvester. Hij voelde dat gemis overal: als hij rond het kampvuur met zijn kameraden dronk, maar niemand zijn grappen volledig begreep; of als hij zijn taken moest afronden, maar er niemand was die net zo hard kon klagen als dat hij deed; en bovenal miste hij zijn vriend tijdens het sparren, omdat er niemand was die Matheo zo kon aanmoedigen als dat Silvester had gedaan. De brieven die hij had ontvangen van Silvester stelde hem ook niet gerust dat de prins hem binnenkort kon bezoeken. Blijkbaar had zijn vriend zijn straf te horen gekregen en zou hij voor langere tijd het paleis niet mogen verlaten. Het had Matheo nog een extra motivatie gekregen om snel weer de oude te worden, zodat hij in elk geval Silvester kon bezoeken. Hij pakte dus weer zijn zwaard op en ging verder met zijn oefeningen.

Eisa had met enthousiasme toegekeken hoe ze de omgeving steeds beter begon te herkennen naarmate ze het dorp van Matheo begonnen te naderen. Ze was meegereisd met een koppel dat onderweg was naar de Noordelijke kust opdat ze niet alleen hoefde te reizen. Haar eigen gezelschap was langer in het Westen gebleven na hun vele gereis. Ze hadden die rust ook wel verdiend. Eisa had alleen niet kunnen wachten om naar het Noorden terug te keren. Ook nu ze in het dorp aangekomen was en het stel hartelijk bedankte voor hun gezelschap, brachten haar benen haar als vanzelf richting het huis van de familie Barnes. In de tijd sinds ze vertrokken was uit Myr had ze Matheo steeds op de hoogte gehouden van haar avonturen door middel van brieven en zo wist ze ook enigszins hoe het met hem ging. Maar ze voelde al lang dat het niet hetzelfde was om hem te zien, om hem aan te raken. Eisa glimlachte bij het zien van het huis en herinnerde zich dat Matheo haar eens gezegd had dat niemand nog via de voordeur naar binnen kwam. Ze liep dan ook om het gebouw heen en opende het hek naar de tuin. Ze stond al bijna voor de deur toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat er iemand bij de stal bezig was. Eisa's glimlach brak meteen door en opgelaten liet ze haar buidels vallen voor ze op haar vriend af rende.

Matheo hield zich aan de oefeningen en zette stap voor stap zoals zijn vader hem geïnstrueerd had. In het begin was hij koppig geweest, maar de oefeningen leken wel degelijk te werken. Hij voelde daarentegen ook de ogen van zijn vader op hem branden, ondanks dat hij wist dat de man in het kamp bezig was. Bij elke verkeerde stap wist zijn vader wel op te merken hoe hij het beter kon doen. In die zin was er ook veel in hun relatie veranderd: Matheo was weer welkom thuis en zelfs zijn band met zijn vader leek beetje bij beetje te herstellen. Plots hoorde hij het gekraak van het hek en stopte hij abrupt met zijn oefeningen om te zien wie het was. 'Bij de Goden!' Matheo keek met een blik vol verrassing toe hoe zijn vriendin naar hem toe kwam rennen en uiteindelijk in zijn armen viel. Matheo begroef zijn gezicht in haar nek en hield haar zo stevig vast. 'Wat ben je hier snel gekomen!' merkte hij op, nadat hij haar ietwat los had gelaten en haar zo aan kon kijken. Met een glimlach kwam hij al snel weer nabij en kuste hij haar teder.

Eisa kon niet beschrijven hoe het voelde om Matheo te zien en ter been! Ze had haar armen om hem heen gegooid toen ze hem eindelijk bereikte en hield zich zo flink aan hem vast. Met een brede lach keek ze hem aan na enkele tellen, maar had geen moment om op zijn woorden te reageren. Ze legde haar handen op zijn wangen om hem liefdevol terug te kussen. Ze nam de tijd om van zijn nabijheid te genieten voor ze zijn hand vast pakte en hem zo stralend aan keek. 'Ik kwam een stel reizigers tegen met een huifkar. We hoefden niet bij herbergen te stoppen, dus verliep de reis sneller dan ik had gedacht.' Eisa kneep in zijn hand terwijl ze nu pas echt goed haar vriend in zich op nam. 'Je bent aan het trainen. Met je zwaard,' zei ze toen haar verrassing uitend. Ze had niet anders dan gehoopt en gebeden dat Matheo's herstel sneller zou verlopen zodra hij thuis was. Ze streek opgelaten zijn haar dat door het zweet aan zijn voorhoofd plakte aan de kant en kuste hem toen weer.

Matheo kneep zacht terug in haar hand als teken dat hij dolverheugt was dat ze er was en kuste haar opnieuw. Bij de Goden, wat had hij zijn vriendin gemist! En het maakte hem ook trots dat ze hem ter been aan had getroffen. Ze hadden vast beiden niet kunnen hopen dat hij zo rap zou herstellen. Echter wist alleen hij dat hij de rest van de dag waarschijnlijk weer plat moest, omdat hij zoveel energie had gebruikt in zijn oefeningen. In eerste instantie had hij dat niet willen accepteren, maar zijn ouders hadden hem juist op het hart gedrukt om ook genoeg rust te nemen. 'Ik ben inderdaad aan het trainen. Mijn vader heeft een... soortgelijke verwonding ooit meegemaakt. Hij heeft dus een trainings- en herstelschema voor mij gemaakt. Deze week mocht ik starten met het oefenen met zwaard.' Hij drukte nog een kus op haar wang. Matheo merkte nu pas hoe hij zijn zwaard opzij had gegooid, dus hij pakte deze weer op en gebaarde naar het huis. 'Wil je binnenkomen? Niemand is thuis, dus we hebben even wat tijd voor onszelf. Laat me wat te drinken voor je inschenken en wat eten klaar maken.'

'Je had wel iets over trainen gezegd in je laatste brief, maar ik had niet verwacht dat je al-' Eisa wees naar zijn voorkomen met een trotse glimlach. Ze zou liegen als ze zou beweren dat Matheo er als vanouds uit zag, maar hij was al lang niet meer zo dunnetjes uit als in Myr. En al helemaal niet zo grauw en mager als in Haudan. Eisa werd 's nachts soms nog wakker met beelden van haar bezoeken daar. Ze keek om naar het huis en knikte toen instemmend. Ze had wel behoefte aan wat te eten. Ze had het ontbijt over geslagen om sneller hier te geraken. Eisa liet Matheo de weg leiden. 'Is iedereen weer druk bezig met de normale gang van zaken?' vroeg ze benieuwd doelend op zijn familie. Ondanks dat het haar wel degelijk tijd had gekost om zich over haar eigen ongemak heen te zetten, was ze gesteld geraakt op Matheo's familie. Ze wist echter niet hoe het zou zijn om de familie Barnes hier in hun huis te bezoeken. Matheo had haar het huis van buiten laten zien toen ze de laatste keer in het kamp was geweest, maar ze waren toen vanzelfsprekend niet binnen geweest. Eisa raapte voor de deur de buidels die ze had laten vallen op en wachtte tot haar vriend de deur open deed.

Matheo voelde hoe zijn borstkas groeide van trots door de blik die Eisa hem worp. Hij moest toegeven dat hij inderdaad goed aan het herstellen was en dat merkte hij aan alles. Bovenal was hij blij dat zijn eetlust terug was gekomen sinds het moment dat hij zijn moeders eigen voedsel weer proefde. En dat hij weer goed sliep in zijn eigen bed. Dat voelde daadwerkelijk als thuis komen. 'Klopt,' antwoordde hij, terwijl hij zijn hand op Eisa's rug had gelegd en zo de ingang van het huis liep. 'Arlo is mijn tante aan het helpen om haar huis op te knappen, moeder en Leo zijn in de tempel, Roshan is aan het werk en vader heeft meerdere vergaderingen. Druk, druk, druk.' Hij was blij dat hij gelukkig nog niet hard aan het werk gezet was. Sinds hij weer goed ter been was, moest hij wel enkele taken volbrengen in het kamp, maar dat was binnen zijn energielevels goed te doen. Ook had hij zijn kameraden in het kamp weer opgezocht. Eenmaal in het huis legde hij zijn zwaard veilig aan de kant en gebaarde hij dat Eisa verder kon lopen naar de woonkamer en keuken. Omdat hij vaker thuis was geweest, had hij ook geprobeerd om meer te helpen binnenshuis. Hij had dan ook in no time water opgezet en alvast wat lekkernijen van zijn moeder op tafel gezet. 'Hoe is het laatste optreden geweest?' vroeg hij benieuwd. Dat had Eisa niet meer in haar brieven beschreven omdat ze toen waarschijnlijk al onderweg naar het kamp was geweest.