Het Huis van de Familie Barnes

Guila volgde Arlo's blik naar Leona's slaapkamer en zuchtte zacht. Voordat ze echter uitlegde wat er gebeurt was, nam ze de thee dankbaar aan en gebaarde ze haar zoon dat ze plaats konden nemen aan de keukentafel. 'Je weet hoe ze- nare dromen heeft. Soms haalt ze er boodschappen uit en dan heeft ze moeite om die voor haar zelf te houden. Het is bijna alsof ze anderen wil waarschuwen, maar-' Ze legde haar handen om de warme mok heen en glimlachte zonder blijdschap. Ze dacht eraan hoe ze vroeger ook het kamp had willen waarschuwen en bijna niemand haar geloofd had. 'Haar leeftijdsgenoten hebben er weinig begrip voor. Ze hebben haar blijkbaar- uitgelachen.' Het deed haar pijn dat Leona dat had moeten doorstaan. 'Maar laten we haar even de ruimte geven en dan vragen we zo of ze met ons thee komt drinken,' stelde ze haar zoon gerust. 'En als ze dat niet wil, dan sturen we jullie vader op haar af. Hij weet haar altijd gerust te stellen.' Ze wist hoe beschermend Arlo hij tegenover zijn broer en zussen was. Matheo en Roshan hadden echter weinig bescherming meer nodig, in tegenstelling tot de jongste van het gezin. Flynn, daarentegen, deed er soms nog een schep bovenop. Ze zou er niet aan twijfelen dat hij vanavond nog voor de deuren van de ouders van die jonge tieners zou staan. 'Ik ben zo blij dat je hier bent, Arlo,' zei Guila oprecht, terwijl ze met haar vrije hand die van hem vast pakte. 'Ik had gedacht dat je in Tyrosh zou blijven. Je leek het daar zo naar jouw zin te hebben in de taverne. Eileen vertelde zelfs dat ze jouw handen zou missen in de bediening en in de keuken en-' Ze moest lachen en schudde trots haar hoofd. 'Je bent altijd al zo hulpvaardig en kundig geweest. En avontuurlijk. Het verbaast me niets dat je weer de zee op gaat.'

Arlo had tijdens zijn reis niet geweten hoe de gave van Leona zich ontwikkeld had. Bij thuiskomst had hij met enige zorg aangezien hoe haar erg duidelijke dromen niet verminderd waren naarmate ze ouder werd en haar kinderlijkheid misschien wat ontgroeid was. Toen ze jonger was herinnerde hij zich ook dat anderen buiten hun gezin het veelal geaccepteerd hadden omdat ze Leona zagen als iemand met een erg grote fantasie. Arlo had het nooit op die manier bekeken. 'Ik zou ook nog wel met haar willen praten,' stelde hij nog kort voor. Het was vooral tegenover zijn jonge zus dat hij zich schuldig voelde dat hij zoveel tijd had gemist en dat binnenkort ook weer zou doen. Arlo was ondertussen al aan tafel gaan zitten bij zijn moeder en dronk zelf ook van zijn thee terwijl het onderwerp op hem over ging. Hij glimlachte bescheiden en hoorde haar woorden met een enigszins opgelaten gezicht aan. 'Ik had beloofd dat ik met je mee terug naar huis zou reizen uit Tyrosh na het feest.' En dat had hij zijn vader ook gezegd. Het had hen beiden gerust gesteld, dacht Arlo, dat hij mee was geweest om een oogje in het zeil te houden op zijn broer en zus, maar ook zijn moeder en tante. Bovendien had hij niet op Matheo kunnen rekenen. Zijn broer was frustrerend genoeg inderdaad niet op komen dagen om ook mee terug te reizen die ochtend ondanks dat hij het hem had laten beloven. Een verantwoording had hij niet eens gekregen. 'Heb jij ook een beetje bij kunnen komen van al die toestand in de stad?' In alle drukte bij thuiskomst, had hij zijn moeder niet echt kunnen vragen over het weerzien met de Quandaise prins, noch het onthaal dat ze in het paleis had gekregen. Op de terugweg had Roshan honderduit gekletst zoals gewoonlijk en was hij achterop gereden in stilte. Hij had het wel prima gevonden om zo zelf zijn gedachten te kunnen ordenen.

Guila glimlachte verrast, waarna ze een tevreden slok van haar thee nam. 'Ik weet zeker dat Leona dat op prijs zou stellen, Arlo. Je weet hoe erg ze naar jou op kijkt. Ze checkt dagelijks de postbus als jij op reis bent om er zeker van te zijn dat ze jouw brieven als eerste leest,' vertrouwde Guila haar oudste zoon toe. Ze dacht niet dat zij zelf of Leona dat ooit met Arlo hadden gedeeld. Bij zijn volgende opmerking zuchtte ze zacht en wreef ze vermoeid langs haar voorhoofd. 'Ik weet het. Maar beloftes hebben zo'n andere betekenis gekregen sinds Matheo ze zo gemakkelijk verbreekt,' verzuchtte ze, terwijl ze dacht aan haar jongste zoon en eerstgeboren kind. Matheo had als kind al een neus gehad voor problemen. 'Maar dat heeft natuurlijk niets met jou te maken, Arlo.' Bij het noemen van de reden van het bezoek aan Tyrosh greep Guila onbewust met een glimlach naar haar oorbel, een gebaar dat ze Iker al zo vaak had zien doen. 'Ik denk dat ik nooit zal bij komen van het feit dat mijn dierbare vriend definitief zijn voeten weer heeft mogen zetten op Tarthiaans grondgebied.' Het was onbeschrijfelijk geweest om Iker weer te ontmoeten. Ze hadden maar weinig woorden nodig gehad om elkaar te laten weten hoe het met hun ging. Ze hadden vooral veel samen gebeden en de rust opgezocht van de oude tempel. Met niemand anders dan met Iker kon ze zo diep naar haar band met de Goden, en haar band met Iker, grijpen. 'En het was natuurlijk heerlijk dat we zo warm verwelkomd werden in de taverne,' begon Guila kalm, waarbij haar woorden zeer bewust gekozen werden. 'Arlo, je weet dat ik nooit tegen jouw lieg. Daarom wil ik dat je weet dat Roshan wellicht-' Ze pauzeerde even om het juiste woord te vinden. 'In haar enthousiasme heeft ze verteld dat jij zo hecht geworden bent met Nuria.' Afwachtend en vooral hoopvol keek ze hem aan. Ze was benieuwd wat er gegroeid was tussen de twee.

Arlo knikte kort met nog een oog op Leona's kamer. Hij zou de aankomende tijd extra zijn aandacht op haar richten. Matheo en Roshan waren hem wat dat betreft ook altijd weer snel beu. Het had hem wel goed gedaan te horen dat zijn oudste zus hem nog wilde uitnodigen in de smederij waar ze nu werkte. Hij was erg benieuwd te zien waar ze allemaal mee bezig was. Ze had nooit maar een project. Arlo fronste bij het benoemen van Matheo en legde geruststellend een hand op die van zijn moeder. 'Hij zal wel bij trekken met de tijd. Bovendien, wat voor beloftes Matheo ook breekt, hij zal altijd wel weer thuis komen.' Arlo was er van overtuigd dat zijn broertje de familie niet in de steek zou laten als het er op aan kwam. Zijn trots was te groot, zoals dat van de hele familie Barnes eigenlijk wel was. Hij glimlachte toen zijn moeder zo goed sprak over haar tijd in het paleis. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor haar moest zijn met de lange en ingewikkelde geschiedenis die ze had. 'Ik hoop dat jullie vaak nog samen wat kunnen doen en dat hij snel op bezoek zal komen. De tempel net buiten het dorp zal de prins vast prachtig vinden.' Arlo vond het zelf een van de mooiste plekken in Tarth. Hij kon daar altijd zijn rust vinden tussen de altaren voor de oude Goden. Hij richtte zich op zijn thee toen het gesprek weer evensnel terug op hem gericht was. Zuchtend blies hij de hete stoom van zijn mok weg. 'Roshan heeft-' Hij had willen zeggen dat zijn zus te hard van stapel was gelopen en bovendien er niets over had moeten zeggen, maar hij had de blik in de ogen van zijn moeder gezien. Ze zou het weten als hij loog en ze wisten beiden evengoed hoe Roshan nooit haar mond kon houden. Dat hoefde hij niet nog eens te zeggen. 'Ik heb haar gevraagd of ze wat meer tijd samen wil spenderen terwijl ik Syd help.' Hij had zijn ouders al op de hoogte gesteld dat hij een paar weken voor zijn volgende reis naar Tyrosh zou gaan om daar met de voorbereidingen te helpen. 'Maar ik wil er niet te veel van verwachten. De lengte van de volgende tocht is nog zo onzeker.'

Guila zuchtte zacht en wreef voorzichtig met haar vingers langs haar litteken op haar wenkbrauw. 'Ik maak me gewoon altijd zorgen om hem. Ik weet dat ik dat niet zou moeten doen, maar zijn vriendschap met Silvester heeft een hele nieuwe, spannende wereld voor hem geopend. Maar de wereld van de adel en de politiek opent ook zoveel meer gevaren en mogelijkheden, waar Silvester wel met fouten weg kan komen, maar Matheo niet.' Vanwege haar en Flynn. Datzelfde gold ook nog steeds in het kamp. 'Maar hopelijk heeft Iker een oogje in het zeil kunnen houden en reist Matheo vandaag nog terug naar het kamp. En over Iker gesproken...' Enthousiast keek ze naar haar altaar en vervolgens naar haar zoon. 'Hij komt binnenkort langs in het kamp en ik heb zijn dochter en vrouw ook uitgenodigd. Jouw vader moet nog even aan het idee wennen, maar het wordt vast enorm gezellig. Ik neem Iker dan mee naar de tempel en dan kunnen jullie Inanna rondleiden in het kamp.' Afwachtend keek Guila vervolgens haar zoon aan. Roshan had weinig details weggelaten in haar verhaal, ondanks dat Guila haar aangespoord had om Arlo het zelf te laten vertellen. Guila glimlachte teder bij zijn laatste woorden en legde haar hand op de zijne. 'Het is niet erg om er iets van te verwachten en daardoor ook meer je best ervoor te doen. Als ik niet alles op alles had gezet om mijn liefde aan jullie vader duidelijk te maken, dan weet ik zeker dat we nu niet samen waren geweest. Het was eng en onzeker, maar ik heb er nooit spijt van gehad. En ook niet als hij manen weg was op missies. Met de juist communicatie en beloftes blijven relaties sterk.'

Arlo hoorde de woorden van zijn moeder over Matheo geduldig aan zoals hij iedere keer al had gedaan sinds zijn terugkomst. Voor Arlo vertrok had zijn broertje al genoeg problemen veroorzaakt, maar hij had zo gehoopt dat hij ook wat zou leren van zijn fouten. 'Misschien houdt de interesse van de prins in de Noordelijke prinses hem weg van het kamp.' Wat hem betrof was dat voor nu misschien de beste optie. Hij zuchtte echter nog eens diep. 'Ik snap ook niet waarom hem geen kans gegeven wordt om eindelijk op te klimmen in het kamp.' Zou het Matheo eindelijk wat verantwoordelijkheids gevoel geven als dat gebeurde? 'Ik hoop dat ik er dan nog kan zijn,' glimlachte Arlo vervolgens nadat hij over de uitnodiging voor prins Iker hoorde. Het zou erg mooi zijn als ze als gezin de familie van prins Iker konden verwelkomen. 'Tante Robyn zal hem ook graag het kamp willen laten zien. Of Matheo. Dat kan ik beter aan hen overlaten.' Zelf had hij er maar een erg korte tijd echt gewoond en gewerkt. Zijn hart had nooit zo bij het leger gelegen. Hij luisterde met nog meer aandacht toen zijn moeder over haar relatie met zijn vader sprak. Hij kende de verhalen en zijn ouders hadden zeker details gedeeld, maar zaken zoals hoe het begonnen was of wat er vooraf was gegaan aan de historische gebeurtenissen kende hij niet. 'Ik weet gewoon niet- Ik zou haar niet teleur willen stellen,' zei hij uiteindelijk. 'Maar- maar het is anders dan met Eliane.' Het was iets dat hij zichzelf al een paar keer had toegezegd. Hij kon niet aan zijn oude vriendin blijven denken en mocht Nuria zeker niet met haar vergelijken. 'Hoe vond jij het om hier te moeten wachten?' Nu zijn moeder dit wist, moest hij ook erkennen dat hij graag over haar ervaringen hoorde en haar advies goed kon gebruiken. Misschien had hij dat niet durven vragen als Roshan niets gezegd had.

Guila wist dat ze zich misschien te veel zorgen om haar zoon maakte. Hij wist zijn weg te vinden tussen het kamp en Tyrosh. Hij was een kundig vechter. Maar hij wist niet hoe hij zich moest gedragen onder de adel. Daar had ze haar kinderen nooit goed op kunnen voorbereiden. 'Ik wou dat Matheo net zo'n passie als jij en Roshan zou kunnen vinden,' verzuchtte ze, al wuifde ze vervolgens het onderwerp weg. Het ging nu om Arlo. Guila keek haar zoon bedachtzaam aan en besloot om een eerlijk antwoord te geven. 'In het begin verschrikkelijk. Het kamp was destijds niet zoals het nu is. Flynn en ik... hebben een aantal harten gebroken op onze weg naar elkaar toe. Dát en het feit dat ik naar Quandaï was gereisd werd mij niet in dank afgenomen.' Ze zuchtte en keek naar de stoom die van haar thee af kwam. 'Het werd beter toen ik een doel in het kamp vond. Les geven op school, het begeleiden van de Quandaïse vluchtelingen en nu ook het opzetten van het weeshuis. Net zoals Nuria een doel in de taverne heeft.' Ze keek weer op naar haar zoon en glimlachte triest. 'Soms ben ik bang dat de beslissingen die jouw vader en ik hebben gemaakt in onze jeugd nu nog steeds tegen onze kinderen gebruikt worden. Ik ben het er namelijk mee eens dat het goed voor Matheo zou zijn om op te klimmen in het kamp én dat dat allang een keer had moeten gebeuren.' Ze stond op om uit de keuken enkele lekkernijen te halen. Toen ze terug kwam, hield ze de schaal met cakejes voor Arlo op. 'Hoe is het anders dan met Elaine?' vroeg Guila benieuwd.

Arlo wist niet goed hoe hij in eerste instantie moest reageren op de informatie die zijn moeder gaf. Het gaf hem geen gerust gevoel te weten hoeveel complicaties er nog bij konden komen kijken. Hij moest zichzelf er aan herinneren dat het echter niet geheel binnen de controle van zijn ouders had gelegen hoe hun relatie zo bemoeilijkt was. Arlo was zijn moeder aan de andere kant ook erg dankbaar dat ze dit wilde delen. Hij kon het zich niet voorstellen dat het makkelijk was om dit soort herinneringen op te rakelen. Hij was iets geruster te horen dat het uiteindelijk ook beter was geworden. Misschien moest hij dat ook bedenken dat het niet in een keer goed kon gaan. 'Ze schrijft ook heel graag,' vertelde Arlo met een kleine glimlach. Hij hoopte dat hij iets van haar werk zou mogen lezen. Ze had hem erg nieuwsgierig gemaakt nu ze aan had gegeven dat het over schepen ging. Arlo knikte vervolgens ernstig, maar kneep in de hand van zijn moeder. 'Het ligt niet aan jullie beslissingen, maar alles wat er steeds omheen gebeurde.' Het was nooit in hem opgekomen om zijn ouders aan te wijzen als schuldigen voor het leven van hem, maar vooral dat van zijn broer en zussen. Arlo had wat dat betrof enigszins het geluk dat hij niet altijd als een Barnes gezien werd. 'Wie weet wat de komende manen hem te bieden heeft. Tante Robyn lijkt er erg van overtuigd dat ze de politiek in het kamp kan veranderen.' Hij had haar zo hier en daar wat dingen horen zeggen, maar wist niet goed genoeg hoe de toestand in het leger nu was en of ze inderdaad invloed zou hebben. Arlo pakte een van de heerlijke gebakjes en at er eerst van voor hij zijn moeder een antwoord kon geven. 'Ik denk dat ik te graag haar een plezier wilde doen met alles wat we deden en toen ik toch voor mijzelf koos om die reis te maken- Misschien waren we ook te jong om goed duidelijk te maken wat we beiden wilden.' Soms bedacht hij zich wel eens hoe zijn leven er nu uit had gezien als hij toegezegd had om bij Eliane te blijven.

'Tante Robyn heeft haar hele leven al grote dromen gehad,' zei Guila met een zachte zucht. 'Het leven is echter heel anders gelopen dan ze dacht. Het is lief dat ze het zo voor jullie wil opnemen, en ze bedoelt het goed, maar Robyn kan de situatie veelal nog eens...' Ze zocht naar het goede woord, maar kon niets anders bedenken dan 'compliceren' of 'verergeren'. Het ging echter nu niet om haar schoonzus. Bedachtzaam luisterde ze naar de woorden van haar zoon over zijn relatie met de vrouw in het naburige dorp. 'Zo zie je maar weer dat communicatie de basis is van elke relatie,' stelde Guila haar zoon gerust. 'En communicatie groeit ook met de leeftijd. Toen ik jonger was, was mijn manier om met problemen om te gaan door te vluchten. Daarmee heb ik jullie vader veel pijn gedaan en het had daardoor niet veel gescheeld of we waren nooit meer samen gekomen.' Ze klopte vervolgens op de boeken waar Arlo eerder enkele papieren had verstopt. Guila had haar zoon de handeling zien uitvoeren. 'Een brief sturen is daarom een heel goed idee. Zeker naar een schrijfster toe.' Het enthousiasmeerde haar dat Nuria zo bevlogen was met een pen. De werken van haar vader waren al prachtig geweest, laat staan wat zijn dochter voor moois zou schrijven. 'Kom je er uit wat je haar wil schrijven?'

Arlo knikte langzaam en enigszins opgelucht. Zijn moeder leek in te stemmen met het feit dat ze misschien wel gewoon te jong waren geweest. En wat had hij verwacht? Dat hij zo jong en zo snel al de liefde van zijn leven zou vinden? Hij vond het niet erg dat het een zoektocht was die wat langer zou duren. Hij zou het namelijk erg jammer vinden als hij al zijn tijd aan een persoon gaf om er vervolgens achter te komen dat ze toch niet langer samen zouden blijven. Arlo moest aan de andere kant ook bekennen dat hij het moeilijk vond dat na al die tijd en sinds zijn gesprek met Nuria in Tyrosh zijn gedachten erg vaak naar Eliane uit waren gegaan. Het had toch wat oud verdriet opgerakeld. Betrapt keek hij naar de boeken en haalde zuchtend zijn brief tevoorschijn. Alleen de aanhef had hij nog maar op het papier weten te zetten. Zijn moeder zou zo dus al zien dat het niet erg goed ging. 'Het lijkt me juist moeilijker omdat ze zo goed met woorden is. Dat ben ik nooit geweest. Zeker niet in het Tarthiaans-' Juist toen Arlo dat uitsprak keek hij zijn moeder plots verrast door zijn eigen gedachte aan. Hij moest glimlachen om zijn eigen fout en streepte zijn eerdere woorden door om in sierlijke Quandaise letters opnieuw een aanhef te schrijven. Het was simpelweg niet in hem opgekomen om in zijn Moedertaal te schrijven. Hij legde de veer weer neer om zich nog op zijn moeder te richten. 'Ik hoopte vanmiddag langs de tempel te lopen. Ik zou graag een gebed opzeggen voor mijn ouders. Zou je mee willen? En misschien wil Leo ook mee?' Het was al weer tijden geleden dat hij zijn Quandaise ouders herdacht had. Het leek hem echter een mooi moment dat nu te doen voor hij weer op reis zou zijn.

Guila keek nieuwsgierig toe hoe Arlo uiteindelijk toch de weggestopte brief tevoorschijn haalde. De laatste lentes had hun tafel wel vaker vol gelegen met schrijfgerei: Flynn schreef brieven naar zijn zuster en de rest van zijn familie, Guila naar Iker en haar broers, beiden naar Arlo als hij op reis was en ze dacht haar oudste kinderen ook weleens betrapt te hebben op het schrijven van brieven. Leona hield daarbij zorgvuldig een dagboek bij, maar zij en Flynn hadden nog nooit mogen lezen wat ze dan precies opschreef. Guila had al de suggestie aan haar zoon willen maken om dan in het Quandaïs te schrijven, maar hij had zijn eigen oplossing al gevonden. 'Gebruik dan deze,' bood Guila teder aan, terwijl ze haar eigen veer erbij pakte en deze aan Arlo gaf. Het was ooit een cadeau geweest van haar moeder Willa. Het Quandaïse schrift leende zich veel beter voor sierlijke letters en zwierige zinnen dan het Tartiaans. Een smalle, langere veer was dan ook op zijn plaats en zo'n veer had haar moeder Guila op jonge leeftijd al cadeau gegeven. Sindsdien kon Guila niet met een andere veer schrijven. 'Iemand die woorden zo erg waardeert zal het des te meer waarderen als je schrijft vanuit jouw hart. Dus vertel haar hoe het met jou gaat en- en vertel dat je er naar uit kijkt om haar weer te zien.' Na het aanbod van Arlo knikte ze enthousiast: het liefst bezocht ze de tempel elke dag, maar ze wilde ook graag veel bij haar kinderen zijn. Ze vond het dus heerlijk om juist in de tempel tijd met hun te spenderen. 'Ik zou ook graag een kaars willen aansteken voor jouw ouders. En het is morgen ook de geboortedag van jullie grootvader,' herinnerde ze Arlo. Haar vader had nog vele jaren geleefd, maar helaas ook hij was inmiddels overleden. Daarmee leek de naam van de oude Koning nog minder op de lippen van het volk te liggen dan eerder. 'En laten we Leona inderdaad ook mee nemen. Ik wil haar liever niet hier alleen thuis laten,' verzuchtte Guila met een blik over haar schouder naar de deur van Leonas kamer toe.

Arlo keek verwonderd toe hoe zijn moeder haar eigen veer voor hem op hield. Hij nam het exemplaar voorzichtig van haar over nadat hij zijn eigen veer weg had gelegd. 'Bedankt,' zei hij zacht maar serieus. Hij bedankte haar niet alleen voor het schrijfgerei maar ook voor het waardevolle advies dat ze hem gaf. Arlo had niet anders verwacht van haar na alle jaren waarin ze hem met zo veel geduld bij had gestaan. Hij vond het altijd maar moeilijk om zich voor te stellen dat zijn moeder zo als het kwaad werd neergezet in Quandai, maar zelfs ook in Tarth waar er veel geroddeld werd over zijn ouders. Zelfs de tijd had dat niet helemaal weg kunnen nemen. 'Dan kunnen we ook een kaars voor hem aansteken,' stemde Arlo met een glimlach in. Hij keek nog even naar zijn brief maar borg deze toen toch zorgvuldig op. 'Laat me proberen met Leo te praten.' Arlo legde kort een gerustellende hand op zijn moeder's schouders nadat hij opgestaan was. Misschien was hij iets te zelfverzekerd te denken dat Leona de deur voor hem zou openen, maar hij wilde het tenminste proberen voor zijn zusje en moeder. Hij stapte op de deur af en klopte zacht aan om Leona te vragen of hij binnen mocht komen. Het duurde even voor hij toch binnen gelaten werd.

Flynn was op tijd naar huis gegaan die dag om voor eens niet tot laat in het kamp gehouden te worden. Ondanks dat hij jarenlang keihard gewerkt had om het vertrouwen van het kamp terug te winnen en te behouden, had hij ook beloftes aan zijn vrouw gemaakt om zijn tijd thuis met de kinderen er niet onder te laten lijden. Flynn had er nu zijn oudste jongen op bezoek was ook harder aan gewerkt om zijn taken op tijd af te ronden zodat hij soms vroeger naar huis kon. Hij was de tuin al ingereden om zijn paard te stallen en had door het raam zijn vrouw en zoon aan de tafel zien zitten. Toen hij echter binnenkwam, vond hij daar alleen zijn echtgenote. Na zijn modderige laarzen uitgedaan te hebben en zijn jas op te hebben gehangen, begroette hij haar met een glimlach en een kus op haar wang. 'Wist ik dat je ook vroeg thuis zou zijn vandaag?' Flynn had verwacht dat Guila nog in het weeshuis zou zijn en hij Arlo alleen zou treffen. Hij had het idee dat de jongen het enigszins vermeden had om hem alleen te spreken, maar Flynn wilde die mogelijkheid niet aan hem voorbij laten gaan. 'Roshan zegt dat ze laat thuis is en niet mee eet. Ze is met iets bezig in de smederij. Het zag er uit als een schild-' Bedenkelijk wreef hij de koud uit zijn handen en liep door naar de keuken om te zien of er nog thee warm stond. 'Ik heb ook overhoord dat Matheo terug in het kamp is. Ik heb hem zelf alleen nog niet op kunnen sporen.'

Guila hoorde tevreden en opgelucht aan hoe Arlo aangaf dat hij wel met Leona zou gaan praten. 'Wees maar een beetje lief voor haar. De geruststellende woorden van een grote broer zullen haar waarschijnlijk goed doen.' Ze kneep in de hand die hij op haar schouder had gelegd en zo zag ze hoe hij zich naar Leona's kamer begaf. Op hetzelfde moment kwam haar echtgenoot binnen en liet ze hem haar met een glimlach begroeten. 'Het was ook niet het plan om eerder thuis te komen,' verzuchtte ze, terwijl ze kort met haar ogen naar Leona's kamer gebaarde. Guila liep vervolgens achter haar man de keuken in en manoeuvreerde hem teder naar één van de stoelen toe. Ze verwende niet alleen haar kinderen graag, maar ook zeker haar echtgenoot na een lange dag werk. Ze drukte nog een kus op zijn wenkbrauw en ging vervolgens aan de slag om zowel wat thee als een lekkernij voor hem klaar te maken. Haar handelingen waren echter niet zo soepel en kalm als ze normaal waren en dat kwam volledig doordat ze haar man vertelde wat er was gebeurd. 'De kinderen moeten altijd Leona hebben, wat ze ook doet. Ik hoef maar voor enkele seconden mijzelf in een andere kamer te begeven en ze hebben alweer een moment gevonden om haar te treiteren.' Guila kon het daarna ook niet laten om de theepot net iets te hard neer te laten komen op het aanrecht door het aanhoren dat haar zoon weer terug was gekeerd. 'Onze verloren zoon is dus ook weer terecht,' mompelde ze, al kwam haar frustratie meer uit bezorgdheid dan uit irritatie en zo draaide ze zich naar haar partner om. 'Ik wil veel begrip hebben voor Matheo, dat weet je Flynn, maar bij de Goden- als hij zich zo ook gedraagt tegenover zijn leidinggevende, dan snap ik dat hij zijn promoties niet behoudt!' Ze vond eindelijk haar kalmte weer terug na de woorden over haar oudste dochter. 'Ik zal proberen om vanavond nog wat eten naar haar smederij te brengen voor haar en haar collega's,' zei ze uiteindelijk met een trotse glimlach. 'Je weet hoe ze is als ze met zo'n groot project bezig is.'

Flynn wilde in eerste instantie tegenstribbelen toen hij door zijn vrouw op een stoel werd gedrukt, maar uiteindelijk wist hij dat er geen beginnen aan was. Hij merkte echter even snel dat er iets aan de hand was. De uitleg volgde al snel en met een zucht wreef hij langs zijn voorhoofd. Zijn jongste dochter was een schat en zo lief dat hij maar niet begreep waarom ze zo door de andere kinderen behandeld werd. Ze was ook anders dan haar broer en zus die goed wisten hoe ze van zich af moesten bijten. Dat maakte dat hij veelal des te bezorgder was om de jonge Leona. Het vervelendste was dat zijn normale gang van zaken, om met de ouders te praten, niet erg hielp op een weeshuis. Veel autoriteitsfiguren hadden ze niet naar wie ze wel moesten luisteren. 'Is er iets dat ik kan doen?' vroeg hij dus maar. Zijn vrouw wist altijd veel beter wat te doen in dat soort situaties. 'Ik weet het,' verzuchtte Flynn vervolgens nog net even wat dieper. Matheo had er nogal een talent voor om problemen voor zichzelf te veroorzaken. 'Indra vertelde me dat Lin Matheo een ultimatum wil geven. Een laatste kans. Ik geloof dat dit zijn derde transgressie was.' Een vierde betekende veelal voor een soldaat dat je of weer als rekruut aan het werk moest of je uniform echt in moest leveren. 'Misschien zal dat hem eindelijk wat perspectief geven.' Hij glimlachte vervolgens en stond op om Guila door de keuken te volgen. Hij hield haar tegen zodat hij haar in zijn armen kon nemen en langs haar prachtige haar kon strijken. 'Ze lijkt op haar moeder als ze zo bezig is. Ik weet nog wel hoe jij ook in die smederij gestaan hebt.' Flynn wilde haar het liefst afleiden van al haar zorgen om hun kinderen.

Guila had een theedoek in haar handen gepakt om daar maar in te knijpen en haar frustratie in los te laten. Ze had al meerdere keren geprobeerd om het geplaag en gepest een halt toe te roepen, maar het was haar nooit gelukt om het voor langere periode op te laten houden. Het hielp daarbij niet mee dat Leona's beelden en visioenen erger leken te worden. 'Misschien moeten jij en de kinderen Leona meer op sleeptouw nemen,' zei ze uiteindelijk maar. 'Misschien is het juist goed voor haar om- om uit haar comfortabele bubbel gehaald te worden. Ze is altijd bij mij. Wellicht houd ik haar verlegen houding wel in stand.' Ze had inmiddels de theedoek neergelegd om twee mokken met het kokende water vol te schenken. Vervolgens stond ze voor haar kruiden stil om er enkele te plukken voor hun thee. De woorden over haar zoon stelde haar echter niet gerust. Guila liet zich uiteindelijk in de armen nemen van haar echtgenoot en sloeg zo ook haar armen om zijn altijd nog brede rug heen. Ondanks de zorgen die ze droeg om haar kinderen moest ze toch glimlachen om zijn woorden. 'Dat je dat nog weet,' zei ze met een verbaasde glimlach. 'Toen was je nog niet eens verliefd op mij geweest.' Na hun hele avontuur in Quandaï had ze de smeedkunst nooit meer kunnen oppakken. Ze wist niet of het kwam omdat het haar teveel associeerde met haar moeder en daardoor met Quandaï en hun moeilijke relatie met het land. Ofwel omdat ze bang was voor wat de bewoners van het kamp ervan zouden vinden. 'Maar ze heeft het talent van haar grootmoeder,' merkte ze op, waarna ze zich ietwat losmaakte zodat ze naar Flynns gezicht kon kijken. 'En het doorzettingsvermogen van haar vader. Ik weet zeker dat datzelfde doorzettingsvermogen zich ook zal openbaren bij Matheo, of dat nou hier in het kamp is of- of daarbuiten.'

'Dat is nog niet zo een gek idee. Ik weet dat ze graag met jou op stap gaat, maar ze is groot genoeg ook wat anders uit te proberen en misschien zelfs wat dingen alleen te ondernemen.' Flynn opperde dat laatste met enige twijfel. Hij vond het erg moeilijk zijn jongste kind oud te zien worden, vooral omdat het zo moeizaam leek te gaan. 'Arlo nam haar altijd graag mee. Misschien heeft hij nu ook wel wat klusjes waar ze bij kan helpen voor hij weg gaat-' Hij fronste bij de gedachte dat zijn oudste zoon binnenkort weer zou vertrekken. Zijn bezoek was zoals altijd weer eens te kort. Het zou Leona misschien juist niet helpen. 'Maar ik vraag ook wel aan Roshan of ze haar bij de smederij wat kan laten helpen.' Zijn oudere dochter zou er in eerste instantie om klagen, maar uiteindelijk zou ze haar zusje toch wel mee op sleeptouw nemen. 'Nog niet verliefd op je geweest?' Flynn keek Guila met een scheve grijns aan. 'Sinds we samen speelden in het kamp ben ik wel twintig keer verliefd op je geworden. Maar ik was te koppig dat te erkennen.' Hij kuste haar zacht en glimlachte vervolgens bescheiden terwijl hij haar complimenten aanhoorde. 'Het kostte mij ook tijd om bij te draaien. Kon je mij uitstaan op Matheo's leeftijd? Ik geloof het niet.' Ergens vond hij het wel ernstig te zien hoe veel zijn zoon op hem leek, maar dat betekende ook dat hij enigszins begrip had voor zijn doen en laten. Of tenminste, tot op een bepaald punt. Daarna was het enkel en alleen frustratie. Voornamelijk als Matheo vooral niet naar hem wilde luisteren. 'Robyn vroeg me of ik je nog eens wilde ondervragen of je al meer wist over het bezoek van prins Iker?' Flynn had Guila los gelaten om van zijn thee te drinken. Het was een goede manier om te verhullen dat hij ook erg geinteresseerd was in de details van het bezoek.

Guila was dankbaar voor haar man en zijn vele ideeën om Leona buitenshuis te krijgen en vooral aan verschillende omgevingen bloot te stellen. 'Arlo is zelfs nu bij haar om haar te troosten en gerust te stellen. Hij neemt zijn rol als grote broer erg serieus,' glimlachte ze trots. 'En ze zal het vast ook fijn vinden om jou zometeen te spreken. En om door Roshan op sleeptouw meegenomen te worden. Je weet hoe ze naar haar zus op kijkt.' In die zin hadden ze het erg getroffen met hun mooie gezin. ‘Ik begrijp wel waarom er hele verhalen over onze liefde zijn geschreven als ik je zo hoor praten,’ glimlachte ze gecharmeerd. Guila wist niet hoe haar man het voor elkaar kreeg, maar hij was nog net zo charmant als dat hij als jongeman was geweest. Die Flynn had het hele kamp om zijn vinger kunnen winden, net zoals Matheo en Roshan nu dagelijks deden. In die zin zag zij meer haar man in hun twee oudste biologische kinderen, en zichzelf meer in hun jongste en in Arlo. Ze liet zich gelukzalig kussen door haar echtgenoot en streek nog dankbaar langs zijn rug voor zijn steun en liefde. ‘Je was onhandelbaar op Matheo’s leeftijd,’ gaf Guila toe en die realisatie bracht haar enigszins rust. Ook met Flynn was het goed afgelopen. Haar gedachten dreven vervolgens af naar haar oude vriend. Het verbaasde haar dat Flynn Iker zomaar in een gesprek omhoog bracht, zelfs na al die jaren. 'Iker komt snel langs met zijn dochter. Ik dacht dat ze rondom de volle maan al hier zouden zijn. Zijn dochter heeft namelijk nogal... haast om het kamp te bereiken,' zei ze met een mysterieuze glimlach, waarbij ze besloot om de jonge prins maar niet in het gesprek omhoog te halen. Ze wist hoe Flynn over de jongen dacht.

'Maar soms neemt hij het iets te serieus,' verzuchtte Flynn. Hij was trots op Arlo voor de man die hij nu was en het prachtige werk dat hij deed. 'Het is niet zijn taak de problemen van zijn hele familie op te lossen terwijl hij hier een paar weken is. Kun je hem er alsjeblieft aan herinneren ook wat leuks te doen? Misschien op een afspraakje te gaan met een leuke meid?' Een dag eerder had hij hem nog getroffen terwijl hij allerlei kluswerk had proberen af te ronden in de stal. Flynn had hem het dorp ingestuurd in de hoop dat hij wat rust op zou zoeken om vervolgens van zijn achternichtjes te horen dat hij daar weer aan de slag was gegaan. Het was Flynn niet ontgaan dat Arlo dit leek te doen omdat hij zich schuldig voelde dat hij met zijn reizen zo vaak weg was van huis, net zoals hij jaren geleden zo hard zijn best had gedaan om een steentje bij te dragen omdat hij niet enkel uit liefdadigheid onderdeel wilde zijn van de familie. Bovendien konden zijn broer en zus nogal eens gek worden van zijn bemoeienis. Flynn knikte vervolgens. 'Laat het me weten voor ze op weg zijn. Ik wil graag duidelijkheid geven bij de Raad wanneer de prins in de buurt zal zijn en voor hoe lang.' Hij kon zelf ook wel een seintje gebruiken om zich voor te bereiden op het bezoek. Het hielp niet dat zijn zus nu ineens geheel in het krijt stond bij de prins. 'Weet je waar ze zullen verblijven? Ik weet niet of ons krappe huis hen nou veel te bieden heeft. Zeker niet terwijl Robyn hier nog vaak genoeg een bed opzoekt.' Het ging Flynn toch net iets te ver om de man tijdens zijn hele bezoek in huis te hebben.

Met een mysterieuze blik glimlachte Guila naar haar man. ‘Ik denk dat Arlo binnenkort zijn handen vol zal hebben aan een vrouw,’ stelde ze haar echtgenoot gerust. ‘Met genoeg afspraakjes en daarna warme brieven die ze elkaar vast zullen uitwisselen.’ Ze wuifde haar woorden vervolgens weg. ‘Maar zeg er maar nog niets over tegen Arlo. Het zal binnenkort vast naar buiten komen, maar we moeten hem nu ook wat privacy gunnen om zijn gevoelens uit te vogelen.’ Guila schudde vervolgens geruststellend haar hoofd ten aanzien van de Quandaïse prins. ‘Nee, ze zullen niet hier slapen, dan lopen we elkaar alleen maar voor de voeten. Maar we kunnen de zolder van de stallen voor hem gereed maken?’ Met een verontschuldigende glimlach wreef ze vervolgens langs Flynn’s rug. ‘Ik maak natuurlijk maar een grap,’ glimlachte ze, refererend naar al die jaren geleden dat Iker op zolder verstopt had gezeten. ‘Maar ik laat ze in een naburige taverne slapen. Je kent het wel, het is die duurdere plek waar onder andere veel edelen onderweg slapen. Hopelijk zal het genoeg slaapcomfort geven voor de prins en prinses.’ Ze keek haar man geïnteresseerd aan. Hij leek er erg ontspannen mee om te gaan dat de prins naar het kamp toe kwam én een goede relatie had met zowel zijn echtgenoot als zus. ‘Ik zal veel met hem in de tempel zijn en in de andere vrije tijd zal hij met Robyn op stap gaan. Inanna zal wel bezig gehouden worden door Silvester. Jij hoeft hem niet te zien of te spreken als je dat niet ziet zitten,’ bood ze aan.

Flynn keek met een verraste blik naar zijn vrouw en zou haar sowieso meer gevraagd hebben over de mysterieuze dame van Arlo als ze hem niet ook direct gewaarschuwd had. Hij knikte dus maar glimlachend ook al probeerde hij zich in zijn hoofd te bedenken wie de gelukkige meid mocht zijn. Arlo zou ondanks zijn reizen een attente partner zijn. Flynn had er zelfs al wel eens over na gedacht hoe het moest zijn om grootvader te worden en eerlijk gezegd dacht hij dat zijn oudste zoon wat dat betrof hem de beste kans daarop gaf. 'Ik zal er niet naar vragen. Het lijkt er op dat hij met goede redenen gekozen heeft om zijn moeder in vertrouwen te nemen.' Flynn streek hierbij glimlachend langs Guila's hand. Ze was er zo veel beter in om met hun kinderen te communiceren, zeker als het om dit soort zaken ging. Flynn besloot ook maar wijs zijn mond te houden toen zijn vrouw hem eveneens overrompelde met haar geplaag. Er waren genoeg momenten die hij graag een opnieuw deed om hopelijk zo een erg drastische uitkomst te kunnen vermijden. Het gevangennemen van de prins was er daar een van. 'Ik ben hem wel wat woorden verschuldigd,' stelde Flynn met een zorgelijkere frons dan eerder. Robyn had nog altijd niet veel vrij te willen geven van haar tijd in Quandai, maar het was duidelijk dat Iker hier en daar een rol had gespeeld in het enigszins beter maken van haar ballingschap. 'Misschien kunnen we ze voor een avondmaal hier uitnodigen. Ik kan het me voorstellen dat je ze graag zal willen verbluffen met je kookkunsten?'

Guila keek tevreden toe hoe Flynn niet verder vroeg naar de mysterieuze dame van Arlo. Misschien zou haar man het op den duur wel raden, vooral als ze weer eens de taverne een bezoek zouden brengen en het onderwerp Arlo dan vast wel op tafel kwam. 'Ik wil liever dat je Matheo eens flink gaat uithoren wat hij heeft uitgespookt op het feest van de prinses,' mompelde Guila ontstemd. Op de een of andere manier durfde ze te raden dat hij weer eens hopeloos verliefd was geworden. Zijn zus had daar namelijk ook een handje van en dat hadden ze helaas van hun moeder geërfd. 'Het is altijd goed om een schuld uit te spreken,' stemde Guila met haar echtgenoot in, terwijl ze zijn hand had vast gepakt en zacht met haar vinger langs de kleine littekens streek. Over al die jaren heen had ze van al die plekjes op zijn huid kunnen ontfutselen hoe hij eraan was gekomen. 'Een gezamenlijk avondmaal klinkt heerlijk. Als het goed weer is, dan kunnen we zelfs de tafel en stoelen buiten zetten en genieten van het laatste beetje zon voordat de bladeren weer van de bomen gaan vallen.' Geamuseerd keek ze vervolgens op naar het gezicht van haar man en keek ze of hij zijn laatste woorden niet in sarcasme uit sprak. 'Natuurlijk wil ik ze verbluffen met mijn eten. Maar dat kan alleen als ik het eten eindelijk eens écht pittig maak, zoals de Quandaïers en Oosterlingen als beste kunnen, maar daar houden jij en de kinderen niet van. Dus kies ik er voor om jullie mond en keel te sparen of zet ik een échte authentieke maaltijd neer?' Ze bedacht zich dat ze wellicht wel meer indruk maakte als ze een Islaïse maaltijd op tafel zette. Maar daar zou ze toch echt Syds en Arlo's expertise voor nodig hebben: zij waren de enigen die de eilanden hadden bezocht.

Flynn keek er eerlijk gezegd niet erg naar uit dat Matheo terug thuis zou komen. Hij wist dat dat moment voor niemand een plezier zou zijn. Het was alleen wel noodzakelijk. Hij knikte dus maar kort naar zijn vrouw voor hij met een glimlach toe keek hoe ze zijn hand pakte. 'Ik zal mezelf wel opgeven om die tafel en stoelen naar buiten te sjouwen,' grinnikte Flynn. Het was een goed idee om buiten te zitten. De tuin zou hem een stuk minder benauwd voelen dan hun eigen huis als hij vriendelijk en beleefd hoorde te blijven met dat gezelschap. Hij wilde vervolgens een opmerking maken over het pittige eten van Guila dat hij wel eens geproefd had, maar schudde uiteindelijk lachend zijn hoofd. 'Misschien is het geen slecht idee wat pit in het eten te gooien zodat Roshan en Matheo zich tenminste een beetje inhouden door het ongemak. Maar geef mij en Leona alsjeblieft een waarschuwing.' Hij zou zich al oncomfortabel genoeg voelen en hun jongste kind zou hoogstwaarschijnlijk de minste problemen vormen bij de prins en prinses aan tafel. Wellicht zou ze het zelfs wel interessant vinden hen op bezoek te hebben en meer over de oude Goden waar ook haar moeder in geloofde te leren. Flynn had met moeite aangezien hoe zijn echtgenote juist bij prins Iker een band had kunnen vinden omdat hij begreep wat de Goden voor haar betekenden en omdat hij over diezelfde dromen had gesproken met Guila. 'Ik heb er vertrouwen in dat je een fijne avond kan organizeren, maar laat me weten wat ik kan doen. En zeg me hoe veel gasten ik kan verwachten.' Hij wist niet of het werkelijk alleen de prins en prinses zouden zijn. Robyn zou misschien graag Syd erbij hebben en wie weet was het ook wel een goed idee om die vriend en prins van Matheo uit te nodigen. Flynn boog naar voren om zijn lippen op het voorhoofd van zijn vrouw te drukken en daarna op te staan. 'Ik wil nog even met een bezem de stallen door voor ik mijn vuile kleding uittrek.

Matheo had met zeer veel tegenzin vanuit het centrum van het kamp naar zijn ouderlijk huis gelopen. Silvester had hem nog enkele motiverende woorden en wat dubbelzinnig advies gegeven voordat ze afscheid hadden genomen. Het had echter niet meegeholpen dat ze besloten hadden uiteindelijk toch maar niet zoveel aan te trekken van de dreigingen van hun ouders buiten dat ze wellicht wat meer moeite zouden doen om gezien te worden door hun oversten. Vooral Matheo moest eens een promotie behouden. Met zachte tred opende hij uiteindelijk het hek naar de tuin van zijn ouders toe, maar liep niet meteen naar de deur toe. Voorzichtig keek hij door het keukenraam naar binnen om te peilen wie er precies binnen waren: hij zag in elk geval zijn moeder en Arlo. Bij de Goden. In zijn weerstand om naar binnen te gaan besloot hij maar eerst naar de stallen te gaan om een actieplan te bedenken. Op het moment dat hij echter in de deuropening stond, zag hij zijn vader in de stallen staan. In zijn haast om snel weg te rennen - want op zo’n confrontatie was hij nog niet voorbereid - struikelde hij over een of andere schep en viel hij zo onhandig op zijn buik op de grond. Zo was zijn nekvel wel erg makkelijk te pakken voor zijn vader, dus besloot hij op zijn rug te draaien en zo maar te wachten tot zijn vader hem onvermijdelijk zijn boze speech zou geven.

Flynn had zich maar weer in zijn mantel en zware laarzen gehuld om nog even door te werken in de stallen. Als hij het druk had, kwam dat de klusjes die hij thuis deed soms niet ten goede. Met Arlo in de buurt gebeurden die soms zogenaamd vanzelf, maar eerder bij thuiskomst had Flynn al gezien dat de stallen nog niet aan de beurt waren geweest. Hij had het altijd al fijn geweest om er bezig te zijn. Het deed hem denken aan zijn moeder die veel met de paarden bezig was geweest. Flynn had net zijn hengst de stal uit gezet om zijn hok uit te poetsen, toen hij iemand de stal in zag komen. Hij had Arlo verwacht, maar ontmoette Matheo's blik en zag direct dat hij dacht dat hij een fout had gemaakt. Hij keek toe hoe de jongen zich met zijn gestuntel naar de grond werkte. Hij stapte niet direct op hem af, maar pakte een bezem op en liep toen naar de plek waar zijn zoon lag. Flynn hield hem de bezem voor, maar besloot hem toen maar gewoon te laten vallen. 'Je hebt de schep al gevonden, gebruik die bezem ook maar om de stalvloer op te schonen.' Zijn stem was kil en liet weinig ruimte voor tegenspraak. Flynn keerde Matheo zijn rug toe en liep terug naar het hok van zijn paard.

Matheo zag al snel zijn vader verschijnen en merkte onmiddellijk de blik op zijn gezicht op. Dit was niet goed, besefte Matheo zich meteen. Hij kon nog terug rennen naar het huis om zijn moeder als eerste te spreken, maar hij dacht niet dat dat scenario een beter alternatief zou zijn. Vooral niet als Arlo er ook was om de kant van zijn ouders te nemen. Nee, hij moest dus maar zijn rug recht houden en zijn vader te confronteren. De toon van zijn vader maakte al snel duidelijk dat hij geen tegenspraak zou dulden. Matheo kon stuurs doen, maar hij wist ook wanneer het teveel zou worden. Met tegenzin pakte hij uiteindelijk dus maar de bezem van de vloer af en begon hij in stilte te vegen. Hij was zich ernstig bewust van zijn vader. Hij besloot uiteindelijk maar uitleg te geven over zijn plotse afwezigheid en dat hij zijn familie zo ongerust had gemaakt. Opnieuw. 'Vader,' begon hij met ietwat onzekere stem. Hij haatte het dat zijn vader hem zo kon laten voelen. 'Het was een meisje- een vrouw. Ik heb haar ontmoet tijdens het feest in het paleis en- bij de Goden, ik was nog met haar toen mam, Arlo en Roshan op mij wachtte.' Hij probeerde zijn vader in de donkerte van de stallen te zien. 'Jij van alle mensen moet dat toch kunnen begrijpen dat ik die kans wilde grijpen?'