Het huis van Tobias en Renee

Aan de rand van Tyrosh ligt een prachtige boerderij met een bogaard. Hier wonen Tobias, Renee en hun dochtertje Elaine.

Met een tevreden glimlach keek Renee uit het raam. Gisteren was de laatste dag van de oogst en ze kon niet anders dan blij zijn met het resultaat. De appelen van dit seizoen waren de lekkerste die ze tot nu toe geproefd had, al dat Elaine daar anders over. 'Lieverd, nog twee hapjes en dan mag je de rest laten liggen, oké?' Met een glimlach draaide Renee zich om naar haar dochter en probeerde haar ervan te overtuigen om haar appel op te eten. Koppig schudde haar dochter haar hoofd en pakte ze zelf een stukje van het bord. 'Nou, dan eet ik hem op.' zei ze, terwijl ze deed alsof ze de appel in haar mond deed. Ze had gehoopt dat haar dochter de appel nu ineens wel interessant vond: meestal wilde Elaine haar eigen bord niet leeg eten, maar zodra Renee iets voor zichzelf opschepte, had haar dochter meer dan zin in alle groentes die ze normaal liet liggen. 'Nou, ik kan me niet herinneren dat ik zo moeilijke eter was vroeger.' begon Renee, terwijl ze opstond en het restant van de appel zelf maar opat. 'Dat heeft ze vast van jou.' gniffelde ze, kijkend naar Tobias.

Tobias zat aan tafel bij zijn dochter en vrouw en las ondertussen de brief die hij zojuist had ontvangen. Het was er eentje van zijn moeder. Ze hadden veel briefcontact, ondanks dat ze op reisafstand van elkaar woonden. Het was een beetje "hun" ding geworden om zo contact te behouden. Hij vond het ook fijn om over de conditie van zijn oude vader te horen, die toch erg achteruit aan het gaan was. 'Ze kan het zeker van mij hebben,' grinnikte hij, terwijl hij zijn eigen stukjes appel met een glimlach op at. 'Ik was een hele selectieve eter. Maar ik moest ook eerst aan de Noordelijke keuken wennen, vervolgens aan de Zuidelijke, daarna weer aan de Westerse... Niet gemakkelijk voor een koppige jongen.' Hij pakte Renee's hand vast en trok haar zo naar hem toe, om haar zo op zijn schoot te trekken. Teder drukte hij een kus op haar wang. 'Ik ben zo opgelucht met de oogst,' murmelde hij, zodat Elaine het niet zou horen. Hun vorige oogst was erg tegengevallen en financieel hadden ze het kunnen voelen. Al zijn broers en familie hadden geofferd om geld te geven, maar hij en Renee wilde er niets van weten. 'Morgen moeten we maar eens naar de markt toe om de prijzen in te gaan schatten.'

'Anders ik wel.' merkte Renee op, terwijl ze haar blik op Elaine hield, die met haar houten figuurtjes aan het spelen was op de keukenvloer. Ze wist dat geld geen probleem was, als ze het nodig hadden stond er altijd wel iemand voor hen klaar om hen financieel te steunen, maar het voelde toch goed om het zelf voor elkaar te hebben. Renee zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet blij was dat zij en Tobias een leven hier in Tyrosh hadden kunnen opbouwen. Het leven in het paleis dat ze voor enkele maanden hadden geleefd voelde nog steeds vreemd aan voor haar en ze was ook meer dan blij dat Tobias de troon had afgewezen. Ze moest er niet aan denken om koningin van Tarth te zijn. Al die zaken waar ze zich zorgen over had moeten maken, alle stress... Nee, het enige waar ze zich nu zorgen over hoefde te maken was de oogst en haar gezin - en eerlijk is eerlijk: dat zorgde al voor genoeg stress. 'Ik zal morgen meteen langs Eileen gaan, wellicht dat ze wel weer interesse hebben om onze ciders te verkopen in de taverne.' zei ze. Met een glimlach streek ze langs de stoppels op Tobias' zijn kin. 'Je moet je scheren, anders gaat Elaine weer klagen dat ze prikt als ze je een nachtkus wilt geven.' gniffelde Renee.

Tobias gleed met zijn stoppels plagerig langs de wang van Renee en gaf haar vervolgens een kus. 'Ik dacht juist dat je dat wilde uiterlijk met baard en lange haren mij wel goed vond staan?' lachte hij goedwillig. 'Maar zo niet, dan luister ik uiteraard naar mijn dames en gaat alles er weer vanaf.' Zijn moeder had hem er vaak op gewezen hoe erg hij en zijn vader op elkaar hadden geleken als Tobias zich niet scheerde. Vaak in tijden van zijn ziekte had hij geen puf gehad om goed voor zichzelf te zorgen, laat staan om zijn persoonlijke hygiëne bij te houden. 'Als Elaine morgen op school is, dan kan ik wel wat op de velden gaan werken met de mannen en de laatste appels plukken die we vergeten zijn. Zo weten we zeker dat alle bomen leeg zijn en we volgend jaar weer vers kunnen starten.' Hij keek met een half oog naar zijn dochter en hoe ze zo rustig aan het spelen was. Ze kon zichzelf zo goed vermaken. 'Wat nou als Elaine en ik jou morgen achterna reizen en we samen in de herberg gaan eten?'

Renee moest lachen. 'Je weet dat ik het woest aantrekkelijk vind. Het is je dochter die erover klaagt en als je moest kiezen tussen haar plezieren en mij, weet ik wel voor wie je kiest.' lachte ze en stond op van zijn schoot. Ze vond het heerlijk om haar man samen met haar dochter te zien. 'Dat lijkt me een goed idee. Ik denk dat ik al vroeg vertrek als je dat oké vindt? Ik zal Elaine meteen afzetten bij haar school en dan rij ik door.' Ondanks dat Renee van de frisse lucht van het platteland hield, vond ze het ook heerlijk om door de stad heen te struinen. Tyrosh had ook nog eens de haven waar ze graag doorheen liep en ze vond altijd wel iets leuks op de markt die er dagelijks stond. De taverne was een speciale plek voor haar geworden. Ze kwam er graag om met Erin te babbelen over van alles en nog wat en ze hielp ook graag een handje mee als het nodig was. Daarnaast vond ze het heerlijk om Elaine met de kinderen van Erin en Hakeem te zien spelen. 'Oh, ja natuurlijk. Dat zullen Erin en Hakeem ook leuk vinden. En Joni vindt het altijd leuk om met Elaine te spelen.'

'Ik wil jullie allebei plezieren,' lachte hij, terwijl hij langs zijn baard streek. Die zou er inderdaad dus snel vanaf gaan. Vervolgens knikte hij instemmend op haar woorden. 'Het is goed als je vroeg gaat, dan staat het niet helemaal vast bij de poorten.' Hij keek er naar uit om weer samen met zijn gezin naar de stad te gaan en te genieten van een overheerlijke maaltijd. Toch kwam er plots iets in zijn hoofd op. 'Hé, lief,' zei hij nog vluchtig, waarna hij haar volgde naar de keuken, zodat Elaine hen niet kon horen. Wat bedachtzaam en peinzend keek hij zijn vrouw aan. 'Ik denk dat ik binnenkort ook weer paar dagen naar mijn ouders toe moet. Het is nu alweer paar jaar na- na haar verdwijning en ik wil even checken of alles wel goed gaat. Mijn moeder kan via haar brieven heel goed doen alsof ze alles onder controle hebben, maar toch...' Hij zuchtte en streek met zijn handen langs Renee's rug. 'En jouw ouders? Weet jij waar ze zich nu begeven? Hebben ze nog genoeg voedsel en geld?' Omdat zij het zo goed hadden met zijn tweeën begon hij zich steeds meer zorgen te maken over de rest van zijn familie. Niet alleen zijn ouders en schoonouders, maar ook over zijn tweelingsbroers, jongste broer, schoonbroers en zeker ook over zijn zuster.

Renee begon te lachen. 'Het is goed, Tobias. Ik weet dat je geen favoriet wil kiezen, maar we weten allebei dat je een zwak hebt voor onze dochterlief.' grapte ze. Terwijl ze richting de keuken liep om wat spulletjes op te ruimen. 'Pff, ik wil dat drama van de vorige keer graag vermijden.' De laatste keer dat ze naar Tyrosh waren gereden met hun paard en wagen, hadden ze besloten om iets langer te blijven liggen. Dat was een fout geweest, toen ze aankwamen bij de poorten stond het helemaal vast. Daar kwam nog eens bovenop dat het bloedheet was en je levend verbrandde door zo lang stil te staan in de zon. Het eerste wat ze hadden gedaan toen ze door de poorten waren, was zich naar de herberg begeven, waar ze zich ten goede hadden gedaan aan een flinke kruik met koude drank. 'Ja, natuurlijk. Ik weet hoe je moeder is... als je wilt dat ik meega dan vraag ik morgen meteen aan Erin of Elaine een paar dagen bij hen kan blijven?' stelde ze voor. 'Ik zou het niet weten. De laatste brief die ik kreeg was afkomstig uit het Oosten, maar mijn moeder schreef dat ze ook weer eens richting Leona (en Nathan?) wilde gaan. Ze zullen wel ergens op de weg daarheen zijn vermoed ik zo.'

NEW

Met een tevreden blik keek Renee uit over het stuk grond van haar en Tobias. Het begon avond te worden, dus de zon stond laag aan de horizon. Een prachtige oranje rode gloed viel over de boomgaard heen en Elaine was luid lachend aan het spelen met de honden. Bij het zien en horen van haar dochter kreeg Renee spontaan een brede glimlach op haar gezicht. Ze had altijd al van het moederschap genoten, maar nu haar dochter steeds ouder werd en ze haar eigen persoonlijkheid steeds meer begon te ontwikkelen, merkte Renee dat ze er des te meer van genoot. Onbewust liet ze haar hand naar haar buik glijden. Al een tijd lang probeerde ze om nog een tweede kindje te verwelkomen, maar hoe vaak ze het ook probeerde, het leek maar niet te willen lukken. Ook deze maand was ze weer aan het bloeden, wat betekende dat het ook deze maand niet gelukt was. Ze had nog niet gedurfd om het aan Tobias te vertellen, al wist ze dat ze dat vroeg of laat toch moest doen. Met een zucht verdween haar brede glimlach, die plaats maakte voor een trieste blik in haar ogen. Hoewel ze wist dat ze de hoop niet moest verliezen, had Renee in haar achterhoofd al langer geaccepteerd dat een tweede zwangerschap niet meer ging lukken, ook dit had ze nooit met Tobias gedeeld. Ze was bang dat als hij erachter zou komen dat zij de hoop op had gegeven, hij dat ook zou doen en dat zou ze niet over haar hart kunnen verkrijgen. Daarbij had ze een prachtig gezin en kon ze zich geen betere dochter wensen dan Elaine. Met die gedachte keek ze hoe de zon langzaam verdween achter de bergen in de verte.

Tobias had zojuist een volle kar met nieuw geoogste appels naar hun stallen gebracht, zodat de mannen en vrouwen die daar bezig waren weer verder konden met het prakken van het fruit. Toen duidelijk werd hoe populair hun cider was en hoe ze de aanvraag niet meer met zijn tweeën konden bewerkstelligen hadden ze verschillende mensen uit het dorp naast hen gevraagd om te komen werken in hun stallen. Het had ervoor gezorgd dat ze een hoop meer omzet draaide en dat ze ook werk uit handen konden geven. Het lag Tobias echter zwaar om voor zoveel mensen te bepalen en te bevelen wat ze moesten doen: dat deel van hun werk lag Renee een stuk meer. Inmiddels was hij weer teruggelopen naar de boomgaard en zag hij zijn dochter tussen de bomen heen rennen. Iets verderop stond ook zijn geliefde partner en met een brede grijns liep hij op haar af. 'Ik heb jouw vader van het dak af moeten helpen. Hij dacht dat hij zelf nog wel dat gat kon dichten, maar-' William senior had zich wankelend vastgeklemd om de dakspannen en Tobias was er dus maar vluchtig achteraan gegaan. Hij had de man al zo vaak op het hart gedrukt dat hij de taken rondom het huis zelf aan kan, maar hij wilde het maar niet horen. De man was zó koppig. Hij sloeg een arm om Renee heen en drukte een kus op haar wang. 'Elaine wil in de kar van jouw ouders slapen. Vind jij het ook goed voor een nacht?'

Renee keek op toen ze Tobias bij de stallen vandaan zag komen en glimlachte eveneens naar hem. Renee drukte haar lippen kort op die van hem en rolde met haar ogen toen hij haar mededeelde dat haar vader weer eens de held probeerde uit te hangen. 'Mijn vader moet eens leren dat hij geen 30 meer is.' grapte ze, al had haar grap een serieuze ondertoon. Het kon ook heel verkeerd aflopen als hij dacht dat hij alles zelf kon maken, zeker als hij op daken klom. 'Bedankt dat je hem weer veilig naar beneden hebt geholpen. Als je muntstuk kreeg voor iedere keer dat je die man hielp, woonde we nu in een paleis.' zei ze grappend en legde haar hoofd op zijn schouder. Renee prees zichzelf gelukkig met de mensen die ze om zich heen had. Een aantal jaar geleden had ze nooit verwacht dat haar leven er zo uit zou zien zoals het nu deed, maar ze had niets te klagen. Ze had een prachtig gezin en de mensen die werkte op de boerderij waren stuk voor stuk ook onderdeel geworden van haar familie. Ook had ze het geluk dat haar beiden ouders nog leefde en ze vonden het heerlijk om bij Renee, Tobias en Elaine langs te komen. Renee had haar ouders al meerdere malen op hun hart gedrukt dat ze er echt niets voor terug hoefde, maar beiden stonden erop dat ze hielpen op de boerderij, en als ze dat niet deden, hielpen ze enorm met Elaine. Ondanks dat hun dochter een lieverd was, kon het ook zeker een pittige tante zijn met een eigen willetje. 'Oh, ja natuurlijk. Mam zal het ook vast leuk vinden als Ellie een nachtje daar slaapt, en dan hebben wij ook weer eens een avondje samen.' zei ze, terwijl ze zich naar Tobias toe draaide. 'Dat kan ook zeker geen kwaad.' voegde ze er nog aan toe.

Tobias glimlachte door de gedachte aan de vader van Renee. Hij was niet lang geleden nog bij zijn ouders langs geweest, gezien het zo slecht ging met zijn moeder. Het was erg pijnlijk om die twee zo hulpeloos thuis te zien zitten. Hij had uiteraard aangeboden om ze mee te nemen naar zijn eigen huis of om een tijdje bij ze te blijven wonen, maar ze hadden alles afgeslagen. Juist die gedachten aan zijn familie bracht hem op het volgende idee. 'Ik zat er aan te denken om snel naar de binnenstad te reizen,' merkte Tobias op, terwijl hij over de langgerekte velden toe keek hoe de muren van de stad in de verte opdoemden. Renee en Tobias woonden buiten de grote muren, maar waren tegelijkertijd in een mum van tijd in het hartje van de stad. Dat was ook wel nodig voor de grote hoeveelheden cider die ze bijna dagelijks verplaatste naar de stad toe. 'Guila en Adrian gaan allebei naar de bruiloft toe...' Hij had ze beiden flink felle brieven gestuurd om ze te wijzen op het verschrikkelijke besluit, maar hij had ze niet kunnen overtuigen om thuis te blijven. Het was ook maar de vraag of de brieven wel waren aangekomen. 'Misschien dat ik ze nog wel persoonlijk kan overtuigen om niet naar het paleis te gaan. Bij de Goden, die twee hebben geen idee hoe het hier sinds de komst van Rohan is!' Hij balde zijn beide handen tot vuisten en keek stug van zijn vrouw weg.

Renee keek op bij de plotselinge frustratie van Tobias. 'Ik weet dat je je zorgen maakt om ze...' begon ze voorzichtig. 'Maar ze hebben ook een zekere rol te vervullen. Zeker Adrian als landheer van het Oosten.' Ze wist niet wat meer problemen zou opleveren: het naar de bruiloft toe gaan, of de uitnodiging afwijzen. Eigenlijk was ze maar al te blij dat Tobias de troon had afgewezen. Ze kon zich niet voorstellen hoe haar leven eruit had gezien als ze nu koning en koningin waren geweest. Nee, het leven wat ze nu hadden paste veel beter bij hen. Ze hadden de vrijheid om te gaan en te staan waar ze wilde en ze waren niet verstrengeld in al die politieke oorlogvoering die gaande was. Uiteraard kregen ze er wel veel van mee, maar ze hadden geen verplichten om er ook daadwerkelijk iets mee te doen. 'Misschien kunnen we samen gaan?' stelde ze uiteindelijk voor. Ze wist hoe Tobias kon zijn als hij het ergens niet mee eens was én hoe beschermend hij kon zijn tegenover zijn broers en zuster. Soms werd hij compleet meegesleept door alle emoties. Renee had er inmiddels mee leren omgaan. Soms moest ze hem gewoon even laten uitrazen, maar ze wilde niet dat hij meer kwaad dan goed zou doen als hij zou proberen om zijn broer en zus over te halen. 'Ik weet zeker dat mam en pap het geen probleem vinden om een paar dagen hier op Ellie te passen.' verzekerde ze hem.

Hij zuchtte diep en hard. 'Ik weet dat het geen zin heeft om op Guila in te praten, dus probeer ik het wel via Flynn. Het is al te lang geleden dat ik mijn schoonbroer weer eens flink de waarheid heb verteld over de veiligheid in het kamp, vooral nu ze een kindje hebben.' Hij glimlachte tevreden naar zijn vrouw en propte zijn handen in zijn zakken. Hij genoot van zijn rol als grote broer en was dan ook teleurgesteld dat hij zijn broers en zuster niet vaker zag om ook te handelen naar zijn rol. 'Natuurlijk gaan we samen! Misschien is Eddard er ook wel... Ik heb namelijk geruchten gehoord dat de Koningin eraan komt.' Opnieuw zuchtte hij, echter nog een stuk bezorgder dan eerder. Hij maakte zich zorgen om zijn schoonbroer Liam en over zijn veiligheid in het paleis. Het was alsof hij als lokaal gebruikt werd om alle belangrijke politieke spelers van het land op één plaats te krijgen. Hij vertrouwde het allemaal voor geen cent en hij zou dan ook zeker niet op zijn ontvangen uitnodiging in gaan. Toch maakte het hem ook bezorgd om hun eigen positie: uiteindelijk bleef hij de oudste zoon van de voormalig Koning. 'Denk je- zouden we Eliane weg moeten sturen? Naar bijvoorbeeld het Oosten?' vroeg hij nerveus. 'Voordat ze hier bijvoorbeeld komen zoeken.'

'Ik weet niet wie koppiger is, Guila of Flynn.' merkte Renee hoofdschuddend op. Het was wel een stel zo samen, al was Renee blij dat ze hun geluk bij elkaar hadden gevonden. Er hadden zich flink wat verhalen in de rondte gegaan over hoe hun relatie tot stand was gekomen, maar dat waren zaken waar Renee zich niet in wilde mengen. 'Oh ik hoop het. Ik heb Ed al zo lang niet meer gezien. Ik hoop dat hij misschien nog een gaatje heeft in zijn absurd drukke schema om een dagje hier op de boerderij door te brengen.' Ze miste haar broers, al kregen ze gelukkig vaak genoeg post waarin ze vertelde hoe het met hen ging. De laatste tijd, met de dreiging uit Quandaï, was dat echter een stuk minder geworden. Brieven opsturen was een gevaarlijke zaak geworden, je wist nooit wie de vogels zou onderscheppen. 'Ik hoop dat alles oké is met hen... Met Liam en Ed...' Ze probeerde zo min mogelijk aan haar broers te denken, anders zou ze heel de dag piekerend en peinzend rondlopen en zou ze omkomen van de zorgen. 'Elaine wegsturen? Lieverd, wat zouden ze hier kunnen winnen? We mengen ons niet in de politiek, ik- ik snap je zorgen, maar denk je werkelijk dat Elaine ergens anders veiliger zou zijn?' Renee ging er niet vanuit dat het publiekelijk bekend was waar ze woonde. Daarbij wilde ze niet geloven dat ze gevaar zouden lopen, niet nu ze zich compleet van de politiek hadden gedistantieerd.

Tobias zuchtte diep en veegde het zweet van zijn voorhoofd af na zijn werk van eerder. Het idee dat Elaine weg zou gaan, benauwde hem al. Het was echter het onbekende wat hem nog meer angst inboezemde. Kwamen ze achter hen aan? Zouden ze het ook op zijn familie gemunt hebben? Tobias en Renee hadden zich altijd angstvallig ver buiten de politiek gehouden, maar ze bleven afstammelingen van twee koninklijke families. 'Ik weet het niet, Renee,' verzuchtte hij verslagen. 'Misschien begin ik nu pas te begrijpen met wat voor moeilijkheden mijn ouders geconfronteerd werden. Waarom mijn vader zo wantrouwig en achterdochtig was. Het idee van het onbekende...' Hij pakte Renees hand vast en drukte er een zachte kus op, terwijl hij opnieuw naar zijn dochter keek die in de boomgaard aan het spelen was. 'Ik hoop dat alles goed is met Liam,' mompelde hij bezorgd. Hij maakte zich erg veel zorgen om zijn schoonbroer en zijn gesteldheid. Als hij al niet fysiek aangedaan was, dan was hij het zeker wel mentaal.

Renee luisterde naar de woorden van Tobias en hoewel ze zijn zorgen meer dan goed snapte - in het begin had ze zelf ook nachten wakker gelegen, terwijl ze alle scenario's in haar hoofd liet afspelen - weigerde ze om zich mee te laten voeren door angst. 'Het komt wel goed, lieverd.' verzekerde ze Tobias met een glimlach en legde haar handen om zijn wangen. 'Laten we ons niet teveel zorgen maken, maar laten we samen goed nadenken over een plan, iets wat we achter de hand hebben voor het geval dat het wel de verkeerde kant op dreigt te gaan, oké?' Het kon nooit kwaad om voorzichtig te zijn, maar Renee zou zich niet gek laten maken. Bij de woorden over Liam liet Renee haar handen van zijn wangen afglijden en veranderde haar blik. Haar eerste woorden waren hoopvol geweest, maar ze vreesde voor de gesteldheid van haar broer. 'Ik hoop het ook.' zei ze zachtjes, terwijl ze haar handen in elkaar vouwde. 'Zullen we anders even een stukje lopen? Ons hoofd leegmaken?' stelde ze voor. 'Misschien kunnen we nog een glimp opvangen van de ondergaande zon als we de heuvel opgaan?'

Tobias keek zijn vrouw niet overtuigd aan. Hij wist niet of het deze keer wel goed zou komen, al maakte hij zich stukken meer zorgen over zijn familie dan over zichzelf. Hij en Gus hadden het maar goed voor elkaar met hun levens ver weg van de politiek. Iwan had zich er op de een of andere manier toch in weten te geraken, ondanks dat hij zo zijn best deed om zich weg te houden van al dat gedoe, en Guila was überhaupt altijd al gekoppeld geweest met problemen. En dan sprak hij nog niet eens over Adrian die nu landheer van het Oosten was! 'Dat is een fijn idee,' gaf hij toe. Renee was altijd diegene die met haar hersenen dacht; Tobias gebruikte zijn eigen hersenen enkel voor peinzen en malen. Tobias zuchtte opgelucht na Renees voorstel: het zou hem goed doen om zijn hoofd leeg te kunnen maken en puur aandacht te kunnen schenken aan zijn dochter en zijn partner. Liefdevol legde hij zijn hand op Renees wang en drukte hij een kus op haar lippen. 'Dat is een goed idee,' verzuchtte hij, 'al dat gepeins leidt ook nergens toe. Ik wil jullie namelijk niet bezorgd maken...' Hij gebaarde naar zijn dochter dat ze moest komen en nam haar vervolgens ook in een stevige omhelzing. 'Mama en ik gaan de ondergaande zon zoeken. Ga je mee? Je weet toch waar de zon verdwijnt in de zee, lieverd?'

Renee glimlachte eveneens naar Tobias en nam zijn hand beet. 'Misschien had je dat moeten bedenken voordat je begon aan al dat gepeins en gepieker van je.' grapte Renee toen hij zei dat hij hen niet bezorgd wilde maken. Toen Elaine aan kwam rennen, glimlachte Renee breed. Ze had er altijd van genoten om haar man en dochter samen te zien. Ze had altijd al geweten dat Tobias een lieve vader zou zijn, maar het ook daadwerkelijk zien van de interactie tussen hem en Elaine was nog veel beter dan ze had durven dromen. Bij de vraag van Tobias knikte Elaine enthousiast en wees ze naar het Westen, waar over een niet al te lange tijd de zon onder zou gaan. 'Daar, in het Westen!' zei ze pienter. Elaine pakte hun beide handen beet en kwam tussen hen inlopen. Zo liepen ze richting de heuvel. 'Ik hoorde dat je vannacht in de wagen bij opa en oma wilde slapen?' vroeg ze aan haar dochter, die al direct smekend haar kant op keek. In het verleden was het wel eens voorgekomen dat Renee nee had gezegd, waarna Elaine - slim als ze was - naar Tobias was gegaan, die destijds ja had gezegd. Ze hadden daardoor een flinke discussie gehad in de avond, dus sindsdien maakte ze dat soort beslissingen vaak samen. 'Ik heb het er eens met je vader over gehad.' begon Renee en gniffelde bij het zien van de blik van haar dochter. 'Voor één nachtje mag je er slapen, niet langer. Morgen slaap je weer gewoon in je eigen bed, jonge dame.' Renee wist hoe dat ging, één nacht werden er twee en voor je het wist sliep ze heel de week in de wagen en Renee had het vermoeden dat haar ouders iets minder streng waren als het aan kwam op op tijd naar bed gaan.

Tobias voelde hoe Elaine met haar kleine handje de zijne stevig vast pakte en zo hem en Renee richting de heuvel trok. Tobias kon zich nog zo vaak verwonderd voelen als hij zijn vrouw en dochter zag: lentes geleden had hij nog op het randje van de dood gebalanceerd als zijn broer geen geneesmiddel had gevonden. Dan had hij nooit zijn dochter leren kennen, ondanks dat ze wel op de weg naar leven was in Renee. Vol genot keek hij toe hoe zijn dochter ondertussen haar moeder probeerde over te halen dat ze bij haar grootouders in de huifkar mocht slapen. Hij had er zelf nooit het probleem van gezien, maar Renee zag - terecht - in dat Elaine op die logeerpartijtjes veel te veel lekkers kreeg én te laat ging slapen. Zijn schoonouders verwende hun kleindochter veel te veel, maar hij was te blij dat Elaine hen nog goed kan leren kennen om het te verbieden. Het maakte hem namelijk tevens triest als hij dacht aan zijn ouders, die vast zaten in hun kleine huisje. Hij moest binnenkort weer langs gaan. 'Houdt jouw vader het een beetje vol?' vroeg Tobias vervolgens zachtjes aan zijn vrouw. Hij wist dat het beter was om niet verder op het onderwerp in te gaan, maar hij kon het niet laten. 'Hij maakte zich überhaupt altijd al zo'n zorgen om jouw broer en dan nu dit... En komt Ed nog langs op de weg naar Tyrosh?'

Renee keek Tobias aan bij zijn vraag en zuchtte. Ze maakte zich zorgen om haar vader, al sprak ze die niet vaak uit. Haar vader had veel zorgen aan zijn hoofd en daarbovenop kwam nog eens dat hij flink oud aan het worden was, maar dat hij dat weigerde te accepteren. Het gebeurde dus vaak genoeg dat Tobias, Renee, of haar moeder hem moesten helpen als hij weer eens een taak op zich had genomen die hij eigenlijk niet meer kon doen. Renee wist dat haar moeder ook zorgen had, maar om één of andere reden ging zij er veel beter mee om. Het hielp dat Renee en haar moeder goed met elkaar konden praten, haar vader was een binnenvetter die deelde nooit wat er in zijn gedachten speelde, maar iedereen kon zien dat hem van alles dwars zat. 'Ik hoop het...' zei ze stilletjes. 'Ik wil binnenkort met hem wat gaan doen, even naar de stad of even samen een rondje rond de boerderij ofzo.' Ze had er al een tijdje aan zitten denken om wat één op één met hem te ondernemen, zodat ze zouden kunnen praten met elkaar en zodat Renee hem ook streng kon aanspreken dat hij eens goed op zichzelf moest letten. 'Daar ga ik wel vanuit, maar met Ed weet je het maar nooit.' Die jongen was zo druk met van alles en nog wat dat Renee geen idee had of hij wel een plekje vrij had in zijn drukke schema voor hen. 'Ik had hem nog een brief gestuurd voordat ze zouden vertrekken, maar ik heb helaas niets teruggehad.' verzuchtte ze. 'En- ik hoop dat we snel wat positief nieuws krijgen over Liam...'