Het huis van Henry en Willa

Guila kon niets anders dan haar vriend met de meest verwonderde, liefdevolle en gelukzalige blik aan kijken tijdens zijn woorden. Ze had er enkel over kunnen dromen dat ze weer samen zouden terecht komen na alles wat er gebeurd was. Nadat ze allebei de dood in de ogen hadden gekeken. Nadat ze hun harten verloren hadden aan andere mensen. Zijn compliment liet haar blozen, maar op hetzelfde moment ook vleiend glimlachen. 'Die jurk van de bruiloft heb ik nog wel ergens,' vertelde ze hem bijna op sensuele toon, als belofte, terwijl ze gelukzalig zijn kus ontving. Ze mocht eindelijk weer zo tegen hem praten, ze konden elkaar weer beminnen zoals ze eerder hadden gedaan. 'En ik hou ook van jou, lief,' murmelde ze, terwijl ze hem recht aan keek. 'En daar is nooit verandering in gekomen en daar zal ook nooit verandering in komen. Niet door de Goden, niet door anderen.' Ze gleed met haar hand langs zijn stoffige baard en glimlachte triest en instemmend op zijn woorden. Het was zoveel simpeler geweest als ze niemand pijn hadden hoeven doen. Guila wilde hem opnieuw kussen, maar werd zich door zijn woorden ook eindelijk bewust van de omgeving waarin ze zich bevonden. 'Ja, mijn ouders zijn thuis,' vertelde ze hem, terwijl ze gebaarde naar de kleine bungalow die zich bevond tussen de zeeën van bloemen en planten. Ze kon zich voorstellen hoe haar vader voor het raam stond en hoofdschuddend naar hun tweeën zou kijken. Hoe haar moeder tegen hem zou zeggen dat hij alvast de thee moest opzetten. 'Maar we hoeven nog niet naar binnen,' bracht ze voorzichtig. Ze wilde dit moment nog niet laten ophouden. Met de hand die hij vast hield, trok ze hem verder de groene zee in. 'Laten we jouw paard weg zetten, dan laat ik je de tuin zien.'

Flynn voelde zijn glimlach enkel breder worden nu hij de woorden ook uit Guila's mond hoorde en gelukzalig keek hij haar aan. Het was dat hij haar gezicht al zo goed kende, anders had hij nooit gemerkt hoe het ook veranderd was. Dat kwam niet alleen door bijvoorbeeld het litteken dat ze nu had op haar wenkbrauw, maar ook de lijnen naast haar ogen, de glans in haar ogen. Het zag er zo veel beter uit dan wat hij zich herinnerde van het legerkamp. Achteraf had Flynn pas echt goed door gehad in wat voor slechte staat ze beiden waren geweest. Het speet hem dat hij Guila niet had kunnen helpen daarmee en Flynn wist dat hij ooit de vrouwelijke lijfwacht met wie ze tijd had gespendeerd er voor zou moeten bedanken. Er trok een rilling over zijn rug als hij aan de kille blik van de vrouw dacht. Hij hoopte haar nog lang niet te hoeven spreken. Toen Guila over zijn baard gleed werd Flynn zich bewuster van zijn voorkomen. Hij was vast smerig en stonk naar natte paard, zweet en wat nog meer. Het leek Guila echter niet dwars te zitten. Hij volgde haar hand naar het huis en knikte nerveus. Het zou heel wat zijn om de oude Koning weer onder ogen te moeten komen, vooral met wat hij van plan was. Hij glimlachte dankbaar toen Guila stelde dat ze niet meteen naar binnen hoefde en volgde haar gewillig. 'Het spijt me van je tante,' begon hij nadat hij om zich heen had gekeken naar de kleurrijke tuin. 'Ik hoop dat je nog een waardig afscheid hebt kunnen nemen.'

Guila keek op naar haar vriend bij zijn condoleance en glimlachte triest naar hem. ‘Ik heb op hele fijne, rustige en mooie manier afscheid van haar kunnen nemen. We hebben de laatste dagen nog over zoveel gepraat, ondanks dat Rani zo moe was, en dat zal ik altijd zo op prijs stellen. Ik-‘ Ze zuchtte diep en kneep wat harder in Flynns hand. ‘We hebben haar begraven bij mijn moeder. Bij Roshan. Nu zijn de twee zussen weer samen, al was mijn moeder altijd al bij haar. Net zoals zij altijd bij mij is.’ Ze waren inmiddels bij de stallen beland, waar Guila vers stro verzamelde en deze voor Flynns paard neerlegde. Dat had het beest wel verdiend na de haastige reis die hij had afgelegd met de luitenant. Vervolgens ging ze bij een tobbe vers water staan en gebaarde ze Flynn naar haar toe te komen. ‘Kom eens hier, dan maak ik je gezicht schoon van al het stof,’ glimlachte ze, terwijl ze alvast haar eigen met aarde besmeurde armen weer proper veegde. Nog steeds kon ze niet geloven dat Flynn naar haar toe was gereisd en dat ze eindelijk weer hun liefde voor elkaar verklaard hadden, net zoals in Quandai. Ondanks dat ze altijd de hoop hoog gehouden had, wist ze ook dat dromen niet altijd uit zouden komen. Ondertussen bekeek ze de houding van haar geliefde en zag ze de nervositeit in zijn handelen, in zijn blik, bij het noemen van haar huis, waar haar ouders zouden zijn. ‘Ze willen enkel dat ik gelukkig ben,’ zei ze zacht en geruststellend. ‘En ik ben met jou gelukkig, dus ze- ze zullen jou met open armen ontvangen, lief. Geloof mij maar.’

Flynn had lang niet geweten hoe hij moest denken over de brieven van Guila over haar aankomst in het Oosten en hoe ze steeds meer te weten kwam over haar tante. Het was pas in Myr dat hij echt gerustgesteld was over de situatie toen hij gezien had hoe Guila over de oude vrouw sprak. Hij had meteen gezien dat ze belangrijk was voor haar. Het speet hem dus ook dat hij ten eerste niets over of van de vrouw wist en ten tweede dat Guila maar zo kort van haar tante had kunnen genieten. Hij kneep haar zacht terug. 'Ik zou graag meer over haar willen horen. Haar verhaal klinkt ongelooflijk.' Vervolgens liet Flynn haar los om het stro te pakken terwijl hij zelf het paard af begon te zadelen. Het was niet de merrie met wie hij normaal op missies ging. Die was immers na terugkomst al zo uitgeput geweest. Met een kleine glimlach klopte hij op de flank van het dier en streek hij langs de bruine vacht. Toen hij Guila hem zag wenken liep hij op de tobbe af en trok zijn jas uit om de mouwen van zijn blouse op te rollen. De smerigheid van de reis was hem niet onbekend, maar hij voelde zich des te bewuster met zijn liefde voor hem. En met het vooruitzicht dat hij haar ouders onder ogen moest komen. 'Dat hoop ik, maar ik weet dat het allemaal niet zo simpel meer is.' Zijn eigen familie was daar het bewijs van. Zijn vader verklaarde hem steeds vaker tot idioot en Robyn en hij hadden ook niet meer dezelfde band gehad sinds zijn relatie met Clementine gestopt was. 'Ze zijn vast blij dat je hier al een tijdje bent,' begon Flynn nu op voorzichtige toon.

'Ik zal je alles over mijn tante vertellen,' beloofde Guila met een brede glimlach. 'Och, Flynn, ze heeft zoveel beleefd. En ze heeft mij ook zoveel nog verteld over mijn moeder en de rest van mijn familie.' Ze was zo trots op haar tante en op haar moeder dat ze hun verhalen wel van de daken wilde schreeuwen. Och, hoe had ze gewild dat ze Rani nog had kunnen mee nemen naar het Noorden om moed in te spreken bij de vluchtelingen uit Quandaï. Het had haar zelf ook het doel gegeven om meer te doen voor de vluchtende mensen en zo had ze haar Quandaïs de laatste weken flink opgekrikt. Nadat ze haar eigen huid weer schoon had gemaakt, liet ze Flynn dichter bij de tobbe komen en hielp ze hem om alle modder en stof van zijn gezicht en hals af te krijgen. Ook zij was zich er bewust van dat Flynn haar ouders onder ogen moest komen. Ondanks dat haar ouders niets tegen de luitenant hadden en hem nog steeds erg dankbaar voor de missie in Quandaï waren, wist ze niet hoe haar ouders op het nieuws dat ze weer samen waren zouden reageren. Haar moeder zou uiteraard dolgelukkig zijn, maar ze twijfelde over haar vaders reactie. Niet dat zijn reactie ooit in zijn leven voorspelbaar is geweest. 'Ze zijn heel blij dat ik eindelijk weer voor langere periode bij ze was,' glimlachte ze instemmend, 'en ik ook. Ik heb ze met een hoop zaken en klusjes kunnen helpen. Maar gelukkig hebben ze hele lieve buren en dorpsgenoten die een oogje in het zeil houden als ik of mijn broers er niet zijn.' Ze streek geruststellend langs zijn rug en drukte vervolgens een kus op zijn schouder. 'Het is inderdaad niet zo simpel als dat ik het beschreef. Maar geloof me als ik zeg dat, wat er ook gezegd of gedaan wordt door mijn ouders, ze het goed bedoelen en ze uit liefde handelen. En dat geldt ook voor jouw zuster en jouw ouders. En dat we met ze kunnen bespreken dat we een nieuwe start willen maken, ondanks wat er in het verleden is gebeurd.' De gesprekken met beide families zouden moeizaam gaan verlopen, maar Guila wist dat er niets anders op zat dan zich te verontschuldigen voor wat er in het verleden gebeurd was en te hopen voor een nieuwe start voor de toekomst. Dat hadden zij en Flynn, maar ook hun families verdiend.

Flynn's interesse was aardig gewekt naar de mysterieuze Quandaïse prinses. Het klonk hem echter niet vreemd in de oren na wat hij zelf mee had gemaakt in het thuisland van de vrouw. Hij vroeg zich alleen maar af hoeveel anderen al tijden geleden gevlucht waren voor de tirannie van de heersende Moeder om toevlucht te vinden in Tarth of andere landen. Flynn was aan het vat met water gaan staan en doopte zijn eigen handen onder om te pogen het vuil van zijn vingers af en onder zijn nagels vandaan te halen. Hij liet Guila zijn gelaat schoon maken en werd daarbij al snel herinnerd aan de vele keren dat Guila hem had helpen wassen toen hij het zelf nog niet had gekund. Toen had hij zich er voor geschaamd, maar nu liet hij graag haar zachte handelingen door gaan. 'Ik hoop niet alleen dat ze ons laten met onze keus, maar ook dat ze zelf weer toenadering tot elkaar vinden.' Flynn had het moeilijk gevonden te horen hoe zijn vader over zijn zuster had gesproken. Het had altijd geleken dat juist zijn tante een lichtpunt was in het leven van zijn vader. Iemand wie tot hem door kon dringen en met hem kon spreken ook al was hij onredelijk. Bedenkelijk bekeek hij Guila terwijl ze zo dicht bij hem stond en pakte hij uiteindelijk haar hand vast om haar te stoppen hem te wassen. 'Hoe willen we die nieuwe start maken?'

Guila gleed voorzichtig met haar hand langs Flynns gelaat en hals en spoelde zo alle viezigheid weg. Ze wist dat ze allebei nadachten over hoe ze haar vriend na Quandaï ook had moeten wassen en hoe gespannen hun relatie daaronder was geweest. Dat had op den duur niet stand gehouden. Guila liet zich gewillig stoppen in haar handelingen door haar vriend en ze keek hem op dezelfde bedachtzame manier aan na zijn vraag. Het was een terechte vraag en ze had er niet zo één, twee, drie antwoord op. Hoe konden ze ooit nog een werkelijke nieuwe start maken? 'Een nieuwe start waarin we ons minder gaan aantrekken wat anderen vinden en te zeggen hebben over ons. Dat heb ik te veel gedaan, vooral nadat we terug waren gekeerd in het legerkamp en ook naar wat jouw vader en zus over mij te zeggen hadden.' Ze wist nog goed hoe ze nachtenlang wakker had gelegen, nadenkend over de woorden die Nathan en Robyn Barnes hadden uitgesproken over haar. Ze had het te persoonlijk genomen en dat had haar relatie met Flynn niet verbeterd in die tijd. 'En- en misschien moet ik zelfs de wil van de Goden kritischer bekijken.' Die woorden waren moeilijk voor haar om uit te spreken, maar ze wist wel dat ze er aan moest werken om een gezondere band te hebben met de Goden en haar geloof. Ze konden niet alles in haar leven gaan bepalen. Ondertussen had ze Flynns hand naar haar lippen gebracht en drukte er zachte kussen op. Ze kon elk deel van hem wel beminnen. 'En een nieuwe start waarin we elkaar liefhebben en aandacht geven en tijd voor elkaar hebben. In goede en in slechte tijden.'

Flynn hoorde haar antwoord aan en voelde dat de nervositeit langzaamaan weer terug kwam. Het was moeilijk om Guila duidelijk te maken dat hij erg goed voor zich zag hoe ze een nieuwe start moesten maken praktisch gezien. Hij kon het haar nu alleen nog niet zeggen. Het was belangrijk dat hij eerst met haar ouders sprak. Bovendien was het niet slecht na te denken over hoe ze hun relatie op andere manieren aan zouden pakken. Flynn knikte terwijl hij een de pijnlijke reacties van zijn vrienden en familie dacht. Het was nooit eerlijk geweest hoe ze Guila noch hem behandeld hadden. Maar uiteindelijk hadden zij er ook niet goed op gereageerd. Flynn had steeds naar advies blijven vragen ook aan degenen die zijn relatie niet steunden. Verrast bekeek Flynn Guila toen ze over de Goden begon. Toen ze jonger waren had hij haar er mee geplaagd en ook op oudere leeftijd kon hij er kritisch over zijn, maar hij had ondanks dat altijd bewonderd hoeveel vertrouwen ze had in de Goden. 'Wellicht zullen we nu hun steun voelen,' opperde hij voorzichtig. Hij liet haar zijn hand kussen, maar pakte haar toen weer vast om Guila dichterbij te trekken en nogmaals te kussen. Nu ze door ging over de symbolische kant van hun nieuwe start besloot hij een gesprek over de praktische vragen nog even te bewaren. Flynn was allang blij genoeg haar nu te kunnen beminnen. Het had geen nut de zaken nu al te compliceren. 'Ik heb je nog nooit zo in een tuin bezig gezien,' begon hij plots. 'Is dat je nieuwe hobby?' Hij plaagde haar, maar was ook oprecht benieuwd naar wat haar bezig had gehouden in al die manen.

Met een liefdevolle blik bestudeerde ze het knappe gezicht van haar vriend. Het was zo wonderlijk om eindelijk weer de ontspanning en rust op zijn gezicht te zien, die hij verloren was na het drama in Quandaï. Ze herinnerde zich nog goed hoe geschrokken ze was om Flynn weer te zien lopen in Myr tijdens de bruiloft of hoe ze stiekem uit haar raam had gekeken om hem zo zelfverzekerd te zien vechten met zijn medelegerkampgenoten. 'Blijf je hier de komende dagen?' vroeg ze hoopvol, terwijl ze voelde hoe ze weer in zijn omhelzing getrokken werd en haar eigen armen om zijn nek sloeg. 'We passen vast wel samen in het logeerbed. En anders kunnen we altijd nog in de herberg van het dorp slapen, al zal dat wel de gemoederen bezig gaan houden in dit kleine dorpje.' Lachend liet ze zich weer kussen door Flynn. Als het aan haar lag, dan kon ze dit nog dagen, weken, manen volhouden, waar dan ook. Ondanks dat Flynn binnenkort weer terug moest naar het kamp wist ze dat ze hem zou volgen. Misschien niet direct - dat zou wellicht nog te oneerlijk zijn tegenover Syd - maar wel snel. Ze zou veel te veel heimwee naar haar geliefde krijgen. Bij het noemen van haar nieuwe hobby moest ze opnieuw lachen. 'Hm, ja, het enige groene waar ik ooit in geïnteresseerd was, was de jonge tuinman die in het paleis werkte,' plaagde ze haar vriend, waarna ze om haar heen gebaarde. 'Rani had een prachtige kruidenthee. Zij heeft mij alles geleerd over verschillende planten en kruiden. Ik dacht eraan om ook een kleine deel van de tuin te wijden aan de kruiden, zodat mijn moeder dat voor de thee kan gebruiken.' Deels loog ze, gezien Syd juist diegene was die haar zoveel geleerd had over de flora, maar het leek haar niet het juiste moment om hun exen te gaan noemen.

FLynn voelde de glimlach al terug op zijn gezicht kruipen toen Guila vroeg of hij nog langer bleef. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen,' grinnikte hij en beantwoordde zo haar vraag. Hij had geluk dat hij als luitenant meer vrijheid had om dagen vrij af te nemen. Hij stond niet zo laag in rang dat hij geen keuzes had en tegelijkertijd had hij niet de verantwoordelijkheden van een Kapitein of hoger waar hij niet zomaar onderuit kwam. En dat zijn Generaal hem als vriend beschouwde hielp ook mee, ook al gaf Indra dat steeds minder graag toe. Hij had flink wat van haar geduld met hem opgebruikt na zijn terugkomst uit Myr. Hij wist dat hij het haar niet kwalijk kon nemen dat ze geïrriteerd was geraakt door zijn constante drama. Bovendien hield het voor hem ook iets goeds in: hij was weer zo de oude, ze er bovenop gekomen, dat Indra haar frustraties met hem niet meer voor zich hield. 'Ik heb dagen vrij af kunnen vragen mede omdat we de missie succesvol en relatief snel hebben volbracht,' legde Flynn nog uit. Flynn keek over Guila's schouder in de richting van de groene tuin en streek glimlachend over haar rug. 'Gael probeert al een tijd een groentetuin op te zetten naast de school. Ze wil de kinderen ook in de buitenlucht les gaan geven. Ze kan vast je kennis gebruiken. Als je haar zou willen helpen.' Het was een voorzichtige insinuatie om te peilen of Guila het sowieso zag zitten naar het legerkamp terug te keren.

Na Flynns instemmende woorden lachte Guila vol geluk en drukte ze opnieuw haar lippen op die van de luitenant. Het was zo'n heerlijk vooruitzicht dat ze de komende dagen samen konden zijn zonder enige verplichtingen of taken. Natuurlijk had ze nog wel de verzorging van haar ouders op haar genomen, maar dat kon ze er gemakkelijk naast doen. 'Laten wij jouw spullen zo meteen ook naar binnen gaan brengen,' zei ze, terwijl ze naar de steeds donker kleurende lucht keek. Dat was ook waarom ze die dag al vroeg in de tuin was begonnen met werken. Ze wilde net haar vriend mee nemen naar de kleine bungalow, toen ze zijn suggesties voor een tuin in het legerkamp hoorde. Als automatisch schoot er een glimlach op haar gezicht. 'Ik zou heel graag Gael willen helpen om een groentetuin op te zetten voor de school en de kinderen,' zei ze zachtjes, beseffende wat haar oprechte woorden inhielden. Afwachtend keek ze dan ook naar Flynns gezicht om te zien hoe hij zou reageren. Natuurlijk zou ze met hem terugkeren naar het legerkamp, groentuin of niet. Het uitzicht naar een doel en plan in het legerkamp maakte het echter wel makkelijker om werkelijk weer terug te reizen en haar leven op te pakken in het kamp. 'Ik heb de laatste tijd mijn Quandaïse bijgespijkerd. Misschien zoekt Indra ook nog wel een vertaler voor in het kamp,' voegde ze er nog voorzichtig aan toe. Ze wist dat het land nog een gevoelig onderwerp was, maar ze hoopte dat ze haar eigen afkomst kon gebruiken om de vluchtelingen meer op hun gemak te brengen.

Flynn keek er naar uit verlost te zijn van het kamp voor enkele dagen om samen te zijn met Guila. Het was sowieso altijd erg welkom om even uit de sleur te zijn, maar nu hij kon ontdekken wat hij gemist had de afgelopen tijd in het leven van Guila maakte dat het alleen maar beter. Hij knikte bij haar voorstel en pakte zijn rij tas van zijn paard af. Bij het omdraaien zag hij het gezicht van Guila opgetogen en hoorde hij haar woorden met een bescheiden glimlach aan. Even ontweek Flynn haar blik en wreef langs zijn net gewassen gezicht. Hij had er niet van uit willen gaan dat Guila me terug wilde naar het kamp. Het zou ingewikkeld voor hem zijn geworden als ze aan had gegeven liever ergens anders te verblijven. Hij zou wel een manier gevonden hebben om bij haar te zijn en zijn loyaliteit aan het leger te behouden, maar alsnog luchtte het hem immens op dit te horen. 'Indra en Gael zullen beiden blij zijn je terug te hebben en je hulp nemen ze maar al te graag aan.' Hij legde een arm rond haar middel en hield haar staande om voor de zoveelste keer zijn lippen op de hare te drukken. Flynn liep met haar richting het huis en liet wat ruimte tussen hen in om haar hand vast te pakken en er zacht in te knijpen. 'Hoe gaat het nu met je moeder?'

'Ik ben ze eeuwig dankbaar als ze mij zo met open armen zouden ontvangen in het kamp,' zei Guila opgelucht. Guila ontving Flynns kus vervolgens gretig en fatsoeneerde vervolgens Flynns haren en shirt met een lach. Al dat gekus en al die aanrakingen zorgde ervoor dat ze er wel heel slordig uit begonnen te zien. Die lach werd echter kleiner bij het noemen van de gezondheid van haar moeder. Wat afwezig begon ze dan ook te wandelen met Flynns hand vast. 'Mama heeft haar goede momenten, maar ook haar slechte momenten,' zei ze zacht, terwijl ze toe keek hoe ze dichter bij de bungalow kwamen. 'Maar ze weet de kleine foutjes zo goed te verbergen. Tot ze de plank dan zo mis slaat en dan zie je gewoon dat ze- dat het niet meer gaat zoals voorheen.' Haar gedachten dreven af naar de laatste dagen en hoe haar moeder zo veel energie had gehad. Guila dacht dat het zeker iets met haar aanwezigheid te maken had, maar ze vond het ook fijn dat ze een hoop energierovende taken over kon nemen van haar ouders. Haar vader was al niet meer zo goed ter been en moest ook overdag een oogje in het zeil houden bij haar moeder. 'Maar je zal het ook kennen van jouw vader...' Ze kneep zacht in zijn hand en glimlachte triest naar hem. Het was een moeilijke situatie met hun ouders en specifiek de Barnes zijde. Inmiddels hadden ze de bungalow bereikt, maar hield Guila haar vriend kort stil voor de voordeur. Zo keek ze hem met een tedere, maar ook met een wat bezorgde en nerveuze blik aan. 'Het komt vast wel goed,' sprak ze moed voor hun allebei in, waarna ze de deur opende en zo de bungalow betrad. 'Mama? Papa? Ik heb een verrassing, Flynn is namelijk hier!' riep ze door het huisje heen, alsof haar ouders hun tweeën niet overduidelijk uit het raam samen hadden gezien. Ze hield zichzelf nog maar even van het domme.

Flynn kon niet met zekerheid zeggen dat Indra en Gael haar zo zouden verwelkomen in het kamp, maar hij wist dat beide vrouwen zijn keuzes steunden en bereid waren om tweede kansen aan een ieders relatie te geven. Bovendien wist hij dat Indra nog altijd met Quandaï in de knoop zat en hoe verkeerd het ook klonk, ze het graag goed maakte met zowel Flynn als Guila dat ze zo lang gewacht had met haar missie. Hij zuchtte zacht terwijl Guila over de gesteldheid van haar moeder en zijn tante sprak. Het deed hem maar al te goed aan zijn vader denken. Ook al was hij gewend aan de stemmingswisselingen en uitbarstingen, merkte hij tevens dat het achteruit gegaan was sinds hij terug was uit Quandaï. 'Ik wil mijn vader snel er op aan spreken om hier langs te komen. Of wellicht-' Hij beet op zijn tong en keek naar het knusse huis dat voor hen stond. Wellicht zou een feestelijke gebeurtenis broer en zus nog bij elkaar krijgen voor ze te ver afgetakeld waren. Flynn kneep in Guila's hand toen de deur open ging en wachtte vol spanning tot er een reactie kwam op hun binnenkomst. Het deed hem sterk denken aan die enkele keren dat hij een meisje zolang mee uit nam dat ze hem aan haar ouders voor had willen stellen. Hij had zich daarbij nooit op zijn gemak gevoeld en had het altijd snel daarna uitgemaakt. Als jongen was hij nooit echt bereid geweest energie en tijd in een relatie te stoppen. Afwachtend bleef Flynn in de deuropening staan terwijl hij een poging deed zijn rug te rechten en kin hoog te houden.

Henry had lange tijd voor het raam gestaan om zijn dochter met zijn neef te bekijken. Het was duidelijk dat ze erg opgelucht waren om elkaar te zien. Eerder had Guila het volledige verhaal over wat er het laatste jaar zich had afgespeeld verteld en zo was ook Flynn aan bod gekomen. Het laatste wat Guila had verteld, was dat zij brieven voor de luitenant achter had gelaten en dat ze hoopte dat hij haar kwam bezoeken. En die dag was aangebroken. De kussen die ze aan elkaar uitdeelden maakte Henry nerveus: hij kon enkel hopen dat er niet weer een hart gebroken zou worden tussen die twee. Echter had Guila zoveel wijzer en zoveel ouder geklonken toen ze sprak over een mogelijke relatie tussen de twee. Nadat het koppel uit het zicht was verdwenen, had hij weer plaats genomen op zijn grote fauteuil en had zijn vrouw hem proberen gerust te stellen. Daarna duurde het niet lang voordat hij de stem van zijn dochter hoorde. ‘Wij zitten in de woonkamer, liefje!’ riep hij terug, ‘en neem de thee uit de keuken mee!’ Vervolgens zag hij Guila en Flynn de kamer in komen lopen. ‘Neem vooral plaats, kinderen. En welkom in onze nederige bungalow, Flynn.’ Hij pakte de hand van zijn vrouw vast, die naast hem zat, en keek zo het stel aan.

Guila had de instemmende woorden van haar vader gehoord en pakte vervolgens Flynns hand stevig vast. ‘We komen eraan!’ riep Guila naar haar vader terug, waarna ze een zachte kus op Flynns wang drukte en zich naar zijn oor boog. ‘Wees jouw charmante zelf, dan komt het allemaal goed, lief.’ Het waren wat plagerige woorden, maar ze wist dat het goed zou komen. Haar ouders zouden haar geen pijn doen door Flynn niet te accepteren of door overmatig kritisch te zijn. Dat zou niet eerlijk zijn. Zo nam ze haar vriend mee de bungalow in en, nadat ze langs de keuken waren geweest voor de thee, kwamen ze de woonkamer in. Ze drukte een liefdevolle kus op de wangen van allebei de ouders en nam vervolgens naast Flynn plaats op de bank. Ze voelde de stilte in de lucht hangen en wilde deze doorbreken, maar ze voelde dat Flynn iets wou uitspreken. Ze gaf hem dus ook de kans om tegen haar ouders te praten.

Willa had aan de zijde van haar man toe staan kijken hoe de twee jonge mensen elkaar liefdevol begroetten. Ze had hen echter de privacy gegeven die ze verdiende om alvast thee te gaan zetten. Zacht neuriënd was ze in de weer geweest. Ze was blij, en ontzettend opgelucht, voor haar dochter dat Flynn eindelijk gekomen was. De uitleg die Guila had gegeven over de hele situatie had Willa pijn aan het hart gedaan. Ze was bezorgd geweest over de beloftes die er wel of niet waren gemaakt, maar had ook Guila's vertrouwen in Flynn moeten steunen. Als ze aan het verhaal van de twee dacht, moest ze zelf soms ook aan haar lange gedraai om haar echtgenoot heen denken. Henry mocht klagen wat hij wilde, maar hun relatie was ook nooit vanzelfsprekend geweest en had aardig wat pijn met zich mee gedraag. Ook nog toen ze goed en wel getrouwd waren en hun kinderen hadden. Ze wilde daarom ook niet haar twijfels uit spreken en ze had liever ook niet dat haar echtgenoot te sceptisch was in het bijzijn van hun dochter. Toen ze de twee binnen hoorde komen, glimlachte ze naar Henry en stond op om haar neef met een kus op beide wangen te begroeten. 'Wat fijn je te zien, Flynn.' En wat zag hij er goed uit. Willa herinnerde zich maar al te goed het spookachtige gestalte die hij was geweest bij hun bezoek aan de Barnes boerderij.

Flynn haalde diep adem toen hij de stem van zijn oom door de bungalow hoorde galmen. De woorden van Guila brachten een glimps van een glimlach teweeg, maar het was maar van korte duur. Zijn ernstige frons kwam al snel weer terug terwijl ze woonkamer in liepen. Hij wachtte af terwijl Guila haar ouders begroette en bleef zelf staan om de oude Koning en Koningin te bekijken. Hij had zijn oom en tante maar half gekend in zijn jeugd. Bij bezoeken was het tweetal altijd wel te druk met zaken. Tenminste, zijn tante was regelmatige op bezoek geweest, en had altijd geprobeerd om samen met zijn eigen moeder en zijn broers en zussen en neven en nicht een uitstapje te plannen. Hij was dan ook niet verbaasd door haar hartelijk ontvangst. Flynn had haar altijd al een ontzettend aardige vrouw gevonden. Van zijn oom had hij nooit echt een duidelijk idee gehad hoe hij was. Hij leek altijd die ondoordringbare, felle en formele koninklijke houding te hebben. Flynn was in gedachten verzonken toen hij merkte dat Guila stil was gebleven om hem het woord te geven. Overrompeld wreef hij langs zijn baard en glimlachte zwak naar het oude stel. 'Het huis staat er prachtig bij. De tuin is flink opgefleurd sinds ik hier was. Krijgt u veel hulp uit het dorp?' begon hij nerveus over de koetjes en kalfjes om nog maar niet aan het belangrijke onderwerp te beginnen.

Henry was opgestaan om Flynn een stevige handdruk te geven en vervolgens te gebaren dat hij plaats kon nemen op de bank. Hij wilde de perfecte schoonvader voor de vriend van haar dochter spelen, maar het was moeilijk om zo open en zo vol liefde als zijn vrouw en dochter te zijn. Daar was hij misschien vroeger goed in geweest, maar was sinds zijn koningsschap steeds moeizamer geweest. Hoe vaak was hij wel niet bedrogen? Bedachtzaam streek hij langs zijn volle baard tijdens de stilte die viel en wat opgelucht hoorde hij de vragen van Flynn aan. Koetjes en kalfjes waren veilig. ‘Willa werkt altijd graag in de tuin,’ zei hij met een glimlach, terwijl hij trots naar zijn echtgenote keek. Het deed Willa altijd goed om in de tuin te werken, net zoals Guila die er zoveel rust uit haalde. ‘Maar we krijgen ook hulp uit het dorp. Veel taken worden lastiger op onze leeftijd, helaas.’ Met een peinzende blik keek hij vervolgens naar de bagage van Flynn die bij de logeerkamer stond. ‘Blijf je hier nog langer, Flynn? Ik weet niet of jij in de logeerkamer past als Guila er ook is. Misschien moet ik wel een kamer in de herberg voor jou betalen of- ik denk dat je te lang bent voor de bank,’ mompelde hij wat nerveus. Bij de Goden, zijn dochter was een volwassen vrouw, maar hij kreeg het al benauwd als hij eraan dacht dat zij samen met haar geliefde in de kamer naast hem en Willa zouden slapen. Hij wilde niet zulk geflikflooi in zijn altijd zo vredige bungalow hebben. De nervositeit liet hem ook meteen weer de verkeerde dingen zeggen. ‘Dus, wat is nu de stand van zaken? Ik geloof dat ik jullie al drie-, viermaal uit elkaar heb zien gaan en ook weer bij elkaar heb zien komen. Gaat dit nu eindelijk anders worden?’

Met een ietwat bezorgde blik keek Guila haar moeder aan, terwijl Flynn over koetjes en kalfjes begon. Ze hoopte maar niet dat haar vader moeilijk ging doen of het Flynn lastig zou maken. Het was sowieso al een grote opluchting hoe hartelijk haar moeder tegen Flynn was - ze had ook niets anders verwacht - en ze merkte ook hoe het haar vriend rustiger maakte. Toch vielen de laatste woorden van haar vader slecht bij haar en met luide stem probeerde ze dan ook haar punt te maken. ‘Papa, ik ben zo blij dat Flynn er is,’ zei Guila op bijna smekende toon, terwijl ze Flynns knie vast pakte en diep zuchtte. ‘Wees alsjeblieft niet te kritisch of te streng.’

Willa glimlachte geruststellend naar de man die voor haar zat. Het was haar al vaak genoeg opgevallen dat hij een evenbeeld van haar broer was geworden. Het zat hem niet zo zeer in zijn voorkomen, de donkere ogen en haar konden net zo goed van haar schoonzus komen, maar meer in zijn houding. En wellicht ook in zijn keuzes wat betreft relaties. Willa wist nog erg goed haar reactie toen ze er achter was gekomen dat haar broer een oogje had gehad op Leona Rabbion van alle vrouwen in heel Tarth. Ze had toen zelf ook niet te hard kunnen roepen met haar onstuimige verhouding tot Henry, de komst van Tobias, de plannen voor het koningschap, en wat nog meer. Ze trok zichzelf terug uit het verleden en knikte instemmend toen haar echtgenoot over de tuin sprak. 'Het is heerlijk. Het doet me soms weer aan de boerderij denken. Je moeder heeft daar ook zo een mooie tuin.' Ze keek opzij naar haar man toen hij het gesprek een andere kant op begon te sturen. 'Henry,' merkte ze streng op, maar moest toen zacht lachen nu ze zijn ongemak en die van haar neefje opmerkte. 'De kamer is groot genoeg. Renee en Tobias hebben er ook geslapen.' Hij zou daar moeilijk tegen in kunnen gaan. Vervolgens kneep ze hard in zijn hand en wilde iets zeggen toen Flynn hem en Guila al onderbrak.

Flynn had de handdruk van de vader van Guila wat ongemakkelijk aangenomen en nam plaats op de plek die hem aangewezen werd. Ondanks dat hij moeilijk stil kon zitten door de zenuwen, deed het hem goed eerst over het huis te praten en over zijn tante en oom. Hij fronste toen zijn oom plots over de slaapsituatie begon en wat verbaasd keek hij van Guila naar zijn tante en weer naar zijn oom. Hij was bereid in te stemmen met het idee van de oude Koning toen Guila's moeder er tussenin kwam en hem verzekerde dat er plek voor hem was. Nog steeds stil liet hij ook de andere woorden over zich heen komen zonder direct een antwoord te geven. Pas toen Guila haar vader tegen probeerde te spreken schraapte hij zijn keel en keek kort naar haar voor hij zich tot haar ouders richtte. 'Ik begrijp dat u daar bezorgd over bent en ik zou u daar graag meer duidelijkheid over willen geven. Ik wilde u iets vragen betreffend-' Flynn irriteerde zich aan zijn eigen formele toon, maar hij wilde het niet riskeren te vertrouwd klinken. 'Guila, zou je- vind je het erg om mij een moment met je ouders te laten praten. Alleen?' Hij hield haar reactie nauw in de gaten.

Guila keek haar vriend verbaasd aan bij zijn woorden, maar vroeg niet om verdere uitleg. Ze begreep het heel goed dat haar vriend zaken weer recht wilde maken met haar ouders, al was het niet helemaal duidelijk voor haar waarom ze daar niet bij mocht zijn. De geruststellende blik van haar moeder en de zachte woorden van Flynn lieten haar uiteindelijk opstaan. ‘Pas goed op mijn geliefde, mama,’ plaagde ze alle drie de mensen in de ruimte, ‘papa mag hem niet te hard aanpakken.’ Nadat ze nog een kus op Flynns hand had gedrukt, liep ze vervolgens naar buiten toe om haar tuingereedschap op te ruimen die ze zo plots had laten liggen bij Flynns entree. Zo bleef ze echter wel nog zicht op het raam houden en dus ook op haar drie belangrijke personen, echter was ze wel buiten gehoorsafstand.

Henry keek bedachtzaam toe hoe zijn dochter opstond en wegliep. Het was een vreemde vraag van Flynn geweest, maar dat had zijn interesse ernstig gewekt. Hij was erg benieuwd wat deze jongen hem te vragen had. ‘Dus, welke reden is er dat mijn dochter hier niet bij mag zijn?’ vroeg hij meteen maar direct. Het had geen zin om er omheen te draaien en de luitenant had vast hetzelfde idee. Terwijl hij op verdere uitleg wachtte, schonk hij de glazen vol en overhandigde hij er eentje aan zijn “schoonzoon” en aan zijn echtgenote. Het was een test en tactiek die hij ook vaak tijdens zijn besprekingen had gebruikt. Hij wilde weleens weten hoe standvastig de handen van de jongen waren en hoe hij omging met deze druk.

Flynn was opgelucht toen Guila noch tegen stribbelde, noch te veel doorvroeg. Hij had geen flauw idee of ze door had wat hij wilde vragen. Het leek hem al zo een lange tijd een logische stap. Als hij voor deze relatie wilde gaan, moest hij dat van hemzelf, voor Guila, echt doen. Flynn keek Guila glimlachend na en draaide zich pas om naar haar ouders toen zijn oom hem aansprak. Als vanzelf ging hij rechter zitten en nam het volgeschonken glas van de oude man aan. Beleefd wachtte hij tot beiden hun glas ook op hadden gepakt en al een slok genomen hadden. Het was maar een formeel iets, maar niemand hoorde te drinken of te eten voor het koninklijke paar dat had gedaan. Flynn was er niet helemaal van op de hoogte of hij de formaliteiten nog moest uitvoeren nu hij hier in een bungalow zat en niet in het paleis in Evenfall, maar hij besloot de gewoonte maar de overhand te laten nemen. Voor hij sprak nam hij een slok van de thee en liet de ouders van Guila toen niet langer wachten. 'Ik houd van uw dochter. Ik hoop dat dat al wel duidelijk mag zijn. Maar het is me ook erg duidelijk dat dat niet altijd genoeg is. Eerder heeft het me niet er toe aangezet om mijn liefde ook te tonen en om haar te behandelen als een geliefde. Daar heb ik nog iedere dag spijt van. Ondanks dat onze vorige breuk niet makkelijk was, zie ik wel dat het beter met Guila gaat. En met mij. Maar- Maar ik wil niet verder helen zonder haar. Ik denk dat ik misschien nu pas echt bereid en bekwaam ben om haar alles te geven wat ik heb. Ooit wilde ik het niet, toen kon ik het niet en nu-' Hij begreep dat hij om de zaken heen sprak en dat was precies waar zijn oom niets van moest hebben. 'Het is voor mij van belang dat ik dit eerst doe voor ik met Guila praat, dat ik om de hand van uw dochter vraag.' Flynn zag zijn tante zoals altijd warm glimlachen en merkte zelfs tranen in haar ogen op. Hij dankte haar toen ze haar toestemming al snel uitsprak, maar richtte zich op de Koning om met een stalen gezicht zijn reactie af te wachten.

Henry kon niet anders toegeven dan dat hij geroerd werd door de passionele woorden van de man tegenover hem over zijn dochter. Hij wist niet goed waar Flynn naartoe wilde, maar het deed hem al veel om zulke lovende woorden over zijn dochter te horen. Hij kon zien aan het gezicht van de luitenant dat hij het meende en dat deed Henry goed. Het was sowieso belangrijk dat ze allebei goed na zouden denken over hun relatie en het langzaam aan zouden pakken en- Henry verslikte zich bijna in zijn thee van schrik en verbazing na Flynns laatste woorden. Er moest wel iets aan zijn gehoor verkeerd zijn, want in geen wereld zou Flynn zo plotseling voor de hand van zijn dochter vragen. Henry was ervan overtuigd dat hij wel doof of slechthorend geworden moest zijn. Die gedachte bracht hem rust, tot zijn vrouw plots akkoord ging met het plan. Misschien had hij het dan wel verkeerd verstaan. Echter leek het wel alsof hij in shock was: het voelde alsof hij geen tong meer had, alsof er geen woord meer uit zijn keel kon komen. Voor hulp keek hij zijn vrouw aan, maar die kon hem enkel een aansporende blik terug werpen, waardoor hij nog meer in de war raakte. Dat liet hem vervolgens ook opstaan, om zo naar het raam te lopen en naar zijn dochter te kijken in de bloemenzee. Was hij het zijn dochter niet schuldig om in elk geval kritisch te zijn? Om er zeker van te zijn dat Flynn er wel echt voor zou gaan? 'En hoe wil je alles gaan aan pakken? Waar gaan jullie bijvoorbeeld wonen? Hoe sta jij er financieel voor? Wat moet Guila doen als jij op missie gaat? Hoe vaak ben jij van plan om van huis weg te zijn?' Henry leek op dreef te komen met zijn vragen. Hij herinnerde zich nog goed hoe Dorian Barnes dezelfde vragen aan hem had gesteld, nadat hij had aangekondigd dat hij Willa ten huwelijk had gevraagd. Nu pas begreep hij uit wat voor bezorgdheid dat kwam. 'En hoe zit het met kinderen? Hebben jullie het daar al over gehad? Wat nou als jullie het daar niet met elkaar over eens zijn, wat ga jij dan doen?' Hij slikte moeizaam, terwijl hij zijn grootste zorg uitte: 'Hoezo zal alles beter gaan als jullie getrouwd zijn?'

Willa wist niet hoe het toch kwam dat ze nu op haar oude dag plots steeds overmand werd door emoties. Toen ze haar eerste kleinkind voor het eerst vast had gehouden had ze niet kunnen stoppen tot zelfs de kleine Elaine met haar mee ging doen. Het was niet beperkt gebleven tot emotionele momenten zoals de geboortes van haar kleinkinderen of de berichten die ze ontving over Guila, haar thuiskomst en wat nog meer. Ze kon soms gewoon bezig zijn en ineens voelen dat haar wangen nat waren. Misschien had ze in Evenfall gevoeld dat ze te erg bekeken werd door het hele hof en dus amper haar tranen liet. Maar ook in haar vertrekken had ze het amper toegelaten. Hoe kon ze echter niet emotioneel zijn te denken dat haar dochter eindelijk het geluk ging vinden wat ze verdiende, waar ze al zo lang naar op zoek was. Ze durfde het niet met zekerheid te zeggen omdat ze natuurlijk geen waarzegster was, maar ze had gevoeld hoeveel liefde er tussen de twee was en de woorden van Flynn waren indrukwekkend. Ze had de hand van haar echtgenoot willen pakken om samen van het plezier te genieten, toen ze merkte dat hij al op was gestaan. Ze bekeek hem en gleed toen met haar blik terug naar haar jonge neefje. Haar man had geen ongelijk deze vragen te stellen, maar wellicht klonk hij te fel. 'Een huwelijk zal niet de problemen die er waren op gaan lossen,' voegde ze nog toe aan de woorden van haar man waarna ze hem wenkte terug bij haar te komen zitten.

Flynn wist niet wat hij verwacht had, maar de plotselinge stroom aan vragen verbaasde hem. Hij geloofde dat hij zelfs dieper in de kussens was gaan zitten, zijn rechte houding plots gebroken. 'Ik-' Hij deed een poging er tussen te komen, maar liet de oude man toen maar eerst uit praten. Bij elke vraag ging zijn hoofd steeds een beetje meer hangen en voelde hij zijn schouders naar beneden zakken. Het waren vragen die ook door zijn hoofd gespookt hadden. Het waren vragen waar hij nog niet overal antwoorden op had en ook niet dacht snel te hebben. Dat waren dingen waar hij met Guila over moest praten. Hij vond het dus niet eerlijk dat de Koning hem zo direct verantwoordelijk maakte voor alle antwoorden. 'Ik ben niet de enige die over deze vragen na moet denken en al zou ik alle antwoorden al hebben, dan is dat niet eerlijk tegenover Guila. Ze weet niet eens dat ik dit van plan ben, noch weet ik of ze ook echt 'ja' zal zeggen.' Hij voelde hoe een flauwe glimlach over zijn gelaat trok als hij over die mogelijkheid na dacht. 'Er zijn veel meer opties tegenwoordig om deel uit te maken van het kamp en er te wonen. Als we samen een tent moeten delen, dan weet ik dat dat niet veel mogelijkheden open laat. Ik heb al rond gekeken de afgelopen tijd en ik weet dat er steeds meer families aan de rand van het kamp gaan wonen of in het naburige dorp. Ik hoop dus snel iets voor ons te vinden dat het mogelijk maakt in het leger actief te blijven terwijl we ons privé leven er ook nog van gescheiden kunnen houden. Als luitenant en waarschijnlijk toekomstige Kapitein kom ik niets te kort qua loon, maar dat betekent ook dat ik de verantwoordelijkheid heb om op missies te gaan wanneer dat nodig is. Generaal Morton rekent op mij, maar ze laat mij ook de keuze een leven naast het kamp op te bouwen.' Hij steeds wat verder naar voren gaan zitten terwijl hij sprak tot hij nu op het puntje van de bank zat en de vader van Guila met een bewogen blik aan keek. Flynn zuchtte toen hij ook de woorden van zijn tante hoorde en langzaam knikte hij. 'Dat weet ik. Ik wil echter dat er gewoon geen twijfels meer zijn. Niet van mij, niet van Guila en niet van iedereen om ons heen. En zeker niet van de Goden.' De eerdere woorden van Guila klonken nog na in zijn hoofd. Hij vond het niets dat ze haar geloof zo aan het verliezen was.

Henry merkte hoe zijn vrouw hem weer naar zijn stoel maande en luisterde uiteindelijk toch maar naar haar. Hij wilde de situatie niet gespannen maken door zijn vragen, maar het waren werkelijke zorgen die hij uitte. Eenmaal terug op zijn plaats luisterde hij ademloos naar de antwoorden van zijn aanstaande schoonzoon. Het deed hem veel dat Flynn zo oprecht en eerlijk op de vragen antwoord gaf en er werkelijk over nagedacht had. Dat maakte zijn zorgen ook een stuk minder. 'Ik ben blij dat je er zo goed over hebt nagedacht, Flynn. Ik denk dat het zeker noodzakelijk is om deze zaken te bespreken, voordat je het aanzoek doet.' Bij de laatste woorden, het noemen van de Goden, voelde Henry plots hoe zijn keel dichtgeknepen werd van emotie. Hij herinnerde zich de laatste brief van zijn dochter voordat ze naar Quandaï was gegaan, hoe "de Goden haar op dit avontuur hadden gestuurd". Het was nu ook alsof hij zijn dochter hoorde praten. Die herinnering en het verdriet dat hij en Willa tijdens die periode hadden gehad, brachten uiteindelijk ook tranen in zijn ogen. 'Je hebt mijn meisje in Quandaï bijgestaan en ik zal je daar eeuwig dankbaar voor zijn. Ik- Dat is één van onze moeilijkste tijden van ons leven geweest, tot jullie teruggebracht werden. En daardoor weet ik dat je voor haar kan en zal zorgen. En dat jij van haar zal houden, zoals wij ook doen.' Hij had Willa's hand weer vastgepakt en wreef met zijn andere hand de tranen van zijn wangen af. Hij wist dat hij dezelfde blijdschap en zorgen met zijn vrouw deelde en dat liet hem nog zelfverzekerder de volgende woorden zeggen. 'Natuurlijk heb je mijn toestemming,' zei hij uiteindelijk geëmotioneerd, 'om met mijn dochter te trouwen. En ik heb er geen enkele twijfel over dat ze ja gaat zeggen. Het geluk en de liefde straalde van haar af en daar ben ik je ook eeuwig dankbaar voor, Flynn.'

Flynn wachtte met spanning af of zijn antwoorden goed genoeg waren voor zijn oom en keek toe hoe hij weer plaats nam naast zijn tante. Als jonge Flynn had hij altijd maar weinig aandacht besteed aan de relaties van zijn ouders of die van zijn oom en tante, maar nu keek hij met heel andere ogen naar de ouderen om hen heen die al jaren met hun partners samen waren. De oude Koning en Koningin waren wellicht nog wel het meest fascinerende stel als hij nadacht over de geschiedenis die ze hadden en de verantwoordelijkheden die ze hadden gedragen. Het was indrukwekkend hen zo liefdevol samen te zien ondanks wat er allemaal gebeurd was. Het gaf hem hoop. Met een bescheiden glimlach hoorde Flynn opgelucht de woorden van zijn oom aan, maar schudde ook zijn hoofd omdat hij niet dacht dat hij de dankbaarheid voor Quandaï verdiende. Toen hij de verlossende woorden van de oude man hoorde keek Flynn de ouders van Guila beide geëmotioneerd aan. Het verraste hem plots ook de tranen in zijn ogen te voelen. Hij zag dat zijn tante haar echtgenoot hielp zijn wangen te drogen, voor ze zijn emoties zag en opstond om naast hem te komen zitten. Als er iemand door moest hebben hoeveel dit voor hem betekende dan was het de oude Koningin wel. Zij had ook meteen begrepen waarom hij naar Quandaï ging terwijl zijn eigen ouders, waarschijnlijk ook voor zijn eigen veiligheid, erg sceptisch waren geweest. Zijn vader had zelfs lange tijd genegeerd wat voor belang Guila had in zijn leven. 'Je had het ons niet hoeven vragen, maar we waarderen het heel erg dat je het zo laat weten. Echter denk ik dat het duidelijk mag zijn dat er al een lot voor jullie klaar ligt waar niemand anders aan te pas hoeft te komen. Praat met onze Guila, lieve Flynn. Jullie verdienen beiden de nieuwe start goed te beginnen.' Flynn luisterde met schokkende schouders naar zijn tante en liet haar met een glimlach zijn wangen drogen. Hij begreep ook heel goed wat ze had gezegd. Het was nu zijn taak om met Guila te praten. Na zijn ademhaling onder controle te hebben gekregen stond hij op en streek zijn uniform zo goed als hij kon glad terwijl hij door het raam naar Guila keek.

Het had niet goed gevoeld om haar ouders en Flynn te bespioneren, terwijl haar vriend zo expliciet had gevraagd of hij haar vader en moeder alleen kon spreken. Guila wist dat haar vriend alleen maar goede intenties had en dat ze niets hoefde te argwanen, maar toch was ze benieuwd geweest naar wat hij te bespreken had. Echter had ze al snel besloten om haar spionageavonturen stop te zetten en naar de stallen te lopen om Flynns paard water en wat wortels te geven. Terwijl ze zo bezig was, had ze nauwelijks door dat Flynn alweer de bungalow uit was gelopen. Toen ze hem aan zag komen lopen, voelde ze als vanzelf hoe haar wangen weer rood kleurde van enthousiasme en hoe ze op hem af kwam rennen, bijna huppelend. Ze kon zich bijna niet voorstellen hoe ze ooit nog een slecht dag na vandaag zou kunnen hebben. Natuurlijk zouden ze beide tegenslagen in hun leven gaan krijgen, vast meerdere zelfs, en ook zouden ze vast hun nodige ruzies gaan krijgen. Dat was enkel normaal voor een gezonde relatie. Toen ze dichterbij kwam en hem weer om de hals wou vliegen om hem te flink te kussen merkte ze plots zijn rode ogen op en de zweem van nattigheid op zijn wangen. Hij had het overduidelijk willen verbergen, maar ze kende hem te goed om te vallen voor zijn zelfverzekerde houding. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze bezorgd, terwijl ze zijn gezicht zorgzaam tussen haar handen nam. Zelfs in Quandai had ze hem niet huilend aangetroffen en dit verontrustte haar dan ook. Wat had zich afgespeeld terwijl zij weg was?