De boerderij van Nathan en Leona

Flynn kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo dicht tot zijn vader had gevoeld sinds hij een kind was. En zelfs toen hij klein was had hij zich altijd te groot gevoeld om bij zijn vader op schoot te kruipen of hem om een nachtkus te vragen. Tegelijkertijd had hij zijn hele leven er alleen maar aan gewerkt om de oude man trots te maken. Vooral toen hij eindelijk bij het leger was gegaan. Het was nooit makkelijk geweest om die balans in stand te houden, om zijn vader te tonen dat hij zijn bewondering wilde en tegelijkertijd op eigen benen stond en zijn familie niet nodig had. Het was dus ook maar frustrerend genoeg geweest te horen dat zijn vader aan zijn missie getwijfeld had toen hij de familie in gelicht had over de plannen. Flynn was woest geweest, maar had het niet willen tonen. Hij had ze immers ook niet verteld over de werkelijke reden dat hij naar Quandaï zou gaan. Noch had hij toen zelf echt geweten dat dat zijn belangrijkste motivatie was. Dat had hij zelf nog erg onderdrukt. Verward luisterde Flynn naar de woorden van zijn vader en schudde zijn hoofd terwijl hij verder ging. 'Niemand, ik-' Hij kwam er niet tussen en keek fronsend naar de oude man. Hij klonk nog precies hetzelfde met zijn kritiek op alles en iedereen. 'Dit was mijn vuile klusje. Guila was in Quandaï omdat ik het verpest had. Guila-' Zijn ogen schoten plots verwilderd door de ruimte terwijl hij zijn vader vast greep. 'Waar is Guila? Heeft Sibel haar?'

Nu het was juist Nathan die zijn zoon fronsend en verward aan keek. 'Ik begrijp je niet, jongen. Indra vertelde dat-' Hij zweeg toen plotseling de waarheid bij hem inzonk. Zijn zuster had dus wel gelijk gehad over de relatie tussen zijn zoon en haar dochter. 'Bij de Goden, zoon, noem haar naam-' Hij voelde plots hoe hij vast gegrepen werd door zijn zoon en hij slikte moeizaam bij het zien van de felle blik van Flynn. Toch besloot hij tandenknarsend te vertellen wat hij begrepen had over de staat van het meisje. 'Het laatste wat ik heb gehoord, is dat Sibel samen met- met háár in Tyrosh was. Meer niet. Ze is vast bij mijn zuster.' Hij wilde er verder geen woorden over vuil maken, maar zijn gedachtegang ging nog hard door in zijn hoofd. Hoe had zijn zoon het in zijn hóófd gehaald om naar Quandaï gegaan voor een verdomde vrouw? 'Bij de Goden, als je gewoon naar mij had geluisterd en een leuke meid hier in de buurt had gezocht, dan was dit alles-' Hij gooide zijn handen hulpeloos in de lucht en stond vervolgens op. Op de tafel stond er standaard water en eten, voor het geval dat Flynn wakker zou worden. Voorzichtig pakte hij dan ook de kan op en gaf deze aan zijn zoon. 'Drink nu in elk geval eerst wat. Ik wil dat je wakker blijft.' Hij wist zeker dat Leona en zijn kinderen hem graag wilde zien. Daarnaast vond hij maar niets dat zijn zoon zoveel sliep, zijn wond zag er prima uit!

Flynn voelde de vlaag van energie die hij plots gehad had als hij dacht aan het lot van Guila evensnel weer verdwijnen. Noch Liam, noch Clementine of Indra hadden hem zekerheid kunnen geven over wat er zich afspeelde aan het hof van de Moeder met Sibel en Guila. Hij was dus maar van het ergste uit gegaan. Dat Guila dezelfde behandeling als hijzelf had gehad, dat ze misschien niet eens meer thuis zou komen. Alles waar hij nog voor had willen vechten. Nu hij dit hoorde verloor hij zijn laatste doel. Zijn missie was volbracht. Hij merkte de boosheid van zijn vader amper, maar hoorde wel zijn woorden. Zuchtend was hij terug in de kussens gaan liggen. 'Dat heb ik geprobeerd,' zei hij zacht, denkende aan Clementine, aan haar woorden toen hij de eerste keer buiten de cel wakker was geworden. Hij keek naar het water dat zijn vader hem aan bood en schudde langzaam zijn hoofd. Hij had geen dorst. Hij had geen zin om wakker te blijven. 'Vader, ik ben alleen maar moe.' Het ergerde Flynn hoe zwak zijn woorden klonken. Hij wilde niet toegeven aan zijn zwakte voor de ogen van zijn vader, maar hij had ook niet meer energie. 'Vertel me. Hoe is het met iedereen?' Zo hoopte hij zichzelf en zijn vader af te kunnen leiden.

Nathan zuchtte diep bij het horen van de afwijzing van zijn zoon en legde de kan weer neer. 'Het gaat prima. Jouw moeder is even het dorp in om op de markt eten te kopen. Robyn is buiten aan het trainen, ze was in het Oosten, maar toen ze hoorde dat jij weer in Tarth was, is ze meteen hier naartoe gekomen. Jouw andere broers en zusters lopen hier ook ergens rond. We waren allemaal in afwachting tot je wakker zou worden.' Of hij wakker zou worden. Nathan was geen gelovige man, maar elke avond had hij naar de Goden gebeden dat zijn zoon wakker zou worden. Hij legde opnieuw zijn hand op zijn zoons schouder en keek bedachtzaam naar zijn gezicht. 'Dat weet ik, zoon,' zei hij uiteindelijk maar. 'Ik ken je. Als het - zij - niet belangrijk voor je was geweest, dan was je niet gegaan.' Hij bleef stil en nam weer plaats op de rand van het bed, bij zijn zoon. 'We kunnen niet kiezen van wie we willen houden, niet waar?' Hij dacht aan zichzelf en zijn vrouw. Aan zijn zuster en haar echtgenoot. Aan zijn dochter en haar verbroken relatie. 'Maar ik zou je niet moeten storen, zoon, als je zo moe bent. De dokter zei dat je veel rust nog nodig hebt.'

Flynn liet zijn hoofd naar de zijkant vallen en keek zo naar zijn vader terwijl hij vertelde over de familie. Het deed hem goed te horen dat het leven hier gewoon door was gegaan. Na zijn eerste missie had hij daar veel moeite mee gehad. Dat was iets dat hij had moeten leren accepteren met iedere nieuwe missie. Al snel had hij echter ook door gehad dat hij zelf ook veranderde elke keer dat hij zijn thuis verliet en op pad was om mensen te helpen, om rovers te bevechten, om prinsessen uit verre landen te halen. 'Hoe lang ben ik al hier?' vroeg hij met enige twijfel. Flynn wist niet zeker of hij wilde weten voor hoeveel dagen of weken hij al buiten bewustzijn was geweest. Het enige voordeel was wellicht dat hij de ergste pijn gemist had. Hij voelde zijn been nu ook, maar het was niet zoals de zeurende pijn die altijd aanwezig was geweest in zijn cel. Triest hoorde hij de woorden van zijn vader aan. Hij was verrast dat te horen. Er klonk een zachtheid en een begrip door in die woorden die Flynn niet verwacht had. Misschien zou zijn vader zijn keuze wel kunnen begrijpen. 'Pap, wacht, ik-' Aarzelend legde hij een hand op de arm van de oude legerleider. 'Als ik rust dan- Heb jij ooit- Dat ze je-' Struikelend over zijn woorden gaf hij het uiteindelijk op. Hij had geen idee wat Indra zijn familie verteld had of wat ze überhaupt wist over zijn tijd in de gevangenis van Telon. Hij moest verschoond zijn geweest en zijn wonden waren allen verzorgd, dus natuurlijk zouden ze de wonden en blauwe plekken gezien hebben. Echter kon Flynn niet zeggen of ze daardoor begrepen hadden wat er met hem gebeurd was. Hij wilde er echter zelf niet eens aan denken. Niet nu, misschien nooit niet.

'Ongeveer één week, zoon,' zei Nathan, terwijl hij zijn glazen op deed en zijn stoel naast het bed van zijn zoon plantte. Zo streek hij zijn zoon geduldig over zijn korte haren heen, zoals hij vroeger ook veel had gedaan als Flynn in slaap was gevallen, en luisterde hij aandachtig naar zijn woorden. 'Indra heeft je hier persoonlijk gebracht. Clementine was er ook bij. Ze zijn samen weer doorgereisd naar het legerkamp. Ik moest je de groeten van ze doen als je weer wakker zou zijn.' Zijn volgende haperende vragen verbaasde hem niets. Het was al sinds het moment dat ze Flynn in bed hadden gelegd dat hij flink had zitten hallucineren in zijn slaap. Het leek soms wel alsof hij hele gesprekken voerde. Daarnaast was de naam van de prinses ook vaak gevallen, maar was hij te koppig geweest om dat in verband met zijn zoon te leggen. 'Ik weet het, zoon,' stelde hij Flynn dus opnieuw gerust. 'Ik heb dat ook. Het wordt beter, geloof jouw oude vader daar maar in. Ik weet alleen niet of het ooit weggaat.' Bij die woorden fronste hij diep. Hij was niet iemand die de waarheid achterwege zou laten. Daarnaast weet Flynn dondergoed hoe zijn vader altijd al was geweest. Vervolgens zuchtte hij diep. 'Hoe kan ik je nu helpen, zoon? Kan ik iets voor je doen?'

Flynn knikte langzaam. Een week. Dat moest tergend geweest zijn voor zijn ouders. Voor zijn lieve moeder. Zijn vader. 'Indra had nooit moeten komen. Toen mijn missie bekend werd was er al veel kritiek. En nu-' Het speet hem als zijn goede vriendin nu kritiek over zich heen zou krijgen omdat ze achter hem aan gekomen was. Ze had best Clementine met een handvol soldaten kunnen sturen. Niet zichzelf. Dat moest hij haar nog maar eens vertellen. Zijn ogen gleden over het voorkomen van de oude man. Hij had er altijd alles aan gedaan om maar niet op zijn vader te lijken, maar als hij nu naar de man keek dan voelde hij niets den bewondering. Hij mocht niet altijd de beste vader zijn geweest, toch wist Flynn dat hij zijn best had gedaan en dat hij niet zonder reden naar hem opgekeken had. Bovendien had hij nu een veel beter idee van wat zijn vader doorgemaakt had in zijn leven. De vele malen dat hij getuige was geweest van de spoken in zijn vader's hoofd hadden nu een heel andere betekenis voor hem. Flynn liet zijn ogen de ruimte door glijden en viel uiteindelijk stil op het kleine tafeltje dat bij het raam stond. 'Pen en papier. Ik moet haar schrijven en haar zien.'

Bij de woorden van Flynn kwam Nathan plots overeind en wees hij fel met zijn vinger naar de lucht. 'Ik ben de Goden voor de rest van mijn leven en daarna dankbaar dat Indra achter jou aan is gekomen. Levenslang! Ondanks al die momenten dat ik-' Hij zweeg en nam weer plaats op zijn stoel. Hij was ongeveer elke maan wel naar het legerkamp gegaan om de legerleidster te spreken. Misschien was het maar beter dat zijn zoon daar niets van af zou weten. Hij had nogal hevige scenes geschopt, vooral toen hij begon te éisen dat Indra naar Quandaï zou gaan op de naam van dat hij Nathan Barnes was, de stichter van dit legerkamp. Toen hij had geroepen dat Indra nog steeds een verdomde, landverradende rover was geweest zonder hem, was hij het kamp uit gesleept. 'Ze had al veel eerder moeten komen, laten we het daar op houden.' Bij zijn laatste woorden fronste Nathan diep, maar pakte hij uiteindelijk wel pen en papier erbij. Terwijl hij zo de kamer rond sjokte, viel zijn kritische oog op zijn zoon. 'Ik weet dat je dit niet wilt horen, maar iemand moet het je vertellen. Laat het dan jouw vader zijn. Weet je zeker dat het een goed idee is om haar te schrijven? Misschien is het beter als jullie elkaar niet meer zien en alles achter jullie laten. Je weet best hoe de waarheid in elkaar zit: eens een wegloper, eens een dochter van Henry, altijd een problemenveroorzaker. Nu was ze bijna jouw dood, Flynn! Bij de Goden, denk ná!' Zijn woorden werden steeds feller, tot het moment dat het papier in zijn hand compleet verscheurd was. 'Ik zal haar nóóit vergeven voor alles wat er met jou gebeurd is!'

Flynn voelde meteen dat hij een fout had gemaakt door die woorden uit te spreken. Dat waren dingen die hij voor zichzelf moest gaan houden. Bovendien zag hij niet graag toe hoe zijn vader geheel volgens zijn karakter antwoord gaf. Flynn had geweten van alle risico's van zijn missie en het gevaar waar hij zijn mede soldaten in had gebracht. Gelukkig was alleen hij in een benarde positie gekomen. Indra had hem tijdens één van zijn heldere momenten verteld dat zijn metgezellen heelhuids terug in Tarth waren geraakt en bovendien nog aardig geholpen hadden met de reddingsactie van Guila en hemzelf. Hij had veel personen te bedanken als hij het kamp weer zou bezoeken. Wat hopelijk snel was. Flynn besloot niet in te gaan op zijn vader's woorden over de generaal. Hij zou nooit slecht over haar spreken. Ook al had hij dat wel degelijk gedaan toen ze in eerste instantie niet in had gestemd met de missie, toen ze geen druk wilde leggen op de Koningin. Daarin leek hij maar al te erg op de man die nu de kamer door raasde. Met een stalen gezicht luisterde hij naar de volgende woorden over een andere persoon die veel voor hem betekende. Echter kon hij dit niet meer negeren. 'Niemand was mijn dood. Ik was mijn eigen dood. Ik was zo idioot te denken dat ik een paleis, het bolwerk van de Quandaïse macht, in kon sluipen en weer weg kon komen. Het liefst nog mét Guila die ik dacht even te kunnen redden. Jíj hebt niemand iets te vergeven! Het was mijn plan, mijn missie en waag het niet om haar de schuld te geven.' Langzaamaan was zijn stem harder geworden. Hij zou het echter niet toelaten dat zijn vader zo sprak over de vrouw van wie hij hield. Hoe juist zijn woorden over hun relatie ook waren, over het probleem dat ze zouden hebben als ze elkaar weer zagen, had dat niets te maken met wat Guila dan wel of niet gedaan had. Flynn was in zijn vlaag van woede overeind gekomen en had zijn benen al over de bedrand geslingerd om zelf naar de tafel te lopen. De eerste stap was echter al te veel, te pijnlijk.

Nathan keek zijn zoon kritisch aan bij de felle reactie op zijn eigen woorden. Hij wilde zijn zoon alweer tegenspreken, maar op hetzelfde moment zag hij hoe Flynn overeind kwam en het bed uit stapte. Onmiddellijk zakte hij bijna door zijn benen heen, precies zoals Nathan voorspeld had dat zou gebeuren. Hij snelde naar zijn zoon toe en legde Flynns arm om zijn schouder heen, om hem zo te ondersteunen. 'Je bent nog net zo roekeloos als altijd, jongeman,' murmelde zijn vader, terwijl hij zijn zoon moeizaam overeind hield. Het was precies zoals hij zijn zoon altidj had genoemd als hij weer eens terug kwam van een of ander kroeggevecht. Tegelijkertijd voelde hij hoe hij zeker, zéker de jongste niet meer was, maar er was geen haar in zijn hoofd die zijn zoon nu zou laten vallen. 'Ga nou maar weer in bed liggen, ik pak dat verdomde papier wel voor je. Je vraagt jouw moeder maar om die op de post te doen, ik ga er niet achteraan rennen.' Hij begeleidde zijn zoon weer het bed in en gaf hem klagend zijn paper en schrijfgerei. Ondanks dat zijn zoon nu niet luisterde, wist hij bij de Goden dat zijn zoon de informatie wel had opgeslagen. Nathan was er zeker van dat Flynn best wel begreep dat zijn vader gelijk had. Het was gewoon zijn verdomde loyaliteit naar die meid toe die hem nu liet spreken. 'Ik kan jou en Robyn echt niet geloven. Hoe kan het altijd dat jullie in zeven sloten gelijk lopen als het gaat om vrouwen?'

Flynn had er helemaal niet op gerekend dat zijn benen hem niet konden dragen. Immers had hij ze al niet meer gebruikt sinds hij in de cel terecht was gekomen. Hij had in het begin wel geprobeerd om op krachten te blijven, maar de wond had hem zo dwars gezeten dat hij het al snel had opgegeven. Het verraste hem nu dus zo dat hij zelfs een grote angst voelde. Zodra zijn vader hem terug naar het bed had gebracht greep hij naar beide benen en gleed naar zijn wond toe. Zijn gedachten waren een chaos terwijl de woorden van zijn vader zich een weg naar binnen werkten terwijl zijn angsten enkel groter werden. Even dacht hij dat hij zichzelf zou verliezen. Met moeite hield hij zijn ademhaling en het trillen van zijn handen onder controle terwijl hij naar zijn verbonden onderbeen staarde. Het was de stem van zijn vader, het oude vertrouwde geklaag, dat hem er van weerhield te gaan schreeuwen. Vermoeid nam Flynn het papier en de veer over van zijn vader. Nu hij de spullen in handen had keek hij er echter besluiteloos naar. 'Robyn was nooit zo onvoorzichtig als ik,' mompelde hij zacht. Flynn had flink met de harten om hem heen gespeeld. Maar als hij zijn tante en moeder moest geloven was zijn vader precies hetzelfde geweest.

Nathan hielp zijn zoon het bed op en keek vervolgens afwachtend toe wat zijn zoon zou doen. Toen hij trillend naar zijn wond greep, klopte Nathan geruststellend met zijn hand op die van Flynn. 'De wond is schoon en aan het genezen. Ga er nou maar niet aan zitten, jongeman. We gaan de komende tijd samen oefenen om weer te lopen. Ik heb genoeg soldaten onder mij gehad die soortgelijke wonden hadden en die konden voordat ze het wisten weer alle kanten van hun tenten met hun partners vinden.' Nathan moest voor het eerst lachen, om zijn eigen grap, maar specifiek om de woorden van zijn zoon. Hopelijk kon hij zo ook de gemoedstoestand van zijn zoon wat verlichten. 'Ze zal je zeker tegenspreken over die opmerking,' grinnikte hij hoofdschuddend. Flynn en Robyn hadden naar zijn mening te veel van zijn probleemveroorzakende gedrag overgenomen. 'Maar jullie zijn nog steeds te onvoorzichtig. Bij de Goden, Flynn, dat je denkt dat je het bolwerk van Quandaï zomaar kan ontvluchten... Daar is Robyn inderdaad nog niets bij.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek toe hoe zijn zoon het papier en de veer vast hield, maar er nog niets mee deed. Misschien zou hij dan eindelijk begrijpen dat het een stom idee was. 'Ik vind het daarnaast verstandig als je nog een tijdje bij mij en jouw moeder blijft. Ik weet dat je weer terug naar het legerkamp wilt, maar laat de mensen voor even nog maar hier komen, oké? Schrijf anders Indra een brief!'

Flynn had zijn been nog niet los gelaten. Het voelde beter om daar op te focussen dan aan het moment van zojuist te denken waar hij bijna de controle was verloren. De meeste van zijn vader's woorden gingen langs hem heen. Hij zat al lang weer in zijn eigen wereld. De lach bracht hem weer tot zinnen en fronsend keek hij zijn vader aan. Er zouden vast meer dingen zijn waarop zijn zus hem tegen zou spreken. Ze hadden zelden op één lijn gezeten. 'Wat weet jij nou van het machtscentrum van Quandaï? Heb je er ooit missies naartoe geleidt?' vroeg hij op verwijtende toon. Hij begon langzaam geïrriteerd te raken van zijn vader's neerbuigende woorden. Flynn werkte al jaren in het kamp en was luitenant en had zelfs meer kunnen zijn. Zijn vader mocht misschien één van de oprichters zijn, Flynn had er inmiddels langer gewerkt dan Nathanael Barnes actief was geweest voor zijn aftreden als generaal. Het volgende bracht hem nog meer van slag. Hij was voor het eerst wakker geworden en zijn vader wilde nu al uitmaken wat hij het beste kon doen? Zijn donkere blik bleef op het zo op zijn eigen lijkende gelaat hangen, maar hij zei niets. Hij had er immers nog niet eens over nagedacht dat hij wilde terugkeren naar het kamp. Het enige wat hij wilde was rust van zijn gedachten, van de gebeurtenissen, van zijn pijn.

'Je hebt gelijk, ik weet er ook niets over,' beaamde Nathan na een lange stilte, waar hij de donkere blik van zijn zoon op zich had gevoeld. 'Indra en Clementine hebben mij erover verteld, jongen. Marcus ook. Jij had daar níéts te zoeken en dat prinsesje al helemaal niet!' Hij voelde hoe alle emotie, al het verdriet, maar ook alle opluchting ervoor zorgde dat hij niet meer helemaal helder nadacht. En die gemengde gedachten zorgde er al snel voor dat hij geprikkeld werd, net zoals zijn zoon. Het was misschien dus ook wel tijd om zijn zoon te laten rusten. 'Misschien is het beter als-' Hij hield zich al snel in en fronste diep. Hij besefte ook wel dat hij erg veel voor zijn zoon aan het invullen was en dacht dat hij wist wat het beste was. Flynn had echter al eerder aangegeven wat hij wilde, en dat was rust en pen en papier. 'Ik zal kijken of ik je moeder kan vinden. Geef maar een gil als je nog wat nodig hebt.' Hij legde zijn hand op zijn zoons schouder en zuchtte diep, terwijl hij de man voor hem recht aan keek. Het voelde alsof zijn zoon nog als jongen vertrokken was en nu als man terug was gekomen. Hij kon zijn vinger er niet op leggen. 'Ik ben trots op je, jongen. Wat er ook is gebeurd, wat je ook gedaan hebt in Quandaï, ik ben trots op je, net zoals jouw moeder en jouw broers en zusters.'

Flynn klemde zijn kaken hard op elkaar. Dit was nou precies wat zijn vader altijd had deed met zijn ge-'jongeman' en zijn geklaag over alles wat er door iedereen fout werd gedaan. 'Pap,' probeerde hij eerst voorzichtig om hem te laten stoppen met praten. Hij dacht allang niet meer aan zijn been of aan de brief die hij aan Guila zou moeten schrijven. 'Vader!' Zijn stem brak maar niet door het gebazel van zijn vader. Zuchtend sloot hij zijn ogen toen de oude man eindelijk op hield. Hoe vaak was hij niet een kamer uit gestormd om met deuren te slaan? Of - als hij het echt niet kon hebben - alle keren dat hij had geschreeuwd tegen zijn vader en helaas ook zijn moeder als ze in de buurt was geweest. Met nog altijd gesloten ogen knikte hij langzaam en keek pas weer op toen hij de hand op zijn schouder voelde. Hij zweeg echter. Er was niet veel dat hij zijn vader nu kon zeggen. Wat had hij nou om trots op te zijn? In plaats van te reageren pakte hij het schrijfgerei op en staarde naar het papier. Het voelde echter als iets onmogelijk om het lege vel te vullen met woorden. 'Ik zal Indra eerst schrijven,' merkte hij zacht op voor zijn vader de kamer zou verlaten.

[NEW]
Robyn had de hele ochtend door de bossen gereden, op zoek naar hardhout voor de haard. Daarna was ze gaan vissen en had ze nog wat gejaagd in de bossen. Wat ze had gevangen, had ze mooi kunnen ruilen en verkopen op de markt. Sinds het wakker worden van Flynn hadden haar ouders bijna alle huishoudelijke taken laten vallen. Robyn had zich er iets bij kunnen voorstellen, maar was erg chagrijnig geweest om te beseffen dat er geen eten in de avond op tafel stond. Dus had ze zelf maar voor voedsel gezorgd, om ervoor te zorgen dat ook Flynn wat aan zou komen. Ze had hem nog niet volledig wakker aangetroffen, maar in bed leek het maar een klein hoopje van wat haar broer ooit geweest was. Vooral de eerste dagen na zijn aankomst was hij erg mager geweest, maar hij leek al flink aan te sterken. Toen ze de was weg wilde brengen, liep ze toevallig over de gang van de boerderij. Ze hoorde gerommel uit haar oude kamer komen, dus besloot ze de deur wat open te duwen en naar binnen te kijken. 'Flynn, wat ben je bij de Goden aan het doen? Kan je soms al hinkelen?' grinnikte ze, terwijl ze in de deuropening naar hem keek. 'Ben je eindelijk wakker?'

Flynn had de afgelopen dagen meer tijd wakker gespendeerd dan voorheen en hij voelde zich zeker beter. Echter had hij amper de energie om zijn bed uit te komen. De dokter was langs geweest en had hem aangespoord dingen te gaan doen, maar zodra Flynn zijn dag begon had hij geen fut meer. Zijn nachten waren altijd zo lang omdat hij regelmatig wakker werd of de slaap al helemaal niet kon vatten. Overdag hield zijn familie hem gezelschap. Vooral zijn moeder zat veel aan zijn bed. Na het gesprek met zijn vader had hij echter weinig meer gezegd. Flynn had nog altijd geen woorden om te beschrijven hoe zijn ervaringen in Quandaï waren geweest, noch wist hij hoe hij de soldaten die met Indra mee waren gegaan kon bedanken of hoe hij zijn familie zijn verontschuldigingen aan kon bieden omdat ze zich zo bezorgd hadden gemaakt. Laat staan dat hij eindelijk een brief voor Guila had kunnen schrijven. Er das te veel dat gezegd moest worden wat hij tegelijkertijd niet kon zeggen. Die dag had hij zich echter voor genomen tenminste zijn bed uit te komen. Naast zijn bed stond altijd een stoel en toen die die ochtend voor eens leeg was, had hij besloten dat het het proberen waard was. Met veel moeite en zo langzaam mogelijk had hij zich van het bed op de stoel gehesen. Net toen hij puffend zat hoorde hij een stem achter zich en keek hij verrast en vooral ook beschaamd om. 'Robyn, wat doe jij-' Hij stopte zijn vraag en liet zijn blik zakken. 'Kom jij je nu ook al zorgen om mij maken?' Mompelend trok Flynn zijn kleding recht.

Robyn keek met opgetrokken wenkbrauw toe hoe haar broer zich met alle moeite in de wereld van zijn bed naar de stoel verplaatste. Ze had echter het idee dat zijn armen meer werk deden dan zijn benen, maar ze besloot hem daar maar niet op te wijzen. 'Zorgen om jou maken?' sloeg ze ongelovig uit, terwijl ze zijn kamer betrad en op de rand van zijn bed plaats nam. 'Je bent toch zelf diegene geweest die zich in de problemen heeft gewerkt? Wie zich brandt, moet ook op de blaren zitten. Geen medelijden dus van mij.' Ze nam een hap van de appel die ze steeds in haar zak had gedragen en bood deze vervolgens aan haar broer aan. Nog steeds zag hij er wat pips uit. 'Ik zit te wachten tot we weer samen kunnen gaan rijden en jagen. Ik verhonger nu mam en pap niet meer het huis uit komen. En daarnaast moet je een goed woordje voor mij gaan doen bij het legerkamp, ik wil een nieuwe rekruut worden.' Toen Flynn niet snel genoeg de appel uit haar hand pakte, nam ze er opnieuw een hap van en bood hem vervolgens weer aan. 'Wat is je volgende plan?'

Flynn keek met een ontevreden blik toe hoe zijn zus de kamer in kwam en zichzelf thuis maakte. Hij kon er moeilijk iets van zeggen aangezien dit nou eenmaal háár kamer was. Bovendien was hij zich maar al te dankbaar voor haar woorden. Hij had zich nog nooit zo misplaatst gevoeld als de afgelopen dagen terwijl zijn moeder, zijn andere broers en zus en nog altijd ook zijn vader zich zo om hem bekommerden. Flynn keek naar de appel die hem voor werd gehouden maar deed er weinig mee. Hij had nog altijd geen trek. Het koste hem moeite om alle volgende informatie in zich op te nemen. Overrompeld door haar rapheid bleef hij een lange tijd stil. 'Hoe bedoel je onze ouders komen het huis niet uit?' Hij schaamde zich alleen maar meer voor zijn afhankelijkheid als hij hoorde wat zijn familie aan de kant liet liggen om voor hem te zorgen. Robyn deed daar gelukkig niet aan. Dit was pas de eerste keer dat hij haar zag terwijl hij wakker was. Ze zat niet aan zijn bed gekluisterd zoals Nadine of Brayden of Levi. Flynn liet de vragen en de ideeën over zijn plannen en herstel ter zijde. Hij had geen flauw idee of hij überhaupt weer zou kunnen gaan rijden of wat zijn plan was. Hij werd maar gewoon wakker en deed dan wat zijn moeder hem aan spoorde te doen. 'Dus je huisje boompje beestje met Yelena is het niet geworden is het niet?' Als dat haar niet af zou leiden van zijn toestand wist Flynn het ook niet.

'Vader komt al langere tijd niet meer het huis uit,' legde Robyn uit, terwijl ze de rode schil van haar appel bestudeerde. 'Kom op, Flynn, je gaat toch niet zeggen dat het je nooit is opgevallen - al vóór je vertrek - dat pap niet helemaal meer goed bij zijn verstand is? Het is alleen maar erger geworden sinds jouw reis. Er komt niets meer uit zijn handen en mam durft hem niet zomaar meer het dorp in te sturen.' Ze ging dus vaker samen met haar vader rijden of het dorp in, puur om hem even goed het huis uit te krijgen. Ze was dan ook paar keer met hem naar het legerkamp gegaan, maar dat was niet helemaal goed afgelopen. 'Yelena...' Ondanks dat ze onverschillig over dát onderwerp wilde doen, voelde ze toch hoe haar wangen rood kleurden van schaamte, maar ook van woede. 'Ik kwam erachter dat kinderen toch niet helemaal mijn ding zijn,' zei ze uiteindelijk maar. 'Ik begrijp nog steeds niet hoe ik ooit heb gedacht dat het huisje, boompje, beestje leven iets voor mij zou zijn.' Ze leunde naar voren met haar ellebogen op haar knieën en keek haar broer bedachtzaam, maar vooral ook geïnteresseerd aan. 'Maar ik heb jou ook nooit ingeschat als zo'n type. Wat liet je dan toch achter de liefde aan gaan? Terwijl ik nog dacht dat je zo duidelijk was geweest in het kamp.' Uiteraard had ze haar broer wel samen met de prinses gezien en daarbuiten hoorde ze er ook genoeg over. Daarnaast was ze aanwezig geweest in het kamp, toen die ene nacht plaats had gevonden. Door zijn onverschillige gedrag van de dag er na had ze het nooit aan zien komen dat hij plots naar Quandaï zou gaan. 'Ik hoorde dat ze hier naartoe op weg was. Blijkbaar heeft pap een brief gekregen.'

Flynn haalde zijn schouders op. Voor zijn vertrek had hij nou niet erg goed op zijn vader gelet. Hij kwam zelden naar huis. Dat betekende echter niet dat hij dit niet geweten had. De hele familie wist dat hun vader hard achteruit ging en sowieso altijd al had geworsteld met allerlei spoken. Hij kon zich niet herinneren dat het ooit anders was geweest. 'Ik dacht dat mam wel wist hoe ze hem aan moest pakken.' Ergens had hij het altijd al oneerlijk gevonden dat er zo'n last op zijn moeders schouders had gelegen, maar het had nooit in zijn karakter gezeten om zelf hulp te bieden. Brayden was daar beter in. Bedenkelijk bekeek hij zijn zus toen ze Yelena's naam noemde. De emoties die hij zag op haar gezicht kon hij moeilijk plaatsen. Zeker omdat het laatste wat hij nog meegemaakt had van de relatie een halsoverkop verliefde Robyn was die Yelena steunend achterna was gegaan naar het Oosten. Flynn wreef langs zijn voorhoofd en baard. 'Ik kwam er al te snel achter dat ik toen een fout had gemaakt. Ik dacht dat het beter was dat-' Hij begreep niet precies waarom, maar als hij zichzelf niet stopte zou hij alles met Robyn delen. Ze had de juiste toon gevonden om hem te laten praten zoals de rest van zijn familie nog niet had gedaan. Haar nieuwtje bracht hem echter van zijn a propos. 'Wat? Wanneer? Waarom heeft hij-' Met een flinke kreun stond hij plots op om naar het bureau te hinken waar al zijn onafgemaakte brieven lagen. 'Robyn, je moet haar een bericht sturen dat ze beter nog niet kan komen. Ik schrijf het nu voor je nu. Geef het aan Mads in het dorp, die bezorgt altijd het snelste.' Hij ging plots panisch te werk en had zo een kaartje vol gekladderd en nog met half natte inkt in een envelop gestopt om hem met een verbeten gezicht voor zijn zus op te houden.

'Mam weet ook wel hoe het moet. Maar- je beseft niet hoe erg het soms kan worden,' zei ze stilletjes. Ondanks dat ze alweer stond te popelen om naar het legerkamp te gaan, was ze ook blij dat ze haar moeder kon helpen met het huishouden en met de zorg voor haar vader. Brayden en haar andere broers en zusters hielpen ook veel mee, maar die waren ook aangedaan door de staat van hun broer en hoe hun vader er op reageerde. Ze wilde verder praten, tot haar broer plots op stond. 'Hó, gast, wat doe jij nou weer?' stamelde Robyn, terwijl ze toe keek hoe haar broer met plots nieuw hervonden energie naar de tafel hinkelde. Het was een komisch gezicht, maar er was niets grappigs aan zijn gezichtsuitdrukking en panische handelingen. 'Ik heb Mads gisteren al op pad gestuurd met een brief naar Yelena,' verzuchtte ze, terwijl ze tegenover haar broer plaats nam aan de tafel. Yelena en zij zelf waren niet heel prettig uit elkaar gegaan en als ze een les uit haar broer wilde nemen, was het dan pijnlijke breakups slecht zou aflopen. Daarom had ze geprobeerd haar spijt te betuigen in haar brief. 'Het spijt me... Ik kan iemand anders sturen? Al denk ik niet dat de brief op tijd aan zal komen.' Ze probeerde te lezen wat hij had geschreven, maar hij had de brief al in de envelop gestopt. Bedachtzaam nam ze het geheel aan. 'Wat heb je geschreven?' vroeg ze geïnteresseerd. 'En waarom wil je niet dat ze komt? Het zal beter gezelschap zijn dan wij allemaal samen. Het enige wat ik jou en pap ooit hoor doen is kibbelen.'

Flynn had er inderdaad geen benul van hoe ernstig het kon zijn. Hij had zich er duidelijk afzijdig van gehouden als sinds hij bij het legerkamp begonnen was. Ook nu had hij nog geen enkele interactie met zijn vader gehad die sprak over de toestand van de oude man. Flynn voelde een vlaag van paniek toen Robyn hem vertelde dat zij zelf Mads er op uit gestuurd had. Hij leunde verslagen naar achteren nadat ze de brief van hem over had genomen, maar bleef weer voor veel langer dan hij gewoon was stil. 'Ze kan beter niet komen,' gaf hij slechts als antwoord terwijl hij voorover gebogen op de tafel leunde. De woorden van zijn vader, zijn eigen gedachten sinds hij wakker was, de vele en vele hersenspinsels die hem bezig hadden gehouden in de gevangenis in Telon, kwamen veelal op dezelfde conclusie uit. Hoe graag Flynn Guila ook wilde zien om er zeker van te zijn dat ze ongedeerd was, om haar te vast te houden, om haar lief te hebben, vreesde hij dat moment evenzeer. 'Als ik haar zie dan- dan was dit alles echt. Iedere keer als ik haar zie dan zal ik er aan moeten denken.' Zijn woorden waren zacht, bijna onhoorbaar. Flynn wist niet of Robyn hem zou horen of hem zou begrijpen als ze dat wel deed. Na enkele tellen keek hij haar met een uitgeputte blik aan. 'Wat is er gebeurd met Yelena? Je had dat kleine jochie en een mooi meisje. Wat doe je nou weer hier bij je onmogelijk moeilijke familie?'

Robyn volgde de handelingen van haar broer nauwlettend, terwijl ze zijn uitdrukkingen probeerde te lezen. 'Maar ze komt toch,' zei ze zachtjes. 'En ik weet het niet of het jou goed zal doen, of dat het haar goed zal doen. Maar misschien vind je er de rust in die je hier constant probeert te zoeken, maar niet kan vinden.' Bij zijn vragen over haar eigen ex-vriendin was het juist Robyn die stil was. Ze wilde hem eigenlijk afwimpelen, zeggen dat het hem niets aan ging, maar dat was kinderachtig na zijn oprechte antwoorden. 'Ik wilde Yelena,' zei ze zacht, terwijl ze uit het raam keek en diep zuchtte. Vervolgens legde ze de brief neer en keek ze beschaamd naar haar modderige vingers en nagels. 'Maar niet haar kind. Niet dat leven. En ze probeerde mij erbij te betrekken, elke, élke dag opnieuw.' Haar handen waren gebald tot vuisten en moeizaam beet ze op haar lip, terwijl ze dacht aan de dag dat ze haar vriendin achter had gelaten met zo weinig uitleg. 'Toen het nieuws kwam dat jij terug was in Tarth heb ik dat als excuus genomen om weg te gaan. En ik denk dat ik vrij duidelijk ben geweest dat ik geen plannen had om terug te keren.' Vandaar dat ze de brief had geschreven: haar vriendin verdiende een uitleg en verantwoording van Robyn. Ze had geleerd van haar broer en zijn fouten in de liefde en wat het hem gekost had. 'We pasten gewoon niet bij elkaar.'

Flynn bekeek zijn zusje met een hernieuwde interesse. Voorheen deed ze vaak genoeg dingen die hem verbaasde en zijn bewondering voor haar deed groeien. Echter waren ze beiden niet personen die bekend stonden om hun wijze woorden of overpeinzingen. Ze waren doeners zoals hun ouders. Hij nam haar woorden tot zich en besloot het inderdaad maar te accepteren dat Guila hierheen kwam. Hij had zelf de brief niet kunnen schrijven en had zo haar maar de eerste stap laten maken. Het zou zo pijnlijk zijn en het was niet eens dat hij zelf niet nog meer pijn kon verdragen. Hij wilde Guila het gewoon zo graag besparen om hem in deze situatie te zien. 'Dat kan je haar niet kwalijk nemen, Robyn. Ze is een moeder, ze heeft een zoon om aan te denken.' Het speet hem dat haar relatie met haar goede vriendin zo afgelopen was. Ze was een aardige vrouw. Vast iemand die veel van zijn zus had kunnen houden. Flynn begreep echter maar al te goed dat gevoel dat ze beschreef: dat ze niet in het leven van haar partner zou passen. 'Ik ben blij dat je haar geschreven hebt,' voegde hij echter ook nog toe denkende aan de dagen nadat Guila verdwenen was. Zuchtend keek hij naar Robyn en gaf haar uiteindelijk een duwtje tegen haar schouder. 'Je vindt wel een andere meid. Je was altijd al mijn grootste rivaal hier als het om de meisjes ging.' Flynn verraste zichzelf door de lach die hij liet klinken en de grijns die hij door voelde breken. Het maakte hem echter even snel weer triest. 'We zijn niet een erg makkelijke familie om van te houden of te houden van.'