De boerderij - de stallen

-

Nathan liep door de stallen heen en bekeek de verscheidene paarden die hij en Leona bezaten. Tijdens de brand had hij niet eens aan de paarden kunnen denken, maar op een of andere miraculeuze wijze was het de meeste paarden gelukt om te ontspannen uit de stallen en weg te rennen. Het had even geduurd voordat ze de paarden weer terug hadden gevonden, maar uiteindelijk was het gelukt en had hij besloten om een extra grote stal te laten bouwen. Langzaam gleed hij met zijn hand langs de manen van zijn lievelingspaard en zuchtte hij diep. Hij moest nog erg wennen aan het nieuwe huis. Het was zijn ouderlijk huis geweest, hij was er opgegroeid, en met tranen in zijn ogen had hij toegekeken hoe het was afgebrand. Nog erger was het toekijken hoe Nadine elke dag een herinnering was aan die nacht. Ondanks dat ze hem bijna wel elke dag geruststelde dat het goed met haar ging, bleef hij haar in de gaten houden. Hij wist nog goed hoe er een switch in zijn hoofd om was gegaan na zijn eigen trauma's in zijn jeugd.

Leona was al even op zoek geweest naar Nathan, maar vond hem pas bij haar laatste stop: de stallen. Zonder iets te zeggen bleef ze in de deur opening staan en bekeek ze hem. Ze maakte zich al een tijdje zorgen om Nathan, maar ze had haar zorgen nooit uitgesproken. Altijd als ze ernaar vroeg zei hij dat het prima ging, maar Leona kende haar man lang genoeg om te weten dat er iets aan hem knaagde. Ze vermoedde dat het de brand was, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen. Uiteindelijk liep ze naar hem toe en sloeg ze haar armen van achter om zijn middel heen. Haar lippen drukte ze op zijn schouder en ze legde zijn hoofd tegen hem aan. 'Hé, hoe gaat het met je?' zei ze, waarna ze hem los liet en naast hem kwam staan om ook het paard te aaien. Brayden had het grootste deel van de stallen gebouwd en ze waren werkelijk prachtig geworden, veel groter dan ze eerst waren. Als ze zouden willen zouden ze nog zo'n vijf extra paarden kwijt kunnen in deze ruimte, al wist Leona niet of ze de puf er nog voor had om voor nog meer paarden te zorgen.

Nathan had zijn vrouw niet gehoord, maar zag wel hoe plotseling de paarden ergens op reageerden. Dat deden ze enkel bij zijn vrouw, Brayden en Levi - de drie die het meest om gingen met de paarden. Het verbaasde hem dus ook niet dat hij al snel twee armen om zich heen voelde en de haren van zijn vrouw in zijn nek prikten. Gelukzalig zuchtte hij bij haar aanrakingen en sloeg vervolgens zijn arm om haar heen, nadat ze naast hem was komen staan. 'Het gaat oké,' zei hij eerlijk, terwijl hij zacht zijn lippen op haar haren drukte. 'Ik ben blij dat Flynn weer heelhuids terug is gekomen, dat de boerderij weer overeind staat en dat het goed gaat met Nadine. Er is geen reden voor mij om ongelukkig te zijn.' En toch was er iets in hem dat hem somber maakte. Hij wist niet goed wat het was. 'Misschien moet ik weer eens in het legerkamp langs gaan. Een beetje bewondering vanuit de mannen is wel goed voor mijn ego,' grapte hij, waarna hij haar kort kuste. 'En hoe gaat het met jou, Leo?'

Leona knikte. 'Ik ben ook blij om iedereen weer thuis te hebben, al denk ik niet dat het van lange duur zal zijn.' Haar kinderen begonnen allemaal hun eigen weg uit te gaan en aan de ene kant was Leo blij dat ze langzaamaan allemaal iets vonden waar hun hart lag, aan de andere kant zou ze hen het liefste nog een paar jaar bij zich houden. 'Robyn verveelt zich nu al te pletter hier. Het scheelt dat Yelena er is, die houdt haar nog wel een beetje bezig. En het zal ook niet lang meer duren voordat Flynn teruggaat naar het kamp.' Ze had zo'n vermoeden dat zowel Brayden, Levi en Nadine hier nog wel een tijdje rond zouden blijven hangen, maar daar had ze vanzelfsprekend geen enkel probleem mee. 'Misschien moet je dat eens doen,' lachte ze bij de woorden van Nathan. 'maar doe het dan wel voordat Flynn teruggaat. Je weet dat hij er een hekel aan heeft als je daar staat rond te paraderen voor al zijn vrienden en oversten.' Ergens snapte ze haar zoon wel, al kon het nogal eens verhitte discussies opleveren die ze graag wilde voorkomen. 'Het gaat.'

Nathan keek zijn vrouw met een glimlach aan, terwijl ze over hun kinderen sprak. 'Ik kan niet geloven dat ze allemaal dat pittige van jou hebben geërfd,' grinnikte hij, 'zelfs Nadine en Levi. We hebben ze goed opgevoed, niet waar? Al zou ik willen dat Robyn en Flynn vaker thuis waren...' Hij gleed met zijn hand langs haar arm en rolde grinnikend met zijn ogen. 'Maar het is júist leuk als Flynn er is. Maar je hebt gelijk, ik zal ervoor zorgen dat ik er voor hem ben. Ik wil hem die schaamte niet nogmaals aan doen. Weet je de vorige keer nog?' Bij haar laatste woorden knikte hij begripvol en leunde hij tegen de staldeur aan, terwijl hij speelde met het haar van zijn vrouw. Er waren een heleboel dingen veranderd na de brand. Nog steeds hoopte hij dat zijn zuster langs zou komen om te kijken hoe de nieuwe boerderij was geworden. Hij herinnerde zich nog goed hoe moeilijk hij het had gevonden om de brief te sturen dat de boerderij af was gebrand waar ze opgegroeid waren. 'Het is erg wennen, vind je ook niet?'

'Pardon? Volgens mij hebben ze de koppigheid niet alleen van mij geërfd meneer.' lachte Leona waarna ze hem een speelse tik tegen zijn schouder gaf. Er waren genoeg momenten die ze zich kon herinneren in haar leven met Nathan waar hij minstens net zo - of misschien nog wel koppiger was als zij. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan. Dan krijg ik dadelijk weer een klagende Flynn - én een klagende Nathan over me heen.' De laatste keer waren zowel Flynn als Nathan tegen haar uitgevallen hoe onredelijk de ander wel niet was geweest in het kamp. Bij de woorden over de boerderij knikte ze. 'Het is anders... Maar we wennen er wel aan uiteindelijk, dat weet ik zeker. Ondanks dat ze het oude huis mist heeft Nadine me al zo vaak gezegd hoe prachtig ze alles vindt.' zei ze met een glimlach. 'En Brayden heeft zo hard zn best gedaan op alles.'

Nathan moesten lachen bij de tik en sloeg vervolgens zijn armen om haar middel heen, om haar zo op te tillen. Ondanks dat zijn benen niet meer zo goed waren als vroeger - hij moest nu zelfs soms met een stok lopen - trainde hij zijn bovenlichaam nog genoeg door vechtlessen aan de soldaten te geven. 'Hoe durf je mij koppig te noemen?' grinnikte hij, waarna hij zacht een kus op haar lippen drukte. Hij was nog net zo verliefd op haar als dertig jaar geleden en ondanks dat ze veel tegenslagen hadden moeten verwerken, leek het wel alsof ze er elke keer sterker uit kwamen. Vroeger had hij het cliché gevonden, maar nu wilde hij er juist in geloven. Anders wist hij niet hoe hij met de brand om moest gaan. 'Als iemand dit huis mag erven, dan is het wel Brayden. Bij de Goden, wat heeft hij er hard aan gewerkt. Het leek wel alsof hij het deed om afleiding te zoeken, maar dat zullen wel mijn eigen gedachten zijn.'

'Hoe durf ik?' lachte Leona hoofdschuddend en glimlachte bij zijn kus. 'Ik denk dat je wel een beetje gelijk hebt.' zei ze toen Nathan zei dat het wel leek alsof Brayden zo hard had gewerkt voor afleiding. 'Ik denk dat hij iets wilde neerzetten- iets waardoor wij het oude huis niet zouden missen, ondanks alle emotionele waarden die het had.' zei ze. Ze had het er nog niet echt over gehad met Brayden, maar ze kende haar zoon en hij wilde het altijd goed doen voor anderen. Aan zichzelf dacht hij niet zo. 'Hij wil dat wij gelukkig zijn en dat iedereen weer zijn eigen ding kan doen op de boerderij. En als ik eerlijk ben denk ik niet dat hij hier ooit weg zal gaan zolang wij hier blijven.' Brayden was altijd onwijs trouw geweest aan hen, al vanaf kleins af aan. De andere kinderen rende altijd meteen overal heen als Leona zei dat ze mochten spelen, maar Brayden bleef bijna altijd bij haar in de buurt rondhangen en kwam meerdere keren vragen of ze ook niet met hen mee wilde spelen en of ze zich niet verveelde. De herinnering bracht een glimlach op Leona's gezicht. Haar kinderen waren allemaal zo anders, ze hadden stuk voor stuk hun eigen ding en eigen persoonlijkheid. 'Ik mis het oude huis ook, maar ik denk dat we ook hier van zullen gaan houden, denk je ook niet?'

'Ik denk dat we ons gelukkig mogen prijzen met een zoon zoals Brayden,' glimlachte hij. Hij herkende er vaak de zussen van henzelf in: zo zag hij trekken van Willa en Jillian in Brayden. Allebei waren ze veel loyaler aan familie dan dat hij en Leona ooit waren geweest. 'Ik weet zeker dat we hier van gaan houden. Dat is één van de dingen waar ik niet over twijfel,' zei hij zelfverzekerd, maar hij voelde de twijfel in zijn stem en hij hoopte dat zijn vrouw het niet zou opmerken. Ondertussen keek hij ook naar buiten en liet hij zijn vrouw, na haar nog een kus te hebben gegeven, los. 'Ik moet nog even naar mijn tantes toe, voordat de zon ondergaat. Ik zal er bij het eten weer zijn!' Hij glimlachte nog naar haar en liep vervolgens de stallen uit. Niet veel later kwam Robyn opeens binnen gerend en liep ze langs alle paarden, om te zien hoe hun conditie was. Ze wist dat Levi en Brayden laatst nog een tocht hadden gemaakt met twee paarden, dus die zouden in elk geval niet de tocht kunnen doen. Al snel zag ze haar moeder staan en met een glimlach liep ze op haar af. 'Kan ik één paard gebruiken voor mij en Yelena? We willen paar dagen naar de zee toe.'

Leona zei niets toen Nathan zei dat hij er niet aan twijfelde dat ze zouden gaan houden van het nieuwe huis. Ze kende haar man langer dan vandaag en ze wist ook hoe pijnlijk het voor hem was geweest om zijn ouderlijk huis af te zien branden. Uiteindelijk zouden ze het nieuwe huis gaan waarderen, al zou het misschien tijd kosten voordat dat zou gebeuren. 'Ik zie je vanavond weer, doe ze de groeten van me.' Ze drukte nog snel een kus op zijn lippen voordat hij verdween. Zelf liep ze naar de paarden toe en aaide Brego over zijn bles. Ze keek op toen Robyn binnen kwam lopen en begon te lachen. 'Ook goedemiddag.' grinnikte ze en drukte een kus op haar haren. 'Naar de zee? Doe maar luxe zeg. Laat me raden, je verveelt je hier nu al of niet soms?' Ze kende haar dochter goed genoeg om te weten dat ze alweer stond te popelen om erop uit te gaan. 'Natuurlijk mag je een paard meenemen, Brego hier kan jullie beiden wel dragen en anders neem je Opal mee.'

Toen haar moeder haar een kus gaf, sloeg ze stevig haar armen om haar heen en begroef ze haar gezicht tegen haar borst aan, zoals ze al sinds ze klein was deed. Ze zou haar moeder missen als ze weg was. Ze miste haar familie altijd als ze weer eens op pad ging, maar haar lust om weg te gaan en de wereld te ontdekken was groter dan die heimwee. 'Ik verveel me inderdaad dood,' grinnikte ze, waarna ze haar moeder los liet en de paarden bekeek. Stuk voor stuk waren het prachtige dieren: haar moeder, Brayden en Levi kozen ze dan ook met veel nauwkeurigheid uit. Terwijl ze de vacht van Brego aaide, keek ze over haar schouder naar haar moeder met een twijfelachtige blik. 'Ik heb wel je advies nodig voordat ik vertrek... Ik denk- ik wéét - dat ik gevoelens heb voor Yelena. En ik weet niet wat ik er mee moet doen,' begon ze zachtjes. 'Maar ik wil onze vriendschap niet verpesten. Ik weet niet eens of ze überhaupt wel met mij- met vrouwen-' Onzeker staarde ze naar haar moeder. 'Ik heb haar altijd alleen maar over jongens gehoord.'

Leona sloeg haar armen ook om haar jongste dochter heen en drukte haar stevig tegen zich aan. Toen Robyn haar losliet, liep ze naar de box van Opal toe, pakte een borstel en begon haar vacht te borstelen. Toen Robyn begon te praten stopte ze met wat ze aan het doen was en draaide ze zich naar haar toe. 'Ik denk dat het altijd goed is om eerlijk te zijn.' zie ze oprecht, al snapte ze dat het voor Robyn waarschijnlijk moeilijk zou zijn in deze situatie om gewoon zo te zeggen hoe ze zich voelde. Wat dat betreft leek ze erg op haar vader: die had ook altijd moeite met verwoorden hoe het zich voelde (en dat had hij nog steeds). 'Ik denk dat een tripje samen naar de zee de perfecte gelegenheid is om haar een beetje te peilen.' Ze liep naar Robyn toe en glimlachte. 'Maar geef het een beetje tijd. Daarbij denk ik ook dat het goed is voor Yelena om het rustig aan te doen. Ik weet niet wat het is, maar ze ziet er de laatste dagen zo bleekjes uit.' Leona had iets kunnen zien aan het meisje, maar ze wist niet precies wat het was. 'Maar ik weet zeker dat het goedkomt tussen jullie twee. En als dat niet als partners is, dan is het wel als beste vriendinnen.' verzekerde ze haar jongste dochter met een glimlach.

Robyn knikte instemmend op haar moeders goede advies. Haar moeder wist altijd precies de goede dingen te zeggen op het juiste moment. 'Ik begrijp wat je bedoelt... Ik vind haar ook zo afwezig de laatste tijd. Of niet per se afwezig, maar- alsof er iets aan de hand is. En dat is vooral als ik iets over haar ouders of zussen vraag.' Het had haar eerder verontrust, maar gezien ze zelf ook niet goed in haar vel zat, vond ze dat ze niet het recht had om Yelena te veroordelen op haar gedrag. 'En misschien wordt het inderdaad wel allemaal duidelijk tijdens onze reis. Het kan ook zijn dat ik opeens niet meer voel en gewoon vrienden wil zijn.' Dat zou niet de eerste keer zijn dat ze een kortstondige liefde had gehad voor een andere vrouw. Bij Yelena was het echter anders: ze waren beste vriendinnen en dat wou ze niet kapot maken. 'Waarom gaan jij en pap ook niet eens even paar dagen weg? Jullie hebben nooit privacy doordat Brayden en Levi altijd thuis zijn!'

'Misschien moet je eens pijlen of er iets aan de hand is. Ik weet zeker dat als er iets is, ze het je wel zal vertellen.' Leona was ontzettend blij met de extra hulp van Yelena. Het was een lieve meid en het deed haar goed om te zien dat ze Robyn af en toe een beetje meetrok in haar vrolijke buien. Haar jongste dochter kon af en toe zo op zichzelf zijn, dat ze blij was dat ze nu iemand had waarmee ze haar avonturen deelde. 'Je moet het gewoon aankijken, lieverd.' verzekerde Leona haar dochter en begon te lachen bij haar volgende woorden. 'Je vader en ik redden ons wel.' verzekerde ze haar dochter. 'Ik denk dat we hier voorlopig nog even blijven, tot iedereen echt gesetteld is.' Leona kon het niet maken om nu weg te gaan terwijl iedereen bezig was om te wennen aan het nieuwe huis. Het was niet alleen haar gezin die moest wennen, maar ook de mensen die dagelijks tijd doorbrachten op de boerderij. Iedereen moest zijn en haar routine weer oppakken en Leona was er graag om een oogje in het zeil te houden. 'Maar ik waardeer de bezorgdheid.' lachte ze. 'Daarbij, als je vader en ik privacy zouden willen hebben, zouden we Brayden en Levi wel een paar dagen het huis uit schoppen.' gniffelde ze.

'Ja, ik denk dat ik het maar gewoon direct aan haar ga vragen,' besloot Robyn definitief. Wellicht zou haar vriendin het dan loslaten - als er überhaupt iets aan de hand was, natuurlijk. Misschien had ze wel gewoon heimwee. Ze legde haar hoofd weer tegen haar moeders schouder aan en glimlachte bij het aanzicht van de paarden. 'Jullie hebben er echt iets moois van gemaakt, mam. Jij en pap en alle kinderen en ook de mensen uit het dorp. Het ziet er prachtig uit.' Ze pakte de teugels van haar paard vast en liet deze uit zijn stal lopen, zodat ze alvast het zadel vast kon maken en vervolgens haar bagage eraan kon koppelen. 'Je moet zeker Levi en Brayden eens weg sturen. Op deze manier zullen ze nooit eens iemand ontmoeten,' klaagde Robyn, terwijl ze met haar ogen rolde. Ze had de mannen al zo vaak meegevraagd op avonturen, maar ze bleven altijd liever thuis.

Nieuw
Flynn was na zijn thuiskomst ondertussen weer terug verhuisd naar het legerkamp zoals voor zijn vertrek. Het was inmiddels vrij duidelijk geworden dat de missie voor hem nu had betekend dat hij langzaam promotie maakte naar een nieuwe positie. Blijkbaar was het Indra voornamelijk geweest die zich positief over hem uit had gesproken en inmiddels werkte hij nauw met haar samen. Het kostte hem echter veel moeite om uit te moeten leggen dat hij soms zijn familie op wilde zoeken. Gewoon over een nacht of twee, meer niet. Hij kon simpelweg niet lang meer wegblijven nadat zijn hele ouderlijk huis was weggebrand toen hij met de missie vertrokken was. Flynn was juist weer aangekomen vanuit het legerkamp en stalde zijn paard nu tussen die van zijn moeder. Zoals altijd zagen ze er stuk voor stuk in top conditie uit. Hij nam de tijd om zijn moeder's werk te bewonderen en om nog niet meteen de confrontatie in het huis aan te gaan. Het was nog altijd moeilijk thuis te komen. De nieuwe boerderij voelde voor hem nog altijd niet goed aan en als hij Nadine zag kon hij niet anders dan herinnerd worden aan zijn schuldgevoelens. Het frustreerde hem mateloos. Dat was ook niet wat Nadine wilde.

Robyn was naar het dorp gereden om boodschappen te doen op de markt. Normaal gesproken ging ze altijd samen met Yelena, maar de zwangerschap was dusdanig vergevorderd dat het haar niet lukte om elke dag op stap te gaan. Dat vonden ze allebei geen probleem, want ze vermaakten zichzelf gemakkelijk in en rondom het huis. Verlangend naar hun tijd samen reed ze dus ook vluchtig weer terug naar de boerderij. Met veel snelheid kwam Robyn de stallen binnen rijden, tot ze plotseling iemand zag staan en haar paard tot stilstand liet steigeren. Geërgerd drukte ze haar kaken op elkaar, terwijl ze haar paard in controle probeerde te houden, en keek ze de indringer kwaad aan. Haar gezicht verzachtte echter al snel toen ze haar broer zag staan en haastig stapte ze van haar paard af, om hem zo in haar armen te slaan. Flynn en zijzelf konden vaak niet samen door één deur, maar toch was ze gek op haar grote broer. Daarnaast was ze verrukt als ze eraan dacht hoe blij haar ouders zouden zijn als ze hun zoon zouden zien. 'Ik wist niet dat je al zo snel weer terug zou keren!' zei ze verrast, terwijl ze hem losliet en van top tot teen bekeek. 'Ik zie dat het legerkamp je niet veel knapper maakt,' plaagde ze hem.

Flynn was voor één van de hokken stil blijven staan waar een veulen nog samen met de moeder stond. Hij was in gedachten verzonken terwijl hij naar de twee keek en was dan ook verrast toen er plots iemand de stallen in kwam rijden. Hij had zo door dat het zijn zusje was en met een grote grijns was hij zich omgedraaid tot ze het zelf ook zou realiseren. 'Hallo, zusje.' Hij drukte haar kort tegen zich aan met een diepe zucht. 'Als je iedereen die blik zou geven dan durft niemand meer een voet op het land rond de boerderij te zetten.' Hij knikte glimlachend toen ze aan gaf dat het een verrassing was dat hij al weer zo snel op bezoek was. Het was ook niet echt gepland, maar hij had gehoord dat Marcus binnenkort naar Tyrosh zou reizen om zijn zoons te bezoeken en hij wist dat het dan maar moeilijk voor hem zou zijn om er even tussenuit te knijpen. Indra zou hem nooit laten gaan. Lachend sloeg hij een arm om haar heen en warde door haar donkere haren. 'De vrouwen denken daar wel anders over.' Hij keek kort naar het paard waar ze op naar binnen was gereden en liet ook zijn blik over zijn zusje glijden. Ze zag er goed uit. Beter dan de laatste keer dat hij thuis was geweest. 'Hoe gaat het hier? Ben je weer eens gestuurd om boodschappen te doen?'

Robyn probeerde zijn hand die door haar haren heen woelde weg te slaan, maar Flynn was de laatste jaren in het legerkamp tot een erg brede en sterke man uitgegroeid, dus ging het maar moeizaam. 'Ik zal je mede soldaten binnenkort wel eens uithoren of je wel zoveel aandacht krijgt als je zegt,' grinnikte ze, waarna ze ook een arm om hem heen sloeg en haar hoofd tegen zijn schouder liet leunen. 'Het gaat hier prima! Iedereen begint te wennen aan de boerderij en Yelena is hier nog steeds en alles is perfect.' Ze zou geen slecht woord kunnen zeggen over hoe ze zich nu voelde: het was alsof ze nog steeds in de wolken zweefde en dat was compleet te wijten aan haar vriendin. 'Ik vind het heerlijk om naar de markt te gaan, dat weet je,' zei ze glimlachend, waarna ze ook haar broer opnieuw bestudeerde. 'En hoe is het in het legerkamp? Nog steeds bezig met die rovers of hebben jullie alweer iets anders gevonden? Heb je trouwens al het nieuws uit het Westen gehoord?'

'Ze zullen je stuk voor stuk hetzelfde vertellen. Per slot van rekening ben ik inmiddels hun overste,' grijnsde Flynn breed naar zijn zusje. De vrienden die hij in het kamp had waren zijn beste maatjes en hij vertrouwde ze ook ten zeerste, zelfs met het liegen tegen Robyn dat hij genoeg vrouwen om zich heen had hangen. Flynn maakte er bovendien aardig werk van om op goede voet te staan met iedere soldaat die hij kende. Vooral nu werd dat steeds belangrijker. 'Zo, zo, alles is perfect? Hoe gaat het met Yelena? Kan ze nog lopen?' Flynn was blij haar zo positief te horen. Hij had zich wel degelijk zorgen om haar gemaakt. Misschien nog wel meer dan om Levi of Brayden of Nadine. Die hadden allemaal nog wat meer van hun moeder geleerd en konden emoties uiten, maar Robyn en hij waren veel meer zoals hun vader en hij wist hoe dat soms fout kon gaan. Hij knikte vervolgens serieus. 'Het is druk door het nieuws uit het Westen. Marcus maakt zich gereed om naar Evenfall te gaan voor de besprekingen. Veel tijd voor rovers is er niet.'

'Ik meen het, alles is perfect hier. Met mam en pap gaat het goed, Brayden, Levi en Nadine houden zich goed bezig met alles en nog wat en met Yelena gaat het geweldig.' Ze grijnsde breed bij die woorden en liet vervolgens met haar handen zien hoe groot haar buik ongeveer was op dit moment. 'En elke dag groeit haar buik meer en meer. Het duurt niet lang meer voordat ze gaat bevallen. Ze kan nog wel lopen, maar het is wel zwaar.' Ze had inmiddels Flynn losgelaten om haar paard af te zadelen en vervolgens in zijn stal te zetten. Ze besefte dat ze moest vertellen wat er tussen haar en Yelena was gebeurd, maar ze vond het spannend. Ze wist niet wat haar broer er van zou vinden. 'En ik- ik en Yelena zijn de laatste tijd erg naar elkaar toe gegroeid. Niet alleen vriendschappelijk, maar ook- meer.' Haar hoofd was zo rood als een boei en ze vertelde het dan ook met haar rug naar hem toe. Gelukkig ging hij al snel over op het nieuws uit het Westen. 'Ga je met Marcus mee?'

Flynn kon niet anders dan opgelucht zijn te horen dat het uitstekend ging met zijn familie. Soms vergat hij in de chaos van het legerkamp wel eens hoe goed en rustig het leven op de boerderij kon zijn. Daar waren niets van de complicaties, van de taken, van het leed dat ze er regelmatig zagen. Ze mochten dan geen oorlogen vechten, ze waren altijd bezig met het volk om de armen op te kunnen vangen of ze te helpen of om lokale rovers en dieven op te sporen. Zoiets deed het koninklijk leger namelijk helemaal niet, dus rekende de bevolking op Marcus en zijn soldaten. Ze hadden een ontzettend goede vertrouwensband met het volk en dat moest natuurlijk onderhouden blijven. Terwijl Robyn met haar eigen merrie bezig was, zorgde Flynn dat hij zijn spullen bij elkaar had gepakt. Hij had nooit veel bij, maar soms had hij iets voor zijn familie bij of iets van Marcus voor zijn vader. 'Meer?' Flynn probeerde het gezicht van Robyn te zien, maar moest lachend aan zichzelf toegeven dat hij wist wat ze bedoelde. 'Je hebt altijd al een goede smaak in vrouwen gehad, zusje,' plaagde hij haar. Vervolgens knikte hij. 'Waarschijnlijk. Indra is al gevraagd om een oogje in het zeil te houden in het kamp, maar hij heeft iemand nodig om al het papierwerk te doen en om maar niet alleen tegenover alle adel te staan. Hij vond het wel voordelig dat ik veel van hen ook ken.'

Robyn werd nog roder door zijn woorden, maar was blij dat hij niet erover door ging. Het was totaal niet dat ze zich schaamde voor haar relatie met Yelena, maar het voelde nog altijd raar om het uit te spreken, vooral door de situatie waar ze zich nu in bevonden. 'Als je het maar waagt om een poging bij haar te doen!' zei ze met een beschuldigende vinger. Ze had heus wel gezien hoe hij naar haar had gekeken voordat zij en Yelena iets waren gestart. Daarbij geloofde ze best dat Flynn nog steeds een rokkenjager was in het legerkamp. 'Oh, je gaat echt mee?' zei ze verrast. Ze had gedacht dat hij nee zou zeggen en dat hij in het legerkamp zou blijven. Zelf moest ze er niet aan denken om mee te gaan en Yelena hier alleen achter te laten. Of dat Yelena moest gaan reizen met haar hoogzwangere buik. 'Hoe lang blijf je nu eigenlijk?' vroeg ze, terwijl ze de tassen uit haar zadels haalden en deze over haar schouder heen wierp. 'En hoe gaat het met Marcus en met Indra?'

Flynn hield zijn handen in zijn verdediging op. 'Hé, waar zie je me voor aan? Ik ga nooit achter iemand anders meisje aan.' Hij loog nu waarschijnlijk, er moest vast en zeker een moment zijn geweest waarop hij een vriendin van één van de soldaten mee uit had gevraagd, maar dat zou hij nooit bij zijn eigen familie doen. Bovendien was hij erg geïntimideerd door de zwangerschap van Yelena. Iets met een vrouw beginnen die snel moeder zou worden vond hij nou niet een goed plan. Het verbaasde hem ook dat Robyn nu met haar vriendin in zee ging, maar hij besloot er maar niet naar te vragen. Hij kende het verhaal überhaupt maar half. Flynn knikte met een trotse blik. 'Jazeker. Ik bedoel al dat gebabbel vind ik niet ideaal, ik ga liever op actie uit, maar wie weet hoe dit me verder brengt.' Hij pakte wat van de boodschappen van Robyn aan zodat hij haar kon helpen met ze naar binnen te dragen en liep vast richting de uitgang van de stallen met zowel zijn eigen zak spullen als de boodschappen. 'Maar een paar dagen. Marcus gaat Hakeem en Esra opzoeken en ik wil terug zijn voor hij vertrekt. Hij- Ik denk dat hij zijn familie erg mist op het moment. En Indra is Indra. Nog altijd een keiharde steen, maar ze vertrouwt me en we werken goed samen. Daar ben ik haar erg dankbaar voor.'