De stallen - legerkamp

-

Guila streek voorzichtig over de manen van haar paard heen en suste hem tot rust. Al sinds het moment dat ze de stallen binnen was gelopen, leek haar paard onrustig te zijn. Ze herinnerde zich hoe haar moeder altijd had gezegd dat de emoties van de menner zich reflecteerden op het paard. Als dat volledig waar was, dan was ze verbaasd dat het paard nog niet het hele kamp afgebroken had. Met een zucht gaf ze het op en besloot ze maar de reistassen zo goed als dat ging te vullen met haar spullen. Nadat ze de tent van Flynn had verlaten, had ze met voorovergebogen hoofd en met haar gezicht verborgen achter haar haren zich verplaatst door legerkamp heen. Ze wilde dat niemand, vooral niet al die zogenaamde vrienden van haar, zou zien hoe van streek ze was. In de drinkbakken van de paarden had ze uiteindelijk haar gezicht kunnen wassen, zodat enkel haar roodomrande ogen lieten zien hoe van streek ze was geweest en nog steeds was. Inmiddels was ook één van de wachters van Sibel binnen komen lopen en had gevraagd waar ze naartoe zouden gaan. 'Eerst terug naar mijn ouders,' had ze gemurmeld, waarna ze haar brief van Rani zorgvuldig in haar tas stopte, 'en vervolgens gaan we op reis.' Gelukkig was hij al snel weggegaan en kon ze nu in alle rust verder inpakken. Daarna zou ze zo snel mogelijk deze verdomde plek verlaten.

Clementine was druk bezig geweest met haar dagelijkse klussen binnen het legerkamp. Ze had, samen met een paar van haar mede soldaten, de taak op zich genomen om enkele nieuwe rekruten te trainen. Het was nog niet laat op de dag toen ze klaar was, dus had ze besloten om haar paard een eindje mee uit rijden te nemen. Clementine genoot er altijd van om even tot rust te komen in de natuur. Vaak reed ze naar het meer een eind verderop om een verfrissende duik te nemen, maar soms zocht ze het ook hoger op, richting de bergen, waar ze een punt vond met een prachtig uitzicht en soms tot zonsondergang bleef zitten. Wat ze vandaag zou gaan doen, wist ze nog niet. Eenmaal in de stallen, werd ze verrast door een gedaante die ze al snel herkende als Guila. 'Waar ga jij heen?' vroeg ze enigszins verbaasd toen ze zag dat ze bezig was met het inpakken van enkele reistassen. 'Ik wist niet dat je van plan was weg te gaan?' Erg veel ging ze niet met haar om, maar Clementine vond Guila geen onaardige meid en als vrouwen moest je elkaar bijstaan, vond Clementine.

Met bevende handen probeerde Guila de hengsels van haar tassen te sluiten, maar het lukte nauwelijks. Zelfs het opstallen van haar eigen paard lukte haar niet door haar bevende gekluns en troebele blik door de tranen heen. Toen ze plots een stem achter haar hoorde, draaide ze zich vluchtig om en zag ze Clementine staan. Al snel ontspande ze haar schouders en schudde ze haar hoofd. 'Ik wist ook niet dat ik weg zou gaan,' murmelde ze, terwijl ze verder ging met het opzadelen van haar paard. Normaal gesproken zouden de stalmeesters en -jongens dat doen, maar ze had iedereen weggestuurd. 'Maar ik ga naar het Oosten toe. Omdat- wacht, lees het anders.' Ze overhandigde de brief die ze van Rani had ontvangen aan Clementine en keek zo afwachtend toe wat de andere vrouw zou doen. Guila en Clementine waren nooit beste vriendinnen geweest, maar na haar en Flynns redding uit Quandaï had ze de vrouw meermaals bedankt voor al haar hulp. 'Ik kan niets anders doen dan weggaan,' fluisterde ze nog achter haar laatste woorden aan. Clementine zou hopelijk haar kant van het verhaal begrijpen.

De rood doorlopen, tranende ogen van Guila vielen Clementine meteen op, maar ze besloot er niets van te zeggen. Aller eerst vond Clementine het ook vervelend als mensen haar emoties benoemde en daarbij vond ze het ook niet dat het haar plek was om ernaar te vragen: als het meisje wilde vertellen wat haar dwars zat, zou ze dat vanzelf doen. Toch nieuwsgierig pakte ze de brief over van Guila en las de brief vluchtig door. Wat ze er precies van moest vinden wist ze niet. Ze had altijd geleerd om eerst na te denken voordat ze drastische stappen zou ondernemen. Nu wist ze niet goed of Guila bij het lezen van de brief direct op haar paard was gesprongen of dat ze daadwerkelijk goed na had gedacht over de keuze om de woorden in de brief te geloven. 'Ik denk dat niemand die beslissing beter kan nemen dan jijzelf.' zei ze maar en gaf de brief terug. Hoewel ze zelf sceptisch was over het feit of deze brief echt was, of slechts een slechte grap - of nog erger één val om Guila in te lokken - de keuze was nog steeds aan de jonge vrouw zelf. 'Ik neem aan dat Flynn het nieuws niet goed opnam.' zei ze uiteindelijk maar, terwijl ze naar het paard van Guila toe liep en de zadeltassen bevestigde.

'Ik weet het,' stemde Guila met Clementine in, waarna ze de brief weer terug nam en deze zorgvuldig in haar tas stopte. Aan de ene kant was ze blij dat de vrouw geen oordeel velde, aan de andere kant wilde ze zo graag instemming dat haar keuzes de juiste waren of dat ze nu als een gek terug moest rennen naar haar geliefde. Guila keek ondertussen dankbaar toe hoe Clementine haar hielp met de zadeltassen en leunde zelf tegen de waterbakken aan. Plots was ze doodmoe, vooral als ze dacht aan het voorval tussen haar en haar vriend. 'Hij nam het inderdaad niet goed op,' zei ze zacht, terwijl ze haar modderige handen aan haar jurk afveegde. 'We- Flynn wil dat we los van elkaar alles verwerken wat er is gebeurd. Hij vindt dat we elkaar daarin tegenhouden als we samen blijven.' Ze fronste diep en haalde vervolgens haar schouders op. 'Alles probeert ons altijd uit elkaar te drijven. Misschien is het de Goden nu eindelijk ook werkelijk gelukt.' Ze zuchtte diep en keek de andere vrouw aan met een smekende blik. 'Zou jij een oogje op hem willen houden? Ik- Hij vertelt mij niet wat er aan de hand is en ik heb het idee dat hij met zoveel geestelijke en fysieke pijn leeft. Ik denk dat het hem goed zou doen om met jou te praten over wat er is gebeurd.'

Clementine kon nu een hoop opmerkingen maken over hoe Flynn was in een relatie, over hoe hij liever iedereen van zich af duwde dan dat hij een risico nam en zich overgaf aan zijn eigen emoties, maar ze hield wijselijk haar mond. 'Sinds wanneer hebben de Goden iets te zeggen over je relatie?' vroeg Clementine, terwijl ze de laatste zadeltas vastbond en een stap van het paard af zette. Ze was nooit iemand geweest die geloofde in de Goden. Ze had teveel vreemde en oneerlijke dingen gezien in deze wereld om nog te kunnen geloven in de Goden. Daarbij had haar vader geloof altijd met een korreltje zout genomen. 'Luister, het zijn mijn zaken niet, maar zoals ik het zie zijn jullie twee de enige die beslissen over jullie relatie. Als Flynn zegt dat hij dit alles apart wil verwerken dan is dat zijn keuze, niet een of ander lot dat de Goden voor jullie bepaald hebben.' zei ze, terwijl ze naar haar eigen paard toe liep en een borstel uit van de grond pakte. Zachtjes begon ze de vacht van haar hengst te borstelen, terwijl ze nadacht over de woorden van Guila. 'Natuurlijk hou ik een oogje in het zeil.' zei ze uiteindelijk en draaide zich om, zodat ze het meisje aan kon kijken. 'Al kan ik je niet beloven dat hij wel tegen mij praat. Flynn is nou niet bepaald een prater... maar dat hoef ik je vast niet meer te vertellen.' Natuurlijk had Clementine door de jaren heen goede gesprekken gehad met Flynn, maar bepaalde dingen bespraken ze simpelweg niet. 'Maar ik zal mijn best doen.' beloofde ze met een glimlach. 'Kan ik je nog ergens anders mee helpen?'

Guila glimlachte bescheiden om de kritische woorden van Clementine over de Goden en haar geloof. 'Ik weet dat het raar klinkt,' gaf ze toe, al was het maar om niet in de eeuwige discussie te raken over haar eerbied naar de Goden, 'maar ze hebben ons voor een reden gered. Clementine, ik zou sterven op de dag dat Sibel binnen kwam lopen. Flynn vond mij in een gigantisch land, iets wat nooit had kunnen gebeuren zonder enige sturing van bovenaf. Hoe kan het nou dat we twee personen zijn die zo van elkaar houden en elke keer-' Ze wilde verder praten, maar wist dat het geen zin had om Clementine van mening te laten veranderen. Daarbij vond ze het vast niet boeiend om over haar en Flynns relatie te horen. Zuchtend keek ze naar de rustige handelingen van Clementine en voelde hoe ze ook iets meer ontspannen werd. 'Ik denk dat zijn verhalen er ooit uit moeten zullen komen,' besloot ze uiteindelijk maar geruststellend. 'En jullie zijn goede vrienden, toch? Hij zal zich vast tot jou openen.' Ze kende geen details van de vriendschap tussen hem en Clementine, maar toen ze nog in het kamp had gewoond, hadden ze als goede vrienden geleken. 'Bedankt trouwens voor alles wat je hebt gedaan. Niet alleen met Quandaï, maar ook daarvoor en nu. Ik- ik weet namelijk niet of ik je nog ga zien,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze enkele stappen naar de vrouw toe zette.

Clementine glimlachte kort. 'Het is vast fijn om te kunnen geloven in een hogere macht.' merkte ze op. 'Het geeft vast troost en hoop wanneer die verloren lijkt.' Zachtjes borstelde ze haar hengst die in alle rust de aanrakingen op zijn vacht toe liet. Ze had dit paard enkele maanden geleden gekocht nadat haar oude, trouwe merrie was geraakt door een pijl tijdens een klein gevecht een paar steden verderop. Ze waren er heen gestuurd om een kleine bende rovende bandieten op te doeken. Natuurlijk was hen dat gelukt, maar de wond die de pijl had achter gelaten was gaan ontsteken en het had niet lang geduurd of haar merrie was aan de infectie bezweken. Hoewel ze gehecht was aan haar paard, had de nieuwe hengst al snel een nieuw plek in haar hart gekregen. Naast dat hij goed presteerde, was het ook nog eens een onwijs lief beest. Brego had ze hem genoemd. Bij het benoemen van de vriendschap van Clementine en Flynn, keek ze op naar Guila. Ze zei niets over de avances die zich hadden voor gedaan tussen haar en de luitenant. Dat was niet iets wat Guila hoefde te weten, noch was het informatie waarvan ze überhaupt wilde dat het ooit uit kwam. 'Zoals ik al zei, ik zal mijn best doen, maar ik kan niets beloven.' zei ze maar, terwijl ze de borstel weglegde. 'Geen dank,' Clementine gaf haar een korte glimlach. 'Je denkt niet dat je Goden nog een ontmoeting tussen ons twee gepland hebben staan?'

Guila glimlachte verbaasd bij de plots begripvolle woorden van de vrouw over haar geloof. Ze had niet gedacht dat Clementine een hoop in haar geloof kon vinden. 'Ze vertelden mij dat Flynn was overleden,' zei ze zacht, waarna ze naar de heldere lucht wees die ze door een spleet in het dak van de stallen kon zien. 'Maar ik sprak met hem via de Goden. Zo wist ik dat hij nog ergens moest zijn. En iets-' Ze fronste licht en keek de andere vrouw met een bescheiden glimlach aan. 'Iets vertelde mij dat er hulp aan kwam. Ik wist niet op welke manier, maar- toen waren jullie er opeens.' Ze kneep kort en dankbaar in Clementines schouder. 'Nog steeds ben ik er niet uit hoe ik jullie terug kan betalen of kan uiten hoe dankbaar ik ben. Misschien-' Ze beet peinzend op haar lip, terwijl ze zich plots iets realiseerde. 'Misschien kan ik inderdaad wel terug komen. Ik- ik spreek Quandaïse,' verzuchtte ze, 'misschien kan ik helpen bij het vluchtelingenproblematiek. Hier of in Tyrosh. Kan je dat voorstellen aan Indra?' Ze keek de vrouw nogmaals dankbaar aan en merkte hoe ze maar met moeite werkelijk afscheid kon nemen. Ze wilde helemaal niet weg uit het kamp. 'Ik ga alles hier missen,' zei ze zacht. Ondanks dat het duidelijk was dat veel mensen Guila als schuldige van de hele missie en de verwonding van Flynn zag, was er toch iets wat haar in het kamp hield.

Clementine wilde Guila onderbreken toen ze verder begon te gaan over de Goden, maar ze besloot er niets van te zeggen. Het feit dat Guila haar hoop uit iets haalde waar Clementine niet in geloofde, betekende niet dat Clementine daar een mening over hoefde te uiten. Soms was ze nogal snel met haar oordelen en haar woorden. 'Luister, Guila. Ik geloof niet in jou Goden, dat weet je. Maar ik hoop dat ze iets moois voor je hebben gepland.' zei ze met een glimlach. 'Ik zal het aan Indra voorstellen, maar zorg eerst dat je zelf alles weer duidelijk hebt voor jezelf. Wij redden ons hier wel, dat beloof ik.' verzekerde ze het meisje met een glimlach. Ze leidde haar eigen paard weer terug naar de andere kant van de stal en bond hem met de teugels vast aan één van de palen. 'Je weet dat er hier altijd een plek voor je is als je terug wilt komen. Misschien zullen er een paar mannen zijn met scheve gezichten als je terugkeert, maar geloof me, die krijg ik ook nog steeds. Dus laat dat idee je vooral niet tegenhouden. De deuren hier staan altijd voor je open... of nou ja, tentflappen in dat geval.' grapte ze. 'Maar je snapt wat ik bedoel.'

Nieuw

Syd leunde nonchalant tegen één van de hekken die de wei voor de paarden omringde. Ze hield een hand op om haar ogen tegen de zon te beschermen en zo richting het kamp te kunnen kijken. Robyn had haar gezegd hier in de ochtend naartoe te komen. Ze had verder geen instructies ontvangen. Het had haar dus des te nieuwsgieriger gemaakt. Het was een gevoel van enthousiasme dat ze maar al te goed kon gebruiken. De sfeer in het kamp was grimmig de laatste weken en ook al had ze een plek voor zichzelf gevonden om mensen te kunnen helpen met hun trainingen, het raakte haar toch te zien hoe haar collega's en de vluchtelingen de situatie in Tarth en Quandaï vreesden. Syd wist er het fijne niet over, maar ze had geruchten gehoord over een nieuwe missie die de Generaal aan het op zetten was en had haar best gedaan meer informatie te vergaren. Echter had ze niet een positie die haar nou echt toegang gaf tot dat soort kennis. Ze zou het dus maar zien en haar eigen taken uitvoeren zo goed ze kon. In die sleur kon ze dus best een dag zichzelf laten verrassen. Vooral als het door Robyn was. Ze had de woorden die ze tegen elkaar uit hadden gesproken nog vele malen herhaald als ze 's avonds in bed lag.

Robyn zat op haar favoriete paard - diegene die haar vader haar ooit had gegeven - en reed zo richting de plek waar zij en Syd hadden afgesproken. Al dagen leek het alsof ze op wolken leefde: Syd zat constant in haar gedachten en ze moest continu denken aan hun gesprek in het huis van haar broer. Diezelfde dagen was ze ook bezig geweest om met een goed plan te komen. Zo zat ze geconcentreerd op haar paard en reed ze naar de afgesproken plek. Haar blik verzachtte echter toen ze Syd in de verte al op haar zag wachten. Het had haar veel geduld gekost om dag na dag te wachten tot de andere vrouw eindelijk klaar was met haar nachtdiensten. In de tussentijd had ze geprobeerd om haar zo veel mogelijk op te zoeken, maar ze had ook zo haar eigen taken overdag gehad en ze hadden elkaar dus veelal misgelopen. Daarom was ze ook zo blij dat eindelijk hun schema's overeenkwamen. Vanaf haar plek op haar paard keek ze omlaag naar de vrouw en stapte ze uiteindelijk af. 'Ik dacht al, die mooie vrouw op de weg móét ik wel oppikken,' plaagde ze, waarna ze een seconde twijfelde en vervolgens toch een kus op Syds wang drukte.

Syd maakte nog geen aanstalten om Robyn tegemoet te lopen toen ze haar kant op kwam en bleef tot ze van haar paard af stapte de bekende gestalte bekijken. Ze trok een wenkbrauw op bij het horen van Robyns compliment, maar glimlachte al snel en nam de kus geamuseerd aan. Ze gaf een kort kneepje in de schouder van haar vriendin en keek toen op naar het bekende dier naast hen. 'Wat fijn je weer eens te zien. Het is al weer even geleden.' Met glunderende ogen keerde ze zich tot het paard, tot wie ze haar woorden had gericht, en streek met haar hand over de donkere vacht. Tijdens hun vele gereis had Syd maar vaak genoeg gezien wat een snel duo Robyn en haar paard waren en ze had zelf veelal het dier verzorgd. Het kon even koppig zijn als haar rijder. 'Ik neem dus aan dat we een eind zullen gaan rijden. Wil je me van te voren vertellen waar we heen gaan of moet ik de hele reis maar blijven raden?' Syd wreef nog voor eens vriendschappelijk over de flank van Robyns paard maar liet haar toen met rust zodat ze de andere vrouw kon bekijken en haar antwoord af wachtte. Ergens had ze gedacht dat het gevoel na de dagen van afwachting minder geworden zou zijn, maar ze kreeg het alsnog warm van het zien van haar vriendin. Ze begreep ook nog steeds niet waarom ze dat niet eerder door had gehad. Ze had de tijd die ze voor zichzelf had gehad na hun gesprek gebruikt om hun momenten samen na te gaan. Syd had al langer erkend hoe veel bewondering ze had voor Robyn, maar het was onopmerkzaam overgegaan in affectie die niet enkel vriendschappelijk was. Ze zag het slechts als een groot geluk dat haar vriendin er hetzelfde over leek te denken.

Robyn had haar armen over elkaar geslagen en keek zo tevreden toe hoe Syd haar paard begroette. Ze hadden per slot van rekening een hoop avonturen samen beleefd tijdens de missies waarop Syd en Robyn waren gestuurd. 'Ik had haar in de tussentijd bij mijn ouders in de stallen gezet, maar vervolgens weer opgehaald toen mijn vader stierf.' Haar vader was diegene geweest die erg op haar paard gesteld was geweest en ze had het nut dan ook niet meer gezien om haar daar te laten terwijl hij er niet meer was. Bij de woorden van Syd glimlachte ze en klopte ze op de flank van haar paard. 'Ze gaat ons inderdaad naar een hele bijzondere plek brengen. We zullen ongeveer de halve ochtend bezig zijn, dan hebben we nog genoeg tijd om-' Haar woorden stierven af en met rode wangen haalde ze haar schouders op. Ze wist niet goed hoe ze dit hele uitstapje onder woorden kon brengen. 'Als je wilt, dan kunnen we een paard voor je ophalen. Maar je bent ook welkom om met ons mee te rijden.' Afwachtend keek ze de andere vrouw aan. 'Als je wilt, mag je zelfs diegene zijn die rijdt!'

Syd luisterde nieuwsgierig naar het antwoord van Robyn, maar kreeg niet waar ze naar had gevraagd. Ze nam de blos op de wangen van de andere vrouw echter met evenveel plezier in zich op. 'Ik ben erg benieuwd,' zei ze enkel. Vervolgens keek ze grinnikend naar Robyn en liep ze al langs haar heen voor ze antwoord gaf. 'En dan de gelegenheid om je nog eens tot een wedstrijdje uit te dagen mis lopen? Ik wil er niet aan denken.' Ze hadden regelmatig na lange dagen reizen hun laatste beetjes energie opgebruikt om een dorp of herberg te bereiken. Het was misschien niet altijd even slim geweest om zo hun paarden en zichzelf uit te putten, maar het had tenminste de sleur van het urenlang doorrijden kunnen verbreken. Syd had gelukkig een vriendschap opgebouwd met de man die de stallen onderhield en stond daardoor al zo buiten met één van de dieren waar ze vaker op reed. Soms had ze gewild dat ze de paarden van haar vader niet achtergelaten had in Myr. Maar die dieren waren nooit voorbereid geweest op een leven in een kamp. Met een glimlach op haar gezicht reed Syd Robyn tegemoet en stopte vlak naast haar. 'Dit voelt vertrouwd,' stelde ze met een tevreden blik.

'Het gaat zeker een verrassing worden,' glimlachte Robyn, waarna de andere vrouw na keek. Syd was al op weg naar de stalmeester en Robyn had al wel zo'n idee welke hengst ze zou ophalen. Er waren vele dagen geweest dat ze hun paarden bijna tot uitputting toe hadden doorgezet om zo hun bestemming te bereiken. Dat was vooral na de aanval van de rovers geweest en ze veel voorzichtiger hadden moeten doen. Nog steeds werd ze 's nachts nog weleens wakker met het beeld van de gewonde Syd voor haar. A snel zag ze de vrouw ook op haar af komen rijden en liet ze haar ogen over haar verschijning glijden. Robyn ademde vervolgens vol kalmte de lucht om hen heen in en glimlachte vervolgens breed naar de andere vrouw. Kort knikte ze. 'Dit voelt als thuis komen.' Vervolgens klopte ze op Syds been en ging haar glimlach over naar iets wat brutaler en speelser was. 'Jij had het over een wedstrijd, niet waar? Wie als eerste bij de molen is?' De molen lag een stuk buiten het kamp en lag mooi op de route naar hun bestemming toe. Ze wachtte maar kort op een reactie en stoof vervolgens hard lachend vooruit.

Syd had zich er al op voorbereid dat Robyn de uitdaging maar al te graag en het liefst meteen aan zou willen nemen. De glimlach die het gezicht van de andere vrouw had gesierd had bovendien genoeg gezegd. Het kostte haar dan ook amper een tel om door te hebben dat haar vriendin al over ging op wedstrijd stand. Zo snel ze kon spoorde ze haar hengst aan om Robyn te volgen. Hoewel het regenachtige weer eindelijk opgeklaard was met een hoop zon, sneed de koude wind langs haar wangen nu ze op grote snelheid achter het andere duo aan vloog. Syd wist echter maar al te goed dat ze Robyn niet meer in zou halen. Of ze nou met een voorsprong was begonnen of niet. Zwaar ademend bereikte ze uiteindelijk de molen waar Robyn al op haar stond te wachten. Met een zachte lach veegde ze het zweet van haar voorhoofd en bekeek de levendige gestalte van haar partner. 'Natuurlijk ben ik enkel achter je blijven rijden vanwege het prachtige uitzicht,' grinnikte ze goedgezind. Van haar mocht Robyn iedere race die ze hielden winnen zolang ze maar kon toe kijken hoe ze haar tegenstander zo met gemak achter zich liet.

Robyn had maar kort staan wachten, tot ze Syd vanachter de bomen tevoorschijn zag komen. Enthousiast wuifde ze naar haar, zodat ze wist waar ze naartoe moest. Syd leek wel een amazone op haar hengst en voor even staarde Robyn betoverd naar de andere vrouw. Syd moest hetzelfde gedacht hebben, want ook complimenteuze woorden kwamen vanuit haar vandaan en het liet Robyn vanzelfsprekend blozen. Ze kon zich niet herinneren dat ze tussen nu en na Yelena nog zo puur en oprecht met een vrouw had staan flirten. Niet eerder had ze dan ook zulke gevoelens voor iemand gehad, Yelena buiten gerekend. 'Hé, nu beroof je mij van mijn genot door achter jóú te rijden,' wierp ze terug met een glimlach, waarna ze al snel weer haar plaats naast de vrouw in nam. Zo reden ze bijna schouder aan schouder verder richting hun bestemming. 'Bedankt dat je met mij mee wilde gaan.' Robyn keek opzij naar Syd en glimlachte oprecht vol geluk. Al dagen keek ze uit naar hun afspraak. 'Hoe zijn jouw diensten gegaan?'

Syd leunde voorover op haar paard om dankbaar op de zij van haar hengst te kloppen en glimlachte om Robyn's woorden. 'Wel, we hebben nog de rest van de dag.' Het deed haar goed zo openlijk te kunnen tonen dat ze de andere vrouw wel zag zitten. Het had de weken voorafgaand aan hun gesprek ergens akelig veel geleken op de situatie met Guila. Toen had ze eveneens niet gevoeld dat ze haar affectie mocht delen en uit kon spreken omdat het een vriendschap zou kunnen breken of omdat het simpelweg te veel gedoe met zich mee zou brengen. Eerlijk gezegd had de relatie die ze met Guila had gehad niet per se om spanning gedraaid, maar eerder om het comfort dat ze bij elkaar hadden gevonden. Met Robyn voelde ze echter de lading en de energie. 'Prima. De groep is gegroeid, dus ik heb mijn handen vol. Vooral omdat Kapitein Rousseau veel met andere taken wordt bezig gehouden. En zij hoeft geen nachtdiensten te doen.' Ze ging wat verzitten op haar paard en keek naar de natuur die ze passeerden. Hoewel ze veel gereisd had de afgelopen manen kende ze het Noorden eigenlijk niet goed. Haar vader had er wel eens verhalen over verteld. Het deed haar goed het landschap dat hij omschreven had te herkennen als ze om het kamp heen reed. 'Wat voor taken heb jij gekregen de laatste dagen?'

'We hebben inderdaad nog de rest van de dag,' glimlachte Robyn terug, waarna ze ook op de flank van haar hengst klopte en zo verder reed, maar een stuk rustiger dan voorheen. Ze wilde Syd goed kunnen blijven horen. Er brandde namelijk nog een vraag op haar tong. 'Dus, was ik of jij diegene die zo overduidelijk over haar gevoelens heeft gedaan bij Guila? Want hoe- hoe gecompliceerd ze soms ook kan zijn, ze heeft ons toch mooi bij elkaar gekregen die dag bij haar in de keuken,' grinnikte ze met vragende toon. Ze had zo'n idee dat Syd wellicht haar mond voorbij had gesproken, want zijzelf sprak niet over zulke zaken met haar schoonzus. Die geheimen legde ze veel eerder aan het licht bij haar broer. 'Ach, wat patrouilleren rondom het kamp, ondersteunen bij de dagelijkse bezigheden in het kamp, boomstronken sjouwen van het bos naar het kamp toe. Een stuk minder spannend dan jouw taken als ik het zo hoor,' grinnikte Robyn. 'En natuurlijk mijn neefje zo vaak als mogelijk bezoeken.' Ze vond het hersenloze werk niet erg: ze was niet kortgeleden in elk geval gepromoveerd tot soldaat en daardoor was ze eindelijk rekruut af. Dat was een hele opluchting geweest en het opende weer hele nieuwe deuren voor haar. 'We rijden trouwens richting het Oosten. Als we de rivier aan onze rechterzijde houden, dan gaan we de goede kant op.'

Syd keek verrast opzij toen ze de vraag van Robyn hoorde en lachte toen betrapt. 'Ik denk niet dat het er om ging wat er overduidelijk was. Guila heeft een zesde zintuig voor gevoelens van anderen. Bovendien kent ze me te goed.' Ze haalde haar schouders op en dacht nogmaals aan het advies dat haar vriendin haar toen gegeven had. Het had haar wel degelijk als een duwtje in de rug geleken en het had overduidelijk gewerkt. Het had bovendien een hoop druk weggenomen bij Syd. Het was fijn geweest uit te spreken dat ze het niet nodig had om achter iemand aan te zitten. Het was daardoor een des te grotere opluchting geweest toen Robyn ineens bij haar in de keuken stond en deze keer niet Syd noch de spanning tussen hen uit de weg ging of vermeed. Toch was er nog zo veel onbesproken dat ze voorzichtig bleef. Na Guila en na Rabiya was Syd niet geheel bereid zichzelf over te geven aan een andere vrouw, maar Robyn- Ze schudde de gedachte van zich af en luisterde glimlachend naar Robyns verslag van haar dagen. 'Zo erg vind je het vast niet, anders had je allang bij Generaal Morton aangeklopt,' grinnikte Syd. 'Hoe gaat het met Matheo? Laat hij zijn ouders al slapen?' Ze keek de richting op waar ze heen reden. Vanaf hier waren er enkel bossen te zien. Ze had dus geen idee wat haar te wachten stond achter die bomen en langs de rivier. 'Hoe gaat het met je familie? Hebben jij en Flynn al een volgende bezoek gepland staan?'

Robyn luisterde geïnteresseerd naar de woorden van de andere vrouw, maar rolde vervolgens ook met haar ogen. Helaas had haar schoonzuster inderdaad een zesde zintuig voor gevoelens van anderen. Dat zintuig had echter niet in het begin geholpen voor haar eigen relatie met Flynn. Bij de Goden, wat had ze die vrouw in het verleden gehaat om wat ze allemaal deed en uitspookte met haar broer. Met een brutale grijns keek ze opzij. 'Morton hoort het inderdaad van mij als iets niet zint. Uiteindelijk zal zij mij ook ooit moeten gaan inwerken... mijn plan om Generaal te worden is nog steeds niet verdwenen, ondanks dat Morton en Flynn en- en wie niet hun best doen om mij van dat plan weg te krijgen.' Ze kon er maar weinig om geven: uiteindelijk zou ze iedereen versteld laten staan als zij eenmaal besloot over welke kant ze uit zouden gaan met het leger. Dat leiderschap zat nou eenmaal in haar bloed. 'Matheo en slapen zijn nog steeds geen goede combinatie. Ik heb al aangeboden dat ik weleens bij ze wil slapen, zodat ik wakker kan worden als Matheo huilt, maar ze hebben het aanbod afgewezen,' mompelde Robyn wat ontstemd. Ze wilde helpen waar nodig, maar werd steeds afgewimpeld. Alsof ze Matheo niet met haar vertrouwde. 'Hm, ik zal sneller bij mijn familie op de stoep staan dan dat ze denken,' vervolgde Robyn op een ietwat mysterieuze toon, terwijl ze verder reed langs de rivier. 'En we zullen binnenkort ook met Matheo langs moeten gaan. Mijn moeder en de ouders van Guila hebben hem nog niet gezien, omdat ze allemaal niet meer vitaal genoeg zijn om te reizen én Matheo was nog te jong om te reizen.'

Syd keek geamuseerd naar Robyn toen ze zo gemakkelijk over de Generaal en haar toekomstplannen sprak. Het zelfvertrouwen dat haar vriendin bezat overrompelde haar nog wel eens. Ze kon er echter wel iets van begrijpen dat Robyn dit als haar pad zag, als haar verantwoordelijkheid. Syd had dat gevoel tot voor kort ook gehad en meegekregen van haar vader. Ze wist echter ook dat het weinig flexibiliteit had ingehouden en het haar tijd had gekost om te schakelen tussen een leven dat een duidelijk doel had, naar één met alle opties nog open. 'Ik zou niet weten waarom iemand je er van weg zou willen houden,' stelde ze met haar blik op Robyn gericht. Ze hoopte dat deze optie voor haar vriendin in ieder geval open bleef als ze het echt wilde. Zij dacht in ieder geval dat de dochter van Nathan Barnes het ver zou kunnen schoppen. Syd merkte de teleurstelling van de andere vrouw op en glimlachte geruststellend naar haar. 'Ik denk dat het erg moeilijk is de kleine tevreden te stellen 's nachts als je hem geen voeding kan geven. Tot hij ouder is zal het vooral Guila zijn die die taak moet vervullen.' Ze zou maar niet uitspreken dat het ook erg waarschijnlijk was dat het paar liever niet hun privacy wilde inleveren voor de aanwezigheid van Robyn. 'Ze zullen vast snel de jongen kunnen aanschouwen. Ik geloof dat Guila laatst sprak over een snel bezoek aan jouw familie en de hare.' Haar glimlach was iet wat vervaagd terwijl ze weer voor zich uit keek. Het gepraat over families hier en daar waardeerde ze erg, maar het voelde ook ongemakkelijk. De herinneringen aan haar vader en Rani waren gelukkig nog vers genoeg om haar gedachten niet vast te laten raken in die negatieve gevoelens.

Robyn keek met een zucht naar de andere vrouw en knikte kort en dankbaar. Syd wist een stuk meer van kinderen af dan dat zij wist. Robyn had altijd al het vermoeden gehad dat Syd erg zorgzaam aangelegd was en vast ook geweldig met kinderen om kon gaan. Als ze niet beter dacht, dan zou Syd ook een geweldige Generaal zijn voor het kamp. Ze wist echter niet of haar vriendin dat ambieerde. 'Ach, maar áls dat aan de hand zou zijn, dan kon Guila het mij zelf wel vertellen!' gromde Robyn nog kort, maar goed bedoeld. Robyn knikte vervolgens enthousiast, maar ook met een dubbel gevoel. 'Mijn moeder en mijn oom en tante zullen het geweldig vinden om de jongste Barnes aanwinst te ontmoeten,' glimlachte Robyn, maar onbewust moest ze toch denken aan haar vader. Hij had Matheo niet meer mogen ontmoeten. En Syd ook niet. Dat deed op momenten - vooral als ze alleen was - nog pijn. 'Maar genoeg over mijn familie...' Robyn wist namelijk dat ze zo haar moeder zouden treffen. 'Waar gaat onze volgende missie naartoe?' grijnsde ze naar de andere vrouw. Ze wist niet of Syd hetzelfde voelde, maar Robyn stond alweer te trappelen om het kamp uit te mogen en onmogelijke taken uit te voeren. Én gelukkig zou haar broer hoogstwaarschijnlijk nu niet mee gaan, waardoor er niemand meer was die elke stap van haar in de gaten zou houden.