De stallen - legerkamp

Syd moest lachen om het geklaag van Robyn. Het was aandoenlijk te zien hoe graag ze betrokken wilde zijn wat betreft haar neefje. Ze nam het haar niet kwalijk. De zoon van Guila en Flynn was erg lief. Ze kon er echter niet eenzelfde betrokkenheid bij voelen. Guila probeerde overduidelijk wel Syd te betrekken bij haar familie, maar ze kon dat niet altijd maar aannemen. Hoewel de Kapitein haar langzaam minder koud behandelde, lagen ze elkaar nog niet erg lekker. Ze vroeg zich dan ook al enkele dagen af wat hij er van vond dat ze met zijn zus op stap ging. Tegelijkertijd kon Syd zich er niet te druk om maken. Flynn had zijn vrouw en zoon en huis en nieuwe titel. Moest hij zich dan nog gaan bemoeien met Syd en Robyn? Met een glimlach haalde ze haar schouders op als antwoord. 'Ik weet eerlijk gezegd niet of mijn status inmiddels omgezet is tot soldaat. Ik geloof dat ik nog altijd tussen rekruut en soldaat in hang.' Ze voelde echter dat een lach op haar lippen bleef hangen en met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Robyn aan. 'Er gaan echter geruchten rond dat er een nieuwe grote missie aan zit te komen. Ik vraag me af of ze daar nog mensen voor zoeken.' Ondanks dat ze al een tijdje liever in het kamp zat dan er buiten, begon ze ook te merken dat ze wel wat spanning kon gebruiken. Wat deed ze namelijk in het leger als ze de taken die ze daar uitvoerde ook gewoon op het landgoed had blijven kunnen doen? Bovendien had ze zich des te meer gerealiseerd dat ze bekwaam genoeg was om niet onder te doen voor de soldaten in hogere rangen.

Robyn schudde haar hoofd ongelovig om het feit dat Syd nog steeds niet tot volledige soldaat bekroond was. Misschien kwam het wel uit een persoonlijke vete van Indra en Flynn tegenover de vrouw. Ze waren vast gewoon jaloers dat een volledige manoeuvre naar de vader van Syd vernoemd was. 'Een nieuwe missie?' riep Robyn uit, terwijl ze bijna van haar paard viel van de opwinding over dat nieuwsfeitje. 'Flynn vertelt mij ook werkelijk niets! Weet je de details? Wanneer vertrekken ze? Waar gaat de missie over? Heeft het te maken met de dreiging vanuit Tyrosh?' Afwachtend en ook bijna vol ongeduld keek ze naar de andere vrouw. Toch moest ze haar standpunt met een scheve grijns wat bijstellen. 'Ach, het maakt niets uit waar de missie over gaat, want als jij er bent, dan is het sowieso al geslaagd,' merkte ze gladjes op met een zelfvoldane glimlach. Abrupt stopte ze vervolgens met rijden en gebaarde ze dat Syd naar haar toe moest komen. 'Kijk, we zijn er,' zei Robyn met glinsterende ogen, terwijl ze toe keek vanaf hun positie op één van de hoge heuvels van haar geboorteplaats naar de boerderij van haar familie en de rest van het dorp. Ze stak haar hand uit reflex uit naar Syd om de hare vast te pakken en glimlachte vol vreugde en enthousiasme. 'Dit is mijn geboortedorp.'

Syd haalde haar schouders er bij op. Met de tijd zou ze wel soldaat gemaakt worden. Ze had sowieso niet de ambities die Robyn wel had om hogerop te klimmen. Zolang haar kunnen maar niet onderschat werd vanwege haar lage rang. 'Ik geloof ook niet dat het de bedoeling is dat het het kamp rond gaat, maar je kent de mensen, zoiets is zo in het hele leger bekend.' Syd had niet de neiging gehad om de roddels zelf met iemand te delen, behalve Robyn. Ze wist dat het haar vriendin haar interesse zou wekken. 'Er is niets over bekend. Een hoop speculaties, meer niet.' Ze konden er echter wel van uit gaan dat het een missie naar Tyrosh betrof. Ergens was ze dan ook verrast dat Robyn niets wist. Ze was immers bij de laatste reis naar de Noordelijke hoofdstad geweest. Maar wellicht zou ze er nog wel bij betrokken worden. Syd rolde lachend met haar ogen toen ze het gevlij van de andere vrouw hoorde. 'Ik weet niet of ze ons wel weer samen op pad zouden sturen.' Verrast liet ze haar paard stil staan toen Robyn naast haar stopte en volgde toen haar blik naar het uitzicht. Ze voelde dat haar hand vastgepakt werd, maar staarde naar het dorp dat er zo vredig bij lag. Met een mond vol tanden keek ze Robyn aan, maar richtte zich al snel weer op de huizen en boerderijen.

Robyn was teleurgesteld dat Syd niet meer informatie kon delen, maar het zou toch bij speculaties blijven tot de Generaal haar soldaten en bewoners zou aanspreken. Dat kon dus nog wel even duren en Robyn wist niet of ze er het geduld voor had. Ze had al als plan om zo snel als mogelijk voor Flynns deur te staan en hem uit te horen over deze missie en hem vervolgens te smeken of hij een goed woordje bij Indra kon doen. 'Natuurlijk sturen ze ons wel samen. En als ze dat niet doen, dan ga ik ook niet-' Op hetzelfde moment zag ze dat Syd ook naar het dal met de huizen keek. 'Dit is het dorp waar ik geboren ben,' legde ze zachtjes uit. 'Mijn grootvader van vaders kant is hier opgegroeid en heeft vervolgens mijn grootmoeder meegenomen om hier een boerderij op te bouwen.' Hierbij keek ze naar haar vriendin. 'Ik- ik weet dat ik niet altijd de beste ben in het open stellen naar anderen of- of überhaupt praten over de dingen die mijn dierbaar zijn. Maar dit-' Hierbij gebaarde ze naar het dal. 'Dit is waar ik om geef, ondanks dat ik er niet vaak kan zijn.' Met ietwat rode wangen keek ze van de vrouw weg en liet ze haar hoofd hangen. Ze had de twijfelachtige blik wel op Syds gezicht gezien. 'We hoeven niet bij mijn familie langs. Ik- ik wou je gewoon puur dit uitzicht laten zien.'

Syd voelde hoe er een rilling over haar rug trok en durfde niet te zeggen of het door de bries kwam die langs haar bezwete lichaam gleed of de uitleg van Robyn. Haar ogen konden zich nog niet losmaken van het rustige tafereel. Er was maar weinig bekend onder het volk over de prinses die met haar lijfwacht was getrouwd en naar het Noordelijke platteland was getrokken. Natuurlijk was het bekend hoe haar dochter uiteindelijk de Koningin Wilhelmina werd en haar zoon Generaal Barnes, maar het rustige leven op de boerderij werd amper genoemd. Bovendien had Syd er nog altijd moeite mee Robyn aan die geschiedenis te verbinden en haar adellijke bloed te plaatsen in het leven dat ze leidde. Dat was echter niet hetgeen wat Syd nu sprakeloos maakte. Het deed haar veel dat Robyn deze plek met haar wilde delen. Ze had al vaker haar vriendin zo ver gekregen om zich open te stellen, maar dit had ze nog niet mee gemaakt of ook zo snel verwacht. Syd keek plots opzij naar de andere vrouw en pakte haar hand terug op. 'Ik- Ik zou erg graag je familie willen ontmoeten, Robyn, maar-' Ze voelde zich niet voorbereid om dit gesprek te hebben of om deze ervaring aan te gaan. Dat betekende echter niet dat ze het niet wilde. 'Het zou zonde zijn hier helemaal heen gereden te zijn zonder dat je je familie gedag kan zeggen,' besloot ze uiteindelijk met een halve glimlach.

Robyn volgde Syds blik en keek ook omlaag naar haar vertrouwde dorp. Ze probeerde het tafereel door de ogen te zien van iemand die hier nog nooit geweest was, maar dat was moeilijk. Syd zou vast dezelfde blik gehad hebben als haar grootmoeder al die jaren terug, toen ze vanuit haar leventje in het paleis hier naartoe was gereisd. Ze mocht van geluk spreken dat zo'n leven haar nooit overkomen was, in tegenstelling tot haar neven en Guila. Toch verwonderde zij zich ook elke keer weer over de pracht van de omgeving. Zacht kneep ze in Syds hand en keek ze haar geruststellend aan. 'Mijn familie zijn dotjes in vergelijking met mijn vader,' probeerde ze de andere vrouw op haar gemak te stellen. 'Eén ding is zeker: we zullen met een hele volle maag weer terug reizen naar het kamp toe.' Syd moest nu vast aan haar eigen familie denken. Het speet Robyn dat ze de vader van Syd en Rani niet meer kon ontmoeten. Gelukkig leefden ze voort in de verhalen van haar vriendin, die ze gedetailleerd had verteld tijdens hun missie. 'Wie het eerste in het dal is?' glimlachte Robyn uitdagend.

Syd had zich geen zorgen hoeven maken over het ontmoeten van Robyns familie. Ze waren ontzettend aardig geweest en hadden hen een volledige lunch aangeboden. Syd had zich stil gehouden terwijl Robyn haar familie verhalen vertelde over het kamp en haar familie die de gebeurtenissen in de familie en het dorp deelden. Ze had gefascineerd geluisterd en toe gekeken hoe de groep met elkaar om ging. Zo een vol huis had ze nog niet vaak meegemaakt. De rust die zij gewend was van het landgoed met haar vader en Rani was het tegenovergestelde van deze chaotische maar vriendelijke samenkomst. Syd had haar best gedaan de vragen van de anderen te beantwoorden, maar ze had de aandacht op haar zoveel mogelijk terug naar Robyn en de familieleden geleid. Het maakte haar ongemakkelijk zo veel ogen op zich gericht te hebben. Het was dus ook een opluchting om het huis uit te stappen en de frisse lucht weer in te ademen. Met een glimlach keek ze om naar de veranda en stak nog kort een hand op naar Leona Rabbion-Barnes voor ze met Robyn richting de stallen liep. 'Ik wist niet dat je zo een grote familie had,' begon ze met een kleine glimlach naar haar vriendin.

Robyn liep tevreden met Syd de boerderij uit richting de stallen toe. Ze vond dat haar familie zich voorbeeldig had gedragen richting haar zuster, al was het een hele opluchting dat haar vader er niet was, hoe hard het ook was om dat te zeggen. Het leek alsof de rust in de boerderij weer teruggevonden was zonder zijn humeur. 'Ach, dan heb je nog niet de andere kant van de familie gezien,' grinnikte Robyn geamuseerd. Als ze enkel haar broers en zuster optelde met hun eigen kinderen, dan was het al dierentuin, maar met al haar tantes en nichten en hun families erbij... Dat zou pas een kippenhok worden. 'Mijn oudste twee broers worden in de hele regio geroemd om hun paardenfokkerij. Zij hebben de sterkste en snelste paarden van heel het Noorden, misschien wel van heel Tarth, in deze stallen staan.' Ze wees richting de paardenstallen, maar kreeg tegelijkertijd ook een speelse uitdrukking op haar gezicht door herinneringen aan vroeger. 'Maar onze hooizolder is nog befaamder in dit dorp! Flynn en ik hebben alle dames van dit dorp en omstreken het interieur ervan laten zien!' grinnikte ze, waarna ze haar vinger omhoog hield om iets toe te voegen aan haar woorden: 'Vroeger. Vroeger lieten Flynn en ik alle hoeken van deze zolder zien.'

'De andere kant?' vroeg Syd verrast. Ze had het wel eens in de dorpen waar ze gewoond hadden gezien hoe één familie een heel dorp kon bewonen, maar het verbaasde haar nog zo een verbonden groep mensen te zien. Ze had zich afgevraagd of zij nog familie had hier in het Noorden. Uiteindelijk was haar moeder vermoedelijk een Noorderling geweest. 'Brayden en Levi?' probeerde ze om te testen of ze wel goed geluisterd had binnen. Benieuwd keek ze naar de stallen. Ze had al lang een affiniteit met paarden gehad. Ze hadden een stel erg betrouwbare dieren gehad door de jaren heen en het vele reizen met Robyn had haar enkel meer in doen zien hoe loyaal een paard kon zijn. Geamuseerd hoorde ze de uitleg van de andere vrouw over de hooizolder aan en trok sceptisch een wenkbrauw op. 'Vroeger? Wanneer heb je die hooizolder voor het laatst aan een vrouw laten zien?' Ze geloofde er maar weinig van dat Robyn echt op non-actief had gestaan. Bovendien genoot ze er genoeg van om haar nu ze buiten de boerderij stonden weer te kunnen plagen. Syd wachtte niet op een antwoord maar liep langs Robyn de stallen in en keek bewonderend naar de vele stallen vol prachtige paarden.

'Ha, ja, ik moet oppassen om hier niet verre familieleden in het dorp te treffen,' plaagde Robyn, meer zichzelf dan anderen, en volgde de andere vrouw de stallen in. Ook Robyn verwonderde zich nog altijd over de grootte en luxe van de stallen en al helemaal over de goede conditie van alle paarden. Ze zagen er allemaal verzorgd en prachtig uit en dat was allemaal te danken aan de goede zorgen van haar broers. 'Brayden en Levi, inderdaad,' glimlachte Robyn, geamuseerd dat haar vriendin de namen nog wist. Het deed haar goed om die woorden uit Syds mond te horen. Zelf werd ze echter al snel aangetrokken tot haar eigen, oude paard en zorgzaam streek ze over de bek heen van het dier. 'Ach, wat houd jij het toch nog goed vol, oudje,' glimlachte Robyn vol adoratie naar haar vertrouwde paard. Het was al een oud beest, maar ze hield het goed vol. Misschien moest ze haar binnenkort weer eens mee nemen naar een tocht, om zo die spieren jong te houden. 'De hooizolder?' grinnikte Robyn ondertussen. 'Al jaren geleden. Ik heb nu veel betere plekken om vrouwen mee te nemen, al blijft de zolder hier een legende. Maar jij hebt mij nog nooit toegelaten om-' Kort keek ze opzij en bloosde ze. Ze moest denken aan de schaamteloze momenten dat Robyn de vrouw dusdanig expliciet in haar bed had gevraagd.

Syd was tevreden dat ze tenminste wat belangrijke zaken van de gesprekken op had geslagen in het huis. Ze was zo snel voorgesteld aan iedereen voor ze weer verder gingen zoals het vast er normaal aan toe ging bij de familie Barnes en was er in mee genomen zonder dat ze het echt begreep. Ze had Robyn alleen nog maar met Flynn samen gezien en hen had ze voornamelijk kibbelend meegemaakt. Het leek er echter op dat die twee wellicht de meest dwarse karakters hadden. Brayden en Levi en de anderen waren een stuk zorgzamer als het op Robyn aan kwam en toonden hun affectie en interesse op een hele andere manier dan de Kapitein. De zorg waarmee Robyn over haar familie had gesproken was nu dan ook een stuk beter te begrijpen. Syd was Robyn gevolgd en bleef bij de ingang van de box stil staan om haar vriendin en paard met een glimlach te bekijken. Ze leunde tegen het hek terwijl ze het geheel gadesloeg. Ze grinnikte mee met Robyn toen ze over die vrouwen van haar sprak. De blos verraste haar, maar het maakte haar tevens brutaler. Het voelde als een triomf om Robyn die normaal zo zelfverzekerd was en nogal eens wat mensen kon overrompelen met haar energie zo aangedaan kon raken door iemand zoals haarzelf. 'Ik heb je nog nooit toegelaten om wat?' vroeg ze met een scheve glimlach. Syd was dichter naar Robyn gestapt en hield een hand op om met een vederlicht gebaar een pluk haar uit haar gezicht te halen.

Robyn voelde haar huid leek te gloeien door de nabijheid van Syd. Bijna ademloos liet ze Syd haar haren strelen, terwijl ze haar ogen niet van het gelaat van de andere vrouw af kon houden. De vraag van Syd hield ze verbaal onbeantwoord, maar voorzichtig leunde ze naar voren toe tot haar neus bijna die van de andere vrouw raakte. Het verliep in een langzame beweging, maar ze haalde haar ogen niet van die van de andere vrouw af. Zacht en onderzoekend gleed ze met haar vingers langs Syds wang, langs haar hals en vervolgens over haar schouder. Het was bijna als een vraag tot toestemming. 'Dat weet je wel,' grinnikte ze zachtjes, waarna ze speels haar ogen rolde. 'Om je mee in bed te krijgen. Wilde je dat per se uit mijn mond horen?' Ze murmelde de woorden met een kleine, wat beschaamde, glimlach. Het was een oprecht antwoord: ze had flink haar best gedaan om de andere vrouw tot een intieme nacht over te halen. Echter wilde ze nu zoveel meer. 'Maar dat is nu niet het enige wat ik wil,' zei ze zachtjes, haar gedachten uit sprekend. 'En ik denk dat jij ook meer wil. En dat we dat aan elkaar kunnen geven.'

Syd voelde de warmte van Robyns adem op haar gezicht nu ze zo dicht op elkaar stonden. Ze hield haar ogen vast terwijl ze de aanrakingen van de andere vrouw over haar huid voelde. 'Ik ben het gewoon niet gewend dat je om iets heen praat,' grinnikte Syd terug. Van de glimlach die Robyns gezicht sierde kreeg ze geen genoeg. Hoewel ze al eerder momenten had gehad om haar vriendin te bewonderen had ze dat nooit op deze manier kunnen doen, met alle rust en tijd die ze hadden. Het waren echter de woorden die Robyn uit sprak die haar de adem benamen. Ze slaakte een zucht voor haar armen als vanzelf zich om de andere vrouw heen wonden zodat ze tegen elkaar stonden. Syd had nog zo veel twijfels gehad sinds hun gesprek in Guila's keuken. Het had haar dwars gezeten dat hun vriendschap al zo moeizaam op gang was gekomen, dat ze elkaar voor het eerst hadden gezien enkel en alleen vol haat en frustraties. Ze had zich zorgen gemaakt over Robyn die meer geïnteresseerd had geleken in losse eindjes wat betreft haar relaties dan in een stabiele partner. Ze betwijfelde of zij zo wel het gedoe met Guila en Flynn achter zich kon laten. Hun leeftijdsverschil, hun zo verschillende opvoedingen, de ambities die ze hadden, de kwestie van familie. Syd had alles wel als te verschillend en te ingewikkeld kunnen zien om het te laten werken tussen de twee. Maar als ze daar over na dacht besteedde ze enkel aandacht aan haar hoofd en niet aan de gevoelens die haar vriendin naar boven wist te halen. Gevoelens die veel verder gingen dan enkel een verlangen. Syd glimlachte voor ze voorover boog en Robyn kuste.

Syds blik boorde zich diep in Robyns ziel en ze kon haar ogen niet van de vrouw af houden. Ze voelde nauwelijks dat ze nog dichter naar de vrouw werd getrokken, omdat ze zo in haar hoofd zat te zoeken naar de juiste woorden om uit te spreken. Om het moment niet te verpesten. Syd leek echter de situatie onder controle te hebben en er ook nog eens van te genieten. Dat bracht Syd echter al snel in het heden, waardoor ze ook het initiatief nam en haar handen zich sloten om Syds gezicht heen. Robyn sloot haar ogen en voelde niet lang er na de zachte lippen van de andere vrouw op de hare. Het liet haar Syd enkel dichter naar haar toe trekken en zo gaf ze niet enkel haar lippen, maar ook haar hele lichaam gewillig aan de andere vrouw. Dit had ze niet kunnen bedenken op de dag dat ze elkaar voor het eerst troffen: ze hadden elkaar niet kunnen uitstaan en dat hadden ze nog lang volgehouden. Pas sinds de missie was de situatie veranderd en zo ook haar eigen gevoelens. Zacht maakte ze haar lippen los van de andere vrouw en keek ze Syd met een verwonderde glimlach aan. Het kostte haar moeite om de vrouw niet meteen weer te liefkozen, maar in plaats daarvan pakte ze Syds hand vast en nam ze haar mee richting de ladder naar de hooizolder. 'Kom mee,' zei ze met een speelse blik in haar ogen.

Syd had niet enkel en alleen haar leven aan Robyn te danken. De andere vrouw had er ook voor gezorgd dat ze zich weer levend voelde. Na het overlijden van Rani, na de breuk met Guila en het verlaten van het Oosten had ze geen richting meer gehad. Het was een moeizaam proces geweest om terug op een pad te geraken waarvan ze wist dat het ergens heen zou leiden. Robyn had daar een groot deel van uit gemaakt en Syd kon zich niets anders voor stellen dan dat ze dat voor nog een veel langere tijd zou doen. Het vertrouwen dat ze in Robyn kon leggen en dat ze terug had gekregen van haar vriendin en haar steun en waardering van haar kunnen had Syd meer nodig gehad dan ze toe had durven geven. Bovendien had ze erg veel bewondering voor de vrouw die Robyn was en de groei die ze mee had gemaakt in de tijd dat zij haar kende. Ze waardeerde haar op zo veel verschillende manieren. Syd hield haar ogen nog een tel gesloten toen de kus verbroken werd, maar keek toen aan om de glimlach van Robyn te beantwoorden. Het voelde alleen maar juist om dit te kunnen doen en de twijfels aan de kant te schuiven. Syd kneep zacht in Robyns hand en knikte vervolgens met een breder wordende glimlach. Vervolgens liet ze zich door haar naar de hooizolder leiden.