Het legerkamp - Centrum

Het middelpunt van het kamp

Clementine zat op één van de houten stammen die rondom het grote kampvuur lagen. Op dit moment was hij niet aangestoken, het was licht en de temperatuur was zodanig hoog dat ze geen behoefte hadden aan meer warmte. Het kamp was zowat uitgestorven, maar desalniettemin was Clementine neergezet als wacht. Er waren vergaderingen bezig en ze wilde het zekere voor het onzekere nemen: je wist nooit wanneer er iets kon gebeuren. Zij en enkele anderen stonden op verschillende posten verspreid over het kamp en moesten opletten of ze iets opvallends zagen. De enige keer dat ze iets had zien bewegen in de bosjes, bleek het een konijn te zijn, maar gezien ze één van de nieuwe rekruten was, en ze haar waarde wilde bewijzen, bleef ze toch alert.

Levi had gehoord dat zijn vader een bespreking had met Marcus en was dus op weg gegaan naar het legerkamp. Hij zocht zijn moeder, zodat hij haar mee kon nemen naar het feest en de paarden kon laten zien. Als zijn vader hier ergens rond liep, dan moest zijn moeder er vast ook wel zijn. Een tikkeltje ongemakkelijk liep hij door het legerkamp heen, terwijl hij om zich heen keek. Het was er erg rustig en hij zag niet zo snel iemand die hem kon helpen om de weg te vinden. Normaal gesproken kwam hij ook maar weinig in het kamp, omdat hij elke keer als ze weer eens het kamp bezochten liever bij de boerderij bleef. Daardoor had hij ook geen idee waar hij moest zoeken. Plotseling zag hij iemand bij het kampvuur zitten en liep hij erop af. 'Hé.. Kan je mij misschien vertellen waar de tent van Marcus is?'

Clementine keek geschrokken op bij het horen van een stem achter haar. Blijkbaar was ze niet zo alert als ze had gehoopt. Bij de vraag stond ze op en knikte. 'Wil wie precies weten?' vroeg ze argwanend en keek hem inspecterend aan. Ze zou niet zomaar iedere wildvreemde de tent van haar leider aanwijzen. Wie weet wat voor een ideeën hij had. Daarbij zag hij er niet uit alsof hij hier thuishoorde, in ieder geval niet aan zijn kleding en blik te zien. Afwachtend sloeg ze haar armen over elkaar heen en keek ze hem ondertussen aan. Erg bedreigend zag hij er niet uit, maar ze kon maar beter het zekere voor het onzekere nemen.

Levi trok verbaasd zijn wenkbrauwen op bij het horen van haar toon en zocht naar de juiste woorden om uit te leggen waarom hij hier liep. Hij hield er niet van om op te scheppen dat zijn vader de stichter van dit leger van, of dat zijn moeder van adel was en dat hij daardoor verbonden was aan het leger. 'Ik ben Levi,' zei hij uiteindelijk maar. 'Mijn ouders moeten als het goed is hier ergens rond lopen. Ik denk dat mijn vader bij Marcus is, vandaar dat ik de tent zoek.' Hij liet zijn ogen kort over haar uniform glijden en besefte dat ze wel een soldaat moest zijn. Kort bedacht hij nogmaals wat hij precies had gezegd en besefte hoe kinderachtig het in haar oren moest klinken. 'Ik wou mijn moeder mee nemen naar het feest. Er zijn paarden en...' Hij haalde zijn schouders op en wachtte geduldig af tot ze hem de weg zou wijzen.

Clementine ontspande bij zijn woorden. Ze had hier en daar wat vage gesprekken gehoord over wat mensen en ergens deed de naam Levi een belletje rinkelen, al wist ze niet meer precies waarom. 'Clementine.' zei ze uiteindelijk en keek om. 'Als je hier doorloopt is het de derde tent aan je linkerhand.' zei ze uiteindelijk en glimlachte kort bij zijn woorden. 'Veel plezier met je moeder bij het feest.' Ze wou dat zij naar het feest kon gaan, maar ze was gedoemd hier te blijven, terwijl de rest van de mannen en vrouwen plezier aan het maken waren in de stad. Ze had wel een ongelukkig moment uitgekozen om zich aan te sluiten, maar ze mocht niet klagen: ze had tenminste een doel gevonden waar ze voor wilde vechten en dat vond ze al heel wat. 'Ik kan even met je meelopen als je wilt.' zei ze uiteindelijk.

'Loop maar even mee, mijn richtingsgevoel is nooit erg geweldig geweest,' grinnikte Levi, waarna hij zijn handen in zijn zakken stopte en in de richting liep die Clementine had aangewezen. Het was nog wel even lopen, dus keerde hij zich naar haar om. 'Moest je trouwens op wacht staan? Ik- ik neem namelijk aan dat je soldaat bent in het leger?' begon Levi het gesprek. De laatste jaren hadden zich erg veel jongeren aangemeld bij het leger. Door het hele land gingen verhalen over het leger en van heinde en verre reisden mensen naar Marcus toe om zich aan te sluiten bij hem. Zijn vader vertelde er vaak over en soms zag hij weleens het gemis in zijn ogen. Misschien was dat wel de reden dat Nathan elke kans aan nam om weer terug te keren. Als kleine jongen had hij nooit begrepen waarom zijn vader zo vaak wegging. 'Oh, maar dan zal je Flynn ook wel kennen? Mijn broer?'

Clementine schudde grinnikend haar hoofd en liep met hem mee in de richting die ze eerder had aangewezen. 'Ik stond inderdaad op wacht.' zei ze en knikte. 'Dit is mijn eerste reis mee, ik ben nog geen twee weken hier.' vertelde ze, terwijl ze zich door alle tenten heen baande. 'Flynn? Bij de goden, ik heb zoveel mannen en vrouwen ontmoet dat ik geen idee meer heb wie wie is.' lachte ze. 'Het zou best kunnen dat ik hem wel eens heb gesproken.' Ze was drie kwart van de namen die ze had gehoord alweer vergeten en het zou vast nog een tijd duren voordat ze alle namen zou onthouden. De enige naam die ze kende was Marcus en ze wist dat één van zijn zoons Hakeem heette. De andere was ze alweer vergeten. 'Dus, waarvoor is je vader bij Marcus?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Geloof me, je zal ze sneller leren dan je denkt,' grinnikte Levi, 'en vooral Flynn. Hij is- nogal een opvallend persoon.' Hij besloot om het subtiel te zeggen en liep vervolgens weer verder. Waarschijnlijk zou Flynn niet blij zijn dat hij nu met hem gelinkt werd en daardoor ook met hun vader, maar misschien zou hij er wel niet achter komen. Al twijfelde hij er niet aan dat Flynn al snel achter Clementine aan zou zitten. 'Bevalt het?' vroeg hij benieuwd. Ondanks dat hij vaak in het kamp kwam, had hij nooit het gevoel gehad dat hij er langer dan een week wou blijven. Het trok hem totaal niet. 'Oh, ehm, ze moesten wat bespreken. Hij helpt Marcus geloof ik om een nieuwe route uit te stippelen,' herinnerde Levi zich vaagjes. 'En waarschijnlijk is hij er ook voor de gezelligheid. Hij en Marcus zijn goede vrienden, ze kennen elkaar al sinds ze jong waren.'

Clementine begon te lachen bij zijn woorden. 'Er lopen een heleboel opvallende personen hier rond.' Je kon het zo gek niet bedenken of er was wel iemand die voldeed aan de omschrijving hier in het kamp. Dat was juist hetgeen wat haar zo aan had getrokken: het waren allemaal verschillende mensen, met eenzelfde doel voor ogen en daardoor vormde ze toch een geheel. 'Jawel, al zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik niet liever naar het feest zou gaan dan hier op wacht zou staan.' gaf ze eerlijk toe en zette haar handen in haar zij. 'Hier is het.' zei ze uiteindelijk toen ze voor de juiste tent stonden. 'Ik hoop dat je moeder er ook is.' Wat ongemakkelijk bleef ze staan en wachtte op wat hij zou doen.

Levi stond stil voor de tent en keek Clementine dankbaar aan. 'Bedankt voor het wijzen van de weg,' glimlachte hij, waarna hij zijn hand uit stak en wachtte tot ze hem zou schudden. 'Ik denk dat Marcus jullie niet de hele dag op wacht zet. Of in elk geval niet twee dagen achter elkaar. Misschien dat je dus morgen naar het feest kan gaan?' Hij probeerde zo optimistisch mogelijk voor haar te zijn. Op wacht staan was een vervelende taak en hij kon snappen dat ze veel liever naar het feest ging. 'Misschien zie ik je dus wel morgen.' Nadat hij haar hand had geschud, glimlachte hij nog kort en verdween hij in de tent. Zijn moeder was er inderdaad en samen met haar ging hij richting het offerfeest.

Nieuw

Marcus had sinds de brand in de toren nog niet stil gestaan. Al had hij zichzelf een tel rust willen gunnen, dan had hij het nog niet gekregen. Het eerste wat hij samen met Nathan had besloten was om meteen een groep volledig op de groep rovers te laten richten, om ze achter hen aan te sturen. Als ze dan meer wisten over de grootte, over de organisatie of zelfs over een thuisbasis, dan zouden ze later met een grotere macht toe kunnen slaan. Bovendien hielpen ze de adel met bewaking. Marcus had zelf een hekel aan dat soort taken, maar Nathan had groter belang bij de veiligheid van de adel aangezien zijn zuster en de familie van Leona een duidelijk doelwit konden zijn. Met een frons liep hij nog eens de lijst met namen langs en wreef toen moeizaam over zijn slapen. Die rovers waren hem een doorn in het oog. Van zijn bestaan wist hij al erg lang en het ergerde hem mateloos dat ze nooit gepakt werden, dat ze konden doen wat ze willen.

Hakeem liep met zijn handen in zijn zakken peinzend door het kamp heen. Zijn hoofd zat vol van de rovers en hoe ze het hadden klaargespeeld om ongezien door het kasteel te lopen. Daarnaast speelde ook nog zijn reis met Erin naar het Noorden door zijn hoofd heen en onmiddellijk voelde hij hoe er onbewust een kleine glimlach op zijn serieuze gezicht ontstond. Deze verloor hij al snel toen hij zijn vader bij het kampvuur zag staan en kort knikte hij naar hem. Hij was bijna doorgelopen, toen hij zich plotseling realiseerde dat zijn vader nog niet op de hoogte was van zijn plannen. Erin en hij hadden nog niet precies afgesproken wanneer ze zouden vertrekken, maar het zou een dezer dagen gebeuren. 'Vader, kan ik je misschien spreken?' vroeg hij met een diepe frons. Hij hoopte dat zijn vader überhaupt tijd had om hem te woord te staan.

Marcus zat zo in zijn gedachten dat hij maar weinig besef van de mensen om hem heen had. Hij moest toch echt weer verder, maar net toen hij weg wilde lopen hoorde hij zijn zoon. Marcus begroette Hakeem met een glimlach en een knik. 'Ik wilde je nog aanspreken. Ik heb je ook nog wat te vragen. Kom.' Hij liep hem voor in de richting van zijn tent en hield daar de flap voor de jongen open. 'Het spijt me, maar ik heb niet veel tijd. Ik moet zo op weg naar het kasteel om met Henry en Silas nogmaals de wachters te ondervragen.' Hij ging zelf op één van de krukken aan de tafel met alle kaarten zitten en keek zijn zoon afwachtend aan. 'Oké, voor ik mijn zegje doe, wat wilde je zeggen?' Marcus was sowieso al niet iemand die graag om de dingen heen draaide, maar als hij weinig tijd had en ernstige zaken, dan kon hij het al helemaal niet hebben als mensen niet meteen ter zake kwamen.

Hakeem volgde zijn vader zijn tent in en nam zelf ook plaats op een kruk. Het verbaasde hem niets dat zijn vader maar weinig tijd had en het gaf zijn vader daarbij ook weinig gelegenheid om tegen zijn plan in te gaan. 'Ik ga met Erin mee naar het Noorden,' zei hij vlug, waarna hij met zijn handen over elkaar heen wreef en zijn vader afwachtend aan keek. 'Over paar dagen dus al. Ik weet niet hoe lang ik weg blijf. Je ziet mij wel weer verschijnen.' Het luchtte op om het eindelijk aan zijn vader te kunnen zeggen en het daarbij ook definitief te maken. Hij keek uit naar zijn reis en vooral naar het moment dat hij Eileen weer zou zien. Ondanks dat hij zijn biologische moeder had verloren, was zijn andere moeder er nog steeds. 'En wat wou je mij vragen, vader?' vroeg hij snel na zijn woorden, zodat zijn vader er niet op in kon gaan.

Marcus staarde zijn zoon met een diepe frons aan. Wat hij zelf wilde vragen bleek ineens niet meer belangrijk. 'Je gaat met Erin mee en wat doen?' vroeg hij verward. Zijn tactiek om meteen ter zake te komen bleek precies nu niet te werken. Hij had erg goed door dat Hakeem over zijn mededeling heen wilde praten, maar Marcus kon het niet zomaar voorbij laten gaan. In zijn hoofd probeerde hij te bedenken waar de keuze van Hakeem vandaan kwam. 'Zijn jij en Erin een relatie aangegaan?' probeerde hij met opgetrokken wenkbrauwen uit. Als het aan hem lag was dat één van de weinige redenen waarom zijn zoons het kamp zouden verlaten; als ze een partner hadden gevonden. Verder wist hij niets te zeggen en had hij ook niets te zeggen. 'Je zou dit niet zeggen als je dacht maar één week weg te blijven,' begon hij toch nog.

Hakeem zuchtte diep toen zijn vader besloot om door te gaan op zijn woorden en haalde zijn schouders achteloos op. 'Ik ga de herberg bekijken en Eileen weer zien en haar peetoom zien. Ze gaat me leren koken, ik ga helpen in de herberg, gewoon, zulke dingen.' Zover hij kon herinneren hadden zijn ouders het legerkamp nooit verlaten met zaken die níét gerelateerd waren aan het leger. Zijn vader zou vast niet eens weten wat hij moest doen als hij plotseling paar vrije dagen kreeg en ergens naar toe mocht. 'Nee! Pap, kom op, ik-' Onbewust werd hij rood en keerde hij dus zijn gezicht van hem weg. Het was niet zo dat hij romantische gevoelens voor Erin had. Dacht hij. Erin was zijn zusje. Niets meer. Dacht hij. 'De reis is te lang om enkel voor één maan weg te zijn,' mompelde hij, waarna hij zijn vader bedachtzaam aan keek. Hij besloot maar eerlijk te zijn. 'Ik- ik denk dat het goed voor me is om weg te zijn van het kamp.'

Marcus sloeg zijn armen over elkaar en luisterde naar Hakeem. Het klonk inderdaad niet als een slecht idee. Hij miste Eileen ook maar al te erg en hechtte veel waarde aan briefwisseling die ze hadden en het was heerlijk Erin weer te zien. Maar voor hem was een uitstapje naar Tyrosh niet te doen. Marcus kon het niet laten om te grijnzend toen zijn zoon rood werd en hij legde een hand op de schouder van zijn zoon. 'Het maakt ook niet uit. Je wilt gewoon weg.' Ergens wilde hij dat verlangen van Hakeem begrijpen, maar het was moeilijk omdat het kamp inmiddels zijn hele leven was. 'Daar had ik ook al aan gedacht. Het is me echt niet ontgaan dat jij en Esra zomaar wat dingen doen hier in het kamp.' Hij had het echt geprobeerd toen ze jonger waren, om ze keuzes te laten maken en in één ding uit te laten blinken, maar het was nooit gelukt. 'Ik had je in gedachten gehad om mee te gaan met de groep die achter de rovers aan gaat,' vertelde hij toen toch. 'Je vindt het zelf misschien niet, maar je bent echt geschikt voor dat soort zaken.'

Hakeem ontspande lichtelijk bij de woorden van zijn vader en knikte instemmend. Hij wilde gewoon weg. Het maakte niet uit waarnaartoe, als hij maar een tijd weg was van her legerkamp. Met een kleine glimlach luisterde hij naar de woorden van zijn vader, maar viel vervolgens stil bij zijn laatste opmerking. Hij had nooit gedacht dat zijn vader hem zo'n verantwoordelijke taak zou toevertrouwen. Moeizaam slikte hij en zocht hij naar de juiste woorden om zijn mening erover uit te drukken. Hij wist niet eens zeker hoe hij erover dacht. 'Dat weet ik,' zei hij zacht. Zijn vader had hem vaker op zulke zaken gezet, zoals het zoeken van sporen van dieren of het maken van lange tochten door de bergen. Daarbij kon hij goed met wapens overweg. Hij excelleerde niet, dat deed hij nergens in, maar dat maakte hem goed voor zo'n tocht. Hij was overal wel oké in. Bedenkelijk wreef hij met zijn hand over zijn voorhoofd heen. 'Erin vergeeft me niet als ik de reis nu af zeg voor... voor het jagen op rovers.'

'Hakeem, de mensen luisteren naar je. Of je dat nou wil of niet. En je bent iemand met wie iedereen goed om kan gaan.' Marcus glimlachte naar zijn zoon. In zijn ogen was hij een ideale leider. 'Je bent net zoals ik toen ik jonger was.' Hij wist maar al te goed dat de taak als leider hem keihard had gemaakt en misschien zelfs kil. Voor hij Nathan's positie over had genomen was hij veel meer de man die met gladde praatjes en een charmante lach de mensen aan zijn kant kreeg. Niet dat hij dacht dat zijn zoon arrogant was zoals hij in die jaren. Zijn moeder en Eileen hadden er wel voor gezorgd dat er wat goede wil en vriendelijkheid in zijn zoons zat. 'Ik kan dit niet uitstellen, ik heb geen andere keuze. Het moet nu gebeuren en ik denk ook dat het juist nu een goed moment is als jij keuzes gaat maken.' Afwachtend keek Marcus naar Hakeem. 'Het zijn inmiddels niet zomaar een stel rovers. Erin zal vast ook de ernst van de zaak in zien.'

Hakeem keek zijn vader twijfelachtig aan, maar voelde hoe er een gevoel van trots in zijn borst ontstond. Het was voor hem een compliment om te horen dat hij op zijn vader keek: zijn hele leven had hij tegen hem op gekeken. Ondanks dat hij altijd rond had geroepen dat hij op zijn moeder leek, wisten ze alle drie wel beter. 'Weten jullie welke kant ze op zijn gegaan?' vroeg Hakeem kritisch en bedachtzaam. 'Het zou inefficiënt zijn om maar één team erop af te sturen. Ze zullen vast of naar het Noorden trekken of naar het Zuiden. Het Westen zal nu te goed bewaakt worden na deze week om meteen weer toe te slaan.' Als hij in het team naar het Noorden kon deelnemen, dan kon hij Erin thuis af zetten met de belofte dat hij zo snel mogelijk langs zou komen voor langere tijd. Hij had namelijk erg goed door waar die rovers toe in staat waren en het kon nog een lange zoektocht worden. 'Wie zitten er nog meer in de groep?'

'We denken een aardig idee te hebben van waar ze heen zijn gegaan. Ze zitten al een hele tijd op onze radar en tot nu toe hebben we hun bewegingen altijd goed in de gaten kunnen houden. Echter gaan ze nooit één kant uit, maar met deze omstandigheden verwachten we dat ze niet naar hun gebruikelijke vestigingsplaats terugtrekken. Ze zijn ergens op uit en gaan dus op pad blijven.' Niet iedereen was het met Marcus eens geweest toen hij deze theorie had meegedeeld. Velen dachten dat ze naar hun schuilplaats zouden gaan tot ze nu een nieuw plan hadden. Hij dacht dat er al in grote lijnen een plan was en dat ze dat nu uitwerkten. 'Wij gaan niet alleen een team sturen. Henry en Silas willen ook enkelen van hun eigen mannen inzetten en ik verwacht dat het Zuiden en Noorden zich er later ook nog over uit zullen spreken.' Marcus glimlachte doordat hij het idee kreeg dat Hakeem oprecht geïnteresseerd leek in de opdracht. 'Er staat nog niets vast. Flynn zal hoogstwaarschijnlijk mee gaan. Hij is behendig en heeft inzicht.' Hij zuchtte en wreef over zijn hoofd. 'En Nathan gaat nog meer kritiek leveren als ik zijn zoon niet er op uit stuur.'

Hakeem dacht diep na over de woorden van zijn vader en zag er de logica van in. Als de soldaten er eenmaal achter kwamen waar de vestigingsplaats was, dan konden ze er voordeel uit halen. Hij had zo het idee dat ze de rovers veel te lang onderschat hadden. 'Flynn?' riep Hakeem ongelovig uit, nadat zijn vader de mededeling had gedaan. 'Én hij is koppig, heeft een ego van hier tot Quandaï en weet niet wanneer hij zijn mond moet houden.' Al van kleins af aan hadden Flynn en hij een aparte relatie gehad. De ene keer mochten ze elkaar, de andere keer weer niet. De laatste jaren was het meer de negatieve kant op gegaan. Hij werd er gek van dat hij alsmaar zat te jagen op de aandacht van Marcus. Het viel hem nog mee dat hij niet constant zat op te scheppen over zijn eigen vader. 'Maar je hebt gelijk, hij zal vast wel wat waarde voor het team hebben...' Met een zucht stond Hakeem op van de tafel en boog hij zich over de landkaarten. In de hoek van één van de kaarten zag hij het nette, maar felle handschrift van zijn moeder staan. 'Denk je dat deze tocht mij zal helpen?'

Marcus trok zijn wenkbrauw op toen zijn zoon zo verontwaardigd reageerde. 'Hakeem, ik weet dat jullie elkaar niet liggen, maar hij is bekwaam, net zoals jij. Laat me er niet achter komen dat jullie je als een stel kinderen gaan gedragen in het team.' Ze waren bij de Goden twee volwassen mannen. Hopelijk stonden ze daar boven. Hij glimlachte met een meer tevreden gevoel toen Hakeem toegaf dat Flynn iets zou bijdragen. Marcus was opgestaan toen zijn zoon naar de kaarten was gelopen om enkele spullen die hij mee naar het kasteel moest nemen te verzamelen. Bezorgd keek hij op en liep toen toch naar zijn zoon om hem bij beide schouders vast te pakken en hem dwong hem aan te kijken. 'Ja. Ik hoop dat je nu weer vooruit gaat kijken in plaats van achterom.'

'Dat gaat niet gebeuren, vader,' beloofde hij, terwijl hij voelde hoe het schaamrood in zijn nek stond. Zo had hij de ene keer respect van zijn vader gewonnen en werd hij de andere keer aangesproken alsof hij nog een klein kind was. Beschaamd vermeed hij dan ook zijn blik, toen hij hem vast pakte. Hij had zich erg geschaamd voor zijn verdriet en rouw, vooral toen hij merkte hoe snel iedereen erover heen was gestapt. De weken na zijn moeders dood had hij zich dan ook van iedereen afgezet. 'Ik... ik weet niet hoe ik dat moet doen,' zei hij eerlijk, terwijl hij eindelijk zijn vaders blik ontmoette. Natuurlijk had hij vele pogingen gedaan om zich erover heen te zetten, om zich af te leiden en zich op nieuwe dingen te richten, maar constant zakte hij weer in dat gevoel van onmacht, verdriet en ongelukkigheid. En hij wist niet of dat gevoel enkel nog uit zijn moeders dood kwam of dat er ook andere factoren mee speelden. 'Jij en Esra... Denken jullie er dan nooit aan? Aan mam, aan Eileen, aan Erin- aan wat we hadden.'