Het Centrum van het Kamp

-

Silva stond met een serieuze blik op zijn gezicht tussen de andere soldaten die uit nieuwsgierigheid bij de tent van de Generaal zich verzameld hadden. Het gezelschap uit Tyrosh was die ochtend aan gekomen, maar was met alle formaliteiten ten eerste door de Generaal begroet en direct de tent mee ingenomen waar Silva de toegang geweigerd werd. Silva zou zijn prinses al eerder opgezocht hebben, als hij niet aan zijn overste beloofd had om allerlei klusjes over te nemen zodat hij tenminste nog een extra dag vrij kon krijgen als Inanna hier was. Die vrouw was verdomd moeilijk te overtuigen, vooral door het hele gebeuren met Matheo. Hij had er haar toen maar op gewezen dat hij uiteindelijk altijd nog taken had als prins die boven zijn rol als soldaat stonden en dat het zijn verantwoordelijkheid was om de prins en zijn echtgenoot en dochter een goed welkom te geven. Ze had hem in zijn gezicht uitgelachen. Uiteindelijk had hij het zo ver gekregen door voor te stellen dat hij extra werk van zijn hele team over zou nemen voor en na het royale bezoek. Blijkbaar vond ze het wel een goed idee dat hij zich uit zou sloven voor zijn collega’s. Silva keek om toen hij wat geroezemoes hoorde en de prins met de Generaal de tent uit stapte. Dat was het teken voor Silva om zich tussen de andere soldaten door te wringen en voor het gezelschap stil te komen staan. Hij boog ten eerste voor de prins en begroette de man in het Quandaais (hij had zijn best gedaan zijn kennis van de taal wat aan te scherpen). Vanuit zijn ooghoeken zag hij de Generaal nog met een geergerde blik op hem neer kijken, maar hij negeerde haar en stapte toen op Inanna af. Haar pracht en praal stond in sterk contrast met het modderige kamp en zelfs met zijn eigen simpele voorkomen. Het maakte hem iet wat nerveus dat ze in deze context en in dit pak niet zo onder de indruk van hem zou zijn. ‘Prinses Inanna.’ Silva boog zo diep als hij kon en pakte toen haar hand om deze beleefd te kussen. Met een grijns hoorde hij aan hoe de soldaten om hen heen reageerden en ontmoette zo de ogen van de prinses. ‘Ik geloof dat de Generaal en uw vader vast nog meer zaken te bespreken hebben, maar ik zou u graag persoonlijk het kamp willen laten zien als de Generaal en uw vader dat geen probleem vinden?’ Hij keek niet op of om, maar bleef met een glimlach Inanna’s blik vast houden.

Inanna had ietwat verveeld op een stoel in de tent gezeten. Haar vader en de Generaal wisselden formaliteiten uit, waarvan ze wist dat haar vader verlangde dat ze op zou letten en ervan zou leren, maar ze kon enkel aan het weerzien van haar geliefde denken. Waar bleef Silva? Waarom had ze hem niet gezien toen ze het kamp binnen was gereden? Het liet haar nerveus op haar duimnagel bijten. Zou hij haar vergeten zijn? De nerveuze gedachten maakten haar gek en het hielp niet mee dat het kamp nogal was tegengevallen. Haar hoofd zat vol met droombeelden over het legerkamp van het Noorden, maar uiteindelijk was het vooral een hele hoop tenten bij elkaar en modder- véél modder. Ze had onmiddellijk al haar laarzen vies gemaakt en ook de rokken van haar jurk begonnen al bruin te kleuren. En de geur- Het was allemaal overweldigend geweest. Ze begreep niet hoe Silvester het zo lang al had uitgehouden op deze plek. Misschien moest ze hem toch opnieuw aanbieden om bij haar in het paleis te blijven en... Op hetzelfde moment stonden plots haar vader en de Generaal op, om vervolgens naar buiten te lopen. Inanna haastte zich snel achter ze aan, om vervolgens weer in het zonlicht te stappen en vooral veel mannen en vrouwen buiten de tent te zien. Het vleide haar dat blijkbaar zoveel mensen een glimp va haar hadden willen opvangen. Op hetzelfde moment zag ze ook eindelijk haar prins en ze voelde hoe daardoor haar wangen rood kleurden. Hij was nog knapper dan ze zich herinnerd had. Inanna hield haar adem in terwijl Silva haar naderde en ze liet hem gewillig haar hand vast pakken. 'Prins Silvester,' antwoordde ze met heldere stem als begroeting, waarna ze met een glimlach haar vader aan keek. Ze zag hem voor een ogenblik twijfelen, maar uiteindelijk ontving ze toch een goedkeurende knikje van hem. 'Ik zou heel graag het kamp door uw ogen willen zien.' Ze liet haar hand in de zijne glijden, waarin ze een kort kneepje gaf om hem aan te sporen weg te lopen van alle starende blikken. Toen ze echter nauwelijks de hoek om waren, draaide Inanna zich naar Silvester om en kuste ze hem verlangend op zijn lippen.

Silva merkte pas dat hij zijn adem ingehouden had om Inanna's reactie af te wachten toen een zucht zijn mond verliet. Hij voelde zich pas echt opgeluchter toen ook haar vader toestemming leek te geven om samen op stap te gaan. Silva zou niet met veel plezier zich bij het gezelschap van de Generaal gevoegd hebben. Wat die vrouw ook voor relatie met zijn vader had, ze had een hekel aan hem. Silva nam een moment om de prins te bedanken voor zijn toestemming, maar stapte enigszins gehaast weg van de kritische blikken van zijn oversten. Silva was er nog niet helemaal aan uit of hij populairder zou worden of niet met de prinses aan zijn zijde in de ogen van zijn mede-soldaten. Er zou zowel jaloezie als afgunst, bewondering en onbegrip voorkomen. Hij zou het in ieder geval toch nooit goed doen. Silva leidde Inanna van het centrale plein weg om tussen enkele tenten uit het zicht te verdwijnen. Zijn prinses had overduidelijk hetzelfde idee nu hij al snel haar kus voelde. Tegen haar lippen glimlachend wond hij zijn armen om haar heen. 'Wat een geluk dat er een knappe prins klaar stond om je van die saaie boel te redden.' Zijn hand gleed langs haar rug naar haar middel voor hij nogmaals haar mond vond. Silva maakte toen toch wat afstand, vooral omdat hij merkte dat er op een afstand een tweetal wachters stonden. Het verraste hem niet dat de prins met flink wat bewaking naar het kamp was gekomen. De meningen over de Quandaise royale familieleden waren nogal verdeeld. 'Ik kan ook wel van hen afkomen?' stelde hij voor met een knik in de richting van de wachters. Silva had in zijn jeugd al genoeg trucjes geleerd om kindermeisjes, wachters en ouders kwijt te raken. Bovendien wist hij heel goed wat de moeilijk te vinden plekken in het kamp waren met dank aan Matheo.

Inanna wist dat ze haar prins erg gemist had, maar dat gemis werd enkel sterker toen ze zich in zijn armen bevond en zijn lippen op de hare voelde. Als vanzelf wikkelde ze haar armen over zijn schouders heen en trok ze hem nog dichter tegen haar aan. Ze had enigszins afleiding van de gedachten aan Silvester kunnen vinden in haar werk voor de landvrouwe en voor haar ouders, maar 's nachts lag ze altijd wakker met de gedachte aan hem. Met tegenzin liet ze zijn lippen los en al snel sierde er een glimlach op haar gelaat. 'En wat een geluk dat er een mooie prinses in het kamp is om jou van jouw taken af te houden,' glimlachte ze verrukt, waarna ze al snel zijn lippen weer voelde. Ze dacht niet dat er ergens in dit land een ander persoon rond liep die haar zo kon laten voelen als dat Silvester deed. En toevalligerwijs was hij ook nog eens een prins. Toen ze hem weer kon aan kijken, merkte ze ook de aanwezigheid van haar wachters op. Ze wilde Silva gerust stellen dat de wachters toch niets zouden denken of zeggen over hun relatie of aanrakingen, toen hij echter al met een beter voorstel kwam. De uitdaging in Silvesters ogen gaf haar een warm en gespannen gevoel in haar buik. Ze wist niet hoe haar vader erop zou reageren als ze haar wachters kwijt zou raken. 'Ik daag je uit,' grijnsde ze als antwoord, terwijl ze zijn hand afwachtend vast hield.

Silva’s jongensachtige glimlach werd enkel breder toen Inanna instemde met zijn voorstel. Hij kneep kort in haar hand en boog nog een keer naar voren om een kus op haar slaap te drukken. ‘Volg mijn voorbeeld.’ Hij bleef haar hand vasthouden om haar zo verder het kamp in te leiden. Zoals hij haar vader voorgesteld had, en zoals de wachters zouden verwachten, begon hij met een rondleiding. ‘Dit is dus waar al het harde werk geleverd wordt,’ begon hij nonchalant. Hij wees Inanna een van de grotere vuurplaatsen en liep vervolgens verder het kamp in voor ze de keukens bereikten. Hij hield de deur voor haar open en snelde achter haar aan zodat hij de prinses ongezien verder de grote keuken in kon leiden. Hij hief ter begroeting een hand op naar een van de koks. De man had hem hier al vaker gezien en Silva kwam hem regelmatig om wat eten vragen als hij ’s ochtend het ontbijt weer eens had gemist. Dan stopte hij hem simpelweg wat geld toe in ruil voor een goed maal. Silva hield de kok ook goed tevreden omdat hij wist dat er een achteruitgang in het gebouw zat. In zijn haast om nog voor dat de wachters achterdochtig zouden worden de keuken uit te geraken struikelde hij bijna over een krat met aardappelen, maar hield deze nog snel vast. Met ingehouden lach wenkte hij Inanna verder de voorraadruimte in te komen en opende daar de deur die hen terug het kamp in bracht. 'Heeft de brave prinses wel eens vaker gepoogd haar wachters te ontkomen?' vroeg hij benieuwd terwijl hij de deur goed achter hen sloot. Silva stuurde hen alvast weg van de keukens tussen een stel barakken door voor het geval de wachters slim genoeg waren om om het gebouw heen te lopen. Hij bleef echter in de schaduw van een van de barakken wachten en pakte glimlachend ook de andere hand van Inanna vast om haar naar zich toe te trekken. 'Het spijt me dat ik geen betere ontmoeting heb kunnen plannen. Mijn overste zit bovenop alles wat ik doe en om ook maar een dag vrij te krijgen tewijl je hier bent moest ik eerst honderd klusjes geklaard krijgen.' Silva nam nu pas de tijd om de schoonheid van de prinses goed in zich op te nemen. Hij gleed met een duim langs haar zijdezachte huid terwijl hij haar zo bewonderde. 'Ik heb je gemist,' gaf hij toen vleiend aan.

Inanna keek Silvester afwachtend aan. Zouden ze gaan rennen? Of zouden ze zich gaan verstoppen voor haar wachters? Ze volgde hem vervolgens op de voet het kamp in, terwijl ze zijn hand stevig vast bleef houden. Het was interessant en fascinerend om het kamp door zijn ogen te zien. Ze vond nog steeds dat het geen charme had, maar de mensen leken er gelukkig. En ze keken vooral veel naar hún. Het was dan ook een opluchting om weg van de ogen te zijn in de keukens. Het was blijkbaar de eerste stap naar het verliezen van de wachters en ze moest om die gedachte haar hand voor haar mond drukken om nerveus gegiechel te onderdrukken. Vooral ook toen Silvester bijna struikelde over een kist vol met aardappels. Ze begreep dat ze haast hadden, maar ze keek ondertussen ook haar ogen uit in de keukens. Het was veel chaotischer dan de keukens in haar paleis. 'Ik- Nee, nog nooit,' moest ze toegeven met warme wangen. 'En jij dan? Ik weet dat jij had verteld dat jouw ouders wachters mee hebben gestuurd naar het kamp. Waar zijn die nu?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze beide de keukens uit stapten en weer in het kamp stonden. Waar ze ook keek, ze kon haar wachters niet vinden. Het was dus gelukt. Gewillig volgde ze Silvester tot ze stil stonden naast grote tenten. Innana glimlachte gecharmeerd naar haar geliefde, terwijl ze haar armen om Silva's middel wond. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Dit is perfect én we zijn eindelijk alleen.' Ze drukte haar lippen weer op die van haar prins en trok hem zo dichter tegen haar aan. 'Ik heb jou ook gemist,' gaf ze tevens toe, waarna ze naar hem op keek en op haar lip beet. 'En ik heb naar je verlangd. Elke nacht sinds jij weer terug reisde naar het kamp toe.'

Silva kon het niet laten om te lachen nadat hij zijn eigen vraag terug kreeg van Inanna. 'Ik ben een expert,' grinnikte hij terugdenkend aan een paar erg goede trucjes die hij voorheen uitgehaald had in Myr, maar ook hier in het kamp als hij er met Matheo tussenuit wilde knijpen. Zijn grijns verminderde terwijl hij bedacht hoe hij de vraag over zijn huidige wachters moest beantwoorden. 'Ik geloof dat ze nu wel halverwege terug naar Myr zullen zijn,' probeerde hij zo nonchalant mogelijk te brengen. Het was zijn reactie geweest op de brief van zijn moeder: als ze echt wilde dat hij nu zelf maar eens uitzocht wat hij wilde doen, dan zou hij daar aan beginnen zonder constant gevolgd te worden door twee babysitters. Gelukkig werd Silva al snel afgeleid door de aanrakingen van zijn prinses. Hij glimlachte tegen haar lippen en gleed met zijn handen naar haar wangen. 'Elke nacht?' herhaalde hij plagend voor hij haar nog eens kuste, met meer overtuiging dan daarvoor. Hij trok zich echter met een zucht terug. 'Ik denk niet dat we hier lang jouw wachters kunnen ontkomen. Is er iets anders dat je zou willen zien? We zouden het dorp in kunnen gaan en het plein bezoeken? Of mag ik je meenemen naar een mooi en rustig plekje langs de rivier?' Silva wist niet hoe lang ze tijd met hem kon spenderen. De Generaal en de prins hadden vast genoeg te bespreken, maar als Inanna te lang afwezig bleef zou er vast iemand achter hen aangestuurd worden.

Inanna keek haar prins bestuderend aan. Ze geloofde hem zeker als hij zei dat hij zo zijn trucjes had om weg te komen van zijn wachters of familie. Die verhalen gingen ook wel rond over de prins, vooral toen ze zijn geboortestad had bezocht. Iedereen roddelde en zo had ze al snel heel wat informatie over de prins kunnen opdoen. 'Terug naar Myr?' vroeg ze verrast. 'Hoe heb je jouw vader zo ver gekregen om eindelijk zijn spionnen weg te sturen?' Ook over de Koning gingen genoeg roddels rond. 'Of-' Ze besloot maar niets in te vullen voor de prins en het hem zelf te laten vertellen. Zijn aanrakingen en zoete stem leidde haar namelijk genoeg af, waardoor ze al snel kippenvel op haar huid had staan. 'Elke nacht,' bevestigde ze met een ontspannen zucht, waarna ze hem nog liefdevoller kuste. Innana schudde na de kus glimlachend haar hoofd. 'Ik hoef niets te zien. Ik wil alleen maar jou spreken en-' Geschrokken keek ze op bij het geluid van harder wordende stemmen, wat haar nog steviger in Silva's hand liet knijpen. Het klonk als haar twee wachters die naarstig op zoek naar haar waren. Onverschrokken trok ze Silvester vervolgens met haar ene hand en haar rokken in haar andere hand rennend mee tussen de barakken door naar de rivier die ze vanuit haar paard en wagen had gezien op haar entree in het kamp. Het kon vast niet ver zijn.

Silva voelde enige tegenzin om aan Inanna uit te leggen wat zijn moeder naar hem geschreven had. Hij had zich weer als een 5-jarige gevoeld, precies zoals zijn vader dat ook had weten te doen in Tyrosh. Maar waar hij de Koning nog enigszins van weerwoord had voorzien, had hij in eerste instantie niet goed geweten hoe hij op het dreigement van de Koningin moest reageren. Met zijn moeder viel niet te onderhandelen. 'Ik hoefde alleen de wachters zo ver te krijgen. Mijn vader is al terug in Myr en voor hij weet dat ik ze weggestuurd heb en ze weer terug hier naartoe gezonden worden dan zijn er al twee manen verstreken.' De tocht vanuit het kamp helemaal naar Myr was een lange, zeker deze tijd van het jaar. 'Dat geeft mij genoeg tijd om te tonen dat ik al dat gedoe niet nodig heb.' Quasi onverschillig haalde hij zijn schouders op, maar hield de reactie van Inanna ook enigszins in de gaten. 'Ik ben mijn eigen persoon,' zei hij nog kort om voor nu het onderwerp af te sluiten. Hij merkte dat zijn humeur om begon te slaan en wilde dat niet laten gebeuren nu. Silva schrok evengoed toen hij het herkenbare geroep hoorde en liet zich direct mee trekken door de prinses. Aan de rand van het kamp trokken ze amper de aandacht van de wacht. Silva was er vaak genoeg met een vrouw tussenuit geknepen of anders wel met Matheo. Met een arm rond Inanna's middel leidde hij haar de bossen in en zocht zo het bescheiden pad naar de rivier. Beschut door de bomen zouden ze minder snel gezien worden en konden ze inderdaad eindelijk wat rust opzoeken. 'Vertel me eens wat je allemaal gedaan hebt sinds ik vertrokken ben behalve dat je steeds aan mij hebt gedacht?'

Inanna bleef haar prins afwachtend aan kijken. Ze had niet eenzelfde relatie met haar ouders als Silva met de zijne had. Ten eerste had ze nooit hoogte van de Koning en Koningin kunnen hebben, ondanks dat de Koning zijn emoties in zijn hand hield en de Koningin juist onleesbaar was. Daarbij had ze ook niet een broer en zus zoals Silvester wel had. Met een trotse blik keek ze haar vriend aan en kuste ze hem lichtjes op zijn lippen. 'Ze zullen vast in zien dat je je gemakkelijk redt in het kamp. Ik heb wel gezien hoe iedereen naar je kijkt. Ze bewonderen je vast.' Inanna had echter weinig idee van de reputatie van Silvester in het kamp. Ze had verschillende geruchten gehoord, de een positiever dan de ander. Ze had besloten om het gros niet te geloven. 'Jij bent jouw eigen persoon,' stemde ze in, 'net zoals ik mijn eigen persoon ben. We hoeven niet alles te doen wat onze ouders zeggen. Denk je nou echt dat zij dat bij hun ouders hebben gedaan?' Ze geloofde er niets van, zowel niet bij haar vader als moeder. Toen ze eenmaal haar partner achter de beschutting van de bomen had gekregen, stopte ze hijgend met haar handen op haar knieën om Silvester met een glimlach aan te kijken. Ze had niet veel conditie, dus nam ze de arm van haar vriend ook gewillig aan. 'Ik heb taken van mijn tante Celine overgenomen,' vertelde ze met een trotse glimlach. 'Ik ben bijvoorbeeld verantwoordelijk voor een klein deel van de begroting van dit jaar en het opkomende jaar. Ik kan het besteden zoals ik wil, maar uiteraard is het een test. Ze denkt vast dat ik het voor mezelf ga besteden.' Dat was ze uiteraard niet van plan. Ze had veel, véél meer dan dat ze nodig had. 'Ik hoop er achter te komen wie er achter de politieke pamfletten in Tyrosh zit. Wellicht weten zij waar het geld in de stad het beste gebruikt kan worden. Daarbij zijn de visserijen ten Zuiden van de stad ook aan vervanging toe. En dan heb ik het nog niet eens over de wegen en-!' Ze besefte dat ze niet genoeg geld had om al die problemen tegelijk aan te pakken. Het was te ambitieus, maar ze bedoelde het goed. Ze had ondertussen zijn hand vastgepakt en keek zo naar de ruwe plekjes op de huid. 'Je vertelde dat je mij gemist hebt. Maar heb jij ook aan mij gedacht?' vroeg ze met een speelse glimlach. 'In al jouw werkzaamheden heb je daar vast geen tijd voor.'

Silva was blij dat hij niet in hoefde te gaan op de woorden van de prinses. Veel bewondering kreeg hij niet meer in het kamp. In het begin had hij de andere soldaten nog wel kunnen verrassen met zijn voorkomen en aanwezigheid, maar ze waren inmiddels al te gewend aan hem. Bovendien was er ook een erg groot deel van het kamp dat altijd en nog steeds erg tegen de adel was. Zijn vader had hem voor die sentimenten gewaarschuwd. Silva had zelf geoppperd dat het niet anders kon zijn dan in de rest van Tarth. Er waren altijd wel mensen die het niet met hun positie eens waren. Misschien was dat een gevoel dat Inanna ook wel zou begrijpen. Hij kneep kort in haar hand terwijl ze verder liepen en beiden bijkwamen van hun gehaaste vlucht. Hij luisterde geintrigeerd naar het werk dat Inanna omschreef. Ze was inderdaad zoals ze hem al verteld had direct aan de bak gegaan sinds haar verjaardag. Wie weet dacht de Landvrouwe zo ook eens van wat werk af te geraken. Met wie had ze anders haar taken te verdelen? Volgens een hoop adviseurs in Evenfall vertrouwde ze niemand. Toch leek Inanna met veel enthousiasme haar taken op zich te nemen en hij bewonderde haar er wel degelijk om. 'Politieke pamfletten? Zijn die niet erg kritisch over- over ons?' begon hij enigszins voorzichtig. Hij had ze in de taverne gevonden terwijl hij Matheo opzocht. Het was dat Inanna zijn aandacht op een andere manier wist te trekken, anders was hij misschien bezorgder geraakt over haar interesse om deze mensen op te sporen. Silva hield haar met een glimlach staande en trok haar dichter tegen zich aan. 'Gelukkig vergen mijn werkzaamheden niet al mijn aandacht. Ik heb uren op wacht gestaan de afgelopen weken om tijd op te sparen voor nu. En ik heb die nachten met mijn gedachten bij jou gezeten.'

Inanna bewoog zich enigszins moeizaam op haar smalle schoenen over de takken en stenen heen van het bos. De arm van Silvester die ze stevig vast hield hielp enigszins, maar desondanks voelde ze al hoe haar tenen en hiel pijn begonnen te doen. Hopelijk hoefden ze niet al te ver te vluchten voor haar eigen wachters. Bij de Goden, als haar vader erachter kwam wat ze had gedaan- 'En geef ze eens ongelijk: men kent ons helemaal niet. Ik word weggestopt in een kasteel. Mijn tante wantrouwt iedereen. En jouw moeder komt Myr ook niet vaak meer uit. En onbekend maakt onbemind.' Ze had dat weleens uit de mond van haar moeder gehoord, ondanks dat ze niet tegen Inanna had gesproken. Ze had destijds niet geweten of het over haar was gegaan. 'Als ze zien dat ik ze serieus neem, dan- wellicht-' Ze durfde niet te hoopvol te zijn dat de mensen achter de pamfletten wellicht toch hun mening over de adel zou wijzigen. Aan het einde van de dag had ze ook enkel al het goeds voor met haar stad. Inanna liet zich uiteindelijk opgelucht staande houden door haar geliefde en liet zich gewillig in zijn armen vleien. Gecharmeerd door zijn woorden kuste ze hem opnieuw en ruste ze vervolgens met haar wang tegen zijn borst aan. 'Ik wou dat we elkaar vaker konden zien,' verzuchtte ze teleurgesteld. 'Jij zit in het kamp, ik in Tyrosh... En als we elkaar al zien, dan moeten we wegrennen van mijn wachters om enigszins privacy te krijgen.' Ze wreef langs zijn rug en middel en keek vervolgens naar hem op. 'Ik wil net zoals normale koppels 's ochtends naast je wakker worden en 's avonds naast je in slaap vallen. Samen ontbijten en dineren. Zulke normale dingen.'

Silva was nogmaals verrast Inanna te horen praten over hun situatie. Het was niet dat hij dacht dat ze er niets over te zeggen had, maar hij had het zelf maar amper opgebracht in hun gesprekken. Eerlijk gezegd vond hij het makkelijker om het er niet over te hebben. Misschien had hij juist in moeten zien dat ze overeenkomende meningen hadden. Hij vond dat Muriel en Willem hem vaak niet begrepen als hij het hier over had met hen, laat staan zijn ouders. Daarom had hij het ook zo frustrerend gevonden dat hij steeds overal heen gestuurd werd met die wachters en dat hij zulke hoge verwachtingen op zich kreeg. Wat kon hij nou bereiken als hij als kwetsbare prins overkwam op de mensen hier? Silva bekeek Inanna met een bewonderende glimlach. 'Misschien kan jij laten zien dat het anders kan,' opperde hij enigszins aangestoken door haar optimisme. 'Maar wil je me beloven dat je voorzichtig doet?' Er was al zo veel schade aangericht door ontevreden mensen in Tarth, of ze nou van adel waren of het volk. Silva gleed met zijn hand over Inanna's haar nadat ze hem gekust had. 'Ik weet het,' verzuchtte hij. 'Maar jij hebt jouw taken en ik de mijne hier en-' Hij staakte zijn strelingen toen hij het volgende hoorde. Zijn eerste instinct was om haar blik te vermijden, maar Silva stopte zichzelf voor hij die fout maakte. 'We zijn niet echt een normaal koppel.' Hij herhaalde de woorden van Inanna twijfelachtig. Van alles wat ze gezegd had zou dit hem inmiddels wel het minste moeten verrassen. Had hij echt gedacht dat de prinses het prima zou vinden om met hem op te trekken zonder dat hun relatie zich verder ontwikkelde? 'Inanna,' begon Silva voorzichtig. 'Ik word door de Landvrouwe Tyrosh uit verbannen als ik dat zou proberen zonder duidelijke intenties te hebben. Al zou ik naar de stad komen, dan nog zou ik je alleen het hof mogen maken op een gepaste manier en dan vind dit alles achter gesloten deuren plaats. Niet voordat we elkaar beloftes hebben gemaakt.'

Inanna voelde hoe haar mondhoeken omhoog trokken door de bewonderende blik van haar prins. Het kwam niet vaak voor dat ze zich echt bewonderd voelde om iets anders dan haar uiterlijk of voorkomen. Ze hoopte dat die opinie over haar eindelijk zou veranderen als ze meer plichten en taken op zich zou nemen. 'Ik zal in elk geval hard mijn best doen,' beloofde ze, terwijl ze haar vriend nog wat steviger vast hield. 'En ik zal voorzichtig doen. Ik kan namelijk weinig van mijn plannen uitvoeren als mij iets overkomt.' En daarbij was ze nog niet van plan om deze wereld te verlaten. Ze had nog veel te veel plannen met zowel Tyrosh als de man tegenover haar. Haar stem viel echter stil toen ze het conflict op Silvesters gezicht zag. Ze waren inderdaad geen normaal koppel. 'Wat houdt ons tegen om beloftes te maken?' vervolgde ze op zachtere toon, terwijl ze haar partner recht aan keek. Het klonk als een absurd idee, maar hoe anders zouden ze hun opbloeiende relatie ruimte kunnen geven om tot iets serieuzers te groeien? 'En als we andere plannen krijgen, dan zijn die beloftes ook zo weer verbroken,' voegde ze er uiteindelijk ook maar aan toe met een zweem van een glimlach. Ze dacht echter niet dat ze de prins ooit zat zou kunnen worden. De blik van de prins stemde haar echter niet gerust en ietwat onzeker wreef ze langs haar eigen krullen heen. 'Of zijn dat niet jouw intenties?'

Silva had het idee dat een erg naar gevoel hem bekroop. Hij had het al vaker gevoeld, maar op die momenten had hij zichzelf er met een lach uit kunnen praten. Als het meisje dan gekwetst was of boos werd, dan had hij dat al snel van zich afgeschud. Silva kon het zich echter niet indenken wat hij zou doen als hij Inanna teleur wist te stellen. Hij had overduidelijk sterke gevoelens voor haar. Waarom zou hij anders zo bereid zijn geweest om op haar te wachten en om haar koude schouder toen hij in het Noorden aan kwam zo gemakkelijk te vergeven? Wat voor verklaring kon hij daar voor geven behalve dat hij graag met haar samen wilde zijn. Maar kon hij nu dat soort beloftes maken waar Inanna om vroeg? Silva merkte dat zijn stilte iets te lang begon te duren. 'Natuurlijk zou ik je graag die beloftes maken,' zei hij snel en pakte haar beide handen vast. 'Maar is dat wel een goed idee? Je bent zo enthousiast over je nieuwe taken die je eindelijk mag uitvoeren. Ik weet dat Celine niet mijn grootste fan is. Ze ziet me alleen maar als een afleiding. Ik zou het mezelf niet vergeven als jouw rol niet verder kan groeien door mij.' Hij deed zijn best de paniek die hij voelde bij het idee dat hij nu plots verloofd zou kunnen zijn te onderdrukken terwijl hij zijn prinses met zekerheid aansprak. Silva zou met een verkeerd woord erg veel schade aan kunnen richten. 'En ik-' Hij zocht naar de juiste worden en zuchtte toen diep terwijl hij zijn hoofd liet hangen. 'Mijn moeder heeft mij een ultimatum gegeven om zelf beslissingen te maken over mijn leven. Lukt me dat niet voor haar jubileum volgende zomer dan zal zij bepalen wat het wordt. En ik verwacht dat dat een rol zal omvatten ver van Myr en Tyrosh.' Het zou Silva niet verbazen als de Koningin hem naar de Westelijke Landen zou sturen en ze zou er ook niet vies van zijn dat af te dwingen.

Inanna had nooit eerder een dusdanige relatie met een ander persoon gehad. Natuurlijk had ze wat geflikflooid met de jongens in het paleis, maar veel verder dan dat was het nooit gegaan. De duidelijke tekenen van een man die niet net zo geïnteresseerd in haar was als zij in hem was waren voor haar dus ook nog niet zo zichtbaar bij Silvester. Door de stilte werd ze nog nerveuzer dan eerder, waardoor ze dus maar aan één van de de oorbellen draaide die ze al die weken geleden van Silvester had gekregen als cadeau. Met enige tegenzin liet ze hem haar handen pakken en vreesde ze zijn woorden. 'Celine dit, Celine dat,' mopperde Inanna zachtjes, terwijl zij nu juist zijn handen steviger vast hield. 'Celine is niet mijn moeder, Silvester. Je hoeft niets van haar te vrezen, net zoals ik dat niet hoef. En ik denk dat ik mij een stuk beter op mijn taken zal kunnen focussen als we wél beloftes aan elkaar hebben gemaakt.' Ze keek hem hierbij vol liefde en zelfverzekerdheid aan. Ze zouden er met zijn tweeën wel doorheen komen. Door zijn volgende woorden begon haar plots echter te dagen wat er nog meer aan de hand was. 'En welke beslissingen worden dat?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes, terwijl ze haar vingers onder Silva's kin had gelegd en ze hem zo haar aan liet kijken. Ze wilde de uitdrukkingen op zijn gezicht zien terwijl hij de volgende woorden zou uitspreken. Dan wist ze of ze haar tijd aan het verdoen was met deze prins. Want hoe beter kon hij laten zien dat hij zijn eigen beslissingen maakten als hij met haar zou verloven? Was dit niet de perfecte uitweg? Of zag hij dit als de oplossing om verder als rebel in het kamp te blijven wonen? 'Silva,' smeekte ze bijna toen ze niet meteen antwoord kreeg.

Silva liet wanhopig een van Inanna's handen los toen ze niet in leek te gaan op zijn eerste poging om haar in te laten zien dat dit geen goede oplossing was. 'Wat zou je vader er dan van zeggen?' Hij wist wel beter dan Inanna's moeder te noemen, maar ook dit had fout geklonken. 'Ik ben ook niet bang, maar ik bedoel alleen maar dat ik niet zomaar toegelaten zal worden in jouw wereld. Je sprak net zo veel goede ideeen uit. Wie ben ik om je van dat werk te weerhouden?' Ondanks dat hij niet helemaal eerlijk was dat dit de grootste reden was waarom hij geen beloftes kon maken, was Silva er ook wel degelijk van overtuigd dat de Landvrouwe Inanna geen verdere taken zou geven. Sterker nog, hij verwachtte dat ze die begroting terug zou nemen en wat nog meer. Hij voelde de vingers van zijn prinses op zijn gezicht en kon haar blik niet vermijden. Met een frons hield Silva haar blik vast terwijl hij gehaast in zijn hoofd probeerde te bedenken wat hij nu nog kon zeggen. 'Mijn ouders hebben toch de hoop op gegeven. Ze geven me een jaar om te bewijzen dat ik geen onnozele zoon ben. Als me dat niet lukt dan ben ik niet meer Prins Silvester. Dan ben ik gewoon- dan ben ik Silva. Is dat genoeg?' Hij had zijn handen bovenop de hare gelegd en keek haar indringend aan. 'Jij verdient een prins, Inanna.' Silva stapte dichter naar haar toe en drukte zijn voorhoofd tegen het hare. 'Laat mij heel Tarth bewijzen wat ik waard ben en dan over een jaar, op het jubileum van mijn moeder, dan maken we de beslissing en kunnen we ons verloven.'

Inanna keek Silvester bedachtzaam aan en beet op haar lip terwijl ze dacht aan haar vader. Wat zou hij er inderdaad van zeggen? Ze wist dat hij haar de wereld gunde. Ze wist echter niet of de prins met de dubieuze reputatie in die wereld paste. ‘Hij zou het vast begrijpen,’ zei ze uiteindelijk maar, maar het kwam onzeker over. Ze wilde ook zijn volgende woorden tegen spreken, maar ze wist dat er een kern van waarheid in zat. Het was goed mogelijk dat Celine dan een deel van haar taken zou afnemen. Daarbij was er ook de kans dat de Koningin verwachte dat ze met Silvester mee zou reizen naar het Oosten toe. ‘We hebben elkaar ontmoet omdat jij een prins bent en ik een prinses. Maar ik ben verliefd op Silva, niet alleen op prins Silvester. Net zozeer dat ik hoop dat jij ook van mij houdt zonder mijn titels of functies.’ Ze kon echter niet ontkennen, ondanks haar mooie woorden, dat de situatie wel een stuk complexer zou worden als Silvester geen prins meer was. ‘Denk je echt dat jouw ouders zo ver zouden gaan?’ fluisterde ze nerveus, terwijl ze haar ogen sloot toen ze Silvester voorhoofd de hare voelde raken. De volgende woorden lieten echter haar adem stokken en haar ogen weer open sperren, zodat ze hem zo aan kon kijken. ‘Dit voelt ook al als een belofte,’ fluisterde ze verder, maar nu met een blik vol liefde en bewondering. Misschien liet ze zich te makkelijk ompraten, maar ze vond dit ongelofelijk romantisch. ‘Beloof je me dat je je in jouw reis om jouw waarde te tonen mij niet vergeet?’

'Natuurlijk zijn het niet de titels waar ik om geef,' zei Silva direct zodat daar in ieder geval geen twijfel over bestond. Hij kon het echter niet laten om wel zijn eigen vraagtekens te zetten bij Inanna's reactie over zijn status. Wat voor leven beeldde ze zich in met hem als hij geen prins was en als zij geen prinsessen bestaan kon hebben? Hij knikte. 'Ja, mijn moeder was erg duidelijk. Ze weet goed wat ze doet.' Silva moest toegeven dat het hem onterfen zwaar zou vallen. Hoe hard hij ook riep dat hij het wel in zijn eentje zou redden, was hij erg trots op zijn familienaam én zijn titel. Het was niet zo dat het veel in hield - de volgende Koningin en Koning zouden toch gekozen worden - maar Silva wist wat hij zou verliezen. Een zucht ontsnapte zijn mond toen haar bezorgde blik plots omsloeg. 'Ik zou je nooit kunnen vergeten.' Hij drukte een kus op haar lippen en hield haar stevig tegen zich aan. Zijn schouders wisten zich nu pas te ontspannen. 'Maar het moet een beslissing van ons beiden zijn dan. En ik wil dat je dit jaar niet enkel en alleen zit te wachten. Ik zal proberen zo veel mogelijk op bezoek te komen, maar ik weet niet hoe vaak we elkaar zullen kunnen zien.' Silva keek de prinses weer aan en glimlachte voorzichtig. 'Ik zou het je niet kwalijk nemen dat je wat andere- dingen uit wil proberen om echt zeker te zijn als we toch onze beloftes maken. Je hebt ook het recht op die ervaringen.' Hij wist dat hij zich nog op glad ijs bevond, maar dat jaar zou wel erg lang duren als ze beiden hun eigen zaken af te handelen hadden en elkaar niet konden zien.

Inanna liet zich vasthouden door haar prins en wikkelde haar eigen armen stevig om zijn middel heen. Dit gesprek was niet waar ze op gehoopt had: het klonk nu alsof ze bijna afscheid van elkaar moesten nemen. Alsof hij nauwelijks tijd zou hebben om haar op te zoeken. Inanna begreep dat hij in een moeilijke situatie zat door de brief van zijn moeder, maar was niet alles opgelost als ze zich zouden verloven? En hij taken zou oppakken in het Noorden? Ze bleef zwijgen toen hij het laatste aanbod deed. Inanna was natuurlijk niet gek: ze had de geruchten over haar ouders gehoord en hoe ze hun bed mogelijk ook hadden gedeeld met mensen buiten hun huwelijk om. Ze had daardoor best door wat Silvester nu suggereerde en aan bood. Het ging eenmaal door haar hoofd heen als iets goeds: ook haar ouders waren er een gelukkig stel onder geweest. Maar zij hadden elkaar beloftes gemaakt. Bij de Goden, had Diane al die tijd gelijk had? Dat de prins wellicht toch niet zo serieus was als ze dacht? Maar als hij het zo kon spelen, dan kon zij het ook. Uiteindelijk keek ze op naar hem en glimlachte ze charmant. ‘Dus als die mannen en vrouwen die naar mijn hand vragen mag ik…’ Ze tuitte haar lippen en zocht naar het juiste woord, maar besloot om het maar onbesproken te houden. Silva zou weten wat ze bedoelde. ‘En jij doet dat hier ook in het kamp?’ Die woorden brachten echter een frons op haar gezicht. Dat Silvester háár nou de vrijheid gaf om met anderen om te gaan betekende nog niet dat zij zich er goed bij voelde als Silvester dat deed.

Silva had zijn adem ingehouden terwijl Inanna haar woorden in zich op. Hij zag aan hoe ze haar mooie glimlach terugvond. Zou ze geinteresseerd zijn in meer nadat ze van zijn lichaam en kunsten genoten had? Silva had met veel plezier het bed met een hoop verschillende personen gedeeld om beter te weten waar hij het meeste plezier uit haalde. Het was enigszins een geluk dat Inanna er een talent voor leek te hebben, anders zou hij misschien meer te missen hebben. Maar terwijl hij had kunnen genieten van jaren aan ervaringen, had Inanna dat niet gehad. Was het zo slecht van hem om dit voor te stellen? En wat dan nog als hij daar ook voordeel bij had? 'Dan nodig je ze in je bed uit als je dat wil.' Wat Silva betrof hoefden ze er niet zo omheen te praten. 'Ik heb daar weinig behoefte aan gehad sinds mijn bezoek aan Tyrosh,' zei hij eerst oprecht. Matheo had hem amper geloofd. 'Maar ik zal niet zeggen dat ik dat nooit zou willen. Vooral niet als ik op missie ga en je misschien wel manenlang niet kan zien.' Silva gleed met zijn duim langs Inanna's wang en drukte kort een kus op haar lippen. 'Ik heb op je gewacht, Inanna, na jouw bezoek in Myr. Ik heb zelfs nog gewacht toen je me maar geen antwoord gaf nadat ik in het Noorden aangekomen was. Ik weet dat het moeilijk is om te wachten op iets dat je graag wil. Wacht nog even op mij zodat ik de prins kan zijn die aan je arm zal pronken.' Afwachtend keek Silva de prinses aan. Dit was zijn laatste poging om haar te overtuigen met dit alles in te stemmen. Hij wilde haar niet dwingen.

Inanna kon niets anders dan blozen nadat Silvester zo expliciet had uitgesproken dat ze met andere mensen het bed mocht delen. 'Silvester, ik-' Het idee klonk haar nog steeds als vreemd, maar tegelijkertijd leek het haar ook met interesse te prikkelen. Zou ze meer van Silva kunnen houden als ze besefte hoe het ook kon zijn met andere mensen? Van onder haar wimpers keek ze Silvester verrast aan door zijn eerlijke woorden. Er waren wel zeker geruchten in het paleis geweest dat de prins vast meteen zijn prinses zou bedriegen als hij terug was in het kamp. Ook dát gerucht had Inanna besloten niet te geloven. En dat vertrouwen in haar prins was terecht geweest. 'Moet je snel op missie?' vroeg ze met zachte stem. Het was nog niet eens de gedachte dat hij dan wellicht met andere vrouwen het bed zou delen dat haar beangstigde, maar meer het feit dat ze elkaar zo lang niet zouden zien. Dat gemis leek haar in te zien dat ze haar prins niet kwijt wilde. Niet nu en niet over een jaar, wat er dan ook de komende tijd zou gebeuren. 'Ik wacht natuurlijk op jou, mijn prins,' zei ze nu met zekerheid, terwijl ze hem met een verliefde glimlach aan keek en met haar hand langs zijn borst streek. 'De Oceanen mogen weten hoe gek ik op jou ben. En tot het moment dat ik jou eindelijk de mijne mag noemen kunnen we- interessante brieven met elkaar uitwisselen.' Ze glimlachte plagerig en duwde uiteindelijk weer haar lippen op de zijne om eindelijk de tijd te nemen om haar vriend vurig en vooral uitgebreid te kussen.

Silva had geen antwoord voor Inanna. Hij zou graag nu al willen weten wanneer er weer een grote missie aan zat te komen. Hij had al meerdere malen geprobeerd zijn overste te overtuigen hem te vertellen over de plannen van de Generaal. Er moest wel iets groots op het schema staan, maar niet iedereen wist dat direct. Silva had van Matheo gehoord dat zijn vader soms al manenlang vantevoren missies aan het voorbereiden was, terwijl rekruten maar een paar weken voor vertrek ingelicht werden. Silva wilde nu weten waar hij zijn geld op in kon zetten, hoe hij zijn waarde kon bewijzen. 'Nog niet meteen. Ik hoop snel meer te weten over de plannen,' zei hij vaagjes. Het zou erg tegenvallen als Silva niet gekozen werd voor de eerst volgende belangrijke missie. Silva glimlachte breder nu hij de zekere woorden van Inanna hoorde. 'Ik zal het het wachten waard maken,' grinnikte hij opgelucht tegen haar lippen. Hij hoefde er gelukkig niet veel meer woorden aan vuil te maken. Zijn daden zouden wel tonen hoe goed hij haar kon beminnen. Silva nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar innig terug. Dit was waar hij al weer weken op gewacht had. Hij hoopte maar dat ze genoeg tijd zouden hebben om van elkaar te genieten.

Nieuw

Flynn liet met een zucht de tentflap achter zich dicht vallen en trok de mantel van zijn schouders voor hij deze over een stoel gooide en door liep naar zijn bureau. Hij was al een hele dag het kamp door geweest om met verschillende mensen te praten, maar nu hij zijn tent binnen was gelopen lag er nog genoeg ander werk op hem te wachten. Flynn keek met een frons naar de brieven en documenten die hij op de tafel vond en schoof een kruk dichterbij voor hij zich over de papieren boog. Gelukkig was zijn collega nog buiten bezig of al op weg naar huis. Ondanks dat hij als Kapitein werkte, deelde hij deze tent met nog een Kapitein. Toch was het beter dan thuis aan het werk zijn. Daar werd hij veel te snel afgeleid. Bovendien had Guila niet graag dat hij na werkuren nog met werk zaken bezig was, dat deed hij te gemakkelijk als hij daar een werkplek had. Flynn had ondertussen de schede van zijn zwaard los gegespt en aan de kant gelegd en trok de lussen van zijn uniform losser. Hopelijk had hij dit zo af. Zijn vrouw hield er namelijk ook niet van om op hem te moeten wachten voor het avondeten.