Het meer buiten het kamp

[x]

Al sinds hij zijn oudere collega's over het goedje had horen spreken, was Matheo geïntrigeerd geweest. De mannen hadden gesproken over een buiten-het-lichaam ervaring en hoe je er pure ontspanning door zou ervaren. Na wat handig geklets was Matheo erachter gekomen wat het precies was, maar hij wist nog niet hoe hij er makkelijk aan zou komen. De mannen hadden het namelijk vanuit de hoofdstad meegenomen. Na zijn vrij rampzalige bezoek aan Tyrosh, waar hij zowel een handelaar zo ver had gekregen om de vloeistof aan hem te verkopen als verbannen was uit de taverne en met een gebroken neus terug naar het kamp moest gaan, had hij besloten dat vandaag de dag zou zijn dat hij zou proberen om ook die ervaring te kunnen mee maken. Hij zou het echter niet zonder zijn goede vriend Silvester doen, dus had hij hem bevolen om mee te komen naar hun gebruikelijke plek buiten het kamp. Terwijl hij zelf met vuur bezig was, zag hij zijn vriend aan komen lopen. 'Ah, Silva, daar ben je eindelijk,' zei Matheo, waarna hij zijn handpalm uitstak en het goedje aan zijn vriend liet zien. 'De handelaar zei dat het veel gebruikt wordt in de hoofdstad. Ken jij het? We moeten de vloeistof boven vuur warm laten worden en dan de dampen snuiven.' Met een grijns bekeek hij vervolgens de andere jongen van top tot teen. 'Of was je destijds in de hoofdstad nog te druk bezig om de mokken van jouw moeder's raadsleden te vullen met wijn of kleding op maat gepast te krijgen zoals jouw vader?' Matheo kon het vaak niet laten om grappen te maken over de opvoeding van zijn vriend. Als je hem nu zo zou zien zitten, zou je niet denken dat je tegen een prins sprak. 'Hoe heb je jouw wachters kunnen afschudden?'

Silva wierp nog een gehaaste blik over zijn schouder terwijl hij het laatste pad richting het meer volgde. Het had niet veel gescheeld of zijn 'wachters' zouden hem het kamp uit hebben zien gaan. Hij werd zowat gek van de twee mannen. Volgens zijn moeder waren ze twee van de beste wachters die sinds haar regering opgeleid waren. Silva wist dat ze expres niet twee oude mannen achter hem aan had gestuurd, of in de hoop dat hij misschien vrienden zou worden met zijn wacht of omdat ze dacht dat hij te gemakkelijke de oudere paleis hofhouding om de tuin kon leiden. Dat deed hij namelijk al sinds hij kon praten. Silva zag van een afstandje het vuur en Matheo al en keek met anticipatie naar wat zijn vriend vast hield. 'Ik heb het wel eens gebruikt zien worden,' loog hij gemakkelijk en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar om zichzelf te verdedigen. 'Nee, in de hoofdstad werd ik als een paradepaardje de stad door geleid en werd dan met het avondeten mijn diner op een gouden lepel geserveerd,' grapte hij toch lachend mee. Ooit zou hij misschien de opvoeding die hij had gehad verdedigen, maar sinds hij hier was en het perspectief van het kamp had, leek ook in zijn ogen alles wat er zich binnen paleizen afspeelde als iets compleet ridicuuls. 'De kans om wat geld te winnen,' grinnikte Silva vervolgens en plofte toen bij het vuur. 'Hoe ben jij onder je taken vandaag uitgekomen? Moest je niet de stallen schoonmaken of iets?'

Matheo grijnsde om de grap van Silva, maar moest er nog een schepje bovenop doen. 'Je hebt helemaal niet knap genoeg om als paradepaard gebruikt te worden,' grinnikte hij, waarna hij door Silva's donkere haren wreef toen hij eindelijk naast hem zat bij het vuur. 'Ik wil ook wel wat geld verdienen. Maar ik denk dat we na dit gebruikt te hebben eerder drank en goed gezelschap op zullen moeten zoeken. Ik heb wel zin in een goed dorpsfeest, maar we kunnen daarvoor ook nog wel een bordeel binnen wippen.' Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn vader hem eens kwaad zo'n plek van plezier uit gesleurd had. In zijn vaders ogen was hij nog veel te jong geweest. 'Ach, die stallen zullen vanzelf wel door iemand schoongemaakt worden,' mompelde Matheo afgeleid, terwijl hij het goedje onder de neus van de prins hield. 'Mijn moeder wilde ook dat ik zou helpen in het weeshuis, maar die kinderen moeten vandaag maar hun eigen billen schoonmaken.' Hij trok een nieuwsgierige wenkbrauw op naar Silva. 'Dus, hoe werkt dit? We kunnen het oplossen en dan vervolgens het inademen? Of we moeten het opsnuiven?' Silva had eerder nog gezegd dat hij het weleens gebruikt had zien worden.

Silva sloeg de arm van Matheo lachend weg toen hij zo ongevraagd door zijn haar warde. Hij streek het met zorg weer terug glad en achter zijn oren. Het voelde nog altijd vreemd dat hij niet meer zijn lange haar droeg. Hij had het lang als jongen niet willen laten knippen en ook als tiener vond hij het maar niets. Bij aankomst in het kamp was hem echter maar weinig individualiteit gegund en het prins zijn had hem ook niet gered. 'Ik heb gehoord dat er wat te doen is twee dorpen verderop. Een of ander oogstfeest.' Hij had opgevangen dat er muziek zou zijn, wat hem betrof een van de vereisten van een goed feestje. 'Het lijkt wel alsof onze moeders elkaar spreken. Ik kreeg vandaag erg officieel bericht van de Koningin zelf of ik niet eens wat vrijwilligerswerk kon doen in haar plaats in de Noordelijke omgeving.' Zuchtend leunde hij achterover en rolde met zijn ogen. Het was precies het soort werk dat zijn zus en broer maar al te graag deden. Hij had er gewoonweg geen behoefte aan. Had hij niet genoeg initiatief getoond toen hij er op zijn achtiende voor had gekozen om hier te blijven? Zijn ouders zouden hem eens moeten zien hier. Silva oogde het goedje van Matheo. 'Laten we het inderdaad opwarmen en opsnuiven.' Hij had dit spul niet gebruikt zien worden, maar hij wist wel van enkele rituelen van zijn grootouders uit de Westelijke landen af. Daar gebruikten ze ook wel eens bedwelmende substanties en die werden meestal boven een vuur verhit of verbrand.

Matheo hield het goedje tevreden boven het vuur en zag hoe het langzaam begon te koken. Hij wist niet wat het juiste moment was om de dampen op te snuiven. Daarnaast leek hij niet veel te hebben aan de zogenaamde kennis van de prins. 'Een oogstfeest klinkt perfect,' grijnsde Matheo naar de andere man. 'Muziek, goed eten en mooie mensen.' Voor Matheo klonk dat als een perfecte avond. Hij was liever ver weg van huis dan dat hij aan de eettafel zou horen wat hij nou weer fout had gedaan. Matheo keek de andere man aan en deed alsof hij rilde. 'Ik weet zeker dat ze brieven naar elkaar schrijven. Het spijt me, maar ik durf erop te wedden dat mijn moeder naar de jouwe heeft geschreven dat we laatst per ongeluk al die paarden los hadden gelaten. Of dat we met die meiden in die ene tent gevonden waren. Of-' Hij kon nog wel wat meer incidenten opnoemen, maar Silva was er zelf bij geweest en zou dus wel weten wat er in die brieven zou staan. 'Heb je eigenlijk nog iets van jouw Inanna uit Tyrosh gehoord?' vroeg Matheo benieuwd en met een brutale grijns, terwijl hij zijdelings zijn vriend aan keek. Hij had niet kunnen stoppen met lachen toen hij had gehoord hoe Silva voor haar kasteel had gestaan en ze had geweigerd om naar buiten te komen. 'Misschien kan je bij Inanna vrijwilligerswerk doen en de hele dag haar af koelen met een waaier.'

Silva klopte goedkeurend op Matheo's been toen hij instemmende met zijn voorstel om het oogstfeest te bezoeken. Hij was er inmiddels ook wel achter dat er altijd wel wat plezier te beleven was zolang zijn vriend in de buurt was. Dan maakte het niet zo veel uit wat voor feest of plek ze bezochten. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan. Het werkt overduidelijk niet meer dat we elkaar de schuld geven van de keren dat het ietsjes fout is gegaan.' Zo had hij in zijn eerste weken wel wat boze brieven van zijn ouders weten te vermijden: hij had de schuld op zijn vriend geschoven. Helaas waren zowel zijn moeder als vader niet dom. Ze hadden hem soms te snel door, vooral zijn moeder, maar dat betekende ook dat hij met de jaren creatiever was geworden om hen om de tuin te leiden. Of tenminste om hun kritiek te vermijden. Silva keek met een frons opzij naar zijn vriend en keek toen geergerd van hem weg. 'Ze is overduidelijk niet mijn Inanna en dat zou ik ook niet willen,' mompelde hij stug. 'Ik maak nog liever de stallen schoon.' Silva wees naar het goedje dat Matheo had gepoogd voor te bereiden. 'Is dat niet klaar ondertussen?' Hij probeerde Matheo af te leiden van de prinses. Hij had er al lang spijt van dat hij uberhaupt had verteld dat Inanna hem maar niet beantwoordde en gaf niet graag toe dat het hem nog steeds dwars zat.

'Natuurlijk werkte dat niet. Mijn vader denkt nu dat jij overal mee wegkomt, omdat jij weinig gevolgen hebt voor míjn acties. Onze luitenant weet namelijk echt wel wie wat heeft uitgespookt.' Matheo moest lachen toen hij dacht aan de afkeurende blik van zijn vader of de teleurgestelde uitdrukking van zijn moeder. Ze moesten eens weten wat hij nu weer aan het uitspoken was. Gelukkig waren Arlo, Roshan en Leona er om de reputatie hoog te houden en hopelijk wat aandacht van hem vandaan te krijgen. Matheo rolde met zijn ogen door de opmerking van Arlo en moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. 'Als jij het zegt, maat,' zei hij zo serieus mogelijk, maar met een zweem van een lach rondom zijn lippen. 'Het spijt me, maar ik blijf het gewoon een hilarisch verhaal vinden dat jij werkelijk dacht dat ze jou na een lange reis naar het Noorden zo in haar bed zou uitnodigen. Had je echt niet door dat ze een spelletje met jou speelde in het Oosten?' Matheo had nooit de kans gehad om de vrouw te ontmoeten, maar als hij Silva moest geloven, was het wellicht wel de mooiste vrouw van het Noorden. Matheo hing ondertussen boven de stoom en snoof het op, maar hoestte al snel en hield zijn hand gepijnigd tegen zijn neus. 'Verdomme, het is veel te heet! Ik denk dat ik alle haren in mijn neus heb weg geschroeid,' lachte hij door de pijn heen, terwijl hij met zijn andere hand Silva tegen hield. 'Laten we anders eerst wachten tot het wat afgekoeld is. Of wil jij nog een poging doen?'

Silvester probeerde zijn reactie enigszins te beperken toen Matheo zo spottend over zijn interacties met Inanna sprak. Hij had wel degelijk het idee gehad dat na haar bezoek in het Oosten, hij haar hier in het Noorden op zou kunnen zoeken en tenminste haar de stad in kon nemen. Hij had niet een uitnodiging in haar kamers verwacht, maar hij had haar graag nog eens willen zien. Al was het maar om een kus van haar te stelen. De prinses was prachtig, maar dat wist ze zelf ook zeker. Het was dus niet zo gemakkelijk geweest om uberhaupt met haar aan de praat te raken buiten de officiele diners die hun ouders georganiseerd hadden. 'Ik dacht dat we beiden een spel speelden, oke?' Geergerd zuchtte Silva, maar lachte toen hard terwijl hij zag dat Matheo zo stuntelde met het middel dat hij voor hun avontuur vandaag mee had genomen. 'Theo, idioot, natuurlijk is het te heet. Je hebt het net boven het vuur gehouden!' Soms dacht zijn vriend niet na voor hij iets deed en dat zorgde vaak genoeg voor hilarische momenten. 'Het laten afkoelen is zeker een goed idee,' beaamde hij voor hij weer naar achteren leunde en de bomen boven hen bekeek. 'Wanneer komt je broer trouwens thuis? Hebben je ouders niet al weken geleden zijn brief ontvangen?'

Matheo trok een vragende wenkbrauw op bij Silva's duidelijke ergernis, maar besloot er maar niet over verder te gaan. Het was duidelijk dat zijn vriend geen sappige roddels of diepe gevoelens erover wilde loslaten, ondanks Matheo's aansporing. 'Als je maar genoeg brieven blijft sturen, dan zal ze ons vast een keer uitnodigen,' zei Matheo in een poging om hoopvol te blijven voor zijn goede maat. Matheo keek vervolgens verrast op bij het noemen van zijn broer. Hij dacht niet dat Silva het onthouden had dat hij kort de komst van zijn broer had aangekondigd. 'We verwachten hem elk moment. Ik ben benieuwd of jij en Arlo elkaar zullen liggen,' zei hij oprecht nieuwsgierig. 'Hij is- wat stiller en netter dan dat wij zijn en houdt ervan om de regels op te volgen.' Arlo had het namelijk niet onder banken en stoelen geschoven dat hij vaak een punthoofd van zijn jongere broer kreeg en al zijn problemen altijd moest oplossen. Matheo wierp dan terug dat hij er niet eens om vróég om zijn problemen opgelost te laten worden. 'En ook de verbanning van mijn tante is zo goed als voorbij,' begon Matheo met een enthousiaste blik. 'Ik weet zeker dat zij het wél zal goedkeuren dat we middelen zoals deze uitproberen. Voor creatieve en plezierige redenen.' Matheo negeerde het goedje voor nu en legde het weg, zodat hij ook achterover kon leunen. 'Hoe lang blijf je hier eigenlijk nog?' vroeg Matheo benieuwd.

'Ik geloof dat ze brieven niet eens zal openen,' mompelde Silva met enige frustratie. Hij had niet veel tegen zijn vriend verteld over zijn tijd met Inanna in het Oosten. Matheo zou er vast van uit gaan dat ze het bed gedeeld hadden of dat ze tenminste wel iets van elkaar hadden gezien. Zo ver was het alleen nooit gekomen en met goede reden als je het Silva vroeg. Inanna was nog jong en hij zou haar niet gevraagd hebben om iets met hem te doen dat niet gepast was of dat ze niet wilde. Maar als ze een andere meid was geweest, dan had hij haar links laten liggen om naar wel een oudere vrouw te gaan. Tegen Inanna had hij beloofd dat hij zou wachten en daarna werd hij voor blok gezet. Matheo hoefde niet te weten wat er zich dus tussen hen afgespeeld had. 'Een Barnes die de regels volgt?' Hij klikte met zijn tong. Het leek er niet op dat een van de Barnes kinderen graag naar hun oversten of instructies luisterden. 'Denk je niet dat jouw tante na 15 jaar haar wilde haren verloren zal hebben? Zat ze niet in een of ander werkkamp?' Hij kende de verhalen over de jongere Robyn Barnes en had zelfs zijn ouders eens over haar horen spreken, maar hij was ook op de hoogte van de strenge straffen die in Quandai opgelegd werden. Daar kwam je niet zonder kleerscheuren aan vanaf. Silva fronste vervolgens naar de andere soldaat en haalde zijn schouders op. 'Geen idee. Misschien schop ik het wel tot Majoor om een punt te maken en verdwijn dan,' grapte hij doelend op de promotie die Matheo steeds maar uitbleef.

Matheo haalde zijn schouders op en klopte enigszins geruststellend op Silva's schouder. 'Dat weet je niet. Ze is nog jong en misschien komt er één deze dagen wel een brief voor jou aan. En anders zal je haar moeten vergeten en een mooiere meid hier in de buurt moeten gaan zoeken.' Als Matheo die dan al niet om zijn vinger had gewonden. Matheo had er namelijk een handje van om juist voor die vrouwen te gaan die ofwel al in een relatie of huwelijk zaten ofwel flink begeerd werden door zijn collega's. Dat maakte hem niet altijd even populair in het legerkamp. 'Hij is niet zijn hele leven een Barnes geweest,' merkte Matheo op, al wist hij wat de consequenties waren als hij zoiets in zijn huis zou zeggen. Zijn ouders waren er altijd erg strikt op geweest dat Arlo net zoveel deel was van hun gezin als elk ander kind, of die nou biologisch was of niet. Zulke opmerkingen werden dus niet gewaardeerd, ondanks dat het wel de waarheid was. 'Ik durf je te wedden dat ik van hem op mijn kop krijg over dat... datgene wat er gebeurd is in de taverne.' Matheo had er geen spijt van gehad, maar had wel degelijk flink op zijn kop gekregen. Zijn eerdere promotie was er zelfs weer door ingetrokken. Soms kon hij echter niet meer de status van zijn eigen functie bijhouden, omdat hij zo kundig met een zwaard en strategie was als de beste luitenant, maar zoveel problemen veroorzaakte als iemand lager dan een soldaat. 'Mijn tante zal nooit haar wilde haren verliezen,' grijnsde Matheo. 'En anders kunnen wij haar wel weer herinneren aan hoe ze was al die jaren geleden.' Matheo keek Silva aan en knikte kort naar hem. 'Hopelijk verdwijn je niet al te snel. Ik vind het wel fijn om een zondebok voor mijn eigen problemen te hebben.'

Silva trok een wenkbrauw op naar zijn vriend. 'Waar komt deze man die adviezen geeft plots vandaan?' vroeg hij met enige spot, maar toch ook dankbaar dat hij hem zo gerust probeerde te stellen. Wat dat betrof wist hij dat hij op Matheo kon rekenen: of het nou was als ze in de problemen terecht kwamen met hun oversten of als er weer een meid hen koud liet. 'Wellicht biedt dit oogstfeest wat afleiding.' Het was duidelijk dat er genoeg schoonheden rond het kamp woonden. 'Maar hij zal de rest van zijn leven wel een Barnes zijn,' merkte Silva nog kort op. Wat voor goede heer de broer van Matheo dus ook was, het zou gezien worden als een actie van een Barnes en Matheo zou daar mee vergeleken worden. Silva wist hoe het was om met de betere versie van jezelf constant vergeleken te worden. 'Ach, dat is toch ook weer opgelost? Heeft je zus niet geholpen met het repareren van de stoelen? En je zei zelf dat die mannen altijd voor problemen zorgden in de taverne.' Hij had smullend Matheo's verhalen over Tyrosh en de taverne aangehoord. Hij was zelf niet op die plekken geweest voor zijn doortoch naar het kamp, maar hij had het graag willen zien. Uiteindelijk werd zijn route toen nog erg bepaald door de wacht die zijn ouders meegestuurd hadden. 'We kunnen haar wel een tour geven van de omgeving,' stelde hij met een grijns voor. Als iemand precies wist waar je plezier en avontuur kon vinden in de Noordelijke regio, dan waren het Silva en Matheo wel. Hij glimlachte vervolgens en knikte terug. 'Ik zit niet vast aan een plek. Ik kan altijd op bezoek komen, of we reizen samen gewoon Tarth door. Ik mag toch hopen dat jij niet zoals jouw vader hier maar blijft plakken zelfs als ze je geen rangen willen geven?'

Matheo grijnsde trots over het feit dat zijn vriend zijn woorden als goede adviezen had gezien. 'Ik heb net genoeg levenservaring om te weten dat je niet te lang moet wachten op vrouwen, maar je ze ook niet meteen moet opgeven als ze even geen interesse hebben. En uiteraard gaat het oogstfeest afleiding geven: ik zal jouw wingman zijn en een prachtige vrouw voor jou vinden.' Matheo was dichter naar het vuur geschoven en keek Silva voor het eerst enigszins twijfelachtig aan. 'Mijn zus stuurde laatst dat de twee allebei nog in kritieke toestand in de ziekenboeg van de stad liggen. Verdiend of niet, als mijn ouders dat horen...' Misschien zou hij zelf wel in de ziekenboeg belanden. Matheo dacht vervolgens na over de laatste opmerking van zijn vriend. Hij had het nooit als een probleem gezien dat zijn vader zo gehecht was aan het kamp en weinig rondgereisd had, behalve dan de uitstap naar Quandaï waar zijn ouders nooit over wilden praten. De loyaliteit van zijn vader aan het kamp had hem altijd geïnspireerd om nog harder te werken en te trainen dan alle andere soldaten. Tot hij zijn wilde haren begon te krijgen... 'Misschien,' zei Matheo dus ook maar met een afleidende glimlach. 'Kom, laten we het goedje eens opsnuiven en even alle banden met de realiteit loslaten.'

Silva moest lachen om de 'wijsheid' waar Matheo plots mee kwam en schudde zijn hoofd. Hij zou het nog wel zien gebeuren dat zijn vriend de mooiste vrouw vond en dan zelf met haar aan zou pappen. Hij wilde er een verdere grap over maken, toen Matheo toch met een twijfel in zijn stem over de mannen in Tyrosh sprak. 'Dan is het al gebeurd en kun je er toch niets aan veranderen. Die mannen maakten ook gewoon een fout door zo over iemand te spreken die ze niet kennen. Iedereen gaat er altijd maar van uit dat je kan zeggen wat je wil over jan en alleman, maar vooral-' Silva merkte dat hij aan het ratelen was en wuifde zijn woorden met een lach weg. Hij was verrast dat hij niet echt een antwoord kreeg uit de andere soldaat over zijn plannen voor de toekomst. Hij had er nooit echt bij stil gestaan hoe lang hij dit wilde doen. Uiteindelijk was het een straf geweest, geen keuze. Het gaf hem wat voldoening om besloten hebben te blijven, maar hij zag zichzelf niet voor altijd op deze plek zoals vele oudere soldaten en bewoners. Hij zou Evenfall missen en zelfs Myr. Silva liet Matheo zijn voorstel geen tweede keer doen, maar pakte het goedje al voor zijn vriend dat kon doen en snoof luidruchtig. Hij overhandigde het vervolgens aan Matheo en spoorde hem aan hetzelfde te doen, toen hij een harde stem achter zich hoorde. Met een zucht keek Silva om en zag tot zijn ongenoegen dat de zus van Matheo op hen af beende met zijn wachters achter haar aan.

Matheo luisterde gespannen naar de woorden van zijn vriend. Het voelde goed dat Silva zijn kant nam en voor hem op kwam, maar hij was er niet bij geweest. Al het bloed... 'Je hebt gelijk,' zei hij uiteindelijk maar, omdat hij het ook eens was met zijn vriend. 'Iedereen komt er altijd maar mee weg om van alles en nog wat te zeggen. En als je geen geweld mag gebruiken, dan val je in een frauduleus rechtssysteem - kijk maar wat er met mijn tante is gebeurd.' Hij klopte uiteindelijk dankbaar op Silva's schouder. In veel opzichten hadden ze dezelfde visies en dat had hun initieel ook naar elkaar toe getrokken. Matheo keek vervolgens goedkeurend toe hoe Silva niet twijfelde en het goedje flink opsnoof. 'Nu ik!' spoorde hij zichzelf en zijn vriend aan, terwijl hij de lepel met de vloeistof van Silva over nam. Net toen hij wilde snuiven, hoorde hij de stem van zijn zus plots achter zich en liet hij bijna alles vallen. Voordat ze ook maar meer kon zeggen, had Matheo de rest al opgesnoven en schoof hij al het materiaal in zijn ruime zakken. Vervolgens stond hij op en keek hij verrast naar Silva's wachters om zijn zus heen. 'Nieuwe vrienden gemaakt, zusje?' vroeg hij met een onschuldige glimlach.

Roshan was met een gevoel van euforie terug aangekomen in het kamp met haar oudste broer en tante achter zich aan. Ze was blij geweest dat ze besloten had om haar familie en het kamp voor even te ontkomen en Tyrosh op te zoeken. Ze had niet kunnen weten dat Arlo precies die dag ook aan zou komen, maar ze had met veel geluk van haar vriendin Nuria aangehoord dat hij gearriveerd was en hun tante ook snel aan zou meren. Vanwege haar enthousiasme had ze niet kunnen stoppen met kletsen. Ze had haar tante verteld over de nieuwe delen van het kamp, over de familieleden en al hun fratsen of gelukken, over haar eigen ondernemingen en over hoe geweldig het was dat Arlo zijn eerste echt lange zeereis zo goed af had kunnen maken. Halverwege de reis had ze toch ook wel gemerkt dat haar mede reizigers niet even enthousiast waren om zo aan de praat te blijven. Wat dat betrof kon Arlo nogal mokken als ze samen reisden en tante Robyn stopte ook overduidelijk haar frustraties niet weg. Toen ze bij het kamp aan waren gekomen, was ze dus ook enigszins opgelucht geweest. Zij kon het goede nieuws rond brengen terwijl Arlo het officiele gedoe deed en hun tante alvast onderweg naar huis was. Ze was vooral geinteresseerd om Matheo te vertellen dat zij tante Robyn naar huis had mogen leiden. Toen Roshan hem dus niet in het kamp kon vinden, was ze gefrustreerd genoeg geweest dat ze wat speurwerk had verricht. Natuurlijk was hij bij Silva te vinden en de prins had wachters. Helaas waren die mannen zo dom om de prins uit het oog te verliezen dus had ze zelf maar naar een van de plekken waar Matheo vaak te vinden was met een meisje of een stel vrienden geleid en vond daar inderdaad het beruchte duo. 'Matheo!' riep ze nog terwijl ze hem al op een afstand zag. Achterdochtig bestudeerde ze de twee en sloeg haar armen met een frons over elkaar. 'Ik geloof dat het vrienden van prins Silvester zijn.' Ze had een Godensgruwelijke hekel aan die jongen en besteedde geen aandacht aan hem. 'Hoor jij niet bezig te zijn in de stallen?'

'Ja, ja, ik hoorde je de eerste keer al,' klaagde Matheo, terwijl hij naar zijn hoofd greep. De stem van zijn zus was altijd zo hard en schel dat hij er hoofdpijn van kreeg. Het was nog erger geweest toen ze nog een jong meisje was en ze het hele huis bij elkaar kon gillen als ze ofwel enthousiast ofwel boos was. Matheo had het idee dat er weinig verschil zat in toonhoogte tussen haar emoties. 'Dat denk ik niet. De prins heeft namelijk geen vrienden buiten mij,' zei Matheo gemakkelijk met een geamuseerde blik. 'En ik niet buiten Silva. Het lijkt mij dus een goed idee dat jullie rechtsomkeert maken en weer weggaan.' Matheo voelde echter hoe zijn hoofd licht begon te worden en hoe blijkbaar het middeltje begon te werken. Met een versufte glimlach en steeds vager wordende bewegingen keek hij van zijn zus naar zijn vriend en weer terug. 'Of we bezig horen te zijn in de stallen mét een mooie vrouw? Ja zeker, daar waren we net naartoe op weg,' loog Matheo met dubbele tong, waarna hij de blouse van Silva vastpakte en hem mee weg probeerde te krijgen van zijn zus en de wachters. 'Zeg maar tegen vader en moeder dat ik morgen wel weer mijn gezicht kom laten zien. Sil en ik hebben- belangrijke taken aan ons hoofd.' Hij struikelde bijna over zijn eigen benen en lachte er net iets te hard over.

'Het zijn de wachters die hij met een of ander gokspel heeft weten af te leiden. Geen idee waarom ze daar nog voor vallen,' verzuchtte Roshan geergerd met een half oog op de prins. De twee mannen hadden hen inmiddels ook ingehaald en spraken kort met Silvester. Iemand zou die jongen eens een klap voor zijn hoofd moeten geven. Roshan zou het graag zelf doen. Met haar ogen rollend stapte ze dichter op haar broer af en greep naar zijn zak waar ze hem eerder iets in had zien stoppen. 'Geloof me dat ik graag een avond zonder jouw geweldige gezelschap door zou willen brengen.' Voor even overdacht Roshan ook of ze Matheo misschien maar gewoon zijn eigen plezier op moest laten zoeken. Dan zou hij morgen er wel achter komen wat voor idioot hij was dat hij niet naar zijn zus wilde luisteren. Maar uiteindelijk zou ze dat toch niet over haar hart verkrijgen. Roshan en Matheo hadden samen als kinderen de verhalen die ze over hun tante kenden met elkaar gedeeld en uitvergroot en bijverzonnen. Bovendien wist ze dat Arlo haar op haar kop zou geven en vervolgens zelf Matheo wel op zou halen. 'Je moet het zelf maar weten als je liever je tijd met de prins verdoet of naar huis komt om bij te kletsen met een bijzondere gast.' Iet wat mysterieus trok ze een wenkbrauw naar Matheo op en wachtte zijn reactie af.

Matheo wilde zijn zus nog tegenhouden, maar hij was in zijn geïntoxiceerde staat te langzaam en zo had ze al snel het goedje in haar handen weten te krijgen. 'Sil en ik wilden er iets mee gaan bakken,' loog Matheo, terwijl hij voor hulp over zijn schouder naar zijn vriend keek. Die leek echter druk in gesprek te zijn met zijn wachters. 'Een bijzondere gast? Er is al niemand 'bijzonders' meer over de vloer geweest sinds jij geboren bent,' grinnikte Matheo hoofdschuddend, 'dus ik pass. Uiteraard verdoe ik liever mijn tijd met mijn favoriete prins. Dan valt er ten minste nog iets te beleven. Jij en Arlo en mam en pap en Leona - bij de Goden, Leóna - vervelen mij al genoeg.' Hij probeerde ondertussen het goedje weer uit haar handen te trekken. Als zijn ouders er namelijk achter kwamen dat hij dat bij zich droeg of ook daadwerkelijk gebruikt had...

Roshan luisterde niet eens naar de woorden van Matheo. Hij zou toch enkel liegen. Ze geloofde niet dat haar broer haar ooit in vertrouwen nam. Niet sinds hij met Silva dikke maatjes was geworden. En daarvoor- Mischien herinnerde ze het zich wel verkeerd dat ze ooit samen wel door een deur wisten te passen. 'Er is inderdaad niet veel speciaals thuis te vinden als ik er niet ben,' beet ze terug naar Matheo. Dat was ook een van de redenen dat ze vaak genoeg naar Tyrosh vluchtte of toch ook naar het kamp. Ze raakte ze snel verveeld in het dorp. 'Arlo is twee jaar op zee geweest en je bent niet eens blij dat hij eindelijk terug is?' Ze trok sceptisch een wenkbrauw op naar Matheo. Ze durfde wel degelijk met zekerheid te zeggen dat iedereen in haar familie hun oudste broer gemist hadden. Hij had al sinds hij lid was geworden van hun familie een kalmte meegebracht die zij en Matheo zeker niet bezaten. 'Ik was precies op tijd in Tyrosh om hem te verwelkomen. Hij heeft een baard nu! En een hele hoop verhalen van zee. Hij vertelde me ook over wat presentjes, maar wilde de verrassing bewaren voor thuis. Maar-' Roshan hield Matheo's arm aan de kant terwijl ze zijn buidel met wat dan ook buiten zijn bereik hield. 'Arlo heeft een nog veel grotere verrassing mee naar huis weten te nemen' Ze kon haar enthousiasme amper verbergen. Ze draaide van hem weg en nam nu een moment om te bekijken wat haar broer had gepoogd te verbergen. Ze stopte een vinger in het poeder en snoof er kort aan voor ze er aan likte. Met een oog op Matheo stopte ze het terug in zijn zak voor hij nog erger tegen kon stribbelen. 'Je gaat een barstende hoofdpijn hebben morgen,' grinnikte ze.

Matheo's bewegingen waren te klunzig om ook maar een kans te hebben om zijn spul terug te pakken van zijn zuster. Het irriteerde hem, maar het frustreerde hem nog meer dat zijn zus maar niet wilde zeggen wie die zogenaamd bijzondere gast nou precies was. 'Natuurlijk ben ik blij dat hij terug is. Dat betekent nog niet dat ik hele dagen met hem op wil trekken?' klaagde Matheo, terwijl hij weer over zijn schouder naar zijn vriend keek. Hij zag nog net hoe zijn vriend meegenomen werd door zijn wachters en hij en Roshan uiteindelijk samen achterbleven. Silva en hij waren geen match voor de wachters in deze staat. Waarom had Roshan nét moeten verschijnen toen ze het middel hadden gebruikt? 'Ik zal met je mee gaan,' zei hij uiteindelijk met een kwade blik. 'Terwijl je weet dat vader meteen door heeft dat ik dat middel heb gesnoven en mij weer het huis uit schopt. Én ik ga vanavond naar het dorpsfeest toe, wat jullie ook allemaal zeggen en proberen. Ik heb na al dat harde werk wel wat ontspanning verdient.' Hij begon alvast over het pad te lopen.

Roshan bekeek haar broer toen hij plots zo boos werd en schudde lachend haar hoofd toen hij alvast vooruit liep. 'Denk eens na, Theo!' riep ze hem nog lachend achterna. Ze vond het geen probleem te denken dat haar broer een idioot was, maar als hij dat spul niet opgesnoven had, dan had hij allang de losse eindjes aan elkaar weten te knopen. 15 jaar.. Roshan kon het zelf amper bevatten. Ze was zelf nog zo jong geweest toen haar tante verbannen was. Ze had een enkele vage herinnering waarvan ze niet eens zeker was of haar brein het zelf verzonnen had. Ze had net zo graag als Matheo haar tante willen leren kennen nog voor ze weg was gegaan. 'We zullen onderweg vast wat klaarkruid tegen komen dat zal helpen om je wat helderder te maken.' Ze haalde Matheo snel in en glimlachte naar hem voor ze zijn buidel terug in zijn zak stopte. Haar familie mocht misschien denken dat haar broer de enige was die vele avonden tot in de ochtend plezier op zocht, maar Roshan kon er ook wat van. Ze was er alleen beter in om het te verbergen voor hun ouders. Of tenminste om nooit op heterdaad betrapt te worden en een schandaal te maken.

Matheo stopte plots met lopen en keek verward achterom naar zijn zus. Denk eens na?! Hoe dacht ze dat hij nu helder kon nadenken? Plots herinnerde hij zich echter een gesprek tussen zijn vader en moeder en hoe ze weken aan het natellen waren op hun kalender. Het ging over de terugkeer van zijn tante Robyn. De opluchting in de gezichten van zijn ouders hadden boekdelen gesproken over hoe lang het nog zou duren voordat ze haar terug konden verwachten. 'Tante Robyn?' vroeg Matheo dus twijfelachtig, waarna zijn ogen zich sperden toen Roshan bevestigend knikte. 'Waarom heb je dat niet eerder gezegd? Roshan, bij de Goden!' Hij draaide zich weer om en begon plots hard verder te lopen. Zijn zus had hem snel weer ingehaald en hij voelde hoe ze de buidel weer in zijn broekzak terug stopte. Silva en hij moesten er een andere keer maar van genieten als ze niet zo ruw gestoord werden. 'Dat is een goed idee,' verzuchtte Matheo, terwijl hij zijn hand op de schouder van zijn zus legde voor wat stabiliteit. 'Hoe zag tante eruit?'

Roshan glunderde toen Matheo eindelijk eens zijn hersenen aan het werk zette. 'Je gaf me niet eens de mogelijkheid, Theo.' Als haar broer met de prins samen was, kreeg ze amper een woord er in en anders bespotten het paar wel alles wat ze zei. Ze vermeed ze dus liever ook en sprak maar met haar broer als Silvester niet in de buurt was. Dat was tegenwoordig maar zeldzaam. Roshan glimlachte naar Matheo toen hij instemde om wat klaarkruid onverweg op te zoeken. Ze stak haar arm door de zijne toen hij enigszins steun zocht en kneep enthousiast in zijn arm. 'Ouder, natuurlijk, dan hoe vader haar altijd heeft omschreven. Ze is grijs aan het worden, maar bij de Goden ze ziet er sterk uit. Ik zag haar haar spullen, zadel en de buidels die Arlo bij zich had in een keer over haar paard zwaaien. Ze heeft het litteken op haar nek nog, van prinses Reihan.' Ze fluisterde de laatste naam alsof de vrouw vanzelf zou verschijnen als ze het te hard zei. Als kind was die naam nooit genoemd geweest in huis en als die wel gezegd werd, dan was haar vader op de een of andere manier altijd in de buurt om het net te horen en je op je kop te geven. 'Ze vroeg naar jou. Ze wilde weten welke rang je inmiddels in het leger had.' Roshan zuchtte hier enigszins ontevreden bij. Ze had haar tante geen plezier gedaan met haar antwoord, noch Arlo. 'Arlo heeft een tijd met haar samen gereisd. Hij zegt dat ze nog even goed kan vechten en heeft zelfs met haar gespard.'