Het meer buiten het kamp

Matheo rolde met zijn ogen toen Roshan haar arm in de zijne haakte. 'Laten we mensen niet denken da we elkaar mógen,' klaagde Matheo, maar hij bleef haar vasthouden om niet omver te vallen. Zo waren ze een stuk sneller dan als Matheo alleen zou lopen. Ademloos luisterde hij naar de beschrijving over zijn tante. Hij had zijn vader jarenlang gesmeekt om elke avond over tante Robyn te spreken of om herinneringen boven te halen. Op een gegeven moment was hij te oud geworden voor verhaaltjes voor het slapen gaan, maar de herinnering was altijd gebleven. 'Haar litteken nog?' Bij de Goden. Matheo kon enkel zijn schouders optrekken als antwoord op zijn mislukkingen aangaande zijn rank. Het was wel genant dat zijn tante er zo achter was gekomen. Zou ze denken dat hij een mislukkeling was? De mislukte oudste Barnes zoon? 'Laten we nou maar gewoon gaan. Ik wil haar zelf zien en niet al die verhalen over haar en jullie horen,' zei hij met een jaloerse ondertoon. 'Hoe reageerde pap op het nieuws? En mam?'

Roshan negeerde het geklaag van Matheo met gemak. Ze was het inmiddels wel gewend. Ze had als klein kind al achter haar grote broer aangerend en gepoogd om vanalles met hem samen te doen. Daar was Matheo alleen niet altijd van gediend geweest. Als jong meisje had ze dat vervelend gevonden, maar inmiddels kon het haar minder schelen. 'Dat en nog veel meer anderen! Ze ziet er bijna net zo ruig uit als Syd.' Ze had het jammer gevonden dat ze haar tante niet met de Kapitein samen had gezien in Tyrosh, maar ze keek er naar uit Syd ook bij hen thuis op bezoek te hebben. Roshan was opgewekt nu ze eindelijk de interesse van Matheo had weten te trekken. 'Ze lijkt op grootmoeder, maar ze heeft net zo een diepe frons als vader als hij boos op jou is,' grinnikte ze. 'Ik zag ook dat ze een oud zwaard bij zich heeft. Ik denk dat ik een wapen voor haar zal maken. Of misschien een nieuw zadel.' Bedenkelijk liep ze verder terwijl ze al wat patronen en ontwerpen in haar hoofd in probeerde te beelden. Het hielp haar als ze al wat in haar hoofd had voor ze ergens aan begon te werpen. Soms probeerde ze het op papier te tekenen, maar dat vond ze juist erg moeilijk. Tekenen was nooit de techniek of kunst geweest waar ze goed in was. 'Dan had je maar mee moeten komen om Arlo op te halen. Maar jij moest weer zo nodig bij je vriendje blijven.' Roshan haalde haar schouders vervolgens op. 'We zijn direct hierheen gekomen. Tante Robyn zal nu wel thuis zijn. Zijn mama en Leona niet altijd rond deze tijd in het weeshuis?'

Matheo nam alle woorden goed in zich op. Als kind was hij verslaafd geweest aan de verhalen over zijn tante. Naarmate hij ouder werd en de verbanning langer en langer duurde, was zijn interesse minder geworden. Hij had zich ervoor geschaamd. 'Ik heb geen idee wat de roosters van moeder en Leona zijn,' verzuchtte Matheo, terwijl hij voelde hoe zijn hoofd helderder werd. Hij moest onthouden dat hij en Sil de volgende keer meerdere trekjes zouden nemen van de rook. Dit was namelijk wel een erg kort en zwak effect. 'Laten we nou maar gewoon doorlopen. Je praat, bij de Goden, zóveel!' Discuïsserend liepen ze dus door het kamp heen richting hun ouderlijk huis om hun tante te begroeten.