Het legerkamp

-

Hakeem kon niet meedoen in de vreugde voor het offerfeest. Een groot deel van het kamp keek er al erg lang naar uit en de laatste weken hadden ze dan ook nergens anders over kunnen spraken. Alhoewel... Zo hier en daar had hij nieuws gehoord over een roversbende. Normaal zou hij meteen naar zijn vader gaan om meer informatie te vragen, maar nu had het hem eigenlijk weinig geboeid. Hij zou vanzelf wel horen of er stappen ondernomen moesten worden. Terwijl een groot deel van het kamp richting het offerfeest trok, zat hij nog in het midden van het kamp bij het kampvuur. De laatste weken had hij een nieuwe hobby opgepakt en dat was hout snijden. Uit de keuken had hij wat houtstukken kunnen pakken en hij was bezig om er vormen in te snijden. Eens in de zoveel tijd vond hij altijd wel wat nieuws om zich mee bezig te houden, tot hij er goed in was en het hem ging vervelen. Het dreef zijn ouders altijd tot waanzin dat hij nergens eens echt passie voor toonde.

Erin was later aangekomen in Myr dan dat ze gewild had. Er waren echter een hoop problemen in de taverne en hoewel haar moeder in eerste instantie van plan was geweest mee te gaan naar het Oosten, had ze na enkele dagen uitstel van hun reis toch achter moeten blijven. Dus was Erin alleen op pad gegaan. Ze had de reis met een hoop nervositeit en opgewektheid doorstaan en was nu eindelijk in Myr. De soldaten van Marcus herkende ze al snel bij aankomst in de stad. Dat betekende dat haar vrienden er ook al waren en na een slaapplaats gevonden te hebben ging ze al snel op pad. Erin moest enkele vaag bekende soldaten vragen naar Hakeem en Esra, maar uiteindelijk hoorde ze van iemand dat haar beste vriend achtergebleven was in het tijdelijke kamp. Ze wist dat het niet veel goeds beloofde, maar zocht hem toch met een hoop enthousiasme op. In het bijna geheel verlaten kamp was het niet moeilijk haar vriend aan het kampvuur te vinden. 'Hakeem! Hakeem!' Roepend sprintte ze zijn kant al op.

Hakeem pakte zijn amulet van onder zijn shirt en bestudeerde het grondig. Zijn moeder had er ooit eentje voor haar en Esra gekocht. Ze waren toen naar een markt gegaan en Hakeem had als kleine jongen constant staan staren naar bepaalde amuletten bij een kraampje. Zijn moeder had er toen een voor hem en eentje voor Esra gekocht. En nu probeerde hij het in hout na te kerven. Terwijl hij weer verder ging, hoorde hij plotseling een stem in het kamp. Benieuwd keek hij op - hij was namelijk van mening dat hij als een van de weinige in het kamp was gebleven - en zag vervolgens Erin op hem af rennen. Zonder na te denken liet hij alles op de grond vallen en rende hij met dezelfde grijns naar haar toe, om haar uiteindelijk op te vangen in zijn armen en haar stevig te omhelzen. 'Ik dacht dat je niet zou komen!' riep hij uit, waarna hij haar los liet en aan keek.

Erin gaf een klein gilletje toen ze ook echt tegen Hakeem aan botste en haar armen ferm om hem heen sloeg. 'Toch wel! Mam zei dat het oké was als ik alleen ging.' Ze giechelde terwijl ze hem in haar opnam en omhelsde hem nog eens. 'Ik ben helemaal alleen hierheen gekomen en ben natuurlijk super laat, maar ik ben er toch! En ik kon niet wachten om je te zien, dus na uitgepakt te hebben heb ik je meteen opgezocht,' ratelde ze buiten adem. Ondanks dat Erin haar vader in Evenfall regelmatig bezocht was ze nooit langer uit de buurt van het kamp geweest dan een paar weken. De verhuizing naar Tyrosh had dat echter verandert en ze had Hakeem en Esra en alle anderen al bijna een half jaar niet gezien. Het herinnerde haar ook meteen aan het overlijden van haar tante Naevia en met een iets mider grotere glimlach gaf ze Hakeem een derde knuffel. 'Hoe gaat het met je?'

'In je eentje? En je bent ook nog eens heelhuids aangekomen?' plaagde hij haar, waarna hij haar nogmaals omhelsde en zijn gezicht begroef in haar nek. Hij had gedacht dat ze samen met Eileen in het Noorden zou blijven. De taverne draaide echter erg goed, dus dacht hij dat ze alle handen nodig hadden. 'Ik kom zo snel mogelijk ook eens naar de taverne toe. Ik mis je moeder en werkelijk waar, ik ruik bijna het voedsel door je brieven heen. Ik ben zo benieuwd!' Bij haar laatste vraag wist hij waar ze op doelde en ook zijn glimlach werd een stuk kleiner. Als ze haar armen niet opnieuw om hem heen had geslagen, was hij zeker weten zijn handen voor zijn gezicht geslagen. 'Het gaat goed... onder omstandigheden. Ik- ik heb gewoon niemand met wie ik erover kan praten. Enkel in onze brieven kon ik erover schrijven, maar verder- Esra lijkt het niets te boeien dat mam er niet meer is. Vader is alleen maar aan het werk. De rest van het kamp praat er niet over. En- en ze hebben een nieuwe dokter aangesteld. Het is alsof iedereen zo snel mogelijk alles dat aan haar herinnert kwijt wil raken.'

Erin gaf hem een vriendschappelijk duwtje toen hij grapte over haar solo reis. Ze had het echt spannend gevonden om te doen, maar dat zou ze nu al helemaal niet aan hem toegeven. 'Je kan het je niet voorstellen hoe lekker het eten van Wren is en hij leert mij al zijn recepten. Ik hoop echt dat je snel langs komt. Het is er heerlijk, Hakeem. Tyrosh is prachtig, de mensen zijn mooi en-' Erin glimlachte en hield zich toen zelfbewust stil. Ze wilde niet alleen maar lovend zijn over een plek die ver weg van hem was. Bezorgd legde ze een hand op zijn arm. 'Kom, ga zitten. Je kunt nu met mij praten, oké?' Ze nam hem mee terug naar het kampvuur waar ze weer op zijn plek konden gaan zitten. Nieuwsgierig keek ze naar de amuletten, maar vroeg er niets over en richtte zich op haar vriend. 'Natuurlijk raakt het Esra ook. Je bent echt niet de enige die er mee zit, iedereen gaat er gewoon heel anders mee om en misschien- Heb je geprobeerd met Esra te praten? En je vader?'

Hij nam weer plaats bij het kampvuur en pakte haar hand vast, om er even zacht in te knijpen. 'Ik beloof dat ik zo snel mogelijk langs kom. Mijn vader zal me toch niet weigeren. Het zal me trouwens verbazen als hij het merkt dat ik weg ben.' Zijn band met zijn vader was na de dood van zijn moeder erg verslechterd. Hij was altijd dol geweest op zijn ouders en het deed hem dan ook pijn dat hij niet meer over alles met zijn vader moest praten. 'Ik heb het geprobeerd, maar hij praat het dan weg op een manier alsof het hem allemaal niet boeit. En mijn vader wil er al helemaal niet over beginnen. Ik- ik wou dat jij en Eileen er nog waren. Het voelde alsof ik allebei mijn moeder in één klap verloor,' zei hij zacht, terwijl hij ook naar de amuletten keek. Vervolgens schudde Hakeem zijn hoofd en lachte verontschuldigend. 'Het spijt me dat ik je zo opzadel met al mijn problemen. Eigenlijk moeten we er niet eens over praten. Ik wil horen hoe met jou gaat.'

Erin bekeek Hakeem terwijl sprak nauwkeurig en luisterde aandachtig naar zijn woorden. Het speet haar heel erg te zien dat er hem zoveel dwars zat. 'Je vader mist je echt wel. Hij is-' Ze zuchtte en wreef geruststellend over Hakeem's rug. 'Je weet dat ie soms wat hard voor zichzelf en vervolgens ook voor anderen kan zijn als er iets niet lekker zit.' Erin kende de ouders van Hakeem net zo goed als ze haar eigen moeder kende en kon het gedrag aardig goed voorspellen. Ze wendde haar blik af toen hij begon over het feit dat zij en haar moeder weg waren gegaan. Dat was nog altijd een gevoelig onderwerp en Erin zelf kon er ook nog niet helemaal mee overweg. 'Nee, doe niet zo gek! Als jij er graag met iemand over praat, dan doen we dat, oké? En ik- Ik vind het ook fijn. Ik mis je moeder ook en er is in Tyrosh niets om haar aan te herinneren.' Hoewel ze de stad heerlijk vond, miste ze heel erg de plek waar ze opgegroeid was en waar ze haar vrienden had. Vervolgens glimlachte Erin. 'Ik ga vast nog honderduit praten over de taverne,' grinnikte ze.

'Ik- ik kan er niet tegen alsof ze doen dat het hen niets scheelt! Dat het ze niet boeit dat mam dóód is, dat jullie weg zijn, dat-' Hij sloeg met zijn vuist in het gras en schraapte met zijn tanden over elkaar heen in frustratie. 'Mijn vader is diegene geweest die de nieuwe dokter heeft aangenomen. Persoonlijk.' Hij keek haar zijdelings aan en zuchtte diep. 'Om hem tevreden te stellen, ben ik weer begonnen aan mijn vechttrainingen. En ik ben weer vaker bij besprekingen.' Hij pakte één van haar krullen vast en begon deze rond zijn vinger te draaien. Het was een hele opluchting om weer eens met iemand te praten en het was al helemaal fijn dat het zijn beste vriendin was. 'Ik wil álles horen,' glimlachte hij breed. 'Ik wil horen over het weer, over het strand en de zee, over Wren, over je moeder, over de mensen... Alles.'

Erin had nog altijd een hand op Hakeem's rug liggen en keek hem ernstig aan. Ze wilde hem heel graag helpen, maar het was een moeilijk onderwerp en ze kon zo iets verkeerds zeggen. 'Je vader heeft veel dingen om rekening mee te houden. Het leger kan niet zonder een dokter werken. Hij werkt er gewoon hard aan om door te gaan en dat probeert Esra vast ook en het zal echt niet makkelijk voor hen zijn.' Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en liet hem met haar haar spelen. 'De zee is machtig mooi. Het voelt zo goed wakker te worden met het geruis en die frisse zeelucht! Je kan je niet voorstellen wat voor prachtige vis er iedere dag gevangen wordt. Wren sleurt me iedere ochtend heel vroeg uit mijn bed om de vangst te gaan bekijken en te kiezen wat we klaar gaan maken die dag.' Ze viel even stil en keek naar Hakeem op. 'Mama heeft me het graf van mijn grootouders laten zien.' Het was een emotioneel moment geweest waarop haar moeder veel had uitgelegd, maar vooral dat dit dé reden was dat Erin bestond. 'We missen jullie wel heel erg.'

Hakeem wist dat hij onredelijk deed en dat zijn vader er goed aan deed om een nieuwe dokter aan te namen. Toch deed het hem pijn dat juist hij diegene was geweest die haar had aangenomen. 'Ik had gewoon gehoopt dat we samen konden doen. Met zijn drieën en niet allemaal individueel. Misschien heeft dat hen geholpen, maar niet mij.' Met een dromerige blik luisterde hij naar haar verhalen en beschrijvingen van het Noorden. 'Weet je wat, Erin, ik ga met je mee. Na het feest,' begon hij enthousiast. 'Mijn vader hoeft het niet eens te weten, en daarbij kan hij toch geen nee zeggen. Dan ga ik met je mee en dan zie ik jouw moeder weer en dan kan ik helpen in de taverne!' Ondanks dat het leger constant rond reisde, had Hakeem het grootste deel van zijn leven doorgebracht in het vaste kamp in het Noorden. Zijn moeder was vaak te zwak geweest om mee te gaan op reis, dus bleef ze samen met hem en Esra in het Noordelijke kamp. Zijn vader was dan ook vaak weggeweest. Hij verdacht hem er ook van dat het één van die reizen was dat Esra was ontstaan. 'Ik mis jou ook.' Hij sloeg zijn arm om haar heen en hield haar zo stevig vast. 'Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat je er bent.'

'Het komt vast wel. Misschien duurt het even, maar je vader zou je echt niet in de steek laten. En Esra ook niet. Ik weet het verdomme zeker dat ze dat nooit zouden doen!' Glimlachend gaf Erin Hakeem een klein duwtje met haar schouder. Verrast keek ze naar hem toen hij voorstelde mee te komen naar Tyrosh. 'Wat? Echt?' Ze had hem al heel vaak uitgenodigd in haar brieven om langs te komen. Wie weet vond hij dan wel zijn plek daar, zoals hij nooit echt had gedaan in het kamp, dacht Erin. Maar natuurlijk had hij niet zomaar de plek achter willen laten waar zijn vader en broer waren en waar zijn moeder hem had opgevoed. Ze wond haar armen om zijn middel en grinnikte. 'Oké, vanaf nu verbied ik je om sentimenteel te doen over ons. We zijn nu samen en gaan gewoon flink genieten, prima?'

Hakeem glimlachte en knikte enthousiast. 'Ik meen het serieus! Na het feest neem ik één van de paarden mee en dan gaan we samen naar het Noorden toe. Ik heb het al zo vaak beloofd en nu gaat het ook gewoon echt gebeuren.' Hij drukte een kus op haar haren en pakte vervolgens het stuk hout op dat hij op de grond had laten vallen. 'Ik heb weer eens een nieuwe hobby opgepakt,' grinnikte hij, waarna hij het stuk hout liet zien. 'Ik probeer om er een amulet uit te snijden. Het lukt alleen nog niet zo goed.' Hij was zo wispelturig dat hij elk beroep in het kamp al wat had uitgeprobeerd. Hij kon vechten zoals een soldaat, koken zoals de kok en verzorgen zoals zijn moeder. Maar niets had hem langer geboeid dan enkele maanden. Hij stond uiteindelijk op en trok ook Erin omhoog. 'Het komt niet vaak voor dat het hele kamp leeg is, dus laten we er van profiteren. Wat zullen we doen?' grinnikte hij. 'Ik weet heel toevallig dat de kok vanochtend heeft staan koken...'

Erin kon haar enthousiasme maar slecht voor zich houden en klapte enthousiast haar handen samen. 'Je gaat het echt geweldig vinden! Geloof mij maar! Dan kun je eindelijk naar de verhalen van mijn ooms luisteren en dan kan ik pas écht voor je koken. Je kan me zelfs helpen met koken! Dan gaan we naar de bloemenvelden kijken en misschien neemt Wren ons wel één van de schepen op.' Ze stond nu al bol van de ideeën. Het zou nog moeilijk zijn om te kiezen wat ze als eerste met hem zou doen. 'Weer één?' lachte ze en bekeek nieuwsgierig het hout. Ze zag nog niet echt wat het moest worden, maar voor ze het echt goed kon bekijken werd ze al omhoog getrokken. 'Oh, bij de Goden, ik heb geen idee. Wat kunnen we doen? Waar slaapt Esra? Kunnen we niet zijn sokken verstoppen? Of-' Erin grinnikte toen hij over de kok begon. 'Leid de weg, Hakeem!'

Hakeem pakte haar hand vast en nam haar zo mee naar de tent van de kok. Maar een klein deel van het kamp was meegereisd naar het Oosten en de kokstent was dus niet erg uitgebreid. Toch kon de kok zelfs van de kleinste etenswaren heerlijke gerechten maken en Hakeem hoopte dan ook dat ze iets zouden aantreffen. Plotseling stopte hij met lopen en keek hij haar met een hoopvolle blik aan. 'Zou hij ons mee willen nemen op een boot? Dat- dat zou geweldig zijn!' Hij kneep enthousiast in haar hand en liep vervolgens weer door, tot ze de tent van de kok hadden bereikt. Voorzichtig stapte Hakeem naar binnen en toen hij had verzekerd dat er niemand was, hield hij de tentflap open voor Erin. 'Jij bent hier de voedseldeskundige, kies jij maar wat uit.' Zelf ging hij op een kruk zitten en keek hij haar grijzend aan. 'Ik denk dat er nooit een saai moment is in het Noorden.'

Erin haalde haar schouders op. 'Wie weet! Hoewel ik niet ver ga, ik word er echt kotsmisselijk van om de golven op te gaan,' vertelde ze giechelend. Ze was een paar keer mee uit vissen gegaan. Wren had het belangrijk gevonden dat ze wist hoe de producten die ze bereidde ook werkelijk in de keuken terecht kwamen. Zodra ze op open zee kwamen had ze echter alleen maar over de boeg gehangen en alles eruit gegooid. Erin was meteen op haar hoede toen ze de tent bereikt hadden en op de uitkijk wachtte ze tot Hakeem haar naar binnen liet. 'Oké, oké, eens zien.' Ze liep langs de potten en pannen en opende sommigen. Uiteindelijk vond ze achterin een grote pan heerlijk geurende rijstepap. 'Maar je hebt niets anders meegemaakt terwijl ik weg was? Zijn er nog dingen gebeurd in het kamp? Nieuwe liefdes opgebloeid? Nieuwe littekens behaald? Promoties?' Erin miste het dynamische leven in het kamp. Er waren altijd zoveel mensen om je heen.

Hakeem liep de tent door en zocht naar twee kommen waar ze de soep in konden doen. 'Er bloeien altijd nieuwe liefde op in het kamp,' grinnikte hij, 'laatst is er weer een groep mensen bij ons komen aansluiten. Hun dorp was verbrand en ze hadden niets meer over. Er is toen heel intensief kennis gemaakt, geloof mij maar.' Hij schonk de twee kommen vol en gaf er eentje aan Erin. 'En je kent het wel, de jongens die twintig jaren oud zijn worden benoemd als vaste soldaten in het kamp. Die ceremonie is laatst geweest. En dan heb je nog de nieuwe dokter...' Hij rolde met zijn ogen en begon zijn pap naar binnen te werken. Hij was haar weleens in de ziekentent tegen gekomen, terwijl ze door de spullen van zijn moeder rommelde. Of terwijl ze lachte met de andere dokters en- Hij spande zijn kaak aan en at stug verder.

Nieuwsgierig luisterde Erin naar haar vriend, maar ze was lichtelijk teleurgesteld. Ze begreep ook wel dat hij niet alles bij hield, maar ze wilde graag dingen horen over de mensen die ze had gekend. Ze pakte één van de twee kommen aan en ging toen op een grote lege ton zitten. Nadat ze een lepel had gevonden begon ze tevreden van het nog lauwe papje te eten. 'Oké, Hakeem, je kan iemand niet veroordelen alleen omdat ze de nieuwe dokter zijn. Waarom leer je die persoon niet kennen. Zeg 'hoi', vraag naar waar ze vandaan komen, dat soort dingen.' Ze was nu zelf maar al te benieuwd naar die vervangende dokter. Ergens voelde ze ook wel dat Naevia niet vervangen kon worden, maar er moest iemand haar taken op zich nemen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Je bent nu net je moeder. Moet ik je er aan herinneren dat ze mijn mama eerst ook verachtte toen ze in het kamp kwam werken?' Haar moeder zou het nooit zo noemen, maar Naevia was er wel eens eerlijk over geweest dat ze er niet heel blij mee was.

'Ik hoef haar niet te leren kennen,' mompelde hij knorrig, waarna hij enkele seconde stil was en toen toch moest lachen. 'Je hebt gelijk, ik klink net zoals mijn moeder. Ze zou precies op dezelfde manier reageren, gok ik zo.' Hij at de laatste happen van zijn pap op en keek Erin vervolgens twijfelachtig aan. Ze had gelijk dat het niet eerlijk was om de nieuwe dokter te veroordelen, puur omdat ze de plek over nam van zijn moeder. Ondanks dat hij nooit gemeen tegen haar had gedaan, had hij ook totaal geen energie erin gestopt om haar te leren kennen. 'Maar het maakt allemaal niets uit. Over paar weken zit ik in het Noorden en wie weet hoe lang het dan duurt voordat ik weer terug ga naar het kamp toe.' Hij leunde tegen een tafel aan en moest vervolgens glimlachen. 'Weet je nog de houthakker en de lerares? Ze zijn inmiddels getrouwd en zijn verhuisd naar het Noorden toe.'

Erin lachte met Hakeem mee toen hij zelf door had hoe erg de vergelijking op dat moment was. Ze stopte nog wat lepels pap in haar mond en genoot van het romige goedje. Dit was iets dat ze erg met het kamp associeerde, een standaard toetje en misschien niets speciaals, maar ze vond het heerlijk. Erin was nou ook geen expert op het gebied van mensen, maar ze dacht dat het Hakeem wel goed zou doen als hij die dokter gewoon liet doen wat ze moest. Ze vergat dat probleem al snel bij de gedachte aan Hakeem die haar in Tyrosh op kwam zoeken. Hoewel ze er nog niet lang had gewoon kende ze nu al zoveel interessante plekjes en ze zou haar vriend maar al te graag alles willen laten zien. 'Ah, echt? Wat fijn,' verzuchtte ze dromerig en stopte het laatste restje in haar mond. Net toen ze de lepel in haar mond had gestopt hoorde ze de flap van de tent open gaan en sprong ze geschrokken van de ton. Ze keek recht in het gezicht van een vreemde, maar zag die ook even snel weer verdwijnen.

Hester had absoluut geen energie gehad om nu al meteen richting de stad te gaan. Ze had nu eindelijk haar eerste paar weken achter de rug en het had haar flink uitgeput. Ze nam dan ook flink gebruik van deze kleine vakantie en niet door uitbundig feest te vieren, maar door de stilte en rust in het kamp te benutten. Net had ze kalm haar spullen gearrangeerd en had ze nog eens uitgebreid een inventarisatie van haar instrumenten en medicijnen gedaan. Het resultaat van die productiviteit was dat ze rammelde van de honger, maar nog steeds niet klaar om Myr in te trekken, besloot ze de keukentent uit te proberen. Ze wist dat het verboden terrein was, maar had al snel geredeneerd dat niemand het nu zou merken. Dus glipte Hester naar binnen en zag daar dat ze niet de enige was. Haar blik schoot naar de twee figuren en overrompeld fluisterde ze een excuses voor ze de tent weer uit snelde.

Hakeem zat met zijn hoofd al in het Noorden. Ondanks dat hij er vaak kwam, omdat het hoofdkamp in het Noorden stond, was het niet dichtbij de zee, laat staan dichtbij Tyrosh. Zo zouden ze niet verbonden worden met één van de adellijke families. Hakeem keek op, toen plotseling de tentflap open gemaakt werd, en liet bijna zijn kom vallen. Al snel verliet Hester de tent weer en keek hij kort Erin aan, voordat hij achter haar aan snelde. Eenmaal buiten zag hij haar weg lopen en riep hij haar achter na: 'Hester! Er is rijstepap! Wij waren net van plan om weg te gaan...' Hij ging de tent weer in, verzamelde de koppen en keek Erin vervolgens afwachtend aan. 'Ik moest ergens beginnen met de nieuwe dokter, toch?' grinnikte hij, waarna hij zijn spullen bij elkaar verzamelde en op het punt stond om de tent te verlaten.

Erin keek Hakeem na en wachtte nieuwsgierig af tot hij terug kwam. Ze had geen idee wie de vrouw precies geweest was, maar ze had zo haar vermoeden. 'Je hebt helemaal gelijk,' lachte ze. In plaats van aanstalten te maken met Hakeem mee de tent uit te gaan bleef ze echter benieuwd wachten tot de dokter terug de tent in was. Toen de flap weer open ging, glimlachte ze enthousiast naar haar. 'Hallo! Ik hoorde dat je nieuw was van Hakeem hier, dus je kent me vast niet, maar ik ben ook niet belangrijk. Maar jij wel toch?' Nadat ze een knikje kreeg van de vrouw begon ze meteen allerlei vragen op haar af te vuren over waar ze vandaan kwam, of ze al lang dokter was en hoe ze het hier vond. Toen ze het gesprek een beetje op gang had gekregen keek ze naar Hakeem en kon ze het niet laten om te giechelen. 'Ik ben helemaal vergeten dat ik bij mijn vader langs zou gaan. Ik ben hier al véél te lang. Hakeem, kom me snel opzoeken in het kasteel of de stad, oké?' Erin drukte nog vlug een kus op zijn wang en verdween toen giechelend uit de tent.

Hester twijfelde erg of ze wel terug de tent in moest gaan, ook al hadden ze haar uitgenodigd. Uiteindelijk won haar knorrende maag het toch en verscheen ze weer in de keuken. Ze glimlachte bescheiden naar de twee en wilde beleefd wachten tot ze weg waren voor ze zelf wat van de pap opzocht. Ze werd echter al snel door het meisje aangesproken. 'Nou, ik ben de nieuwe dokter,' vertelde ze met een knikje. Ze beoordeelde haar positie wel als cruciaal. Ze moest zacht lachen om alle vragen en beantwoorde ze geduldig. 'Ik kom uit een vissersdorpje in het Noorden. Mijn vader heeft me al zijn kennis overgedragen als sinds ik klein was,' vertelde Hester zoals gevraagd werd. 'Het is heel wat anders dan ik gewend ben,' gaf ze eerlijk toe, maar zei verder niets over hoe ze het kamp vond. Het was een harde plek om een nieuweling in te zijn. Verward keek ze het meisje na toen ze plots weg ging en keek toen vragend naar de man. 'Doet ze dat altijd?'