Het legerkamp

Hakeem kromp in elkaar bij het noemen van het woord dokter, maar probeerde niets te laten merken door weer tegen een paal aan te leunen. Gelukkig nam Erin al snel het woord en hoefde hij niets te zeggen. Het was confronterend om te horen dat ze zo... normaal was. Niet de duivel die hij in zijn hoofd had gevormd. Toen Erin plotseling aan kondigde dat ze weer weg ging, keek Hakeem haar ongelovig aan en wilde hij nog haar arm vast pakken, maar ze was al weg. Schuldbewust gleed hij met zijn hand langs zijn kaak heen en knikte vervolgens met een klein glimlachje. 'Dat is Erin. Ze- ze is een jaar geleden verhuisd uit het kamp. Ik ben met haar opgegroeid.' Hij was inmiddels naar de pan met pap gelopen en schonk een kom voor haar in. 'Hester, toch?' begon hij uiteindelijk onzeker, terwijl hij haar de kom overhandigde.

Hester glimlachte en knikte. 'En jij bent Hakeem?' Ze had het meisje - Erin blijkbaar - zijn naam horen zeggen en het kwam haar ergens bekend voor, maar ze kon het nog niet plaatsen. Met een dankbare glimlach nam ze het kommetje pap van hem aan en at er kleine happen van. 'Ik wil je niet hier houden,' zei ze. Maar toen ze zich realiseerde hoe dat klonk keek ze hem al snel verontschuldigend aan. 'Maar het is ook niet erg als je blijft. Ik ben allang blij dat ik niet de enige ben die in het kamp is gebleven.' Ze lachte zacht en haalde haar schouders op. 'Hoewel ik er wel van geniet eens een rustig kamp mee te kunnen maken.' Hester was weer stil om verder te eten van de heerlijke pap en af te wachten hoe Hakeem zou reageren. Hij leek aardig oncomfortabel. Ze wist niet of het aan haar lag of de situatie, maar het maakte haar ook aardig verlegen.

Hakeem knikte instemmend op haar vraag en glimlachte even kort. Vervolgens keek hij haar benieuwd aan. 'Waarom ben je eigenlijk nog in het kamp? Wou je niet naar het offerfeest toe? Of moest je hier blijven van mijn va-?' Hij sloot abrupt zijn mond en keek haar opnieuw met een onzekere blik aan. Misschien moest hij maar gewoon vertellen wat er aan de hand was. Dat zou hem opluchten én het zou voor haar misschien ook wel zijn gedrag verklaren. 'Mijn- Mijn moeder is ongeveer een jaar geleden overleden. Ze was dokter in het kamp. Ik- Soms vind ik het nog moeilijk om te realiseren dat de tijd gewoon door gaat en dat er een nieuwe dokter is en dat-' Hij besefte dat hij klonk als een kind en zuchtend haalde hij een hand door zijn haren heen. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen en gebaarde dus maar een beetje onhandig naar de pap. 'Is het een beetje goed te eten?'

Hester schudde glimlachend haar hoofd en keek bedenkelijk toen hij zijn zin plots af kapte. Ze praatte er maar over heen. 'Het is fijn even alles tot me te laten komen. Waarom ben jij nog hier?' vroeg ze op haar beurt naar haar eigen reden gedeeld te hebben. Ze at langzaam verder en bekeek Hakeem aandachtig toen hij plots over zijn moeder begon. Ze begreep geleidelijk waar hij op doelde en zelf bewust keek ze naar haar pap. Hij was de zoon van Marcus en Naevia. Ze voelde zich stom dat ze dat niet door had gehad. Hij leek op zijn ouders en bovendien had Marcus het echt wel over zijn zoons gehad toen ze aangenomen was en hij had vast hun namen genoemd. 'Ja, het is heerlijk.' Toch zette ze het restje wat ze nog niet had op gegeten aan de kant en keek hem aan. 'Het spijt me, van je moeder, maar het spijt me niet dat ik degene ben die haar plaats over neem. Dit is mijn vak, mijn passie, ik kan in de voetstappen van je moeder treden, echt.' Afwachtend keek Hester hem aan.

Hakeem haalde langzaam zijn schouders op en besefte dat hij eigenlijk niet eens precies wist waarom hij niet gewoon naar het feest ging. 'Ik- ik had niemand om mee naar het feest te gaan,' zei hij uiteindelijk maar eerlijk. 'Erin kwam hier naartoe als verrassing. Ik wist niet dat ze er was.' Aan haar gezicht te zien had ze begrepen wie hij was en zelfbewust streek hij zijn blouse glad. Hij had altijd het gevoel alsof hij een soort van eer hoog te houden had als het om zijn familie ging, maar vaak had hij het idee dat hij er niet erg in slaagde. Bij haar woorden zakte zijn schouders wat omlaag en schudde hij geruststellend zijn hoofd. 'Het- het is niet erg. Het kamp liep al maanden rond met een tekort aan dokters, omdat we maar geen vervanging voor mijn moeder zochten. Ik vond het gewoon vervelend dat het juist mijn vader moest zijn die de nieuwe dokter uit koos. Het was alsof hij al verder was gegaan en ik nog stil sta.' Hij zweeg vervolgens weer en pakte haar kom op, om het laatste beetje pap op te eten. 'Hoe bevalt het tot nu toe? Is mijn vader niet te hard voor je?'

Hester knikte begrijpelijk. Sommige mensen hadden haar ook wel gevraagd mee te gaan, mannen voornamelijk, maar ze had bij niemand de neiging gehad 'ja' te zeggen. Ze had gedacht dat ze snel vrienden zou maken in een omgeving met zoveel mensen, maar het was een stuk moeilijker. Hester waardeerde de eerlijkheid van Hakeem en probeerde hem een geruststellende glimlach te geven. 'Het overlijden van je moeder is ook niet niets,' zei ze begrijpelijk. Vervolgens glimlachte ze nogmaals en sloeg haar armen over elkaar. 'Het werk is precies wat ik zocht. Jullie houden me goed aan het werk,' lachte Hester. 'Je vader is hard voor iedereen, dat heb je vast zelf ook mee gemaakt.' Geïnteresseerd bekeek ze Hakeem en keek hem vervolgens vragend aan. 'Wat doe jij in het kamp?'

Hakeem haalde zijn schouders op en staarde naar de pan met pap. Er hadden veel mensen hem aangesproken over het feit dat het hem nog steeds niet lukte om door te gaan na het overlijden van zijn moeder. ''Het is alweer een jaar geleden'' of ''ze zou niet willen dat je zo zou rouwen'' waren dingen die hij vaak hoorde. 'Is dit je eerste baan of heb je al eerder als dokter gewerkt?' vroeg hij benieuwd. Hij twijfelde er niet aan dat ze veel werk had: hij had een tijdje in opleiding gezeten bij zijn moeder om dokter te worden en elke dag kwam er wel iemand met klachten. Het was de geur en het bloed dat Hakeem van dat pad af had getrokken. 'Hard maar rechtvaardig,' zei hij met een kleine glimlach, waarna hij haar twijfelachtig aan keek bij haar vraag. 'Ik- ik help overal en nergens. Ik ben overal goed in, maar niet zó goed om er mijn werk van te maken. Dus de ene dag help ik de houthakker, de andere dag de smid, en dan weer eens de kok.'

'Ik heb gereisd als dokter voor een aantal lentes,' vertelde Hester hem. Ze had haar ouders al op jonge leeftijd verteld dat ze graag meer wilde zien van de wereld, dat ze kennis wilde opdoen uit andere delen en dat had ze ook echt gedaan. Toch was het fijn een vaste plek te vinden. 'Een manusje van alles, dat klinkt handig,' glimlachte ze terwijl ze tegen het werkblad leunde en over haar schort veegde waar ze zo hier en daar wat vuiltjes zag zitten. Ze droeg zowat altijd haar dokter's kleding. Het was waar ze zich het meest comfortabel in voelde. Bovendien wist iedereen dan meteen met wie ze te maken hadden én het had haar al een paar keer haar leven gered. Niemand doodde zomaar een dokter. 'Dus als ik hulp nodig heb, kan ik jou roepen?' vroeg Hester met een glimlach.

'Het is misschien handig, maar dat kan ik niet voor de rest van mijn leven doen,' wierp hij met een kleine glimlach tegen. 'Mijn vader zou het graag anders willen zien.' Gelukkig zou hij naar het Noorden gaan: misschien zou hij daar eindelijk vinden waar zijn passie lag. Bij haar vraag keek hij haar twijfelachtig aan en maakte hij een gebaar dat tussen schouder ophalen en knikken in zat. 'Ik wil je best helpen, maar ik kan niet tegen bloed en pijn en- Mijn moeder had niets aan me. En- en ik ben al zo lang niet meer in de ziekentent geweest, doordat-' Hij verbrak zijn zin en glimlachte verontschuldigend. 'Ik denk dat ik toch maar naar het feest ga. Iemand moet mijn broertje in de gaten houden.' Hij liep naar de tentflap toe en stopte net voor hij weg wou lopen. 'Ik zou genieten van het feest. Het kamp zal je nog erg vaak gaan zien,' zei hij bemoedigend, waarna hij nog kort glimlachte.

Hester liet haar ogen beschaamd naar de vloer afglijden. Ze had nog geen gespreksonderwerp met hem kunnen bespreken of ze had het naar zijn moeder gestuurd. Ze beet lichtelijk gespannen op haar lip en wachtte af wat hij van zijn zin maakte. 'Natuurlijk, ga vooral. Het is vast erg gezellig.' Ze knikte en glimlachte, als teken dat ze zijn advies in zich op nam. 'Het was fijn kennis te maken,' glimlachte Hester. Ze hield het advies van haar vader maar in haar hoofd. Ze moest proberen vrienden te maken. Dat zou het leven een stuk makkelijker en aangenamer maken. Zeker nu ze eindelijk een vaste plek in nam en niet meer steeds op reis was. 'Misschien zie ik je daar,' wist ze nog snel te kunnen zeggen voor hij op weg naar het feest zou verdwijnen.

Nieuw

Hester stond met haar handen in haar zij naar de stapels kisten te kijken. Ze hadden een hoop voorraden binnen gekregen voor de keuken, de barakken, maar ook voor de ziekenboeg. Zij was aan het werk gezet om de materialen voor de geneesheren er tussen uit te vissen. Het was echter een stuk moeilijker dan gedacht. De idioten hadden geen enkele van de kisten gemarkeerd en dus moest ze iedere krat gaan openen. Ze zou er een hele dag mee bezig zijn en alweer niet naar de feesten kunnen gaan. Zuchtend rolde ze de mouwen van haar blouse op en pakte een stuk staal op waarmee ze de bovenkanten hopelijk los zou kunnen breken. Met een intens gezicht begon ze aan de eerste krat.

Clementine was gisteravond tot laat op het feest gebleven, tot de massa veranderde in een chaos door de brand in het paleis. Ze had zich voorgenomen om vandaag in het kamp te blijven en het rustig aan te doen. Toen ze onderweg was naar de keukens, liep ze een jonge vrouw tegen het lijf die met veel moeite probeerde om een krat open te krijgen. 'Kan ik je helpen?' vroeg ze, terwijl ze de vrouw benaderde en naar de opgestapelde kratten keek. 'Moet je dit allemaal in je eentje uitzoeken?' vroeg Clementine verbaast terwijl ze tegen de kratten aanleunde.

Hester keek op toen ze een stem hoorde en al snel veranderde haar diepe frons in een dankbare glimlach. 'Oh, dat zou héél erg fijn zijn.' Ze ging met een plof op één van de kratten zitten en wreef haar nu al pijnlijke handen over elkaar. Ze was echt wel wat gewend, maar kisten openen was haar niet gewoon. 'Mijn taak was om de spullen voor de ziekenboeg er uit te halen, maar dat stelletje sukkels hebben nergens op gezet wat wat is. Nu moet ik alles open maken,' verzuchtte ze. Hester stond weer op en bekeek de vrouw kort. 'Maar ik wil je niet ophouden. Het moet me wel lukken.' Het zou een heel stuk langer duren, maar ze wilde niet zomaar iemand in haar werk betrekken. 'Ik kan het me voorstellen dat je naar de stad wil. Vandaag worden er offers gebracht naar de kerk, toch? Hoewel er ook vast wel weer gedanst en gefeest zal worden.'

Clementine moest lachen. 'Nee, ik help graag! Ik had voor vandaag toch niet erg veel plannen.' vertelde ze en pakte het stuk ijzer van haar over om de volgende kist te openen. 'Ik heb vannacht erg veel lol gehad op het feest, dus ik wil het vandaag niet te bond maken.' gniffelde ze en kreeg met veel moeite de kist open. 'Ze maken het je er ook niet makkelijker op nee.' merkte ze op, terwijl ze stopte met wat ze aan het doen was en zich naar de vrouw toe draaide. 'Wat onbeschoft dat ik me nog niet voorgesteld heb.' Dat was het eerste wat haar vader haar had geleerd toen ze oud genoeg was: jezelf altijd eerst voorstellen. 'Clementine, aangenaam.'

Hester's gezicht klaarde meteen op toen ze ook echt hulp kreeg van de vrouw. Ze keek toe hoe ze aan de slag ging met de kist en knielde er toen neer om de inhoud te bestuderen. 'Leren riemen, fijn,' mopperde ze en zocht vervolgens naar iets om de inhoud op de buitenkant van de kist te kunnen markeren. Ergens vond ze wat houtskool en kalkte ze er met grote letters op wat ze gevonden had. 'Oh, je bent naar het feest geweest gisteren? Hoe was het? Ik hoorde dat de troubadour erg uitmuntend was.' Hester moest lachen en schudde haar hoofd. 'En ik heb vanochtend maar al te goed gehoord en gezien dat de drank rijkelijk gevloeid heeft.' Iemand in haar barak was flink tekeer gegaan. Nogmaals lachte Hester en haalde haar schouders op. 'Maak je geen zorgen, ik deed het ook niet. Het komt door dit kamp. Manieren is nou niet echt een prioriteit,' grinnikte ze. 'Ik ben Hester.'

Clementine knikte. 'Hij was inderdaad erg goed, al kon je het niet altijd even goed horen door het rumoer van de massa.' Het was jammer geweest, want de man had zeker een hoop talent. 'Ja, ik heb misschien ook wat teveel wijntjes gehad.' grijnsde ze en opende een kist waar zakken meel in zaten. 'Deze moet naar de keuken.' Ze ging al snel weer door naar de volgende kist, waar ze hoopte wat meer geluk te hebben. Erg veel verstand had ze niet van de ziekenboeg en wat ze ervoor nodig hadden, maar ze hoopte dat ze het wel zou herkennen als ze het zag. 'Helaas niet nee, ze zouden ze eens een lesje manieren moeten geven.' lachte Clementine. 'Ben je al lang in het kamp?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze de derde kist probeerde te openen.

Hester lachte verrast toen Clementine toegaf zelf ook wat veel gedronken te hebben. 'Ach, we moeten onszelf ook wel eens toestaan wat plezier te hebben. Zolang we maar niet de nacht en ochtend van iemand anders verpestte.' Ze zou de vrouw uit haar barak die kokhalzend iedereen wakker had gehouden die nacht een aantal dagen met niet veel plezier aanspreken. Hester schreef 'keuken' op de tweede kist en verplaatste de al geopende kratten zodat Clementine bij de anderen kon. 'Zie je het al gebeuren? De mannen die altijd in tijdens de schaft als eerste hun soep en eten naar binnen hebben geschrokt? Dat we die gaan leren dat er voor elke gang ander bestek is.' Grinnikend keek ze toe hoe de derde kist geopend werd en ze tot haar blijdschap een bomvolle doos verband zag. Ze zette hem naast de ingang van de voorraadtent en schudde haar hoofd als antwoord op de vraag. 'Nee, slechts enkele weken. Ik ben de nieuwe dokter',' legde Hester uit. 'Jij?'

'Precies.' zei ze met een glimlach en keek naar alle boxen die ze nog open moesten maken en moesten controleren. 'Hoeveel dozen met spullen voor de ziekenboeg verwacht je precies?' Hopelijk hoefde ze niet alle dozen open te breken om alle spullen te vinden, aan de andere kant had ze dan wel iets te doen. Bij de woorden van Hester begon Clementine te lachen. 'Nee, dat zie ik inderdaad nog niet echt gebeuren nee, maar het zou wel wat zijn.' Het gezicht dat al die mannen netjes wachtte met eten tot dat er voor iedereen was opgeschept, en vervolgens netjes alles met mes en vork aten. Het idee alleen al was erg vermakelijk. 'Ik heb me enkele dagen voordat we vertrokken naar Myr aangesloten.' vertelde ze kreeg met veel moeite de volgende kist open. 'Volgens mij is dit niet voor de ziekenboeg bestemd? Of wel?' Ze had geen idee wat er precies in de doos zat.

Hester bekeek de kratten met een zucht. 'Het zouden er zeven moeten zijn.' Hopelijk hadden ze die snel bij elkaar. Er stonden minstens 20 kratten. Het zou wel even duren voor ze allemaal open waren gemaakt. 'Oh, echt? Dan ben je een nog groener groentje dan ik,' grinnikte Hester. Ze keek in de nieuw geopende krat en knikte. Die behoorde inderdaad niet in de ziekenboeg, maar ze wist eerlijk gezegd ook niet waar die heen moest dus zette ze hem maar aan de kant. 'Dus wat zijn jouw eerste indrukken? Behalve het stelletje slonzen dat hier rondloopt vind ik het best aangenaam,' giechelde ze. Het was niet alleen in tijdens de schaft dat het gebrek aan manieren en netheid naar boven kwam. Ook als ze de barakken door ging om ze uit te kuizen werd ze er flink mee geconfronteerd. Maar ach, het was haar werk, dan was het goed dat ze graag alles schoon en netjes en geordend hield.

'Het is nog even wennen.' gaf Clementine toe, terwijl ze tegen één van de kratten aan ging zitten. Het was hoog zomer hier in het Oosten, dus de temperatuur steeg flink naarmate het middag begon te worden. 'Het is de eerste keer dat ik me aansluit bij zoiets als een leger.' Vroeger was ze altijd samen met haar vader en de bemanning op de boot, daarna was ze er een tijdje alleen op uitgetrokken en nu was ze hier. 'Maar dat komt wel goed, ik moet iedereen gewoon wat beter leren kennen en weten hoe alles in elkaar steekt.' Alles werd makkelijker als je mensen kende, er waren soms best tijden dat ze zich alleen voelde, simpelweg omdat ze niemand had waarmee ze kon praten, maar ze bleef tegen zichzelf zeggen dat dat allemaal nog wel kwam. 'Heb je ook gehoord over de brand van gisteren in het paleis?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze opstond en weer verderging.

Hester glimlachte bemoedigend. 'Je raakt er vast zo aan gewend. Het kost altijd tijd om een plek te vinden.' Voor haar was het proces nog steeds gaande. Soms dacht ze nog altijd in de weg te staan voor bepaalde mensen en het vrienden maken liep ook nog niet erg soepel. Misschien kwam het omdat ze te veel op zichzelf was. Ze was dat gewend van haar reizen. Ze moest echt de adviezen van haar vader meer op gaan volgen. 'Ja, het is nogal wat,' verzuchtte Hester. 'Gelukkig is er niemand gewond geraakt.' Ze was zelf ook op een krat gaan zitten en leunde naar achteren om even op adem te komen. 'Het wordt gelinkt aan de rovers. Maar ik kan me niet voorstellen dat een stel rovers zoiets zou doen. Die komen niet in kastelen en paleizen.' Hester was zelf maar vaak genoeg groepen tegenkomen tijdens haar reizen. Soms was het een positieve ervaring, soms een zeer negatieve. 'Ik heb gehoord dat ze een team achter ze aan gaan sturen.'

'Vast wel.' Clementine glimlachte naar haar en haalde haar schouders op. 'Misschien wilde ze hun kansen gewoon nemen en kijken of ze een keer voor de grote buit konden gaan.' Als mensen ergens kansen zagen deden ze soms gekke dingen. 'En misschien zijn het inderdaad geen rovers, maar wie waren het dan wel?' In principe kon het iedereen zijn, het konden zelfs wachters of bedienden zijn die hun werk zat waren en de benen hadden genomen. 'Echt?' Haar gezicht lichtte op bij het horen van de woorden van Hester. Dat zou iets zijn waar Clementine zich thuis bij zou voelen, een team dat gewoon op weg was, een kleine groep mensen met een doel. 'Weet je of Marcus het team al bij elkaar heeft?' Als ze de kans zou hebben om mee te kunnen gaan, zou ze die nemen ook.

Als Hester schoonmaak klusjes toegewezen kreeg wilde ze nog wel eens iets opvangen en ze had juist die ochtend gehoord hoe er over het team gesproken werd. 'Ze zijn een lijst aan het maken. Ik geloof niet dat ze er al aan uit waren. Er was nogal wat discussie.' Bestuderend keek ze naar Clementine. 'Jij wilt mee. Ik zie het aan je.' Enthousiast ging ze rechter zitten. 'Ik wil het ook proberen. Ze hebben vast ook iemand nodig die wat af weet van verwondingen als er wat gebeurt en ik ben gewend om in barre omstandigheden te reizen. Ik was van plan op Marcus af te stappen of Nathan, want-' Hester slikte haar woorden in en glimlachte. 'Het is vast niet slim het om Marcus heen te proberen,' maakte ze maar haar zin af. Ze gaf niet graag toe dat ze geschiedenis had met Nathan en zijn familie. Bovendien had ze geen flauw idee of ze nog herkend zou worden. Voor haar waren de herinneringen nog erg aanwezig, ook al was ze toen een jong meisje, maar het was al zo lang geleden en ze had haar eigen familie gekregen. Ze verwachtte niet dat Leona en Nathan haar zouden herkennen, laat staan dat ze haar nog eens uit de brand gingen helpen.

'Natuurlijk wil ik mee!' zei Clementine enthousiast, terwijl ze breed begon te glimlachen. 'Dat is waarom ik hier naar toe ben gekomen, voor dit soort taken, of missies- of hoe je ze dan ook wil noemen.' Als klein meisje droomde ze er altijd al van om de slechteriken uit de verhalen van haar vader en zijn vrienden te vangen en op te sluiten zodat het volk veilig was. Dit was in haar ogen precies hetzelfde: een meisjes droom die uit zou komen. 'Je moet het gewoon proberen!' Zelf zou ze Marcus zo snel mogelijk opzoeken en als het aan haar lag zou ze smeken om mee te mogen, al hoopte ze dat het niet zo ver hoefde te komen. 'Het is altijd het proberen waard toch?' Hester was waarschijnlijk overal erg nodig: zowel in het kamp als op reizen en expedities als deze. Zij was gewoon maar een soldaat en ook nog niet eens eentje die erg veel krediet voor zichzelf had opgebouwd binnen het leger.

Hester ging flink in het enthousiasme van Clementine mee en knikte hevig bij alles wat ze zei. Het klonk inderdaad als een uitgelezen kans en als ze echt iemand met medische kwaliteiten zochten was ze een goede keuze. Maar ze was aangenomen voor in het kamp, dat was haar werkbeschrijving geweest. Toch, als ze deze reis kon maken zou ze dat erg fijn vinden. Het was rustgevend om een paar weken op dezelfde plek te werken, maar toen ze naar het Oosten reisden had Hester al gevoeld dat ze nog altijd snakte naar het op pad zijn, met wat voor doel dan ook. Toch was er een twijfel, maar die gaf ze nu nog geen aandacht. 'Laten we hopen dat we beiden uitgekozen worden,' glimlachte ze en stond toen op om weer verder te gaan met de kisten.