De boerderij van Nathan en Leona

Met een diepe zucht stapte Adrian de keuken in. Hij en Naya hadden later dan gepland het Oosten kunnen verlaten om er voor de bruiloft te geraken en waren pas die ochtend aangekomen. Door het vele gereis waren zijn zoon en dochter dood op geweest. Het weer was onrustig geweest, de weg hobbelig. Ze hadden nauwelijks een oog dicht gedaan. Hij en zijn vrouw besloten ze nog op bed te leggen voor de grote festiviteit zou beginnen. Adrian had Naya verteld dat hij het wel kon doen zodat zij met haar zuster bij kon kletsen en eventueel kon helpen met de aankleding of wat dan ook. Hij vond het bovendien niet erg even te kunnen rusten tot Dominic en Sheila in slaap vielen voor hij zich onder de gasten zou mengen, als die al zo vroeg op waren. Hij keek er erg naar uit zijn familie weer te zien. Hoewel hij het Oosten zijn thuis was geworden, miste hij zijn broers, zijn zuster en zijn ouders regelmatig. Vooral na de hereniging die ze hadden gehad voor de bruiloft van het Koninklijk paar had het hem pijn gedaan weer afscheid te moeten nemen. Adrian was dan ook erg blij zijn oudste broer in de keuken te vinden. 'Toby,' begon hij enthousiast waarna hij op hem afstapte en zijn armen om hem heen sloeg. 'Wat fijn om je te zien.' Ondanks dat het alweer lentes geleden was sinds hij Tobias ziek op bed had zien liggen, voelde het iedere keer dat hij zijn broer zag weer als een zegen, een opluchting.

Toen Adrian plots de kamer in kwam stappen, kwam Tobias met een brede grijns overeind. 'Broertje,' glimlachte hij, waarna hij hem stevig omhelsde en op zijn rug sloeg. 'Goed om je te zien. Is het hele gezin mee? Hoe laat ben je aangekomen?' Hij had weer plaats genomen en schonk ook wat warme thee voor zijn broer in. Het was goed om Adrian zo gezond te zien: soms maakte hij zich zorgen dat zijn jongste broer overspoeld werd door de politiek in het Oosten, vooral met de nieuwste ontwikkelingen. Tobias probeerde zich er vooral ver buiten te houden: hij gaf enkel om zijn familie en om hun gesteldheid. De gesteldheid van het volk liet hij over aan Sibel en Indra. 'Viel jij ook steil achterover bij het ontvangen van de uitnodiging? Guila en Flynn samen en dan ook nog eens een huwelijk... bij de Goden, na alles wat er is gebeurd, zag ik die niet aan komen.' Vooral niet nadat hij voorgesteld was aan de stugge lijfwacht tijdens de koninklijke bruiloft. Zo bleek maar weer dat zijn broers en zuster hem nog steeds versteld konden laten staan. Straks kwam Iwan vast weer met de raarste nieuwtjes aan zetten. 'Heb jij Gus of Iwan al gezien?'

Adrian nam Tobias eens goed in zich op nu hij opgestaan was en concludeerde dat hij er slechts ouder uit zag, niet slechter. Het stelde hem gerust. Hij nam plaats aan de grote tafel en nam de thee van zijn broer dankbaar aan. Hij moest lachen bij de vraag van Tobias en haalde zijn schouders op. 'Eerlijk gezegd verbaasde het me niet echt. Als er twee personen zijn die ik zou beschrijven als onstuimig in de liefde dan zijn het Flynn en Guila wel.' Hij was verbaasd geweest toen hij voor het eerst had gehoord over de mogelijke liefde tussen zijn zuster en neef. Hij dacht Flynn goed te kennen, zeker na de missie, en had hem altijd als grote flirt gezien. Daar pasten Guila's hartstocht en dromen niet bij. Toch was het een grotere verrassing geweest om Guila samen te zien met de onbekende lijfwacht in Myr. Hij wist dat het zelfs Sibel aardig van haar a propos was gebracht en zij liet nooit blijken dat iets haar kon verrassen. 'Nee, beiden nog niet. Maar Augustus schreef me dat hij in de loop van de ochtend aan hoopte te komen. Van Iwan weet ik eerlijk gezegd niets. Wie heeft hij geschreven dat hij zal komen?' Adrian was sceptisch wat betreft zijn broer. Hij wilde nergens van uit gaan.

'Al zou ik de stempel van onstuimigheid ook wel op jouw liefdesleven durven drukken,' grinnikte Tobias, zoals enkel een oudere broer kon. Zo had Adrian het ene moment opgesloten gezeten in het kasteel, zo had hij het andere moment zijn ware liefde in de verre gebieden van Tarth gevonden. Een liefde die warempel meermaals hun kasteel had betreden. De zuster van de stugge Koningin van hun land. Ach, hij kon zijn eigen leven nou ook niet bepaald kalm noemen: wie had er nou met één been in het hiernamaals gestaan en dat na kunnen vertellen? 'Ik weet niet of vader het wel overleefd zou hebben als Guila haar mee genomen zou hebben naar huis. Syd zal één van de weinige personen zijn in Tarth die zich níét laat intimideren door onze oude man.' Hij grinnikte om de gedachte: zijn vader kon er echter nog zeker wat van op zijn oude leeftijd. Al had Tobias het gevoel dat de kleinkinderen hun vaders hart een gladder randje gegeven hadden. Bij het noemen van hun broer verstrakte Tobias' gezicht echter. 'Ik had Iwan tijdens de laatste bruiloft nog zo gezegd dat hij pap en mam meer berichten moet sturen. Echter, volgens de laatste brief van moeder heeft hij weer niets laten weten, niets over zijn locatie, niets over zijn gesteldheid. Waar zit hij toch met zijn gedachten? Ik heb letterlijk via Ren moeten horen dat hij weer veilig in Tyrosh was aangekomen. Bij de Goden, die jongen sterft nog eens op de weg en niemand die erachter komt. En dan-' Hij merkte dat hij er te opgewonden over raakte en liet zich kalmeren door een flinke slok van de thee. Met een verbrande tong kon hij toch niet meer ratelen.

'Ach, jij had gewoon je eigen romance om je mee bezig te houden toen ik en Naya nader tot elkaar kwamen.' Adrian moest hoofdschuddend glimlachen. Het was over het algemeen onstuimig geweest toen. Hij was teruggekomen van zijn ongeoorloofde missie, was ernstig tegen zijn vader uitgevallen, zijn moeder was net wat beter geworden toen Tobias zo ziek was geworden, hun vader had besloten de troon af te staan- Als Adrian aan die tijd dacht, probeerde hij vooral te focussen op het feit dat hij Naya in al dat donker had gevonden als lichtpunt. Hij glimlachte bij de gedachte aan de vreemde vrouw tegenover hun strenge vader. Die verdween echter van zijn gezicht toen Tobias zijn monoloog over Iwan begon. Het was nooit echt een veilig onderwerp geweest om over zijn broer te spreken. Als hij zijn moeder moest geloven had Iwan besloten niets meer met de familie te maken te willen hebben. Zijn vader leek er stoïcijns over te zwijgen. Augustus en Guila waren beiden enkel bezorgd en Tobias die wond zich er simpelweg te veel over op. 'Hij heeft tenminste zijn gezicht laten zien in Tyrosh zoals hij ons verteld had in Myr. Dat is al heel wat. Toen hij die avond stomdronken vertrok had ik eerder het idee dat hij nergens zou geraken,' verzuchtte Adrian. Hij had het zijn broer zo gegund om de vrijheid die ze bezaten te benutten, maar het leek er meer en meer op dat de vrijheid hem niets goed deed. 'Maar natuurlijk heeft Guila hem hier gekregen. Hij heeft altijd al een zwak voor haar gehad,' voegde hij met een kleine glimlach toe. 'En Guila verdient het om de hele familie er bij te hebben. Hopelijk zonder al te veel gedoe.' Hierbij wierp hij een waarschuwende blik op zijn grote broer. Hij begreep de frustraties die Tobias voelde wat betrof Iwan, maar deze dag konden ze daar niet mee gaan verpesten. 'Er zijn bovendien wel dringendere zaken dan de afwezigheid van onze broer.' Hierbij gingen zijn gedachten niet uit naar één specifiek probleem, maar hij dacht aan de gezondheid van hun ouders, de warrige brieven die hij steeds van zijn moeder kreeg, het nieuws over de aanwezigheid van de politicus en het besluit van Flynn en Guila om buiten het kamp te gaan wonen na hun trouwen.

Tobias glimlachte om de woorden van zijn broertje: hij was inderdaad ook druk geweest met zijn eigen liefdesperikelen en al helemaal met zijn gezondheid. Hij prees nog steeds de Goden dat hij zijn eigen kinderen had mogen aanschouwen en niet was gestorven nog voor de geboorte van de eerste. Tobias merkte de waarschuwende blik van zijn broer maar al te duidelijk op en wat verontschuldigend hief hij zijn handen op. 'Je hebt gelijk, het is vandaag niet de tijd om hem aan te spreken op zijn gedrag. Dat heb ik bij de vorige bruiloft al gedaan...' En het had niets geholpen. Hij had gehoopt dat hij zijn positie als oudste broer had kunnen gebruiken om zijn broertje toch te overtuigen, maar het had niets uitgemaakt. Dat deed pijn. Het was echter waar dat ze dringendere zaken hadden. 'Spreek jij zometeen eens met mam, Adrian. Dat zal haar goed doen. Ze ziet mij en Guila nu al veel te vaak en dat brengt irritaties bij haar. Zus en ik zijn veel te bezorgd in haar ogen. Je kent het wel...' Adrian had altijd een bijzondere relatie met hun moeder gehad en hij hoopte dat hij haar wellicht wat gerust kon stellen. Wat kon kalmeren in de drukte van alle kinderen en kleinkinderen.

Adrian was opgelucht dat Tobias in stemde met zijn woorden. Zo nu en dan, als zelfs Tobias gefrustreerd raakte door de schommelende verhoudingen in hun familie, kon ook Adrian hopeloos raken. Hij had altijd het idee gehad dat het juist zijn grote broer was die iedereen bij elkaar had gehouden in Evenfall en ook daarna. Als hij dan het niet meer zag zitten, voelde Adrian de druk des te meer. Het hielp niet dat hij zo ver van de rest van zijn familie woonde. Hij had graag dichterbij huis gebleven, maar uiteindelijk kon hij zijn leven niet laten leiden door wat zijn broers, zuster of ouders deden. Hij had zijn eigen gezin aan wie hij zijn volledige toewijding wilde geven. En dan was er nog zijn werk. De taken die hij op zich had genomen in het Oosten hadden Adrian terug de politiek in geleid, hoewel het zonder de druk van Evenfall was. Adrian staarde naar zijn thee mok en knikte langzaam. 'Natuurlijk zal ik met moeder praten.' De brieven die ze naar elkaar schreven waren fijn, maar niet goed genoeg om door te hebben hoe het met zijn moeder ging. Het waren de berichten van Tobias en van Guila die hem in lieten zien dat het er niet goed voor stond. 'Hoe gaat het nu? Ik heb gehoord dat ome Ren langs zou komen. Heeft dat haar wat goed gedaan? En dat de twee families bij elkaar komen?' Hij had zijn thee op gepakt om er voorzichtig van te drinken. 'Hebben jullie het er al eigenlijk met vader over gehad?' Adrian had geen idee of de oude Koning ook begon te merken dat zijn vrouw achteruit ging.

'Ik hoor het graag terug als jij met haar gesproken hebt.' Hij was benieuwd hoe hun moeder zou reageren op het gesprek met haar jongste zoon. Hoe vaak zei ze niet dat ze zo graag Adrian en zijn gezinnetje zou willen zien? Hij had al vele malen aangeboden om met haar te reizen naar het Oosten, maar ze had altijd wel een reden gehad om niet te gaan. Met een zucht keek hij zijn broer aan. 'Omdat vader de achteruitgang van moeder zo lang gecompenseerd heeft kwamen wij er pas zo laat achter wat er werkelijk aan de hand was,' verzuchtte Tobias. Hun vader wist al lange, erg lange tijd dat zijn partner achteruit ging, maar hij had er nooit een woord over gerept. Of dat kwam doordat zijn vader zijn ogen ervoor sloot, of omdat hij zijn kinderen niet wilde verontrusten, wist Tobias niet. De voormalig Koning sprak niet graag over de achteruitgang van zijn partner en kapte de gesprekken altijd snel af. Door zijn voormalige functie was hij daar ook verbijsterend goed in. 'Ze redden het samen wel goed, want pap weet hoe hij er mee om moet gaan, maar ik weet niet voor hoe lang-' Hun vader was ook niet meer de jongste. Als hij ook achteruit zou gaan, wat moesten ze dan doen? Tobias wist echter al langere tijd wat er dan zou gebeuren en dat was iets waar hij binnenkort met Renee over om tafel moest gaan zitten. 'Maar hoe gaat het in het Oosten, jongen? En met de kinderen?'

Adrian knikte. Natuurlijk zou hij het met zijn broer delen. Hij was allang zo blij dat Tobias dichtbij hun ouders woonde en zo ook vaak genoeg een oogje in het zeil hield. Het stelde hem ook gerust te weten dat Guila enigszins in de buurt bleef. De zorgen die hun moeder om haar dochter had gehad waren groot genoeg geweest voor de aankomende jaren. 'Ik kan ook wel een poging doen met vader te praten over de toekomst, maar-' Hij haalde met een zucht zijn schouders op. 'Moeder luistert misschien nog wat naar ons, vader denkt het allemaal wel alleen te kunnen. Wellicht kunnen we ome Ren vragen eens een goed gesprek met hem te voeren.' Adrian leunde naar achteren in zijn stoel en staarde naar het houten blad waar hij met zijn hand over gleed. 'We kunnen alleen maar van geluk spreken dat ze de afgelopen jaren toch nog rustig samen hebben gewoond.' Daar konden ze in ieder geval voldoening uit halen. Hij glimlachte toen zijn broer vroeg over zijn familie. 'Het gaat goed. Dominic is net begonnen met zijn lessen van de septa en Sheila begint eigenwijs te worden zoals haar moeder.' Zijdelings keek hij naar Tobias terwijl hij zijn volgende woorden overdacht. Hij had dit nieuws al een langere tijd met zijn familie willen delen, maar had het geen goed idee gevonden dat via een brief te doen. 'Silas en Zyanya denken er aan om binnenkort afstand te doen van hun titel.'

'Doe inderdaad een poging om met allebei in gesprek te gaan en anders neem ik vader binnenkort wel opzij. Hij zal toch hopelijk in elk geval naar één van ons luisteren. En anders sturen we Guila.' Hij en zijn vader hadden altijd een bijzondere band gehad, waarbij het voelde alsof Tobias de enige was geweest die in al die opgesloten jaren in het paleis een goed gesprek met zijn vader had gehad. Meerdere zelfs. 'En om ome Ren met hem te laten spreken vind ik een heel strak plan. We weten allemaal dat die twee als broers zijn, zelfs na al die jaren. Ren heeft ook al vaker zijn zorgen uitgesproken over onze ouders.' Hij zuchtte diep en wilde verder nadenken over het probleem rondom zijn ouders, tot hij plots een heel ander onderwerp uit Adrians mond hoorde komen. Het leiderschap van het Oosten. 'En dat zou betekenen dat Naya en jij landvrouwe en landheer van het Oosten worden,' concludeerde hij op langzame toon. Het verbaasde hem niets: hij had altijd geweten dat zijn broer geboren was om te leiden. Als het niet het land was, dan maar een deel van het land. Een glimlach speelde dus al snel rond zijn mond. 'Gefeliciteerd, broertje. Ik weet zeker dat het Oosten nog succesvoller, vredelievender en vruchtbaarder wordt dan dat het al is onder jullie regering.'

Het was de afgelopen malen dat hij zijn familie zag of opzocht altijd al zo geweest dat ze meer praktische zaken te bespreken hadden, dan het simpele samen zijn. Hij vond het niet erg zo over het welzijn van zijn familie na te moeten denken, immers hadden hun ouders ook altijd voor hen gezorgd ook al was het op hun eigen manier, maar hij verlangde soms naar de zorgeloze samenzijn dat ze in Evenfall hadden beleefd. Adrian had daar überhaupt meer voldoening uitgehaald dan zijn broers en zuster, dacht hij nog altijd. De politiek had hem nooit zo verveeld als voor Iwan of zo geïrriteerd en gefrustreerd als Tobias of Augustus. Zijn vader had hem enkel nooit de ruimte gegeven zijn fascinatie te ontdekken. Silas Alba had het compleet anders aangepakt en hem meteen, na de verbintenis met zijn dochter, onder zijn arm genomen. Adrian wist dat hij veel geleerd had en hij was zelfverzekerd over zijn kunnen, toch beangstigde de toekomst hem. 'Het is nog niet- Er zijn nog geen definitieve besluiten genomen. Naya had nooit verwacht dat ze landvrouwe zou worden met Sibel die zo in de voetstappen van hun vader trad, maar dat is nu natuurlijk anders en werken al jaren hard samen met Zyanya en Silas. Echter-' Met een diepe frons keek hij Tobias aan. Adrian twijfelde hij of hij zijn zorgen moest delen. Het was echter niet per toeval dat hij dit nieuws eerst met zijn oudste broer deelde en niet zijn ouders of andere familieleden. Tobias had Adrian's dromen en wensen maar ook zijn fouten serieuzer genomen dan de rest van de familie. Hij zou eerlijk zijn. 'Ik maak me zorgen of ik de balans wel in stand kan houden. Of ik wel mezelf kan blijven en er voor mijn gezin zal zijn,' biechtte Adrian uiteindelijk op. Hij was al lange tijd bang dat zijn ambities te veel op die van zijn vader leken, dat hij fouten zoals hem zou gaan maken.

Tobias zuchtte diep na de woorden van zijn broer. Hij begreep Adrian goed. Soms was Tobias bang dat al zijn broers vreesden om zo te worden als hun vader, zowel in hun privé leven als in hun werk. Adrian was altijd al voorbestemd om een groot leider te worden en Tobias wist zeker dat hij de balans zou vinden in zijn werk. 'Jij hebt meegemaakt hoe het niet moet, Adrian,' stelde Tobias hem gerust. 'In die val ga je niet stappen. En je hebt genoeg mensen om jou heen om je te waarschuwen als de balans weg dreigt te vallen. Naya. Jouw schoonouders. Jouw broers.' Hij klopte zijn broer goedbedoeld op zijn schouder en glimlachte naar hem. Hij was altijd al trots geweest op de ambities van zijn broer. Hoe hij Tarth een betere plek wilde maken. Die ambitie had hij nooit gehad. Zijn ambitie zat veel meer in het samen houden van de familie, al had hij vaak genoeg het idee gehad dat hij daarin had gefaald. 'We moeten Flynn trouwens nog eens samen op zoeken. Om eens verklaring te vragen over hoe hij én ons niet om toestemming vroeg voor Guila's hand én hoe hij erop is gekomen om met de dreigingen zo ver buiten het kamp te gaan wonen!' De woorden startte als een grap, maar gingen verder als een zorg. Hij had lang genoeg zich zorgen gemaakt om zijn zuster en hij wilde dat die zorgen eindelijk eens zouden ophouden omdat ze ergens veilig zou zijn.

Dankbaar keek Adrian zijn broer aan. Tobias moest weten dat hij altijd erg naar hem op had gekeken, maar dat het ook moeilijk was geweest te zien hoe hun vader hem achterna zat met de opvolging zonder dat Tobias er op in gegaan was. Adrian had hard gewerkt om opgemerkt te worden, om waardering te vinden en hij was zeker wel eens jaloers geweest om de relatie die zijn vader en zijn oudste broer hadden. Zelfs als het niet goed ging. Toch had dat hem er niet van weerhouden om een goede band met Tobias op te bouwen. Hij herinnerde zich maar al te goed dat het juist Tobias was die hij de taak had gegeven om zijn moeder bericht te geven over zijn plannen toen hij er tussen uit geknepen was om op de missie te gaan. 'Ik zou mijn familie, mijn gezin, nooit teleur willen stellen,' vertelde Adrian met een glimlach. Hij voelde zich geruster nu het nieuws er uit was, toen zijn zorgen enigszins verminderd waren. Hij dronk het laatste beetje van zijn thee op toen Tobias over Flynn begon. 'Broer, we kunnen ze niets opleggen. Sibel heeft dat al geprobeerd met die wachters die ze steeds achter Guila aan stuurde. Maar die wimpelde Guila ook af. Ik weet niet of het Flynn is die we dus er op aan moeten spreken.' Hij was opgestaan om zijn lege mok af te wassen en kon zo uit het raam het landgoed bekijken. Hij had het Noorden altijd al zo prachtig gevonden. Op de weg zag hij al snel een stel ruiters. Nieuwe gasten, verwachtte hij. Tot hij de ene figuur begon te herkennen. 'Bij de Goden, Toby. Ik weet niet wat het grotere wonder is. Dat Iwan überhaupt hier is of dat hij op tijd is.'

'Flynn zou Guila tegen haar zelf moeten beschermen. Maar ze heeft hem vast allang om haar vingers gewonden, zoals zij bij iedereen doet. Als zij dat nou ook nog eens bij Iwan kon doen...' Het was alsof hij over de duivel sprak, want op hetzelfde moment kondigde Adrian aan dat hun broer voor de deur stond. Bij die mededeling kreunde Tobias vermoeid. 'Guila en Iwan zijn de veroorzakers van mijn grijze haren,' verzuchtte Tobias met een grimas, terwijl hij een hand door zijn steeds lichter wordende haren haalde en vervolgens op stond. Soms dacht hij weleens dat hun gezin meer stress had gekend dan een mens zou kunnen verdragen. Dat was waarom hij zich uit alle drama en politiek en verre familie banden had gerukt: hij wilde er niets meer mee te maken hebben. 'Gebaar hem dat hij binnen moet komen. Ik wil hem eerst spreken, voordat mam merkt dat hij er is en hem de hele avond niet loslaat en Iwan vast weer wegvlucht.' Hij vertrouwde zijn broer voor geen cent meer. In het Oosten zou hij nog met zijn broer samen gaan lunchen... bij de Goden, hij had daar uren staan wachten, om vervolgens een brief van zijn broer op zijn bed te vinden met enkel het bericht dat hij alvast was vertrokken naar het Noorden.

Adrian moest lachen om de opmerking van Tobias en schudde afkeurende zijn hoofd. 'Ik dacht dat dat jouw lieve dochters dat hadden veroorzaakt.' Hij wuifde naar Iwan en volgde zijn broer door het raam tot hij uit het zicht was en dus al snel voor de deur zou staan. 'We kunnen niet allemaal zoals Augustus onze toevlucht vinden in een bibliotheek en daar rustig ons leventje leiden.' Hij glimlachte echter bij de gedachte aan Gus. 'Hoewel het me nog steeds erg blij maakt te zien dat hij niet zo geïsoleerd is geraakt en nu zijn partner heeft en zijn poëzie. Ik hoop alleen meer dat hij eens met Iwan praat.' Het was vreemd te zien hoe de relatie van de tweeling tegenwoordig even stroef liep als de andere verhoudingen van Iwan tot de familie. Twijfelend keek Adrian Tobias aan toen hun moeder genoemd werd en wierp hij een vluchtige blik op de deur naar de hal. 'Toby,' begon hij zuchtend. 'Ik ga er maar van uit dat Iwan dit niet verteld heeft en dat hij het graag voor zich houdt, maar-' Hij wreef langs zijn kin en besloot het toen toch te delen met zijn broer. 'Moeder praat weinig met Iwan. Hij heeft me een keer verteld, in een dronken bui weliswaar, dat ze tegen hem uit gevallen is. Het klonk ernstig.' Hij wilde het dronken woord van Iwan niet al te serieus nemen, maar als het werkelijk gebeurd was, kon het een hoop van het gedrag van Iwan verklaren. Adrian wilde verder gaan, maar hoorde toen de stem en voetstappen in de hal en kon al snel zijn broer hartelijk begroeten.

Iwan had de uitnodiging nog geen dag na aankomst in Tyrosh al ontvangen. Hij wist dat zijn familie op de hoogte was geweest van zijn plannen om naar het Noorden te reizen, maar dat de timing zo goed was geweest had hem overrompeld. De hele reis met Marwan had hij flink het gevoel gehad afgesloten te zijn geweest van de echte wereld. Ze hadden een hoop verschillende prachtige, of zelfs magische, plekken bezocht om plots weer in de werkelijkheid terecht te komen in Tyrosh. De stad was vol, druk, en stonk. Iwan genoot er echter wel degelijk van. Hij kon nooit te lang afgezonderd zijn van massa's mensen. Hij had immers een publiek nodig. Zijn beloftes nakomend had hij Marwan in contact gebracht met zijn oom Ren en Marcus Hoster en andere mensen die hij kende in de stad. Hij had hem geïntroduceerd in de herberg, aan Eileen, Erin, Hakeem en Esra. Hij had de Goden vele malen bedankt dat Esra geen wrok meer koesterde naar hem. Natuurlijk wist zijn familie door die contacten meteen dat hij in Tyrosh was en had hij dus van het ene op het andere moment de uitnodiging voor Guila's bruiloft in zijn handen. Hij had het voor een tijdje kunnen verbergen, maar natuurlijk was zijn oom benieuwd of hij samen wilde reizen en Erin had hem enthousiast het idee gegeven om met Hakeem samen te werken. Zo was Marwan er ook achter gekomen. Hij was uiteindelijk degene die hem overtuigd had te gaan. Iwan was er nog niet zeker van of hij zijn reisgezel en inmiddels goede vriend ervoor moest vervloeken of bedanken. Zenuwachtig opende hij de deur naar het huis en trok zijn reismantel van zijn schouders voor hij verder liep naar de keuken en er hartelijk begroet werd door zijn jongste broer. 'Adrian.' Over zijn schouder zag hij de imposantere gestalte van Tobias ook aanwezig, maar tot zijn opluchting zat niet heel zijn familie klaar voor zijn aankomst.

'Moeder praat weinig met Iwan?' herhaalde Tobias ongelovig. Zijn moeder had hem zo vaak verteld dat ze weleens brieven van Iwan ontving of dat ze zelf brieven had gestuurd of dat ze met elkaar gesproken hadden tijdens een evenement. Niets was daar dus van waar, blijkbaar. 'En waar is moeder over uitgevallen? Dat hij zo weinig er is? En spreekt hij met vader dan? Stuurt hij Gus weleens iets?' Zelf ontving hij maar weinig van zijn broertje. Hij had geen idee waar Iwan ging en stond. Dat beangstigde hem van tijd tot tijd, tot hij de hoop had losgelaten dat het ooit beter zou worden. Hij had gehoopt dat het gedrag van Iwan in elk geval nog beter zou worden voordat zijn moeder zou overlijden. Misschien was dit wel een eerste stap. Bij het horen van de binnenkomst van zijn broer stond Tobias ook op en keek hij afwachtend toe hoe zijn twee broertjes elkaar omhelsden. Zo kruisten uiteindelijk ook zijn eigen met die van Iwan. 'Iwan,' zei hij ietwat plechtig, waarna hij ook zijn broer in een omhelzing trok. 'Je bent gelukkig op tijd. Kom je nu uit het Noorden gereisd? Ben je langs de herberg geweest?' vroeg hij benieuwd en misschien ook een beetje ratelend.

Iwan gaf Adrian nog een dankbaar klopje op zijn schouder toen hij de mantel van hem over pakte om deze op te hangen en keek ze zijn oudste broer met een voorzichtige glimlach aan. Hij wist dat hij zijn familie ernstig moest hebben teleurgesteld toen hij zijn beloftes in Myr maar half nagekomen was. Hij had een avondeten met hen gedeeld, maar was dat amper doorheen gekomen om dronken weg te vluchten en de volgende dag er meteen op uit te trekken met Marwan. Hij wist dat hij voornamelijk Tobias andere dingen beloofd had. Toch leken beiden broers hem aardig genoeg te verwelkomen. Wat overrompeld door het vriendelijke ontvangst keek hij Tobias aarzelend aan. 'Oh, ja, uit Tyrosh-' Hij wreef door zijn krullen en lachte breed. 'Ik ben er een tijdje geleden aangekomen en kreeg toen meteen de brief van Guila. Ik kon toch geen nee zeggen tegen mijn enige zusje,' begon hij met een zenuwachtig lachje, voor hij uiteindelijk grinnikte. 'Is er nog niemand anders op?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij de lege keuken door keek en ook geen beweging in de woonkamer zag. Het was maar een late beslissing geweest om alsnog naar de boerderij van zijn familie te reizen. Uit angst om veel te laat aan te komen, en omdat hij eerlijk gezegd niet had geweten wanneer alles zou beginnen, was hij de nacht door gereisd en had de tijd niet echt in de gaten gehouden. Het mocht duidelijk zijn dat hij erg vroeg was. Het was er nog zo stil. 'Ik eh-' Bedenkelijk wreef hij de krullen van zijn voorhoofd en keek van de ene naar de andere broer. 'Hoe gaat het met de vrouwtjes? En de kleine dreumesen?'

Tobias had weer plaats genomen op zijn stoel en keek zijn broertjes afwachtend aan om te zien of ze ook plaats zouden nemen. Het zou zo typisch voor Iwan zijn om weer met een excuus zich af te zonderen van de rest. Het verbaasde hem dan ook dat Iwan het gesprek leek voort te zetten. 'De Barnes' zijn al druk bezig in de tuin om alles op te zetten. Moeder en vader kwamen pas laat aan, dus zij nemen nog hun rust. Guila zullen we tot de ceremonie vast niet zien en Gus-' Hij glimlachte gelukzalig. 'Je zult hem zo wel zien... mét zijn partner.' Hij was enorm blij voor zijn altijd zo kalme, maar uitzonderlijk intelligente broer. Ondertussen was hij benieuwd hoeveel Gus erover had gedeeld met Iwan. Tobias was echter even stil bij zijn laatste woorden. 'Mijn meiden vragen altijd naar je,' zei hij stilletjes, terwijl hij ook een mok thee voor Iwan inschonk. 'Maar het gaat goed met ze. Ze hebben de avontuurlijke trekken van Renee overgenomen, dus nadat we een geweldige handelsdeal hadden gemaakt deze lente hebben we vanuit het Oosten een prachtige reis ondernomen.' Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. 'Dat had ik je willen vertellen in het Oosten tijdens onze afspraak. Ik had willen vragen of je het zag zitten om de eerste dagen met ons mee te reizen, zodat de meiden hun oom wat konden leren kennen. En je- je kwam gewoon niet opdagen, Iwan.'

Iwan zag dat zowel Adrian als Tobias waren gaan zitten, maar hij voelde de onrust in zijn benen en bleef voor de tafel staan. Hij bewoog van het ene op het andere been terwijl hij afwachtend naar de twee broers keek. Adrian liet het woord zoals gewoonlijk over aan Tobias. Iwan vond het ongelooflijk hoe zij jongste en oudste broer soms beter op elkaar afgestemd leken dan hij met zijn eigen tweelingbroer was. Vooral als het om familiezaken ging. Of om hem te confronteren. 'Met- met zijn partner?' Verrast keek Iwan naar Tobias toen hij die mededeling hoorde. In Myr had Augustus hen al verteld over de man die hij had leren kennen in zijn nieuwe woonplaats, zijn nieuwe wereldje. Iwan had het moeilijk gevonden te reageren op de verhalen die hij hoorde van Gus. Natuurlijk was hij blij dat zijn broer zijn plek had gevonden, dat hij gelukkig leek, maar het deed hem ook pijn. Hij hoorde de verhalen van beide broers aan. Adrian vertelde over zijn gezin en wat Dominic of Sheila al dan niet geleerd en uitgespookt hadden en Tobias voegde er zijn verhaal aan toe. Hij luisterde met een glimlach, en was er zelfs bij gaan zitten, tot hij de laatste woorden van Toby hoorde en zijn blik beschaamd af wendde. 'Ach, ik had toch verteld over mijn reisgezel? Marwan, je kent hem wel. Nou, we moesten ineens vertrekken volgens hem,' loog hij goedlachs. Marwan zou het hem hopelijk vergeven.

Tobias werd er maar nerveus van dat zijn broertje geen plek nam op één van de stoelen. Misschien stond hij alweer in de startblokken om te vluchten, al probeerde hij hemzelf te dwingen om niet zulke gedachten in zijn hoofd te hebben. Uiteindelijk was Iwan er toch maar én was hij op tijd. Bij de twijfelachtige woorden van Iwan trok hij een wenkbrauw op. 'Hebben jij en Gus niet elkaar geschreven?' vroeg hij verbaasd. De twee waren altijd als twee handen op één buik geweest, al leek het de laatste tijd wat te verwateren. Terwijl Gus zijn plaats had gevonden, leek Iwan nog naarstig op zoek naar de zijne. Bij zijn familie probeerde hij het echter niet te zoeken en dat speet Tobias. Opnieuw trok hij een wenkbrauw op bij het benoemen van Marwan, het familielid van Sibel als hij zich goed herinnerde. 'Ik wist niet dat die reisgezel van jou zoveel haast had,' mompelde hij. Hij kende de trucjes van Iwan nu wel. 'Hoe lang blijf je eigenlijk, Iwan? Misschien kan je mam en pap wel begeleiden als ze weer terug naar huis reizen en als zij Guila en Flynn gaan bezoeken in hun nieuwe huis.'

Iwan liet zijn schouders hangen, maar reageerde niet op de verbazing die hij in Tobias' vraag opmerkte. Wat moest hij nou zeggen? Dat Augustus hem schreef en er regelmatig brieven op hem lagen te wachten als hij in Tyrosh terug kwam of als hij zoals gepland in een bepaalde stad arriveerde, maar dat hij nooit de woorden kon vinden om terug te schrijven? Iwan vond dat het te veel van zijn energie kostte om in brieven aan zijn tweelingbroer uit te leggen dat hij het moeilijk vond zijn verhalen over zijn gelukkige leventje te lezen, vooral omdat hij er geen deel meer van uit maakte. Tegelijkertijd zag hij de ironie in die gevoelens: Iwan was als eerste van zijn familie vertrokken uit Evenfall en het had hem het verst weg van zijn familie gebracht. 'Ach, Marwan, die-' Hij wuifde lachend zijn woorden weg, om maar geen groter gaat voor hemzelf te graven. 'Adrian, jij kent Marwan beter, toch?' Hij was plots nieuwsgierig naar wat zijn broertje hem over zijn nieuwe vriend kon vertellen. Hij had er zelfs al tijdens zijn reis hierheen aan gedacht om de Koningin zelf te ondervragen over haar neef én bovendien of zij hem kon vertellen hoe Marwan's familie had gereageerd op zijn vertrek. Wellicht kon hij zijn vriend wel wat gerust stellen. Hij kreeg maar een half antwoord uit Adrian, voor hij onderbroken werd door een gehuil uit een uithoek van het huis. Iwan begreep niet hoe hij kon weten dat het Sheila moest zijn. Maar een ouder zou daar vast een zesde zintuig voor hebben. Nu Adrian weg was, keek Iwan iet wat nerveus naar zijn oudste broer. 'Oh, ik-' Zijn gezicht vertrok echter. 'Ik denk niet dat ze het erg op prijs stellen als ik me daar zomaar bij voeg.' Hij was rond de tafel gelopen om over het aanrecht naar iets eetbaars te zoeken en vond uiteindelijk een stel appels. 'Guila heeft me gevraagd te zingen,' begon Iwan maar snel om Tobias af te leiden van zijn vragen.

Bij het horen van het gehuil uit het huis luisterde Tobias gespannen, maar hij herkende het niet als van één van zijn dochters. Hij ontspande dus al snel weer en keek toe hoe zijn jongste broer weg liep om Sheila te troosten. Toch richtte hij al snel weer zijn aandacht op Iwan. 'Dat is werkelijk jouw probleem, Iwan,' verzuchtte hij, zijn irritatie proberend te verhullen. 'Je dénkt dit, je dénkt dat. Waarom vraag je mam en pap nooit eens wat zij ervan vinden? Wellicht vinden ze het wel heerlijk als je mee gaat. Dan ben je toch al halverwege jouw terugreis naar Tyrosh toe.' Hij hield zijn stem kalm, ondanks dat hij allesbehalve kalm was door de houding van Iwan. Soms dacht hij dat de rust in zijn familie wellicht wel zou terugkeren door de afwezigheid van Iwan, door te weten dat hij niet meer langs zou komen of niet deel zou nemen aan de festiviteiten, maar dan dacht hij weer aan alle mooie herinneringen die hij met Iwan had. Hij zou zijn broertje niet graag missen. 'Guila heeft jou gevraagd?' reageerde Tobias verbaasd. Hij vond het gewaagd van zijn zuster om zo'n voorstel te doen, vooral door het risico om teleurgesteld te worden. 'En wat heb je gereageerd? Ga je zingen voor Guila en Flynn?' vroeg hij dus voorzichtig.

Iwan slikte toen hij zag dat zijn woorden niet goed vielen bij Tobias en luisterde met een afgewonden gezicht naar zijn woorden. Hij bestudeerde de appel die hij in zijn handen hield en overdacht zijn woorden. Het was pijnlijk uit te moeten leggen aan zijn broer dat hij het al wel eens gevraagd had en dat zijn moeder er niet erg goed op gereageerd had. Überhaupt vroeg hij zich af of zijn broers en zus wel door hadden dat hun moeder al lentes geleden niet haarzelf was. Nu stond er in iedere brief wel een opmerking over haar slechte toestand. Stil nam hij een hap van de appel en kauwde langzaam tot Tobias uitgepraat was. 'Ik heb het al eens gevraagd, Toby,' gaf hij toen toch toe met een diepe, volle zucht. Hij wist niet waarom hij het zo graag voor zichzelf wilde houden. Iwan liep terug naar de tafel en schoof een stoel naar achter om er op te gaan zitten. 'Natuurlijk ga ik voor haar zingen, waarom-' Hij stopte zichzelf echter snel. Hij was veel te moe na zijn nachtelijke reis om de situatie voorzichtig te behandelen, om te reageren zoals hij normaal deed: luchtig en nonchalant. Had niemand dan door hoe moe hij was? Dat hij nu allang naar zijn veldfles zou hebben gegrepen als hij die niet al manen geleden aan Marwan had willen geven? 'Ik wilde een gedicht van Gus gebruiken, maar hij heeft me niets meer van zijn werk gestuurd sinds ik in Myr één van zijn teksten op muziek had gezet. Maar ik heb Hakeem overtuigd iets voor me te schrijven.' Iwan schreef zelden zijn eigen teksten. Hij voerde altijd de verhalen, de emoties en gevoelens, van anderen uit.

Tobias vernauwde zijn ogen verbaasd en kritisch bij de woorden van zijn broer. 'En hoe reageerde mam? Je weet dat ze de laatste tijd niet haar zelf is. Ze zal- wat ze ook heeft gezegd, ze zal het niet zo bedoeld hebben.' Hij herinnerde zich namelijk nog al te goed hoe de sfeer en spanning was geweest nadat hun vader zo uitgevallen was tegen Adrian. Dat waren misschien wel een van de ergste periodes van zijn leven geweest, om zijn jongste broertje en zijn ouders en ook zijn andere broers en zuster zo aangeslagen te zien. Hij had nu dus ook weer de neiging om zijn broertje in bescherming te nemen. Hij keek toe hoe Iwan naast hem plaats nam en stak vervolgens zonder twijfel zijn hand uit, om deze stevig en broederlijk op Iwans schouder te leggen. Met een zucht overdacht hij zijn woorden. 'Hoe gaat het nu met je? Is de reis met Marwan allemaal goed gegaan? En wat zijn jouw plannen voor de komende tijd?' Hij maakte zich wel degelijk zorgen over Iwan, ondanks dat hij dat niet altijd op de juiste manier liet zien. 'Ik ben blij dat je er bent, broertje,' zei hij uiteindelijk. 'En ik kan niet wachten om te horen wat je te zingen hebt. Ik ben altijd jouw grootste fan geweest en dat blijf ik ook. Dat hebben mijn dochters ook vast en zeker van mijn geërfd.' Met die woorden grijnsde hij en wachtte hij de reactie van zijn broer af.

Iwan kon de blik van Tobias niet ontmoeten. Het was vervelend steeds de extremen van het vertrouwen dat zijn familie in elkaar had op te moeten zoeken. Het was nooit makkelijk voor hen geweest als jongens en dat had hen erg hecht gemaakt. Bovendien was het hun moeder geweest die er altijd voor had gezorgd dat ze een thuis hadden, dat ze konden doen wat ze maar wilden, dat Iwan nu rondreisde als troubadour. Toen waren plots alle spanningen hoog opgelopen nadat Adrian verdwenen was en even snel weer opgedoken was, dat Tobias' gezondheid zo achteruit ging, dat hun moeder steeds meer moeite had de druk van de familie op zich te dragen en zijn vader- Iwan voelde hoe een frons zijn gezicht over trok. Soms dacht hij dat zijn vader er het gemakkelijkst vanaf was gekomen. 'Het is al weer manen geleden, Toby. Ik moet me er maar over heen zetten,' besloot hij uiteindelijk met een diepe frons te zeggen. Hij keek naar de hand op zijn schouder en zuchtte zacht. Ondanks dat hij zo vaak gedacht had dat hij wel afstand kon nemen van zijn broers en zuster, leek dat onmogelijk zodra hij hen weer zag en hun zorgen en steun voelde. 'Het gaat goed. De reis had wat problemen, maar wanneer loopt het nou vlekkeloos?' grinnikte Iwan halfslachtig. Zijn glimlach kwam echter terug terwijl hij aan Marwan in Tyrosh dacht. Hij zou nu vast in zijn kamertje zitten in de herberg met een stapel papierwerk of wat hij dan ook deed voor zijn werk. 'Ik- Ik denk er aan om voor even in Tyrosh te blijven,' vertrouwde hij Tobias na een korte stilte toe. Het terugkomen in Tyrosh had hem een groots gevoel van warmte gegeven. De stad had een fijne plek in zijn hart opgenomen. 'Ik hoop dat het in de smaak zal vallen, maar eerlijk gezegd weet ik dat Guila het sowieso prachtig gaat vinden. Ik heb het extra dramatisch en romantisch en zoetsappig laten klinken. Precies zoals Guila het leuk vindt.'