De vetrekken van Leona en Nathan

where all the magic happens.

Brayden was in de vertrekken van zijn ouders op zoek naar zijn perkamenten schetsblok. Hij was er zeker van dat hij hem had ingepakt, maar hij kon hem nergens meer vinden. Zijn eigen vertrekken had ie al ondersteboven gehaald, dus hij dacht dat het misschien per ongeluk tussen de spullen van zijn ouders terecht was gekomen. Helaas had hij tot op dit moment nog geen geluk gehad. In de velden naast het kasteel had hij de perfecte plek gevonden waar hij rustig verder kon gaan met zijn schetsen, maar dat ging niet als hij zijn papier niet had. Gefrustreerd gooide hij wederom een lade dicht waar hij niet in zag en geïrriteerd opende hij de volgende kast.

Aangezien Flynn nu woonde en werkte in het kamp, was hij amper meer thuis te vinden en vond hij het ook niet noodzakelijk om met zijn familie naar het Oosten te reizen. Hij was geen klein kind en hoefde dus ook geen ouderlijke begeleiding. Bovendien vond Flynn het vernederend genoeg dat zijn vader zo vaak in het kamp te vinden was en viste naar ieder compliment dat hij maar kon krijgen. Bovendien, als hij in het kamp verbleef, had hij veel meer ruimte om er zorgeloos op uit te gaan om leuke meisjes uit het Oosten te vinden. Toch, omdat hij geen slechte zoon was, had hij besloten zijn ouders maar eens op te zoeken in het kasteel. Misschien kwam hij dan overigens ook nog wel een interessant meisje tegen. De dienstmeisjes zagen er nooit verkeerd uit. Eenmaal aangekomen bij zijn ouders vertrekken, klopte hij aan en liep vervolgens naar binnen om daar zijn broer te vinden. 'Waar loop je nu weer over te mokken?' vroeg hij als begroeting.

Brayden keek op toen hij de stem van zijn broer herkende. 'Het verbaast me nog dat je je überhaupt nog laat zien.' antwoordde hij terug als. Flynn was zijn broer en hij hield van hem, maar hij had het niet onhoorbaar voorbij laten gaan dat hij het niets vond dat hij dacht dat hij dag en nacht in het legerkamp doorbracht en zijn gezicht thuis bijna niet meer vertoonde. Zijn moeder had hem verteld dat ze zelf ook zo was geweest op Flynn's leeftijd, maar Brayden vond het nog steeds niet kunnen. 'Ik zoek mijn schetsblok.' zei hij uiteindelijk en ging verder met zoeken in de kast die hij half overhoop had getrokken. 'En wat kom jij hier doen?'

Flynn haalde zijn schouders op. 'Ik wilde me duidelijk niet aan jou laten zien, maar de ouders zijn niet hier, dus neem ik maar genoegen met jou.' Hij liep door naar de sofa en plofte er in om vervolgens nonchalant er languit op te gaan liggen. Hij had zijn benen over de armleuning bungelen en keek zo naar het plafond. 'Kun je niet gewoon een ander schetsblok pakken? Je hebt er vast meerdere.' Zuchtend kwam hij wat overeind om naar zijn broer te kijken. 'Ik kwam vader en moeder op zoeken. Waar zijn ze eigenlijk? En waar is de rest? Wanneer zijn jullie eigenlijk aangekomen?' Hij liet zichzelf weer terug in de kussens zakken en wachtte op het antwoord van Brayden. Dat hij zichzelf voor de volle honderd procent aan sloot bij het legerkamp betekende niet dat hij niet nieuwsgierig was naar wat er thuis en met zijn familie gebeurde.

Brayden negeerde de eerste opmerking van zijn broer en ging door met zoeken. Hij wist dat hij hier ergens moest zijn, anders was hij verdwenen en dat kon simpelweg niet de reden zijn. 'Dat zou inderdaad kunnen, maar ik weet dat hij hier ergens moet liggen.' mompelde hij en trok met een tevreden gezicht het met leer ombonden schetsblok uit een lade. 'Voor zover ik weet is pap ergens in het kamp aan het overleggen met Marcus en ik vermoed dat mam erop uit is getrokken op één van de paarden.' Hij wist niet precies wat zijn ouders aan het doen waren, maar dit was zijn beste gok. 'We zijn een paar dagen geleden aangekomen. Hoe was jou reis?'

'Pap is wéér in het kamp,' zei Flynn met een zucht. Hij had zijn vader dus best daar op kunnen zoeken en dan had hij niet de hele weg hier heen hoeven komen. Tegelijkertijd, hij vond het vervelend zijn vader in het kamp te spreken. Hij had niet graag dat iedereen die hem kende wist dat hij de zoon van Nathan was. 'Weet je of moeder al lang weg is?' Hij kwam overeind en keek naar Brayden die nu het waarschijnlijk verloren schetsboek gevonden had. 'Oh, prima. We hebben maar weinig dorpjes gezien, maar man het was fijn om door die mensen bij hun feestjes uitgenodigd te worden.' Grijnzend wreef Flynn door zijn haren en stond op om inspecterend het vertrek binnen te lopen. 'Je had er bij moeten zijn. Het waren pracht meisjes. Misschien zat er ook wel iets bij dat aan jouw hoge standaarden voldeed,' grinnikte Flynn terwijl hij voor het raam stil kwam te staan en over Myr uitkeek.

'Alsof dat als een verassing komt.' merkte Brayden met een grijns op. Zijn vader nam iedere kans die hij kreeg om in dat kamp door te brengen. Soms leek het alsof hij vaker daar was dan thuis, al snapte Brayden het ergens wel: het was iets dat hij als jonge man had opgebouwd. 'Ik denk dat ze misschien net een half uur weg is.' Bij de volgende woorden van Flynn keek Brayden zijn broer aan en schudde zijn hoofd. 'Daar draait jou hele leven volgens mij om. Het leger, feestjes en meisjes.' Soms kon zijn jongere broer zo ongelofelijk naïef zijn. 'En daarbij, mijn standaarden zijn niet hoog.' Hij had voorheen wel relaties gehad, maar die hadden nooit lang geduurd. Hij wachtte gewoon op het meisje. 'Dus je hebt je wel vermaakt met al die meisjes van je?'

Flynn zuchtte geërgerd. Hun moeder kon soms erg lang weg zijn en hij wist dus niet of hij de tijd en de zin had om zo lang op haar te wachten. Het betekende dus dat hij weer eens terug moest komen. 'De volgorde moet ik toch echt verbeteren. Het leger, meisjes en dan komen de feestjes,' grinnikte Flynn. Hij nam de volgende woorden van zijn broer niet al te serieus. Hoe veel relaties had hij gehad? Hoe vaak had hij contact met meisjes? Niet vaak en dat betekende in Flynn's ogen dat zijn standaarden te hoog stonden. 'Ja, het was erg gezellig. Rosa heeft beloofd me hier in Myr op te komen zoeken. Dus ik ben al verzekerd van één leuke avond.' Triomfantelijk leunde hij tegen het venster. 'Hoe staat het eigenlijk met de rest? Heb je Robyn ook nog achter de veren gezeten?'

'Weet je zeker dat het niet meisjes, feesten, leger is?' merkte hij nog op en liep naar de sofa om daarop te gaan zitten. 'Ik ben blij dat je je slag alweer hebt geslagen.' Soms snapte hij zijn broer echt niet. Wat was er nou leuk aan iedere avond een ander meisje? Zo kon je toch nooit iemand leren kennen? 'Robyn is overal en nergens.' grinnikte hij. 'Ik weet niet wat ze allemaal aan het uitspoken is. Ze was laatst weer bij Yelena en Naya.' vertelde hij. Als die drie bij elkaar waren, waren ze onafscheidelijk - ondanks dat ze zo van elkaar verschilden. 'Blijf je tijdens het feest hier, of ga je je tijd spenderen in het kamp?' vroeg Brayden nieuwsgierig, terwijl hij door zijn kladblok bladerde.

'Volgens mij is het geen probleem als dat mijn rijtje prioriteiten zou zijn.' Flynn wist echter wel degelijk dat het leger op zijn eerste plaats stond. Hij gaf veel om het werk en het leven in het kamp. Het was zijn tweede thuis. Daar zaten zijn vrienden. Zo lang had hij die passie echter niet. Zijn vader had het echter extra gesteund toen hij toch een paar jaar geleden ineens besloten had om deel te nemen als soldaat en zo had hij al snel in uniform tussen de nieuwe rekruten gestaan. Dat was inmiddels al weer een aantal jaar geleden. 'Bij de Goden, ik hoop dat ik die drie niet allemaal tegelijk tegenkom. Al dat gegiechel.' Flynn lachte en haalde zijn schouders op. 'Eerlijk gezegd weet ik het nog niet. Het hangt er van af wat de plannen zijn van mijn maten.' Hij kwam wat dichterbij om misschien een glimp op te kunnen vangen van Brayden's schetsblok. 'Heb jij nog wilde plannen? Of hang je weer de verantwoordelijke grote broer uit? Want dan weet je dat ik zeker niet in de buurt ga zijn.'

Brayden rolde met zijn ogen bij de woorden van Flynn. 'Iemand moet de verantwoordelijke zijn, en aangezien jij en Robin al afvallen, heb ik de taak maar op me genomen.' zei hij, terwijl hij plagend door Flynn's haren heen warde en zijn schetsblok aan de kant legde. 'Ik weet nog niet wat ik ga doen. Misschien ga ik wel met Nadine en Levi ergens heen.' Echte plannen had hij nog niet gemaakt. Hij wilde vooral genieten van het Oosten en de prachtige natuur hier. Zijn moeder had hem wel eens verteld dat het Oosten vroeger niets meer was dan een stel bomen en wat vlakten, maar daar kon hij zich niets bij voorstellen. Alles was zo levendig hier. 'Ik denk dat mam en pap het wel leuk zouden vinden als je erbij bent en niet altijd bij je vrienden bent.' zei hij uiteindelijk en keek zijn broer aan. 'Mam mist je, en nu heeft Robyn niemand meer om streken uit te halen, dus ben ik de pineut.' grinnikte hij.

Flynn ging zuchtend weer ergens op een stoel zitten en probeerde zo ook de hand van Brayden te ontwijken. 'Je hóeft niet de verantwoordelijkheid op je te nemen. Je hebt er gewoon plezier in dat je je broers en zussen constant op hun vingers kan tikken.' Zorgvuldig streek hij zijn haar weer plat. Hij rolde met zijn ogen toen Brayden over hun ouders begon en hoe fijn ze het vast niet zouden vinden als hij er zou zijn. Hij had het al vaak genoeg gehoord van Brayden en gek genoeg meestal alleen van hem. Het was nou niet dat iedereen hem constant vertelde dat ze stonden te trappelen om hem te zien. Alleen zij grote broer kwam daar echt mee. 'Ik ben blij dat zij jou tenminste nog een beetje aan de gang houdt,' grinnikte Flynn met hem mee. Vroeger was Brayden erg vaak de pineut geweest van de streken die Robyn en hij verzonnen. 'Heb je trouwens gehoord van de roversbende? Ik hoop dat Marcus me indeelt bij de groep die achter ze aan mag.'

'Geloof me, als je er helemaal zelf voor staat ga je me nog missen.' verzekerde Brayden zijn jongere broer en grinnikte kort. 'Wie heeft niet gehoord over de roversbende.' Hij had zijn vader er al meerdere malen op betrapt dat hij er het middelpunt van het gesprek van maakte. Hij had het er vaak over met hun moeder en hij vermoedde dan ook dat hij nu in overleg was met Marcus over de zaak. 'Het enigste wat ik hoop is dat je je realiseert dat je niet onverwoestbaar bent en dat ze je wel eens een goede pak rammel kunnen verkopen.' Hij had geen idee hoe die roversbende in elkaar zat en wat hun motief was. Het enigste wat hij wist was dat Flynn nog wel eens kon leiden aan grootheidswaan en dat hij zijn broer af en toe naar beneden moest trekken, zodat hij weer met beide voeten op de grond stond. 'Ze zullen je vast wel de plek geven waar ze je vinden passen.'

Flynn haalde onverschillig zijn schouders op. 'Ik kan best zonder je, Brayden.' Het vervelendste was dat Flynn wist dat het eigenlijk niet waar was. Hij vertrouwde erg op zijn broer en waardeerde dat hij zich druk maakte om zijn jongere broer wel degelijk. Het was alleen niet iets wat hij toegaf. 'Oh, kom op. Ik ben oud en wijs genoeg om te weten dat ik een stelletje rovers wel aan kan. Het is een ongeorganiseerd zooitje, dat zijn ze altijd.' Hij fronste diep en keek Brayden ontevreden aan. 'Dat klinkt alsof je denkt dat ze me in het kamp gaan houden.' Hij zou de aankomende tijd extra zijn best doen om wat meer de aandacht te trekken en overwogen te worden voor een opdracht ingezet te worden. Hij was het afgelopen jaar gestegen in rang, dit paste perfect bij zijn nieuwe positie. Ze zouden nooit de belangrijkste soldaten op zo een expeditie sturen, maar tegelijkertijd ook geen groentjes, dat was onverstandig.

'Natuurlijk kan je zonder me.' lachte Brayden hoofdschuddend en keek zijn jongere broer aan. 'En wat als het geen ongeorganiseerd stelletje is?' merkte hij op, maar besloot het hierbij te laten. Hij zou Flynn toch niet overhalen, als hij eenmaal een idee in zijn hoofd had, was de kans maar klein dat iemand dat idee uit z'n hoofd zou krijgen. 'Ik denk niet dat ze je in het kamp zullen houden, dat weet je net zo goed als ik.' Hij wist dat zijn broer capabel was om op een missie te gaan als deze, maar hij wist niet welke zin zijn ouders er nog inspraak bij hadden. Dat zou hem misschien nog wel eens tegen gaan zitten, maar misschien zou het hem ook een voordeel opleveren.

Flynn glimlachte en voelde een kleine triomf. Het zou inderdaad niet erg waarschijnlijk zijn als Marcus hem er níet op uit stuurde. Maar hij zou zijn trots niet laten krenken door mede-soldaten die dachten dat hij enkel en alleen uitgekozen werd omdat hij de zoon van was. Hij zou hen wel laten zien dat er genoeg andere redenen waren waarom hij geselecteerd werd. 'Nou, broer, ik ga er weer vandoor. Kun je mam laten weten dat ik langs ben geweest? Ik zal pap nog wel zien als ik nu terug ga.' Hij trok zijn blouse recht en glimlachte kort naar Brayden. 'Kom een keer langs als je zin hebt. Misschien kan ik je dan wel introduceren bij een aantal mooie, krachtige vrouwen,' grinnikte Flynn. Hij zou wel weer een andere keer langs komen. Hij had nu alleen geen zin om zijn tijd te verdoen en te wachten zonder te weten hoe lang dat wel niet zou zijn. Hij salueerde met een grote grijns voor zijn broer en verliet toen het vertrek.

Nieuw

Hoewel Iwan het geweldig vond dat zijn moeder het voor elkaar had gekregen bij zijn vader dat hij en zijn broers met z'n allen naar het feest konden in de stad, had hij echter de kans meteen ook voor iets anders aan gegrepen. Hij zou zijn broers en moeder later wel opzoeken, maar eerst wilde hij zorgeloos zonder bewaking om zich heen in de menigte op kunnen gaan. Zijn vader zou dat plan erg dwars hebben gezeten, maar zijn moeder had maar één blik op hem hoeven werpen toen hij had gevraagd of hij Nadine niet mee kon vragen om meteen 'ja' te zeggen. Natuurlijk had ze hem wel laten beloven niet de hele avond met haar te spenderen en dat zou hij ook niet doen. Hoewel het er vast op neer zou komen dat hij zijn familie zou vergeten en veel later bij ze zou aansluiten dan hij van tevoren bedacht had. Enthousiast klopte hij aan bij de vertrekken van zijn oom en tante en ging al snel naar binnen. 'Nadine?'

Nadine had bedacht om vanavond, net als alle anderen, naar het feest te gaan. Ze had een mooie jurk uitgekozen om aan te trekken en ze had haar haren helemaal ingevlochten, ze stond net op punt om te gaan toen er op de deur werd geklopt en ze de stem van Iwan herkende. Enthousiast rende ze op hem af en sloeg ze haar armen om zijn nek heen. 'Ah, ik heb je zo gemist!' lachte ze. Vroeger gingen Nadine en haar familie regelmatig naar het Westen, of Iwan kwam met zijn moeder en broers naar het Noorden toe, maar tegenwoordig zagen ze elkaar niet meer zo vaak. Dat betekende echter niet dat ze geen goede vrienden meer waren, in tegendeel zelfs, als ze elkaar wel zagen, hadden ze des de meer lol. 'Bij de goden ik moet je zoveel vertellen. Maar goed, dat is voor later. Hoe gaat het met je?'

Iwan zag Nadine al snel verschijnen in het vertrek en lachend voelde hij haar armen om hem heen. 'Hallo, schoonheid!' grinnikte hij en gaf haar twee zoenen op beide wangen. 'Wat goed om je te zien! Het gaat prima en met jou?' Hij nam een paar stappen afstand en trok zijn wenkbrauwen op. 'Op wie probeer jij vanavond indruk te maken? Mij?' Plagend trok hij haar nog eens naar haar toe voor nog een omhelzing. Nadine en hij waren op de een of andere manier toen ze kinderen waren erg naar elkaar toe getrokken en dat was nooit echt veranderd ook al zagen ze elkaar steeds minder vaak. 'Nee, begin, ik wil het allemaal horen en we hebben niet álle tijd. Mam wilde ons meenemen naar het feest en toen heb ik gevraagd of ik niet eerst jou mee kon nemen en hen op het feest wel op zou zoeken.' Hij grijnsde en sloeg zijn armen over elkaar. 'Dan kan ik eerst genieten zonder die chagrijnige wachters.'

'Altijd!' lachte Nadine, toen Iwan vroeg of ze indruk op hem probeerde te maken en draaide een rondje om haar jurk te laten zien. Ze kreeg nooit echt de kans om zich mooi aan te kleden op de boerderij: als ze dat zou doen zou alles binnen de kortste keren vies zijn en dat vond ze zonde. Ze had de jurk een tijd geleden op een markt gekocht en hem speciaal voor een gelegenheid als deze bewaard. 'Je vindt toch wel een manier om onder die wachters uit te komen, daar twijfel ik niet aan.' grinnikte ze. 'Oké, waar moet ik beginnen.' Er waren nog zoveel verhalen die ze had willen vertellen, maar ze was meer dan de helft alweer vergeten. 'Oh! Vlak voor we weggingen hebben Levi en ik nog twee veulens ter wereld gebracht!' zei ze enthousiast. Ze wist dat hij ook van paarden hield (?) net zoals zijn moeder. 'En Flynn heeft een promotie gekregen naar korporaal!' Als ze eenmaal begon met praten, was er haast geen stoppen meer aan. 'Oh en ik had je toch geschreven over die ene jongen uit het dorp? Nou dat was dus helemaal niets!' lachte ze. 'Hij had gevraagd of ik mee wilde gaan naar het meer en het enigste wat hij heeft gedaan was voorgelezen uit zijn poëzie boek! Ik heb wel tien keer gevraagd of hij mee van de waterval wilde springen, maar dat vond 'ie "te gevaarlijk"' lachte ze.

Iwan grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Ach, die wachters zijn gewoon nooit zo slim.' Al als kleine jongen wist hij allerlei manieren om de wachters om de tuin te leiden, zodat hij alleen op pad kon gaan. Het was moeilijker geworden als ze zijn trucjes leerden kennen, maar hij kwam altijd wel weer met iets nieuws op de proppen. Zijn vader kon er echter nooit om lachen. 'Twee veulens? Wauw, dat is hard werken.' Iwan had zelf nooit geholpen bij een bevalling, maar hij was er al wel eens bij geweest als de stalknechten een merrie hielpen. 'Korporaal? Bij de Goden, dat loopt ie nu natuurlijk te verkopen aan ieder meisje?' Hoofdschuddend was hij verder het vertrek ingelopen en op een armleuning gaan zitten om aandachtig naar zijn vriendin te luisteren. 'Werkelijk? Hij klinkt als Gus,' grinnikte Iwan. 'We vinden wel een leukere jongen voor je vanavond en anders doe je het gewoon nog even met deze jongen, want ik ben ook nog hartstikke, ongelooflijk alleenstaand en geniet er volop van.'

Nadine moest lachen om de woorden van Iwan. 'Flynn verzint altijd wel iets nieuws om meisjes mee te imponeren. Ik snap nog steeds niet dat ze er massaal intrappen.' grinnikte ze. 'Geloof me, met Gus kan je meer plezier hebben dan met die jongen, echt ik snap niet waarom ik in eerste instantie ja tegen hem heb gezegd.' lachte ze er nog achteraan. Het verbaasde haar nog steeds dat Iwan en Gus een tweeling waren. Ze waren zo verschillend van elkaar, maar aan de andere kant vulde ze elkaar ook perfect aan. Kort bekeek Nadine zichzelf in de spiegel die aan de muur hing. Ze had wat bietensap gebruikt om haar lippen roder te doen laten kleuren en ze had zichzelf verbaast dat haar haren zo goed waren gelukt. Ze had een satijnen lint door haar vlecht heen gevlochten. 'Nou, deze hartstikke, ongelofelijk alleenstaande jonge dame heb in ieder geval een danspartner voor de avond.' grinnikte ze en draaide zich om. 'Klaar om te gaan? Of zijn er nog dingen die je me moet vertellen die echt niet in het openbaar gezegd kunnen worden?' plaagde ze en ging op de sofa tegenover hem zitten.

'Oh, poe, als Gus al interessanter is,' grinnikte Iwan. Hij liet zich verder in de stoel zakken en hing zo gemakkelijk in de kussens. Hij checkte kort of zijn manchetknopen nog op hun plek zaten en wachtte zo geduldig tot Nadine klaar was. Kort dacht hij na. 'Ik kan nu nog klagen over mijn vader en over mijn broers en over de paleiswacht en over de kok die steeds maar ladingen knoflook overal in blijft stoppen, maar ik heb geen zin om de avond zo negatief te beginnen.' Lachend stond hij op uit de stoel. 'Maar voor we gaan heb ik nog iets om je verschijning compleet te maken.' Hij rommelde wat in het buideltje dat om zijn nek hing en haalde uiteindelijk een kettinkje tevoorschijn. Het was een simpel gouden exemplaar met daaraan een gitzwart schitterend steentje. 'De verkoopster zei dat het een maansteen is. Zo'n ding dat wel eens uit de hemel komt vallen en hele delen van het land verwoest. Ik snap alleen niet hoe de maan zwart kan zijn, maar goed, de gedachte is leuk.'

Nadine moest lachen om zijn woorden. 'Altijd maar aan het klagen, beleef je nou nooit eens iets leuks wat je me kan vertellen?' plaagde ze hem en keek verbaast op toen hij zei dat hij iets voor haar wat. 'Iwan! Dat had toch helemaal niet gehoeven!' zei ze verbaast toen ze naar het kettinkje in zijn handen keek. 'Hij is prachtig, echt.' Nadine pakte het kettinkje van hem over en bevestigde hem om haar nek. 'En hij staat prachtig bij mijn jurk, alsof je het aanvoelde.' lachte ze, terwijl ze naar hem toe liep en hem een kus op zijn wang drukte. 'Hij is echt heel erg mooi.' zei ze nogmaals en glimlachte breed. 'Gezien ik nu helemaal compleet ben- en ik niets heb om jou nog completer te maken dan dat je al bent - zullen we maar gaan? Voordat we dadelijk het toppunt van de avond missen. Ik hoorde dat die troubadour echt de moeite waard is.'